[Wielrennen #549] Op naar 2024

quote:

Kerst! Warme familiedagen! Ook bij wielercommentator José De Cauwer (74) die zijn drie dochters en hun man en kinderen, allemaal uit West-Vlaanderen, in Sint-Niklaas ontvangt rond de feestdis. De bende van de De Cauwers, ook al leven zijn oudste dochter Debbie (50) en haar man Marino (57) – in West-Vlaanderen wereldberoemd als Marino Punk – in een wereld die niet meer kan verschillen dan de zijne. Het heeft even geduurd voor De Cauwer zich kon neerleggen bij het accordeonkoppel Punk… “Ik wíst dat pa in alle staten zou zijn.” Maar zie hoe ze elkaar al lang hebben omarmd.
Debbie zei eerder al dat José evengoed een anarchist is als zij, “alleen weet hij het niet.” En Geert Vandenbon, met De Cauwer op tour met een voorstelling rond het boek De Tien Geboden van José De Cauwer, waarschuwde me: “Vergis je niet, José is evengoed een punk. Gisteravond weer de laatste weg uit de cafetaria.”

José: (gespeeld verontwaardigd) “Debbie is minstens even erg! En om te blijven hangen, moet je toch geen punker zijn?”

Marino: “Hij is in elk geval bijna een even grote vrijheidsstrijder als ik. Volgt nog bijna minder de wetjes dan ik.”

José: “Ho maar, gij volgt gewoon úw wetjes! De wetten van de punkers!”

Marino: “Niet helemaal waar, onder punks zijn er geen wetten. Iedereen is vrij te doen en te laten wat hij wil. Ik doe gewoon míjn ding.”

Debbie: “Dat typeert toch een anarchist? Iemand die geen wetten nodig heeft, die zelf wel weet wat goed is en wat niet. Zoals mijn pa ook laatst.” (knipoogt)

Marino: “Voor mij is het simpel: ik wil de mensen blij en gelukkig maken. Dát is mijn grote passie.”

José: “Ons hele verhaal is te herleiden tot passie. Zijn passie voor accordeon en punk, ik voor koers. Al de rest maakt ons eigenlijk niet veel uit. Allez, ik leef wel meer in de wereld, ben met meer dingen bezig dan jij.”

Debbie: “Marino is ongelooflijk bezig met zijn accordeon. En werkt hard, eind oktober zaten we alweer aan 164 optredens… Ik regel de boekingen, alle afspraken, mail, telefoneer… ”

Marino: “De meeste optredens zijn in Vlaanderen, in rustoorden, op markten, braderijen, buurtfeesten, recepties. Ik speel voor alle leeftijden en voor alle lagen van de bevolking, soms twee of drie optredens per dag.”

José: (lachend) “Hij mag ook altijd teruggaan naar die rustoorden. Wegens Nieuwe Bewoners! Nieuwe Meisjes!” (schatert)

Marino: “En als ik niet moet optreden oefen ik, een uur of zes per dag. Soms speel ik nog even als ik thuiskom na twee of drie optredens. En als we op reis gaan met de tent gaat de accordeon ook mee, ik moét elke dag oefenen. Al moet het soms heel stillekes. Ik hoop dat ik net zoals José nu als wielercommentator op mijn 74ste ook nog even fanatiek kan zijn.”

José: “Mijn contract bij Sporza loopt tot eind 2024, dan zien we wel. Voor mij moét het dan niet meer, heb ik tijd voor andere dingen. Voor kinderen en kleinkinderen, misschien dat ook. (nadenkend) Maar kan dat nog? Ook als vader was ik al-tijd weg. Ik ben bijvoorbeeld blij dat hun oudste zoon Mirko een camionet in elkaar aan het steken is om de wereld mee in te trekken. Die zin voor avontuur zit er toch in. Hij doet ook gewoon zíjn ding. Ik heb een hekel aan mensen die er de kantjes aflopen.”

