Vriendin wilt terug samenkomen

November 2023 had mijn vriendin het uitgemaakt na ongeveer 2 jaar een relatie. Ik ben 29 en zij is 28. Een zeer liefdevolle, begripvolle relatie met veel goede communicatie, gelach en eigenlijk de samenkomst van twee perfect bij elkaar passende personen.
De relatie groeide van één of twee dagen in het weekend (30 minuten reizen tussen woonplaatsen), naar samenwonen in dezelfde stad (uiteindelijk maar 3 maanden).

Mijn ex had van vorige, slechte relaties veel emotionele schade opgelopen en strugglede met veel dingen. Hiervoor slikte ze ook al 10+ jaar antidepressive.
Ondanks dat het heel goed ging met ons, waren de laatste 2 maanden voor haar (blijkbaar) slecht. Voor mij was dit de laatste maand. Ze trok zich telkens verder terug, zei veel minder, lachtte niet meer en was niet meer waarderend voor mijn koken elke dag en mijn pogingen tot toenadering.

Dit ging tot zover dat we dagen hadden dat we amper spraken. Ik ontwikkelde hier fysieke klachten van in de vorm van stevig maag-darmklachten. Voor haar culmineerde die laatste 2 maanden in depressieve buien en verstoppen in eigen cocon, zelfs voor mij. Alle eerlijkheid en goede communicatie die we hadden was ineens niet meer van doen. Slapen ging slecht, 3-4 maanden geen seks door heel veel slechte gevoelens/gedachten van haar kant, eten ging slecht, alles was alsof er een pikzwarte wolk overheen hing.

Begin november hadden we een gesprek; we zouden pauze nemen. Ik terug naar mijn ma voor 3-4 dagen, en de andere dagen weer bij elkaar zodat we ook even een stap terug konden nemen. Dit gesprek deed al pijn. Geprobeerd voor 2 weken, maar werd er niet beter op.

We spraken daarna, en zij maakte het toen uit. Ook een heel pijnlijk gesprek, maar in principe "de tweede klap", dus ik was na het gesprek snel niet meer emotioneel. Ik had het al eens gevoeld, dus ik kon het nu al sneller verwerken.
Ik ben terug gaan wonen bij mijn moeder en zij is gebleven in het huurhuis.

Ik heb heel mijn leven overhoop gegooid; slaapkamer complete transformatie naar 2024 en meer "volwassen man" en mijn eigen stijl, heel veel nieuwe en (iets) andere kleding, sporten blijven doen maar met nog meer focus op mezelf etc. De hele focus shifte van samenzijn, naar 100% aandacht voor mezelf, mijn leven en mijn doelen. En dat ging (na een paar weken natuurlijk) goed. Was alsnog even wennen. Maargoed, uiteindelijk was ik blij met mijn nieuwe leefruimte, kleding en leefwijze in principe.

Spoel vooruit naar januari 2024. Af en toe een appje met mijn ex groeide erg snel naar bijna dagelijks appen en zelfs (online) gamen samen in het weekend. Eerst wel weer wat emotionele appjes enzo, maar inmiddels veel gelach weer terug. Ook de seks is terug. Zij is van de antidepressiva af én heeft therapie én is ook weer gaan sporten, dus al die gedempte gevoelens, en dus ook libido blijkbaar, zijn allemaal terug het leven in geknald.

Het leek alsof het zonder romantische gevoelens prima ging, maar zij wilt mij dus terug. Ze heeft een brief van 5 pagina's geschreven met al haar gevoelens erin, hoeveel spijt ze heeft van haar beslissing (genomen in een zwaar moment); ze wilde gewoon dat alles toen zou stoppen en zag geen uitweg.
In die brief stonden veel dingen waarbij ik eventjes moest slikken. Samengevat: ze houdt nog steeds van me, en voelt alles veel, veel sterker nu en realiseert haar fout, maar ook hoe het wel moet. En ze wacht op me. Ze heeft liever gewoon iets met mij, dan helemaal niets, zelfs als het betekent dat ik haar liefde niet beantwoord. Seks zonder gevoelens kan bijvoorbeeld zegt ze, maar ik geloof dat niet.

