[Vuelta] Etappe 12: Ourense - Manzaneda #1

Etapa 12: Ourense Termal - Estación de montaña de Manzaneda, 137,5 km

De elfde rit werd niet integraal uitgezonden, maar alsnog was de vlucht van de dag nog niet vertrokken tegen de tijd dat de uitzending begon. Meer dan 60 kilometer lang vond er een spervuur aan demarrages plaats in het peloton, waarna er uiteindelijk een grote groep van 40 renners weg zou rijden. Uit die groep reed Xandro Meurisse dan weer weg, hij reed een kilometer of 50 in z'n eentje op kop, een minuut voor de rest uit. Daar weer een minuut of vijf achter reed het peloton, waar Decathlon op een negatieve manier in het nieuws kwam door de weg te blokkeren. Richard Carapaz viel door die blokkade, waardoor de VAR achteraf stevig met gele kaarten heeft lopen te wapperen. Goh, die gele kaarten, wat een toevoeging. Enfin, het blokkeren van de weg werkte wel, de kopgroep vertrok en het peloton zou ze niet meer terugzien. Er zaten ook weinig gevaarlijke renners vooraan, alleen Sjors Bennett sloop op deze manier de top 10 binnen. Vooral met dank aan zijn ploeg, onder meer Marco Frigo mocht zich helemaal leegrijden voor het anonieme klassement van Sjors. Door al dat werk van Frigo strandde de poging van Meurisse in schoonheid, terwijl we in het peloton al heel vroeg Van Eetvelt zagen lossen. Zelfs de uien brachten geen soelaas, het gaat slecht met de jonge Belgen in deze Vuelta. Nadat Meurisse werd ingerekend ging Isasa nog even in de aanval, zodat Euskaltel de uitzending haalde, maar uiteindelijk zou alles beslist worden op de laatste klim. Of de aanloop naar de laatste klim, want vlak voor de slotmuur begon muisde Campenaerts er met een groepje vanonder. Eenmaal op de laatste klim kwam een verrassende renner bovendrijven, Urko Berrada bleek ijzersterk te zijn. Hij plaatste een versnelling en alleen Carlos Verona kon volgen. Vanuit de achtergrond maakte Max Poole de oversteek, terwijl Zana de hele tijd op een klein gaatje bleef zitten. De klim was enorm steil, maar de verschillen waren niet groot. Er hing een groepje vrij kort achter de drie, soms vier, koplopers. Met z'n drieën doken ze de afdaling in en wat daar gebeurde weten we niet, want tegen die tijd liet de regie vooral beelden zien van het peloton. Daar stormde Bora als een gek de slotklim op, alle mannetjes werden in recordtempo opgerookt waarna Roglic in de aanval ging. Alleen Mas kon mee, O'Connor moest passen. De man in de rode trui leek het verschil eerst te kunnen beperken, maar richting de top begon hij toch veel tijd te verliezen. Het explosieve werk is niet zo zijn ding, begin je het idee te krijgen.

Vlak voor de top sloot Landa samen met een paar andere renners aan, waarna ook zij begonnen aan de afdaling. Berrade, Poole en Verona waren ondertussen beneden, maar toen draaide de camera om en kregen we een soort AGR 2019-beeld te zien, vanuit de achtergrond kwam ineens iedereen terug. In de laatste anderhalve kilometer zat zo'n beetje de hele kopgroep weer bijeen en toen volgden er meerdere demarrages. Iedereen werd gegrepen, behalve Dunbar. Hij plaatste op 600 meter van het eind de perfecte versnelling. Niemand reageerde en de vogel was gevlogen. Max Poole ging nog achter hem aan, maar het was te laat. Hermans ging dan weer achter Poole aan en hij passeerde hem nog op de streep, maar ook dat was te laat. De sluwe Narvaez, die het in de finale perfect leek te spelen, speelde het toch net niet perfect. Als een van de eersten de oversteek gemaakt naar de koplopers, maar toen kwam de rest ook nog aansluiten en ditmaal werd er wel alles aan gedaan de sprint te ontlopen. Leuke finale wel, ook een leuke meevaller voor Dunbar dat hij na een rampenjaar nu ineens een rit wint. Zelfs tijdens deze rit was ie niet eens zo goed, hij werd op de laatste klim gewoon gelost, maar wielrennen is vaak ook geluk hebben. Hij kon weer vooraan aansluiten en dan kun je met de juiste timing gewoon winnen, dat is het bijzondere van de sport. Al had ik liever Berrade zien winnen, dju toch. Kern Pharma kwam akelig dichtbij, wat een ploeg. Are you watching, Euskaltel? In de strijd om het klassement zagen we dat Bora Martinez liet terugzakken, hij mocht na de afdaling nog even op kop brommeren voor Roglic. Dat sorteerde wel effect, hij pakt toch maar mooi weer een dikke halve minuut terug op O'Connor. Ook een goede dag voor Mas, als de trend doorzet dat hij beter is dan Roglic op lange beklimmingen kan hij zomaar eens de Vuelta gaan winnen. O'Connor heeft nog steeds een mooi voorsprong van dik drie minuten op Roglic en bijna vier minuten op Mas, maar dit soort akkefietjes moet hij niet te vaak meer meemaken. Na de koers was hij zich aan het opwinden dat zijn ploeggenoten geel kregen voor het blokkeren van de weg, als je daar je energie aan gaat besteden is het wachten op het moment dat hij definitief door het ijs gaat zakken. Ik gaf Ben een goede kans om de Vuelta te winnen, maar als je zo nerveus gaat doen wordt het lastig. Vandaag volgt meteen een nieuwe test, al is het niet echt een lastige. We gaan beginnen aan een van de meest schandelijke ritten van deze Vuelta, dit is echt een gedrocht van een rit. We noteren een ____/. Minder dan 140 kilometer lang, één gecategoriseerde klim en die volgt helemaal aan het eind. Ik heb me er een partij geen zin in, dat willen jullie niet weten.