Marino:“Ik heb vroeger nog ‘normaal’ gewerkt: in de fabriek, dan boorputten steken en dan in jeugdcentrum Ten Goudberge in Wevelgem als onderhoudsarbeider… Maar nu kunnen we leven van de muziek. Ook omdat we maar heel weinig nodig hebben: geen dure gsm, kleren, restaurants… Maar een punker met een accordeon, het is niet courant, neen. Al ben ik geboren met een accordeon, mijn vader zat naast mijn wieg te spelen. Mijn nonkels, nicht en neef speelden ook accordeon, familiefeestjes waren altijd heel gezellig. Én ik heb altijd tussen de punks gezeten, vooral in Kortrijk en Antwerpen… Al waren we op school in de RITO in Menen maar met een paar punkers, daar zaten vooral hardrockers, waar ik goed mee overeenkwam. Maar ik ben nogal eigenzinnig, koppig en hard voor mezelf. Als ik zeg: en nu drink ik geen koffie meer, drink ik geen druppel koffie meer! Ik ben dus altijd een punker gebleven. Met misschien het grootste verschil tussen José en ik: hij zit meer overal tussen, in de sportwereld, tussen de politiekers… Die zie ik soms ook wel op mijn optredens maar ik blijf niet plakken gelijk José, hé. (lacht) Liever snel terug naar Menen!”

José: “Ik las deze week nog in de krant twee dingen over Menen: je woont er het goedkoopst en Menenaars zijn de meest tevreden inwoners van het land.”

Marino (juichend): “We zijn misschien bekend als de meest marginale stad van het land, maar wij wonen er heel graag. Wij wonen midden tussen de Vlamingen, Walen, Fransen, Marokkanen, Afrikanen, Tsjetsjenen, Russen… maar we hadden nog met niemand problemen. Au contraire. Ook in de fitness zitten alle nationaliteiten door elkaar, maar iedereen is supervriendelijk.”

José: “Ik kom eigenlijk maar zelden in Menen. Maar ik kom ook weinig in Knokke, in heel West-Vlaanderen. Al wonen mijn twee andere dochters daar ook met hun gezin (Giana (34), schoonheidssalon Face Fitness in Westkapelle en Nanouk (38), social media manager bij Social Push in Brugge Dudzele, red.)”
Debbie: “Opa heeft het druk …! (grinnikt) Opa is geen standaard-opa, hé.”

José: (lachend) “Jullie verhaal was toch een voortzetting van het mijne? Ik dacht dat Debbie op kot zat in Gent maar ze woonde intussen bij Marino in Menen. Ik dacht nochtans dat ze in het oog werd gehouden door een overbuur, Julien De Vriese, een mecanicien van mijn wielerploeg! Een beetje dom, Julien zat evenveel in het buitenland als ik. ”

Debbie: “En hij kon niets zien, ik hield altijd mijn gordijnen dicht! (lacht) Ik studeerde er in Sint-Lucas maar ik nam het er nogal van… Thuis was ik altijd heel streng opgevoed, papa belde zelfs uit het buitenland om te controleren of ik om middernacht thuis was. En op een avondje met mijn kotvriendin in Wevelgem in 1992, leerde ik op een New Wave-fuif op Halloween Marino kennen. En een paar maanden later ben ik bij hem ingetrokken in Menen. Maar dat durfde ik dus lang thuis niet zeggen. Niet zozeer omdat ik gestopt was op school, maar omdat ik samen was met een punker.”

Marino: “Als ik bij haar op kot was en José was op komst, klonk het, wenend van schrik OOH NEE…! Mijn vader is daar…!”

José: “We spreken dus wel van 31 jaar terug, hé. Voor mij hing aan het hele punkgebeuren vooral agressie. De perceptie hé: motorbendes en zo.”
Marino: “Terwijl de meeste motards én punks heel zachtaardig zijn.’

José: “Nu weet ik welk een zachte mens Marino is. En zou ik zonder een seconde te twijfelen met hem in de VIP-tent van de Ronde van Vlaanderen gaan zitten. Ik had er meer problemen mee gehad indien hij in de bak zou hebben gezeten voor drugs of zo.”

