Mex' Olympisch land van de dag

Dag -25: Chinees Taipei

We blijven nog even in oost-Azië, en dan wel bij Chinees Taipei. Het land dat niet onder zijn eigen naam mee mag doen, want dan wordt China boos. Verhaal is wel ongeveer bekend: Na de Japanse bezetting was er een machtsstrijd die op het Chinese vasteland gewonnen werd door de Communisten, die tot vandaag de dag aan de macht zijn in China. De toenmalige leiders van China werden verdreven naar het eiland Formosa, het grootste eiland van de eilandengroep Taiwan. Officieel heet Taiwan dan ook Republiek China. Ik weiger die flauwekulvlag van Taipei te tonen, we gaan gewoon voor de vlag van Taiwan.



In den beginne deed het land ook 'gewoon' mee als Republiek China, Taiwan of verwante namen. Dit duurde van 1956 tot 1972. In 1956 deed men mee aan het basketbal en er werd met 83-76 gewonnen van Korea. Winnen van Bulgarije en Uruguay lukte niet en uitschakeling volgde. Boksen en gewichtheffen leverden een 9e plaats op, de op een na beste prestaties voor het land deze Spelen. Yang Chuan-Kang werd 8e op de tienkamp, en deed ook nog mee aan het hoogspringen.
In 1960 deed Yang het nog een stukje beter. Op de onderdelen waar snel gerend moest worden of gesprongen was hij steevast de beste, maar de 1500 meter en de werponderdelen lukten minder, waardoor hij met zilver genoegen moest nemen. Ook bij het boksen ging het beter dan 4 jaar daarvoor, met een kwartfinale. Toch weer de typische sporten, atletiek en boksen. Yang moest het in Tokio doen met een 5e plaats en het boksen leverde ook geen kwartfinale op. Wel lukte dat bij het judo. Er werd wel bij veel sporten meegedaan met een sloot atleten, turners, zwemmers en bijvoorbeeld ook voetbal in Rome. In Mexico City werd slechts 1x top 8 behaald, 100 meter-sprintster Chi Cheng werd 7e. Daarnaast waren judo, boksen en gewichtheffen toch wel vooral relevant, sporten waarin de top 10 dan weer werd behaald in München. Het zou de laatste keer zijn dat het team meedeed als Formosa, Taiwan of Republiek China. In 1976 trok het team zich terug, in 1980 was er een boycot en in 1984 was China er voor het eerst bij, dus moest er gekozen worden voor de naam Chinees Taipei.

Dit was het nieuwe tijdperk, met focus op andere sporten. Bij het gewichtheffen haalde Tsai Wen-Yee brons, vier jaar later werd er bijvoorbeeld goed gepresteerd bij het boogschieten. Een grote hoeveelheid atleten en zwemmers was verleden tijd. In 1992 deed het land mee aan het honkbaltoernooi, voor het eerst op de Spelen als een officiële sport. Daar werd zilver gepakt door bijna iedereen behalve Japan en Cuba weg te vegen, en 2x iets minder ruim van Japan te winnen. Alleen Cuba was echt te sterk. Helaas deed het team niet mee in 1996, dus moest het van andere sporten komen. De enige medaille in 1996 was bij het tafeltennis van Jing Chen. Pas in de huidige eeuw begon het echt te draaien. Taiwan was al een tijdje sterk in demonstratiesport Taekwondo, maar dat werd nu een officiele sport. Helaas lukte het niet om te winnen: Huang en Chi kwamen beide niet verder dan brons. Ook Jing Chen was opnieuw goed voor een medaille, ze pakte brons. Daarnaast leverde het gewichtheffen met brons voor Kuo en zilver voor Li. Het bleef wel wachten op het eerste goud. Dat was niet voor de boogschutters, maar de heren wisten wel in het team de finale te bereiken tegen Korea en de dames pakten ook maar meteen brons. Ze waren al een tijdje goed in de sport, maar dit was de definitieve doorbraak. Individueel werd helaas door Yuan Shu-chi de houten medaille behaald. Gelukkig was daar die andere sport, Taekwondo. Huang haalde zilver, Chi scoorde niet, maar er waren ook twee nieuwe namen. Zij pakten kort na elkaar de eerste 2 gouden medailles voor Taiwan in het Taekwondo: Chu Mu-yen en Chen Shih-hsin.



Vanaf daar was het land elke keer goed voor goud. Ja, ook in 2008 werd gewoon deelgenomen. Bijzonder eigenlijk, maar goed, mooi dat het kan. Chen pakte goud bij het gewichtheffen en Lu deed het met zilver. Chu Mu-yen kwam nu tot brons en Sung pakte ook brons. Al met al wat minder dan 2004, maar de 2 belangrijskte sporten leveren dus toch weer. In 2012 beperkte het land zich tot 2 medailles: Tseng met Taekwondobrons en Hsu Shu-ching met gewichthefgoud. Die gouden medaille mocht ze pas later na een diskwalificatie ophalen. Die derde sport, het tafeltennis, leverde een 4e plaats op. In Rio moest het zelfs helemaal van de begindagen komen, Taekwondo leverde voor het eerst geen enkele medaille op. Kuo Hsing-chun pakte gewichthefbrons een dag na de beste dag: Weer eens brons bij het boogschieten en titelprolongatie voor Hsu, daarmee de beste ooit. Dit keer was het wel direct raak en hoefde geen diskwalificatie afgewacht te worden.



Maar ja, 2020 was wel even van een andere orde. Of 2021, moeten we zeggen. Niet bepaald een land dat heel lekker zat in de pandemie, maar ze deden wel mee in de buurt in Japan. En dat hebben we geweten. Eerst waren het vooral de bekende sporten gewichtheffen, boogschieten en taekwondo die leverden, maar nu ging het toch even wat anders: Dag 1 beleefde judoka Yang zijn internationale doorbraak met een knappe zilveren medaille, daarna leverden de gebruikelijke sporten takewondo en tafeltennis brons, boogschieten zilver en gewichtheffen goud voor Kuo in een van de meest duidelijke overwinningen van de Spelen en diezelfde dag ook nog brons in een andere gewichtsklasse. Dat waren de sporten waar Chinees Taipei, Taiwan, wat we ook zeggen willen, goed in zijn, nu kwamen de sporten waar ze niet zo goed in zijn. Dat leverde achter elkaar goud bij het herendubbel badminton voor Lee/Wang die maar net door gingen in een duel met het hogergeplaatste Indonesische duo in de groep, maar uiteindelijk goud pakten. Ook bij het vrouwenenkelspel was er zilver, bij het Golf volgde ook al brons. Daarom moet je golfers gewoon altijd sturen als ze mogen, Pan is volgens mij geen topper. Daarna volgden ook nog zilver bij het turnen op paard voltige en brons bij het boksen en karate. Ineens in maar liefst 10 sporten een medaille voor het land dat voor die Spelen pas 5 sporten überhaupt een medaille had gepakt. Bijzonder.

Daar lijkt het voor 2024 weer naar terug te moeten grijpen. Van al die medaillewinnaars in de minder prominente sporten lijkt alleen Yang een goede kanshebber. Wel zal het gewichtheffen en taekwondo weer wat kanshebbers leveren. Al met al verwacht ik eerder Spelen in de ordegrootte van 2004-2016 dan zoals de afgelopen editie, toen viel wonderlijk genoeg echt alles.

Dag -24: Singapore

We gaan maar weer eens naar een oud Brits overzees gebied: Singapore. Ik ga er niet meer veel over zeggen. Klein land, en als je je kauwgom op straat gooit draai je jaren de bak in. Uitkijken dus. Het is nog best 'groot', zo'n 800 vierkamte km. Kan slechter. Wel een redelijk rijk land, dan moet het op de Spelen wel goed komen. Ook het op 1 na meest dichtbevolkte land, na Monaco. Maar goed, daar scoren de stadsstaten en kleine landen behoorlijk goed op, bijzonder genoeg.



In 1948 werd deelgenomen door hoogspringer Lloyd Valberg, nog voor de onafhankelijkheid van GB én Maleisië in 1965. Valberg haalde de finale en werd daar 14e. In 1952 werd er niet meer meegedaan door Valberg, maar was de enige atleten Tang Pui Wah die niet door de heats kwam. Er was ook een zwemmer en 3 gewichtheffers, waarvan Chay Weng Yew het met P6 het beste deed. In 1956 werd er deelgenomen bij 3 teamsporten: Basketbal, hockey en waterpolo. Dit leverde de grootste delegatie ooit op. Bij het Hockey werd 2x gewonnen, maar tegen India was men uiteraard kansloos. De andere 2 sporten leverden 2 nederlagen op. Gewichtheffen was opnieuw het meest succesvol met een 7e plaats, ditmaal voor Tan Ser Cher. Tiger Tan werd 9e, maar als 1 van de 5 deelnemers (waarvan 3 in dezelfde zeilboot) in Rome wist hij het zilver te pakken. Tiger Tan of Tan Howe Liang, hoe je het wil noemen. Hij had ook goud gepakt op de asian games en op de commonwealth games, niet slecht.



Daarna werd in 1964 niet meegedaan als individueel land maar als onderdeel van Maleisië en in 1968 trok Singapore zich terug in de schulp. Slechts 5 deelnames, opnieuw met het grootste succes bij het gewichtheffen. In 1972 was er helemaal geen gewichtheffer en bleef het bij wat atleten, zwemmers, en een achtste finale in het boksen. Singapore leek zich te reduceren tot het bad aan exoten, slechts een paar deelnemers in atletiek, boksen en zwemmen met weinig succes. Alleen het gewichtheffen was iets wat een mogelijke ontsnapping bood met in 1976 ook weer een 13e plaats voor Chua Koon Siong. In 1980 was daar de obligate pauze voor landen die op goede voet leven met de VS, gevolgd door 1984. Toen ondervond men dat men beter is in zwemmen dan gedacht: Ang Peng Siong pakte een 9e plaats op de 100 meter vrije slag en kwam met zijn team ook voor de dag. Daar lukte het niet om een mooi resultaat te halen.

Vanaf hier kwamen er wel wat meer deelnemers, waarbij zwemmen en de sporten van zuid-oost Azië uitkomst bieden. In 1988 werden veel zwemmers gestuurd, met 2 individuele B-finales tot gevolgd voor Peng Siong en David Lim. Badminton was zo'n sport in 1992, maar Singapore is geen Maleisië of Indonesië en zag alle sporters vroeg wegvallen. Wel waren er weer een paar zwemmers die een sloot aan afstanden deden, maar meer dan een 21e plaats zat er niet in. Tafeltennis was dan nog eerder een succesje met in 1996 de eerste deelname van Jing Jun Hong. Zij kwam tot de achtste finale, prima begin. In 2000 kwam ze als ongeplaatste sterk voor de dag tegen Chinese Sun door 3 games tegen 0 te winnen, en mede daardoor haalde ze de halve finale. Daar kwam ze 1-0 voor in Games tegen een andere Chinese, Li, maar verloor met 3-1. Helaas gebeurde hetzelfde in de bronzen finale, dus 4e, bijna maar net niet zeggen we dan. In Athene gebeurde dit het land alweer, ditmaal was Li Jia Wei de ongelukkige. Ditmaal waren 4 games met 11 punten nodig voor een overwinning, dus de 3-1 voorsprong in de halve finale tegen de laaggeplaatste tegenstander van Li was niet genoeg. U snapt het al: 3-4 en ook de bronzen finale werd verloren. Ook een andere Singaporese, Zhang Xueling, had al verloren van dezelfde tegenstandster in de kwartfinale, al stond zij nooit voor. Bij een overwinning had Singapore een medaille gehad, het mocht niet zo zijn. Bij de dubbels werden ze slechts negende. Het badminton draait ook steeds beter met een 5e plaats voor Ronald Susilo. En ja, er blijft het zwemmen, maar dat is in de marge.

Het moge duidelijk zijn, Tafeltennis is de sport en Li Jiawei werd in 2008 weer 4e in het enkelspel na ditmaal van 2 Chinese dames te verliezen. Bij het zwemmen werd het beste resultaat ooit gehaald: Tao Li werd 5e op de 100 meter vlinderslag. Toch een keer een echte doorbraak daar. Oja, er werd ook eindelijk weer een medaille gewonnen. Li Jiawei mocht dan in haar eentje 4e zijn geworden, met haar landgenotes won ze overtuigend de groep in het nieuwe team event en vervolgens ook de halve finale in dit Davis/BJK achtige format. China was, niet geheel verrassend, te sterk. Ik vind tafeltennis trouwens een leuke sport, jammer dat die Chinezen altijd zo domineren. Ik hoop dat die een keer een team event verliezen. Is nog nooit gebeurd in 4 edities. Maar goed, eindelijk weer zilver. In 2012 kwam daar brons bij. Tweemaal, want Feng Tianwei pakte individueel brons. Tao Li moest het dit keer doen met P10. Maar de tijd van het zwemmen moest nog komen. Drie jaar later brak Joseph Schooling door op de 100 meter vlinderslag met brons op het WK, om samen met het damesteam tafeltennis de medaillehoop te worden. Schooling was de beste in de heats én halve finale, om uiteindelijk ook goud te pakken in de finale. Met naast hem dat unieke podium met 3 zilveren medailles voor grote namen die hij achter zich hield: Random klepper Le Clos, die kale eeuwige tweede (zonder helmpje) Cseh, en natuurlijk de allergrootste, zijn idool Phelps.



De tafeltennisdames werden 4e. Maar goed, het eerste goud was binnen, spelen geslaagd enzo. Schooling kan er helaas niet meer zoveel van, in een poging zijn titel te verdedigen werd hij in 2020 keurig 44e. De Singaporese dames bij het tafeltennis waren ook niet wat het geweest is, al verraste Yu Mengyu lichtjes door de halve finale te behalen. Maar ja, weer 4e, net als vier jaar daarvoor. Toen had ze ook al de kwartfinale behaald en dat deed ze nu in de teamcompetitie. Goede prestaties, maar ja, zonder medaille. Er was nog een zeilteam in de 49FX dat het goed deed, vanaf race 7 haalde ze 5x de top 10 en 3x top 3 met winst in race 11, waardoor ze de medal races haalden. 10e is een mooie prestatie, het beste in de sport.

Singapore stuurt altijd wel wat atleten, maar heel kansrijk voor een medaille bij de traditionele sporten lijkt het land niet. Voor het eerst in tijden is er geen team bij het tafeltennis en de tafeltennissers die gestuurd zijn lijken ook niet kansrijk. Als iemand moet scoren bij een al bekend onderdeel is het Shannon Tan, voornamelijk omdat in Olympisch golf eigenlijk alles kan. Daarom moet je atleten die er iets van kunnen ook gewoon sturen. NOC NSF troep. Maar Singapore heeft geluk, ze hebben namelijk de absolute favoriet bij het kitesurfen, vers op het programma. Maximilian Maeder. Lijkt me zelfs wel de favoriet voor het goud, maar een medaille moet toch zeker ook kunnen als het misgaat. Een paar jaar geleden wonnen ze volgens mij ook het WK badminton al was dat denk ik een lichte verrassing. We zullen zien.

Dag -23: Saudi-Arabië

Tsja, tijd om nog even het minder gave landen-blokje langs te gaan. De sportswashers. Het land waar de aziatische winterspelen van 2029 gaan worden gehouden, fenomenaal. Het land waar je als journalist in stukjes gehakt kunt worden. Maar WIJ leven op goede voet, en als je daar geen coach meer kunt zijn, dan kan je de helft van de wereld wel afstrepen, nietwaar Bart van Merwijk? Nadat de Ottomanen er waren is het Arabisch schiereiland grotendeels herenigd. Ik vind de vlag al dubieus als je er naar kijkt, met dat zwaardje.



De Arabieren deden voor het eerst mee in 1972. Het bleef beperkt tot atleten, en geen van hen overleefde de eerste ronde in zowel de loopnummers als de vijf veldnummers. Jammer. In Montreal zagen we meer dan hetzelfde. Van de 19 atleten die zorgden voor 15 deelnames overleefde niemand de eerste ronde, een tweetal startte niet. Na twee mislukte edities met atletiek had het land er genoeg van. In 1980 nam het niet deel, maar ook in 1984 werd er geen atleet gestuurd. Nee, we zagen vier wielrenners die 24e werden op de 100 km ploegentijdrit en een 15e plaats in de teamwedstrijd bij het degenschermen. Toen mochten er nog meer dan 8 teams meedoen. Er werd ook geschoten, zijn ze vast goed in enzo. Bleek tegen te vallen, een plek bij de beste 45 werd door geen van de 6 deelnemers behaald. Het eerste minuscule succesje was kwalificeren voor het voetbaltoernooi. Er werd zelfs een goal gescoord tegen Brazilië door Majed Abdullah, maar ook tegen Marocco en West-Duitsland werd verloren. 0 uit 3. Ook de boogschutters eindigden achterin. In 1988 bleven alleen die schietsporten over, maar boogschieten en schieten leverden geen succes. Wel was er de terugkeer bij het atletiek en werd door Mohamed Barak Al-Dosari de tweede ronde op de Steeple behaald. Bij demonstratiesport Taekwondo werden wel top 10-resultaten behaald. Al-Dosari deed hetzelfde in 1992, maar werd 9e in ronde 2, niet genoeg voor een finale. 10 seconden te traag, dus dat is best een flink gat. In de heats ging hij maar net door op tijd, 14 honderdsten. In 1992 werden maar een paar sporters gestuurd, 2 zwemmers met een 30e plaats bij de 1500 vrij. Ook het tafeltennis zag voor het eerst deelname. In 1996 was er opnieuw een voetbalteam, dat 3x met de kleinst mogelijke verschillen verloor. Ja, jammer. Bonayan Al-Dosari werd net als dat voetbalteam vijftiende. In niets leek het erop alsof Saoedi-Arabië kon gaan scoren, maar dan is er nog altijd de ultieme centensport: Paardrijden. Khaled Al-Eid deed mee bij het springen en pakte daar brons. Ook was er een vierde plaats bij het taekwondo. Het grootste succes kwam echter van Handi Soua'an Al-Somaily, ineens zilver op de 400 horden. Een totaal willekeurige 47.53, zou hij nooit meer nadoen. 3 honderdsten verwijderd van goud, ook dat nog.



In 2004 was hij een stuk minder goed, een halve finale zat er nog wel in. Al-Bishi werd ook 5e in zijn halve finale over 400 meter. Bij het paardenspringen lukte dit keer weinig en er was geen taekwondo. Bij het gewichtheffen werd zowaar een 12e plaats behaald. De Saudi's hebben inmiddels paardenspringen en atletiek wel als 'hun' sport geclaimd: Er werd een finale behaald in het verspringen met een sprong over 8 meter en bij het paardenspringen werd ook een individuele finale en de teamfinale behaald. Geen grote successen aldaar, de 11e plaats bij het verspringen was het beste resultaat. Inmiddels had nog altijd geen enkele vrouw meegedaan voor het land, en dat begon een hoop gezeik op te leveren. In 2012 moest het land (net als Qatar en Brunei) maar eens wat vrouwen sturen. Dat lukte, Sarah Attar liep de 800 meter in 2 minuut 45. Tsja, dan is het echt om maar een beetje mooie sier te maken. Er deed ook een vrouw mee bij het judo. Maar ja, inmiddels waren de springruiters het paradepaardje. In ronde 1 zich gekwalificeerd voor de teambarrage en daar 3e, niet slecht. Individueel miste Kamal Bahamdan net de medailles, hij werd 4e. In 2016 werd er geen paardrijteam gestuurd. Sarah Attar deed ditmaal mee aan de marathon en liep deze in 3 uur en 16 minuten. Nog steeds sneller dan ik zou kunnen denk ik zo, maar ja, een topscore is het allerminst. Ook bij het schermen deed een dame mee, die in de eerste extra ronde met 15-0 verloor in minder dan 2 minuten. En dat dus tegen een van de zwakste tegenstanders in de klasse, tsja. Lekker vrouwen sturen terwijl het land van binnen nog steeds door en door verrot ongelijk is. Al-Duhaylib haalde een 17e plaats bij het gewichtheffen. Afgelopen editie werd er weer eens gevoetbald, maar een groep met Ivoorkust, Duitland en Brazilië nodigt niet uit. Dat bleek, er werd 3x verloren, ondanks 4 gescoorde goals. Mazen Al-Yassin haalde de halve finale bij de 400 meter, maar werd 4e, uitgeschakeld. Niet slecht. Kwam wel ruim een seconde tekort, hij zat in de traagste serie waar toploper Kevin Borlée niet startte. Gelukkig was er karate. Die sport nemen we niet serieus als het om Kata gaat, maar in dit geval was er een incidentje bij het Kumité. Tareg Hamedi stond in de finale en gaf een trap in de finale die wij zouden bestempelen als 'Karatetrap', maar ja, dat blijkt dus niet zo te zijn. Tegenstander ging KO en dat betekende volgens de scheidsrechters dat Hamedi zich niet netjes had gedragen en geen controle had. Een diskwalificatie volgde, zijn KO tegenstander won goud. Ja, bizar eigenlijk. Leverde later ook nog een hoop discussie op. Enfin, oppleuren met die sport op de Spelen. Zilver voor Saudi-Arabië zitten we toch niet op te wachten. Oordeelt U zelf



Goed nieuws voor de Arabieren: Er is weer een jumpingteam in 2024. Verder hebben we een niet slechte kogelstoter in Mohammed Tolo, met bijna 22 meter als PR. Kan zomaar de finale halen als het mee zit. Verder is er een gekwalificeerde dame genaamd Dunya Abutaleb. Ja, die is dus gewoon gekwalificeerd omdat ze goed is, mooi dat dat kan in zo'n kutland. Gaat het medailles opleveren? Reken er niet op, maar bij paardenspringen kan alles.

