Mijn verhaal: De complete werken

Ik wil niemand beledigen of boos maken, geen ruzie maken en vijanden creëren, en zeker niemand kwetsen of enige vorm van kwade bejegeningen bewust aandoen. Geef mij alsjeblieft de kans om te laten zien dat ik veel positiefs te bieden hebten dat ik hele goede adviezen, inzichten, meningen, ideeën, theorieën en relevante analyses op het desbetreffende onderwerpen relevant aan het GGZ systeem en de doelgroep van chronische psychiatrische patienten die onlosmakend eraan verbonden zijn..

Ik schrijf dit betoog nu omdat ik op een cruciale keerpunt sta op mijn leven en ik wil de adviezen en feedback mijn lezers hebben op wat ik hieronder ga schrijven en het is voor mezelf gewoon heel fijn om zwart op wit deze cruciale keerpunt in mijn leven ergens te typen waarvan ik het altijd kan teruglezen en zodat ik het ook van mij hebt afgeschreven waardoor ik straks de deur achter mij kan dichtgooien en nooit meer terug hoeft te te kijken.

Ik wil mijn verhaal verdelen in 5 delen met een slot. Omdat alles wat ik heb geschreven heel lang is, schrijf ik dit topic alleen deel 1 van mijn verhaal. Nadat ik voldoende reacties heb gehad op deze eerste deel, zal ik een nieuwe topic openen met deel 2, als dat topic klaar is, open ik deel 3, enzovoorts.

In deze eerste deel wil ik relevante informatie geven over mijn jeugd en de omgeving waarin ik ben opgegroeid zodat mensen alvast mijn referentiekader en culturele achtergrond een beetje begrijpen en ook mijn latere beslissingen en uitgangspunten kunnen volgen. In de tweede deel wil ik beknopt maar een beetje uitgebreid vertellen hoe het was om voor het allereerst in Nederland te zijn komen wonen op mijn 18de leeftijd en wat er toen mis ging. De derde deel vertel ik hoe ik mijn leven weer oppakte ondanks mijn psychosegevoeligheid en hoe ik ondanks deze zware en ongewenste rugzak toch het beste ervan heb gemaakt en wat respectabele succeservaringen heb behaald. De vierde deel vertel ik over alle relevante gebeurtenissen en ontwikkelingen die sinds 2020 dus de afgelopen drie jaren van mijn leven heeft plaatsgevonden en nog veel invloed hebben op mijn heden die nu tot de dag van vandaag gaande is en hoe het gaat aflopen. De vijfde en laatste deel wil ik uitgebreid vertellen welke vervolgstappen ik wil nemen en wat mijn toekomstplannen en doelen zijn.

Ik vraag ook voor tips en adviezen van mijn lezers die graag met mij willen meedenken zonder te oordelen of te verwijten en mij oprecht gunnen dat ik mijn dromen en ambities zult bereiken of in ieder geval een realistisch kans maakt om heel ver zal komen in wat ik graag hoop te bereiken ondanks mijn tegenslagen. Ik hoop dat het verhaal dat hieronder gaat volgen duidelijk zal zijn voor iedereen en dat mensen enige mededogen of begrip kunnen opwekken ook al ben ik lang niet altijd zuiver geweest of de moreel meest juiste keuzes en acties genomen. "Hij die nooit heeft gezondigd mag de eerste steen werpen."

Hieronder volgt deel 1 van mijn verhaal:


1. Mijn jeugd op Curaçao

Ik ben geboren en getogen op het eiland Curaçao en heb dat heel mijn jeugd gewoond totdat ik mijn middelbare school had afgemaakt, een bekende HAVO/VWO school op Curaçao toen ik net 18 was geworden. Als ik me niet vergis was ik de beste of tweede beste geslaagde scholier van mijn klas. Mijn familie en sociale omgeving waarin ik ben opgegroeid heeft altijd hoge verwachtingen van mij gehad en mijn moeder en vader hebben in mij ingestampt dat altijd de beste moest zijn alles wat ik wilde kiezen om te doen. Ik heb heel mijn jeugd heel veel druk en stress gevoeld vanwege hoge verwachtingen en eisen van mijn familie, eisen waarin eigenlijk niet altijd aan kon voldoen vanwege ziekte en beperkingen die had opgelopen in mijn jeugd waardoor ik op sommige vlakken niet zo goed meer kon presteren als ze oorspronkelijk dachten dat ik kon.