Terug naar het appen, gisteren toevallig erg emotioneel. Ondanks dat het nooit zou vragen, vroeg ze nu toch of ik het langzaam weer wilde proberen. Ze wilde mij tijd en ruimte geven, maar heeft nu toch die vraag gesteld. Ik kon hem niet beantwoorden, en hem ook gezegd dat ik niets kon zeggen.
Haar laatste appje beantwoorde ik niet, want ik wist het gewoon even niet meer. 15 minuten later stond ze ineens helemaal emotioneel voor de deur, heel onkarakteristiek.

Half uur gepraat (zij vooral), maar ik kreeg er bijna niets uit. Het gevoel waar zij mee sprak, dat voelde ik gewoon niet. Ik voelde niet de drang die ik normaal gezien had om haar te knuffelen en troosten. Ik voelde me nu eerder geforceerd om een beslissing te nemen... Een beslissing om haar beslissing van november wel of niet om te draaien en verder te gaan. En ik maak geen beslissingen onder zo'n druk als het niet goed voelt.
Dus zij was vooral heel emotioneel, veel tranen, maar ik had gewoon niet het gevoel.

Ik voel mezelf eerder afgesloten en afstandelijk, zoals ik me voelde voordat ik haar kende. Mijn vorige relatie kende ook zijn problemen en het kostte mijn ex maanden om mij te "ontdooien". Ik heb het gevoel dat dat nu weer nodig zou zijn.
Maar van het gelach en gamen enzo nu weer ineens zo'n emotionele bui, dat is niet wat ik wil. Ik wilde dat het gewoon zo bleef gaan en weet ik veel wat er dan was gebeurd. Ik heb haar vraag alsnog niet beantwoord of ik erover na wil denken om het weer te proberen, want ik kon het gewoon niet zeggen zonder mezelf voor te liegen.

Nu weet ik dus niet zo goed wat ik moet doen. Ik heb altijd gedacht dat zij mijn laatste vriendin en eerste vrouw zou zijn, maar dat heeft zij in november kapotgemaakt. Ik vond ons perfect bij elkaar passen, maar toch ging het uit.
We kunnen veel samen lachen (ook om de stomste dingen), maar nadat het uit ging zijn al die romantische gevoelens bij mij (snel) verdwenen, misschien als verwerkingsmechanisme ofzo.

Kortom voel ik mij nu juist wat meer "koud" en afstandelijk en zoek ik niet echt een relatie, geniet ik een beetje van mijn vrijheid en heb de focus 100% op mezelf kunnen leggen voor mijn ontwikkeling en doelen. Zij is juist qua emoties tienvoudig gegroeid, heeft haar fout ingezien en wilt het liefst dat wij weer terug samenkomen. Maar die gevoelens, die voel ik nu dus niet meer. Ik voel me gedempt en ik weet niet goed wat ik nou moet doen.

Heeft iemand hier wellicht ervaring mee? Ik zou alle tips dankbaar zijn.

quote:

Op dinsdag 23 januari 2024 04:48 schreef kwiwi het volgende:
Antidepressiva vlakt je emoties af. Dat zij "qua emoties tienvoudig is gegroeid" is dan wellicht ook niet raar als ze ermee gestopt is. Jij kent haar niet anders dan met antidepressiva, dus de persoon waar je nu weer in een relatie mee zou stappen is dan ook anders.

Anyway, neem (weer) even tijd voor jezelf en denk rustig na over wat je wel (of niet) wil. Laat je inderdaad niet onder druk zetten.

Klopt. Tijdens de antidepressiva had ze ook wel blije momenten, daar niet van, maar het is nu zeker vertienvoudigd. Vind het echt lastig; mezelf zo veel aangepast en afgesloten, en dan ineens komt zij op deze manier terug in mijn leven. Heb dit nog niet eerder gehad.

