[Giro] Etappe 18: Oderzo - Val di Zoldo #1

Tappa 18: Oderzo - Val di Zoldo (Palafavera), 161 km

DSM is echt met afstand de grootste mongolenploeg die ooit heeft bestaan. Met Alberto Dainese hebben ze al een aantal jaar een talentvolle sprinter in huis. Vorig jaar reed hij zijn eerste Giro en hij won meteen een rit in de massasprint. Even later mocht hij ook mee naar de Tour. DSM en Dainese, dat was een gelukkig huwelijk. Tot Dainese liet weten dat hij zijn contract, dat eind dit jaar afloopt, niet wilde verlengen. Dat zou geen verrassende mededeling moeten zijn voor DSM, want iedere talentvolle renner vertrekt daar na een paar jaar. Toch ging het mis, Dainese kwam meteen op de zwarte lijst terecht. Als straf werd hij amper nog opgesteld in fatsoenlijke koersen en hij zou zeker geen grote ronde gaan rijden dit jaar. Tot Henri Vandenaabele, een klimmer die niet kan klimmen, last kreeg van corona. Er moest een vervanger opgeroepen worden en tegen hun zin in kwamen ze bij DSM dan toch maar uit bij Dainese. Maar, maakten ze meteen duidelijk, Dainese zou niet gaan sprinten. Nee, de protocollen hadden afgelopen winter al vastgesteld dat de volledig talentloze Marius Mayrhofer zou gaan sprinten in de Giro. Dainese mocht dan wel mee, maar vooral om de sprint aan te trekken voor Mayrhofer. Dainese is zeker niet de beste sprinter ooit, maar hij is op z'n minst een factor of 10 beter dan Mayrhofer. Maar, de protocollen waren onverbiddelijk. Gij zult DSM niet verlaten. Mayrhofer kreeg meerdere kansen, maar verder dan een vijfde plaats kwam hij niet. Een keertje 7e, 8e, precies de resultaten die je van Mayrhofer verwacht. Een jongen voor Bike Aid, niet voor de World Tour. Dainese kreeg al dan niet per toeval één keer de kans om te sprinten en dat leverde hem in eerste instantie een vierde plaats op, maar hij werd toen teruggezet omdat hij Cavendish de pas afsneed. Daarna was het weer alle ballen op de matige Mayrhofer, tot deze rit. Ditmaal mocht Dainese eindelijk weer eens zelf sprinten, deels ook omdat hij uit Veneto komt en bekend is met de wegen in deze regio. Het was gelijk prijs. DSM, jullie stinken uit jullie mond. Ga weg uit mijn mooie wielersport.

Dainese won dus de rit die eindigde in een massasprint. Er reed vroeg op de dag een heel minimaal kopgroepje weg, dus werd het al snel duidelijk dat we zouden gaan sprinten. Een slaapwandeletappe werd het, er was onderweg zelfs ruimte voor Marco Frigo om uitgebreid te gaan babbelen met zijn fanclub in zijn woonplaats Bassano del Grappa. De sterkste vluchter bleek Senne Leysen te zijn. Een beetje een dommekracht die normaal gesproken vooral als eerste knecht wordt ingezet en dagenlang op kop van het peloton mag rijden. Een soort mindere uitvoering van Tim Declercq. Het peloton hoefde daarom ook niet heel bang van hem te worden. Met vijf kilometer te gaan werd hij ingerekend en toen gingen we sprinten. In die sprint ging Matthews vroeg aan en hij hield ook vrij lang stand, maar uiteindelijk werd hij toch overvleugeld door Dainese en Milan. Voor Milan was het weer hetzelfde verhaal, hij kwam van te ver en hij kwam te laat. Weer was hij een meter na de lijn de eerste, maar op de lijn kwam hij toch weer een paar millimeter tekort. Arme knul, maar het binnenhalen van de paarse trui lijkt inmiddels wel weer een zekerheid. De winst was voor Dainese, die nog maar weer eens bewees dat DSM een belachelijk ploeg is. Maar goed, genoeg over deze rit. We gaan snel door naar de volgende. Nog vier ritten te gaan, drie daarvan zijn de moeite. Twee bergritten en daarna een klimtijdrit, we kunnen er nu écht goed voor gaan zitten. De zwaardere bergrit komt op vrijdag, maar de bergrit op donderdag is ook zeker de moeite waard.




