Bevallingsverhalen deel 1

quote:

Op zondag 7 maart 2004 21:58 schreef jessie het volgende:
Toch wonderlijk he hoe het meestal toch allemaal weer goed afloopt.
Daar verbaas ik me nog regelmatig over!!!!

Dat is juist hetgene waar ik me angstvallig aan vastklamp

Volgens mij was dat van die losgelaten baarmoeder een eng idee dat Catootje zich in d'r hoofd had gehaald, net als het roepen dat ze OK vast klaar moesten maken. Kan me goed voorstellen dat je je de meest vreselijke dingen in je hoofd haalt.

Maar toch lang niet slecht Toot, lange aanloop met veel pijn maar uiteindelijk een snelle bevalling EN een scheetje van een dochter.

het kwam door het verhaal van Bluezz en later Lois..er was niks aan de hand. Maar ik baalde wel van het feit dat men niet geloofde dat ik echt wee-en had, ik voelde me zo'n hysterica! Als ik door het bloedverlies niet terug was gegaan was ik echter nooit op tijd in het ziekenhuis geweest, want de echte bevalling duurde nog geen twee uur! de komst van Danielle was erg grappig, nog hoor ik de arts roepen: "En pers! neeee, puf, puf!!..oww, te laat.." *aanblik van nat babietje in haar armen*

Wat een verhaal Catootje. Gelukkig heb je toch maar een mooi Danielletje gebakken

quote:

Op maandag 8 maart 2004 14:58 schreef Lewis.de.boxer het volgende:
Wat een verhaal Catootje. Gelukkig heb je toch maar een mooi Danielletje gebakken

Ja, daar moeten we ons maar aan vasthouden: er komen dan wel extra mooie kindjes van! Ik ben trouwens sowieso sinds de bevalling babyminded: word helemaal wild van babietjes...

quote:

Op maandag 8 maart 2004 14:42 schreef Catootje het volgende:
het kwam door het verhaal van Bluezz en later Lois..er was niks aan de hand. Maar ik baalde wel van het feit dat men niet geloofde dat ik echt wee-en had, ik voelde me zo'n hysterica! Als ik door het bloedverlies niet terug was gegaan was ik echter nooit op tijd in het ziekenhuis geweest, want de echte bevalling duurde nog geen twee uur! de komst van Danielle was erg grappig, nog hoor ik de arts roepen: "En pers! neeee, puf, puf!!..oww, te laat.." *aanblik van nat babietje in haar armen*

Wat bedoel je met de echte bevalling? Als je weeen hebt ben je toch ook al aan het bevallen? Dat duurde toch best lang bij je?

Waaahhhhh Catootje, je baby lanceren
Wat een schrik, wat een pijn, wat een ongelovige thomassen dus nog steeds in de ziekenhuizen

Even een enge aanvulling
De baarmoeder kan bij een bevalling naar buiten komen (gebeurde bijv wel eens bij koeien die een te groot kalf droegen, tegenwoordig krijgen ze dan een keizersnee)(is dus wel wat anders dan loslating, kan dat dan ook?):

quote:

prolaps
Gehele of gedeeltelijke uitzakking van een inwendig orgaan door een natuurlijke lichaamsopening, bijvoorbeeld van het rectum (laatste deel van de dikke darm) door de anus (rectumprolaps) of de baarmoeder door de schede (baarmoederprolaps of 'verzakking').

Ben je erg geinteresseerd lees dan dit uitgebreide pdf-bestand.
Ter geruststelling: het komt vast niet veel voor.

pfoeh Catootje, wat ontzettend spannend is het voor jou geweest. en wat een heftige eindspurt! net als Belana snap ik ook niet zo goed waar je begint te tellen met de 'echte bevalling' maar wat doet het er ook toe, je hebt gelukkig een prachtige Daniėlle als resultaat.

Poemojo, doe niet zo eng!!

De echte bevalling..ehm ja: ik bedoel dat de 30 uur lange wee-en geen ontsluiting opleverden, dus echte bevalling bedoel ik mee vanaf ontsluiting zeg maar.

(ik volg je vandaag Bix, elk topic dat ik lees ben jij de laatste die gereageerd heeft )

Zow, en dan nu de mijne....

