[Giro] Etappe 19: Longarone - Tre Cime di Lavaredo #1

Tappa 19: Longarone - Tre Cime di Lavaredo, 183 km

Door omstandigheden heb ik de rit niet kunnen zien en ik ben ook niet direct in staat geweest om de boel terug te kijken, dus zit een uitgebreide terugblik er ook niet direct in. Ik heb in ieder geval begrepen dat de ritzege een prooi werd voor de vluchters. In de kopgroep zaten enkel sterke klimmers, met vooral één klimmer die ook heel erg graag wilde laten zien dat hij sterk was. Thibaut Pinot reed zo'n beetje de hele rit op kop en ging de sprint op 200 meter van het eind al aan, waardoor hij op de streep werd geklopt door de Italiaanse kampioen, Filippo Zana. Je gunt Pinot best een mooi afscheid, maar niet als hij zo koerst. De bergtrui is in ieder geval weer in zijn bezit en die trui gaat hij waarschijnlijk ook niet meer verliezen. Dat is natuurlijk mooi, maar met enig intellect had ie toch ook nog een rit kunnen winnen. In de strijd om het algemeen klassement leek het er vroeg op de dag even op alsof Roglic heel slecht was, maar in de finale van de rit bleek daar geen sprake van te zijn. Wel kon blijkbaar waargenomen worden dat Joao Almeida een mindere dag had. Roglic zag er dan uiteindelijk juist weer wat beter uit dan op dinsdag. Thomas lijkt voorlopig ongenaakbaar, maar de koers is nog niet gedaan. Dat is een prettig vooruitzicht richting de volgende twee ritten. Alles kan nog, misschien. Tevens is Jay Vine een gevaar voor zichzelf en de rest van het peloton. Als je niet meer op de buis mag afdalen want gevaarlijk, niet meer je voorarmen op het stuur mag leggen want gevaarlijk, dan mag Jay Vine nooit meer buiten fietsen want ontzettend gevaarlijk. Dit even terzijde, we gaan snel door met de volgende rit. Weer een bergrit, een ontzettend zware bergrit zelfs. Leuk, met wat mazzel.




De laatste bergrit in lijn gaat van start in Longarone, een plaats in de provincie Belluno en de regio Veneto waar ongeveer 5000 mensen wonen. Longarone is een plaats met een duistere geschiedenis, het ging hier ooit namelijk helemaal mis. De plaats is bekend geworden door een ramp met de Vajontdam. Deze stuwdam, gebouwd ten noorden van de berg Monte Toc, was in 1960 nabij het dorp in gebruik genomen. Op 9 oktober 1963 stortte 350 miljoen kubieke meter rots in het door de dam opgestuwde reservoir, waardoor een enkele honderden meters hoge vloedgolf over de rand het dal instroomde en Longarone compleet verwoestte. 1.917 mensen kwamen bij deze ramp om het leven. De bouw van deze dam werd gestart in 1956 en vijf jaar later voltooid. De dam is met 262 meter hoogte de op vier na hoogste dam ter wereld. Hij werd aangelegd door de Società Adriatica di Elettricità, de Adriatische elektriciteitsmaatschappij, ter opwekking van elektriciteit. In 1959 werden er verschillende aardverschuivingen waargenomen toen men een weg wilde aanleggen langs de Monte Toc. Drie verschillende deskundigen verklaarden na onderzoek dat de hele zijkant van Monte Toc instabiel was en dat deze mogelijk zou instorten in het bassin als het vullen van het stuwmeer eenmaal zou zijn voltooid. De SADE legde de uitkomsten van het onderzoek echter naast zich neer. Twee jaar na bouw, in de nacht van 9 oktober 1963, ontstond er na een aardverschuiving een enorme golf die over de rand van de dam sloeg en daarbij de dichtstbijzijnde dorpjes wegvaagde en bedekte onder een dikke laag modder. Door deze ramp vielen er dus bijna 2000 doden en sindsdien wordt het stuwmeer niet meer gebruikt. De laatste jaren zijn er rondleidingen over de dam. Dat vind ik typisch Italiaans, een rondleiding geven op zo'n plaats waar door je eigen incompetentie zoveel mensen om het leven zijn gekomen. Italië is en blijft een ultiem shithole. In het huidige Longarone, vinden we een kerk ter ere van de slachtoffers van de ramp met de dam. De begraafplaats die bij de kerk hoort is sinds 2003 een nationaal monument. Er is ook een museum waar je alles kunt leren over de Italiaanse corrupte incompetentie, het Museo Longarone Vajont Attimi di Storia. In Longarone ging in de Giro van 2013 ook al eens een rit van start, dat zou een vlakke rit worden die werd gewonnen door Mark Cavendish. In 1976 kwam hier dan, vrij snel na de ramp, een rit aan, gewonnen door Simone Fraccaro.