Heb er vannacht een nachtmerrie over gehad. Was een droom voor een psycholoog met zoveel metaforen en onderliggende betekenissen. Kortgezegd zag ik mezelf genieten van bepaalde vrijheid en ineens stond zij er, maar dan afgebeeld als een zeer breekbaar persoon, voorovergebogen, smekend om "maar iets" en ik was gewoon bang en paniekerig.
In die nachtmerrie deed ik maar net mijn been uitsteken tegen haar knie om haar weg te laten gaan, maar ze viel gewoon ineen; zo breekbaar.

Ik schrok wakker, maar bleef toch een goede 20 seconden stil liggen met mijn ogen dicht. Heel eng. Die druk en dat smeken, dat ging ook echt wel een grens over. Dat lachen en gamen en weet ik het wat is allemaal leuk, maar die emoties wil ik gewoon niet nu. Al dat gedoe weer opnieuw, en dan weer opnieuw dingen zo moeten voelen en vertrouwen en alles dat erbij hoort.

Ik weet niet of het terug gaat komen. Ik ga in ieder geval wel inderdaad mijn tijd en ruimte nemen, alhoewel ik ook niet te lang wil wachten, want ik wil haar niet aan het lijntje houden.

Als ik de deur dicht gooi, dan verhuist zij terug naar haar originele woonplaats en zie/spreken we elkaar waarschijnlijk niet meer, met alle pijn (opnieuw). En voor haar nu nog erger. Maar "ja, we gaan het weer langzaam proberen" kan ik nu ook niet zeggen zonder mezelf voor te liegen.

Dus tijd/ruimte is denk ik ook het beste.

Algemene consensus is tot nu toe dus:
Neem je afstand en tijd om na te denken. Wees eerlijk over mijn huidige gevoelens en doe niets wat niet goed voelt.
En kies voor nu dus vooral eerst voor mezelf.

De laatste 2 reacties leg ik even naast me neer voor nu, want beide zijn wat "extreem" voor mijn huidige gevoel.

Tot nu toe bedankt voor alle reacties.

quote:

Op dinsdag 23 januari 2024 11:06 schreef itchycoo het volgende:
Lastige situatie. Ik denk dat twee overwegingen hierin belangrijk zijn:
- Wil jij het de tijd geven om het huidige prettige contact voort te zetten of afstand te nemen om te kijken of jij opnieuw 'ontdooit' en jullie weer nader tot elkaar kunnen komen?
- Kan zij (en uiteindelijk jijzelf) ermee leven dat jij nu niet de concrete stap kunt zetten terug naar een relatie en die tijd nodig hebt om te kijken of het op de een of andere manier weer kan werken tussen jullie? Waarbij het natuurlijk ook een mogelijkheid is dat het er van jouw kant gewoon niet meer in lijkt te zitten.

Als zij echt weer meer wilt, dan zul je goed af moeten tasten of ze met bovenstaande kan leven en ik kan me ook best voorstellen als dat gewoon niet het geval is. Dan is het voor nu wellicht jammer dan en zul je gewoon afstand moeten nemen voor jezelf.

Volgens mij ben je nu op zich tevreden met hoe je je leven ingericht hebt (op relatievlak dan even buiten beschouwing) en is het aan jezelf om te kijken of je denkt dat zij daar een plek in kan hebben. Zoals je haar beschrijft lijkt ze wel veranderd, maar het kost ook gewoon tijd om te ontdekken in hoeverre dat zo is en of dat iets blijvends is waar je in de toekomst op zou kunnen vertrouwen.

Dit is een goede inderdaad. Ik vind de prettige en positieve contacten heel fijn, maar op emotioneel vlak (voornamelijk als het slecht gaat) weet ik op dit moment niet goed hoe ik zou reageren. Normaal gezien deed ik echt alles voor haar. Maar nu is het onzekerheid.