Om kwart over 5 ‘s ochtends, als ik weer eens naar de wc geweest ben en mijn bed weer inkruip, druk ik met mijn arm op mijn buik en hoor geborrel en vervolgens voel ik dat ik vocht verlies. Meteen maak ik Nick wakker: het is begonnen, de vliezen zijn gebroken.
Ik verlies meteen veel vruchtwater, het kan echt niet missen.
Naar beneden dan maar, Nick gaat koffie zetten en een broodje maken en ik duik achter de pc. Afleiding zoeken op Fok! Waar op dat moment nog niemand is natuurlijk....
Langzamerhand stromen daar wat mensen het topic binnen en ik heb er echt afleiding van, want ik ben best bang toch...nu gaat het echt beginnen...
Om kwart over 6 beginnen de weeen, om de 10 minuten en ik ga maar puffen, om die routine er maar meteen in te krijgen en op yoga heb ik geleerd dat dat me rustig en geconcentreerd houdt. Om 9 uur komen ze al heel regelmatig, soms zelfs al om de 3 minuten en het wordt pijnlijker. Om kwart voor 10 gaan we maar eens naar boven, lekker douchen. Ik vond dat heerlijk om weeen op te vangen! Om half 11 komen ze echt om de 3 minuten en de vk is onderweg. Als ze een uur later weg gaat is er 2 cm ontsluiting geconstateerd, dat gaat goed!
Mijn moeder is er inmiddels. Die maakt zich best druk en voelt zich niet lekker, ze is misselijk en moet overgeven. Al weeenopvangend wil ik mijn moeder ook opvangen, ik vind het zo erg! Gelukkig voelt ze zich daarna wat beter.
De vk heeft gezegd dat ik wel in bad mag, de weeen zijn sterk genoeg en het kan geen kwaad. Lekker in bad dus, natte warme handdoek op mijn buik, heerlijk! De weeen worden er flink sterker door, maar zijn goed op te vangen en tussendoor praat ik met mijn moeder.
Om 10 over 12 komen ze om de minuut en we bellen toch maar weer de vk, die eigenlijk pas om 1400 uur terug zou komen. Ik ben hierna op de wc gaan zitten weeen opvangen, vond ik een prettige houding. De vk komt om tegen half 2 en ik blijk 5 cm ontsluiting te hebben, het gaat harstikke goed, de vk is heel tevreden en ik ook. Ik vind het allemaal goed te doen.
Vanaf dat moment lig ik op bed, ik wil er niet meer af, het wordt best zwaar nu.
Om 15.30 heb ik 8 cm ontsluiting en persdrang, hoewel ik het zelf niet zo noem. Geen oergevoelens hier Maar zeker achteraf weet ik dat ik vanaf dat moment persweeen heb.
Helaas blijft er een randje staan en ik zal door moeten gaan met wegpuffen.
Inmiddels ben ik doodop en die weeen zijn ondraaglijk, ik knijp Nick zijn hand volkomen fijn. De vk vind dat ik het fanatastisch doe en is op dat moment nog erg positief.
Om half 5 laat ze zelfs de kraamverzorgster komen hoewel ik nog steeds 8 cm heb.
Als het om 1800 uur nog steeds 8 cm is overlegd de vk met Nick en mijn moeder geloof ik en tegen half 7 wordt er over gesproken dat ik maar beter naar het ziekenhuis kan. Ik hoor alles tussen gruwelijk pijnlijke weeen aan en vind alles best. Het maakt me geen donder meer uit allemaal. Bovendien klinkt het feit dat ze me in het ziekenhuis pijnstilling kunnen geven wel erg aantrekkelijk.
Om 18.30 in de auto bij de vk en hop naar het ziekenhuis, hetgeen gelukkig erg dichtbij is. In een rolstoel naar de verloskamer en daar lig je dan in de veronderstelling dat er nu iets gaat gebeuren... want ik kan niet meer voor mijn gevoel en zeg dat ook constant.
Om 19.15 krijg ik een prik in mijn been tegen de pijn en het volgende uur ben ik stoned....ik hoor en zie alles....puf af en toe een wee weg en denk regelmatig: he he....
Het was echter de bedoeling dat ik mijn rust zou terug vinden en dat dan de weeen misschien weer goed zouden doorzetten voor die laatste 2 cm.
Helaas zakken de weeen alleen maar meer af (hoewel ik dat niet erg vond...) en ik krijg om 2100 uur een infuus. Om kwart voor 10 begint dat goed te werken en nu volgen er 3 kwartier waarin ik denk dat ik doodga... Ik roep steeds tegen Nick dat hij iets moet doen, dat ZE iets moeten doen, dat ik doodga, dat ik niet meer kan....het is echt een nachtmerrie.
Als de vk om 22.30 weer komt heb ik nog steeds maar 8 cm. Ze besluit dat ik mag persen en ze masseert het laatste randje weg.
Persen is goed!!!! Met persen kan ik mijn kwaadheid kwijt en persen is zoveel beter dan wegpuffen! Ik pers 4 keer op 1 wee en schijn een geweldige techniek te hebben...
Nick en ik werken geweldig samen: hij kijkt op de monitor en ziet een wee aankomen en als ie op zijn hoogtepunt is en ik dat ook voel zegt ie dat ik moet persen. Hij laat me ook steeds 4 keer persen, omdat dat beter is dan wegpuffen. Ik luister inmiddels alleen nog maar naar Nick, de rest van de wereld bestaat niet. 1 van de verpleegkundigen heb ik al weggescholden, ik vond het een hork en ze moest van me afblijven
Ik pers en pers en weet eigenlijk niet wat ik aan het doen ben, ik vraag ook steeds: wat gebeurt er nu? Wat doe ik dan?
Een uur later om 23.40 is er ondanks mijn geweldige techniek geen vordering en de gyn is gebeld en hij besluit tot een vaccuumpomp.
Tegen 2400 uur is hij er en er wordt vanalles klaar gelegd en zonder waarschuwen gaat die vaccumpomp naar binnen. Ik dacht dat ik ge werd en ik denk dat het hele zieknhuis me gehoord heeft, ik heb nog nooit zo gegild, ik was vreselijk in paniek. Op de een of andere manier ben ik weer iets rustiger geworden en ik moest ook weer persen.
Nu gebeurde er iets! De gyn heeft door te trekken Liam recht gelegd, het bleek dat hij scheef was ingedaald. 2 weeen later “staat” het hoofdje (je staat in brand, maar het maakt niet uit, hij is er bijna...) Nick zegt tegen mij: nog 1 of 2 keer persen...hetgeen de gyn bevestigd en mij geeft het de kracht om dat in 1 keer te doen.
Ineens ligt er een kindje op mijn buik.... hallo Liam Francis!
Ik voel voornamelijk opluchting en het feit dat ik nog gehecht moet doet me niks...na alle pijn die ik heb doorstaan vind ik het peanuts.
Ik kijk terug op een nare bevalling, maar ben wel rete trots op mezelf!!!
Bovendien kijk ik ook terug op een toch hele bijzondere ervaring en nadat hij geboren was, was het zo een speciaal sfeertje in die verloskamer. Heel knus, heel warm. Ik was blij dat mijn moeder er was ook! En Liam? Liam is geweldig!

