EK EK 2024
Welkom in het EK 2024 forum.
Niet één voetballer wordt door zowel Barcelona als Real Madrid supporters gehaat. Terwijl ze van hem hielden. Bernd Schuster kreeg het voor elkaar. Als wonderkind maakte hij op z'n 18e zijn debuut voor FC Köln. Tijdens hetzelfde seizoen debuteert ie ook nog eens voor Die manschaft. A Star Was Born.
De sierlijke middenvelder met de blonde lokken was op weg een wereldster te worden. Zijn doelpunten waren ongekend, zijn passes magistraal en zijn stijl on-Duits. Vergelijkbaar met zijn grote voorbeeld Günter Netzer. In 1980 werd het Europees kampioenschap gespeeld. Een toernooi waarin Lothar Mattheus, de typische Duitse voetballer en het tegenbeeld van Schuster, zijn debuut zou maken tegen Nederland. Schuster was pas 20, maar werd uiteindelijk gekozen tot beste speler van het toernooi.
Het gevolg was een transfer naar het grote Barcelona. Hij zou even vaak schitteren op het veld als opvallen door zijn recalcitrante gedrag. Geen bestuurslid of trainer waar-ie geen ruzie mee kreeg. Ruzie die hij ook kreeg met de Duitse Bondscoach Jupp Derwall. Hij en zijn vrouw, tevens zaakwaarneemster, vonden dat ze onder betaald werden door de Duitse bond en dat de coach veel te defensief speelde. Ladenkoller und heibel in de tent. Resultaat, Bernd Schuster bedankte op zijn 23ste, na 21 interlands, voor die Manschaft. Hij kwam nooit meer op deze beslissing terug.
Na 7 jaar kon het niet uitblijven, Barcelona en Schuster scheiden hun wegen na de zoveelste ruzie. Schuster deed een Cruijffie. Hij tekende voor Real Madrid, de vijand van Barca. Ook hier grote successen en met ruzie uit elkaar. Weer nam ie wraak, hij ging voor Atletico Madrid spelen. De gevallen topclub hielp ie aan Spaanse bekers en twee vice-kampioenschappen. Het ultieme verraad. Een geweldenaar als voetballer werd in Spanje als paria beschouwd.
De voetballer die op grote toernooien zou gaan schitteren wordt voornamelijk herinnerd, als ie nog wordt herinnerd, als opstandig buitenbeentje. Als speler die bij de grootsten ooit had kunnen behoren.
In 1994 speelt-ie weer in Duitsland, voor Bayern Leverkusen. Alsof ie op zijn ouwe dag nog één keer wilde laten zien wat ze al die jaren hebben gemist. Maakt 3 keer Dass Tor des Monats. Als apotheose behaalt het semi-genie de plaatsen één, twee en drie bij de verkiezing van het doelpunt van het jaar.
De sierlijke middenvelder met de blonde lokken was op weg een wereldster te worden. Zijn doelpunten waren ongekend, zijn passes magistraal en zijn stijl on-Duits. Vergelijkbaar met zijn grote voorbeeld Günter Netzer. In 1980 werd het Europees kampioenschap gespeeld. Een toernooi waarin Lothar Mattheus, de typische Duitse voetballer en het tegenbeeld van Schuster, zijn debuut zou maken tegen Nederland. Schuster was pas 20, maar werd uiteindelijk gekozen tot beste speler van het toernooi.
Het gevolg was een transfer naar het grote Barcelona. Hij zou even vaak schitteren op het veld als opvallen door zijn recalcitrante gedrag. Geen bestuurslid of trainer waar-ie geen ruzie mee kreeg. Ruzie die hij ook kreeg met de Duitse Bondscoach Jupp Derwall. Hij en zijn vrouw, tevens zaakwaarneemster, vonden dat ze onder betaald werden door de Duitse bond en dat de coach veel te defensief speelde. Ladenkoller und heibel in de tent. Resultaat, Bernd Schuster bedankte op zijn 23ste, na 21 interlands, voor die Manschaft. Hij kwam nooit meer op deze beslissing terug.
Na 7 jaar kon het niet uitblijven, Barcelona en Schuster scheiden hun wegen na de zoveelste ruzie. Schuster deed een Cruijffie. Hij tekende voor Real Madrid, de vijand van Barca. Ook hier grote successen en met ruzie uit elkaar. Weer nam ie wraak, hij ging voor Atletico Madrid spelen. De gevallen topclub hielp ie aan Spaanse bekers en twee vice-kampioenschappen. Het ultieme verraad. Een geweldenaar als voetballer werd in Spanje als paria beschouwd.
De voetballer die op grote toernooien zou gaan schitteren wordt voornamelijk herinnerd, als ie nog wordt herinnerd, als opstandig buitenbeentje. Als speler die bij de grootsten ooit had kunnen behoren.
In 1994 speelt-ie weer in Duitsland, voor Bayern Leverkusen. Alsof ie op zijn ouwe dag nog één keer wilde laten zien wat ze al die jaren hebben gemist. Maakt 3 keer Dass Tor des Monats. Als apotheose behaalt het semi-genie de plaatsen één, twee en drie bij de verkiezing van het doelpunt van het jaar.
![Bernd Schuster, der Blonde Engel [Goals & Skills]](https://i.ytimg.com/vi/FNAzVpoiKNQ/0.jpg)
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Op het EK-2000 in België/Nederland werd Patrick Kluivert topscorer met 5 doelpunten. De titel moest-ie delen met een spits die voor drie landen international was. Joegoslavië, Servië en Montenegro en ten slotte Servië.
Ik was erbij (achter het doel) in 2000 toen Kluivert één van zijn beste wedstrijden ooit speelde in de Kuip. Drie doelpunten tegen de Joegoslaven van Savo Milosevic. De naam Milosevic zorgt vaak voor koude rillingen. De associatie met de oorlogmisdadiger is snel gelegd. Deze Milosevic was echter van jongs af aan een koelbloedige moderne spits. Bij Partizan Belgrado als broekie drie keer topscorer. In het verscheurde land moest ie op een sportieve manier het vaandel van nationale trots hooghouden.
Als clubspeler speelde hij voornamelijk in Spanje. Tijdens EURO-2000 speelde hij voor Real Zaragoza. Hij stond ook onder contract bij Espagnol, Celta de Vigo en Osasuna. Bij Aston Villa in Engeland was ie minder gelukkig. Ondanks zijn 30 doelpunten in drie seizoenen werd-ie niet echt gewaardeerd. Wel meer dan de zo onfortuinlijke Luc Nilis. Die in Engeland, door een zware blessure, niet op zijn waarde kon worden geschat.
Na zijn honderdste interland op het WK-2006 in Duitsland nam ie afscheid in een vriendschappelijke wedstrijd tegen Bulgarije. Een wedstrijd voor hem georganiseerd. Op typische Savo-wijze nam ie afscheid met twee gemiste strafschoppen en twee doelpunten.
Een speler die bekender en groter had kunnen zijn. Op het EK-2000 liet Savo aan een groot publiek zien wat ie kon. Het is niet iedere goede voetballer gegeven een wereldster te worden. Het is wel iedere goede voetballer gegeven herinnerd te worden. Samen met Patrick.
Ik was erbij (achter het doel) in 2000 toen Kluivert één van zijn beste wedstrijden ooit speelde in de Kuip. Drie doelpunten tegen de Joegoslaven van Savo Milosevic. De naam Milosevic zorgt vaak voor koude rillingen. De associatie met de oorlogmisdadiger is snel gelegd. Deze Milosevic was echter van jongs af aan een koelbloedige moderne spits. Bij Partizan Belgrado als broekie drie keer topscorer. In het verscheurde land moest ie op een sportieve manier het vaandel van nationale trots hooghouden.
Als clubspeler speelde hij voornamelijk in Spanje. Tijdens EURO-2000 speelde hij voor Real Zaragoza. Hij stond ook onder contract bij Espagnol, Celta de Vigo en Osasuna. Bij Aston Villa in Engeland was ie minder gelukkig. Ondanks zijn 30 doelpunten in drie seizoenen werd-ie niet echt gewaardeerd. Wel meer dan de zo onfortuinlijke Luc Nilis. Die in Engeland, door een zware blessure, niet op zijn waarde kon worden geschat.
Na zijn honderdste interland op het WK-2006 in Duitsland nam ie afscheid in een vriendschappelijke wedstrijd tegen Bulgarije. Een wedstrijd voor hem georganiseerd. Op typische Savo-wijze nam ie afscheid met twee gemiste strafschoppen en twee doelpunten.
Een speler die bekender en groter had kunnen zijn. Op het EK-2000 liet Savo aan een groot publiek zien wat ie kon. Het is niet iedere goede voetballer gegeven een wereldster te worden. Het is wel iedere goede voetballer gegeven herinnerd te worden. Samen met Patrick.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Even doorlezen als ik op de wc ben
Ik ben een man met een onverklaarbare fascinatie voor capuchons. Ze zijn mijn tweede huid—altijd om me heen, altijd vertrouwd. Ik draag ze niet alleen, ik lééf erin. Het voelt magisch als iemand er zachtjes aan trekt, een speels moment vol onverwachte connectie. En als mijn capuchon ergens blijft haken? Pure vreugde! Een klein avontuur in het alledaagse, alsof de wereld me even vasthoudt. Capuchons en ik? Een onafscheidelijk duo
Waarom post je datquote:Op maandag 13 mei 2024 20:24 schreef capuchon_jongen het volgende:
Even doorlezen als ik op de wc ben
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Eén van de merkwaardigste interlands die het Nederlands Elftal heeft gespeeld was op 22 februari 1995. Er werd die avond met 0-1 verloren van Portugal. Dat kan gebeuren. Niets opzienbarends. Nederland had het destijds al moeilijk met de Portugezen. Dat er die wedstrijd niet één speler van Ajax zou spelen was opmerkelijker. Er speelden wel 7 ex-Ajacieden.
De Ajax spelers hadden een boycot uitgesproken, het gevolg van hevige onvrede met de KNVB. Volgens de Ajacieden verkwanselde de bond hun belangen. Gesol met het speelschema, de weigering rekening te houden met zware Europa Cup verplichtingen en het feit dat de interland, zonder overleg, pas op het laatste moment was ingepland, vormden redenen om collectief af te zeggen.
Vandaar dat Oranje met een bijzondere opstelling aan de aftrap verscheen. In het doel: Ed de Goey (Feyenoord), verdediging: Johan de Kock (Roda JC), Frank Verlaat (AJ Auxerre), Michel Kreek (Padova) en Peter Bosz (Feyenoord), middenveld: Aron Winter (Lazio Roma), Wim Jonk (Internationale) en Rob Witschge (Feyenoord), aanval: Edwin Vurens (FC Twente), Dennis Bergkamp (Internationale) en Brian Roy (Nottingham Forrest).
Zonder de Ajacieden, toen Europese top, geen spectaculair, maar toch nog respectabel elftal. Er werden zelfs drie debutanten opgesteld. Michel Kreek, Edwin Vurens en Frank Verlaat trokken voor het eerst een Oranjeshirtje aan. Drie debuterende internationals aan de aftrap zie je niet vaak. Wat zeker uniek was, is dat het voor alle drie de spelers bij deze ene interland zou blijven.
Datzelfde jaar zou het Nederlands Elftal nog een interland spelen dat in de recordboeken terechtkwam. In het Anfieldstadion van Liverpool, moest Oranje een allesbeslissende play-off wedstrijd spelen tegen Ierland om zich te plaatsen voor het EK-96. Oranje speelde de Ieren met 2-0 van de mat. Ruud Gullit typeerde het als "Sexy Football." De internationale pers bombardeerde Oranje, met de Engelse media voorop, onmiddellijk tot favoriet van het aankomende EK.