Deze floprit gaat van start in Ourense, daar waar de Vuelta in 2016 groots van start ging. Twee dagen waren we in de stad, praktisch een hele week in Galicië. De Vuelta van 2016 begon met een ploegentijdrit, gewonnen door Team Sky. Op de tweede dag reden we van Ourense naar Baiona, waar Gianni Meersman de sprint zou winnen. Ourense dus, een redelijk grote stad in het hart van Galicië met meer dan 100.000 inwoners. Het is een stad met verschillende thermen. Daarnaast kan je hier ook behoorlijk wat mineraalwater vinden. We zitten uiteraard in de provincie Ourense, een provincie waar je struikelt over de warmwaterbronnen. Bovendien is het ook nog eens een wijnstreek, komen de renners tijdens deze rit nog wel achter. Mooie omgeving om te vertoeven, daar kwamen de Romeinen meer dan 2000 jaar geleden ook al achter. Zij besloten zich te vestigen in wat we nu Ourense noemen. Nu is het nog steeds een populaire plaats, vooral vanwege de thermen. Een van de huidige thermen schijnt op dezelfde plek te zitten als waar de Romeinen vroeger al pleisterden. Leuk allemaal. Ourense hoeft het daar niet alleen van te hebben, het is sowieso wel een mooie stad. Een historische binnenstad, met allemaal oude bouwwerkjes, nauwe straatjes waar je kan verdwalen en een kathedraal. Die kathedraal schijnt redelijk belangrijk te zijn, het wordt gezien als het belangrijkste gebouw van de stad en het is de op één na oudste kathedraal van Galicië. Ze hebben hier ook heel veel bruggen, dat hebben we al gezien. Nieuwerwetse bruggen, maar ook een oude Romeinse brug. En een seminarie dus. Twee zelfs, eigenlijk. Een seminario mayor en een seminario menor. Omdat ik eigenlijk niet eens zo helder had wat een seminarie nu precies is heb ik Wiki maar even geraadpleegd. Er zijn vast meer onbenullen met beperkte parate kennis die dit niet weten: Een seminarie of seminarium is een instelling of universiteit voor de opleiding van geestelijken. In de Katholieke Kerk is dit meestal onder de vorm van een internaat onder leiding van een rector. Het idee van een seminarie stamt uit de 16e eeuw en was deel van de contrareformatie. Dit heb ik even gekopieerd van mijn voorbeschouwing van de 14e rit van de Vuelta van 2020, toen de renners van Lugo naar Ourense reden. Ze kwamen toen aan op een hellende strook bij een seminarium, het was een typische maffe Vuelta-aankomst, gewonnen door Tim Wellens. Hij won vanuit de vlucht, op die lastige aankomststrook was hij Michael Woods de baas. Vooral dankzij parcourskennis, er zaten enorm veel bochten aan het eind en daar liet Woods zich ringeloren. Wellens ging als eerste door de laatste bocht en daarna kon de altijd stuurvaste Canadees er niet meer voorbij. De Vuelta was hier dus voor het laatst in 2020, terwijl de ronde er in 2016 van start ging, maar in een verder verleden zijn ze hier nog veel vaker geweest. In een verleden dat ver achter ons ligt wist Laurent Jalabert hier zelfs twee keer te winnen, in 1992 en 1995. Ourense was ooit gigantisch populair, we zijn hier al een keer of 20 geweest. In recente jaren is de stad wat meer uit beeld verdwenen, maar met Jalabert, Sean Kelly en Txomin Perurena staan er toch mooie namen op de erelijst. Voor het eerst in 25 jaar kwam er in 2020 weer eens een rit aan in de stad, nu keren we terug voor een start die opnieuw voorzichtig gesponsord is. De renners gaan officieel van start in Ourense Termal, het woord Termal heeft men aan de plaatsnaam toegevoegd om aan te geven dat dit een thermenstadje is. Slinks. Ourense is verder ook een industriestad, er zit hier onder meer wat kledingindustrie. De bekendste sportheld uit Ourense is Támara Echegoyen, een naam die nochtans verdacht Baskisch klinkt. Zij kon blijkbaar ooit goed bootje varen, in 2012 won ze in de een of andere klasse goud op de Olympische Spelen. Elliott 6m, whatever. Zoals we deze hele etappe kunnen omschrijven als whatever. Régional de l'étape is overigens Carlos Canal, hij is de enige Galiciër aan de start en hij komt uit deze provincie, de provincie Ourense. Leuk voor hem.