Debbie: “Ik wíst dat het zou goedkomen, eenmaal ze elkaar zouden ontmoeten. Tot ik besefte dat ik het toch een keer moést zeggen. En ik met de trein en een fotootje van Marino naar Sint-Niklaas trok. Ik had een fotootje gekozen met zijn accordeon op het podium, dat zou misschien toch wat respect opleveren. Maar ik had ook in mijn bottines mijn Go Pass van de trein verstopt, om eventueel te kunnen ontsnappen naar het station als pa mij niet meer zou laten terugkeren. Hij wás ook wel in alle staten, maar ik hield vol: we zien elkaar graag, wat heb jij daarover te beslissen?”

Marino: “José was helemaal tegengesteld aan mijn vader. Een militair nochtans. Alleen in het begin, de jaren tachtig, hé, heeft hij het wat moeilijk gehad met mijn uiterlijk. Omdat de buren mij scheef zouden bekijken. Maar hij zag ook dat er geen kwaad inzat en liet mij doen. Mijn moeder vond het tof als mijn vrienden afkwamen, ze kleurde zelfs mijn haar.”
José: “Terwijl men hier dacht: wat een miserie voor José!” (schatert)

Debbie: “Het heeft toch een tijdje geduurd voor het bij ons goedkwam. Ik kwam nog wel eens thuis, ik miste mijn zusjes. Maar kwam wel meer bij mijn grootouders, die er totaal geen problemen van maakten. Maar het is allemaal goed gekomen. Op het communiefeest van mijn jongste zus Giana, toen Marino zijn accordeon bovenhaalde en met zijn muziek iedereen blij maakte en aan het dansen kreeg. Toen stelde pa vast: eigenlijk is dat allemaal toch niet zó erg.”

Marino: “Hij besefte dat andere mensen mij wél konden aanvaarden…”

José: “Ons Paula, mijn zus, zei: allez, Marino, speel ne keer! En mijn moeder begon te wenen: ooh zo schoon! En mijn andere zus ging rond met een pet, Marino ging nog naar huis met een hele zak geld ook! (schatert) Maar het keerpunt was er toch veel eerder al? Bij een zoveelste discussie, toen Debbie zei: Gij hebt ook al heel uw leven uw goesting gedaan!”

Debbie: “Ook altijd rebels geweest!”

José: “Waar ik dus niets kon tegenin brengen. En er mij bij neerlegde. Al bleef nog even de ontgoocheling: Debbie zal niet bereiken in het leven waar ik had op gehoopt. Al had dat misschien ook te maken dat we vroeg haar moeder hebben verloren (De Cauwers eerste vrouw stierf al op haar 31ste aan lymfeklierkanker, oudste dochter Debbie was toen nog maar 10 jaar, red.). Ik ben altijd een streber geweest: eerst als profrenner, maar toen bleek dat ik daarin geen top zou halen, werd ik liever een topknecht, voor Hennie Kuiper. En daarna haalde ik de top als ploegleider (zijn hoogtepunt was de winst in de Tour van 1989 met ADR en kopman LeMond, red.). Alleen waren mijn passie voor de koers en voor winnen zo groot dat het mij financieel genekt heeft (ADR bleek een luchtkasteel en in zijn ambities bleef De Cauwer maar zelf alle facturen betalen, dat kostte hem uiteindelijk zo’n 400.000 euro, red.). Maar ik heb nooit geklaagd en er mij uit gewerkt.”

Debbie: “Papa had wel altijd moeite om zijn emoties te tonen. Toen ik in 2016 borstkanker kreeg, heb ik het hem juist daarom laten weten met een sms’je. Al bleitend, dat wel. Omdat ik wíst dat hij niet zou weten hoe hij daarop moet reageren.”

