Ik moest ook helemaal niet huilen ofzo, terwijl mijn man helemaal ontroerd was.
Ik was dolgelukkig, hoor, en ik ben echt geen kil mens ofzo, maar die vreugdetranen kwamen pas bij de babyblues denk ik.
En hoe!
Als het gras naar je voeten graait
Als de wind langs je wangen aait, hier ben ik
heb 't maar op de hormonen gegooid
Ik zal mijn verhaal ook eens posten, er komen zoveel bevallingen aan, die kunnen wel wat positieve verhalen gebruiken:
Vrijdag 13 juni krijg ik opeens vreselijk de zenuwen. Ik ben pas de 25e uitgerekend, maar wil opeens alles in orde hebben. En begin voor het eerst bang te worden voor wat me te wachten staan, die bevalling hangt als een zwaard van Damocles boven mijn hoofd. Aan de ene kant wil ik het zo snel mogelijk achter de rug hebben, aan de andere kant voel ik me er nog helemaal niet klaar voor. Vanwege zwangerschapsvergiftiging mag ik zelf niets meer doen, dus ik zet Max flink aan het werk. Die nacht kan ik niet slapen van de maagpijn, alle vanillevla en maagtabletten ten spijt zit ik huilend van de pijn rechtop in bed. Als ik de volgende ochtend het ziekenhuis bel, willen ze toch graag dat ik even langs kom. Dus weer aan de ctg en bloed- en urineonderzoeken. Inmiddels is de maagpijn wat gezakt en kan ik liggen, dus ik val direct in slaap. Als ik na anderhalf wakker word gemaakt, is er op de ctg een heel regelmatige weeën-activiteit te zien. nu gaat het beginnen weet ik zeker, maar de arts probeert me wat te temperen. dit kan zo nog weken doorgaan. Op de ctg ziet alles er goed uit, maar later zal blijken dat de baby die nacht het toch zwaar heeft gehad en in het vruchtwater heeft gepoept. Gelukkig weet ik daar op dat moment niets van.
Ik mag naar huis en weet daar nog wat te slapen. Niet wetend dat ik om zeven uur s avonds weer in precies dezelfde verloskamer aan het ctg-apparaat lig. Gedurende de dag krijg ik regelmatig zéér regelmatig- menstruatie-achtige krampen. Ik bel mijn zus en moeder of dit het dan is, want het is goed te dragen en ik stel me bij weeën toch iets heel verschrikkelijks voor. wacht maar zeggen beiden, dat komt nog wel. Mijn stiefzoon van 14 verkeert in een enorme staat van opwinding. Met een wekker en blocnote achtervolgt hij me door het huis en noteert de tijden van de krampen en rekent daarna gelijk de gemiddelden uit. Tussendoor belt hij zijn kersverse vriendinnetje om haar live op de hoogte te houden van elk krampje. (later blijkt dat de hele commune waar zij woont hartstochtelijk met me heeft meegeleefd). Ze zijn wel verdacht regelmatig en komen snel na elkaar. Max is intussen de boekenkast in de slaapkamer aan het opruimen (want wat moet de kraamhulp anders wel niet denken van die troep). Geen geringe klus met onze enorme verzameling boeken. Als ik naar boven loop om voorzichtig te melden dat er misschien iets aan het gebeuren is, krijg ik direct een stapel pratchetts in mijn handen geduwd om te sorteren. Na mijn melding valt hij even stil. kan nog niet. besluit hij uiteindelijk. ik ben hier nog niet klaar.
Ik bel het ziekenhuis met de belachelijke vraag of zíj misschien weten of ik aan het bevallen ben. Toch maar langskomen. Op de ctg zijn inderdaad weeën te zien en ik heb een centimeter onstluiting, maar de gynaecoloog heeft nog niet het idee dat ik binnen 24 uur zal gaan bevallen. Ik ben nog veel te ontspannen en lacherig. Ik mag blijven, maar ook gewoon naar huis. Naar huis natuurlijk. Max pepert me in dat ik moet wachten totdat de formule 1 de volgende dag is gereden. Ik schiet opeens in de stress over een jongensnaam, stel dat de echo-meneer het mis had en het tòch een jongetje is. Snel gaan we alle namen van formule1-coureurs na en settelen dan maar op Pablo.
Bij Trading Places werk ik een bak magnetron-spagetti naar binnen. Na mijn favoriete first Mozes, now this scene spuug ik alles weer uit en zijn de krampen zo hevig geworden dat ik alleen nog maar door het huis wil banjeren. Op de w.c. verlies ik een heleboel slijm en vocht. Max belt met het ziekenhuis en die willen me weer zien. Mijn stiefzoon vertrekt emotioneel en ambivalent naar zijn oma. We hebben samen besloten dat hij niet bij de bevalling is, maar hij wil me graag steunen. Snel rent hij nog naar zijn kamer en grijpt het eerste de beste item dat hij kan vinden (een zegel-stempel) en stopt dat in mijn tas. als mascotte fluistert hij. Met tranen in mijn ogen zwaai ik hem na.
In de taxi worden de weeën steeds heftiger. Ik vloek er zachtjes bij, maar het voelt op één of andere manier ook wel lekker. Nu begint het eindelijk. De gang in het ziekenhuis naar de lift lijkt meer dan ooit eindeloos lang. Onderweg wensen diverse tegenliggers me succes. Ik zie er dit keer blijkbaar wèl uit als iemand die aan het bevallen is.
We worden in de laatste beschikbare verloskamer geïnstalleerd. Het is volle maan, dus superdruk. Ik dacht altijd dat dat een fabeltje was, maar het is dus echt waar. Ik kan de weeën nog goed opvangen. Ik hum toonladders en ijsbeer heen en weer, en dat werkt prima. Max vindt het prachtig om te zien hoe ik steeds meer een diertje begin te lijken, in mijn geluiden en houdingen. Zelfs als ik aan de ctg word gehangen, blijf ik liever staan. Liggend vind ik de weeën niet op te vangen, staand, huppelend en springend gaat het goed. Ik heb een relatie met de klok ontwikkeld. Als een wee begint, zwelt het 20 seconden aan in sterkte, de ergste pijn houdt 40 seconden aan en zakt dan weer weg. Steeds als ik denk nu trek ik het niet meer tel ik tot 40 en dan wordt de pijn weer minder. Het is te doen.