In de ogen van mijn familie en sociale kringen minder dan het beste zijn een schande en persoonlijke falen, maar vanwege de ziekte en beperkingen die ik toen heb opgelopen als kind kon gewoon niet op alle gebieden uitblinken zoals eerst deed en daar hadden geen van hen begrip en ze hielden er totaal geen rekening mee. Ik werd constant bekritiseert, vernederd, belachelijk gemaakt, buitengesloten en op metaforische schandpaal opgehangen, fysiek geslagen en gepest elke keer dat ik niet slaagde om heel goed en op hoog niveau iets uit te voeren of bereiken waarvan zij dachten dat ik wel had moeten kunnen. Ze zeiden dan dat ik lui was, of egoïstisch, of verwend, of geen eer of plichtsgevoel had, dat ik heel raar en creepy was en dat ik mezelf zou moeten schamen of dat ik waardeloos was als persoon.

Dit soort ernstige vernederingen en emotionele mishandelen kreeg ik meestal niet naar mijn hoofd gesleurd van mijn ouders trouwens, mijn ouders waren ondanks hun persoonlijke gebreken en ouderwetse manier van denken toch heel lief en zorgzaam voor mij, ze hadden alles voor mij over en hebben alles gedaan om ervoor te zorgen dat ik niks te kort kwam en alle mogelijkheden en opportuniteit om succes en hoge status na te streven. Mijn moeder was wellicht heel streng met hoge eisen en weinig begrip of geduld mijn kwetsbaarheden, maar haar liefde was en is nog steeds onvoorwaardelijk voor mij geweest en gebleven, ik zal op haar liefde en steun kunnen rekenen tot aan haar dood en ik ben dankbaar dat God mij heeft gezegend met zo'n moeder.

Het waren mensen die niet mijn nauwe familie of bloedverwanten van de eerste graad waren maar wel heel dichtbij mij stonden en veel invloed had op mijn opvoeding en ontwikkeling mij zo ernstig en stelselmatig bleef mishandelen en vernederen enzovoorts, denk aan basisschool en middelbare school docenten, dansleraren en sportcoaches, narcistische ooms en hele mooie maar verwaande grote nichten die hele mooie populaire dames waren maar lelijke bedorven karakter hadden van binnen en heel materialistisch en oppervlakkig waren in hun persoonlijkheid en manier van denken over hoe mensen (vooral mannen) moesten zijn.

Dit heeft invloed gehad op hoe veel van mijn leeftijdgenoten over mij ging denken en ze met mij omgingen omdat ze zagen hoede volwassenen en mensen met autoriteit mij omgingen en ze gaan hun gedrag naar mij volgen en nadoen natuurlijk. Ik werd veel gepest en buitengesloten op de basisschool door klasgenoten en op allerlei activiteiten waar ik door mijn beperkingen niet zo geweldig presteerde als de rest en dat ik toen de zwakste schakel moest zijn. Mensen die al kennis of ervaring hebben met de Curaçaose samenleving en cultuur weten dit al, maar voor mensen die dit nog niet weten, Curaçao is een hele slechte en genadeloze plek om te wonen of op te groeien als je een beperking of handicap hebt waardoor je op een negatieve manier opvalt en/of gebruiksaanwijzingen heb waar rekening gehouden moet worden.

