Vraag me ook meteen af wanneer de laatste keer was dat ik echt ergens hard om heb gelachen. Klinkt allemaal vrij depri misschien, maar ik moet ook ongesteld worden, dus dit is sowieso niet het juiste moment om foto's uit een zorgeloos leven terug te kijken
Maar ik vraag me wel af of mijn transformatie van de afgelopen jaren wel zo 'gezond' is. Aan de ene kant ben ik niet voor niets in die burn-out terechtgekomen; blijkbaar was ik toch ergens niet helemaal happy. Ik luister nu veel beter naar mijn behoeften en ben mijn leven dan ook in meerdere opzichten aan het veranderen. Maar het voelt allemaal zo serieus, zo niet-spontaan. Ik denk dat ik wel echt plezier in mijn leven mis. Ik ben ook tijdelijk gestopt met drinken, terwijl alcohol me - op de avonden zelf - altijd zoveel avontuur en gekkigheid bracht. Ik kon alleen de katers niet meer verdragen en mijn functioneren doordeweeks leed eronder.
Wat mijn vraag nu is: geen idee. Misschien zijn er mensen die dit herkennen? Hebben jullie tips om hiermee om te gaan?
[ Bericht 2% gewijzigd door Koekjesbakker345 op 14-02-2024 18:23:52 ]
Ga gewoon weer gezellig borrelen met vriendinnen, terrasjes pakken, wat lunchen, beetje naar kerels kijken en onderling ongepaste opmerkingen maken enz.
Zelf ook een burn-out gehad, door een diep dal gegaan, genoeg kutdingen meegemaakt.
Gelukkig kan ik echt de dikste lol met m'n zoontje hebben!
Beter trek je een reep chocola open en ga je lekker op de bank liggen kijken naar een suffe film en probeer het morgen dan nog eens ofzo.quote:Op woensdag 14 februari 2024 18:17 schreef Koekjesbakker345 het volgende:
Klinkt allemaal vrij depri misschien, maar ik moet ook ongesteld worden, dus dit is sowieso niet het juiste moment..
En als het morgen nog zo is neem je een proef abbo op With Love en kijk je zondag weer hoe je je voelt.quote:
[..]
Beter trek je een reep chocola open en ga je lekker op de bank liggen kijken naar een suffe film en probeer het morgen dan nog eens ofzo.
Waarom? Omdat we dan uit de markt liggen?quote:
Voor vrouwen is het volgens mij harder om 30 te worden dan voor mannen.
Ik vond de jaren vanaf 30j net topjaren
Kweenie, forever young enzo, stay young and pretty. (Althans de meer oppervlakkige figuren.)quote:Op woensdag 14 februari 2024 19:22 schreef Lenny77 het volgende:
[..]
Waarom? Omdat we dan uit de markt liggen?
Ik vond de jaren vanaf 30j net topjaren
Als je jong bent, heb je minder verantwoordelijkheden. Dat is wat je ziet als je naar de foto's kijkt van enkele jaren terug. Blijkbaar heb je een vrij onbezorgde periode van jongvolwassenheid gehad, waar je nu nog steeds een goed gevoel bij krijgt.
Ik denk dat je nu gewoon een rouwperiode beleeft, omdat je beseft dat de jeugd nu echt achter je ligt. Dat lijkt me ook een oorzaak van de burnout, naast de privéperikelen en dat je te hard van stapel bent gelopen met verantwoordelijkheden op je bordje leggen.
Gun jezelf de tijd om er weer bovenop te krabbelen, want je wilt niet weer in een burnout terechtkomen. En ga ook bedenken wat je wilt met de rest van je leven. Daarmee bedoel ik niet alleen ambities, maar ook uitzoeken wat je aan plezierige dingen en rust nodig hebt om te functioneren.
Die les ben ik zelf ook aan het leren. Gelukkig ben ik niet in een burnout terechtgekomen, maar ik merk wel dat mijn leven totaal beheerst wordt door verantwoordelijkheden en zorgen. Toen ik op oudjaar de vraag kreeg wat het leukste was van het afgelopen jaar, kon ik niets bedenken. Mijn goede voornemen was dus wel duidelijk: zorgen dat ik eind van dit jaar wel kan zeggen dat ik plezierige dingen heb gedaan.
Haha, ik ga ik zeker doen.quote:
[..]
Beter trek je een reep chocola open en ga je lekker op de bank liggen kijken naar een suffe film en probeer het morgen dan nog eens ofzo.