Na twee uur begint het zwaarder te worden. Ik kan niet meer tot 40 tellen, bij 30 begint er al een nieuwe wee. Het gebrek aan adempauzes maakt me paniekerig. Heel af en toe heb ik nog even een minuutje rust, de wee daarna kan ik dan ook nog wel opvangen. Maar de meeste weeën komen over elkaar heen zonder dat ik mezelf kan herpakken. Ik ben bang dat ik het niet meer lang kan volhouden. Ik wist niet dat een mens zo veel pijn kon hebben. Ik ben uitgegaan van minimaal 10 uur ontsluitingsweeën, en het idee dat deze hevige pijn nog zeker 8 uur doorgaat is me veel te veel. Je doet het hardstikke goed blijven ze om me heen zeggen. Ik weet niet wat ik ànders zou kunnen doen dan ik nu doe, maar ik wil mijn wanhoop graag overbrengen. Een warme douche helpt me een half uurtje verder, maar tegen die tijd dreig ik flauw te vallen van de pijn en hebben ze me toch liever in bed. Ik besluit een ruggeprik te vragen. Ik kan niet meer nadenken, ik ben alleen maar volledig in paniek van de verschrikkelijke afschuwelijke pijn. Later zal de gynaecoloog me vertellen dat ik me zó rustig en beheerst gedroeg, dat ze niet doorhadden dat ik verschrikkelijk in paniek was. Ze weigert me dus de ruggeprik. Ze heeft het idee dat ik binnen een uur volledige ontsluiting zal hebben, maar durft me dat niet te zeggen uit angst dat ze het mis heeft. Toucheren wil ze niet, uit angst voor infectie. Uiteindelijk belooft ze me dat ze gaat overleggen met het hoofd van de afdeling, maar dat ze me eerst nog een half uur aan de ctg wil hebben. Dat hou ik niet vol zeg ik. je MOET zegt ze ijskoud. De vliezen worden gebroken en de baby krijgt een electrode op het hoofd. 5 centimeter onstluiting. Ik vraag Max om de mascotte van mijn stiefzoon te geven en klem die in mijn rechterhand, met mijn linkerhand grijp ik Max en hij praat me letterlijk door het komende uur heen. ik ga over tien minuten de gynaecoloog roepen belooft hij. als het kindje er eenmaal is, ben je dit allemaal direct vergeten zegt hij ook nog, maar ik wéét dat dat niet waar is. Dit vergeet ik nooit meer. Als we nog meer kinderen willen, adopteren we maar, maar dit nóóit meer.
Net als ik denk nu ga ik gillen, schreeuwen, hysterisch worden, wat dan ook als ik maar die verdoving krijg, krijg ik persdrang. Ik heb me voorheen altijd afgevraagd wat ik me moet voorstellen bij persdrang, maar het is overduidelijk. Of je verschrikkelijk moet poepen. Ik moet persen weet ik er net uit te brengen. Het is heerlijk, want de pijn van de weeën is verdwenen, maar het is ook doodeng omdat mijn lichaam het volledig overneemt zonder dat ik er iets over te zeggen heb. Ik probeer te puffen, maar het levert weinig op. De gynaecoloog komt binnen (ze heeft het vreselijk druk met alle barende vrouwen op de afdeling) en vertelt dat ze toestemming heeft om me een verdovende injectie in mijn been te geven. Een ruggeprik zit er voorlopig nog niet in. Ik luister niet naar haar verhaal, en schreeuw dat ik de persweeën niet kan tegenhouden. De co-assistent die ze bij zich heeft lacht ongelovig, maar de gynaecoloog toucheert snel en constateert inderdaad V.O. (volledige ontsluiting, weet ik nog in mijn stomme roes te ontcijferen), dus ik mag meepersen. Gelukkig maar, want wegpuffen kan ik het niet, ik lig echt te brullen als een tijger. Ik probeer te denken aan de lessen van Carita Salomé: adem in, middenrif vast, en gas geven op die motor. Ik vind het persen fantastisch. Ik kan eindelijk actief meewerken, en die ontsluitingsweeën zijn verdwenen. Pijn doet het niet. Ik ben wel bezorgd of het iets oplevert. Gebeurt er wat? vraag ik een paar keer, maar niemand geeft antwoord. Totdat Max uiteindelijk geirriteerd zegt jahaa, ik zie al het hoofdje dus hou nu maar je mond. Gerustgesteld pers ik verder en voordat ik het weet (dertien minuten), ligt er een glibberig wezentje op mijn buik. Veel zwart haar, ogen die alle kanten opdraaien. ach arm kindje, wat moet je toch doormaken denk ik. Alle bescherm-instincten slaan direct aan. Dag meisje zeg ik zacht, en dan direct is het wel een meisje?. De verpleegster legt mijn hand tussen haar beentjes. Het is overduidelijk een meisje. Zodra de pijn weg is, heb ik mijn zelfbeheersing weer terug. Heel kalm en beheerst bied ik mijn excuses aan voor mijn paniekerige gegil, Max en de gynaecoloog vinden dat hilarisch. De gynaecoloog legt nu wel uit dat ze niet wilden verdoven omdat het zo ontzettend snel ging, verder vindt ze dat ik het heel goed deed, maar ik blijf me nog lang schamen voor mijn paniek. Het is inmiddels zondag geworden. Vaderdag. Max zegt dat hij zich geen mooier kadootje had kunnen bedenken. En ik bedenk dat hij nu nog gewoon formule1 kan kijken.