De rit begint met een aanloop die niet al te best is. Ik heb een beetje haast, dus ik zal het kort houden. In de eerste kilometer van de rit rijden de renners rechtdoor over een brede weg in licht dalende lijn naar Ponte nelle Alpi toe, een dorp waar de renners gisteren ook al doorheen zijn gereden. Een paar kilometer over bekend terrein, voor zover het wat uitmaakt. In Ponte nelle Alpi slaan de renners bij een rotonde rechtsaf, daarna rijden ze zo goed als rechtdoor richting Belluno. In Belluno ging vorig jaar nog de beslissende bergrit richting de Fedaia van start. Die rit werd uiteindelijk gewonnen door Alessandro Covi, terwijl Jai Hindley Richard Carapaz overboord kieperde op weg naar de roze trui. Uit Belluno is Giovanni Knapp afkomstig, die won in de Giro van 1966 een rit in Viareggio, een stad die tijdens deze Giro ook al voorbij kwam. Andrea Pietrobon, een renner van Eolo, is ook uit deze stad afkomstig. Bon, in Belluno slaan de renners rechtsaf en dan rijden ze een tijd over een weg die niet volledig vlak is. Een paar kilometer gaat het vals plat omhoog, wat voorlopig toch echt het terrein is waar de renners het van moeten hebben. Deze aanloop is niet echt ideaal voor de vluchters, eerlijk gezegd ideaal voor niemand. Nou, stukkie vals plat omhoog, dan ook een stukkie vals plat omlaag over een brede weg die wel wat bochten kent. De renners komen uit in Mas en van Mas volgen ze steeds dezelfde weg in de vallei tot in Agordo. Als we dit plaatsje bereiken hebben we al 41 kilometer afgewerkt en zijn we nog niet meer dan vals plat werk tegenkomen. In de vallei gaat het continu een beetje omhoog, maar dat gaan ze niet merken. In Agordo volgen we heel even niet de hoofdweg door de vallei, maar heel snel gaan we wel weer terug naar die weg en die blijft een beetje vals plat omhoog lopen tot in Cencenighe Agordino. Hier slaan de renners rechtsaf en dan gaat het een aantal kilometer omhoog op een niet al te spannende manier. Een stuk aan 5%, dat is het meest heftige. Boven komen we uit in de buurt van het Lago di Alleghe, waarna we door het dorpje Alleghe fietsen. Van Alleghe rijden de renners een kilometer of vier rechtdoor richting Caprile over een brede en vlakke weg. Geen gekke capriolen. In Caprile volgt na 64 kilometer de eerste tussensprint van de dag.




