Het accepteren van het ouder worden van je ouders.

Best herkenbaar. Ik heb het er juist wel met vriendinnen over. In mijn vriendinnengroep zijn we inmiddels allemaal tegen de 40 en hebben we allemaal onze beide ouders nog. Best bijzonder. Maar we zien ook allemaal dat onze ouders gewoon een beetje gebakjes worden. Idem voor mijn schoonouders. Mijn schoonvader was altijd onvermoeibaar en zo sterk als een paard. Nu zien we gewoon een oude man van tegen de tachtig. Confronterend ja, maar ik kan het wel accepteren.

Nou ja, er zit weinig anders op dan accepteren, want je kan de tijd niet stopzetten. Je daar heel erg tegen verzetten is niet zo heel zinvol. Ik denk dat je je energie dan beter kunt steken in de dingen die nog wél goed gaan. In essentie zijn het nog steeds dezelfde mensen, maar dan wat ouder.

En ja, dat ouder worden betekent natuurlijk wel dat de balans verandert. Je ouders kunnen niet meer een weekend op je kinderen passen, je vader kan geen kast meer naar boven tillen als je gaat verhuizen en je moeder kan je spijkerbroek niet meer inkorten. Het betekent dat zij de zorg die ze je altijd hebben gegeven niet meer kunnen bieden. En dan ga je ook zien dat het steeds meer verschuift.

Mijn vader is na de dood van mijn moeder (die helaas nooit oud werd) ook best veranderd, tot het punt waarop hij nu is, een beetje een sobere kluizenaar, heel anders dan hoe ik hem vroeger kende. Ik vond die verandering ook lastig, maar het is een beetje onderzoeken naar hoe je relatie dan nu wel werkt, en hoe je elkaar daar weer in kan vinden.

Nee ik ben daar ook al wel. Het is jammer dat het is veranderd, maar het is onvermijdelijk en onomkeerbaar. En het accepteren van die verandering is ook een soort rouwproces he.

Overigens is het in mijn sociale netwerk echt heel variabel. Er zitten stokoude bejaarde ouders bij, dementerenden, maar ook zestigers die nog volop in het leven staan. En daar praten we ook wel over.
Het is soms ook moeilijk te zien als jij in de categorie mensen valt die nog wél heel kwieke ouders hebt. Hoe vaak ik niet hoor op mijn werk "joh maar waarom breng je de kids niet af en toe een weekend naar opa en oma dan??" Echt om crazy van te worden. Dat snappen ze niet.

Ik heb dit ook wel, maar niet omdat ik bang ben om mijn ouders te verliezen. Meer omdat ik het niet leuk vind dat ze aftakelen en steeds minder zelfstandig zullen worden en omdat het ook betekent dat ik ouder word, niet meer bij de jongste generatie hoor, en dat vind ik een naar idee. Hoewel ik het ook wel heel leuk vind om tante te zijn en dat iedereen om me heen kinderen krijgt.

quote:

Op donderdag 12 oktober 2023 17:59 schreef kuolema het volgende:
Ik heb dit ook wel, maar niet omdat ik bang ben om mijn ouders te verliezen. Meer omdat ik het niet leuk vind dat ze aftakelen en steeds minder zelfstandig zullen worden.

Dit.
Bang om mijn moeder te verliezen ben ik niet. Ik ben 10 jaar geleden mijn vader al verloren dus dat is niet meer onbekend. Ik zou het heel verdrietig vinden, maar bang niet nee.

Mijn moeder loopt tegen de 70 en vind het wel lastig om te zien dat ze nu wel ouder wordt en wat kwaaltjes krijgt.
Of als ze aanbied om op te passen terwijl ze daar ook weer eigenlijk 2 dagen van bij moet komen. Dan wil ik dat eigenlijk niet, maar ze vindt het zo leuk en wil het zelf wel.
Etc.

