Geen opa en oma meer over... hoe ervaarde jij dat?

Ik heb mijn omas nooit echt gekend, zijn beide overleden toen ik 4 was en nooit een band gehad met mijn opas en die zijn ook al jaren weg dus echt een opa en oma band heb helaas nooit gehad.

quote:

Op zondag 10 maart 2024 07:27 schreef LPFAN het volgende:
Ik heb mijn omas nooit echt gekend, zijn beide overleden toen ik 4 was en nooit een band gehad met mijn opas en die zijn ook al jaren weg dus echt een opa en oma band heb helaas nooit gehad.

Ik ben mijn laatste oma verloren toen ik 8 was, opa's waren er toen al niet meer.
Tijdens mijn jeugd was dit echt wel een groot gemis, zeker als ik nu zie hoe belangerijk mijn vader en moeder waren als opa en oma voor mijn neefje en nichtje.

Went wel weer, heeft even tijd nodig

Mijn oma overleed toen ik 8 was. Mijn opa toen ik 13 was. Dat was de eerste paar weken wel emotioneel maar omdat er eigenlijk nauwelijks sprake was van een band, kan ik niet zeggen dat ik een enorm gemis heb ervaren. Ze woonden op een half uur rijden en toen zij wegvielen had ik ook nog mijn andere opa en oma.

Voor de opa en oma met wie ik opgegroeid ben was wel anders. Ik was 19 toen opa overleed, dat vond ik best lastig. Maar oma ging heel sterk verder en dat hielp enorm. En toen ik 30 was overleed oma. Zij was eigenlijk een tweede moeder, ik was als kind elke dag bij haar. Zij hield onvoorwaardelijk van mij, had nooit een oordeel, ze was geduldig maar wel consequent. Ze was trouwens wel van het 'daar praten we niet over' dus de emotionele diepgang op moeilijke onderwerpen was er niet. Maar ik mis haar 10 jaar later nog steeds.

Allereerst nog veel sterkte gewenst..
En ik vrees dat alleen tijd kan helpen.
Ik heb nog 1 oma (96j ), de rest heb ik allemaal wel nog bewust gekend. Twee ervan zijn overleden toen ik 16 en 19 was en eentje was ik al in mijn 30-er jaren.
Het zal raar zijn als de laatste oma ook zal wegvallen, een stukje basis is dan helemaal weg. Dan is alleen mijn moeder er nog daar vader ook 10j geleden plots is overleden.

Mijn grootouders waren allemaal oud en op het laatste ziekelijk. Vind het nog steeds jammer dat ze er nier meer zijn, maar voel mij ook gezegend omdat ze er zo lang zijn geweest. Het waren lieve en warme mensen.

quote:

Op zondag 10 maart 2024 20:41 schreef Chandler het volgende:
Dank allemaal voor jullie reacties, ik voel verdriet maar ook liefde. Dat ze in mijn leven is geweest en mij heel veel wijsheden heeft meegegeven! Daarvoor ben ik haar dan ook eeuwig dankbaar en zal met plezier terug denken aan onze mooie momenten!

Ik had nog 2 oma's en 1 opa. In 2020 en 2021 allemaal achter elkaar aan overleden.
Deels in Corona tijd dat er niemand bij mocht bij de begrafenis. Dat is dus ook niet echt afgesloten. Dat vind ik verdrietig.

Maar verder valt het mee. Ze waren ook wel echt oud. Ik heb er dan niet zo'n moeite mee.

Wel heftig hoor @Donna , allemaal zo snel achter elkaar en dan ook nog eens niet bij de begrafenissen kunnen zijn…

Mijn ene oma is overleden toen ik 13 was, opzich niet super veel herinneringen aan, maar het was wel een hele lieve oma. Opa aan die kant nooit gekend.

