[Vuelta] Etappe 6: Jerez de la Frontera - Yunquera #1

Etapa 6: Carrefour Jerez Sur. Jerez de la Frontera - Yunquera, 185,5 km

Dat was een rit voor de eeuwigheid. Of nee, ik bedoel, de rit duurde een eeuwigheid. De vlakke ritten zijn dit jaar in ieder grote ronde nog verschrikkelijker dan normaal, niemand heeft zin om in de aanval te gaan en het tempo ligt ook verschrikkelijk laag. De vijfde rit kwam bijna 20 minuten later aan dan het langzaamste schema had voorzien, om maar even een beeld te geven van de ellende die ons werd voorgeschoteld. Ibon Ruiz ging voor de derde keer deze Vuelta in de aanval en ditmaal kreeg hij het gezelschap van een andere renner van Euskaltel, Txomin Juaristi. Twee Basken op kop, maar op 30 kilometer van de streep werden ze weer ingerekend. Wout van Aert en Kaden Groves waren een paar kilometer later de enige twee renners die zin hadden om moeite te doen bij de tussensprint, gezien de uitslag van de rit stel je jezelf de vraag of ze niet beter hun krachten hadden kunnen sparen. In gesloten rangorde reed het peloton Sevilla binnen, waar de finale lichtelijk werd ontsierd door een valpartij van Owain Doull en Rui Costa. Doull ging onderuit en Costa reageerde totaal niet, waardoor hij over Doull kukelde. Rui was er even niet bij met zijn hoofd en daardoor ligt hij nu uit de Vuelta, zelfs de simpelste rit ooit kan gevaar met zich meebrengen. Verder verliep de finale zonder brokken, een rechte lijn van meer dan drie kilometer is dus ook gewoon een optie. De sprint werd perfect aangetrokken door de mannen van Alpecin, leek het, maar op het moment dat Groves na het werk van zijn loods aan de sprint had moeten beginnen keek hij achterom. Net op hetzelfde moment ging Van Aert aan, met Bittner in zijn wiel. Groves reageerde pas veel later en kwam niet meer in de buurt van de ritzege, wat een merkwaardige move. Uran moet ergens in de achtergrond trots hebben toegekeken. Zoveel moeite doen voor een paar puntjes bij de tussensprint en dan nu niet aan je sprint beginnen als je perfect wordt afgezet, leg maar uit. Leg daarna dan ook meteen uit waarom Van Aert besluit op 20 meter van de finish te jumpen. Daar lag de meet niet, Wout. Door die slechte jump kwam Pavel Bittner er nog voorbij, de Tsjech van Team dsm-firmenich PostNL. Die hebben de allerslechtste ploeg meegenomen, met alleen maar Nederlandse middelmaat, maar met hun Tsjechische sprinter die ze aan het begin van het jaar niet eens hadden ingeschaald als sprinter winnen ze wel mooi een rit. Van de sprint aantrekken voor Emils Liepins of all places naar zelf koersen winnen, het kan in het wielrennen snel gaan. Een vijfderangs sprinter die een sprint wint, we mogen wel stellen dat de Vuelta nu écht is begonnen. Wout moest door zijn foute inschatting genoegen nemen met de tweede plaats, zijn tweede jump bleek niet afdoende om Bittner te passeren. Slaapkop Groves werd derde en met uw permissie gaan we nu snel door naar de volgende rit. Weer geen rit om thuis voor te blijven, ben ik bang. Een ritje voor de vluchters, zonder veel actie tussen de klassementsrenners, normaal gesproken.




Nou, vooruit, Unipublic, als jullie het willen kunnen jullie het krijgen ook: Carrefour is een groot Frans hypermarktconcern opgericht in 1959 in Annecy, met meer dan 15.000 vestigingen in meer dan 31 landen. In 1959 richtte Marcel Fournier Carrefour op en opende het jaar erop de eerste winkel in Annecy. Hij had het concept van de supermarkt leren kennen tijdens zijn verblijf in de Verenigde Staten. Carrefour bedacht het concept van de hypermarkt in 1963, waarvan de eerste opende in Sainte-Geneviève-des-Bois. De grootste Carrefour-winkel, gecreëerd in 1972, bevindt zich bij Villiers-en-Bière met 25.000 m² winkelvloer, wat zelfs voor een hypermarkt enorm is (het is de grootste van Frankrijk). Carrefour is de tweede grootste supermarktketen ter wereld, na het Amerikaanse Walmart, en heeft vestigingen verspreid over de hele wereld. In Spanje zitten er volgens Wikipedia liefst 3.163, al wordt daarbij onderscheid gemaakt tussen hypermarkten, supermarkten en discountwinkels. Van die 3.163 zijn er 2.912 discounters, zo blijven er slechts 161 hypermarkten en 87 supermarkten over. Blijkbaar maakte Dia, in Spanje een bekende discountketen, ook ooit onderdeel uit van het concern van Carrefour. In Jerez de la Frontera vinden we liefst vier verschillende Carrefours. In een van die winkels, de hypermarkt in het zuiden van de stad, gaat de rit van start. In de supermarkt. Niet ervoor, nee, midden in de winkel. In de buurt van het koelschap, hoop ik voor de renners.