Ik weet niet goed zo goed hoe ik dit precies moet uitleggen, maar de slechte omgang en behandeling van mensen met een handicap of beperking gebeurt op een zeer ernstige manier dat ik denk dat de meeste Nederlanders gewoon niet kunnen voorstellen of begrijpen omdat ze een totale andere referentiekader hebben waardoor de Curaçaose manier van omgang en denken over mensen met beperkingen en/of handicaps die hen storen om vlekkeloos mee te draaien met de rest van de samenleving zo volstrekt barbaars en bedorven is dat iemand met een volledige westerse of Nederlandse manier van hoe ze deze wereld zien en begrijpen nooit kunnen voorstellen hoe op Curaçao wordt gedacht en gehandeld over zwakkeren zoals mensen met fysieke, laat staan mentale, handicaps.

Op het eiland en in heel het Caribische en Zuid-Amerikaanse gebied heerst er een soort filosofie dat mensen die aan een storende handicap en beperkingen lijden gewoon een soort morele tekortkoming hebben in hun persoonlijk en dat zij schuldig moeten voelen dat ze zoveel last zijn voor anderen. Zwakkeren worden heel snel gezien alsof ze hun lot hebben verdiend en dat God hen heeft gestraft en dat de rest van de mensen die wel ' normaal' en gezond waren het recht hebben om de zwakkeren te vernederen en te straffen voor het feit dat ze zo kwetsbaar zijn en minder kunnen bijdragen of een ongewenste last zijn voor de mensen om hun heen.

In Nederland is de mentaliteit een beetje dat mensen handicap en beperkingen kunnen er niks aan doen en dat de rest van de samenleving zich moet inspannen om ervoor te zorgen dat deze groep zoveel mogelijk kan meedoen en meedraaien met de hele samenleving en als ze dat niet kunnen moeten ze tenminste goede verzorgd en gesteund worden, ze verdienen begrip en mededogen, en mensen die gezond zijn en geen handicap moeten vooral de zwakkeren of gehandicapt niet bewust en expres hun leven moeilijker te maken door hen te pesten of op hele gemene kwetsende manier te bewegen of wat dan ook.

Curaçao heeft dat in beginsel totaal niet. Kan je niet lopen en je moet de rest van je leven in een rolstoel zitten? Dan heb je gewoon pech en verwacht geen speciale privileges of begrip, het is heel normaal en begrijpelijk dat mensen niet met je willen praten of vrienden met je wilt zijn als je in een rolstoel zit en je moet niet gaan zeuren en huilen want gaan mensen je alleen maar irritanter vinden. Je moet echt niet gaan denken dat je met iemand daar kan bespreken dat je ondanks je handicap alsnog gewoon de normale menselijke emoties heb en dat daar ruimte voor is om over te praten. Heb je bijvoorbeeld ook behoefte aan een liefdesrelatie en voelt ook weleens lustgevoelens en verlangt naar seks ondanks dat je in een rolstoel zit? Dan ben je een vieze zondaar die iedereen walging voor voelt, want hoe durf je als gehandicapte in een rolstoel verliefdheid te voelen voor een mooi meisje!

Dat is ongeveer de heersende manier van denken op Curaçao over mensen met handicaps of beperkingen in de dominante mentaliteit op Curaçao. Ik heb nu veel te simpel geschetst en uitgelegd, want zo'n complex onderwerp heeft natuurlijk veel meer nuances en kanttekening maar daarvoor heb ik nu geen tijd om uitgebreid op in te gaan. Ik wil dat de mensen die dit lezen een beetje begrijpen waarom ik mijn jeugd als heel moeilijk en ellendig hebt ervaren ondanks dat ik verder alles wel mee had, zoals welvarende en soms zelfs rijke familieleden met hoge status met veel macht en invloed in de samenleving, onvoorwaardelijke liefde zeker van mijn moeder en ook wel mijn vader, objectief gezien was ik ook knap en nadat mijn handicap verdween met de tijd waardoor ik uiteindelijk rond mijn 15de levensjaar weer helemaal kon meedoen met mijn leeftijdsgenoten en hun bijhouden en juist weer hoog presteren waardoor ik toch hoge status en veel respect begon te krijgen, enzovoorts.