Wat er verder gebeurt ontgaat me. Ik blijk uitgescheurd, dus word gehecht en schoongemaakt, maar ik heb alleen maar oog voor mijn meisje. Ze sabbelt direct aan mijn tepels en is zo verschrikkelijk mooi! Als Max samen met de co-assistent het kindje aankleden (de gynaecoloog moet alweer weg naar de volgende bevalling) en weegt, spring ik onder de douche. Dat levert me een standje op van de verpleegster. Terecht trouwens, want als ik daarna opspring om in de rolstoel te gaan zitten, zie ik alleen nog maar sterretjes. Max rijdt me naar de verpleegafdeling (ik moet 24 uur blijven vanwege de zwangerschapsvergiftiging) en naast me wordt Isa in een plastic bakje ook naar de afdeling gereden. Onderweg kijken we elkaar alleen maar aan, mijn dochter en ik. En hoewel ik drie uur daarvoor nog iets anders had voorspeld, ben ik inderdaad de pijn nú al vergeten. Er is in mijn gedachten en gevoel alleen nog maar plek voor dat wezentje daar naast mij....
En het valt me inderdaad op dat veel vrouwen zeggen dat ze de bevalling alweer vergeten zijn of de pijn in ieder geval. Dat is nou juist waar de nieuwen die nog moeten tegenop zien, en bij iedereen hoor je dat het allemaal ver achter je ligt als je eenmaal dat kindje op je buik hebt liggen. Tja ik kan me er ook wel wat bij voorstellen, maar wacht het maar gespannen af allemaal. Nog 7 weken voor mij. Ieks
Oh ja en shmoopy, ik had jouw verhaal ook gelezen. Net zoals phileine mooi verhaal.
Rewimo
Nederduitse/Mevrouw qltel
Wat een haast had jij Misschien is dat wel typerend voor bevallende vrouwen, dat ze je ware stemming niet herkennen. Bij mij zeiden ze alsmaar dat ik me zo goed ontspande, terwijl ik helemaal uitgeput was en gewoon in slaap zakte tussen de weeën door 
<a href="http://bijenzonderzorgen.nl/" target="_blank" rel="nofollow">http://bijenzonderzorgen.nl/</a> beslist geen BIJ-zaak!
quote:Ze kennen je sowieso niet, denk ik. Ik schijn heel relaxt op alles gereageerd te hebben, Hub vond dat enger als een flinke mopperpartij want dat "hoort" veel meer bij mij
Op donderdag 23 oktober 2003 13:20 schreef Rewimo het volgende:
Misschien is dat wel typerend voor bevallende vrouwen, dat ze je ware stemming niet herkennen.
Een verpleegkundige heeft dat dan dus helemaal niet in de gaten, omdat ze je niet (echt) kennen.
everybody sees you're blown apart, everbody sees the wind blow.
Eva ♥ en Iris ♥
Rond Merijns eerste verjaardag ben ik zwanger geraakt van Timo. Op 23 oktober 2000 hebben we een test gedaan, een dag voor ik ongsteld zou moeten worden. Ik was al een paar dagen vreselijk misselijk dus eigenlijk wisten we het wel. De test (met middag urine!!) gaf een vaag streepje. Twee dagen later weer een test gedaan en ook die was meer dan positief ! Merijn zou een broertje of zusje krijgen. Omdat ik niet wist hoe of wat precies kwa menstuatie cyclus mocht ik van de verloskundige voor een termijn echo op 7 december 2000, ik zou dan een week of 9-10 zijn. Met 6 en 7 weken kreeg ik een lichte bloeding, de schrik slaat je dan om je hart maar omdat er geen krampen waren zou alles goed moeten zijn. Voor de echo was ik vreselijk nerveus maar dat bleek nergens voor nodig.we zagen al snel een spartelende baby van 43 mm en een kloppend hartje, de uitgerekende datum werd gezet op 2 juli 2001. Hoewel sommige berekeningen uitkwamen op 20-23 juni, vond de gynaecologe dit niet nodig om aan te passen. 3 januari 2001 mocht ik voor het eerst naar de verloskundige, alles was prima en het hartje prima te horen. De zwangerschap verliep prima, met 27 weken een echo gehad en daarop was duidelijk te zien dat Merijn een broertje zou gaan krijgen. Op 22 juni heb ik een hele dag voorweeen gehad, niet echt fijn maar ja, wat doe je er aan ? Op 27 juni begon het echt.Rond 3.30 wordt ik wakker van de warmte, Het was vreselijk benauwd in onze slaapkamer. Tom dook er op dat moment net in, hij kon niet slapen van de warmte. Ik ben naar beneden gegaan, heb nog wat ijs (Mars icecream) gegeten en toen achter de computer gekropen om mail te beantwoorden..Je moet wat doen. Tot op dat moment af en toe een harde buik, zonder regelmaat en niet echt heftig. Die had ik al tijden dus niet echt om bij na te denken. Ik had er ook geen last van en heb er geen aandacht aan geschonken.Later ben ik op de bank gaan liggen waar ik rond 7 uur wakker werd van een wel erg pijnlijke harde buik die ik echt weg moest puffen. Het duurde echter nog tot 8.00 tot de volgende kwam..maar toen barstte het ook los ! Ik herkende ze meteen..dit waren duidelijk weeën en ze kwamen direct om de 6-7 minuten.Snel Tom wakker gemaakt, de arme ziel had net 4 uurtjes geslapen, want Merijn werd wakker en die kon in nu niet echt gebruiken tijdens een wee.....hij gaf me wel erg lief kusjes en wilde graag bij me zijn maar dat kon ik niet hebben. Gelukkig brachten de teletubbies uitkomst !! Om 9.00 Rian en opa en oma gebeld, Rian was er om 9.30 en Tom heeft Merijn weggebracht naar opa en oma. Ondertussen zijn Rian en ik naar oven gegaan waar ik lekker onder de douche ben gaan zitten. Tijdens een wee schoot ik overeind en moet Rian mijn rug masseren....maar het was heerlijk onder de douche. Net voor Tom terug was om 10.30 ben ik er onderuit gekomen en over de commode gaan hangen. Om 10.30 heeft Tom de verloskundige gebeld, dezelfde als vrijdag ( er zitten er 4 in onze praktijd dus het is afwachten wie je krijgt) en ze kwam om 11.30 Inmiddels kwamen de weeën om de 3-4 minuten...ze werden flink heftig ,maar ik kon nog steeds wegzuchten met de buikademhaling ( mits ze me effe hielpen met neus in,.... mond uit...) Ze toucheerde me en 2-3 cm ontsluiting. Ze zou een half uurtje blijven om te kijken hoe het zou verlopen en om 11.46 heeft ze weer gevoeld en nu was het al 4 cm. Inmiddels moest ik echt puffen en werd er door Tom en de verloskundige een weddenschap afgesloten over wanneer de baby geboren zou worden...De verloskundige won.......( een fles wijn......) Ik lag inmiddels op bed waar ik ook niet meer van af ben geweest...geen tijd voor want ineens ging het razend snel. Om 12.00 had ik 6 cm ontsluiting en om 12.10 volledige ontsluiting....die 10 minuten waren erg heftig en pijnlijk maar ik ben nu al weer vergeten hoe het voelde. Ze heeft mijn vliezen doorgeprikt ( vermeldde terloops even dat er geen tijd meer zou zijn om naar het ziekenhuis te gaan mocht het groen zijn, omdat het zo snel ging) en gelukkig was het vruchtwater helder. Ik kreeg meteen heftig persdrang en mocht heerlijk meedoen........na een lange persweeën werd TIMO MORTEN geboren....razend snel ! Schreeuwend en plassend kwam hij ter wereld.Ik heb zelf gezien hoe ik hem eruit heb geperst...via de spiegel en zo kom ik precies zien wat ik deed en wanneer ik niets moest doen. Ik kan het iedereen aanraden..het is een hele mooie ervaring om je eigen kindje zo ter wereld te zien komen...
