* Een groep Pretorian Guards maakt zich op om op patrouille te gaan en vertrekt na het inspecteren door één van de oficieren. De uiterste grenzen van het eiland zijn nodig aan inspectie toe en de vele groepen gaan op pad. Als verkennende groepen mieren verlaten zij het nest om orde rust te brengen.
De alchemist van het kasteel komt hem vertellen dat het zwarte donderpoeder verder is verbeterd en dat er een kleine compagnie is uitgerust met de donderstokken, de zelfde compagnie die ook de aanval op de muur met de experimentele donderbussen heeft helpen afslaan. Lord Dreamer is daar erg tevreden mee. verder zijn alle gewonden van die veldslag opgeknapt en hebben alle gesneuvelden een nette ter aarde bestelling gekregen.
Nu het kasteel weer draait zoals het moet, kijkt lord Dreamer even naar de twee spelende magiërs op de torens en gaat dan naar de stallen waar een goed paard gezadeld wordt en gereed gemaakt wordt voor een trektocht. Twee schildknapen hebben alle voorbereidingen voor Lord Dreamers trektocht gemaakt en Lord Dreamer hoeft alleen nog maar op te stijden en weg te rijden.
Dat doet hij dan ook, hij groet de poortwachters en vertelt hen dat hij zeker terug komt maar dat hij de omliggende gebieden zelf wil aanschouwen. Dan rijdt hij de ophaalbrug over en verdwijnt rustig rijdend uit het zich van het kasteel.
Some day you shall flee, Panted and weak - Master, Passion, Greed.
Vervloekte Questor, deze dag ga je sterven. Je tijd is voorbij. De Naamloze zal zich tegoed doen aan jouw botten.
* Met vernieuwde krachten en zelfverzekerdheid trotseerde Illidan de Questor nogmaals. Een magische flits kwam uit de staf van Illidan en deze kwam recht op de Questor af. Deze hield zijn staf als een schild voor zich en mompelde iets onverstaanbaars. een wit schild verscheen voor hem en blokte de aanval.
* Illidan was des duivels en liet vijf bliksemstralen uit zijn vingers van zijn rechterhand schieten. De Questor werd vol geraakt en stond perplex. Hij stond een moment onder hoogspanning en zijn haren gingen overeind staan, zijn ogen draaiden weg, maar dit alles duurdde maar kort. De Questor hervond zijn controle en stapte als een vertraging uit de plek waar hij net nog stond. De electriciteit werd nu opgenomen door de toren en weggeleid naar de aarde.
Een tijdspreuk, vervloekt probeer deze dan maar te weerstaan. ik heb nog genoeg voor je.
* Het tweegevecht ging zo nog een tijdje door. Illidan liet spreuken los op de Questor en deze had de grootste moeite om ze te weerstaan. De oude man werd zichtbaar zwakker. Toch was er nog steeds een soort aarzeling zichtbaar. Alsof hij nog niet echt wilde overgaan tot actie, alsof dit niet op leven en dood ging.
* Plotseling voelde Illidan een zucht van de wind. De blik van de Questor veranderde vliegensvlug. Behendig als een kat, sprong de Questor naar de toren waar Illidan op stond. Voordat deze een nieuwe bezwering kon uitspreken, sloeg de Questor met zijn staf. Illidan deed in een reflex zijn eigen staf omhoog bewegen om de slag af te weren. Maar de slag was geen gewone, daardoor brak de staf van Illidan en het knetterde in de lucht. Vonken sloegen over. Een heus vuurwerk voor allen die aanwezig waren als toeschouwer op binneplaats. Illidan viel op de grond, zijn staf en dus een groot deel van zijn magie waren gebroken. De Questor hield zijn handpalm op en twee kleine vuurballetjes verlieten zijn de hand en zweefden langzaam door de lucht richting Illidan.
Illidan, je hebt je keuze gemaakt en gekozen voor de duisternis hebt gij. Tot die tijd duurt zul je van binnen verbranden. Omdat je je eigen hart hebt verloochent. gaat heen en voel het vuur van binnen branden.
