Het fenomeen; de nacompetitie -1-
Door Ton Cornelissen
Vandaag en komende vrijdag als NAC in de eerste ronde Roda moet verslaan, vertel ik jullie in drie delen over de drie edities nacompetitie die ik voor NAC speelde.
In de seizoenen ‘83-‘84, ‘89-‘90 en ‘90-’91 heb ik 3 maal de nacompetitie mogen spelen. Wat is er zo bijzonder aan de nacompetitie? Voor mij was dat de climax aan het einde van deze 3 seizoenen, met als doel te promoveren. Het haalde in mij het beste naar boven. Hoe belangrijker de wedstrijd, hoe meer publiek, hoe meer druk, hoe meer focus ik had en hoe beter ik dan was.
1983-1984
Na de laatste competitiewedstrijd (10-1 overwinning tegen Veendam), plaatsten we ons voor de nacompetitie. We speelden in een poule van 4 clubs (NAC-VVV-NEC-De Graafschap). Door een blessure van Bob Latchford, startte ik tegen NEC thuis in de basis. In een fantastisch uitverkocht huis aan de Beatrixstraat, wonnen we met 3-1, waarvan 2 goals van mijn zijde. Wat een start, wat een sfeer en wat een hoop voor het verdere verloop bij onszelf en alle supporters.
De tweede wedstrijd was uit naar VVV. Wederom kwam ik tot scoren en deze wedstijd wonnen we met 0-1. De hoop leefde voort. Daarna volgde een tweeluik met De Graafschap. In de uitwedstrijd raakte ik geblesseerd aan mijn knie. De thuiswedstrijd speelde ik nog wel en door 2 gelijke spelen bleven we in de race. Mijn blessure was echter dusdanig, dat ik niet kon aantreden in Nijmegen. Ook Latchford was nog niet hersteld.In de laatste wedstrijd, thuis tegen VVV, kon Latchford opgeknapt door spuiten, weer aantreden. Deze wedstrijd wonnen we met 5-0. De promotie was een feit en de stad stond op zijn kop! 💛🖤
Vrijdag deel 2 en deel 3
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !