WLR Wielrennen
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
Etapa 1: Barcelona - Barcelona, 14,8 km (TTT)
Benvinguts! Dat is welkom in het Catalaans, want de 78e editie van de Ronde van Spanje gaat van start in Catalonië. Een van de 17 autonome regio's van Spanje, al zouden ze zelf liever een onafhankelijke republiek willen zijn. Dat leidde in 2017 tot een referendum en uit dat referendum volgde een eenzijdige onafhankelijkheidsverklaring, waarna de spanningen tussen Catalonië en Madrid behoorlijk zijn toegenomen. In Madrid waart nog steeds de geest van Franco rond en dus wordt iedere poging tot het breken van de Spaanse eenheid hard bestraft. Mede door deze spanningen is de Vuelta de laatste jaren niet meer zo vaak in Catalonië te vinden, het is toch alweer van 2019 geleden dat we nog eens door deze regio trokken. Na Andalusië nochtans de regio met de meeste inwoners, bovendien is Catalonië op economisch gebied een van de drijvende krachten achter het land Spanje. Hoe dan ook, we bevinden ons weer eens in die opstandige regio waar ze ook over hun eigen taal beschikken. Zo interessant als het Baskenland is Catalonië uiteraard niet, maar we gaan er wel een paar fraaie dagen beleven. Te beginnen in Barcelona, de hoofdstad. Daar zal zaterdagavond de Vuelta van 2023 van start gaan met een korte ploegentijdrit, eigenlijk een te korte ploegentijdrit. Daags nadien gaan de renners een stukje ten noorden van Barcelona van start in Mataró, waarna ze via een uitgestrekte lus door het Catalaanse hinterland terug naar Barcelona zullen fietsen, alwaar de aankomst zal volgen op de onvermijdelijke berg, de Montjuïc. Een aankomst voor de puncheurs, op de tweede dag mag dat. Vervolgens gaan we op maandag naar Andorra, tijdens de derde rit van deze Vuelta zal al meteen de eerste aankomst bergop volgen. Na een behoorlijk vlakke aanloop volgt er in het onvermijdelijke Andorra een dubbele beklimming. Eerst de Ordino, en daarna de aankomst bergop bij het skistation van Arinsal. Die slotklim kent een aantal lastige kilometerse, gezien het feit dat we pas een paar dagen bezig zijn is dit geen gekke aankomst. Van Andorra keren we vervolgens op dag vier terug naar Catalonië, waar een aankomst zal volgen in Tarragona. Een rit met enkele beklimmingen onderweg, maar de spaarzame sprinters zullen deze kans niet willen laten liggen. Al loopt de weg in de slotkilometer ook wel weer wat omhoog, het is in die zin weer een typische Vuelta. Tijdens de vijfde rit fietst het peloton dan weer van Catalonië naar Valencia, waar de aankomst zal volgen in Burriana. Weer een etappe met wat klimwerk onderweg, maar dit wordt ontegenzeggenlijk een massasprint. Na twee vermoedelijke massasprints volgt er tijdens de zesde rit een tweede aankomst bergop, eentje waar ik nog wel eens gillend wakker van word. De Vuelta keert terug naar het observatorium van Javalambre, daar waar we in de Vuelta van 2019 getuige waren van een van de vreemdste etappes ooit. Men neme een Jetse Bol, een José Herrada en een Angel Madrazo en u laat hen strijden om de ritzege. Madrazo was de minste van de drie, maar hij won wel. Hallucinante taferelen, Angel Madrazo die een rit wint in een grote ronde. Hetzelfde scenario kunnen we nu niet meemaken, want Madrazo doet niet mee, maar het lijkt me wel zeer waarschijnlijk dat deze rit opnieuw een prooi gaat worden voor de vluchters. De verschillen tussen de klassementsrenners kunnen overigens toch redelijk flink oplopen, in 2019 werd de boel in het peloton aardig uit elkaar gereden. Wel is alles te doen op de slotklim, op voorhand komen de renners geen terrein tegen om elkaar te bekampen. Praktisch een unipuerto, maar wel eentje waar in 2019 mooie gaten ontstonden.
De zevende rit zal dan weer een prooi worden voor de sprinters, zo zielig zijn ze ook weer niet. Al fietsen we een groot gedeelte van de dag langs de kust, waar het nog wel eens wil waaien. Wellicht worden we getrakteerd op waaiers, Spanje is ons wat dat betreft vaak beter gezind dan Frankrijk en Italië. Na de zevende rit, waarschijnlijk de derde massasprint, komen we alweer uit in het tweede weekend. Een beetje een flopweekend, naar eigen zeggen heeft Fernando Escartin de Vuelta op zo'n manier ontworpen dat het spannend blijft tot de derde week. Nou, dat kan kloppen, want in het tweede weekend gaat er helemaal niets gebeuren. Op zaterdag trekken we naar Xorret de Cati, daar waar we al vaak zijn geweest. Het recept daar is bekend: de ritzege is voor de vluchters en de klassementsrenners leveren een korte inspanning van een paar minuten waarna de verschillen zeer beperkt zullen blijven. Maar dat is dus de bedoeling. De eerste week wordt afgesloten op de top van een nieuwe klim, Cruz de Caravaca. Technisch gezien opnieuw een unipuerto, eindigend in het Murcia van Alejandro Valverde. Die vindt in Murcia eindelijk een aankomst op zijn maat, maar daar komen ze uitgerekend mee als hij net met pensioen is. Pestgedrag, als je het mij vraagt. Hij is de klim wel voor ons gaan verkennen, dus tegen die tijd mag Alejandro vertellen dat dit een zinloze klim is. De hele dag vlak en dan een paar kilometer omhoog aan niet al te hoge percentages, een behoorlijk zinloze onderneming, zeker als je in ogenschouw neemt dat het een zondag is. Weer een rit voor de vluchters, met een sprintje bergop tussen de klassementsrenners. Zo ontwerp je geen ronde. Maar Escartin dus wel. Na deze matige aankomst bergop volgt er de eerste rustdag en na de rustdag volgt er de enige indivuele tijdrit van deze ronde. Een rondje van 25 kilometer in Valladolid, ook de Vuelta is niet echt van het tijdrijden. Weinig ruimte voor Evenepoel om de boel naar huis te fietsen, wellicht is het bewust zo gedaan. Na de te korte tijdrit volgt er een nieuwe aankomst bergop. Weer een unipuerto, en dan een aankomst die ook in de Vuelta van 2020 zat en toen heel erg tegenviel. We gaan terug naar Laguna Negra, waar een paar jaar geleden Dan Martin, Roglic en Carapaz een sprintje bergop reden. Dan Martin won, in wat een totaal onbelangrijke rit zou blijken te zijn. Niet iedere dag kan zwaar zijn, maar de definitieve terugkeer van de zinloze unipuertos doet me fysiek pijn. Een keer een heuvelrit ter variatie had ook best gemogen, hoor. Gelukkig eindigt de 12e rit in Zaragoza. Op papier is dat een vlakke rit, maar als ik Zaragoza zeg dan zeggen jullie natuurlijk meteen in koor waaiers. In Zaragoza waait het altijd, de koers gaat niet op z'n kop gezet worden door alle unipuertos maar wel door de wind in Aragón. Ik heb me hier een partij zin in, dat willen jullie niet weten. En ik heb ook heel erg veel zin in de twee ritten daarna. Na het mogelijke waaierspektakel in Zaragoza trekken we naar Frankrijk, waar een aankomst bergop zal volgen op de Tourmalet. Nu heb ik de Tourmalet in principe vaak genoeg gezien, maar deze rit gaat hoe dan ook leveren. Beginnen doen we in Aramon Formigal, waar menig koers op z'n kop is gezet. We rijden een paar kilometer omhoog over de Portalet naar de Franse grens, een explosief begin. Na een lange afdaling gaat het dan vervolgens via de Aubisque naar de Spandelles en na die klim, vorig jaar ontdekt in de Tour, gaat het omhoog naar de Tourmalet. Een enorm zware rit, hier kan het nodige verschil gemaakt worden. Een rit voor Jumbo om de overbodige ballast overboord te gooien, als het ware. Een zware, maar vrij korte rit. Daags nadient volgt er nog een zware rit, een rit waar ik helemaal enthousiast van word. Goed, de vlakke aanloop is een beetje jammer, maar daarna kan het grote genieten beginnen. We rijden het Baskenland tegemoet, ja! Iparralde wacht op ons, in dit Franse gedeelte van het Baskenland beklimmen we na een aanloop van 50 kilometer de Hourcère, waarna even later de loodzware Port de Larrau volgt. De zwaarste klim van de Vuelta, een prachtige klim die helaas veel te weinig wordt gebruikt. Nu eindelijk wel een keer, ik kijk er enorm naar uit. Vooral omdat de koers hier met dank aan de vorige rit volledig gaat ontploffen. Op de top van de Port de Larrau verruilen we Iparralde voor Navarra, in deze autonome regio volgt er een kort klimmetje en daarna gaat het omhoog naar het skigebied Larra-Belagua. De slotklim is minder denderend, al wordt het richting de aankomst wel nog even steil, maar de schade gaat hier aangericht worden op die Port de Larrau. Dit tweeluik gaat de moeite zijn, de wens is dat de koers lang open blijft maar ik denk dat we na deze twee ritten al de nodige conclusies kunnen trekken. Echte bergritten, chapeau.
De tweede week sluiten we af in het Baskenland, in Navarra rijden we van Pamplona naar Lekunberri en deze etappe valt dan helaas weer een klein beetje tegen. Na die twee zware ritten ervoor hebben ze deze iets makkelijker gemaakt. Een paar jaar eindigde er ook een rit in Lekunberri en toen volgde er in de finale een beklimming van San Miguel de Aralar, een zware klim. Nu volgt de Puerto de Zuarrarate, die is net een klein beetje minder moeilijk. Een heuvelritje, maar dan niet lastig genoeg om voor verschillen te zorgen tussen de klassementsrenners. Na hun tweeluik in de Pyreneeën mogen ze even op adem komen, de vluchters zijn aan zet. En ook na de tweede rustdag is er genoeg tijd om op adem te komen, want de organisatie heeft een bijzondere rit ontworpen. We verblijven in Cantabrië en daar is het de hele dag vlak, op de aankomst na. Weer een unipuerto, de zoveelste van deze ronde. Dat heeft volgens Fernando Escartin en Kiko Garcia, de verantwoordelijken voor het parcours, te maken met de ritten hierna. Deze rit moet kort en simpel zijn, omdat er hierna zwaar werk gaat volgen. Dat kan wel zo zijn, maar met deze rit doe je echt niemand een plezier. Hij is amper 120 kilometer lang en 115 kilometer zo goed als vlak, tot het muurtje aan het eind. Peña Cabarga, maar dan anders. Geen feest. Snel vergeten en door met de 17e rit. Weer een bijzonder korte rit, opnieuw 120 kilometer, maar deze rit heeft meer bestaansrecht. We gaan naar Asturië en daar liggen altijd zware bergen op de renners te wachten. De Angliru, bijvoorbeeld. We keren weer eens terug naar die berg en de organisatie heeft warempel iets slims gedaan: de Angliru is als eerste aan de beurt. De Angliru wil nog wel eens onderdeel uitmaken van de laatste bergrit, maar dan gaat iedereen wachten. Nu komt de Angliru iets eerder en met deze zware aankomst achter de rug kunnen de renners wat meer op het gemak de resterende ritten aanvatten. Colladiella, Cordal en Angliru, een drieluik dat lastig genoeg is. Met de enorme inspanning op de Angliru in de benen kijk ik thans vooral uit naar de 18e rit. De tweede bergrit in Asturië. Eentje die een stuk langer is, bijna 180 kilometer. De hele dag op en af, onder meer de San Lorenzo komt voorbij, en in de finale zijn we getuige van een nieuwe klim. La Cruz de Linares, weer een ontdekking van de organisatie. Ze waren zo blij met hun ontdekking dat ie zelfs twee keer bedwongen wordt. Na bijna drie weken koers en met de Angliru in de benen verwacht ik veel van deze rit, in de finale gaat het twee keer acht kilometer aan 8,5% omhoog en dat gaat koers opleveren. Ik verwacht dat het bal hier vroeg geopend wordt en dat we aan de buis gekluisterd zullen zitten. Het is de laatste echte bergrit van deze Vuelta, dus er staat ook nogal wat op het spel. Na dit tweeluik in Asturië volgt er een vlakke rit, het gaat praktisch de hele dag rechtdoor over de Meseta en met wat mazzel waait het. Als dat het geval is krijgen we een schitterende rit te zien, anders wordt het gewoon een sprint. Wat na drie aankomsten bergop achter elkaar ook weer geen misdaad is, natuurlijk. Na deze sprint volgen er nog twee etappes. De voorlaatste etappe van deze Vuelta is er een naar mijn hart. Een heuvelrit met een lengte van meer dan 200 kilometer, bel de krant! De Vuelta gaat beslist worden in de Sierra de Guadarrama, waar de Vuelta regelmatig een laatste bergrit kent. Doorgaans beklimmen we dan de lokale bergen hier, zoals de Puerto de Navacerrada, maar dit jaar kiezen we voor iets anders. Een rit die moet lijken op de beslissende rit in Galicië tijdens de Vuelta van 2021, de dag dat Miguel Angel Lopez boos afstapte. Geen echte bergen, maar wel een eindeloze hoeveelheid heuvels. Liefst tien gecategoriseerde heuvels, met tussendoor nog wat ongecategoriseerde hupjes. De hele dag op en af, 4000 hoogtemeters bij elkaar. Dit kan totale chaos worden, een slijtageslag tot en met. De meeste klimmetjes missen steile stroken, maar als je het bij elkaar optelt moet dit een fantastisch schouwspel op gaan leveren. Na drie weken koers gaat de boel exploderen als je gas geeft op een van de vele klimmetjes. En juist het feit dat het allemaal korte klimmetjes zijn die elkaar snel opvolgen geeft de renners genoeg gelegenheid om koers te maken. Weer eens wat anders, ik ben blij dat men ook nog met dit soort ideeën komt.
Als we al deze ritten hebben afgewerkt volgt er nog de traditionele afsluitende rit in Madrid. Van Barcelona naar Madrid, dat is het verhaal van de komende drie weken. Heel veel unipuertos, helaas, toch nog een aantal kansen voor de sprinters, en een paar aardige bergritten. Een rit of zes om heel vrolijk van te worden, dat is toch al iets. Tien aankomsten bergop, het is in ieder geval wel weer een klassieke Vuelta. Of dat positief is of negatief zal de komende weken moeten blijken. Het parcours is in ieder geval een stuk beter dan dat van vorig jaar, daar moeten we ons in ieder geval aan op kunnen trekken. Laten we snel gaan beginnen met de eerste rit. De 78e Vuelta gaat van start in Barcelona, de hoofdstad van Catalonië. Daar wacht een typische opdracht op de renners, net als vorig jaar gaat er begonnen worden met een ploegentijdrit. Toen reden ze een rondje van 23 kilometer door Utrecht, nu volgt er een ploegentijdrit door de straten van Barcelona met een schamele lengte van 15 kilometer. Dat is heel kort, maar hey, de verschillen blijven zo in ieder geval wel beperkt.
De Vuelta gaat dus van start in Barcelona, de op een na grootste stad van Spanje. Alleen Madrid telt meer inwoners. Barcelona is de hoofdstad van de autonome regio (Comunitat Autònoma) Catalonië en van de provincie Barcelona. De stad heeft 1.636.193 inwoners, in de hele metropool wonen er bijna zeven miljoen. Barcelona ligt aan de Middellandse Zee, aan de Costa del Maresme, met in het noorden de Costa Brava en in het zuiden de Costa del Garraf, en heeft een belangrijke haven. In 1450 werd de Universiteit van Barcelona opgericht en in 1990 de Universiteit Pompeu Fabra, twee toonaangevende universiteiten binnen Spanje. Barcelona organiseerde diverse evenementen zoals de Wereldtentoonstellingen van 1888 en 1929, de Olympische Zomerspelen van 1992 en het Fórum (Universeel Cultureel Evenement) in 2004. Een groot deel van de stad, het district Eixample, is in de 19e eeuw planmatig opgebouwd met een rastervormig stratenpatroon. Tijdens de tijdrit gaan we een deel van dit stratenpatroon verkennen. Een groot deel van de stad is opgedeeld in blokken en de renners gaan dwars door al die blokken rijden, wat de nodige scherpe bochten gaat opleveren. Het is de tweede keer in de geschiedenis dat de Vuelta van start gaat in Barcelona, de vorige Gran Salida in deze stad dateert alweer van 1962. Toen werd de eerste rit gewonnen door Antonio Barrutia, waarna de volgende rit, die ook nog van start ging in Barcelona, gewonnen werd door Rudi Altig. Die kwam aan de leiding in een Vuelta die hij uiteindelijk ook zou winnen. In totaal is de Vuelta meer dan 50 keer in Barcelona geweest, maar dat de ronde hier daadwerkelijk vertrekt is haast een unicum. De Vuelta en Barcelona is verder vooral een zaak van het verleden, het is blijkbaar pas de eerste keer deze eeuw dat er überhaupt een rit van start gaat in de stad. Dat vind ik een bijzonder gegeven, toch wel. Na Madrid de grootste stad, maar niet de belangrijkste stad voor de Vuelta klaarblijkelijk. De Vuelta kwam ook 54 keer aan in Barcelona, maar de laatste aankomst dateert alweer van 2012. Die rit kwam aan op dezelfde plek als de rit van morgen, dus daarover later meer. In de jaren '50, '60 en '70 van de vorige eeuw was Barcelona een vaste plaats in de Vuelta, bijna jaarlijks kwam de ronde toen voorbij. In de jaren '80 werd het minder, in de jaren '90 volgde een stuiptrekking en sindsdien is Barcelona langzaam uit de Vuelta verdwenen. Het is niet zo dat ze hier niets met wielrennen hebben, want de Volta komt hier wel jaarlijks langs. De Ronde van Catalonië eindigt ieder jaar in Barcelona, met een circuit rond de befaamde berg Montjuïc. Daar gaan we morgen naartoe, dus zal ik nu eerder noemen dat de Tour de France in 2009 ook nog eens in Barcelona is geweest. Thor Hushovd won hier toen, de geblokte Noor. In het geruchtencircuit wordt gefluisterd dat de Tour wel eens terug zou kunnen keren naar Barcelona, de stad zou na de Gran Salida binnen een aantal jaar ook graag een Grand Départ willen organiseren. Wordt vervolgd! Voor zo'n grote stad komen er betrekkelijk weinig bekende wielrenners vandaan. Joaquim Rodriguez is geboren in Barcelona, al groeide hij op in een dorpje ten noorden van de stad. Ook Roger Adria is geboren in Barcelona, helaas is hij niet aanwezig in deze Vuelta omdat het sympathieke Kern Pharma zeer ten onrechte geen wildcard heeft ontvangen. Na Rodriguez en Adria kom ik al uit bij Alberto Losada, het houdt niet over. Al is er uiteraard ook nog Juan Ayuso, maar die telt eigenlijk ook niet echt. Juan werd geboren in Barcelona, maar hij kwam al snel in de regio Valencia terecht en hij is eerder een Valenciaan dan een Catalaan. Weinig renners om fier op te zijn, maar genoeg andere wapenfeiten. Zo hebben ze hier in 1992 de Olympische Spelen mogen ontvangen, bij die gelegenheid werd de betreurde Fabio Casartelli olympisch kampioen. Lang kon hij niet genieten van zijn titel, een paar jaar later kwam hij tijdens de Tour om het leven in de afdaling van de Portet d'Aspet. Barcelona heeft tevens twee keer een wereldkampioenschap wielrennen georganiseerd, de stad heeft echt wel iets met de koers. Claude Criquielion wist in 1984 wereldkampioen te worden in deze stad, een eer die in 1973 was weggelegd voor Felice Gimondi. Klinkende namen in Barcelona, een stad die mogelijk ooit door Hercules gesticht zou zijn. Of anders door Hamilcar Barkas, die de stad dan weer naar zichzelf vernoemd zou hebben. Barkas, Barcelona, bijna. En anders was het Hannibal, legendes genoeg. Fantasie genoeg ook in Barcelona, dat zie je vooral terug bij een van de lokale voetbalclubs. Nee, niet Espanyol, ik bedoel natuurlijk FC Barcelona. Mes que un kutclub. Barcelona is voorts vooral een handelsstad, beschikkend over flink wat industrie. Barcelona was een van de eerste geïndustrialiseerde steden van Europa. Aan het einde van de 18e eeuw bestond de toen kleinschalige industrie vooral uit textielfabrieken. In de loop van de 19e eeuw groeide de textielproductie. De textielmarkt neemt een belangrijk deel van de economie in. Barcelona staat blijkbaar ook bekend als modestad, terwijl het dankzij de Olympische Spelen van 1992 ook vooral een toevluchtsoord voor toeristen is geworden. Het aantal overnachtingen steeg van 1,7 miljoen overnachtingen in 1990 naar meer dan acht miljoen in 2016. De binnenstad is veranderd in een toeristenzone, gedomineerd door grote ketens. Op zich natuurlijk een klassiek verhaal. Barcelona beschikt over de grootste haven van het Middellandse Zeegebied en trekt ook cruiseschepen aan. En met die schepen komen dan weer meer toeristen, die ook met de trein of met vliegtuig naar Barcelona af kunnen reizen. Wat ze in die stad allemaal kunnen aantreffen zal voor een groot deel blijken tijdens het parcours van deze ploegentijdrit. We gaan heel wat iconische plekjes van Barcelona bezoeken tijdens de komende 15 kilometer. Laten we maar eens gaan beginnen.
De Vuelta begint op een klassieke manier. De renners gaan van start op het... strand, ja! De Rampa de salida is geplaatst op de Playa del Somorrostro, of Platja del Somorrostro, zoals we dat dan in het Catalaans moeten noemen. Een stadsstrand met restaurants, cocktailbars en nachtclubs, en een park met een speeltuin, is de summiere omschrijving van dit strand. Een aantal jaar geleden was er een keer ophef over een ploegentijdrit aan het begin van de Vuelta die eindigde op het strand, waarna deze geneutraliseerd werd verreden. Nu gaan we dan maar van start op het strand, hopelijk heeft de organisatie enige voorzorgsmaatregelen genomen en hoeven de renners niet daadwerkelijk door het zand te ploegen. Van start gaan ze aan het water, we crossen dwars over het strand, waar hopelijk iets op het zand is gelegd, en daarna verlaten we het strand op een manier die voordien niet mogelijk was. Als het zand ophoudt ligt er een grasberm, hier zal al dan niet tijdelijk een weg aangelegd moeten worden. Die weg zal dan een paar meter omhoog lopen, waarna de ploegen een paar meter later op een daadwerkelijk bestaande weg terecht zullen komen. Je moet wat over hebben voor zo'n Gran Salida. We zijn amper 200 meter bezig en dan volgt er een bocht naar rechts met meteen daarna een knikje naar links, een chicane terwijl de ploegen nog hun formatie aan het innemen zijn. Hierna gaat het 200 meter rechtdoor terwijl de renners langs de Port Olímpic fietsen, een jachthaven die is aangelegd ter gelegenheid van de Olympische Zomerspelen van 1992. Langs de luxueuxe bootjes van deze haven gaat het dus even rechtdoor, tot we uitkomen op de Plaça dels Voluntaris Olimpics. Een plein dat is opgedragen aan alle vrijwilligers die hebben geholpen tijdens de OS in 1992. Midden op het plein ligt een rotonde, met in de rotonde een fonteintje. Het doet me wat denken aan de Hofpleinfontein, ik vind het geen fraai eerbetoon eerlijk gezegd. De renners rijden linksom om deze rotonde heen, we zijn net 400 meter onderweg en we komen al de zoveelste bocht tegen. Na deze rotonde gaat het wel 500 meter volledig rechtdoor over een brede weg, heel minimaal vals plat omlaag. Dan volgt er een vrij simpele bocht naar links, en honderd meter later slaan de ploegen dan weer rechts. Makkelijke bochten, terwijl de renners onder meer langs de Universitat Pompeu Fabra - Campus de la Ciutadella fietsen. Na de twee bochten kort achter elkaar gaat het 300 meter rechtdoor, tot een nieuwe bocht naar links. Weer een simpele bocht, waarna het 600 meter rechtdoor gaat over een brede en zo goed als vlakke weg. De renners fietsen langs het Parc de la Ciutadella, waar het nodige fraais valt te aanschouwen. Het Parc de la Ciutadella is het grootste park van Barcelona en zeer populair onder de bewoners van de stad. Het Parc de la Ciutadella dateert uit 1888 en herbergt een monumentale waterval, een vijver en een romantische tuin in Engelse stijl, omringd door twee met bomen omzoomde boulevards. Op het terrein bevinden zich ook verscheidene musea en de dierentuin (zoo) van Barcelona. Het park heeft een lange geschiedenis, oorspronkelijk was het een fort, later werd het park gebruikt voor de Wereldtentoonstelling. In die periode zijn veel van de gebouwen die we nu nog zien gebouwd. We vinden hier onder meer het Castell dels Tres Dragons en het Parlament de Catalunya, het Catalaanse parlementsgebouw. Het park is een oase van rust in het midden van de drukke stad, met veel groen, paden en speelplaatsen voor kinderen. Het is 30 hectare groot en de tuinen zijn ontworpen door de Franse landschapsarchitect Jean Forestier. Ze liggen rond een aantal fonteinen die mede ontworpen zijn door Antoni Gaudí. Als de renners bijna de ingang van het park bereiken, daar waar allemaal standbeelden te vinden zijn, slaan ze scherp rechtsaf. Ze rijden vervolgens rechtdoor langs de Arc de Triomf af, want ook in Barcelona beschikken ze over een overwinningsboog. Deze Arc de Triomf is een rode bakstenen triomfboog in Neo-Moorse stijl, ontworpen door de architect Josep Vilaseca i Casanovas. De boog was destijds de hoofdingang van de Wereldtentoonstelling van 1888 die in het Parc de la Ciutadella gehouden werd. Het bouwwerk staat niet in het park maar er vlakbij, namelijk op het kruispunt van de "Passeig de Lluís Companys" en de Passeig de Sant Joan, bij het metrostation Arc de Triomf. Vroeger was dit dus de ingang tot het park, tegenwoordig ligt de echte ingang een paar hectometer verderop. Van de nieuwe ingang fietsen de renners naar de oude ingang, als het ware. Amper drie kilometer gereden, en we hebben al ontzettend veel gezien.
De boog heeft een hoogte van 30 meter. In tegenstelling tot andere triomfbogen heeft deze geen militair karakter. Verfrissend. De boog is voorzien van een hoop tierelantijnen, teveel om op te noemen. We zullen dan maar vooral noemen dat de renners zodra ze de boog passeren een lopende bocht naar links tegenkomen en direct daarna een iets scherpere naar rechts. Hierna gaat het 400 meter rechtdoor, tot de renners rechtsaf een straat inslaan die iets minder tot de verbeelding spreekt. Een straat vol typische woonblokken, voorzien van wat drempels. Het gaat 800 meter rechtdoor, terwijl er eventjes geen reclame wordt gemaakt voor de stad. Aan het eind van dit rechte stuk volgt er een nieuwe bocht naar rechts, een redelijk scherpe. Ofschoon de wegen allemaal breed zijn, dat moet het dan weer wat makkelijker maken. Na deze nieuwe bocht naar rechts fietsen de renners langs L'Auditori af, een eigentijds complex voor klassieke muziek. Het vormt onder meer de thuisbasis voor het Orquestra Simfònica de Barcelona, het symphonische orkest van Barcelona, terwijl het uiterlijk van het gebouw je vooral doet vermoeden dat de architect gedurende zijn jeugd veel Jenga heeft gespeeld. Langs het auditorium, de blokkendoos dus, rijden de renners 400 meter rechtdoor, tot er ter afwisseling een keer een bocht naar links volgt. In aanloop naar deze bocht gaat het een paar meter omlaag, maar vlak voor de bocht loopt de weg lichtelijk omhoog en ook na de bocht klimt het nog een beetje. Het is amper de moeite van het vermelden waard, een echte klim komen we niet direct tegen. Wel tramrails, daar rijden we na de bocht naar links ook bijna direct overheen. Als de ploegen over de tramrails zijn gereden gaat het 600 meter rechtdoor, een paar meter omlaag en dan langere tijd wat vals plat omhoog. Een naam mag dat niet hebben, maar het is alvast meer hoogteverschil dan tijdens de ploegentijdrit van vorig jaar. Na het rechte stuk van 600 meter slaan de renners opnieuw linksaf, na deze bocht rijden ze langs de toren die ze een tijdje terug al in de verte zagen liggen. We fietsen langs de volgende eyecatcher van Barcelona, de Torre Glòries. De Torre Glòries, voorheen bekend als de Torre Agbar, is een kantoorgebouw dat liefst 34 verdiepingen telt. De oorspronkelijke naam, Torre Agbar, is afgeleid van Aguas de Barcelona, het Spaanse waterleidingbedrijf dat in de toren gevestigd was. De toren van 144 meter hoog is ontworpen door Jean Nouvel, die het gebouw zelf omschrijft als een fallussymbool. Dat is in ieder geval een eerlijk een begrijpelijke omschrijving, in tegenstelling tot de rest van zijn verhaal: Zo lijkt de toren enigszins op de klokkentorens van de Sagrada Família en heeft hij iets van de toppen van de berg Montserrat. Daarnaast ziet hij eruit als een blauwe waterstraal die uit de grond omhoog komt, wat weer van toepassing is op het waterleidingbedrijf dat erin gevestigd was. Nee, precies.