Al met al was om 12.30 de bevalling achter de rug. Om 12.20 werd na een mini wee-tje een joekel van een placenta geboren, naar schatting 700-800 gram en hij zag er volgende de verloskundige meer dan mooi uit ! Om 12.25 was ik voorzien van een hechting die er in zit voor de nettigheid.Timo scoorde een 9 en een 10 bij de apgar score en op de weegschaal woog ie 4020 gram!!!Lengte snel gemeten en ongeveer 51 cm... De verloskundige gaf later wel aan dan ze al tijden het idee had dat ik verder zwanger was dan de termijn echo liet zien en dat ze erg blij was dat ik nu 'te vroeg' bevallen ben. Achteraf gezien dus een paar dagen over tijd maar gelukkig niks van gemerkt !
en dan Merijns verhaal
Zwangerschap en geboorte van Merijn
Begin februari 1999 ontdekten we dat we een zoon of dochter zouden krijgen. De test was meer dan positief en ik meer dan misselijk. Op onze trouwdag, 3 maart hebben we het grote nieuws verteld en iedereen vond het erg leuk ! Begin april, de eerste om precies te zijn, ik was toen 11 weken en 4 dagen zwanger mocht ik voor het eerst naar de verloskundige. Na de gebruikelijke vragenlijst ( wat willen ze nu eigenlijk niet weten ???) was het grote ogenblik daar : de eerste tonen van het hartje van de baby waren te horen.wat een prachtig moment. Ik was gelukkig rap erna van de misselijkheid af en mijn buik groeide als kool. Nu ben ik van mezelf al niet mager maar evengoed zag je rap dat ik zwanger was. De zwangerschap verliep prima, met 19 weken een pretecho gehad en daarop konden we de baby bewonderen al wilden we niet weten wat het zou worden. Met 29 weken moest ik helaas stoppen met werken, ik kreeg harde buiken. Iets te veel en iets te lang, dus rust op de plaats. Niet gek als je denk dat we met 26 weken verhuisd zijn. De baby kamer was inmiddels klaar, de wieg waarin ook Pappa heeft gelegen stond al klaar. De laatste loodjes waren zwaar, vooral omdat mijn buik me vreselijk in de weg zat. Op 11 oktober, mijn verjaardag zijn we nog op de foto geweest met schoonzussen en zwagers omdat de as oma 50 zou gaan worden en we haar dit cadeau wilden doen. Ik moest toen zo nu en dan een harde buik wegzuchten maar dat was alles. Op de 12e ben ik s middags nog bij de verloskundige geweest, ze gaf aan dat ze nog wel een afspraak voor de volgende week maakte maar dat ze eigenlijk verwachtte dat ik voor die tijd wel zou bevallen. Ook meldde ze dat er vanaf 00.00 uur een invalverloskundige zou zijn. De hele avond had ik al harde buiken, zonder echt pijn trouwens en zonder regelmaat en ik heb lekker zitten tv kijken ,wat gerommeld zonder dat ik er last van had en het idee had dat er iets te gebeuren stond, ik had dit al een paar avonden, toen ze ineens vanaf 00.00 uur om de 5 minuten kwamen.Ik had even tervoor nog gezegd van : nu mag je komen baby, nu is het ver genoeg na mamma's verjaardag.
Na 2 uur braaf de verloskundige gebeld die kwam en helaas geen ontsluiting niet, advies ga maar slapen ( dat makkelijk gezegd trouwens) tegen de ochtend kwam de weeën om de 3-4 minuten en rond 9 uur kwam de verloskundige weer : 4 cm ontsluiting. Ze zou rond de middag terug zijn. Rond half 12 kreeg ik ineens persdrangde verloskundige gebeld en die constateerde dat ik 6 cm had en uitpuilende vliezen. Die brak ze en ik mocht toen het kraambureau bellen. Ik werkte daar zelf dus ik heb zelf gebeld :Dag met Susan , ik ben bezig , kun je iemand sturen.. dat was het hele gesprek. Om 13.00 was Lida er en kwam voor mij een rot uur. Ik had persdrang maar nog maar 8 cm, dus puffen.pieuw dat is echt moeilijk !!!! Om 14.05 werd het laatste randje weggemasseerd (AUUUU) en mocht ik persen. Na ik denk 3 persweeën stond het hoofdje en werd Merijn Jesper geboren. Hij had de navelstreng om zijn nekkie en zag wat blauw maar deed het verder prima ! Hij was 3600 gram zwaar en 52 cm lang. Doordat hij de laatste draai niet geheel maakte (en er dus overdwars uit kwam, met zijn schouders zeg maar recht op mijn heupen ) ben ik flink uitgescheurd en kreeg ik een naar toetje: hechten.
Daarna kreeg ik dat heerlijke mannetje weer bij me en konden pappa en mamma genieten van hun kerel !
