Bevallingsverhalen deel 1

In februari 2000 kwam ik erachter dat ik zwanger was. Vanaf het begin heb ik 19 oktober als dé datum in gedachten gehad. Dit alles ondanks een eigenwijze assistent-gynaecoloog, die er vanwege het schrikkeljaar nog maar een extra dag bij had opgeteld, terwijl die dag er juist af moest.

Wonderlijk die negentiende, want er was zelfs sprake van dat mijn zoontje - dat wist ik al - de zestiende zou worden gehaald, omdat ik met een hoge bloeddruk in het ziekenhuis belandde. Maar mijn bloeddruk herstelde zich, met de baby ging alles goed en ik werd naar huis gestuurd om de natuur zijn gang te laten gaan.

Nog even ter verduidelijking: mijn vriend Frank en ik wonen niet samen, maar op anderhalf uur rijden van elkaar. Dat krijg je met die internetrelaties tegenwoordig! Op woensdag 18 oktober om half twaalf 's avonds verloor ik de slijmprop. Heel herkenbaar. Ik bleef naar het toilet lopen en mijn moeder, bij wie ik logeerde, werd er behoorlijk onrustig van. Nou ja, we zijn toch maar gewoon naar bed gegaan, maar om een uur of één kreeg ik pijn in mijn buik en tegen drieën zat daar al een behoorlijke regelmaat in.

We hebben het ziekenhuis gebeld en we mochten komen. Ik werd aan het ctg-apparaat gelegd. Er waren regelmatig harde buiken te zien, maar mij werd verteld dat dit beslist nog geen weeën waren. Ja, weet jij veel als het je eerste kindje is. We konden beter naar huis gaan, want het kon nog wel een tijdje duren. Om vijf uur waren we weer thuis en we gingen maar weer naar bed.

Om half zeven begonnen de echte weeën. Ik voelde nu zelf wel degelijk het verschil! Al gauw moest ik gaan puffen, maar zo was het goed uit te houden. Tegen twaalf uur werden de weeën frequenter en regelmatiger en dus togen we weer naar het ziekenhuis. Deze keer mocht ik blijven. Ik had drie centimeter ontsluiting. Ik maakte het mezelf gemakkelijk, want het zou nog wel even duren.

Mijn moeder en ik - Frank had ik gebeld met de mededeling dat er wel wat stond te gebeuren en dat ik terug zou bellen als hij echt moest komen - kregen wat te eten, maar ik wilde alleen wat yoghurt. Om drie uur had ik zes centimeter ontsluiting en leek alles goed te gaan. De baby kreeg een elektrode op zijn hoofdje voor het ctg-apparaat. Hij deed het prima.

Vanaf dat tijdstip is het voor mezelf allemaal wat onduidelijker geworden. Ik kreeg rugweeën en die waren vreselijk pijnlijk. Ik kon ze wel wegpuffen, maar ik lag wel te kreunen van de pijn. Rond half zeven ben ik nog onder de douche gestopt - ik had er zelf niet zo'n zin in - om te kijken of de weeën dan wat regelmatiger zouden komen. Dat hielp echter niet en toen werd besloten een infuus met weeënopwekkers te geven.

Ik weet nog dat ik daar niet blij mee was, maar ze zouden me ook een pijnstiller en een spierverslapper geven. Daarmee zou het dan wat draaglijker worden. Nou, vergeet het maar. Ik bleef ontzettend veel pijn houden. Frank was inmiddels gearriveerd (naar het schijnt was het toen ongeveer 20:30 uur). Hij hield mijn hand vast, ik was niet in staat om iets te zeggen en ik zakte toen al steeds tussen de weeën door in slaap. Volgens Frank heb ik zelfs liggen snurken.

Ik kon niet meer reageren, alleen nog ja of nee knikken als ze vroegen of ik iets wilde drinken of een natte washand wilde. Toch heb ik heel veel van wat er werd gezegd en besproken, wel gehoord. Ook dat mijn moeder er op een gegeven moment niet meer tegen kon en door mijn vriendin, die om half zeven binnen was komen stappen en gewoon is gebleven tot het einde, even mee naar buiten werd genomen voor een ommetje.

Uiteindelijk hebben ze om 22:30 uur de gynaecoloog opgepiept. Hij ging toucheren en constateerde nog steeds die verfoeide zes centimeter. Hij gaf opdracht alles los te koppelen, want hij ging een keizersnede doen. Gelukkig, dacht ik toen. Achteraf heeft mijn moeder me verteld dat het infuus toen al op 12 stond (de hoogste stand), maar dat dit vermoedelijk niet heeft gewerkt.

Daar heb ik geluk mee gehad, want ik had er niet aan moeten denken die rotweeën ook nog eens snel achter elkaar te krijgen. Nu kwamen er steeds twee achter elkaar, een hevige en een minder hevige. En ik pufte maar, op de automatische piloot. Tijdens zo'n wee kwam ik even bij, maar daarna zakte ik weer weg. De voorbereidingen voor de keizersnede werden getroffen en ik weet nog dat ik dacht: Hij moet per se vandaag (de uitgerekende datum, 19 oktober dus) worden geboren!"

Buiten de operatiekamer hing een klok en ik zag dat het 23:00 uur was. Ik was gerustgesteld, want dat zou dus wel lukken. Waar je je al niet druk om kunt maken, maar dat was op dat moment heel erg belangrijk voor me. Toen eenmaal de ruggenprik was gezet, kwam ik weer bij mijn positieven. Eindelijk was ik van die rugpijn af. De keizersnede heb ik dan ook heel bewust beleefd. Ik heb Christans eerste huiltje gehoord en hem gezien zodra hij was geboren.

Toen namen ze hem mee naar Frank, die prompt bezweek voor alle vadergevoelens die dat kleine hummeltje in hem losmaakte. Even later stond hij ineens huilend aan het hoofdeinde van de operatietafel. Dat was zo'n mooi moment! Na het hechten werd ik naar de Intensive Care gebracht - 's nachts is de verkoeverkamer niet open - en na een tijdje kwamen mijn moeder en Frank met Christan en een verpleegster bij me. Toen kon ik mijn manneke eindelijk goed bekijken.

Na anderhalf uur mocht ik naar de kraamafdeling en daar was Christan ook al. Hij was zo mooi (nog steeds, hoor)! Hij was een stevig manneke van 4390 gram en 53 centimeter lang. Van slapen kwam niet veel terecht, omdat ze op de meest onmogelijke tijden bloed van mij of Christan moesten hebben. Zijn glucosepeil was niet zo goed, dat gebeurt vaker bij grote baby's.

Toen ineens wilden ze mij wat oppoetsen, controles doen, al dat soort gein waardoor je niet aan rusten toekomt. Ik heb naar het schijnt 700 milliliter bloed verloren tijdens de operatie en daarom kreeg ik nog een ijzerkuurtje. Omdat Christan nogal kreunde, waren ze bang voor een infectie, maar er bleek na een nachtje kinderafdeling niets mis te zijn met hem. En op dinsdag mochten we lekker samen naar huis.

Het was bepaald geen gemakkelijke bevalling. Toch kijk ik er niet met akelige gevoelens op terug. Ik heb ook niet het idee dat ik heb gefaald of zoiets, wat je soms wel eens hoort als een bevalling in een keizersnede eindigt. Het kon gewoon niet anders.

Twee dagen oud:

Enne, dit is mijn kanjer nu. Morgen is ie 2 jaar en 4 maanden

[Dit bericht is gewijzigd door Rewimo op 18-02-2003 20:16]

quote:

---

Op donderdag 16 mei 2002 14:15 schreef Knorretje het volgende:
jullie vragen, wij draaien. Het bevallingsverhaal. (ow voor hen die nog moeten bevallen, het is geen horrorverhaal geworden dus doorlezen kan zonder dat je zelf spookverhalen in je hoofd haalt).

Wij hadden een inleiding gepland staan en al vrij vroeg daaraan een datum gekoppeld. 19 april zou het zijn. Het is alleen ffies ietsjes later geworden (alicia had geen zin om een aprilkindje te worden).
17 april moesten we voor controle naar het ziekenhuis om te kijen of ik aan het verstrijken was. Dat was een hele spannende dag, nu zouden we definitief weten of 19 april door zou kunnen gaan. De afspraak was pas laat in de middag en het wachten viel mij best zwaar. Maar gelukkig komt aan al het wachten ooit een eind. Dus ook aan dit wachten. De echo was goed. Ze woog iets meer dan 2600gr. Aan haar zou het niet liggen, ze was op gewicht. Nu de controle nog van mijn baarmoedermond. We bleken op 1 cm te zitten. YES! dacht ik nog Maar onze gyn vond het te weinig om vrijdag al in te leiden. Hij gaf aan dat het dan veel te zwaar zou worden voor mij en dat ik beter maandag terug kon komen om opnieuw te kijken hoe we ervoor stonden. Tussen neus en lippen meldde hij nog ffies fijn dat hij zelf dan op vakantie is en als hij terugkwam waren we al bevallen. De moed zaktte me behoorlijk in de schoenen. Ik wou dolgraag bij hem bevallen en niet weer zo'n vreemde mutsenprutser erbij. Maar ja je kunt de natuur wel een handje helpen, maar dwingen gaat niet. Teleurgesteld naar huis dus...

s'Avonds krijg ik flink veel harde buiken en dat houdt aan tot de volgende dag, maar het zet allemaal niet door. Hoeveel we ook hoopten dat de kleine zich nog voor het weekend zou aandienen, het mocht niet baten. De harde buiken verdwenen weer als sneeuw voor de zon. Maandag (22 april) weer terug naar de gyn. Weer voelen, weer de boodschap 1 cm ontsluiting. We worden gestript. En mogen diezelfde week donderdags terug komen. Met tegenstrijdige gevoelens naar huis, hoopvol op donderdag, maar teleurgesteld over die lullige ene cm.

s'middags beginnen weer de harde buiken, ze houden nu langer aan en komen frequenter. Dit gaat zo door tot donderdag. Ik was er stellig van overtuigd dat ik nu meer zou hebben dan 1 cm. Dat kon niet anders na al die vervelende nachten en dagen. Maar nee hoor donderdag stonden we opnieuw met dezelfde boodschap buiten. 1 cm, kom maandag maar terug en weer gestript.

Je raad het al opnieuw een heleboel dagen ellende, harde buiken, niet slapen, veel pijn en van ellende niet weten hoe ik moet liggen. Ik ben gesloopt van vermoeidheid en kapot van ellende en pijn als we maandag de 29e weer terugkomen. De gyn ziet dat ook gelukkig en maakt min of meer een einde aan onze lijdensweg. Tenminste hij klonk hoopvol. Hij toucheerd me opnieuw en zegt opnieuw maar 1 cm ontsluiting te ontdekken, stript me en zegt dat het donderdag kan worden ingeleid. Heerlijk Eindelijk een datum waar we iets aan hebben. Hij zegt er wel bij dat ik donderdag dan wel meer dan 1 cm moet hebben, maar dat hoor ik niet meer. Ik was blij dat er een eind aan zou komen.