Oderzo, dat is de startplaats van de volgende etappe. We bevinden ons nog steeds in de regio Veneto, maar zijn van provincie veranderd. We zijn in Treviso, een provincie die we tijdens de vorig etappe al hebben verkend. Oderzo is een stad met net iets meer dan 20.000 inwoners. Pierangelo Bincoletto was een tijdje een van die inwoners. Een wielrennen en baanrenner die vooral in de jaren '80 een aantal keer de Giro reed. Il Taxista, dat was blijkbaar zijn bijnaam. Hij won negen zesdaagsen en werd in 1990 Europees kampioen koppelkoers met Jens Veggerby. Sinds 1986 woont hij al in het Franse Grenoble en daar was directeur van de plaatselijke wielerbaan. Of dat is hij misschien nog steeds, geen idee hoe actueel Wikipedia is. In Oderzo moet je beslist naar de Piazza Grande, het hart van de stad. Op dit plein kom je onder meer een kathedraal uit de 10e eeuw tegen, de Duomo di San Giovanni Battista in Oderzo. Je vindt er ook de iconische Torresin, een klokkentoren tevens poort. Er zijn ook enkele andere oude gebouwen te vinden, die het roadbook dan weer historisch noemt. De Casa Ottoboni Saccomani, Casa dei Battuti en Ca' Balbi, om maar wat te noemen. Wikipedia voegt daar dan weer het Palazzo Porcia e Brugnera uit de renaissance aan toe. Oderzo beschikt naar het schijnt ook over meerdere musea, bijzonder genoeg allemaal gevestigd in hetzelfde pand. In het Palazzo Foscolo kom je een kunstgalerij tegen, een museum voor moderne kunst, een archeologisch museum en dan nog een museum waar ze iets met glas doen. December is doorgaans een goede tijd om naar Oderzo af te reizen, dan organiseren ze hier hun eigen veldrit, de Ciclocross del Ponte Faè di Oderzo. Een veldrit waar vooral Italianen aan meedoen, maar bij de vrouwen won met Silvia Persico toch een grote naam afgelopen jaar. De stad bestond overigens al in de tijd van de Romeinen, en was toen nog een vrij belangrijk kruispunt ook. De kathedraal schijnt gebouwd te zijn op de fundamenten van een tempel ter ere van Mars. Veel valt er niet meer te zien van dit roemruchte verleden, maar bij de Area Archeologica del Foro Romano kun je wel nog wat dingetjes zien. Restanten van een mozaïeken vloer, bijvoorbeeld. Er is ook een piramide te vinden in Oderzo, lichtelijk gelijkend op de piramide van het Louvre. Als je door het glas kijkt zie je nog wat meer archeologische opgravingen, de overblijfselen van een oude muur. Heel spannend, allemaal. Ik weet niet of ik er speciaal voor naar Oderzo zou rijden, maar nu we er toch zijn.



Tijdens de eerste 30 kilometer van de etappe fietsen de renners richting het noorden, de bergen tegemoet. We worstelen ons weer eens door de Povlakte heen, het zal dus vooral vlak zijn in het begin. In de eerste kilometers van de rit rijden de renners over brede en rechte wegen. Af en toe komen ze in een dorpje uit, waar dan nog wel eens rotondes willen liggen. Na 7,5 kilometer komen de renners uit in het dorpje Codognè, waar een leuk paleisje valt te vinden. Wat bochten en rotondes ook, spannend. Over een wat alternatiever weggetje fietsen we naar het dorpje Bibano, de weg wordt wat smaller maar verder maken we helemaal niets mee. Paar bochtjes, hier op het platteland. Het is weer een saaie tocht, het is echt volhouden tot we de bergen bereiken. Na 16 kilometer komen we uit in Orsago, hier volgt even een bochtige doortocht in het centrum. Van Orsago gaat het dan weer verder naar Cordignano, over brede en rechte wegen. Beetje genieten van de agricultuur alhier, top. Na een rotonde rijden de renners het centrumpje van Cordignano binnen, waar we linksaf slaan om vervolgens weer een aantal kilometer volledig rechtdoor te rijden richting Mescolino-Minelle. Van dorpje naar dorpje, met tussen de dorpjes in vooral veel velden vol wijnranken. Denk ik, het kan ook om ander fruit gaan. In Mescolino-Minelle slaan de renners bij een rotonde rechtsaf, we zetten nu koers richting Cappella Maggiore en even verderop komen we dan uit in Fregona, waar de voet ligt van de eerste klim van de dag. Nog een paar kilometer fietsen over brede, rechte en vlakke wegen, met af en toe een rotonde tussendoor. Met 28 doodsaaie kilometers achter de rug gaat de rit eindelijk echt beginnen.



