Mijn gevoel is sindsdien een beetje leeg, alsof ze een gat achterlaat wat niet gevuld kan worden en dat is natuurlijk ook zo...
Ik heb heel veel dierbare herinneringen aan mijn lieve oma (86 geworden) en ben blij dat ze nu daar is waar ze altijd al naar toe wilde (het paradijs, het eeuwige leven) en dat zonder ziekte bed. (dat doet mij dan wel weer goed).
Hoe ervaarden jullie dit?
Ik ben mijn laatste oma verloren toen ik 8 was, opa's waren er toen al niet meer.quote:Op zondag 10 maart 2024 07:27 schreef LPFAN het volgende:
Ik heb mijn omas nooit echt gekend, zijn beide overleden toen ik 4 was en nooit een band gehad met mijn opas en die zijn ook al jaren weg dus echt een opa en oma band heb helaas nooit gehad.
Tijdens mijn jeugd was dit echt wel een groot gemis, zeker als ik nu zie hoe belangerijk mijn vader en moeder waren als opa en oma voor mijn neefje en nichtje.
Voor de opa en oma met wie ik opgegroeid ben was wel anders. Ik was 19 toen opa overleed, dat vond ik best lastig. Maar oma ging heel sterk verder en dat hielp enorm. En toen ik 30 was overleed oma. Zij was eigenlijk een tweede moeder, ik was als kind elke dag bij haar. Zij hield onvoorwaardelijk van mij, had nooit een oordeel, ze was geduldig maar wel consequent. Ze was trouwens wel van het 'daar praten we niet over' dus de emotionele diepgang op moeilijke onderwerpen was er niet. Maar ik mis haar 10 jaar later nog steeds.
En ik vrees dat alleen tijd kan helpen.
Ik heb nog 1 oma (96j
), de rest heb ik allemaal wel nog bewust gekend. Twee ervan zijn overleden toen ik 16 en 19 was en eentje was ik al in mijn 30-er jaren. Het zal raar zijn als de laatste oma ook zal wegvallen, een stukje basis is dan helemaal weg. Dan is alleen mijn moeder er nog daar vader ook 10j geleden plots is overleden.
quote:
Dank allemaal voor jullie reacties, ik voel verdriet maar ook liefde. Dat ze in mijn leven is geweest en mij heel veel wijsheden heeft meegegeven! Daarvoor ben ik haar dan ook eeuwig dankbaar en zal met plezier terug denken aan onze mooie momenten!
ikzelf als enigskind van een vader die toen 47 was en moeder 37
heb ik in mijn 1e jaar in de armen gelegen van de oma van mijn moeders kant
de opa was al overleden en van mijn vaders kant waren helaas al beide er niet meer.
inmiddels zijn ook mijn beide ouders er niet meer en ik ben pas 43
ja ik ben helemaal alleen en het is zwaar klote maar ik red me best prima
wel hoop ik snel weer een serieuze relatie te hebben....
door de huidige stand van zaken, boeit het me wat minder of ik zelf ooit nog kinderen krijg
of ze erbij krijg via de toekomstige nieuwe (maar mogelijk ook van gecompliceerde huidige relatie)
[ Bericht 3% gewijzigd door #ANONIEM op 10-03-2024 21:21:25 ]
Deels in Corona tijd dat er niemand bij mocht bij de begrafenis. Dat is dus ook niet echt afgesloten. Dat vind ik verdrietig.
Maar verder valt het mee. Ze waren ook wel echt oud. Ik heb er dan niet zo'n moeite mee.
Mijn ene oma is overleden toen ik 13 was, opzich niet super veel herinneringen aan, maar het was wel een hele lieve oma. Opa aan die kant nooit gekend.
Mijn andere opa is overleden toen ik ergens begin 20 was. Heel veel mooie herinneringen
. Mijn oma leeftnog en is ondertussen 96. Ik woon helaas niet in de buurt dus zie haar eigenlijk nooit, maar mijn moeder ziet haar vaak en we facetimen regelmatig. Schat van een vrouw, echt zo’n textbook-oma zeg maar. Ze gaat wel achteruit en ik zou er ook echt wel vrede mee hebben wanneer ze overlijdt (en zij zelf ook). Mooi, lang leven gehad dan en talloze mooie herinneringen.