Donderdagochtend half 8 bepakt en bezakt staan we op de verlosafdeling, er wordt een filmpje gemaakt en de kleine maakt het goed. Er wordt dan maar weer eens gekeken naar de ontsluitingsvorderingen van mij. En het begint saai te worden, maar nog steeds maar 1 verdomd centimetertje. Hoe raak je gefrustreerd!?! We worden opnieuw gestript en naar huis gestuurd. s'middags tegen drieen begin ik opeens bloed te verliezen, in het begin best veel..maar uiteraard stopt het ook weer net zo plotsling als het begonnen was. We hadden een nieuwe afspraak staan voor 7 mei en ik zat te twijfelen of ik nog wel een keer door die molen wou terwijl de kleine nu ook ieder moment spontaan zou kunnen komen, de datum naderde toch al. Dat had ik waarschijnlijk een aantal dagen/weken eerder moeten bedenken want spontaan begonnen we weer met harde buiken en alle ellende van dien. Tegen 7 uur s'avonds begon er een leuke regelmaat in te zitten en om kwart over 1 snachts verlies ik mijn slijmprop. Dat laatste had ik nodig, een sprankje hoop dat er een eind in zicht is (ondanks dat je leest dat het dan nog dagen kan duren) De regelmaat werkt sterker en sterker van om het kwartier gingen we naar de 10 minuten en om half 6 s'ochtends zaten we op de 5 minuten en vond Danny het welletjes en hebben we het ziekenhuis gebeld. Daar aangekomen kwamen de weeen nog maar om het kwartier. We hebben tot 8 uur s'ochtends aan de monitor gelegen, maar er gebeurde gewoon helemaal niets meer. Heel af en toe stak er een wee op, maar zo klein en zo kort dat het niets uithaalde. Om half 9 toch maar weer voelen. Wauw we waren met deze elende we een half centimetertje verder gekomen. We hadden 1 cm en een beetje. Moest ik nu blij zijn of in huilen uitbarsten ??

We stonden dus min of meer weer op het punt om naar huis toe te gaan om daar maar weer verder af te wachten tot er weer een andere gyn binnen kwam en ook het fijne wou weten en voelen. Hij zag het wel zitten om in te leiden en twee minuten later had hij mijn vliezen gebroken en alle elektroden geplaatst. Tijd voor verlossing

Daar de weeen helemaal weg waren, het infuus erbij gehaald om weeen op te wekken, dat ging redelijk goed (toen hij op standje 1 stond) ik kon ze met gemak opvangen en er zaten rustpozen tussen. Maar ja van standje 1 moet je naar standje 2. En dat was toch wel ffies wat anders. Ik kreeg nog maar 1 wee, behoorlijk pijnlijk en hij hield maar aan. Tussenpozen waren er niet meer en na 20 minuten had ik alle goden bedankt, en lag ik te fluiten van de pijn (een mens doet echt vreemde dingen op dat soort momenten, ik heb totaal niet gevloekt, gescholden of gegild. Alleen maar zitten fluiten en bedanken). Ik kon niet meer en heb uiteindelijk om verdoving gevraagd.
Op het moment dat ik om een verdoving vroeg was het erg druk en hebben ze me zonder te onderzoeken naar boven gestuurd voor een ruggeprik. Daar kreeg ik eerst wat in mijn infuus om mijn paniekerige ik al een beetje te kalmeren alvorens een naald in mijn rug te douwen. De prik werd gezet en er werd mij beloofd dat ik niets meer zou voelen. Het wachten was nu op het moment waarop dat zou bereikt worden. Helaas kwam dat moment maar niet. Ik bleef de weeen voelen en voelde pijn. Ik was teleurgesteld en boos, maar dat kind moest er toch uit
Benenden aangekomen vonden ze het vreemd dat ik nog steeds mee zat te puffen met de weeen terwijl ik verdoofd zou moeten zijn. Toch maar even een onderzoekje doen. Wat bleek ? Had allang volledige ontsluiting en het hoofdje zat kopjes te geven en dat voelde ik. Ik moest het allemaal nog ffies ophouden en wachten (er moest nog even ergens anders een kind gehaald worden) Zo gezegd zo gedaan. Toen de gyn terug kwam washet nog maar een koud kunstje een paar keer persen en ze was er. De placenta had wat meer moeite om te komen maar met een beetje trek, duw en pers werk kwam hij los. Doordat ik geen genoeg kracht in mijn benen had hebben ze wel een knip moeten zetten en op het tijdstip dat die gehecht ging worden werkte de ruggeprik pas echt goed Ik heb van het hechten en de spuit daar niets gevoeld

Al met al had ik haar dus na het breken van de vliezen binnen 4 uur. Heel erg snel dus, iets wat van mij een volgende keer wel anders mag. Langzame bevallingen zijn niets hoor ik vaak, maar als ik het mocht overdoen zou ik het fijn vinden als ik geestelijk het bij kan houden en niet opeens een kind op mijn buik heb wat van mij is. Maar ach het verwerkingsproces is nog in volle gang en we komen er wel overheen.

Hoe het nu gaat, bijna 14 dagen later. Mijn hechting is weer losgescheurd en geneest dus erg moeizaam (gelukkig hoefde het niet opnieuw gehecht te worden). Met mijn bekken gaat het redelijk. Ik kan nog niet lopen of doen wat ik graag zou willen doen, maar we komen er wel. Of ik weer de oude word en die kleine meid kan gaan bemoederen weten we nog niet. Over een week of 4 moet ik naar de gyn en mag ik weer gaan beginnen met fysio. De dagen tel ik al af. Zwanger zijn en niets kunnen is een ramp, maar moeder zijn en niet je eigen kind kunnen oppakken, met regelmaat verschonen of er mee pronken is een hel. Het valt me dan ook erg zwaar en bemerk zelfs zo nu en dan gevoelens van spijt. Spijt dat ik een kleine op de wereld heb gezet waar ik tot nu toe niet echt voor heb kunnen zorgen en het maar de vraag is of ik er zoals ik dat graag wil voor kan gaan zorgen. Het gevoel een moeder te zijn voor haar is er nog niet helemaal. Mede door mijn situatie, maar ook door de snelle bevalling.

Het is een heel verhaal geworden, hier en daar wat warrig. Maar jullie begrijpen me vast wel
We houden hier hoop en blijven positief. Over een paar maanden zie je hier gewoon een foto van een trotse staande, lopende mama en dochter. Daar gaan we voor. Dat is ons doel!

---

Oké ik heb er 2, maar begin eerst met mijn laatste bevalling. Waar ik even een kort stukje over zal vertellen over het hoe en waarom in het VU.

Tijdens de zwangerschap bleek ik zwanger van een klein kereltje met een open ruggetje, ondanks de handicap was dit kereltje meer dan welkom, vandaar dat ik niet hier in het streekziekenhuis of thuis mocht bevallen maar moest dat in het VU. _{ik knip en plak dit van mijn eigen site}

Vrijdag 9 augustus

Vandaag gaan we weer naar het VU voor een echo, controle en een gesprek met de gynaecoloog die ons de rest van de zwangerschap zal begeleiden. De hele dag loop ik al met wat harde buiken rustige voorween denken we nog. De controles waren allemaal goed, niets om ons druk te maken denken we nog. We houden nml de moed er in, ondanks dat we weten dat ons kereltje een zware start zal krijgen als hij net geboren is. Zijn longetjes zijn nml niet helemaal goed ontwikkeld, dit komt door het aantal afwijkingen die hij zal hebben. Door de ene afwijking die er is, zijn er weer nieuwe afwijkingen gekomen, de ene zorgt gewoon weg weer voor een andere .

Nadat we in het Vu zijn geweest hadden we afgesproken om naar opa en oma te gaan waar we het laatste stukje voor jouw kamertje op gaan halen, de oude originele scheepslamp. Oma en ik zijn nog even wezen shoppen, maar omdat ik al best last krijg van de voorweeën voel ik me niet helemaal op mn gemak. Voorweeën dachten we nog steeds. Ach, na een paracetamolletje zou ik het wel weer redden en gingen we lekker eten om daarna naar huis te gaan. Eenmaal in de auto zetten de krampen wat door en zit ik niet geheel lekker. Rond een uurtje of 1 zijn we thuis en toen ik uit de auto stapte had ik nog geen idee of dit nou echt was of dat ik genept werd. Eenmaal thuis leek het toch wel door te zetten. De krampen kwamen om de 6, 7 minuten. Ach even onder de douche, ze zullen wel weer afzakken en dan kunnen we lekker slapen. Ja, ze zakte wat af onder de douche, de krampen kwamen nu ongeveer om de 30 minuten. Goed, ze zijn dus nep, tijd om naar bed te gaan. Mis dus, slapen was er echt niet bij, doordat de krampen zo vervelend waren kon ik mn draai niet vinden en heb ik geen oog dicht gedaan. De krampen kwamen nog wel, maar zeer onregelmatig, maar niet eens pijnlijk. Ach nieuwe dag nieuwe ronde dacht ik nog. Morgen zien we wel verder.

Zaterdag 10 augustus.

Na de halve nacht beneden rond gespookt te hebben besloot ik dat ik papa maar wakker moest maken om half acht om het ziekenhuis hier in de buurt te bellen, zo gezegd zo gedaan. Papa aait je nog een paar keer terwijl je veilig bij mij in mn buik bent. We bellen het Vu ook nog maar voor het geval ik toch daar moet bevallen van jou. Iedereen is dus op de hoogte. Ik heb smorgens rond een uur of half 7 opa en oma in Den Haag nog gebeld om te zeggen dat ze er rekening mee moesten houden dat je grote zus René vandaag naar ze toe zou komen. Oma moest eigenlijk werken.

Nadat papa het ziekenhuis had gebeld moesten we snel komen om te kijken of je nou echt ons wilde zien of dat je de kluit aan het besodemieteren was Tante Nancy hebben we snel dr bed uit gebeld om te vragen of die René op wilde vangen!! Zonder na te denken wilde ze dat, geweldig, weer een zorg minder. Snel wat spullen pakken, aankleden en in de auto op naar het ziekenhuis. Daar stond tante Nancy al te wachten, samen met je nichtje Menna. Hop, auto op zn plaats wij naar binnen met zn alle. Tante Nancy ging mee voor het geval dat we wel door naar het ziekenhuis in Amsterdam moesten, anders moesten we René weer ophalen bij hun thuis en dat zou een heen en weer geren worden.

Eenmaal op een verloskamer in het Gemini komt Dr S. kijken hoe het er mee staat. 3 cm ontsluiting!!! Oeps, je wil er dus echt uit!!! Na een kort overleg besluiten we dat we toch naar Amsterdam moeten om jou de beste start te kunnen geven die je maar kon krijgen. Met de ambulance ? Met de eigen auto? Misschien wel met de helikopter? Nee hoor, we gaan met de eigen auto, omdat het nog een flinke tijd zou duren voordat de ambulance er aan zou kunnen komen. Met papa en René gaan we de auto weer in. Met een flink vaart rijden we toch voorzichtig naar het VU.

We zijn bij het Vu, papa rijdt meteen door naar de EHBO omdat ze ons daar verwachten. Ondertussen hadden we ook opa en oma gebeld die voor René zouden zorgen die dag. Met rolstoel en al word ik naar de derde verdieping gebracht, naar de verloskamers. Eenmaal daar word ik meteen aan het CTG apparaat gelegd om te kijken of alles doorzet en of jij het goed doet. Ja hoor, alles gaat goed, hartje klopt lekker en je beweegt zelfs flink!! Opa en oma komen ook de kamer binnen hobbelen, René vindt het eigenlijk best gezellig zo, maar is wel van mening dat ze goed op dr moeder moet passen. Ik wilde nml onder de douche om zo de weeën goed op te kunnen vangen. Nou.. madammetje wilde mee, maar de douche was zo klein. Ze is voor me op een krukje gaan zitten met een handdoek in dr handjes, helemaal klaar voor als mama haar nodig had. Ze heeft dus ook echt, als een hele grote en zorgzame zus mij geholpen met het afdrogen van mijn lijf. Het deed allemaal zo zeer dat ik mijn benen niet meer af kon drogen, dus dat deed zij, samen met papa. Na de warme douche zijn we weer op de verloskamer beland, opa en oma zijn een ijsje gaan eten met René beneden in het restaurant. Ze zouden door naar huis gaan maar wilde toch nog even bij ons kijken. Ondertussen was de gynaecoloog ook onder weg om ff pols hoogte te nemen. Daar was ie, René gaat even met opa en oma op de gang zodat de gyn. mij even kan onderzoeken. Huh, 4 cm ontsluiting, verdomme, dat schiet ook niet op dacht ik nog, dat eerste stukje ging zo ontzettend snel!! Opa en Oma komen nog even met René kijken hoe het er voor staat om daarna samen met René naar huis te gaan. Op eens zetten de weeën als een razende door en zit ik in een mum van tijd op de 7 cm ontsluiting. Pfieuw, nog even en dan kunnen we je zien, dat was het enige wat door me heen ging. In nog geen 10 minuten tijd en 1 wee met pieken verder heb ik volledige ontsluiting en mag ik gaan persen. Na 2 persweeën ben je daar eindelijk. Voor mijn gevoel duurde het uren, maar volgens de gynaecoloog waren het maar 3 minuutjes!! Wat was je ontzettend mooi!! Een perfect en volmaakt mannetje. Je gaf heel even 2 kreetjes en ik zag meteen dat je je pootjes bewoog, en hoe!! Je gooide ze alle kanten op, GEWELDIG !! Dit hield in dat je later kon leren lopen. Ook moest ik je nog even onder je voetjes kietelen, jaaaaah je kon zelfs je teentjes bewegen, beter nieuws was er op dat moment echt niet!!