Ik vond vooral de verschuiving lastig. Dat jij niet meer degene bent die op je ouders terug kan vallen maar dat zij jou juist nodig hebben en steeds meer een beroep op je doen.

quote:

Op donderdag 12 oktober 2023 18:10 schreef Kyara het volgende:
Ik vond vooral de verschuiving lastig. Dat jij niet meer degene bent die op je ouders terug kan vallen maar dat zij jou juist nodig hebben en steeds meer een beroep op je doen.

Ja, dit ook.

Mijn vader is al op zijn 63e overleden, mijn moeder is al jaren aan het tobben met haar gezondheid. Ze heeft regelmatig mantelzorg nodig.

Het ouder worden en de nadelen die daarbij horen vind ik naar, maar ik merk wel dat je daarin meebeweegt, mee verandert. Mijn inner circle vrienden hebben ook allemaal minstens 1 ouder verloren. We praten wel over de zorgen, het ouder worden met gebreken van de 'overgebleven' ouders. Maar meer dat we voor hunzelf zo naar vinden. En dat het soms best zwaar is om de zorg deels op te nemen.

Toevallig heb ik het hier laatst met een collega over gehad. Zij heeft heel veel moeite te accepteren dat haar ouders ouder worden en slechter qua gezondheid. Ik snap haar wel, het is nooit leuk om te zien en van dichtbij mee te maken als iemand die vroeger alles voor je deed en je met zowat ieder klusje in huis hielp, dat niet meer kan. Tegen haar heb ik gezegd dat ze niet anders kan dan accepteren, want zoals iemand anders ook al zei: je doet er toch niets aan. Het hoort bij het leven. Meeveren en meerekken met de situatie, zoals zij (hopelijk) ook voor ons deden toen wij jong waren. Meer kun je niet doen… maar ik kan me zeker indenken dat het moeilijk kan zijn!

Mijn beide ouders zijn overleden. Moeder toen ik 8 was en vader een maand voordat ik 30 werd. Ik heb hen dus nooit ‘oud’ meegemaakt maar heb (met m’n vader) wel een jarenlang ziekbed meegemaakt dus het tobben over het zorgen dat ook wordt genoemd herken ik wel.

Het lijkt me vooral lastig als je enig kind bent. Dan kun je die zorg niet delen met broer(s) en/of zus(sen).

quote:

Op donderdag 12 oktober 2023 19:22 schreef kuolema het volgende:
Het lijkt me vooral lastig als je enig kind bent. Dan kun je die zorg niet delen met broer(s) en/of zus(sen).

Dit is inderdaad waar ik me weleens zorgen om maak, hoe ik dat ga doen zodra mijn ouders hulpbehoevend worden. Ze zijn pas begin 60 en nog gezond, maargoed, dat zullen ze niet altijd blijven en ik ben enig kind en woon ver weg.. voor nu steek ik maar gewoon mijn hoofd in het zand .

Ik vind het herkenbaar maar kan er nu beter mee omgaan dan vroeger. Vroeger vond ik het onverdraaglijke gedachtes.

Nu nog steeds een verdrietige gedachte maar minder. Nu denk ik soms meer in de trant van: op een dag zal ik ze missen en dat is een groot verlies maar het leven zal ook doorgaan.

Het is bij mij minder geworden nadat ik zelf een gezin heb gekregen en nu mijn man en kind heb met wie ik nu een familie vorm.

Wat ook hielp is dat mijn ouders (begin 70) nog geen problemen hebben en erg zelfstandig zijn en zelf absoluut geen verdriet hebben bij de gedachten dat ze ouder worden. Vinden ze gewoon bij het leven passen en ze genieten van alles. Daardoor geniet ik ook

Ik herken dat wel.
Mede omdat hun zoon ziek is zie ik dat ze nog sneller oud worden. En juist dat vind ik heel erg.

Ik struisvogel daar wel over, hoor. Rationeel weet ik het wel, maar ik ga nooit zover met mijn denken naar het moment waarvan ik weet dat het gaat komen.