Ik moet dit soort verhalen niet op mijn werk lezen...

Mooi verhaal, Belana Wat me echt opviel is dat het in het begin allemaal heel vlot verliep, maar op een bepaald moment stokte (net als bij mij). Maar ondanks de narigheid van de tang toch een mooi verhaal...

Jemig Belana.. We wisten al dat 't geen pretje was... maar 't klinkt echt als horror..
(toen ik na mijn bevalling uit de douche kwam in het ziekenhuis, hoorde ik aan de overkant van de gang ook een vrouw behoorlijk schreeuwen, ik vroeg aan Swets of ik ook zo had geschreeuwd wat niet zo bleek te zijn.. Later hoorde ik dat dat ook een vacuumverlossing was.. Dat verklaarde het paniekerige geschreeuw )

Toot, 30 uur weeen.. pffff..

Ik ben bezig met mijn bevallingsverhaal, wordt alleen steeds weggeroepen Het gaat alleen wel een beetje afsteken hier ben ik bang (nog geen 12 uur tussen wee nr. 1 en kind.. ging allemaal hartstikke soepel en snel)
Maar 't verhaal komt eraan

Wat een verhaal Belana
En natuurlijk is Liam het allemaal waard geweest, maar ik vind het echt bezopen hoe lang ze je met 8 centimeter hebben laten lopen

Lieve ET, ik ben alleen maar blij voor je dat het zo vlot verliep!

En Rewimo, klopt, het ging eerst allemaal best wel hoor! Later werd het een nachtmerrie...

quote:

Op dinsdag 9 maart 2004 10:02 schreef Belana het volgende:
En Rewimo, klopt, het ging eerst allemaal best wel hoor! Later werd het een nachtmerrie...

Ja zo was het bij mij ook (staat ook ergens in dit topic)

Mijn verhaal van een turbo-/droombevalling:

Vrijdagavond als we naar bed gaan, kan ik moeilijk in slaap komen. Als ik Jeroen hoor snurken voel ik weer zo'n oefenwee (dacht ik).. Toch voelt deze net iets anders dan alles daarvoor. Maar ik bedenk me.. "zo lang je twijfelt, is het nog niet echt begonnen" Ik voel nog een paar van die weeen en val toch in slaap. Om een uur of half drie word ik weer wakker en merk dat de weeen er nog steeds zijn.. Dit lijkt toch wel serieus! Ik blijf lekker in bed liggen, beetje soezen, beetje dutten tussen de weeen door.. Om half vijf ofzo weet ik niet meer wat ik in bed moet doen en besluit naar beneden te gaan, maar ja, ook daar verveel ik me. Ik ben er wel achter dat de weeen toch wel met enige regelmaat komen en besluit dat ik vandaag mama ga worden. Vanaf een uur of zes probeer ik te timen hoelang er tussen de weeen zit, maar bij elke wee ben ik vergeten wanneer de vorige nou was dus om zeven uur maak ik Jeroen wakker.