De Torre Glòries ligt aan de Plaça de les Glòries Catalanes, een plein dat is gelegen op de kruis van drie belangrijke verkeersaders: Avinguda Diagonal, Avinguda Meridiana en Gran Via de les Corts Catalanes. Het is een plein waar men allerlei wilde plannen voor had, maar in de praktijk is het vooral nog steeds een zeer lelijk verkeersknooppunt waar de Torre Glòries de eer moet redden. Een gigantische lul als hoogtepunt, tot zover deze locatie. Voorbij het fallussymbool volgt er een scherpe bocht van 90 graden naar rechts, waarna de ploegen terechtkomen op een van de drie verkeersaders: de Avinguda Diagonal. Het begin van deze ploegentijdrit mogen we best technisch noemen. De wegen zijn breed, maar er zitten nogal wat bochten van 90 graden tussen en dat zal toch zo z'n effect hebben. Na de bocht naar rechts volgende renners een dikke kilometer de Avinguda Diagonal, een weg die inderdaad diagonaal door Barcelona loopt. De weg loopt grotendeels wat vals plat omlaag, eindelijk een stuk voor de ploegen om flink tempo te maken. Een dikke kilometer rechtdoor langs tal van kantoorpanden en appartementencomplexen, tot er ineens een diagonale bocht naar links volgt. Tijdens deze bocht rijden de renners tweemaal over tramrails, de organisatie mag aan de bak om dat een beetje veilig te laten verlopen. Fietsend langs het Parc Central de Poblenou gaat het na de bocht 200 meter rechtdoor, tot de renners weer eens linksaf slaan. Ditmaal geen diagonale bocht, maar een haakse. Een van de scherpste tot nu toe, een goede verkenning is geen overbodige luxe. Na deze bocht gaat het dan weer een kilometer rechtdoor, lichtelijk vals plat omhoog. En dan volgt er opnieuw een scherpe bocht naar links, waarna de renners zelfs bijna twee kilometer rechtdoor mogen fietsen. Min of meer, want halverwege deze strook komen de ploegen een soort van chicane tegen. Dat klinkt heel heftig, in de praktijk zal het meevallen, maar het is toch iets van bochtenwerk. Verder loopt de weg toch vooral wat onmerkbaar omhoog in het begin, daarna gaat het zelfs zichtbaar een beetje omhoog. De renners zijn inmiddels bijna in de buurt van het eerste tussenpunt, gelegen voor de poorten van het bekendste gebouw van Barcelona. Na bijna twee kilometer rechtdoor gereden te hebben volgt er nu weer een haakse bocht naar rechts, 300 meter later volgt er een stevige bocht naar links en dan zien we 'm liggen hoor. Jawel, daar is ie, onvermijdelijk: de Sagrada Familia.
De Sagrada Familia, voluit Basílica i Temple Expiatori de la Sagrada Família, is een basiliek in aanbouw naar een ontwerp van Antoni Gaudí. De naam betekent 'Basiliek en Boetetempel van de Heilige Familie'. Sinds het leggen van de eerste steen in 1882 wordt bijna voortdurend aan de kerk gebouwd, alleen gedurende de Spaanse Burgeroorlog heeft de bouw enkele jaren stilgelegen. De verwachte opleveringsdatum was 2026, maar door de Coronapandemie liep de bouw vertraging op, waardoor de einddatum onduidelijk werd. De bouwdirectie houdt het erop dat het gebouw "klaar zou kunnen zijn ergens in het eerste derde van de 21ste eeuw". De snelheid waarmee de bouw vordert, is voor een groot deel afhankelijk van de giften die bezoekers binnenbrengen. De bouw duurt inmiddels zo lang, dat reeds voltooide gedeelten al weer gerenoveerd moeten worden. Dit was overigens niet ongebruikelijk bij de bouw van kerken van dit formaat. Hoewel de kerk nog niet klaar is, werd zij op 7 november 2010 door paus Benedictus XVI tot basiliek gewijd. Architect Gaudí ontwierp naast deze basiliek meerdere andere karakteristieke bouwwerken in Barcelona, onder meer Casa Batlló en Park Güell. Gaudí maakte deel uit van het Catalaans modernisme, een stroming in de kunst waarvan de basiliek het belangrijkste symbool is. Dit Catalaans modernisme is nauw verwant aan de Jugendstil en dient dus niet verward te worden met het modernisme. Over de Sagrada Familia zou je ontzettend veel kunnen vertellen, maar goed, dan loopt dit verhaal wat uit. Kijk zelf maar even op Wikipedia, ofzo. Al is de ontstaansgeschiedenis dan nog wel geinig, blijkbaar kwam een of andere lokale boekhandelaar op het idee om een kerk op te richten, in een poging de secularisatie tegen te gaan. Hij kocht na het ontvanen van een hoop donaties een lap grond en hij wist een architect te strikken voor het project, maar die nam binnen een jaar boos ontslag. En toen kwam Gaudi pas in beeld. En de rest is geen geschiedenis, want de Sagrada Familia blijft een project van het heden. Een opvallend bouwwerk, met meerdere façades. Als de kerk ooit af is zal ie drie façades hebben die elk een fase uit het leven van Jezus verbeelden (de façade van de geboorte en de façade van het lijden zijn reeds voltooid en aan de voorkant komt de façade van de glorie), met elk vier klokkentorens. Deze twaalf torens symboliseren de twaalf apostelen. De vier torens rondom de vieringtoren staan voor de vier evangelisten rondom Jezus Christus. Bovenaan de 120 meter hoge torens boven de toegangsdeuren staan woorden als "Hosanna", "Excelsis" en "Sanctus". Voor meer leuke feitjes over de Sagrada Familia, klik hier. Matige gimmick verder natuurlijk, maak dat pleurisding gewoon eens een keer af. Er is overigens ook nog een binnenkant, die had ik kunnen zien toen ik in Barcelona was maar ik haakte af toen er een rij voor de ingang stond om het hele gebouw heen, het is een toeristische trekpleister die z'n weerga niet kent. Als ze dat ding ooit af weten te maken zou ie 170 meter hoog moeten zijn, en daarmee de hoogste kerk van allemaal. Op zich wel kicken, maar voor ons als wielervolgers zal het vooral kicken zijn dat voor de deur van de Sagrada Familia het tussenpunt van deze ploegentijdrit volgt. Na de bocht naar links gaat het 200 meter rechtdoor en langs de Sagrada Familia volgt dan na 9,6 kilometer de enige tussentijd van deze TTT.
Nog 5,2 kilometer fietsen tot de finish, na het passeren van het tussenpunt bij de Sagrada Familia. Zowel aan de voorkant als aan de achterkant van deze kerk die waarschijnlijk nooit helemaal complet zou zijn ligt een parkje, we passeren beide parkjes terwijl we lekker rechtdoor blijven fietsen. Het gaat 600 meter volledig rechtdoor over een vlakke weg, waarna we uitkomen op de Plaça de Mossèn Jacint Verdaguer. Hier komen meerdere wegen samen, onder meer de Avinguda Diagonal, de Passeig de Sant Joan en de Calle de Mallorca. Midden op de Plaça de Mossèn Jacint Verdaguer is een kicken rotonde te vinden, voorzien van standbeelden en bomen. De renners rijden om de rotonde heen, een bocht waar ze relatief weinig last van zouden moeten hebben. Het gaat bijna volledig rechtdoor, waarbij de pro-tip is om even achterom te kijken. De renners rijden langs een gebouw, met op de bovenkant van dat gebouw een gigantische uil. De Búho de Rótulos Roura, een uil die ooit in de jaren '60 door het bedrijf Rótulos Roura op het pand is geplaatst. Nu, zoveel jaar later, steelt de uil nog steeds de show. Voorbij dit pleintje, de rotonde die we kunnen negeren en de uil, gaat het nog eens 600 meter rechtdoor. Weer een stuk om op de grote plaat te stampen, even rechtdoor terwijl het eigenlijk gewoon vlak is. Aan het eind van dit stukje rechtdoor slaan de renners scherp rechtsaf, al is dit wel een enorm brede bocht. Na deze bocht gaat het 200 meter rechtdoor, voor er een schuine bocht naar links volgt. Een smalle bocht, de weg is voor het eerst deze ploegentijdrit iets smaller. Een paar meter later volgt er een tweede schuine bocht naar links, waarna de weg weer ouderwets breed is. Toch weer even een licht technische passage tussendoor, vooral als je bedenkt dat er 300 meter later opnieuw een bocht naar links volgt, een brede bocht waarna de weg zichtbaar een aantal meter omlaag loopt. De weg is nu weer gigantisch breed, we rijden een halve kilometer rechtdoor over de Passeig de Gràcia. Hier vinden we onder meer de Casa Milà, weer een meestwerk van Gaudí. Het appartementengebouw is een van zijn bekendste werk, het werd tussen 1906 en 1912 opgetrokken met wat financiële hulp van de adellijke familie Milà. De buitenmuren zijn golvend uitgevoerd, wat het een bijzonder uiterlijk geeft. Het gebouw wordt ook La Pedrera genoemd, wat Catalaans is voor De Steengroeve. Die naam slaat op het uiterlijk van het gebouw en had oorspronkelijk een pejoratieve betekenis, omdat het gebouw aan geen van de toen geldende architecturale normen voldeed. In het bouwwerk bevindt zich een museum, tevens is het dus ook een appartementencomplex, en blijkbaar was het het eerste gebouw in Barcelona met een parkeergarage. Je kon hier 100 jaar geleden je koets kwijt, geinig. Werelderfgoed ook, uiteraard.
Tussen 3,5 kilometer en drie kilometer van de streep rijden we over de Passeig de Gràcia. Met drie kilometer te gaan, zodra de Casa Batlló in beeld komt, slaan de renners rechtsaf. Nog een creatie van Gaudí, net als bij de verderop gelegen Casa Milà is hier niets hoekig, alles is golvend en afgerond net als de golven van de zee. De voorgevel is bedekt met mozaïek die doet denken aan de schubben van een draak. Het interieur van het huis bevat een lichtkoker die bezet is met tegels en blauw keramiek. De zuilen op de gelijkvloerse verdieping lijken wel de poten van dinosaurussen en het golvende dak van mozaïek de ruggengraat van een enorm monster. De balkons lijken enorme kaken van zeedieren, die als het ware uit de zee ontspringen. Het centrale thema is van de drakendoder Sint-Joris. Het gebouw ademt wel een Eftelingsfeer, in ieder geval. De renners gaan er amper iets van merken, ze slaan rechtsaf, een enorm brede en totaal niet lastige bocht, en rijden daarna praktisch rechtdoor tot op 700 meter van de finish. De weg loopt continu een beetje vals plat omlaag, amper merkbaar. Toch zal de snelheid daardoor heel hoog gaan liggen, vooral ook omdat we 2,3 kilometer zo goed als rechtdoor rijden. Halverwege een keer een flauwe bocht naar links, waar ook amper voor gestuurd hoeft te worden. Nee, dit is het terrein om je treintje goed op stoom te laten komen. Op 700 meter van de aankomst volgt er dan weer een scherpe bocht naar links. Wel weer een brede bocht, op zich kunnen de ploegen daar op hoge snelheid doorheen. Ze rijden vervolgens rechtdoor de Plaça d'Espanya tegemoet, het op één na grootste plein van Spanje, alleen de Plaza de España in Madrid is groter. Centraal op het Plaça d'Espanya bevindt zich sinds 1929 een monumentale fontein, een ontwerp van Josep Maria Jujol. Om de fontein heen ligt een rotonde, en op 300 meter van de aankomst rijden de coureurs rechtsom langs deze brede rotonde af. Enkele meters voor de finish nog bochtenwerk, heerlijk. Het plein waar de renners in de absolute slotfase van deze etappe overheen zullen fietsen is een rond punt waar grote verkeersaders bijeenkomen; Carrer de la Creu Coberta (het verlengde van de Carretera de Sants), Carrer de Tarragona, Avinguda del Paral-lel en de belangrijkste, Gran Via de les Corts Catalanes. Het plein is een ontwerp van Ildefons Cerdà, als onderdeel van het Eixample-project. De Gran Via verbindt het plein met de pleinen Plaça de la Universitat en Plaça de Catalunya. De brede rechte laan Avinguda de la Reina Maria Cristina loopt naar het Museu Nacional d'Art de Catalunya op de berg Montjuïc. En net op die weg gaat de ploegentijdrit eindigen, voorbij de rotonde rijden we tussen twee torens door, de Torres Venecianes, twee identieke, iconische torens in Venetiaanse stijl. Na het passeren van deze torens gaat het nog een aantal meter rechtdoor over de brede Avinguda de la Reina Maria Cristina. De renners kijken uit op het Museu Nacional d'Art de Catalunya, gelegen op de berg die zal figureren tijdens de finale van de tweede rit. Tijdens deze finale geen berg, de rit eindigt op een zo goed als vlakke weg, vlak voor de Plaça de l'Univers en de entree van de Fira Barcelona.
Aan de finish bevindt zich het complex van de Fira Barcelona, een hele reeks beurs-, tentoonstellings- en conferentiezalen. Het geheel werd gebouwd voor de Wereldtentoonstelling van 1929 naar een ontwerp van Pedro Domenech, Josep Puig i Cadafalch en Lluís Domènech i Montaner. Toch een beetje te vergelijken met de Jaarbeurs in Utrecht, ook toen kwamen we aan tussen de blokkendozen. Al komen we voorbij de finish dan weer de nodige mooie gebouwen tegen, een voorprofje op wat er morgen allemaal nog gaat volgen. Gedurende de 15 kilometer dwars door Barcelona zijn we een flink aantal hoogtepunten van de stad tegengekomen. Pak je het lijstje van Wikipedia erbij, dan kun je flink strepen. 'Architectonisch is Barcelona bekend vanwege de Gotische wijk en modernistische woonhuizen van het Eixample. Negen bouwwerken staan op de Werelderfgoedlijst van de UNESCO: Palau de la Música Catalana, ontworpen door Lluís Domènech i Montaner, Hospital de Sant Pau, ontworpen door Lluís Domènech i Montaner, Sagrada Família, kerk ontworpen door Antoni Gaudí, Park Güell, park ontworpen door Antoni Gaudí, Casa Milà (La Pedrera), Casa Batlló, Palau Güell, Casa Vicens en Cryptes in Colonia Güell, allen ontworpen door Antoni Gaudí.' Nou, een aantal van die casas hebben we wel gezien, net als de Sagrada Familia. En dit is slechts de lijst van werelderfgoed, daarna volgt de lijst van andere bezienswaardigheden en die is behoorlijk uitputtend. Laten we een paar dingen noemen: de Torre Glòries, gezien. Arc de Triomf, check. Montjuïc, dat komt later. La Rambla. Nee, de Ramblas hebben we dan weer overgeslagen. De populaire winkelstraat, ooit het toneel van een aanslag, komt niet voorbij, net als de Plaça de Catalunya en ook de lokale kathedraal slaan we over. Hadden we toch voor een ploegentijdrit van 25 kilometer moeten gaan, zo zie je maar weer. De Ciutat Vella, de oude stad, slaan we ook grotendeels over. De Barri Gòtic, de gotische buurt, waar onder meer de kathedraal te vinden is en waar je ook een aantal musea tegenkomt zoals het Museu Picasso negeren we ook. Lastig fietsen in de binnenstad natuurlijk, maar goed, het is in ieder geval een gegeven dat we niet alle hoogtepunten van de stad te zien krijgen. Het L’Aquàrium de Barcelona heb je ook nog, gelegen in de vrij uitgestrekte haven van de stad. Camp Nou heb je natuurlijk, het stadion van het altijd financieel wanbeleid voerende FC Barcelona. Tal van musea, zoals het Museu d'Art Contemporani de Barcelona, tal van parken, zoals het Parc de la Ciutadella, daar fietsen we dan toevallig wel weer langs. Barcelona is een stad waar je wel een paar uur kunt spenderen, met andere woorden. De lijst gaat door, maar ik veronderstel dat de boodschap duidelijk is. Beetje rondlopen in de Barri Gòtic, wellicht op een van de kunstmatige stranden gaan liggen, vooral niet in de rij gaan staan voor de Sagrada Familia, vooral niet met een zak zonnebloempitten naar Camp Nou gaan, wellicht wel de boeken van Carloz Ruiz Zafón lezen. Die beste man kwam uit Barcelona en de stad speelt ook een rol in zijn bekendste werken, onder meer in De schaduw van de wind. In Barcelona, de stad waar het boek zich grotendeels afspeelt wordt echter kritiek geleverd op het feit dat Zafón het boek in het Spaans geschreven heeft in plaats van het Catalaans. Oei. Ik heb het ook al een aantal keer over Spanje gehad, mijn excuses, Catalanen. Visca Catalunya, en dat soort dingen.
De Vuelta heeft een tijd de traditie gekend dat de ronde laat van start ging. Die traditie is nu weer helemaal terug, pas om 18:55 gaat de ronde beginnen. Caja Rural zal als eerste ploeg aan het vertrek staan, waarna om de vier minuten een nieuwe ploeg vertrek. Quick Step staat om 20:19 als laatste aan de start, de verwachting van de organisatie is dat ze om 20:35 de finish zullen bereiken en dat ze voor deze kleine 15 kilometer slechts 16 minuten nodig zullen hebben. Met al die bochten onderweg weet ik dat zo net nog niet. Bovendien zitten we met het feit dat het nog wel eens zou kunnen gaan regenen. Sterker nog, eigenlijk verwacht men dat het de hele dag gaat regenen in Barcelona. Overdag zou het mee moeten vallen, maar in de avond wordt het steeds erger en laten we nu net de pech hebben dat er 's avonds gefietst gaat worden. Normaal is dat wel lekker, want in de zomer wil het nog wel eens enigszins warm zijn in dit stukje van de wereld, nu valt dat eigenlijk wel mee en zorgt de late start er vooral voor dat de wegen mogelijk nat gaan liggen. Qua temperatuur is het prima te doen, een graadje of 28 overdag, dat koelt gedurende de ploegentijdrit iets af richting 26 graden. Met dus wat kans op regen later op de weg, met alle scherpe bochten onderweg en iedereen op zo'n onhandige tijdritfiets is dat geen ideale combinatie. Dit wordt mogelijk lachen, met andere woorden. We denken nu uiteraard allemaal meteen terug aan het kinderbadje van Jumbo, nou, tijdens deze ploegentijdrit gaan er heel veel kinderbadjes te vinden zijn. Zonder een weerman te zijn schat ik in dat alle ploegen met natte omstandigheden te maken krijgen, wat dan wel weer zo eerlijk zou zijn. Er staat redelijk wat wind, eerst uit het zuidoosten en later meer uit het zuiden, maar dat zal vermoedelijk weinig invloed hebben. De renners fietsen vooral door het rastervormig stratenpatroon van Eixample, waar vooral veel hoogbouw te vinden is. Praktisch geen open ruimtes in deze stad, de wind gaat geen spelbreker zijn. De regen mogelijk wel. De starttijden liggen al vast, slim switchen kan dus niet meer. Canvas gaat meteen om 18:55 live, we kunnen dan direct zien of de wegen inderdaad nat zullen liggen. Eurosport 1 is ook meteen op de afspraak. De NOS, ja, niet.
18:55 Caja Rural-Seguros RGA
18:59 Team dsm-firmenich
19:03 Lidl-Trek
19:07 Cofidis
19:11 Burgos BH
19:15 TotalEnergies
19:19 Arkéa-Samsic
19:23 Intermarché-Circus-Wanty
19:27 Lotto Dstny
19:31 Bahrain Victorious
19:35 EF Education-EasyPost
19:39 Alpecin-Deceuninck
19:43 Jayco AlUla
19:47 Groupama-FDJ
19:51 BORA-hansgrohe
19:55 INEOS Grenadiers
19:59 AG2R Citroën
20:03 Astana Qazaqstan
20:07 Jumbo-Visma
20:11 UAE Emirates
20:15 Movistar
20:19 Soudal Quick-Step
Benvinguts! Dat is welkom in het Catalaans, want de 78e editie van de Ronde van Spanje gaat van start in Catalonië. Een van de 17 autonome regio's van Spanje, al zouden ze zelf liever een onafhankelijke republiek willen zijn. Dat leidde in 2017 tot een referendum en uit dat referendum volgde een eenzijdige onafhankelijkheidsverklaring, waarna de spanningen tussen Catalonië en Madrid behoorlijk zijn toegenomen. In Madrid waart nog steeds de geest van Franco rond en dus wordt iedere poging tot het breken van de Spaanse eenheid hard bestraft. Mede door deze spanningen is de Vuelta de laatste jaren niet meer zo vaak in Catalonië te vinden, het is toch alweer van 2019 geleden dat we nog eens door deze regio trokken. Na Andalusië nochtans de regio met de meeste inwoners, bovendien is Catalonië op economisch gebied een van de drijvende krachten achter het land Spanje. Hoe dan ook, we bevinden ons weer eens in die opstandige regio waar ze ook over hun eigen taal beschikken. Zo interessant als het Baskenland is Catalonië uiteraard niet, maar we gaan er wel een paar fraaie dagen beleven. Te beginnen in Barcelona, de hoofdstad. Daar zal zaterdagavond de Vuelta van 2023 van start gaan met een korte ploegentijdrit, eigenlijk een te korte ploegentijdrit. Daags nadien gaan de renners een stukje ten noorden van Barcelona van start in Mataró, waarna ze via een uitgestrekte lus door het Catalaanse hinterland terug naar Barcelona zullen fietsen, alwaar de aankomst zal volgen op de onvermijdelijke berg, de Montjuïc. Een aankomst voor de puncheurs, op de tweede dag mag dat. Vervolgens gaan we op maandag naar Andorra, tijdens de derde rit van deze Vuelta zal al meteen de eerste aankomst bergop volgen. Na een behoorlijk vlakke aanloop volgt er in het onvermijdelijke Andorra een dubbele beklimming. Eerst de Ordino, en daarna de aankomst bergop bij het skistation van Arinsal. Die slotklim kent een aantal lastige kilometerse, gezien het feit dat we pas een paar dagen bezig zijn is dit geen gekke aankomst. Van Andorra keren we vervolgens op dag vier terug naar Catalonië, waar een aankomst zal volgen in Tarragona. Een rit met enkele beklimmingen onderweg, maar de spaarzame sprinters zullen deze kans niet willen laten liggen. Al loopt de weg in de slotkilometer ook wel weer wat omhoog, het is in die zin weer een typische Vuelta. Tijdens de vijfde rit fietst het peloton dan weer van Catalonië naar Valencia, waar de aankomst zal volgen in Burriana. Weer een etappe met wat klimwerk onderweg, maar dit wordt ontegenzeggenlijk een massasprint. Na twee vermoedelijke massasprints volgt er tijdens de zesde rit een tweede aankomst bergop, eentje waar ik nog wel eens gillend wakker van word. De Vuelta keert terug naar het observatorium van Javalambre, daar waar we in de Vuelta van 2019 getuige waren van een van de vreemdste etappes ooit. Men neme een Jetse Bol, een José Herrada en een Angel Madrazo en u laat hen strijden om de ritzege. Madrazo was de minste van de drie, maar hij won wel. Hallucinante taferelen, Angel Madrazo die een rit wint in een grote ronde. Hetzelfde scenario kunnen we nu niet meemaken, want Madrazo doet niet mee, maar het lijkt me wel zeer waarschijnlijk dat deze rit opnieuw een prooi gaat worden voor de vluchters. De verschillen tussen de klassementsrenners kunnen overigens toch redelijk flink oplopen, in 2019 werd de boel in het peloton aardig uit elkaar gereden. Wel is alles te doen op de slotklim, op voorhand komen de renners geen terrein tegen om elkaar te bekampen. Praktisch een unipuerto, maar wel eentje waar in 2019 mooie gaten ontstonden.
De zevende rit zal dan weer een prooi worden voor de sprinters, zo zielig zijn ze ook weer niet. Al fietsen we een groot gedeelte van de dag langs de kust, waar het nog wel eens wil waaien. Wellicht worden we getrakteerd op waaiers, Spanje is ons wat dat betreft vaak beter gezind dan Frankrijk en Italië. Na de zevende rit, waarschijnlijk de derde massasprint, komen we alweer uit in het tweede weekend. Een beetje een flopweekend, naar eigen zeggen heeft Fernando Escartin de Vuelta op zo'n manier ontworpen dat het spannend blijft tot de derde week. Nou, dat kan kloppen, want in het tweede weekend gaat er helemaal niets gebeuren. Op zaterdag trekken we naar Xorret de Cati, daar waar we al vaak zijn geweest. Het recept daar is bekend: de ritzege is voor de vluchters en de klassementsrenners leveren een korte inspanning van een paar minuten waarna de verschillen zeer beperkt zullen blijven. Maar dat is dus de bedoeling. De eerste week wordt afgesloten op de top van een nieuwe klim, Cruz de Caravaca. Technisch gezien opnieuw een unipuerto, eindigend in het Murcia van Alejandro Valverde. Die vindt in Murcia eindelijk een aankomst op zijn maat, maar daar komen ze uitgerekend mee als hij net met pensioen is. Pestgedrag, als je het mij vraagt. Hij is de klim wel voor ons gaan verkennen, dus tegen die tijd mag Alejandro vertellen dat dit een zinloze klim is. De hele dag vlak en dan een paar kilometer omhoog aan niet al te hoge percentages, een behoorlijk zinloze onderneming, zeker als je in ogenschouw neemt dat het een zondag is. Weer een rit voor de vluchters, met een sprintje bergop tussen de klassementsrenners. Zo ontwerp je geen ronde. Maar Escartin dus wel. Na deze matige aankomst bergop volgt er de eerste rustdag en na de rustdag volgt er de enige indivuele tijdrit van deze ronde. Een rondje van 25 kilometer in Valladolid, ook de Vuelta is niet echt van het tijdrijden. Weinig ruimte voor Evenepoel om de boel naar huis te fietsen, wellicht is het bewust zo gedaan. Na de te korte tijdrit volgt er een nieuwe aankomst bergop. Weer een unipuerto, en dan een aankomst die ook in de Vuelta van 2020 zat en toen heel erg tegenviel. We gaan terug naar Laguna Negra, waar een paar jaar geleden Dan Martin, Roglic en Carapaz een sprintje bergop reden. Dan Martin won, in wat een totaal onbelangrijke rit zou blijken te zijn. Niet iedere dag kan zwaar zijn, maar de definitieve terugkeer van de zinloze unipuertos doet me fysiek pijn. Een keer een heuvelrit ter variatie had ook best gemogen, hoor. Gelukkig eindigt de 12e rit in Zaragoza. Op papier is dat een vlakke rit, maar als ik Zaragoza zeg dan zeggen jullie natuurlijk meteen in koor waaiers. In Zaragoza waait het altijd, de koers gaat niet op z'n kop gezet worden door alle unipuertos maar wel door de wind in Aragón. Ik heb me hier een partij zin in, dat willen jullie niet weten. En ik heb ook heel erg veel zin in de twee ritten daarna. Na het mogelijke waaierspektakel in Zaragoza trekken we naar Frankrijk, waar een aankomst bergop zal volgen op de Tourmalet. Nu heb ik de Tourmalet in principe vaak genoeg gezien, maar deze rit gaat hoe dan ook leveren. Beginnen doen we in Aramon Formigal, waar menig koers op z'n kop is gezet. We rijden een paar kilometer omhoog over de Portalet naar de Franse grens, een explosief begin. Na een lange afdaling gaat het dan vervolgens via de Aubisque naar de Spandelles en na die klim, vorig jaar ontdekt in de Tour, gaat het omhoog naar de Tourmalet. Een enorm zware rit, hier kan het nodige verschil gemaakt worden. Een rit voor Jumbo om de overbodige ballast overboord te gooien, als het ware. Een zware, maar vrij korte rit. Daags nadient volgt er nog een zware rit, een rit waar ik helemaal enthousiast van word. Goed, de vlakke aanloop is een beetje jammer, maar daarna kan het grote genieten beginnen. We rijden het Baskenland tegemoet, ja! Iparralde wacht op ons, in dit Franse gedeelte van het Baskenland beklimmen we na een aanloop van 50 kilometer de Hourcère, waarna even later de loodzware Port de Larrau volgt. De zwaarste klim van de Vuelta, een prachtige klim die helaas veel te weinig wordt gebruikt. Nu eindelijk wel een keer, ik kijk er enorm naar uit. Vooral omdat de koers hier met dank aan de vorige rit volledig gaat ontploffen. Op de top van de Port de Larrau verruilen we Iparralde voor Navarra, in deze autonome regio volgt er een kort klimmetje en daarna gaat het omhoog naar het skigebied Larra-Belagua. De slotklim is minder denderend, al wordt het richting de aankomst wel nog even steil, maar de schade gaat hier aangericht worden op die Port de Larrau. Dit tweeluik gaat de moeite zijn, de wens is dat de koers lang open blijft maar ik denk dat we na deze twee ritten al de nodige conclusies kunnen trekken. Echte bergritten, chapeau.
