[Giro] Etappe 20: Tarvisio - Monte Lussari (ITT) #4 Weg

Tappa 20: Tarvisio - Monte Lussari (Tudor ITT), 18,6 km

Een parcours bouwen is simpel en best moeilijk tegelijk. E�n ding staat als een paal boven water, als je de renners wil uitlokken tot vroege aanvallen moet je niet alle bergritten bewaren voor de laatste week en dan moet je al helemaal niet na al die bergritten een klimtijdrit opnemen in het parcours. Het totale gebrek aan actie dat we de afgelopen drie weken hebben gezien komt voor een groot deel op het conto van de organisatie, waarbij het wrange is dat de organisatie nog best eens tevreden zou kunnen zijn. Nog maar twee ritten te gaan en we weten nog niet wie de Giro gaat winnen, een droomscenario voor de organisatie. Spanning tot het eind! Zo maak je van een drol een taart, want we hebben gewoon naar een vreselijk matige ronde lopen te kijken. Ook gisteren was het weer ontzettend matig. Er reed na een tijd een behoorlijk grote kopgroep weg, met in die kopgroep Santiago Buitrago als beste klimmer. De concurrentie maakte het hem nog best lastig, maar uiteindelijk won Buitrago de rit dan toch. Het ongelooflijke verhaal dat luistert naar de naam Derek Gee kreeg weer een nieuw hoofdstuk, die jongen zat weer in de vlucht en weer was hij dichtbij de zege. Het was pas op de allersteilste stroken van de Tre Cime dat hij het zwaar kreeg. Buitrago fladderde van hem weg en won zo voor het tweede jaar op rij een rit in de Giro. Tre Cime di Lavaredo is een plaats waar eigenlijk alleen maar grote renners winnen, en nu wint dus met Santiago Buitrago een jongen van de tweede lijn. Hij kreeg de kans omdat het peloton er totaal geen zin in had. In het begin van de rit probeerden wat jongens van Jumbo en UAE in de vlucht van de dag terecht te komen, maar toen dit niet lukte gaven ze het blijkbaar meteen volledig op. Ineos mocht het tempo bepalen en zij reden zo langzaam dat de kopgroep een voorsprong van bijna tien minuten cadeau kreeg. Onderweg konden we alleen genieten van Ben Healy die een paar keer aanviel en zo Thibaut Pinot heel nerveus maakte, meer dan dat viel er niet te beleven. De klassementsrenners deden niets, hun ploegen deden ook niets. Puccio en Ben Swift reden de hele dag op kop.

Jumbo nam nul initiatief, wat heel bijzonder valt te noemen. Er gaat nu een klimtijdrit volgen, dus je hoefde de renners niet meer te sparen. Deden ze toch. Het was pas helemaal aan het eind dat er een aanval van Roglic volgde, maar die aanval werd gepareerd door Thomas. In de slotkilometer ging Thomas vervolgens zelf in de aanval, waarna Roglic even leek te passen. In de absolute slotfase herpakte Roglic zich, terwijl Thomas zichzelf dan weer een beetje leek tegen te komen. Met een ultieme inspanning reed Roglic Thomas weer voorbij. Hij pakte liefst drie seconden op Thomas, zo, poe, nou. Buitrago won, Gee werd tweede en vlak voor Roglic pakte een sprintende Cort nog net de derde plaats. Dat kan cruciaal blijken te zijn, Roglic loopt daardoor vier bonificatieseconden mis, al pakte hij dan weer een seconde extra op Thomas door in het wiel van Cort te eindigen. Hoe dan ook, als hij zijn ploeg onderweg ook maar iets had laten doen was hij op z'n minst derde geworden. De voorsprong van Buitrago en Gee smolt ook als sneeuw voor de zon, van de dik acht minuten bleven er uiteindelijk minder dan twee over. Al had Jumbo maar een kwartier op kop gereden, dan had Roglic al voor de ritzege kunnen gaan. Onbegrijpelijke tactieken, weinig enerverende tactieken ook. Deze Giro is een grote aanklacht tegen het wielrennen. En het erge is dat het alsnog een historische Giro kan worden, want de koers ligt nog niet in een plooi. Met drie renners binnen de minuut van elkaar trekken we naar de 20e rit, de klimtijdrit. We gaan eerst een paar kilometer over vlakke wegen rijden en dan volgt er een krankzinnig steile klim. Als Roglic hier Thomas van de troon stoot praat iedereen over een aantal jaar nog steeds over deze Giro, terwijl het een kutgiro was. Het blijft een merkwaardige sport, h�? Maar alsjeblieft RCS, leer van deze Giro, nooit meer zo'n laatste week en nooit meer een klimtijdrit op de voorlaatste dag. Zelfs als deze rit historisch wordt, niet meer doen, want de vorige 19 ritten waren ook historisch, historisch kut.