Dag -22: Qatar

Nog een stukje sportswashen met Qatar. Saudi-Arabië is er al best goed in, maar Qatar speelt nog wel even op een ander niveau. WK'tje hier, wat koopatleten daar. Gaaf enzo. Een gezellige emir aan de macht. Vroeger hebben de Portugezen en de Ottomanen er gezeten, maar de meest recente overheerser was het Verenigd Koninkrijk. Na 50 jaar was dat klaar. Was nog even sprake van een unie met de Emiraten, maar dat gebeurde niet. Ach, Emiraten, Bahrein, Qatar, allemaal dezelfde landen.



Pas in 1984 deed Qatar voor het eerst mee, 13 jaar na de onafhankelijkheid. Atletiek was een van de sporten waar men het toen in probeerde, met Mansour Salah die 21e werd in de decathlon. Die sprong slechts over 3.50 bij het polsstokhoogspringen en was daarmee bijna 100 punten slechter dan de nummer 20. Er werd ook gevoetbald, die sport waarin ze recent nog een gaaf WK hebben gehouden. Qatar speelde 2-2 tegen Frankrijk, nog best een leuke prestatie, maar daar bleef het bij. Twee nederlagen gaven een exit na de groepsfase. Het schieten leverde ook geen top 40-resultaten op voor de 4 schutters van dienst. In 1988 werd opnieuw aan 3 sporten meegedaan, zeilen in plaats van voetbal. Leverde niet echt meer succes op. Pas in 1992 werd er beter gepresteerd. Zo werd er bij het voetbaltoernooi gewonnen van Egypte en gelijkgespeeld tegen Qatar. Dit voetbaltoernooi was de allereerste keer dat de terugspeelbal niet langer mocht. Moet je nagaan. Verder was er alleen atletiekdeelname. Wel de eerste finale. Ibrahim Ismail haalde de 400 meter-finale en werd 7e, maar Mohamed Suleiman pakte zelfs brons op de 1500 meter. Knap werk voor atletiekland Qatar. Moet wel bij gezegd worden dat het ging om een genaturaliseerde Somaliër, maar soit. Werd in ieder geval genaturaliseerd ruim voor zijn atletiekcarrière.



In 1996 werd Suleiman slechts 9e en Ismail raakte geblesseerd. Wel was er Bilal Saad Mubarak die 10e werd bij het kogelstoten. Nasser Al-Attiya behaalde ook een 15e plaats bij het schieten, niet slecht. In 2000 werd hij zelfs 6e, een stuk beter dan Suleiman wiens piek een beetje was geweest met een veertiende plek. Seifeddine op de steeple deed het beter, 10e. Maar het gewichtheffen bleek de sport om te zijn: Jaber Salem werd 4e en Asaad Said Saif behaalde brons. Saif wist vier jaar later dit niet opnieuw te flikken, hij vergat bij het stoten een gewicht te tillen en zo ging een tweede plaats na het trekken verloren. Nasser Al-Attiya werd in de schietkwalificatie ditmaal 3e, maar meer dan P4 lukte niet. Wel lijkt Qatar inmiddels een steepleland te zijn met twee finaleplaatsen en daarin de 4e plaats voor Musa Amer. Wel weer een koopkeniaan dus. In 2008 behaalde het land al 4 atletiekfinales en daarnaast ook nog plaatsen bij de marathon en de 10 km, 5 in totaal. Dat was wel het enige succes: Al-Attiyah werd dit keer slechts 15e bij de skeet en zwemmen en schermen gaat het land wat minder goed af.

In 2012 was er gezeik. Dit gezeik is jullie al bekend, maar ook Qatar zou vrouwen gaan zenden. Noor Al-Malki deed mee, maar ze finishte niet op de 100 meter. Ook deed er een schutter mee en een tafeltennister. Nouja, tis wat, maar we gaan nu voor de echte namen. Al-Attiyah was al 4x net niet goed genoeg, maar nu wel. Brons na een shoot-off bij de skeet, eindelijk loon naar werken. Mutaz Essa Barshim, zijn broer is een voetbalkeeper, pakte zilver bij het hoogspringen. 2.29 was natuurlijk geen bijzondere hoogte. Was wel de enige finale, maar goed, toch zilver. Oja, er was ook nog een hele slechte zwemmer, die bijna 5.5 minuut deed over de 400 wissel. Tsja. In 2016 werd er meegedaan met het paardenspringen, waarbij een of andere sjeik de finaleronde behaalde. Werd keurig 6e. Ze deden ook mee bij het handbal met overwinningen op Kroatië en Argentinië, maar in de kwartfinale ging het mis tegen Duitsland. Ze hadden ook een Braziliaan gevonden voor beachvolleybal, die in de eerste KO-ronde tegen 2 Russen eruit gingen en een Chinees die kon tafeltennissen. Classic. Top 8 werd weer eens gehaald bij het gewichtheffen door Faris Ibrahim, beter dan Al-Attiya die nu wel echt een keer klaar was. Niet bij de top 30, dat lijkt wel over. Barshim echter niet, die kwam tot 2m36 deze keer. Weer zilver. Het beachduo werd in Tokio uit elkaar gehaald, Cherif Younousse mocht nu samen met Ahmed Janko. Dit duo haalde brons, toch wel knap, ondanks dat het uiteraard geen Qatarezen zijn. Fares Ibrahim pakte zelfs goud bij het gewichtheffen, lekker bezig. Het eerste goud ooit. Een dag later werd het nog wel beter. Mutaz Barshim wist zijn 2x zilver te upgraden naar goud. Wel gedeeld, hij en zijn goede vriend Tamberi besloten samen het goud te delen nadat ze allebei niet over 2m39 waren gekomen.



Fares Ibrahim El-Bakh en Mutaz Essa Barshim lijken zo'n beetje de beste kanshebbers op een nieuwe medaille. Er is ook nog een schutter die er wel iets van kan, daar moet Qatar het mee doen. Een medaille zal er wel in zitten, 2x goud wordt een stukje lastiger. Maar ja, pak m beet 2 medailles op een handjevol atleten is niet slecht.

Dag -21: Koeweit

Je hebt landen waar veel zinnigs over te zeggen is, landen waar weinig zinnigs over te zeggen is en landen met Koe in de naam. Toen ik zes was vond ik dat erg leuk, maar het bleek dat het gewoon weer zo'n kutland is met een hoop gastarbeiders en met een staatsreligie. Er was ook nog eens een keer wat burenruzie met Irak. Oh, en uiteraard hebben de Britten het gebied in bezit gehad. Tsja. Als je de vlag van Koeweit een beetje afknipt heb je de vlag van Hongarije, leuk feitje. Vrij lange vlag, immers.



De Koeweiti doen sinds 1968 mee aan de Spelen en lieten maar 1x verstek gaan. Nouja, niet helemaal, maar dat bespreken we straks uitgebreid. Laten we beginnen bij het begin. In 1968 werden 2 marathonlopers gestuurd. Zonder finish. Ja, jammer. In 1972 werd er in ieder geval gefinishd door de 100 meter-loper en de 100 en 200 meter-zwemmers. Zij deden dat uiteraard niet in toptijden en dus bleef het bij 3 races in totaal. Er werd ook een team gestuurd op de 4x100 meter, maar dit team startte uiteindelijk niet. In 1976 werd er wel gelopen in de heat, maar het leverde niet meer succes op. Abdul Aziz Abdul Kareem overleefde de eerste ronde op de 200 meter, maar de kwartfinales waren hem wel te machtig. Een finale finishen had er nog altijd niet ingezeten, al werd een schermteam bij het floretschermen negende, maar dat was de uitslag voor elk team dat de eerste ronde niet overleefde en judoka Fahed Salem werd 9e, al komt dat ook doordat hij toevallig de herkansingsronde in mocht omdat hij tegen finalist Ninomiya had mogen judoen. Nee, met Koeweit is geen topsportland gevonden. Wel een land dat geloofde in neutraliteit: In 1980 stuurde het meer sporters dan ooit, maar ook in 1984 was er een fikse delegatie. In 1980 werd deelgenomen op het handbaltoernooi én het voetbaltoernooi. Op het voetbaltoernooi werd gewonnen met 3-1 van Nigeria en waren er gelijkspelletjes tegen Colombia en Tsjechoslowakije. Dat laatste kunnen we wel beschouwen als salonremise, maar de landen die werden verschalkt was toch niet niks. Niet geheel verrassend was dat het eindstation: Er werd 'slechts' met 2-1 verloren van de Sovjets. Bij het handbal werd wel 'gewoon' alles verloren. Geen teamsporten behalve een schermteam in 1984, deze behaalden met een 11e en 14e plaats respectievelijk dan ook de topklasseringen. De judokas kwamen deze keer niet eens in de herkansingsronde. Samen met atletiek, schoonspringen en zwemmen leken dat de vaste sporten voor Koeweit te zijn om in ieder geval aanwezigheid te veinzen.

In 1988 deed Waleed Abdulmushin mee aan het roeien, en overleefde zowaar de eerste ronde op de skiff. Daar bleef het bij. Er was ook een bokser die tot de achtste finale kwam, Ali Al-Baluchi. Verder de usual suspects. In Barcelona was de delegatie weer wat groter, met dank aan een voetbalteam. Dit team was minder goed dan in 1980, maar kwam nog wel op voorsprong tegen de VS. Uiteindelijk bleef het bij 3 nederlagen en een vlotte aftocht. Er was wel demonstratiesport Taekwondo, waar Mohamed Al-Qaimi de halve finale behaalde in een veld van 8. Maar ja, een demonstratiesport telt niet. De tijd van schermteams was vanaf hier ook zo'n beetje voorbij, tegenwoordig met maar 8 teams mogen we daar niet eens meer aan denken, bij sommige sporten is er echt zwaar beknibbeld op het aantal sporten en voor dit soort landen is dat pijnlijk. Er werd wel een nieuwe sport gevonden: Schieten, met twee deelnemers. Abdullah Al-Rashidi werd 42e, Fehaid Al-Deehani werd 10e op de Double Trap. Prima resultaat van die laatste en als we die ene judoka en in een sport met een officiële ranking die echt zinnig is de eerste top 10-plaats voor een individu, er was natuurlijk wel al die top 8 in het voetbal. Dat schieten met dat geweer bleek het land wel te liggen, want in 2000 waren er 5 schutters, met Al-Rashidi die nu al 14e werd, Mashfi Al-Mutairi met P10, met Khaled Al-Mudhaf met P4 op de Trap ook. Fehaid Al-Deehani werd derde en dus was de eerste bronzen medaille een feit. Koeweit is definitief een schietland.



Definitief waren er minder deelnemers in 2004. Het voetbalteam van 2000, dat overigens wel van Tsjechië met namen als Heinz, Jankulovski, Ujfalusi en Baros (en Cech op de reservelijst) wist te winnen, was er niet meer, en dus bleef het bij 11 man. 5 hardlopers, 1 judoka, 5 schutters. Uiteraard deed die laatste groep het beste, met Al-Mudhaf die 6e werd en medaillewinnaar Al-Deehani met een achtste plaats, net als Al-Rashidi. 100 meter-loopster Danah Al-Nasrallah werd de eerste vrouw voor Koeweit op de Spelen, maar de 100 meter in 13.92, dat is geen toptijd om het zo te zeggen. In 2008 was Al-Deehani er niet meer bij en Al-Mudhaf evenmin. Al-Rashidi was ditmaal de beste met P9. Er werd zowaar een halve finale op de 800 meter behaald, maar daar werd de achtste plaats behaald. In 2012 waren atletiek, zwemmen en tafeltennis geen succes, ze moesten het maar weer proberen in schieten. Al-Dehaani werd 4e in double trap. Erg jammer, maar een paar dagen later werd hij derde in trap. Weer brons voor de enige Koeweiti met een medaille.

Toen kwam 2016. Voor velen. Zelfs voor sporters uit Koeweit. Maar niet voor het KOC, of hoe we dat ook noemen mogen. Het Koeweits Olympisch Comite was in 2010 stout geweest en een jaartje geschorst, omdat de regering zich teveel met het comité bemoeide. Gebeurde nogmaals in 2015. Dus mocht Koeweit niet onder eigen vlag deelnemen. De sporters die zouden meedoen, die mochten wel, maar onder de Olympische vlag. Gebeurde ook al in 1992 met deelnemers uit Joegoslavië en Macedonië, in 2000 met deelnemers uit Oost-Timor en in 2012 met 1 deelnemer uit Zuid-Soedan en 3 uit Curacao, waaronder de tegenwoordig door ONS geclaimde Liemarvin Bonevacia. Komende editie gaan er ook wat Russen en Wit-Russen meedoen, al zal dat onder een andere vlag en landcode zijn dan de Olympische vlag. Enfin, uiteraard precies nu zou Al-Rashidi wel scoren op de skeet met brons. En Al-Deehani had eindelijk zijn finest moment: Goud op de Double Trap. De beste Spelen ooit voor Koeweit, maar ja, zonder Koeweit genoemd te worden. Lekker voor ze, moet men maar normaal en netjes doen. Afgelopen editie waren er weer atleten, zwemmers, roeiers en zelfs iemand bij de kata. Daar deed Al-Mosawi het niet eens zo slecht, met 24.24 kwam hij nog in de buurt van de strijd om het brons in deze flopsport. Al-Deehani was er deze keer niet bij, maar Al-Rashidi was weer goed in het schieten. Brons in de skeet. Er was nog een finale bij trap voor Al-Faihan. Maar die werd slechts 6e. Enfin, Al Rashidi pakte het derde brons voor Koeweit en zijn eerste voor het land, maar zijn tweede in totaal. Wij danken de Koeweitse regering voor deze clusterfuck.



Koeweit heeft tegenwoordig een best redelijke hordenloper in Yaqoub Alyouha. Komt 1 of 2 tienden tekort voor een finale, maar 13.4 is niet slecht. Verder hebben ze een schermer, een roeier en een zeiler op basis van piëteit. Al-Deehaid en Al-Rashidi zijn er niet meer bij, dus een nieuwe medaille moet komen van ofwel Al-Mudhaf, die in 2002 al ooit goud pakte bij het onderdeel trap op het WK of van Al-Daihani, al geef ik die een stuk minder kans.

Dubbel leesvoer vandaag:

Dag -20: IJsland

We zijn weer heel even terug in Europa, op doorreis naar Amerika waar we de komende dagen gaan verblijven. IJsland, het minst zuidelijke land van alle Olympische deelnemers. Het land van omvallende banken, vervelende vulkanen, zangeressen die op Michael Jackson lijken en de Viking Clap. Pas in 1944 werd IJsland officieel onafhankelijk, best laat eigenlijk. Uiteraard is veel van de cultuur afgeleid van Noorwegen en weetikwat. De oude IJslandse vlag lijkt nogal op de oude Griekse vlag, jeetje.



IJsland doet al behoorlijk lang mee. Sinds 1908 om precies te zijn, al werd in het interbellum alleen in Berlijn meegedaan. Indertijd nog autonoom onder de Denen. In 1908 was IJsland een van de 22 landen die deelnam, bij precies 1 sport: Worstelen. Met 2 nederlagen een 4e plaats, niet slecht. In 1912 was het minder succesvol, de worstelaar verloor sneller 2x moest tegen een Fin. Er was ook een atleet. Achja. Het was wachten tot 1936. Er was een waterpoloteam en wat atleten, waarvan Sigurdsson de 22e plaats haalde. Het waterpoloteam verloor alles. In 1948 was er een andere Sigurdsson die 13e werd bij het kogelstoten. Er waren verder ook wat zwemmers. In 1952 werd zelfs alleen bij atletiek meegedaan, waarbij de 9 atleten 2 finales behaalden. In 1956 werd deze delegatie zelfs tot 2 beperkt, maar minder in aantallen betekent niet per se minder in prestatie. Vilhjalmur Einarsson sprong naar 16m26 bij de hinkstapsprong, en dat was goed voor zilver. Mooi resultaat voor het kleine landje.



Vier jaar later kon Einarsson dat niet herhalen, werd slechts 5e. Wel bleef atletiek de meest relevante sport, waarbij ook al een paar keer een tienkamper was gestuurd. Björgvin Hólm werd 14e. Als je die resultaten bij polshoog en hoog ziet kijk je echt je ogen uit. Al moet ik zeggen, 3m30 bij polshoog was in die tijd ook heel slecht. Dat deed Thorlaksson, al moet je eigenlijk þorláksson zeggen, toch beter. 4m40 en een 12e plaats in 1964. Maar goed, dat was dan ook wel een goede polsstokhoogspringer. In 1968 werd eindelijk weer eens meegedaan aan 3 sporten. Helaas overleefe Thorlaksson tienkamp ze keer niet en bij het zwemmen was de heats overleven lastig. Bij het gewichtheffen pakte Sigurpálsson een DQ.

In 1972 werd er een nieuwe sport gevonden. De teamsport van scandinavië is handbal. In de eerste ronde was er een gelijkspelletje tegen Tsjechië en een 27-16 overwinning tegen Tunesië. Maar meer dan naar de wedstrijden om de achterliggende plaatsen was het niet, en daar werd 2x verloren, dus 12e was het maximale. Daarmee ging het aantal sporten naar 4. Er werd ook een halve finale behaald in het atletiek. In 1976 haalde Guðmundur Sigurðsson de 8e plaats bij het gewichtheffen, maar topklasseringen bleven verder uit. In 1980 bleven de zwemmers thuis, wel waren er wat judokas. Dat leverde in 1984 een tweede medaille op: Bjarni Friðriksson behaalde brons in een sport waarin ik dat toch niet direct verwacht had. Het handbalteam kwam helaas net tekort voor een klassering bij de beste 4. 3e in de groep, de wedstrijd om de vijfde plaats verloren. Speerwerpen, wat ik wel als typisch Scandinavische sport zie, leverde ook al P6 op.

Handbal werd inmiddels een vaste sport. Ditmaal goed voor een 8e plaats. Friðriksson verloor 2x en lag er snel uit. Er werd wel een halve finale behaald op de 100 meter rugslag door Edvard Edvardsson, de IJslandse Taeke Taekema zullen we maar zeggen. 1992 leverde twee werpfinales op bij het atletiek, al was de atletiekdelegatie wel een stukje kleiner. Het IJslandse handbalteam deed bijna een Denemarken - niet kwalificeren, toch naar de spelen naar de DQ voor Joegoslavië en prompt naar de halve finale. Maar ja, daar verloor het team 23-19 van het CIS-team en met 24-20 van de Fransen. De man van het brons in 1984 lag er weer meteen uit. In 1996 werden er slechts 9 man gestuurd, met tienkamper Jon Magnusson met P12 als beste. Dit mindere resultaat werd in 2000 echter opgevolgd door een best grote groep atleten. Daarvan haalde Vala Flosadóttir ineens weer brons. Atletiekland IJsland levert andermaal.



