Energietransitie kost ¤ 400 per persoon, per jaar

quote:

Op woensdag 28 augustus 2024 16:01 schreef VEM2012 het volgende:

Verder mis ik de cijfers waaruit blijkt dat de kosten in het niet vallen van de besparingen. Dat zou immers een goed argument zijn om het wel uit te geven. Voor iemand die mij wil overtuigen doe je ineens weinig moeite...

quote:

Op woensdag 28 augustus 2024 13:32 schreef VEM2012 het volgende:

[..]
Heb je gelezen dat er een nieuw rapport is waardoor de ondergrens van 0,005 mol stikstof per hectare kennelijk juridisch verdedigbaar kan worden verhoogd met 20.000% (wat nog steeds heel veel lager is dan wat buurlanden hanteren, die zitten op 21 tot 35 mol)?

Dus kennelijk valt het wel mee met dat er slechts een eenling is tegenover duizenden. Wederom lijk je hier vast te zitten in een meer activistisch standpunt.

quote:

WAAROM METEN WE ZO WEINIG ONZE STIKSTOFDEPOSITIE?

De laatste tijd staan meten en modelleren van stikstofdepositie weer volop in de belangstelling. Met name discussies rond het PAS-dossier en de rol van AERIUS daarin, hebben deze aandacht duidelijk versterkt. Waarom zijn er op dit moment nog zo veel vragen in een dossier dat toch al jaren loopt? En moeten we nu meer gaan meten of beter modelleren?

...

Niet ongewoon zijn dan verschillen van een factor twee voor een specifieke locatie
in de jaargemiddeld bepaalde depositie van een component.

Niet per se slecht

Hiermee wordt niet gezegd dat de computermodellen slecht zijn; ze zijn op
de best beschikbare informatie gebaseerd. Maar er is weinig data om te
ijken. We gaan er in Nederland vanuit dat de beschikbare datasets van intensieve
meetcampagnes als die in Solleveld valide zijn. En dus dat het Nederlandse
model inderdaad een goed beeld geeft van de depositiepatronen
in ons territorium, beter dan een model dat Amerikaanse of Australische
datasets als basis heeft gebruikt. En in ieder geval wordt iedereen in het
land geconfronteerd met dezelfde berekeningsmethodiek. Het is belangrijk
te beseffen dat we daarmee opereren in een werkelijkheid die op keuzen
is gebaseerd. Dat zijn de best mogelijke keuzen op basis van de beschikbare
informatie. Maar wanneer we die confronteren met de gemeten
werkelijkheid dan hoeft dat dus niet per se te kloppen. Als we daar niet tevreden
over zijn en de onzekerheid in absolute zin kleiner willen maken,
zit er niet veel anders op dan de datasets met feitelijke depositiemetingen
uit te breiden, bijvoorbeeld naar de relevante ecosystemen die schade ondervinden
door die depositie.
Die keuze wordt nu niet gemaakt. Dat komt mede omdat bij velen de illusie
leeft dat – omdat we elkaar afrekenen op depositieverschillen van 0,1
mol/ha – de onzekerheid ergens achter de komma ligt. Dat is helaas niet
het geval. In absolute zin is de onzekerheid in een depositiegetal voor elke
locatie in Nederland groter dan 50%. Dus bijvoorbeeld 1000 ± 500 mol N/ha/
jaar. Daarmee is elke discussie over 1000,0 of 1000,6 mol/ha depositie juridisch
wellicht verantwoord want volgens de afspraken bepaald. Maar wetenschappelijk-
inhoudelijk is het misplaatst.

...

Als we terugkijken naar de afgelopen twee decennia, is hét grote probleem
als het gaat om verbeteren van de kennispositie in absolute zin: de sinusbeweging
van veel aandacht voor stikstof en depositie en het compleet wegvallen
van die aandacht onder het motto ‘we weten het nu wel’. Op dit
moment is er wel weer de nodige aandacht voor de PAS, maar toch slechts
mondjesmaat voor iets wat wordt gezien als ‘achter-de-komma-meetwerk’.
En dan is er de hoop van Nederland als free rider, waarbij we zelf steeds
minder doen aan kennisopbouw en/of –onderhoud; we denken dat we met
kennis uit het buitenland onze stikstofvragen wel kunnen beantwoorden.
Maar helaas is Nederland, samen met de Povlakte in Italië, de hotspot op de
Europese stikstofkaart. Als we het onderzoek dus hier niet doen, is de kans
dat een ander land het wel zal doen niet echt groot. Met als gevolg dat –
wanneer er even paniek uitbreekt in de politieke arena – we niet verder
komen dan het oplappen van 15 jaar oude meettechnieken. Ruimte voor
fundamentele verbetering daarvan is ver te zoeken, in weerwil van de mogelijke
economische impact van allerlei opgelegde emissiereductiemaatregelen
in landbouw, industrie en bij transport.
Technisch gesproken gloort voor ammoniak de redding; nieuwe optische
instrumenten om contactloos NH3 in de lucht te kunnen meten, zijn sinds
kort beschikbaar, bijvoorbeeld de miniDOAS van RIVM. Deze relatief goedkope
instrumenten zijn in staat om met een hoge tijdsresolutie zowel NOxals
NH3-concentraties te meten (met voor NH3 het voordeel dat het hiervoor
genoemde vastplakken van NH3 aan de apparatuur wordt voorkomen).
Hierdoor lijkt nu ook de weg open te liggen om via deze instrumenten op
een meer kosteneffectieve manier droge depositie te meten. Nu maar duimen
dat dergelijke innovatieve systemen ook breder gaan worden ingezet
voor emissie- en depositiemetingen. Een cruciale stap op weg naar beantwoording
van al die vragen in het reactief stikstofdossier.

quote:

De stijging van de zeespiegel gaat waarschijnlijk veel minder snel dan werd gedacht. Dat heeft te maken met het gedrag van de zogeheten Doemsdaggletsjer op Antarctica. Ook voor Nederland is dat goed nieuws.

Het somberste scenario voor de stijging van de zeespiegel is helemaal niet zo realistisch, blijkt uit nieuw onderzoek. Antarctica valt minder snel uiteen dan gedacht, en een niveau waarbij Nederland ingrijpende maatregelen moet treffen, is waarschijnlijk nog eeuwen ver weg.

Het VN-panel voor klimaatverandering IPCC ging in zijn laatste rapport uit van een stijging van de zeespiegel die in het ergste geval kan oplopen tot 1,6 meter in 2100, en zelfs tot meer dan 15 meter in het jaar 2300. Het KNMI nam dat in zijn klimaatscenario’s nog wat ruimer: Nederland moet rekening houden met een uiterste zeespiegelstijging tot 2,5 meter in 2100 en ‘meer dan 17 meter’ in 2300.

Dat leidde tot een stroom rapporten en verkenningen bij waterbouwkundigen en het ministerie van Infrastructuur en Waterstaat. Zelfs het uiteindelijk deels opgeven van de Randstad behoort tot de opties waarover wordt gedacht.

Maar een nieuwe studie, gepubliceerd in het Amerikaanse vakblad Science Advances, toont nu dat het somberste zeespiegelscenario van het IPCC niet realistisch is. Het scenario leunt op de gedachte dat blootliggende hoge ijskliffen op Antarctica in een kettingreactie kunnen instorten. Maar volgens drie computermodellen die het gedrag van ijsmassa's nabootsen, is het ijs daarvoor te stabiel.