Al heel snel bleek dat je het zwaar had met het ademhalen en moest je snel mee met de kinderarts. Daar ging je, mijn mooie zoon waar ik o zo trots op was. Aangezien ik zelf geen schade had en de placenta waar jij 34 weken, volgens mij 39 weken had geleefd zo geboren was lag ik al snel met oma aan de telefoon om te vragen of ze konden komen met je grote zus. Ik vertelde nog even snel dat het persen zooo lang duurde, maar werd meteen terechtgewezen door de arts dat het maar 3 minuutjes waren.

Helaas is Mink 20 uur na zijn geboorte overleden.

_{-edit- typo}

[Dit bericht is gewijzigd door moussy op 19-02-2003 01:55]

Rond half drie in de nacht word ik wakker en moet ik plassen. Nadat ik ook maar 1 stap buiten de badkamer deed begint er vocht te lopen, Huh dacht ik nog, ik ben net naar de wc geweest. Meteen daarna drong tot mij door dat het wel eens vruchtwater kon zijn. Het eerste dat door me heen schoot was dat ons kind dan volgend jaar op vrijdag de 13de jarig zou zijn!! Na alles opgeruimd te hebben en mezelf verschoond ben ik weer naar bed gegaan. Vergeet het maar... na een half uur sprong ik overeind en voelde ik een wee. Dat wist ik zzeker omdat de oefenweeën veel minder "scherp" waren.]

Tot een uur of 6 heb ik in de woonkamer wat rondgekeuteld in mijn uppie en ben ik wat gaan rommelen tussen de weeën door. Ik kon toch niet bevallen terwijl de afwas nog op het aanrecht stond.

Om 6 uur heb ik toch Peter maar wakker gemaakt en verteld dat de weeën er eindelijk waren. Ik was 2 dagen over de houdbaarheidsdatum heen

De hele zwangerschap door heb ik geroepen dat ik mijn moeder er niet bij wilde hebben. Puntje bij paaltje wilde ik het toch wel, ook omdat Peter hulpeloos in een hoekje van de bank toe zat te kijken hoe ik in de woonkamer heen en weer drentelde om zo de weeën maar op de te kunnen vangen.

Vanaf het moment dat ik Peter wakker had gemaakt raakte ik in een weeënstorm die tot aan de bevalling duurde, een hel vond ik het. De hele buurt heb ik bij elkaar gevloekt en alle goden verzocht om weet ik veel wat.

Om 8 uur kwam mijn moeder en hebben we de verloskundige maar eens uit dr bed gebeld. Om half 9 was ze er en bleek ik nog maar 4 cm ontsluiting te hebben. Zij kon weer naar huis en ik kon onder de douche. Maar om 9 uur kwamen de persweeën en wist ik niet meer waar ik het zoeken moest. Dat kind moest er uit mopperde ik alleen maar. Hup de verloskundige kwam weer. Nog steeds geen volledige ontsluiting, dus moest ik het nog maar afwachten....
Op de wc met de deksel dicht heb ik de laatste uren doorgebracht, later heb ik me weten te verplaatsen (vraag niet hoe) naar het krukje dat onder de douche stond om zo die weeën maar op te vangen.

Om 10 uur was de verloskundige er weer, 8 cm ontsluiting, maar ik vloog ondertussen tegen de muren omhoog van de persweeën. Ze gaat niet meer naar huis maar blijft tot ons frutje geboren zou zijn.

Om 11 uur besluit ze, met bijna 10 cm ontsluiting dat ik er voor mag gaan!! Eindelijk dacht ik nog en vloog met een rotgang naar mn bed.
Op een gegeven moment werd er een hydrofiel luier bij mijn voeten geschoven en ik hoorde gerinkel van de scharen en weet ik veel wat allemaal nog meer.. Paniek!! Ze zou gaan knippen dacht ik nog. Ik weet nog dat ik meteen zei dat dat niet gebeurde, dat ik nu niet meer verder ging en dat de weeën weg waren (gelul natuurlijk als je in een weeën storm zit die al een paar uur duurde) Met dat ik dat uitgesproken had kwam er weer een wee. Ondertussen kwam ook de kraamverzorgster binnen.

Tijdens het persen wat echt nergens op leek gaf ik het op. Tot Peter brulde dat schoonzus M (waar ik een schurft hekel aan heb) er verdomme ook 2 op de wereld kon zetten, dus ik kon dat ook!! Dat had hij een half uur eerder moeten zeggen. Na 1 keer persen vloog de champagne kurk van de fles. René vloog letterlijk en figuurlijk over het bed en mijn moeder kon dr tegenhouden (die aan het voeteneinde stond) Daar was ze dan, onze dochter. Ik had er een kleine schade aan overgehouden, 2 inwendige schaafwondjes, maar dat boeide niet, het geluk was groter dan de pijn, dat was maar bijzaak.

René is nu bijna 4 en een geweldige meid!!

edit (ik was te snel): en leuk om René's verhaal ook te lezen Je hebt haar gelanceerd

28 augustus 2002 was de uitgerekende datum. De weken ervoor was het ontzettend warm geweest en ik was het nu ook echt wel zat. Maar meneertje (ja dat wisten we al) vond het nog knotsgezellig in mijn buik en liet zich nog niet zien

4 september rond half 12 ging ik voor controle naar de verloskundige. Alles was prima. Hij bewoog nog goed en het hartje klopte nog steeds in volle vaart. De verloskundige besloot om mij te strippen om zo te proberen de bevalling een beetje op te wekken. (voor degenen die niet weten wat dat is: de vliezen wordt losgemaakt van de baarmoederwan, dit kan het laatste zetje zijn voor de bevalling). Het was niet echt een prettig gevoel maar gelukkig was het zo gebeurd.

Ik voelde nog niks, op wat 'menstruatiebuikpijn' na en we gingen vrolijk boodschappen doen! In de supermarkt kwam ik natuurlijk weer veel bekenden tegen die allemaal zeiden 'goh..looppienounogsteeds?'

Thuisgekomen voelde ik eigenlijk nog niks en aan rond half 6 ging ik eten koken. Toen kreeg ik wel wat meer buikpijn maar ik was eigenlijk in de veronderstelling dat het gewoon even wat buikpijn was en het wel weer over zou gaan. Ik ging eten en ik had om de 5 minuten krampen. Omdat ze gelijk om de 5 minuten kwamen dacht ik dat het wel los zou lopen en ze vanzelf weer zouden verdwijnen. Ze horen toch eerst om de 15, dan om de 10 etc. te komen??

Om 19.00 uur zat ik op een plastic stoel onder de douche omdat de krampen echt heel erg hevig waren. Dit waren dus weeën! Overduidelijk! Ze waren zeer heftig en regelmatig en Pieter, mijn vriend, besloot de verloskundige te bellen. Ik wilde graag thuis bevallen en zoals het er nu uitzag ging dat allemaal wel lukken. Ze zou rond een uur of 9 wel even komen kijken. Ik zat daar midden in de weeen en dan zijn opmerkingen als 'ik kom straks wel even kijken' altijd wat minder... net of het ze helemaal niet uitmaakt dat jij daar ligt te creperen van de pijn!!

Ze(het was de laatste dag van de vakantie van mijn vk dus ik had de vervanger) kwam rond 20.45 uur. Ik was inmiddels onder de douche vandaan en de weeën werden steeds heftiger. Ik was op bed gaan liggen omdat dat voor mij het fijnst was om ze op te vangen. Ik werd getoucheerd en had al 8 centimeter ontsluiting! Dat klonk hoopvol. O, voor 12-en moet wel lukken zei ze. MOET IK NOG TWEE UUR... dacht ik.. Da's eigenlijk niks..maar op dat moment!! De vk brak mijn vliezen en toen werden de weeën nog heftiger. Ik moest nog wat ontlasting kwijt (lekker praatje) en daardoor kwamen de persweeën eigenlijk vanzelf.

De kraamhulp was inmiddels ook gearriveerd. Terwijl zij en de verloskundige(ze konden elkaar nl.) gezellig zaten te beppen over de kinderen enzo lagen Pieter en ik me een partij weeën op te vangen.
Na een half uur persen was het hoofdje te zien. Of ik een spiegel wilde: NEEEEE. Ik vraag het straks nog een keer. DAN ZEG IK OOK NEEEE. En toen stond het hoofdje. Ik moest een voor mijn gevoel eeuwig durende perswee wegpuffen en daarna meepersen. Die perswee was net te kort en ik werd overdwars het bed over geslingerd en de vk en de kraamhulp trokken de baby eruit...

En toen kreeg ik helemaal bibberend en rood aangelopen een rood blakend jongetje op mijn buik. Heel erg onwerkelijk... Daar was ie dan, onze prachtige zoon Jonas!

Achteraf vond ik de bevalling er meevallen (op dat moment niet )
Ik had ook verwacht dat ik heel nuchter zou zijn maar op dat moment zat ik echt in een soort trance.. ongelofelijk wat een kracht je op dat moment hebt (en hoeveel je kunt zweten ) Pieter moest sommige dingen wel drie keer tegen me zeggen, heel raar. Hij was trouwens echt geweldig Hij heeft gemasseerd, water gehaald, lief gedaan alles wat ik nodig had, de schat..

En nu.. bijna 6 maanden verder zijn we dolgelukkig met onze kleine grote vriend!

Ik vind alle verhalen trouwens prachtig, echt ontroerend

Jonas was 3760 gram en 50 centimeter. Lekker stevig binkie dus!

quote:

---

Op dinsdag 18 februari 2003 21:54 schreef Sweej het volgende:
Ik vind het ook heel leuk om al die verhalen te lezen

Jonas was 3760 gram en 50 centimeter. Lekker stevig binkie dus!

---

René was 44 cm en 2450 gram en Mink 46 cm en 2150 gram..... wat een ongelovelijke beer vergeleken bij die 2 smurfies

Moussy ik word nog steeds helemaal stil...heel mooie foto van René en Mink

quote:

---

Op dinsdag 18 februari 2003 23:13 schreef Aaargh! het volgende:

[..]

Zo'n kind helemaal onder de derrie

---

(ben weer eens laat...heb eerst de verhalen gelezen)

Het is 2 september 2000, 00.15 uur. Papa en mama liggen te slapen maar niet voor lang meer. Ik heb besloten dat ik vandaag geboren ga worden. Mama krijgt nu weeën en wordt wakker. Ze denkt dat ze last van haar darmen heeft en besteedt er niet zo veel aandacht aan. Ze probeert weer verder te gaan slapen maar dat lukt niet zo goed meer.

Om 3.00 uur wordt papa wakker van mama die ligt te draaien en te kreunen.

Ze besluiten om Gitta, de verloskundige, te bellen en die staat dan ook een half uurtje later op de stoep.

Als ze mama van binnen voelt zegt Gitta dat mama nog maar 2 centimeter ontsluiting heeft en dat het nog wel even kan gaan duren. Ze gaat weer weg en zegt dat ze `s ochtends tegen 9.00 uur nog even langs komt.

