Relatie loopt moeilijk door hechtingsstijlen

Hoi allen! Ik schets hieronder graag concreet de relatie waar ik me momenteel in bevindt en hoop op deze manier inzichten te vergaren die helpen om mijn partner te kunnen begrijpen.

Ik zit sinds een klein jaar in een relatie met een man van middelbare leeftijd die voordien al 8j een vriend/kennis was. Deze man heeft een erg zware laatste relatie achter de rug met bedrog in, waarna hij jaren single geweest is en het ook erg lang geduurd heeft voor het vertrouwen tussen ons groot genoeg was om aan een relatie te beginnen.

Wij passen samen op erg veel manieren. Hebben dezelfde normen en waarden, opvoedingsideologiën, delen gelijkaardige interesses, toekomstbeelden, kunnen uren met elkaar babbelen, zitten gelijkaardig in elkaar qua type persoon en karakter... Ik ben dan ook heel erg gelukkig met onze relatie en zie hem enorm graag. Ik geloof oprecht dat dit ook wederzijds is.

Het punt waar wij echter herhaaldelijk op botsen is dat we heel anders omgaan met relationele moeilijkheden en voornamelijk de communicatie hier rond. Ik ben al enkele jaren bezig met mezelf te leren kennen, mijn opvoeding in context te brengen met wie ik de dag vandaag ben, triggers te leren inschalen en hierop ageren, communicatiestijlen te hanteren. Langs zijn kant is hier nog helemaal niets van zogenaamd 'selfwork' rond gebeurd en dit uit zich enorm in onze relatie. Bovendien is hij enorm vermijdend in zijn hechting, waardoor ik merk dat ik anders ben in deze relatie (vaak onzekerder en emotioneler) dan in een vorige relatie.

De dingen die ik concreet kan benoemen en waarvan ik hoop wat meer inzicht in te krijgen zijn:
- Hij kan enorm goed babbelen en ondersteunen, tenzij het over onze relatie gaat en eventuele moeilijkheden. Dan slaat hij tilt, omdat hij bang is dat toegeven van de moeilijkheid gelijk staat aan zeggen dat onze relatie niet werkt. Dit creeert bij hem de angst om die kwijt te spelen, waar ik wil proberen om een consensus te vinden in moeilijkheden die in onze relatie en in elke relatie op de weg komen om hier net als koppel een team in te leren vormen en elkaar sterker te leren ondersteunen. Hij gaat dan echt 'stonewallen'. Hij doet dit niet bewust of om mij te triggeren, maar hij sluit zich volledig af: kijkt mij niet meer aan en kan letterlijk geen woord meer zeggen.

- Als ik mijn emoties deel, zelfs met de technieken van geweldloze communicatie voelt hij zich enorm snel aangevallen, bekritiseerd en gaat of in de aanval of ziet dit als een 'probleem dat hij moet oplossen' ipv het luisterend oor en het begrip waar ik naar verlang. Ik probeer hem dit van te voren te zeggen en emoties erg zacht en met liefde naar hem te communiceren.

- Hij heeft een aantal gelijkheden die vanuit mijn opvoeding erg triggerend werken voor mij. Ik ben mij hier erg van bewust en probeer hier mezelf niet te verliezen en zelf meester te blijven van mijn reactie. Enkele voorbeelden zijn: problemen van het werk mee naar huis nemen en die 'uit te reageren' door mij heel de avond te negeren, niet meer te antwoorden of enorm kort, mij niet aan te kijken, zich af sluiten. Ik vraag hem dan wat ik voor hem kan doen en probeer een luisterend oor te zijn, maar hij kan niet zeggen waarmee ik hem kan helpen omdat hij dat zelf niet weet. Daarnaast worden mijn emoties ook gekwetst door het feit dat hij heel de avond zo'n negerende houding aanneemt. Ik kan dit dan niet met hem delen, want dan escaleert het enorm en geraakt hij volledig 'shut down'. Ander vb is heel erg moeilijk sorry kunnen zeggen (probeert dit ondertussen wel maar de manier waarop is dan soms heel puberaal, bv. "Alle sorry dan zeker voor mijn gedrag") en kan moeilijk verantwoordelijkheid nemen voor zijn aandeel in een conflict. Zelf vind ik het erg belangrijk om dit herstel naar hem te doen nadien door: concreet te benoemen wat mijn aandeel was, hoe dat niet oké is, hoe ik begrijp dat dit zijn emoties gekwetst heeft en hoe ik mij daar oprecht voor wil excuseren en of er iets is dat hij nog van mij nodig heeft of ik voor hem kan doen.