Je hebt slechte gimmicks. En dan heb je whatever the fuck dit is. Van start in een fucking supermarkt, hoe verzin je het? Deze voorzichtig gesponsorde start zou in nauw verband kunnen staan met het feit dat de sponsor van de rode leiderstrui toevallig ook Carrefour is. Je zou dit een complot kunnen noemen, maar volgens mij ben ik hier iets op het spoor. De Carrefour waar de renners tussen de pakken melk en de rollen wc-papier aan de etappe gaan beginnen ligt in Jerez de la Frontera, een stad in de provincie Cádiz. In deze stad die tevens in de regio Andalusië ligt wonen ongeveer 212.000 inwoners, vandaar dat ze ook vier Carrefours hebben. Het is een stad die de Vuelta vaker heeft mogen verwelkomen, in de Vuelta van 2022 brachten de renners hier bijvoorbeeld een rustdag door. Voor een laatste vertrek of aankomst moeten we evenwel terug naar 2014, maar toen kregen ze wel meteen twee voor de prijs van één. De Vuelta van 2014 begon in Jerez de la Frontera, er werd een ploegentijdrit van een kleine 13 kilometer verreden in de straten van deze stad. Vertrek en aankomst, de zege ging enigszins verrassend naar Movistar. Movistar in een ploegentijdrit? In de Vuelta wel, ja. Een jaar daarvoor ging er ook al een rit van start in Jerez de la Frontera, die rit zou eindigen boven op Peñas Blancas en daar won MIJN Igor Antón bijna. Na een tijdje solo in de aanval te hebben gereden werd hij in de slotkilometer bijgehaald en uiteindelijk ging Leopold König met de ritzege aan de haal, kent u die nog? In een verder verleden was Jerez de la Frontera een vaste plaats in de Vuelta, bijzonder genoeg ging de Vuelta hier zelfs in vier verschillende edities van start. In 1979 bijvoorbeeld, toen met een proloog die werd gewonnen door ONZE Joop Zoetemelk. ONZE Jelle Nijdam won dan weer de proloog in de editie van 1992, het vlaggetje eist dat de Vuelta nog eens van start gaat met een proloog in Jerez de la Frontera. In 1986 eindigde de ronde dan juist weer in deze stad, ze hebben hier aardig hun stempel weten te drukken op de koers. En niet alleen op de koers, de stad waar voormalig prof Juan Manuel García Muñoz vandaan komt is om meerdere redenen bekend. Niet direct om het feit dat de rivier de Guadalete voor kleine schepen bevaarbaar was tot Jerez of dat de stad gedurende een lange periode in de middeleeuwen de grens vormde tussen het christelijke noorden en islamitische zuiden van Andalusië, al dankt de stad daar wel de benaming frontera aan. Nee, Jerez is bekend als de sherrystad ("Vino fino" of "Vino de Jerez"). Als men door de straten wandelt dringt de geur van Sherry door de witgekalkte muren van de bodega's heen. Op de muren staan de namen van de grote landeigenaren, zoals Pedro Domecq die grote delen van Andalusië rond Jerez bezitten en de grond verbouwen of gebruiken om (vecht-)stieren en paarden te fokken. In augustus/september van ieder jaar wordt er de Vendimia gehouden, een driedaags druivenoogstfeest met kermis en markten. Volgens het roadbook zijn er in totaal 29 bodegas in Jerez en omgeving, keuze genoeg voor de liefhebber. In Jerez is tevens de Paardenrijschool "Fundación Real Escuela Andaluza del Arte Ecuestre" oftewel de "Koninklijke Andalusische School van de Hippische Kunst" gevestigd. Deze school geniet een goede reputatie, volgens Wikipedia, maar de reputatie van de lokale Feria lijkt me belangrijker. Eens per jaar in het voorjaar wordt de "Feria del Caballo" gehouden, een grote paarden-/veemarkt annex kermis, die drie dagen duurt en waar prijsvee van over de hele wereld te bezichtigen en te koop is. Ziet er afgaande op de plaatjes wel uit als een goed feest, al is al het paardgerelateerde dieronterend. Er schijnt ook een racecircuit te zijn in Jerez, maar de andere belangrijke claim to faim is dat Jerez ook wel de hoofdstad van de Flamenco genoemd. Hoewel heel Andalusië grote Flamenco-artiesten heeft voortgebracht, bevindt zich hier de officiële academie van de Flamenco, het "Centro de Baile Jerez". Dat de stad verder dictator Miguel Primo de Rivera heeft voortgebracht is dan weer niet direct een aanbeveling.