De tweede week sluiten we af in het Baskenland, in Navarra rijden we van Pamplona naar Lekunberri en deze etappe valt dan helaas weer een klein beetje tegen. Na die twee zware ritten ervoor hebben ze deze iets makkelijker gemaakt. Een paar jaar eindigde er ook een rit in Lekunberri en toen volgde er in de finale een beklimming van San Miguel de Aralar, een zware klim. Nu volgt de Puerto de Zuarrarate, die is net een klein beetje minder moeilijk. Een heuvelritje, maar dan niet lastig genoeg om voor verschillen te zorgen tussen de klassementsrenners. Na hun tweeluik in de Pyreneeën mogen ze even op adem komen, de vluchters zijn aan zet. En ook na de tweede rustdag is er genoeg tijd om op adem te komen, want de organisatie heeft een bijzondere rit ontworpen. We verblijven in Cantabrië en daar is het de hele dag vlak, op de aankomst na. Weer een unipuerto, de zoveelste van deze ronde. Dat heeft volgens Fernando Escartin en Kiko Garcia, de verantwoordelijken voor het parcours, te maken met de ritten hierna. Deze rit moet kort en simpel zijn, omdat er hierna zwaar werk gaat volgen. Dat kan wel zo zijn, maar met deze rit doe je echt niemand een plezier. Hij is amper 120 kilometer lang en 115 kilometer zo goed als vlak, tot het muurtje aan het eind. Peña Cabarga, maar dan anders. Geen feest. Snel vergeten en door met de 17e rit. Weer een bijzonder korte rit, opnieuw 120 kilometer, maar deze rit heeft meer bestaansrecht. We gaan naar Asturië en daar liggen altijd zware bergen op de renners te wachten. De Angliru, bijvoorbeeld. We keren weer eens terug naar die berg en de organisatie heeft warempel iets slims gedaan: de Angliru is als eerste aan de beurt. De Angliru wil nog wel eens onderdeel uitmaken van de laatste bergrit, maar dan gaat iedereen wachten. Nu komt de Angliru iets eerder en met deze zware aankomst achter de rug kunnen de renners wat meer op het gemak de resterende ritten aanvatten. Colladiella, Cordal en Angliru, een drieluik dat lastig genoeg is. Met de enorme inspanning op de Angliru in de benen kijk ik thans vooral uit naar de 18e rit. De tweede bergrit in Asturië. Eentje die een stuk langer is, bijna 180 kilometer. De hele dag op en af, onder meer de San Lorenzo komt voorbij, en in de finale zijn we getuige van een nieuwe klim. La Cruz de Linares, weer een ontdekking van de organisatie. Ze waren zo blij met hun ontdekking dat ie zelfs twee keer bedwongen wordt. Na bijna drie weken koers en met de Angliru in de benen verwacht ik veel van deze rit, in de finale gaat het twee keer acht kilometer aan 8,5% omhoog en dat gaat koers opleveren. Ik verwacht dat het bal hier vroeg geopend wordt en dat we aan de buis gekluisterd zullen zitten. Het is de laatste echte bergrit van deze Vuelta, dus er staat ook nogal wat op het spel. Na dit tweeluik in Asturië volgt er een vlakke rit, het gaat praktisch de hele dag rechtdoor over de Meseta en met wat mazzel waait het. Als dat het geval is krijgen we een schitterende rit te zien, anders wordt het gewoon een sprint. Wat na drie aankomsten bergop achter elkaar ook weer geen misdaad is, natuurlijk. Na deze sprint volgen er nog twee etappes. De voorlaatste etappe van deze Vuelta is er een naar mijn hart. Een heuvelrit met een lengte van meer dan 200 kilometer, bel de krant! De Vuelta gaat beslist worden in de Sierra de Guadarrama, waar de Vuelta regelmatig een laatste bergrit kent. Doorgaans beklimmen we dan de lokale bergen hier, zoals de Puerto de Navacerrada, maar dit jaar kiezen we voor iets anders. Een rit die moet lijken op de beslissende rit in Galicië tijdens de Vuelta van 2021, de dag dat Miguel Angel Lopez boos afstapte. Geen echte bergen, maar wel een eindeloze hoeveelheid heuvels. Liefst tien gecategoriseerde heuvels, met tussendoor nog wat ongecategoriseerde hupjes. De hele dag op en af, 4000 hoogtemeters bij elkaar. Dit kan totale chaos worden, een slijtageslag tot en met. De meeste klimmetjes missen steile stroken, maar als je het bij elkaar optelt moet dit een fantastisch schouwspel op gaan leveren. Na drie weken koers gaat de boel exploderen als je gas geeft op een van de vele klimmetjes. En juist het feit dat het allemaal korte klimmetjes zijn die elkaar snel opvolgen geeft de renners genoeg gelegenheid om koers te maken. Weer eens wat anders, ik ben blij dat men ook nog met dit soort ideeën komt.
Als we al deze ritten hebben afgewerkt volgt er nog de traditionele afsluitende rit in Madrid. Van Barcelona naar Madrid, dat is het verhaal van de komende drie weken. Heel veel unipuertos, helaas, toch nog een aantal kansen voor de sprinters, en een paar aardige bergritten. Een rit of zes om heel vrolijk van te worden, dat is toch al iets. Tien aankomsten bergop, het is in ieder geval wel weer een klassieke Vuelta. Of dat positief is of negatief zal de komende weken moeten blijken. Het parcours is in ieder geval een stuk beter dan dat van vorig jaar, daar moeten we ons in ieder geval aan op kunnen trekken. Laten we snel gaan beginnen met de eerste rit. De 78e Vuelta gaat van start in Barcelona, de hoofdstad van Catalonië. Daar wacht een typische opdracht op de renners, net als vorig jaar gaat er begonnen worden met een ploegentijdrit. Toen reden ze een rondje van 23 kilometer door Utrecht, nu volgt er een ploegentijdrit door de straten van Barcelona met een schamele lengte van 15 kilometer. Dat is heel kort, maar hey, de verschillen blijven zo in ieder geval wel beperkt.
De Vuelta gaat dus van start in Barcelona, de op een na grootste stad van Spanje. Alleen Madrid telt meer inwoners. Barcelona is de hoofdstad van de autonome regio (Comunitat Autònoma) Catalonië en van de provincie Barcelona. De stad heeft 1.636.193 inwoners, in de hele metropool wonen er bijna zeven miljoen. Barcelona ligt aan de Middellandse Zee, aan de Costa del Maresme, met in het noorden de Costa Brava en in het zuiden de Costa del Garraf, en heeft een belangrijke haven. In 1450 werd de Universiteit van Barcelona opgericht en in 1990 de Universiteit Pompeu Fabra, twee toonaangevende universiteiten binnen Spanje. Barcelona organiseerde diverse evenementen zoals de Wereldtentoonstellingen van 1888 en 1929, de Olympische Zomerspelen van 1992 en het Fórum (Universeel Cultureel Evenement) in 2004. Een groot deel van de stad, het district Eixample, is in de 19e eeuw planmatig opgebouwd met een rastervormig stratenpatroon. Tijdens de tijdrit gaan we een deel van dit stratenpatroon verkennen. Een groot deel van de stad is opgedeeld in blokken en de renners gaan dwars door al die blokken rijden, wat de nodige scherpe bochten gaat opleveren. Het is de tweede keer in de geschiedenis dat de Vuelta van start gaat in Barcelona, de vorige Gran Salida in deze stad dateert alweer van 1962. Toen werd de eerste rit gewonnen door Antonio Barrutia, waarna de volgende rit, die ook nog van start ging in Barcelona, gewonnen werd door Rudi Altig. Die kwam aan de leiding in een Vuelta die hij uiteindelijk ook zou winnen. In totaal is de Vuelta meer dan 50 keer in Barcelona geweest, maar dat de ronde hier daadwerkelijk vertrekt is haast een unicum. De Vuelta en Barcelona is verder vooral een zaak van het verleden, het is blijkbaar pas de eerste keer deze eeuw dat er überhaupt een rit van start gaat in de stad. Dat vind ik een bijzonder gegeven, toch wel. Na Madrid de grootste stad, maar niet de belangrijkste stad voor de Vuelta klaarblijkelijk. De Vuelta kwam ook 54 keer aan in Barcelona, maar de laatste aankomst dateert alweer van 2012. Die rit kwam aan op dezelfde plek als de rit van morgen, dus daarover later meer. In de jaren '50, '60 en '70 van de vorige eeuw was Barcelona een vaste plaats in de Vuelta, bijna jaarlijks kwam de ronde toen voorbij. In de jaren '80 werd het minder, in de jaren '90 volgde een stuiptrekking en sindsdien is Barcelona langzaam uit de Vuelta verdwenen. Het is niet zo dat ze hier niets met wielrennen hebben, want de Volta komt hier wel jaarlijks langs. De Ronde van Catalonië eindigt ieder jaar in Barcelona, met een circuit rond de befaamde berg Montjuïc. Daar gaan we morgen naartoe, dus zal ik nu eerder noemen dat de Tour de France in 2009 ook nog eens in Barcelona is geweest. Thor Hushovd won hier toen, de geblokte Noor. In het geruchtencircuit wordt gefluisterd dat de Tour wel eens terug zou kunnen keren naar Barcelona, de stad zou na de Gran Salida binnen een aantal jaar ook graag een Grand Départ willen organiseren. Wordt vervolgd! Voor zo'n grote stad komen er betrekkelijk weinig bekende wielrenners vandaan. Joaquim Rodriguez is geboren in Barcelona, al groeide hij op in een dorpje ten noorden van de stad. Ook Roger Adria is geboren in Barcelona, helaas is hij niet aanwezig in deze Vuelta omdat het sympathieke Kern Pharma zeer ten onrechte geen wildcard heeft ontvangen. Na Rodriguez en Adria kom ik al uit bij Alberto Losada, het houdt niet over. Al is er uiteraard ook nog Juan Ayuso, maar die telt eigenlijk ook niet echt. Juan werd geboren in Barcelona, maar hij kwam al snel in de regio Valencia terecht en hij is eerder een Valenciaan dan een Catalaan. Weinig renners om fier op te zijn, maar genoeg andere wapenfeiten. Zo hebben ze hier in 1992 de Olympische Spelen mogen ontvangen, bij die gelegenheid werd de betreurde Fabio Casartelli olympisch kampioen. Lang kon hij niet genieten van zijn titel, een paar jaar later kwam hij tijdens de Tour om het leven in de afdaling van de Portet d'Aspet. Barcelona heeft tevens twee keer een wereldkampioenschap wielrennen georganiseerd, de stad heeft echt wel iets met de koers. Claude Criquielion wist in 1984 wereldkampioen te worden in deze stad, een eer die in 1973 was weggelegd voor Felice Gimondi. Klinkende namen in Barcelona, een stad die mogelijk ooit door Hercules gesticht zou zijn. Of anders door Hamilcar Barkas, die de stad dan weer naar zichzelf vernoemd zou hebben. Barkas, Barcelona, bijna. En anders was het Hannibal, legendes genoeg. Fantasie genoeg ook in Barcelona, dat zie je vooral terug bij een van de lokale voetbalclubs. Nee, niet Espanyol, ik bedoel natuurlijk FC Barcelona. Mes que un kutclub. Barcelona is voorts vooral een handelsstad, beschikkend over flink wat industrie. Barcelona was een van de eerste geïndustrialiseerde steden van Europa. Aan het einde van de 18e eeuw bestond de toen kleinschalige industrie vooral uit textielfabrieken. In de loop van de 19e eeuw groeide de textielproductie. De textielmarkt neemt een belangrijk deel van de economie in. Barcelona staat blijkbaar ook bekend als modestad, terwijl het dankzij de Olympische Spelen van 1992 ook vooral een toevluchtsoord voor toeristen is geworden. Het aantal overnachtingen steeg van 1,7 miljoen overnachtingen in 1990 naar meer dan acht miljoen in 2016. De binnenstad is veranderd in een toeristenzone, gedomineerd door grote ketens. Op zich natuurlijk een klassiek verhaal. Barcelona beschikt over de grootste haven van het Middellandse Zeegebied en trekt ook cruiseschepen aan. En met die schepen komen dan weer meer toeristen, die ook met de trein of met vliegtuig naar Barcelona af kunnen reizen. Wat ze in die stad allemaal kunnen aantreffen zal voor een groot deel blijken tijdens het parcours van deze ploegentijdrit. We gaan heel wat iconische plekjes van Barcelona bezoeken tijdens de komende 15 kilometer. Laten we maar eens gaan beginnen.
De Vuelta begint op een klassieke manier. De renners gaan van start op het... strand, ja! De Rampa de salida is geplaatst op de Playa del Somorrostro, of Platja del Somorrostro, zoals we dat dan in het Catalaans moeten noemen. Een stadsstrand met restaurants, cocktailbars en nachtclubs, en een park met een speeltuin, is de summiere omschrijving van dit strand. Een aantal jaar geleden was er een keer ophef over een ploegentijdrit aan het begin van de Vuelta die eindigde op het strand, waarna deze geneutraliseerd werd verreden. Nu gaan we dan maar van start op het strand, hopelijk heeft de organisatie enige voorzorgsmaatregelen genomen en hoeven de renners niet daadwerkelijk door het zand te ploegen. Van start gaan ze aan het water, we crossen dwars over het strand, waar hopelijk iets op het zand is gelegd, en daarna verlaten we het strand op een manier die voordien niet mogelijk was. Als het zand ophoudt ligt er een grasberm, hier zal al dan niet tijdelijk een weg aangelegd moeten worden. Die weg zal dan een paar meter omhoog lopen, waarna de ploegen een paar meter later op een daadwerkelijk bestaande weg terecht zullen komen. Je moet wat over hebben voor zo'n Gran Salida. We zijn amper 200 meter bezig en dan volgt er een bocht naar rechts met meteen daarna een knikje naar links, een chicane terwijl de ploegen nog hun formatie aan het innemen zijn. Hierna gaat het 200 meter rechtdoor terwijl de renners langs de Port Olímpic fietsen, een jachthaven die is aangelegd ter gelegenheid van de Olympische Zomerspelen van 1992. Langs de luxueuxe bootjes van deze haven gaat het dus even rechtdoor, tot we uitkomen op de Plaça dels Voluntaris Olimpics. Een plein dat is opgedragen aan alle vrijwilligers die hebben geholpen tijdens de OS in 1992. Midden op het plein ligt een rotonde, met in de rotonde een fonteintje. Het doet me wat denken aan de Hofpleinfontein, ik vind het geen fraai eerbetoon eerlijk gezegd. De renners rijden linksom om deze rotonde heen, we zijn net 400 meter onderweg en we komen al de zoveelste bocht tegen. Na deze rotonde gaat het wel 500 meter volledig rechtdoor over een brede weg, heel minimaal vals plat omlaag. Dan volgt er een vrij simpele bocht naar links, en honderd meter later slaan de ploegen dan weer rechts. Makkelijke bochten, terwijl de renners onder meer langs de Universitat Pompeu Fabra - Campus de la Ciutadella fietsen. Na de twee bochten kort achter elkaar gaat het 300 meter rechtdoor, tot een nieuwe bocht naar links. Weer een simpele bocht, waarna het 600 meter rechtdoor gaat over een brede en zo goed als vlakke weg. De renners fietsen langs het Parc de la Ciutadella, waar het nodige fraais valt te aanschouwen. Het Parc de la Ciutadella is het grootste park van Barcelona en zeer populair onder de bewoners van de stad. Het Parc de la Ciutadella dateert uit 1888 en herbergt een monumentale waterval, een vijver en een romantische tuin in Engelse stijl, omringd door twee met bomen omzoomde boulevards. Op het terrein bevinden zich ook verscheidene musea en de dierentuin (zoo) van Barcelona. Het park heeft een lange geschiedenis, oorspronkelijk was het een fort, later werd het park gebruikt voor de Wereldtentoonstelling. In die periode zijn veel van de gebouwen die we nu nog zien gebouwd. We vinden hier onder meer het Castell dels Tres Dragons en het Parlament de Catalunya, het Catalaanse parlementsgebouw. Het park is een oase van rust in het midden van de drukke stad, met veel groen, paden en speelplaatsen voor kinderen. Het is 30 hectare groot en de tuinen zijn ontworpen door de Franse landschapsarchitect Jean Forestier. Ze liggen rond een aantal fonteinen die mede ontworpen zijn door Antoni Gaudí. Als de renners bijna de ingang van het park bereiken, daar waar allemaal standbeelden te vinden zijn, slaan ze scherp rechtsaf. Ze rijden vervolgens rechtdoor langs de Arc de Triomf af, want ook in Barcelona beschikken ze over een overwinningsboog. Deze Arc de Triomf is een rode bakstenen triomfboog in Neo-Moorse stijl, ontworpen door de architect Josep Vilaseca i Casanovas. De boog was destijds de hoofdingang van de Wereldtentoonstelling van 1888 die in het Parc de la Ciutadella gehouden werd. Het bouwwerk staat niet in het park maar er vlakbij, namelijk op het kruispunt van de "Passeig de Lluís Companys" en de Passeig de Sant Joan, bij het metrostation Arc de Triomf. Vroeger was dit dus de ingang tot het park, tegenwoordig ligt de echte ingang een paar hectometer verderop. Van de nieuwe ingang fietsen de renners naar de oude ingang, als het ware. Amper drie kilometer gereden, en we hebben al ontzettend veel gezien.
De boog heeft een hoogte van 30 meter. In tegenstelling tot andere triomfbogen heeft deze geen militair karakter. Verfrissend. De boog is voorzien van een hoop tierelantijnen, teveel om op te noemen. We zullen dan maar vooral noemen dat de renners zodra ze de boog passeren een lopende bocht naar links tegenkomen en direct daarna een iets scherpere naar rechts. Hierna gaat het 400 meter rechtdoor, tot de renners rechtsaf een straat inslaan die iets minder tot de verbeelding spreekt. Een straat vol typische woonblokken, voorzien van wat drempels. Het gaat 800 meter rechtdoor, terwijl er eventjes geen reclame wordt gemaakt voor de stad. Aan het eind van dit rechte stuk volgt er een nieuwe bocht naar rechts, een redelijk scherpe. Ofschoon de wegen allemaal breed zijn, dat moet het dan weer wat makkelijker maken. Na deze nieuwe bocht naar rechts fietsen de renners langs L'Auditori af, een eigentijds complex voor klassieke muziek. Het vormt onder meer de thuisbasis voor het Orquestra Simfònica de Barcelona, het symphonische orkest van Barcelona, terwijl het uiterlijk van het gebouw je vooral doet vermoeden dat de architect gedurende zijn jeugd veel Jenga heeft gespeeld. Langs het auditorium, de blokkendoos dus, rijden de renners 400 meter rechtdoor, tot er ter afwisseling een keer een bocht naar links volgt. In aanloop naar deze bocht gaat het een paar meter omlaag, maar vlak voor de bocht loopt de weg lichtelijk omhoog en ook na de bocht klimt het nog een beetje. Het is amper de moeite van het vermelden waard, een echte klim komen we niet direct tegen. Wel tramrails, daar rijden we na de bocht naar links ook bijna direct overheen. Als de ploegen over de tramrails zijn gereden gaat het 600 meter rechtdoor, een paar meter omlaag en dan langere tijd wat vals plat omhoog. Een naam mag dat niet hebben, maar het is alvast meer hoogteverschil dan tijdens de ploegentijdrit van vorig jaar. Na het rechte stuk van 600 meter slaan de renners opnieuw linksaf, na deze bocht rijden ze langs de toren die ze een tijdje terug al in de verte zagen liggen. We fietsen langs de volgende eyecatcher van Barcelona, de Torre Glòries. De Torre Glòries, voorheen bekend als de Torre Agbar, is een kantoorgebouw dat liefst 34 verdiepingen telt. De oorspronkelijke naam, Torre Agbar, is afgeleid van Aguas de Barcelona, het Spaanse waterleidingbedrijf dat in de toren gevestigd was. De toren van 144 meter hoog is ontworpen door Jean Nouvel, die het gebouw zelf omschrijft als een fallussymbool. Dat is in ieder geval een eerlijk een begrijpelijke omschrijving, in tegenstelling tot de rest van zijn verhaal: Zo lijkt de toren enigszins op de klokkentorens van de Sagrada Família en heeft hij iets van de toppen van de berg Montserrat. Daarnaast ziet hij eruit als een blauwe waterstraal die uit de grond omhoog komt, wat weer van toepassing is op het waterleidingbedrijf dat erin gevestigd was. Nee, precies.
De Torre Glòries ligt aan de Plaça de les Glòries Catalanes, een plein dat is gelegen op de kruis van drie belangrijke verkeersaders: Avinguda Diagonal, Avinguda Meridiana en Gran Via de les Corts Catalanes. Het is een plein waar men allerlei wilde plannen voor had, maar in de praktijk is het vooral nog steeds een zeer lelijk verkeersknooppunt waar de Torre Glòries de eer moet redden. Een gigantische lul als hoogtepunt, tot zover deze locatie. Voorbij het fallussymbool volgt er een scherpe bocht van 90 graden naar rechts, waarna de ploegen terechtkomen op een van de drie verkeersaders: de Avinguda Diagonal. Het begin van deze ploegentijdrit mogen we best technisch noemen. De wegen zijn breed, maar er zitten nogal wat bochten van 90 graden tussen en dat zal toch zo z'n effect hebben. Na de bocht naar rechts volgende renners een dikke kilometer de Avinguda Diagonal, een weg die inderdaad diagonaal door Barcelona loopt. De weg loopt grotendeels wat vals plat omlaag, eindelijk een stuk voor de ploegen om flink tempo te maken. Een dikke kilometer rechtdoor langs tal van kantoorpanden en appartementencomplexen, tot er ineens een diagonale bocht naar links volgt. Tijdens deze bocht rijden de renners tweemaal over tramrails, de organisatie mag aan de bak om dat een beetje veilig te laten verlopen. Fietsend langs het Parc Central de Poblenou gaat het na de bocht 200 meter rechtdoor, tot de renners weer eens linksaf slaan. Ditmaal geen diagonale bocht, maar een haakse. Een van de scherpste tot nu toe, een goede verkenning is geen overbodige luxe. Na deze bocht gaat het dan weer een kilometer rechtdoor, lichtelijk vals plat omhoog. En dan volgt er opnieuw een scherpe bocht naar links, waarna de renners zelfs bijna twee kilometer rechtdoor mogen fietsen. Min of meer, want halverwege deze strook komen de ploegen een soort van chicane tegen. Dat klinkt heel heftig, in de praktijk zal het meevallen, maar het is toch iets van bochtenwerk. Verder loopt de weg toch vooral wat onmerkbaar omhoog in het begin, daarna gaat het zelfs zichtbaar een beetje omhoog. De renners zijn inmiddels bijna in de buurt van het eerste tussenpunt, gelegen voor de poorten van het bekendste gebouw van Barcelona. Na bijna twee kilometer rechtdoor gereden te hebben volgt er nu weer een haakse bocht naar rechts, 300 meter later volgt er een stevige bocht naar links en dan zien we 'm liggen hoor. Jawel, daar is ie, onvermijdelijk: de Sagrada Familia.
De Sagrada Familia, voluit Basílica i Temple Expiatori de la Sagrada Família, is een basiliek in aanbouw naar een ontwerp van Antoni Gaudí. De naam betekent 'Basiliek en Boetetempel van de Heilige Familie'. Sinds het leggen van de eerste steen in 1882 wordt bijna voortdurend aan de kerk gebouwd, alleen gedurende de Spaanse Burgeroorlog heeft de bouw enkele jaren stilgelegen. De verwachte opleveringsdatum was 2026, maar door de Coronapandemie liep de bouw vertraging op, waardoor de einddatum onduidelijk werd. De bouwdirectie houdt het erop dat het gebouw "klaar zou kunnen zijn ergens in het eerste derde van de 21ste eeuw". De snelheid waarmee de bouw vordert, is voor een groot deel afhankelijk van de giften die bezoekers binnenbrengen. De bouw duurt inmiddels zo lang, dat reeds voltooide gedeelten al weer gerenoveerd moeten worden. Dit was overigens niet ongebruikelijk bij de bouw van kerken van dit formaat. Hoewel de kerk nog niet klaar is, werd zij op 7 november 2010 door paus Benedictus XVI tot basiliek gewijd. Architect Gaudí ontwierp naast deze basiliek meerdere andere karakteristieke bouwwerken in Barcelona, onder meer Casa Batlló en Park Güell. Gaudí maakte deel uit van het Catalaans modernisme, een stroming in de kunst waarvan de basiliek het belangrijkste symbool is. Dit Catalaans modernisme is nauw verwant aan de Jugendstil en dient dus niet verward te worden met het modernisme. Over de Sagrada Familia zou je ontzettend veel kunnen vertellen, maar goed, dan loopt dit verhaal wat uit. Kijk zelf maar even op Wikipedia, ofzo. Al is de ontstaansgeschiedenis dan nog wel geinig, blijkbaar kwam een of andere lokale boekhandelaar op het idee om een kerk op te richten, in een poging de secularisatie tegen te gaan. Hij kocht na het ontvanen van een hoop donaties een lap grond en hij wist een architect te strikken voor het project, maar die nam binnen een jaar boos ontslag. En toen kwam Gaudi pas in beeld. En de rest is geen geschiedenis, want de Sagrada Familia blijft een project van het heden. Een opvallend bouwwerk, met meerdere façades. Als de kerk ooit af is zal ie drie façades hebben die elk een fase uit het leven van Jezus verbeelden (de façade van de geboorte en de façade van het lijden zijn reeds voltooid en aan de voorkant komt de façade van de glorie), met elk vier klokkentorens. Deze twaalf torens symboliseren de twaalf apostelen. De vier torens rondom de vieringtoren staan voor de vier evangelisten rondom Jezus Christus. Bovenaan de 120 meter hoge torens boven de toegangsdeuren staan woorden als "Hosanna", "Excelsis" en "Sanctus". Voor meer leuke feitjes over de Sagrada Familia, klik hier. Matige gimmick verder natuurlijk, maak dat pleurisding gewoon eens een keer af. Er is overigens ook nog een binnenkant, die had ik kunnen zien toen ik in Barcelona was maar ik haakte af toen er een rij voor de ingang stond om het hele gebouw heen, het is een toeristische trekpleister die z'n weerga niet kent. Als ze dat ding ooit af weten te maken zou ie 170 meter hoog moeten zijn, en daarmee de hoogste kerk van allemaal. Op zich wel kicken, maar voor ons als wielervolgers zal het vooral kicken zijn dat voor de deur van de Sagrada Familia het tussenpunt van deze ploegentijdrit volgt. Na de bocht naar links gaat het 200 meter rechtdoor en langs de Sagrada Familia volgt dan na 9,6 kilometer de enige tussentijd van deze TTT.