José: “Ik ben daarin nauwelijks veranderd. Maar het heeft een reden: ik vind dat men nu veel te weinig overweg kan met problemen. Dan klinkt: waarom ik? Tja… Het. Is. Er, hé! Ik heb het dan niet over kanker maar over zelfs maar een banaal auto-ongelukje. Komaan hé, zet je toch even in? Maar dat mag je ook niet meer zeggen, zeker? En toch kan ik heel emotioneel zijn. Ik kan met tranen zitten kijken naar de koers, wetende wat de ouders van de coureur die wint er allemaal voor hebben gedaan. Ik kreeg drie dochters en geen van mijn kleinzoons (bij Debbie en Marino Mirko (24),Igor (23) en Otto (19), naast kleindochter Romy (21), red.) heeft belangstelling voor koers.”

Debbie: “Al zetten we al eens de televisie op: “Hoor… opa!”

Marino: “En dan luisteren ze even, niet zeer geïnteresseerd in wat hun bekende opa vertelt. Ze zijn niet zeer prestigieus aangelegd. Mij zegt wielrennen ook niets. Voetbal ook niet trouwens.”

Debbie: “Ik ben de soccer mama thuis, voetbal is toch een passie voor Otto. Ze zijn best trots op hun opa, de wielercommentator, maar nog iets meer op hun papa. Het zijn nochtans geen punks, al zijn ze zeer open minded, ze hebben er nooit iets van gemaakt hoe hun vader en moeder er bij liepen. Alleen Romy is een béétje de alternatieve kant op gegaan.”

Marino:“Ze hebben ons nooit anders gekend, ik stond al van de eerste schooldag zo aan de schoolpoort. Dat hebben ze van mij: wat de mensen denken, laat hen koud. Toen ik in de fabriek werkte, zei de baas dat ik mijn haar normaal moest doen, mijn oorringen moest uitdoen en mijn tatoeages wegstoppen. In mijn volgende jobs mocht ik mezelf blijven en werkte ik met veel meer plezier.”

José: “Otto voetbalt aardig, geloof ik. Maar hij heeft toch niet de ambitie om profvoetballer te worden, denk ik. Ik ben zelfs blij dat de kleinkinderen geen topcoureur willen worden. Ik was zo’n jaar of 25 geleden op een jongerenkoers waar Axel Merckx knap vierde werd, iedereen content. Tot de vader van de winnaar naar Eddy schreeuwde Hie sie, dik op uw kl*** hé… Ik kookte: gij pipo, wat gij durft zeggen tegen Eddy Merckx! Dan sta je niet te springen dat één van je kleinkinderen coureur zou worden. En bovendien leg je misschien als ouder of grootouder ook snel de lat te hoog. Neen, dan beter zo… Of ik uitkijk naar het kerstfeest, met alle kinderen samen? Vollen bak, ja! Kerstavond is het alleen wij en de kinderen en kleinkinderen, op nieuwjaardag komen daar ook nog eens de hele aanhang van mijn overleden zussen bij… En Marino en Debbie in hun beste punkkostuum, met een rode en groene kam? Wat kan het mij schelen welke kleur hun haar heeft?”

quote:

Gele trui is het enige waar Primoz Roglic nog voor fietst: ‘Maar als het niet meer komt, heb ik geen spijt’

EINDEJAARSSERIEMet de eindzege in de Giro, Tour de France en Vuelta in één jaar schreef Jumbo-Visma wielergeschiedenis. Zonder Primoz Roglic (34) was dat allemaal nooit gelukt. Een interview over winnen, verliezen, vallen en altijd weer opstaan.
Daan Hakkenberg 28-12-23, 14:27
Laatste update: 28-12-23, 15:31

Te ziek om te fietsen. Primoz Roglic zou vandaag in Monaco een criterium rijden voor een goed doel, maar is opnieuw zijn bed ingedoken. Aan het einde van de middag komt hij in een dikke winterjas de lobby van het hotel binnengestapt met zijn 3-jarige zoontje Lev aan de hand. Fietsen is te veel gevraagd, maar Roglic buigt zich met plezier over meer dan twintig foto’s, in een poging zijn wielercarrière samen te vatten. Zijn belangrijkste wapenfeiten van dit jaar: winst in de Giro en een derde plek in de Vuelta.

