Bevallingsverhalen deel 1

quote:

---

Op zondag 7 september 2003 13:43 schreef easy-going het volgende:
Moussy, de manier waarop je het omschrijft, schitterend!

---

Kan niet wachten tot het volgende verhaal !

quote:

---

Op woensdag 19 februari 2003 11:39 schreef YPPY het volgende:
Ik vind het enerzijds geruststellend, maar toch ook weer niet.

Maar ik heb wel een nieuwbie vraag. Op tv wordt er altijd ontzettend veel gekreund en geschreeuwd. Dat lijkt mij het engste aan het bevallen. Mijn moeder zei dat zij niet zo deed. 'Hoort' het wel om zo te schreeuwen? Of is dat voor de film?

---

maandag 25 augustus om 23.00u begonnen de weeën. ik wilde eerst nog gewoon naar bed gaan maar ze kwamen meteen om de 2,5 minuut! om middernacht zijn we daarom maar vast naar 't ziekenhuis gegaan. ik zou in het WKZ bevallen, op de TOVU afdeling (Tijdelijke Opvang Verloskunde Utrecht); deze afdeling wordt geheel geleid door verloskundigen, geen medische toeters & bellen. daar aangekomen bleek dat ik al ruim 2 cm ontsluiting had, 'niet schlecht'! een uur of 5 later was deze gevorderd tot 7 cm. precies volgens 't boekje, fijn! dat gaf goede hoop, en ik voelde me nog redelijk goed & optimistisch, kon de pijn positief bekijken (het had immers effect). vooral veel op dingen hangen & lekker lang onder de douche staan/zitten hielpen mij goed door de tijd & de pijn heen. weer een paar uur later (ca. 8uur 's ochtends) was de stand wat teleurstellender: er was slechts 1 cm bijgekomen. inmiddels vond er een wisseling van de 'wacht' plaats: in plaats van de lieve positieve verloskundige die ons die nacht goed had bijgestaan kwam er een ouwe tang die vooral chagrijnig, streng, zunig & onaardig op me overkwam. ik begon behoorlijk uitgeput te raken en voelde dat de weeën minder effect hadden. mijn goede moed raakte ook nogal op. om 10 uur bleek er nog geen centimeter bijgekomen te zijn, en besloot men m'n vliezen te breken.
toen bleek dat Skippy in 't vruchtwater gepoept had, en moest ik dus alsnog naar de medische afdeling, 1 verdieping lager. daar was 't een heel ander verhaal: meteen aan allerlei meetapparatuur aangesloten en aan een infuus met weeënopwekkend middel. daardoor lag ik min of meer vast op bed (hetgeen me zeer pijnlijke beenweeën opleverde en een heel machteloos gevoel). gelukkig werkte het weeënopwekkende middel wel, en kreeg ik al na een uur of anderhalf persdrang en mocht ik daar gelukkig ook aan toegeven (wat lijkt me dat vreeeeselijk als je persweeën moet onderdrukken, echt geen doen!).
op de monitor werd toen duidelijk dat Skippy/Piet het erg benauwd kreeg bij iedere perswee (de hartslag ging steeds erg naar beneden). dit kind moest snel geboren worden! zelf had ik 't allemaal niet zo in de gaten maar G heeft dit wel als erg spannend ervaren. er is daarom een flinke knip gezet en na ca. 20 minuten persen was het hoofdje er. de navelstreng bleek om de nek te zitten dus die werd er afgehaald en 1 minuut later (12.35u) lag Piet op mijn buik. wat een heerlijk gevoel, zo'n warm, stevig, glibberig lijfje! hij huilde meteen, maar wel wat zacht en men vond hem nog een tikkeltje te blauw blijven, dus is hij nog heel even meegenomen voor wat extra zuurstof, waarop hij heel snel goed roze werd en het flink op een krijsen zette. de reflexen waren verder goed, en hij werd weer lekker bij mij gelegd. ik moest eerst nog gehecht worden voor ik 'm aan mocht leggen, maar toen dat eindelijk mocht ging het ook meteen goed. m'n ouders & schoonmoeder waren inmiddels gearriveerd en kwamen ongeveer tegelijkertijd binnen. ze waren allemaal meteen verkocht en heel ontroerd door dat kleine kereltje dat al meteen heel helder uit z'n (zeer donkere!) ogen keek. prachtig! die nacht moesten we nog ter observatie in 't ziekenhuis blijven. zo kon G-Daddy thuis even goed bijslapen en ik heb wonderbovenwonder ook erg goed geslapen die avond/nacht. ik werd om een uur of 3 zelfs wakker gemaakt door een verpleegster, omdat Piet huilde (dat had ik dus niet gehoord! ai, ontaarde moeder) ik heb 'm toen weer aangelegd en de rest van de nacht is hij bij mij in bed gebleven, en hebben we veel naar elkaar zitten kijken. ik lag gelukkig alleen op een kamer dus we hadden alle rust voor elkaar. heerlijk! de volgende ochtend bleken we allebei in prima conditie dus mochten we naar huis.