Daarnaast was er ook al een 7e plaats op de 400 horden én een 4e plaats bij de 200 meter rugslag. Voor een land met ongeveer het inwoneraantal van Utrecht en bepaald geen zomersportklimaat is dat niet slecht. In 2004 werd bijvoorbeeld een turnfinale behaald, Runar Alexandersson werd 7e op het paard voltige. Er was nog een andere polsstokhoogspringster dan in 2000, Elisdottir werd 5e. Ruslagzwemmer Arnarson zwom gek genoeg alleen op de 50 vrij, en het handbalteam werd 5e in de groep. Een stuk minder dan 2000 dus. In 2008 lukte het eindelijk wel eens een keer voor het handbalteam. De groepsfase ging moeizaam, na 2 overwinningen was er daarna een nipte nederlaag en 2 gelijke spelen, precies genoeg voor kwalificatie. Maar de kwartfinale en halve finale werkten juist wel: 2 overwinningen. Helaas lukte die eerste gouden medaille niet, IJsland verloor met 23-28 van Frankrijk. Die gouden medaille zat er andermaal niet in. Dat was het laatste grote succes. Hjalmsdottir haalde een finale op het speerwerpen in Londen en het herenhandbal won de groep in 2012 volledig ongeslagen, nu wonnen ze wel van Frankrijk. Maar in de kwartfinale ging het mis tegen Hongarije: 33-34 na extra tijd. Met Hinriksdottir was er een redelijke 800 meter-loopster, maar een halve finale was teveel gevraagd in 2016. Wel waren er een paar goede zwemsters: Gustafsdottir én Luthersdottir haalden de finale op de 200 rug en 100 school. Meer dan dat zat er niet in voor de dames. Drie jaar geleden stuurde IJsland bijzonder weinig deelnemers. Maar 4 stuks, bah. Flopshow. Geen Luthersdottir of Hinriksdottir, ik ben tegen. Wie er wel gestuurd werden konden er weinig van, zelfs Sveinn McKee die soms nog wel eens internationale halve finales zwemt, werd slechts 24e in de serie schoolslag. Flopspelen voor IJsland, wegwezen en strik erom. Tijd dat ze weer eens meedoen bij het handbal.

Dit gaat ook niet veranderen. IJsland leek een tijdje mondiaal zo af en toe aardig mee te kunnen met een goed handbalteam en geregeld finales in het atletiek en zelfs een paar zwemfinales. Maar nu is er niks meer: Geen goede atleet, McKee als enige zwemmer die er íets van kan en nog 2 universaliteitsquota bij schieten en triatlon. Als McKee de halve finale niet haalt kan het land wel eens met Monaco en Liechtenstein strijden om de slechtste van Europa. Bij Malta, Luxemburg, San Marino én Andorra zie ik haast meer perspectief. IJsland is gereduceerd tot een sportdwerg. Geen viking clap derhalve. Zijn sommige mensen ook weer blij mee.

Dag -19: Haïti

Haïti. Een land met een wonderlijke historie. Het deelt een eiland met de Dominicaanse Republiek en was een Spaanse en Franse kolonie. Er woedde echter een grote slavenopstand en Haïti werd al vroeg onafhankelijk. Helaas is daar niet veel mee gedaan: Het land is arm, de Amerikanen hebben er hun invloed geprobeerd te krijgen, er is een dictatuur geweest en het land is tegenwoordig geteisterd door natuurrampen en totale anarchie. Dat gaan we ook terug zien in de Olympische resultaten.



Al in 1900 deed het land mee, bij het schermen. De twee schermers wisten de eerste ronde niet te overleven. Ook deed een rugbyspeler, Constantin Henriquez mee bij een gemengd team, dat gemengde team pakte goud. In 1924 keerde het land terug, weer in Parijs. Toen deden er 3 atleten en 5 schutters mee. Theard haalde een kwartfinale op de 200 meter, maar de schutters waren zeer succesvol bij het 600 meter vrij geweerschieten. Vijfde en zesde in de individuele competitie, maar ook brons in de teamfinale. Mooi resultaat. In Amsterdam waren de schutters er helaas niet meer bij, maar nog wel 2 atleten. Theard haalde ditmaal de kwartfinale op de 100 meter, maar Silvio Cator deed het nog een stuk beter: Zilver op het verspringen.



Goed, ik ga maar gelijk met de deur in huis vallen: Dit is tot op de dag van vandaag de meest recente medaille van Haïti. Daarmee is het van de nog bestaande landen het land dat het langst droog staat op de Spelen. Ik zie dat ook niet snel veranderen. We gaan kijken waar dat aan schort. Allereerst deed Haïti lang niet altijd meer mee: Na 1932 was er een hele tijd afwezigheid. In 1932 werd Silvio Cator nog 9e, hij sprong helaas een stuk minder ver in de finale. Ook haalde Theard ditmaal geen kwartfinale, het was direct klaar. In 1936 was er wel de intentie tot deelname, en daardoor was er een incident waarbij de vlag van Haiti en Liechtenstein als te veel gelijkend werden beoordeeld. Liechtenstein veranderde een jaar later de vlag. Bij het gewichtheffen zou er iemand deelnemen, maar hij was geblesseerd. Daarna duurde het tot 1960 voor een nieuwe deelname met Philome Laguerre op het gewichtheffen. Hij zou helaas niet eindigen, zijn Military Press leverde een vijfde plaats op, maar bij het trekken tilde hij geen gewicht. Het duurde tot 1972 voor een nieuwe deelname, alles op het atletiek. Er werd iemand gestuurd op de kortste 4 afstanden en de langste 2 afstanden, en een dame op de 100 meter. Er wordt beweerd dat dit gewoon een aantal mannen waren die een beetje konden hardlopen die vooral door de dictator werden beloond voor andere zaken voor een gezellig uitje naar München. Stukje corruptie. De 62e plaats voor de marathonloper was daarmee het enige resultaat. In 1976 werd het vooral bij het boksen iets serieuzer genomen: Yves Jeudy haalde een kwartfinale. Dat was dus nog redelijk dicht bij een medaille. Daar moet echter bij gezegd worden dat het beeld wat vertekent: Jeudy had 2 byes en in ronde 2 won hij omdat zijn (vermoedelijk Afrikaanse) tegenstander vooraf zich had teruggetrokken. Dit gold ook voor Wesly Felix, maar met slechts 1 bye had hij in ronde 3 al pech. Beide verloren uiterst kansloos, ze maakten de bokspartij niet vol.

Na de boycot van 1980 was Haïti terug in 1984: Inmiddels wilde het land zich wel laten zien. Er werd een marathonloper en 2 floretschermsters gestuurd: Lamothe werd 78e op de marathon van de dames won Gina Faustin 2 van de 6 wedstrijden. Helaas onvoldoende voor een volgende ronde met de poolrondes zoals ze die toen hadden. Lamothe was in Seoul een stuk sterker met een 20e plaats op de marathon en er werd door Deborah Saint Phard ook een 19e positie behaald bij het kogelstoten. Ook was er een tennisser, die was er ook al in 1984 maar toen was het een demonstratiesport. Begon de eerste ronde met setwinst maar verloor 3-1. Ik wist niet day Olympisch tennis blijkbaar ooit wel gewoon vijfsetters had voor elke partij. Blijkbaar hebben ze dat pas in 1996 aangepast. In 1992 deden zowaar 5 judokas mee, allemaal verloren in ronde 2. Eentje had overigens wel gewonnen in ronde 1, de rest kreeg een bye. Lamothe werd dit keer 76e, toch bijzonder die 20e plaats tussendoor. Haiti deed wel aan verschillende sporten mee, bijvoorbeeld voor het eerst zwemmen in 1996, naast het al genoemde atletiek, tennis en judo. Het was wel weer allemaal vrij kansloos. Dat veranderde in 2000, even leek er licht te komen. Nadine Faustin liep 13.13 in de eerste ronde op de 100 horden en kwalificeerde zich en liep vervolgens 13.25 in de halve finale. Dat was net sneller dan Dudley Dorival, die er 10 meter langer over moest doen. 13.33 was genoeg voor kwalificatie en uiteindelijk was in de halve finale 13.35 goed voor een finaleplaats. De eerste top 8 sinds 1928 was een feit, met uiteindelijk P7 in de finale.



Dorival was eigenlijk een Amerikaan met Haïtiaanse ouders, niet echt representatief voor het sportsysteem. Maar goed, hij was er wel voor Haïti terwijl de judoka en tennisser wel meteen waren uitgeschakeld. In 2004 liep hij bizar genoeg 3x 13.39, in de eerste ronde, kwartfinale én halve finale, maar dat was niet genoeg voor een finale. Faustin mocht ook weer de halve finale lopen, maar werd 8e. Verrassingsport taekwondo werd geprobeerd, maar ook daar was er geen succes. Dorival was in 2008 inmiddels niet al te sterk meer en kwam niet door de kwartfinale. Faustin overleefde de heat ditmaal ook niet. Lukte wel voor Barbara Pierre op de 100 meter, maar de kwartfinale was haar te machtig. Als er ooit iets moet gebeuren voor Haïti dan is het op de atletiekbaan, bij het judo en boksen was het weer uiterst kansloos, mooi voor het meedoen en dat was het. In 2012 werd opnieuw een atletiekfinale behaald, Samyr Laine werd 10e in de kwalificatie hinkstapspringen. Marlena Wesh liep een halve finale 400 meter. Dat was het wel voor de delegatie van 4 atleten en 1 judoka, die uiteraard meteen eruit lag.

In 2016 werd zowaar op een hoop sporten ingezet. Er werden 2 zwemmers gestuurd. Er was een taekwondoka, Aniya Loussaint, die het niet eens zo slecht deed: 4-5 tegen Française finalist Niaré is niet slecht. In de herkansing lukte het niet. Judo, boksen en worstelen waren minder kansrijk. Er was ook een gewichtheffer. Uiteraard ook atletiek, met Julmis die een halve finale op de 110 horden haalde maar daar gediskwalificeerd werd, net als landgenote Jean in de heats op de net iets kortere afstand. Jean liep onder de 13 seconden in Tokio, genoeg voor een halve finale. Lauren Lee mocht ditmaal het taekwondo proberen, maar was een stuk minder kansrijk dan haar landgenote: 2-22 in ronde 1 en 5-26 in de herkansing is pijnlijk. Er was ook weer boksen, judo en zwemmen.

Dit jaar worden zo te zien 4 namen gestuurd. Er is een judoka met een continentaal ticketje, zal wel een vroege uitschakeling worden. Ook Cedrick Belony krijgt de kans bij het boksen om er meteen uit te liggen. Er lijkt maar 1 atlete te zijn op de 100 horden, PR op de horden van 12.72 voor deze Emelia Chatfield dus een halve finale moet kunnen. Wel jammer dat ze blijkbaar niet wat meer kunnen leveren, want af en toe zit er nog best wat goeds tussen. Oja, wel leuk, Haïti gaat haar debuut maken bij het turnen. Lynnzee Brown, uiteraard een Amerikaanse. Want ja, alles wat een beetje geld heeft om te sporten is een halve Amerikaan. Dat is ergens wel jammer, maar ook logisch. En denk ik de enige kans op een medaille, maar daar is het lastige verhaal dat je als je écht kansrijk bent, je wel voor Amerika uitkomt.

Dag -18: Costa Rica

We blijven even in centraal-Amerika en wel in Costa Rica. De laatste keer dat WE de halve finale haalden op een groot voetbaltoernooi was dat ten koste van dit landje, dat we verder niet zo heel goed kennen. Het is een van de meer vrije, welvarende en geweldloze landen van Midden-Amerika, waar het eerst onafhankelijk werd van Spanje als onderdeel van Mexico en de Verenigde Staten van Centraal-Amerika, maar uiteindelijk in 1840 zelfstandig geworden. In den beginne hadden ze nog het blauw-wit-blauw van Midden-Amerika, snel veranderde de vlag naar de kleurenstelling van de huidige vlag.



Costa Rica is zo'n land waarvan je meer verwacht op de Spelen dan ze brengen. Het is een best groot land met een inwoneraantal van zo'n 5 miljoen, geen enorm aantal maar daarmee zou je wel mee moeten kunnen komen als relatief rijk land. De eerste deelname was in 1936 bij het sabelschermen, door Bernardo de la Guardia. Zou 1 van de 6 wedstrijden in zijn groep winnen en daarmee gedeeld 7e worden. Niet zo'n sterke bewaking dus bij vijf nederlagen. Maar goed, je kunt ook bijvoorbeeld van den Neucker heten, zoals een van de Belgen die aan hetzelfde evenement deelnemen. Dan maar een naam die niet helemaal klopt. Na de oorlog duurde het even voor een nieuwe deelname. We schrijven 1964. Twee judoka's deden mee: Rafael Barquero en Orlando Madrigal. Allebei verloren ze hun wedstrijden, waarbij Barquero de pech had dat hij 3 potjes moest judoën in de groep. In Mexico werd een serieuzere delegatie gestuurd. Een aantal atleten, boksers, wielrenners, zwemmers, gewichtheffers en schutters mochten het proberen. Tot echt sprekende resultaten kwam het helaas niet. Een top 16 kwam er niet. In 1972 bleef het weer beperkt tot 3 deelnemers, met Rafael Perez die niet eens startte op de 5000 meter en op de 10 km niet genoeg was voor de finale, terwijl bij het judo Roberto Solorzano ook weer direct was uitgeschakeld. Het eerste relatieve succes kwam in Montreal. Er waren slechts 5 deelnemers, waaronder voor het eerst bij boogschieten, maar zwemster Maria Paris deed op maar liefst 5 onderdelen mee. Haar beste was de 100 meter vlinderslag, waar ze verrassend 11e werd. Costa Rica kwam daarmee in ieder geval in de buurt van diplomaposities. Costa Rica verklaarde zich zowaar niet solidair met de VS en deed in 1980 gewoon mee. Doordat er een voetbalteam werd gestuurd was de delegatie behoorlijk groot. Er werd echter zelfs van Finland verloren, veelzeggend. Maria Paris deed het ditmaal echter nog beter dan in 1976 en werd knap 7e op haar onderdeel, de 100 meter vlinderslag.

Ook in 1984 werd het voetbalteam van stal gehaald. Ditmaal was er wel een overwinning, tegen Italië nota bene. Maar ja, die waren al geplaatst en Costa Rica er al uit, dus het maakte niet echt uit. Paris was er niet meer bij in 1984 en nieuwe zwemmer Andrey Aguilar had niet bepaald hetzelfde niveau, hij kwam tot een 26e plaats. Ook bij het judo waren er weer snelle uitschakelingen. In 1988 was er echter een nieuwe generatie zwemmers opgetrommeld. Meest herkebare daarvan: Sylvia Poll. Zij versloeg al een nog jonge Jenny Thompson op de Pan-Am games in 1987, maar met 2:00 op de 200m vrij werd nog geen medaille verwacht. In Seoul was ze echter anderhalve seconde sneller en dat was genoeg voor zilver tussen de Oost-Duitse dames. Poll werd ook 5e op de 100 meter vrij en 6e op de 100 rug. In 1992 besloot ze zich volledig toe te leggen op de rugslag. Op de 200 rugslag werd ze 7e. Toch maar terug naar de vrije slag zou je dan zeggen. Zoila Stewart kwam zowaar een rondje verder bij het atletiek. Maar bij andere sporten lukte het nog niet zoals bij het zwemmen. In 1996 was dat een ander verhaal. Silvia Poll was verdwenen, maar er was een goede mountainbiker in Jose Brenes. Werd 6e. Blijkbaar is het voor mountainbiken handig als je naam met Bren begint. Nouja, het is ook handig voor zwemmen als je achternaam met Poll begint. Zusje Claudia deed dit keer mee en won goud op het onderdeel dat 8 jaar eerder nog goed was voor zilver.



In 2000 was er slechts een kleine delegatie. 7 atleten, ik vind het wat karig. Maar ja, wel dubbel brons voor Poll. Dat is goed genoeg. Het zou voorlopig de laatste medaille zijn voor Costa Rica. Poll kwam in 2004 2x net tekort voor de finale. Gelukkig voor het land was er voetbal, waar een stunt tegen Portugal kwam. 11 semi-willekeurige spelers die mooi kunnen zeggen een keer een voetbalwedstrijd tegen een toem met Ronaldo (al speelde die niet). Portugal pakte 2x rood, dat hielp. Uiteindelijk werd het 4-2. Nery Brenes was de man van de jaren erna. Een redelijk goede 400 meter-loper, kwam ongeveer een tiende tekort voor een finale in Peking. Liep minder hard in 2012. De andere sporten bleven wielrennen, judo en zwemmen, maar met weinig succes. Bij het wielrennen kennen we Andrey Amador, maar dat is ook geen topper natuurlijk. Die werd ooit een keer wonderlijk 4e in de Giro, dat was een vreemd jaar. Brenes was weer wat beter in 2016 en haalde 2 halve finales, maar ook op de 200 meter zat een finale er niet in. Ze deden ook mee bij het beachvolleybal, maar zonder succes. Gelukkig voor Costa Rica zijn er showsporten. Henessey is een degelijke surfster en haalde de kwartfinale in Tokio. Vargas wist overigens bij de 100 horden tot 12.69 te komen in de halve finale, maar daarmee kwam ze 2 honderdste tekort voor een finale, jammer. Het beste resultaat kwam van Kenneth Tencio: Hij werd 4e op de BMX-fiets, al stuntende. Ja, de showsporten leveren.



Tencio is er deze keer niet bij. Brisa Henessey is de enige medaillekans. Kunnen we simpel over zijn. De drie goede zwemmers uit het verleden heeft Costa Rica niet opnieuw kunnen vinden en verder is er 1 atleet, 1 judoka en 2 wielrenners, met geen van allen enige kans om ver te komen. Costa Rica is eigenlijk gewoon ontzettend zwak op de Spelen, waarbij 2 zusjes de boel nog wat vertekenen.

Dag -17: Trinidad & Tobago

Trinidad & Tobago. Lekker vakantieland, ofzo. Wat moet ik hier nu weer van zeggen? Ik vond dit vroeger altijd wel een leuke naam en toen werden ze 'ineens' deelnemer op het WK van 2006, met dank aan ONS. Bunkerden de boel lekker dicht. Ook hier hebben de Britten gezeten, dat verwacht je toch ook niet. Sinds 1962 onafhankelijk, maar we hadden nog een tijdje de Engelse monarch als staatshoofd. Ook een klassieker. Maar sinds 1976 was ook dat klaar. Ze hebben hun lijntje mooi geleend van Congo, Namibië en Tanzania. Had iemand het land kunnen vertellen dat het verkeerd om staat?



Als Brits protectoraat mocht het land in 1948 deelnemen. De delegatie bestond uit vijf en leverde een tweede ronde op in het atletiek, een tweede ronde bij de sprint op de fiets en bovenal een tweede plaats voor gewichtheffer Rodney Wilkes. In 1952 was de efficiëntie nog groter: Twee deelnemers, met Lennox Kilgour als gewichtheffer naast Wilkes. Beide pakten een bronzen medaille. Zo'n perfecte score zie je zelden. Trinidad en Tobago is een land dat we verder vooral met atletiek associëren en in 1956 bleek dat terecht: Mike Agostini werd 6e en 4e op de 100 en 200 meter. Wilkes werd ook 4e en Kilgour 7e, dus na 2 edities met medaille deed het land het nu zonder. In 1960 deed een gezamenlijk team onder de naam Brits West-Indië mee, maar dit team kende niet al te veel atleten uit Trinidad. Vier stuks, maar zij haalden geen medaille. In 1964 deed het land weer onafhankelijk mee. Het gewichtheffen was wel zo'n beetje klaar zonder Wilkes: 11e voor Gittens als maximaal resultaat. Het hardlopen daarentegen begon echt zijn vruchten af te werpen. Er waren 6 lopers, waaronder Wilton Jackson die op de 100 meter ronde 1 behaalde, Cliff en Kent Bertrand die de kwartfinale en halve finale behaalden op de 200 danwel 400 meter en 3 finalisten: Skinner en Mottley op de 400 meter en Roberts op de 200 meter. Skinner werd 8e, maar Roberts 3e en Wendell Mottley pakte zilver. Ook als team op de 4x400 pakte het zestal brons. Er werd intussen ook gepoogd deel te nemen aan het Zeilen en in 1968 aan Schieten en Zwemmen. Atletiek was echter de hoofdmoot. Ditmaal werd de 4x400 slechts 6e, met Ben Cayenne 8e op de 800 meter en Edwin Roberts die wel dichtbij kwam: 4e op de 200 meter. Trinidad is duidelijk een van die potentiële topatletieklanden.

Helaas is daar ook wat geld voor nodig, en in 1972 ging het dus wat minder. Ainsley Armstrong haalde de halve finale op de 200 meter, maar er was voor het eerst geen finale. Hierdoor was de 16e plaats van Geoffrey Ferreira op de 100 meter vlinderslag de beste prestatie. Niet eens zo onaardig, tegenwoordig haal je daar de avondsessie mee. In Montreal was het atletiek weer terug met dank aan Hasely Crawford. Hij pakte de eerste gouden medaille voor Trinidad, eindelijk. Buiten atletiek waren er slechts 3 deelnemers, dat was dan wel weer karig.



Crawford was een stuk minder in 1980, toen hij slechts 5e werd in de kwartfinale. Mysterieus. Op de 400 meter waren er wel weer 2 finaleplaatsen, Mike Solomon werd 6e voor Joseph Coombs, de nummer 8. Ook de 4x400-ploeg werd 6e. Naast atletiek is ook baanwielrennen belangrijk in Trinidad & Tobago. Kom ik later nog wel op terug, maar in 1984 werd het beste resultaat op de wielerbaan behaald. Gene Samuel werd 4e op de kilometer tijdrit. In de sprint kwam hij tot halverwege het toernooi. Bij het atletiek kwam Crawford opnieuw niet tot een halve finale. De enige finale was dit keer voor het damesteam op de estafette 100 meter - het was voor het eerst dat er vrouwelijke atleten werden gestuurd en met niemand in de halve finale van het individuele toernooi was dit een prima prestatie.