Rewimo
Nederduitse/Mevrouw qltel
<a href="http://bijenzonderzorgen.nl/" target="_blank" rel="nofollow">http://bijenzonderzorgen.nl/</a> beslist geen BIJ-zaak!
Ik vind het trouwens allemaal zo bijzonder om te lezen. Zoveel mooier dan een bevallingsprogramma op tv, daar mis je toch bepaalde emoties.
Donderdag 23 oktober
Arjan (K3) is de hele week al ziek, maar deze donderdag eindelijk weer beter. Omdat hij vrijdags altijd vrij is, heeft hij eigenlijk geen zin om alleen deze donderdag naar Leeuwarden (vanuit Arnhem) te gaan...
Hij besluit dus maar de bevalling in te leiden (hoewel dat niet de opzet was).
Even later bedenk ik me dat het aantal bestelde geboortekaartjes toch wel wat krap is, ik ben bang dat we zelf geen kaartje kunnen houden. Dus ik bel de drukker, om te vragen of we nog extra kunnen bestellen. Dit is wel mogelijk, maar daar zijn extra kosten aan verbonden en de levertijd op het betreffende kaartje is ongeveer een week. De mevrouw vertelt dat ze altijd 5 extra kaartjes bestellen om te testen en met een beetje mazzel kunnen we dus nog wel 3 of 4 kaartjes extra krijgen. Ik besluit daarom om maar geen extra kaartjes te bestellen.
Ondertussen heb ik een beetje last van harde buiken.
Ik ga lekker even douchen en het valt me op dat de krampen wel wat regelmatiger worden. Het is niet echt pijnlijk, dus ik let er niet zo op. Ik neem nog lekker even een bad en het valt me op dat de 'pijn' (echt pijnlijk is het niet) toch wel erg regelmatig wordt. Ik kijk maar eens hoevaak en hoelang de 'pijn' aanhoudt: om de 4 à 5 minuten, bijna een minuut lang... Zouden dat dan toch weeën zijn?
Het is ongeveer 10 uur en ik wacht nog even af.
Na ongeveer een half uurtje zeg ik tegen Arjan, dat hij toch maar de verloskundige moet bellen, ondanks dat ik niet weet of ik nu wel of geen weeën heb. De verloskundige komt even later langs (ik heb me ondertussen weer aangekleed). Ik vertel haar dat ik misschien weeën heb, maar dat het niet echt pijnlijk is. Ik hoop dat de verloskundige kan vertellen of het nu wel of niet begonnen is (ik heb zelf steeds het idee dat de weeën wel weer weg zullen gaan). Ik blijk 6 cm. ontsluiting te hebben!
De verloskundige zegt dat ze blijft, zegt tegen Arjan dat hij het kraambureau mag bellen en begint het bed klaar te maken. Ik help ook maar een beetje mee, ik moet toch wàt doen...
Even later komt de kraamverpleegster. Alles ligt klaar voor de bevalling, maar ik heb nog steeds niet echt het idee dat het gaat beginnen.
Volgens de verloskundige kunnen we deze ochtend nog een kindje in de armen houden... Het is dan half 12.
We drinken nog even gezellig een kopje thee en na de thee zal de verloskundige de vliezen gaan breken. Na de thee (het is inmiddels middag) blijk ik 7 cm. ontsluiting te hebben (de weeën zijn nog steeds niet pijnlijk, ik kan gewoon doorpraten en er is niet aan mij te zien dat ik weeën heb).
De vliezen worden gebroken, het vruchtwater is mooi helder.
Meteen worden de weeën pijnlijker. Ik ga weer onder de douche staan om de weeën op te vangen. Als ik moet persen, moet ik het even melden. Na een poosje (een half uurtje ofzo?) krijg ik persdrang. Ik heb 9 cm. ontsluiting en mag de laatste cm. 'wegpersen'. De persweeën zijn kort, maar komen snel achter elkaar. De baby komt goed naar beneden, maar het laatste stukje gaat moeizaam. De verloskundige vertelt dat de baby met de neus de verkeerde kant op ligt, waardoor de bevalling iets lastiger wordt. (hier een beschrijving van een normale bevalling) Ik zal extra hard moeten persen. Ik zeg dat ik een schrijnend gevoel krijg beneden en de verloskundige laat een warm washandje halen. Dat verlicht de pijn een beetje. Ik heb het idee dat het nu niet echt meer opschiet. De verloskundige blijft me maar aanmoedigen: "persen met al je kracht". Ik antwoord: "dat doe ik toch!". Ze besluit een knip te zetten, omdat de baby vanwege de ligging wat meer ruimte nodig heeft. Ik krijg een prik (verdoving) en een knip. Ondertussen moet ik de weeën wegpuffen. Ik heb het idee dat ik weer een beetje op adem kan komen.
Dan mag ik weer persen en even later mag ik een baby vasthouden! Het is een meisje: Judith Johanna.
Ik blijk, ondanks de knip, ook nog behoorlijk uitgescheurd te zijn. Gelukkig is het (net) geen totaalruptuur, maar de verloskundige wil me liever in het ziekenhuis hechten, omdat daar beter licht is. Het ziekenhuis wordt gebeld.
Ik lig ondertussen met Judith op mijn buik en ik vraag of ze aan de borst kan. Dat kan en Judith begint meteen te drinken!
Ik blijf maar bloed verliezen (ondanks een prik tegen het vloeien die de verloskundige mij gegeven had) en de verloskundige wil juist hiervoor het ziekenhuis bellen, als ze ziet dat er een ambulance aankomt. De ambulance-broeders komen boven en ik probeer rechtop te gaan zitten. Het wordt helemaal zwart voor mijn ogen, dus ik moet weer gaan liggen. Ik word aangesoten op een infuus en mag weer voorzichtig overeind komen. Dat gaat. We proberen naar beneden te gaan, maar ik word weer duizelig. De broeders pakken mij op en tillen mij de trap af en leggen mij op de brancard die beneden in de hal al klaarstaat. Ik ga met de ambulance naar het ziekenhuis, de verloskundige en Arjan en Judith gaan met de eigen auto. In het ziekenhuis aangekomen word ik gelijk naar de verloskamer gebracht om gehecht te worden. Dat gebeurt vrijwel direct (door iemand van het ziekenhuis). Ondertussen word ik helemaal lekgeprikt (nog een verdovingsprik voor het hechten, bloed voor het bepalen van de bloedgroep voor het toedienen van bloed, bloed voor het bepalen van m'n Hb-gehalte). Ik vind alles best. Arjan en Judith arriveren ondertussen en nadat ik gehecht ben, krijgen we beschuit met muisjes .