Maar ik heb deze gedachten vaker. Probeer ze meestal te negeren (want ‘hoort bij de leeftijd’) maar misschien valt er toch wat aan te doen.
Als ik nu foto's van toen terug zie vind ik mezelf wel 'oud' geworden. Of nouja, nu zie ik in hoe een puppy ik toen nog was.
Probeer nu wel echt plezier te hebben. Het leven kan morgen zomaar anders zijn.
Ik had totaal niet het idee dan 'uit de markt te liggen' of iets dergelijks (zou ook niet weten waarom, qua uiterlijk ook niet veel verschil met toen ik nog 20 was en ik ben sowieso niet 'op de markt'), maar ik vond 30 worden desondanks echt kut.quote:
[..]
Waarom? Omdat we dan uit de markt liggen?
Ik vond de jaren vanaf 30j net topjaren
Ja, denk het ook wel. En op zich realiseer ik me ook wel goed dat ik naast mijn verantwoordelijkheid ook weer leuke dingen moet gaan opzoeken, maar weinig tipt voor mijn gevoel écht aan de leuke dingen die ik vroeger deed. Vroeger was alles gek en uitbundig, nu word ik blij van een kop koffie met een vriend(in) of een goede hardloopsessie. Ook allemaal hartstikke fijn maar het is toch minder spontaan ofzo. Minder lachen gieren brullen.quote:
Dit is wel deels herkenbaar voor mij.
Als je jong bent, heb je minder verantwoordelijkheden. Dat is wat je ziet als je naar de foto's kijkt van enkele jaren terug. Blijkbaar heb je een vrij onbezorgde periode van jongvolwassenheid gehad, waar je nu nog steeds een goed gevoel bij krijgt.
Ik denk dat je nu gewoon een rouwperiode beleeft, omdat je beseft dat de jeugd nu echt achter je ligt. Dat lijkt me ook een oorzaak van de burnout, naast de privéperikelen en dat je te hard van stapel bent gelopen met verantwoordelijkheden op je bordje leggen.
Gun jezelf de tijd om er weer bovenop te krabbelen, want je wilt niet weer in een burnout terechtkomen. En ga ook bedenken wat je wilt met de rest van je leven. Daarmee bedoel ik niet alleen ambities, maar ook uitzoeken wat je aan plezierige dingen en rust nodig hebt om te functioneren.
Die les ben ik zelf ook aan het leren. Gelukkig ben ik niet in een burnout terechtgekomen, maar ik merk wel dat mijn leven totaal beheerst wordt door verantwoordelijkheden en zorgen. Toen ik op oudjaar de vraag kreeg wat het leukste was van het afgelopen jaar, kon ik niets bedenken. Mijn goede voornemen was dus wel duidelijk: zorgen dat ik eind van dit jaar wel kan zeggen dat ik plezierige dingen heb gedaan.
Het is gewoon wennen denk ik, dit rustigere ‘volwassen’ leven.
Wat is er mis met jong en knap willen blijven of daarop te vallen. Zoals ik ernaar kijk zijn het de mensen die geen knappe partner kunnen krijgen die uiterlijk als oppervlakkig gaan beschouwen uit zelfbescherming.. Bedoel ik niet jou specifiek mee.. maar uiterlijk is nou eenmaal gewoon belangrijk.. om dat af te doen als oppervlakkig vind ik altijd wat raar.. het is niet alsof een knappe meid niet ook slim kan zijn.quote:
[..]
Kweenie, forever young enzo, stay young and pretty. (Althans de meer oppervlakkige figuren.)
Je hebt gewoon liever een slimme meid die ook knap is dan een slimme meid die niet knap is..
Leer vooral leiderschap te krijgen over jouw eigen leven. Dat jij zoveel mogelijk leeft volgens wat jij zelf belangrijk vindt en niet wat andere mensen zeggen wat jij moet doen.
Als je bijvoorbeeld graag succesvol wilt worden in het zakenleven, gaan geheid heel veel mensen jou waarschuwen dat geld niet gelukkig maakt, dat jij "jezelf moet worden", bla bla bla. Maar als dit jou levensperspectief geeft, moet je niet naar andere mensen luisteren, maar het gewoon doen. Je komt er uiteindelijk zelf wel achter of het echt is wat jij wilt of dat jij jouw perspectief moet bijstellen.