In Caprile ligt de voet van de Fedaia, als we hier linksaf slaan beginnen we aan een van de mooiste beklimmingen van Italië. Deden we vorig jaar, doen we nu niet. Na de tussensprint in Caprile beginnen we aan een tocht van een kleine 20 kilometer richting Arabba. De tocht naar dit dorp begint met een klimmetje van drie kilometer. Het gaat twee kilometer omhoog aan 3%, met tussendoor een kilometer aan 8%. Daarna is het drie kilometer zo goed als vlak, waarna er een klim van vier kilometer aan 7% volgt richting Salasei di Sotto. Paar stevige haarspeldbochten hier, terwijl de weg net een tikkie smaller is geworden. Na dit klimmetje gaat het wat meer rechtdoor verder richting Arabba. Een kilometer of vijf is het zo goed als vlak, een beetje lichtjes bergop en lichtjes bergaf. Paar bochten erbij, maar vooral een heel simpele tocht. Wel een mooie omgeving, dat scheelt altijd in de Dolomieten. Na het vlakkere stuk gaat het richting Arabba nog eens drie kilometer omhoog aan 3% en een kilometertje aan 5%, waarna we in het centrum van het dorp rechtsaf slaan om vervolgens te beginnen aan een officiële klim. In de vier kilometer buiten Arabba gaat het gemiddeld aan 7% omhoog naar de top van de Passo Campolongo. Een brede weg omhoog, redelijk gelijkmatig. In het begin gaat het even een halve kilometer aan 4,5% omhoog en aan het eind volgt er een makkelijkere kilometer aan 4,5%. De drie kilometer daartussen gaat het vooral aan 8% omhoog. Best lastig, maar ook weer niet buitenaards. Na 87 kilometer bereiken de renners de top van de Passo Campolongo, een klim van de tweede categorie. Nog minder dan 100 kilometer te gaan, heel interessant. Na de klim volgt er een afdaling van zes kilometer aan 6% richting Corvara. De afdaling is in zekere zin lastiger dan de klim, want vooral als de renners bijna beneden zijn komen ze in een kluwen van haarspeldbochten terecht. De weg is goed en breed genoeg, dus in principe mag het ook weer geen problemen opleveren. Behalve voor Jay Vine en Marco Frigo dan.





Na 93 kilometer rijden de renners door Corvara in Badia, een plaats die we kunnen kennen van de Giro van 2016. Steven Kruijswijk veroverde hier de roze trui. Op de Passo Valparola, waar we zometeen van de andere kant aan gaan beginnen, fladderde hij weg van de tegenstand. Alleen Esteban Chaves kon nog aansluiten, uiteraard klopte Chaves Kruijswijk in de sprint. Die sprint vond plaats in Corvara, een plaatsje dat toch speciaal voor ONS zal blijven. Georg 'Aderlass' Preidler werd toen overigens derde, als laatste overlevende vluchter. Never forget. Beneden in Corvara zijn we niet helemaal beneden, de weg loopt nog een aantal kilometer wat meer rechtdoor vals plat omlaag richting La Villa, waar de voet van de Passo Valparola ligt. Een klim van 14 kilometer aan 5,6%. Een onregelmatig ding, vooral de eerste zes kilometer stellen relatief gezien weinig voor. Een keer een halve kilometer aan 8%, maar ook een halve kilometer aan precies 0%. De klim is voorzien van een brede en in het begin vrij rechte weg, terwijl we vooral door de bossen fietsen. Als we na zes kilometer het dorpje Sarè passeren komen we de eerste bochten tegen en dan begint de klim pas ergens op te lijken. Kilometer aan 6%, twee kilometer aan 7,5%, half kilometertje aan 7%, halve kilometer aan 8,5%, twee kilometer aan 9% en dan na nog een half kilometertje aan 9% afsluiten met een vals plat stukkie richting de top. Niet direct de meest bepalende klim van de dag, we bouwen het vandaag rustig op. Vanaf nu wordt het ontzettend spectaculair. Wellicht. De top van deze klim van eerste categorie bereiken de renners na 112 kilometer, op 70 kilometer van het eind. Voorbij de top van de klim slaan we rechtsaf en dan dalen we de Passo Falzarego af richting Caprile, het dorp waar de renners een paar kilometer geleden al eens doorheen zijn gefietst. Dat dorp halen we alleen net niet, want net voor die tijd slaan we linksaf een ander weggetje in. Maar goed, in de tussentijd gaat het wel een kilometer of 13 omlaag over een bochtige weg dwars door een adembenemend mooie omgeving. Redelijk wat haarspeldbochten, terwijl het redelijk stabiel aan 6% naar beneden zal gaan. Een donker tunneltje, met bocht, in het begin van de afdaling, daarna vooral veel haarspeldbochten zonder tunnels. Een doenbare afdaling, tenzij je wordt afgeleid door het uitzicht.