Als Gitta een half uurtje weg is breken de vliezen bij mama. De weeën worden nu wel heel erg fel en pijnlijk. Mama gaat onder de douche staan omdat ze heeft gehoord dat dat helpt maar ze heeft pech, het brengt totaal geen verlichting. Mama heeft ondertussen een ware weenstorm gekregen en ze weet niet meer of ze moet gaan zitten, liggen of rond lopen van de pijn.

Als het 5.30 uur is, zegt mama tegen papa dat ze moet persen. Volgens papa kan dat niet zo snel en moet mama het maar ophouden. Mama wordt nu een beetje boos op papa en zegt dat hij echt Gitta moet bellen omdat ze anders misschien wel te laat zou zijn. Papa besluit om maar naar mama te luisteren en gaat bellen.

Om 5.45 uur staat Gitta voor de deur en met papa duwt ze mama de trap op naar het bed wat klaarstaat om in te bevallen. Gitta voelt bij mama of ze al volledige ontsluiting heeft en als dat zo is, mag ze gaan persen.

Na drie persweeën is een kwartier later om 6.00 uur precies het mooiste jongetje ooit geboren, Jasper, 52 cm en 3260 gram zwaar. Toen ik al een kwartier oud was kwam de kraamverzorgster aan en toen konden papa en mama gaan genieten.

[Dit bericht is gewijzigd door yvonne op 18-02-2003 23:50]

Ik kreeg met 32 weken hevige bloedingen waardoor ik in het ziekenhuis terecht kwam. Weg thuisbevalling, hallo gynacologen.

Ik heb dus (met een aantal korte tussenpozen) tot mijn bevalling in het ziekenhuis gelegen. Ik had een voorliggende placenta waardoor "ze" niet wisten of Damon natuurlijk geboren kon worden.

Ik was 22 maart 2001 uitgegerekend maar lag al in Januari in het ziekenhuis. De meningen van gyns weken uiteen. De een zei: keizersnee: de ander zei: nee hoor...laat haar maar proberen.

De weken gingen voorbij en het was voor mij onhoudbaar. De bloedingen bleven maar Damon deed het goed dus geen ingreep.

In mijn 38ste week waren "ze" het ook zat. Dit was hoe dan ook niet goed (vooral voor moeder). Ik werd ingeleid.

Ik werd opgenomen in een verloskamer op 10 maart en ben er niet meer verdwenen na de geboorte van Damon op 11 maart.

10 maart om 9.00 uur werd ik ingeleid met een gel in mijn baarmoeder en een infuus met weeopwekkende vloeistof. In de eerste uren gebeurde er niet zo veel. Pijn maar geen weeen. Later op de dag meer gel, maar nog niks. Ik kreeg wel weer een hevige bloeding dus ik moest in de verloskamer blijven slapen, mijn man kon naar huis. Ze gaven me een slaaptablet maar een kwartier laten (rond middernacht) begon het. hevige pijn in mijn buik. Weeen. En niet zo'n beetje. Mijn man (die net 2 uur thuis was) weer gebeld. De hele nacht hevige weeen, zo erg (in mijn benen) dat ik niet meer wist waar ik het zoeken moest.

Tegen de ochtend heb ik een ruggenprik gehad tegen de (ondragelijke) pijn. Ik heb toen een uur of 4 geslapen. Voordeel was dat in de tussentijd mijn ontsluiting gewoon doorging. Na een paar uur was mijn verdoving afgelopen en ging het weer van voren af aan door.

Bla bla....om 14.00 kwam een operatieteam bij me kijken (3 man sterk in groene kleding) om te kijken of het toch niet beter was om een keizersnee toe te passen want Damon lag met zijn hoofd niet goed (wel naar beneden maar naar links ipv rechts (of was het andersom?)

Ondertussen gingen ze mijn weeenopwekkers middels mijn infuus verhogen wat een probleem gaf met de hartslag van Damon. Paniek dus...De weeenopwekkers weer naar beneden.....

Met het operatieteam naast mijn zijde is Damon geboren om 15.15 (11 maart)

Hij bleek zuurstof gebrek te hebben maar herstelde zich snel. Ik mocht hem bij mij hebben maar 23.00 's avonds kwamen ze hem bij mij weg halen. Zijn glucose was niet goed en hij moest aan een infuus, 10 verdiepingen hoger. 5 dagen later konden we,moe maar zeer gelukkig, naar huis......

8 augustus 1995 wist ik dat ik zwanger was, het duurde even voor er iets daagde bij me omdat ik daarvoor zo'n 7 jaar de prikpil had gehad en mijn menstruatie nog niet "normaal" was. Ik heb dat ook eerlijk tegen de huisarts verteld en die stuurde me meteen voor een echo door om te kijken hoe ver ik dan wel was, nou dat viel wel mee ik was een week of 6 zwanger de uitgerekende datum zou 5 maart worden

de zwangerschap verliep eigenlijk zeer voorspoedig, onderweg in oktober nog even getrouwd op z'n tijd naar de verloskundige, alles was in orde, alleen mijn buik was een tikkie klein

mijn broer liet zich ontvallen dat hij "dat best eens zou willen zien" en spontaan heb ik hem aangeboden dat hij er bij mocht zijn, mijn (ex) man vond dat ook geen probleem

2e kerstdag 1995 lag bartje erg dwars in mijn buik, zowel letterlijk als figuurlijk, ik had heel de dag een erg opgeblazen gevoel, kon niet eten, en bartje was ook echt te voelen door anderen, als je achter mij ging staan en je handen links en rechts op mijn buik legde kon je echt hoofd en voetjes voelen

in januari ging mijn broer een keer mee naar de verloskundige om het hartje te horen, paps moest werken dus dat kwam mooi uit, verloskundige luistert, voelt, klopt etc.... en kwam tot de conclusie dat bartje in een volledige stuit lag, ik moest naar het ziekenhuis voor een echo, en inderdaad bartje lag op zn kop, na de echo moest ik even naar de gyn, of ik een voorkeur had bij wie, jawel ! de gyn die mij op de wereld heeft gezet en ook mijn overleden zusje en broertje en mijn levende broer werkte er nog steeds , dus naar hem getogen, die heeft uitwendig geprobeerd om hem te draaien (AUW), maar dat mocht toch niet lukken.

Vanaf dat moment kon ik de thuisbevalling vaarwel zeggen, maar niet getreurd, ziekenhuis vond ik geen probleem, verder verliep nog steeds alles zoals het hoorde.

15 februrai 1996, om 13.15 afspraak bij de gyn. er zou een hartfilmpje van de baby gemaakt worden omdat ik rond de 38 weken zat maar er lag al iemand aan het apparaat dus ik moest daar even een half uurtje op wachten, dus zijn (ex)man en ik naar de poli-kinderafdeling gewandeld _{mijn broertrje en zusje zijn overleden aan CF en ik wilde mijn kindje ook zo snel mogelijk laten testen}
De kinderarts die alle 4 de kinderen van moeder onder behandeling heeft gehad werkte er ook nog en dus vroeg ik naar hem, en legde het verhaal voor, die man schrok zich wezenloos Stom van mij , omdat ik even vergat te vertellen dat mijn (ex)man GEEN drager is van de ziekte en dus de kans in mijn geval maar 99,995% zou zijn dat er een CF patient van kon komen.
Dr van heyst kwam tot rust maar moest mij teleurstellen omdat hij nog maar 2 dagen zou werken en dan van zijn pensioen ging genieten, maar hij zou er voor zorgen dat mijn kleintje bij een kinderarts gespecialiseerd op longaandoeningen tercht zou komen

wij terug naar de gyn. aan de machine gekoppeld en toen begon de lichte paniek, ons bartje zijn hartslag was niet regelmatig, dus ik moest blijven van de gyn, moest gaan liggen en rekening houden dta er morgenvroeg een keizersnee van zou kunnen komen EN ik zou vandaag nog wel een paar keer aan de machine moeten.
ik naar de verloskunde afdeling, bedje uitgezocht, mezelf geinstaleerd, familie gebeld etc...

half 6 werd ik weer opgehaald voor een nieuwe ronde aan de machine, en wederom een dalende hartslag elke keer, soms zelf naar de 50 !
de verloskundige wilde toch eens even gaan kijken want misschien konden ze het wel opwekken en zou die kleine er toch op de normale manier uit kunnen.

half 9 : na dat strippen (want daar kwam het op neer) kreeg ik erg veel harde buiken en ik werd dus weer aangelegd en het werd alleen maar erger bij Bartje, elke keer als Ik een harde buik had daalde zijn hartslag enorm, dus met spoed werd de gyn erbij gehaald om 8.50 stond hij aan mijn bed met de mededeling : de operatiekamer staat klaar, het spijt me, maar je krijgt een algehele narcose hij moet er NU uit.
het enige wat ik uit kon brengen was : ja das goed
ik heb nog wel vlug mijn broer gebeld was ergens wel komisch 1 verpleegster was me aan het scheren en een andere was een infuus aan het zetten : ja Broer ik ga NU naar de operatiekamer, nee haast maar niet je mag er helaas niet bij zijn
om 9.05 werd ik de verloskamer afgereden om naar de OK gebracht te worden en wie stond daar met een rood aangelopen hoofd van inspanning..... jeps mijn broer, die geeft me nog snel een kus en roept, ik wacht op jullie !

9.10 OK narcose word razendsnel toegediend (ex)man in een pak gehesen fotocamera aan verpleging gegeven, omdat mijn man dat ineens niet meer zag zitten om dat zelf te doen

en weg was ik............... en dan word je wakker gemaakt op de vercouver, geen besef van tijd of wat dan ook met de woorden : Proficiat u hebt een zoon
nou geloof me op dat moment hadden ze me ook kunnen vertellen dat er een olifant bij mn bed stond het drong NIET door , ik voelde dat mijn bed aan het rijden was en mijn (ex)man had mijn hand vast, en de 1e woorden die ik sprak (nou ja sprak....) Waar is Micha ?
die broeder zegt : in de couveuse, daar brengen we u nu naar toe het gaat goed met hem
in mijn gedachten heb ik gezegd : nee die bedoel ik niet, waar is mijn broer, volgens mijn (ex)man schoot ik in de lach
langzaam aan is de nevel in mijn hoofd opgetrokken maar de 1e keer dat ik mijn zoon gezien heb kan ikme dus niet herinerren en nee ik heb daar geen nare gevoelens bij (niet meer)
s'nachts rond 2 uur heeft de verpleging mij met bed en al naar de couv gebracht om naar Pascal te kijken, mijn bed kon de couv niet op dus stond ik voor het raam en heeft een verpleegster hem even uit de couv gehaald om hem te laten zien, het enige wat ik uit kon brengen was ja hij is rood (en daar was ik gelukkig mee!)

de volgende ochtend om 7.45 staat Dr van Heyst aan mn bed met de mededeling : je hebt een klein goed geproportioneerd kereltje en hij is GEZOND (dit met een traan in zijn ogen, wat na zijn ervaringen met mijn broertje en zusje niet verwonderlijk was) pascal woog 2180 gram en inderdaad GEZOND
al die paniek die ontstaan was om zijn hartslag was WEG
na dat hij gehaald was hebben ze hem meteen aan de hartmonitor gelegd en binnen een half uur nadat hij uit mijn buik was zijn hartslag rustig, de verklaring van de gyn was : jouw buik was te strak , en door o.a. harde buiken kneep ik hem fijn
5 dagen later waren we thuis precies 2 dagen voordat mijn moeder 50 werd, hij moest namelijk nog wel even op gewicht komen

en nu........ pascal behoort nog steeds niet tot de "grote" kinderen, maar is al wel "mijn" kerel van 7 jaar

_{later het verhaal van riesjad}

Jongste:
27-6 8.00 een wee en wat voor een ! AU AU AU
27-6 8.05 weer een wee
27-6 9.30 Morten weg gebracht naar oma door pappa, om 10.30 vk gebeld die er om 11.06 is. 2 cm ontsluiting niet veel maar ze geeft aan dat alles zacht is en dat ze beneden thee gaat drinken
27-6 11.36 4 cm, ineens kreeg de vk haaast, tas gehaald etc
27-6 12.10 8 cm en vlliezen worden gebroken, amper 5 minuten later is Jesper geboren, 4020 gram en 51 cm !!

stout !