Hoe mensen op jou reageren, is wel een reflectie van hoe jij over jezelf denkt en hoe je in het leven staat. Als je altijd conflicten hebt met anderen en moeilijk vrienden maakt, klopt er iets niet. Het extreme andere uiterste is evenmin goed: als iedereen jou zo'n aardige jongen vindt en je hebt never nooit meningsverschillen met wie dan ook, klopt er ook iets niet. Ook hier geldt dat je op jouw gevoel moet afgaan. Je voelt je nu bijvoorbeeld niet helemaal gelukkig. Je kan niet voorkomen dat dat weleens gebeurt in jouw leven, want het hoort erbij. Het is wel een aanwijzing dat je iets anders moet gaan doen. Als je bijvoorbeeld fysiek altijd moe bent en futloos en je constateert bij jezelf dat jij nooit sport en niet voldoende gezond eet, weet je dat je je beter zal gaan voelen als jij jouw levensstijl aanpast.
Je zal idd op een andere manier jouw vrijetijd gaan beleven, maar dat hoeft niet persé saaier te zijn. In plaats van feesten en zuipen kan je ook een weekendje naar Parijs gaan of Londen, Berlijn, New York, whereever. Of je gaat een motor-rijbewijs halen. Je kan jezelf klussen en houtbewerking aanleren. Misschien ben je over een paar jaar gelukkig getrouwd met een leuke vrouw en word je vader. Dan kan je nog steeds een grote vriendenkring hebben, maar dan heb je het over meer volwassen onderwerpen met meer diepgang.
Het belangrijkste is dat jij je openstelt voor de mensen die jou inspireren en verrijking aan jouw leven kunnen geven en jezelf leert afsluiten voor mensen die jou belasten met negativiteit. Dat lukt alleen als je goed communiceert. Jouw boodschap naar anderen hoeft niet persé aardig te zijn, als het maar wel duidelijk is. Op YouTube etc is genoeg inspiratie te vinden.
Nou ja, boodschap is dan nog steeds hetzelfde
Hij moet ook ongesteld worden!quote:
Oh excuus ... ik dacht dat jij een man was
Nou ja, boodschap is dan nog steeds hetzelfde
Uh whatever ik zin in heb? Doe eens gek en doe waar jij zin in hebt.quote:
Misschien een betere vraag: wat doen jullie om plezier te hebben?
‘wij zijn ongesteld’quote:
Hele mooie post hoor, behalve dat ik mij niet zo herken in dit stukje. Rouwen doe je bij een verlies. Nou kan ik me voorstellen dat het verlies van je jeugd zwaar valt, maar wat ben je eigenlijk echt verloren dat dit een gevoel van rouw oplevert? De wat mindere verantwoordelijkheden en onbezonnenheid? Ja dat was soms lekker, maar er komt toch ook veel voor terug?quote:
Ik denk dat je nu gewoon een rouwperiode beleeft, omdat je beseft dat de jeugd nu echt achter je ligt.
Om het positief om te draaien; de verantwoordelijkheid die je als volwassene mag en wil gaan dragen geeft je de alle teugels in handen om iets geweldigs van het leven te maken en je verder te ontwikkelen.
Mijn dertiger jaren zijn tot nu toe de beste van mijn leven en ik zie niet zo in waarom dat met 40+ of 50+ anders zou zijn. Ik heb een prima jeugd/(jong)volwassen tijd gehad, met ups en hele heftige downs, maar ik mis het niet. Het was ook een periode met -in mijn geval- meer onzekerheid en gehaastheid dan nu. Ik bereik nu meer persoonlijke doelen dan toen eigenlijk.
Je kunt kiezen voor meer vrijheid, kleiner wonen, minder materialisme en daardoor mogelijk ook meer zorgeloosheid, meer tijd voor sociale activiteiten, vakanties, etc.
Mooie manier om ernaar te kijken. Ik denk inderdaad dat ik het nog te veel als een verlies zie en te weinig als iets anders moois dat ervoor in de plaats komt. Want het leven zoals ik het nu leef heeft ook echt wel z’n positieve kanten, ik voel ergens dat ik hier meer voor ‘gemaakt’ ben. Denk dat ik vooral moeite heb met de abrupte omslag; door die burn-out ben ik van het ene op het andere moment richting dit leven gepusht, waardoor ik niet echt afscheid heb kunnen nemen van m’n oude ik. Zou fijn zijn geweest als dat proces wat natuurlijker was gegaan.quote:
[..]