tot nu toe gaat alles prima met Piet. hij heeft wel een ontstoken oogje, en heeft zo z'n onrustige uurtjes, maar over 't algemeen heb ik geen klagen hoor! de borstvoeding gaat goed, daar ben ik ook heel blij mee. van de hechtingen heb ik nauwelijks last gehad, de wond is al goed genezen.

moet nu wel nodig m'n middagdutje gaan doen, dus ik hou 't hier even bij.

Dinsdag 29 juli 2003 moest ik smiddags naar de verloskundige voor controle en omdat ik al anderhalve week overtijd was, zou ze me gelijk proberen te strippen. Dus ik alles aan de kant gemaakt in huis voordat we naar de vk gingen,want 'het zou wel eens direct kunnen beginnen'. Maar goed,ik dus naar de vk, eerst standaardcontroles,bleek dat mijn bloeddruk hoger was,en daarom wilde ze toch maar dat ik de volgende dag al naar de gyn zou gaan, ipv die aanstaande vrijdag. Ik dus balen,want dat zou betekenen dat ikniet in het geboortehoes, maar in het ziekenhuis moest bevallen. Maar goed,ze besloot me nog te strippen en ik had al 2 cm ontsluiting,dus dat wilde prima. Alleen na die tijd zei ze dat ze niet dacht dat het veel geholpen had, ook omdat er maar weinig bloed vrij was gekomen.
Ik dus balen en de hele dag iedere keer kijken of ik al meer bloed was verloren. Helaas niet dus....We zijn die middag bij mijn ouders blijven eten,was heel gezellig,maar wat er ook kwam,geen weeen of/en bloed.

Wij dus savonds teleurgesteld naar huis, onderweg nog een wipstoeltje opgehaald en toen echt naar huis. Maar savonds was het toch zo ver. Rond hlf 12,kwart voor 12 verloor ik de slijmprop....Yes! er is dus toch wat gaande. Dus ik aan Jos laten zien (klinkt vies ja)en daarna nog maar heel even achter de pc geklommen om mijn mail na te kijken. En om 12 uur begon de eerste wee. Het voelde echt alsof ik kramp had omdat ik naar de wc moest,maar het trok ook zo weer weg, en 6 minuten later kwam er weer eentje. "jos,ik geloof dat ik weeen heb".
En ja hoor. We besloten toch naar bed te gaan,want voor hetzelfde geld konden we toch nog wat rusten. Maar nee hoor. Ik heb een stuk of 5 a 6 weeen in bed gehad en ik voelde ze sterker worden. Dus wij met ons tween naar beneden,dan maar op de bank slapen. Maar rond half 2, 2 uur werden ze toch wel erg sterk en besloot ik onder de douche te gaan. Jos had een tuinstoel opgehaald en daar heb ik de hele tijd op gezeten. Dat verzachtte. Tot 8 uur heb ik af en aan onder de douche gezeten en toen mochten we eindelijk naar het geboortehoes.
We kwamen daar aan en de vk zag mijn weeen aan: "ik denk niet dat je veel ontsluiting hebt,want je hebt zulke korte weeen". Dus ik weer balen,straks moest ik weer naar huis....
Maar ze toucheerde me en ja hoor, toch 6 cm ontsluiting. Toen gingen we naar de andere kamer,waar ze mijn vliezen zou breken, om te kijken of het water wel helder was,anders had ik alsnog naar het ziekenhuis gemoeten. En terwijl ze ze doorbreekt, heb ik al gelijk 7 cm ontsluiting. De weeen werden toen ineens wel erg heftig.....maar dat schoot lekker op....
Om kwart voor 12 mocht ik gaan persen en om3 over 12 was Youri er. Een gezonde jongen van 4380gram en 54cm....

Super toch!!