Deze rit kan echt maximaal m'n ballen kussen, moet ik heel eerlijk toegeven. Het is een onvervalste unipuerto, en dan is die puerto aan het eind ook nog eens een loper van jewelste. In deze rit ga ik net zo weinig moeite steken als de organisatie heeft gedaan. We verlaten Ourense en dan volgt vrij snel na de start wel het eerste klimwerk van de dag, een volledige ____/ mag je het ook weer niet noemen, maar het scheelt toch niet veel. Vanuit het vertrek gaat het 3,5 kilometer aan 4% omhoog, fantastisch, schitterend, applaus. Na deze klim gaat het een aantal kilometer vals plat omlaag, terwijl de renners vooral over brede en rechte wegen rijden. Naderhand is het een kilometer of tien vrij vlak, vrij rechtdoor over zo'n brede weg. Deze weg begint na een tijd weer wat omhoog te lopen, er volgt een tweede klimmetje. Nu gaat het bijna drie kilometer omhoog aan 6%. Waardoor het dus geen volledige unipuerto is, maarja, hier zie je natuurlijk alleen actie tussen de jongens die voor de derde dag op rij voor de vlucht willen gaan. Voor de klassementsrenners is er niets aan de hand, dat komt pas op de slotklim en dan nog steeds niet. De weg omhoog is breed en slingert een beetje tussen het groen door, met de breedste bochten die je ooit hebt gezien. Daarna gaat het een aantal kilometer over dezelfde brede weg licht omlaag richting Maceda, een plaats die ze na 28 kilometer bereiken. Hier slaan ze in het centrum linksaf en daarna rijden ze na een stukje Galicië toe dat niet mag ontbreken als de Vuelta in deze regio is. We gaan maar weer eens naar de Ribeira Sacra, weinig origineel. Al rijden we eerst naar Luintra, voor we de Ribeira Sacra bereiken. Van Maceda gaat het naar Alto do Couso, na een vlakke kilometer gaat het vier kilometer aan 2,5% omhoog, nou, poe. Voorbij dit stuk vals plat omhoog gaat het ook weer een aantal kilometer vals plat omlaag, terwijl de renners nog steeds over een brede weg door het bos rijden. Ze komen uit in Esgos, even buiten dit dorpje slaan ze rechtsaf en daarna gaat het nog een kilometer of vier wat vals platterig omhoog. Na die tijd is het een kilometer of acht bijna volledig vlak, terwijl we nog immer over een brede bosweg fietsen. Een paar bochten her en der, maar vooral een deerniswekkende tocht. Via Loña do Monte gaat het verder naar Luintra, een stad die we na 51 kilometer bereiken. Richting Luintra loopt het weer een tijd omhoog, vooral vals plat met tussendoor een strook van 700 meter aan 8%. Luintra kunnen we kennen, want in die stad eindigde zowel in de Vuelta van 2016 als die van 2018 een etappe. In 2016 was het Alessandro De Marchi die vanuit de vlucht won, na een tocht door de Ribeira Sacra. In 2018 won Simon Yates dan weer, na dezelfde tocht door de Ribeira Sacra. Dit na een tactische disasterclass van Movistar, ze controleerden de rit, om in de finale Dani Moreno vooruit te sturen. Geen beste zet, Simon Yates profiteerde en reed mooi naar de zege. Voorbij Luintra gaan we de tocht door de Ribeira Sacra die in 2016 en 2018 voorbij kwam opnieuw afwerken, alleen nu in tegengestelde richting. Luintra zelf is overigens een dorp van niets, toch bijzonder dat hier al twee keer een rit is geëindigd in de Vuelta. Bovendien ook nog eens een rit on O Gran Camiño! Toen de Ronde van Galicië na een lange afwezigheid dankzij Ezequiel Mosquera nieuw leven werd ingeblazen kende de eerste editie nieuwe stijl een aankomst in Luintra, vanuit Maceda reden we naar deze plaats en het was Alejandro Valverde die Michael Woods klopte in een sprintje. Ze reden toen in de finale over drie pittige beklimmingen, wat zoveel te betekenen heeft dat hier dus bergen te vinden zijn. Doen we niets mee, groetjes, Escartin.