Waar er tegen de Portugezen niet één Ajacied speelde, stonden er 11 (ex)-Ajacieden aan de aftrap tegen de Ieren. 10 internationals die in het eerste van Ajax speelden of hadden gespeeld, plus Glenn Helder die in de jeugd van Ajax een verleden had. Doel: Edwin vd Sar. Verdediging: Michael Reiziger, Danny Blind, Winston Bogarde. Middenveld: Edgar Davids, Clarence Seedorf, Ronald de Boer, Dennis Begkamp. Aanval: Marc Overmars, Patrick Kluivert, Glenn Helder. Een half jaar later schreef het Nederlands Elftal geen geschiedenis op het EK. Of het moet over de pijnlijke afgang gaan nadat er een kink in de kabel was gekomen. 'Football is coming home' zongen de Engelsen als gastgevers. 'Guus kom naar huus' zong men in Nederland cynisch.
De Ajax spelers hadden een boycot uitgesproken, het gevolg van hevige onvrede met de KNVB. Volgens de Ajacieden verkwanselde de bond hun belangen. Gesol met het speelschema, de weigering rekening te houden met zware Europa Cup verplichtingen en het feit dat de interland, zonder overleg, pas op het laatste moment was ingepland, vormden redenen om collectief af te zeggen.
Vandaar dat Oranje met een bijzondere opstelling aan de aftrap verscheen. In het doel: Ed de Goey (Feyenoord), verdediging: Johan de Kock (Roda JC), Frank Verlaat (AJ Auxerre), Michel Kreek (Padova) en Peter Bosz (Feyenoord), middenveld: Aron Winter (Lazio Roma), Wim Jonk (Internationale) en Rob Witschge (Feyenoord), aanval: Edwin Vurens (FC Twente), Dennis Bergkamp (Internationale) en Brian Roy (Nottingham Forrest).
Zonder de Ajacieden, toen Europese top, geen spectaculair, maar toch nog respectabel elftal. Er werden zelfs drie debutanten opgesteld. Michel Kreek, Edwin Vurens en Frank Verlaat trokken voor het eerst een Oranjeshirtje aan. Drie debuterende internationals aan de aftrap zie je niet vaak. Wat zeker uniek was, is dat het voor alle drie de spelers bij deze ene interland zou blijven.
Datzelfde jaar zou het Nederlands Elftal nog een interland spelen dat in de recordboeken terechtkwam. In het Anfieldstadion van Liverpool, moest Oranje een allesbeslissende play-off wedstrijd spelen tegen Ierland om zich te plaatsen voor het EK-96. Oranje speelde de Ieren met 2-0 van de mat. Ruud Gullit typeerde het als "Sexy Football." De internationale pers bombardeerde Oranje, met de Engelse media voorop, onmiddellijk tot favoriet van het aankomende EK.
Waar er tegen de Portugezen niet één Ajacied speelde, stonden er 11 (ex)-Ajacieden aan de aftrap tegen de Ieren. 10 internationals die in het eerste van Ajax speelden of hadden gespeeld, plus Glenn Helder die in de jeugd van Ajax een verleden had. Doel: Edwin vd Sar. Verdediging: Michael Reiziger, Danny Blind, Winston Bogarde. Middenveld: Edgar Davids, Clarence Seedorf, Ronald de Boer, Dennis Begkamp. Aanval: Marc Overmars, Patrick Kluivert, Glenn Helder. Een half jaar later schreef het Nederlands Elftal geen geschiedenis op het EK. Of het moet over de pijnlijke afgang gaan nadat er een kink in de kabel was gekomen. 'Football is coming home' zongen de Engelsen als gastgevers. 'Guus kom naar huus' zong men in Nederland cynisch.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Het einde van doelman Hans van Breukelen als international had beter verdiend. Het EK-92 werd een triest einde van een mooie internationale carrière. Samen met superster Marco van Basten nam ie ongewild afscheid in mineur. En dat nadat Nederland hun misschien wel beste wedstrijd op een groot toernooi had gespeeld tegen de Duitsers in de poule fase. 3-1 met het super trio van Basten, Gullit en Bergkamp in de voorhoede. San Marco werd zelfs voor de derde keer Europees voetballer van het jaar. Ook Gullit, Rijkaard, Bergkamp en Koeman stonden in 1992 in de TOP-5 van deze verkiezing.
Het Nederlands elftal speelde in Zweden op het EK-92 beter dan op het EK-88 in Duitsland. Het geluk ontbrak echter. Hans Van Breukelen zorgde mede door zijn gestopte strafschoppen in de EC-1 finale 1988 tegen Benfica en de gestopte strafschop van de Rus Belanov in hetzelfde jaar in de EK-finale Nederland-Rusland voor een jubelstemming.
Van Basten en van Breukelen waren de helden in 1988. De pechvogels of schlemielen in 1992. Van Breukelen kreeg maar 3 doelpunten tegen in het hele toernooi. Van Basten was in een bloedvorm. De ballen gingen echter op paal en lat. Het zat niet mee. De omhaal in de halve-finale tegen Denemarken, die net over ging kan niemand zich nog herinneren. Geen Kieft die, zoals tegen Ierland op het EK-88, na een mislukt schot van Ronald Koeman een balletje lullig kopt, en via een polletje in het doel ziet gaan in de 85ste minuut.
Na de 1-1 eindstand en na verlengingen moesten in de halve finale tegen de verrassende Denen strafschoppen worden genomen. Van alle strafschoppen werd er één gemist. Uitgerekend door van Basten. Ik vermoed dat van alle topspelers Marco van Basten het het hoogste scoort qua percentage benutte penalties. Hij benutte er 51 van de 54. Nu werd Schmeichel de held en van Basten de schlemiel.
Hans van Breukelen stopte er niet één. Denemarken naar de finale tegen......West-Duitsland! De Denen wonnen, en het kleine doekje tegen het bloeden was voor Oranje. Misschien een voorbode. Zo'n 30 jaar later is Marco inmiddels mislukt als coach en wordt een pannenkoek genoemd. Als analist bakt hij er ook niet veel van. Co Adriaanse had het begin deze eeuw goed gezien en voorspeld. Die zei dat een goed paard nog geen goede coach hoeft te zijn.
Hans Van Breukelen werd amateurpsycholoog van de koude grond. Samen met analist Marco van Basten verkopen ze her en der onzin. Wanneer ze weer eens van een koude kermis thuiskomen, zoals in 1992 staat niet in de sterren geschreven. Een warm onthaal zal het nooit meer worden. De woonbootbewoners kunnen met een gerust hart gaan slapen. Dromend over het EK-88. Toen Nederland het niet meer droog hield en de sterren nog niet waren gevallen.
Het Nederlands elftal speelde in Zweden op het EK-92 beter dan op het EK-88 in Duitsland. Het geluk ontbrak echter. Hans Van Breukelen zorgde mede door zijn gestopte strafschoppen in de EC-1 finale 1988 tegen Benfica en de gestopte strafschop van de Rus Belanov in hetzelfde jaar in de EK-finale Nederland-Rusland voor een jubelstemming.
Van Basten en van Breukelen waren de helden in 1988. De pechvogels of schlemielen in 1992. Van Breukelen kreeg maar 3 doelpunten tegen in het hele toernooi. Van Basten was in een bloedvorm. De ballen gingen echter op paal en lat. Het zat niet mee. De omhaal in de halve-finale tegen Denemarken, die net over ging kan niemand zich nog herinneren. Geen Kieft die, zoals tegen Ierland op het EK-88, na een mislukt schot van Ronald Koeman een balletje lullig kopt, en via een polletje in het doel ziet gaan in de 85ste minuut.
Na de 1-1 eindstand en na verlengingen moesten in de halve finale tegen de verrassende Denen strafschoppen worden genomen. Van alle strafschoppen werd er één gemist. Uitgerekend door van Basten. Ik vermoed dat van alle topspelers Marco van Basten het het hoogste scoort qua percentage benutte penalties. Hij benutte er 51 van de 54. Nu werd Schmeichel de held en van Basten de schlemiel.
Hans van Breukelen stopte er niet één. Denemarken naar de finale tegen......West-Duitsland! De Denen wonnen, en het kleine doekje tegen het bloeden was voor Oranje. Misschien een voorbode. Zo'n 30 jaar later is Marco inmiddels mislukt als coach en wordt een pannenkoek genoemd. Als analist bakt hij er ook niet veel van. Co Adriaanse had het begin deze eeuw goed gezien en voorspeld. Die zei dat een goed paard nog geen goede coach hoeft te zijn.
Hans Van Breukelen werd amateurpsycholoog van de koude grond. Samen met analist Marco van Basten verkopen ze her en der onzin. Wanneer ze weer eens van een koude kermis thuiskomen, zoals in 1992 staat niet in de sterren geschreven. Een warm onthaal zal het nooit meer worden. De woonbootbewoners kunnen met een gerust hart gaan slapen. Dromend over het EK-88. Toen Nederland het niet meer droog hield en de sterren nog niet waren gevallen.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
7 jaar geleden, in de zomer van 2017, vond het EK onder 19 plaats in Georgië. Georgië dat bij de senioren dit jaar voor het eerst meedoet op een groot toernooi. Misschien plukken die nu de vruchten. Nederland deed ook weer mee op dat EK. Helaas waren niet alle spelers beschikbaar. Het was geen FIFA-toernooi, dus zijn de clubs niet verplicht hun beste spelers af te staan. Toch blijft het altijd representatief voor een bepaalde lichting.
Definitieve Selectie van jong-Oranje: Navajo Bakboord (Ajax), Justin Bijlow (Feyenoord), Jurich Carolina (PSV), Tristan Dekker (VVV-Venlo), Javairo Dilrosun (Manchester City), Jay-Roy Grot (NEC), Ferdi Kadioglu (NEC), Boy Kemper (Ajax), Rodney Kongolo (Manchester City), Teun Koopmeiners (AZ), Noa Lang (Ajax), Justin Lonwijk (PSV), Mike van de Meulenhof (PSV), Ché Nunnely (Ajax), Armando Obispo (PSV), Maarten Paes (NEC), Joël Piroe (PSV), Dani de Wit (Ajax) en Robin Zwartjens (Feyenoord).
Waar zijn ze gebleven? Noa Lang speelt bij PSV. Teun Koopmeiners speelt in Italië bij Atalanta de pannen van het stadiondak. Keeper Justin Bijlow lijkt bij Feijenoord door al zijn blessures een eeuwige belofte te blijven. Rodney Kongolo werd een keer geselecteerd door Bondscoach Louis van Gaal. Verder zitten er een paar oh-jaatjes tussen, maar echte toppers, zelfs sub-toppers zitten er niet bij, of ik moet iemand over het hoofd zien.
Er zijn niet veel Nederlandse jeugdelftallen geweest die indruk maakten. Op het WK onder 20 in Mexico in juni 1983 gebeurde dat wel. Nederland was de smaakmaker van het toernooi. Met Mario Been als publiekslieveling, die zelfs in de studio van de staatsomroep als ster van het toernooi zijn zegje mocht komen doen. Onder leiding van de legendarische Kees Rijvers. Nederland kwam via Brazilië, de Sovjët-Unie en Nigeria in de kwartfinale tegen Argentinië. Oranje bleef geweldig spelen. Kwam dan ook met 1-0 voor. De Zuid-Amerikaanse scheidsrechter vond het echter wel genoeg geweest.
Om onduidelijke redenen werden Henk Duut, Tjabko Teuben en Gerald Vanenburg uit het veld gestuurd. Nederland verloor, met misschien wel de beste Nederlandse jeugdselectie ooit.