Ik zit wat krapper in de tijd, dus we gaan even wat sneller door het begin van deze rit heen. Dat vindt vast niemand erg. De renners verlaten de sherrystad, waarbij de het me vrij duidelijk lijkt dat sherry een verbastering is van Jerez. Net buiten Jerez de la Frontera gaan de renners ter hoogte van Estella del Marqués officieel van start en daarna rijden ze over een brede en vlakke weg langs het Circuito de Jerez, een circuit dat ooit deel uitmaakte van de Formule 1, tegenwoordig is het op dat vlak slechts een testcircuit. Wel komt de MotoGP nog altijd langs, maar gemotoriseerde sporten erkennen wij verder niet. De hele rit rijden de renners in één rechte lijn naar het oosten, er is weinig moeite gestoken in het ontwerp van deze rit. Na een paar vlakke kilometers wordt het enigszins glooiend, maar op een echte klim moeten de renners nog even wachten. De jongens die in de vlucht van de dag willen zitten kunnen het beste even afwachten, in die eerste vlakke kilometers met je krachten smijten is vermoedelijk de verkeerde tactiek. Na 16 kilometer rijden de renners door het dorpje Jédula en tot die tijd valt er weinig te beleven. Paar rotondes, maar verder rechtdoor over een zo goed als vlakke weg. Buiten Jédula gaan ze op weg naar Arcos de la Frontera en richting deze stad is het eerst nog een kilometer of zeven zo goed als vlak, voor er een soort van klimmetje volgt tot het centrum van Arcos de la Frontera wordt bereikt. Een kilometer of drie aan een procent of drie, als de aanvangsfase furieus is geweest kan de slimme vluchter op deze oplopende strook wellicht een poging wagen. Na 27 kilometer zijn de renners boven in Arcos de la Frontera, op het hoogste punt komen ze een Carrefour tegen. Een tankstation van Carrefour, om precies te zijn. Bij de Carrefour kun je alles kopen, zelfs benzine. Ik verwacht inmiddels wel een vergoeding van de organisatie. In Arcos de la Frontera eindigde in de Vuelta van 2014 een etappe, Michael Matthews won een sprintje heuvelop voor Dan Martin en Joaquim Rodriguez. Wilco Kelderman werd vierde, tien jaar geleden al druk bezig met het verzamelen van ereplaatsen. Je kunt ook prima heuvelop sprinten in deze plaats, Arcos de la Frontera is schitterend gepositioneerd op een klif om bang van te worden. Na het klimmetje volgt er een afdaling richting een stuwmeer, maar meer dan een paar rotondes komen ze onderweg naar het Embalse de Arcos de la Frontera niet tegen. Voorbij het stuwmeer vervolgen de renners hun weg oostwaarts en is het een kilometer of twee vlak, voor het drie kilometer omhoog zal gaan aan 5%. Of, eerst een kilometer vals plat en daarna twee kilometer aan 7%, zo kun je het wat interessanter laten klinken. Een brede weg rechtdoor omhoog klinkt niet inspirerend, maar met zulke stijgingspercentages lijkt me dit een ideaal moment om de vlucht van de dag te laten ontstaan. Ik neem tenminste aan dat iedereen nu in de vlucht van de dag wil zitten en dat dat gevecht wel even gaat duren. Na dit klimmetje volgt er een geleidelijke afdaling van een kilometer of vijf, het gaat weer vooral rechtdoor over een buitengewoon brede weg. Daarna rijden de renners 15 kilometer zo goed als rechtdoor over een vlakke weg richting El Bosque. Ze passeren vooral velden vol akkers, met soms wat plukjes groen tussendoor. Na 57 kilometer bereiken ze El Bosque en als ze door het centrum van deze plaats zijn gereden begint de eerste officiële klim van de dag.




In El Bosque beginnen de renners aan de Puerto del Boyar, een klim die in de Vuelta van 2014 voor het laatst werd bedwongen. Toen wel van de andere kant, de klim kwam toen namelijk voor in de rit die zou eindigen in Arcos de la Frontera, waar de renners een aantal kilometer geleden doorheen zijn gereden. Zelfde parcours, alleen de tegengestelde richting. Vanuit El Bosque is de Puerto del Boyar bijna 15 kilometer lang, gemiddeld gaat het aan 5,5% omhoog. De organisatie heeft zelfs een kaartje laten maken van deze klim, waarop te zien valt dat het gemiddelde van de klim niet alles zegt. Na drie kilometer in stijgende lijn aan 5,5% gaat het immers een kilometer omlaag, voor het in het tweede deel van de klim wat lastiger wordt. Een paar kilometer aan 7%, voorafgegaan door een kilometer aan 8% met daarin zelfs een steil strookje boven de 10%. Richting de top volgt er een kilometer aan 4%, voor het na twee kilometer aan 7% in de laatste kilometer aan 6% zal stijgen. Best een aardige klim, die dwars door het Parque natural de la Sierra de Grazalema voert. Een mooi natuurpark, meer specifiek rijden de renners door Pinsapar de Grazalema, een natuurreservaat waar schitterende bossen te vinden zijn. In de bossen kom je nog bijzondere bomen tegen ook, zoals de Spaanse zilverspar. Ook andersoortige hoogtepunten kom je tegen in dit natuurpark, zoals de Salto del Cabrero. Een imponerende rotspartij, maar goed, tegen deze tijd zijn we natuurlijk nog niet live en dus missen we dit allemaal. Na 73,4 kilometer komen de renners boven op de Puerto del Boyar, een klim van de eerste categorie. Een bochtige klim die over een wat smallere weg voert, dat is interessant om te weten aangezien er na de klim uiteraard ook gedaald moet worden. Al gebiedt de eerlijkheid mij te zeggen dat de afdaling niet zo lang is als de klim, het gaat in feite slechts zes kilometer omlaag richting het dorpje Grazalema, naamgever van de sierra. Een afdaling aan een procent of 6/7 met onderweg een aantal haarspeldbochten, dwars door de bossen. Dankzij de ietwat smallere weg moeten de renners toch even oppassen hier, al was het maar omdat de rand van de weg wordt gemarkeerd door een eindeloze reeks betonblokken. Dwars door de Sierra de Grazalema rijden de renners naar het witte dorp Grazalema en net buiten dit dorp is de afdaling na een technische passage in het centrum gedaan. Wat nu volgt is een stukje plateau, of nouja, een heel stuk zelfs. Voorbij Grazalema, waar het echt schofterig mooi is, rijden de renners 15 kilometer over een redelijk smalle en bochtige weg, maar die weg is wel zo goed als vlak. Beetje glooiend, maar niets aan de hand. Na dit lange stuk gaat het een kilometer of vier lichtjes naar beneden in een omgeving die minder tot de verbeelding spreekt, we verlaten het natuurpark en komen weer tussen de velden vol akkerbouw terecht. Even verderop bereiken de renners voor het eerst in lange tijd weer eens een brede weg en deze loopt nog wat verder vals plat omlaag, vooraleer de renners rechtsaf een nieuwe smalle weg inslaan en deze weg loopt direct omhoog. De renners krijgen te maken met een kort klimmetje van 1,5 kilometer aan 7,6%, een klimmetje dat hoogstvermoedelijk niet veel effect zal hebben aangezien ik aanneem dat de vlucht van de dag tegen deze tijd al lang en breed vertrokken is. Dit is het moment van de etappe waar er zowel vooraan als achteraan rustig gekoerst kan worden. We moeten het op dit moment vooral van de plaatjes hebben, die geleverd kunnen worden door de Cueva de Hundidero. In de buurt van de Presa de Montejaque rijden de renners ineens door een imponerende kloof, de overweldigende rotswanden komen ze van alle kanten tegemoet. In de rotsen is een grot te vinden, de grot van Hundidero, een populaire toeristische bestemming. In de kloof is het inmiddels vlak geworden, zodra we de rotswanden achter ons laten wordt er gedaald richting Montejaque. Dit dorpje bereiken we zonder veel bezwaar na 101,6 kilometer. We zijn al dik over de helft van de rit als we Montejaque bereiken, een dorp dat zich heeft genesteld onder een imposante rots. We gaan weer een hoop mooie plaatjes scoren tijdens deze rit, Andalusië levert.