Ribeira Sacra is betoverend. Een groene, mysterieuze en adembenemende streek. Gelegen tussen Lugo en Ourense in het mythische binnenland van Galicië. Wie Ribeira Sacra bezoekt kan dubbel genieten, van de heerlijke wijnen en de fantastische vergezichten. Ribeira Sacra staat bekend om haar adembenemend mooie groene valleien. De streek wordt doorkruist door de rivieren Miño en Sil die prachtige landschappen snijden in het heuvelland. Op de steile rivieroevers groeien druiven waar men op heroïsche wijze wijn van maakt. Ribeira Sacra is een officiële Spaanse wijnstreek en mag de titel D.O. dragen, demonicacion de origen. Hoewel prachtig, zul je in de deze streek weinig andere toeristen tegenkomen. Het gebied ligt goed verstopt landinwaarts aan de bergachtige oostgrens van Galicië. Wijn uit Ribeira Sacra is misschien wel meer bekend om de wijze hoe het verbouwd wordt, dan om de smaak van de wijn zelf. Ribeira Sacra is een oude wijnstreek. Ruim tweeduizend jaar geleden waren het de Romeinen die hier als eerste begonnen met wijn maken. Na de Romeinse tijd zijn de wijngaarden verlaten, maar na de middeleeuwen begonnen monniken het voorzichtig weer op te bouwen. Wijn verbouwen in Galicië kan ook tegenwoordig een monnikenwerk genoemd worden, niet omdat het door monniken gedaan wordt, maar door de onherbergzaamheid van het gebied. Vanwege de vele diepe valleien in Ribeira Sacra wordt veel werk handmatig gedaan. De hellingen zijn te steil om met landbouwwerktuigen te bewerken. ‘Handmade wine’ is hier geen marketingterm, maar de enige optie om wijn te verbouwen. Vandaar dat je in Nederland ook niet overladen wordt door wijnen uit Ribeira Sacra. Het aanbod is beperkt. Tot zover galiciatips.com, topsite. Voorbij Luintra gaan de renners door de Ribeira Sacra rijden, meer specifiek door de vallei van de Sil. Een kilometerslange kloof, met onvoorstelbaar mooie uitzichten. Al is het niet meer zo onvoorstelbaar, we zijn immers de afgelopen jaren met enige regelmaat door deze kloof gereden. Nu rijden we alleen een keer de andere kant op, en bevinden we ons nog niet in de finale van de rit. De route, tja, die is bovenal heel bochtig. Buiten Luintra loopt de weg nog even wat verder omhoog, daarna gaat het over een brede weg door die adembenemend mooie omgeving een aantal kilometer omlaag. Na deze afdaling rijden we over een terrein dat de Spanjaarden rompepiernas noemen, daarmee bedoelen ze vooral dat het continu op en af gaat. De weg wordt na een tijd iets smaller en dat maakt de route iets technischer, al is het lastig voor te stellen dat er op dit moment op het scherp van de snede gekoerst wordt. Na wat strookjes op en af, een hoop bochten erbij, komt er een klimmetje voorbij van 2,5 kilometer aan 5%. In deze omgeving rijden de renners langs de Mirador de Cabezoás, oh oh oh, wat een mooi uitzichtpunt. De kloof die de Sil heeft uitgesleten is toch zeer indrukwekkend. Na een bochtig afdalinkje over een redelijk smalle weg komen we uit in Parada de Sil, hier laten we de Sil achter ons. We hebben 20 kilometer langs deze rivier en haar schitterende kloof gereden, een kloof die overigens regelmatig niet in beeld komt omdat we vooral door de bossen rijden. Na een bocht naar rechts in de buurt van Parada de Sil komen we weer op een bredere weg terecht, een weg die vrij snel drie kilometer aan 7% omhoog zal lopen. Het lastigste klimwerk tot we de slotklim bereiken, maar bij lange na niet lastig genoeg om daadwerkelijk een rol te spelen.




Op de top van dit klimmetje van drie kilometer aan 7% komen de renners uit in een aftands dorpje waar een heus chocolademuseum te vinden is, voor de liefhebber. Na de klim is het een kilometer of twee volledig vlak, daarna gaat het kort naar beneden op een niet al te spannende manier, de weg is betrekkelijk recht en vooral breed. Na deze korte afdaling loopt het dan weer kort omhoog richting Vilariño Frío, een dorpje waar de renners linksaf gaan slaan. Na deze bocht rijden ze dik 13 kilometer over dezelfde weg richting Castro Caldelas, een plaats die ze na 94 kilometer gaan bereiken. De weg richting Castro Caldelas is op een smalle passage bij een brug na enorm breed, bovendien tamelijk recht. Een weg van niets, voorbij Vilariño Frío gaat het nog een kilometer of vier vals plat omhoog, daarna dalen we twee kilometer af, voor het een kilometer of zeven praktisch vlak is tot in Castro Caldelas. Het is dat de omgeving een beetje mooi is, maar goh, nee, aan deze rit heb je verder niets. Eenmaal in Castro Caldelas, waar een kasteel te vinden is, slaan de renners rechtsaf. Nouja, rechtsaf slaan, ze volgen gewoon dezelfde weg, en die buigt toevallig flauwtjes rechtsaf in het centrum van het dorp. Na deze bocht gaat het twee kilometer licht naar beneden, nog steeds over dezelfde brede weg. We werken inmiddels toe naar de tussensprint, die over zeven kilometer zal volgen in Sas Penelas. Richting de tussensprint gaat het na het stuk in dalende lijn anderhalve kilometer net iets meer dan vals plat omhoog, maar net niet genoeg om het leuk te maken. Daarna is het dik drie kilometer recht, breed en zo goed als vlak tot in Sas Penelas, ook wel Sas de Penelas, waar we na 101 kilometer de tussensprint en bonussprint zien verschijnen. Richting de tussensprint begint de weg al iets omhoog te lopen, maar het is vooral voorbij de tussensprint dat er geklommen moet worden. Het gaat vier kilometer omhoog aan 4% naar de top van de Alto de Cerdeira. Een klim van niets, over een snelweg omhoog door een bos. Na 105 kilometer zijn we boven op deze klim, als je het al een klim mag noemen. Nog maar 32 kilometer tot de finish, deze aanfluiting is bijna voorbij.