Ik moet een nachtje in het ziekenhuis blijven, waar ik 4 zakjes bloed toegediend krijg en de volgende ochtend mag ik weer naar huis.
...eenmaal begonnen wordt het al snel minder"
- [i]Rikkert Zuiderveld[/i]
Zondagmiddag had ik de hele tijd last van een soort vage buikpijn. Ik wist het niet zo goed, dacht aan voorweëen ofzo, het was immers 12 dagen voor de uitgerekende datum, dus het kón eigenlijk nog niet dacht ik
Het was ook goed te houden, we waren op visite bij mijn ouders en ik had het wel gezegd, maar nogal laconiek, dus ook zij dachten dat het niks was. Tegen 17.00 werd het toch wel erger en ik zei tegen mijn man laten we maar naar huis gaan, in de auto dus wel gezegd de pijn wordt erger zou het misschien beginnen ?? Thuis gekomen een aardappelschoteltje in de pan laten gooien en dit naar binnen gewerkt, want ik dacht nog: je weet maar nooit !De weeen (dat waren het nu wel geworden) werden toch steeds sterker en ik moest ook steeds naar de wc en om 0.00 dus toch maar de verloskundige gebeld. Ze kwam en toen ze me zag zei ze : nou misschien gaat het wel weg en beval je pas over een week ! Ik zag er dus te goed uit voor een vrouw met weeen
Ze heeft wel even gevoeld en ik had nauwelijks ontsluiting dus dit versterkte haar vermoeden. Ik moest maar een paar paracetamolletjes nemen en lekker gaan slapen. Dus ik baalde nogal, want ik had echt het idee dat het begonnen was. Ze zei ook nog dat ze dacht dat het niet zo'n groot kind was, ze schatte zo'n 5,5 pond. Nou dacht ik toen, das beter om eruit te werken dan 7 pond of zo
Maar ze was nog niet vertrokken of de weeen werden sterker, ik heb mijn man maar naar bed gestuurd, die kon me toch niet helpen en heb zelf ook geprobeerd te slapen maar hield het nog geen 10 minuten vol in bed, wat een pijn !!
Dus ik liep maar rondjes in de kamer, kreunend en puffend en huilend af en toe. Ik was ook zó moe. Tussendoor zat ik op de bank en dan viel ik net bijna in slaap en dan kwam er weer zo'n klote wee
Op dat moment was ik er van overtuigd dit nooit meer te doen !Het duurde gewoon een eeuwigheid voor het ochtend was want ik heb dus niet meer kunnen slapen. Steeds maar een warme (lees hete) kruik tegen mijn buik. Ik heb mijn buik erdoor verbrand
Om 7.30 hield ik het niet meer uit en ik heb mijn man de vk laten bellen, die kwam eindelijk om 8.30. Ja ze had zich toch vergist en ik had nu 5 cm ontsluiting, goed gewerkt vannacht hoor ! Nou er zat weinig anders op.
Toen ben ik onder de douche gegaan om de pijn wat te verzachten. Later kwam de vk weer (de tijden ben ik helaas kwijt) en toen mocht ik niet meer douchen want dan ging het te snel, ze had nl nog 2 anderen die aan het bevallen waren !
Hoe ik de tijd ben doorgekomen weet ik niet meer, maar om 11.30 was ze er gelukkig weer en ze ging ook niet meer weg. Ze heeft toen ook mijn vliezen gebroken en de kraamhulp gebeld. Ik had toen 8 cm ontsluiting. Binnen een half uur was het volledig (dat half uur heb ik volgens mij schreeuwend doorgebracht, want het doet zo'n pijn !!!!!) en toen mocht ik dan eindelijk persen ! Nou dat viel ook nog niet mee, Mijn man riep al veel te snel: ik zie de haartjes al ! Tot mijn grote ergernis want na een uur was hij er nog niet ! Er werd steeds gezegd kom op, goed persen, ja ik deed toch echt wat ik kan hoor !
Uiteindelijk is na een verdoving, een flinke knip en 5 kwartier later dan eindelijk mijn zoontje geboren ! Goh zei de vk: je had hem wel goed verstopt want het is best een flinkerd !
Ik vond hem hem zooo mooi en dacht meteen : ik wil er nog 1
Hij woog 3540 gram en was ongeveer 51 cm. En wat een heerlijk gevoel is het om moeder te zijn
En de vk was echt super tijdens de bevalling, al had ik af en toe wel het idee dat ze vond dat ik niet zo goed mijn best deed, omdat ik hem er gewoon niet uit kreeg, maar ja ze dacht dan ook dat hij een stuk kleiner zou zijn
En het was ook de bedoeling me op te peppen om door te gaan. Daarna moest ik nog uitgebreid gehecht worden en daar heb ik later in de week ook nog wel last van gehad maar ook dit was het meer dan waard hoor !Maar al met al, het is vreselijk zwaar, maar je bent hoe raar ook, die pijn echt meteen vergeten als je je kind vast kan houden
If you long to meet again...
quote:Dat viel wel mee, ik was blij dat Judith geboren was en de rest heb ik over me heen laten komen. Ik was ook veel te zwak om me nog druk te maken, denk ik.
Op vrijdag 7 november 2003 22:11 schreef livelink het volgende:
Mooi verhaal, Grijs. Jammer dat je uiteindelijk toch nog naar het ziekenhuis moest gaan. Het klinkt toch nog als paniek aan het eind. Heb je dat zelf ook zo ervaren, of viel dat nog wel mee?
Trouwens, Judith is om 14.02 uur geboren (dat had ik volgens mij niet in het verhaal gezet).