Nog 5,2 kilometer fietsen tot de finish, na het passeren van het tussenpunt bij de Sagrada Familia. Zowel aan de voorkant als aan de achterkant van deze kerk die waarschijnlijk nooit helemaal complet zou zijn ligt een parkje, we passeren beide parkjes terwijl we lekker rechtdoor blijven fietsen. Het gaat 600 meter volledig rechtdoor over een vlakke weg, waarna we uitkomen op de Plaça de Mossèn Jacint Verdaguer. Hier komen meerdere wegen samen, onder meer de Avinguda Diagonal, de Passeig de Sant Joan en de Calle de Mallorca. Midden op de Plaça de Mossèn Jacint Verdaguer is een kicken rotonde te vinden, voorzien van standbeelden en bomen. De renners rijden om de rotonde heen, een bocht waar ze relatief weinig last van zouden moeten hebben. Het gaat bijna volledig rechtdoor, waarbij de pro-tip is om even achterom te kijken. De renners rijden langs een gebouw, met op de bovenkant van dat gebouw een gigantische uil. De Búho de Rótulos Roura, een uil die ooit in de jaren '60 door het bedrijf Rótulos Roura op het pand is geplaatst. Nu, zoveel jaar later, steelt de uil nog steeds de show. Voorbij dit pleintje, de rotonde die we kunnen negeren en de uil, gaat het nog eens 600 meter rechtdoor. Weer een stuk om op de grote plaat te stampen, even rechtdoor terwijl het eigenlijk gewoon vlak is. Aan het eind van dit stukje rechtdoor slaan de renners scherp rechtsaf, al is dit wel een enorm brede bocht. Na deze bocht gaat het 200 meter rechtdoor, voor er een schuine bocht naar links volgt. Een smalle bocht, de weg is voor het eerst deze ploegentijdrit iets smaller. Een paar meter later volgt er een tweede schuine bocht naar links, waarna de weg weer ouderwets breed is. Toch weer even een licht technische passage tussendoor, vooral als je bedenkt dat er 300 meter later opnieuw een bocht naar links volgt, een brede bocht waarna de weg zichtbaar een aantal meter omlaag loopt. De weg is nu weer gigantisch breed, we rijden een halve kilometer rechtdoor over de Passeig de Gràcia. Hier vinden we onder meer de Casa Milà, weer een meestwerk van Gaudí. Het appartementengebouw is een van zijn bekendste werk, het werd tussen 1906 en 1912 opgetrokken met wat financiële hulp van de adellijke familie Milà. De buitenmuren zijn golvend uitgevoerd, wat het een bijzonder uiterlijk geeft. Het gebouw wordt ook La Pedrera genoemd, wat Catalaans is voor De Steengroeve. Die naam slaat op het uiterlijk van het gebouw en had oorspronkelijk een pejoratieve betekenis, omdat het gebouw aan geen van de toen geldende architecturale normen voldeed. In het bouwwerk bevindt zich een museum, tevens is het dus ook een appartementencomplex, en blijkbaar was het het eerste gebouw in Barcelona met een parkeergarage. Je kon hier 100 jaar geleden je koets kwijt, geinig. Werelderfgoed ook, uiteraard.
Tussen 3,5 kilometer en drie kilometer van de streep rijden we over de Passeig de Gràcia. Met drie kilometer te gaan, zodra de Casa Batlló in beeld komt, slaan de renners rechtsaf. Nog een creatie van Gaudí, net als bij de verderop gelegen Casa Milà is hier niets hoekig, alles is golvend en afgerond net als de golven van de zee. De voorgevel is bedekt met mozaïek die doet denken aan de schubben van een draak. Het interieur van het huis bevat een lichtkoker die bezet is met tegels en blauw keramiek. De zuilen op de gelijkvloerse verdieping lijken wel de poten van dinosaurussen en het golvende dak van mozaïek de ruggengraat van een enorm monster. De balkons lijken enorme kaken van zeedieren, die als het ware uit de zee ontspringen. Het centrale thema is van de drakendoder Sint-Joris. Het gebouw ademt wel een Eftelingsfeer, in ieder geval. De renners gaan er amper iets van merken, ze slaan rechtsaf, een enorm brede en totaal niet lastige bocht, en rijden daarna praktisch rechtdoor tot op 700 meter van de finish. De weg loopt continu een beetje vals plat omlaag, amper merkbaar. Toch zal de snelheid daardoor heel hoog gaan liggen, vooral ook omdat we 2,3 kilometer zo goed als rechtdoor rijden. Halverwege een keer een flauwe bocht naar links, waar ook amper voor gestuurd hoeft te worden. Nee, dit is het terrein om je treintje goed op stoom te laten komen. Op 700 meter van de aankomst volgt er dan weer een scherpe bocht naar links. Wel weer een brede bocht, op zich kunnen de ploegen daar op hoge snelheid doorheen. Ze rijden vervolgens rechtdoor de Plaça d'Espanya tegemoet, het op één na grootste plein van Spanje, alleen de Plaza de España in Madrid is groter. Centraal op het Plaça d'Espanya bevindt zich sinds 1929 een monumentale fontein, een ontwerp van Josep Maria Jujol. Om de fontein heen ligt een rotonde, en op 300 meter van de aankomst rijden de coureurs rechtsom langs deze brede rotonde af. Enkele meters voor de finish nog bochtenwerk, heerlijk. Het plein waar de renners in de absolute slotfase van deze etappe overheen zullen fietsen is een rond punt waar grote verkeersaders bijeenkomen; Carrer de la Creu Coberta (het verlengde van de Carretera de Sants), Carrer de Tarragona, Avinguda del Paral-lel en de belangrijkste, Gran Via de les Corts Catalanes. Het plein is een ontwerp van Ildefons Cerdà, als onderdeel van het Eixample-project. De Gran Via verbindt het plein met de pleinen Plaça de la Universitat en Plaça de Catalunya. De brede rechte laan Avinguda de la Reina Maria Cristina loopt naar het Museu Nacional d'Art de Catalunya op de berg Montjuïc. En net op die weg gaat de ploegentijdrit eindigen, voorbij de rotonde rijden we tussen twee torens door, de Torres Venecianes, twee identieke, iconische torens in Venetiaanse stijl. Na het passeren van deze torens gaat het nog een aantal meter rechtdoor over de brede Avinguda de la Reina Maria Cristina. De renners kijken uit op het Museu Nacional d'Art de Catalunya, gelegen op de berg die zal figureren tijdens de finale van de tweede rit. Tijdens deze finale geen berg, de rit eindigt op een zo goed als vlakke weg, vlak voor de Plaça de l'Univers en de entree van de Fira Barcelona.
Aan de finish bevindt zich het complex van de Fira Barcelona, een hele reeks beurs-, tentoonstellings- en conferentiezalen. Het geheel werd gebouwd voor de Wereldtentoonstelling van 1929 naar een ontwerp van Pedro Domenech, Josep Puig i Cadafalch en Lluís Domènech i Montaner. Toch een beetje te vergelijken met de Jaarbeurs in Utrecht, ook toen kwamen we aan tussen de blokkendozen. Al komen we voorbij de finish dan weer de nodige mooie gebouwen tegen, een voorprofje op wat er morgen allemaal nog gaat volgen. Gedurende de 15 kilometer dwars door Barcelona zijn we een flink aantal hoogtepunten van de stad tegengekomen. Pak je het lijstje van Wikipedia erbij, dan kun je flink strepen. 'Architectonisch is Barcelona bekend vanwege de Gotische wijk en modernistische woonhuizen van het Eixample. Negen bouwwerken staan op de Werelderfgoedlijst van de UNESCO: Palau de la Música Catalana, ontworpen door Lluís Domènech i Montaner, Hospital de Sant Pau, ontworpen door Lluís Domènech i Montaner, Sagrada Família, kerk ontworpen door Antoni Gaudí, Park Güell, park ontworpen door Antoni Gaudí, Casa Milà (La Pedrera), Casa Batlló, Palau Güell, Casa Vicens en Cryptes in Colonia Güell, allen ontworpen door Antoni Gaudí.' Nou, een aantal van die casas hebben we wel gezien, net als de Sagrada Familia. En dit is slechts de lijst van werelderfgoed, daarna volgt de lijst van andere bezienswaardigheden en die is behoorlijk uitputtend. Laten we een paar dingen noemen: de Torre Glòries, gezien. Arc de Triomf, check. Montjuïc, dat komt later. La Rambla. Nee, de Ramblas hebben we dan weer overgeslagen. De populaire winkelstraat, ooit het toneel van een aanslag, komt niet voorbij, net als de Plaça de Catalunya en ook de lokale kathedraal slaan we over. Hadden we toch voor een ploegentijdrit van 25 kilometer moeten gaan, zo zie je maar weer. De Ciutat Vella, de oude stad, slaan we ook grotendeels over. De Barri Gòtic, de gotische buurt, waar onder meer de kathedraal te vinden is en waar je ook een aantal musea tegenkomt zoals het Museu Picasso negeren we ook. Lastig fietsen in de binnenstad natuurlijk, maar goed, het is in ieder geval een gegeven dat we niet alle hoogtepunten van de stad te zien krijgen. Het L’Aquàrium de Barcelona heb je ook nog, gelegen in de vrij uitgestrekte haven van de stad. Camp Nou heb je natuurlijk, het stadion van het altijd financieel wanbeleid voerende FC Barcelona. Tal van musea, zoals het Museu d'Art Contemporani de Barcelona, tal van parken, zoals het Parc de la Ciutadella, daar fietsen we dan toevallig wel weer langs. Barcelona is een stad waar je wel een paar uur kunt spenderen, met andere woorden. De lijst gaat door, maar ik veronderstel dat de boodschap duidelijk is. Beetje rondlopen in de Barri Gòtic, wellicht op een van de kunstmatige stranden gaan liggen, vooral niet in de rij gaan staan voor de Sagrada Familia, vooral niet met een zak zonnebloempitten naar Camp Nou gaan, wellicht wel de boeken van Carloz Ruiz Zafón lezen. Die beste man kwam uit Barcelona en de stad speelt ook een rol in zijn bekendste werken, onder meer in De schaduw van de wind. In Barcelona, de stad waar het boek zich grotendeels afspeelt wordt echter kritiek geleverd op het feit dat Zafón het boek in het Spaans geschreven heeft in plaats van het Catalaans. Oei. Ik heb het ook al een aantal keer over Spanje gehad, mijn excuses, Catalanen. Visca Catalunya, en dat soort dingen.
De Vuelta heeft een tijd de traditie gekend dat de ronde laat van start ging. Die traditie is nu weer helemaal terug, pas om 18:55 gaat de ronde beginnen. Caja Rural zal als eerste ploeg aan het vertrek staan, waarna om de vier minuten een nieuwe ploeg vertrek. Quick Step staat om 20:19 als laatste aan de start, de verwachting van de organisatie is dat ze om 20:35 de finish zullen bereiken en dat ze voor deze kleine 15 kilometer slechts 16 minuten nodig zullen hebben. Met al die bochten onderweg weet ik dat zo net nog niet. Bovendien zitten we met het feit dat het nog wel eens zou kunnen gaan regenen. Sterker nog, eigenlijk verwacht men dat het de hele dag gaat regenen in Barcelona. Overdag zou het mee moeten vallen, maar in de avond wordt het steeds erger en laten we nu net de pech hebben dat er 's avonds gefietst gaat worden. Normaal is dat wel lekker, want in de zomer wil het nog wel eens enigszins warm zijn in dit stukje van de wereld, nu valt dat eigenlijk wel mee en zorgt de late start er vooral voor dat de wegen mogelijk nat gaan liggen. Qua temperatuur is het prima te doen, een graadje of 28 overdag, dat koelt gedurende de ploegentijdrit iets af richting 26 graden. Met dus wat kans op regen later op de weg, met alle scherpe bochten onderweg en iedereen op zo'n onhandige tijdritfiets is dat geen ideale combinatie. Dit wordt mogelijk lachen, met andere woorden. We denken nu uiteraard allemaal meteen terug aan het kinderbadje van Jumbo, nou, tijdens deze ploegentijdrit gaan er heel veel kinderbadjes te vinden zijn. Zonder een weerman te zijn schat ik in dat alle ploegen met natte omstandigheden te maken krijgen, wat dan wel weer zo eerlijk zou zijn. Er staat redelijk wat wind, eerst uit het zuidoosten en later meer uit het zuiden, maar dat zal vermoedelijk weinig invloed hebben. De renners fietsen vooral door het rastervormig stratenpatroon van Eixample, waar vooral veel hoogbouw te vinden is. Praktisch geen open ruimtes in deze stad, de wind gaat geen spelbreker zijn. De regen mogelijk wel. De starttijden liggen al vast, slim switchen kan dus niet meer. Canvas gaat meteen om 18:55 live, we kunnen dan direct zien of de wegen inderdaad nat zullen liggen. Eurosport 1 is ook meteen op de afspraak. De NOS, ja, niet.
18:55 Caja Rural-Seguros RGA
18:59 Team dsm-firmenich
19:03 Lidl-Trek
19:07 Cofidis
19:11 Burgos BH
19:15 TotalEnergies
19:19 Arkéa-Samsic
19:23 Intermarché-Circus-Wanty
19:27 Lotto Dstny
19:31 Bahrain Victorious
19:35 EF Education-EasyPost
19:39 Alpecin-Deceuninck
19:43 Jayco AlUla
19:47 Groupama-FDJ
19:51 BORA-hansgrohe
19:55 INEOS Grenadiers
19:59 AG2R Citroën
20:03 Astana Qazaqstan
20:07 Jumbo-Visma
20:11 UAE Emirates
20:15 Movistar
20:19 Soudal Quick-Step
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
Uiteraard volgt nu nog de ploegenvoorstelling. Laat ik ter variatie de startvolgorde van de ploegentijdrit gebruiken om zo de 176 deelnemers aan deze Vuelta te introduceren. De eerste ploeg aan het vertrek is Caja Rural, het Spaanse ProTeam dat na een jaar afwezigheid terugkeert in de koers. Tien jaar op rij waren ze van de partij, tot ze vorig jaar het slachtoffer werden van het rouleren van Guillén. Dat blijft een heikel punt voor de Vuelta. Door de nieuwe regels van de UCI zijn er momenteel maar twee wildcards te verdelen voor de organisatie, terwijl er vier Spaanse ProTeams zijn. Ieder jaar vallen er dus twee buiten de boot, en om het een beetje eerlijk te houden is het idee dat er gerouleerd wordt. Dit idee werd tot nu toe consequent uitgevoerd, maar zoals dat in een corrupt land als Spanje gaat is het idee inmiddels een stille dood gestorven. Hoe dan ook, Caja Rural was er vorig jaar niet bij en nu weer wel. Met rugnummer 211 is Orluis Aular op papier de kopman. De kampioen van Venezuela is rap, hij is een van de weinige snelle mannen aan het vertrek. Al moet hij het vooral hebben van een sprint na een lastige rit. Op een lager niveau dan de Vuelta. De komende drie weken ga je weinig van hem vernemen, zoals wel meer renners van Caja Rural is dit net iets te hoog gegrepen. Een fenomeen in allerlei kleinere koersjes, geen fenomeen op dit niveau. Abel Balderstone kan dat mogelijk wel worden, de Catalaan die afkomstig is uit de provincie Barcelona is bezig aan zijn eerste jaar als prof en hij mag meteen de Vuelta rijden. Abel komt uit een dorpje op een kilometer of 40 ten noorden van Barcelona, ben je bij je debuut in de Vuelta nog praktisch thuis ook. Ik verwacht hem een paar keer in de vlucht te zien deze Vuelta, zonder daar verder verwachtingen aan te koppelen. Wel echt een leuk talent. Aan zijn naam en zijn uiterlijk te zien is hij overigens niet alleen een Catalaan, er zit ook wel wat buitenlands bloed in. Fernando Barceló is een van de bekendste namen van Caja Rural, de Aragonees heeft al een paar keer eerder de Vuelta gereden en hij valt vooral op door zijn aanvalslust. Een prima renner, die de laatste stap niet weet te zetten. Hij reed fantastisch bij Euskadi-Murias, deemsterde weg bij Cofidis en probeert nu weer een hoger niveau te bereiken bij Caja Rural, maar dat is geen sinecure. Dit wordt aanvallen zonder veel te bereiken, ben ik bang. Het meest kijk ik uit naar Jon Barrenetxea, een Bask! Hij debuteert in een grote ronde, terwijl hij bezig is aan zijn jaar van de doorbraak. Hij is bijna 1.90 en weegt behoorlijk veel, toch komt hij aardig een berg over en dan is hij nog rap ook. In de Itzulia won hij dit jaar de bergtrui, wat ooit ook zo'n beetje het eerste wapenfeit was van Omar Fraile. Daar kun je hem wel een beetje mee vergelijken. In de toekomst een renner die koersen kan winnen, tijdens deze Vuelta mag hij zich toch ook vooral op de vroege vlucht gaan richten. En wie weet komt ie dan wel een keer dichtbij de zege, er zullen nogal wat ritten naar de vluchters gaan. Jefferson Cepeda, niet de broer van die andere Cepeda, doet ook weer mee. Bezig aan een vrij matig en anoniem jaar. Kan alles wel een beetje, maar daardoor is het vaak allemaal helemaal niets. Dat zal nu ook weer zo zijn, wellicht zien we hem een keer in de vlucht maar verder zien we hem niet. De volgende naam is die van David Gonzalez, de pure sprinter van het stel. Behalve dat het geen pure sprinter is, daarvoor zijn zijn uitslagen te slecht. Dit jaar won hij warempel een koers in Portugal, maar verder loopt hij al de polonaise als hij ergens een keer 7e weet te worden. Gezien het gebrek aan sprinters deze Vuelta zou hem dat nu wellicht ook wel eens kunnen gaan lukken. Joel Nicolau is er ook nog, ook weer een jongen die we veelvuldig in de aanval gaan zien. Een beetje een onvoorspelbare jongen. Af en toe behoorlijk sterk, dat je bijna gaat denken dat ie er iets van kan. Dan weer volledig afwezig. Welke versie we nu krijgen weet ik niet, maar dat hij enkele dagen in de vlucht zal zitten lijkt een zekerheid. De ploeg kent met Michal Schlegel ook nog een klimmer die niet kan klimmen. Kijkend naar zijn foto's zie je meteen waarom dat het geval is, echt afgetraind ziet hij er niet uit. Een Tsjech bij Caja Rural, voorlopig is zijn enige daad van betekenis dat hij twee landgenoten naar dezelfde ploeg heeft weten te loodsen. Een van die twee won recent nog een rit in de Ronde van Portugal, maar doet hier dan weer niet mee. Schlegel is een betere zaakwaarnemer dan renner, kunnen we concluderen.
Vier minuten na Caja Rural staat DSM_FIRMENICH aan het vertrek. Bij die ploeg is ROMAIN BARDET de kopman, maar na zijn chute in de Tour heeft Romain geen vlekkeloze voorbereiding gekend op deze Vuelta en dus heeft hij aangegeven voor ritzeges te gaan. Net als de rest van de ploeg, het devies is dat iedereen voor ritten gaat. Het begin van het einde voor MAX POOLE en OSCAR ONLEY, want die willen allebei tijdens hun eerste grote ronde kijken hoe ver ze kunnen komen in het klassement. Pas als dat tegenvalt willen de piepjonge Britten voor de vlucht gaan. Dit komt ze op een reprimande te staan, sterker nog, dit worden strafpunten. Weinig cooperation van de boys, IJzeren Iwan gaat hier niet mee kunnen lachen. Onley en Poole zijn allebei indrukwekkende talenten, allebei sterke klimmers die op termijn waarschijnlijk goede klassementsrenners gaan worden. Het zal nu nog wat te vroeg komen, maar ik durf ze zeker niet te onderschatten. Wel gelachen om Poole met z'n contract tot en met 2027, die is binnen een jaar natuurlijk weer vertrokken. Ook gelachen om ROMAIN COMBAUD, de boezemvriend van die andere Romain. Combaud kan er helemaal niets van, geen ene reet. Een waardeloze renner, maar wel eentje met de juiste connecties. Een vriendje van Bardet, en dus mag hij net zo lang bij DSM blijven als Bardet. Een walgelijk stukje nepotisme, vrij lachwekkend ook voor een zogenaamd professionele ploeg als DSM. Minderwaardige broertjes en vriendjes van een plek geven, ik erger me dood aan dit soort praktijken. Gelukkig hebben ze ondanks hun halsstarrigheid ALBERTO DAINESE wel meegenomen naar de Vuelta, al krijgt hij dan weer totaal geen trein tot zijn beschikking. Ze vonden het bij DSM niet echt leuk dat hij zijn contract niet wilde verlengen en dus kwam hij op een zijspoor terecht. Desondanks wist hij alsnog een rit te winnen in de Giro en in deze Vuelta kan hij met wat geluk ook een ritzege pakken, zelfs zonder trein. De concurrentie is immers beperkt, en Dainese blijft redelijk snel. Won nog in Noorwegen een paar dagen geleden, qua temperatuur zal het wel even een omslag worden voor hem. SEAN FLYNN doet ook mee, het levende bewijs dat niet alle Britten hard kunnen fietsen. CHRIS HAMILTON zou volgens Spekenbrink ooit een grote ronde kunnen winnen, ik denk dat we inmiddels wel mogen stellen dat dit een schromelijke overschatting van zijn kwaliteiten was. En dan hebben we LORENZO MILESI nog, de wereldkampioen tijdrijden bij de beloften. Ook tijdens de wegrit reed hij vrij sterk, hij kan meer dan tijdrijden alleen. Nu zal hij wel ingezet worden om zo'n beetje als enige Dainese bij te staan, hoop ik voor Alberto. En wellicht een keer in de vlucht. Tevens gaat Bardet natuurlijk gewoon voor het klassement, trap er niet in.
Lidl-Trek is de volgende ploeg aan het vertrek, Juanpe Lopez is daar op papier de kopman. Geen idee wat we daar precies van mogen verwachten, zijn Tour was bijzonder anoniem en eigenlijk gewoon ronduit slecht, net als zijn Vuelta vorig jaar. In principe een begenadigde klimmer, maar op de Giro van vorig jaar na weet hij dat bijzonder goed te verhullen. Trek komt met een kliekjesploeg, ze zijn zeer zeker niet naar de Lidl geweest maar hebben gewoon wat restjes uit de koelkast geplukt. Julien Bernard bijvoorbeeld, het zal wel. Die mag iedere dag opnieuw in de aanval gaan, en dan maar hopen op het beste. Kenny Elissonde was heel sterk in de Tour de l'Ain, maar de Tour de l'Ain is niet de Vuelta. Ik verwacht niet dat we hem opnieuw zien winnen op de Angliru, dat hoop ik trouwens ook niet. Eventueel een gevaarlijke klant in een kopgroep in een bergrit, maar met al die unipuertos tijdens deze editie moet hij überhaupt eerst maar eens in zo'n kopgroep terecht zien te komen. Amanuel Ghebreigzabhier doet als enige Eritreeër mee aan deze Vuelta, de lange klimmer is nog op zoek naar een nieuw contract en dus ga ik alle kaarsen die ik in huis heb helemaal opbranden in de hoop dat Amanuel een paar mooie uitslagen weet neer te zetten. Het scheelt dat dit een rommelploeg is, dan hoeft hij in ieder geval niet voor de rest te werken. Naar hartelust aanvallen en hopen dat het een keer lukt. Bauke Mollema doet ook mee. Weinig verwachtingen van. Zelfs in de Klasikoa kwam hij er dit jaar niet meer aan te pas, het einde van zijn tijdperk is ontzettend dichtbij. Jacopo Mosca doet ook mee, de kans is aanwezig dat we drie weken lang niets van hem gaan vernemen. Edward Theuns komt waarschijnlijk wel een paar keer in beeld, hij zal met de hulp van Otto Vergaerde ongetwijfeld gaan proberen een uitslag te rijden tijdens de vlakke ritten. Er zijn maar weinig sprinters aanwezig en dat zal heel wat moraal geven aan jongens als Theuns.
Hierna staat Cofidis aan het vertrek, met Jesus Herrada als kopman. De Spanjaard won vorig jaar nog een rit in de Vuelta, vanuit de vlucht. Dat idee zal hij nu weer hebben, de linkadoor is altijd een gevaarlijke klant als hij eenmaal in een kopgroep zit en gezien zijn vierde plaats in de Tour du Limousin vorige week is hij nog in vorm ook. Met Bryan Coquard heeft Cofidis nog een interessante klant meegenomen, hij is een van de snelste mannen aan het vertrek. In de Tour werd hij een paar keer vierde in de sprints, dan kun je dus zomaar een rit winnen in de Vuelta. De aankomst in Tarragona is er echt eentje voor hem, ik noteer zijn naam vast. Hij krijgt hulp van Davide Cimolai, de Italiaan zal ongetwijfeld meegenomen zijn om de sprint aan te trekken voor Coquard. Ook de Portugees Andre Carvalho zal vast ingezet worden in het treintje. Al meer dan 10 DNF's dit jaar, de kans dat hij Madrid gaat halen lijkt me niet bijster groot. Francois Bidard is ook van de partij, het levende bewijs dat je alle Franse ploegen ritueel zou moeten verbranden. Er rijden teveel Fransen rond in het profpeloton, minstens de helft heeft niets te zoeken op het hoogste niveau. Remy Rochas is een twijfelgeval, de Franse miniatuurklimmer haalt op sommige dagen nog een behoorlijk hoog niveau. Meestal haalt hij een laag niveau, DELKO was echt de ideale ploeg voor hem. Volgend jaar gaat hij naar Groupama-FDJ en de enige vraag die je jezelf kunt stellen is de volgende: waarom? Het antwoord op die vraag is makkelijk als het over José Herrada gaat, als broer van Jesus Herrada kon hij mooi zijn carrière nog een paar jaar rekken in de zijspan. Aan het eind van dit jaar gaat hij wel met pensioen, beter laat dan nooit. En dan hebben we Ruben Fernandez nog, die ooit één dag de beste klimmer van de Vuelta was en de rode leiderstrui mocht dragen. Dat niveau haalde hij daarna nooit meer, Ruben is net als de overgrote meerderheid van Cofidis pure pelotonvulling. Kost een boel, levert weinig op.
Komen we uit bij de grootste schande van de startlijst: Burgos-BH. De WT bestaat dit jaar uit 18 ploegen, die allemaal van de partij zijn. Met Lotto-Dstny en TotalEnergies werden er ook twee ProTeams automatisch uitgenodigd. Er doen 22 ploegen mee, zodoende bleven er dus slechts twee wildcards over. Dit terwijl er vier Spaanse ProTeams zijn. Een lastige keuze voor de organisatie, maar ze hadden het voor zichzelf heel slim een stuk makkelijker gemaakt. Rouleren. Ieder jaar andere ploegen, zo houden we iedereen tevreden. Vorig jaar geen Caja Rural, maar dan wel weer Euskaltel en Kern Pharma. En Burgos, want vorig jaar konden ze drie wildcards uitdelen. Nu maar twee. Dat Caja Rural weer mocht meedoen sprak voor zich, want zij waren er vorig jaar als enige niet bij. Euskaltel deed twee jaar op rij mee, Kern Pharma was pas één keer van de partij. Burgos reed de afgelopen vier jaar mee, de logische conclusie leek dan ook dat Burgos nu een keer naast de felbegeerde wildcard zou grijpen. Rouleertechnisch gezien leek dat een zekerheidje. Maar nee, economische belangen prevaleerden. Burgos is een van de sponsoren van de Vuelta, en dus zijn ze alsnog van de partij, ook al waren ze aan de beurt om de Vuelta over te slaan. Alleen al moreel is dit niet de juiste keuze, ook sportief is het ontzettend dubieus. Sla eender welke ranking er maar op na, Burgos is de slechtste van de vier teams. Kern Pharma had hier met Adria, Arrieta, Garcia Pierna en ga zo maar door aan kunnen komen zetten, Burgos komt met, tja, met wat komen ze eigenlijk? Ik kan niet genoeg benadrukken hoe schandalig dit is. Je verkoopt hetzelfde verhaal aan alle ploegen: rouleren. Ene jaar wel, volgende jaar weer niet. Maar dan maak je een uitzondering voor Burgos, omdat je daar toevallig wat knaken van krijgt. Hoe leg je dat uit aan Euskaltel en Kern Pharma? Die moeten nu weer vanaf de zijkant toekijken, terwijl dat het logische lot van Burgos had moeten zijn. Koersdirecteur Guillén is een enorme charlatan, een onbetrouwbaar sujet. Hij moet alleen nog wat grensoverschrijdend gedrag vertonen en hij is de typische Spaanse bestuurder, mijn walging kent geen grenzen. Moeten we godverdomme weer gaan kijken naar Jetse Bol, ik ben hier helemaal klaar mee. José Manuel Diaz als kopman, dat wordt een prachtige 33e plaats in het klassement. De grap is ook nog eens dat ze hun beste renner hebben laten gaan. Oscar Cabedo werd vorig jaar 22e en het jaar ervoor zelfs 19e, maar hij kreeg geen nieuw contract. Het bestaansrecht van Burgos, nouja, dat is er niet. Cyril Barthe voor de sprints, ik zou hem niet direct in je pooltjes opnemen. Geen Angel Madrazo, want die is geblesseerd, wel Jesus Ezquerra. Werd vorig jaar een keer 7e tijdens een sprint, dat wordt lekker duosprinten met Barthe, ergens ver in de achterhoede. Eric Fagundez komt uit Uruguay en hij kan redelijk klimmen, won zelfs nog bijna in Qinghai Lake, maar op dit niveau komt hij natuurlijk niet in het stuk voor. Dani Navarro is de oudste deelnemer met zijn 40 jaar, aan zijn prestaties merk je ook wel dat hij oud is. Ander Okamika is een Bask en dus heeft hij mijn sympathie, maar tijdens zijn vorige twee deelnames aan de Vuelta wist hij niet te overtuigen. Pelayo Sanchez is het grote talent van de ploeg, hij gaat volgend jaar waarschijnlijk voor Movistar fietsen. Hij komt bovendrijven als het sneeuwt, de Asturiër lijkt dus niet direct een man voor de Vuelta. Zoals heel Burgos geen ploeg is voor de Vuelta. Door de gehaktmolen ermee. #FreeKernPharma
Over ploegen zonder bestaansrecht gesproken: TotalEnergies. Ze werden automatisch uitgenodigd, maar ze hadden deze uitnodiging kijkend naar hun ploeg moeten afslaan. Ze doen mee omdat Total belangen heeft in Spanje, maar als je kijkt naar de selectie die ze hebben opgetrommeld valt het met die belangen wel mee. Steff Cras is de kopman, hij waagt een nieuwe poging om voor een legendarisch Steff Crassement te gaan. Een anonieme 15e plaats zonder ooit in beeld te zijn geweest, dat is de drijfveer van Steff. In de Tour was hij goed op weg, tot hij door een supporter uit koers werd gekegeld. Als hij helemaal hersteld is gaan we drie weken lang zijn anonieme verrichtingen achteraf via de gekende uitslagensites vernemen. Thomas Bonnet is iemand met meer tatoeages dan uitslagen. Hij won een rit in de Ronde van Rwanda, waarna hij van de radar verdween. Het verschil is wel dat hij überhaupt ooit op de radar stond, dit in tegenstelling tot Fabien Doubey. Als hij een broer heeft moet hij snel een bandje beginnen, fietsen is in ieder geval geen doorslaand succes. Alan Jousseaume, nogmaals, alle Franse ploegen ritueel verbranden. Pierre Latour kan ons dan weer wat leedvermaak bezorgen door tijdens iedere afdaling een kwartier te verliezen. Ergens wel respect dat hij überhaupt nog op een fiets durft te kruipen, maar het is wel heel erg tragisch en vooral ook bijzonder zinloos om in een peloton plaats te nemen als je al in de remmen knijpt bij het afdalen van een viaduct. Lekker gaan Zwiften, ofzo. Als mensen iets kunnen vertellen over Paul Ourselin houd ik me aanbevolen, zo'n jongen die dadelijk tien jaar prof is geweest zonder dat iemand überhaupt weet hoe hij eruit ziet. Geoffrey Soupe halen we er dan wel weer meteen uit, met zijn imponerende baard. Begin dit jaar boekte hij een groot succes door La Tropicale Amissa Bongo te winnen, het signaal voor de gemiddelde Franse renner om vervolgens de rest van het jaar amper nog een koers uit te rijden. Soupe wordt vaak ingezet als loods voor een sprinter, maar Total heeft geen sprinter meegenomen. Soms hebben ploegen nog een lul nodig, nu hadden ze er acht nodig. Of moet Dries van Gestel hier gaan sprinten? Tja. Ik had hier ook een verhaal kunnen vertellen over Kern Pharma of Euskaltel, dat had ik toch niet iets liever gehad, moet ik heel eerlijk bekennen.