Zij wilt echt wel met rustige stapjes vooruit als ik die keuze zou maken, als ze maar weer terug met mij samen zou gaan en proberen weer iets "nieuws" op te bouwen. Ze wacht echt op mij. Ik denk ook dat als het niet meer zou gaan, wij ook geen vrienden zouden kunnen zijn. Of in ieder geval niet voor een tijdje. En ik denk dat het haar echt kapot zal maken, waardoor haar school en fitness e.d. ook negatief beïnvloed zouden worden.
Niet direct mijn verantwoordelijkheid I know, maar toch denk ik eraan.

Zij zegt wel te kunnen leven met vriendschappelijk contact e.d., maar ik geloof het gewoon niet. Als je zoveel emoties hebt, hoe kan je die dan ineens uitzetten per situatie? Dat werkt volgens mij zo niet.

De afweging is lastig en draait overuren in mijn hoofd. Misschien is het wel ontdekken enzo. En ja mijn leven nu is erg fijn. Een plekje voor haar zal ik opnieuw moeten overwegen.

quote:

Op dinsdag 23 januari 2024 11:20 schreef LeesFoknl het volgende:

[..]
Tja, ik denk anders. Niet meer de relatie instappen als zij zich niet realiseert en acepteert dat het voor jou iets anders betekent dan voor haar. Meer van we kunnen proberen en zien of en hoe het schip strandt. (Nog) niet weer bij elkaar intrekken, samenwonen. Meer afstand, lat relatie idee.

Lukt dit niet en zij wil terug naar "haar" oude woonplaats ... zij woont in jullie voormalig gezamenlijke huurhuis. Ik zou er wel alles aan doen om te regelen dat ik weer in dat huis kwam te wonen als hoofdhuurder. een huurhuis is tegenwoordig een groot recht zeker als je alleenstaand bent. En kan in de torkomst met eventueel een nieuwe relatie erg belangrijk zijn.

Het zou in beginsel wel ongebalanceerd zijn denk ik, aangezien ik de emoties gewoon niet zo sterk voel als zij momenteel. Ik ben ook liever niet iemand die zomaar probeert en ziet of het werkt of dat het schip strandt. Houd niet van die risico's met mogelijk negatieve gevolgen.
Beetje stom in de liefde misschien, maar heb nu 2x een pijnlijke break-up gehad en dat is niet zo fijn.

Het zou ook niet meteen terug naar de oude situatie zijn, zeker niet. Het zou misschien een stukje van vroeger zijn, maar wel op een heel nieuw pad. Zij is trouwens de hoofdhuurder en ik ben daar naartoe gegaan, maar was er nog niet ingeschreven.

Mocht de deur dichtgaan voor ons, dan is dat huurhuis misschien nog een optie voor mij, alhoewel ik liever door zou sparen voor een koophuis. Maargoed, dat is de toekomst (wellicht).

quote:

Op dinsdag 23 januari 2024 11:30 schreef SemperLibertas het volgende:

[..]
Nu lijken die reacties wat extreem, maar ik denk dat je jezelf niet voor de gek moet houden. Het lijkt alsof je uit angst voor verlies handelt terwijl dit verlies je alleen maar winst gaat opleveren op langere termijn. Angst voor verlies does not equal love.

Het is een stukje verliesangst inderdaad misschien, maar ook wat bescherming voor haar. En ik houd niet van risico's en de mogelijke pijn enzo.

Hoe bedoel je dat dit verlies juist winst zou opleveren voor de toekomst?

quote:

Op dinsdag 23 januari 2024 12:56 schreef Claudia_x het volgende:
Wat mij opvalt in je verhaal, is hoe weinig tijd er steeds overheen gaat. Jullie gingen snel samenwonen (binnen 3 maanden), het ging 2 maanden slecht en dat was voor haar een reden om het uit te maken, het is nu 2-3 maanden na de breuk en jij vindt dat je in die tijd een transformatie hebt ondergaan en ineens volwassen bent geworden.