* Na het uitspreken van deze laatste woorden, raakten de beide vuurballetjes de armen van illidan. Zijn mouwen begonnen te branden en de vuurballetjes drongen door de huid. Illidan was in helse pijnen en vatte spontaan vlam.
Deze pijn zul je blijven voelen zolang je je nieuwe meester blijft dienen.
* Illidan sprong van de toren af en viel naar beneden richting de slotgracht. Maar nog voordat hij het water raakte, was hij al een grote vuurbal die uiteindelijk net boven de wateroppervlakte explodeerde.
Sorry Vriend, maar de pijn die je anderen gaat aandoen zul je zelf moeten voelen als boetedoening.
* Bar_the_Grey keek op richting de draak die op zijn toren het schouwspel had aangekeken zonder in te grijpen. Een kort knikje volgde. De kasteelbewoners op de binneplaats klapten en juichten, nog steeds in de veronderstelling dat wat ze zojuist hadden aanschouwd een show was. Terwijl het een magisch duel op leven en dood was, met als resultaat een tragisch verlies van een goede vriend. Maar Illidan was niet dood, en dat wist de Questor ook. Want Illidan zou nog een belangrijke rol gaan spelen tegen de duisternis, zo was het al lang geleden voorzien, ook door de Vrouwe. Toen verscheen er een witte portaal waarin de Questor binnenstapte en verdween. Evenals de portaal zelve.
Ze zadelen hun paarden af, verzorgen ze en gaan dan rusten.
Via Quantarianth weten de mensen in het kasteel dat Lord Dreamer aan het logeren is bij de dochter van Goden.
De mensen moeten lachen.
Is een gewone vrouw weer niet goed genoeg?
Moet het weer een godin zijn?
De velden rondom het Kasteel staan er prachtig bij. Het graan rijpt en de fruitbomen dragen vrucht.
Seizoensgebonden teelt is er door de magie op het Eiland niet bij; alles kan altijd en overal worden geplukt.
De wijnboer is druk bezig met het persen van de druiven en de veeboeren zijn druk bezig de kaas en de melk te verspreiden zodat de omliggende kleinere dorpjes hun voorraden kunnen aanvullen en verkopen aan de rondreizende handelaren.
Het leven gaat daar gewoon verder zonder de aanwezigheid van de Kasteelheer. De mensen zijn gewend aan z'n avontuurlijke reizen en wachten rustig af tot hij terug komt en horen dan de verhalen aan. De altijd aanwezige militaire macht op het Eiland traint rustig verder en poogt nog steeds de geschillen tussen mensen op vreedzame wijze op te lossen.
De Lansiers zijn inmiddels terug gekeerd van hun tocht rond het Eiland en zijn erin geslaagd om de meeste dorpen te bereiken en de naam en faam van hun heerser te verspreiden. Overal is de boodschap achtergelaten dat in tijden van nood de mensen altijd de hulp in kunnen vragen van de patrouilles van de Pretorian_Guards, de Kjeldoran_Knights of de Lansiers.
Deze post wordt u aangeboden door de pleegmoeder van Kasteel: Phoenixx
Beneden hem is het rustig op het centrale plein van het kasteel. De meeste mensen doen het rustig aan vanwege de warmte. De enigen die vrij druk bezig zijn, zijn de stalknechten die de paarden drenken met vers water dat is opgepompt uit de waterput van het kasteel.
Uit de smidse klinkt het gehamer van de smedende smid en het sissen van het koelwater als er een roodgloeiend stuk ijzer in wordt ondergedompeld.
Iemand die wel zogenaamd geheimzinnig bezig is, is de alchemist. Na zijn geslaagde project met de donderstokken is hij verder gaan experimenteren met het buskruit. Inmiddels heeft hij iets nieuws verzonnen. Pijlen met een koker gevuld met buskruit en een aansteeklont zouden een spectaculaire en effectieve explosie moeten geven op de plaats van inslag als ze worden afgeschoten....