In de buurt van het dorpje Cernadoi wordt de afdaling wat makkelijker. De weg loopt voorbij het dorp nog een kilometer of vijf lichtjes naar beneden. Het gaat ook een tijdje wat meer rechtdoor, wel fijn na al die haarspeldbochten, maar dan komen we even later toch weer een paar verraderlijke bochten tegen. Die fase duurt niet lang, het loopt al snel weer rechtdoor, dan is het weer even bochtiger en dan slaan we linksaf een andere weg in, waarna we gaan klimmen richting Colle Santa Lucia. Richting dit fraaie dorpje gaat het twee kilometer omhoog aan 6,7%, terwijl we ondertussen een werkelijk schitterend uitzicht krijgen aangeboden. Klimmetje is in het begin even heel erg steil, maar vlakt richting het dorp af. Na de twee kilometer klimmen gaat het nog even een paar meter vals plat omhoog, waarna we boven zijn in het dorp. Daar zien we de kerk trots op de heuvel staan, maar veel tijd om te genieten is er niet. De volgende klim komt er nu snel aan. Na dwars door het centrum van Colle Santa Lucia gereden te zijn begint een afdaling van een kleine vier kilometer. Ziet er niet heel spannend uit, de renners komen wel wat bochten tegen maar erg lastig zouden die bochten niet moeten zijn. De lastigste bocht volgt misschien wel aan het eind, dan slaan we linkaf en beginnen we aan de Passo Giau. De lastigste klim van de dag, volgens de organisatie 9,9 kilometer aan 9,3%, een klim van de eerste categorie. Het zwaarste deel van de klim zit meteen in het begin, na de bocht naar links loopt het na een halve kilometer aan 8% ineens omhoog aan 11%, met een steilste strook tot 14%. De brede weg door het bos gaat daarna omhoog aan 10%, een kilometer lang. Na een stukje aan 8% volgt er vervolgens weer een kilometer aan 10%, terwijl we ondertussen leren dat de Giau veel haarspeldbochten kent. Even verderop zien we dat de Giau ook een paar gekke tunneltjes kent, terwijl het gewoon weer een kilometer omhoog gaat aan 9%. Daarna volgt zelfs een halve kilometer aan 11%, ik geloof dat deze klim wel lastig genoeg is. Leuke klim ook wel echt, we rijden dwars door een mooie bosrijke omgeving. In de vele haarspeldbochten zie je goed hoe lastig het is, als de klim tenminste de uitzending haalt. Af en toe zien we ook een verlaten houten hutje op de berg, niet de makkelijkste plek op aarde om te wonen. Na die lastige halve kilometer aan 11% gaat het een kilometer omhoog aan 9,5%, de Giau is een wreed beest. We rijden weer door een tunneltje en een haarspeldbocht later hebben we ineens een prachtig uitzicht op de prachtige bergtoppen van de Monte Averau. Na een wat eenvoudigere halve kilometer aan 8% gaat het in de buurt van de Rifugio Fedare nog eens een halve kilometer omhoog aan 10,5%, de Giau weet van geen ophouden. Hoewel, hierna volgt een kilometer aan 8,4%. Eitje, stelt niets voor joh. Na deze kilometer is het nog twee kilometer klimmen tot de top van de Passo Giau, in het slot van deze Dolomietenreus gaat het toch weer een halve kilometer omhoog aan 10%, met daarna een kilometer aan 9%. Richting de top wordt het terrein wat meer open, het uitzicht op de bergen wordt ook steeds duidelijker. In de laatste meters van deze loodzware klim gaat het aan 9,5% omhoog, waarna we de top na 143,5 kilometer bereiken. In de Giro van 2021 zat de Giau voor het laatst in het parcours, vrij recent dus nog. Dat was een gedrocht van een rit, de Pordoi en de Fedaia werden geschrapt en van de Giau kregen we geen beelden te zien. Bernal kwam als eerste boven, zonder dat we er ooit bewijs voor hebben gezien. Hopelijk nu wel beelden, het weer zou alvast iets beter moeten zijn dan twee jaar geleden.