De Selectie bestond uit........
Nr. Positie Speler
1. DM Rik Laurs
2. V Addick Koot
3. V Henk Duut
4. V Sonny Silooy
5. V Tjapko Teuben
6. V Mike Snoei
7. A John van 't Schip
8. M Gerald Vanenburg
9. A Marco van Basten
10. M René Roord
11. A Rob de Wit
12. A Erik-Jan van den Boogaard
13. M Mario Been
14. M Edwin Godee
15. V Raymond Kramer
16. DM Theo Snelders
17. M Edwin Bakker
18. V René Panhuis
Negen toekomstige internationals plus een aantal goede Eredivisie spelers. Waarvan twee wereldtoppers en één aanstaande topper die op zijn 23ste werd afgekeurd. Je zou het voor minder doen.
Een andere lichting, de onder-21, werd onder leiding van Foppe de Haan, 17 jaar geleden zelfs Europees kampioen 2007 in eigen land. De finale werd met liefst 4-1 gewonnen van Servië. Wie zijn er doorgebroken en welke spelers hebben het nooit waargemaakt van deze talenten? Hier de selectie en oordeel zelf........
Doel: Tim Krul (Newcastle United), Kenneth Vermeer (Ajax), Boy Waterman (AZ)
Verdediging: Ryan Donk (AZ), Calvin Jong-A-Pin (sc Heerenveen), Arnold Kruiswijk (FC Groningen), Erik Pieters (FC Utrecht), Frank van der Struijk (Willem II), Ron Vlaar (Feyenoord), Gianni Zuiverloon (sc Heerenveen).
Middenveld: Ismaïl Aissati (FC Twente), Otman Bakkal (FC Twente), Luigi Bruins (Excelsior), Royston Drenthe (Feyenoord), Hedwiges Maduro (Ajax), Haris Medunjanin (Sparta Rotterdam), Robbert Schilder (Heracles Almelo).
Aanval: Ryan Babel (Ajax), Roy Beerens (NEC), Tim Janssen (RKC Waalwijk), Julian Jenner (AZ), Daniël de Ridder (Celta de Vigo), Maceo Rigters (NAC Breda).
5 á 6 volwaardige internationals. Een goede, maar geen spectaculaire lichting. Prijzen winnen met jeugdelftallen zegt iets......maar niet alles.
P.S.: Kreeg deze leuke cijfers van @Bjoro :
[ Bericht 16% gewijzigd door tong80 op 04-06-2024 06:25:40 ]
Definitieve Selectie van jong-Oranje: Navajo Bakboord (Ajax), Justin Bijlow (Feyenoord), Jurich Carolina (PSV), Tristan Dekker (VVV-Venlo), Javairo Dilrosun (Manchester City), Jay-Roy Grot (NEC), Ferdi Kadioglu (NEC), Boy Kemper (Ajax), Rodney Kongolo (Manchester City), Teun Koopmeiners (AZ), Noa Lang (Ajax), Justin Lonwijk (PSV), Mike van de Meulenhof (PSV), Ché Nunnely (Ajax), Armando Obispo (PSV), Maarten Paes (NEC), Joël Piroe (PSV), Dani de Wit (Ajax) en Robin Zwartjens (Feyenoord).
Waar zijn ze gebleven? Noa Lang speelt bij PSV. Teun Koopmeiners speelt in Italië bij Atalanta de pannen van het stadiondak. Keeper Justin Bijlow lijkt bij Feijenoord door al zijn blessures een eeuwige belofte te blijven. Rodney Kongolo werd een keer geselecteerd door Bondscoach Louis van Gaal. Verder zitten er een paar oh-jaatjes tussen, maar echte toppers, zelfs sub-toppers zitten er niet bij, of ik moet iemand over het hoofd zien.
Er zijn niet veel Nederlandse jeugdelftallen geweest die indruk maakten. Op het WK onder 20 in Mexico in juni 1983 gebeurde dat wel. Nederland was de smaakmaker van het toernooi. Met Mario Been als publiekslieveling, die zelfs in de studio van de staatsomroep als ster van het toernooi zijn zegje mocht komen doen. Onder leiding van de legendarische Kees Rijvers. Nederland kwam via Brazilië, de Sovjët-Unie en Nigeria in de kwartfinale tegen Argentinië. Oranje bleef geweldig spelen. Kwam dan ook met 1-0 voor. De Zuid-Amerikaanse scheidsrechter vond het echter wel genoeg geweest.
Om onduidelijke redenen werden Henk Duut, Tjabko Teuben en Gerald Vanenburg uit het veld gestuurd. Nederland verloor, met misschien wel de beste Nederlandse jeugdselectie ooit.
De Selectie bestond uit........
Nr. Positie Speler
1. DM Rik Laurs
2. V Addick Koot
3. V Henk Duut
4. V Sonny Silooy
5. V Tjapko Teuben
6. V Mike Snoei
7. A John van 't Schip
8. M Gerald Vanenburg
9. A Marco van Basten
10. M René Roord
11. A Rob de Wit
12. A Erik-Jan van den Boogaard
13. M Mario Been
14. M Edwin Godee
15. V Raymond Kramer
16. DM Theo Snelders
17. M Edwin Bakker
18. V René Panhuis
Negen toekomstige internationals plus een aantal goede Eredivisie spelers. Waarvan twee wereldtoppers en één aanstaande topper die op zijn 23ste werd afgekeurd. Je zou het voor minder doen.
Een andere lichting, de onder-21, werd onder leiding van Foppe de Haan, 17 jaar geleden zelfs Europees kampioen 2007 in eigen land. De finale werd met liefst 4-1 gewonnen van Servië. Wie zijn er doorgebroken en welke spelers hebben het nooit waargemaakt van deze talenten? Hier de selectie en oordeel zelf........
Doel: Tim Krul (Newcastle United), Kenneth Vermeer (Ajax), Boy Waterman (AZ)
Verdediging: Ryan Donk (AZ), Calvin Jong-A-Pin (sc Heerenveen), Arnold Kruiswijk (FC Groningen), Erik Pieters (FC Utrecht), Frank van der Struijk (Willem II), Ron Vlaar (Feyenoord), Gianni Zuiverloon (sc Heerenveen).
Middenveld: Ismaïl Aissati (FC Twente), Otman Bakkal (FC Twente), Luigi Bruins (Excelsior), Royston Drenthe (Feyenoord), Hedwiges Maduro (Ajax), Haris Medunjanin (Sparta Rotterdam), Robbert Schilder (Heracles Almelo).
Aanval: Ryan Babel (Ajax), Roy Beerens (NEC), Tim Janssen (RKC Waalwijk), Julian Jenner (AZ), Daniël de Ridder (Celta de Vigo), Maceo Rigters (NAC Breda).
5 á 6 volwaardige internationals. Een goede, maar geen spectaculaire lichting. Prijzen winnen met jeugdelftallen zegt iets......maar niet alles.
P.S.: Kreeg deze leuke cijfers van @Bjoro :
[ Bericht 16% gewijzigd door tong80 op 04-06-2024 06:25:40 ]
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Offtopic geneuzel verwijderd
Ik ben een man met een onverklaarbare fascinatie voor capuchons. Ze zijn mijn tweede huid—altijd om me heen, altijd vertrouwd. Ik draag ze niet alleen, ik lééf erin. Het voelt magisch als iemand er zachtjes aan trekt, een speels moment vol onverwachte connectie. En als mijn capuchon ergens blijft haken? Pure vreugde! Een klein avontuur in het alledaagse, alsof de wereld me even vasthoudt. Capuchons en ik? Een onafscheidelijk duo
Er zijn midvoors en pure spitsen. Pelé, Cruijff, Messi, Ronaldo en Maradona startten een wedstrijd als midvoor, zwierven nadien vaak over het hele veld. Maakten solo's vanaf de eigen helft. Of werden strateeg op het strijdtoneel. De pure spits zag het strafschopgebied van zijn eigen team van afstand of later via TV-beelden. Kwam alleen op eigen helft om niet buitenspel te staan. Die vertoefde bij de vijand, als een tijger loerend op die ene kans, om z'n prooi te verschalken.
Wie de grootste pure spits is, of was, zal vaak per land afhangen. Ik als Nederlander durf te beweren, one gewähr, dat het Gerd Müller de Duitser is. De nare herinnering aan zijn doelpunt in de WK-74 finale tegen het Nederlands Elftal doet geen afbreuk aan mijn subjectieve mening. De bittere nasmaak voor zoete koek nemend. Zijn statistieken spreken voor zich, zoals zijn voeten uit z'n sloffen schoten.
Müller was met zijn 176 centimeter niet letterlijk groot. Zijn statistieken wel.....453 doelpunten voor Bayern in 398 wedstrijden. Bijvoorbeeld 38 doelpunten in het seizoen 69/70 en 40 in 71/72. Voor de toen nog West-Duitsers scoorde hij 68 keer in 62 interlands.
Müller scoorde bij zijn eerste club Nördlingen in het seizoen 63/64 al 46 doelpunten in 31 wedstrijden. Aanleiding voor Bayern München, een topclub in wording, hem een contract aan te bieden. Bayern werd de huidige Europese grootmacht mede door de jonge Gerd Müller en de tevens jonge middenvelder Franz Beckenbauer.
Müller won met Bayern, in de jaren 70, 3 keer op rij de Europacup-1. Werd in 1972, in België, Europees kampioen met Die Manschaft. Werd Europees voetballer van het jaar in 1970. Werd 7 keer topscorer in de Bundesliga, 4 keer topscorer in de EC-1. Twee keer Europees topscorer. Topscorer WK-70 en EK-72. Wereldkampioen met West-Duitsland met een typisch doelpunt van 'Der Bomber' in de finale tegen Oranje. Cijfers om bij te watertanden. De fijnproevers op hun wenken bediend. De waterlanders voor de opponent.
Ondanks alle successen zocht-ie het zoals andere grootheden als Garrincha, Best, Socrates en Gascoigne in de drank. De redding kwam van zijn voormalige club. Müller, inmiddels aan de grond en in Amerika wonend, na er kort gevoetbald te hebben, werd terug naar West-Duitsland gehaald. Bayern München hielp hem van de drank af te komen en gaven hem diverse functies binnen de technische staf.
Na 22 jaar werd er bij hem echter de ziekte van Alzheimer geconstateerd. Gerd Müller overleed 12 jaar later in een rusthuis op 15 augustus 2021. Een groot speler van één meter 76, Europees kampioen in 1972, werd 75 jaar. Zelfs 'Der Bomber' was er ingetuind.
tong80/Herman (Geen Tsjuiphof)
Wie de grootste pure spits is, of was, zal vaak per land afhangen. Ik als Nederlander durf te beweren, one gewähr, dat het Gerd Müller de Duitser is. De nare herinnering aan zijn doelpunt in de WK-74 finale tegen het Nederlands Elftal doet geen afbreuk aan mijn subjectieve mening. De bittere nasmaak voor zoete koek nemend. Zijn statistieken spreken voor zich, zoals zijn voeten uit z'n sloffen schoten.
Müller was met zijn 176 centimeter niet letterlijk groot. Zijn statistieken wel.....453 doelpunten voor Bayern in 398 wedstrijden. Bijvoorbeeld 38 doelpunten in het seizoen 69/70 en 40 in 71/72. Voor de toen nog West-Duitsers scoorde hij 68 keer in 62 interlands.