Zijn Giro-zege was de opmaat tot een unieke wielertreble van Jumbo-Visma. Jonas Vingegaard won daarna de Tour de France, Sepp Kuss de Vuelta. Om de overmacht te bekronen stonden ze met z’n drieën op het podium bij de fontein van Cibeles in Madrid. Het succes van Jumbo kent vele vaders, maar wie de overmacht wil verklaren, kan niet om Roglic heen. In 2016 kwam hij bij de ploeg. Geld was er amper op dat moment en zo kwam het team uit bij een voormalige schansspringer uit Slovenië. Een lucky shot, maar Roglic bleek een voltreffer. Dat hij binnen een paar jaar uitgroeide tot een van de beste wielrenners ter wereld, had niemand voor mogelijk gehouden.

Niemand, behalve Roglic zelf. ,,In het schansspringen wilde ik ook de beste ter wereld worden. Ik droomde van het wereldrecord, de verste vlucht maken. Met fietsen is alleen de sport veranderd, maar nog steeds wil ik de beste zijn. Het heeft even geduurd en klaarblijkelijk moest ik nog uitvinden wat het zou worden, maar mijn zienswijzen zijn niet veranderd.’’

Toegewijd, compromisloos en veeleisend
Na acht succesjaren bij Jumbo-Visma rijdt Roglic (34) vanaf 2024 voor Bora-Hansgrohe. Tot verdriet van sportief directeur Merijn Zeeman, die hem een van de pijlers onder het succes van de ploeg noemt. Toegewijd, compromisloos en boven alles een winnaar. Roglic vraagt veel van zichzelf, maar ook van mensen om zich heen. Na het mislopen van het podium in de Tour van 2018 in de afsluitende tijdrit eiste hij meer aandacht voor het tijdritmateriaal. En het was op voorspraak van Roglic dat sprinter Dylan Groenewegen niet meeging naar de Tour van 2020 om vol voor het klassement te kunnen gaan. ,,Dat soort gesprekken lijken zwaar, maar uiteindelijk is het voor iedereen het beste dat je duidelijk en helder bent.’’

Welkom in de wereld van Roglic. Niet het type dat gebukt gaat onder de last van leiderschap. Keuzes zijn niet complex of zwaarwegend, eerder rationele afwegingen. Wie Roglic beter wil begrijpen, kan niet om zijn verleden als schansspringer heen. Zijn ouders Poldi en Anita wonen nog steeds in het dorpje Strahovlje, waar ook zijn eerste skicoach vandaan kwam. Zijn grootouders werkten daar in de mijnen. Zijn vader werd er later fabrieksarbeider en zijn moeder gaf les en was tandartsassistent. Als 14-jarige ging hij naar een internaat om school en schansspringen te combineren. Als Roglic de foto ziet van zijn eerste profzege als wielrenner in de Ronde van Azerbeidzjan, in het shirt van Adria Mobil, gaan zijn gedachten automatisch terug naar zijn jaren op de skischans.

,,Dit is twee jaar na mijn laatste sprong in 2012. Alles is zo snel gegaan. Ik had een KTM 125 cc crossmotor en die verkocht ik om een fiets te kunnen kopen. Ik had besloten dat ik wielrenner zou worden, maar ook dat ik prof wilde worden. Ik had een plan. Ik had gegoogeld wie de beste coaches van Slovenië waren en vertelde dat ik 3000 kilometer in mijn leven had gefietst en prof wilde worden. Met mijn ervaring in het schansspringen wist ik al hoe het werkte in de topsport. Ik kocht een boek over wielrennen van Miran Kavas, de beste coach van het land en zei tegen hem dat ik de Giro wilde rijden. Waarop hij zei: ‘Zet dat maar uit je hoofd’.’’