"Huh?.. waarom maak je me wakker?"
"ik heb weeen"
"ow"

Dan dringt 't echt tot 'm door en we proberen eerst liggend in bed nog te timen, maar dat lukt niet. Dan maar een beetje fokken en beneden rondhangen, proberen de krant te lezen. De slijmprop die ik verlies is duidelijk te herkennen en tussen het fokken door (de chat en de weblog ) bellen we toch maar de verloskundige. Ik spreek hem zelf, leg uit dat de weeen om de 3 minuten komen, dat ik de slijmprop verloren ben en dat ik't gevoel heb dat er toch maar iemand moet komen kijken ofzo. Hij gaat 't ziekenhuis bellen en belt tien minuten later terug. Dus, spullen pakken en onderweg. (Met de auto een drempel over, net als je een wee hebt is geen succes trouwens )

Als de Vk om half tien (precies de tijd dat ik een afspraak voor controle had )toucheert heb ik 5cm! Ik reken ff snel, nog 5 te gaan, 1cm per uur... ik bereid me voor op veel vervelen en 't zal allemaal nog wel veel heftiger worden. De vk belooft na 't spreekuur terug te komen, zo rond half 12 a 12 uur.
Om een uur of elf krijg ik persdrang, maar bedenk me dat dat nog helemaal niet kan. Ik voel me nog steeds goed, zit maar te wachten tot 't erger wordt, maar dat komt maar niet. Ik word op de verloskamer gelegd en daar krijg ik toch echt overduidelijk echte persdrang en persweeen. Als ik tijdens een paar van die weeen het matras, Jeroen z'n hand, het bed en weetikveelallemaalmeer heb fijngeknepen, uit alle macht probeer m'n benen gekruisd te houden (geen idee of dat helpt, maar lijkt logisch) roep ik dat ik 't echt niet meer hou en dat er nu echt een kind gaat komen! De vk wordt gebeld,die blijkt onderweg te zijn en is er over hooguit vijf minuten *zucht*. Hij komt eindelijk binnen en kan meteen aan de bak. Hij toucheert, breekt de vliezen en ik mag gaan persen. Eindelijk! Ergens halverwege ben ik nog bang dat ik op mijn ogen pers en dat ik 't niet goed doe, maar alles gaat perfect en Jeroen kan 't hoofdje al zien.
Al met al, drie persweeen later om 12.04 was daar onze Saskia! Helemaal gaaf en echt ons meissie
Een klein hechtinkje in het slijmvlies en verder alleen een beetje geschaafd. Lichamelijk is er dus ook weinig aan de hand (zal ook wel komen omdat Saskia een kleintje is)

De vk verbaast zich nog even dat hij er bijna een pond naastzat met z'n schatting van 't gewicht (bij het huisbezoek van de andere vk van de praktijk blijkt hetzelfde.. ook zij had Saskia op zo'n zes pond geschat)
Ze willen Saskia nog een paar uurtjes in de gaten houden of ze zich wel op temperatuur kan houden, dat gaat prima en tegen vijven mogen we naar huis met z'n drieen

Nou! Wat een droom bevalling idd! Wat heerlijk zeg! Zow wil je er nog wel een paar...
Lekker hoor ET, je hebt geloof ik genoeg moeite moeten doen om zwanger te raken (sorry, in die tijd fokte ik niet zo intensief, ben dus niet helemaal op de hoogte), dus een makkelijke bevalling mag dan wel!

Ik wil ook zo'n bevalling als die van ET!

(al durf ik daar na de bevalling van Indy haast niet op te hopen. verhaal volgt nog wel een keer)

quote:

Op dinsdag 9 maart 2004 10:01 schreef miss_dynastie het volgende:
Wat een verhaal Belana
En natuurlijk is Liam het allemaal waard geweest, maar ik vind het echt bezopen hoe lang ze je met 8 centimeter hebben laten lopen

Ik heb ook wel eens gedacht "was dat nou nodig???" Als ik nou eerder had mogen persen en zij op die manier eerder dat laatste randje hadden wegemasseerd.... maarja....as is verbrande turf zou mijn oma zeggen...