Müller scoorde bij zijn eerste club Nördlingen in het seizoen 63/64 al 46 doelpunten in 31 wedstrijden. Aanleiding voor Bayern München, een topclub in wording, hem een contract aan te bieden. Bayern werd de huidige Europese grootmacht mede door de jonge Gerd Müller en de tevens jonge middenvelder Franz Beckenbauer.
Müller won met Bayern, in de jaren 70, 3 keer op rij de Europacup-1. Werd in 1972, in België, Europees kampioen met Die Manschaft. Werd Europees voetballer van het jaar in 1970. Werd 7 keer topscorer in de Bundesliga, 4 keer topscorer in de EC-1. Twee keer Europees topscorer. Topscorer WK-70 en EK-72. Wereldkampioen met West-Duitsland met een typisch doelpunt van 'Der Bomber' in de finale tegen Oranje. Cijfers om bij te watertanden. De fijnproevers op hun wenken bediend. De waterlanders voor de opponent.
Ondanks alle successen zocht-ie het zoals andere grootheden als Garrincha, Best, Socrates en Gascoigne in de drank. De redding kwam van zijn voormalige club. Müller, inmiddels aan de grond en in Amerika wonend, na er kort gevoetbald te hebben, werd terug naar West-Duitsland gehaald. Bayern München hielp hem van de drank af te komen en gaven hem diverse functies binnen de technische staf.
Na 22 jaar werd er bij hem echter de ziekte van Alzheimer geconstateerd. Gerd Müller overleed 12 jaar later in een rusthuis op 15 augustus 2021. Een groot speler van één meter 76, Europees kampioen in 1972, werd 75 jaar. Zelfs 'Der Bomber' was er ingetuind.
tong80/Herman (Geen Tsjuiphof)
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
We raken er gewend aan. Neerlands sport succes. Ik zet de tv aan. Eerst ff een half uurtje sport round up op CNN. Gelijk rijdt Verstappen je kamer binnen. Iets met pole position. Je kijkt maar half, hij gaat toch wel winnen in Canada. Daarna item over Roland Garros, dat een Nederlandse een tennis record vestigt in het rolstoeltennis. Een record dat Esther Vergeer, een andere Nederlandse in handen had. Kom even niet op haar naam. Ach, ze is nog jong, en volgens Mart Smeets is sport voor mensen met een beperking irrelevant en er kijkt geen hond naar. Je weet wel, Mart Smeets, die 40 jaar voorzitter was van het mannen dispuut 'Het arrogante zelfvoldaantje.'
Ben bijna de Nederlanders vergeten die gisteren medailles wonnen op het EK-atletiek. Zat weer eens geen goud bij. Hoe durven ze te juichen voor zilver en brons. Typisch Nederlands. Gelukkig is er nog voetballen. Een sport voor echte mannen. Waar die omhoog gevallen aanstaande topscorer allertijden voor het Nederlands elftal, terecht bekritiseerd wordt. Depay heet-ie. Is duidelijk niet één van ons. Hoe durft ie niet mee te zingen met het Wilhelmus. Iedere rechtgeaarde Nederlander kent dat heldenlied immers helemaal uit het hoofd. De uitslover durft zelfs een witte haarband te dragen. Je schaamt je toch kapot ? Terecht ontplofte heel internet om dit nationale schandaal te bespreken. Dat de bondscoach hem niet direct naar huis heeft gestuurd is onverklaarbaar. Gelukkig stelden de geroutineerde, journalistieke vakvrouwen Hélène Hendriks en Noa Vahle dit ter discussie.
Eerlijk gezegd en niet gezwegen. Stiekem verlangen we terug naar een stotterende Tom Egberts, die tijdens het sportjaaroverzicht aan Mart Smeets vraagt de envelop te openen. Waarin de winnaar staat van de sportman van het jaar verkiezing 1991. De professionele Mart, zonder ironie, zegt dat het een verrassende ex-aequa is geworden.
'En de winnaars zijn: De aimabele Limburgse amateurbokser Arnold Vanderlyde, die heroïsch tweede werd bij het wereldkampioenschap boksen in Sydney, en de geweldige Edwin Jongejans, met een gouden plak tijdens het WK-schoonspringen vanaf één meter.'
Er is bij de NPO al jaren een reeks van mooie sportdocumentaires. 'Andere tijden sport.' Er zijn nu afleveringen over voetbaltoernooien en voetballers op EK's uit het verleden. 1988 natuurlijk, maar ook over minder geslaagde EK's, zoals het EK-80. (80, mooi getal overigens). Ik vermoed dat we over een jaar of 40 een aflevering krijgen over het grote schandaal betreffende de witte haarband van Memphis Depay. Een nationale voetbalrel, zelden vertoond. De kazen werden gesmolten, de dijken gestut en de barricaden beklommen. De bejaarde Hélène Hendriks en Noa Vahle doen dan hun relaas. Ze zullen bekennen dat Nederland mede door hen Europees kampioen werd. Wie er precies op het idee kwam om Depay aan te raden de witte haarband om te ruilen tegen een blauwe, blijft in het gewisse. Dat het een heldendaad was staat buiten kijf. Ze verdienen beiden alsnog een medaille. Laten we het houden op gedeeld zilver. Dan heeft niet alleen oranje gewonnen, maar ook deze heldinnen de zilvervloot.
Ben bijna de Nederlanders vergeten die gisteren medailles wonnen op het EK-atletiek. Zat weer eens geen goud bij. Hoe durven ze te juichen voor zilver en brons. Typisch Nederlands. Gelukkig is er nog voetballen. Een sport voor echte mannen. Waar die omhoog gevallen aanstaande topscorer allertijden voor het Nederlands elftal, terecht bekritiseerd wordt. Depay heet-ie. Is duidelijk niet één van ons. Hoe durft ie niet mee te zingen met het Wilhelmus. Iedere rechtgeaarde Nederlander kent dat heldenlied immers helemaal uit het hoofd. De uitslover durft zelfs een witte haarband te dragen. Je schaamt je toch kapot ? Terecht ontplofte heel internet om dit nationale schandaal te bespreken. Dat de bondscoach hem niet direct naar huis heeft gestuurd is onverklaarbaar. Gelukkig stelden de geroutineerde, journalistieke vakvrouwen Hélène Hendriks en Noa Vahle dit ter discussie.
Eerlijk gezegd en niet gezwegen. Stiekem verlangen we terug naar een stotterende Tom Egberts, die tijdens het sportjaaroverzicht aan Mart Smeets vraagt de envelop te openen. Waarin de winnaar staat van de sportman van het jaar verkiezing 1991. De professionele Mart, zonder ironie, zegt dat het een verrassende ex-aequa is geworden.
'En de winnaars zijn: De aimabele Limburgse amateurbokser Arnold Vanderlyde, die heroïsch tweede werd bij het wereldkampioenschap boksen in Sydney, en de geweldige Edwin Jongejans, met een gouden plak tijdens het WK-schoonspringen vanaf één meter.'
Er is bij de NPO al jaren een reeks van mooie sportdocumentaires. 'Andere tijden sport.' Er zijn nu afleveringen over voetbaltoernooien en voetballers op EK's uit het verleden. 1988 natuurlijk, maar ook over minder geslaagde EK's, zoals het EK-80. (80, mooi getal overigens). Ik vermoed dat we over een jaar of 40 een aflevering krijgen over het grote schandaal betreffende de witte haarband van Memphis Depay. Een nationale voetbalrel, zelden vertoond. De kazen werden gesmolten, de dijken gestut en de barricaden beklommen. De bejaarde Hélène Hendriks en Noa Vahle doen dan hun relaas. Ze zullen bekennen dat Nederland mede door hen Europees kampioen werd. Wie er precies op het idee kwam om Depay aan te raden de witte haarband om te ruilen tegen een blauwe, blijft in het gewisse. Dat het een heldendaad was staat buiten kijf. Ze verdienen beiden alsnog een medaille. Laten we het houden op gedeeld zilver. Dan heeft niet alleen oranje gewonnen, maar ook deze heldinnen de zilvervloot.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Elke keer weer genieten van de enthousiaste, temperamentvolle, hartstochtelijke voetbalanalist Ibi Afellaij tijdens het EK in Duitsland. Ieder greintje plezier weet ie uit de kijkers te persen. Harrie Mens moet hem eens uitnodigen op zondagochtend in Buseniss class. Die zei immers dat cremeren weer leuk moet worden. Eventueel met de ING-bank TV-reclame met Ronald Koeman's voice over als vaste prik. Die bruist je ook zonder tablet het lauwe bad in. Wil ik de open deur wel intrappen. Zijn we er toch ingetuind.
Herman. Geen Tsjuiphof,.
Herman. Geen Tsjuiphof,.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Sport en politiek moet je volgens velen gescheiden houden. Echter op het punt van opportunisme hebben ze meer raakvlakken dan men zou willen. De tijdsgeest bepaalt de politieke wind. De één is daar immuun voor, de ander waait met elke wind mee. Een voorbeeld van dat laatste is de ex-voetbaljournalist Johan Derksen. Al naar gelang het wapperen van zijn dekbed, nadat ie een scheet heeft gelaten, inhaleert-ie alsof het een dikke sigaar betreft en bazelt hij z'n hersenscheet voor een miljoenenpubliek.
De ene keer gaat-ie met Thiery Baudet op de foto, als deze volksmenner iets over het randje is gegaan wordt plots Pieter Omtzigt zijn redder des vaderlands. Daarna laat de politiezoon z'n gemoed rusten op de schouders van de ma Flodder epigoon van de BBB, Caroline van der Plas. Die rookt immers ook sigaren. Johan Derksen zegt altijd namens de gewone man te spreken. Ik weet niet wat het begrip "gewone man" precies inhoudt, ik heb wel een vermoeden.
Als hij de gemiddelde Nederlander bedoelt begrijp ik het beter. Dan kom ik gelijk bij de term "kantine praat." Momenteel zou het onderwerp voornamelijk het EK in Duitsland zijn. Stel je voor dat ik niks zou hebben met voetballen en/of niks meegekregen van de prestaties van het Nederlands elftal, en midden in een discussie vallen, moet ene Wout Weghorst de nieuwe verlosser zijn. Een tweede Marco van Basten of Robin van Persie.
Op 9 van de 10 oranje shirtjes aan de bar en achter het bier, prijkt de naam Weghorst. Na enig onderzoek blijkt het te gaan om een midvoor die op het EK 2 keer is ingevallen. Bij één van deze invalbeurten scoorde hij met zijn eerste balcontact. Dat lijkt me leuk, mooi voor die jongen en voor de Oranje-supporters een mooie stimulans om het nog meer op een zuipen te gaan zetten.
Wat schetst mijn verbazing, heel het land heeft er een nieuw idool bij. Het is niet eens de nieuwe van Basten, nee het is de nieuwe Cruijff. Toch even kijken wat het palmares is van deze blonde Pelé, de blanke Gullit zonder toupet. Dat valt tegen. Heb ik wel de goeie Weghorst voor me ? Vanaf 2022 staat hij onder contract bij het Engelse Burnley. Hij maakte 2 doelpunten en degradeerde met die club. Waarna hij bij Besiktas 7 keer het doel trof. Nadat de Turken afzagen van een langere leen periode, ging hij, nog steeds uitgeleend, naar Manchester United. Bij Manchester wist hij nul keer te scoren. Waarna het afgelopen seizoen 7 doelpunten in de Bundesliga bij Hoffenheim.