Mijn leven toen mijn beperking van mijn jeugd op de voorgrond en overheersend was, ervaarde ik als zwaar ellendig en oneerlijk hard zonder mededogen en begrip van de meesten om mijn heen. Maar ondanks alles wat ik heb mij meegemaakt, was het mij toen wel gelukt om op mijn 18de te slagen voor mijn HAVO diploma en ik mocht toen (of ik nou wilde of niet) lekker naar Nederland verhuizen om een studie te volgen op HBO/Universiteitsniveau.

Deel 1 van mijn verhaal is nu klaar. Ik zal in de nabije toekomst een nieuwe topic openen met deel 2 van mijn verhaal, waar ik meer vertel over hoe het voor mij was om naar Nederland te immigreren om te studeren. Ik wil eerst alle commentaren, feedback en advies lezen over deze eerste deel van mijn verhaal.

Wat vinden jullie van dit verhaal? Zijn er mensen hier die herkennen wat ik schrijf over de cultuur van Curaçao 🇨🇼? Wat valt je op uit mijn verhaal of wat wil je dieper op vragen stellen? Alle feedback, mening of advies zijn welkom!

quote:

Op donderdag 22 februari 2024 21:54 schreef cabe0002 het volgende:
Wat voor ziekte en beperkingen praten we dan over, want daar praat je snel overheen....

En verder praat je heel veel over externe factoren die invloed hebben op jou en alles wat jou is aangedaan, maar hoe was jij zelf nou als persoon toen...

Ik kreeg een hersenvliesontsteking wat weer de neurologische aandoening ' sydenham chorea' veroorzaakte in mij. Kan je zelf google gebruiken of moet ik het voor je doen?

quote:

Op donderdag 22 februari 2024 22:02 schreef Cupfighter het volgende:

[..]
Zo gaat het meestal bij de topics van deze user, dit is poging oneindig al

Ik wil oprecht beter gedragen dit keer. Ik wil niemand kwetsen of beledigen meer. Ik heb mijn les geleerd vanwege mijn permanente ban die ik kreeg. Echt waar.

quote:

Op donderdag 22 februari 2024 22:09 schreef Cupfighter het volgende:

[..]
Oké mooi, ik zou het fijn vinden, want je topic begint goed met je verhaal

Ik ben benieuwd naar jouw specifieke mening over wat ik heb geschreven. Je kent me heel lang inmiddels als een vaste user hier op fok toch? Doet dit eerste deel van mijn verhaal jou anders denken of voelen over mij of is je beeld van mij veranderd nu?

quote:

Op donderdag 22 februari 2024 22:18 schreef cabe0002 het volgende:
Trouwens mijn beeld over Curaçao was anders. Ik dacht dat men daar over het algemeen heel relaxed was. Had ooit een klasgenoot op de uni vanuit daar, maakte zich nooit druk om iets. Misschien tikkeltje te laks, maar altijd wel in voor een babbel en heel open, behulpzaam etc.....maar goed was dus iemand zonder beperking of iets.....

Dat beeld wat je hebt klopt ook zeker wel, maar voor mensen zonder beperkingen en handicaps zoals je zelf al zegt. Curaçao is een geweldige plek voor mensen die rijk, gezond en knap zijn. Dan raad ik het je zeker aan om daar te gaan wonen.

2. De oneerlijke lot van de Antilliaanse student

In de zomer van 2006 ben ik met de beurshalen vliegtuig samen met min of meer 500 net geslaagde jongvolwassene geslaagden van HAVO/VWO niveau in de beurshalen vliegtuig gevlogen van Curacao naar Nederland om daar definitief te gaan wonen om een HBO of WO studie te volgen. Dit is een hele normale gebeurtenis op de eiland en elke jaar verhuizen er veel van de geslaagde HAVO/VWO scholieren naar Nederland en hier in dit land te wonen en een studie te volgen, dit wordt gezien als iets heel vanzelfsprekend op de Caribische eiland die officieel een onderdeel zijn van de gehele Nederlandse koninkrijk. Het wordt op deze eiland zelfs gezien als een rite of passage en als tot de slimste slimste of beste scholieren hoort van de eilanden moet je het zien als een eer en dankbaar zijn dat je deze kans krijgt. Ik ga nu niet heel veel woorden aan deze ‘rite of passages’ toewijden, maar ik moet toch echt wel zeggen dat dit eigenlijk een hele rampzalige en slecht doordachte idee waarvan ik niet snap dat dit gewoon blijft doorgaan zoals het nu verloopt.