Verder heeft de alchemist ook de katapulten voorzien van nieuwe projectielen waar hij het buskruit in heeft verwerkt. De projectielen liggen wel altijd opgeslagen in een stenen gebouwtje met een wachter ervoor. Je wil er toch niet aan denken wat er zou gebeuren als de kasteeljeugd vol van kattenkwaad fikkie gaan lopen steken bij zijn donderpoeder?!
Quantarianth ziet en hoort dit alles vanaf de Drakentoren rustig aan.
Hij mist zijn vriend...
En weer een post van adoptiemoeder Phoenixx
Onderweg heeft ze een grote bos bloemen geplukt en loopt het kasteel in 
Faat weet dat de kasteelheer met vakantie is, maar is toch wel enigszins verbaasd
dat helemaal niemand haar tegenhoudt. Wachters staan gezellig in een rondje
wat te kaarten, anderen lopen druk af en aan of zijn hard aan het werk en op het dak
van de drakentoren ziet ze Q. liggen slapen...even zwaait ze nog naar hem, maar ja 
Dan loopt Faat de grote privékamer in van de kasteelheer, pakt onderweg
een vaas vult hem met water en zet de grote bos met bloemen op een tafeltje met
een zakje snoep met gekleurde lintjes ernaast. Snel een kaartje gemaakt met de tekst
* Welkom Terug LD en Faat haast zich weer de kamer uit en loopt het kasteel uit.
So very hard to die
Thou knowest and I know not
So much the happier I
Wie daar?! * Klinkt het fel.
Een vreemdeling zoekend naar onderdak.
Zoek maar wat anders, dit kasteel is gesloten en onder bescherming van de Pretorian Guards!
Vroeger was ik hier nog welkom.
Je spreekt in het verleden vreemdeling, maar ik herken je niet. Spreek op wie ben je?
Een vreemdeling, zoals ik al zei. Mijn identiteit gaat jou niets aan. Alleen Heer Dreamer krijgt mijn ware identiteit te horen. Mijn zaken doen er niet toe, en mochten ze wel van belang zijn dan zou ik ze niet aan jou neus hangen.
Heer Dreamer is op vakantie. Je zult hem later moeten spreken.
* Anthraxx . o O ( Dat heb ik weer. Een drakenheer met een vakantierooster ).
Is er iemand anders aanwezig die ik kan spreken?
Quantarianth snuift de geur van de vreemdeling op. Nee maar! Maar dat is lang geleden!! De vroegere postbode van het Eiland!!
Snel stuurt hij een mentale boodschap naar de kapitein van de wacht om heer Anthraxx binnen te laten.
"Heer Dreamer is op vakantie en ik weet niet wie er op dit moment nog meer in het kasteel rondwandeld. Ik breng je sowieso naar een kamer in het kasteel. Daar zit je warm, droog en veilig."
* Na een lange wandeling door de binnenplaats van het kasteel en na enkele trapbeklimmingen komen we eindelijk aan bij de gastenkamer.
"Dit is je voorlopige huis. Wees welkom en als je iets nodig hebt roep je maar..."
Voorzichtig kruipt Anthraxx op het bed. "Eerst maar eens slapen, voordat ik het kasteel verken" mompelt hij...
Welkom Anthraxx..........Ik merk dat je je vijandig tegen me opstel ........ dit deed jij vroeger nog niet......... Ik ruik een verandering........... net alsof jij iemand anders bent........je geur is anders, het komt in de buurt, maar toch anders.......
In het zwart beginnen witte puntjes zichtbaar te worden. Deze draaien om een zooitje moleculen heen, wat ooit Anthraxx was. Alle beweging wordt opeens stroperig en er begint zachtjes aan een wereld te vormen.
De zwart-witte kleur van daarnet begint weer normaal te worden. Opeens verandert alles weer in normale kleuren en het amulet, dat Anthraxx vasthield, is opgehouden met gloeien en vonken afgeven. Dan realiseert Anthraxx zich dat hij ophetzelfde punt is gebleven als daarnet. Het enige verschil is dat alles om hem heen brand. Alles, maar dan ook alles wat kan branden, brandt. Steunbalken vallen voor zijn voeten, rook belemmert zijn zicht en as bedekt de vloer. Dan bekijkt Anthraxx de omgeving nog nauwkeuriger; waren eerst de muren recht, nu zitten er rare kronkels in. Ook de buitenlucht, tot zover die gezien kan worden, ziet er anders uit: in plaats van blauwe lucht ziet hij nu een rood/oranje lucht....