De klimtijdrit gaat van start in Tarvisio (Duits en Friulaans: Tarvis, Sloveens:Trbi�), een stad in het noordoosten van Itali� in de autonome regio Friuli-Venezia Giulia. Het ligt daarmee in het uiterste noordoosten van de provincie Udine en is hoofdplaats van Val Canale. In het noorden grenst Tarvisio aan Oostenrijk, in het oosten aan Sloveni�. Historisch maakt Tarvisio deel uit van het kroonland Karinthi� en graviteerde tot 1918 naar Villach en Hermagor. De gemeente telt ongeveer 4000 inwoners. Voor de Eerste Wereldoorlog woonden in Tarvisio uitsluitend Duitstaligen en Slovenen, die ook vandaag nog een groot deel van de bevolking vormen, maar wel een minderheid zijn tegenover de Italianen. In de gemeente ligt, nabij Camporosso, het bedevaartsoord Monte Santo di Lussari (sl.: Svete Vi�arje dt.: Luschariberg), dat vooral Sloveense bezoekers trekt. Hey, dat is toevallig, vandaag komt daar ook een Sloveen op bezoek! Het roadbook weet het volgende te melden over deze plek, of beter gezegd over de omgeving van deze plek:

quote:

The forest of Tarvisio is a bucket list spot for open air enthusiasts, with plenty to do both in summer – hiking, forest bathing and cycle tourism – and in the wintertime – ski mountaineering, dog sledding, snowboarding and snowshoeing. The sights of the Laghi di Fusine, and of the Cinque Punte massif reflected in the Lago del Predil are just stunning. The best museums are the Museo della Miniera and the Parco Geominerario in Cave del Predil, the ‘Alpi Giulie’ museum of military history in Cave, and the ‘Antiquarium’ in Camporosso, which houses a large array of Roman archaeological finds

Ik kwam ook nog een grappig tweetje tegen over Primoz Roglic die hier als schansspringer ooit zou hebben gewonnen, maar dit blijkt fake news te zijn. Ze hadden in Tarvisio wel een schans, zoals te lezen valt op skisprungschanzen.com, en die schans had ook gebruikt moeten worden, maar dat ging niet door!

quote:

The Fratelli Nogara ski jumping hill was constructed in 1970 for the European Junior Championships in 1972. In the same year the Kongsberg Cup was held there. Furthermore, Tarvisio was part of the Three-Countries-Tournament with Austria, Italy and Slovenia/Yugoslavia from 1971 until end 1980s. In December 1985 even the World Cup of Nordic Combined was staged there.
Tarviso hosted the international Winter Universiade in 2003, and therefor the ski jump was reactivated and reconstructed as a 90 meter hill (HS 96, later HS 100) around 2002. In March 2007, the Nordic Junior WSC were organized at Tarvisio, but due to lack of snow the jumping events had to be moved to Planica. Since then no international competitions have been hosted there and since early 2010s the hill has been out of order.