Zaterdagavond 29-7-2000

1900 uur

Nog nix aan de hand... ik belde mijn beste vriendin om te vragen of ze misschien zin had om een filmpje te komen kijken... ik was zelf niet meer zo mobiel (was 3 aug uitgerekend...) dus die kwam opdraven.
Manlief (toen nog vriendlief ) zat te counterstriken en was behoorlijk aan het stieren want het lukte niet...

2000 uur

Mijn vriendin was al onderweg naar mij toe (woont ongeveer 3 kwartier rijden bij mij vandaan...) en ineens voel ik tijdens de afwas een kramp in mijn onderbuik en rug... **SCHRIK** een WEEEEE zeg ik tegen mijn man. Timen maar.
Hij opschrijven van hoe laat en hoe frequent de weeen kwamen.
Ondertussen arriveerde mijn vriendin ook en die had haar schoonzusje meegenomen want die stond ploteseling op de stoep bij haar.
Ik vertelde dat ik weeen had maar dat ze pas om de 20 minuten kwamen dus er was nog nix aan de hand.
Mijn vriendin heeft lekker mijn rug gemasseerd (schoonheidsspecialiste) omdat ik last had van rugweeen.
Ondertussen zaten we gewoon film te kijken.

2130 uur

Nu kwamen de weeen ineen om de tien minuten... nog geen reden om de verloskundige te bellen maar toch een gevoel van onrust in mijn lichaam. Toch maar even gebeld van hoe of wat. Verloskundige zei dat dit nog wel een hele tijd (dagen dus...) kon aanhouden want het was ten slotte mijn eerste.
Afgesproken dat we weer zouden bellen als de weeen een uur lang om de drie minuten zouden komen.

Zondag 30 juli 2000

0.00 uur

Geen weeen meer!!!!
Ik baalde als een stekker, zou ik me dan zo voor de gek hebben laten houden dat het toch oefenweeen waren.
Mijn vriendin en der schoonzusje gaan ondertussen naar huis want die zien dat ik doodmoe ben en wel naar bed wil.
Ze wensen me nog veel sterkte en gaan weg.
Ik ga naar bed maar mijn man blijft nog even computeren.
Lekker slapen hoor schat hoor ik nog vanuit de woonkamer...

0500 uur

Mijn man komt naar bed en maakt mij wakker omdat ie nog wat wil vrijen. Ik vind het niet erg dat ie me daarvoor wakker maakt dus zo gezegd zo gedaan.
Half uur/ 3 kwartier later... wilde mijn man lekker gaan slapen en ik ook weer.
Ja DAAAAAAAG...... vergeet het maar.

0530 uur

Alle weeen activiteit komt in alle hevigheid terug...meteen om de vijf minuten en binnen de tien minuten zit ik om de twee minuten weeen.
Ik wist op dit moment echt niet meer waar ik het zoeken moest. In bed... uit bed... lopen... onder de douche... maar weer naar de woonkamer.... over de bankleuning hangen was wel een fijne pose dus dat heb ik maar gedaan. Ondertussen wilde mijn man van mij weten offie de verloskundige moest bellen, nou doe dat maar was mijn hele vriendelijk antwoord.
De verloskundige kwam gelukkig meteen.

0630 uur

Verloskundige stapt binnen en van haar moet ik nu op bed gaan liggen. Ze vraagt aan me of ik al de bloedprop of vruchtwater ben verloren maar dat is geen van beide het geval zeg ik haar.
Zij voelt hoeveel ontsluiting ik al heb en ja hoor... 7 centimeter al!!!!
Ze breekt mijn vliezen handmatig en ziet dat de golf vruchtwater rood is die eruit komt.
Ze vertelde me dat ik naar het ziekenhuis moet want dat het niet normaal is dat er in het vruchtwater bloed zat.
Zeg maar tegen de thuisbealling dus... Maar goed als die kleine maar gezond en wel ter wereld komt vond ik alles best.

0645 uur

Mijn vader uit zijn bed gebeld dat ie moet komen omdat ik naar het ziekenhuis moet om te bevallen....
Die was binnen tien minuten bij me, mijn moeder was ook mee.
Ondertussen mij ondersteundend tijdens de weeen over de balustrade lopend vraagt ze aan me : goh wen doet het zeer?!?!?!?. Ik beet haar geloof ik nogal venijnig toe dat ik het erg fijn vond om weeen te hebben zo....
Wat een stomme vraag...

0710 uur

In het ziekenhuis gearriveerd werd ik meteen aan het ctg gelegd om te kijken hoe het met de weeen stond en met de hartslag van de kleine.
Weeen activiteit was vertrokkken met de noorderzon.... en de hartslag van onze frummel was pikobello in orde.

0730 uur

De weeen komen weer wat op gang en ik wordt toch maar weer afgekoppeld van het ctg apparaat omdat ik graag wil douchen... ook zou ik wel wat te eten lusten maar dat mocht niet want ik zou wel eens misselijk kunnen worden ... BALEN
Eenmaal onder de douche waren de rugweeen goed op te vangen maar de weeen kwamen ondertussen om de minuut en het werd wel al steeds zwaarder.
De verloskundige was weer vertrokken want die moest nog wat huisbezoeken doen en ze zou dan om een uur of half twaalf weer in het ziekenhuis zijn.
De zuster van het ziekenhuis heeft bij mij nog even gevoeld voor de ontsluiting, maar dat was nog maar 8 cm en ik moest dus nog even volhouden.

10 00uur

Ik weet van gekkeigheid niet meer waar ik het zoeken moet met weeen om de minuut en af en toe het vage gevoel van moeten poepen....
Hup maar weer even onder de douche.... terwijl ik daar sta krijg enorme aandrang om naar de wc te moeten en dat zeg ik ook tegen mijn man en de zuster die erbij staan... nee brult die zuster nog tegen me... hup onder de douche vandaan en ik ga nu de VK bellen!!!!
Ik heel eigenwijs neejjjjj ik moet poepen laat me nou!!!! maar ik moest het maar wegzuchten want volgens haar waren het persweeen.

1015 uur

De verloskundige stormt met een roodhoofd binnen, die had der eigen rotgehaast!!!
Ze voelde even naar mijn ontsluiting en kwam tot de ontdekking dat ik nog maar een klein randje hoefde. Zij zou dat wel even wegmasseren tijdens een perswee dat deed echt zeer!!! Ik heb het uitgeschreeuwd op dat moment.
Maar toen mocht ik ook volledig mee persen... op de baarkruk... hurkend op bed.... liggend op mijn zij op bed.... op mijn rug in bed...
Nix was makkelijk en nix deed minder zeer dus uiteindelijk voor het ctg apparaat ben ik op mijn rug gaan liggen in bed.

1115 uur

Ik heb ondertussen al een aantal keer gebruld dat ze het kind maar moeten laten zitten en dat ik het verdom ik doe niet meer mee!!!!
Ik kon niet meer voor mijn gevoel maar iedere keer als er weer zo'n kreng van een perswee aankwam perste ik wel mee maar niet genoeg... ik werkte ze alleen maar tegen.
Die kleine maakte het allemaal nix uit die zijn hartslag was 120 en bleef 120 voor, tijdens en na de weeen....
Die heeft zich nergens druk om gemaakt want mams redde het wel volgense hem. Daar was ik niet van overtuigd.
De verloskundige werd heel boos op me en zei tegen me dat als ik nu niet ging mee werken dat ze wegging en me aan lot zou overlaten. en ineens ging ik goed mee persen.

11.30 uur

Kom op nog 1 keer persen en die kleine isser!!! ik Knip je wel in zei de verloskundige.
Daar kwam de perswee KNIP AUW!!!!!!! ... "goed je adem vasthouden en persen wijffie!!! Pak nu het hoofdje vast en haal em maar uit je!!!! "
Dat dorst ik niet goed omdat ik bang was om het hoofdje los te trekken maar dat ging allemaal goed.

11.31 uur

Een gezonde hollandse huilende BABY !!!!!
Ja want ik wist nog niet wat het was.... ik moest zelf maar even kijken maar ik kon het niet zien. tot mijn man ineens riep " HET IS EEN DAMIEN!!!!!!"
Op dat moment kon ik alleen maar lachen lachen en nog eens lachen.
Een gezonde zoon van 3390 gram en +/- 49 cm lang.

Ik kreeg een prik voor de nageboorte maar die kwam bijna meteen al los, 1 wee een beetje trekken en dat ding wasser uit. En toen kreeg ik nog een verdoving voor de hechtingen.

Alles was verder in orde en ik mocht wat eten, douchen en om half drie naar huis!!!!

Sorry voor het lange verhaal.... der komt er dit jaar nog 1 aan.... zo rond 6 april.....

Nu ik die verhalen zo lees, heb ik dat eigenlijk wel een stuk minder... het klinkt wel erg zwaar allemaal, maar op de één of andere manier komt het bij jullie over alsof dat helemaal niet uitmaakt...

Erg mooi om te lezen.. ook erg geruststellend overigens

Maar ik heb wel een nieuwbie vraag. Op tv wordt er altijd ontzettend veel gekreund en geschreeuwd. Dat lijkt mij het engste aan het bevallen. Mijn moeder zei dat zij niet zo deed. 'Hoort' het wel om zo te schreeuwen? Of is dat voor de film?

Situatie: bij mijn tante's eerste kindje heeft ze een maand in het ziekenhuis gelegen vanwege ZEEEER zware ochtendmisselijkheid (tot aan uitdroging aan toe). Me oom houdt totaal niet van bloed en durft niet eens een ziekenhuis in, dus dan weet je het al Kindje is gezond en inmiddel 2,5 jaar.

Op 23 januari (een dag na mijn verjaardag) zou hun tweede kindje geboren worden. Om 3 uur 's morgens op 22 januari breken de vliezen bij me tante. Zij blij want dan zou het kindje niet op mijn verjaardag geboren worden (lief van ze om dat te denken, ghehe). Rond 9 uur wordt de verloskundige gebeld en blijkt ze 2 cm ontsluiting te hebben. Verloskundige vertrekt weer met de mededeling dat ze rond 4 uur weer terug is. Alles rustig aan, tot ze om 11 uur persweeën krijgt. De verloskundige wordt gebeld, het ziekenhuis en Rowan (eerste kindje) wordt opgehaald. En dan zijn ze plots alleen thuis en me tante brult; ik voel het hoofd. Me oom zet de voordeur open en stormt naar boven. Daar zegt me tante: "Ik ga persen".. En 5 minuten later staat me oom met zijn zoontje in z'n armen

En na 10 minuten kwam de verloskundige binnen rennen, maar ja toen was hij er al..

Alles is oké, hij heet Rens, deelt mijn verjaardag en heeft de grootste en mooiste blauwe ogen op de wereld

[edit]woord vergeten[/edit]

quote:

---

Op woensdag 19 februari 2003 11:39 schreef YPPY het volgende:
Ik vind het enerzijds geruststellend, maar toch ook weer niet.

Maar ik heb wel een nieuwbie vraag. Op tv wordt er altijd ontzettend veel gekreund en geschreeuwd. Dat lijkt mij het engste aan het bevallen. Mijn moeder zei dat zij niet zo deed. 'Hoort' het wel om zo te schreeuwen? Of is dat voor de film?

---

quote:

---

Op woensdag 19 februari 2003 12:17 schreef coolbabe het volgende:

[..]

Bevallingen in soapseries/films e.d , het is gebaseerd op de werkelijkheid maar ook zwaaaaaaar overdreven

---

quote:

---

Op woensdag 19 februari 2003 11:42 schreef berney het volgende:
Ik geloof niet dat het verstandig is om mijn bevallingverhaal hier neer te zetten. . .