Ik ben ook wel rationeel genoeg om te weten dat mijn leven na hun overlijden zeker wel doorgaat, dat dat mooi en gelukkig kan zijn, en dat ik ze zal missen maar daar ook mee zal kunnen leven. Ik vind het vooral veel te moeilijk om eraan te denken dat dat overljden een keer komt. Dat stop ik heel ver weg.

Ik besef ook dat wij heel veel geluk hebben dat we alle vier de ouders nog hebben en in tamelijk goede gezondheid. Mijn moeder heeft nu twee keer een heel moeilijke tijd gehad qua gezondheid (laatst een septische shock op vakantie in Oostenrijk afgelopen augustus) maar ze krabbelt er iedere keer weer beter dan verwacht uit. Dat zijn wel de momenten dat ik met mijn neus op de feiten wordt gedrukt. Maar ze zijn 'pas' 76 en 81, dus ik kan ze ook best nog een hele tijd bij me kunnen hebben. Dochter van 14 vindt het ook wel lastig, die oude opa's en oma's, want ze zou zo graag zien dat ze haar gelukkig volwassen zien worden, afstuderen, kind(eren) krijgen, maar die kans is niet zo heel groot.

Mijn eigen ouders leven al heel lang niet meer, daar heb ik nooit de tijd/mogelijkheid gehad om in deze fase te komen. Maar ik herken het wel een beetje van mijn schoonouders. Ik ben al 23 jaar samen met mijn lief, dus het zijn ook wel een beetje mijn bonusouder geworden. Ze gaan nu rap richting de 80, en hoewel ze nog fit zijn, vind ik het idee dat zij ook binnen nu en een paar jaar wegvallen heel naar. Ik weet maar al te goed hoe het voelt om een ouder te verliezen, ik wil daar helemaal niet nog een keer doorheen. En dan nu ook met kinderen die bewust meemaken dat hun oma of opa er niet meer is, nooit meer . Het is onderdeel van het leven en ik prijs me heel gelukkig dat de band met mijn schoonouders hecht is, maar dat maakt het niet makkelijker helaas.

[ Bericht 0% gewijzigd door Phaidra op 13-10-2023 16:00:54 ]

Ik zie mijn moeder maximaal 2 keer per jaar (op de verjaardag van mijn dochters) en dan lijkt het ouder worden soms wel extra hard te gaan. Als is ze nog maar begin 60, je ziet dat ze ouder wordt en dat merk je lichamelijk ook. Mijn vader heb ik al ruim 5 jaar niet gezien, daarvoor zag ik hem ook zelden.

Het idee dat mijn vader weg kan vallen voelt vreemd. Geen idee of dat echt een gemis met zich mee zou brengen of ergens juist rust omdat het nu zo complex is. Het idee dat mijn moeder weg kan vallen geeft onrust. Omdat onze relatie ook zo enorm complex is. Ze is nooit echt een moeder geweest en dat gemis is er nog altijd. Maar ik heb het ook geaccepteerd en ben blij dat ze wel een soort van oma rol aanneemt richting de kinderen. Maar als ze definitief weg zou vallen, denk ik dat dat best confronterend zal zijn. En ook een groot gemis. Al beperkt ons contact zich nu voornamelijk tot appen.

Mijn zus heeft met onze ouders al een jaar of 10 helemaal geen contact meer. Het idee dat ik er alleen voor kom te staan als ze weg komen te vallen, als in het alles moeten regelen en dat verdriet niet kunnen delen, vind ik wel wat beangstigend af en toe.