Sinds een aantal kilometer bevinden we ons in de provincie Málaga, ook in deze provincie stikt het van de witte dorpjes en Montejaque is daar het eerste voorbeeld van. Voorbij Montejaque dalen de renners nog een paar kilometer af over een prima weg richting Benaoján. Dit dorpje dat eveneens behoorlijk wit is bereiken we een kilometer of vier verderop, in dit stuk in dalende lijn komen we amper een bocht van belang tegen. Het is eerder zo dat de renners moeten opletten voor de vluchtheuvels in het centrum. Buiten het dorp daalt het nog even verder door, waarna het vlak wordt zodra we over de rivier de Guadiaro zijn gereden. Mooie omgeving nog steeds, buitengewoon rotsachtig met wat groen tussendoor. Na over de brug gereden te zijn is het een kilometer of zes bijna volledig vlak. Rechtdoor over een brede weg, tijdens deze tocht passeren we een ander hoogtepunt van deze regio. Aan de linkerkant van de weg zien de renners ineens een gat in de rotsen, dit is de Cueva del Gato. De grot van de kat, kicken grot wel, te bereiken via een kicken wandelpad. Een paar kilometer verderop is het vlakke gedeelte voorbij en beginnen we aan een klim van zeven kilometer richting een van de mooiste plaatsen van Spanje, we zetten weer eens koers richting Ronda. De komende zeven kilometer gaat het aan bijna 4% omhoog, je kunt het vals platte begin ook even wegdenken om tot vijf kilometer aan 5% te komen. Tussendoor loopt de brede weg een keer een halve kilometer aan 9% omhoog, maar dat is dan meteen het enige lastige stuk van deze klim. Verder gaat het steeds omhoog aan 4 à 5%, over een brede weg die ons via wat bochten naar een van de hoogtepunten van Spanje voert. Al slaan we het centrum van Ronda over, we rijden in feite in een grote boog om de stad heen. De helikopter mag aan de slag om de schoonheid van Ronda te tonen, al is daar misschien geen tijd voor aangezien we tijdens onze boog om Ronda heen een sprintje gaan afwerken. Na 119,5 kilometer volgt de tussensprint, tevens de bonussprint, van de dag. Een beetje een onbestemde plek, de renners rijden tussen wat rotswanden door en dus hebben ze er totaal geen weet van dat ze in de buurt van Ronda zijn. In deze schitterende plaats ging in de Vuelta van 2022 nog een rit van start, die rit voer naar Montilla en daar won Mads Pedersen in de sprint. In 2014 kwam er een rit aan in Ronda, die werd gewonnen door John Degenkolb. Ronda, waar we in de Vuelta van 2018 ook al eens doorheen zijn gereden, is vooral bekend vanwege de ligging aan de rivier de Guadalevín. Deze rivier splitst het stadje in tweeën en heeft een diepe kloof uitgesneden, bekend als Tajo de Ronda. Je kunt via een aantal bruggen naar de overkant van de kloof, waarbij het vooral de Puente Nuevo is die de show steelt. Dit allemaal geheel terzijde, we rijden godbetert niet eens door Ronda. Voorbij de tussensprint is het even een paar meter vlak, maar al vrij snel loopt de weg opnieuw omhoog. We beginnen alvast aan de Puerto del Viento, een klim die volgens de organisatie pas over enkele kilometers begint. Zij tellen het eerste deel niet mee, dat is te vlak voor ze. Klopt ergens ook wel, het gaat eerst vijf kilometer omhoog aan net iets minder dan 2% gemiddeld voor de klim ergens op begint te lijken en zelfs dan wordt het nog niet heel hoogstaand. Het serieuze deel van de Puerto del Viento is 6,6 kilometer lang, in deze 6,6 kilometer gaat het gemiddeld aan 4,3% omhoog. Na een kilometer aan 5% is het weer even een paar kilometer wat makkelijker, voor het richting de top een tijdje aan 6 à 7% zal stijgen. Na 130,3 kilometer bereiken de renners de top van deze berg van de derde categorie. De Puerto del Viento, de berg van de wind, maar ook vandaag gaat het niet waaien.