Ik heb maar 1 oma gehad, die is er nu ook al ruim 10 jaar niet meer. Het went wel, maar onze familie is sindsdien wel uit elkaar gegroeid, dat vind ik wel jammer aangezien we altijd vrij hecht waren.
Een andere opa en oma heb ik nooit gemist omdat ik niet beter wist waarschijnlijk
Hier geen ervaring met het hebben van opa's en oma's.
Aan mijn moeders kant waren mijn opa en oma al overleden voordat ik geboren was.
Toevoeging:SPOILERAan mijn vaders kant was mijn opa al overleden (zelfmoord) voordat ik geboren was. Mijn oma nog niet. Maar dat was een ijskoud persoon, randje psychopaat. Ik heb haar alleen meegemaakt (samen met haar nieuwe vriend en ook een vreselijk persoon) toen ik nog klein was (en toen heeft ze mij een keer opgesloten in haar kelder). Op een gegeven moment heeft mijn vader volledig het contact met haar verbroken. Hij liet mij en mijn broer op zich vrij om wel contact met haar te hebben, maar dat wilden we niet. Uiteindelijk is ze in een gemeentegraf begraven, terwijl ze 4 kinderen en nog meer kleinkinderen had. Triest wel...
Eén van haar zussen had een traumatisch verleden (Tweede Wereldoorlog, waarbij ze ook haar enige kindje verloren heeft) en dat was een beetje te merken, maar zij was heel lief en heeft eigenlijk altijd als oma gefungeerd. Zij is een aantal jaren geleden overleden en ik denk nog vaak aan haar. Meneer Forbry en ik hebben haar crematie geregeld, maar we hebben achteraf allebei spijt dat we er gedurende haar leven niet meer voor haar waren dan we zijn geweest en ik heb ook spijt dat ik haar nooit heb verteld dat ik van haar hield en haar als mijn 'daadwerkelijke' oma beschouwde...Meneer Forbry zegt altijd dat ik haar dat, ondanks dat er meer/vaker contact had kunnen zijn, wel liet vóelen en dat hoop ik dan maar...
SPOILERVoor die oudtante zélf heb ik overigens helemaal vrede met haar overlijden! Zij zou al 94 worden in het jaar dat ze overleden is en hoewel ze geestelijk nog erg bij was, had ze wel het één en ander aan lichamelijke kwalen, waaronder op het laatst ook kanker en ze had zelf al (meermaals) te kennen gegeven het liefst niet meer wakker te worden (en hoewel ze niet echt gelovig was, hoopte ze volgens mij dan misschien haar kindje weer te zullen zien), dus...
[ Bericht 2% gewijzigd door Forbry op 11-03-2024 14:21:44 ]
Ik heb alleen mijn oma's gekend en die zijn afgelopen jaren overleden. Die waren beiden al jaren zwaar aan het dementeren, waardoor het afscheid achteraf gezien eigenlijk in twee fases is gegaan: het moment dat ze er mentaal eigenlijk onvoldoende meer bij waren om nog een zinnige, actieve relatie met zo iemand te onderhouden en het moment dat ze er fysiek ook niet meer zijn.
Ik vond dat eerste eigenlijk verreweg het moeilijkste en dat tweede bijna meer een opluchting. Ook als ik zag wat voor last het voor mijn ouders was in de laatste jaren. Iedereen had aan het einde van de rit het idee dat het beter was als het gewoon klaar was. Een van mijn oma's had dat overigens zelf al direct op het moment dat ze zelf merkte dat het slechter ging.