Arkea-Samsic is de volgende Franse ploeg, maar deze ploeg heeft wel bestaansrecht. Kevin Vauquelin is bezig aan een bijzonder goed jaar, vooral de eerste maanden van 2023 imponeerde hij. Daarna stond hij even een paar maanden aan de kant met een heupblessure, waarna hij zich weer langzaam in vorm moest fietsen. Dat is redelijk gelukt, in de Limousin was hij weer behoorlijk op de afspraak. Hij kan klimmen, tijdrijden en heel traag is hij ook niet. Een interessante klant, al weet ik niet of ik tijdens zijn eerste grote ronde direct veel van hem verwacht. Ik weet ook niet of ik heel veel verwacht van Elie Gesbert. Een jongen met talent die dat talent niet al te vaak laat zien. Kan soms goed klimmen, maar het valt vooral op het hoogste niveau vaak tegen. Vorig jaar reed hij de Vuelta en toen ging hij vaak zonder succes in de aanval. Dat kan nu zomaar hetzelfde zijn. Hugo Hofstetter mag gaan sprinten, maar dat gaat hem dit jaar tot nu toe heel slecht af. Soms heb je een jour sans, Hugo heeft een heel jaar sans. Een van de weinige snelle mannen, en toch gaat dit niets worden. Mathis Le Berre reed in het begin van het jaar heel sterk tijdens een klassieker, ik ben alweer vergeten welke, zoals ik zijn hele bestaan inmiddels vergeten was. Nul resultaten sinds het voorjaar, typisch. Kevin Ledanois werd ooit wereldkampioen bij de beloften, nog steeds zijn enige uitslag van enige betekenis. Al 100 jaar prof zonder iets toe te voegen aan het peloton, typisch Franse praktijken. Eerst konden we dat nog op nepotisme gooien, maar zijn vader werkt inmiddels bij Movistar en dus gaat dat argument ook niet meer op. De Pool Lukasz Owsian wordt altijd ingezet als dommekracht. Mag op kop rijden voor anderen, in die hoedanigheid wordt hij blijkbaar gewaardeerd en dat hebben we dan blijkbaar maar te accepteren. Het is al meer dan we over Michel Ries kunnen zeggen, de Luxemburger is bepaald geen Riis. Ooit wel een behoorlijk groot talent bij de beloften, maar zijn tijd als prof is op geen enkel moment een groot succes gebleken. Die zien we volgend jaar niet meer terug in het profpeloton. Cristian Rodriguez dan weer wel, de Spaanse klimmer was een specialist in het anonieme klassement, maar de laatste jaren kruipt hij steeds meer uit zijn schulp en zodoende komt hij soms zelfs in de buurt van de overwinning. Dit jaar nog tweede in de Route d'Occitanie, maar daarna waren zijn uitslagen minder. In een grote ronde ga ik nog altijd uit van een anoniem klassement, dat past uiteindelijk toch het beste bij Cristian. En met ruzie vertrekken bij zijn ploeg, dat heeft hij eerst gedaan bij Caja Rural en daarna bij Total. Volgend jaar vertrekt hij met ruzie bij Arkea, kun je probleemloos noteren.
We gaan door met Intermarche-Wanty-Circus, waar Gerben Thijssen de kopman had moeten zijn. Een van de weinige snelle mannen aan het vertrek, maar hij was niet snel genoeg om corona te ontlopen. Je zou denken dat het virus niet meer bestaat, maar niets is minder waar. Vooral renners zijn vatbaar, blijkt maar weer. Geen Gerben Thijssen, een van de favorieten voor de sprints. Hugo Page zal nu de massasprints alleen voor zijn rekening mogen nemen, de jonge Franse sprinter won recent in de Limousin voor het eerst een koers. Ik denk niet dat hij direct gaat winnen in de Vuelta, maar hij gaat zich zeker wel smijten. Boy van Poppel mag de sprints voor hem aantrekken, Deense dommekracht Julius Johansen zal vast ook plaatsnemen in de trein. De rest van de ploeg bestaat uit vrijbuiters, alle andere jongens mogen zich richten op de vroege vlucht. Kobe Goossens is na een paar maanden zonder koers weer van de partij, hij begon heel sterk aan het jaar maar raakte daarna aan de sukkel. Geen idee wat voor niveau hij nu gaat halen, het zal vast niet genoeg zijn om voor een klassement te gaan. Dan maar in de vlucht, samen met Rui Costa. De ervaren Portugees reed een zeer slechte Tour en dat is meer dan eens het signaal geweest dat iemand een goede Vuelta gaat rijden. Een stiekeme ritzege, ik sluit het niet uit. Rune Herregodts hoop ik ook veelvuldig in de vlucht te zien, er doen meerdere renners mee die van de vlucht hun specialiteit hebben gemaakt. Een aantal van die mannen samen voorop, daar teken ik voor. Rein Taaramae won twee jaar geleden nog een rit in de Vuelta vanuit de vlucht, dat kunstje zie ik hem nu niet meer herhalen. Ondanks zijn hoogtestages in Rwanda is zijn niveau dalende. Simone Petilli is de vervanger van Thijssen, een heel ander type. Een klimmer die het voor elkaar kreeg om in de Giro op de Gran Sasso te verliezen van een paar notoire niet-klimmers. Dat was de gouden kans voor Simone, zo'n kans krijgt hij nooit meer.
Na Intermarche volgt direct de volgende Belgische ploeg, Lotto-Dstny gaat van start. Een ploeg waar ze weer een zware klap te verwerken hebben gekregen. Tijl De Decker had daar volgend jaar prof moeten worden, maar hij kwam tijdens een training in aanraking met een auto en dat overleefde hij niet. Een van de mannen die ter ere van hem een rit gaat proberen te winnen is Thomas De Gendt, de vluchtexpert is zijn expertise tegenwoordig een beetje kwijt. Een zeldzaam slecht jaar van hem, al durf ik hem ook weer niet volledig af te schrijven. Hij kan er zomaar ineens weer staan, maar het lijkt me sterk. Komt er dit jaar simpelweg niet aan te pas, het lijkt klaar te zijn. Jarrad Drizners doet ook mee, die is niet heel erg goed. Net als Sebastien Grignard, die is puur en alleen prof omdat hij een Waal is en omdat de Lotto ook altijd graag een paar Walen in de ploeg heeft zodat er ook in Wallonië genoeg mensen meedoen met de loterij. Andreas Kron is dan wel weer een goede renner, die kun je opschrijven voor een vlucht her en der. Milan Menten is dan weer de sprinter van dienst, een jongen die vooral in het begin van het jaar eigenlijk boven zijn niveau wist te presteren. De laatste paar koersen haalt hij weer zijn gebruikelijke lage niveau, alsnog kan hij deze Vuelta een paar keer in de buurt van de zege gaan komen want een laag niveau is de gemene deler tussen de aanwezige sprinters. De tweede Waal van het gezelschap is Sylvain Moniquet, maar Moniquet is nog wel een acceptabele klimmer. Een jongen die de potentie heeft om de nieuwe Monfort te worden, zowel qua visibiliteit als uitslagen. Eduardo Sepulveda is dan weer een Argentijnse klimmer die simpelweg binnen is gehaald om in wat kleinere koersen punten te sprokkelen. Dat is best aardig gelukt, zo won hij recent nog de Ronde van Castilië en Leon. Prima idee dus, maar dan is het juist weer een slecht idee om hem mee te nemen naar de Vuelta. Daar gaat hij geen punten scoren, sorry. Al hebben ze bij de Lotto de punten inmiddels niet heel hard meer nodig, de voorsprong op de andere ProTeams is ondertussen gigantisch. Lennert 'neusspray' Van Eetvelt is dan weer een getalenteerde klimmer. Eentje met een zeer onbetrouwbaar hoofd, daar gaan we nog veel van horen.
Er zit een zekere opbouw in deze ploegentijdrit, we beginnen met de onbeduidende ploegjes en langzaam neemt het niveau toe. Zodoende komen we nu uit bij Bahrain-Victorious, waar ze liefst drie klassementsrenners hebben meegenomen. Wel allemaal jongens waar we vraagtekens achter kunnen plaatsen. Santiago Buitrago kende een enorme offday in Burgos, maar de dagen daarna haalde hij dan weer een behoorlijk hoog niveau. In de Giro werd hij 13e en hij won een rit, zoiets zit nu er nu vermoedelijk ook wel in. Van Damiano Caruso verwacht je meer, zeker na zijn vierde plaats in de Giro dit jaar, maar tijdens de afgelopen Ronde van Burgos reed hij geen seconde in beeld. Het kan zijn dat hij goed aan het pieken is, of hij is gewoon niet in vorm. En wat te denken van Mikel Landa. Die was bezig aan een heel goed en ongebruikelijk stabiel jaar, tot de Dauphine. Daar reed hij slecht, wat een voorbode bleek te zijn. Zijn Tour was enorm slecht, waardoor hij door de goegemeente meteen is afgeschreven. Dat lijkt me wat te vroeg, zeker als je kijkt naar zijn uitslagen in het begin van het jaar. Landa zat vooral emotioneel even in een wakje. Het is een gevoelige jongen, en het zat hem totaal niet lekker dat hij nog geen contract had voor volgend jaar. Hij nam zelf dan maar het heft in handen en vroeg aan Quick Step of ze niet toevallig op zoek waren naar een knecht voor Evenepoel. Dat waren ze, en dus heeft Landa onderdak voor volgend jaar. Van de onzekerheid is hij verlost, dus zou hij zomaar eens herboren kunnen zijn. Al is de Vuelta doorgaans niet zijn ronde, maar dat moet nu dan maar veranderen. Het Landismo is gebaseerd op hoop, ook al is die hoop nergens op gebaseerd. Bij Bahrein staat Wout Poels ook nog eens aan het vertrek. Ritje gewonnen in de Tour, daarna nog even op hoogtestage geweest en nu zal hij weer proberen een rit te winnen. We mogen niet uitsluiten dat zijn plan slaagt, dat hij nog de moeite heeft genomen om zo'n hoogtestage af te werken zegt genoeg. Kattenkiller Antonio Tiberi is ook van de partij, we beschieten hem als in de buurt komt van een goed resultaat. Gelukkig hoeven we niet te schieten, want hij bakt er sinds zijn overstap naar Bahrein niets van. Jasha Sütterlin, Kamil Gradek en Matevz Govekar zijn de resterende renners. Sütterlin is een hardrijder die tegenwoordig niet meer zo hard rijdt, Gradek is een hardrijder die nooit heel hard heeft gereden en Govekar is een van de weinige Slovenen die niet zo goed is. Wel een beetje rap, kan eventueel mee gaan sprinten.
De volgende ploeg is EF Education, waar Hugh Carthy de kopman is. Ook Hugh neemt een paar vraagtekens mee, want in de Tour de l'Ain ging hij vrij hard op z'n plaat en het is een beetje de vraag in hoeverre hij hersteld is. Dit overigens nadat hij ook al uitviel in de Giro, het is niet echt het jaar van Carthy. In principe een naam die je altijd moet noemen, maar mijn verwachtingen zijn niet heel hoog. Zo'n verstoorde voorbereiding is tegenwoordig dodelijk. Niveau is te hoog om je dit soort fratsen te kunnen veroorloven. Bissegger is de volgende naam bij EF, de Zwitserse tijdrijder die dit jaar nog geen fatsoenlijke tijdrit heeft gereden. Ik zou het kunnen waarderen als hij deze Vuelta een paar keer in de aanval gaat, hij heeft eigenlijk teveel talent om zo anoniem rond te rijden. Jonathan Caicedo uit Ecuador is ook van de partij, bezig aan een vrij matig jaar. Tot de Ronde van Burgos, ineens kwam hij bovendrijven. Als hij goed piekt kan hij zomaar vanuit de vlucht een rit winnen, zoals hij in de Giro ooit al deed. Diego Camargo reed gedurende het jaar dan weer een paar aardige uitslagen bij elkaar, maar was in Burgos totaal niet op de afspraak. Dat wordt niets dus. Andrea Piccolo is een enigma, ik snap niets van die renner. Vorig jaar was hij ontzettend goed, dit jaar is hij weer ontzettend slecht. Op basis van dit jaar lijkt het me vrij onwaarschijnlijk dat hij in beeld gaat rijden. Dan komt Sean Quinn eerder in aanmerking, de Amerikaan is zich goed aan het ontwikkelen. Niet direct om hier enorm hoge ogen te gooien, maar wel eentje voor de toekomst. Van den Berg en Van den Berg maken de selectie compleet. Marijn van den Berg is de sprinter van dienst, bezig aan zijn jaar van de doorbraak. Al wat mooie koersen gewonnen en ik sluit niet uit dat hij nu ook een rit gaat winnen. Julius van den Berg kan er echt helemaal niets van, maar SEG weet toch altijd weer een plaatsje voor hem te vinden. Ik heb gelezen dat hij voor volgend jaar ook alweer een plekje in de WT heeft gevonden, echt lachwekkend. Wellicht kan hij iets betekenen voor Marijn van den Berg, die verder niet op heel veel steun hoeft te rekenen.
Marijn van den Berg moet in de sprints vooral het wiel van de mannen van Alpecin zien te volgen, de enige ploeg die daadwerkelijk werk wil maken van de sprints. Kaden Groves is de kopman, op papier de snelste van alle mannen aan het vertrek. Won een rit in de Giro, en hij won vorig jaar ook al een sprint in de Vuelta. Na de Giro reed hij de Ronde van Zwitserland, waar hij niets presteerde, daarna noteerde hij alleen een DNF op het wereldkampioenschap. Zijn vorm is een vraagteken, maar op basis van zijn prestaties in het verleden mag je verwachten dat hij hier alle sprints komt winnen. Vooral omdat hij een goede trein heeft. Hij is geen 'Ollander, dus Robbe Ghys zal wel de sprint voor hem willen aantrekken. Ghys verloor op het afgelopen WK tijdens de koppelkoers van Van Schip en Havik en dat zit hem nog steeds niet lekker. Slapeloze nachten gehad en nu trekt hij op gramschap naar de Vuelta. Een vreemde jongen, deze Robbe Ghys. Maar wel een getalenteerde jongen. In principe aangetrokken als lead-out, maar hij heeft zelf ook al een paar sterke sprints gereden. Nu zal hij moeten werken voor Groves, neem ik aan. Net als Edward Planckaert, ook een van de vaste lead-outs van Alpecin. Ook iemand die zelf een uitslag kan rijden, ze verzamelen bij Alpecin graag allemaal dezelfde types. Maurice Ballerstedt is een renner die zichzelf nog aan het ontdekken is, maar bij Alpecin hebben ze genoeg zien. Die mag werken voor anderen. In dit geval zal het vooral werken voor Groves worden, gezien ze hem richting de klassieke kant en de sprints aan het duwen zijn. Toch al minstens drie man in dienst van Groves, mogelijk worden ook Gaze en Bayer ingezet in de sprinttrein. De deelname van Gaze vind ik verrassend, dat is een mountainbiker die amper op de weg rijdt. Af en toe een koersje, maar nu ineens een grote ronde. Hij heeft 17 koersdagen op de weg achter de rug, er komen er nu misschien wel 21 bij. Aangezien hij amper op de weg rijdt is het lastig om veel over hem te vertellen, maar ook hij lijkt redelijk snel te zijn en dus vermoed ik zomaar dat ook hij voor Groves aan de bak mag. Bayer werd binnengehaald als klimtalent, maar hij kan niet klimmen en een talent is het ook niet echt. Op kop boren voor Groves en wellicht tussendoor nog een keer in de vlucht. Houden we Jimmy Janssens en Jason Osborne over. Janssens gaat veel op kop moeten rijden, ben ik bang voor hem. Jason Osborne is dan weer een roeier die zich via Zwift een weg naar het profpeloton heeft weten te fietsen. Een jongen die enorme wattages uit zijn lichaam kan persen, maar nog niet bepaald goed overweg kan in het peloton. Deze Vuelta gaat een ontdekkingstocht worden voor hem, op basis van zijn wattages mag je vermoeden dat hij zodra hij enige handigheid krijgt op termijn wel mooie uitslagen kan neerzetten in de grote rondes. Wellicht komt hij nu al in een bergrit een keer in een goede vlucht terecht. Osborne voor die etappes, Groves voor de vlakke ritten, verder is het niet de meest inspirerende ploeg van Alpecin ooit. Alsnog zullen ze zoals altijd wel weer hun ritzege binnenhalen.
Bij Jayco-Alula staat de winnaar van deze Vuelta aan het vertrek. Oké, misschien niet van deze Vuelta, maar ik heb inmiddels genoeg gezien. Hagos Welay gaat de wereld versteld doen staan. De jonge Ethiopiër heeft een bijzonder traject moeten afwerken om hier te komen. Hij kwam ooit in Zwitserland terecht bij het World Cycling Centre, op het moment dat hij terug zou keren naar Ethiopië brak daar oorlog uit in zijn thuisregio. Hij kon niet terug, besloot in Zwitserland te blijven en vroeg daar asiel aan. Door die hele procedure heeft hij twee jaar niet kunnen fietsen. Een jonge renner die twee jaar aan ontwikkeling verliest, dat had funest moeten zijn. Maar niet voor Hagos, vorig jaar kon hij dan eindelijk weer gaan fietsen en hij boekte meteen enkele mooie resultaten. Brent Copeland had namens Jayco genoeg gezien, hij bood Hagos meteen een driejarig contract aan. Tijdens zo'n beetje zijn eerste koers voor Jayco raakte hij zwaar geblesseerd, waardoor hij enkele maanden niet kon fietsen. Na zijn terugkeer in het peloton volgde het ene mooie resultaat na het andere en nu staat hij meteen tijdens zijn eerste jaar als prof aan het vertrek in een grote ronde. Zijn tweede echte jaar op de fiets, min of meer. Als je het zo bekijkt en zijn achtergrond meeneemt is zijn ontwikkeling onvoorstelbaar. Hagos is een pure klimmer, eentje waar we echt nog heel veel van gaan horen. Misschien niet direct deze Vuelta, maar het gaat wel een mooie ontdekkingstocht worden. De handigheid in het peloton moet er nog wat meer komen, maar laat de weg bergop lopen en Hagos zal op de afspraak zijn. In de toekomst vooral, in het heden zullen ze bij Jayco eerder rekenen op Eddie Dunbar. De Ier reed een bijzonder sterke Giro, hij liet daar zien dat hij een gevaarlijke klant is in grote rondes. Na de Giro reed hij alleen nog de Ronde van Polen, maar daar was hij meteen weer vrij sterk. We noteren zijn naam nu weer. De naam van Felix Engelhardt mogen we ook wel even noteren, de jonge Duitser heeft dit jaar al twee koersen gewonnen. Hij is vrij snel in de sprint van een uitgedunde groep, in potentie dus een gevaarlijke klant als je hem in een kopgroepje zet. Kan ook vrij behoorlijk klimmen, de Vuelta is op papier de ideale grote ronde voor hem. Michael Hepburn hoort dan weer bij het meubilair van Jayco, hij is een simpele knecht. Jan Maas is ook een simpele knecht, tevens schijnt hij heel grappig te zijn. Moppentapper Jan zorgt voor de sfeer, dankzij zijn humor werd Mathieu wereldkampioen. Callum Scotson heeft merkwaardig genoeg een paar goede koersen gereden dit jaar, maar tijdens de afgelopen Ronde van Polen werd hij 55e en dat vind ik een resultaat dat meer bij zijn statuur past. Met Matteo Sobrero en Filippo Zana neemt Jayco tot slot twee sterke Italianen mee. Sobrero is wel heel wisselvallig, over zijn vorm valt nooit een zinnig woord te zeggen. Zana is in die zin meer een zekerheid. Sterke Giro gereden, rit gewonnen, die vorm doorgetrokken naar de Ronde van Slovenië en sindsdien geen koers meer gereden. Als hij nog steeds over die vorm beschikt kan hij ook nu weer een rit gaan winnen vanuit de vlucht.
De volgende ploeg vind ik best hilarisch. Groupama-FDJ komt met een bizar jonge ploeg aanzetten, op twee renners na doen ze allemaal mee voor het jongerenklassement. Rudy Molard is de nestor van het stel, hij mag toezicht gaan houden bij de ballenbak. Hij is zelf in staat om op gezette dagen een goede uitslag te noteren, maar het zal hier vooral om andere renners te draaien. De andere veteraan bijvoorbeeld, de 26-jarige Michael Storer. Die zette recent de Tour de l'Ain naar zijn hand, ondanks een valpartij, en even later werd hij ook nog derde in de Limousin. Een paar jaar geleden won hij twee ritten in de Vuelta en hij lijkt momenteel weer over benen te beschikken die hem naar ritzeges zouden kunnen brengen. Al kan het zomaar zo zijn dat de twee oudere renners, zelf niet eens heel oud, in dienst van de volgende generatie moeten rijden. Twee namen spreken enorm tot de verbeelding, die van Romain Gregoire en Lenny Martinez. Gregoire is een soort van Alaphilippe, een jongen met enorm veel punch. Kan aardig klimmen, maar is zeker geen topklimmer. Wel een jongen die op termijn zo'n beetje al het heuvelwerk naar zijn hand gaat zetten. Gewoon al vijf koersen gewonnen dit jaar, hoewel hij pas 20 is. Een geweldig groot talent, heel benieuwd wat hij de komende weken kan laten zien. Je kunt hem stiekem gewoon al noteren voor de tweede rit, een aankomst die hem op het lijf is geschreven. Lenny Martinez is dan weer een typische Franse klimmer. Laat de weg bergop lopen en hij is vooraan te vinden, alle andere onderdelen van het wielrennen zijn hem net wat minder gunstig gezind. Tijdrijden kan hij niet, met zijn 50 kilo waait hij overal weg. Wel weer een gigantisch groot talent, al verwacht ik niet direct dat hij ooit een grote ronde wint. Qua klimmersbenen zou dat kunnen, voor de rest is hij net wat te beperkt. Alsnog een razend interessante renner, als de sterren goed staan kan hij deze Vuelta ook meteen imponeren. Met Lewis Askey en Samuel Watson neemt FDJ twee Britten mee die over een zekere mate van snelheid beschikken. Ik schat zo in dat het vooral Askey gaat zijn die zich mag mengen in de sprints, met hulp van Watson. De jonge Italiaan Lorenzo Germani zal ze daarbij waarschijnlijk ondersteunen, die lijkt op z'n 21e al gedegradeerd te zijn tot knecht. Clement Davy is de slechtste renner van het stel, weer zo'n renner die nooit prof was geworden als hij een andere nationaliteit had gehad.
De interessante ploegen komen er nu echt aan. Bora-Hansgrohe bijvoorbeeld, waar ze in ieder geval qua namen een sterrenensemble hebben opgetrommeld. Aleksandr Vlasov is de kopman, hij werd recent nog tweede in de Ronde van Burgos achter Roglic. In de Giro van dit jaar lag hij 7e, tot hij ziek uitviel. Iemand die sowieso bij de eerste 10 gaat eindigen, tenzij hij weer eens ziek uitvalt. Overkomt hem met enige regelmaat. Mocht dat het geval zijn, dan hebben ze met Cian Uijtdebroeks een schaduwkopman. De meest onuitspreekbare naam voor de buitenlandse commentatoren, al is het voor ons ook al een vrij pittige naam. Cian is pas 20 en ook hij begint aan zijn eerste grote ronde. Ooit werd er gezegd dat hij zelfs nog beter is dan Evenepoel, maar dat is niet zo. Alsnog is hij een heel groot talent, een zeer getalenteerde klassementsrenner. Zesde in de Ronde van Romandië, zevende in de Ronde van Zwitserland, dat soort uitslagen vertellen genoeg. De Vuelta is echt zijn doel van het seizoen, daar heeft hij naar toegewerkt en dus mogen we best wel iets van hem verwachten. Al leggen we de lat maar beter niet al te hoog, hij is immers pas 20. Rustig aan. Met Sergio Higuita en Emanuel Buchmann neemt Bora nog twee klassementsrenners mee, al kun je ze wellicht beter voormalig klassementsrenners noemen. Higuita is bezig aan een teleurstellend jaar, Buchmann is bezig aan teleurstellende jaren. Bij Higuita zit een ommekeer er nog in, Buchmann schrijven we af. Bora neemt ook nog eens Kämna mee, dit is echt een serieuze ploeg. Kämna probeerde een klassement te rijden in de Giro, dat leverde hem een anonieme 9e plaats op. Ik hoop dat hij daarvan heeft geleerd. Geen klassement meer, gewoon lekker ouderwets aanvallen en een rit proberen te kapen. Als hij daar zijn zinnen op zet lukt het meestal ook, lijkt mij een no-brainer. Al waren zijn laatste koersen wel vrij slecht, het volgende mentale dipje is bij Kämna nooit ver weg. Met Ben Zwiehoff, waar mijn hoofd automatisch Zwiebelhoff van maakt, neemt Bora nóg een klimmer mee. De voormalig mountainbiker is dit jaar in bijna iedere koers ver van voren geëindigd, met als enige kanttekening dat hij vooral kleinere koersen heeft gereden. In deze Vuelta zal het best tegen gaan vallen, zeker als hij moet gaan werken voor alle andere kleppers van Bora. Nico Denz gaat een volledig anonieme Vuelta rijden, dat geef ik je op een briefje. Die gekke Nico won twee ritten in de afgelopen Giro, uit het niets. Sindsdien noteerde hij drie DNF's op rij, het kostje van Nico is gekocht. Die komt volgend jaar weer een keer ergens bovendrijven, voor een dag of twee. Jonas Koch maakt de ploeg rond. Een renner met een zekere mate van snelheid, die vooral veel bidonnen zal mogen halen en wellicht een keer op kop van het peloton gezet zal worden.