Het contrast is groot met Clarence Seedorf. Deze speler werd ooit verketterd, weggehoond en klein gehouden. Op zijn palmares prijken 4 Champions League titels bij 3 verschillende clubs, 2 wereldtitels. 87 interlands, 7 landstitels in 3 verschillende landen. Gekozen tot 7de beste speler in de CL ooit. Gekozen in Pelé's TOP-100. Zou zijn impopulariteit komen door de gemiste strafschoppen tegen Turkije en op het EK-96 tegen Frankrijk ? Of heeft het er mee te maken dat hij net als "tuinkabouter Timmerfrans" 7 talen vloeiend spreekt. Misschien is Clarence op de verkeerde dag geboren. 1 april doet immers wat-ie wil.
P.S.: PVV zoekt nog een rechtsbuiten.
[ Bericht 0% gewijzigd door tong80 op 22-06-2024 12:42:19 ]
De ene keer gaat-ie met Thiery Baudet op de foto, als deze volksmenner iets over het randje is gegaan wordt plots Pieter Omtzigt zijn redder des vaderlands. Daarna laat de politiezoon z'n gemoed rusten op de schouders van de ma Flodder epigoon van de BBB, Caroline van der Plas. Die rookt immers ook sigaren. Johan Derksen zegt altijd namens de gewone man te spreken. Ik weet niet wat het begrip "gewone man" precies inhoudt, ik heb wel een vermoeden.
Als hij de gemiddelde Nederlander bedoelt begrijp ik het beter. Dan kom ik gelijk bij de term "kantine praat." Momenteel zou het onderwerp voornamelijk het EK in Duitsland zijn. Stel je voor dat ik niks zou hebben met voetballen en/of niks meegekregen van de prestaties van het Nederlands elftal, en midden in een discussie vallen, moet ene Wout Weghorst de nieuwe verlosser zijn. Een tweede Marco van Basten of Robin van Persie.
Op 9 van de 10 oranje shirtjes aan de bar en achter het bier, prijkt de naam Weghorst. Na enig onderzoek blijkt het te gaan om een midvoor die op het EK 2 keer is ingevallen. Bij één van deze invalbeurten scoorde hij met zijn eerste balcontact. Dat lijkt me leuk, mooi voor die jongen en voor de Oranje-supporters een mooie stimulans om het nog meer op een zuipen te gaan zetten.
Wat schetst mijn verbazing, heel het land heeft er een nieuw idool bij. Het is niet eens de nieuwe van Basten, nee het is de nieuwe Cruijff. Toch even kijken wat het palmares is van deze blonde Pelé, de blanke Gullit zonder toupet. Dat valt tegen. Heb ik wel de goeie Weghorst voor me ? Vanaf 2022 staat hij onder contract bij het Engelse Burnley. Hij maakte 2 doelpunten en degradeerde met die club. Waarna hij bij Besiktas 7 keer het doel trof. Nadat de Turken afzagen van een langere leen periode, ging hij, nog steeds uitgeleend, naar Manchester United. Bij Manchester wist hij nul keer te scoren. Waarna het afgelopen seizoen 7 doelpunten in de Bundesliga bij Hoffenheim.
Het contrast is groot met Clarence Seedorf. Deze speler werd ooit verketterd, weggehoond en klein gehouden. Op zijn palmares prijken 4 Champions League titels bij 3 verschillende clubs, 2 wereldtitels. 87 interlands, 7 landstitels in 3 verschillende landen. Gekozen tot 7de beste speler in de CL ooit. Gekozen in Pelé's TOP-100. Zou zijn impopulariteit komen door de gemiste strafschoppen tegen Turkije en op het EK-96 tegen Frankrijk ? Of heeft het er mee te maken dat hij net als "tuinkabouter Timmerfrans" 7 talen vloeiend spreekt. Misschien is Clarence op de verkeerde dag geboren. 1 april doet immers wat-ie wil.
P.S.: PVV zoekt nog een rechtsbuiten.
[ Bericht 0% gewijzigd door tong80 op 22-06-2024 12:42:19 ]
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Een goede kennis van me, Jan Schouten (ex-voorzitter FC Den Bosch, helaas vorig jaar overleden) heeft op Facebook een mooi filmpje geplaatst. Met de titel: 'Vrouwen zijn niet lui genoeg.' Als ondernemer was hij van mening dat vrouwen vaak te veel hooi op de vork namen en slecht konden delegeren. Alsof-ie de beste leerling was van één van z'n assertiviteitsopleidingen, gaf hij onverbloemd zijn mening, ook als je er niet om had gevraagd. In de jaren 90 legde hij de drie voorzitters van Ajax, PSV en Feijenoord, het vuur aan de schenen. Mes scherp en zonder scheenbeschermers. Zijn flamboyante karakter plus zijn imponerende voorkomen maakten van hem een markante persoonlijkheid. Charisma in de volksmond.
Ik stip dit aan omdat het daar aan schort bij Oranje. Het rent en het vliegt over het veld. Als een kip zonder kop en zonder Arie Haan als stuwende laatste man. Dat er niet hard genoeg wordt gewerkt is dan ook onzin. Ze werken juist té hard. Schrijnend voorbeeld is het eigen doelpunt van Donyell Malen (wat doen sommige ouders hun kroost toch aan). Ik als briljante rechtsbuiten, liet mijn verdediger in het begin van de wedstrijd altijd lopen. Net als René van der Gijp dat zei te doen. Niet dat ik Gijp met mezelf wil vergelijken. Daar zijn z'n literaire kwaliteiten net niet goed genoeg voor.
Mocht de tegenstander de bal verliezen, was het mijn bedoeling om de bal zo snel mogelijk te krijgen. Als de opzet slaagde had ik bijna vrij spel. Nu wilde Malen zich bewijzen en maakte een sliding à la Neeskens. Die deed dat echter op het middenveld. Neeskens was een geweldige middenvelder. Knapte het vuile werk op, plus dat hij aanvallend zijn inbreng had. De perfecte stofzuiger. Zelfs zo goed dat bij zijn strafschoppen het stof opvloog. Naast Johan Neeskens speelde Wim Jansen. Die in de WK-74 finale ook in z'n eigen strafschopgebied een sliding maakte. De ultieme 'schwalbe' was geboren. Wim was te gretig, net zoals Malen gisteren.
Dat we geen wereldklasse in het Nederlands Elftal hebben momenteel werd gisteren pijnlijk duidelijk. De enige die er voor in aanmerking komt zou Virgil van Dijk moeten zijn. Hij heeft de uitstraling van een vedette, maar ontbeert de broodnodige capaciteiten. Helaas is Frenkie de Jong geblesseerd. Een erg goede voetballer, een verbindingsspeler. Een kip met kop, waardoor linies kunnen aansluiten en de voorhoede bedient. Het is geen van Hanegem, maar wel een essentiële speler. Nu blijkt hoe belangrijk hij is. Hem wordt echter verweten niet te rennen, niet te bikkelen en geen haar op de tanden te hebben. Toen hij z'n recente blessure opliep blesseerde hij zichzelf. Net zoals van Basten ooit tegen Groningen gefrustreerd zichzelf blesseerde door een onbezonnen sliding. Schoenmaker blijf bij je leest. Als analist, met wat hij niet leest.
Gisteren werd na de wedstrijd Jerdy Schouten naar voren geschoven om aan de tafel van de NOS de verslaggever te woord te staan. Dat vond ik vreemd. Daar hoort een routinier te zitten of Ronald Koeman. Koeman kwam later nog aan het woord en ging helaas gelijk in de verdediging. Terwijl ie als meest scorende verdediger allertijden bekend staat. Schouten echter kwam met betere teksten dan van Dijk en Koeman. Als voetbal-jongensboeken personage was het achteraf een prima keuze. Er is nog hoop. Met deze Schouten komt het wel goed. Nu Oranje nog. Dan hoeft Koeman niet weer na twee minuten, rennend en gebarend langs de lijn, rood aan te lopen. Dan is het in de geest van de meest charismatische coach ooit: 'Kein geloel, fussballen.'
Ik stip dit aan omdat het daar aan schort bij Oranje. Het rent en het vliegt over het veld. Als een kip zonder kop en zonder Arie Haan als stuwende laatste man. Dat er niet hard genoeg wordt gewerkt is dan ook onzin. Ze werken juist té hard. Schrijnend voorbeeld is het eigen doelpunt van Donyell Malen (wat doen sommige ouders hun kroost toch aan). Ik als briljante rechtsbuiten, liet mijn verdediger in het begin van de wedstrijd altijd lopen. Net als René van der Gijp dat zei te doen. Niet dat ik Gijp met mezelf wil vergelijken. Daar zijn z'n literaire kwaliteiten net niet goed genoeg voor.
Mocht de tegenstander de bal verliezen, was het mijn bedoeling om de bal zo snel mogelijk te krijgen. Als de opzet slaagde had ik bijna vrij spel. Nu wilde Malen zich bewijzen en maakte een sliding à la Neeskens. Die deed dat echter op het middenveld. Neeskens was een geweldige middenvelder. Knapte het vuile werk op, plus dat hij aanvallend zijn inbreng had. De perfecte stofzuiger. Zelfs zo goed dat bij zijn strafschoppen het stof opvloog. Naast Johan Neeskens speelde Wim Jansen. Die in de WK-74 finale ook in z'n eigen strafschopgebied een sliding maakte. De ultieme 'schwalbe' was geboren. Wim was te gretig, net zoals Malen gisteren.
Dat we geen wereldklasse in het Nederlands Elftal hebben momenteel werd gisteren pijnlijk duidelijk. De enige die er voor in aanmerking komt zou Virgil van Dijk moeten zijn. Hij heeft de uitstraling van een vedette, maar ontbeert de broodnodige capaciteiten. Helaas is Frenkie de Jong geblesseerd. Een erg goede voetballer, een verbindingsspeler. Een kip met kop, waardoor linies kunnen aansluiten en de voorhoede bedient. Het is geen van Hanegem, maar wel een essentiële speler. Nu blijkt hoe belangrijk hij is. Hem wordt echter verweten niet te rennen, niet te bikkelen en geen haar op de tanden te hebben. Toen hij z'n recente blessure opliep blesseerde hij zichzelf. Net zoals van Basten ooit tegen Groningen gefrustreerd zichzelf blesseerde door een onbezonnen sliding. Schoenmaker blijf bij je leest. Als analist, met wat hij niet leest.
Gisteren werd na de wedstrijd Jerdy Schouten naar voren geschoven om aan de tafel van de NOS de verslaggever te woord te staan. Dat vond ik vreemd. Daar hoort een routinier te zitten of Ronald Koeman. Koeman kwam later nog aan het woord en ging helaas gelijk in de verdediging. Terwijl ie als meest scorende verdediger allertijden bekend staat. Schouten echter kwam met betere teksten dan van Dijk en Koeman. Als voetbal-jongensboeken personage was het achteraf een prima keuze. Er is nog hoop. Met deze Schouten komt het wel goed. Nu Oranje nog. Dan hoeft Koeman niet weer na twee minuten, rennend en gebarend langs de lijn, rood aan te lopen. Dan is het in de geest van de meest charismatische coach ooit: 'Kein geloel, fussballen.'
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Tegenwoordig slaat de vertrutting en doe-maar-gewoon-dan-doe-je-gek genoeg weer toe. Op alle fronten. Een haarband is het gesprek van de dag (van Hanegem, Schrijvers en Geels droegen een permanent). Een middag met de familie doorbrengen is onvergefelijk (vroeger kropen de spelers 's nachts uit het raam om te hoeren en snoeren). Hoe durft een speler een plaatje op te nemen. (Cruijff gaf in de jaren 60 al een loei aan de draaischijf).