Maar vooralsnog ga ik ervan uit dat ze beiden minstens 75 worden. Dat is de leeftijd waarop mijn beide opa's en mijn oma kwamen te overlijden, dus dan hebben ze nog even

Daarom vind ik ook dat de serie "Oogappels" zo terecht de televizierring hebben gewonnen. Enorm veel herkenbaarheid in alle opzichten. Ik heb mijn vader verloren (62 jaar toen) na een ziekbed van een week. Nu is mijn 92-jarige moedertje terminaal en een langer ziekbed. Ze lijdt ook al een aantal jaren aan Alzheimer. Je wil je ouders het liefst nooit zien aftakelen. Alles moet het liefst hetzelfde blijven. Ben inmiddels ouder dan mijn vader ooit is geworden en denk nog steeds dat ik 30 jaar ben. Mijn kinderen (dertigers) weten wel beter.

Maar ik zie mijn moeder nog steeds in de ogen van vroeger.

quote:

Op donderdag 12 oktober 2023 19:55 schreef Smart_ass het volgende:

[..]
Dit is inderdaad waar ik me weleens zorgen om maak, hoe ik dat ga doen zodra mijn ouders hulpbehoevend worden. Ze zijn pas begin 60 en nog gezond, maargoed, dat zullen ze niet altijd blijven en ik ben enig kind en woon ver weg.. voor nu steek ik maar gewoon mijn hoofd in het zand .

Dit is heel herkenbaar. Ik werk zelf al jaren in de ouderenzorg, dus in theorie weet ik heel goed hoe alles geregeld moet worden. De andere kant is dat ik ook weet hoeveel het kan zijn, en als enig kind kom er ik dan soort van alleen voor te staan. Dat beangstigt me soms wel. Ze zijn nu mid 60 dus met wat geluk hebben ze nog heel wat jaren te gaan, maar toch vind ik het soms lastig. Ik probeer er inderdaad ook maar niet te veel aan te denken.

Ik herken het ook wel. Ga zelf richting 40 (dus ook combi met besef van zelf ouder worden) en ouders net voorbij de 70. Wat ook niet helpt is dat ik enig kind ben en best ver van ze af woon. Maak me dus ook wel eens druk om hoe dat straks zal moeten als ze meer hulp nodig hebben, maar heb nog hoop dat dat nog zeker 10 jaar of meer kan duren.

Nou ja, er gaat zéker een moment komen dat ze er niet meer zijn, dat is geen onzekerheid. Maar wanneer en in welke vorm dat moment komt, dat is meestal niet te voorspellen.
Misschien kan die zekerheid toch een beetje rust geven in je hoofd?

Op zich is die zekerheid er niet want je kan zelf eerst doodgaan. Als ik ooit ergens zorgen voor heb is het dat. Zeker nu ik zelf ook kinderen heb. Dan denk ik "als hun dat maar bespaard blijft in hun oude dag".
Mijn ouders waren niet heel piep toen ik werd geboren. Mijn vader is 76 en kan niet meer evenveel als vroeger. Lang gerookt en als ik zijn hoest hoor dan weet ik niet hoe lang dat nog goed gaat. Het is triest maar hoort er ook een beetje bij.
Voor de praktische kant (enig kind en woon te ver voor mantelzorg) steek ik nog even mijn hoofd in het zand.

quote:

Op zaterdag 14 oktober 2023 10:54 schreef LadyTagliatelle het volgende:
Hebben jullie dan ook een 40+ jaar verschil in leeftijd met je ouders of dat niet?

Mijn “angst” zit denk ik meer in het verlaten dan in het zorgen of aftakelen. Ik vind het wel lastig om te zien dat m’n vader niet meer die “sterkte superheld “ is die alles kan of kan oplossen. Maar daar zit voor mij niet de meeste emotie in. Al zou ik het uiteraard verschrikkelijk voor hen vinden dat ze pijn krijgen of ongemakken. Maar zelf heb ik veel moeite met de gedachten dat ze er straks wellicht niet meer zijn.

En ik ben verder mega dankbaar dat ze er überhaupt nog zijn. Als ik bij sommige van jullie lees dat ze of een van hen op jonge leeftijd zijn overleden, dan mag ik absoluut in m’n handjes knijpen.