INEOS-Grenadiers, die ploeg bestaat ook nog. Geraint Thomas is daar de kopman. De Brit leek lange tijd op weg naar de eindzege in de Giro, maar tijdens de afsluitende klimtijdrit ging het mis en moest hij de roze trui overdragen aan Roglic. Sindsdien hebben we niet veel vernomen van Thomas, hij reed vrij anoniem rond in Polen en hij werd tiende tijdens het WK tijdrijden. Dat zegt allemaal niets bij Thomas, die eikel kan zomaar ineens weer op punt staan. Ik hoop van niet, want het blijft een lachwekkende renner. Een wanstaltig Skyproduct, als die ploeg nooit was ontstaan hadden we ook nooit van Thomas gehoord. Maar goed, hij zou dus zomaar weer een goed klassement bij elkaar kunnen fietsen. Het is pas zijn tweede Vuelta ooit, dus het is een beetje de vraag of de Vuelta een goede koers voor hem is. Hopelijk niet. Ondersteund wordt Thomas door Thymen Arensman, die zijn eigen kansen weer eens mag opofferen. Arensman is na zijn zesde plaats in de Giro vooral in het nieuws gekomen door te melden dat hij nog een paar kilo lichter is geworden terwijl hij wel hetzelfde vermogen blijft trappen, een rasechte Skyklassieker. Froome en Wiggins kwamen ook altijd met dat verhaal. Naar bijsmaakje, als je het mij vraagt. Ondanks een magere Ronde van Polen staat Arensman naar eigen zeggen op punt. Laten we hopen van niet, des te slechter hij rijdt des te minder interviews met hem en hem horen praten zuigt alle levensvreugde uit je dus nee, geen prestaties en geen interviews van Arensman graag. Jody Bernal met zijn fopneus doet ook mee, ik kan maar niet wennen aan dat nieuwe hoofd van hem. Het is een totaal ander mens. Totaal andere prestaties ook, hij fietst rondt als Rob Ruijgh. Toch zonde. Jonathan Castroviejo en Omar Fraile zijn de twee Baskische luitenanten van dienst. Castroviejo reed een bizar sterke Tour, hij werd zomaar 15e in het klassement. Zo goed klom hij nog nooit, van mij mogen alle kopmannen door het ijs zakken waarna hij gaat proberen een rit te winnen. Niet dat hem dat ooit zou lukken, met zijn tactisch besef van een prullenbak. Fraile reed dan weer een wat minder opvallende Tour, ik verwacht ook niet direct dat hij nu wel gaat opvallen. Laurens De Plus komt naar de Vuelta om schade aan te richten, naar eigen zeggen. Hij wil de meesterknecht worden van Thomas, die volgens hem op punt staat. De Plus zat blijkbaar nog meer met de nederlaag in de Giro dan Thomas zelf, hij zette het op een zuipen. Die gaat dus geen poot vooruit komen, de schade zal vooral aangericht worden in de kroeg. Random grote naam aan het vertrek: Filippo Ganna. Meteen een belangrijke kracht voor de ploegentijdrit, ook iemand die de tijdrit in Valladolid naar zijn hand kan zetten. Hij kan als het nodig is ook nog sprinten, zo won hij recent in de Ronde van Wallonië nog een etappe. Een leuke random toevoeging, als je het mij vraagt. Beter dan Kim Heiduk. Die kent u niet, en die kent u over drie weken nog steeds niet.
Ingeklemd tussen allerlei topploegen mag AG2R vervolgens aan de ploegentijdrit gaan beginnen. Die komen me met een partij een waardeloze equipe, dat willen wij niet weten. Mickael Cherel, die aan het eind van het jaar met pensioen gaat, is op papier de kopman, als een soort van eerbetoon. Iedereen in het peloton schijnt een hekel te hebben aan Cherel, die gunnen we dus eigenlijk helemaal geen eerbetoon. Dan is Geoffrey Bouchard een renner om wat meer aandacht aan te besteden, als de wind goed staat is dat op oneven dagen een goede klimmer. Kan zomaar een keer in de goede vlucht belanden. Dorian Godon, winnaar van de Brabantse Pijl godbetert, kan wellicht een poging wagen om zich te mengen in een sprint, of misschien een keer in een vlucht. Paul Lapeira vind ik een regen van FM, ik betwijfel of hij wel echt bestaat. Werd schijnbaar 15e in de Ronde van Wallonië en een paar dagen later vierde in een Frans 1.1-koersje. Denk niet dat we veel van hem gaan vernemen, maar je weet het nooit. Damien Touzé was een soort van snel, ooit, heel lang geleden, in koersjes van een zeer laag allooi. Met Andrea Vendrame beschikt AG2R dan wel weer over een potentiële rittenkaper, iemand die ook altijd op de afspraak is als de aankomst lichtelijk hellend is. Wel op de afspraak voor een 8e plaats, maar toch. Larry Warbasse is een vermoeiende rubriek en Nicolas Prodhomme is een soort van Hubert Dupont maar dan oneindig veel slechter. Die is dadelijk ook weer heel veel jaar prof geweest en als je z'n naam opzoekt kom je hem alleen tegen in mijn voorbeschouwingen voorafgaand aan de koers.
Nog vijf ploegen te gaan, de mindere goden van Astana zijn nu aan zet en daarna volgen nog vier ploegen vol kleppers. Bij Astana kunnen we kijken naar het geblondeerde haar van Samuele Battistella, die na een knappe Ronde van Polen vervolgens weer spoorlog was in de Ronde van Burgos. Dat wordt dus niets. Op zich is dat het thema van Astana, want David De la Cruz schrijf ik ook niet op voor een mooi resultaat. Daar is niet veel meer van over, net zoals Luis Leon Sanchez ondertussen dan toch echt oud begint te worden. Javier Romo is dan weer jong, na een vrij mager jaar reed hij ineens weer sterk rond in Burgos. Als Astana hier mooie resultaten wil boeken dan zal dat vooral van Romo moeten komen, denk ik. Dombrowski kan er niets meer van, Pronskiy is waardeloos dit jaar, Fabio Fellini is een wegkapitein van het niveau Roy Curvers en het wordt tijd voor Andrey Zeits om wat anders te gaan doen. Nutteloze ploeg, tenzij Romo het op z'n heupen krijgt.
We komen nu uit bij de waanzinnige ploeg van Jumbo-Visma. Drievoudig Vueltawinnaar Primoz Roglic is van de partij, na zijn zege in de Giro keerde hij terug in Burgos en die koers won hij ook maar meteen. Iedere koers die hij dit jaar reed won hij, hij is nu ook weer een van de topfavorieten. De Vuelta is zijn koers, al ging het vorig jaar mis. Maar dit jaar is er weer sprake van een nieuw verhaal. Hij reed de Vuelta vooral na een teleurstelling in de Tour en vaak met een halve voorbereiding, nu heeft hij zich na de Giro volledig kunnen richten op deze Vuelta en dus mogen we verwachten dat hij beter is dan ooit. Een van de grootste concurrenten met het oog op de eindzege zit in zijn eigen ploeg, tweevoudig Tourwinnaar Jonas Vingegaard. Bij hem is er dan weer geen sprake van een ideale voorbereiding op de Vuelta, hij is na de Tour niet meer op hoogtestage geweest. Geen idee wat hij wel heeft gedaan, zijn vorm is echt een volledig vraagteken. Al kun je je er weinig bij voorstellen dat hij onvoorbereid naar deze Vuelta trekt, de man die het liefst zo min mogelijk koersen rijdt gaat niet voor de lol aan een grote ronde beginnen denk ik. Ik kan er weinig uitspraken over doen, behalve dan dat zijn Tour dusdanig indrukwekkend was dat hij in principe op halve kracht ook nog de Vuelta zou moeten kunnen winnen. Zijn niveau daar was echt krankzinnig, dat zal nu niet allemaal weg zijn. De interne strijd bij Jumbo kan wel leuk worden, in het begin van de ronde komen we vooral ritten tegen die Roglic wat meer zullen liggen, maar het tweeluik in de Pyreneeën is dan weer het terrein van Vingegaard. Dit kan vermakelijk worden. Jumbo gaat proberen drie grote rondes in hetzelfde jaar te winnen en ze lijken perfecte kaarten te hebben. Vooral als je de rest van de ploeg ziet, het zijn allemaal kleppers. Gesink is de minste naam, maar ook hij haalt nog steeds een acceptabel niveau. Bij de eerste 30 in Burgos, hij kan weer mooi op kop gaan sleuren, totdat hij onvermijdelijk weer eens valt en wat botten breekt. Over vallen gesproken, Wilco Kelderman doet ook mee. En Sepp Kuss, die drie grote rondes in hetzelfde jaar rijdt. Zijn enige koersen ook, eigenlijk. Tussen de Giro en de Tour reed hij niets, tussen de Tour en de Vuelta ook niet. Hij gaat weer een aantal dagen op de afspraak zijn, maar waarschijnlijk neemt hij deze Vuelta net wat meer snipperdagen. Jantje Tratnik, de boezemvriend van Roglic, is ook van de partij. Niet alleen omdat hij een vriend is, ook omdat hij ontzettend hard kan fietsen. Een zeer ongelukkig jaar vol blessures achter de rug, maar zijn 18e plaats in Burgos geeft aan dat hij klaar is om Roglic en Vingegaard perfect te ondersteunen. Met Valter staat er nog een goede klimmer aan het vertrek, al valt zijn niveau de laatste koersen een beetje tegen. En dan is er nog Van Baarle, een renner die geen introductie nodig heeft. Wat een team, pfoe.
Dan: UAE. Kopman aldaar is Juan Ayuso, de grote Spaanse hoop. Ayuso is een gigantisch groot talent, dat bewees hij vorig jaar nog door op 19-jarige leeftijd derde te worden in het eindklassement van de Vuelta. Dit jaar had hij door moeten stoten, maar door een blessure is het seizoen een beetje in het water gevallen. Pas in april reed hij voor het eerst een koers, in de Ronde van Romandië stond hij bergop nog niet op punt maar hij won wel meteen een tijdrit. Zijn volgende koers was de Ronde van Zwitserland, waar hij zelfs twee ritten wist te winnen. Na deze rondjes in Zwitserland werkte hij via de Spaanse kampioenschappen en een aantal Baskische koersen toe naar de Vuelta, maar ook dat verliep niet helemaal vlekkeloos. In de Prueba Villafranca kwam hij in de slotkilometer ten val, waar hij tijdens de volgende koersen toch wat last van leek te hebben. Op basis van al het gesukkel dit jaar lijkt het onwaarschijnlijk dat Ayuso zijn prestatie van vorig jaar kan evenaren, maar het blijft natuurlijk een uniek talent. Hij gaat hoe dan ook van start als een van de grote favorieten, maar ik plaats hem wel een eindje onder Roglic, Vingegaard en Evenepoel. De werken van Iñigo San Millán mogen we niet onderschatten, de wetten van de logica dicteren dat hij net als Pogacar op den duur hinder moet ondervinden van zijn gebrekkige voorbereiding. De schaduwkopman bij UAE is Joao Almeida, maar die heeft zichzelf al vakkundig ingedekt. Hij heeft met tegenslag te maken gehad na het WK, waardoor zijn vorm nu niet zo goed is als zijn vorm vlak voor de Giro. Hij wil alsnog op het podium terechtkomen, maar als dat niet lukt heeft hij zijn excuus alvast paraat. De ploegentijdrit hebben ze niet specifiek voorbereid, dus ook voor dat aanstaande tijdsverlies is het excuus al gevonden. Naast Ayuso en Almeida neemt UAE met Vine nog een sterke klimmer mee, al zal Vine nooit een klassementsrenner worden. Vorig jaar won hij namens Alpecin twee bergritten en reed hij in de bergtrui, tot hij weer eens op z'n bek ging en de Vuelta moest verlaten. Dit jaar is hij 25 keer gevallen tijdens de Giro, recent dook hij tijdens de Ronde van Burgos nog maar eens het skoekeloen in. Een geweldige klimmer als de weg continu rechtdoor loopt, zodra er bochtenwerk aan te pas komt is Vine kwetsbaar. Ik pak mijn telraam erbij voor het aantal valpartijen deze Vuelta. Het enigma Marc Soler doet ook weer mee, vorig jaar won hij nog een rit in de Vuelta. Op basis van zijn magere Tour lijkt de kans op herhaling vrij klein, ook omdat hij nu waarschijnlijk wat meer op Ayuso zal moeten passen. Finn Fisher-Black debuteert, maar op een goede Ronde van Sicilië na heb ik hem nog op weinig bijzonders kunnen betrappen. Sebastian Molano is de sprinter van UAE, die had moeten rekenen op de steun van de gebroeders Oliveira. Een van de twee haakte af, dus is er maar één Oliveira die Molano kan ondersteunen. De vervanger van de andere Oliveira is Domen Novak, meer een klimmend type. Molano begon goed aan het jaar, maar hij werd in België van de fiets gereden en daar moest hij een paar maanden van herstellen. Na zijn terugkeer in koers was hij vrij slecht, tot hij in Burgos de eerste rit won. Hij is dus klaar om de massasprints te betwisten in deze Vuelta.
De voorlaatste ploeg is Movistar, waar Enric Mas de kopman is. Tijdens de eerste rit van de Tour kwam Mas samen met Carapaz ten val en allebei moesten ze de koers verlaten. Carapaz is nog steeds niet hersteld, terwijl het herstel van Mas ook niet snel ging. Hij kon Burgos niet rijden, bijvoorbeeld, maar blijkbaar is hij toch op tijd fit om de Vuelta te rijden. Mijn verwachtingen kunnen amper lager zijn, het is moeilijk voor te stellen dat hij nu ineens in topvorm is. Al zijn de wonderen de wereld nog niet uit, maar het zou een ongekend kunststukje van Taus vormen. Zodra de weg bergop loopt moet Movistar verder vooral rekenen op Einer Rubio, die recent nog vijfde werd in Burgos. Ritje gewonnen in de Giro ook natuurlijk, de kleine Colombiaan gaat weer veelvuldig belasterd worden door Jeroen en Karsten. De belangrijkste renner van Movistar is voorts natuurlijk Oier Lazkano. Ik denk dat de nieuwe koning van de vroege vlucht zomaar eens een paar etappes kan gaan winnen. Oier is bezig aan een fantastisch jaar. Het grote publiek leerde hem kennen in Dwars door Vlaanderen, maar de echte kenners waren al veel langer op de hoogte van zijn kwaliteiten. Zet hem in een kopgroep en de rest heeft een groot probleem. Dat is inmiddels vaak genoeg gebleken, de echte verrassing is wat mij betreft dat hij tegenwoordig ook steeds vaker vanuit het peloton een uitslag weet te rijden. Als Oier zo doorgaat is hij over een tijd echt niet meer te stuiten en daar heb ik ontzettend veel zin in. Hup Andre. Ivan Garcia Cortina mag gaan sprinten, ofschoon hij niet kan sprinten. Ruben Guerreiro blijft een vreemde renner, als het draait kan hij ook zomaar een keer hoge ogen gooien vanuit een vlucht. Nelson Oliveira is dan weer de regelmaat zelve, een uiterst betrouwbare kracht. Carlos Verona is ook zo'n betrouwbare kracht, maar hij schijnt niet fit te zijn en hij is vervangen door de veteraan Imanol Erviti. Wellicht bezig aan zijn laatste jaar, nu Valverde is gestopt is Erviti in zekere zin ook gestopt. Hij was sowieso al niet van het in beeld rijden, maar dit jaar heb ik hem helemaal nog niet gezien. Jorge Arcas, een renner die er vrij weinig van kan maar die volgens Movistar een soort nieuwe Lastras is, maakt de ploeg rond. Gaan we drie weken lang niets van horen, zoals altijd.
De laatste ploeg aan het vertrek is uiteraard de ploeg van de winnaar van vorig jaar. Remco Evenepoel mag namens Soudal-Quick Step zijn titel komen verdedigen. Over Evenepoel hoef ik weinig te zeggen, hij is simpelweg een van de grote favorieten. Een van de beste renners op aarde, wel eentje die het nog nooit heeft opgenomen tegen Vingegaard. Als Vingegaard een klein beetje op niveau is vormt het wel een mooie test met het oog op de Tour van volgend jaar. Evenepoel wordt ondersteund door een fantastische ploeg. Meesterknecht Louis Vervaeke gaat Evenepoel bijstaan tot er bergop nog maar een mannetje of 10 bij elkaar zijn. Het moet toch werkelijk een feest zijn voor Evenepoel dat hij kan rekenen op de steun van iemand als Vervaeke. Denk ik aan een meesterknecht, dan denk ik aan Vervaeke. Zo'n Kuss is leuk en aardig, maar Vervaeke, dat is toch net even een ander niveau. Een hoger niveau. Fenomenale coureur. Het is dat hij zelf geen ambitie heeft, anders zou hij ook zomaar zelf de Vuelta kunnen winnen. Evenepoel boft maar met zo'n omkadering. Ik bedoel, Pieter Serry om je heen, daar zou iedere ploeg toch een moord voor doen? Zoveel ervaring, zoveel kwaliteit, ongekende luxe. En dan is Jan Hirt er ook nog, het houdt niet op. Zoveel geweldige renners bij elkaar, het is echt met afstand de sterkste ploeg aan de start. Dat je kunt rekenen op Mattia Cattaneo, die recent nog een tijdrit won in de Ronde van Polen, zegt meer dan genoeg. En dan heb je Andrea Bagioli nog, als je een rit kunt winnen in de Ronde van Wallonië kun je ook Remco Evenepoel bijstaan als hij je echt nodig heeft. Heb ik James Knox nog niet eens genoemd, de ploeg van Quick Step is zo robuust dat je het ook gewoon een fort zou kunnen noemen. Hardrijder Casper Pedersen om de boel rond te maken, het kan amper beter. Een ploeg om een printscreen van te maken.
Tot zover de ploegen en de renners. Rest mij alleen nog de voorspelling. De ploegentijdrit is kort, de verschillen zullen beperkt zijn, maar mogelijk gaan ze wel ontstaan. Het parcours is door al het bochtenwerk vrij technisch, al zijn de meeste bochten enorm breed. Ploegen die werk maken van de ploegentijdrit zijn uiteraard in het voordeel, als je leest dat zo'n UAE daar geen tijd aan heeft besteed weet je al dat ze wat tellen gaan laten liggen ten opzichte van Jumbo. Tenzij Jumbo valt, dat is ze wel eens eerder overkomen. Met de regen die wordt verwacht zou het zomaar kunnen dat deze ploegentijdrit een veldslag wordt. Dwars door een grote stad rijden als het heeft geregend, geen heel goed idee. Ondanks het feit dat het zo'n korte ploegentijdrit is kan het alsnog best vermakelijk worden, dus. En anders hebben we de plaatjes van Barcelona nog om naar te kijken.
1. Jumbo-Visma. De werken van Mathieu Heijboer. De tijdrit in de Tour zei genoeg, net als de ploegentijdrit van vorig jaar in de Vuelta. Een hoop sterke namen bij elkaar, bovendien hebben ze natuurlijk de lak weer van de fietsen geschraapt om op die manier wat gewicht te besparen. Dat die andere ploegen daar niet aan denken, joh.
2. Ineos. Ganna, Thomas, Arensman, Castroviejo, ga zo maar door. Een bizar sterke ploeg voor een TTT, zeker met de toevoeging van Ganna. Al kan Ganna door al dat bochtenwerk niet continu zijn brommer aanslingeren, dat is dan weer jammer voor Ineos. Alsnog, ze gaan het heel goed doen en het zou me ook totaal niet verbazen als ze winnen. Maarja, Dan Bigham is natuurlijk nog steeds geen Mathieu Heijboer.
3. Quick Step. Ik sluit niet uit dat Evenepoel de volledige 15 kilometer voor zijn rekening gaat nemen en dat hij dan nog best dicht in de buurt van de zege komt ook. Vooruit, Cattaneo mag hem een keer aflossen. Die komen met z'n tweeën best ver, al is dat bochtenwerk niet direct in hun voordeel. Alsnog, de verschillen zullen beperkt blijven. We gaan vooral getuige zijn van citymarketing, niet van de beslissing van de ronde.
4. Jayco. Dat blijft toch altijd een goede ploeg voor dit soort ondernemingen. Het is altijd hun specialiteit geweest en ook nu hebben ze met Hepburn, Scotson en Sobrero een aantal jongens mee die dit wel kunnen. En Jan Maas, natuurlijk.
5. UAE. Ze hebben dit niet voorbereid, maar zelfs zonder voorbereiding moeten ze met deze ploeg een eind moeten komen. Ayuso en Almeida kunnen een aardig potje tijdrijden, net als Vine. Ik zou Jay alleen niet op kop door de bochten laten gaan, laat hem maar mooi in het laatste wiel zitten en zet hem op kop tijdens de wat langere stukken rechtdoor, dan kan het tijdsverlies zeker beperkt blijven. Vorig jaar was het een halve minuut ten opzichte van Jumbo, maar deze TTT is een stuk korter.
Vier minuten na Caja Rural staat DSM_FIRMENICH aan het vertrek. Bij die ploeg is ROMAIN BARDET de kopman, maar na zijn chute in de Tour heeft Romain geen vlekkeloze voorbereiding gekend op deze Vuelta en dus heeft hij aangegeven voor ritzeges te gaan. Net als de rest van de ploeg, het devies is dat iedereen voor ritten gaat. Het begin van het einde voor MAX POOLE en OSCAR ONLEY, want die willen allebei tijdens hun eerste grote ronde kijken hoe ver ze kunnen komen in het klassement. Pas als dat tegenvalt willen de piepjonge Britten voor de vlucht gaan. Dit komt ze op een reprimande te staan, sterker nog, dit worden strafpunten. Weinig cooperation van de boys, IJzeren Iwan gaat hier niet mee kunnen lachen. Onley en Poole zijn allebei indrukwekkende talenten, allebei sterke klimmers die op termijn waarschijnlijk goede klassementsrenners gaan worden. Het zal nu nog wat te vroeg komen, maar ik durf ze zeker niet te onderschatten. Wel gelachen om Poole met z'n contract tot en met 2027, die is binnen een jaar natuurlijk weer vertrokken. Ook gelachen om ROMAIN COMBAUD, de boezemvriend van die andere Romain. Combaud kan er helemaal niets van, geen ene reet. Een waardeloze renner, maar wel eentje met de juiste connecties. Een vriendje van Bardet, en dus mag hij net zo lang bij DSM blijven als Bardet. Een walgelijk stukje nepotisme, vrij lachwekkend ook voor een zogenaamd professionele ploeg als DSM. Minderwaardige broertjes en vriendjes van een plek geven, ik erger me dood aan dit soort praktijken. Gelukkig hebben ze ondanks hun halsstarrigheid ALBERTO DAINESE wel meegenomen naar de Vuelta, al krijgt hij dan weer totaal geen trein tot zijn beschikking. Ze vonden het bij DSM niet echt leuk dat hij zijn contract niet wilde verlengen en dus kwam hij op een zijspoor terecht. Desondanks wist hij alsnog een rit te winnen in de Giro en in deze Vuelta kan hij met wat geluk ook een ritzege pakken, zelfs zonder trein. De concurrentie is immers beperkt, en Dainese blijft redelijk snel. Won nog in Noorwegen een paar dagen geleden, qua temperatuur zal het wel even een omslag worden voor hem. SEAN FLYNN doet ook mee, het levende bewijs dat niet alle Britten hard kunnen fietsen. CHRIS HAMILTON zou volgens Spekenbrink ooit een grote ronde kunnen winnen, ik denk dat we inmiddels wel mogen stellen dat dit een schromelijke overschatting van zijn kwaliteiten was. En dan hebben we LORENZO MILESI nog, de wereldkampioen tijdrijden bij de beloften. Ook tijdens de wegrit reed hij vrij sterk, hij kan meer dan tijdrijden alleen. Nu zal hij wel ingezet worden om zo'n beetje als enige Dainese bij te staan, hoop ik voor Alberto. En wellicht een keer in de vlucht. Tevens gaat Bardet natuurlijk gewoon voor het klassement, trap er niet in.
Lidl-Trek is de volgende ploeg aan het vertrek, Juanpe Lopez is daar op papier de kopman. Geen idee wat we daar precies van mogen verwachten, zijn Tour was bijzonder anoniem en eigenlijk gewoon ronduit slecht, net als zijn Vuelta vorig jaar. In principe een begenadigde klimmer, maar op de Giro van vorig jaar na weet hij dat bijzonder goed te verhullen. Trek komt met een kliekjesploeg, ze zijn zeer zeker niet naar de Lidl geweest maar hebben gewoon wat restjes uit de koelkast geplukt. Julien Bernard bijvoorbeeld, het zal wel. Die mag iedere dag opnieuw in de aanval gaan, en dan maar hopen op het beste. Kenny Elissonde was heel sterk in de Tour de l'Ain, maar de Tour de l'Ain is niet de Vuelta. Ik verwacht niet dat we hem opnieuw zien winnen op de Angliru, dat hoop ik trouwens ook niet. Eventueel een gevaarlijke klant in een kopgroep in een bergrit, maar met al die unipuertos tijdens deze editie moet hij überhaupt eerst maar eens in zo'n kopgroep terecht zien te komen. Amanuel Ghebreigzabhier doet als enige Eritreeër mee aan deze Vuelta, de lange klimmer is nog op zoek naar een nieuw contract en dus ga ik alle kaarsen die ik in huis heb helemaal opbranden in de hoop dat Amanuel een paar mooie uitslagen weet neer te zetten. Het scheelt dat dit een rommelploeg is, dan hoeft hij in ieder geval niet voor de rest te werken. Naar hartelust aanvallen en hopen dat het een keer lukt. Bauke Mollema doet ook mee. Weinig verwachtingen van. Zelfs in de Klasikoa kwam hij er dit jaar niet meer aan te pas, het einde van zijn tijdperk is ontzettend dichtbij. Jacopo Mosca doet ook mee, de kans is aanwezig dat we drie weken lang niets van hem gaan vernemen. Edward Theuns komt waarschijnlijk wel een paar keer in beeld, hij zal met de hulp van Otto Vergaerde ongetwijfeld gaan proberen een uitslag te rijden tijdens de vlakke ritten. Er zijn maar weinig sprinters aanwezig en dat zal heel wat moraal geven aan jongens als Theuns.
Hierna staat Cofidis aan het vertrek, met Jesus Herrada als kopman. De Spanjaard won vorig jaar nog een rit in de Vuelta, vanuit de vlucht. Dat idee zal hij nu weer hebben, de linkadoor is altijd een gevaarlijke klant als hij eenmaal in een kopgroep zit en gezien zijn vierde plaats in de Tour du Limousin vorige week is hij nog in vorm ook. Met Bryan Coquard heeft Cofidis nog een interessante klant meegenomen, hij is een van de snelste mannen aan het vertrek. In de Tour werd hij een paar keer vierde in de sprints, dan kun je dus zomaar een rit winnen in de Vuelta. De aankomst in Tarragona is er echt eentje voor hem, ik noteer zijn naam vast. Hij krijgt hulp van Davide Cimolai, de Italiaan zal ongetwijfeld meegenomen zijn om de sprint aan te trekken voor Coquard. Ook de Portugees Andre Carvalho zal vast ingezet worden in het treintje. Al meer dan 10 DNF's dit jaar, de kans dat hij Madrid gaat halen lijkt me niet bijster groot. Francois Bidard is ook van de partij, het levende bewijs dat je alle Franse ploegen ritueel zou moeten verbranden. Er rijden teveel Fransen rond in het profpeloton, minstens de helft heeft niets te zoeken op het hoogste niveau. Remy Rochas is een twijfelgeval, de Franse miniatuurklimmer haalt op sommige dagen nog een behoorlijk hoog niveau. Meestal haalt hij een laag niveau, DELKO was echt de ideale ploeg voor hem. Volgend jaar gaat hij naar Groupama-FDJ en de enige vraag die je jezelf kunt stellen is de volgende: waarom? Het antwoord op die vraag is makkelijk als het over José Herrada gaat, als broer van Jesus Herrada kon hij mooi zijn carrière nog een paar jaar rekken in de zijspan. Aan het eind van dit jaar gaat hij wel met pensioen, beter laat dan nooit. En dan hebben we Ruben Fernandez nog, die ooit één dag de beste klimmer van de Vuelta was en de rode leiderstrui mocht dragen. Dat niveau haalde hij daarna nooit meer, Ruben is net als de overgrote meerderheid van Cofidis pure pelotonvulling. Kost een boel, levert weinig op.