De top van de Giau is helemaal een schitterende plaats. Het maakt niet uit welke kant je opkijkt, je ziet overal de meest fascinerende bergen liggen. De Giro heeft deze klim relatief weinig in het parcours opgenomen, de teller staat volgens Steef op zeven en volgens Wikipedia op negen. In 2007 zat ie in ieder geval in een rit, met aankomst op Tre Cime di Lavaredo, hey, daar gaan we nu ook naartoe. Ricco zou daar winnen, automatisch legendarisch. Ook in de rit van 2008 die zou aankomen op de Fedaia zat de Giau, Sella won daar en dus is ook die etappe legendarisch. In de Giro van 2011 zat de Giau dan weer in een rit waar ik het al eerder over heb gehad, de epische rit met aankomst in Gardeccia. Eerst de Giau, dan de Fedaia en dan nog ergens op een gravelpad eindigen, wat een etappe was dat. Prachtige overwinning voor Mikel Nieve, mag ik graag aan terugdenken. In die jaren kwam de Giau sowieso vaak voor, want in 2012 was het weer zo ver. Toen was de Giau de laatste klim van de dag en zou de finish in Cortina d'Ampezzo liggen. Dat viel dan weer te vergelijken met de rit in 2021, want ook toen zouden we finishen in Cortina d'Ampezzo, een stad waar we ook nu naartoe gaan. Tijdens de magische rit waar Kruijswijk het roze veroverde figureerde de Giau ook al, vooral in recente tijden is de Giau een vaste klant in de Giro. Het klinkt als een naam die je al 100 jaar hoort, maar eigenlijk is het pas relatief recent een hot item geworden. Maar goed, we gaan maar eens dalen richting Cortina d'Ampezzo. Het is na de top een kleine 20 kilometer fietsen tot die plaats, om precies te zijn 17,5 kilometer. De afdaling is toch al snel 16 kilometer lang, met tussendoor wel een korte onderbreking. In eerste instantie gaat het negen kilometer naar beneden. De eerste kilometers door een weidse omgeving, waar de renners wellicht kunnen genieten van het indrukwekkende natuurschoon dat deze omgeving rijk is. De bochten vallen aan het begin wel mee, het wordt pas iets technischer als we het bos bereiken. Toch redelijk wat haarspeldbochten hier, vaak kort na elkaar. Haarspeldbocht de ene kant op en dan meteen weer terug de andere kant op, dat gaat het wel technisch maken. Ook wat losse bochten, een goede daler kan hier wel z'n ding doen. Buitengewoon lastig vind ik het ook weer niet, maar wel technisch genoeg om mindere dalers onder druk te zetten. Deze kant van de Giau is sowieso minder lastig dan de andere kant, al gaat het alsnog een paar kilometer aan 9% naar beneden. Maar goed, het zou weer kunnen gaan regenen en als dat het geval is moet je alsnog stellen dat het een lastige en technische afdaling is, vooral die eerste negen kilometer. In het bos bocht na bocht, draaien en keren om helemaal tureluurs van te worden. Na negen kilometer dalen gaat het anderhalve kilometer omhoog, zonder schokkende percentages. Vooral vals plat omhoog, waarna we nog eens vijf kilometer naar beneden gaan. Het tweede deel van de afdaling rijden de renners over een bredere weg, met mooier asfalt. In de eerste negen kilometer is de weg toch net iets smaller en zien we af en toe een scheur in het asfalt, om de afdaling nog maar wat lastiger te maken. Tegelijkertijd is het laatste deel van de afdaling daardoor niet meer zo lastig, het verschil zal aan het begin gemaakt moeten worden. We rijden het dorpje Pocol binnen, buiten dit dorp komen we nog een haarspeldbocht of vijf