In Seoul was de delegatie plots erg klein: 1 zwemster, 3 atleten en 2 wielrenners. Geen estafette meer, wel een finaleplaats voor Ian Morris op de 400 meter. Gene Samuel was minder dan vier jaar eerder, Maxwell Cheeseman was nu de beste met een 8e plaats bij de sprint op de wielerbaan. Maar angst dat Trinidad & Tobago een pure exoot is hoeven we nog niet te hebben, getuige ook weer een 4e plaats in 1992: Ian Morris mocht naast de individuele 400 meter ook met zijn team in de finale aantreden: 7e op de estafette. Samuel en Cheeseman waren er weer samen bij op de wielerbaan. Samuel kwam ditmaal tot plaats 8. In 1996 was hij er nog 1x bij met een 10e plaats. Er werd ook getafeltennist, maar daar verloor St. Louis 3x na 2 games, al was hij er 1x dicht bij met 22-20. Ato Boldon was in 1992 nog iets te licht voor het internationale toneel en was 2x in de heats uitgeschakeld, maar in 1996 droeg hij de atletiekequipe van Trinidad & Tobago en pakte dubbel brons. Voor het eerst sinds 1976 weer medailles. In 2000 werd er meegedaan in slechts 3 sporten: Taekwondo, Zwemmen en Atletiek. Sankar haalde de herkansingen in het Taekwondo maar daar was wel alles mee gezegd. Boldon moest de boel opnieuw dragen en pakte zilver op de 100 meter en brons op de 200 meter. 4 medailles, maar helaas nooit goud. Alsnog knap, eerlijk is eerlijk. Bij dit soort landen zijn dat gewoon prachtprestaties. In 2004 was de koek op, maar in ieder geval werd er wel de relayfinale behaald: 7e op de 4x100 meter. Ook werden er twee veldfinales behaald bij de dames, door Cleopatra Borel en Candice Scott. Eens wat anders dan lopen, dat kogelstoten en kogelslingeren. Opperbaas van de Spelen was echter George Bovell, die verraste met een 3e plaats op de 200 wisselslag. Eindelijk weer eens een andere sport met een medaille voor het land.



Een Canadees, maar ja, dat mag de pret niet drukken. Hij was op dat moment overigens wel wereldrecordhouder op de kortebaan, maar ja dat blijft toch een andere discipline. In 2008 pakte het land weer eens goud, maar misschien is het niet de mooiste om te noteren. De 4x100 estafette, die 9e gouden medaille van Bolt die werd geschrapt door doping bij een teamgenoot. Trinidad & Tobago nam hem over. Tsja, het is terecht, maar voelt ook wat knullig. Richard Thompson pakte individueel overigens ook al zilver, met ook Marc Burns in de finale. George Bovell had zich inmiddels toegelegd op de 50 vrij, maar werd 11e in de halve finale en kon zonder finale naar huis. 2012 zouden de meest succesvolle Spelen worden voor het land, dat nog altijd wacht op de eerste damesmedaille. Al het succes kwam op de atletiekbaan. Het 4x100 team wat vier jaar daarvoor zilver pakte deed dat nu weer, al werd Richard Thompson slechts 7e op de indivduele 100 meter. Lalonde Gordon pakte 2 medailles: Brons individueel op de 400 meter en ook met 3 teamgenoten in de estafette. Maar er was ook de eerste veldmedaille: Meteen goud. Keshorn Walcott verraste, vooral omdat de afstand van anderen matig was. 84.58 is geen bijzondere afstand bij het speerwerpen maar voor Walcott genoeg voor goud. Kelly-Ann Baptiste werd 6e op de 100 meter, het beste wat een dame uit Trinidad tot nu toe had laten zien.

En dan is er ook nog het wielrennen. Njisane Phillip werd 7e op de keirin en 4e op de sprint, geen slecht resultaat. Op de sprint toch gewoon een prima wielerland. Ook deed er voor het eerst een bokser mee, opvallend. Meeste van dit soort landen hebben al vaak prima resultaten gehad in het boksen, maar hier is het blijkbaar een irrelevante sport. Bovell haalde ditmaal overigens wel weer de finale op de 50m vrij, en werd daar 7e. In Rio liet Walcott zien dat het allemaal geen toevalstreffer was met een geweldige kwalificatieafstand van 88.68. Helaas lukte het niet om dat na te doen in de finale: 85.38 was goed voor P3. Scheelde toch 1 plekje, want de speer werd in die finale over 90 meter gelegd. De 4x100 meter-dames, onder leiding van Ahye, werden 5e. Beter dan ooit voor de dames. Cedenio was ditmaal de man op de 400 meter, maar 44.01 was niet genoeg voor een medaille op een zeer competitieve 400 meter. Bovell was inmiddels wel echt klaar. Hij werd slechts 27e op de 50 vrij. Mooi geweest. Vier jaar geleden draaide het niet. Ahye pakte geen finale, Walcott leek nergens meer op. Ahye had overigens nog mazzel, ze had een straf gehad als de Spelen niet waren verplaatst door geklooi met whereabouts. Tyra Gittens en Portious Warren haalden net als Jereem Richards wel finales, maar op het verspringen, kogelstoten en de 200 meter werd niets bijzonders getoond. Ook de 4x400 viel tegen. Met Nicholas Paul is er wel een uitstekende sprinter, die Matthew Richardson en Awang wist te verslaan in ronde 1 en 2. Hij werd uiteindelijk 6e, jammer. Voor het eerst in tijden geen medaille voor Trinidad & Tobago.

Ja, het is wel eens beter geweest in Trinidad en Tobago. Ahye is er nog wel in 2024 maar dat kan eigenlijk echt niet meer. Leah Bertrand komt er wel aan, maar deze Spelen komen voor haar nog te vroeg. Misschien dat de estafetteploeg kan stunten. Walcott heeft al jaren geen echt goede speerworp meer afgeleverd, en een medaille zou een verrassing zijn. Dylan Carter is goed op de 50 meter vlinderslag, maar die is niet Olympisch. Hij zal zwemmen op de 50 en 100 vrij, maar daar zou een halve finale al mooi zijn. Nee, dan gaan we toch weer kijken naar Nicholas Paul. Maar met de concurrentie wordt ook dat lastig, al won hij vorig jaar wel WK-zilver. Misschien in de Keirinloterij. Trinidad & Tobago lijkt mij historisch een van de sterkste landen die vermoedelijk zonder medaille gaat eindigen in Parijs.

Dag -16: Chili

Chili niet per se een typisch sportland. Niet een land waarvan ik heel veel verwacht als het gaat om de Olympische Spelen. Maar toch niet altijd even slecht. Een lekker smal land ook. Van noord naar zuid mag je 4300 km rekenen, ongeveer van België naar de noordpool. Maar ja de breedte is zeer beperkt. Uiteraard vroeger Spaans grondgebied, maar er zijn ook veel Duitsers die het zuiden van Chili hebben gekoloniseerd. Chili was tijdenlang democratisch, alleen in 1973 was er een succesvolle staatsgreep, die tot 1990 duurde. De vlag bestaat uit rood, blauw en een ster. Welk land niet he? Zoek de vlag van Chili zou ik zeggen.



Chili was 1 van de 14 landen die op de eerste Spelen deelnam, het enige Zuid-Amerikaanse land. Luis Subercaseaux deed mee bij het atletiek en het wielrennen, maar in de officiële documenten is daar geen resultaat meer van terug te vinden. Het duurde tot 1912 voor nieuwe deelname, met Pablo Eitel die 4e werd in de halve finale 110 horden, en een wielerteam dat negende werd. Daarna was Chili er bijna altijd bij: In 1920 werden er een marathonloper en een speerwerper gestuurd. 16e voor Medina was het topverdict. De editie van 100 jaar geleden leverde een kwartfinale in het boksen en een zesde plaats in de marathon. Manuel Plaza was de man van de zesde plaats, maar hij bleek nog sterker in 1928. Zilver in een tijd van 2 uur en 33 minuten. In 1932 deden er geen Chilenen mee, maar ze waren terug in 1936 met een delegatie van 40 man. Het succes van voorheen kon niet herhaald worden. Bij het eerste basketbaltoernooi werd de derde ronde behaald na overwinningen op Turkije en Brazilië. Daarmee werd het land gedeeld 8e. Er was een 4e plaats in het zeilen, net geen medaille dus. Ook werd er voor het eerst meegedaan in het zwemmen. Na de oorlog was boksen de sport, in 1948 werden er 4 achtste finales gebokst en Celestino Gonzalez sloeg het tot de kwartfinale. Mario Masanes werd 5e op de wielersprint, ik wist niet dat ze dat ook konden. Er deed ook een waterpoloteam mee. In 1952 werd een flinke delegatie gestuurd, die een 5e plaats bij het basketbal haalde en bij het dressuur, maar vooral sterk was bij het paardenspringen. Oscar Cristi werd 2e in het individuele toernooi en pakte bovendien zilver met het team. Prachtig werk. Helaas vroeg overleden in een auto-ongeluk.



Ook in 1956 ging het voor de wint, met zilver voor speerwerpster Ahrens en het boksen, wat in 1952 geskipt werd, leverde nu 3 medailles op. Zilver voor Tapia en 2x brons, ook al werd indertijd alleen goud en zilver uitgereikt bij boksen en brons werd pas later achteraf toegekend door het IOC. Maar na een aantal goede jaren werd in 1960 maar een tiental atleten gestuurd. Er was geen team bij basketbal, voetbal of waterpolo en de boksers die er waren kwamen niet verder dan de achtste finale. Het leidde mindere jaren in voor Chili, al werd in 1964 bij het trapschieten een zesde plaats behaald en een vijfde plaats bij het boksen, kwartfinale dus. Je hebt toch het idee dat boksen de sport is geworden, in navolging van grote broer Argentinië. Maar net als Argentinië heeft Chili ook vroeg gepiekt. In 1968 was het opnieuw het jachtgeweer en de paarden die moesten leveren, het boksen was wel heel matig deze keer, geen top 16 aldaar. Bij het schieten wel een zesde en een zevende plaats, en het dressuurteam werd 6e. 1972 was de laatste keer voor Chili als een vrij land voorlopig, en ditmaal was het bij paardensport weer springen: 9e voor het team en Rene Varas werd individueel 10e. De dictatuur inspireerde niet tot topresultaten. Sporten die in de jaren 50 tot mooie resultaten leidden werden niet meer gedaan. Geen Basketbal. Geen Boksen. Geen Paardrijden. Wel schieten, maar daar werd slechts P32 gehaald. Richard Tormen haalde de 16e plaats op de fiets, het is iets.

Chili kwam echter wel weer een beetje uit het slop na de boycot van 1980. Er was weer eens een deelname bij een teamsport: Het voetbalteam werd door Italië pas in de kwartfinale naar huis gestuurd. Ook werd er een herenacht gestuurd bij het roeien, deze werd 7e. Vier jaar later lukte het eindelijk weer om een medaille te halen. De rest presteerde minder, behalve kogelstoter Gert Weil, die het met P6 4 plaatsen beter deed dan in 1984. Maar Alfonso de Iruarrizaga deed wat in de jaren 60 nagelaten werd: Een medaille pakken met het jachtgeweer. Opnieuw zilver. We noteren toch al een hoop medailles zonder goud. Dat bleef zo in 1992, toen was het weer minder. De Iruarrizaga werd nu 42e in de skeet, dat is wel even een pak minder. Weil kwalificeerde zich ook niet voor de finale met een 13e plaats. En ja, dan was er nog een bokser met een achtste finale. Maar ja, dat is ook geen wonderresultaat.

Na even een paar goede jaren was het snel weer over, 1996 bleef opnieuw zonder medaille en ook gewoon zonder goed resultaat. Dan mag je bij het schermen, tafeltennis, tennis en gewichtheffen meedoen, maar niet met een goede klassering helaas. In 2000 lukte dat wel. Voor Zuid-Amerika en Afrika geldt dat je kwalificeren bij het herenvoetbal je een goede medaillekansgeeft. Chili toonde dat, door met 3-1 van Spanje en 4-1 van Marokko te winnen in de groep, voldoende voor groepswinst. Een 4-1 tegen de winnaar in Atlanta, Nigeria, zorgde ervoor dat de halve finale werd bereikt. In de 78e minuut kwam Chili op voorsprong, maar tien minuten later stond het 1-2. Zamorano wist met 2 goals wel brons veilig te stellen. Ook wel de bekendste naam, uiteraard een dispensatiespeler. Speelde bij Inter. Was de enige medaille deze Spelen, al werd er wel een P7 gehaald bij het eerste taekwondotoernooi. Dat was door Felipe Soto, die vooral het geluk had de herkansingsronde te halen, want beide wedstrijden die hij mocht vechten verloor hij. Chili deed af en toe aardig mee, maar goud leek er nooit echt in te zeten. Maar soms gebeuren er wonderen. Als ik Nicolas Massu zeg, zeggen jullie waarschijnlijk middelmatige tennisser. Of lelijke paardenstaart. Of Dominic Thiem. Of Salma Hayek. Haalde een keer de 4e ronde op de US Open, tsja, dat is niet heel bijzonder. Was wel een redelijke dubbelspeler in die tijd, in 2005 haalde hij met de dubbel de halve finale op het gravel waar we dit jaar tijdens de Spelen gaan tennissen. Fernando Gonzaléz was dan een betere speler, die haalde wel geregeld de laatste fase van Grand Slams. Uiteindelijk pakten ze samen Olympisch goud op de dubbel, dat was al wel een verrassing maar goed, Olympische dubbels zijn altijd een beetje vreemd. Maar even eerder hadden ze bij de singles zich al laten zien - Massu had Moya verslagen en Gonzalez won van Roddick. Zo hadden dus zowaar de halve finale behaald. Gonzalez verloor daar, maar Massu won. Gonzalez won vervolgens wel de wedstrijd om het brons, met een laatste set die eindigde in 16-14, koekoek. Maar Massu pakte zelfs een tweede goud, een dag na zijn eerste. De enige die het in het moderne Tennis gelukt is om dubbel goud te pakken op dezelfde Spelen. Bencic was dichtbij afgelopen Spelen, maar verloor de dubbelfinale.



Ja, daarna was het wel zo'n beetje klaar. 3 tennismedailles, wonderlijk. Gonzalez zou er ook nog maar 1 bij pakken in 2008, pakte zilver. Toen werd er ook top 8 gehaald door Elizabeth Poblete in het gewichtheffen. Maar zonder tennis was het weer op qua medailles. In Londen was het Natalia Duco met een 8e plaats bij het kogelstoten en Tomas Gonzalez had pech, bij het turnen deed hij mee aan toestelfinales op vloer en sprong, maar bij allebei werd hij 4e. Valdes werd bovendien 6e bij het gewichtheffen. Op zich wel resultaten om op te bouwen. Dan hoop je dat het goed gaat in 2016, wanneer de Spelen voor het eerst in Zuid-Amerika zijn. Duco en Gonzalez haalden weer een finale, maar het resultaat was slechter dan in 2012. Valdes werd ditmaal 7e bij het gewichtheffen. Verder was er nog een boogschutter dicht bij de kwartfinale, maar Soto werd in de shootoff uitgeschakeld. Het is niet dat Chili volledig onzichtbaar is, maar echt medaillekansen lijken er ook niet te zijn, dat gold ook voor de Coronaspelen van 2021. In het kanovaren werden 2 B-finales gehaald met een 9e en 10e plaats voor Mailliard en haar teamgenote Roco. Mito Pereira kwam bij het golf net tekort. Gedeeld 3e, maar uiteindelijk bij de extra holes weggespeeld. Er was ook nog iemand die de finale haalde in het Freestyle BMX, maar daar laatste werd. Oh, en Yasmani Acosta mocht worstelen om brons, maar tegen een Rus ging dat mis nadat hij ook al de halve finale had verloren, zuur.

In 2024 zal dat vast niet veel anders lopen. Ik heb de namen even doorgekeken en ik zie eigenlijk niemand die kans maakt op een medaille. Nouja, er zijn twee Taekwondokas en dat is een sport waar er altijd kansjes zijn en Macarena Perez is er weer bij, die werd ooit 2e op het WK BMX. Maar goed, daar houdt het wel op. De kans dat de medailleloze strak ook in 2024 lekker doorgezet wordt is groot. En Chili heeft nu ook geen sport om lekker op te focussen, de 13 medailles zijn in allerhande sporten behaald. Dat ziet er dus niet geweldig uit.

Dag -15: Peru

We blijven nog even in Zuid-Amerika. Ik kan iedere keer wel zo'n beetje hetzelfde riedeltje gooien in Zuid-Amerika: Vroeg onafhankelijk van Spanje, een aantal jaar onder een dictator en vaak beter in voetbal dan in andere sporten. 34 miljoen inwoners, dan verwact je er wel wat van. Al zegt dat ook niet veel, we hebben Bangladesh al gehad en ik ga Congo niet meer bespreken, maar dat is qua inwoners het grootste land van Afrika en die hebben precies nul medailles. Maar ik kan vast vertellen, Peru hoort niet in dat rijtje.



Peru deed voor het eerst mee in 1936 en de delegatie van 40 werd maar 1x verslagen in hoeveelheid. Maar helaas waren er wat problemen. Niet in den beginne, zo won het basketbalteam met 35-22 van Egypte en met 29-21 van China. Ze wonnen ook met 7-3 in de eerste ronde van het voetbaltoernooi en met 4-2 van Oostenrijk. Daar ging het ook mis. In de extra tijd kwamen er wat supporters op het veld, eentje met een pistool, waarna Oostenrijk ietwat bang was om de wedstrijd te winnen. Oh, Zuid-Amerika, waarom doe je altijd van die Zuid-Amerika-dingen? De wedstrijd werd teniet verklaard en vervolgens besloot Peru maar helemaal te vertrekken, alle 40 heren hadden pech. Lekker debuut. Was het in 1948 beter? Bij het basketbal werd nu 2x gewonnen in de eerste ronde. Aan voetbal deed met niet meer, maar Eduardo Julve werd wel 12e in de finale discuswerpen. Een afstand met 44.05, dat is niet erg ver. Er was ook nog een finale waar ze kans hadden, maar alweer stond er daar een Peruaan met een pistool op het veld. Klein detail: Het was de finale 50 meter pistoolschieten, dus het was denk ik wel gerechtvaardigd. Edwin Vasquez was zijn naam en hij pakte goud. Voor het eerst - en ook meteen voor het laatst - dat Peru goud pakte.



Peru bleef thuis in 1952, maar zou daarna altijd meedoen. Overigens werden nooit meer de 41 man van Londen behaald. Slechts 8 deelnemers waren er in Melbourne, allemaal schutters. Guillermo Baldwin had al een 6e plaats bij het 3 positie geweerschieten in 1948, maar werd nu 14e, 2 plaatsen achter teamgenoot Valdez. De rest deed het allemaal minder, maar het lijkt erop dat Peru toch wel een strakke hand heeft in het schieten. In 1960 mocht Peru weer voetballen. Zuur was de wedstrijd tegen Frankrijk, die in de laatste minuut met 1-2 werd verloren na een vroege voorsprong. Dat is iets wat je als land liever niet overkomt, maar ja, die dingen gebeuren soms. Ook van Hongarije, die overigens gewoon Florian Albert meestuurden, werd uiteraard met 6-2 verloren. India werd nog wel verslagen. Er waren weer schutters, maar die deden het niet erg goed. Er werden ook twee roeiers gestuurd, maar die kwamen niet door de heats of herkansing. Basketbal is na voetbal de meest relevante sport, met 2 overwinningen uit 7 in 1964. Al blijft schieten misschien wel het allerbelangrijkst: Antonio Vita werd 6e. Een atletiek- of zwemfinale zit er nog altijd niet in, en lijkt ook niet te gaan komen. In 1968 haalde Fernando Acevedo zowaar de halve finale 200 meter, maar 20.91 was niet genoeg voor een finale. Maar een zwemfinale lukte wel: Juan Carlos Bello haalde de finale op de 200 wisselslag en werd nog 4e ook. Bijna die medaille bij een grote sport. Het damesvolleybal leverde ook een 4e plaats. Er was een groep met 8 deelnemers, daar won Peru 3 potjes, van Zuid-Korea, Mexico en de VS. Genoeg voor ook P4. Er was ook P5 bij het schieten. In die zin wel productieve spelen, en met damesvolleybal lijkt er een nieuwe kans bij.