Ik zal beginnen op 6 mei (uitgerekende datum was 30 mei)
´s Morgens bezoek gehad van een mevrouw die kwam kijken of alles in orde was in huis voor de bevalling en de kraamzorg. Alles was dus pico bello in orde en ´s middags om 3 uur naar de verloskundige.
Oeps bloeddruk aan de hoge kant (die was de laatste controles al iets aan het stijgen) onderdruk van 95 a 100 (2x gemeten). Ga voor de zekerheid maar even naar het ziekenhuis . Daar kon ik dus om kwart voor 4 terecht (het was inmiddels kwart over 3 en het ziekenhuis 20 minuten rijden) Snel mijn man op het werk gebeld, die is als een speer naar huis gefietst en om 4 uur waren we in het ziekenhuis (goed voor de bloeddruk dat gehaast )
In het ziekenhuis bloed geprikt en bloeddruk gemeten. Onderdruk was ook daar 95 en 100, even aan de ctg gelegen tot de bloeduitslag er was, dit was allebei goed dus ik mocht om kwart over 5 weer naar huis maar moest donderdag weer terugkomen.

Donderdag weer naar het ziekenhuis, bloeddruk 100/105(onderdruk that is). Ik moest naar boven naar de verlosafdeling om daar aan een bloeddrukapparaat te gaan liggen en dan zouden ze hem een half uur lang om de 5 minuten registreren. Als het boven de 100 was moest ik blijven. De eerste meting gaf 107 aan, maar als snel zakte het 99,93,90,87 _{kan je zien hoe het wisselt}. Ik mocht dus weer naar huis en moest nu maandag weer terugkomen. _{oja ik had ook nog ruim een uur aan het ctg gelegen omdat de kleine nogal rustig was} .

Goed ´s maandags weer naar het ziekenhuis, bloeddruk beneden in de poli weer 100 en 105. Weer naar boven dus en weer aan het bloeddrukapparaat. Dit keer lag ik hieraan in de verloskamer (had ik die ook eens gezien, in mijn naïviteit ging ik nog steeds uit van een thuisbevalling). Bloeddruk begon nu bij 102 en liep nu niet naar beneden, maar liep op 104,105,107,109 ,ik zag de bui al hangen.
Jahoor, mevrouw we gaan u opnemen. Ik zei nog dat ik de uitslag beneden in de poli moest melden, maar werd linea recta een bed in gedirigeerd. Met de mededeling dat ik er alleen nog uit mocht om te douchen en voor toiletbezoek.Op dat moment was ik dus 37 weken en 3 dagen zwanger.
Nou daar lig je dan, weg thuisbevalling!
Nou de dagen gingen daar voorbij met bloeddrukmetingen (3x per dag, bloeddruk schommelend tussen 90 en 110) ctg metingen, om de dag en mijn 5 jarige trouwdag lag ik daar dus ook.
Mijn normaal nogal opgewekte status veranderde in het ziekenhuis rap naar een redelijk labiele (vond ik zelf dan). Veel huilbuien om niets enzo.
Ook het idee daar nog evt. een week of drie te moeten liggen was niet zo prettig. Ik hoopte dan ook maar dat ze het gingen inleiden. Vrijdag 16 mei was ik 38 weken zwanger en dat is een maatstaf om dat te gaan doen. Op maandag 19 mei kreeg ik nog een echo en op dinsdag werd in het gynaecologenoverleg besloten dat ik woensdag ingeleid zou worden.

Woensdag brachten ze dus een gel en een ballonnetje in, en ik stierf onmiddelijk van de pijn. Weeenstorm . Alleen gebeurde er qua ontsluiting verder niets. ´s Middags zakte de pijn weg en ´s avonds was die helemaal verdwenen. Ik begon er al tegenop te zien dat de volgende dag weer gel ingebracht zou moeten worden enzo.