tegen. Stuk beter te doen door die bredere weg, maar alsnog bochtig natuurlijk. Tegen deze tijd gaat het aan 6% naar beneden, scheelt ook weer. Na de zone vol haarspeldbochten komen we nog wat andere bochtjes tegen, daarna rijden we door een kort tunneltje en vervolgens komt Cortina d'Ampezzo in beeld. Kilometer of vijf te gaan tot de plek waar in 2021 de finish lag, de afdaling mag nu geen naam meer hebben. Wel nog wat bochtenwerk, maar de lastigste van die bochten volgt pas op 2,5 kilometer van de toenmalige finish, waar nu de bonussprint van de dag zal volgen. Een haarspeldbocht naar rechts, waarna het behoorlijk rechtdoor gaat tot op 1,5 kilometer van de sprint. Het blijft dalen, dat wel. Op anderhalve kilometer van het tussensprint volgt er een bocht naar links, via een brug rijden we over de Boite. Aan de andere kant van de rivier slaan we rechtsaf, waarna het tot een kilometer voor de sprint omhoog zal lopen aan een procentje of vijf. Eenmaal voorbij de vod gaat het naar beneden, op 750 meter van het sprint komen we een lange en eindeloos doorlopende bocht naar links tegen. Na deze bocht begint het weer wat vals plat omhoog te lopen, waarna we op 500 meter van de sprint door een chicane gaan. Links en dan meteen weer rechts, waarna de percentages toe beginnen te nemen. In de laatste meters van de rit gaat het aan 5% omhoog. Op 250 meter van de sprint slaan we linksaf de lokale winkelstraat in, waar steentjes liggen. Sprinten op die steentjes, stijgend aan 5%. Een ideale gelegenheid om wat bonificaties te grijpen, zou je zeggen. Ik heb even mijn stukje van 2021 gekopieerd en lichtelijk aangepast, we volgen blijkbaar doodleuk dezelfde route. Met het verschil dat we na de tussensprint, die overigens na 161 kilometer volgt, nog een stukje verder moeten fietsen.



Waar we nu gaan tussensprinten zagen we in 2021 Jody Bernal als eerste over de finish komen. Veel meer dan dat zagen we ook niet, pas op het moment dat Bernal in de buurt kwam van de vaste camera's konden wij hem zien. Zijn hele aanval op de Giau hadden we gemist, net als de afdaling van die klim. Topdag was dat. De Italianen kunnen echt letterlijk helemaal niets, bij drie druppels regen verdwenen alle beelden. Het is goed dat ze de productie uit handen hebben gegeven, nu zien we tenminste wel nog iets als het slecht weer is. Enfin, in Cortina d'Ampezzo, waar Joaquim Rodriguez ook nog eens won, slaan we voorbij de tussensprint twee keer rechtsaf en dan begint meteen de volgende klim. De komende acht kilometer gaat het aan 7,2% gemiddeld omhoog naar de top van de Passo Tre Croci. In Cortina d'Ampezzo zelf is de weg al meteen bochtig, het gaat tussen de huizen door aan 7,5% omhoog. Na een halve kilometer aan 6% verlaten we de stad en dan komen we een kilometer aan 9% tegen. De Tre Croci is dus ook weer niet al te makkelijk, al lijkt dat in vergelijking met wat hiervoor kwam en hierna kwam wel zo. We fietsen een bos in en daar gaat het een kilometer aan 6,5% omhoog, waarna het na een stukje aan 7% dan toch weer aan 8% omhoog zal gaan. De brede weg blijft wel vrij onregelmatig tot de top, we gaan in het slot van 6% naar 8%, naar 5%, naar 9%, weer naar 8% en dan komen we na 169,5 kilometer koers uit op top van de Tre Croci. Op de top staat een hotel. Niet zomaar een hotel, een B&B hotel. Wat mis ik die ploeg niet, zeg. Nog iets meer dan 13 kilometer te gaan nu, gekke kilometers.