Nu de factchecker z'n ding heeft gedaan kan de tijdrit gaan beginnen. De renners gaan van start in het centrum van Tarvisio, waar ze vertrekken op een brede weg langs de Piazza Unit�. Op dit pleintje vinden we de lokale kerk, ze noemen het zelfs een duomo, en een torentje dat ze dan weer het Baptisterium noemen. De renners fietsen rechtdoor het plein voorbij en dan rijden ze in de eerste meters van de rit vooral door een winkelstraat waar ook nogal wat hotelletjes te vinden zijn voor alle Slovenen die Monte Lussari willen bezoeken. Na een meter of 300 rechtdoor te hebben gereden over een vlakke weg volgt het eerste bochtenwerk, na een lopende bocht naar links gaat het een paar meter naar beneden richting een rotonde, waar de renners rechtsaf moeten slaan. Die bocht volgt eigenlijk al voor we de rotonde goed en wel bereiken, een simpele bocht is het. Na deze bocht rijden de renners door een licht kronkelende straat, die even verderop weer een draai naar rechts maakt. We rijden vervolgens even rechtdoor, vooraleer de weg een paar meter omhoog gaat lopen, met eerst een bocht naar rechts en dan eentje naar links. De renners begonnen hun Giro op een fietspad, ze gaan aan het einde van de Giro nog eens over een fietspad fietsen. Na een paar meter in stijgende lijn en die twee bochten komen we op de Ciclovia Alpe Adria terecht, dit fietspad volgen de renners in eerste instatntie tot in Camporosso. We moeten 2,5 kilometer over dit fietspad rijden om Camporosso te bereiken, het gaat vooral rechtdoor steeds een beetje vals plat omhoog. Eenmaal in Camporosso rijden de renners schuin rechtdoor, ze fietsen even een paar meter over een normale weg, maar komen een paar meter verderop opnieuw op de Ciclovia terecht, na een krap bochtje naar rechts. Het fietspad is uiteraard redelijk smal, en kent buiten Camporosso een paar bochten. Bij het verlaten van Camporosso rijden de renners onder een viaduct door en fietsen ze door een poortje waar een soort bultje is gemaakt alsof we te maken hebben met een startpodium. Even een gek punt, het is een soort grote drempel waar de renners overheen moeten, aan die snelheid vast geen sinecure. In de buurt van de Telecabina Monte Lussari, de kabelbaan omhoog richting de finishlocatie, raak ik de renners kwijt, want op een fietspad is er natuurlijk geen streetview te vinden. De renners fietsen nog eens een kilometer of drie over het fietspad, ditmaal in licht dalende lijn. Paar flauwe bochten erbij zonder echt bochtenwerk, lijkt het. Deels door het bos. Geen idee of we dit exacte punt passeren, maar een indicatie van de weg:



Het fietspad voert over een oude spoorbaan, klassiek verhaal. Spoorbaan wordt niet meer gebruikt, dan ligt er ineens een prachtige mogelijkheid om een fietspad aan te leggen. Na een paar kilometer over dat fietspad gereden te hebben slaan de renners aan het eind van dat pad stevig linksaf. We komen daarna op een brede weg terecht, zeker geen fietspad. Na een paar vlakke meters rechtdoor loopt het een tijdje licht omlaag richting het dorpje Valbruna. De weg kent wat bochten, maar die zijn vrij flauw. Bochtje naar rechts, even verderop een lopende naar links, geen opzienbare taferelen. Wel een slechte weg, het asfalt is niet best. Nog wat flauwe bochten later komen de renners na ongeveer acht kilometer uit in Valbruna, waar in het centrumpje eerst een lopende bocht naar links volgt, met daarna een scherpere er direct achteraan. Het gaat daarna naar rechts, terwijl de weg in het dorp iets smaller wordt. De flauwe bochtjes volgen zich in het centrumpje van Valbruna snel op, maar ach ja, de renners rijden alleen en daarom zijn het bochten waar ze amper iets van merken. Als we de laatste huizen van dit dorp achter ons laten gaat het naar rechts, meteen naar links en dan gaat het rechtdoor over een brede weg heel lichtjes vals plat omhoog naar de voet van de slotklim. Ook nu wel weer wat flauwe bochten, terwijl we door een bos fietsen met uitzicht op fraaie bergtoppen. De weg is hier wel goed, er lijkt een laagje vers asfalt te liggen. De renners fietsen ook nog even onder een schattig bruggetje door, als het tweede bruggetje in beeld komt gaan ze daar niet onder door maar gaat het schuin naar links. De renners komen dan op een weg terecht die een tijdje geleden nog niet geasfalteerd was. Op een behoorlijk rechte en vlakke manier rijden ze naar een parkeerplaats toe, waar een bocht naar rechts gaat volgen. In deze bocht hebben de coureurs 10,8 kilometer afgewerkt. Het makkelijke deel van de klim is gedaan, de knettergekke slotklim gaat nu beginnen. Maar niet voordat de renners van fiets wisselen. Wielerflits heeft er een heel verhaal over geschreven, er komt een speciale wisselzone aan te pas waar allerlei regels voor gelden. Op zich kennen we dat, tijdens het WK tijdrijden in 2017 zagen we zo'n wisselzone, of in de Vuelta van 2020. In een klein vakje stappen de renners af, krijgen ze een nieuwe fiets en dan mag er slechts tot de streep geduwd worden. De hele ochtend zijn de ploegen dan bezig om intern de meest geschikte persoon te vinden om die duwtjes aan de renners te geven, het zijn altijd kolderieke situaties die het wielrennen er niet direct professioneler uit laten zien. Enfin, rond het eerste tussenpunt, na 10,8 kilometer, gaan we die taferelen dus beleven. Het vlakke gedeelte, dat niet helemaal vlak is, zit er op en we gaan klimmen. Van de tijdritfiets naar de klimfiets en dan gaan we helemaal los.