-Hij wantrouwt niet enkel mij maar ook enorm de wereld rondom (politiek, maatschappelijk, op het werk...). Zoekt ook continu naar bewijs dat zijn vaak negatieve/wantrouwige visie de juiste is in heel kleine, onbenullige dingen.

- Enige personen waar hij erg vertrouwelijk bij is zijn zijn vrienden. Die gaan dan ook nog steeds op heel veel momenten voor op zijn relatie in de daden die hij doet, al ziet hij dat zelf niet zo omdat zijn intentie zo niet ligt. Dit valt dan ook niet goed te bespreken zonder te hervallen in boven en ondergenoemde puntjes...
VB. Ik heb binnenkort een erg belangrijke expositie op erg hoog niveau waar ik hem heel graag bij had. Ik heb dit tijdig gecommuniceerd. Dit is voor mij een erg belangrijke dag die ik erg graag met hem wil delen. Zijn vrienden stelden echter voor om een barbeque te houden en samen te koken. Hij vergat dat dit op dezelfde dag viel, zei toe en gaat daarom niet aanwezig zijn op mijn expositie.

-Het is voorlopig nog onmogelijk om zijn eigen noden en wensen te communiceren. 'Nee er is niets' 'Ik trek mijn plan wel', 'ik ga u daar niet mee lastig vallen', 'ik verwerk dingen intern en op mezelf' zijn standaarduitspraken. Haaks daartegenover staat dat zijn niet transparante houding en communicatie soms 'uit het niets' enorm escaleren over iets erg kleins en dit voelt voor mij erg onveilig.
BV. Tijdens een verlengd weekend kiest hij in overeenstemming 2 dagen de invulling van onze dagen. De derde dag vraagt hij waar ik nu eens zin in heb. Ik stelde voor om naar de stad te rijden. Hij antwoordt dat dat wel kan maar het park ook wel leuk is op zo'n mooie dag. Ik bevestig dit, maar zeg dat mijn voorkeur toch naar de stad uit gaat voor vandaag omdat we gister al id natuur geweest zijn. Hij zegt 'oke' en we vertrekken naar de stad. Ik merk dat hij erg stil en afstandelijk is. Ik vraag hem meermaals of er iets aan de hand is, maar hij zegt van niet. Na enkele uren stel ik hem nog eens expliciet de vraag om te vertellen wat er is en reageert hij met ''Ik wil ik wil ik wil... Dat is nu toch niet de manier om iets te zeggen he. Ik stel voor om naar het park te gaan en jij doet gewoon uw eigen zin.'' Op zo'n moment probeer ik duidelijk te maken dat ik vooral iets met hem wil doen ongeacht de invulling, dat als hij het erg belangrijk vindt om naar het park te gaan dat dat voor mij ook oké geweest had, maar dat ik dit niet wist omdat hij dit niet communiceerde. Dat ik daarnaast wel het recht heb om te zeggen wat ik wil zonder dat dat gelijkgesteld mag worden aan 'uw eigen zin doen' en dat ik het net gezond vind om op een gepaste manier wensen te communiceren. Zijn enige antwoorden die dag blijven dan : 'Ik zie dat toch anders', 'onze visies zijn duidelijk verschillend', 'ik ben duidelijk onbekwaam'... pas later kan dit heel voorzichtig geadresseerd worden.

-Hij maakt keuzes onbewust erg individueel en vindt het een opgave om keuzes in teamverband te maken of te communiceren/bevragen.
VB. Ik kwam in het weekend bij hem thuis aan van het werk, had gezegd mij vervroegd vrij te maken om nog een leuke namiddag samen te kunnen spenderen en hij was niet thuis. Hij had net toegezegd op de vraag om iets te gaan drinken en was dit vergeten bevragen of communiceren. Bovenstaande puntjes zijn dan van toepassing als ik dit probeer te adresseren...

Belangrijk om weten is dat hij wél enorm zijn best doet en we nadien altijd tot een mooi herstel komen. Het is voor mij gewoon erg moeilijk om steeds degene te zijn die stap 1, 2, 3 en 4... moet zetten om dit te bereiken. Als ik dit echter niet zou doen, zouden we gewoon hervallen naar een relatie waar moeilijke gesprekken vermeden werden en er dagelijks meer resentment word opgebouwd en dat wil ik niet laten gebeuren.