Hele mooie post hoor, behalve dat ik mij niet zo herken in dit stukje. Rouwen doe je bij een verlies. Nou kan ik me voorstellen dat het verlies van je jeugd zwaar valt, maar wat ben je eigenlijk echt verloren dat dit een gevoel van rouw oplevert? De wat mindere verantwoordelijkheden en onbezonnenheid? Ja dat was soms lekker, maar er komt toch ook veel voor terug?
Om het positief om te draaien; de verantwoordelijkheid die je als volwassene mag en wil gaan dragen geeft je de alle teugels in handen om iets geweldigs van het leven te maken en je verder te ontwikkelen.
Mijn dertiger jaren zijn tot nu toe de beste van mijn leven en ik zie niet zo in waarom dat met 40+ of 50+ anders zou zijn. Ik heb een prima jeugd/(jong)volwassen tijd gehad, met ups en hele heftige downs, maar ik mis het niet. Het was ook een periode met -in mijn geval- meer onzekerheid en gehaastheid dan nu. Ik bereik nu meer persoonlijke doelen dan toen eigenlijk.
quote:
[..]
Mooie manier om ernaar te kijken. Ik denk inderdaad dat ik het nog te veel als een verlies zie en te weinig als iets anders moois dat ervoor in de plaats komt. Want het leven zoals ik het nu leef heeft ook echt wel z’n positieve kanten, ik voel ergens dat ik hier meer voor ‘gemaakt’ ben. Denk dat ik vooral moeite heb met de abrupte omslag; door die burn-out ben ik van het ene op het andere moment richting dit leven gepusht, waardoor ik niet echt afscheid heb kunnen nemen van m’n oude ik. Zou fijn zijn geweest als dat proces wat natuurlijker was gegaan.
Dank je wel.quote:
Ben bijvoorbeeld ook ‘opeens’ vrienden kwijt en mijn relatie. Daar is tot nu toe nog weinig voor in de plaats gekomen, dus dat voelt momenteel wel als grote verliezen.
Ja, plotselinge veranderingen zijn wel lastiger om te accepteren dan iets dat geleidelijk of in een natuurlijk proces verandert. Veranderingen horen een beetje bij het leven, in diverse vormen, ondanks dat het verlies dan opeens heel groot is. In sommige gevallen geeft het ook kansen om ervan te leren en iets anders/beters te doen en dat is eigenlijk heel goed.
Voor wat betreft vrienden, ben ik er een aantal kwijt geraakt waar ik in een enkel geval ook spreek over heftige rouw (terwijl er niemand is overleden, maar je wel iemand mist), maar heb ik veel nieuwe fijne mensen leren kennen. Naast dat verlies leermomenten oplevert, stopt dat proces nooit en geeft het het leven wat meer kleur in positieve zin.
[ Bericht 1% gewijzigd door Justinn op 14-02-2024 22:51:00 ]
Pro tip; de dozen Flugel zijn in de aanbieding bij de Gall&Gall.quote:
Ik keek oude foto's van de afgelopen 7 jaar terug en zag er overal zo gelukkig uit. Gewoon blij, gek, het leven niet al te serieus nemend. Inmiddels voelt alles zo saai en volwassen. Ik ben denk ik ook gewoon wat volwassener geworden - ik ben nu 30 en op de foto's die ik bekeek was ik 23-27. Een burn-out tussendoor helpt ook niet mee. Mijn hele leven is nu gericht op dingen 'voor elkaar krijgen': mijn eigen bedrijf runnen, balans vinden tussen werk en privé, met de nasleep van mijn burn-out omgaan, een moeilijke relatiebreuk verwerken, een stressvolle verhuizing. Het leven voelt zo stroperig, ofzo. Terwijl als ik die foto's terugzie, het erop lijkt dat ik toen gewoon maar wat deed en desondanks heel happy was. Dat zorgeloze karakter is verdwenen en dat vind ik best pijnlijk om te zien.