Niks wat deze Caribische immigranten hebben geleerd toen ze vanaf baby opgegroeide op de eilanden met Papiaments als hun moedertaal en gebrekkig de Nederlandse taal beheersen omdat ze op de basisschool Nederlands leren praten en schrijven, en meestal alleen Nederlands spraken of schrijven in de schoolbanken en verder buiten school grotendeels Papiaments (en soms Engels) spreken met elkaar en andere cultuur genoten, bereid deze jonge Caribische immigranten voor hun nieuwe leven in Nederland.

De meesten van hen zijn altijd gewend geweest dat hun moeder en vader hun eten klaarmaken en hun kleren wassen, de de kleine en best simpel en rustige Curaçaose samenleving zit totaal anders in elkaar dan de veel grotere en meer complexe Nederlandse samenleving en de Caribische immigrant die hier komen wonen krijgen het altijd super ernstig zwaar en kunnen vrijwel nooit in de veel snellere Nederlandse samenleving met veel meer bureaucratie met totaal andere normen en waarden die de meeste van deze nieuwe Antilliaanse immigranten hebben meegekregen. Er is vrijwel letterlijk niks in de Nederlandse samenleving die deze nieuwe studenten goed opvangt en geduldig of adequaat begeleid en hen helpt om te acclimatiseren in hun nieuwe land en woonplek. Heel vaak gaat heel veel ernstig mis in de eerste jaren van deze nieuwe Caribische studenten en de samenleving houdt totaal geen rekening en heeft geen begrip en mededogen voor hun Caribische medemensen die eigenlijk al onderdeel van het Nederlandse koninkrijk zijn (op papier tenminste). Daarbij moeten deze studenten van het Caribische onderdeel van het koninkrijk helemaal wennen en acclimatiseren aan de klimaat- en seizoenspatronen van Nederland en Noord-Europa.

Op Curaçao heb je nooit winter, het is altijd warm en zonnig met af en toe een stevige regenbui. Mensen zijn gewend om daar veel buiten te lopen en vaak elke week naar het strand te gaan en te genieten van de felle zon. Hier moeten wij wennen aan binnen zitten grootste delen van de dag gedurende de wintermaanden. Vergeet dat dat wij helemaal nieuw hier arriveren, heel vaak met geen enkele familie of vrienden in dichtbij of zelfs in dezelfde stad. Deze jonge studenten van de eilanden zijn nog 18 en hun hersenen zijn nog niet volgroeid, toch worden gedwongen om heel snel zonder genade volwassen te worden hele zware eenzaamheid en depressie te moeten ondergaan als onderdeel van deze ‘rite of passage’ die iedereen daar nog steeds heel normaal vindt en gewoon bij het leven hoort als je een ijverige scholier bent geweest op Curaçao. Het is lachwekkend en krankzinnig hoe het gaat, als je er goed over nadenkt.

Maar goed, ook ik heb dit dus moeten meemaken en ervaren en geslaagde van mijn HAVO/VWO school die naar Nederland moest verhuizen en bij mij net zoals vele anderen liept het ernstig mis met mij vanwege een opeenstapelende hoop stress, ellende en trauma waar niks of niemand mij tijdens mijn leven en volwassen worden op Curaçao heeft voorbereid. De laatste druppel in de emmer waardoor ik letterlijk en figuurlijk in elkaar stortte was mijn eerste echte serieuze verliefdheid en de daaropvolgende hartbreuk die daarop volgde.