Op 55 kilometer van de finish komen de renners boven op deze Puerto del Viento, een klim die in de Vuelta van 2018 ook in het parcours werd opgenomen. We hebben toen al kunnen waarnemen dat de klim richting de top steeds mooier wordt. Een behoorlijk open terrein, vandaar wellicht de naam, maar het is ook buitengewoon rotsachtig. Schitterende bergpieken liggen glunderend in dit landschap gedrapeerd. Na de top van de niet zo lastige maar wel fraaie Puerto del Viento gaat het drie kilometer naar beneden over een prima weg door een gebied dat rotsachtig blijft. Geen lastige bochten, vooral veel rechtdoor terwijl het niet eens zo steil naar beneden gaat. Na een tijdje stopt de afdaling zelfs helemaal, het gaat dan drie kilometer omhoog aan 3% gemiddeld. Van de ene kant een hinderlijke onderbreking, van de andere kant blijft er meer tijd over om te genieten van de omgeving die zeker niet lelijker wordt. Als de renners dit bultje ook hebben gerond gaat het nog eens zeven kilometer naar beneden, richting El Burgo. Dit tweede deel van de afdaling is een stuk bochtiger en het gaat ook wat steiler naar beneden, maar problemen voorzie ik niet. Er ligt een nieuwe laag asfalt, de weg is redelijk breed en zo lastig zijn de bochten ook weer niet. We rijden tijdens dit tweede deel van de afdaling vooral door een bos, gesitueerd in de Sierra de las Nieves. De rotsen hier zijn blijkbaar van kalksteen, goed om te weten. Tijdens dit tweede deel van de afdaling fietsen de renners langs Mirador del Guarda Forestal, een kicken uitzichtpunt. Er is daar ook een standbeeld te vinden van een man die wijst naar alle pracht en praal die je in deze omgeving kunt vinden, al zou je de gestrekte rechterarm ook op een andere manier kunnen interpreteren. In deze streek zijn ooit minder mooie streken geleverd, de Sierra de las Nieves schijnt een toevluchtsoord voor bandieten te zijn geweest. Een van de bekendste Andalusische bandieten kwam oorspronkelijk uit El Burgo, de plaats die we aan het eind van de afdaling na 144 kilometer gaan bereiken. Welke vluchter legt hier een valstrik neer voor zijn vluchtgenoten? Beneden in El Burgo slaan de renners linksaf en direct daarna gaat het bij een rotonde naar rechts, waarna ze even door de smalle straatjes van het witte dorpje rijden. Ze hadden bij de entree in het dorp ook rechtdoor kunnen rijden, dan waren ze rechtstreeks naar finishplaats Yunquera gefietst. Dat deden ze in de Vuelta van 2018, toen reden ze direct naar Yunquera en daalden ze af over de weg die dadelijk als klim gaat dienen. We gaan alsnog naar Yunquera, we nemen ditmaal alleen een flinke omweg. Na de bochtige passage in de straten van El Burgo blijft het buiten het dorp bochtig, de renners rijden acht kilometer over een kronkelende weg tussen de olijfbomen door. De weg is vrij smal en vooral bochtig, maar veel hoogteverschil komen ze dan weer niet tegen. Het gaat een klein beetje op en af, maar veel stelt dat niet voor. Het is wel een goed stukje route om je plaatsje in de fuga de la fuga te reserveren, door alle bochten ben je hier snel uit het zicht. Je kunt een van de korte oplopende stroken prima gebruiken voor een demarrage, in de korte stukjes in dalende lijn moet je door al die bochten dan wel weer opletten dat je niet in het skoekeloen eindigt. Na acht kilometer over deze weg gereden te hebben slaan de renners rechtsaf een weg in waarna het lijkt alsof ze zich ineens midden op een prairie bevinden. Een open vlakte vol dorheid, met toch ook wel weer wat olijfbomen. Deze weg loopt even een kilometer rechtdoor aan 2%, daarna wordt het opnieuw bochtiger en zodra die bochten verschijnen gaat het in aanloop naar de volgende klim van de dag alvast anderhalve kilometer aan 4% omhoog. Vervolgens gaat het een halve kilometer omlaag over deze bochtige weg, die ook nog steeds vrij smal is. We bedienen ons vandaag van allerlei achterafweggetjes in het Andalusische binnenland, je kunt je amper voorstellen dat hier ooit een levende ziel is te betrappen. Na het korte stukje in dalende lijn, paar bochtjes erbij, begint het peloton aan de voorlaatste klim van de dag, de Puerto Martinez. Deze klim van de derde categorie is 3,5 kilometer lang en gemiddeld gaat het aan 6,3% omhoog, vooral dankzij een kilometer aan 8% halverwege de klim. In een ruig landschap vol olijfbomen en rotsblokken gaat het slingerend omhoog over een smalle weg die in 2012, toen Streetview passeerde, over vrij matig asfalt beschikte. Indrukwekkende bergen in de omgeving, maar de Puerto Martinez zelf blijft een beetje acht. Eén lastige kilometer, kan het verschil maken voor de vluchters, maar gaat het niet het verschil maken voor de klassementsrenners. Tamelijk open, dus de wind kan eventueel ook een rol spelen, ware het niet dat het niet gaat waaien. Na 160 kilometer, op dik 25 kilometer van de meet, bereiken de renners de top van deze berg met een merkwaardige naam. Puerto Martinez, Berg Janssen. We vinden wel een huis op de top, misschien heet de eigenaar Martinez.