Voorbij de Tre Croci loopt de weg een kilometer of drie naar beneden, maar het is toch niet echt een echte afdaling. In de eerste kilometer gaat het wel iets steviger naar beneden, maar de weg is breed en we komen geen gekke bochten tegen. Wel wat bochtjes, maar dat ziet er heel simpel uit. Na die eerste kilometer in dalende lijn is het een kilometer zo goed als vlak, voordat we nog wat verder afdalen. Ook dit stelt weinig voor, heel weinig. Aan het eind van het afdalinkje slaan de renners linksaf, na deze bocht volgt er een kort klimmetje van anderhalve kilometer. Het gaat een kilometer aan vijf procent omhoog, met tussendoor een halve kilometer aan 8%. Een kort, venijnig knikje omhoog, waarna we vervolgens rechtdoor langs Misurina en het Lago di Misurina rijden naar de voet van de slotklim. Met 7,2 kilometer te gaan slaan de renners voorbij het toeristische meer van Misurina rechtsaf een weg in, hierna begint die slotklim. De laatste zeven kilometer van de etappe gaat het gemiddeld aan 7,6% omhoog, maar dat gemiddelde kun je meteen weggooien. Na de bocht naar rechts wordt de weg iets smaller, na een paar wat makkelijkere meters gaat het een halve kilometer aan 12,5% omhoog, gevolgd door een halve kilometer aan 9%. Door een bochtig bos rijden we naar het Lago Antorno, het volgende meertje. Langs het meer is het weer even wat vlakker, sterker nog, een paar meter voorbij het meer gaan we zelfs een kleine kilometer afdalen. Dit afdalinkje kent wat bochten, maar deze afdaling is behalve voor Jay Vine absoluut niet gevaarlijk. Na dit afdalinkje volgt er een halve kilometer waar het wat vals plat omhoog gaat, voor het absolute slotstuk van de rit. Er komt een knallend einde aan, in de laatste vier kilometer van de etappe gaat het gemiddeld aan 12% omhoog. Na een halve kilometer aan 7% volgt er een halve kilometer aan 12%, terwijl we weer over een bochtige weg omhoog fietsen, vooral door de bossen. Half kilometertje aan 10%, een moment van verpozing, waarna het een hele kilometer omhoog gaat aan 13,5%, met een piek tot 18%. Na de Fedaia als laatste klim vorig jaar, een klim die het steilste stuk helemaal aan het eind heeft zitten, heeft de organisatie nu weer voor zo'n klim gekozen. Dom, maar goed. Dit wordt natuurlijk wachten, wachten, wachten, tot dit moment. In de voorlaatste kilometer gaat het doodleuk aan 13% omhoog en dan gaat het in de slotkilometer aan 12% omhoog. Zwaar, loodzwaar, niet makkelijk. Een klim van de eerste categorie, waarvan we de top na 183 kilometer bereiken. Gekkenhuis.




De Drei Zinnen (Italiaans: Tre Cime di Lavaredo) zijn drie indrukwekkende bergtoppen, gegroepeerd op de grens tussen de Italiaanse regio's Trentino-Zuid-Tirol en Veneto, tussen de provincies Bozen-Zuid-Tirol en Belluno en tussen de gemeenten Toblach en Auronzo di Cadore. De pieken zijn gelegen in de Sextener Dolomieten (Dolomiti di Sesto). De Drei Zinnen of Tre Cime di Lavaredo zijn drie kolossale rotstorens vlak naast elkaar. Ze zijn scherp en hoog, en bestaan uit gelaagd Dolomietengesteente (genoemd naar het gebergte waar de toppen zich in bevinden). Ze zijn voornamelijk bruin van kleur, maar er komen ook rode en gele tinten in voor; en het puin aan de voet zorgt voor een sterk contrast met de bergen. De Drei Zinnen zijn bereikbaar via een tolweg die tot vlak onder de puinhelling van de drie rotstorens loopt. Enkele malen per dag stopt hier ook een bus, zodat de Drei Zinnen ook bereikbaar zijn met het openbaar vervoer. Ja, we fietsen inderdaad langs een tolpoort, met slagboom. Die slagboom zal voor de gelegenheid een keer omhoog staan, wel zo handig. Kunnen we daarna mooi op een parkeerplaats finishen, altijd romantisch. De omgeving is schitterend, maar we hebben natuurlijk geen tijd om van de beelden te genieten, de Giro moet hier mogelijk beslist worden. In de directe nabijheid