Op de top nemen de renners een heerlijk terugdraaiende bocht naar links, waarna ze over een brede weg verder gaan rijden. In eerste instantie rijden ze naar San Xoán de Río, na een vlakke kilometer gaat het richting dit dorpje een kilometer of vier op een niet al te boeiende manier naar beneden. Niet al te boeiend, dat komt op de grafsteen van deze rit te staan. Vals plat omlaag, paar flauwe bochten erbij, kort stukje in stijgende lijn tussendoor, het zal allemaal wel. Tijdens de passage in San Xoán de Río slaan de renners in het centrum rechtsaf, ze komen op een bredere weg terecht en deze loopt via een paar bochten buiten het dorp eventjes omlaag, vooraleer er weer een knikje omhoog volgt. De renners krijgen een glooiende kilometer aangeboden, waarna er een kleine vier kilometer op een serieuzere manier gedaald moet worden. Nouja, serieuzer, de iets smallere weg kent in het bos liefst twee haarspeldbochten, alarmfase 1. Ho, nee, wacht, correctie. Het zijn er drie. Na de derde haarspeldbocht slaan de renners linksaf en dan komen ze op een brede weg terecht die nog een kilometertje vals plat omlaag zal lopen. Geen gekke bochten, niets van belang. Op het laagste punt van deze weg rijden de renners over de Navea, een lullig stroompje. Aan de andere kant van dit beekje zal de brede weg drie kilometer aan 3% omhoog gaan lopen richting de voet van de slotklim. Boeiend? Verre van. Wel een aardige omgeving, het is iets. Na het stuk vals plat omhoog rijden de renners door het gehucht Sas de Xunqueira, voorbij dit gehucht loopt de weg op een vlakke manier rechtdoor. Daarna volgt er een kort stukje in dalende lijn richting A Pobra de Trives, waar we de voet van de flopklim gaan vinden. Eenmaal in A Pobra de Trives slaan de renners in het centrumpje scherp rechtsaf, een mooi terugdraaiende bocht, waarna we aan een bak ellende gaan beginnen die z'n weerga niet kent. In A Pobra de Trives hebben we 121 kilometer afgewerkt, een kilometer later beginnen we aan de slotloper. Tijdens de tocht richting A Pobra de Trives rijden de renners overigens langs de Miradoiro das Penas de Rome, een kunstzinnig uitkijkpunt. Enige hoogtepunt, ben ik bang.



Net buiten A Pobra de Trives beginnen de renners aan de klim richting het skistation van Manzaneda. In de laatste 15,4 kilometer van deze etappe gaat het aan 4,7% gemiddeld omhoog naar de top van deze klim die om duistere reden het predikaat eerste categorie heeft gekregen. Het leuke is, als je kijkt naar het profiel van de organisatie lijkt de klim misschien nog wel ergens op ook. Is niet zo. Een kilometer aan 5,6% in het begin, daarna een vals platte kilometer aan 2,3% en een kilometer aan 6,5%? Leuk verhaal, alleen die vals platte kilometer komt in de buurt van de waarheid. Buiten A Pobra de Trives rijden de renners heel even over een wat smallere en slechtere weg, maar al snel bereiken ze een brede weg omhoog naar het Estación de Montaña de Manzaneda. De weg is wel enigszins grillig in het begin van de klim, er zitten wel een paar aardige stroken tussen, maar die worden snel afgewisseld door falso llano. Gemiddeld kom je in de eerste kilometers eerder uit aan een procent of drie, dat komt dichter in de buurt van de waarheid. Over een brede weg rijden de renners in het begin van de klim vooral rechtdoor omhoog, tegen niet al te indrukwekkende percentages. Na een kilometer aan 1,5% een kilometer aan 8%? M'n reet. Die kilometer aan 1,5%? Jazeker. Die kilometer aan 8%? Halveer dat maar. Daarna weer een kilometer aan 1,5%, eentje aan 3,3% en eentje aan 5%? Plausibel. Op 7,5 kilometer van de finish slaan de renners linksaf en daarna begint het iets lastigere deel van de klim, in de laatste 7,5 kilometer gaat het gemiddeld iets steiler omhoog, aan bijna 6% gemiddeld. Nog steeds niet heel indrukwekkend, ik had jullie al gewaarschuwd. Na de bocht naar links komen we volgens de organisatie twee kilometer aan 6,5% tegen, ik zou het eerder houden op een kilometer aan 6% en eentje aan 5%. Wel een paar korte stroken tussendoor die iets lastiger zijn, maar goh, ja. Leuk uitzicht na de bocht naar links, dat dan weer wel. Nog steeds vrij rechtdoor over een brede weg, dit is een van de meest treurige slotbeklimmingen die we ooit hebben gezien. De organisatie gooit er nog een kilometer aan 6% in en dan eentje aan 5%, ik heb inmiddels de kracht niet meer om me er nog tegen te verzetten. Het zal wel, het is hoe dan ook een klim waar je als renner lastig iets kunt ondernemen. Behoorlijk open omgeving ook, ik durf te wedden dat ik straks ga ontdekken dat er tegenwind staat in dit laatste stuk. Op zo ongeveer vijf kilometer van de streep zie ik voor het eerst een lastigere strook verschijnen, hier gaat het even een paar meter tegen stevige percentages omhoog. We tikken even de 9% aan, maar daarna vlakt het uiteraard weer af. Daarna gaat het wel nog een tweede keer tijdelijk wat steiler omhoog, maar rond drie kilometer van de finish vlakt het volledig af. Een kilometer aan 1,5%, ik zie hier echt helemaal niets gebeuren. Als deze klim iets op gaat leveren zal het van de laatste twee kilometer moeten komen, volgens de organisatie gaat het in de laatste twee kilometer aan 7% en 8% omhoog en dat durven andere bronnen nog wel te bevestigen ook. Een steilste strook tot 12% helemaal aan het eind lijkt dan weer grootspraak, het gaat op z'n steilst slechts aan 11% omhoog. Dit wordt tempo rijden tot in de slotkilometer, kun je gerust noteren. Volgens de organisatie loopt het in de laatste meters tot de finish verder aan een procent of drie, maar het blijft eigenlijk wel gewoon steil tot op de streep. Het venijn zit 'm hier in het laatste stuk, alles daarvoor is vergeefse moeite. Finishen doen we op een brede parkeerplaats, waar enorm veel zonnepanelen te vinden zijn. Veel energie zal er alleen niet opgewekt worden tijdens deze rit, ben ik bang. In de laatste 400 meter gaat het rechtdoor omhoog, te gek.