Aan de andere kant van Puerto Martinez volgt er een afdaling van zeven kilometer richting Casarabonela. Volgens een review op climbfinder was de weg tijdens de klim twee jaar geleden nog steeds heel slecht, maar de weg omlaag naar Casarabonela schijnt dan weer prima te zijn. De beelden die via Streetview te zien zijn geven mij dezelfde indruk. De afdaling is qua percentages niet al te indrukwekkend, het gaat vooral tussen de 4 à 5% omlaag, maar het is toch een afdaling waar je alert moet zijn. Redelijk veel bochten, een aantal daarvan duik je blind in. De weg is niet al te breed en we scheren een tijd langs een afgrond, dus veel ruimte om fouten te maken is er niet. In het eerste stuk rijden de renners door een bos, daarna komen ze langs de rotswanden terecht en is er steeds meer gelegenheid om een blik in de vallei te werpen. Als men uiteindelijk in het witte dorpje Casarabonela uitkomt liggen er meerdere haarspeldbochten achter elkaar op de renners te wachten, maar dit zijn niet de lastigste bochten. Vooral in het begin even opletten, gaandeweg wordt het makkelijker. In het dorp loopt de weg nog steeds naar beneden, maar hij wordt hier wel breder. Even buiten het dorp wordt het dan juist weer vlak, we beginnen aan een glooiend stuk parcours van een kilometer of 10 richting de voet van de slotklim. In deze tien kilometer rijdt het peloton van Casarabonela naar Alozaina, in die tijd gaat het meerdere keren omhoog en omlaag. Buiten Casarabonela loopt de brede weg bijvoorbeeld anderhalve kilometer omhoog, maar niet meer dan vals plat. Daarna gaat het dan weer twee kilometer aan een procent of twee omlaag, dat soort werk weet je wel. De weg is hier breder en beter en het terrein is overzichtelijk, in deze fase van de rit hoeven we weinig spektakel te verwachten. Op de slotklim ook niet overigens, maar dat is een ander verhaal. Nouja, het gaat nog eens twee kilometer vals plat omhoog, met één kort steiler knikje, voordat we drie kilometer lichtjes afdalen tot aan de buitenrand van Alozaina, waar dan weer de voet van de slotklim te vinden is. Na 176,6 kilometer komen we uit in het fabelachtige Alozaina, een schitterend wit dorpje in een zee van olijfbomen, met als hoogtepunt een kerkje op de top van een heuvel. We zitten nog steeds in de Sierra de las Nieves, naar het zich laat aanzien geen slecht gebied om in te vertoeven. Al zou ik hier tijdens carnaval niet passeren, het is traditie om elkaar in Alozaina rond die tijd met bloem te bekogelen. Alsof het dorp al niet wit genoeg was.



Als we op negen kilometer van de finish langs het witte Alozaina rijden begint de brede weg ineens omhoog te lopen. We gaan beginnen aan de slotklim, een klim die ons naar het dorp Yunquera gaat brengen. In de laatste 8,9 kilometer van de etappe loopt de weg gemiddeld aan 3,9% omhoog, dat klinkt niet direct als een klim van de buitencategorie. De Alto de las Abejas, zoals de slotklim officieel heet, is dan ook een klim van de derde categorie. De aanzet in Alozaina is nochtans aardig, terwijl we langs het witte dorp rijden gaat de brede weg een volle kilometer aan 6,5% omhoog. Voorbij Alozaina slaan de renners bij een rotonde rechtsaf en daarna duiken ze de natuur weer in, in de tweede kilometer van de klim is de omgeving een stuk mooier, maar de percentages vallen dan weer tegen. We gaan terug naar 4,5%, dat is niet best. In de derde kilometer van de klim wordt het misschien nog wel mooier qua omgeving, qua percentage blijven we op 5,5% steken. Na drie kilometer in stijgende lijn bereiken we het eind van het eerste deel van de klim, er volgt nu een korte afdaling over een enorm brede weg. Door die brede weg stellen de paar bochten die we in deze halve kilometer tegenkomen amper iets voor. Tijdens dit stuk in dalende lijn rijden we langs de Mirador de Jorox, een uitzichtpunt dat je de kans geeft om neer te kijken op Jorox, een wit dorpje dat een stuk lager ligt. De renners sjezen er snel voorbij, om vervolgens over een stenen brug te rijden en daarna te beginnen aan het tweede deel van de klim. Door het stuk in dalende lijn is het lastig om deze kilometer van een goed duidbaar gemiddelde te voorzien. Volgens de organisatie gaat het in deze kilometer aan 3,6% omlaag en in de volgende aan 8% omhoog, maar dat is allemaal onzin. Ik val toch maar weer terug op de altimetriasgoden, die geven aan dat het na het stukje in dalende lijn in de volgende kilometer omhoog zal gaan aan 3,3% gemiddeld. Merkwaardig genoeg komen de renners uitgerekend in deze kilometer de steilste strook tegen, het gaat een paar meter aan 10% omhoog. Daarna vlakt het alleen meteen weer af, vandaar dat lagere gemiddelde. Een onregelmatige klim, het enige regelmatige is dat hier geen enkele klassementsrenner iets gaat proberen. In de kilometer erna gaat het volgens de organisatie gemiddeld aan 1% omhoog, volgens altimetrias aan 2%. Hoe dan ook niet de lastigste kilometer, wel weer een kilometer waarin steilere en vlakkere stroken elkaar afwisselen. Paar meter in dalende lijn tussendoor, zelfs. Kort afdalen richting een blinde bocht en na die bocht direct weer stevig omhoog, een klim van hollen en stilstaan. In de kilometer nadien gaat het aan 4,7% omhoog volgens de organisatie, aan 5,3% volgens altimetrias. We bewegen ons nu richting de laatste twee kilometer van de rit en als we ons eenmaal in de laatste twee kilometer bevinden rijden we Yunquera binnen, dit doen we door onder een mooi boog door te rijden. Hier piekt de klim eventjes aan 8%, terwijl het tot de slotkilometer gemiddeld aan 5,5% omhoog zal gaan. Of 4,6% volgens altimetrias, met dank aan een afvlakkend stukje als we na een bocht naar rechts door het centrum gaan rijden. In het centrum van Yunquera komen de renners enkele stevige vluchtheuvels tegen, met plantenbakken in het midden. Voorbij deze passage komen ze op 500 meter van de finish in een zone vol bochten terecht. Na een brede haarspeldbocht naar rechts buigt de weg af naar links en nadat de renners een paar meter later nog een keer naar links draaien volgt er 200 rechte meters later een finish net buiten Yunquera, bij een fucking tankstation voor de deur. Van de Carrefour naar de Agla, in Spanje kan alles. In de laatste kilometer wordt er overigens aan 5,3% geklommen, de Alto de las Abejas kent weinig Spaanse stroken. Al halen we in feite de echte top van de Alto de las Abejas niet, die ligt een dikke kilometer verderop. We hadden nog een kilometer verder kunnen klimmen aan 6,5% met een piek tot 8,5%, dat was al iets meer Vuelta geweest, maar ze hebben besloten om het gewoon echt helemaal kut te maken. Schitterend.



