quote:
Het is alles zei je.
In wezen zit het zo in elkaar:
Stel je een veld voor met bloemen.
Alle bloemen hebben hun wortels in de grond.
De grond is bewustzijn.
De bloemen zijn manifestaties van het bewustzijn.
Zijn de bloemen nu eigenlijk allemaal één? Of individueel?
Zijn de bloemen de grond? Of zijn ze slechts geaard in de grond?
Je theorie zegt in wezen dat elke bloem zich bewust moet worden van het feit dat hij geaard is in de grond, en dat hij zijn oorsprong in de grond heeft, net als alle andere bloemen.
En zo zijn alle bloemen één bewustzijn, maar individueel.
Maar dan inderdaad je vraag: wat is het bewustzijn? In de mysteries noemen ze het het astrale licht, of het niets, of het vacuüm. Ook wel 'het licht der grenzeloze nietsheid'.
Het is niets en alles tegelijk.
Goed, laten we er even vanuitgaan dat dit klopt.
Dan heb je een idee over de aard van de realiteit. Fijn.
En dan? Ben je nu ineens een beter mens? Helpt dit om de maatschappij vooruit te helpen?
Welk nut heeft het aanhangen van deze theorie?
Het aanhangen van de theorie, van het geloof, leidt niet tot geluk, plezier of rust. Dat doet alleen de hallucinogene/meditatieve ervaring van de staat van bewustzijn waarin deze theorie aannemelijk lijkt.
Dat kan je vergelijken met elke andere drug of stimulerend middel: met een ontsnapping aan de realiteit en het leed dat de realiteit teweeg brengt.
Zulke ervaringen zijn handig om het leed wat je zelf hebt ondergaan te dempen, te stillen, of zelfs om te geloven dat je dat leed hebt overwonnen, dat je er geen last meer van hebt, dat je erboven staan, omdat je dankzij je verlichting een nieuwe identiteit krijgt gebaseerd op je goddelijke aard. En een goddelijk verlicht wezen kan natuurlijk niet worden beïnvloed door pietluttige dingen als het leed in dit leven.
Maar de vraag is: klopt dat wel? Is dit een gezonde manier om met je leed om te gaan? Om het te verwerken, het te laten genezen, het een plaats te geven, het te gebruiken als brandstof om nuttige dingen te doen?
Ik denk niet dat dat het geval is, omdat je, in tegenstelling tot het aanvaarden van je fundamentele menselijkheid en daarmee kwetsbaarheid en gevoeligheid, je jezelf een grootheidswaanzin aanmeet waardoor je je onkwetsbaar acht voor het leed dat je wel degelijk ondergaan hebt en misschien nog steeds ondergaat of zult ondergaan.
Als mens heb je nu eenmaal bepaalde behoeften om gezond en gelukkig te functioneren: liefde, aandacht, aanmoediging, compassie, acceptatie, enzovoorts.
Als je nooit hebt geleerd om zelf in je eigen behoeften te voorzien, en om je fundamentele menselijkheid en dus kwetsbaarheid te accepteren en voor jezelf te zorgen, dan kun je ook niet echt verder komen. Je leert op die manier niet om van jezelf te houden.
En die god die je beschrijft moedigt dat ook niet aan. Die fluistert je alleen maar in: je bent god, je bent verlicht.
Hij zegt niet: ik houd van jou. Ik heb jou gemaakt en ik ben blij dat jij bestaat. Ik wil je helpen. Ik sta aan jouw zijde.
De Christelijke God doet dat wel.
Wij hebben daar als gewone mensen nu juist behoefte aan om werkelijk gelukkig te kunnen worden. Mensen zijn niet gemaakt om op een soort goddelijk eiland te zitten in de waan dat ze het ordinaire bestaan en zichzelf hebben overstegen.
Ik geloof niet in het nut daarvan. Ik geloof dat het de cyclus van leed alleen maar versterkt en in stand houdt.
Wij mensen moeten leren om van onszelf te houden op een gezonde manier door onze fundamentele menselijkheid te begrijpen en omarmen, en op die manier ook de fundamentele menselijkheid van andere mensen te begrijpen en omarmen, wat tot barmhartigheid leidt. Want wij hadden ons ook in hun positie kunnen verkeren.
Ik vind dat een veel constructievere en gezondere benadering om met de realiteit van dit leven om te gaan.
[ Bericht 1% gewijzigd door Ali_Kannibali op 16-05-2024 19:12:53 ]