Ik ziet met deze persoon mijn leven samen en ik wil samen zoeken naar manieren om elkaar tegemoet te komen en te begrijpen. Hij wilt dit ook en voelt zich achteraf vaak erg vervelend over de situatie. We kunnen dan nadien ook vaak wel erg goed babbelen, maar dergeljjke situaties vallen me emotioneel en zelfs fysiek zwaar.
Hij wilt zelf veranderen en zoekt ook mee naar manieren om inzicht te vergaren en hij gaat hier zelf mee aan de slag. Ik wil langs mijn kant als partner vooral begrijpen wat hij doet, vanwaar dit komt en hoe ik er op kan reageren. Maar omdat hij op deze vragen zelf niet kan antwoorden, is dit voor mij erg moeilijk zoeken. Ik hoop hier dan ook inzichten te vergaren om hier mee om te gaan.

Begrijpelijk! Het is ook een erg klinische beschrijving omdat ik zo weinig mogelijk vooroordeel of emotie wilden leggen in de beschrijving. Dat komt dan uiteraard onbedoeld harsh over!

Ik kader hierboven enkel de kant waar we moeilijk lopen ( anders werd het nog langer 😜 )
Wat ook belangrijk is te vermelden en wat ik onjuist niet voldoende gedaan heb, is vermelden hoe ontzettend goed en mooi onze relatie is.

Wij zijn 2 volwassen mensen tussen de 35-40j die mekaar voor een heel groot deel erg goed kunnen vinden. We lachen met elkaar, kunnen bij elkaar terecht, steunen elkaars mening en doelen, zijn trots op elkaar, doen veel voor de ander, zien elkaar enorm graag (de typische “we hebben veel chemie maar zijn tegenpolen” is zeker niet van toepassing bij ons). Wat loopt dan wel spaak? Dat wanneer we in hoge emotie schieten we elkaar triggeren. En dat wil ik leren vermijden. Ik geloof dat elkaar goed leren kennen kan helpen om er echt voor elkaar te kunnen zijn. De dingen die ik hier neerschrijf zijn dingen die ik zo uiteraard nooit tegen hem zou zeggen net omdat ik hem niet wil veranderen of verwijten of de lat te hoog leggen…

Bv met die expositie die hij niet kan zien, heb ik hem enkel gezegd dat ik dat spijtig vond en of hij volgende keer ook even onze gezamenlijke agenda wilt checken voor te bevestigen? Meer woorden zijn daar niet aan vuil gemaakt. Maar densondanks wilde ik ze hier wel duidelijk (en mezelf kennende heel analytisch 😉) schetsen.

Ik ben zeker iets met de tip om zelf wat minder te analyseren, dat is doorgaans iets waar ik mee aan de slag ga al en nog verder moet. Ik geloof echter wel in transparantie en daar moet je jezelf wel wat voor kennen en dat mis ik helaas wel. Die transparantie merk ik dat ik zoek.

Ook besef ik dat ik mijn grenzen wat meer moet aangeven. Als ik dat steevast doe, merk ik dat dit wel eens een moeilijk “control” dingetje wordt bij hem, dat is dan weer iets van die dingen waar ik moet leren loslaten dat hij dat niet goed van mij verdraagt.

Belangrijk wel om weten is dat ik een goede band heb met mijn ouders en ook met mijn vader. Ik ben nooit angstig geweest in een relatie, maar door mijn partner zijn erg vermijdende hechting, maakt me dat uiteraard wel wat angstiger. Ik hou van stabiliteit en een goede kameraadschap in een partner en ik heb me gelukkig zelden aangetrokken gevoeld tot rode vlaggen. Mijn huidige partner is een prachtige man, zorgzaam, grappig, sociaal, hard werkend… en net als ik en iedereen heeft hij littekens opgelopen. Littekens die ik graag zou begrijpen zodat we er beter voor elkaar kunnen zijn in de relatie.

Het doel of de vraag is dus niet om hem te veranderen, wel om zijn reacties beter te leren begrijpen.

[ Bericht 2% gewijzigd door Anna0515 op 04-06-2023 15:45:31 (objectievere verwoording) ]

quote:

Op vrijdag 2 juni 2023 12:38 schreef Lienekien het volgende:
Je confronteert hem vermoedelijk vaak met verwachtingen die je van hem hebt en waar hij dus niet aan voldoet. Als hij bijv. moe en geďrriteerd van zijn werk komt, wil jij met hem praten en hem helpen. Als hij dat niet wil, voel jij je genegeerd. Maar wil hij niet eigenlijk gewoon een rustige avond waarop hij niet ook nog eens over van alles moet praten?