E.T. ook al zo'n mooi verhaal Dat ging echt vlot zeg! Heerlijk voor jullie Inderdaad een droombevalling...

Ik als vader heb in ieder geval geen tijd gehad me druk te maken

Rugmasseren enzo heb ik hooguit een half uurtje tijd voor gehad

Door mijn zwangerschap van nu en al die bevallingsverhalen komt de bevalling van Djen weer boven. Dus ik zet hem hier maar ff neer

Zondag 15 januari 1995:
Er stond nog een doos kleertjes bij mijn moeder, dus die ben ik op gaan halen met een vriendin van mij. Tijdens het kopje thee kon ik niet echt stil zitten en ik zei heel droog die kleine loopt met haar hoofdje te draaien. Mijn moeder heeft heel wijs niks gezegd, want die wist dat mijn vader in paniek zou raken
Na de thee zijn we weer naar huis gegaan en afscheid genomen van mijn vriendin, die had 4 weken vrij zodat ze bij de bevalling kon zijn, maar door veel ziekte was haar gevraagd toch te gaan werken maandag.
Die nacht heb ik als een roosje geslapen en dat terwijl ik de laatste maand geen oog meer dicht deed.

Maandag 16 januari:
Ronald was al naar het werk, ik had hem net de deru uit horen gaan en besloot dat het tijd was om er uit te komen. Eerst naar de wc. Op het moment dat ik wil opstaan voel ik vocht en ik denk nog heel droog "ik was toch klaar met plassen?" In eens ruik ik een geur die dus totaal niet van het plassen kan zijn en gaat er een groot lampje branden in mijn hoofd. Nee toch? Ronald net 10 minuten de deur uit, dat duurt nog ffies voor hij op het werk is (waren nog geen mobiele telefoons in die tijd ) Toch mar naar het werk gebeld en hij was net binnen. Of hij snel weer naar huis wou komen want ik geloof dat er vandaag iets gaat komen. Wat een doos was ik
Hij kompleet in paniek op de fiets gestapt en als een gek terug gefietst naar huis. Toen hij thuis was begonnen ook de eerste echte weeen. De verloskundige gebeld en rond een uur of 11 was ze bij ons. Ik was 3 cm ver, ze zou na de lunch terug komen als de weeen heftiger werden moest ik bellen. Nog geen half uur later hangt Ronald aan de foon met de vk. Om 12 uur is ze weer bij ons en heeft haar boterham maar mee genomen. Ze kijkt nog een keer naar de ontsluiting en zegt dat het heel snel gaat want ik at al op de 7!!! Ze blijft. Kraamverzorgster is gebeld en die staat binnen 15 minuten op de stoep. Die laatste 3 cm gaan niet zo snel als de eerste, maar om 14 uur mag ik dan toch persen, alleen mijn vraag was hoe? De weeen waren weg gevallen. Geen perswee te bekennen. Nog even op de barkruk gezeten om te kijken of de zwaartekracht een handje zou helpen. Toen ze het kruintje zagen moest ik weer het bed op. Mee persen, maar nog steeds geen weeen. De vk ging voetzoolreflex massage doen en daarmee kwamen flauwe weeen, maar ik voelde ze wel zodat ik wel wist wanneer ik moest persen. Dus op goed geluk. Djen d'r hoofdje was er redelijk snel, maar verder kwam ze niet ondanks dat ik al een knip gehad had. Brede schouders werd er gezegd, maar alles ging langs me heen. De kraamverzorgster heeft met al haar kracht op mijn buik staan drukken om de kleine eruit te krijgen. Ineens was daar die enorme knak en daarna een hoop geschreeuw van mij. Iedereen in de kamer schrok ervan. Al snel daarna werd Djen geboren. 3600 gram en 50,5 cm lang om 17.10 uur. Vlak voor mijn ouders kwamen heb ik gevraagd wat ik eigenlijk had een dochter of een zoon, want door de pijn is dat geheellangs me heen gegaan. Het was een pracht van een dochter en savonds om 23 uur heb ik toch maar even aan Ronald gevraagd of hij even de luier uit wou doen zodat ikkon zien dat het echt een meisje was

Whaaaaaaaaaaa, wat zit er toch een verschillen in de bevallingen: wat meoten verloskundigen toch een afwisselend beroep hebben.....(knakken is niet goed, pompen ook niet, oww horror)

Wat een mooie verhalen, hoe erg sommigen ook klinken.

Belana ik vindt dat je het fantastisch hebt gedaan hoor! Heel erg knap. En de anderen ook natuurlijk