Vraag me ook meteen af wanneer de laatste keer was dat ik echt ergens hard om heb gelachen. Klinkt allemaal vrij depri misschien, maar ik moet ook ongesteld worden, dus dit is sowieso niet het juiste moment om foto's uit een zorgeloos leven terug te kijken
Maar ik vraag me wel af of mijn transformatie van de afgelopen jaren wel zo 'gezond' is. Aan de ene kant ben ik niet voor niets in die burn-out terechtgekomen; blijkbaar was ik toch ergens niet helemaal happy. Ik luister nu veel beter naar mijn behoeften en ben mijn leven dan ook in meerdere opzichten aan het veranderen. Maar het voelt allemaal zo serieus, zo niet-spontaan. Ik denk dat ik wel echt plezier in mijn leven mis. Ik ben ook tijdelijk gestopt met drinken, terwijl alcohol me - op de avonden zelf - altijd zoveel avontuur en gekkigheid bracht. Ik kon alleen de katers niet meer verdragen en mijn functioneren doordeweeks leed eronder.
Wat mijn vraag nu is: geen idee. Misschien zijn er mensen die dit herkennen? Hebben jullie tips om hiermee om te gaan?
en een tijdje een 18 jarige daten TS is vrouw
Ik kan me voorstellen dat je het een beetje zwaar aangezet vindt, als ik het over rouw heb. Het is uiteraard iets anders dan een geliefde verliezen door dood of een relatiebreuk. Maar bij de overgang van de ene naar de andere levensfase verlies je wel je oude ik. En als je dan te maken hebt met de hobbels die bij zo'n overgang horen, is het niet raar dat je met wat weemoed terugdenkt aan wat je had.quote:
[..]
Hele mooie post hoor, behalve dat ik mij niet zo herken in dit stukje. Rouwen doe je bij een verlies. Nou kan ik me voorstellen dat het verlies van je jeugd zwaar valt, maar wat ben je eigenlijk echt verloren dat dit een gevoel van rouw oplevert? De wat mindere verantwoordelijkheden en onbezonnenheid? Ja dat was soms lekker, maar er komt toch ook veel voor terug?
Om het positief om te draaien; de verantwoordelijkheid die je als volwassene mag en wil gaan dragen geeft je de alle teugels in handen om iets geweldigs van het leven te maken en je verder te ontwikkelen.
Mijn dertiger jaren zijn tot nu toe de beste van mijn leven en ik zie niet zo in waarom dat met 40+ of 50+ anders zou zijn. Ik heb een prima jeugd/(jong)volwassen tijd gehad, met ups en hele heftige downs, maar ik mis het niet. Het was ook een periode met -in mijn geval- meer onzekerheid en gehaastheid dan nu. Ik bereik nu meer persoonlijke doelen dan toen eigenlijk.
Ik ben het met je eens dat volwassenheid vooral ook kansen biedt: ik ben emotioneel stabieler, word vaker gevraagd om problemen op te lossen en dingen in de goede richting te sturen, maar stel mezelf ook steeds meer de vraag wat ik nog wil creëren. Kortom de huidige jas begint al weer een beetje krap te worden. Wat zal de nieuwe levensfase brengen?
in dat geval zul je pas volwassenheid ervaren als je de menopauze achter de rug hebtquote:
ik moet ook ongesteld worden
Dat heeft op zich weinig te maken met leeftijd, maar meer dat je waarschijnlijk teveel hebt ingezet op je relatie ten koste van je vrienden en andere bezigheden. Valt die relatie dan weg, dan ontstaat er een hele grote leegte.quote:
Ben bijvoorbeeld ook ‘opeens’ vrienden kwijt en mijn relatie. Daar is tot nu toe nog weinig voor in de plaats gekomen, dus dat voelt momenteel wel als grote verliezen.
Ik maak met enige regelmaat de opmerking tegen mijn vrouw (naast dat ik ook vaak flauwe grappen maak, en ja die kan ze van me hebben) "boeiend, niemand die ons zegt hoe we dit moeten doen"
Met andere woorden, we bepalen zelf hoe we shit regelen en als het goed voelt dan doen we dat en zo niet, dan niet. Maak het vooral niet zwaarder dan nodig. Enerzijds is dat misschien heel "volwassen" anderzijds, je houdt je leven daarmee ook soort van luchtig. Je weet van tevoren vaak nooit 100% of je beslissingen de juiste zijn maar zolang je het leven een beetje met een bril bekijkt van, sometimes you win, sometimes you lose... dan accepteer je mogelijk ook makkelijker eventuele tegenslagen.