Heb beide oma's in hun laatste jaren ook maar heel sporadisch gezien, omdat ik me er ook lastig toe kon verhouden en niet zo goed wist wat ik ermee aan moest. Aan de ene kant vraag ik me wel eens af of ik er toen niet vaker heen had moeten gaan, maar aan de andere kant maakt dat het ook makkelijker om ze te herinneren zoals ze in hun goede tijd waren. Ik zie dat bijv. mijn moeder daar veel meer mee worstelt, omdat die echt gefrustreerd kon raken over haar moeder de laatste jaren, die toen ook echt niet meer de lieve vrouw was die ze daarvoor heel nadrukkelijk wel was.
Het laat inderdaad een gat achter en ik merk dat het zowel voor mij richting mijn ouders als mijn ouders richting hun broers en zussen ervoor gezorgd heeft dat je wat meer stil gaat staan bij wat je nog wel hebt: elkaar.
Hier geen ervaring met grootouders
Ik moet zeggen dat mijn eigen laatste opa alweer een tijdje geleden gegaan is (80+). De oma van mijn vrouw 2-3 jaar geleden (90+). En dat was ergens wel goed. Die had een lang leven achter de rug en was er zelf ook al een tijdje klaar mee (zeker nadat haar dochter, mijn schoonmoeder overleed).
Maar iets minder dan 2 weken geleden is mijn eigen vader ineens onverwacht overleden. Godverdomme... Dat doet pijn. Dat kan je echt het beste zo lang mogelijk uitstellen. Ouders moeten zo lang mogelijk leven. Maar ja, helaas.
Sterktequote:Op maandag 11 maart 2024 16:20 schreef bleiblei het volgende:
Ten eerste gecondoleerd met je verlies.
Ik moet zeggen dat mijn eigen laatste opa alweer een tijdje geleden gegaan is (80+). De oma van mijn vrouw 2-3 jaar geleden (90+). En dat was ergens wel goed. Die had een lang leven achter de rug en was er zelf ook al een tijdje klaar mee (zeker nadat haar dochter, mijn schoonmoeder overleed).
Maar iets minder dan 2 weken geleden is mijn eigen vader ineens onverwacht overleden. Godverdomme... Dat doet pijn. Dat kan je echt het beste zo lang mogelijk uitstellen. Ouders moeten zo lang mogelijk leven. Maar ja, helaas.
Paar dagen verder, hoe is het nu met jou naar omstandigheden?quote:Op zaterdag 9 maart 2024 22:11 schreef Chandler het volgende:
Sinds gisteren ben ik niet meer gezegend met een opa of een oma, mijn laatste opa is al een paar jaar geleden overleden en gisteren heeft mijn oma zelf gekozen om het leven te verlaten...
Mijn gevoel is sindsdien een beetje leeg, alsof ze een gat achterlaat wat niet gevuld kan worden en dat is natuurlijk ook zo...
Ik heb heel veel dierbare herinneringen aan mijn lieve oma (86 geworden) en ben blij dat ze nu daar is waar ze altijd al naar toe wilde (het paradijs, het eeuwige leven) en dat zonder ziekte bed. (dat doet mij dan wel weer goed).
Hoe ervaarden jullie dit?
Ik (30'er) heb sinds ruim een jaar ook geen grootouders meer. De opa en oma waar ik echt een warme klik mee had zijn overleden in mijn middelbare schooltijd. Daar heb ik toen wel een potje om gejankt. De andere opa en oma gewoon goede klik, maar geen hele bijzondere band, maar toch ook naar dat ze overleden. Wat mij troost bood was dat ze -christenen- nu beter af zijn dan hier op aarde. Zeker bij de laatste oma, die lag echt af te takelen in een ziekenhuisbed. Betere ruil gemaakt zeggen wij dan.
Sterkte.quote:
Ten eerste gecondoleerd met je verlies.
Ik moet zeggen dat mijn eigen laatste opa alweer een tijdje geleden gegaan is (80+). De oma van mijn vrouw 2-3 jaar geleden (90+). En dat was ergens wel goed. Die had een lang leven achter de rug en was er zelf ook al een tijdje klaar mee (zeker nadat haar dochter, mijn schoonmoeder overleed).