De renners slaan rechtsaf en beginnen dan aan de klim naar Monte Lussari, over een weg die speciaal voor deze gelegenheid geasfalteerd is. Het is een smalle weg die supersteil is, daarom zijn er geen auto's toegelaten op de klim. Taferelen die we kennen van de Zoncolan, alleen motoren zijn welkom op de klim. Mecaniciens achterop de fiets met een reservefiets over hun schouder, dat zijn de dingen die we gaan zien. En als ik zie hoe steil de klim is sluit ik niet uit dat we net als op de Zoncolan een paar rokende motoren gaan tegenkomen. Ik zeg trouwens geasfalteerd, maar het is nog eerder een hilarische betonbaan, met overal kiezels. Ga je die reservewielen dadelijk nog nodig hebben ook. Streetview is er uiteraard niet, want tot voor kort kon je hier niet eens met de auto omhoog. We gaan het moeten doen met beelden van het internet, maar die beelden zijn er gelukkig wel. We hebben bijvoorbeeld een filmpje van Bertje Contador, de meest nutteloze man op de motor ooit. We hebben ook beelden van Hidde 'permantende midlifecrisis' van Warmerdam en we hebben wat je zou kunnen noemen een film van HorizonSports TV. In 25 minuten tijd neemt Daniele Pontoni, voormalig wereldkampioen veldrijden, tevens een local, ons mee over het parcours van de tijdrit. Als je toevallig tijd hebt dan is het wel een aanrader om dit even te bekijken:

https://horizonsports.tv/video?mediaId=U6XB2LT3



Voluit gaan tijdens het eerste, vlakke deel van de tijdrit lijkt geen ontzettend slim idee. De renners gaan iets in de tank moeten houden, want als we na 10,8 het tussenpunt en de wisselzone passeren is het nog even een halve kilometer vrij vlak, maar dan beginnen de renners aan de gimmick van de eeuw. In de resterende 7,3 kilometer van deze tijdrit gaat het aan 12,1% gemiddeld omhoog naar de top van Monte Lussari. De beelden spreken in principe al voor zich, deze klim is eigenlijk simpelweg niet te doen. Een totaal idiote vondst. De koers is drie weken lang volledig geblokkeerd geweest omdat deze tijdrit er nog aan zat te komen. Nu kan ik best leven met een idioot steile klim, maar die moet je niet aan het eind plaatsen want dan gaat iedereen wachten. De eerste vijf kilometer van de klim gaat het aan 15,3% omhoog, reden genoeg voor de renners om drie weken lang niets uit te voeren. Na een begin aan 7,7% gaat de betonbaan aan 13,4% omhoog, waarna we de eerste haarspeldbochten gaan tegenkomen. Het steilste stuk van de klim volgt nu al, het gaat een halve kilometer aan 18,2% omhoog, met een piek tot 22%. Dit is er wel een beetje over, zou je kunnen zeggen. De gravelweg is omgevormd tot betonbaan, speciaal om renners te kunnen zien zwalken. Het lullige is dat de weg de hele klim lang vrij smal zal zijn, waardoor je dus niet eens veel ruimte hebt om lekker te zigzaggen. De ondergrond doet Spaans aan, het beton is op meerdere plaatsen behoorlijk geribbeld. Dat is voor de grip, en deels om het water af te voeren. Voor het afvoeren van dat water hebben ze op sommige plaatsen ook een wat grotere goot in het beton gefreesd, over zo'n goot heeft men voor de gelegenheid een tapijt gelegd. Dat tapijt zit dan weer met plakband vast aan het beton, het ziet er allemaal behoorlijk clownesk uit. Na de steilste halve kilometer gaat het even aan 15% omhoog en daarna aan 14%, maar dan volgt er weer een halve kilometer aan 17,7%. Het wordt hier krasselen, zelfs voor de absolute toppers. Niemand gaat hier op het gemakje gezwind omhoog, zeker niet in die loeiend steile haarspeldbochten. Dit gaat echt geen gezicht zijn, ik vermoed niet dat we heel vrolijk gaan worden van het zien van deze beelden. Na 14,3 kilometer volgt de tweede tussentijd, 3,5 kilometer na het vorige tussenpunt. Over die 3,5 kilometer zullen de renners langer doen dan over de 10,8 kilometer ervoor, ook wel weer een bijzonder gegeven natuurlijk.