Iedereen doet eigenlijk maar wat
zo bekijk ik het vaak, oprecht.... ook andere mensen hebben vaak de fuck geen idee waar ze mee bezig zijn 
Ik gun je hernieuwd geluk, laat ik daarmee beginnen. Ik herken een deel van wat je beschrijft. Ik ben zo'n 10 jaar ouder dan jij en heb nog steeds af en toe een ' weemoedig' (vergeef me dit woord) gevoel als ik foto's van 20 jaar geleden bekijk. Veel minder verantwoordelijkheden, prime time van je leven, vrienden die lege agenda's en dezelfde mindset hebben en altijd beschikbaar zijn. Een net wat frisser en jonger koppie. Nog geen idee hebben hoe en waar je je gaat settelen. Dat was echt een toffe tijd. Maar alsnog ben ik nu ook gelukkig, soms misschien zelfs een stuk gelukkiger dan toen. Alleen haal ik dat gevoel nu uit hele andere dingen. En dat kan ik pas sinds ik op een bepaalde manier geaccepteerd heb dat mijn jeugd echt afgelopen was.quote:
Ik keek oude foto's van de afgelopen 7 jaar terug en zag er overal zo gelukkig uit. Gewoon blij, gek, het leven niet al te serieus nemend. Inmiddels voelt alles zo saai en volwassen. Ik ben denk ik ook gewoon wat volwassener geworden - ik ben nu 30 en op de foto's die ik bekeek was ik 23-27. Een burn-out tussendoor helpt ook niet mee. Mijn hele leven is nu gericht op dingen 'voor elkaar krijgen': mijn eigen bedrijf runnen, balans vinden tussen werk en privé, met de nasleep van mijn burn-out omgaan, een moeilijke relatiebreuk verwerken, een stressvolle verhuizing. Het leven voelt zo stroperig, ofzo. Terwijl als ik die foto's terugzie, het erop lijkt dat ik toen gewoon maar wat deed en desondanks heel happy was. Dat zorgeloze karakter is verdwenen en dat vind ik best pijnlijk om te zien.
Vraag me ook meteen af wanneer de laatste keer was dat ik echt ergens hard om heb gelachen. Klinkt allemaal vrij depri misschien, maar ik moet ook ongesteld worden, dus dit is sowieso niet het juiste moment om foto's uit een zorgeloos leven terug te kijken
Maar ik vraag me wel af of mijn transformatie van de afgelopen jaren wel zo 'gezond' is. Aan de ene kant ben ik niet voor niets in die burn-out terechtgekomen; blijkbaar was ik toch ergens niet helemaal happy. Ik luister nu veel beter naar mijn behoeften en ben mijn leven dan ook in meerdere opzichten aan het veranderen. Maar het voelt allemaal zo serieus, zo niet-spontaan. Ik denk dat ik wel echt plezier in mijn leven mis. Ik ben ook tijdelijk gestopt met drinken, terwijl alcohol me - op de avonden zelf - altijd zoveel avontuur en gekkigheid bracht. Ik kon alleen de katers niet meer verdragen en mijn functioneren doordeweeks leed eronder.
Wat mijn vraag nu is: geen idee. Misschien zijn er mensen die dit herkennen? Hebben jullie tips om hiermee om te gaan?
Ja, 90% herkenbaar (op de burn-out na), vreselijk suf en burgerlijk bestaan: je staat op, gaat naar je werk (of gaat aan het werk), je komt thuis, je doet thuis nog wat dingetjes en je gaat weer naar bed, wetende dat de volgende dag weer precies hetzelfde gaat zijn. Hooguit dat het weekend nog wat bijzonders brengt, maar veel vaker niet dan wel. Het epische is er wel vanaf. Alles gezien en meegemaakt.quote:
Wat mijn vraag nu is: geen idee. Misschien zijn er mensen die dit herkennen? Hebben jullie tips om hiermee om te gaan?
Hoe vaak zit je wel niet met je vrienden te mijmeren over vroeger? Hoe vaak wordt het leven van vroeger wel niet opgerakeld? Dat iemand (in ons geval) he-le-maal de weg kwijt was van drie pillen op Defqon.1. Dat soort shit doet niemand meer als je écht volwassen bent; je bent verstandig geworden en denkt na, maar hebt daarmee je wilde haren wel verloren. Jammer genoeg.
Rond je dertigste zijn je doelen behaald: (school)diploma('s), eigen huisje, vrouwtje, kinderen, en dan......????
Net als jij heb ik daar rond m'n dertigste erg mee geworsteld. Eigenlijk vanzelf uitgekomen, niet echt wat voor hoeven doen, behalve acceptatie van dit lot. Wat ik ook wel een goede vond: eigenlijk moet je blij zijn dat het zo suf is en je leven verder bespaard blijft van allerlei drama's. Die tijd komt nooit meer terug! Het is wat het is.