Koninginnenrit
Nota bene in de Giro vestigde Roglic definitief zijn naam met winst in de lange tijdrit in Chianti in 2016. Een jaar later won hij de koninginnenrit in de Tour, hét succes waar de ploeg al die tijd naar gehunkerd had. Al heeft Roglic niets met de historie van de ploeg die is opgebouwd op de restanten van de Rabobank. ,,Ik kon alleen zorgen voor een toekomst. Het verleden was er al, daar kan ik niks aan doen.’’

Het zijn van die typische Roglic-opmerkingen. Op het eerste gezicht wat clichématig, maar voor hemzelf rotsvaste overtuigingen waardoor ze Cruijffiaans aandoen. Roglic verstaat de kunst van het simplificeren van topsport. ,,In het wielrennen moet je met je hoofd in de wedstrijd zitten. De rest is alleen maar afleiding. Dat is ook het mooiste. Het is een soort van meditatie. Alleen zijn, in dat moment.’’

Hij kan dat als geen ander en verwijst nog maar eens naar zijn eigen geschiedenis. ,,Bovenaan de schans kun je niet nadenken over andere dingen. Als je vertrekt, is dat het enige wat er is. Skispringen is een compleet andere sport dan wielrennen, maar ik heb wel veel over mezelf geleerd als skiër. Anders had ik als wielrenner nooit zo snel, zo goed kunnen worden.’’

De winnaar Roglic is gevormd door teleurstellingen en tegenslag. De grootste deceptie uit zijn carrière? Niet zo moeilijk. Het mislopen van de Tourzege in de voorlaatste etappe in 2020, de tijdrit naar La Planche des Belles Filles. Tadej Pogacar overvleugelde zijn negen jaar oudere landgenoot en won zijn eerste Tour. De welgemeende omhelzing en felicitaties van Roglic aan Pogacar na de finish waren een staaltje sportmanschap van het zuiverste soort. ,,Natuurlijk, ik was fucking boos en teleurgesteld. Ik wilde daar niet zijn, maar dat moment was ook een uitdaging. Pogacar feliciteren is ook een overwinning voor mij. Ik had verloren, wist wat dat betekende, maar ik kon nog steeds controleren wat ik zou doen vanaf dat moment.

,,Je moet verliezen op een manier zoals je ook wint. Het heeft me niet gebroken. Ik was nog altijd tweede, hè. Ik slaap er geen minuut minder om. Van verliezen leer je altijd meer dan van winnen. Stel dat dit niet gebeurd was. Dan had ik wel de Tour gewonnen, maar misschien niet alles wat ik daarna nog heb gewonnen. Als je iets probeert te bereiken, dan hoort verliezen erbij. Ik haat het, maar ook dat is onderdeel van mijn leven. Als je nooit zult verliezen, kun je beter stoppen en iets anders gaan doen. Verliezen is onderdeel van winnen.’’

Vallen en opstaan, zoals dat heet. Figuurlijk, maar in het geval van Roglic ook vaak letterlijk. Zijn crashes zijn even hard als befaamd. Roglic rijdt door tot hij echt niet meer kan. Volledig ingepakt met pleisters of met gebroken ruggenwervels. ,,Waarom ik doorrij? Ik heb mijn benen toch nog? Ook als ik open lig, is het mijn verantwoordelijkheid om mijn best te doen tot de finish. Simpel. Het is niet anders dan toen ik Tadej feliciteerde nadat ik de Tour had verloren. Hoe ik reageer, dat heb ik zelf in de hand. Zo ook met vallen. Doorfietsen is altijd beter dan naar huis gaan.’’

Neem het moment dat hij in de Tour van 2022 in etappe 5 op een hooibaal reed en tien dagen later alsnog moest opgeven. ,,Op dat moment op een losgeslagen hooibaal rijden, dan moet je echt wel heel veel geluk hebben. Eigenlijk is het een privilege.’’ Omdenken à la Roglic: nooit gebukt gaan onder de toevalligheid van tegenslag. ,,Ik heb nog altijd meer geluk dan ongeluk. Ik heb nog altijd meer gewonnen, meer dan zeventig keer, dan ik ben gevallen.’’