---

quote:

---

Op dinsdag 18 februari 2003 20:08 schreef Rewimo het volgende:
Twee dagen oud:
[afbeelding]

---

Woensdagmorgen 14 februari 2001 ben ik naar de verloskundige geweest. Ik was uitgerekend op 16 februari. Ik vroeg aan de verloskundige of het iets uitmaakte dat ikzelf 13 dagen na de uitgerekende datum was geboren en m'n man 14 dagen na de uitgerekende datum. Ik was de zwangerschap namelijk al aardig beu."Nou," zegt ze, "dat hoeft niet..." Op zo'n toontje van: "maar reken er maar op dat het nog wel even duurt".

's Avonds lekker pizza gegeten, waardoor ik wel wat last van m'n darmen had, maar daartussendoor voelde ik een ander soort pijn... dat begon steeds wat regelmatiger te komen, dus om 22.00 uur hebben we het kraambureau gebeld (die moesten we bellen zodra het wat begon te 'rommelen'). Daarna lekker naar bed gegaan, want zo'n eerste bevalling duurt vaak wel even en alle slaap die van tevoren kunt meepakken is dan mooi meegenomen.

's Nachts om 3.00 uur wordt ik wakker van pijnscheuten in m'n buik. Ik maak m'n man wakker om te vertellen dat het gaat beginnen. Omdat ik toch niet meer kan slapen, gaan we naar beneden. Ik moest de verloskundige bellen, als de weeën ongeveer om de 3 minuten komen. Nadat ik een half uur om de 5 min. weeën heb, vind ik dat de verloskundige maar gebeld moet worden. De weeën zijn erg heftig, maar ik kan het wel aardig opvangen. De verloskundige zegt dat het waarschijnlijk nog wel even duurt .
Ik ga op de w.c. zitten, zodat ik lekker kan ontspannen. Als ik het daar bijna niet meer uithoud, bellen we de verloskundige weer (ik weet niet meer hoelaat dat was). Ze probeert me een beetje moed in te spreken en raadt me aan om onder de douche te gaan zitten. Dat lijkt me wel een goed idee, dus ik ga op een krukje onder de douche zitten en houd de douche op de rug en buik. Zo is het weer een beetje draaglijk.
Aangezien de weeën steeds heftiger worden, begin ik een beetje de moed te verliezen... dit houd ik geen uren meer vol! Ik maak m'n man duidelijk dat hij de verloskundige weer moet bellen. Op dat moment voel ik een persdrang die ik niet kan onderdrukken: de vliezen breken! Op dat moment krijgt m'n man de verloskundige aan de lijn. Ik zeg hem dat de vliezen zijn gebroken, hij herhaalt dit voor de verloskundige "EN IK MOET PERSEN!!" kan ik nog uitbrengen. Het vruchtwater is mooi helder (dat wilde de verloskundige nog even weten). De verloskundige laat weten dat ze er direct aankomt. Dat is fijn om te horen!
Het is ondertussen ongeveer 7.00 uur. De verloskundige is snel ter plaatse en maakt het bed klaar voor de bevalling (zeg maar: de 'finishing touch'). Ik mag gaan liggen om te kijken hoever ik ben. Ik hoop vurig dat ik toch mag beginnen... Gelukkig heb ik inderdaad volledige ontsluiting en mag ik dus beginnen met persen. M'n man moet ondertussen de kraamverpleegster bellen en zolang ze er nog niet is, zal hij moeten assisteren.
Om 7.30 uur begin ik dus met persen. Wat een opluchting dat de weeën niet meer weggepuft hoeven te worden! Hoewel ik vond dat de persweeën makkelijker weg te puffen waren dan de andere weeën. Maar aan de andere kant wil je hele lichaam persen. Het persen gaat goed, maar het hoofdje wil er niet goed door: ik krijg een knip. Bij de volgende wee wordt een prik gezet voor de verdoving. Een wee later wordt ik ingeknipt. De volgende wee kan ik weer gaan persen. Weer een wee later wordt het hoofdje geboren, de rest van de wee moet ik wegpuffen, om het kind te draaien. Nog een wee later komt de rest. Het kind wordt op m'n buik gelegd en ik kan nog net zien dat het een jongetje is. "Daan!" zeg ik zacht, maar nog net hoorbaar voor m'n man. Het is 15 februari, 8.07 uur.
Mijn man mag de navelstreng doorknippen, daarna moet de placenta er nog uit. Dat gaat ook voorspoedig. De verloskundige laat zien hoe Daan ongeveer in de vruchtzak zat. Ze wil weten of we de placenta willen houden. Daar had ik nog nooit over nagedacht en zeg: "hang maar in de boom", omdat ik de dag daarvoor had gelezen dat iemand de placenta in de boom had gehangen . M'n man moest natuurlijk lachen, maar de verloskundige zat een beetje dom te kijken (ook begrijpelijk, natuurlijk). De placenta wordt dus gewoon weggegooid.
Dan kan het hechten beginnen. Ondanks dat ik ben ingeknipt ben ik ook nog een beetje (aan de zijkanten) uitgescheurd. Dat voelde ik wel gebeuren, maar doordat ik al verdoofd was voor de knip, deed dit niet zeer. Ik krijg in totaal zo'n 12 hechtingen: 6 bij de knip en 3 bij elke zijkant (de verdeling kan ook iets anders zijn geweest, ik weet het niet meer precies). Omdat de kraamverzorgster er nog steeds niet is, moet m'n man nog steeds assisteren. Hij moet dus e.e.a. aangeven. Als de verloskundige bijna klaar is met hechten komt de kraamverzorgster eraan. Zij kan het werk van m'n man overnemen (voorzover nog nodig).

Het was een zeer snelle bevalling voor een eerste kind (van 3.00 uur tot 8.07 uur, dus 5 uur, waarvan een half uur geperst). Het viel me (achteraf ) toch wel mee. Ik ben ook heel trots op m'n man die de verloskundige zo goed geassisteerd heeft!

Nog een foto, met de webcam gemaakt, vlak na de bevalling:

quote:

---

Op woensdag 19 februari 2003 15:13 schreef YPPY het volgende:
Bedankt voor de antwoorden. Als ik ooit nog ga bevallen, hoef ik dus niet verplicht te gillen.

---

quote:

---

Op woensdag 19 februari 2003 15:13 schreef YPPY het volgende:
Bedankt voor de antwoorden. Als ik ooit nog ga bevallen, hoef ik dus niet verplicht te gillen.

---

Maar ik ben ook niet iemand die snel gilt. Toen ik m'n enkelband ooit een keer (een klein beetje) gescheurd had, heb ik ook geen kik gegeven. Ik concentreerde me op dat moment op het opvangen van de pijn (vraag me niet hoe je zoiets doet). Dat deed ik dus ook met de weeën.

42 weken en 1 dag zwanger ,van mij mag hij/zij komen
Maar ja morgen is het zeker , met wat hulp van het ziekenhuis
De dag ging zoals al een paar dgn , harde buiken
Maar ben wat nuchter , zal toch wel "weer" niks worden,

15.00uur deze harde buiken zijn toch wel aan de erge harde kant.
even de vroed vrouw bellen wat ze ervan denkt .
Ze komt over een uurtje eens kijken of er iets begint
Eindelijk denken Pat en ik

17.00 daar komt Marion
Even kijken minimaal het begint langzaam
Opzich zijn we blij, het begint zonder hulp ,dus dit is beter

De weeen zijn rond 19 uur niet meer te harden , om de 3 min.
En maar puffen over de bank hangen , lopen , zitten ,liggen
Marion maar weer gebelt

20uur , Marion kijkt , net 3 cm , niks dus
Probeer maar te slapen, zal wel morgen worden
hoe kan ze dat zeggen
Mja, na een slopende nacht ,
Pat lag lekker te slapen en keek soms op

Tegen 3 uur had ik er genoeg van,ze kwamen al om de min. , Marion gebelt

maak je maar klaar we gaan naar het ziekenhuis.

nog even vlug douchen , Pat gaat alvast het ijs van de auto ramen afkrabben het vriest namelijk .
Kopje thee gedronken en zaten we in de auto .
Kwartiertje rijden dus zo daar.
Daar bieden ze netjes een rolstoeltje aan ,maar ik kan niet zitten.
Dus langzaam schuifelend en puffend langs de leuning aan de muur
naar de lift toe.

De pijn is wel erg hevig , maar nog steeds niet genoeg ontsluiting.
Even een infuus aangelegt,persweeen waren erg hevig die
moesten tegen gehouden worden

Komt er zo'n blaag,boven me hangen "gaat het nog"
"Ga weg man , ik ben me aan het concentreren op de gaatjes in het plafond"
_{je moet wat doen he ter afleiding}

Ze prikken de vliezen , _{ja dan pas} maar niks verandert,
Er wordt een "staafje" op het hoofdje gemaakt ,
het kleine stukje wat ze net in de verte kunnen zien.
Ze kunnen ze de hartonen beter in de gaten houden van de baby

Op het app, konden we nu mijn weeen zien en de hartonen van onze baby
Schrik "zuster wat is dat ? "
Ze kijkt , maak je geen zorgen zegt ze en loop weg
Komt met een arts terug , die kijkt even en hup weer die streep
Ik word toch wel bang
De dokter kijkt me aan ,
"sorry, maar we moeten een keizersnede doen en geen keus
voor een rugge prik ,dit moet snel "
En hup vlieg er een broeder binnen, zet het infuus hoger
zodat alle weeen zouden stoppen,zodat het hartje maar bleef kloppen.

Om 8 uur vliegen we bijna over de gang ,
Niks van gemerkt , ik kon de pijn niet meer verdragen en was meer afwezig en aan t gillen geloof ik

Op de operatie tafel , niks anders dan prik prik prik
in handen ,armen en benen.
Een flinke schreeum kwam uit m'n keel, ik kon de weeen niet tegen houden, en moest toch zorgen dat mijn kleintje niks gebeurde
"we geven u wat extra zuurstof mevr" zei de vriendelijk meneer die naast me stond.
Kapje op de neus en ik weet niks meer ..............

8.24 Mitchel is geboren.
Pat gaat kijken met opa en oma die hij al gebeld had de schat
Alles is gelukkig goed gegaan, even bijkomen in de coveuse
En ik had mijn kleine witte de volgende dag in mijn armen

quote:

---

Op woensdag 19 februari 2003 11:42 schreef berney het volgende:
Ik geloof niet dat het verstandig is om mijn bevallingverhaal hier neer te zetten. . .

---

Het moet tenslotte leuk zijn voor de zwangere fokkers!!

Ik zit nu nog in de WAO, al 10 jaar. Zal jullie de details besparen.

quote:

---

Op woensdag 19 februari 2003 16:49 schreef Gia het volgende:

[..]

Nee de mijne ook maar niet.

Het moet tenslotte leuk zijn voor de zwangere fokkers!!

Ik zit nu nog in de WAO, al 10 jaar. Zal jullie de details besparen.

---

Zit je door je bevalling in de WAO? Dan was het wel heel erg.

quote:

---

Op woensdag 19 februari 2003 15:13 schreef YPPY het volgende:
Bedankt voor de antwoorden. Als ik ooit nog ga bevallen, hoef ik dus niet verplicht te gillen.

---

quote:

---

Op woensdag 19 februari 2003 16:49 schreef Gia het volgende:

[..]

Nee de mijne ook maar niet.

Het moet tenslotte leuk zijn voor de zwangere fokkers!!

Ik zit nu nog in de WAO, al 10 jaar. Zal jullie de details besparen.

---

quote:

---

Op woensdag 19 februari 2003 16:49 schreef Gia het volgende:

Ik zit nu nog in de WAO, al 10 jaar.

---

quote:

---

Op woensdag 19 februari 2003 18:48 schreef Qarinx het volgende:
Misschien stomme vraag, maar wat is dat dan tijdens het bevallen met die centimeters? Daar moet op gewacht worden of iets?