Zou het niet helpen om wat rustiger aan te doen? Je hoeft nu helemaal geen grote beslissing te nemen. Je zou bijvoorbeeld kunnen besluiten dat je weer wilt gaan daten om te kijken of de gevoelens en het vertrouwen terug kunnen komen. Als ik jou was, zou ik zeker niet snel weer gaan samenwonen en jezelf in een afhankelijke positie plaatsen. Ik zou er eerder jaren dan maanden voor nemen en ik zou ervoor zorgen dat ík niet weer degene ben die (als enige) opnieuw moet beginnen als het uitgaat.

Het is heel goed mogelijk dat ze oprecht tot inkeer is gekomen en dat jouw gevoelens terugkomen. Maar het is ook oké als je geen zin hebt om dat uit te zoeken. Dat is wat mij betreft dan ook de vraag die je jezelf zou moeten stellen: heb ik zin om het uit te zoeken? En dat is dus een veel laagdrempeligere vraag dan: wil ik weer een relatie met haar?

Wij gingen samenwonen binnen 3 maanden nadat zij verhuisd was, maar wij waren toen wel al meer dan een jaar samen.
Het is allemaal best wel snel gelopen, dat zeker. Ook de transformatie terug naar vrijgezel zijn.

Het opnieuw daten en kijken of het werkt, dat vind ik lastig. Ik vind dat een risico, zeker nu dat ik best wel "gevoelloos" ben zeg maar. Ik wil haar ook niet aan het lijntje houden, of straks nog een keer door zo'n break up gaan en weer opnieuw dingen moeten verwerken etc.

"Heb ik zin om het uit te zoeken", dat is zeker een goede vraag, waar ik nog geen antwoord op heb denk ik.

quote:

Op dinsdag 23 januari 2024 13:36 schreef Justinn het volgende:
@:TS: jullie zijn beiden veranderd (jij een 'transformatie naar man' en zij is van de AD af) in de deze korte periode. Waarom nu wel?

Dit gaat in mijn optiek veel te snel, je loopt veels te hard van stapel en moet zelf nog ontdooien van het uitmaken van 2 a 3 maanden terug. Kijk het eerst maar eens een half jaartje aan, als zij dan nog van anti-depressie af is én jij nog steeds blij bent met jouw transformatie, kan je altijd nog verder kijken.

Vind je dit dan niet haar aan het lijntje houden? Straks lukt het alsnog niet en moet zij alsnog weer terug verhuizen en spreken we elkaar helemaal niet meer.

quote:

Op dinsdag 23 januari 2024 16:19 schreef Joopklepzeiker het volgende:

[..]
Ja, Kappen! Gewoon 200% kappen!
Ook niet meer appen en neuken.
Maar definitief afscheid nemen, nummer wissen en kappen!

Slechte ervaring gehad?

quote:

Op dinsdag 23 januari 2024 18:05 schreef Seven. het volgende:
Zij is instabiel. En jij hebt blijkbaar ook wel moeite met hechten (je schrijft dat jij momenteel afstand bewaart). En dat is nou juist wat jou onweerstaanbaar maakt voor haar, dat je nu afstandelijk bent. Zij heeft dat nodig om haar gevoelens te versterken. En zodra je weer emotioneel beschikbaar bent en voor haar gaat (veilige relatie), slaat zij weer dicht.

Is dit stuk afstandelijkheid voor jou een patroon?

Nee, voor mij geen patroon. Vorige relatie was gewoon echt slecht en dat deed veel pijn, dus daarna was ik wat kouder en moest ik dus een beetje "ontdooid" worden door mijn ex.

Voor mij voelt het nu wel anders. Zij is heel anders zonder die medicatie en lijkt juist bijna stabieler of in ieder geval veel zekerder van haar emoties dan eerst.

quote:

Op dinsdag 23 januari 2024 18:06 schreef RetepV het volgende:
Het verschil tussen destijds en nu is dat je beide nu samen een historie hebt en destijds niet. Die historie gaat niet weg. En je zal het alleen fijn samen kunnen hebben wanneer je die historie beide achter je kan laten. Anders zul je beide altijd weer volledig in de stress schieten wanneer één van jullie twee weer tekenen toont van 'toen'.