Het skigebied Manzaneda, in de volksmond ook wel Cabeza de Manzaneda genoemd, ligt in het oostelijke deel van de provincie Ourense, tussen de gemeenten Manzaneda en A Pobla de Trives in. Momenteel is het het enige skigebied in Galicië, waar volgens het roadbook 23 pistes te vinden zijn. De Spaanse Wikipedia leest als een reclamespot, maar goed, dat past natuurlijk perfect bij het thema van deze Vuelta: Manzaneda is een klein skigebied gericht op het genieten van rustig skiën met het hele gezin. Het is ondergedompeld in een groot dennenbos van meer dan 2000 hectare dat het een enorme schoonheid geeft, vooral in de winter. Hoewel het niet over een groot pisteoppervlak beschikt (17 km ), biedt het voor degenen die het gebied kennen prachtige off-piste routes door het bos tussen de pijnbomen. Wikipedia begint daarna aan een hele verhandeling over de geschiedenis van dit skioord, blijkbaar begonnen ze hier zo'n beetje rond 1965 met het idee om op deze plaats een skistation aan te leggen. Enkele jaren later was het station gereed en vanaf 1972 gingen ze hier helemaal los. Er werd een weg aangelegd, er werd een hotel neergepleurd, er kwam een skilift en er kwam zelfs elektriciteit, kun je nagaan. In de jaren nadien ging het ze in Manzaneda voor de wind, hoewel er ook tegenslag was, want het hotel vloog in de fik! Dat werd snel herbouwd, waarna ze enkele jaren later zelfs Real Madrid hier mochten ontvangen. Drie werkten hier drie jaar lang een trainingsstage af in de zomer, blijkbaar. Daarna ging het skistation overigens wel bijna over de kop, wat was begonnen als een privaat bedrijf werd overgenomen voor de Galicische overheid. De overheid heeft sindsdien een poging gewaagd om het ietwat verloederde skigebied van nieuw elan te voorzien. De skilift was bijvoorbeeld 30 jaar oud en werd vervangen, er kwam een sporthal, de weg naar het skistation toe werd opnieuw aangelegd en allemaal dat soort dingen. Blijkbaar waren ze ook een van de eerste skigebieden in Spanje waar men ervoor koos om ook in de zomermaanden activiteiten aan te bieden, ingenieus. Wikipedia begint daarna aan een opsomming van dingen die er te doen zijn in Manzaneda, ik weet inmiddels alles over het aantal kamers dat je in dit gebied kunt huren, hoe de lokale kroegen en restaurants heten en dat je hier zelfs kunt zwemmen. Zomaar een passage: Door de verscheidenheid aan faciliteiten kun je verschillende sportdisciplines op hoogte beoefenen: Manzaneda wordt zelfs elk jaar door sportclubs gekozen om hun voorbereiding op het begin van het seizoen uit te voeren in sporten zoals voetbal, basketbal, handbal, zwemmen of fietsen. Andere vrijetijdsmogelijkheden in de zomer zijn onder meer leren paardrijden, kartcircuit, boogschieten, tennis, multi-avonturenpark, gigantische zipline, paintball , quadroutes , mountainbiken of wandelen. Wandelen, kun je nergens anders. Manzaneda beschikt ook over een van de beste fietsparken van Spanje, wajoo! Zeven routes, speciaal voor de mountainbiker, wauw. Over fietsen gesproken, de Vuelta kwam één keer eerder voorbij in Manzaneda. Al hebben we helemaal niets aan dat gegeven, want toen klommen we op een volstrekt andere manier. We benaderen A Pobra de Trives vandaag vanuit het westen, in 2011 kwamen de renners uit het oosten. Voorbij A Pobra de Trives volgen wij nu de doorgaande weg naar het skistation, de renners reden in 2011 binnendoor over een smal weggetje achteraf naar het dorpje Manzaneda, om via dit dorpje verder te rijden over een smallere weg naar het skistation. We benaderen Cabeza de Manzaneda nu over de hoofdweg, in 2011 reden we over alternatieve wegen naar de achterkant van het station. Vandaag spreken we over 15,4 kilometer aan 4,7%, in 2011 spraken we door de alternatieve route over 17 kilometer aan 6,4%. Kortom, in 2011 was de klim een stuk lastiger. Zeker als je het profiel nog wat beter bekijkt, de alternatieve kant bevatte enkele zeer steile stroken, veel steiler dan we vandaag gaan tegenkomen. Het werd in 2011 een rit voor de vluchters, en in die jaren kon je dan David Mouncoutié alvast met potlood noteren. Tegenwoordig is professor Moncoutié expert van Eurosport, je ziet hem aan de hand van veloviewer regelmatig uitleggen dat een steile klim steil is en een een makkelijke klim niet moeilijk is. De Fransman kreeg het in 2011 voor elkaar om voor het vierde jaar op rij een bergrit te winnen in de Vuelta, steeds vanuit de vlucht. Hij won tevens vier jaar op rij het bergklassement, ook in 2011 ging hij daar weer mee aan de haal, mede dankzij de punten die hij scoorde in Manzaneda. Toch was dat niet het belangrijkste verhaal van deze klim. Nee, in 2011 waren we getuige van een buitengewoon vreemde Vuelta a España. Team Sky trok naar Spanje met het idee dat Bradley Wiggins wel even de rode trui zou binnenhalen. Dat ging alleen nog niet zo vlot, vooral niet omdat er sprake bleek te zijn van interne concurrentie. De Vuelta van 2011 was de Vuelta van Chris Froome, de afgeschreven renner van Team Sky. Volgens Brailsford de renner van Sky met het minste talent, Froome kreeg daarom ook geen nieuw contract. Hij zou de Vuelta niet eens rijden, tot Nordhaug ziek werd en Froome mocht invallen. Een paar weken ervoor werd hij nog 85e in de Ronde van Polen, ik wil nog altijd weten wat hij precies heeft uitgespookt om vervolgens zo gruwelijk op punt te staan in de Vuelta. Tot die tijd was hij alleen maar bekend omdat hij een keer een official onderuit had gereden, omdat hij zigzagde op de San Luca en omdat hij uit de Giro werd geknikkerd omdat hij aan een motor hing. Maar in de eerste dagen van de Vuelta van 2011 klom hij ineens met de besten omhoog, zo werd hij tijdens de negende rit vijfde op La Covatilla, een paar seconden van de zege. In de tijdrit op dag 10, van Salamanca naar Salamanca, werd Froome tweede. Hij reed sneller dan Bradley Wiggins, de beoogde kopman. Froome nam daardoor de rode trui over, terwijl Wiggins derde stond in het klassement. Met Froome in de rode trui trokken we naar Manzaneda, maar toen kwam het autisme van Team Sky bovendrijven. Wiggins was vooraf aangewezen als leider, en in de geest van DSM bleef hij leider. Dat betekende dat Chris Froome in zijn rode trui bijna de hele slotklim op kop mocht rijden voor Wiggins. Toen er in de laatste kilometers van de klim werd aangevallen door Dan Martin en Bauke Mollema moest Froome passen, hij had al teveel werk geleverd. Wiggins kon wel vlotjes mee, waarna, unicum, Joaquim Rodriguez voor de slotkilometer in de aanval ging. Hij was de enige klassementsrenner die weg wist te rijden, achter hem kwam een groepje van 15 renners in dezelfde tijd aan. Froome zat niet in die groep, hij verloor bijna een halve minuut en daardoor moest hij ook het rood afstaan aan Wiggins. De orde was weer hersteld binnen Team Sky, maar dat was buiten Juan José Cobo gerekend. Die zou de rest van de Vuelta op een ongekende manier huishouden, terwijl Froome beter bleek te zijn dan Wiggins. Doordat de ploegleiding te laat schakelde ging Cobo met de eindzege aan de haal, maarja, die raakte zijn zege jaren later dan weer kwijt dankzij een bloedpaspoort dat verrassend genoeg net niet helemaal klopte. Een hoofdstuk van dit bijzondere verhaal werd geschreven in Manzaneda, maarja, wel van de andere kant dus. Er komt geen meter voorbij die gelijk is aan de slotklim van nu.



