In de huidige maatschappij en ook in de politiek heerst het idee van veerkracht. Wanneer er een crisis aanbreekt, dan moeten we het samen doen en eenieder moet veerkracht tonen.
Maar de term veerkracht wordt vooral gebruikt door mensen in sterkere posities om de controle te behouden en problemen te verbergen. In plaats van een verandering na te streven, wordt ons de term veerkracht door de strot geduwd, zodat zij die zich niet in machtige posities bevinden zich moeten aanpassen aan de bestaande machtsstructuren en situaties.
Het veerkrachtig denken is dus selectief van aard. Het dient niet de belangen van ons allen als maatschappij, maar van hen die zich al in een machtigere positie bevinden. Kwetsbare bevolkingsgroepen delven het onderspit, omdat juist zij zich moeten aanpassen en flexibel moeten zijn. Zo moet de doorsnee burger zich aanpassen, zodat het in lijn is met wat de politieke en economische krachten willen. Deze krachten worden als onvermijdelijk en onontkoombaar gezien, met andere woorden, zij kunnen geen veerkracht tonen, maar de burger kan dat wel.
Er wordt een beroep gedaan op het individu om zich aan te passen, terwijl de bestaande structuren en machtsverhoudingen ongewijzigd kunnen blijven. Op deze manier worden de onderliggende oorzaken van kwetsbaarheid en ongelijkheid nooit aangepakt. Hierdoor ontstaat een situatie waarbij mensen min of meer worden gedwongen om te voldoen aan de verwachtingen en eisen van machthebbers, terwijl de bredere systematische problemen blijven bestaan en nooit zullen veranderen.
Een praktisch voorbeeld is het tekort aan gekwalificeerd personeel in de zorg. Er is te weinig personeel, wat ertoe leidt dat zorgpersoneel overbelast wordt. Ook de kwaliteit van de zorg neemt af, maar toch wordt verwacht dat het zorgpersoneel veerkrachtig en flexibel moet zijn.
Het komt er eigenlijk op neer dat men verlangt dat de zorgverleners langer werken, extra taken op zich nemen of andere ongunstige werkomstandigheden moeten omarmen. Het idee dat de zorgverleners veerkracht moeten tonen om het personeelstekort het hoofd te bieden, legt de verantwoordelijkheid bij individuele zorgverleners. Zij moeten zich aanpassen en veerkrachtig opstellen.
Het structurele probleem dat tot de tekorten heeft geleid, wordt echter niet aangepakt. Er wordt niets gedaan aan de hoge werkdruk, lage salarissen of een tekort aan waardering. De gekozen politiek liep zelfs weg toen andere partijen iets voor de zorg wilden doen.
Dit is dus wat bedoeld wordt met veerkrachtig denken. Het individu moet zich flexibel opstellen, het individu moet het oplossen. De grote machten blijven intact en zullen zich nooit flexibel opstellen. Zij lopen weg wanneer zij moeten inleveren, zij doen alsof zij niet kunnen veranderen en de condities die daaruit voortvloeien onontkoombaar zijn. Wij kunnen niet veranderen, dus moeten jullie individuen het doen.
Op woensdag 19 juli 2023 20:07 schreef Mortaxx het volgende:stop eens met die kneus te quoten