In 1972 had Oscar Ludeña het geluk dat de eerste wedstrijd bij het boksen de kwartfinale was. Helaas won hij niet, een KO zorgde ervoor dat hij 'slechts' 5e werd. Bello probeerde zijn kunststukje te herhalen, maar werd slechts 7e op de wisselslag. Een goed staaltje schieten zat er niet in, slechts 2 deelnemers en geen plaatsen bij de beste 40. Zonder teamsport bleef de delegatie bij 20 deelnemers. In Montreal was het veel erger: 1 atlete die de 100 horden liep en de pentathlon niet afmaakte en een damesvolleybalteam was alle deelname. Geen mannen, in die tijd wel uniek. In de eerste ronde van het volleybal werd alleen Canada met 3-2 verslagen. Het bleef bij P7. Na deze wonderlijk kleine delegatie werd in 1980 weer een groter team gestuurd. De Volleybalster verloren nu alle 3 de wedstrijden en eindigden 6e na wel een wedstrijd te winnen in de KO-fase om P5. Het was de enige klassering. In 1984 werd er weer gekozen voor een groter team in meer sporten, zo werd er een dressuurruiter en een judoka gestuurd. Ook werd er eindelijk weer een sloot schutters gestuurd: Carlos Hora werd 11e maar bovenal pakte Francisco Boza zilver, de eerste medaille sinds 1948. De Volleybaldames wonnen ditmaal wel 2 wedstrijden in de groep, maar in de halve finale werd er met 3-0 verloren van de VS en ook om het brons werd 3-1 verloren. De tijd voor de volleybaldames kwam dan eindelijk in 1988. Japan werd wel verslagen met 2-3. Tegen de USSR in de finale kwam Peru met 2-0 voor, maar aangezien ik al verteld heb dat die volgende gouden medaille er nog altijd niet is, is het te raden: Peru verloor de andere sets en moest het doen met zilver.



Eindelijk na al een aantal keer net niet. Net niet was het ditmaal voor Francisco Boza, die 4e werd bij het trapschieten. De rest van de delegatie haalde niets opvallends. In 1992 waren er een kanovaarder en een pentatleet, maar het moest gewoon weer van schieten komen: Juan Jorge Giha pakte zilver. 3x zilver achtereen, weelde. De Volleybaldames waren er helaas niet bij. Wel in 1996, maar de magie was op. In de groep werd 4x 3-0 en 1x 3-2 verloren, 11e dus. Boza werd 12e in het dubbeltrapschieten, toch wel een van de sporten waar je jaren mee kunt draaien dat schieten. Geen medaille en er lijkt ook niet iets in de lucht te zitten. In Sydney verloren de volleybaldames weer alles en de 26e plaats in de schietkwalificatie voor Boza was het beste resultaat in individuele sporten voor het land. Ja, oke, judoka German Velasco mocht een herkansing doen in het judo, maar verloor deze. Het moet echt maar steeds van Boza komen, die in Athene weer redelijk dicht bij een finale was, 9e bij het onderdeel Trap. Er was ook een damesgewichthefster die 10e werd in de klasse boven 75 kg, mooi maar net op gewicht beter dan de dame uit Nauru. In 2008 Werd een andere dame, Cristina Cornejo, zelfs 8e, maar dat was die klasse waar er door DQs maar 8 finishers waren. Wel een mooie manier om je diploma te scoren. Boza was eindelijk weg, maar toch verbeterde iemand de 8e plaats: Peter Lopez haalde de halve finale taekwondo. Die verloor hij wel, en ook de herkansing. Het bleef na 2008 nog altijd bij 1x goud en 3x zilver.

Gewichtheffen lijkt sindsdien de beste kans op een goed resultaat. Silvana Saldarriaga werd ditmaal 7e in Londen. Van de 7 niet-gediskwalificeerde deelnemers, laten we dat wel stellen. Verder kan ik eigenlijk weinig goeds zeggen. Ja, de marathon van Raul Pacheco waar hij 21e werd was niet onaardig. Dat we dat soort resultaten uitlichten geeft wel aan dat Peru niet echt een goed land is op de Spelen. In 2016 waren er zelfs 2 gewichtheffers, maar ditmaal zonder top 8. Er was wel een taekwondoka, maar die verloor in de eerste herkansingsronde van Wongpattanakit. Wel de enige top 8, met dank aan die herkansing. Wel wil ik benadrukken dat het atletiek in de breedte goed was, met een 5000 meter-finale voor David Torrence, een 15e plaats restte hem evenals marathonloopster Gladys Tejeda en ook bij het snelwandelen werd zelfs P14 behaald. Boza was er overigens ook weer bij, maar werd 28e bij het Trapschieten. Dat niveau op het atletiek werd niet behouden in 2021, al waren er wel liefst 5 snelwandelaars. Dat is zo'n sport waar af en toe wel een Latijns-Amerikaanse cowboy wat wint, dus wie weet. Er werden liefst 4 zeilboten gestuurd, waarvan Maria Belen een heel aardig basisniveau had en 13e werd. Nog belangrijker waren de showsporten. Lucca Mesinas probeerde op het surfplankje te stunten, maar tegen Owen Wright in de kwartfinale ging het mis. Angelo Caro kwam tot plaats 5 bij Street in het skateboarden.

Ja, ook dat is wel typisch Zuid-Amerikaans. Alle cliches komen naar voren: Goed in balsporten, goed in showsporten, weinig medailles in recente jaren nadat het op zich nog niet eens zo slecht was voorafgaand aan de boycotjaren, ondanks slechts 1 goud. Mesinas was vorig jaar wel een sterke surfer, al is het moeilijk inschatten wat hij kan tegen de grote jongens van de surf league. Hele kleine kans op een medaille. Iets groter is Kimberly Garcia, de snelwandelaarster. Mooie verrassing toen ze in Eugene beide gouden medailles pakte in twee nationale records. Vorig jaar pakte ze ook zilver, maar dan op de inmiddels afgeserveerde 35 km. De 20 is haar misschien net te kort. Maar ach, ook daar werd ze 4e. Met zo'n track record is Garcia gewoon de aangewezen dame om de droogte te stoppen.

Dag -14: Venezuela

Nog 2 weken. We gooien er nog maar eens een gaaf land doorheen. Venezuela, waar je tegenwoordig geen brood meer kunt kopen, ondanks alle olie in de grond. Ze hebben hun land goed verkocht aan de duivel zullen we maar zeggen. Gelukkig heeft de president het zelf wel goed. Laten we er niet te veel woorden aan vuil maken. Officieël is het de Bolivariaanse Republiek Venezuela, geen idee waarom. Leuk feitje enzo.



In 1948 deed het land voor het eerst mee. Wielrenner Julio Cesar Leon werd 14e op de kilometer tijdrit en bovendien had hij 1 sprint gewonnen. Vier jaar later was er een stuk grotere delegatie. Asnoldo Devonish pakte bovendien brons, de eerste voor Venezuela. Hij zou de enige atleet zijn tot 2016 die een medaille pakte voor het land. Verder was er iemand die een halve finale haalde op de 400 meter. Er waren ook een hoop schermers, maar die waren een stuk minder succesvol. Vier jaar later was het allemaal een stuk minder, er waren wel een hoop schutters, waarvan Briceño 9e werd. In 1960 was er wel weer brons, schieten was in 1956 al dé sport en Enrico Forcella liet dat nogmaals zien met een medaille bij het 50 meter liggend. Knap was verder dat de 4x100 meter 5e werd. Ook in 1964 werd die ploeg 6e. Niet slecht voor een team dat niet een individuele finale haalde. In Mexico was er weer een grote delegatie en dat leverde eindelijk een medaille op in het boksen. Goud wel te verstaan voor Francisco Rodriguez.



Dat was een mooie dag, Rodriguez zou vier jaar later niet eens door de eerste ronde komen. Het zwemmen draaide wel best goed in 1972: Gerardo Vera werd 13e op de 200 meter en 14e op de 400 meter vrij en Ileana Morales 14e op de 200 vlinder. Gelukkig werd er lekker gebokst in 1976. 4 kwartfinales, die alleen door Pedro Gamarro gewonnen werd. Gamarro zou doorgaan naar de finale en daar de eerste Venezolaanse zilveren medaille pakken. Het zwemmen was helaas een stuk minder dan in München, je kunt niet alles hebben. Boksen werd hierna de vaste melkkoe, met in 1980 Bernardo Piñango met opnieuw zilver. Hij was de enige die ver kwam, maar het was er tenminste 1. Er was ook een voetbalteam, maar dat won maar 1 wedstrijd. Onvoldoende. In 1984 pakte Venezuela een 9e plaats bij het schoonzwemmen, niet de sport van de kleine landen maar vandaag even wel. Maar ja, boksland Venezuela leverde weer met 2x brons. Maar ja, er is ook dat zwemmen. Alberto Mestre die 5e werd op de 200 meter vrij en Rafael Vidal met een bronzen medaille. 3x brons, niet slecht. In 1988 leverde het boksen niet, er was niet eens een kwartfinale. Bizar genoeg bleef ook de hele zwemequipe thuis, soms is zo'n land wonderlijk. Een 10e plaats van Humberto Fuentes was alles wat over bleef voor Venezuela. In 1992 was er weer een schoonzwemster. Negende ditmaal. Humberto Fuentes werd ditmaal 7e, samen met een kwartfinale bij het boksen het beste resultaat deze Spelen. Er was ook een basketbalteam, maar die konden enkel van China winnen. De tijd van het goede boksen bleek in Atlanta wel echt voorbij: Slechts 2 deelnemers, geen kwartfinale. Het zwemmen was overgebleven, daar doet Venezuela toch geregeld mee op subtopniveau. In Atlanta met Francisco Sanchez, 7e en 8e op de 50 en 100 vrije slag. Twee finales is toch mooi. Lukte niet in 2000, toen was het minder. Taekwondo was in de tijd van de demonstratiesporten wel eens goed voor Venezolaanse winst, maar nu was Adriana Carmona de enige deelneemster. Ze werd wel 5e.

Het is dus alweer even geleden dat Venezuela scoorde, maar in 2004 was het eindelijk weer raak. Atypisch voor een Zuid-Amerikaans land. Larreal werd 8e op de sprint, nadat ze in de eerste ronde Hijgenaar had verslagen. Was Larreal nou zo goed of Hijgenaar zo slecht? Adriana Carmona had deze keer net wél succes. Ze won maar net in de eerste ronde en verloor in de kwartfinale, maar overtuigde vanaf de herkansingen. Brons. Opvallend was het gewichtheffen. Julio Luna tilde niet al te veel kilo's bij het trekken, maar bij het stoten tilden velen 220 kg. Daarmee werd hij 5e, maar er had eerder al een Venezolaan brons gepakt. Israel Rubio was goed voor het eerste gewichthefsucces. Brons lijkt langzaam wel de kleur van Venezuela, met voorlopig 1 goud, 2 zilver en 7 brons. Kwam nog een achtste bij in 2008 met Daila Contreras. Met haar kwam het enige resultaat, bij toch 110 deelnemers. Kwam door twee volleybalteams en een softbalteam. Voor 2012 moet ik toch even het schermen benoemen. Schermen was een sport waar Venezuela altijd al meedeed, maar meer dan een keer top 10 voor een team zat er niet in. In 2012 wel. Ruben Limardo had zo'n dag in het degenschermen. Hij won steeds maar weer. Weliswaar nipt, tot aan de finale. Daar werd Piasecki met 15-10 verslagen. Goud. Mooi voor het land met een goede historie op het schermen. Adreina Pinto haalde eindelijk weer een zwemfinale: 8e op de 800 vrij. In 2016 kon Limardo het niet nogmaals flikken. Ironisch genoeg was de Egyptenaar Fayez zijn eerste tegenstander in 2012 én 2016, maar nu verloor hij kansloos met 5-15. Ook met het team deed hij mee, maar in de kwartfinale was er een nederlaag en Venezuela werd 8e. Wel waren er 3 medailles: Yulimar Rojas haalde eindelijk weer een atletiekmedaille, er was eindelijk weer zilver bij het boksen. Was eerst brons, maar omdat een finalist waar Yoel Finol helemaal niet tegen had gebokst was gediskwalificeerd werd voor doping. Daarnaast werden ook de kinderfietsjes, goed voor brons. Afgelopen editie was beter dan ooit. Mayora en Vallenilla pakten zilver bij het gewichtheffen. Beide keren vrij ver achter goud, maar goed, wel een mooi resultaat. Een derde zilver kwam door stunten op de kinderfietsjes bij de heren. Maar Rojas pakte een tweede medaille en nu zelfs goud. Daarmee was zij in een klap de meest succesvolle Venezolaanse ooit. Het was ook de beste prestatie van Venezuela zelf.



Ik had hier voor 2024 prachtige dingen kunnen zeggen over hoe Rojas haar titel zou gaan prolongeren als topfavoriet bij het hinkstapspringen. Maar ja, zo is het niet. Rojas is geblesseerd, ze is er niet bij. Dan moet het komen van Vallenilla, de gewichtheffer. Of wellicht van de degenschermers die verrassend brons pakte afgelopen WK. Gewichtheffen lijkt nu zo'n beetje de beste medaillekans, laten we het simpel houden. Al lijkt van de 5 deelnemers er maar 1 echt goede kans te maken op eremetaal.

Dag -13: Bolivia

We gaan naar het laatste Amerikaanse land van deze reeks, Bolivia. Dan hebben we ze ook wel zo'n beetje allemaal gehad, alleen Guyana, goed voor 1x brons in 1980, missen we nog. Bolivia kan prima in een rijtje met landen als Bangladesh, India, Albanië, Portugal en Congo - het is simpel gezegd een van de zwakste landen op de Olympische Spelen en van Zuid-Amerika zeker wel het zwakste land. Het zal jullie wellicht verbazen, maar Bolivia ligt in zijn geheel niet aan zee, slechts 1 van de 2 Zuid-Amerikaanse landen waarvoor dat geldt. Het is een vrij groot land, meer dan een miljoen vierkante km, al wonen er relatief weinig mensen, slechts zo'n 12 miljoen. Bolivia is vernoemd naar Simon Bolivar, die we ook al terug zagen komen in de naam van Venezuela. In 1825 werd het land onafhankelijk van Spanje, sindsdien is Santa Cruz de la Sierra uitgegroeid tot de grootste stad. En dat is dan niet eens een van de twee hoofdsteden, met La Paz in de rol van Den Haag en Sucre in de rol van... Den Haag? Een mooie rood-geel-groene vlag. Je zou bijna denken dat Bolivia in Afrika ligt. Of in Rotterdam met een gouden microfoon.



Je hebt zwakke deelnemers. Je hebt hele zwakke deelnemers. En dan is er nog Bolivia. Nooit haalde het land een medaille, terwijl het sinds 1964 maar 1x niet meedeed. Dat werd gecompenseerd met een eerste deelname in 1936. Alberto Conrad was de zwemmer van dienst, die 7e werd in de heat voor de 100 meter vrij. Kan gebeuren, denk je, maar 1 minuut en 17 seconden was zo'n 10 seconden langzamer dan elke andere zwemmer op deze Spelen. Maar goed, Bolivia was er bij en dat is mooi. In 1964 werd een kanovaarder gestuurd. Voor een land dat volledig omringd is door andere landen houden ze wel van watersporten. Op de K1 1000m werd Fernando Inchauste 6e in de heats, maar vanwege het hoge aantal non-starters was het genoeg om door te gaan in de herkansing, ondanks dat hij een halve minuut trager was dan de nummer 5 aldaar. In de halve finale besloot hij niet meer mee te doen, jammer. In 1968 was hij terug, maar zou zijn heat niet finishen. Er werd ook meegedaan aan de showjumping competitie bij het paardrijden door Nielsen-Reyes, hij werd 34e. Daarnaast waren er 2 trapschutters, die de top 50 niet haalden. Wel typisch dat schieten weer eens Zuid-Amerikaanse atleten aflevert. Het werd in ieder geval langzaam drukker in de delegatie, al leverde dat nog geen topresultaten. Er waren 4 atleten: 1 combineerde de 100 meter met het verspringen maar overleefde de heats niet. Eentje combineerde de langste 3 afstanden bij het hardlopen en Crispin Quispe werd op de marathon uiteindelijk 61e, 3 plaatsen achter een landgenoot. De derde marathonloper finishte niet. Verder werd Nielsen-Reyes 22e, beste resultaat tot nu toe voor Bolivia. De schutters deden het minder, er waren er 6, met plaats 36 op de Trap als beste resultaat. Er was geen kanovaarder meer bij. Of, nouja, Fernando Inchauste deed wel mee, maar dan bij het onderdeel 50 meter geweer liggend. Opvallende carrièreswitch, je ziet wel eens wielrenners die schaatsers worden of omgekeerd, of atleten bij het bobsleeën, maar dit was wel wonderlijk. Deze geweldige foto is blijkbaar geschoten van hem.



In Montreal was Nielsen-Reyes met zijn 22e plaats in München in theorie de grote man. Viel wat tegen in de praktijk, hij werd gediskwalificeerd. Er werden ditmaal slechts 3 andere atleten gestuurd: 1 schutter en 1 marathonloper, waarvan de laatste debuteerde op de Spelen. Verder ook Marco Soria, een wielrenner die 26e werd op de kilometer tijdrit op de baan, maar de wegrit niet wist de finishen. Bolivia was solidair met de Amerikanen en dus was er pas in 1984 weer deelname. 11 man, een mooie delegatie, maar erg succesvol was het niet. Bokser Rene Centellas was snel klaar, ook die sport levert Bolivia nog geen uitkomst. Er deden ook voor het eerst schermers, judokas en worstelaars mee. En een snelwandelaar. Ook nog wel eens een reddingsboei voor dit soort landen. Osvaldo Morejón werd 36e. Maar ja, als er steeds weer nieuwe namen worden gestuurd bouwt de sport zich nooit op. Bailón Becerra deed bij het wielrennen aan een bijzondere combinatie: Sprint, kilometer tijdrit maar ook de puntenkoers. Zowaar overleefde hij op sprint een rondje. Bij het zwemmen deed Katerine Moreno mee aan maar liefst 3 verschillende zwemslagen. Meer dan plaats 38 zat er niet in. Hernan Cortez (waarom zou je je kind dan zo noemen, vraag je je toch af) werd 23e in het gewichtheffen, het beste individuele resultaat buiten KO-toernooien van deze Spelen, maar nog altijd 1 plaats lager dan Nielsen-Reyes in München.

In Barcelona ging dat record er wel aan - een andere gewichtheffer genaamd Casiano Tejada werd 20e. Er waren weer andere zwemmers en wielrenners dan voorheen. Wel was er een 4x400m team, voor het eerst dat Bolivia een team stuurde naar een onderdeel. De delegatie van 13 was groter dan ooit. Dat was maar even wat succes, want in 1996 ging het weer terug naar 8. Er werd voor het eerst meegedaan met schoonspringen, waar plaats 27 werd behaald door Tony Iglesias op de 3 meter. De andere 7 deden het niet beter, waarbij ook nu het snelwandelen nog een 34e plaats opleverde. Geovana Irusta werd in Sydney 42e en Diego Camacho mocht daar tennissen. Heeft net ooit de top 1000 op de wereldranking behaald. Uiteraard was de eerste ronde kansloos, maar geen double bagel, daar mag hij toch maar tevreden mee zijn. Begon wel met 0-6, maar het bleef bij 1 bagel met een 1-6 in set 2. In Athene was Irusta er weer bij, volgens mij de eerste sinds Nielsen-Reyes ie 3x deelnam op hetzelfde onderdeel. 41e. Met Rudolf Knijnenburg was er eindelijk weer eens een schutter op de Spelen voor Bolivia. Nederlandser dan die naam kan het haast niet. In Beijing werd eindelijk het beste resultaat ooit behaald, maar ja, daar mogen we damesgewichtheffen met het kleine deelnemersveld wel bedanken. De 17e plaats van Maria Teresa Monasterio neem ik niet echt serieus. Ze tilde 141 kilogram over trekken en stoten opgeteld en even ter vergelijking: Bij de klasse tot 48 kg, ofwel 15 kilogrammen lichter dan Monasterio, was het laagste gewicht 150 kilogram in totaal. Die 17e plaats zegt dus nog altijd geen bal over potentieel. Maar goed het is wel het beste resultaat dat Bolivia ooit haalde.