Mijn andere opa is overleden toen ik ergens begin 20 was. Heel veel mooie herinneringen . Mijn oma leeft
nog en is ondertussen 96. Ik woon helaas niet in de buurt dus zie haar eigenlijk nooit, maar mijn moeder ziet haar vaak en we facetimen regelmatig. Schat van een vrouw, echt zo’n textbook-oma zeg maar. Ze gaat wel achteruit en ik zou er ook echt wel vrede mee hebben wanneer ze overlijdt (en zij zelf ook). Mooi, lang leven gehad dan en talloze mooie herinneringen.

Sterkte!
Ik heb maar 1 oma gehad, die is er nu ook al ruim 10 jaar niet meer. Het went wel, maar onze familie is sindsdien wel uit elkaar gegroeid, dat vind ik wel jammer aangezien we altijd vrij hecht waren.

Een andere opa en oma heb ik nooit gemist omdat ik niet beter wist waarschijnlijk

Bij mij hakte het er best wel in 20 jaar geleden toen mijn oma overleed. Paar dagen met pijn in mijn onderbuik, vergelijkbaar met blindedarmontsteking, in bed gelegen na de begrafenis. Ze was toch een soort van tweede moeder voor mij. De pijn en het verdriet ebt wel weer weg na een tijdje natuurlijk.

Gecondoleerd en veel sterkte, TS!

Hier geen ervaring met het hebben van opa's en oma's.

Aan mijn moeders kant waren mijn opa en oma al overleden voordat ik geboren was.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Toevoeging:

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

[ Bericht 2% gewijzigd door Forbry op 11-03-2024 14:21:44 ]

Je mist ze pas als ze er niet meer zijn hè?

Sterkte! Altijd een apart moment als een generatie in je familie er ineens niet meer is.

Ik heb alleen mijn oma's gekend en die zijn afgelopen jaren overleden. Die waren beiden al jaren zwaar aan het dementeren, waardoor het afscheid achteraf gezien eigenlijk in twee fases is gegaan: het moment dat ze er mentaal eigenlijk onvoldoende meer bij waren om nog een zinnige, actieve relatie met zo iemand te onderhouden en het moment dat ze er fysiek ook niet meer zijn.

Ik vond dat eerste eigenlijk verreweg het moeilijkste en dat tweede bijna meer een opluchting. Ook als ik zag wat voor last het voor mijn ouders was in de laatste jaren. Iedereen had aan het einde van de rit het idee dat het beter was als het gewoon klaar was. Een van mijn oma's had dat overigens zelf al direct op het moment dat ze zelf merkte dat het slechter ging.

Heb beide oma's in hun laatste jaren ook maar heel sporadisch gezien, omdat ik me er ook lastig toe kon verhouden en niet zo goed wist wat ik ermee aan moest. Aan de ene kant vraag ik me wel eens af of ik er toen niet vaker heen had moeten gaan, maar aan de andere kant maakt dat het ook makkelijker om ze te herinneren zoals ze in hun goede tijd waren. Ik zie dat bijv. mijn moeder daar veel meer mee worstelt, omdat die echt gefrustreerd kon raken over haar moeder de laatste jaren, die toen ook echt niet meer de lieve vrouw was die ze daarvoor heel nadrukkelijk wel was.

Het laat inderdaad een gat achter en ik merk dat het zowel voor mij richting mijn ouders als mijn ouders richting hun broers en zussen ervoor gezorgd heeft dat je wat meer stil gaat staan bij wat je nog wel hebt: elkaar.

Heel erg gecondoleerd met je verlies, sterkte

Hier geen ervaring met grootouders

Een was al overleden voor ik geboren was, een woonde in het buitenland en overleed toen ik 5 was ofzo, en de andere twee waren ook overleden tegen dat ik 8 was. Ik vond het wel erg natuurlijk maar had geen hele sterke band met ze en heb dus nooit het gevoel gehad dat ik iets miste op dat vlak.