---

[Dit bericht is gewijzigd door Lois op 19-02-2003 19:43]

quote:

---

Op woensdag 19 februari 2003 18:48 schreef Qarinx het volgende:
Misschien stomme vraag, maar wat is dat dan tijdens het bevallen met die centimeters? Daar moet op gewacht worden of iets?

---

Als de baarmoedermond is verstreken, begint de ontsluiting. De baarmoedermond opent zich. De verloskundige of arts houdt zorgvuldig bij hoeveel ontsluiting je hebt. Die wordt gemeten in centimeters. Bij 10 cm heb je volledige ontsluiting en begin je aan de tweede fase: de 'uitdrijving'.

van babyinfo.nl

Het is heel gek, als Hub op bezoek komt krijg ik harde buiken die verdacht veel op weeen lijken... Hub weg, weeen weg...
Ik ben log, 30 kilo aankomen, en het spuugzat!

Twee dagen later zet het dan toch door, ik voel het kindje nauwelijks meer en denk maar 1 ding "Hij moet eruit!!!"

CTG blijkt te vlak, en met iedere wee zie je de hartslag van het kindje zakken.
Het is een drukte van belang bij mijn bed, ik heb een heel jong meisje als verloskundige maar ik heb ontzettend veel steun aan haar. Ik word zelf wat verward en ziek van de zwangerschapsvergiftiging en 's ochtends vroeg besluit de dienstdoende arts dat we een keizersnede gaan doen. Hub komt met gierende banden richting ziekenhuis ( "Bel je man maar en zeg dat ie het douchen over moet slaan") en na nog wat heen en weer gepraat tussen mijn arts en de dienstdoende gaan we richting OK. Ik heb inmiddels weeen die niet leuk meer zijn en als ik vanwege een wee niet op de operatietafel kan overstappen grijpen ze me met vier man, en jassen ze de ruggeprik erin.

Die zit te hoog, en mijn bloeddruk knettert naar beneden en ik denk echt dat ik het hoekje om ga....

Dat blijf ik roepen totdat de gyn meldt dat we een jongetje hebben. En dan is het stil..... heel stil....... Na een voor mijn gevoel eindeloze tijd horen we een kreet, en mag Hub komen kijken.

Even later komt ie terug lopen met een bundel handdoeken, met daarin een gezichtje.

Dag Freek, hoi mannetje....

Nou op donderdag de 13e savonds begonnen dus de weeen gelijk om de 5 minuten, maar ze duurde maar een seconde of 15 a 30. Dit heeft de hele nacht en volgende ochtend geduurd. Met mijn apparaatje (geboortetens) en een warme douche was dit nog goed op te vangen. De hele vrijdag ging dit door alleen waren de weeen nu wel wat pijnlijker en om de 4 minuten, nog steeds duurde ze niet langer als 30 seconde. Mijn apparaatje begon me inmiddels al wat te irriteren en doordat het weer de hele nacht doorging en ik zaterdag dus inmiddels al 2 nachten niet geslapen had begon ik erg moe te worden en deed alles nog meer zeer. We waren intussen ook al 2 keer naar het ziekenhuis geweest, maar ik had nog maar 2 centimeter ontsluiting en dat gaf ook een frustrerend gevoel. Zaterdagochtend moesten we weer om 11 uur in het ziekenhuis zijn. Kwam daar helemaal uit geput aan. Na onderzoek had ik nog maar 3 centimeter ontsluiting en toen dacht ik alvan hoe moet dit verder.
Ik heb toen een dubbele dosis pethadine ( soort morfine tegen de pijn) en een dosis valium ( om te gaan slapen) gekregen. Ik moestop bed blijven en zou in slaap vallen mocht niet alleen naar de wc enz en zou wel tot rust komen. Nou niet dus. Mijn lichaam ging er dwars doorheen. Het hielp dus echt helemaal niks. Inmiddels kreeg ik wee op wee (al die tijd trouwens alleen maar rugweeen) Het enige waar ik het nog een beetje uithield was onder de douche. Mijn ontzettende lieve man steunde me enorm, maar zat er op een gegeven moment ook doorheen. Hij wist niet meer hoe hij mij kon helpen. Ik werd niet echt rustig meer en hij zag mij steeds maar pijn hebben. Hoe voelde zich best machteloos. Toen hebben we besloten dat hij zijn moeder ging bellen. Hier had hij veel steun aan en daardoor ik ook. Af en toekwam er eens een gyn ( die engerd zeg maar had het hele weekend dienst o o o wat bofte ik NOT) of een verpleegkudige kijken, maar echt vaak niet. Rond een uur of 9 a 10 ( we zijn de tijd een beetje kwijt geraakt ) had ik 6 centimeter ontsluiting en wilde ze de vliezen breken. Ik heb gesmeekt om een ruggeprik, maar ik kreeg hem niet. Er werden steeds andere reden gegeven. Echt heel rot want ik kon niet meer. Maar die gyn die mij hielp ( die engerd) was een assistent gyn en die moest weer verantwoording afleggen aan een gyn boven hem( die kwam er later bij en die was nog enger, jaja het kan nog erger) en die was het er niet mee eens. Die andere kwam er dus ook bij. Zei niet wie hij was, maar kwam er gewoon bij staan (gaf nog wel een hand) recht tegenover me zodat hij mooi uitzicht had haha. Toen hadden ze even overlegd en vonden ze dat er 1 iemand weg moest.Mijn schoonmoeder of mijn man dus. Als jullie dat doen dan kan ik dus echt niks meer he zei ik toen, o wat was ik kwaad. Mijn man zei toen ook een grote vent die mij nu weg krijgt. Nou ja toen lieten ze het maar. ( al die tijd had niemand zich met me bemoeit en nu moesten de mensen die ik vertrouwde weg, dacht het niet. Nou ruggeprik kreeg ik dus niet, maar ik zou wel weer 1 prikje pethadine krijgen dat zou me wel helpen. Gezegd dat dat die ochtend ook niks gedaan had, maar ze geloofde me gewoon niet, wat we ook zeiden. Ik kreeg dus die prik die dus niks helpte. Tussen een wee door lag ik even bij te hijgen en toen zei een verpleegkundige zie je nu is ze even weg. Ik gilde dat ik helemaal niet weg was en dat de pijnstilling niks deed,maar ze zei toen, ja bevallen doet nu een maal pijn. Pffff echt wat een inlevingsvermogen hadden ze daar
Na het breken van de vliezen (had weinig vruchtwater) kreeg ik gelijk persweeen. Heb dus van 6 tot 10 centimeter dus tot ongeveer 00:45 persweeen weg moeten puffen. Dit lukte me niet altijd. Toen mocht ik eindelijk persen. Hier zag ik best tegenop. Ik dacht waar haal ik de kracht vandaan na 3 gemiste nachten. Maar geloof me je lijf neemt het van je over en je lijfkan veel meer dan je denkt. Alleen lag het gezichtje naar voor. Dit hoorde ik die gyn ( de baas zeg maar ) zeggen. Ik vroeg tussen het persen door of dat er was en toen werd die boos. Hij schreeuwde weet je het antwoord en ik zei nee. Nou als je het antwoord niet weet moet je geen vragen stellen ( ik dacht nog als ik het antwoord wel wist had ik de vraag niet gesteld) Ik was gewoon ongerust om mijn kleine meid. Ze hebben tussen het persen door haar gezichtje dus nog gedraaid. Jullie willen niet weten hoe. Maar goed Het persen zelf vond ik het minst erg en het minst pijnlijk en na 3 kwartier was ze er dan eindelijk. Zekwam op mijn buik en ik riep o wat is ze mooi en dit herhaalde ik heeeeel vaak Ze kwam er helemaal mooi schoon uit, het witte vettige laagje was al helemaal in haar huidje getrokken. Schoonmamman heeft de navelstreng doorgeknipt en op me buik werd ze uitgezogen. Toen werd ze bij me wegghaald voor de testjes en kreeg de ass gyn van de grote baas gyn op zijn kop dat hij het te snel bij me weg gehaald had. Ik kreeg een prikje ( ik denk voor de placenta zodat die loslaat ik weet het niet, ze hebben wel meer gedaan zonder dat ze het zeiden) De placenta kwam ook na een minuut of 5 en was helemaal goed. De kleine schat is nogeen paar keer uitgezogen want ze had veel vruchtwater ( waar ze in gepoept had) binnen gekregen. Nou toen werd ik dus gehecht. Want ja een knip had ik jammer genoeg ook gehad. ( die knip zelf niet gevoeld, werd verdooft tijdens een wee dus verdoving voelde ik toen niet) Nu tijdens het hechten voelde ik die dus wel en het hechten ook wel. En toen kwam het toen hij halverwege was zat het niet goed en heeft hij het dus weer uitgehaald en begon weer overnieuw. Weer verdovingen enzo dus,pffffff, soms zit het mee en soms............
Maar goed na 3 kwartier was zijn knutseluurtje ook voorbij en was er die lieve schat en alleen maar die lieve schat waar ik nog aan dacht. En mijn lieve man die ook ineens vader was en mijn lieve schoonmamma die ineens oma was en onverwacht een bevalling meegemaakt heeft en de beschuit met muisjes en later mijn vader en moeder. Uiteindelijk nog gedoucht en de kleine borstvoeding gegeven ( wat nu het flesje geworden is) en toen om 5 uur gaan slapen en om 7 uur weer wakker gemaakt voor mijn ontbijt, grrrr.
Zo pfff dat was mijn verhaal. Ik vertel later nog over mijn kraamweek in het kraamhotel die was echt top.
Voor degene die nog moeten bevallen een tip. Leg goed je wensen van te voren neer bij je verloskundige of gyn, zodat deze op papier staan. Als een ander dan waarb$neemt weet diegen ook hoeen wat. Vraag ook goed naar pijnstilling en laat dit ook vastleggen dit om misverstanden te voorkomen. En voor de aanstaande moeders, elke bevalling is anders, sommige poepen hem zo uit hoor :)

30 augustus 1991 zijn Monty en ik getrouwd en we wilden graag meteen aan kinderen beginnen. We waren beide 27 jaar, dus een leuke leeftijd, vonden we.
Al met de kerst konden we de kersverse a.s. grootouders het goede nieuws mededelen. Allevier waren ze in de wolken.

Omdat mijn moeder een kindje heeft gehad met een open ruggetje werd ik doorverwezen naar het diagnostisch centrum. Daar werd me verteld dat er een kleine kans was dat ons kind dat ook zou hebben en dat ik in aanmerking kwam voor een vruchtwaterpunctie.
Omdat daar weer een kleine kans bij was op een miskraam, wilde ik dat liever niet. Daarbij zou ik toch geen abortus laten plegen, ook al zou er iets mis zijn met het kindje.
Wel wilde ik het voor de bevalling weten, als het zo zou zijn, dus ik kreeg een uitgebreide echo in de 20ste week.
Goddank, was alles goed en kon ik rustig van de zwangerschap genieten.

Omdat ik hoge bloeddruk had, moest ik zoutloos.
Dat was iets minder, maar ach, er zijn ergere dingen.

27 augustus was de uitgerekende datum en we kozen voor een thuisbevalling. Op de logeerkamer werd een bed op klossen gezet. Daarbij een tafel met alle benodigdheden. De kinderkamer was klaar.

Rond week 38 ging ik weer voor controle naar de verloskundige. Zij vond het kind wat aan de grote kant worden en stuurde me door naar het ziekenhuis om een gynaecoloog zijn mening te krijgen.
De gynaecoloog betaste mijn buik en schatte het kind een kilootje of 4. "Groot genoeg", zei hij, "daar gaan we morgen aan beginnen. Morgen of overmorgen bent u moeder."

Tja, naar de stad. Pyjama's kopen, toilettas enzo..

De volgende ochtend stond ik met de tas in de hand klaar om naar het ziekenhuis te gaan. Monty maakte een foto. Voor de gein hield ik een briefje van 25 gulden omhoog.
"We gaan een kindje kopen."