Regels zijn regels, und ordnung muss sein. Je moet op je woorden letten, want iedereen is momenteel heiliger dan de Paus en Bartje die niet voor bruine bonen wenste te bidden. De mediatrainers maken overuren en spelers die wel oprecht hun mondje roeren zorgen voor controversie (Seedorf, Weghorst, Kramer). We zijn in het pré-Beatleliaanse tijdperk aanbeland. Michael J. Fox speelt op Glansterbury samen met Coldplay de sterren van de hemel alsof-ie echt back to the future is komen aanvaren in een gele duikboot. Op tv is er geen authentieke band of zanger meer te zien. Alles wordt ondergedompeld in derderangs namaak, of tribute-gedoe. Elvis is een witte man met snor en de gillende Bi-Gees zijn transeksueel. Muziek is een wedstrijd geworden. Joost mag weten waarom. Echtheid wordt klein gehouden. Puurheid gediskwalificeerd. Niet alleen in Nederland en niet alleen in de muziek.
Na het recente Eurovisie Songfestival is het nu de beurt aan het Europees kampioenschap voetbal om mondjes te snoeren en alle spontaniteit en echtheid de nek om te draaien. Ik denk dat het begon mis te gaan toen Danny Blind op weg naar de penaltystip in de Wereldbeker finale van Ajax tegen Gremio, netjes in zijn hand hoestte. Tegenwoordig zou hij geel krijgen, omdat-ie verzuimde in z'n ellenboog te kuchen. Alleen de aanvoerder mag nog 'foei meneer de scheidsrechter hier trek ik uw beslissing in twijfel,' zeggen. Ooit zijn spelregels bedacht om sportiviteit te waarborgen. Waar er een paar jaar geleden werd besloten om bij eventueel buitenspel de aanvallende partij het voordeel van de twijfel te geven, is er nu een VAR die gebruikt wordt om alles wat voetbal leuk maakt de kop in te drukken.
Randje buitenspel bestaat niet meer. Een teennagel over het randje is al genoeg om over de kook te raken. Lekker ongedwongen juichend door de kamer rennen ( ik spreek uit ervaring) doe je niet meer. Want straks ben je vastgelegd door de buurtcamera van tante Bep en ome Koos. Ben je het lachertje in de buurt-app. "Vroeger" ging de discussie na een doelpunt of hij dubbel telde, of dat er qua doelsaldo nog één moest worden gemaakt. Tegenwoordig is er de vraag of de VAR zal ingrijpen ja of nee. Op een juiste manier gebruik maken van de VAR en andere moderne hulpmiddelen is toe te juichen, maar dan zouden ook andere regels veranderd moeten worden. Schaf bijvoorbeeld buitenspel af zoals het succesvol bij het hockeyen is ingevoerd. Doe ook iets aan de handsballen in het strafschopgebied. Zelfs bij volleybal mag je je voeten gebruiken. Zoals je bij bobsleeën je kont mag keren en bij hink-stap-springen je beste beentje mag voorzetten. Voetbal is inmiddels gekaderd in lijntjes en regels. Alles is strak geregisseerd. Spelers praten achter hun mond en scheidsrechters worden gesouffleerd.
Laat ik positief afsluiten. Er zijn ook voordelen aan het moderne-conservatisme. Als er nog één doelpunt van Lukaku wordt afgekeurd, is hij straks topscorer met 4 afgekeurde doelpunten. Met Afellay als analist, hoef je geen spreker meer te zoeken voor je uitvaart. Paul Verhoeven heeft scheidsrechters van Boekel en Makelie al gecast voor de Duitse remake van De Vierde Man als homofiele blazers. Douwe Bob en Tom Egberts komen in de rust van de finale op de koffie........Echte koffie.........met een wokeje melk.
tong80
[ Bericht 10% gewijzigd door tong80 op 01-07-2024 17:33:10 ]
Regels zijn regels, und ordnung muss sein. Je moet op je woorden letten, want iedereen is momenteel heiliger dan de Paus en Bartje die niet voor bruine bonen wenste te bidden. De mediatrainers maken overuren en spelers die wel oprecht hun mondje roeren zorgen voor controversie (Seedorf, Weghorst, Kramer). We zijn in het pré-Beatleliaanse tijdperk aanbeland. Michael J. Fox speelt op Glansterbury samen met Coldplay de sterren van de hemel alsof-ie echt back to the future is komen aanvaren in een gele duikboot. Op tv is er geen authentieke band of zanger meer te zien. Alles wordt ondergedompeld in derderangs namaak, of tribute-gedoe. Elvis is een witte man met snor en de gillende Bi-Gees zijn transeksueel. Muziek is een wedstrijd geworden. Joost mag weten waarom. Echtheid wordt klein gehouden. Puurheid gediskwalificeerd. Niet alleen in Nederland en niet alleen in de muziek.
Na het recente Eurovisie Songfestival is het nu de beurt aan het Europees kampioenschap voetbal om mondjes te snoeren en alle spontaniteit en echtheid de nek om te draaien. Ik denk dat het begon mis te gaan toen Danny Blind op weg naar de penaltystip in de Wereldbeker finale van Ajax tegen Gremio, netjes in zijn hand hoestte. Tegenwoordig zou hij geel krijgen, omdat-ie verzuimde in z'n ellenboog te kuchen. Alleen de aanvoerder mag nog 'foei meneer de scheidsrechter hier trek ik uw beslissing in twijfel,' zeggen. Ooit zijn spelregels bedacht om sportiviteit te waarborgen. Waar er een paar jaar geleden werd besloten om bij eventueel buitenspel de aanvallende partij het voordeel van de twijfel te geven, is er nu een VAR die gebruikt wordt om alles wat voetbal leuk maakt de kop in te drukken.
Randje buitenspel bestaat niet meer. Een teennagel over het randje is al genoeg om over de kook te raken. Lekker ongedwongen juichend door de kamer rennen ( ik spreek uit ervaring) doe je niet meer. Want straks ben je vastgelegd door de buurtcamera van tante Bep en ome Koos. Ben je het lachertje in de buurt-app. "Vroeger" ging de discussie na een doelpunt of hij dubbel telde, of dat er qua doelsaldo nog één moest worden gemaakt. Tegenwoordig is er de vraag of de VAR zal ingrijpen ja of nee. Op een juiste manier gebruik maken van de VAR en andere moderne hulpmiddelen is toe te juichen, maar dan zouden ook andere regels veranderd moeten worden. Schaf bijvoorbeeld buitenspel af zoals het succesvol bij het hockeyen is ingevoerd. Doe ook iets aan de handsballen in het strafschopgebied. Zelfs bij volleybal mag je je voeten gebruiken. Zoals je bij bobsleeën je kont mag keren en bij hink-stap-springen je beste beentje mag voorzetten. Voetbal is inmiddels gekaderd in lijntjes en regels. Alles is strak geregisseerd. Spelers praten achter hun mond en scheidsrechters worden gesouffleerd.
Laat ik positief afsluiten. Er zijn ook voordelen aan het moderne-conservatisme. Als er nog één doelpunt van Lukaku wordt afgekeurd, is hij straks topscorer met 4 afgekeurde doelpunten. Met Afellay als analist, hoef je geen spreker meer te zoeken voor je uitvaart. Paul Verhoeven heeft scheidsrechters van Boekel en Makelie al gecast voor de Duitse remake van De Vierde Man als homofiele blazers. Douwe Bob en Tom Egberts komen in de rust van de finale op de koffie........Echte koffie.........met een wokeje melk.
tong80
[ Bericht 10% gewijzigd door tong80 op 01-07-2024 17:33:10 ]
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Kadioglu staat in de basis bij Turkije.quote:
[b]Definitieve Selectie van jong-Oranje: Navajo Bakboord (Ajax), Justin Bijlow (Feyenoord), Jurich Carolina (PSV), Tristan Dekker (VVV-Venlo), Javairo Dilrosun (Manchester City), Jay-Roy Grot (NEC), Ferdi Kadioglu (NEC), Boy Kemper (Ajax), Rodney Kongolo (Manchester City), Teun Koopmeiners (AZ), Noa Lang (Ajax), Justin Lonwijk (PSV), Mike van de Meulenhof (PSV), Ché Nunnely (Ajax), Armando Obispo (PSV), Maarten Paes (NEC), Joël Piroe (PSV), Dani de Wit (Ajax) en Robin Zwartjens (Feyenoord).
Waar zijn ze gebleven?
Stel je eens voor de Aad dat zou doen met PSV of Feyenoord na dat gedoe bij Ajaxquote:
Niet één voetballer wordt door zowel Barcelona als Real Madrid supporters gehaat. Terwijl ze van hem hielden. Bernd Schuster kreeg het voor elkaar. Als wonderkind maakte hij op z'n 18e zijn debuut voor FC Köln. Tijdens hetzelfde seizoen debuteert ie ook nog eens voor Die manschaft. A Star Was Born.
De sierlijke middenvelder met de blonde lokken was op weg een wereldster te worden. Zijn doelpunten waren ongekend, zijn passes magistraal en zijn stijl on-Duits. Vergelijkbaar met zijn grote voorbeeld Günter Netzer. In 1980 werd het Europees kampioenschap gespeeld. Een toernooi waarin Lothar Mattheus, de typische Duitse voetballer en het tegenbeeld van Schuster, zijn debuut zou maken tegen Nederland. Schuster was pas 20, maar werd uiteindelijk gekozen tot beste speler van het toernooi.
Het gevolg was een transfer naar het grote Barcelona. Hij zou even vaak schitteren op het veld als opvallen door zijn recalcitrante gedrag. Geen bestuurslid of trainer waar-ie geen ruzie mee kreeg. Ruzie die hij ook kreeg met de Duitse Bondscoach Jupp Derwall. Hij en zijn vrouw, tevens zaakwaarneemster, vonden dat ze onder betaald werden door de Duitse bond en dat de coach veel te defensief speelde. Ladenkoller und heibel in de tent. Resultaat, Bernd Schuster bedankte op zijn 23ste, na 21 interlands, voor die Manschaft. Hij kwam nooit meer op deze beslissing terug.
Na 7 jaar kon het niet uitblijven, Barcelona en Schuster scheiden hun wegen na de zoveelste ruzie. Schuster deed een Cruijffie. Hij tekende voor Real Madrid, de vijand van Barca. Ook hier grote successen en met ruzie uit elkaar. Weer nam ie wraak, hij ging voor Atletico Madrid spelen. De gevallen topclub hielp ie aan Spaanse bekers en twee vice-kampioenschappen. Het ultieme verraad. Een geweldenaar als voetballer werd in Spanje als paria beschouwd.
De voetballer die op grote toernooien zou gaan schitteren wordt voornamelijk herinnerd, als ie nog wordt herinnerd, als opstandig buitenbeentje. Als speler die bij de grootsten ooit had kunnen behoren.
In 1994 speelt-ie weer in Duitsland, voor Bayern Leverkusen. Alsof ie op zijn ouwe dag nog één keer wilde laten zien wat ze al die jaren hebben gemist. Maakt 3 keer Dass Tor des Monats. Als apotheose behaalt het semi-genie de plaatsen één, twee en drie bij de verkiezing van het doelpunt van het jaar.
Bernd werd weer geaccepteerd in 2007 toen hij in dat seizoen manager was van Real Madrid CF.
Als P. Kluivert die penalty tegen Italië in de reguliere speeltijd had gescoord dan had hij die prijs direct gewonnenquote:
Op het EK-2000 in België/Nederland werd Patrick Kluivert topscorer met 5 doelpunten. De titel moest-ie delen met een spits die voor drie landen international was. Joegoslavië, Servië en Montenegro en ten slotte Servië.
[ afbeelding ]
Ik was erbij (achter het doel) in 2000 toen Kluivert één van zijn beste wedstrijden ooit speelde in de Kuip. Drie doelpunten tegen de Joegoslaven van Savo Milosevic. De naam Milosevic zorgt vaak voor koude rillingen. De associatie met de oorlogmisdadiger is snel gelegd. Deze Milosevic was echter van jongs af aan een koelbloedige moderne spits. Bij Partizan Belgrado als broekie drie keer topscorer. In het verscheurde land moest ie op een sportieve manier het vaandel van nationale trots hooghouden.
Als clubspeler speelde hij voornamelijk in Spanje. Tijdens EURO-2000 speelde hij voor Real Zaragoza. Hij stond ook onder contract bij Espagnol, Celta de Vigo en Osasuna. Bij Aston Villa in Engeland was ie minder gelukkig. Ondanks zijn 30 doelpunten in drie seizoenen werd-ie niet echt gewaardeerd. Wel meer dan de zo onfortuinlijke Luc Nilis. Die in Engeland, door een zware blessure, niet op zijn waarde kon worden geschat.
Na zijn honderdste interland op het WK-2006 in Duitsland nam ie afscheid in een vriendschappelijke wedstrijd tegen Bulgarije. Een wedstrijd voor hem georganiseerd. Op typische Savo-wijze nam ie afscheid met twee gemiste strafschoppen en twee doelpunten.
Een speler die bekender en groter had kunnen zijn. Op het EK-2000 liet Savo aan een groot publiek zien wat ie kon. Het is niet iedere goede voetballer gegeven een wereldster te worden. Het is wel iedere goede voetballer gegeven herinnerd te worden. Samen met Patrick.
Klopt, en misschien in de finale nog gescoord.quote:
[..]
Als P. Kluivert die penalty tegen Italië in de reguliere speeltijd had gescoord dan had hij die prijs direct gewonnen
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Met dank aan de KNVB dat Ajax zich toen in die richting moest bewegen om deze actie te doen om zo de beste van Europa te wordenquote:
Eén van de merkwaardigste interlands die het Nederlands Elftal heeft gespeeld was op 22 februari 1995. Er werd die avond met 0-1 verloren van Portugal. Dat kan gebeuren. Niets opzienbarends. Nederland had het destijds al moeilijk met de Portugezen. Dat er die wedstrijd niet één speler van Ajax zou spelen was opmerkelijker. Er speelden wel 7 ex-Ajacieden.
De Ajax spelers hadden een boycot uitgesproken, het gevolg van hevige onvrede met de KNVB. Volgens de Ajacieden verkwanselde de bond hun belangen. Gesol met het speelschema, de weigering rekening te houden met zware Europa Cup verplichtingen en het feit dat de interland, zonder overleg, pas op het laatste moment was ingepland, vormden redenen om collectief af te zeggen.
Vandaar dat Oranje met een bijzondere opstelling aan de aftrap verscheen. In het doel: Ed de Goey (Feyenoord), verdediging: Johan de Kock (Roda JC), Frank Verlaat (AJ Auxerre), Michel Kreek (Padova) en Peter Bosz (Feyenoord), middenveld: Aron Winter (Lazio Roma), Wim Jonk (Internationale) en Rob Witschge (Feyenoord), aanval: Edwin Vurens (FC Twente), Dennis Bergkamp (Internationale) en Brian Roy (Nottingham Forrest).
Zonder de Ajacieden, toen Europese top, geen spectaculair, maar toch nog respectabel elftal. Er werden zelfs drie debutanten opgesteld. Michel Kreek, Edwin Vurens en Frank Verlaat trokken voor het eerst een Oranjeshirtje aan. Drie debuterende internationals aan de aftrap zie je niet vaak. Wat zeker uniek was, is dat het voor alle drie de spelers bij deze ene interland zou blijven.
Datzelfde jaar zou het Nederlands Elftal nog een interland spelen dat in de recordboeken terechtkwam. In het Anfieldstadion van Liverpool, moest Oranje een allesbeslissende play-off wedstrijd spelen tegen Ierland om zich te plaatsen voor het EK-96. Oranje speelde de Ieren met 2-0 van de mat. Ruud Gullit typeerde het als "Sexy Football." De internationale pers bombardeerde Oranje, met de Engelse media voorop, onmiddellijk tot favoriet van het aankomende EK.
Waar er tegen de Portugezen niet één Ajacied speelde, stonden er 11 (ex)-Ajacieden aan de aftrap tegen de Ieren. 10 internationals die in het eerste van Ajax speelden of hadden gespeeld, plus Glenn Helder die in de jeugd van Ajax een verleden had. Doel: Edwin vd Sar. Verdediging: Michael Reiziger, Danny Blind, Winston Bogarde. Middenveld: Edgar Davids, Clarence Seedorf, Ronald de Boer, Dennis Begkamp. Aanval: Marc Overmars, Patrick Kluivert, Glenn Helder. Een half jaar later schreef het Nederlands Elftal geen geschiedenis op het EK. Of het moet over de pijnlijke afgang gaan nadat er een kink in de kabel was gekomen. 'Football is coming home' zongen de Engelsen als gastgevers. 'Guus kom naar huus' zong men in Nederland cynisch.
[ afbeelding ]
Goeie dezequote:
Tegenwoordig slaat de vertrutting en doe-maar-gewoon-dan-doe-je-gek genoeg weer toe. Op alle fronten. Een haarband is het gesprek van de dag (van Hanegem, Schrijvers en Geels droegen een permanent). Een middag met de familie doorbrengen is onvergefelijk (vroeger kropen de spelers 's nachts uit het raam om te hoeren en snoeren). Hoe durft een speler een plaatje op te nemen. (Cruijff gaf in de jaren 60 al een loei aan de draaischijf).
[ afbeelding ]
Regels zijn regels, und ordnung muss sein. Je moet op je woorden letten, want iedereen is momenteel heiliger dan de Paus en Bartje die niet voor bruine bonen wenste te bidden. De mediatrainers maken overuren en spelers die wel oprecht hun mondje roeren zorgen voor controversie (Seedorf, Weghorst, Kramer). We zijn in het pré-Beatleliaanse tijdperk aanbeland. Michael J. Fox speelt op Glansterbury samen met Coldplay de sterren van de hemel alsof-ie echt back to the future is komen aanvaren in een gele duikboot. Op tv is er geen authentieke band of zanger meer te zien. Alles wordt ondergedompeld in derderangs namaak, of tribute-gedoe. Elvis is een witte man met snor en de gillende Bi-Gees zijn transeksueel. Muziek is een wedstrijd geworden. Joost mag weten waarom. Echtheid wordt klein gehouden. Puurheid gediskwalificeerd. Niet alleen in Nederland en niet alleen in de muziek.
Na het recente Eurovisie Songfestival is het nu de beurt aan het Europees kampioenschap voetbal om mondjes te snoeren en alle spontaniteit en echtheid de nek om te draaien. Ik denk dat het begon mis te gaan toen Danny Blind op weg naar de penaltystip in de Wereldbeker finale van Ajax tegen Gremio, netjes in zijn hand hoestte. Tegenwoordig zou hij geel krijgen, omdat-ie verzuimde in z'n ellenboog te kuchen. Alleen de aanvoerder mag nog 'foei meneer de scheidsrechter hier trek ik uw beslissing in twijfel,' zeggen. Ooit zijn spelregels bedacht om sportiviteit te waarborgen. Waar er een paar jaar geleden werd besloten om bij eventueel buitenspel de aanvallende partij het voordeel van de twijfel te geven, is er nu een VAR die gebruikt wordt om alles wat voetbal leuk maakt de kop in te drukken.
Randje buitenspel bestaat niet meer. Een teennagel over het randje is al genoeg om over de kook te raken. Lekker ongedwongen juichend door de kamer rennen ( ik spreek uit ervaring) doe je niet meer. Want straks ben je vastgelegd door de buurtcamera van tante Bep en ome Koos. Ben je het lachertje in de buurt-app. "Vroeger" ging de discussie na een doelpunt of hij dubbel telde, of dat er qua doelsaldo nog één moest worden gemaakt. Tegenwoordig is er de vraag of de VAR zal ingrijpen ja of nee. Op een juiste manier gebruik maken van de VAR en andere moderne hulpmiddelen is toe te juichen, maar dan zouden ook andere regels veranderd moeten worden. Schaf bijvoorbeeld buitenspel af zoals het succesvol bij het hockeyen is ingevoerd. Doe ook iets aan de handsballen in het strafschopgebied. Zelfs bij volleybal mag je je voeten gebruiken. Zoals je bij bobsleeën je kont mag keren en bij hink-stap-springen je beste beentje mag voorzetten. Voetbal is inmiddels gekaderd in lijntjes en regels. Alles is strak geregisseerd. Spelers praten achter hun mond en scheidsrechters worden gesouffleerd.
Laat ik positief afsluiten. Er zijn ook voordelen aan het moderne-conservatisme. Als er nog één doelpunt van Lukaku wordt afgekeurd, is hij straks topscorer met 4 afgekeurde doelpunten. Met Afellay als analist, hoef je geen spreker meer te zoeken voor je uitvaart. Paul Verhoeven heeft scheidsrechters van Boekel en Makelie al gecast voor de Duitse remake van De Vierde Man als homofiele blazers. Douwe Bob en Tom Egberts komen in de rust van de finale op de koffie........Echte koffie.........met een wokeje melk.
tong80
Morgen op de Frontpage. De elfde van dit EK.quote:
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Voor één keer val ik van m'n geloof. Geloof het of niet, zelfs mij zal het vanaf nu aan m'n letterlijke reet roesten. Het wordt tijd voor een gouwe pik. De punten pikken en inpakken. Schijt aan de duvel en z'n ouwe moer. Straks de gouden medaille koesteren. Er telt nog maar één ding: Europees kampioen worden. Zelfs de Grieken wonnen ooit het EK. De spelers van destijds worden nog steeds op handen gedragen. Het werden vanaf het EK 2004 godenzonen. Hun destructieve, verdedigende voetbal deed er niet toe. De Portugezen in tranen. De nog jonge Ronaldo leerde voor het eerst de oppergod Zeus kennen. De waterlanders stromen nog steeds over zijn wangetjes. Terwijl de Grieken hun enige voetbalprijs koesteren alsof het wijwater is voor de egoïstische pingelaar.
De triomftocht van "mijn" godenzonen begon op het heilige gras van Wembley. Onder leiding van de aardse J.C.. Bij leven en welzijn Johan Cruijff genoemd, werd het Griekse Panathinaikos met 2-0 verslagen. Met een generaal aan het roer kon het niet mis gaan voor Ajax. De opvolger van Rinus Michels werd de Roemeen Stefan Kovacs. Deze aimabele coach werd in 1972 en 1973 eveneens winnaar van de EC-1. Vóór deze triologie had Feijenoord de weg naar Europees succes al geplaveid, door in 1970 de EC-1 te winnen. Legendarisch is het commentaar van de al even legendarische verslaggever Herman Kuiphof: 'Hands, hij maakt hands, dat moet een penalty zijn, nee, het is een goal, hij laat doorspelen, en natuurlijk, zeer terecht, en Kindvall scoort, Kindvall scoort, hij wordt op de schouders nu weggedragen.'
Er scheidt Oranje nog maar twee wedstrijden van eeuwige roem. Van mij hoeft het Nederlands elftal woensdag en eventueel zondag een keer niet mooi, en/of aanvallend voetbal te spelen. Voor mijn part gaan ze met tien man voor het doel van Engeland bivakkeren. Loerend op een luizige counter. Ik zie schwalbes door de vingers. De Engelsen gele en rode kaarten aansmeren zal ik toejuichen. Tijdtrekken beschouw ik als broodnodig kwaad.