Maar iets minder dan 2 weken geleden is mijn eigen vader ineens onverwacht overleden. Godverdomme... Dat doet pijn. Dat kan je echt het beste zo lang mogelijk uitstellen. Ouders moeten zo lang mogelijk leven. Maar ja, helaas.
Mijn eigen vader was idd een heel ander verhaal.
Sterkte voor jou en fijn voor je oma.quote:
Sinds gisteren ben ik niet meer gezegend met een opa of een oma, mijn laatste opa is al een paar jaar geleden overleden en gisteren heeft mijn oma zelf gekozen om het leven te verlaten...
Mijn gevoel is sindsdien een beetje leeg, alsof ze een gat achterlaat wat niet gevuld kan worden en dat is natuurlijk ook zo...
Ik heb heel veel dierbare herinneringen aan mijn lieve oma (86 geworden) en ben blij dat ze nu daar is waar ze altijd al naar toe wilde (het paradijs, het eeuwige leven) en dat zonder ziekte bed. (dat doet mij dan wel weer goed).
Hoe ervaarden jullie dit?
Hangt ook een beetje af van de levensfase waarin je verkeert. Mijn grootouders van vaders kant heb ik nooit gekend (mijn vader was nakomertje), en eigenlijk nooit goede of slechte verhalen over gehoord. Was tijd van crisis (1930) en oorlogen.
Grootouders van moeders kant heb ik goed gekend; daar woonden we vlakbij en kwamen we 2x/week over de vloer. Totdat mijn grootmoeder plotseling op 62-ste overleed; dat was een groot verdriet voor iedereen. Grootvader hertrouwde binnen 9 maanden met de verkeerde vrouw en toen waren een aantal familierelaties naar de knoppen. Grootvader werd ook niet oud, (amper 73) maar dat was een introverte stille, dictatoriale man.
Veel later heb ik gehoord dat ie fout was in WO2 ("gelukkig geen Joden verraden", was de bagatellisering), dat heeft veel verklaard. Blij dat ik dat tijdens zijn leven niet wist.
[ Bericht 1% gewijzigd door blomke op 12-03-2024 11:01:16 ]
Opa aan moederskant ineens uit het leven gerukt; hartstilstand. Had voorkomen kunnen worden, want hartproblemen, maar was veel te koppig om de controles uit te laten voeren. Leverde daarom meer verdriet op.
Nu nog een oma van 86, 87, ik weet het niet eens, over. Schat van een mens, maar zo doof als een kwartel. Levert altijd wel genoeg gespreksstof op, want je mag alles drie keer herhalen
En een gehoorapparaat? "Neeee, da's voor dove mensen", roept ze altijd. 
Als zij er niet meer is, tsja, ff een weekje kut, maar al heel snel komt het besef dat oudjes op een gegeven moment dood neervallen en het leven doorgaat. Dat had ik bij de andere drie ook.
Verdrietig toch allemaal want je wordt toch langzaamaan beetje wees.
Lief dat je het vraagt! eigenlijk gaat het best wel goed, ik heb er vrede mee. Zeker omdat ze het zelf wilde. Ze heeft zelf haar eind bepaald door te stoppen met eten en drinken en met een beetje morfine was het inslapen zo gebeurd, ze heeft maar een paar dagen in een hospice gezeten en dat was goed. Morgen het afscheid van haar en dat zal zeker gaan met een glimlach en een traan... maar toch voelt het goed.quote:
Paar dagen verder, hoe is het nu met jou naar omstandigheden?
Vrijdag moeten we haar huis leeghalen en dan kunnen we grof gezegd dat hoofdstuk afsluiten, niet dat ik het had gewild maar het is nou eenmaal zoals het is!
voor alle lieve reacties! Ik voel mij zeer gesterkt!! -edit-
Maar zoals ik lees mag ik best blij zijn dat ik een mooie tijd heb gehad met mijn opa en oma, dat ik ze heb mogen kennen en daar best wel wat tijd mee heb mogen delen. En heb een hoop geleerd in die tijd en dat neemt niemand mij af!