In 2012 werd door Bruno Rojas op de 100 meter zijn heat gewonnen, maar in de kwartfinale was hij laatste. Maar goed, dat is toch een hele overwinning. Het zwemmen is inmiddels al lang niet meer zo slecht als in 1936, maar meer dan steevast rond de 40e plaats op een 100 meter zit er veelal niet in. Verder was er alleen een trapschutter en een snelwandelaarster, die 33e werd. Maar goed, damessnelwandelen zou wat mij betreft wel een van de weinige kansjes zijn op ooit een Boliviaanse medaille: De 18e plaats van Angela Castro op de 20 kilometer in Rio is wat mij betreft de beste prestatie van Bolivia op de Spelen, want dit was wel gewoon in een competitief veld. Ja, het is 4 minuten langzamer dan de winnares, maar ze zat minder dan een minuut achter Kimberly Garcia die later wereldkampioen zou worden. Ook 'pas' 23 indertijd, maar minder goed in de ontwikkeling. Knijnenburg was er overigens ook weer bij, bij het pistoolschieten. Ik vind dat gewoon een mooie naam. Afgelopen editie ging het een stuk minder voor Castro, ze werd 48e, zo'n 10 minuten trager. Rojas werd 5e in zijn heat op de 100 meter. Tijd was niet veel slechter dan in 2012, positie wel. Hugo Dellien kwalificeerde zich zowaar via rankings bij het tennis. 129e op de wereldranglijst, stuk beter dan die in Sydney. Een nieuwe bagel had zo gekund, want zijn tegenstander was iemand die op zich wel een potje kan tennissen: Novak Djokovic. Maar met 2x 2-6 hield hij zich aardig staande. Wie weet had hij tegen een makkelijkere tegenstander wel staande kunnen houden.

Je hoopt in 2024 dan op een snelwandelaar, of een atleet in een sport met kans. Maar dat zal deze keer niet zo zijn: Bolivia heeft 2 atleten en 2 zwemmers. Hector Garibay zal niet meedoen voor de medailles, maar met een PR van 2:07 op de marathon is hij wel redelijk competitief en kan mee in het middenveld. Maar ja, top 30 zal al heel wat zijn. Zeker gezien de situatie van Bolivia vind ik dit wel een kandidaat voor het slechtste Olympische land ooit. Achja. Ik weet niet of er landen zijn die een slechter 'beste' resultaat hebben dan P17, we vragen het @heywoodu even. Maar dit is allemaal niet best.

quote:

Op zondag 14 juli 2024 12:14 schreef heywoodu het volgende:

[..]
Ho ho, dit kan niet, Bolivia wordt nu boos

Op de 4x400m bij de vrouwen werden ze in 1992, jawel, dertiende! Goed, er deden veertien teams mee en Cuba kreeg een DQ'tje, maar toch, dertiende!
https://en.wikipedia.org/(...)0_metres_relay#Heats

Overigens had ik Bolivia voorafgaand aan Rio 2016 uitgeroepen tot op één na slechtste olympische land ooit, achter Bangladesh
De slechtste landen ooit op de Olympische Spelen

Op pagina twee daar een tabel met slechtste beste resultaten ooit per land, met uiteraard als kanttekening dat we sindsdien twee Spelen gehad hebben. Saint Lucia staat daar sowieso niet meer bij, want Levern Spencer werd 6e in Rio. Kyron McMaster werd 4e in Tokyo, dus de Britse Maagdeneilanden kunnen daar ook weggestreept worden.

Oh ik had daar 'individueel' moeten roepen inderdaad. Maar ja, sowieso tel ik die 18e plaats eigenlijk pas.

We krijgen overigens vandaag nóg een land uit dat lijstje, jawel!

Dag -12: Mauritanië

We gaan nog even naar Afrika. Naar Mauritanië wel te verstaan. Niet een land waar ik heel veel van weet. Ook weer een groot land, maar vooral een zandvlakte. Uiteraard onderdeel van Frankrijk geweest. De slavernij is pas in 1981 afgeschaft aldaar. En er zijn wat coups gepleegd de afgelopen jaren. Niet echt een gaaf land dus. En niet echt een land voor mooie resultaten tijdens de Spelen. Laten we eens kijken. Mooi kadertje om die vlag trouwens. Ooit deden ze het nog zonder.



In 1984 deed het land voor het eerst mee, 2 worstelaars werden gestuurd. Oumar Samba Sy had er na 1 potje genoeg van, Mamdou Diallo speelde zowaar 2 potjes maar verloor ze allebei. In 1988 waren er zelfs 4 worstelaards, waarvan Babacar Sar zowaar 2 wedstrijden won. Dat was genoeg voor een 6e plaats in zijn eleminiatiepool, geschoond zo'n beetje top 12. Samba Adama was een opvallende naam: Hij deed zowel mee in freestyle als Grieks-Romeins worstelen. Verder waren er 2 atleten, maar die liepen op de 1500 en 5000 tijden waar de dames nog niet van schrikken. Babacar Sar zal wel zo'n beetje de beste Olympiër uit Mauritanië zijn. Helaas geen foto, hij heeft wel een naamgenoot die voetbalscheids is. Daar moeten jullie het mee doen.



1992 werd het worstelen afgezworden, er waren 6 verschillende hardlopers. Daarvan werd Cherif Aidara 6e in zijn heat, het beste resultaat in de heats. De andere heatlopers werden 7e of finishten niet, en Ould Khalifa finishde de marathon niet. Het bleeft bij atletiek in Atlanta, waar Sid Ahmed Ould Mouhamadou 32e werd door 15.30 te doen over de 5km in de eerste ronde. Nog altijd het beste resultaat ooit. Het was de laatste keer voor een wat grotere delegatie. In 2000 werd voor het eerst een vrouw gestuurd: Fatou Dieng werd laatste in haar heat en ook Sidi Bidjel overleefde zijn heat op de 1500 meter niet. Het was vanaf nu eigenlijk wel het standaardverhaal. Alleen maar 2 atleten in 2004, beiden onderin de eigen heat. 2008, ja, kunnen we er wat anders van zeggen? In 2012 haalde Aicha Fall zowaar een nationaal record. Het was uiteraard niet genoeg voor een rondje verder, maar het was een keer een succes op de Spelen.



In 2016 waren we weer gewoon waar we altijd waren. Ditmaal liep Houleye Ba de 800 meter en liep daar zo lang over dat zelfs Anouk Vetter het allemaal wel erg traag vond. Tsja. Leuk voor dit soort landen om zo op de Spelen mee te mogen doen, maar een beetje competitief wordt het nooit. 100 meter loper El Moctar liep deze ook in 11.44, ook natuurlijk een tijd waar je niemand echt een plezier mee doet. Afgelopen editie was meer van hetzelfde. Maar wel een beetje een raar verhaal: Houleye Ba mocht nu de 100 meter lopen ipv de 800 meter. Niet bepaald haar afstand en het was te zien: 15.26 was de tijd. Abidine Abidine werd 37e van alle 5000 meter-lopers, wel weer ruim achter de rest. Zowaar wel een aardig resultaat.

Nee, Mauritanië is geen topland op de Spelen. Voor het adoptietopic niet aan te raden als je wil juichen om een medaille. Maar voor 2024 is er wel mooi nieuws: Dit jaar doet er een zwemmer mee! Camil Doua, geboren Fransman, was op het WK dit jaar goed voor 57.80 op de 100 vrij. Hij mag proberen of hij een exotenheat zou kunnen winnen. Is het het zwakste land? Ik vind Bolivia, Congo en Bangladesh wellicht kansrijker, maar Mauritanië doet echt wel mee.

Dag -11: Kameroen

We blijven nog even in Afrika, vanaf morgen doen we nog een rondje West-Europa, dus het zal het laatste wat exotischere oord zijn wat besproken wordt. Zoals niet velen weten een Portugese en daarna Duitse kolonie, maar net als Duitsland zelf ooit opgedeeld. Na de eerste Wereldoorlog was de helft voor de Britten en de helft voor de Fransen. Relatief welvarend. Dan zouden ze goed moeten zijn op de Spelen. Thans, voor een Afrikaans land.



Aangezien Kameroen pas samenkwam in 1960, deed het pas in 1964 voor het eerst mee. David Njitock werd de eerste deelnemer op de 100 en 200 meter, maar overleefde de eerste heat niet. In 1968 deed hij niet mee: Slechts 2 atleten deden mee maar waren opnieuw weinig succesvol. Gelukkig was daar ook boksen, waar Joseph Bessala gelijk zilver pakte. Meteen lekker scoren, prachtig werk. Zou gelijk de enige zilveren medaille zijn dat het land ooit pakte - al werd er wel vaker goud of brons gepakt.



Zoals zoveel landen in Afrika waren Atletiek en Boksen de hoofdmoot. In 1972 kwam daar een wielerteam bij, maar die finishten geen van allen op de wegwedstrijd en werden 33e als team op de 100km tijdrit. Ook nu werd er geen heat overleefd door de 4 atleten. Bij het boksen werd dit keer slechts een achtste finale behaald. Kameroen had nog een deelname in 1976 op de 100km tijdrit voor het team deed Kameroen nog mee, maar daarna was het solidair met de welbekende boycot. In 1980 was men er wel weer bij, met Cecile Ngambi die 17e werd op de vijfkamp. Bij het judo haalde iemand de finalesessie met dank aan de herkansingen en bij het boksen waren er 2 achtste finales, meer was het niet. Atletiek leek verrassend genoeg niet de sport voor Kameroen, al was er in 1984 voor het eerst zo'n dag. Een dag dat de eerste ronde werd overleefd op de horden door pentatlete Ngambi en ook door sprinter Ruth Mesode. Er was voor het eerst een voetbalteam. Dit team won van Irak, maar na de eerste wedstrijd te hebben verloren verloor het ook beslissend van Canada. Geen rondje verder voor Roger Milla, zijn finest hour moest nog komen in 1990. Hij scoorde wel de 1-0 tegen Joegoslavië, maar uiteindelijk werd die wedstrijd dus toch verloren. Het boksen was wel sterker dan ooit, met 3 kwartfinales en daarvan werd er 1 gewonnen: Ebanga pakte brons. Seoul was minder: Geen Wielrenners of judokas en dit keer ook geen voetbalteam. Ebanga haalde de achtste finale niet eens en dat lukte maar 1 bokser, maar die lag er toen ook uit. Bij het atletiek wist maar 1 hardloper de eerste heat te overleven. Snel vergeten en op naar 1992: Paul Kuete voltooide op P46 zijn eerste marathon, maar verder was er geen enkele bokser actief en er was nog 1 gewichtheffer die 24e eindigde, maar verder was er alleen nog maar atletiek. Kameroen begon nog best sterk en heeft wat medailles gepakt, maar het gaat niet goed.

1996 leek het momentum niet te kunnen draaien. Er was wel weer een judoka en daarnaast zagen we 4 boksers. Die boksers haalde niet de kwartfinale, maar je moet er staan om kans te maken. Bij het atletiek was iedereen weer na 1x lopen uitgeschakeld, dat lijkt toch niet echt de sport voor Kameroen. Het duurde tot 2000 voordat er eindelijk weer een voetbalteam werd gestuurd en inmiddels hadden de Afrikaanse voetbalteams zich getoond met Kameroen zelf dat sterk was op de WKs van 1990 en 1994, en Nigeria als winnaar van goud in 1996. Met Lauren, Geremi, Mboma en Eto'o stond er wel wat kwaliteit. Die kwaliteit had het moeilijk in een groep met een 3-2 tegen Koeweit en 1-1 tegen de VS en Tsjechië. Gelukkig verloor Tsjechië van Koeweit, anders had Kameroen er zo uit kunnen liggen. In de kwartfinale tegen Brazilië en klaar zou je dan zeggen. Maar de Brazilianen hadden een Duitse goal nodig van Ronaldinho om tot 1-1 te komen, maar M'Bami scoorde de golden goal. Tegen Chili ging het weer moeizaam, maar in de laatste 10 minuten werd de 1-0 achterstand omgedraaid. Een medaille was een feit, maar tegen een Spanje met topnamen als Xavi, Albelda, Puyol maar bovenal Ajaxtoppers Gabri en Luque werd ook nog eens de penaltyreeks behaald na 2-0 achter. Die reeks werd gewonnen en dus was het goud een feit. Francoise Mbango was de eerste die een finale haalde op een atletiekonderdeel met kwalificatie en werd daar 10e, hinkstapspringen enzo. Boksen en Judo waren niet relevant. In Athene werd voor het eerst gezwommen en waren er ineens 2 redelijk goede gewichtheffers. Vencelas Dabaya werd zowaar 5e, jeetje. Mbango Etone haalde opnieuw de finale maar deed het daar ditmaal nog wat beter. 15.30 meter en ze won goud. Kameroen kon in 2008 bij het voetbal een poging doen de goudvloot te voltooien. Met 1x winst en 2x gelijkspel werd de kwartfinale behaald, maar nu was een kwartfinale tegen Brazilië wel het eindstation. Gelukkig flikte Mbango Etone het nog een keer. 15.39 was nog iets beter. Weer goud, voor de 3e keer achter elkaar.



Helaas was het klaar met Mbango in 2012 en dus moest het komen van 2 100 meter-lopers. Atangana kwam niet verder dan de kwartfinale en bij de heren werd een DNF geregistreerd. Ditmaal kwalificeerde het damesteam zich, met de altijd irritante Onguéné. Die scoorde de enige goal, maar er werd 3x verloren. Het enige succes kwam bij gewichtheffen. Wel pas jaren later, Madias Nzesso werd slechts 6e, maar na 3 diskwalificaties werd dat gepromoveerd tot brons. Oh, gewichtheffen, wat lever je toch vaak. In 2016 werd er weer een atletiekfinale gehaald, door Auriol Dongmo. Inmiddels Portugese, toen nog Kameroenese. Er werd een damesvolleybalteam gestuurd, waarbij van de Argentijnse dames maar nipt werd verloren. Nzesso was er dit keer niet bij, en bij het gewichtheffen was het beste resultaat een 14e plaats. Na gloriejaren was het voorbij voor Kameroen. Ook niet bepaald een atletiekland: Er werd maar 1 atleet gestuurd in 2020. Wel haalde worstelaar Joseph Essombe de bronzen finale bij het worstelen. Helaas verloor hij daar ruime cijfers van de Mongool Bat-Ochir. Geen medaille.

Ja, Kameroen is opvallend zwak in atletiek, ook al pakten ze daar 2x goud. Maar dat was zowaar op een veldonderdeel, niet bij het hardlopen. Wel is Kameroen een van de beste voetballanden en doet het ook af en toe mee op krachtsporten als worstelen en gewichtheffen en zelfs de judokas zijn niet geheel kansloos. Maar ja, in 2024 is de delegatie wel heel karig. 2 zwemmers, dat is nu net wel een échte exotensport, en continentale judo en tafeltennisquota. Linda Angounou lijkt niet echt kansrijk voor brons op de 400 meter horden, en voor zilver moet ze zo'n 5 seconden sneller. Emmanuel Eseme is wel een redelijk goede sprinter. Met een PR onder de 10 seconden maakt hij kans op een finaleplaats, zou ik zeggen. Moet wel echt alles mee zitten. In die finale zal hij dan 8e worden. Overigens lijkt me eruit in de halve finale een stuk waarschijnlijker. We zullen zien.

Dag -10: Groot-Brittannië

Terug in Europa, naar dat ene land dat al vaak is benoemd. Hebben vele gebieden overzees gehad en zelfs nu nog, wat te denken van Bermuda, Montserrat, of bijvoorbeeld Gibraltar, al schijnt dat volgens de beste speler op het afgelopen EK gewoon Spaans te zijn. Ik heb begrepen dat je beter bent in sporten met een 'koloniaal verleden', dus we zullen zien. De Britten zijn het laatste land dat niet direct aan Frankrijk grenst wat langs zal komen, maar wel heeft het een behoorlijke historie. Ook Frankrijk en Groot-Brittannië zullen gebieden van het andere land zien als vroeger haar eigen onderdeel. Het is ook het land met een hoop gedoe bij kwalificaties voor teamtoernooien, omdat daar vaak Engeland, Schotland en soms zelfs Wales en Noord-Ierland kans hebben om deel te nemen, maar ze mogen zich natuurlijk niet 4x kwalificeren.



Toen ik weken terug Griekenland besprak zei ik dat er 4 landen zijn die op alle zomerspelen aanwezig waren. Die andere 2 zijn nog niet langsgekomen, maar de Britten zijn het vierde land. Altijd aanwezig en eigenlijk ook bijna altijd goed. Overigens nemen Bermuda, de Britse Maagdeneilanden en de Kaaimaneilanden los mee, net als vele overzeese gebieden als Australië en Canada vroeger. Noord-Ierse sporters mogen ook deelnemen voor Ierland. Anyway, in 1896 waren er 2 gouden medailles voor Boland, een soort Boland & Boland dus. Eentje was met een buitenlander, het klassieke mixed team kwam daar dus langs. Boland was toevallig op visite bij een Griekse vriend, die hem inschreef in het Tennistoernooi en pakte dubbel goud. Hij was overigens een Ier. Daarvoor had Launceston Elliot al goud gepakt bij het gewichtheffen, maar die was dan weer geboren in India en had Australische roots. Verder werden er ook in het atletiek en wielrennen medailles gepakt en zo waren er 2 goud, 3 zilver en 2 brons, goed voor P5 op de medaillespiegel. De Britten hadden echter rustig aan gedaan, want in 1900 was er al maar liefst 15 goud. Tennis en zeilen waren hierin het belangrijkst, en ook werd er toen een potje cricket gespeeld. Mogen we in 2028 ook weer van genieten. Upton Park FC won daarnaast voetbalgoud. De Britten wisten al dat zij in 1908 mochten, dat helpt toch al voor je aanwas. Al viel 1904 natuurlijk tegen. Er waren 3 Ierse atleten aanwezig en een daarvan pakte goud en eentje zilver. Die gouden medaille is essentieel, aangezien de Britten daarmee nog altijd het enige land zijn die altijd goud pakten.

Gelukkig waren daarna de eerste van 3 thuisspelen in Londen. Het zouden uiteraard geweldige spelen zijn met veel Britse deelnemers, sweeps voor het land die ze daarna nooit meer zouden behalen, en maar liefst 56 gouden medailles. Moet ik nog meer zeggen? Zelfs de VS kon niet mee, want er werden ook gewoon 6 gouden medailles bij het atletiek behaald. Ook interessant: Tegenwoordig mogen de Britten maar met 1 team meedoen, maar toen waren er Hockeyteams voor Engeland, Ierland, Schotland en Wales. Die haalden allemaal een medaille, waardoor een SWEEP een feit was. Ook werd er goud behaald bij het polo, rackets, motorboating en touwtrekken. Dat motorboating is nog altijd de enige keer dat er een erkende motorsport was op de Spelen. Na de gouden jaren van 1908 was het in 1912 terug naar de realiteit: Geen thuisspelen maar nog altijd 10x goud en 41 medailles in totaal, goed voor P3. Tennis leverde weer 2 goud met ook fout voor het voetbalteam en waterpolo. Ook Roeien leverde dubbel goud. Toch allemaal wel echt Britse sporten he? Ook in 1920 werd het land 3e, met ditmaal 14 goud. Het voetbal ging totaal mis met een 3-1 nederlaag in ronde 1, maar andere sporten gingen prima. Zo pakte Albert Hill goud op de 800 en 1500 meter en ook het tennis leverde weer 2x goud. In 1924 was het 'slechts' 9x goud en een plaatsje omlaag op de medaillespiegel. Harold Abrahams won de 100 meter, een 100 meter waarbij Eric Liddell niet meedeed omdat de heats op een zondag waren, moet je nagaan. Hij koos maar voor de 200 en 400 meter en pakte brons en goud. Het waren de laatste goede jaren voor de Britten, die vanaf hier jaren moesten vechten voor een plaats aan de top. In Amsterdam bleef het bij 2x atletiekgoud en goud voor een roeiteam, met wel nog 17 andere medailles. Een beetje vergelijkbaar was 1932, met 1 extra goud bij het roeien, maar minder medailles in totaal. In Berlijn was er zeilgoud, maar opnieuw bleef het totaal tot 4 goud beperkt. In deze tijd mocht het land blij zijn met een top 10-klassering.

Nou, in 1948 gingen we voor de 2e keer naar Londen, dan verwacht je dat het beter gaat met de Britten, maar niets bleek minder waar. Het aantal medailles was met 23 wat hoger, maar opnieuw slechts 3 goud tegenover 14 zilver. De zilvervloot kwam vooral bij het atletiek, terwijl het goud weer van de boten moest komen, twee sets roeiers en een zeilduo. Zeker omdat Groot-Brittannië redelijk was uitgespaard tijdens de tweede wereldoorlog qua infrastructuur is dit gewoon een matige prestatie en veelzeggend. En dan moeten de Russen nog komen in 1952. Het duurde toen tot de allerlaatste dag voordat er goud werd gepakt, bij het paardrijden door het springteam. Verder was het met 2x zilver en 8x brons gewoon zwak. De tijden van de Britten als groot sportland leken voorbij.