Jammer, ik had het liever thuis gedaan, maar het was niet anders. De verloskundige stond achter de beslissing van de gynaecoloog en raadde me aan in het ziekenhuis te bevallen.

In het ziekenhuis aangekomen kreeg ik een slangetje in mijn baarmoedermond, waar een gelei of zo inzat. Dit moest de baarmoedermond week maken en mogelijk zouden hierdoor de weeën al op gang komen.
Helemaal niet dus. Ik voelde weinig.
De volgende dag zou ik met een infuus ingeleid worden.

Die nacht nauwelijks geslapen. Vond het eigenlijk maar niks allemaal en maakte me vreselijk ongerust over de volgende dag.

Om 9.30 uur was ik aan de beurt. Het infuus werd aangesloten en ik kreeg binnen de kortste keren flinke weeën. Niks rustig aan beginnen, hup, vol ertegenaan.
Om 3 uur 's middags kreeg ik persweeën, maar ik had pas 6 cm. ontsluiting. Wegpuffen dus.
3 UUR LANG!!! Wegpuffen.

Om 17.45 vond de gynaecoloog het wel welletjes en hij maakte met de hand de ontsluiting totaal. Ik mocht gaan persen.
Zoals je misschien wel zult vermoeden had ik niet veel puf meer over om te persen, maar ik zette alles op alles. Maar of ik het nou verkeerd deed, of gewoon geen puf meer had, toen het hoofdje stond kwam ik geen cm. meer verder.

Ik werd van onderen verdoofd en er werd geknipt.

De gynaecoloog besloot de tang erbij te pakken. Hij zei dat de assistent, die in principe de bevalling begeleidde, dat toch ook eens mee moest maken.
De assistent bracht de tang in en begon te trekken, terwijl ik mee moest persen en de gynaecoloog op mijn buik duwde.

Ik schreeuwde het uit, toen mijn zoon, uiteindelijk uit me getrokken werd. De pijn was onbeschijfelijk.
Dood vermoeid zakte ik achterover. Ik keek naar mijn kind en onthield zijn gezicht. Hele typische trekjes, heel herkenbaar kindje. Maar ik voelde geen blijdschap op dat moment.

Ik was ingescheurd en moest gehecht worden.
De gynaecoloog zei tegen de assistent: "Eigenlijk zou mevrouw nu naar de OK moeten om gehecht te worden, maar ik hecht haar nu maar hier, dan kan ze morgen naar huis. Ze heeft het al zwaar genoeg gehad".
Ik werd gehecht met de verdoving die er nog zat van de knip. Ik heb elke hechting gevoeld. Het deed gemeen zeer.

De volgende dag bleek mijn zoontje niet goed te willen drinken. De borst wilde nog niet lukken en ook het suikerwater dronk hij niet. De zusters zeiden dat hij niet mee naar huis mocht als hij niet dronk. Monty heeft het toen voor elkaar gekregen dat hij het flesje leegdronk.

We mochten dus naar huis. Ik kreeg hulp, maar moest het bed houden. Mocht dus niet zelf mijn kind badderen en zo. De hulp hield hier wel rekening mee. Ze verzorgde eerst mij, op het logeerbed op klossen en waste dan mijn zoontje op de tafel naast het bed, zodat ik alles kon zien.

Een week later zou de verloskundige de hechtingen eruit halen. Ze haalde alleen de hechtingen van de knip eruit.
De hechtingen van de ruptuur vond ze er niet goed uitzien en ze stuurde me terug naar het ziekenhuis.
Dezelfde gynaecoloog keek even, stak zijn vinger in mijn anus en trok het van achteren naar voren los. Terwijl hij zei: "Dat zit niet goed, gaan we morgen even opnieuw doen".

Ik kreeg een klasse kamer. Er kwam iemand van maatschappelijk werk van het ziekenhuis en er werd me verteld dat er een fout was gemaakt. Ik kon een klacht indienen, als ik dat wilde.
Blijkbaar had ik bij de bevalling al een totaal ruptuur (sluitspier door), terwijl de arts het had behandeld als een subtotaal ruptuur(sluitspier nog intact). Ik had nooit op de verloskamer gehecht mogen worden.
Ik diende geen klacht in. Waar mensen werken worden fouten gemaakt. Hopelijk komt het allemaal nog goed, dacht ik.

De volgende dag, 27 augustus, trouwde mijn oudste zus. Ik lag op de OK, toen wel, en werd opnieuw gehecht.
Die middag kwam het bruiloftgezelschap naar het ziekenhuis. Vanuit de OK werd ik naar het dagverblijf gereden, waar mijn zus met haar man en de rest van de huwelijksgasten waren. Ik zou eigenlijk getuige zijn geweest.

Een paar dagen later bleken de hechtingen niet te houden. Hoofd gynaecologie kwam erbij.
Die zei dat alles los zou worden gemaakt en dat ik tot ongeveer januari incontinent zou zijn voor de ontlasting, maar dat het dan goed gemaakt kon worden.
Mijn eigen gynaecoloog, die overigens geen excuses had gemaakt voor de gemaakte fout, zei dat hier geen sprake van was. Hij beweerde zelfs dat het hoofd gynaecologie dat ook niet gezegd had.
Nee, dat had ik uit mijn duim gezogen!

Anyway. Ik lag in het ziekenhuis, mijn kind was 's nachts thuis en overdag bij mij. Elke dag kwamen de verpleegsters de ontlasting met gaasjes en savlon tussen de hechtingen uitduwen om het zaakje zo schoon mogelijk te houden.

Op 30 augustus waren we een jaar getrouwd. Ik zei tegen een broeder dat ik graag met mijn man en zoontje naar de kapel wilde. Een jaar daarvoor had ik gebeden om een kindje en ik wilde Maria mijn zoon laten zien.
De broeder regelde een rolstoel en we gingen.
Toen we terugkwamen op mijn kamer had die broeder alles versierd. Een grote plaat met Gefeliciteerd 1 jaar getrouwd boven mijn bed. Ballonnen en slingers. Zooooo lief!!!!

Na een week of zo mocht ik naar huis. Er werd geregeld dat de wijk het verder schoon moest houden. Ik kreeg een recept voor een voorraad gaasjes en zakjes savlon mee. Ook moest ik zitbaden nemen in de badedas. Dus er werd een zitbad gehaald.
Er kwam een flinke ontsteking bij, waardoor ik niet kon zitten.
Kortom, een hoop ellende.

Ik kon niet voor mijn kind zorgen, dat moest de gezinshulp doen. Ik kon alleen maar melk geven. Voelde me vaak een
en niets meer.

24 januari 1993 werd ik weer opgenomen. Er volgde weer een operatie om de sluitspier te herstellen en het perineüm op te bouwen.
Ook nu ging het weer fout. De hechtingen lieten los. Er kwam ontlasting onderhuids naar voren.
Ik kreeg van dokters te horen dat ik niet moest zeuren, in Afrika kwam dit zo vaak voor. En die vrouwen zeuren toch ook niet!
Mijn eigen gynaecoloog beweerde dat hij het goed had gemaakt en als ik het niet vertrouwde moest ik maar een andere gynaecoloog nemen.

Ik ben voor hulp naar de huisarts gegaan. Die keek en schrok zich wezenloos. Zoiets had hij nog nooit gezien. Hij vroeg me wat ik wilde. Ik wilde naar Nijmegen. Naar het Radbout. Ik dacht dat die knappe koppen daar me misschien konden helpen.

In april ben ik naar een advocaat gestapt, die gespecialiseerd was in medische zaken. Daar kreeg ik te horen dat ik al de 5de was in 3 weken tijd die klachten had over die gynaecoloog. Ik wilde hem voor het medisch tuchtcollege brengen, maar de advocaat zei dat ik daar niets aan had. De arts krijgt een berisping en ik zou daar niets mee opschieten. Hij stelde voor schadevergoeding te eisen. De procedure werd begonnen.

Begin september werd ik opgenomen in het Radbout. Ze gebruikten een andere hechtmethode. De sluitspier zou niet tegen elkaar, maar over elkaar worden gehecht. Zo werd dat in Amerika ook gedaan.
Ik moest eerst 4 liter Isopec drinken. Dat smaakte naar verontreinigd zeewater. Heel vies. Maar de darmen moesten helemaal leeg. Er mocht alleen nog water uitkomen.

Voor de operatie kreeg ik een ruggeprik en ik moest op handen en voeten over een kussenrol gaan zitten. Dus met de billen omhoog. Heel vernederend. Maar ja. Als het helpt!!

Er was me vantevoren al gezegd dat ze me geen zekerheid konden geven. Er was al veel weefsel vernield.
En inderdaad. Helemaal goedgekomen is het niet.
Behalve een abces na de operatie waardoor het hele proces van zitbaden en schoonmaken weer opnieuw begon bleef ik klachten houden. Ik wilde echter niet nog eens een operatie.

De klachten die ik nu nog heb zijn licht verlies van ontlasting, winden niet op kunnen houden (zeer genant!), bij diarree regelmatig de wc niet halen. Vaak ontstekingen aan het lidtekenweefsel en aambeien.

Na en tijdens dit alles ben ik ook heel ernstig gedeprimeerd geraakt. Ik wilde heel graag een tweede kind. In Nijmegen hadden ze gezegd dat dat wel mocht, maar voorzichtig proberen en bevallen met een keizersnee.

Ik was meteen zwanger. 3 maanden voor de uitgerekende datum wist ik de geboortedag al. Ik was in Geldrop, een kleiner ziekenhuis, een hele fijne gynaecoloog. Hij begeleidde de zwangerschap en deed de bevalling. Alles heel gemoedelijk. Ik heb 8 dagen in het ziekenhuis gelegen, maar een heerlijke kraamtijd gehad.
Al na 3 dagen kon ik zelf mijn tweede zoontje in bad doen.
De eerste keer moest ik erg huilen, omdat ik dacht aan alles wat ik in het eerste jaar van mijn oudste kind heb moeten missen.

Nu nog heb ik het daar heel moeilijk mee. Mijn oudste is een hele lieve jongen, die vaak om een knuffel komt. Ik houd zielsveel van mijn kinderen maar dat eerste jaar mis ik nog steeds.

Mijn depressie werd na verloop van tijd erger. Ik kwam aan de prozac, wat goed hielp.
4 jaar geleden is er een hartkwaal geconstateerd, kapotte klep. Oorzaak onbekend. Kan door een operatie komen, door een kinderziekte, aangeboren. Is niet meer te achterhalen.
Het was beter als ik stopte met prozac. Heb ik ook gedaan.

Het gaat nu wel redelijk met mij, hoewel ik gauw moe ben en ook nog wel een beetje depressief.
Een operatie is risicovol, omdat ik vaak ontstekingen heb van onderen en dat mag niet voor een kunstklep. Ik heb ook al al mijn tanden moeten laten trekken, voor het geval ik ooit geopereerd moet worden. Ik had chronisch ontstoken tandvlees, door een overmatige tandsteen productie.

De bevalling en de hele nasleep heeft mij in de WAO doen belanden. Daar is die hartkwaal bijgekomen, dus dit zal wel niet veranderen.
Via de advocaat heb ik 34.000 gulden schadevergoeding en smartegeld gekregen. De gynaecoloog en het hele maatschap is destijds ontslagen.

Achteraf is gebleken dat de gynaecologen onderling overhoop lagen. Na de bevalling had ik eigenlijk naar de OK gemoeten, wat de gynaecoloog ook zei. Maar op de OK werkte op dat moment een collega waarmee hij overhoop lag en hij wilde mij niet aan die collega doorgeven.

Tijdens het typen van dit relaas liepen regelmatig de tranen over mijn gezicht. Ik ben hier nog niet overheen. Mijn zoon wordt 11 in augustus.

En inderdaad, dit is een uitzondering. Meestal gaat het goed. Alleen ben ik door deze ervaring fel tegen inleiden bij een eerste kind. Het wordt te gemakkelijk gedaan. Als er nou gevaar is of zo, kan ik het nog begrijpen. Maar gewoon omdat het kind groot genoeg is!!