Let op: Ik zeg niet dat de enige of volledige reden waardoor ik mijn realiteit niet meer aankon en ik uiteindelijk mijn eerste psychose heb gekregen. Er was echt van alles mis met mij en in mijn leven al vanaf Curaçao dat ik nog niet had verwerkt en helemaal niet de ruimte of tijd kreeg om überhaupt erbij stil te staan en bewust te zijn van zwaar, moeilijk en traumatiserende het leven ja jaren ervaarde en dat het alleen maar zwaarder en moeilijker werd met telkens nieuwe traumatische ervaringen die erbij kwamen zonder genade of medelijden.

Ik werd voor het allereerst oprecht verliefd op een beeldschone half Surinaamse en half Nederlander vrouw van ongeveer mijn leeftijd die ik op mijn studie van toen heb leren kennen. Ze vond me ook leuk, ze vond mij heel knap en ik zou erachter komen dat volgens de schoonheidsideaal van de Nederlandse samenleving ik ogenschijnlijk een hele knappe en aantrekkelijke mannelijke exemplaar ben (of was, volgens mij ben ik afgetakeld nu ik ouder ben) wat ik op Curaçao nooit zo radicaal heb ervaren zoals hier in Nederland. Maar kennelijk voldeed ik al bijna aan alle checklisten om op top 5 procent van de knapste mannen erbij te horen, een leuke zegen voor mij of niet dan? Een kleine zegen in mijn zwaar triest en ongelukkige levensverhaal tot zover, zou denk ik erover nu.

Op Curaçao was ik nooit echt zo gewild en populair bij de vrouwen, ik hoorde dat ik wel oke was met een leuke gezicht daar met gespierde en atletische lichaam en ik was best lang (1.87m), maar toch vonden de meeste vrouwen waarmee ik ben opgegroeid op Curaçao dat ik toch een nerd was die zich nooit bezig hielden met goede mode of mee wilde doen met de populaire types. Op Curaçao zagen sommige vrouwen wel potentie in mij, maar hier in Nederland moest ik opeens vrouwen van me afslaan alsof mijn zaad kanker kon genezen. Ik snap nog steeds niet helemaal hoe dat werkt en ik heb niet zo optimaal van dit privilege genoten zoals velen zouden denken.

Vanwege mijn onervarenheid en onkunde met vrouwen toen het verklootte bij deze eerste verliefd en de vrouw mij diepte en mij friendzonede, was dat dat de laatste druppel in de emmer en ik isoleerde mezelf volledig van alles en iedereen inclusief mijn studie en vrienden die heb kunnen maken op de studentencampus waar ik toen woonde. Ongeveer drie of vier maanden later brak de hel volledig los in mijn hoofd en ik kreeg mijn allereerste psychose en dat was de meest enge en zwaar ellendigste ervaring die ik ooit tot zover in mijn heb meegemaakt.

Ik was toen 19 halverwege mijn 20ste verjaardag toen mijn eerste psychose zich openbaarde en het was een helse ervaring. Ik wist niet eens dat zoiets een mens kan overkomen en dat dit überhaupt bestond, ik had never nooit verwacht dat ik zoiets zou overkomen en ik voelde me jarenlang hierna alsof ik instrinctiek zwak of defect was en dat ik nooit had mogen bestaan, alsof ik een fluke was van de natuur of dat gaat een defecte mens op aarde heeft gezet. Later zou ik erachter komen dat de deskundigen over psychoses dit vaker zien bij mijn mensen die voor eerst een psychose krijgen en dat noemen ze heel eenvoudig de "zelfstigma" die heel veel mensen met psychosegevoeligheid ontwikkelen en lang meedragen wat hun herstelproces heel erg in de weg kan zitten.

Er is heel veel gebeurd rondom mijn eerste psychose, wat ik nu even niet gaat vertellen omdat het al een hele lange verhaal is, maar als je meer wilt weten mag je mij alles vragen in je reactie nadat je mijn hele OP heb gelezen. Mijn eerste psychose ontwaakte aan de einde van 2007 of aan het begin van 2008, en ik denk dat ik net voor mijn verjaardag in April wil rationeel kon denken en gedragen waardoor ik met ontslag mocht van de Capriles kliniek op Curaçao waar ik in april nog opgenomen zat. Mijn psychose ontwaakte in de Nederlandse wintermaanden en ik werd voor het eerst opgenomen in de beruchte Altrecht WA huis hier in Utrecht.