Komen we uit bij de grootste schande van de startlijst: Burgos-BH. De WT bestaat dit jaar uit 18 ploegen, die allemaal van de partij zijn. Met Lotto-Dstny en TotalEnergies werden er ook twee ProTeams automatisch uitgenodigd. Er doen 22 ploegen mee, zodoende bleven er dus slechts twee wildcards over. Dit terwijl er vier Spaanse ProTeams zijn. Een lastige keuze voor de organisatie, maar ze hadden het voor zichzelf heel slim een stuk makkelijker gemaakt. Rouleren. Ieder jaar andere ploegen, zo houden we iedereen tevreden. Vorig jaar geen Caja Rural, maar dan wel weer Euskaltel en Kern Pharma. En Burgos, want vorig jaar konden ze drie wildcards uitdelen. Nu maar twee. Dat Caja Rural weer mocht meedoen sprak voor zich, want zij waren er vorig jaar als enige niet bij. Euskaltel deed twee jaar op rij mee, Kern Pharma was pas één keer van de partij. Burgos reed de afgelopen vier jaar mee, de logische conclusie leek dan ook dat Burgos nu een keer naast de felbegeerde wildcard zou grijpen. Rouleertechnisch gezien leek dat een zekerheidje. Maar nee, economische belangen prevaleerden. Burgos is een van de sponsoren van de Vuelta, en dus zijn ze alsnog van de partij, ook al waren ze aan de beurt om de Vuelta over te slaan. Alleen al moreel is dit niet de juiste keuze, ook sportief is het ontzettend dubieus. Sla eender welke ranking er maar op na, Burgos is de slechtste van de vier teams. Kern Pharma had hier met Adria, Arrieta, Garcia Pierna en ga zo maar door aan kunnen komen zetten, Burgos komt met, tja, met wat komen ze eigenlijk? Ik kan niet genoeg benadrukken hoe schandalig dit is. Je verkoopt hetzelfde verhaal aan alle ploegen: rouleren. Ene jaar wel, volgende jaar weer niet. Maar dan maak je een uitzondering voor Burgos, omdat je daar toevallig wat knaken van krijgt. Hoe leg je dat uit aan Euskaltel en Kern Pharma? Die moeten nu weer vanaf de zijkant toekijken, terwijl dat het logische lot van Burgos had moeten zijn. Koersdirecteur Guillén is een enorme charlatan, een onbetrouwbaar sujet. Hij moet alleen nog wat grensoverschrijdend gedrag vertonen en hij is de typische Spaanse bestuurder, mijn walging kent geen grenzen. Moeten we godverdomme weer gaan kijken naar Jetse Bol, ik ben hier helemaal klaar mee. José Manuel Diaz als kopman, dat wordt een prachtige 33e plaats in het klassement. De grap is ook nog eens dat ze hun beste renner hebben laten gaan. Oscar Cabedo werd vorig jaar 22e en het jaar ervoor zelfs 19e, maar hij kreeg geen nieuw contract. Het bestaansrecht van Burgos, nouja, dat is er niet. Cyril Barthe voor de sprints, ik zou hem niet direct in je pooltjes opnemen. Geen Angel Madrazo, want die is geblesseerd, wel Jesus Ezquerra. Werd vorig jaar een keer 7e tijdens een sprint, dat wordt lekker duosprinten met Barthe, ergens ver in de achterhoede. Eric Fagundez komt uit Uruguay en hij kan redelijk klimmen, won zelfs nog bijna in Qinghai Lake, maar op dit niveau komt hij natuurlijk niet in het stuk voor. Dani Navarro is de oudste deelnemer met zijn 40 jaar, aan zijn prestaties merk je ook wel dat hij oud is. Ander Okamika is een Bask en dus heeft hij mijn sympathie, maar tijdens zijn vorige twee deelnames aan de Vuelta wist hij niet te overtuigen. Pelayo Sanchez is het grote talent van de ploeg, hij gaat volgend jaar waarschijnlijk voor Movistar fietsen. Hij komt bovendrijven als het sneeuwt, de Asturiër lijkt dus niet direct een man voor de Vuelta. Zoals heel Burgos geen ploeg is voor de Vuelta. Door de gehaktmolen ermee. #FreeKernPharma
Over ploegen zonder bestaansrecht gesproken: TotalEnergies. Ze werden automatisch uitgenodigd, maar ze hadden deze uitnodiging kijkend naar hun ploeg moeten afslaan. Ze doen mee omdat Total belangen heeft in Spanje, maar als je kijkt naar de selectie die ze hebben opgetrommeld valt het met die belangen wel mee. Steff Cras is de kopman, hij waagt een nieuwe poging om voor een legendarisch Steff Crassement te gaan. Een anonieme 15e plaats zonder ooit in beeld te zijn geweest, dat is de drijfveer van Steff. In de Tour was hij goed op weg, tot hij door een supporter uit koers werd gekegeld. Als hij helemaal hersteld is gaan we drie weken lang zijn anonieme verrichtingen achteraf via de gekende uitslagensites vernemen. Thomas Bonnet is iemand met meer tatoeages dan uitslagen. Hij won een rit in de Ronde van Rwanda, waarna hij van de radar verdween. Het verschil is wel dat hij überhaupt ooit op de radar stond, dit in tegenstelling tot Fabien Doubey. Als hij een broer heeft moet hij snel een bandje beginnen, fietsen is in ieder geval geen doorslaand succes. Alan Jousseaume, nogmaals, alle Franse ploegen ritueel verbranden. Pierre Latour kan ons dan weer wat leedvermaak bezorgen door tijdens iedere afdaling een kwartier te verliezen. Ergens wel respect dat hij überhaupt nog op een fiets durft te kruipen, maar het is wel heel erg tragisch en vooral ook bijzonder zinloos om in een peloton plaats te nemen als je al in de remmen knijpt bij het afdalen van een viaduct. Lekker gaan Zwiften, ofzo. Als mensen iets kunnen vertellen over Paul Ourselin houd ik me aanbevolen, zo'n jongen die dadelijk tien jaar prof is geweest zonder dat iemand überhaupt weet hoe hij eruit ziet. Geoffrey Soupe halen we er dan wel weer meteen uit, met zijn imponerende baard. Begin dit jaar boekte hij een groot succes door La Tropicale Amissa Bongo te winnen, het signaal voor de gemiddelde Franse renner om vervolgens de rest van het jaar amper nog een koers uit te rijden. Soupe wordt vaak ingezet als loods voor een sprinter, maar Total heeft geen sprinter meegenomen. Soms hebben ploegen nog een lul nodig, nu hadden ze er acht nodig. Of moet Dries van Gestel hier gaan sprinten? Tja. Ik had hier ook een verhaal kunnen vertellen over Kern Pharma of Euskaltel, dat had ik toch niet iets liever gehad, moet ik heel eerlijk bekennen.
Arkea-Samsic is de volgende Franse ploeg, maar deze ploeg heeft wel bestaansrecht. Kevin Vauquelin is bezig aan een bijzonder goed jaar, vooral de eerste maanden van 2023 imponeerde hij. Daarna stond hij even een paar maanden aan de kant met een heupblessure, waarna hij zich weer langzaam in vorm moest fietsen. Dat is redelijk gelukt, in de Limousin was hij weer behoorlijk op de afspraak. Hij kan klimmen, tijdrijden en heel traag is hij ook niet. Een interessante klant, al weet ik niet of ik tijdens zijn eerste grote ronde direct veel van hem verwacht. Ik weet ook niet of ik heel veel verwacht van Elie Gesbert. Een jongen met talent die dat talent niet al te vaak laat zien. Kan soms goed klimmen, maar het valt vooral op het hoogste niveau vaak tegen. Vorig jaar reed hij de Vuelta en toen ging hij vaak zonder succes in de aanval. Dat kan nu zomaar hetzelfde zijn. Hugo Hofstetter mag gaan sprinten, maar dat gaat hem dit jaar tot nu toe heel slecht af. Soms heb je een jour sans, Hugo heeft een heel jaar sans. Een van de weinige snelle mannen, en toch gaat dit niets worden. Mathis Le Berre reed in het begin van het jaar heel sterk tijdens een klassieker, ik ben alweer vergeten welke, zoals ik zijn hele bestaan inmiddels vergeten was. Nul resultaten sinds het voorjaar, typisch. Kevin Ledanois werd ooit wereldkampioen bij de beloften, nog steeds zijn enige uitslag van enige betekenis. Al 100 jaar prof zonder iets toe te voegen aan het peloton, typisch Franse praktijken. Eerst konden we dat nog op nepotisme gooien, maar zijn vader werkt inmiddels bij Movistar en dus gaat dat argument ook niet meer op. De Pool Lukasz Owsian wordt altijd ingezet als dommekracht. Mag op kop rijden voor anderen, in die hoedanigheid wordt hij blijkbaar gewaardeerd en dat hebben we dan blijkbaar maar te accepteren. Het is al meer dan we over Michel Ries kunnen zeggen, de Luxemburger is bepaald geen Riis. Ooit wel een behoorlijk groot talent bij de beloften, maar zijn tijd als prof is op geen enkel moment een groot succes gebleken. Die zien we volgend jaar niet meer terug in het profpeloton. Cristian Rodriguez dan weer wel, de Spaanse klimmer was een specialist in het anonieme klassement, maar de laatste jaren kruipt hij steeds meer uit zijn schulp en zodoende komt hij soms zelfs in de buurt van de overwinning. Dit jaar nog tweede in de Route d'Occitanie, maar daarna waren zijn uitslagen minder. In een grote ronde ga ik nog altijd uit van een anoniem klassement, dat past uiteindelijk toch het beste bij Cristian. En met ruzie vertrekken bij zijn ploeg, dat heeft hij eerst gedaan bij Caja Rural en daarna bij Total. Volgend jaar vertrekt hij met ruzie bij Arkea, kun je probleemloos noteren.
We gaan door met Intermarche-Wanty-Circus, waar Gerben Thijssen de kopman had moeten zijn. Een van de weinige snelle mannen aan het vertrek, maar hij was niet snel genoeg om corona te ontlopen. Je zou denken dat het virus niet meer bestaat, maar niets is minder waar. Vooral renners zijn vatbaar, blijkt maar weer. Geen Gerben Thijssen, een van de favorieten voor de sprints. Hugo Page zal nu de massasprints alleen voor zijn rekening mogen nemen, de jonge Franse sprinter won recent in de Limousin voor het eerst een koers. Ik denk niet dat hij direct gaat winnen in de Vuelta, maar hij gaat zich zeker wel smijten. Boy van Poppel mag de sprints voor hem aantrekken, Deense dommekracht Julius Johansen zal vast ook plaatsnemen in de trein. De rest van de ploeg bestaat uit vrijbuiters, alle andere jongens mogen zich richten op de vroege vlucht. Kobe Goossens is na een paar maanden zonder koers weer van de partij, hij begon heel sterk aan het jaar maar raakte daarna aan de sukkel. Geen idee wat voor niveau hij nu gaat halen, het zal vast niet genoeg zijn om voor een klassement te gaan. Dan maar in de vlucht, samen met Rui Costa. De ervaren Portugees reed een zeer slechte Tour en dat is meer dan eens het signaal geweest dat iemand een goede Vuelta gaat rijden. Een stiekeme ritzege, ik sluit het niet uit. Rune Herregodts hoop ik ook veelvuldig in de vlucht te zien, er doen meerdere renners mee die van de vlucht hun specialiteit hebben gemaakt. Een aantal van die mannen samen voorop, daar teken ik voor. Rein Taaramae won twee jaar geleden nog een rit in de Vuelta vanuit de vlucht, dat kunstje zie ik hem nu niet meer herhalen. Ondanks zijn hoogtestages in Rwanda is zijn niveau dalende. Simone Petilli is de vervanger van Thijssen, een heel ander type. Een klimmer die het voor elkaar kreeg om in de Giro op de Gran Sasso te verliezen van een paar notoire niet-klimmers. Dat was de gouden kans voor Simone, zo'n kans krijgt hij nooit meer.
Na Intermarche volgt direct de volgende Belgische ploeg, Lotto-Dstny gaat van start. Een ploeg waar ze weer een zware klap te verwerken hebben gekregen. Tijl De Decker had daar volgend jaar prof moeten worden, maar hij kwam tijdens een training in aanraking met een auto en dat overleefde hij niet. Een van de mannen die ter ere van hem een rit gaat proberen te winnen is Thomas De Gendt, de vluchtexpert is zijn expertise tegenwoordig een beetje kwijt. Een zeldzaam slecht jaar van hem, al durf ik hem ook weer niet volledig af te schrijven. Hij kan er zomaar ineens weer staan, maar het lijkt me sterk. Komt er dit jaar simpelweg niet aan te pas, het lijkt klaar te zijn. Jarrad Drizners doet ook mee, die is niet heel erg goed. Net als Sebastien Grignard, die is puur en alleen prof omdat hij een Waal is en omdat de Lotto ook altijd graag een paar Walen in de ploeg heeft zodat er ook in Wallonië genoeg mensen meedoen met de loterij. Andreas Kron is dan wel weer een goede renner, die kun je opschrijven voor een vlucht her en der. Milan Menten is dan weer de sprinter van dienst, een jongen die vooral in het begin van het jaar eigenlijk boven zijn niveau wist te presteren. De laatste paar koersen haalt hij weer zijn gebruikelijke lage niveau, alsnog kan hij deze Vuelta een paar keer in de buurt van de zege gaan komen want een laag niveau is de gemene deler tussen de aanwezige sprinters. De tweede Waal van het gezelschap is Sylvain Moniquet, maar Moniquet is nog wel een acceptabele klimmer. Een jongen die de potentie heeft om de nieuwe Monfort te worden, zowel qua visibiliteit als uitslagen. Eduardo Sepulveda is dan weer een Argentijnse klimmer die simpelweg binnen is gehaald om in wat kleinere koersen punten te sprokkelen. Dat is best aardig gelukt, zo won hij recent nog de Ronde van Castilië en Leon. Prima idee dus, maar dan is het juist weer een slecht idee om hem mee te nemen naar de Vuelta. Daar gaat hij geen punten scoren, sorry. Al hebben ze bij de Lotto de punten inmiddels niet heel hard meer nodig, de voorsprong op de andere ProTeams is ondertussen gigantisch. Lennert 'neusspray' Van Eetvelt is dan weer een getalenteerde klimmer. Eentje met een zeer onbetrouwbaar hoofd, daar gaan we nog veel van horen.
Er zit een zekere opbouw in deze ploegentijdrit, we beginnen met de onbeduidende ploegjes en langzaam neemt het niveau toe. Zodoende komen we nu uit bij Bahrain-Victorious, waar ze liefst drie klassementsrenners hebben meegenomen. Wel allemaal jongens waar we vraagtekens achter kunnen plaatsen. Santiago Buitrago kende een enorme offday in Burgos, maar de dagen daarna haalde hij dan weer een behoorlijk hoog niveau. In de Giro werd hij 13e en hij won een rit, zoiets zit nu er nu vermoedelijk ook wel in. Van Damiano Caruso verwacht je meer, zeker na zijn vierde plaats in de Giro dit jaar, maar tijdens de afgelopen Ronde van Burgos reed hij geen seconde in beeld. Het kan zijn dat hij goed aan het pieken is, of hij is gewoon niet in vorm. En wat te denken van Mikel Landa. Die was bezig aan een heel goed en ongebruikelijk stabiel jaar, tot de Dauphine. Daar reed hij slecht, wat een voorbode bleek te zijn. Zijn Tour was enorm slecht, waardoor hij door de goegemeente meteen is afgeschreven. Dat lijkt me wat te vroeg, zeker als je kijkt naar zijn uitslagen in het begin van het jaar. Landa zat vooral emotioneel even in een wakje. Het is een gevoelige jongen, en het zat hem totaal niet lekker dat hij nog geen contract had voor volgend jaar. Hij nam zelf dan maar het heft in handen en vroeg aan Quick Step of ze niet toevallig op zoek waren naar een knecht voor Evenepoel. Dat waren ze, en dus heeft Landa onderdak voor volgend jaar. Van de onzekerheid is hij verlost, dus zou hij zomaar eens herboren kunnen zijn. Al is de Vuelta doorgaans niet zijn ronde, maar dat moet nu dan maar veranderen. Het Landismo is gebaseerd op hoop, ook al is die hoop nergens op gebaseerd. Bij Bahrein staat Wout Poels ook nog eens aan het vertrek. Ritje gewonnen in de Tour, daarna nog even op hoogtestage geweest en nu zal hij weer proberen een rit te winnen. We mogen niet uitsluiten dat zijn plan slaagt, dat hij nog de moeite heeft genomen om zo'n hoogtestage af te werken zegt genoeg. Kattenkiller Antonio Tiberi is ook van de partij, we beschieten hem als in de buurt komt van een goed resultaat. Gelukkig hoeven we niet te schieten, want hij bakt er sinds zijn overstap naar Bahrein niets van. Jasha Sütterlin, Kamil Gradek en Matevz Govekar zijn de resterende renners. Sütterlin is een hardrijder die tegenwoordig niet meer zo hard rijdt, Gradek is een hardrijder die nooit heel hard heeft gereden en Govekar is een van de weinige Slovenen die niet zo goed is. Wel een beetje rap, kan eventueel mee gaan sprinten.
De volgende ploeg is EF Education, waar Hugh Carthy de kopman is. Ook Hugh neemt een paar vraagtekens mee, want in de Tour de l'Ain ging hij vrij hard op z'n plaat en het is een beetje de vraag in hoeverre hij hersteld is. Dit overigens nadat hij ook al uitviel in de Giro, het is niet echt het jaar van Carthy. In principe een naam die je altijd moet noemen, maar mijn verwachtingen zijn niet heel hoog. Zo'n verstoorde voorbereiding is tegenwoordig dodelijk. Niveau is te hoog om je dit soort fratsen te kunnen veroorloven. Bissegger is de volgende naam bij EF, de Zwitserse tijdrijder die dit jaar nog geen fatsoenlijke tijdrit heeft gereden. Ik zou het kunnen waarderen als hij deze Vuelta een paar keer in de aanval gaat, hij heeft eigenlijk teveel talent om zo anoniem rond te rijden. Jonathan Caicedo uit Ecuador is ook van de partij, bezig aan een vrij matig jaar. Tot de Ronde van Burgos, ineens kwam hij bovendrijven. Als hij goed piekt kan hij zomaar vanuit de vlucht een rit winnen, zoals hij in de Giro ooit al deed. Diego Camargo reed gedurende het jaar dan weer een paar aardige uitslagen bij elkaar, maar was in Burgos totaal niet op de afspraak. Dat wordt niets dus. Andrea Piccolo is een enigma, ik snap niets van die renner. Vorig jaar was hij ontzettend goed, dit jaar is hij weer ontzettend slecht. Op basis van dit jaar lijkt het me vrij onwaarschijnlijk dat hij in beeld gaat rijden. Dan komt Sean Quinn eerder in aanmerking, de Amerikaan is zich goed aan het ontwikkelen. Niet direct om hier enorm hoge ogen te gooien, maar wel eentje voor de toekomst. Van den Berg en Van den Berg maken de selectie compleet. Marijn van den Berg is de sprinter van dienst, bezig aan zijn jaar van de doorbraak. Al wat mooie koersen gewonnen en ik sluit niet uit dat hij nu ook een rit gaat winnen. Julius van den Berg kan er echt helemaal niets van, maar SEG weet toch altijd weer een plaatsje voor hem te vinden. Ik heb gelezen dat hij voor volgend jaar ook alweer een plekje in de WT heeft gevonden, echt lachwekkend. Wellicht kan hij iets betekenen voor Marijn van den Berg, die verder niet op heel veel steun hoeft te rekenen.
Marijn van den Berg moet in de sprints vooral het wiel van de mannen van Alpecin zien te volgen, de enige ploeg die daadwerkelijk werk wil maken van de sprints. Kaden Groves is de kopman, op papier de snelste van alle mannen aan het vertrek. Won een rit in de Giro, en hij won vorig jaar ook al een sprint in de Vuelta. Na de Giro reed hij de Ronde van Zwitserland, waar hij niets presteerde, daarna noteerde hij alleen een DNF op het wereldkampioenschap. Zijn vorm is een vraagteken, maar op basis van zijn prestaties in het verleden mag je verwachten dat hij hier alle sprints komt winnen. Vooral omdat hij een goede trein heeft. Hij is geen 'Ollander, dus Robbe Ghys zal wel de sprint voor hem willen aantrekken. Ghys verloor op het afgelopen WK tijdens de koppelkoers van Van Schip en Havik en dat zit hem nog steeds niet lekker. Slapeloze nachten gehad en nu trekt hij op gramschap naar de Vuelta. Een vreemde jongen, deze Robbe Ghys. Maar wel een getalenteerde jongen. In principe aangetrokken als lead-out, maar hij heeft zelf ook al een paar sterke sprints gereden. Nu zal hij moeten werken voor Groves, neem ik aan. Net als Edward Planckaert, ook een van de vaste lead-outs van Alpecin. Ook iemand die zelf een uitslag kan rijden, ze verzamelen bij Alpecin graag allemaal dezelfde types. Maurice Ballerstedt is een renner die zichzelf nog aan het ontdekken is, maar bij Alpecin hebben ze genoeg zien. Die mag werken voor anderen. In dit geval zal het vooral werken voor Groves worden, gezien ze hem richting de klassieke kant en de sprints aan het duwen zijn. Toch al minstens drie man in dienst van Groves, mogelijk worden ook Gaze en Bayer ingezet in de sprinttrein. De deelname van Gaze vind ik verrassend, dat is een mountainbiker die amper op de weg rijdt. Af en toe een koersje, maar nu ineens een grote ronde. Hij heeft 17 koersdagen op de weg achter de rug, er komen er nu misschien wel 21 bij. Aangezien hij amper op de weg rijdt is het lastig om veel over hem te vertellen, maar ook hij lijkt redelijk snel te zijn en dus vermoed ik zomaar dat ook hij voor Groves aan de bak mag. Bayer werd binnengehaald als klimtalent, maar hij kan niet klimmen en een talent is het ook niet echt. Op kop boren voor Groves en wellicht tussendoor nog een keer in de vlucht. Houden we Jimmy Janssens en Jason Osborne over. Janssens gaat veel op kop moeten rijden, ben ik bang voor hem. Jason Osborne is dan weer een roeier die zich via Zwift een weg naar het profpeloton heeft weten te fietsen. Een jongen die enorme wattages uit zijn lichaam kan persen, maar nog niet bepaald goed overweg kan in het peloton. Deze Vuelta gaat een ontdekkingstocht worden voor hem, op basis van zijn wattages mag je vermoeden dat hij zodra hij enige handigheid krijgt op termijn wel mooie uitslagen kan neerzetten in de grote rondes. Wellicht komt hij nu al in een bergrit een keer in een goede vlucht terecht. Osborne voor die etappes, Groves voor de vlakke ritten, verder is het niet de meest inspirerende ploeg van Alpecin ooit. Alsnog zullen ze zoals altijd wel weer hun ritzege binnenhalen.
Bij Jayco-Alula staat de winnaar van deze Vuelta aan het vertrek. Oké, misschien niet van deze Vuelta, maar ik heb inmiddels genoeg gezien. Hagos Welay gaat de wereld versteld doen staan. De jonge Ethiopiër heeft een bijzonder traject moeten afwerken om hier te komen. Hij kwam ooit in Zwitserland terecht bij het World Cycling Centre, op het moment dat hij terug zou keren naar Ethiopië brak daar oorlog uit in zijn thuisregio. Hij kon niet terug, besloot in Zwitserland te blijven en vroeg daar asiel aan. Door die hele procedure heeft hij twee jaar niet kunnen fietsen. Een jonge renner die twee jaar aan ontwikkeling verliest, dat had funest moeten zijn. Maar niet voor Hagos, vorig jaar kon hij dan eindelijk weer gaan fietsen en hij boekte meteen enkele mooie resultaten. Brent Copeland had namens Jayco genoeg gezien, hij bood Hagos meteen een driejarig contract aan. Tijdens zo'n beetje zijn eerste koers voor Jayco raakte hij zwaar geblesseerd, waardoor hij enkele maanden niet kon fietsen. Na zijn terugkeer in het peloton volgde het ene mooie resultaat na het andere en nu staat hij meteen tijdens zijn eerste jaar als prof aan het vertrek in een grote ronde. Zijn tweede echte jaar op de fiets, min of meer. Als je het zo bekijkt en zijn achtergrond meeneemt is zijn ontwikkeling onvoorstelbaar. Hagos is een pure klimmer, eentje waar we echt nog heel veel van gaan horen. Misschien niet direct deze Vuelta, maar het gaat wel een mooie ontdekkingstocht worden. De handigheid in het peloton moet er nog wat meer komen, maar laat de weg bergop lopen en Hagos zal op de afspraak zijn. In de toekomst vooral, in het heden zullen ze bij Jayco eerder rekenen op Eddie Dunbar. De Ier reed een bijzonder sterke Giro, hij liet daar zien dat hij een gevaarlijke klant is in grote rondes. Na de Giro reed hij alleen nog de Ronde van Polen, maar daar was hij meteen weer vrij sterk. We noteren zijn naam nu weer. De naam van Felix Engelhardt mogen we ook wel even noteren, de jonge Duitser heeft dit jaar al twee koersen gewonnen. Hij is vrij snel in de sprint van een uitgedunde groep, in potentie dus een gevaarlijke klant als je hem in een kopgroepje zet. Kan ook vrij behoorlijk klimmen, de Vuelta is op papier de ideale grote ronde voor hem. Michael Hepburn hoort dan weer bij het meubilair van Jayco, hij is een simpele knecht. Jan Maas is ook een simpele knecht, tevens schijnt hij heel grappig te zijn. Moppentapper Jan zorgt voor de sfeer, dankzij zijn humor werd Mathieu wereldkampioen. Callum Scotson heeft merkwaardig genoeg een paar goede koersen gereden dit jaar, maar tijdens de afgelopen Ronde van Polen werd hij 55e en dat vind ik een resultaat dat meer bij zijn statuur past. Met Matteo Sobrero en Filippo Zana neemt Jayco tot slot twee sterke Italianen mee. Sobrero is wel heel wisselvallig, over zijn vorm valt nooit een zinnig woord te zeggen. Zana is in die zin meer een zekerheid. Sterke Giro gereden, rit gewonnen, die vorm doorgetrokken naar de Ronde van Slovenië en sindsdien geen koers meer gereden. Als hij nog steeds over die vorm beschikt kan hij ook nu weer een rit gaan winnen vanuit de vlucht.
De volgende ploeg vind ik best hilarisch. Groupama-FDJ komt met een bizar jonge ploeg aanzetten, op twee renners na doen ze allemaal mee voor het jongerenklassement. Rudy Molard is de nestor van het stel, hij mag toezicht gaan houden bij de ballenbak. Hij is zelf in staat om op gezette dagen een goede uitslag te noteren, maar het zal hier vooral om andere renners te draaien. De andere veteraan bijvoorbeeld, de 26-jarige Michael Storer. Die zette recent de Tour de l'Ain naar zijn hand, ondanks een valpartij, en even later werd hij ook nog derde in de Limousin. Een paar jaar geleden won hij twee ritten in de Vuelta en hij lijkt momenteel weer over benen te beschikken die hem naar ritzeges zouden kunnen brengen. Al kan het zomaar zo zijn dat de twee oudere renners, zelf niet eens heel oud, in dienst van de volgende generatie moeten rijden. Twee namen spreken enorm tot de verbeelding, die van Romain Gregoire en Lenny Martinez. Gregoire is een soort van Alaphilippe, een jongen met enorm veel punch. Kan aardig klimmen, maar is zeker geen topklimmer. Wel een jongen die op termijn zo'n beetje al het heuvelwerk naar zijn hand gaat zetten. Gewoon al vijf koersen gewonnen dit jaar, hoewel hij pas 20 is. Een geweldig groot talent, heel benieuwd wat hij de komende weken kan laten zien. Je kunt hem stiekem gewoon al noteren voor de tweede rit, een aankomst die hem op het lijf is geschreven. Lenny Martinez is dan weer een typische Franse klimmer. Laat de weg bergop lopen en hij is vooraan te vinden, alle andere onderdelen van het wielrennen zijn hem net wat minder gunstig gezind. Tijdrijden kan hij niet, met zijn 50 kilo waait hij overal weg. Wel weer een gigantisch groot talent, al verwacht ik niet direct dat hij ooit een grote ronde wint. Qua klimmersbenen zou dat kunnen, voor de rest is hij net wat te beperkt. Alsnog een razend interessante renner, als de sterren goed staan kan hij deze Vuelta ook meteen imponeren. Met Lewis Askey en Samuel Watson neemt FDJ twee Britten mee die over een zekere mate van snelheid beschikken. Ik schat zo in dat het vooral Askey gaat zijn die zich mag mengen in de sprints, met hulp van Watson. De jonge Italiaan Lorenzo Germani zal ze daarbij waarschijnlijk ondersteunen, die lijkt op z'n 21e al gedegradeerd te zijn tot knecht. Clement Davy is de slechtste renner van het stel, weer zo'n renner die nooit prof was geworden als hij een andere nationaliteit had gehad.