Ten eerste gecondoleerd met je verlies.
Ik moet zeggen dat mijn eigen laatste opa alweer een tijdje geleden gegaan is (80+). De oma van mijn vrouw 2-3 jaar geleden (90+). En dat was ergens wel goed. Die had een lang leven achter de rug en was er zelf ook al een tijdje klaar mee (zeker nadat haar dochter, mijn schoonmoeder overleed).

Maar iets minder dan 2 weken geleden is mijn eigen vader ineens onverwacht overleden. Godverdomme... Dat doet pijn. Dat kan je echt het beste zo lang mogelijk uitstellen. Ouders moeten zo lang mogelijk leven. Maar ja, helaas.

quote:

Op maandag 11 maart 2024 16:20 schreef bleiblei het volgende:
Ten eerste gecondoleerd met je verlies.
Ik moet zeggen dat mijn eigen laatste opa alweer een tijdje geleden gegaan is (80+). De oma van mijn vrouw 2-3 jaar geleden (90+). En dat was ergens wel goed. Die had een lang leven achter de rug en was er zelf ook al een tijdje klaar mee (zeker nadat haar dochter, mijn schoonmoeder overleed).

Maar iets minder dan 2 weken geleden is mijn eigen vader ineens onverwacht overleden. Godverdomme... Dat doet pijn. Dat kan je echt het beste zo lang mogelijk uitstellen. Ouders moeten zo lang mogelijk leven. Maar ja, helaas.

Sterkte

quote:

Op zaterdag 9 maart 2024 22:11 schreef Chandler het volgende:
Sinds gisteren ben ik niet meer gezegend met een opa of een oma, mijn laatste opa is al een paar jaar geleden overleden en gisteren heeft mijn oma zelf gekozen om het leven te verlaten...

Mijn gevoel is sindsdien een beetje leeg, alsof ze een gat achterlaat wat niet gevuld kan worden en dat is natuurlijk ook zo...

Ik heb heel veel dierbare herinneringen aan mijn lieve oma (86 geworden) en ben blij dat ze nu daar is waar ze altijd al naar toe wilde (het paradijs, het eeuwige leven) en dat zonder ziekte bed. (dat doet mij dan wel weer goed).

Hoe ervaarden jullie dit?

Paar dagen verder, hoe is het nu met jou naar omstandigheden?

Sterkte TS.

Ik (30'er) heb sinds ruim een jaar ook geen grootouders meer. De opa en oma waar ik echt een warme klik mee had zijn overleden in mijn middelbare schooltijd. Daar heb ik toen wel een potje om gejankt. De andere opa en oma gewoon goede klik, maar geen hele bijzondere band, maar toch ook naar dat ze overleden. Wat mij troost bood was dat ze -christenen- nu beter af zijn dan hier op aarde. Zeker bij de laatste oma, die lag echt af te takelen in een ziekenhuisbed. Betere ruil gemaakt zeggen wij dan.

Sinds 2013 gis mijn laatste oma van alle opa's en oma's overleden. Dat hoort nou eenmaal bij het leven.

quote:

Op maandag 11 maart 2024 16:20 schreef bleiblei het volgende:
Ten eerste gecondoleerd met je verlies.
Ik moet zeggen dat mijn eigen laatste opa alweer een tijdje geleden gegaan is (80+). De oma van mijn vrouw 2-3 jaar geleden (90+). En dat was ergens wel goed. Die had een lang leven achter de rug en was er zelf ook al een tijdje klaar mee (zeker nadat haar dochter, mijn schoonmoeder overleed).

Maar iets minder dan 2 weken geleden is mijn eigen vader ineens onverwacht overleden. Godverdomme... Dat doet pijn. Dat kan je echt het beste zo lang mogelijk uitstellen. Ouders moeten zo lang mogelijk leven. Maar ja, helaas.

Sterkte.