(bij het profiel van Altimetrias moet je even de eerste vier kilometer wegdenken, en de finish inbeelden bij het benzinepompsymbooltje)




Kijk bij de finish achterom en je ziet meteen het meest iconische gebouw van Yunquera verschijnen, een toren die ooit onderdeel was van het kasteel van Yunquera en waarin tegenwoordig een heus observatorium zetelt. Combineer die twee zaken en je kunt spreken van een sterrenwachttoren, heel vet. Het draagt de naam Astrolab en het dient vooral als een ideale locatie voor een schoolreisje. Vanaf het gebouw heb je al een prachtig vergezicht als het donker is, kijken via de telescopen biedt je zelfs het beste uitzicht van heel de provincie Málaga, zeggen ze zelf. Verder wil ik jullie niet onthouden wat de fantastische site passievoorandalusie.nl over Yunquera heeft geschreven: Omringd door natuurschoon ligt deze plek op een 681 meter boven zeeniveau wat natuurlijk mooie vergezichten geeft. Deze plek is waarschijnlijk al ontstaan in de Romeinse tijd toen de weg van Malaga naar Ronda hier voorbij kwam. Men spreekt van een nederzetting op deze plek genaamd Juncaria. Behalve wat munten en scherven is van deze tijd niet veel meer te zien. Later kwamen natuurlijk ook hier de Moren welke zoals in zoveel plekken in Andalusië met hun kennis van landbouw zorgden voor een rijkdom in de regio. Er was ooit een kasteel maar dit is op een paar resten van muren in 1498 afgebroken. Momenteel staat die plek het centrum van het dorp met de kerk welke gebouwd is in 1505 nadat in 1485 ook dit dorp werd veroverd door de Spaanse christelijke soldaten. Yunquera is een relax Spaans dorpje dat rustig is maar toch niet ver van de grote stad. Zeer zeker via hier van Malaga naar Ronda rijden is de rit en een stop hier waard. Wat opvalt is op een hoog punt een wachttoren, die is niet uit de Moorse tijd maar werd gebouwd tussen 1808 en 1812 tijdens de onafhankelijkheidsoorlog met de Fransen welke in deze regio flink wat verzet ondervonden door de bevolking. Heel veel passie voor Andalusië, weinig passie voor de Nederlandse taal. In Yunquera vieren ze naar het schijnt vaak feest, wellicht was de schrijver dronken. Yunquera is uiteraard ook weer een wit dorpje, met in het centrum een hoop smalle en daardoor sfeervolle straatjes. Net buiten het dorp zou er ook een kapel te vinden moeten zijn die de moeite waard is. In de omgeving van Yunquera vinden we verder vooral een hoop olijfboomgaarden, een van die boomgaarden is overgenomen door een stel Nederlanders en die verhuren daar nu een vakantiehuisjes, Yunquera daalt meteen in mijn achting. Verder valt er denk ik maar weinig te melden over Yunquera, het is blijkbaar het hoogstgelegen dorp in de provincie Málaga en daardoor zijn de uitzichten hier mooi, bijvoorbeeld vanaf de toren van Astrolab, maar er zijn ook andere miradors te vinden. Er is ook een kicken kerkje aanwezig, uiteraard. Ooit, in 2018, reed het peloton al eens door Yunquera, dat was toen ze van Mijas naar Alhaurín de la Torre reden. Tijdens die rit reden ze net als nu over de Puerto del Viento naar El Burgo, om vervolgens vanuit El Burgo de Alto of Puerto de las Abejas van de andere kant te beklimmen en af te dwalen door Yunquera. De renners vlogen toen door het dorp heen, op weg naar een uiteindelijke ritzege van Viviani in de sprint. Dat moet dus wel een geschiedenisloze rit zijn geweest, net als deze. In de Ruta del Sol willen ze ook nog wel eens door dit dorp rijden, in 2020 nog bijvoorbeeld. Sluit ik af met de mededeling dat ze de sterrenwachttoren echt gruwelijk mishandeld hebben, niet te doen.