FitzChevalric merkt verder weinig van de gesprekken. Hij maakt zich zorgen. Zorgen om iets wat hij heeft gehoord van Nachtogen. Op een zwerftocht die Nachtogen ondernomen heeft, heeft Nachtogen een burcht ontdekt. En wat het verontrustende nieuws hiervan is, is dat bijna elke bekende asassin hier zijn intrek lijkt te hebben genomen. FitzChevalric schrikt op als hij bij de poort aankomt. Dat was vlug gegaan. Op het moment dat hij onder de poort door wil lopen klinkt er een barse stem door in zijn hoofd. De stem van Quantarianth.
Grmbl, wanneer leer je nou eens dat ik je toch wel op zal merken hoe je ook je best doet. Ooit zullen deze geintjes van je verkeerd uitpakken.
FitzChevalric weet zijn glimlach niet te onderdrukken. Die verduivelde draak ook altijd. Het is hem nog nooit gelukt om voor hem verborgen te blijven. De mensen, geen probleem. Maar Quantarianth weet hem er altijd uit te pikken. FitzChevalric zend met zijn magie een boodschap terug.
* Ach, Quantarianth ooit zal ik voor je neus verschijnen zonder dat je het merkt. Ooit, let op mijn woorden. Ik zal trouwens zo even naar je toekomen. We hebben iets te bespreken.
Ze hebben bijna het kwartier van guards bereikt als FitzChevalric stiekum een hoek omslaat. Hij loopt het kasteel door en loopt express langs zijn kamer om eventuele achtervolgers kwijt te raken. Als hij zeker weet dat hij niet gevolgd wordt loopt hij zijn kamer binnen. Snel trekt hij zijn vermomming van guard uit en schuift deze alvast de geheime gang in die in zijn kamer uitkomt. FitzChevalric heeft namelijk een klein kamertje tot zijn beschikking gekregen om zijn middeltjes te maken. Zowel dodelijke als genezelijke. De enige twee personen die hier verder van op de hoogte zijn, zijn natuurlijk Lord Dreamer en Quantarianth. Maar die zullen dit nooit onthullen.
Vermoeid laat FitzChevalric zich op zijn bed vallen. Meteen springt hij verschrikt weer op. Snel trekt hij de dekens weer netjes over het matras heen.
* Niemand hoeft verder nog te weten dat ik terug ben. Dat was bijna een overgeeflijke fout.
Snel pakt FitzChevalric alle spullen bij elkaar die zijn aanwezigheid zouden kunnen verraden. Als hij alles bij elkaar heeft, loopt hij de geheime gang in naar zijn andere kamertje. Hij sluit netjes de deur achter zich en gaat op het bed liggen. Bijna meteen is hij vast in slaap.
[Dit bericht is gewijzigd door FitzChevalric op 28-07-2003 09:22]
Eenmaal bij de keuken aangekomen komt de geur van vers brood hem al tegemoed. snel loopt hij naar binnen en snijdt een groot stuk af van een vers gebakken brood. Hij pakt een groot stuk kaas en snijdt nog wat plakjes ham af. Dan loopt hij met zijn handen vol eten in de richting van de toren waarop Quantarianth rustig ligt te slapen. Als FitzChevalric halverwege de trap is, klinkt de stem van Quantarianth in zijn hoofd.
Wat voor lekkers heb je dit keer voor me meegenomen, FitzChevalric?
* Ik moet eerlijk bekennen dat ik vandaag niets bij me heb. Ik zal er volgende keer weer om denken.
Eenmaal bovengekomen is FitzChevalric ervan overtuigd dat hij niet gevolgd is. Met een bezorgd gezicht gaat hij op een kanteel zitten.