Donderdag 22 mei werd ik al om half 7 gewekt (het was gek genoeg de enige nacht dat ik goed geslapen had in het ziekenhuis). De gynaecoloog zou er al om 7 uur zijn, of ik nog wilde douchen, konden ze daarna lekker snel beginnen. Goed om 7 uur in de verloskamer, had ik nog maar net een centimetertje ontsluiting maar hij wilde toch proberen om mijn vruchtwater te breken. Dat lukte en meteen weer een heftige weeenstorm. Om acht uur kwam mijn man lijkbleek de verloskamer in, hij was zich rotgeschrokken, hij was namelijk mijn kamer ingelopen en zag daar een leeg bed, raam open en omgevallen bloemenvazen (door de wind) en dacht dat ik wel heel raar gedaan had _{ik was wel labiel zoals ik al zei, maar niet zo labiel} .
Nou goed de weeen raasden dus maar door, en wat mijn herinneringen aan de volgende uren zijn, is dus veel pijn, een gynaecoloog die een verdoving in mijn been gaf, die maar 5 minuten werkte, een vraag van mij aan de assistent-gyn. hoelang het nog kon duren en zijn antwoord dat het wel avond kon worden. In mijn ooghoek registreede ik op een bepaald moment dat er een wiegje (zo´n glazen bakje) opgewarmd werd met kruiken en dat er achtering bij de weegschaal enzo dingen verwarmd werden.Dat kon nooit lang meer duren dacht ik._{later had ik het hier met mijn man over, maar volgens hem stond dat al een hele tijd klaar} Over ontsluiting heb ik trouwens helemaal niets gehoord. Opeens was daar de opmerking van een zuster dat ik mocht gaan persen (nu al dacht ik, ik dacht dat je altijd nog eerst persweeen moest wegpuffen enzo) Nou goed persen dus! 25 minuten en een knipje later werd Sven om 13.45 uur geboren Hij was 51 cm en 3710 gram en de apgarscore was 9 en 10. Alles prima dus.
Ik moest nog ee nachtje blijven voor mijn bloeddruk die meteen weer was gezakt naar 75 en heb de hele nacht naar Sven liggen kijken. Vrijdags mochten we naar huis.
_{en oja, ik had het nooit van mezelf gedacht en vond het altijd overdreven, maar gegild en gescholden dat ik heb tijdens die weeenstorm}

Het is een heel verhaal geworden zie ik! _{maar nu heb ik het meteen voor mezelf zwart op wit}

Wat kan elke bevalling toch heel anders zijn!

Maar je hebt er wel een juweeltje voor gekregen zeg.
Geniet maar lekker met zijn viertjes van elkaar.

Ik realiseer me nu dat ik ook bloed verloor met het breken van de vliezen, maar daar heb ik niemand over gehoord
Dat is toch wel gek.... of niet?

Hoe gaat het nu eigenlijk met je, lichamelijk en geestelijk?

Aan de andere kant besef je natuurlijk ook dat het niet anders kon, het is alleen heel erg jammer dat de verdoving niet goed werkte en dat je daarom onder narcose moest. Als de ruggeprik goed had gewerkt had je waarschijnlijk een veel positievere mening gehad over de ks. En nu was het een nachtmerrie...

Fijn dat het helpt om er met ons over te 'praten' hier. En gelukkig heeft Jeroen alles mee mogen maken (wat geweldig dat hij naast je mocht blijven zitten!) en kan hij je vertellen over wat er gebeurd is. Ik heb met Frank ook nog vaak nagepraat over Christans geboorte, omdat er dingen zijn gebeurd die helemaal buiten mij om gingen. Ik was zo vreselijk moe tijdens de bevalling dat ik gewoon in slaap viel, toen heb ik ook wel het een en ander gemist, en ik wilde ook graag weten wat er allemaal gebeurd is terwijl ik gehecht werd en naar de IC werd gebracht.

Oja, en wat die huid betreft, dat blijft nog een tijdlang zo Komt omdat ze zenuwen doorsnijden. Ik had helemaal mazzel: eerst een galblaasoperatie en daarna de ks. Mijn halve buikhuid is doof

En wat je vertelt over aan een baby 'geopereerd' zijn herken ik helemaal.
Ik heb na de eerste (keizersnede) nog 'gewoon' een bevalling gehad, en dat heeft voor mij heel veel goedgemaakt.
Als je je kinderen-krijgen-tijd zo andersom moet afsluiten kan ik me voorstellen dat je niet zo snel herstelt.

Deze keer gaat alles goed, zoals het hoort.
Op de talloze echo's groeit de baby gewoon, het is net echt.

Ik roep al een paar weken: Zodra het huis af is komt ie wel, en idd, gisteren de laatste kast ingeruimd en ik sta om een uur of 8 op met weeën.Nou ja, píjntjes.
Manlief vraagt hoopvol of ie z'n werk af kan bellen.
Yup, dit zijn weeën.
Zal ik de oudste nog even naar de creche brengen, vraag ik nog.
Het lijkt hem beter dat ik nu niet meer op de fiets stap dus hij doet het wel even met de auto.
Het zeurt zo'n beetje de hele dag door, en rond 8 uur 's avonds bel ik toch maar even het ziekenhuis en meld hoeveel tijd ertussen zit.
Of ik toch maar snel wil komen.
Mja, maar eerst nog even wat eten en douchen, hoor.
Half 10 komen we aan, 3 centimeter ontsluiting, en ik maak direct een goeie beurt als ik de mannelijke assistent vraag even de kamer uit te gaan als ik getoucheerd moet worden.
Hij staat er toch maar een beetje bij en ik ben niet zo gewend aan publiek als iemand in mijn brievenbus gaat zitten graaien.
Wordt niet erg gewaardeerd, en ik vroeg het toch lief.
Even de patatjes van eerder op de avond eruit gekotst, en er worden slangetjes en dingetjes naar binnen gebracht om de baby in de gaten te houden.
De tijd verstrijkt onmerkbaar, het is al nacht als ik vraag waarom het nog niet echt pijn doet.
Weer toucheren, 5/6 centimeter, ik val tussen de weeën door in slaap, manlief ook, maar dat mag dan weer niet van mij.