Bedankt voor jouw antwoord, heb ik veel aan.
Belangrijk om te nuanceren is dat ik weet dat ik soms te verbaal ben, waardoor ik dit niet (probeer te) projecteer op mijn partner. De beschrijving hierboven van die avond was effectief mijn gevoel over die avond. Want concreet ging die zo in zijn werk: Hij kwam thuis toen ik nog aan t werk was. Omdat hij wat rond mijn atelier ijsbeerde, zocht ik hem even op. Hij wilde duidelijk ventileren, waarop ik even ruimte voor zijn verhaal kon maken en hem daarop een dikke knuffel heb gegeven en weer aan het werk moest. Twee uur later was ik klaar en kwam ik het huis binnen waar hij op de zetel sport keek. Om hem te ontlasten van zijn k*t dag maakte ik het eten klaar (ik ben vaak pas rond 20-20.30u binnen van het werk dus meestal kookt hij). Hij was ondertussen helemaal “dicht geklapt” van de frustratie op zijn werk. Hij is zijn bord komen opeten en is terug id zetel gaan zitten. Id gehele tijd van het koken + eten heeft hij geen woord gezegd. Ik zeg dan ook bewust niet veel.
Hij lijkt dan zo in zijn wereld te zitten en volledig shut down voor de huidige context. Zo was ik doorheen de dag toevallig nog een foppakje voor hem gaan halen waar we al een tijdje mee lachten (dat doen we wel vaker voor elkaar) en dat lag al van smiddags op de tafel en wandelde hij gewoon met oogkleppen voorbij. De dag nadien bleek hij dit zelfs niet gezien te hebben terwijl dat 10cm naast zijn vork lag 🙈Ik vind zoiets echt gek.

Oké, terug to the story; Ik heb hem na het eten nog even kort gevraagd “voel je je oké? Kan ik iets voor jou doen?” Waar hij “nee Kheb niks te zeggen” op antwoordde en ik dan gewoon de avond op zijn beloop heb gelaten.

Ik wil dan eigenlijk wel een grens stellen en zeggen van: “ik begrijp dat je een k*tdag had en ben er voor je als je iets zou nodig hebben, maar ik zou wel graag met een beetje liefde behandeld worden zelfs wanneer je je slecht voelt.” Voor mij is er wel een verschil tussen “even op je plooi komen na een slechte dag” of “een slechte dag gebruiken als excuus voor je ongepast te gedragen”.

Echter weet ik ondertussen uit ervaring waar ik voorheen dan al wel eens een gelijkaardige grens aan gaf dat als ik dit zou doen, alles escaleert. En daarom doe ik gewoon wat hij wilt namelijk: zwijgen en stilzwijgend gaan slapen.

De dag nadien breng ik dit dan wel even boven, maar opnieuw probeer ik de overdaad in uitleg en kadering van mijn eigen emotie (die hierboven wel gebeurt) achterwege te laten. Ik vraag naar “of t vandaag wat beter gaat en vermeld dat ik het volgende keer fijn zou vinden als hij net iets meer kan erkennen dat ik dan ook in dezelfde ruimte zit”.

Ik vind het duidelijk moeilijk om te onderscheiden in een situatie of ik nu best 1) mijn grenzen stel of wanneer 2) mijn grenzenstellende reactie net escalerend werkt en ik beter gewoon alles op zijn beloop laat. Voorlopig had ik vooral het gevoel dat grenzen stellen escalerend werkt, omdat mijn partner dan snel het gevoel heeft dat hij faalt en dan wordt hij erg getriggerd, wat leidt tot extreme afstandelijkheid.

quote:

Op zondag 4 juni 2023 16:17 schreef loveli het volgende:

[..]
Hoe kan hij beter rekening met jou houden als je hem niet eens vertelt hoe belangrijk zijn aanwezigheid bij die expositie voor jou is?

Gedachtenlezen is voor helderzienden, niet voor mannen.

Te weinig communiceren is gelukkig niet 1 van mijn valkuilen. 😉 Hij weet hoe belangrijk die dag voor mij is, omdat ik daar al maanden naar toe leef en dit uitgebreid bespreek. “Hoe leuk ik het vond dat hij er kon zijn want dat ik zo veel aan hem heb op zo’n moment.” Echter wanneer ná dit te zeggen hij alsnog dubbel boekt en hij dit deelt aan mij met de zin “ik weet hoe belangrijk dit voor je is maar heb per ongeluk al toegezegd en kan nu niet meer wijzigen”, is het probleem niet dat hij mijn gedachtes niet kon lezen.