In sherryplaats Jerez de la Frontera wordt het overdag slechts 29 graden, de renners doen er goed aan hun winterjas mee te nemen. In de Carrefour zou het zelfs nog een paar graden koeler kunnen zijn, opletten dat ze geen verkoudheid oplopen. Geen kans op regen, wel enige wind uit het zuidwesten. Wind schuin in de rug daardoor, kan een snelle en nerveuze start opleveren, al waait het natuurlijk niet hard genoeg om iets van waaiers te veroorzaken. Het is vooral een zetje in de rug om wat harder te rijden en daardoor halen we misschien een keer de verwachte aankomsttijd. In de Sierra de las Nieves wordt het iets warmer, het binnenland slaat toe. Al valt het in Yunquera relatief gezien mee, 32 graden daar. Blijkbaar een minimale kans op een paar druppels tegen de tijd dat ze finishen, maar het zal wel gewoon droog blijven. Heel minimaal beetje wind uit het noorden in die omgeving, dat gaat zorgen voor tegenwind op de slotklim. Dan gaat er dus nóg minder gebeuren op die klim. Het was al zo kut, dit maakt het er niet beter op. Wachten, wachten, sprinten. Tussen de klassementsrenners dan, de vluchters zullen hun ding wel doen. Deze rit begint om 12:40 en na een neutralisatie van 19 minuten, ik verzin het ook niet, gaan we om 12:59 volledig beginnen. De uitzending van Eurosport begint uiteraard weer om 14:30, tegen die tijd zal de vlucht van de dag wel al vertrokken zijn, missen we weer het mooiste gedeelte van de rit. Krijg je eerst ook nog allerhande interviews en de PREDICTOR, nou, dan hebben we zelfs de Puerto del Boyar al achter de rug eer de eerste livebeelden binnenstromen. Sporza is er ook nu weer bij om 15:50, de aankomst verwacht men tussen 17:17 en 17:44.



Dit wordt een rit voor de vluchters. Sprintje bergop tussen de klassementsrenners.
1. Herrada. Ik vind dit in alles een typische Jesus Herrada-rit. Hij is alleen totaal niet in vorm, dat is wel een beetje een hekel punt. Desalniettemin krijgt hij het ieder jaar weer voor elkaar om een rit te winnen en deze aankomst schreeuwt in alles Jesus Herrada. Voor het derde jaar op rij een ritzege in de Vuelta, zelfs met het totale gebrek aan benen dat hij momenteel tentoonspreidt gaat dit gebeuren. Is het niet nu, dan wel in de volgende vluchtersrit.
2. Lafay. Ook echt een typische rit voor lolbroek Lafay. We hebben hem nog niet gezien deze Vuelta, maar dat maakt de kans alleen maar groter dat deze fantast ineens verschroeiend uit de hoek komt.
3. Schmid. Mauro, kampioen van Zwitserland. Je zal maar een Zwitser zijn en Mauro heten, garantie op succes. Een eeuwig onvoorspelbare renner, maar gezien zijn recente prestaties in Slowakije en Noorwegen moet hij in vorm zijn. Deze Vuelta na de inleidende tijdrit mooi nergens bij de eerste 100 geëindigd, ik neem aan met het doel om energie te sparen. Of hij is ineens weer heel slecht, dat past ook bij hem. Hoe dan ook, als hij een beetje benen heeft is hij een gevaarlijke klant tijdens zo'n rit. Vooral dankzij de niet al te lastige aanloop gaan we wel dit soort jongens vooraan zien en niet direct de pure klimmers.
4. Castrillo. Herkansing na afgelopen dinsdag. Ik sta volledig achter Kern Pharma. Iemand als Berrade mag ook, al lijkt die voorlopig voor een aanklampklassement te gaan.
5. Pacher. Echt een typische naam voor een Vueltavlucht, vind ik. Man zonder specifieke kwaliteiten zoekt ritzege.

Het hoogtepunt van deze rit ligt alweer achter ons.

quote:

Op donderdag 22 augustus 2024 13:04 schreef Pino112 het volgende:
Ze starten dus niet IN de supermarkt

Echt wel.

quote:

Op donderdag 22 augustus 2024 13:08 schreef Pino112 het volgende:

[..]
Ik zie geen start!11

Telt dit?

Ik heb genoeg gezien, Kern Pharma gaat dit spel regelen.

Wat een hallucinante prestatie van Benno. In z'n eentje 50 kilometer op kop lopen beuken en in die tijd alleen maar uitgelopen op het peloton, heel bijzonder.

De Decathlonbonus ontbrak in de Tour, maar is nu weer helemaal terug. Een paar dagen geleden de heropstanding van Gall en nu deze prestatie van O'Connor. Deze Vuelta is gespeeld.

Genoten van de Palestijnse vlaggen aan de meet, Andalusië stijgt in mijn achting.

Mijn Hagos gevallen, erg jammer.

Uran Uran heeft de finish blijkbaar niet gehaald. Geniaal laatste jaar wel.

Pelayo heeft het overigens voor elkaar gekregen om twee keer te vallen. De vloek van Kroon.