van de Tre Cime bevinden zich meerdere berghutten, vindt Wikipedia belangrijk om te melden. Ze beschrijven ook de drie toppen, helemaal top: De Westliche Zinne (Cima Ovest) is de middelste qua grootte. Hij is 2973 m hoog. De Grosse Zinne (Cima Grande) is de grootste van de drie, met een hoogte van 2999 meters. De Kleine Zinne (Piccola Cima) in het oosten ten slotte is de kleinste, met een hoogte van 2856 meter. Stukje geologie erbij: De Drei Zinnen bestaan uit dolomiet die ontstond in het Trias, zo'n 200 miljoen jaar geleden. In het ondiepe water van de Thetysoceaan ontstond een dik kalkrijk pakket door doordat vele zeedieren, zoals de Megalodonten en de gastropoden afstierven maar ook omdat de oceanabodem zakte en er dus meer plaats was voor koraalriffen. De wisselende zeespiegel en de dagelijkse getijden zorgen voor verschillende lagen die op elkaar worden afgezet. Tussen de dolomietlagen zien we regelmatig een dunne kleilaag. Het geheel werd tijdens de alpiene orogenese omhoog gestuwd waardoor de erosie kon beginnen. Tijdens de laatste ijstijd hebben gletsjers heel het gebied uitgeschuurd. Naast deze horizontale gelaagdheid zien we ook verticale breuken. Hierdoor ontstaan rechthoekige blokken. De vorst is de belangrijkste oorzaak van erosie, op deze grote hoogte bevriest het water tussen de lagen of in de breuken sneller. In 1948 was er een grote aardverschuiving aan de zuidelijke kant van de grootste top (Cima Grande). Het geërodeerde materiaal blijft liggen aan de voet van de pieken. Dit moesten we zonder meer weten. Zeven keer eerder kwam er een rit aan op deze plek, zeven keer won er een grote naam. In 1965 won Felice Gimondi, in 1968 was Eddy Merckx aan de beurt, in 1974 won José Manuel Fuente, de dwerg uit Asturië. Beat Breu werd in 1981 de minst indrukwekkende winnaar hier, na hem won Lucho Herrera in 1989 en in 2007 mochten we genieten van een formidabele Riccardo Ricco. Samen met Leonardo Piepoli kwam hij over de streep, het was een van de vele iconische Saunier Duval een-tweetjes. Normaliter komen nu Jay Vine en Joao Almeida hand in hand over de streep, en Gianetti en Matxin zagen dat het goed was. De voorlopig laatste aankomst op Tre Cime di Lavaredo dateert van tien jaar geleden, Vincenzo Nibali won toen in de roze trui. De laatste bergrit van de Giro van 2013 werd verreden in de sneeuw, we zagen uiteraard weer geen hand voor ogen. Nibali maakte hier het karwei resoluut af. Hij ging al bijzonder royaal aan de leiding, maar onderweg naar Tre Cime deed hij er nog een schepje bovenop. Als we die traditie vasthouden droogt Thomas dan weer de boel af. Hopelijk niet in de sneeuw.



Het zou best wel eens kunnen gaan regenen in Longarone. Geen feest, met alle beklimmingen en vooral alle afdalingen die vandaag de revue gaan passeren. Graadje of 22 in de vallei, met weinig wind. In Cortina d'Ampezzo wordt het 21 graden, met ook behoorlijk veel kans op regen, vooral later in de middag is de kans op een nat pak enorm groot. Klein beetje tegenwind op de Giau en de Tre Croci, en ook niet direct meewind op de Tre Cime. Amper wind, maar alsnog, alle kleine beetjes tegenwind helpen nooit mee. Natte dag, hadden we nog niet gehad deze Giro. Om 11:35 gaan de renners beginnen aan de neutralisatie, een kwartier later gaan ze echt van start. Eurosport op de afspraak. Finish tussen 16:52 en 17:36. Joe.



Ik vind dat dit een gevecht tussen de klassementsrenners moet worden. De kans is natuurlijk groot dat dit niet het geval gaat zijn, maar ik vind alsnog van wel.
1. Thomas. Winnen in het roze, het gaat tien jaar later weer gebeuren.
2. Roglic. Roglic wint nooit meer een grote ronde.
3. Almeida. Die gaat vanaf de Giau continu 10 meter achter die andere twee fietsen, zin in.
4. Dunbar. Ja, nee, ja, lachwekkend.
5. Caruso. Valt tegen, Interpol houdt Bahrein blijkbaar nog steeds heel kort.