Mijn eigen vader was idd een heel ander verhaal.

quote:

Op zaterdag 9 maart 2024 22:11 schreef Chandler het volgende:
Sinds gisteren ben ik niet meer gezegend met een opa of een oma, mijn laatste opa is al een paar jaar geleden overleden en gisteren heeft mijn oma zelf gekozen om het leven te verlaten...

Mijn gevoel is sindsdien een beetje leeg, alsof ze een gat achterlaat wat niet gevuld kan worden en dat is natuurlijk ook zo...

Ik heb heel veel dierbare herinneringen aan mijn lieve oma (86 geworden) en ben blij dat ze nu daar is waar ze altijd al naar toe wilde (het paradijs, het eeuwige leven) en dat zonder ziekte bed. (dat doet mij dan wel weer goed).

Hoe ervaarden jullie dit?

Sterkte voor jou en fijn voor je oma.

Hangt ook een beetje af van de levensfase waarin je verkeert. Mijn grootouders van vaders kant heb ik nooit gekend (mijn vader was nakomertje), en eigenlijk nooit goede of slechte verhalen over gehoord. Was tijd van crisis (1930) en oorlogen.

Grootouders van moeders kant heb ik goed gekend; daar woonden we vlakbij en kwamen we 2x/week over de vloer. Totdat mijn grootmoeder plotseling op 62-ste overleed; dat was een groot verdriet voor iedereen. Grootvader hertrouwde binnen 9 maanden met de verkeerde vrouw en toen waren een aantal familierelaties naar de knoppen. Grootvader werd ook niet oud, (amper 73) maar dat was een introverte stille, dictatoriale man.

Veel later heb ik gehoord dat ie fout was in WO2 ("gelukkig geen Joden verraden", was de bagatellisering), dat heeft veel verklaard. Blij dat ik dat tijdens zijn leven niet wist.

[ Bericht 1% gewijzigd door blomke op 12-03-2024 11:01:16 ]

Opa's en oma's erg goed gekend. Die aan m'n vaders kant al zo'n vijftien jaar overleden; lang ziektebed met kanker en reuma. Narigheid. Maar je bent je erop aan het voorbereiden.

Opa aan moederskant ineens uit het leven gerukt; hartstilstand. Had voorkomen kunnen worden, want hartproblemen, maar was veel te koppig om de controles uit te laten voeren. Leverde daarom meer verdriet op.

Nu nog een oma van 86, 87, ik weet het niet eens, over. Schat van een mens, maar zo doof als een kwartel. Levert altijd wel genoeg gespreksstof op, want je mag alles drie keer herhalen En een gehoorapparaat? "Neeee, da's voor dove mensen", roept ze altijd.

Als zij er niet meer is, tsja, ff een weekje kut, maar al heel snel komt het besef dat oudjes op een gegeven moment dood neervallen en het leven doorgaat. Dat had ik bij de andere drie ook.

Mijn eerste opa overleed toen ik 11 was wat vooral voor mijn vader een klap was, herinner me het nog goed. Toen kreeg mijn andere opa een beroerte en in het ziekenhuis kreeg hij er een longontsteking bij en hebben ze hem van de medicatie gehaald en zou hij overlijden, hele familie naar het ziekenhuis maar hij ging gewoon niet dood en heeft nog 4 jaar in een verzorgingstehuis geleeft. In die 4 jaar is mijn oma, zijn vrouw, overleden. Ik was toen eind 20. Paar jaar later mijn laatste oma, die kreeg darmkanker en heeft 2 jaar ziektebed gehad. Heb mijn beide ouders nog die zijn nu beide bijna 80 jaar. Ben ook enig kind en ben wel steeds meer 'alleen' want meeste familie woont verder weg. Gelukkig heb ik een fijne partner en toch nog 1 kind gekregen, die is inmiddels 21 en heeft ook nog maar 1 opa en 1 oma, mijn ouders dus.
Verdrietig toch allemaal want je wordt toch langzaamaan beetje wees.