De interessante ploegen komen er nu echt aan. Bora-Hansgrohe bijvoorbeeld, waar ze in ieder geval qua namen een sterrenensemble hebben opgetrommeld. Aleksandr Vlasov is de kopman, hij werd recent nog tweede in de Ronde van Burgos achter Roglic. In de Giro van dit jaar lag hij 7e, tot hij ziek uitviel. Iemand die sowieso bij de eerste 10 gaat eindigen, tenzij hij weer eens ziek uitvalt. Overkomt hem met enige regelmaat. Mocht dat het geval zijn, dan hebben ze met Cian Uijtdebroeks een schaduwkopman. De meest onuitspreekbare naam voor de buitenlandse commentatoren, al is het voor ons ook al een vrij pittige naam. Cian is pas 20 en ook hij begint aan zijn eerste grote ronde. Ooit werd er gezegd dat hij zelfs nog beter is dan Evenepoel, maar dat is niet zo. Alsnog is hij een heel groot talent, een zeer getalenteerde klassementsrenner. Zesde in de Ronde van Romandië, zevende in de Ronde van Zwitserland, dat soort uitslagen vertellen genoeg. De Vuelta is echt zijn doel van het seizoen, daar heeft hij naar toegewerkt en dus mogen we best wel iets van hem verwachten. Al leggen we de lat maar beter niet al te hoog, hij is immers pas 20. Rustig aan. Met Sergio Higuita en Emanuel Buchmann neemt Bora nog twee klassementsrenners mee, al kun je ze wellicht beter voormalig klassementsrenners noemen. Higuita is bezig aan een teleurstellend jaar, Buchmann is bezig aan teleurstellende jaren. Bij Higuita zit een ommekeer er nog in, Buchmann schrijven we af. Bora neemt ook nog eens Kämna mee, dit is echt een serieuze ploeg. Kämna probeerde een klassement te rijden in de Giro, dat leverde hem een anonieme 9e plaats op. Ik hoop dat hij daarvan heeft geleerd. Geen klassement meer, gewoon lekker ouderwets aanvallen en een rit proberen te kapen. Als hij daar zijn zinnen op zet lukt het meestal ook, lijkt mij een no-brainer. Al waren zijn laatste koersen wel vrij slecht, het volgende mentale dipje is bij Kämna nooit ver weg. Met Ben Zwiehoff, waar mijn hoofd automatisch Zwiebelhoff van maakt, neemt Bora nóg een klimmer mee. De voormalig mountainbiker is dit jaar in bijna iedere koers ver van voren geëindigd, met als enige kanttekening dat hij vooral kleinere koersen heeft gereden. In deze Vuelta zal het best tegen gaan vallen, zeker als hij moet gaan werken voor alle andere kleppers van Bora. Nico Denz gaat een volledig anonieme Vuelta rijden, dat geef ik je op een briefje. Die gekke Nico won twee ritten in de afgelopen Giro, uit het niets. Sindsdien noteerde hij drie DNF's op rij, het kostje van Nico is gekocht. Die komt volgend jaar weer een keer ergens bovendrijven, voor een dag of twee. Jonas Koch maakt de ploeg rond. Een renner met een zekere mate van snelheid, die vooral veel bidonnen zal mogen halen en wellicht een keer op kop van het peloton gezet zal worden.
INEOS-Grenadiers, die ploeg bestaat ook nog. Geraint Thomas is daar de kopman. De Brit leek lange tijd op weg naar de eindzege in de Giro, maar tijdens de afsluitende klimtijdrit ging het mis en moest hij de roze trui overdragen aan Roglic. Sindsdien hebben we niet veel vernomen van Thomas, hij reed vrij anoniem rond in Polen en hij werd tiende tijdens het WK tijdrijden. Dat zegt allemaal niets bij Thomas, die eikel kan zomaar ineens weer op punt staan. Ik hoop van niet, want het blijft een lachwekkende renner. Een wanstaltig Skyproduct, als die ploeg nooit was ontstaan hadden we ook nooit van Thomas gehoord. Maar goed, hij zou dus zomaar weer een goed klassement bij elkaar kunnen fietsen. Het is pas zijn tweede Vuelta ooit, dus het is een beetje de vraag of de Vuelta een goede koers voor hem is. Hopelijk niet. Ondersteund wordt Thomas door Thymen Arensman, die zijn eigen kansen weer eens mag opofferen. Arensman is na zijn zesde plaats in de Giro vooral in het nieuws gekomen door te melden dat hij nog een paar kilo lichter is geworden terwijl hij wel hetzelfde vermogen blijft trappen, een rasechte Skyklassieker. Froome en Wiggins kwamen ook altijd met dat verhaal. Naar bijsmaakje, als je het mij vraagt. Ondanks een magere Ronde van Polen staat Arensman naar eigen zeggen op punt. Laten we hopen van niet, des te slechter hij rijdt des te minder interviews met hem en hem horen praten zuigt alle levensvreugde uit je dus nee, geen prestaties en geen interviews van Arensman graag. Jody Bernal met zijn fopneus doet ook mee, ik kan maar niet wennen aan dat nieuwe hoofd van hem. Het is een totaal ander mens. Totaal andere prestaties ook, hij fietst rondt als Rob Ruijgh. Toch zonde. Jonathan Castroviejo en Omar Fraile zijn de twee Baskische luitenanten van dienst. Castroviejo reed een bizar sterke Tour, hij werd zomaar 15e in het klassement. Zo goed klom hij nog nooit, van mij mogen alle kopmannen door het ijs zakken waarna hij gaat proberen een rit te winnen. Niet dat hem dat ooit zou lukken, met zijn tactisch besef van een prullenbak. Fraile reed dan weer een wat minder opvallende Tour, ik verwacht ook niet direct dat hij nu wel gaat opvallen. Laurens De Plus komt naar de Vuelta om schade aan te richten, naar eigen zeggen. Hij wil de meesterknecht worden van Thomas, die volgens hem op punt staat. De Plus zat blijkbaar nog meer met de nederlaag in de Giro dan Thomas zelf, hij zette het op een zuipen. Die gaat dus geen poot vooruit komen, de schade zal vooral aangericht worden in de kroeg. Random grote naam aan het vertrek: Filippo Ganna. Meteen een belangrijke kracht voor de ploegentijdrit, ook iemand die de tijdrit in Valladolid naar zijn hand kan zetten. Hij kan als het nodig is ook nog sprinten, zo won hij recent in de Ronde van Wallonië nog een etappe. Een leuke random toevoeging, als je het mij vraagt. Beter dan Kim Heiduk. Die kent u niet, en die kent u over drie weken nog steeds niet.
Ingeklemd tussen allerlei topploegen mag AG2R vervolgens aan de ploegentijdrit gaan beginnen. Die komen me met een partij een waardeloze equipe, dat willen wij niet weten. Mickael Cherel, die aan het eind van het jaar met pensioen gaat, is op papier de kopman, als een soort van eerbetoon. Iedereen in het peloton schijnt een hekel te hebben aan Cherel, die gunnen we dus eigenlijk helemaal geen eerbetoon. Dan is Geoffrey Bouchard een renner om wat meer aandacht aan te besteden, als de wind goed staat is dat op oneven dagen een goede klimmer. Kan zomaar een keer in de goede vlucht belanden. Dorian Godon, winnaar van de Brabantse Pijl godbetert, kan wellicht een poging wagen om zich te mengen in een sprint, of misschien een keer in een vlucht. Paul Lapeira vind ik een regen van FM, ik betwijfel of hij wel echt bestaat. Werd schijnbaar 15e in de Ronde van Wallonië en een paar dagen later vierde in een Frans 1.1-koersje. Denk niet dat we veel van hem gaan vernemen, maar je weet het nooit. Damien Touzé was een soort van snel, ooit, heel lang geleden, in koersjes van een zeer laag allooi. Met Andrea Vendrame beschikt AG2R dan wel weer over een potentiële rittenkaper, iemand die ook altijd op de afspraak is als de aankomst lichtelijk hellend is. Wel op de afspraak voor een 8e plaats, maar toch. Larry Warbasse is een vermoeiende rubriek en Nicolas Prodhomme is een soort van Hubert Dupont maar dan oneindig veel slechter. Die is dadelijk ook weer heel veel jaar prof geweest en als je z'n naam opzoekt kom je hem alleen tegen in mijn voorbeschouwingen voorafgaand aan de koers.
Nog vijf ploegen te gaan, de mindere goden van Astana zijn nu aan zet en daarna volgen nog vier ploegen vol kleppers. Bij Astana kunnen we kijken naar het geblondeerde haar van Samuele Battistella, die na een knappe Ronde van Polen vervolgens weer spoorlog was in de Ronde van Burgos. Dat wordt dus niets. Op zich is dat het thema van Astana, want David De la Cruz schrijf ik ook niet op voor een mooi resultaat. Daar is niet veel meer van over, net zoals Luis Leon Sanchez ondertussen dan toch echt oud begint te worden. Javier Romo is dan weer jong, na een vrij mager jaar reed hij ineens weer sterk rond in Burgos. Als Astana hier mooie resultaten wil boeken dan zal dat vooral van Romo moeten komen, denk ik. Dombrowski kan er niets meer van, Pronskiy is waardeloos dit jaar, Fabio Fellini is een wegkapitein van het niveau Roy Curvers en het wordt tijd voor Andrey Zeits om wat anders te gaan doen. Nutteloze ploeg, tenzij Romo het op z'n heupen krijgt.
We komen nu uit bij de waanzinnige ploeg van Jumbo-Visma. Drievoudig Vueltawinnaar Primoz Roglic is van de partij, na zijn zege in de Giro keerde hij terug in Burgos en die koers won hij ook maar meteen. Iedere koers die hij dit jaar reed won hij, hij is nu ook weer een van de topfavorieten. De Vuelta is zijn koers, al ging het vorig jaar mis. Maar dit jaar is er weer sprake van een nieuw verhaal. Hij reed de Vuelta vooral na een teleurstelling in de Tour en vaak met een halve voorbereiding, nu heeft hij zich na de Giro volledig kunnen richten op deze Vuelta en dus mogen we verwachten dat hij beter is dan ooit. Een van de grootste concurrenten met het oog op de eindzege zit in zijn eigen ploeg, tweevoudig Tourwinnaar Jonas Vingegaard. Bij hem is er dan weer geen sprake van een ideale voorbereiding op de Vuelta, hij is na de Tour niet meer op hoogtestage geweest. Geen idee wat hij wel heeft gedaan, zijn vorm is echt een volledig vraagteken. Al kun je je er weinig bij voorstellen dat hij onvoorbereid naar deze Vuelta trekt, de man die het liefst zo min mogelijk koersen rijdt gaat niet voor de lol aan een grote ronde beginnen denk ik. Ik kan er weinig uitspraken over doen, behalve dan dat zijn Tour dusdanig indrukwekkend was dat hij in principe op halve kracht ook nog de Vuelta zou moeten kunnen winnen. Zijn niveau daar was echt krankzinnig, dat zal nu niet allemaal weg zijn. De interne strijd bij Jumbo kan wel leuk worden, in het begin van de ronde komen we vooral ritten tegen die Roglic wat meer zullen liggen, maar het tweeluik in de Pyreneeën is dan weer het terrein van Vingegaard. Dit kan vermakelijk worden. Jumbo gaat proberen drie grote rondes in hetzelfde jaar te winnen en ze lijken perfecte kaarten te hebben. Vooral als je de rest van de ploeg ziet, het zijn allemaal kleppers. Gesink is de minste naam, maar ook hij haalt nog steeds een acceptabel niveau. Bij de eerste 30 in Burgos, hij kan weer mooi op kop gaan sleuren, totdat hij onvermijdelijk weer eens valt en wat botten breekt. Over vallen gesproken, Wilco Kelderman doet ook mee. En Sepp Kuss, die drie grote rondes in hetzelfde jaar rijdt. Zijn enige koersen ook, eigenlijk. Tussen de Giro en de Tour reed hij niets, tussen de Tour en de Vuelta ook niet. Hij gaat weer een aantal dagen op de afspraak zijn, maar waarschijnlijk neemt hij deze Vuelta net wat meer snipperdagen. Jantje Tratnik, de boezemvriend van Roglic, is ook van de partij. Niet alleen omdat hij een vriend is, ook omdat hij ontzettend hard kan fietsen. Een zeer ongelukkig jaar vol blessures achter de rug, maar zijn 18e plaats in Burgos geeft aan dat hij klaar is om Roglic en Vingegaard perfect te ondersteunen. Met Valter staat er nog een goede klimmer aan het vertrek, al valt zijn niveau de laatste koersen een beetje tegen. En dan is er nog Van Baarle, een renner die geen introductie nodig heeft. Wat een team, pfoe.
Dan: UAE. Kopman aldaar is Juan Ayuso, de grote Spaanse hoop. Ayuso is een gigantisch groot talent, dat bewees hij vorig jaar nog door op 19-jarige leeftijd derde te worden in het eindklassement van de Vuelta. Dit jaar had hij door moeten stoten, maar door een blessure is het seizoen een beetje in het water gevallen. Pas in april reed hij voor het eerst een koers, in de Ronde van Romandië stond hij bergop nog niet op punt maar hij won wel meteen een tijdrit. Zijn volgende koers was de Ronde van Zwitserland, waar hij zelfs twee ritten wist te winnen. Na deze rondjes in Zwitserland werkte hij via de Spaanse kampioenschappen en een aantal Baskische koersen toe naar de Vuelta, maar ook dat verliep niet helemaal vlekkeloos. In de Prueba Villafranca kwam hij in de slotkilometer ten val, waar hij tijdens de volgende koersen toch wat last van leek te hebben. Op basis van al het gesukkel dit jaar lijkt het onwaarschijnlijk dat Ayuso zijn prestatie van vorig jaar kan evenaren, maar het blijft natuurlijk een uniek talent. Hij gaat hoe dan ook van start als een van de grote favorieten, maar ik plaats hem wel een eindje onder Roglic, Vingegaard en Evenepoel. De werken van Iñigo San Millán mogen we niet onderschatten, de wetten van de logica dicteren dat hij net als Pogacar op den duur hinder moet ondervinden van zijn gebrekkige voorbereiding. De schaduwkopman bij UAE is Joao Almeida, maar die heeft zichzelf al vakkundig ingedekt. Hij heeft met tegenslag te maken gehad na het WK, waardoor zijn vorm nu niet zo goed is als zijn vorm vlak voor de Giro. Hij wil alsnog op het podium terechtkomen, maar als dat niet lukt heeft hij zijn excuus alvast paraat. De ploegentijdrit hebben ze niet specifiek voorbereid, dus ook voor dat aanstaande tijdsverlies is het excuus al gevonden. Naast Ayuso en Almeida neemt UAE met Vine nog een sterke klimmer mee, al zal Vine nooit een klassementsrenner worden. Vorig jaar won hij namens Alpecin twee bergritten en reed hij in de bergtrui, tot hij weer eens op z'n bek ging en de Vuelta moest verlaten. Dit jaar is hij 25 keer gevallen tijdens de Giro, recent dook hij tijdens de Ronde van Burgos nog maar eens het skoekeloen in. Een geweldige klimmer als de weg continu rechtdoor loopt, zodra er bochtenwerk aan te pas komt is Vine kwetsbaar. Ik pak mijn telraam erbij voor het aantal valpartijen deze Vuelta. Het enigma Marc Soler doet ook weer mee, vorig jaar won hij nog een rit in de Vuelta. Op basis van zijn magere Tour lijkt de kans op herhaling vrij klein, ook omdat hij nu waarschijnlijk wat meer op Ayuso zal moeten passen. Finn Fisher-Black debuteert, maar op een goede Ronde van Sicilië na heb ik hem nog op weinig bijzonders kunnen betrappen. Sebastian Molano is de sprinter van UAE, die had moeten rekenen op de steun van de gebroeders Oliveira. Een van de twee haakte af, dus is er maar één Oliveira die Molano kan ondersteunen. De vervanger van de andere Oliveira is Domen Novak, meer een klimmend type. Molano begon goed aan het jaar, maar hij werd in België van de fiets gereden en daar moest hij een paar maanden van herstellen. Na zijn terugkeer in koers was hij vrij slecht, tot hij in Burgos de eerste rit won. Hij is dus klaar om de massasprints te betwisten in deze Vuelta.
De voorlaatste ploeg is Movistar, waar Enric Mas de kopman is. Tijdens de eerste rit van de Tour kwam Mas samen met Carapaz ten val en allebei moesten ze de koers verlaten. Carapaz is nog steeds niet hersteld, terwijl het herstel van Mas ook niet snel ging. Hij kon Burgos niet rijden, bijvoorbeeld, maar blijkbaar is hij toch op tijd fit om de Vuelta te rijden. Mijn verwachtingen kunnen amper lager zijn, het is moeilijk voor te stellen dat hij nu ineens in topvorm is. Al zijn de wonderen de wereld nog niet uit, maar het zou een ongekend kunststukje van Taus vormen. Zodra de weg bergop loopt moet Movistar verder vooral rekenen op Einer Rubio, die recent nog vijfde werd in Burgos. Ritje gewonnen in de Giro ook natuurlijk, de kleine Colombiaan gaat weer veelvuldig belasterd worden door Jeroen en Karsten. De belangrijkste renner van Movistar is voorts natuurlijk Oier Lazkano. Ik denk dat de nieuwe koning van de vroege vlucht zomaar eens een paar etappes kan gaan winnen. Oier is bezig aan een fantastisch jaar. Het grote publiek leerde hem kennen in Dwars door Vlaanderen, maar de echte kenners waren al veel langer op de hoogte van zijn kwaliteiten. Zet hem in een kopgroep en de rest heeft een groot probleem. Dat is inmiddels vaak genoeg gebleken, de echte verrassing is wat mij betreft dat hij tegenwoordig ook steeds vaker vanuit het peloton een uitslag weet te rijden. Als Oier zo doorgaat is hij over een tijd echt niet meer te stuiten en daar heb ik ontzettend veel zin in. Hup Andre. Ivan Garcia Cortina mag gaan sprinten, ofschoon hij niet kan sprinten. Ruben Guerreiro blijft een vreemde renner, als het draait kan hij ook zomaar een keer hoge ogen gooien vanuit een vlucht. Nelson Oliveira is dan weer de regelmaat zelve, een uiterst betrouwbare kracht. Carlos Verona is ook zo'n betrouwbare kracht, maar hij schijnt niet fit te zijn en hij is vervangen door de veteraan Imanol Erviti. Wellicht bezig aan zijn laatste jaar, nu Valverde is gestopt is Erviti in zekere zin ook gestopt. Hij was sowieso al niet van het in beeld rijden, maar dit jaar heb ik hem helemaal nog niet gezien. Jorge Arcas, een renner die er vrij weinig van kan maar die volgens Movistar een soort nieuwe Lastras is, maakt de ploeg rond. Gaan we drie weken lang niets van horen, zoals altijd.
De laatste ploeg aan het vertrek is uiteraard de ploeg van de winnaar van vorig jaar. Remco Evenepoel mag namens Soudal-Quick Step zijn titel komen verdedigen. Over Evenepoel hoef ik weinig te zeggen, hij is simpelweg een van de grote favorieten. Een van de beste renners op aarde, wel eentje die het nog nooit heeft opgenomen tegen Vingegaard. Als Vingegaard een klein beetje op niveau is vormt het wel een mooie test met het oog op de Tour van volgend jaar. Evenepoel wordt ondersteund door een fantastische ploeg. Meesterknecht Louis Vervaeke gaat Evenepoel bijstaan tot er bergop nog maar een mannetje of 10 bij elkaar zijn. Het moet toch werkelijk een feest zijn voor Evenepoel dat hij kan rekenen op de steun van iemand als Vervaeke. Denk ik aan een meesterknecht, dan denk ik aan Vervaeke. Zo'n Kuss is leuk en aardig, maar Vervaeke, dat is toch net even een ander niveau. Een hoger niveau. Fenomenale coureur. Het is dat hij zelf geen ambitie heeft, anders zou hij ook zomaar zelf de Vuelta kunnen winnen. Evenepoel boft maar met zo'n omkadering. Ik bedoel, Pieter Serry om je heen, daar zou iedere ploeg toch een moord voor doen? Zoveel ervaring, zoveel kwaliteit, ongekende luxe. En dan is Jan Hirt er ook nog, het houdt niet op. Zoveel geweldige renners bij elkaar, het is echt met afstand de sterkste ploeg aan de start. Dat je kunt rekenen op Mattia Cattaneo, die recent nog een tijdrit won in de Ronde van Polen, zegt meer dan genoeg. En dan heb je Andrea Bagioli nog, als je een rit kunt winnen in de Ronde van Wallonië kun je ook Remco Evenepoel bijstaan als hij je echt nodig heeft. Heb ik James Knox nog niet eens genoemd, de ploeg van Quick Step is zo robuust dat je het ook gewoon een fort zou kunnen noemen. Hardrijder Casper Pedersen om de boel rond te maken, het kan amper beter. Een ploeg om een printscreen van te maken.
Tot zover de ploegen en de renners. Rest mij alleen nog de voorspelling. De ploegentijdrit is kort, de verschillen zullen beperkt zijn, maar mogelijk gaan ze wel ontstaan. Het parcours is door al het bochtenwerk vrij technisch, al zijn de meeste bochten enorm breed. Ploegen die werk maken van de ploegentijdrit zijn uiteraard in het voordeel, als je leest dat zo'n UAE daar geen tijd aan heeft besteed weet je al dat ze wat tellen gaan laten liggen ten opzichte van Jumbo. Tenzij Jumbo valt, dat is ze wel eens eerder overkomen. Met de regen die wordt verwacht zou het zomaar kunnen dat deze ploegentijdrit een veldslag wordt. Dwars door een grote stad rijden als het heeft geregend, geen heel goed idee. Ondanks het feit dat het zo'n korte ploegentijdrit is kan het alsnog best vermakelijk worden, dus. En anders hebben we de plaatjes van Barcelona nog om naar te kijken.
1. Jumbo-Visma. De werken van Mathieu Heijboer. De tijdrit in de Tour zei genoeg, net als de ploegentijdrit van vorig jaar in de Vuelta. Een hoop sterke namen bij elkaar, bovendien hebben ze natuurlijk de lak weer van de fietsen geschraapt om op die manier wat gewicht te besparen. Dat die andere ploegen daar niet aan denken, joh.
2. Ineos. Ganna, Thomas, Arensman, Castroviejo, ga zo maar door. Een bizar sterke ploeg voor een TTT, zeker met de toevoeging van Ganna. Al kan Ganna door al dat bochtenwerk niet continu zijn brommer aanslingeren, dat is dan weer jammer voor Ineos. Alsnog, ze gaan het heel goed doen en het zou me ook totaal niet verbazen als ze winnen. Maarja, Dan Bigham is natuurlijk nog steeds geen Mathieu Heijboer.
3. Quick Step. Ik sluit niet uit dat Evenepoel de volledige 15 kilometer voor zijn rekening gaat nemen en dat hij dan nog best dicht in de buurt van de zege komt ook. Vooruit, Cattaneo mag hem een keer aflossen. Die komen met z'n tweeën best ver, al is dat bochtenwerk niet direct in hun voordeel. Alsnog, de verschillen zullen beperkt blijven. We gaan vooral getuige zijn van citymarketing, niet van de beslissing van de ronde.
4. Jayco. Dat blijft toch altijd een goede ploeg voor dit soort ondernemingen. Het is altijd hun specialiteit geweest en ook nu hebben ze met Hepburn, Scotson en Sobrero een aantal jongens mee die dit wel kunnen. En Jan Maas, natuurlijk.
5. UAE. Ze hebben dit niet voorbereid, maar zelfs zonder voorbereiding moeten ze met deze ploeg een eind moeten komen. Ayuso en Almeida kunnen een aardig potje tijdrijden, net als Vine. Ik zou Jay alleen niet op kop door de bochten laten gaan, laat hem maar mooi in het laatste wiel zitten en zet hem op kop tijdens de wat langere stukken rechtdoor, dan kan het tijdsverlies zeker beperkt blijven. Vorig jaar was het een halve minuut ten opzichte van Jumbo, maar deze TTT is een stuk korter.
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Hopelijk niet gelijk een halve minuut voor Jumbo.
Weer lijkt nog mee te vallen. Vanavond kans op wat regen, maar niet te gek en dan valt de meest neerslag vervolgens 's nachts.
Weer lijkt nog mee te vallen. Vanavond kans op wat regen, maar niet te gek en dan valt de meest neerslag vervolgens 's nachts.
Eensch, alleen is @Rellende_Rotscholier toch af want hij heeft de binnenkant van de Sagrada Familia overgeslagenquote:Op zaterdag 26 augustus 2023 17:52 schreef hhh38 het volgende:
Prachtige voorbeschouwing weer.
Carlos Ruiz Zafon genoemd
Present in Barcelona, ik probeer straks nog een glimp van de etappe mee te pakken. Dinsdag ook aanwezig in Tarragona 
Oud Wereldkampioen
4-voudig Nederlands Kampioen
je mag me aanraken
4-voudig Nederlands Kampioen
je mag me aanraken
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Code is wel het juiste woord voor een stuk tekst waar ik geen reet van snapquote:Op zaterdag 26 augustus 2023 18:19 schreef Momo het volgende:
[ twitter ]
Weercodes voor de regio vandaag en morgen
Un dann rettet kein Kavallerie,
keine Zorro kümmert sich dodrömm.
Dä piss höchstens e " Zet " en der Schnie
keine Zorro kümmert sich dodrömm.
Dä piss höchstens e " Zet " en der Schnie
Present (voor de komende drie weken).
Vuelta.
Dit Jumboteam.
Dit deelnemersveld.
Instant genot.
Vuelta.
Dit Jumboteam.
Dit deelnemersveld.
Instant genot.
"The man who never alters his opinion is like standing water, and breeds reptiles of the mind." - William Blake, The Marriage of Heaven and Hell.
Gruwelijk nat, code oranje vanaf 18 uur vanavond tot 12 uur morgenmiddag.quote:Op zaterdag 26 augustus 2023 18:20 schreef Zorro het volgende:
[..]
Code is wel het juiste woord voor een stuk tekst waar ik geen reet van snap
Je zal maar naar Spanje op vakantie zijn "voor het mooie weer"quote:
Neerslag nu
[ afbeelding ]
Neerslag rond 20 uur
[ afbeelding ]
Un dann rettet kein Kavallerie,
keine Zorro kümmert sich dodrömm.
Dä piss höchstens e " Zet " en der Schnie
keine Zorro kümmert sich dodrömm.
Dä piss höchstens e " Zet " en der Schnie
Dat heeft R_R toch al verteld?quote:
Un dann rettet kein Kavallerie,
keine Zorro kümmert sich dodrömm.
Dä piss höchstens e " Zet " en der Schnie
keine Zorro kümmert sich dodrömm.
Dä piss höchstens e " Zet " en der Schnie
EWP, uitslag geneutraliseerd incomingquote:
[..]
Gruwelijk nat, code oranje vanaf 18 uur vanavond tot 12 uur morgenmiddag.
Er is dus geen zwembadje nodig om een valpartij te veroorzaken
Lekker zuipen, lekker dansen en daarna lekker neuken.
Ik sluit pas na 20u aan
Cancellara; "Tweede worden is gemakkelijker dan eerste worden"
FOK!sport *O* ✩ ✩ ✩ Ajax O+
FOK!sport *O* ✩ ✩ ✩ Ajax O+
Zou mij niet verbazen als er veel op hun muil gaan. Wat betreft morgen hebben ze geluk dat het meeste tussen 00:00 en 12:00 valt, als zwaartepunt tijdens koers was geweest, weet ik niet wat ze ermee zouden doen...quote:
[..]
EWP, uitslag geneutraliseerd incoming
Mijn tas is ooit gejat in Barcelona. Derhalve vind ik het een verschrikkelijk stad. Maar niet zo verschrikkelijk als dat ik Adam Blythe vind.
The owls are not what they seem
Klopt, paar weken geleden nog gezien.quote:
De Sagrada Família is nog steeds niet af
Mijn gameboy met pokemon rood, inclusief mijn legendarische Kangaskhan van level 100 zijn daar ooit gejatquote:
Mijn tas is ooit gejat in Barcelona. Derhalve vind ik het een verschrikkelijk stad. Maar niet zo verschrikkelijk als dat ik Adam Blythe vind.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