Er is ook weer een aflevering van PericoPuertos online gezet, Delgado is de klim naar het skistation van Manzaneda gaan verkennen met local hero Carlos Canal. De voormalige veldrijder die via Burgos en Euskaltel bij Movistar terecht is gekomen. Een typische Spaanse heuvelsprinter, 13 in een dozijn. Je hoort hem onderweg meer spreken over falso llano dan over duro, dan weet je wel hoe laat het is. Je ziet ze ook continu rijden over een brede weg, zonder dat er een zweetdruppeltje te bespeuren valt. Flopklim, floprit, flop. Deze extreem matige rit begint om 14:10, na een korte neutralisatie van een keurige negen minuten gaan ze om 14:19 echt beginnen aan dit gedrocht. Eurosport is er uiteraard weer om 14:30 bij, al is het dan nog even wachten op de eerste livebeelden. De kans is ditmaal nogal groot dat de vlucht niet vertrokken is tegen de tijd dat we live gaan. Sporza is er uiteraard om 15:50 weer bij, na de Renewi Tour. De aankomst wordt verwacht tussen 17:22 en 17:40, dat zit wel steeds redelijk stabiel rond dezelfde tijd. In startplaats Ourense wordt het overigens wel behoorlijk warm, we noteren 32 graden in de middag. De zuidelijke temperaturen zijn overgewaaid naar het noorden, niet heel aangenaam voor de renners. Er is geen kans op regen en er staat een minimaal windje uit het noorden. In Manzaneda zou het 29 graden moeten worden, met blijkbaar 's middags kans op regen. Kan ik me niet voorstellen, hoe ziet regen er überhaupt uit? Ook in de buurt van de finish is het praktisch windstil, het kleine beetje wind komt uit het noorden. Wel enige rugwind in het laatste stuk, daar ligt het dan in ieder geval alvast niet aan.