Als jij en zij beiden los kunnen laten wat er 'toen' gebeurd is, is er een kans. Kun je dat niet, of kan zij dat niet, dan wordt dat kansje nog maar heel klein. En de kans op nieuwe, andere, ellende groot.

Dit is mijn mening. Misschien zit ik er volledig naast, hoor.

Maar als je besluit toch weer bij elkaar te komen, moet je voor elkaar niet alleen maar beloven dat je het achter je laat, maar het ook werkelijk doen. En voor veel mensen blijkt de intentie vaak toch een stuk makkelijker dan het werkelijk te doen. Tijdens ruzies komen de dingen vaak toch altijd weer terug. En ruzies krijg je toch wel, dat gebeurt nou eenmaal in elke relatie.

Ik vind dit een hele goede eigenlijk. Ruzies hebben wij trouwens nooit gehad in die 1,5 jaar samen. Maar inderdaad, het stukje accepteren en verder gaan, niet te veel focussen op het verleden. Dat zal denk ik ook wel helpen voor mij om bereikbaarder te worden en uiteindelijk weer normaal te kunnen gaan vertrouwen. Goede denkwijze.

We zijn momenteel gewoon in contact en proberen wel dingen te doen samen, in dezelfde stad, maar ik heb al gemerkt dat ik totaal niet bereikbaar ben momenteel.

Ze stelde bijvoorbeeld voor om ergens naar een andere stad te gaan met een groot winkelcentrum, omdat dat het laatste is dat we deden toen we samen waren. Terwijl die ervaring echt super kut was; het was echt vreselijk. Totaal geen connectie, anderhalf uur heen en terug, geen vrolijkheid, veel ongemakkelijk lopen etc.

En ondanks dat ze mij het voortouw laat nemen, doet ze toch voorzichtig nog suggesties. Maar na deze suggestie klapte ik dicht en beëindigden we kort daarna het telefonische gesprek.

Ik wil helemaal niet weg. Ik wil niet anderhalf uur heen en terug, sowieso al helemaal geen zin in, maar ook niet om terug te gaan naar onze laatste plek samen, waar het zo ongelofelijk kut aanvoelde. Ik heb gewoon helemaal geen zin meer om iets te doen waar ik zelf niet mee kon en waar ik niet 100% zin in heb. Mijn tolerantie en acceptatie voor dit soort dingen is gewoon compleet weg.

Had ook best even een emotioneel momentje daarna, omdat ik gewoon vast zit. Ik wil het echt wel een kans geven om te kijken wat er mogelijk is voor ons, aangezien ik toch ooit dacht dat wij voor de rest van ons leven samen zouden zijn.
Maar nu voel ik me gewoon kapot, gebroken; ik wil mijn eigen ding doen. Ik heb amper nog tolerantie voor wat anders en heb totaal geen interesse meer in alles wat buitenom mijn (kleine) cirkel gebeurt.

Ik weet dat het niet ineens goed kan komen, maar ik wil ook niet weer maandenlang moeten ontdooien en dan maar zien wat er gebeurt. En haar laten wachten, terwijl ik weet dat ze direct wil samen wil komen als ik het zou vragen.

Ik wil het ook niet allemaal afbreken, want dan verhuist ze weer weg en spreek ik haar helemaal nooit meer. En dan worden andere dingen voor haar ook veel moeilijker.

Geen leuke dag vandaag, terwijl het juist een paar weken gewoon goed ging, met een beetje gamen, sporten, een filmpje enzo. Geen moeilijke dingen, maar dit soort dingen triggert mij dan wel weer enorm en zet me een soort van 10 stappen terug ofzo.

quote:

Op woensdag 14 februari 2024 17:58 schreef Lenny77 het volgende:
En ik hoop dat je dit ook aangegeven hebt?

Ik heb dit inderdaad tegen haar gezegd, van het emotioneel moment en dat ik er geen zin in had. En waarom het zo kut voelde.