Het is voor mij goed zo; af en toe lekker mijmeren over vroeger en verder genieten van m'n kinderen en de paar hobby's die nog overgebleven zijn. Die tijd komt immers ook nooit meer terug en om te voorkomen dat ik straks op m'n veertigste wéér aan het worstelen ben: "ja, op m'n 32e, dat was nog eens goud"
Dankjewelquote:
[..]
Ik gun je hernieuwd geluk, laat ik daarmee beginnen. Ik herken een deel van wat je beschrijft. Ik ben zo'n 10 jaar ouder dan jij en heb nog steeds af en toe een ' weemoedig' (vergeef me dit woord) gevoel als ik foto's van 20 jaar geleden bekijk. Veel minder verantwoordelijkheden, prime time van je leven, vrienden die lege agenda's en dezelfde mindset hebben en altijd beschikbaar zijn. Een net wat frisser en jonger koppie. Nog geen idee hebben hoe en waar je je gaat settelen. Dat was echt een toffe tijd. Maar alsnog ben ik nu ook gelukkig, soms misschien zelfs een stuk gelukkiger dan toen. Alleen haal ik dat gevoel nu uit hele andere dingen. En dat kan ik pas sinds ik op een bepaalde manier geaccepteerd heb dat mijn jeugd echt afgelopen was.
Ik denk dat het bij allemaal nog moet indalen. Ergens heb ik dat vrije gevoel nog steeds wel hoor: relatie net uit, net verhuisd naar een andere stad, de wereld ligt aan m'n voeten. Maar omdat ik daar door verantwoordelijkheden tot nog toe niet echt invulling aan heb kunnen geven, voel ik me vaak wat vlak en eenzaam en vraag ik me soms af of ik wel de juiste kant opga. Ben wel van plan het komende jaar lekker te gaan reizen en nieuwe hobby's en mensen te zoeken, dus het wordt vast allemaal beter.Ik ben vrienden verloren omdat bepaalde mensen er blijkbaar niet voor je zijn als je een moeilijke periode doormaakt. Ook dat is een pijnlijk besef van het 'volwassen worden' in mijn ogen. Al kun je het natuurlijk ook omdraaien: ik ben erachter gekomen op wie ik wel kan rekenen en die vriendschappen koester ik meer dan ooit.quote:
[..]
Dat heeft op zich weinig te maken met leeftijd, maar meer dat je waarschijnlijk teveel hebt ingezet op je relatie ten koste van je vrienden en andere bezigheden. Valt die relatie dan weg, dan ontstaat er een hele grote leegte.
Nou ja zoals ik ernaar kijk, als mensen er zijn voor je of niet maakt ze niet slecht. Is nou eenmaal hoe het soms is. Volwassen zijn wat dat stukje betreft is naar mijn idee om het te accepteren, niet meer naïef te zijn dat alles wat je verwacht zo is en daar gewoon goed mee om kan gaan voor jezelf.quote:
[..]
Ik ben vrienden verloren omdat bepaalde mensen er blijkbaar niet voor je zijn als je een moeilijke periode doormaakt. Ook dat is een pijnlijk besef van het 'volwassen worden' in mijn ogen. Al kun je het natuurlijk ook omdraaien: ik ben erachter gekomen op wie ik wel kan rekenen en die vriendschappen koester ik meer dan ooit.
Erachter komen op wie je kan bouwen en op wie niet is naar mijn idee geen teken van volwassenheid. Hoe je daarmee omgaat is een teken van volwassenheid wellicht
Is dit niet gewoon de norm danquote:
Wat mijn vraag nu is: geen idee. Misschien zijn er mensen die dit herkennen? Hebben jullie tips om hiermee om te gaan?
Ja daar ga je dus de fout in hè…quote:Ik ben ook tijdelijk gestopt met drinken
~80 mg per cupcake will do.
Iedere fase in je leven heeft zijn charme lijkt me zo. Heb ook vaak het idee dat een hoop mensen vooral denken dat van alles zo serieus moet zijn, want ze zijn nu 'volwassen', maar aan die zogenaamde norm kun je gewoon schijt hebben natuurlijk. Doe lekker waar je zin in hebt.
Dit klopt als een busquote:
Iedereen doet eigenlijk maar wat