De klim waar we nu aan gaan beginnen kennen we nog van de Giro van 2021. Dat was een behoorlijk traumatische rit, uiteindelijk. De klim naar La Crosetta had de eerste klim moeten zijn van een rit vol prachtige cols. Het werd ook de eerste klim, maar een aantal andere beklimmingen werden geschrapt. Wegens slecht weer, wat uiteindelijk ook wel weer meeviel, schrapte men de heilige Fedaia en de Pordoi. De Giau bleef nog over, maar daar kregen we dan weer geen beelden van. Uiteindelijk zagen we Bernal als eerste over de streep komen in Cortina d'Ampezzo, zo'n beetje het enige wat we zagen die dag. Ik ben nog getraumatiseerd. Maar goed, oké, de eerste beklimming van die rit was dus La Crosetta en dat is nu, twee jaar later, weer de eerste klim van een rit. Net als toen is het een beklimming van de eerste categorie, een stevige ook nog eens. Het zal 11,6 kilometer omhoog gaan aan 7,1% gemiddeld. De strijd om in de vlucht van de dag te zitten kan hier vrij interessant worden, als er de eerste 30 kilometer nog geen vlucht is ontstaan tenminste. De klim begint met anderhalve kilometer aan 6%, we zitten hier nog steeds tussen de bebouwing. De renners rijden via flink wat bochten omhoog, passeren een kapelletje en gaan dan buiten het dorp anderhalve kilometer aan 8% klimmen. Na een stukje aan 6,5% gaat het vervolgens tijdelijk omhoog aan 9%, met zelfs een strook aan 11%. Toch wel een redelijk pittig klimmetje, enigszins onregelmatig ook. Leuke klim hoor, zodra de bomen verdwijnen hebben we af en toe ook een prachtig uitzicht over de vallei. Behoorlijk wat haarspeldbochten onderweg, waar het toch steeds wat steiler is. Na de kilometer aan 9% gaat het even aan 6,5% omhoog, daarna een kilometertje aan 7,5%. Goede opwarmer, kunnen we niets van zeggen. Eindelijk ook een keer een klim in het begin, dat zie je tegenwoordig veel te weinig. Een vlakke aanloop zou strafbaar moeten zijn, dit de standaard. Na weer een stukkie aan 6,5% volgt nog een kilometer aan 9%, waarna het in de laatste drie kilometer van de klim iets makkelijker wordt. Het gaat verder omhoog aan 6%, met tussendoor wel nog een keer een halve kilometer aan 8%. Op de grens tussen Veneto en Friuli-Venezia Giulia fietst men door een donker bos verder omhoog totdat we na 41 kilometer de top van La Crosetta bereiken. Kicken gebouwtje op deze top.




Voorbij La Crosetta begint er niet direct een lange afdaling. Het gaat kort naar beneden met een paar bochten onderweg, alvorens we een plateau bereiken. Pian del Cansiglio, het is hier ineens heel weids. De komende acht kilometer is het zo goed als vlak, het gaat ook gewoon een paar kilometer volledig rechtdoor. Even verderop verlaten we het open gedeelte van het plateau en rijden we een bos in, waar de bochtige weg nog een tijd vrij vlak is. Het gaat een beetje op en af, maar de afdaling gaat pas echt beginnen als we door het dorpje Spert zijn gereden. Lichtelijk bochtige en tamelijk smalle passage in dit dorp, we slaan in het centrumpje rechtsaf en verlaten dan de route van de Giro van 2021. Na de bocht naar rechts in het centrum van Spert loopt de weg een kilometer lichtjes omhoog, vervolgens is het een kilometer of drie vrij vlak tot in het dorpje Tambre, waar een kicken kerkje is te vinden. Buiten Tambre beginnen de renners aan een afdaling van een kilometer of zeven, geen al te lastige. De renners komen talloze bochten tegen, ook een aantal haarspeldbochten, maar al bij al valt het wel mee. We dalen af door een aantal dorpjes, de haarspeldbochten liggen hier tussen de huizen in, je moet wel even opletten maar het grote gevaar loert hier niet om de hoek. Een paar wat scherpere bochten, maar weinig opmerkelijke toestanden. In het laatste stuk van de afdaling loopt de weg wat meer rechtdoor, waarna we even later rechtsaf slaan. Na die bocht naar rechts is het even een paar meter vlak, vooraleer we gaan beginnen aan de volgende klim van de dag. Een paar meter vlak, een paar meter vals plat omhoog, een bocht naar rechts, het oversteken van een drooggevallen rivier, en dan gaat het 3,5 kilometer aan 5,3% omhoog naar het dorpje Pieve d'Alpago. Over een wat smaller weggetje fietsen de renners door het bos omhoog, de weg kent wat haarspeldbochten zonder dat het gelijk heel steil wordt. Een klein pittig stukje in het begin, het gaat een tijdje aan 9% omhoog, maar verder klimmen we vooral aan vier à vijf procent. Het eerste deel van dit klimmetje is nog wel leuk, in het laatste stuk fietsen we vooral dwars door een bergweide naar dat Pieve d'Alpago. Daar bereiken we na 68 kilometer de top van dit klimmetje van vierde categorie.