* Ik maak me zorgen Quantarianth. Die burcht die Nachtogen heeft ontdekt, daar is iets mee. Maar ik kan niet echt tastbaar maken van wat het kan zijn. Hopelijk komt onze heer spoedig weer thuis. Problemen te over.
Geen verborgen agenda's, trouw, grote muil, lief hartje, bang voor bloed, scheld FA's graag uit voor lul.
Op dinsdag 26 oktober 2021 16:46 schreef Elan het volgende:
Hier sta ik dan weer niet van te kijken Zelfs het virus is bang voor jou.
Op veler verzoek heropend! 
Poort open gaan ??????
POORT ?????
Hey... We are back in business * Laat hij de poortwachters en verder iedereen in het kasteel weten
Beneden hem ziet hij een paar stropers die een hert hebben gevangen, hij duikt er opaf en vlak bij de stropers blaast hij zijn vurige vlam dat het gras verschroeid en waardoor de stropers het op een lopen zetten.
Hij pakt het hert en eet het op, dan vliegt hij weer weg om een duik in het meer bij het kasteel te nemen. Na een verkwikkend bad stijgt hij op en vliegt naar een uitstekende rotspunt vlak bij het meer. Daar gaat hij van de zon zitten genieten.
Na een paar uur vliegt hij terug naar het kasteel en neemt zijn plek op de drakentoren weer in.
* Preliator kwam langzaam weer bij, nadat hij was neergeslagen door de draak. Hij keek om zich heen om te kijken waar hij was. HIJ WAS IN DE LUCHT
AAAAHHHHH * Preliator scheeuwde het uit in paniek. door dat gescheeuw schok de draak, waardoor hij even zijn greep op Preliator verslapte.
* Preliator viel en viel en viel en viel...... Richting een kasteel ergens onder hem. Hoe verder hij viel hoe groter het kasteel werd. Preliator scheeuwde alle angst uit zijn lijf. Hij zag zich steeds dichter bij een stuk dak komen. Preliator dacht dat zijn laatste uur had geslagen, hij dacht dat hij te pletter zou vallen op het dak. Maar juist het tegenovergestelde gebeurde, het dak sloeg te pletter tegen hem. Preliator knalde door het dak heen en lande zacht in water.
waar ben ik? hoe heb ik die knal overleefd?
* geen antwoord net zoals Preliator had verwacht. Preliator keek om zich heen om te zien waar hij was. Hij bevond zich in het midden van een gigantische badkuip die halfvol was gelopen met water. De badkuip stond is een grote badkamer, er was veel in de badkamer van goud. Preliator keek waar hij naartoe kon; er was 1 hele grote deur die de uitgang van de badkamer vormde. Preliator klom met moeite over de gladde rand van de badkuip heen.
Waar moest hij naartoe? Was hij hier wel veilig? was hij buiten de kamer veilig
* Preliator besloot uiteindelijk maar de badkamer te verlaten. Hij liep naar de deur een deed hem open. Hij keek in het rond en wou net weglopen met de gedachte dat het veilig was toen ineens de Draak voor hem verscheen. Dit keer twijvelde Preliator geen moment en rende weer terug de badkamer in en trok de deur achter zich dicht. De deur was goed versterkt, die zou het wel een maand vol kunnen houden tegen die draak.
* Preliator keek rond om te zien wat hij kon doen, hij kon niets nuttigers verzinnen dan alleen maar even op de wc (met klep dicht) te gaan zitten en te wachten tot het weer veilig was. Preliator zat nog geen 3 seconden toen het dak boven hem ineens instortte. De draak had zichzelf door het dak geramt en stond nu voor hem! Hij greep Preliator vast. Preliator klemde zich wanhopig vast aan de wc-pot maar dat mocht niet baten. Want even later vloog de draak met een dwergje met een wc-pot (gedeeltelijk van goud!) in zijn handen weg.
De draak vloog naar een heel ander deel van het eiland het deel waar ze zich verplaatsen met auto's en fietsen.