Alles komt bij elkaar
Al die tegenslag geeft extra glans aan zijn overwinningen. Zo was zijn Giro-zege dit jaar de vervolmaking van een comeback na een val in de Vuelta acht maanden eerder. Roglic koestert die overwinning als een van de mooiste momenten uit zijn carrière. In de afsluitende tijdrit, op de voorlaatste dag, reed hij Geraint Thomas uit de roze trui. Op zijn Roglic’, winst na tegenslag. Op het steilste stuk van Monte Lussari viel zijn ketting eraf. Het hele sportleven van Roglic kwam op dat moment bij elkaar. Na een afgelopen ketting werd hij op gang geduwd door een toeschouwer, Mitja Meznar. Vriend en ook voormalig skischansspringer. Samen werden ze in 2007 als junioren wereldkampioen met het Sloveense team. De gouden medaille kregen ze toen uitgereikt in Tarvisio, die Giro-dag de startplaats van de tijdrit.

,,Dit zal voor altijd een ongelooflijk moment zijn. Waarom was Mitja daar? En waarom viel mijn ketting er juist daar af? Wat ik daar voelde, is zo alomvattend. Ik werd in 2007 met Mitja wereldkampioen schansspringen en nu duwde hij me aan. Ik win de Giro op de plek waar we dat WK sprongen. Dat soort dingen is niet te verklaren.’’

Drie maanden later werd duidelijk dat Roglic en Jumbo-Visma uit elkaar waren gegroeid. Meesterknecht Kuss won de Vuelta voor ploeggenoten Vingegaard en Roglic. Als het aan Roglic had gelegen, hadden ze erom gestreden tot op het laatste moment. ,,Dat voelde oncomfortabel, want het is mijn verantwoordelijkheid om wedstrijden te winnen. Aan de andere kant ging het niet alleen om mij, maar ook om het team. En niemand die het meer verdient dan Sepp.

,,Een paar jaar eerder heb ik Jonas en Sepp alles geleerd, keken ze nog naar me op en nu waren ze de nummers 1 en 2 voor mij. Wij schreven geschiedenis en ik was daar een onderdeel van. Maar ook als ik de Vuelta had gewonnen, was ik vertrokken. Ik heb nu eenmaal ergens anders grotere mogelijkheden om te bereiken waar ik nog voor vecht. Dat was geen zware beslissing, eerder een natuurlijke. Ik heb met Jumbo het maximale bereikt wat kon. Het kwam tot het punt dat ik wel weg moest. Het doet niets af aan hoe blij ik was op het podium in Madrid. Hopelijk sta ik op toekomstige foto’s nog blijer en in een andere trui.’’

Want het geel van de Tour de France is het enige waar Roglic nog voor fietst. ,,Maar als het moment niet meer komt, dan heb ik geen spijt. Mensen vragen weleens: wat zou je aan je leven willen veranderen? Kijk hoeveel mooie dingen ik heb meegemaakt. Ik zou helemaal niets veranderen.’’

quote:

Op vrijdag 29 december 2023 22:39 schreef skysherrif het volgende:
[ afbeelding ]

Een zeer bijzondere kleurencombinatie heeft Jayco Alula gekozen voor 2024.

quote:

Op vrijdag 29 december 2023 22:44 schreef Halcon het volgende:

[..]
Da's het minste dat je er van kunt zeggen.

quote:

Op vrijdag 29 december 2023 23:06 schreef Momo het volgende:

[..]
Zal wel de woestijn van Saudi-Arabië moeten voorstellen?

quote:

Op donderdag 28 december 2023 10:39 schreef Frozen-assassin het volgende:
Ik snap de fascinatie van de Belgen met kinderen van bekende belgen niet.

quote:

Op zaterdag 30 december 2023 15:23 schreef TAmaru het volgende:
Naar welke wedstrijden kijken jullie nu het meest uit in 2024?

quote:

Op zaterdag 30 december 2023 15:24 schreef Zwansen het volgende:

[..]
MSR - RVV - Roubaix - Giro - Tour - WK. Zoiets?