[Dit bericht is gewijzigd door Grijs op 13-11-2003 13:58]
...eenmaal begonnen wordt het al snel minder"
- [i]Rikkert Zuiderveld[/i]
24 juni 2003
Ik heb vanaf 9 uur `s morgens last van voorweeen. Ze doen nog geen pijn en zijn nog erg onregelmatig dus ik maak me nog niet echt ongerust. Rond elf uur twijfel ik of ik Johan op de hoogte zal brengen maar besluit dat het nog rustig genoeg is in de buik. Tussen de middag komt hij even thuis en ik vertel hem dat ik onregelmatig weeen heb. Hij belooft op tijd thuis te komen. Om half 5 bel ik hem op en vraag hem te komen omdat het nu toch wel erg heftig aan het worden is. We besluiten samen het eten te koken en te zien wat er gebeurt. Om 6 uur gaan we aan tafel en de weeen komen al snel iedere 3 a 4 minuten en worden steeds heftiger. Ik bel de vk om haar op de hoogte te brengen dat ik bezig ben en ga onder de douche staan en laat ondertussen het bad vollopen. Het wordt nu echt serieus en Johan belt opnieuw de vk om haar te melden dat het nu spoed is. Ik ga in bad zitten en kan met moeite de weeen opvangen. Jasper denkt dat we samen in bad gaan en begint zich uit te kleden. Johan zet hem maar in het babybadje op de grond naast me. Om kwart over 7 komt de vk binnengerend, ziet me in bad en zet met grote snelheid haar spullen klaar. Ik hijs me uit bad terwijl Johan Jasper afdroogt en een luier aantrekt. De vk toucheert me en ik heb 7 cm ontsluiting. Ze besluit meteen mijn vliezen te breken omdat dat nog niet gebeurd is en de weeen komen nog heftiger en sneller op elkaar tot ik alleen nog maar een grote, lange wee heb. Ik vraag haar om de baarkruk te halen, daarin stemt ze toe maar plots heb ik persdrang. Het is dan 19.34 uur. Johan rent naar de gang om een spiegel te pakken want ik wil dit keer graag zien hoe m`n kindje geboren wordt. Ik voel hoe het hoofdje naar beneden glijdt richting uitgang. Ik zie in de spiegel idd het kruintje. Bij de volgende perswee pers/zucht ik mee en in één keer worden het hoofdje en lijfje geboren. Het is 19.38 uur. Een kindje wordt op mijn buik gelegd en ik verbaas me over de hoeveelheid haar op het bolletje. De vk vraagt of ik zelf wil kijken of we een zoon of een dochter hebben en ondanks dat ik weet dat het een jongen is wil ik toch even de bevestiging. Het is echt een jongen: Tom, 3310 gram en 52 cm.
en ik denk elke dag nog even terug aan deze dag. Voor mijn gevoel is Thomas ook op donderdag geboren omdat op dat moment de tijd even is stil blijven staan voor mij.
Alle enkele dagen heb ik last van voorweeen. Elk moment denk je dan dat het kan beginnen maar aan de andere kant weet je ook dat het dan nog even goed een tijdje kan duren.
Tot ik 10 dagen voor de uitgerekende datum op een ochtend steeds wat vocht verlies. In eerste instantie denk ik dat het afscheiding is. Dat was de laatste week al steeds wat meer geworden. Maar gedurende de ochtend wordt het vocht toch steeds meer (echt, het grote maandverband in je kraampakket komt dan wel van pas!) en begint het tot me door te dringen dat het ook wel eens vruchtwater zou kunnen zijn. Rond 12 uur bellen we voor de zekerheid maar even naar de verloskundige en die vraagt ons rond half 2 even langs te komen om te checken. Het is inderdaad vruchtwater, dat kan dus ook in hele kleine beetjes naar buiten komen. De verloskundige vertelt ons dat de baby nu binnen 48 uur moet komen i.v.m. infectiegevaar. Kalm (ik voel tenslotte verder nog helemaal niets) maar ook wat opgetogen en een beetje zenuwachtig vertrekken we weer naar huis in afwachting van wat er komen gaat............
Heel gek om thuis te gaan zitten wachten en te weten dat je binnen twee dagen papa en mama zult zijn!
Maar zolang hoeven we niet te wachten. Rond 3 uur krijg ik kleine krampjes die binnen een half uur al om de vijf minuten komen. Het zijn echter nog niet grote weeen maar omdat ze wel al vrij snel om de paar minuten komen bellen we toch weer even naar de verloskundige. We kunnen even langs komen in het ziekenhuis zodat ze kan kijken.
Ik besluit nog even op mijn gemakje te douchen en rond 7 uur komen we in het ziekenhuis aan. Voor de zekerheid alvast de tas in de auto maar eigenlijk verwachten we binnen een half uurtje weer terug thuis te zijn. Uiteindelijk kom ik pas weer enkele dagen later thuis....... Ik blijk al 4 cm ontsluiting te hebben en we mogen alvast blijven aangezien de weeen ook krachtiger worden.
Heel optimistisch en positief beginnen we aan deze klus. De weeen worden als snel redelijk heftig en volgen elkaar snel op. Maar al wiegend op een stoel kan ik ze vrij lang opvangen. Ook heb ik nog een tijdje onder de douche gezeten. Heel fijn het warme water over je buik. Op een gegeven moment kom ik een tijdje in een bepaalde roes terecht waardoor je helemaal in jezelf terug keert. Rond 10 uur heb ik al 7 cm. Wauw, dacht ik nog, rond middernacht is het vast wel gedaan. De laatste cm's duren echter vreselijk lang. Ondertussen krijg ik buik en rug weeen tegelijk en is er bijna geen rustmoment tussen de weeen door. De verpleegkundige masseert constant mijn rug en Zooi zit constant naast me zodat ik zijn armen fijn kan knijpen en hij steeds met een nat washandje heen en weer kan lopen. De allerlaatste cm vordert niet. Lange tijd heb ik persweeen zonder te mogen persen. Vreselijk om zo'n sterke oerdrang te moeten tegenhouden! Je wil en kan op zo'n moment eigenlijk niets anders doen dan persen. Ze hebben me soms echt even flink moeten toespreken omdat ik me er aan over gaf. Heel pijnlijk deze weeen. Ik had altijd gehoord dat als je op een gegeven moment denk: ik kan echt niet meer, je er vaak bijna bent. Hier heb me even aan vast gehouden, maar het klopt dus echt niet!