Een half uurtje later:
De verpleegkundige vertelt over de mogelijkheden van een prik in m'n been als ik echt pijn ga krijgen, de arts is net de gang op en idd gaat het nu opeens wel zeer doen.
De verpleegkundige staat op het punt me een prik te geven als ik een raar geluidje maak en ze mijn gezicht ziet.
Huh? Da's een perswee, hoe kan dat nou zo snel?
Arts erbij, en die 4/5 centimeter ontsluiting in een half uur verklaart de pijn, ik mag gaan persen.
Eindelijk, een echte bevalling, ik ga het zelf doen dit keer!

Ondertussen wordt er bloed uit het hoofdje van de baby afgenomen en naar het lab gebracht, razendsnel want ik heb nog maar 2x geperst en de uitslag is er al, beetje weinig zuurstof, even in de gaten houden.
Vanwege de eerste LKM ben ik expert geworden in het lezen van allerlei apparatuur en als ik even later de arts met een blik op machines naast me zie kijken en dan naar de verpleegkundige kijk ik ook.
Okee, dit kind moet er nú uit.
Met een ongekende kracht pers ik voor de laatste keer.
"Zuchten!" roept de arts nog.
Ja, doei, kind eruit, gaat niet goed, denk ik in mezelf, en hoppa!
De arts kan 'm ternauwernood opvangen zo snel wordt ie gelanceerd, hij glibbert een beetje tussen haar handen door en maakt een noodstop tegen haar buik.
Daar is ie, onze zoon.

Gefeliciteerd, het is een jongen, zegt de verpleegkundige.
"Huh? Een jongen?" roepen mijn man en ik tegelijk.
Daar hadden we niet zo aan gedacht eigenlijk, 3 dagen daarvoor hadden we eindelijk een jongensnaam kunnen vinden.
Hij wordt in mijn armen gelegd, en de arts schiet in de lach als ik tegen hem zeg:"Dag ventje, daar ben je dan, en wat ben je lelijk."
Was lief bedoeld, hoor, het was sprekend Ischa Meijer.
Vader staat naast me te huilen van blijdschap, en ik leg ons nieuwe mannetje meteen aan, terwijl de arts me voorziet van de hechtingen.
De borstvoeding liep helemaal mis met de eerste LKM, en ik wilde het dit keer allemaal doen zoals het moest.
Volkomen natuurlijk en zonder hulp lukte het, en toen was alles goed.

Er viel op dat moment ontzettend veel van me af, alle angsten omtrent de eerste, alles wat erna kwam, teveel om in woorden uit te drukken.
En dan komt er een verpleegkundige binnen die zegt dat we naar huis mogen als ik goed heb geplast.
Naar huis?
Wat raar, ik mag 'm zomaar meenenemen?
Dat ben ik helemaal niet gewend!
Ik zeg nog tegen m'n man dat ik het verplegend personeel heel anders vind dan in de bevallingsprogramma's, daar staan ze je vanaf de zijlijn zo ongeveer toe te juichen bij elke wee of kreun, maar de verpleegkundige die het hoort zegt (heel vriendelijk overigens) dat sommige vrouwen het nu eenmaal liever allemaal zelf doen .
Manlief zwijgt wijselijk.

In een rolstoel wordt ik naar buiten gereden, met het bundeltje in mijn armen.
Naar huis, het is gelukt, ik kan het zelf!

Vier jaar geleden inmiddels, en nog steeds ben ik dankbaar dat het zo'n makkelijke bevalling was, met een geweldige kraamtijd en een geweldig resultaat.

Het is een bijzondder kind, en dat is het.

_{Eigenlijk moet ik bij elk bevallingsverhaal wel een traantje wegpinken}

quote:

---

"ik leg ons nieuwe mannetje meteen aan, terwijl de arts me voorziet van de hechtingen "

---

_{ik hou die zakdoekjes wel tegoed}