Na het drama van Helsinki moest het beter en dat ging het dan ook. In Melbourne waren liefst 5 sporten goed voor goud, en daar zat dan nog geen enkel bootje bij. Het waren grote sporten als atletiek, zwemmen en schermen, de Britse sport lijkt uit het diepste dal geklommen. De man van de mythische berg pakte hier overigens brons. Tom Simpson zou 11 jaar later in het harnas sterven op de Mont Ventoux, met wat doping op zak. Hij pakte hier brons op de ploegenachtervolging. De wederopstanding was van korte duur, in 1960 was het goud alweer terug naar 2, wel met 20 medailles in totaal. Het waren de zwakste tijden van West-Europa, ook Frankrijk en Nederland hadden het in deze tijd zeer lastig. Don Thompson won de 50 km snelwandelen en er werd gewonnen op de 200 vrij. Het waren weer de grote sporten die leverden. Dat was in 1964 nog veel erger: Van de 18 medailles in Tokio werden er 12 op de atletiekbaan behaald. Dat zijn wel bizarre statistieken. Met 4 goud werd in ieder geval de top 10 van de medaillespiegel behaald. Lukte in 1968 ook net, 5 van de 13 medailles waren ditmaal goud en na een raar jaar in 1964 nu weer gewoon bij 4 sporten. In deze tijd leek zo'n 3 tot 6 gouden medailles en 15 tot 20 in totaal wel een beetje de vaste score, met eventing als een van de belangrijkste sporten in 1968 en 1972, goed voor 1 goud in Mexico en beide gouden medailles in München. In 1976 werd er voor het eerst goud gewonnen in de moderne vijfkamp, maar met 3 goud in totaal viel het toch ietwat tegen. De Britten deden dus wel mee in 1980, maar wel onder de Olympische vlag, met 5 goud onder deze vlag en weer een medaille of 20, niet veel beter dan normaal zonder de Amerikanen dus. Daarin was ditmaal atletiek weer belangrijk, met poster boys Daley Thompson en Seb Coe die goud wisten te pakken. Thompson is wat mij betreft samen met Eaton toch wel de beste decathleet ooit, en Seb Coe is een lul maar wel een lul die best hard kon lopen. In 1984 pakten ze weer goud, dat jaar werden er liefst 37 medailles behaald door de Britten met 16 stuks op de atletiekbaan. Wel waren er slechts 5 gouden medailles, omdat er bij het paardrijden, zwemmen en judo 11 medailles in totaal werden behaald, maar geen goud.

Daarmee komen we langzaam in de buurt van de moderne tijden, maar de schroeibritten, daar zijn we nog niet. Ook in 1988 5x goud. De Britten wonnen eindelijk weer eens hockeygoud, met het definitieve einde tijdperk van India en Pakistan. In 1992 won Linford Christie eindelijk op de 100 meter, toch wel een van de belangrijkste nummers. Opnieuw was er 5x goud, met atletiek, roeien en wilerennen als de sporten die goed waren voor goud. Maar ja, in 1996 ging het helemaal mis. Pinsent en Redgrave, die al goed waren voor goud in 1992, pakten goud. En dat was het. Overigens fantastische roeiers die Matthew Pinsent en Steve Redgrave. Redgrave pakte ook al goud in 1988 en 1984, en ze zouden ook samen goud pakken in de vier in 2000. Pinsent ging nog even door en pakte nog maar eens goud in 2004. Deze twee toptalenten hebben eigenhandig de Britse spelen gered. Het lukte namelijk niet voor wereldrecordhouder Edwards op de hinkstapsprong of Ben Ainslie, maar diens tijd zou nog wel komen. Maar ja, 1 goud, dat is echt niet best. Dat moest beter, en dat ging het dan ook maar in 2000. Prompt 11 goud, 3x bij het zeilen met onder andere Ainslie, Edwards die nu wel goud pakte, 2x roeigoud en Denise Lewis die de zevenkamp won, om maar wat te noemen. Bootje varen is de sport zeggen we dan. In 2004 was het met 9 goud prima, maar nog altijd mochten de Britten blij zijn met een plek rond de top 10. Gelukkig komen er weer Spelen in Londen in 2012, dus de Britten moeten over 8 jaar op punt staan. In 2004 was de dag van Ainslie, Wiggins en Pinsent de gouden dag: weer roeigoud en zeilgoud en Wiggins won de individuele achtervolging. Verder pakte Kelly Holmes nog dubbel goud op de 800 en 1500 meter.

Dan zwaaien we nu naar de tijd van de SchroeiBritten. British Cycling had in 2008 plotseling hele ronde wielen gevonden en er werd maar liefst 8x goud gepakt, waarvan 7 stuks op de baan. 2x Wiggins, Pendelton, 3x Sir Chris Hoy en zijn opvolger zat ook al klaar met Jason Kenny. Daarnaast nog 4x zeilgoud, uiteraard weer feest met Ainslie en ook nog wat kruimels uit de andere sporten. Wonderspelen met 3 dagen met 4x goud. 4e op de medaillespiegel en dan moesten de thuisspelen nog komen. In 2012. 29 goud, alsof je een emmer leeggooit. Weer 8x goud op de fiets, met Hoy op de keiring, Kenny op de sprint en ik noem ook nog maar eens een Wiggins, die inmiddels als wegrenner de Tour had gewonnen en nog even de tijdrit meepakte. Atletiek was inmiddels toch ook weer een melkkoe, de Mobot was uitgevonden en Farah pakte even goud op de 2 lange baanafstanden, hoppa. Wel een fenomeen die man, natuurlijk. Schroeien kon ook op de Triatlon met de broers Brownlee en op de SchRoeibaan, 4x goud aldaar. Het zeilen leverde dan weer slechts 4x zilver, maar gelukkig was daar nog Ainslie. Die pakte gewoon goud. Er mocht ook eindelijk met het voetbalteam worden meegedaan, de voetbalteams hadden nooit kans om te kwalificeren sinds de tweede wereldoorlog vanwege gedoe met de individuele bonden. In 2016 was het qua aantal medailles minder, 'slechts' 27 goud, maar goed, wel 2e op de medaillespiegel omdat China niet leverde. Het wielrennen was nu Kenny/Trott, al pakte Wiggins weer eens goud op de ploegenachtervolging. Schoonspringen, met poster boy Tom Daley, werd de laatste jaren ook serieus genomen en leverde goud op. Niet voor Daley, die moest wachten tot 2020, maar wel de eerste gouden medaille ooit. Gold ook bij het turnen met Max Whitlock, flikte ie zowel op vloer als op het paard voltige. Ja, en dan waren er nog de Mobot en Adam Peaty. Ook in 2020 was er 6x wielerzilver, al waren de Britten in de breedte minder dominant. Het helpt mee dat er bijvoorbeeld de kinderfietsjes bij horen. "Worthington gets the gold!" enzo. En Beth Shriever schroeide bij de dames. De baan was wat dunner bezaaid, al won Laura Kenny (voorheen Trott) wel gewoon de Madison en Jason Kenny flikte iedereen op de keirin. Ook werden beide gouden medailles gewonnen bij de moderne vijfkamp, pakte tokkie Price goud bij het boksen, toch ook een sport waar de Britten sterk zijn en won nu de andere Brownlee eens goud, hij mocht wel meedoen op de Triatlonestafette. De vrijeslagzwemmers waren ook indrukwekkend met goud op de 4x200 en individueel goud en zilver voor Dean en Scott. Maar de groten zijn toch Kenny en Kenny. Jason heeft met 7 goud er het meeste van alle Britten meer dan die andere Sirs Bradley en Chris die hem voorgingen op de baan, en Dame Laura Kenny heeft met 5 goud er meer dan elke andere vrouw. Samen 12 goud en 3 zilver, dat is een vrij succesvol huishouden.



De wielen zijn iets minder rond en op het roeien is het goed, maar Nederland heeft de Britten voorbij gestoken. Daarentegen staat het zwemmen sterker dan ooit en zijn er een aantal nieuwe sporten waar de Britten ook op kunnen leveren. Het zal spannend worden met de Fransen, gestuwd door het thuisvoordeel, of de Britten voor de 4e keer achtereen weer de top 3 kunnen halen. Van de deelnemende landen heeft alleen de Verenigde Staten een succesvollere historie en de Britten zijn het enige land met altijd goud op de zomerspelen. Dat gaat deze keer in ieder geval niet veranderen. Het knapste is dat ik niet verwacht dat het van één topper gaat komen, maar dat alle gouden medailles door zo'n beetje een andere deelnemer gewonnen gaan worden. De enige die echt kans maakt op meerdere fronten is slalomspecialiste Kimber Woods, die zou als het mee zit 3x goud kunnen pakken. Al moet dan wel écht alles mee zitten.

Dag -9: Zwitserland

We gaan naar het eerste buurland van Frankrijk. Eentje die haar neutraliteit waardeert. Wel een kneiterduur land om op vakantie te gaan, zonder geld doe je dat maar beter niet. Vroeger al als onderdeel van het heilig roomse rijk, later afgescheiden van de Habsburgers, Milaan en Bourgondië, vroeger was van die neutraliteit eigenlijk weinig sprake. Sinds 1848 is Zwitserland een vrij land, maar daarvoor had het dus al jaren een bepaalde vorm van autonomie. Mooie vlag met rood en wit en een kruis in het midden.



Zwitserland deed alle spelen mee, al was er lang niet altijd een grote delegatie. In 1896 bleef het bij 2 deelnemers, maar daarvan pakte Louis Zutter wel 3 turnmedailles, waaronder goud op het paard voltige. Die eerste Spelen he? Had ik al ooit gezegd dat hij dan eigenlijk 1x zilver en 2x brons thuis heeft liggen, want de eerste paar edities werd goud niet uitgereikt. Nouja, had, Zutter zal inmiddels niet meer leven. In 1900 werd er vooral ingezet op pistoolschieten: De Zwitsers pakten daar met hun delegatie van 18 liefst 5x goud. zilver en brons. Daarnaast ook 1x goud en zilver bij het zeilen. Turnen leverde dit keer niet. De jaren daarna was de delegatie erg klein. In St. Louis niet gek. Adolf Spinnler deed mee bij het turnen en pakte goud en brons, Gustav Tiefenthaler was een halve Amerikaan die ook brons pakte. Je moet wat, he? Daarna waren er in 1908 en 1912 2x maar 1 deelnemer: Julius Wagner. Kogelslingeraar en pentatleet. Geen medailles. Zwitserland begon pas weer een serieuze delegatie te leveren in 1920 en toen was er weer een andere sport die er uit sprong: Roeien en Worstelen leverde allebei goud. Ook was er een aantal keer schietbrons. 2 goud, 2 zilver en 7 brons. In Parijs gingen de Zwitsers pas echt los, met 2x goud op Turnen, Roeien en Worstelen. Ook was er goud op het paardenspringen en het voetbalteam verraste met Abegglen als belangrijke man kwam het tot een finale tegen Uruguay op het onofficiele wereldkampioenschap. Met 7 goud 8 zilver en 10 brons was het de meest succesvolle Spelen voor Zwitserland. In 1928 was het turnen het belangrijkste, met teamgoud, goud voor twee teamleden op paard en sprong en individueel allround en rekgoud voor Georges Miez. Daarnaast was er roeigoud en worstelgoud. Andermaal 7 goud tijdens de finest hour van het Zwitserse Olympisch team. Die 7 goud zou nooit meer behaald worden op de zomerspelen. Logisch ook, als Alpenland kon de focus hierna meer op de winterspelen, maar daar kijken we vandaag niet naar. In 1932 waren er maar 6 deelnemers, Georges Miez was er wel weer bij en pakte zilver op de vloer. In Berlijn echter waren er liefst 190 deelnemers, maar de medailles waren vooral zilver. Opnieuw bij het turnen overigens, 6 stuks van de 9 totale zilveren medailles. Maar ook nog 1 gouden medaille. Wie anders dan Georges Miez, een van de grootste Zwitserse sporters ooit.



In 1948 was er ook een behoorlijke delegatie en opnieuw was turnen daarbij een belangrijke factor. Wel met nieuwe namen, maar desalniettemin 3x goud. Het was zo'n beetje de last dance van het Zwitserse turnen voordat Japan en de Oostbloklanden kwamen om de sport te domineren. Verder was er goud bij schieten en paardrijden. 5 stuks in totaal en toch nog een keer top 10. Ook in 1952 was er nog 2x goud bij het turnen. 2e achter de Sovjetunie met het team en goud voor Eugster op de brug en voor Gunthard op rek. Achter turnen blijven de andere sporten die je zo'n beetje ziet in de in totaal 14 medailles het roeien, schieten en schermen. En paardrijden. Dat was in 1956 de enige sport. Er waren wat landen die niet meededen in Melbourne, maar het paardrijden was eerder en daar deed Zwisterland mee. Bij het team dressuur werd dan toch brons gepakt. Dat leidde een duidelijk mindere periode in. Het turnen was er niet meer en in Rome werd ook met een vol team geen goud gepakt. Het moest ook hier weer van paardrijden komen, met zilver voor dressuurruiter Fischer die ook al bij de ploeg hoorde in 1956, en zilver voor de eventingploeg. Ook het schieten, roeien en zeilen leverden medailles op: 3 zilver en 3 brons in totaal.

De tijd dat de Zwitsers de top 10 konden halen ligt definitief achter ons en in 1964 mocht men blij zijn met opnieuw het paardrijden: Fischer had nu weer twee maatjes in zijn dressuurteam op weg naar zilver nodig, maar van die maatjes won Henri Chammartin dan weer goud. Maar ja, in totaal slechts 4 medailles. Dat is echt niet best voor een welvarend en niet al te klein sportland. In 1968 waren het 5 medailles, maar daarbij zat geen goud en alleen zilver in de zeilboot. In deze tijd waren de sporten voor de medailles nog steeds de genoemde sporten, deze keer kwam er zowaar ook brons op de wielerfiets bij. Xavier Kurmann pakte brons, en zou in Munchen zelfs zilver pakken op de individuele achtervolging. 1 van in totaal 3x zilver op die Spelen, ook meteen alle medailles. Ja, het is echt zoeken. Ditmaal lukte het niet om bij het paardrijden een medaille te pakken, maar de Zwitsers sloegen terug in 1976. Het dressuurteam pakte zilver en Stückelberger pakte goud, de eerste Zwitserse met goud. Zwitserland was een van die landen die wel meedeed in 1980. Wel onder de Olympische vlag. Ja, Zwitserland was er dus ook altijd bij. Dat gaat ineens hard zo. Onder de Olympische vlag werd er een keer op andere sporten ingezet, met wielergoud op de individuele achtervolging en ook goud bij het Judo, een sport waar Zwitserland de afgelopen jaren al steeds wel mee deed. In 1984 kwamen er eindelijk weer meer medailles, 8 stuks. Met Etienne Dagon zowaar brons op een zwemonderdeel, de 200 school, en er was ook atletiekzilver voor Ryffel. Voor een land dat het vaak op net iets kleinere sporten doet een mooi resultaat. Maar ja, helaas geen goud dat schort er dan weer aan. Sinds dat turnen weg is gevallen is het echt maar moeizaam wat dat betreft. In 1988 werden de medailles gehalveerd. Stuckelberger pakte brons en teamzilver op het dressuur, haar vierde en vijfde medaille. Die zou sowieso nog deelnemen tot 2000 maar na dit jaar niet meer scoren. Maar ja, 4 medailles, het is niet veel. Was nog altijd een stuk beter dan 1992, voor het eerst slechts 1 medaille met een volledige delegatie. Wie moest de Zwitsers redden? Marc Rosset, eenmalig halvefinalist op Roland Garros. Hij won het tennisgoud, dat toernooi levert geregeld upsets he? Versloeg Courier en Ivanisevic vanaf ranking 44.

Dit was wel een beetje het dieptepunt. Ja, er was goud, maar meer niet. Vanaf hier moest er toch weer iets neergezet worden waardoor het lijkt alsof Zwitserland niet alleen maar een wintersportland is. Lukte aardig in 1996. Zwitsers werden beter en beter op de fiets, met ditmaal zilver op het nieuwe mountainbiken en goud voor klimmer Pascal Richard. Ook was er eindelijk weer turngoud. Li Donghua, tsja, dat was een bijzonder verhaal. Hij miste de Spelen van 1988 voor China door een blessure en kwam een Zwitserse backpackster tegen in China. Daar mocht hij niet mee trouwen van de coaches en hij vertrok naar Zwitserland en ging daar deelnemen vanaf 1994. In 1995 werd hij wereldkampioen en in 1996 pakte hij het Olympisch goud. Helaas waren hij en zijn Zwitserse vrouw later alsnog gescheiden, dus helemaal mooi eindigt het verhaal niet. Oh, er was ook 2x roeigoud. Vier jaar later was de nieuwe Triatlon ook een mooi onderdeel voor de Zwitsers: McMahon won goud bij de dames in Sydney, maar ditmaal was dat wel het enige goud. Ook was er brons aldaar. Het bleef bij 1 goud, maar wel weer 6 zilver. Daarvan was er weer het mountainbiken, waar ook nog brons op werd behaald, en zowaar 2x schermen, een sport waar Zwitserland lange tijd niet in de prijzen viel maar die nu weer terug was. Vier jaar later nog meer, Marcel Fischer pakte de enige gouden medaille. Het waren helaas weer iets mindere Spelen.

In 2008 bleek het definitief: Zwitsers zijn goed op fietsen. Vooral de toevoeging van mountainbiken helpt met Schurter die ditmaal brons pakte en tegen de klok werd er ook brons gepakt bij de dames. De grote man was echter Fabian Cancellara die inmiddels wel zo'n beetje de beste tijdrijder op de fiets was en daar dan ook goud pakte, nadat hij op de wegrit 1 plaats tekort kwam. Maar misschien wel de bekendste Zwitserse sporter aller tijden pakte hier ook goud. Niet solo, dat lukte nooit voor Roger Federer, maar samen met Wawrinka op de dubbels. Gelegenheidsduo, maar zeker niet misselijk. Uiteindelijk 2 goud en 7 medailles. Na een paar betere jaren liep het weer wat terug en in 2012 was het te zien. Cancellara had last van een blessure en werd 7e, Federer werd verslagen door Murray maar pakte wel zilver. Schurter pakte na het brons in Beijing nu zilver. Er was ook een voetbalteam met best een aantal prima namen, maar dat team leverde totaal niet. Verlies tegen Zuid-Korea en gelijk tegen Gabon, wegwezen met die rommel. Gelukkig is er de triatlon nog. Nicola Spirig won, met echt een bizarre fotofinish. Steve Guerdat won het paardenspringen en zo eindigden de Zwitsers toch nog met 2 goud maar het viel allemaal wel een beetje verkeerd, al viel het bij Spirig dus zowaar wél goed. In 2016 pakte Spirig zilver, wel was er eindelijk weer eens een turnmedaille voor een geboren Zwitser in Giulia Steingruber op sprong. 3 goud was uiteindelijk een prima resultaat, met eindelijk weer eens roeigoud, Schurter die de trilogie voltooide en jawel, Cancellara. Hij was terug en schroeide, een niet volledig fitte Dumoulin kon er niets aan veranderen.



Had ik al gezegd dat Zwitserland goed is in Tennis? Federer, Wawrinka, in 2016 Hingis, Rosset die stuntte en in Tokio kwam daar Bencic bij. Pakte goud bij de singles en deed daar daarna bij de dubbels nog even zilver bij. Verder pakte Nina Christen goud en brons bij het schieten en was er 3x brons in badkleding: 1x bij het Beachvolleybal en 2x in het zwembad. Toch niet echt een Zwitserse sport, dat zwemmen. Wel een Zwitserse sport, inmiddels dé Zwitserse sport: Wielrennen. Reusser is de nieuwe toptijdrijdster en pakte zilver, Ducarroz deed zich tegoed aan het nieuwe Freestyle BMX, maar 4 medailles bij het mountainbiken liefst. Zilver voor Fluckiger bij de heren, maar de dames gingen voor een SWEEP. Hoppa, niks mis mee. Dat mountainbiken leeft wel daar he? Met 13 medailles was het de eerste keer meer dan 9 medailles sinds 1952. Ja, dat is toch wel iets om bij stil te staan. Zwitserland heeft nooit meer het niveau kunnen opkrikken na het interbellum, toch jammer. Waarbij het voor het land niet helpt dat er nog nooit goud is behaald in zwemmen of atletiek en dat turnen een blast of the past is. In de winter ligt dat wat anders met goede scores in bobslee en natuurlijk het alpineskiën, maar dat telt niet. In ieder geval scoort men goed op de triatlon en tegenwoordig bij het wielrennen.

Zou er dan in Parijs eindelijk goud gepakt kunnen worden op die mythische sporten? Er is een grote atletiekdelegatie met de Kambundjis en Ehammer als voornaamste namen. Ehammer zou zomaar kunnen verrassen op het verspringen, met 8.45 in de finale zou je zomaar het goud kunnen pakken. Wel verwacht ik weinig van de wielrenners: Op de weg en tijdrit zie ik geen medailles. Het mountainbiken zal vast wel weer iets leveren, maar dat wordt ook niet zo gemakkelijk als voorheen. Ik verwacht een stuk mindere Zwitserse Spelen dan in 2020, toch meer niveau 2008.

Dag -8: Monaco

Ah ja, Monaco. Het land dat we goed kennen van vele sporters. Voetballers, F1-coureurs, wielrenners. Wie woont er niet. Helaas weinig Monegasken. Verder kennen we ze vooral van hun bekende koninklijke familie. Al in 1297 was Monaco een eigen stukje land. Best lang voor zo'n klein land.



Voor zo'n klein land is goede deelname op de Spelen niet evident, in 1920 waren ze er voor het eerst bij. Er waren 2 atleten die in geen enkele ronde overleefde, en 2 turners, met Michael Porasso die 12e in de allroundcompetitie werd. Niet slecht voor een eerste deelname voor het kleine landje. In 1924 was dat succes niet te herhalen. Emile Barral was in 1920 nog een van de 2 atleten, maar was nu een zeiler. Hij kwalificeerde zich niet voor de finale. Medecin haalde bij de decathlon het beste resultaat: 20e. Bij het schieten werden geen betere resultaten gehaald door de 4 deelnemers. In 1928 finishden Barral en Medecin niet, alleen de roeiers werden 2x 2e in een heat in de vier met stuurman. Dat was niet genoeg en dus was het ook snel klaar. Helemaal snel klaar was 1932, in LA deed men niet mee. In 1936 was er alleen een team van schutters. 6 stuks, een aantal hadden al in 1924 meegedaan. Ravarino bleek de beste, maar met P36 mag je niet als een topper gezien worden.

Vanaf hier was schieten wel zo'n beetje de sport. Roger Abel was er in 1924 en 1936 bij, maar in Londen weer gewoon, net als 3 anderen. Ravarino was opnieuw de beste met P36. In 1952 waren er weer eens 2 zeilers, deze werden 21e. Verder werd er opnieuw geschoten, met Abel weer aanwezig. Ravarino was er dan weer niet bij. Monaco was een van die landen die in 1956 afwezig was. In 1960 werd er met 3 man in een boot gezeten, maar opnieuw was dat geen doorslaand succes. Beter dan het schieten, waar alleen Pierre Marsan de volledige sessie mocht schieten en 48e werd. Hij was een van die mannen die er vele spelen bij was. In 1964 was het klaar met het schieten, het team van 11, het grootste ooit, werd vier jaar later in Tokio tot 1 gedecimeerd. Rene Battaglia was de enige deelnemer en werd 16e. Gewichtheffen was het ditmaal. In 1968 was het gewoon weer schieten met Joe Barral. Ja, alweer die naam, Barral. Er was nog een tweede schutter. Ze werden keurig 83e en 85e. In München was dat een stuk beter, met Barral die 31e werd. Maar Monaco komt echt niet een beetje in de buurt van medailles. Land is toch echt té klein. In Montreal werd er voor het eerst gezwommen. Patrick Novaretti werd toch maar mooi 45e op de 400 meter vrij.

Na opnieuw een niet-deelname in 1980 was het in 1984 wat drukker: Boogschieten, Schermen, Judo en ook het aloude schieten en zwemmen. Bij het judo haalde Bessi P18, maar ja, dat is judo. Betekent simpelweg dat je in ronde 1 al verloor. In 1988 gebeurde iets opvallends. In al die jaren daarvoor hadden we nog geen enkele vrouw voor Monaco gehad. Nu was het eindelijk zover, mede omdat schietsport eindelijk een vrouwencompetitie had. Fabienne Pasetti was de gelukkige. Zou ze wel vaker zijn, de vijf Spelen erna deed ze ook mee.



Verder deed er eindelijk weer een atleet mee en een wielrenner, wat meer breedte is mooi. Het beste resultaat was opnieuw voor een judoka, Gilles Pages. In 1992 was de deelname dan weer verkleind tot 2. Pasetti werd 39e, 3 plaatsen lager voor de luchtgeweerschutter dan zwemmer Verdino. 36e op de schoolslag. Nee, het moet vooral van judo komen als er nog eens richting top 20 moet worden gekeken. Thierry Vatrican was er als derde deelnemer bij in 1996 bij het judo en werd gedeeld 17e. Dat lukte nogmaals in 2000, toen er een andere zwemmer meedeed. Maar Monaco werd toen zeer geholpen door een deelnemer bij Taekwondo: Bernasconi. Hij werd 9e. Daarmee de beste ooit voor Monaco, tsja. Hier geeft hij een trap. Lekker met trademark, zo onbekend dus



Het werd ook niet echt beter. Inmiddels zien we Monaco vrijwel alleen bij atletiek en zwemmen. Ja, Pasetti was er nog in 2004. Verder waren er een atleet en een zwemmer die de heats niet overleefden. Ja, Monaco is een land dat je buiten de exotenheats niet ziet. In 2008 werd nog wat geprobeerd met het sturen van een gewichtheffer en een roeier. Die roeier overleefde in de skiff overigens zowaar de heats, Mathias Raymond kwam in de D-finale met P22. Beter dan de gewichtheffer Marchessou, 24e voor hem. Raymond is wel zo'n beetje de beste Olympier voor Monaco, met zelfs een C-finale in Londen, en P18 aldaar. Ditmaal maakte Monaco het debuut op de triatlon, en voor het eerst in lange tijd was er geen schutter. Wel jammer, dat is toch de sport van naam voor het land. In 2016 was er slechts een delegatie van 3: Eindelijk weer een turner, voor het eerst sinds 1920, en verder een judoka en iemand op de 800 meter. De resultaten laten zich raden. Afgelopen editie was er zowaar weer wat moois met Antognelli die als roeier 15e werd, nog 3 plaatsen beter dan Raymond. Cedric Bessi won zowaar een wedstrijdje judo, maar tegen een goede Mongool was het klaar. Ook een Tafeltennisster won in ronde 2, best nog een hoge kwalificatieplaats. Maar ja, in ronde 3 tegen een Chinese en klaar. Was natuurlijk zelf ook een halve Chinese.

Dit jaar zijn er 6 deelnemers. Antognelli is er weer bij en ook onze Tafeltennister, de beste speelster uit Europa in de ranking. Maar ja, dat zal ook geen toernooi van een week worden voor haar. Antognelli zal zich ook moeten reppen voor P12. Verder zijn er een judoka, een atlete en 2 zwemmers. Dat wordt weer eerste ronde-werk, helaas. Monaco is geen sportland, buiten hun geschiedenis in de racewagen. En wie weet zijn alle goede sporters aldaar slim genoeg om even over te stappen naar Frankrijk.

quote:

Op vrijdag 19 juli 2024 07:47 schreef heywoodu het volgende:

[..]
Nou ja, Lisa Pou is één van die twee, dus op de 10km hebben ze best wel een outsiderkansje.

Oh die doet mee aan het open water? Ja, dat kan nog wel een verre ereplaats worden. Ik zag haar alleen bij de 400 vrij.

Dag -7: Italië

Nog maar een week en dan is het zover, de openingsceremonie. Dat betekent nog een week lang van dit soort epistels, houden jullie het nog vol? Vandaag Italië. Het land van de beste keuken, de beste steden en de belichaming van rechts Europa. Nouja, dat laatste samen met Hongarije. En WIJ natuurlijk tegenwoordig, mooi man. Maar ja, Italië is een van de jongere landen in west-Europa. Pas in de laatste 200 jaar als zodanig bij elkaar gekomen. Maar op de Spelen stiekem wel een van de succesvolste en meest efficiënte, zelfs in de donkere tijden. We waren er ook 1 keer, in 1960. In de winter al vaker en daar gaan we over 2 jaar heen, maar voor nu is het nog even wachten. Vroeger hadden ze nog een mooi kruisje in de vlag. Werd na de tweede wereldoorlog vervangen.



In 1896 werd deelgenomen door 1 atleet, Guisepper Rivabella. Hij haalde bij het schieten de top 13 niet en zo was Italië 1 van de 4 landen die die Spelen geen medaille behaalde en van de 4 wel de sterkste door de jaren heen. Dat ging vier jaar later bij de buren in Frankrijk beter. 24 deelnemers, waarbij paardrijden goud en zilver voor Trissino opleverde, bij het verspringen en hoogspringen. Deden ze toen, hoog- en verspringen op een paard. Leuk of gewoon treurig, zeg het maar. Naast paardrijden werden de medailles behaald bij authentieke Italiaanse sporten: Brusoni pakte goud op de puntenkoers en er was goud en zilver bij het sabelschermen bij de zogenaamde 'Masters', waarbij ook mensen die geld verdienden als instructeur deel mochten nemen. In 1904 deed Italië niet mee, meteen de reden dat Italië niet bij de club van 4 hoort die er altijd bij waren. Sindsdien was Italië er altijd bij. In eerste instantie zouden ze de boel ook organiseren in 1908, maar een uitbarsting van de Vesuvius zorgde ervoor dat dat niet door kon gaan. Ditmaal waren er 4 medailles: 2x goud en 2x zilver. Goud werd behaald bij het turnen en het worstelen. Italië bleef goed in vooral goud scoren, al werd in Stockholm voor het eerst ook wat brons gepakt. Nadi was de eerste amateurschermer met goud en er was goud bij het individueel en teamturnen. 3 goud, 1 zilver en 2 brons: Italië was een land van winnaars.

Dat bleek wel na de oorlog. Er zijn landen die mogen zeiken over choken, falen, etc. Italië is daar niet één van. Italië zal er vast ooit mindere Spelen tussen hebben, maar dat was niet in 1920. Er was weer dubbel goud bij het turnen en naast goud bij roeien, paardrijden en gewichtheffen was het ditmaal de ploegenachtervolging op de baan, zowel de 3 als de 10 km snelwandelen, maar vooral 5x schermgoud. Alle teams wonnen goud, met een aantal schermers in alle teams. Een daarvan, Nedo Nadi (niet te verwarren met Neonazi, die heb je tegenwoordig dan weer geregeld in het voetbalstadion bij Lazio), pakte ook nog even individueel goud bij sabel en floret. Dat zijn resultaten die je tegenwoordig niet snel meer zult zien. Legende van de sport. In 1912 had hij ook al gewonnen, maar na 1920 zou hij niet terugkeren. Jammer, anders was hij zeker de meest succesvolle atleet van Italië geweest. In 1924 was het met 8 goud, 3 zilver en 5 brons weer prima, al bleef Italië achter op de toplanden uit Scandinavië. Gewichtheffen leverde ditmaal 3x goud, en er was weer goud voor het turnteam, in deze tijd een dominante factor. Opnieuw pakte Frigerio de 10 km snelwandelen. Schermen en wielrennen bleef deze keer beperkt tot 1 goud. In 1928 was het 7 goud, 5 zilver, 7 brons. Italië had boksen ontdekt en pakte 3x goud, maar geen turngoud was teleurstellend. In Los Angeles ging het heel goed: 12x goud, en precies evenveel zilver en brons. Daarmee werd Italië 2e op de medaillespiegel, het beste resultaat voor het land. Het turnteam was terug, er was 3x wielergoud en dubbel schermgoud. Het duurde liefst tot 1936 dat Italië een keer meer andere medailles had dan goud: 8 goud, 9 zilver en 5 brons. Er werd goud gepakt door het voetbalteam, even tussen de 2 wereldtitels door moet dat allemaal maar kunnen. Bij het schermen was er een wisseling van de wacht: Een paar heren waren al sinds 1924 aanwezig bij de schermteams, maar er waren ook wat jonge talenten. Leverde toch gewoon 2 goud op voor de teams, en 2 stuks individueel. Schermen is wel dé sport in Italië he. Daar zijn ze niet voor niets de leider in gouden medailles.

Italië was niet geschorst in 1948, in tegenstelling tot Duitsland en Japan. Bij het schermen was er ditmaal maar 1x goud, maar wel werd voor het heerst gewonnen bij waterpolo en er was tweemaal wielergoud. Met 8-11-8 was het de slechtste verhouding goud en andere medailles, maar het leverde 'gewoon' P5 op op de medaillespiegel. Waar alle Europese landen hierna wegvielen had Italië daar weinig last van. Misschien door de goede schermjaren, misschien omdat Wielrennen bepaald geen Russische sport is. Irene Camber won goud bij het Floretschermen, voor het eerst een vrouw. Verder won Edoardo Mangiarotti met de degen en dat deed hij ook in teamverband. Weer werd 8 goud behaald, ditmaal met 9 zilver en 4 brons. Daarbij zat ook goud op de gevreesde 50 km snelwandelen. Snelwandelen was ook zo'n sport waar veel Italianen zichtbaar zijn. In 1956 was het Pavesi die goud pakte bij het degenschermen, teamgenoot Mangiarotti pakte brons, maar voegde alweer zijn vierde goud toe met het degenteam en zijn vijfde bij het floretteam. Er was ook weer 3x wielergoud. Net als in 1932 was men goed op werd voor de perfecte symmetrie, maar daarvoor was er een brons te veel. Piero d'Inzeo had het in Stockholm al verpest. Nouja, het jumping team pakte ook zilver, maar goed, je moet wat zeggen. In 1960 was er dan eindelijk een thuisvoordeel. Spelen thuis zorgden voor liefst 5x wielergoud, 3x boksgoud en broertje Raimondo D'Inzeo haalde goud bij het jumping. Met de 200 meter werd ook een prominent atletiekonderdeel gewonnen en natuurlijk is er schermen: Delfino was ditmaal de gelukkige met dubbel goud. Mangiarotti had zijn beste tijd gehad, maar pakte nog wel teamgoud. Icoon van de sport, met ook nog eens individueel zilver op de floret in 1952. Samen met de eerder genoemde Nadi misschien wel de beste schermer ooit, en in ieder geval 6 goud, 5 zilver en 2 brons op de Spelen. Daarmee de beste Italiaan qua prijzen.



Met 13 goud, 10 zilver en 13 brons werd Italië 3e op de spiegel en redde het land het gezicht van West-Europa. De Scandinavische grootmachten, BRD, Britten en Fransen waren weggevaagd. Maar Italië stond fier. 1964 leverde 10 goud, 10 zilver en 7 brons, maar met veel schermtoppers die stopten was er teleurstellend nul schermgoud. Wel 3x wielergoud, toch wel de tweede sport van Italië. Maar ja, ook Italië kende wel een iets mindere periode. In 1968 deelden ook zij in de West-Europese malaise en voor het eerst bleef het goud echt achter: 9 brons, maar slechts 3 goud in Mexico. Vianelli won de wegrit, verder werd het schoonspringen van 10 meter en het roeien voor twee met stuurman gewonnen. Maar ja, de mindere tijden van Italië betekenden dat er gewoon 5 goud werd gepakt in 1972. Eindelijk weer 2x schermgoud, maar het viel toch weer wat tegen tegenover de 10 bronzen. In ieder geval weer terug in de top 10, dat wel. Was in 1976 wel anders, slechts 13 medailles en slechts 2x goud. Klaus Dibiasi won voor de derde keer achtereen de 10m platform, wel echt een hele grote meneer. Er was ook een schermer goed voor goud, wat als Italië die sport toch niet had gehad he? Juist de afwezigheid van West-Europa hielp Italië in 1980. Simeoni won als eerste dame atletiekgoud op het hoogspringen en er werd voor het eerst judogoud gewonnen. 8 goud, 3 zilver en 4 brons. Gewoon weer 5e op de medaillespiegel. Italië was terug, maar wel totaal op een andere wijze dan in de jaren 50.

Toch hielp de afwezigheid van het oostblok nog meer: 14 goud, 6 zilver en 12 brons was het verdict in 1984. Vooral andere sporten dan schermen kwamen daardoor ook eens langs. Pentatleet Daniele Masala pakte bijvoorbeeld goud, zowel individueel als met team. Er was ook weer 3x Atletiekgoud, toch een sport waar Italië stiekem best prominent aanwezig is. Natuurlijk was het de edities daarna minder. In 1988 kwam men slechts tot 6x goud, waarbij zowaar de familie Abbagnale het lekker deed. Goud met 2 broers bij het paar met stuurman, en de dubbelvier had nog een derde Abbagnale in de boot, ook voor goud. De eerste twee hadden al goud gepakt in 1984. Agostino zou dat later nog 2x doen. Ja, wel een succesvolle familie. Niet in 1992. Opnieuw 6x goud. De waterpoloers pakten eindelijk teamgoud, die Italiaanse teams hadden het niet echt. 1x voetbal en lang geleden ooit waterpolo. Volleybal zat er wel goed bij, maar toen nog altijd geen goud waard. Bekendste naam in 1992 was ongetwijfeld Fabio Casartelli. Won het goud bij de wegrit, maar ja, kwam tragisch tot zijn einde in een Tourrit in 1995.

In 1996 werd er 13 goud gepakt. De echte magere jaren waren voorbij, Italië is een land steevast net onder de echte toplanden als VS, China en Rusland. Wielrennen leverde 4x goud en Antonio Rossi pakte dubbel kanogoud. En ja, die Abbagnale was er weer. Snelwandelen scoort blijkbaar ook voor dames, met Elisabetta Perrone die zilver pakte op de 10 km. Die zou 4 jaar later verdubbeld worden, toen werd ze redelijk kort voor het einde gediskwalificeerd in leidende positie. Dat overkwam een Australische ook terwijl ze het stadion in liep. Dat was me een farce. Veel over gesproken. Blijft toch een merkwaardige sport, dat snelwandelen. In 2000 werd er voor het eerst zwemgoud gepakt en dan nog wel 3 stuks: Fioravanti won beide schoolslagnummers en Rosolino won de wisselslag. Rossi won bij het Kanosprint goud, en Josefa Idem. Of nouja, ik bedoel... Idem ook. Voor Rossi was het zijn derde. Was ook voor Abbagnale dus. Mooie prestaties voor in Italië iets minder populaire sporten, zeker bij het kanovaren van Antonio Rossi. Of nouja, hij zit in een kajak, maar we noemen het kanosprint. Leg het maar uit.



Weer 13 goud dus, al zouden de jaren daarna net wat minder zijn. In 2004 bleef het bij 10 goud. Onder andere bij de herenmarathon, al had dat natuurlijk voor die Braziliaan die van de weg getrokken werd moeten zijn. Vezzali verdedigde haar schermtitel op het floretschermen en deed er een teamtitel bovenop en een bekende naam is natuurlijk Igor Cassina. Die won op de rekstok, waar hij ook een leuk vluchtelementje met zijn naam heeft. Dan ben je niet slecht. Vezzali haalde haar derde goud in 2008, toen er 8 goud werd behaald waarvan 2 bij het schermen en 6 op andere sporten. Was dus wel wat minder dan andere jaren. Het waren de grootse jaren van FE DE RI CA PEL LE GRI NI, wat een fenomeen op de 200 vrij. Ook in 2012 bleef het bij 8 goud, Vezzali haalde haar zesde goud met het schermteam. Maar de mooiste was ongetwijfeld het team bij het boogschieten, onder aanvoering van Mauro Nespoli wonnen zij goud. Hadden niet zelf gewonnen van Korea, maar ja, maakt het uit, goud is goud en ze wonnen van alle tegenstanders die ze kregen. Afgelopen editie was weer goed voor 8 goud. Dat is wel een Italiaans aantal he? PAL TRI NIE RI pakte zwemgoud. Italië heeft pas 5x zwemgoud, het verbaast me dat dat zo weinig is. Viviani won het omnium, zelfs nadat hij van de baan werd gefietst door lul Cavendish. Toch wonderlijk dat Eljero Elia Viviani ineens niets meer van kon, he? Afgelopen editie haalde Italië elke dag een medaille, 20x brons in totaal en 40 medailles in totaal. Het bleef bij 10 goud, maar het atletiektoernooi was natuurlijk iconisch. Tamberi onderhandelde even zijn gouden medaille uit met Barshim en Marcell Jacobs won even later de 100 meter. Daarna werden ook beide 20 km's snelwandelen gewonnen, én de 4x100m was ook al voor het Italiaanse viertal. Koekoek. Schermhoeveelheden voor Italië.

Italië zal die 14 goud wellicht ook wel eens willen verbreken. Ik zeg niet dat het gebeurt, maar helemaal onmogelijk is het ook niet. Ik neig dan als eerste naar de zeilers, dat zijn echt een zekerheidje, en ik heb ook wel weer vertrouwen in de schermers. Kunnen zo.. 3, 4 gouden medailles scoren. Ik geloof ook best dat het het volleybalteam eindelijk eens gaat lukken. Maar ik denk dat het voor Italië ook wel eens zilveren Spelen kunnen worden. 10x goud en 20x zilver. Zijn toch wel veel namen die ik net niet zie winnen. Maar goed, Italië is altijd wel een van de leukere van de grote landen. Ik mag er toch wel voor juichen, ondanks alle kritieken die ik soms op het land heb. Maar ja, die kritiek heb ik ook op Spanje.