Tussen de haarspeldbochten door in het bos klimmen we nog een tijdje verder aan 14%, waarna er opnieuw een halve kilometer aan 17% volgt, het is echt een krankzinnige klim. Op een gegeven moment komen de renners uit bij een stuk weg waar de ribbels iets meer uit elkaar liggen. Het beton lijkt daar enigszins ongelijk te liggen, waardoor het bijna lijkt alsof de coureurs over een trap omhoog moeten fietsen. Zo zal het ongetwijfeld ook voelen, deze klim is karikaturaal. We pompen nog een halve kilometer aan 15% door de benen en na een halve kilometer aan 13% volgt er dan even een moment van verpozing. Aan het eind van het eerste, ongekend zware deel van de klim hebben we vijf kilometer geklommen en moeten we nog 2,5 kilometer afwerken tot de finish. De weg blijft smal en bochtig, het beton blijft geribbeld. Het is een Los Machucos on steroids, absoluut ondoenlijk. Het schijnt dat Roglic deze klim vaak verkend heeft, zowel met de fiets als te voet. Nou, als je hier gaat wandelen ben je waarschijnlijk de hele dag bezig. Al zal het fietsend niet veel sneller gaan, al wordt het een kleine kilometer wel wat makkelijker. Het gaat tijdelijk slechts aan 4% omhoog, eitje. Het gaat ook even een paar meter naar beneden, als we bij dat gedeelte uitkomen hebben ze blauwe netten geplaatst langs de kant van de weg, om ervoor te zorgen dat er geen renners in het ravijn eindigen. Met ongeveer anderhalve kilometer te gaan loopt de weg ineens weer steil omhoog, tot in de slotkilometer klimmen we aan meer dan 10%. Een stukje aan 12,5%, met daarna ook nog een halve kilometer aan 10,5%. Die halve kilometer is eigenlijk nog lastiger, want het gaat een tijd aan 22% omhoog. We betreden de slotkilometer, waarna we even later, of nouja, het gaan aan 22% omhoog, dus heel wat later uitkomen bij een kapelletje op 800 meter van de finish. Hier ligt blijkbaar n�g een tijdmeting, op 800 meter van het eind dus. Leg maar uit. Bij het kapelletje slaan de renners linksaf, ze klimmen nog even verder, maar dan volgt er een echt afdalinkje richting de finish. Over een smalle weg omlaag met wat bochten erbij, langs de afgrond. Een afdaling van een paar hectometer, hooguit, waarna het in de laatste 100 meter nog eens enorm steil omhoog gaat. Wat een vermoeiende operatie is dit.