Rond ongeveer 2 uur mag ik eindelijk gaan persen! Wat een opluchting! Hoe uitgeput je ook bent, je krijgt direct weer energie om er tegenaan te gaan. Na een uur persen moet de verloskundige tot de conclusie komen dat er echt geen beweging inzit. De gynecoloog wordt opgepiept en die arriveert zo'n 20 minuten later. Al die tijd blijf ik maar persen. De hartslag van de baby wordt vanaf dan om de minuut in de gaten gehouden. Dit geeft mij een heel onrustig gevoel.
De gynecoloog besluit om de vacuum te gaan gebuiken. Ik dacht weer, nu is het snel gedaan. Dit kan ook vaak zo gaan, behalve bij ons......
De vacuum raakt meerdere malen los, en uiteindelijk moet hij 5 tot 6 keer trekken voordat Thomas mee naar buiten komt. De pijn die dit geeft is niet te omschreven. Het voelt alsof je keer op keer helemaal kapot gemaakt wordt vanbinnen. De persweeen en de krachtigste weeen waren vergeleken hier bij een makkie. Ik voel constant een ongelofelijke pijn. De persweeen verdwijnen terwijl ik wel moet meepersen. Ik weet alleen niet meer wanneer. Ik snap ook niet waarom het allemaal zo lang duurt en waarom het zo pijn doet. Ik heb me nog nooit zo wanhopig gevoeld. Ik zou de gynecoloog wel willen wegschoppen en ik roep tegen hem dat hij moet stoppen!!!! Mevrouw, zegt hij, als ik nu stop komt er geen baby. Dat kon mij helemaal niets meer schelen, ik wilde dat die helse pijn stopte! Dat vind ik achteraf gezien nog het ergste, ik was helemaal niet meer bezig om een kind te krijgen, ik was alleen nog maar aan het overleven. Er wordt nog een flinke knip gezet en na een lange tijd roept iedereen dat ik door moet persen en rond 4.15 uur wordt Thomas op mijn buik gelegd. Ik ben helemaal ontdaan en eigenlijk in shock van wat er is gebeurd. Zooi is echter direct helemaal papa en ontfermt zich over onze jongen. Achteraf gezien is er nog veel langs me heen gegaan en heb ik sommige dingen niet gehoord of gezien (gelukkig maar, zegt Zooi weleens). Nu de placenta nog, die wil er niet uitkomen en met z'n tweeen duwen ze hard op mijn buik. Uiteindelijk schijnt ook deze er uit te zijn gekomen, ik heb het niet meer gevoeld. De gynecoloog begint te hechten en langzaam dringt het allemaal tot mij door. Wonderlijk dat je dan toch ineens weer kalm kunt worden. Samen glunderen we helemaal en blijven we Thomas bewonderen en bevoelen. Emotioneel bellen we de ouders wakker en vertellen hun het mooi nieuws. Wonderlijk wat een ongelofelijk gevoel je direct hebt voor je kindje! Hij voelt direct vertrouwd en ik zou hem al uit duizenden herkennen!
De kinderarts wordt nog wel uit zijn bed gebeld om Thomas te onderzoeken. Hij is wat slapjes en hij heeft een grote open wond op zijn hoofdje door het vele trekken door de vacuum. Uiteindelijk stelt de arts ons gerust en de komende dagen behandeld hij de wond in het ziekenhuis. Het ziet er heel akelig uit maar Thomas heeft er niet echt last van. Ook gaat hij een dag nadien helemaal geel zien. Maar na een meting blijkt hij gelukkig niet onder de lampen te moeten.
Mama krijgt een infuus omdat de baarmoeder niet direct wil samentrekken. Hierdoor en door de knip heb ik teveel bloed verloren. Mijn bloeddruk daalt een tijdje na de bevalling hevig en ik krijg nog een infuus en de volgende ochtend een bloedtransfusie. Wat valt dat tegen....... De eerste drie dagen kan ik niet naast mijn bed staan zonder helemaal flauw te worden en pas op maandagochtend kan ik weer zelfstandig douchen en mogen we met z'n drieen naar huis. Ook daar heb ik lange tijd nodig om weer op krachten te komen. Dit vond ik vreselijk moeilijk. Ik wilde al zoveel zelf doen. Maar gelukkig zorgde Zooi geweldig goed voor mij en voor Thomas en hadden we een fantastiche kraamhulp.
Sommige zeggen dat je een bevalling snel vergeten bent als je je kleine eenmaal in je armen hebt. Dit vind ik echt niet! Ik moet er elke dag nog aan terugdenken en regelmatig wordt het hele filmpje in mijn hoofd afgedraaid. Ik stel Zooi nog regelmatig vragen, hoe ging dit ook al weer? wat gebeurde er toen?, enz....Als Thomas na het persen was gekomen dan had ik een prima bevalling gehad maar die vacuum vond ik echt een nachtmerrie. De gynecoloog kwam zich de volgende dag verantwoorden waarom hij zo lang had doorgezet met de vacuum. Normaal gezien wordt er na 2 pogingen gestopt. Maar omdat Thomas al te lang in het geboortekanaal zat en het midden in de nacht was, was er geen tijd meer om een operatie team voor een keizersnee bij elkaar te roepen.
Dit is wel een heel medisch verhaal geworden. Ik hoop snel eens een mooi verhaal over Thomas te kunnen schrijven. Wat dat het het allemaal waard is, is zeker waar! Wat een wonder is het toch!
Gelukkig is je conclusie toch dat Thomas het waard is geweest.
Edit - Coolbabe en Anoukie, ook jullie verhalen zijn mooi om te lezen. Gelukkig zijn dat de wat prettigere bevallingen (voor zover mogelijk, natuurlijk)
Ik hoop echt dat je het allemaal een plaatsje kan geven en dat het wat slijt zodat je er niet steeds met zo'n naar gevoel aan terugdenkt maar het is ook nog maar kort geleden dus dat zal wel goed komen