Mijn familie wist niet waar ik was en was weken spoorloos verdwenen, totdat een Nederlandse ex mij heeft kunnen vinden opgenomen in de toren van Altrecht. Mijn ex vond mij toen in de isoleercel van de zwaarste gesloten afdeling van Altrecht. Ze heeft meteen contact gezocht met mijn moeder op Curaçao en haar ingelicht waar ik was. Mijn moeder pakte het eerste vliegtuig naar Nederland dat ze kon krijgen en wist mij uit die armzalige situatie te halen en bracht me mee terug naar Curaçao.

Eenmaal op Curaçao was ik nog steeds verre van stabiel en mijn gedrag was onvoorspelbaar en onbehandelbaar voor mijn moeder. Hierdoor moest ik ook op Curaçao opgenomen worden intern, eerst op de PAAZ afdeling van de oude verpauperde ziekenhuis in Otrobanda, en toen daar van alles mis ging werd ik opgenomen in de beruchte Capriles kliniek van Curaçao waar een paar weken lang achter tralies zat en weer op en neer de isoleercel in moest dat dat de medicijnen die ze mij gaven begonnen te werken. Ik mocht het weekend voor mijn verjaardag weer naar huis om bij mijn moeder thuis te herstellen, het duurde een jaar en vele gesjoemel met medicatie voordat ik enigszins normaal kan functioneren een meedoen met de samenleving als een ‘ gezonde’ persoon en ik begreep nog steeds niet wat mij was overkomen.

Ik was toen nog steeds een trots persoon en ik wist toen een ding zeker: Ik wilde weer terug naar Nederland om alsnog een goede studie af te ronden, vooral omdat ik aan mezelf en iedereen in mijn omgeving wilde bewijzen dat ik niet zwak was het gewoon kon doen! Na veel discussie en ruzie met mijn moeder mocht ik kiezen om terug te gaan naar Nederland, maar mijn moeder wilde dit keer met mij mee omdat ik haar enigste kind was en ze wilde mij steunen en helpen met wennen en acclimatiseren in Nederland dat hadden we toen met elkaar afgesproken dat ze voor in ieder tijdelijk met mij zou verhuizen om weer in Utrecht te gaan wonen. In de zomer van 2009 hebben mijn moeder en ik alles ingepakt en afscheid genomen van ons grote comfortabele huis daar waar ik heel mijn jeugd heb opgegroeid om samen naar Nederland te verhuizen in de stad Utrecht,. We zijn gaan wonen in Utrecht Leidsche Rijn. Tot op de dag van vandaag heb ik nooit meer op Curacao en ik moet eerlijk bekennen: Ik mis het totaal niet.

Wat vinden jullie van dit tweede deel van mijn verhaal? Herkennen sommigen van jullie wat ik schrijf over Antilliaanse studenten die hier komen wonen? Kennen sommigen hier deze doelgroep uit je eigen studententijd? Wat vind je van mijn persoonlijke verhaal dat ik heb opgeschreven en wat voor adviezen of feedback wil mij geven? Ik hoor graag alle meningen, ideeën en adviezen van iedereen die het wil delen met mij. Ik kan alles hebben en niks is taboe voor mij om te bespreken. Zelfs als je hardcore racist bent en de slavernij opnieuw wil invoeren, kunnen we luchtig gesprekken hebben met elkaar.

quote:

Op donderdag 22 februari 2024 23:19 schreef cabe0002 het volgende:

[..]
Dat is die enige echte Curasaus vriend.
[..]
Zonde man, want een anti-climax.
[..]
ghehehe, ze kunnen alles over je zeggen, maar open minded ben je wel

Maar effe serieus: ik kan me de problemen met acclimatiseren en de cultuurshock als je zo naar Nederland verhuist wel goed voorstellen. Wat dat betreft zijn we een "koud" landje en meer gericht op onszelf. En wederom top van je moeder dat ze gelijk naar je toe kwam toen het mis ging en daarna samen met jou in Nederland bleef. Je mag blij met dr zijn

Die Curasaus vinden veel vrouwen in dit land dol fijn, ze springen op en neer op mijn dolo als een dolfijn.