Het is een bizar korte rit, dus als er een klassementsploeg is die wil controleren wordt dit een rit voor de klassementsrenners. Zo simpel is het toch wel, wat mij betreft. Er is hier weinig gelegenheid om meerdere minuten voorsprong bijeen te rijden, als er meteen een ploeg is die zich op kop zet zodra de vlucht het ruime sop gekozen heeft. Ik zie het alleen niet zo snel gebeuren, want tijdens de volgende rit gaan we naar de Ancares en ik denk dat ze daar toch liever hun knechten voor gaan sparen. Deze rit is zo simpel dat je voor de slotklim niemand in de problemen kunt brengen en op de slotklim zelf ook niet. Pas in de laatste twee kilometer kun je echt het verschil gaan maken en aangezien het op een kort piekje na niet boven de 10% omhoog gaat zal het heel ingewikkeld zijn om hier weer een halve minuut af te snoepen van de voorsprong van O'Connor. Roglic kan wel zijn klassieke sprintje aan het eind plaatsen en zo wat secondjes pakken, maar meer dan dat lijkt me uitgesloten. Dus gaat Bora niet rijden, verspilde moeite. Andere ploegen gaan het ook niet doen, Mas zal ook liever op de Ancares wachten. Oftewel, deze rit zal krijgen waar het recht op heeft. Een vlucht. Hopelijk met een bijzonder kansloze winnaar. Wat een misbaksel van een etappe, alles gaat hier mis. Onderweg had je meer klimmetjes kunnen toevoegen en aan het eind had je dus op een steilere manier naar het skistation kunnen klimmen. Kort, laf, matig. Een gele kaart voor Fernando Escartin.
1. Vine. Tot nu toe gaat het me goed af om iedere dag een andere renner van UAE te noemen, al krijgen ze het nog niet voor elkaar om een rit te winnen. Als Vine zijn benen uit Granada heeft weer gevonden gaat het nu wel raak zijn. Toch de ideale rit voor hem, zou je denken.
2. Poole. Gisteren al eens in de aanval, maarja, ik denk dat een groot deel van de namen die we gisteren vooraan zagen nu ook weer kunnen terugkeren. Als je na dik 60 kilometer vol demarrages in die groep zat ben je toch wel in orde, dan kun je een dag later nog wel een keer ten strijde trekken. Deze aankomst moet hem ook een stuk beter liggen dan die van gisteren, en toen kwam hij al dichtbij.
3. Tejada. Ik blijf Harold net zo lang noemen tot we hem een keer in beeld zien verschijnen. De aanhouder wint.
4. Taaramae. Als een ode aan zijn voormalige ploeggenoot Moncoutie. Ofzo, het boeit me allemaal ook niet echt.
5. Castrillo. De Kern PharmaGoden stelen de show. Na een weergaloos optreden van Urko Berrade is het nu weer de beurt aan Castrillo, denk ik.



[ Bericht 0% gewijzigd door Rellende_Rotscholier op 29-08-2024 12:46:12 ]

Jemig.

De grote man achter Kern Pharma. Eerst jarenlang een amateurploeg gerund en daarna samen met Oroz een continentale ploeg uit de grond gestampt, die daarna procontinentaal werd. De laatste jaren nam Oroz de ploeg steeds meer in z'n eentje voor z'n rekening, maar zonder Azcona geen Lizarte en uiteindelijk ook geen Kern Pharma.

Ik verwacht vandaag als eerbetoon een prachtige ritzege van Castrillo.

Het verdict van de altimetriasgoden.

Alle renners die hun opleiding bij Lizarte hebben genoten mochten vooraf even een eerbetoon aan Azcona brengen.

Met Marc Soler, Oscar Rodriguez en Pablo Castrillo zitten er momenteel drie renners vooraan die hem op de mooiste manier kunnen eren.