Deze lachwekkende klimtijdrit, met de slechts mogelijke plaatsing, eindigt op Monte Lussari. Monte Santo di Lussari (Sloveens: Svete Vi�arje; Duits: Luschariberg) is een klein bedevaartsoord op de gelijknamige berg (1790m) in de westelijke Julische Alpen. Monte Santo di Lussari ligt in Val Canale, ongeveer 2,5 uur gaans ten zuiden van het dorp Camporosso (Sloveens: �abnice; Duits: Saifnitz). Het dorpje behoort tot het gebied in Val Canale waar nog overwegend Sloveens werd gesproken, het Italiaans deed eerst zijn intrede in 1918. Aan de stichting van de kerk van de Moeder Gods lag de legendarische vondst van een wonderbaarlijk Mariabeeld in 1360 ten grondslag. Monte Santo di Lussari behoorde tot in de 19e eeuw tot de belangrijkste bedevaartsplaatsen van de Slovenen, tot in de huidige tijd worden missen overwegend in het Sloveens gelezen. In 1848 werd de Sloveense priester Matija Majar uit Wittenig (Sloveens: Vitenče) bij Hermagor (Sloveens: �mohor) wegens zijn nationalistische activiteiten overgeplaatst van Klagenfurt naar Monte Santo di Lussari. De kerk is herhaaldelijk herbouwd, laatstelijk na granaatinslagen tijdens de Eerste Wereldoorlog. De muurschilderingen in de kerk zijn van de Sloveense schilder Tone Kralj. Het retraitehuis van Monte Santo di Lussari is vernoemd naar de controversi�le Sloveense politicus en theoloog Lambert Ehrlich. Gaans, eerst, laatstelijk, moedergods. De afgelopen jaren ging de Giro met enige regelmaat naar Sloveni� om de Sloveense wielergoden te paaien, die dan vervolgens niet kwamen opdagen. Dit jaar gaan we officieel niet naar Sloveni�, maar officieus dus blijkbaar wel. En ditmaal staat wel een van de gedroomde Slovenen aan de start. Het is al een bevevaartsoord, maar na vandaag kan het om een andere reden nog meer een heilige plaats worden voor de Slovenen.



In Tarvisio, tussen Oostenrijk en Sloveni� in, schijnt het overdag 21 graden te gaan worden. Er staat een beetje wind uit het noordoosten, tijdens het begin van de tijdrit hebben we daardoor te maken met wind in de rug. Op de slotklim staat ie dan eerder wat meer tegen, maar die klim is dusdanig steil en wordt bovendien verreden in een bos waardoor we daar vermoedelijk weinig van gaan merken. De wind neemt gedurende de dag wat af, maar dat boeit verder natuurlijk totaal niet want er doen eigenlijk slechts drie renners mee aan deze tijdrit en die vertrekken ongeveer tegelijkertijd. Boven op Monte Lussari zou het 16 graden moeten worden, terwijl het waarschijnlijk gewoon droog zal blijven. Best aangename omstandigheden voor een tijdrit, op het parcours na. Ondanks het feit dat er amper nog renners in koers zijn gaat het toch een ontzettend lange dag worden. We gaan in waves werken, in drie golven komen de renners voorbij. De crimineel Nicolas Dalla Valle draagt de zwarte trui, hij begint om 11:30 als eerste aan deze tijdrit. De laatste renner van het eerste blok is Davide Bais, hij gaat om 12:14 van start. Na hem gaat de volgende renner pas om 13:50 van start, dat is Rojas. Tussen de eerste en tweede golf is er tijd voor iedereen om de berg te verlaten, nadat Edoardo Zambanini om 14:29 is vertrokken en ongeveer drie kwartier later zal finishen krijgen we weer te maken met hetzelfde verhaal. De eerste renner van de laatste golf is Bob Jungels, hij begint om 16:05. Maar dat boeit allemaal niet, het draait om Almeida, Roglic en Thomas. Zet je tv aan om 17:08 en dan ben je precies op tijd.