In de EC-1 finale 1971 scoorde Dick van Dijk de eerste goal. Het zou een mooi handgebaar naar Maradona zijn (De hand van God) als Virgil van Dijk woensdag, net zoals Maradona, ooit tegen de Engelsen met de hand het eerste doelpunt maakt. In de voetbalhemel geeft Herman Tsjuiphof commentaar, terwijl de kameraden Cruijff en Maradona, hand in hand, goedkeurend toekijken. 'We leiden. Zijn ze er toch ingetuind.....!' Na de 1-0 overwinning pink ik een traantje weg en denk: 'Dit is een goed stel hoor.'
tong80
[ Bericht 2% gewijzigd door tong80 op 09-07-2024 14:44:23 ]
De triomftocht van "mijn" godenzonen begon op het heilige gras van Wembley. Onder leiding van de aardse J.C.. Bij leven en welzijn Johan Cruijff genoemd, werd het Griekse Panathinaikos met 2-0 verslagen. Met een generaal aan het roer kon het niet mis gaan voor Ajax. De opvolger van Rinus Michels werd de Roemeen Stefan Kovacs. Deze aimabele coach werd in 1972 en 1973 eveneens winnaar van de EC-1. Vóór deze triologie had Feijenoord de weg naar Europees succes al geplaveid, door in 1970 de EC-1 te winnen. Legendarisch is het commentaar van de al even legendarische verslaggever Herman Kuiphof: 'Hands, hij maakt hands, dat moet een penalty zijn, nee, het is een goal, hij laat doorspelen, en natuurlijk, zeer terecht, en Kindvall scoort, Kindvall scoort, hij wordt op de schouders nu weggedragen.'
Er scheidt Oranje nog maar twee wedstrijden van eeuwige roem. Van mij hoeft het Nederlands elftal woensdag en eventueel zondag een keer niet mooi, en/of aanvallend voetbal te spelen. Voor mijn part gaan ze met tien man voor het doel van Engeland bivakkeren. Loerend op een luizige counter. Ik zie schwalbes door de vingers. De Engelsen gele en rode kaarten aansmeren zal ik toejuichen. Tijdtrekken beschouw ik als broodnodig kwaad.
In de EC-1 finale 1971 scoorde Dick van Dijk de eerste goal. Het zou een mooi handgebaar naar Maradona zijn (De hand van God) als Virgil van Dijk woensdag, net zoals Maradona, ooit tegen de Engelsen met de hand het eerste doelpunt maakt. In de voetbalhemel geeft Herman Tsjuiphof commentaar, terwijl de kameraden Cruijff en Maradona, hand in hand, goedkeurend toekijken. 'We leiden. Zijn ze er toch ingetuind.....!' Na de 1-0 overwinning pink ik een traantje weg en denk: 'Dit is een goed stel hoor.'
tong80
[ Bericht 2% gewijzigd door tong80 op 09-07-2024 14:44:23 ]
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Mijn eerste grote voetbal teleurstelling was op het WK-74. Ik was elf jaar, dus oud genoeg om het bewust mee te maken. Natuurlijk niet het hele plaatje, zoals dat wordt genoemd. De impact van zo'n toernooi, of het historisch besef kwam pas een paar jaar later. Op die leeftijd maakt één of twee jaar al veel verschil. Hoe ouder je wordt, hoe minder de afstand in jaren. Op het WK-74 waren de spelers bijna bejaard voor een jochie zoals ik. Terwijl Johan Cruijff pas 26 was. Mocht Cruijffie nog leven zou hij 77 zijn. Nu denk ik, hij is niet eens zo veel ouder dan ik met m'n 61 jaar.
Ik heb soms de neiging te veel aan het verleden te refereren. Dat krijg je doordat je levensgeschiedenis met als onderdeel de voetbalgeschiedenis steeds breder en langer wordt. Ik betrapte me er op dat als mensen het EK-88 bewierookten, ik zei dat we op het WK-74 nog beter speelden en nog meer impact hadden qua voetbalhistorie en belangrijkheid. Ook op FOK! word ik daar op gewezen. 'Opa spreekt' of refererend aan één van m'n voetbalverhalen (EK-88): 'Stond je achter het doel?' Dat EK lijkt voor mij nog redelijk recent, terwijl het alweer 36 jaar geleden is.
Als ik de spelers uit die tijd, of van dat EK als analisten op tv zie, word ik met m'n neus op de feiten gedrukt. Gullit lijkt wel een verkeerde kloon van zichzelf. Bij wie je niks meer herkent van de meest charismatische voetballer aller-tijden. Bij van Basten is van alle mysterieuze voetbalromantiek niks meer over en lijkt hij wel één van de twee grijze, mopperende opa's uit de Muppet-show. Als hem gevraagd wordt wat hij van de wedstrijd vond van het Nederlands elftal tegen Polen, doet-ie eerst z'n gebitje uit en vraagt om een glas water en een tube Kukident, waarna hij stamelt dat ie de wedstrijd niet heeft gezien omdat het kegelen bij bejaardenclub de Blauwe Knoop was uitgelopen.
Het afgelopen EK haalde het Nederlands Elftal de halve finale. Heel Nederland stond op z'n kop. Er werd van links naar rechts gesprongen en vice versa qua andersom. De pret kon niet op. Oranje was wat de klok sloeg en iedereen wist waar de voetbalklepel hing. Het zag er getikt uit en niemand maalde erom. Dat Malen bijna geen speeltijd kreeg, was bijzaak. We hadden immers Wouter. Wouter uit een jongensboek. Wouter was de Berry van Aerle van dit toernooi. Cultspelers die mee mogen doen omdat ze hun contributie op tijd betalen.
Er is en was echter één groot verschil. Iedereen wist tijdens het EK-88 dat 'Ons Ber' eigenlijk niet zo goed was. Maar dat het "type" van Aerle ook in een elftal hoort. Dat noemt men waterdragers, of stofzuiger, dienende speler kan ook nog. Wout Weghorst moest zich eigenlijk ook dienstbaar opstellen. Zijn inbreng hoort er uit te bestaan, dat-ie wordt ingezet als het spelverloop het vraagt. Bij achter-of gelijke stand. Pinchhitter of supersub zijn dan de benamingen voor deze meestal bonkige en lange spits. Koppen is wat ze het beste kunnen.
Dat Wouter één keer dit toernooi met zijn eerste balcontact scoorde, bezorgde hem een heldenstatus. Heel het land riep om hem. Wout was plots de verlosser en Nederlandse Messi. De Messias, de nieuwe Cruijff. Daarom vierde ik stilletjes mee. Ging mee in de roes. Het maakte me even niet uit op welke manier we speelden. Het afgrijselijke voetbal was niet om aan te zien. De punten werden gestolen en de Oostenrijkers en Turken waren plots onneembare vestingen met een ontzagwekkend en groots voetbalverleden. De Oranje nep borsten en plastic dildo's op het hoofd bij volwassen mannen beschouwde ik als normaal. René van der Gijp had al eerder de weg geplaveid voor deze ridicule carnavalsmars. Dus wie ben ik om het af te keuren.
Ik gunde deze generatie hun feestje. Cruijff, van Hanegem, Neeskens, Rensenbrink, Krol, Gullit, van Basten, Rijkaard, Bergkamp, Seedorf, Davids, Kluivert, Robben, van Persie en Sneijder waren voor even uit m'n geheugen gewist. Het Volkspark stadion was weer voor Oranje. En ik ging stiekem terug in de tijd. Zonder het aan de grote klok te hangen dacht ik: 'Daar stond deze opa toch maar mooi achter het doel waar San Marco scoorde en de Duitsers uit het toernooi kegelde.'
tong80
Ik heb soms de neiging te veel aan het verleden te refereren. Dat krijg je doordat je levensgeschiedenis met als onderdeel de voetbalgeschiedenis steeds breder en langer wordt. Ik betrapte me er op dat als mensen het EK-88 bewierookten, ik zei dat we op het WK-74 nog beter speelden en nog meer impact hadden qua voetbalhistorie en belangrijkheid. Ook op FOK! word ik daar op gewezen. 'Opa spreekt' of refererend aan één van m'n voetbalverhalen (EK-88): 'Stond je achter het doel?' Dat EK lijkt voor mij nog redelijk recent, terwijl het alweer 36 jaar geleden is.
Als ik de spelers uit die tijd, of van dat EK als analisten op tv zie, word ik met m'n neus op de feiten gedrukt. Gullit lijkt wel een verkeerde kloon van zichzelf. Bij wie je niks meer herkent van de meest charismatische voetballer aller-tijden. Bij van Basten is van alle mysterieuze voetbalromantiek niks meer over en lijkt hij wel één van de twee grijze, mopperende opa's uit de Muppet-show. Als hem gevraagd wordt wat hij van de wedstrijd vond van het Nederlands elftal tegen Polen, doet-ie eerst z'n gebitje uit en vraagt om een glas water en een tube Kukident, waarna hij stamelt dat ie de wedstrijd niet heeft gezien omdat het kegelen bij bejaardenclub de Blauwe Knoop was uitgelopen.
Het afgelopen EK haalde het Nederlands Elftal de halve finale. Heel Nederland stond op z'n kop. Er werd van links naar rechts gesprongen en vice versa qua andersom. De pret kon niet op. Oranje was wat de klok sloeg en iedereen wist waar de voetbalklepel hing. Het zag er getikt uit en niemand maalde erom. Dat Malen bijna geen speeltijd kreeg, was bijzaak. We hadden immers Wouter. Wouter uit een jongensboek. Wouter was de Berry van Aerle van dit toernooi. Cultspelers die mee mogen doen omdat ze hun contributie op tijd betalen.
Er is en was echter één groot verschil. Iedereen wist tijdens het EK-88 dat 'Ons Ber' eigenlijk niet zo goed was. Maar dat het "type" van Aerle ook in een elftal hoort. Dat noemt men waterdragers, of stofzuiger, dienende speler kan ook nog. Wout Weghorst moest zich eigenlijk ook dienstbaar opstellen. Zijn inbreng hoort er uit te bestaan, dat-ie wordt ingezet als het spelverloop het vraagt. Bij achter-of gelijke stand. Pinchhitter of supersub zijn dan de benamingen voor deze meestal bonkige en lange spits. Koppen is wat ze het beste kunnen.
Dat Wouter één keer dit toernooi met zijn eerste balcontact scoorde, bezorgde hem een heldenstatus. Heel het land riep om hem. Wout was plots de verlosser en Nederlandse Messi. De Messias, de nieuwe Cruijff. Daarom vierde ik stilletjes mee. Ging mee in de roes. Het maakte me even niet uit op welke manier we speelden. Het afgrijselijke voetbal was niet om aan te zien. De punten werden gestolen en de Oostenrijkers en Turken waren plots onneembare vestingen met een ontzagwekkend en groots voetbalverleden. De Oranje nep borsten en plastic dildo's op het hoofd bij volwassen mannen beschouwde ik als normaal. René van der Gijp had al eerder de weg geplaveid voor deze ridicule carnavalsmars. Dus wie ben ik om het af te keuren.
Ik gunde deze generatie hun feestje. Cruijff, van Hanegem, Neeskens, Rensenbrink, Krol, Gullit, van Basten, Rijkaard, Bergkamp, Seedorf, Davids, Kluivert, Robben, van Persie en Sneijder waren voor even uit m'n geheugen gewist. Het Volkspark stadion was weer voor Oranje. En ik ging stiekem terug in de tijd. Zonder het aan de grote klok te hangen dacht ik: 'Daar stond deze opa toch maar mooi achter het doel waar San Marco scoorde en de Duitsers uit het toernooi kegelde.'
tong80
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
|
|