Ik ben dan geen enig kind. Maar omdat de rest zoveel ouder is, en er heel anders in zit dan ik. Voelt het soms toch eenzaam en onbegrepen.

Ik ben sowieso vrij sentimenteel en ik hou niet van verandering. Dus nu het huis lees gaat, enorm wordt verbouwd, spullen zonder pardon worden weggesmeten, vind ik al lastig.

Mijn ouders laten overigens niets blijken of ze er last van worden dat ze ouder worden. Ze staan altijd mega nuchter in het leven. Wat dat betreft ben ik echt een buitenbeentje. Al sta ik over alle andere zaken wel nuchter in het leven.

Het idee dat ze er straks niet meer zijn vind ik ook niet echt prettig. Ik ben best wel close met ze, zie ze elke week. Het was altijd al ons drieën, met alle leuke dingen maar ook ellende die we hebben meegemaakt door de jaren heen. Ik hoop er gewoon maar op dat ze nog 30 jaar in goede gezondheid door kunnen.

Ik herken wel wat je schrijft, als nakomertje heb ik daar ook moeite mee gehad. Allereerst toen het ouderlijk huis werd verkocht, en later toen ze hun huis verruilden voor een flat. Dat mijn vader dementeerde, heb ik ook heel lang ontkend. Hij heeft zich ook heel lang "goed gehouden" naar mij toe, omdat hij het op zijn beurt kennelijk ook zo aanvoelde.
We hebben op een gegeven moment als gezin bij elkaar gezeten om dingen te bespreken. Hoe zagen mijn ouders het "oud worden" voor zich, wat waren hun wensen mbt zelfstandig wonen, wat er met het huis en de spullen moet gebeuren als ze er niet meer zijn etc. Super ongemakkelijk en ik kende niemand die dat eerder had gedaan, maar het heeft toen voor mij uiteindelijk wel in gang gezet dat ik er wat meer vrede mee kreeg.
Vorig jaar is mijn vader overleden en sindsdien praat ik er met meer mensen over, en het is echt voor veel mensen van 30+ een ding (ik ben nu zelf 40+). Soms vraag ik ook bewust aan mensen die net wat ouder zijn, of hun ouders nog leven en hoe of dat dat bij hun gaat.
Het wakkert ook een soort zoektocht in jezelf aan, waarbij je op zoek moet naar wie je zelf bent als ouder en niet meer als kind. Wanneer de generaties boven je wegvallen, schuif je zelf een generatie op. Daar moet je je nieuwe draai in vinden, jezelf weer in hervinden.
Ontdekken dat je niet de enige bent die hiermee dealt, heeft voor mij echt een verzachtende werking.

Herkenbaar. Ik ben enig kind en heb alleen mijn 76 jarige moeder. Mijn moeder mankeert al het een en ander en zorgt niet altijd even goed voor zichzelf. Verder fietst ze nog wel elke dag even naar het dorp en is ze zelfstandig. Ik help haar wel met veel dingen, maar sommige dingen zoals huishoudelijk werk wil ze persé nog zelf doen. Ze wordt zelfs een beetje bozig als ik haar wil helpen. Ik verneem ook wel dat ze vergeetachtiger en warrig is geworden en weinig zin meer heeft om de deur uit te gaan. Al met al kom ik meerdere keren per week bij haar om te helpen waar nodig, geen enkel probleem.
Een vriendin van mij moppert vaak op haar ouders, maar ze beseft niet helemaal dat ze er binnen nu en een jaar of 5 misschien niet meer zijn. Daar ben ik me wel bewust van, en ik probeer dan ook zoveel mogelijk nog dingen samen met mijn moeder te doen nu het nog kan. Ik word er wel verdrietig van als ik er teveel over nadenk.

wees vooral heel blij dat ze er nog zijn, ik was maar een paar jaar ouder en had geen ouder meer over