De allesbeslissende afsluitende tijdrit van deze Giro. Deze tijdrit is de reden dat we drie weken lang naar groeiend gras hebben zitten kijken. Drie weken lang was het groeien van onze nagels een fascinerender tafereel dan het kijken naar de koers. En onze nagels kregen ook flink de kans om te groeien, want van nagelbijten was geen moment sprake. We hebben naar zo'n beetje de saaiste Giro ooit zitten kijken en dat heeft meerdere oorzaken. Enkele favorieten vielen weg, dat helpt nooit mee. De renners die over zijn gebleven, nouja, dat zijn niet direct de meest attractieve renners. Allemaal renners die alleen aanvallen als het echt niet anders kan. Maar we moeten toch vooral met een beschuldigend vingertje wijzen naar de organisatie. Welke idioot bedenkt het om de derde week vol te proppen met drie bergritten en dan na die bergritten een klimtijdrit te plaatsen? En niet zomaar een klimtijdrit, nee, een klimtijdrit waarin de klim vijf kilometer aan 15% omhoog gaat. Als je niet snapt hoe dit de koers gaat be�nvloeden ben je simpelweg ontzettend dom. Of het moet juist je plan zijn geweest, dat kan. De realiteit is natuurlijk wel dat de Giro na 19 etappes nog niet beslist is. Thomas heeft minder dan een halve minuut voorsprong op Roglic, het kan dus nog alle kanten op. Het blijft spannend tot het eind, en dus is het een fantastische Giro. Is althans vaak de logica van organisatoren. Als de verschillen klein blijven is het spannend. Als je er met een boekhoudkundige blik naar kijkt is dat zo, als je drie weken naar de tv hebt gekeken weet je dat er van enige spanning nooit sprake is geweest. De verschillen zijn klein en dat is vooral heel erg saai. Het lullige is dat je als organisatie de juiste conclusies moet verbinden aan zo'n Giro en zo'n parcours. Je zou met de kennis van nu moeten weten dat je nooit meer op dag 20 een tijdrit moet plaatsen, en al helemaal niet zo'n klimtijdrit. Maar gaan ze die conclusie trekken? Gaan ze die les leren? Of vinden ze het eigenlijk wel fantastisch, omdat de Giro nu nog steeds niet beslist is? Op zich gaat het een fascinerende tijdrit worden, het zou zelfs een geweldige tijdrit kunnen worden. Stel je voor dat Roglic nu Thomas overvleugeld, dan denken we met z'n allen terug aan de Tour van 2020. Dan is het ineens een geweldige Giro, ook al was het geen geweldige Giro. Hoewel ik de beklimming van Monte Lussari �berhaupt een ontzettend matige gimmick vind had ik het nog door de vingers willen zien als dit rit 13 was geweest, of zoiets, rit 16 voor mijn part, maar dit hoort niet rit 20 te zijn. Hoe dan ook, de tijdrit zelf brengt wel enkele boeiende vragen met zich mee. Hoe hard ga je tijdens het eerste deel? Hoe ga je de fietswissel zo soepel mogelijk laten verlopen? Wat voor pielverzetje laat je op fiets monteren? Hoe ga je de klim indelen? Vragen genoeg, antwoorden zullen we snel krijgen en dan is deze kwelling van een Giro gelukkig bijna voorbij.
1. Vine. De laatste klimtijdrit in de Giro werd gewonnen door Foliforov, de lachwekkende Rus van Gazprom-RusVelo die ONZE Steven Kruijswijk een ritzege door de neus boorde. De nieuwe Foliforov wordt Jay Vine. Op dat afdalinkje aan het eind na hoeft Jay niet echt te sturen, dus hij kan tijdens deze tijdrit vooral de Zwifter in hem naar boven halen en dan is er qua wattages helemaal niets aan te doen.
2. Roglic. Kent deze klim blijkbaar goed, als Sloveen is het voor hem ook niet heel erg uit de richting om de berg te vereren met een bezoekje. Of die parcourskennis hem daadwerkelijk veel gaat opleveren weet ik niet, maar een nadeel zal het in ieder geval niet zijn. In principe houdt Roglic wel van een klimtijdrit, op het WK tijdrijden in 2017 was hij bergop beter dan Dumoulin. Toen de Vuelta een tijdrit bedacht met einde op Mirador de Ezaro vloog hij op die muur ook nog even omhoog dat het een lieve lust was. Tussendoor verloor hij dan wel weer een of ander tijdritje in de Tour, heb je misschien wel eens iets over gehoord. Garanties zijn er niet, maar dit is normaliter wel een kolfje naar de hand van een goede Roglic. Ik geloof niet dat we de beste Roglic hebben gezien deze Giro, maar hij is alsnog goed genoeg om Thomas een onrustige nacht te bezorgen. Ik zie het alleen niet direct voor me dat hij ook het roze nog gaat pakken. Ik weet tevens ook niet of we dat moeten willen, het zou een zeer kleurloze zege zijn.
3. Thomas. Hopelijk is dit zijn laatste kunstje en zien we hem hierna nooit meer terug aan de top. Een plek waar hij �berhaupt nooit terecht had moeten komen. Barloworld, dat was echt zijn niveau. Helaas zal hij net aan gaan standhouden, na Geoghegan Hart en Hindley weer iemand in het roze die de kleur niet kan hebben.
4. Almeida. Gefeliciteerd met je derde plaats, Joao.
5. Arensman. Goede renner, maar in een ideale wereld verschijnt hij nooit meer voor een camera. Vooral niet als Jan Hermsen hem in het Engels gaat interviewen, dat is toch wel het absolute Marianentrog onder de dieptepunten.