[ Bericht 1% gewijzigd door Danny op 23-02-2024 09:28:20 ]

quote:

Op donderdag 22 februari 2024 23:11 schreef classpc het volgende:
Je komt op mij over als een beginnend schrijver die graag van anderen wil horen wat ze van je werk vinden.

Ik heb een nieuwe boek dat binnen enkele maanden gepubliceerd gaat worden zodra mijn uitgever klaar is met de laatste loodjes. Ze gaan een boekpremier organiseren hier in Utrecht waar iedereen die wil langs mag komen om mijn boek te kopen. Ik zal een presentatie geven dan en handtekeningen maken op alle boeken die verkocht worden. Wil je komen?

quote:

Op donderdag 22 februari 2024 23:20 schreef George_of_the_Jungle het volgende:

[..]
TLDR, maar hier viel mijn oog op.

Ik denk dat je dit wat meer in context moet zien. Ik heb in de Caribbean gewoond, en ontken niet dat je observatie correct is. Ik heb ook in Afrika gewoond en daar zie je ook iets dergelijks. In Nederland kan men het zich veroorloven zich zorgen te maken over mensen met een handicap, zonder dat dat ten koste gaat van hun eigen eerste levensbehoeften, en zelfs luxes. Maar in dergelijke landen heeft de overheid geen geld voor allerlei voorzieningen voor dergelijke mensen, en ook de gewone mens heeft minder buffer om dergelijke mensen te helpen. Als je na je vaste lasten, boodschappen en leuke dingen doen elke maar nog honderden euros overhoudt, dan doneer je eerder geld aan goede doelen dan wanneer je moeite hebt om alle eindjes aan elkaar te knopen. En ook al kost het 'niks', als je moeite hebt om de eindjes aan elkaar te knopen, ga je je meer op jezelf en je gezin richten, en of je de volgende week brood op de plank kunt krijgen, en ga je anderen vaak wat meer negeren, en vooral als die hulp van jou vragen, je hebt het immers al lastig genoeg jezelf te helpen. Ik zou dus niet snel de mensen zelf de schuld geven van de houding die ze hebben, vaak hebben hun sociaal-economische omstandigheden een flink aandeel in het waarom van die houding.

Dat is helemaal waar wat je zegt, klopt. Ik ben ook heel bewust van deze context en begrijp waarom het zo is op mijn eiland. 🏝

Maar dat maakte het niet minder vervelend en pijnlijk voor mij toen om mee te maken in mijn jeugd, snap je wel?

Ik neem mijn volk niet kwalijk, maar ik ben blij dat ik daar niet meer woon nu. Het is niet mijn schuld dat ik die hersenvliesontsteking kreeg, maar toch heb ik moeten moeten boeten en lijden zonder mededogen en begrip van de meeste mensen op dat eiland.

En trouwens, je vergeet ook dat de slavernijverleden en institutionele racisme daarna veel mentale schade heeft veroorzaakt in de collectieve cultuurgeest en mentaliteit van de inheemse bevolking op Curaçao en andere Caribische eilanden. Dat speelt ook een rol in hoe de mensen daar omgaan met zwakkeren en kwetsbare doelgroepen. Ze voedden hun kinderen op om hard en gemeen te zijn zonder dat ze snappen waarom.

quote:

Op vrijdag 23 februari 2024 01:26 schreef Ziedezon het volgende:
En wanneer kom je deze keer op de proppen met je harddrugsverslaving?

Dat is mijn meest belangrijkste prioriteit waarop ik ga focussen voor de komende maanden.