Opeens verdwijnen de laatste bomen, en staan we aan de rand van een grote grasvlakte ik kijk zover als ik kan zien, maar nergens is een teken van leven te bekennen.
* Eindelijk zijn we het bos uit, maar ik weet niet waar we nu heen moeten om hulp te vinden.
Want ik ken dit stuk van het eiland niet.
Als ik geen antwoord krijg van AirRaid draai ik me om naar AirRaid, en tot mij schrik zie ik dat hij zijn bewustzijn heeft verloren zonder dat ik het gemerkt heb.
Ik stijg snel af om te proberen AirRaid bij bewustzijn te brengen en als dat niet lukt
Kijk ik de touwen naar waar AirRaid mee vast zit op het paard.
Opeens zie ik een draak hoog in de lucht aan komen vliegen van de richting waar we naartoe gaan, met iets in zijn klauwen wat lijkt op een dwerg in een wc pot.
Verbaast kijk ik de draak na totdat hij achter een heuvel is verdwenen.
We besluiten verder te rijden en als we een paar uur gereden te hebben begint de zon al onder te gaan.
Als we een heuvel hebben beklommen en op de top staan, zie ik in de verte in het laatste licht van de dag een kasteel staan.
Eindelijk een kasteel hopelijk ontvangen ze ons vriendelijk en willen ze ons helpen, denk ik bij mezelf .
Ik geef het paard weer de sporen en naar een uurtje gereden te hebben, ondertussen is het al helemaal donker geworden komen we bij het kasteel aan.
Ik hou mijn paard in en loop rustig de brug over die over de slotgracht ligt, en klop aan op de houten poort.
De piekeniers op de muren zijn extra gespits op bezoekers en al gauw zien zij hoe een ruiter samenmet nog een figuur naderen. Nadat er wordt aangeklopt komen de wachters in actie.
Wachters met kruisbogen houden de figuren in de gaten terwijl de poort wordt geopend. Een van de wachters spreekt het tweetal aan.
Goeden avond.
Welkom op het kasteel van Lord Dreamer, wat kunnen we voor u doen.
When you understand why you dismiss all the other possible gods, you will understand why I dismiss yours."
[Stephen Roberts]
* Goedenavond , ik ben Jan-Jaap en die achter mij op het paard zit is AirRaid we komen uit Het Duistere Bos van Herne_the_Hunteren vragen onderdak en verzorging voor AirRaid.
Zonder verdere vragen te stellen hoe AirRaid gewond komt opent de wachter de poort wat verder zodat we naar binnen kunnen.
Als we het hoofdplein van het kasteel oprijden, komt de officier van de wacht naar mij toe en ik vertel in het kort wat er gebeurd is.
De officier knikt en roept twee wachters om mij te helpen om AirRaid van het paard te tillen en naar binnen te dragen en op een bed te leggen.
Nadat er een geneesheer is gekomen verlaat ik AirRaid en loop naar de officier toe om te vragen of ik wat te eten kan krijgen en een plek om uit te rusten .
Hij knikt, en roept een bediende die met mij meeloopt naar de hete keuken en even overlegt met een dienstmeisje, die even later mij een bord eten brengt.
Ik begin uitgehongerd te eten.
Als FitzChevalric de ene man naar de keuken ziet gaan begeleid door een bediende, besluit hij om een praatje te gaan maken. Als FitzChevalric de keuken binnenloopt ziet hij Jan-Jaap zitten schrokken van een goed gevuld bord met eten. Hij kijkt even op als hij de FitzChevalric binnen ziet komen, maar eet dan rustig verder. FitzChevalric besluit om op de stoel tegenover de nieuwkomer te gaan zitten en wacht geduldig tot deze zijn eten op heeft. Dan vraagt hij aan de nieuwkomer.
* Gegroet, strijder naar ik mag aannemen aan je uitrusting te zien. Ik zag dat je een gewonde kameraad bij je had en mijn nieuwsgierige aard verplicht mij om daar nader onderzoek naar te doen. Mijn naam is trouwens FitzChevalric en ik ben in dienst van de kasteelheer. Maar vertel, wat is jullie overkomen?
|
|