Nadat we door Pieve d'Alpago zijn gefietst volgt er een afdaling van zes kilometer. Na die afdaling volgt er dan weer een stuk door de vallei van meer dan 30 kilometer. De afdaling is bochtig, in die zes kilometer komen de coureurs meer dan tien haarspeldbochten tegen, daarnaast ook nog wat losse scherpe bochtjes. Het gaat nite ontzettend steil naar beneden, maar de weg is niet gigantisch breed en dat in combinatie met al die bochten maakt het toch een afdaling waar je bij de pinken moet zijn. In het begin dalen de renners af door een bos, daarna komen ze uit in de gemeente Soccher-Paiane-Casan-Arsie. Vier piepkleine dorpjes, we fietsen door al die dorpjes heen, met Paiane als laatste station. Hier is het gedaan met dalen, de renners rijden onder een spoorwegtunnel en daarna gaat het even een paar meter omhoog naar het dorpje Cadola. We gaan de komende 33 kilometer door de vallei fietsen, maar het zal geen volledig vlakke vallei zijn. Een paar keer zal het kort omhoog en omlaag gaan, zonder dat je daar verder veel percentages aan hoeft te koppelen. Licht glooiend voor ons, zo goed als vlak voor de renners. Over een brede weg fietsen we van Cadola naar Ponte nelle Alpi. Hier slaan we bij een rotonde rechtsaf, fietsen we over de Piave en zien we een protserig kasteeltje liggen, het Castello Bortoluzzi. In Ponte nelle Alpi komen de renners een paar rotondes tegen, verder rijden ze mooi rechtdoor over een brede weg, met uitzicht op de bergen. Even later slaat het peloton rechtsaf en dan rijden ze ineens via een smal weggetje naar Soverzene toe. De weg wordt steeds smaller, vooral als we even later weer over de Piave fietsen. Het is eigenlijk een smalle weg over een stuwdammetje heen, als we de dam verlaten fietsen we meteen langs de lokale energiecentrale. In deze contreien komen we een klein beetje hoogteverschil tegen, terwijl we over alternatieve wegen langs de Piave blijven fietsen. Het gaat van breed, naar smal, naar breed, naar smal, met af en toe een paar bochten erbij. Desondanks blijft het een vrij simpele tocht, alleen in de buurt van het dorpje Provagna gaat het een keer anderhalve kilometer aan 4% omhoog. Voorbij dit dorp is de weg weer wat breder, wat handig is aangezien het even kort naar beneden gaat. Door de best wel fraaie vallei fietsen we vervolgens via Dogna en Codissago naar Castello Lavazzo. Na de passage in Codissago rijden we opnieuw over de Piave, om via een haarspeldbochtje omhoog Castello Lavazzo te bereiken. Buiten dit dorp rijden we een aantal kilometer over brede en behoorlijk vlakke wegen door de kloof van de Piave, een wonderschone omgeving.



De Piave staat niet altijd even hoog, dat is ook wel een conclusie die je kunt trekken. We rijden nog een aantal kilometer over licht bochtige maar brede wegen langs de rivier met een fluctuerende waterstand, via Ostipale di Cadore rijden de renners vals plat omhoog naar Perarolo di Cadore. Een aantal kilometer fietsen we direct langs de rivier, even later komen we wat hoger meer in de bossen terecht. De tocht blijft evenwel vrij eenvoudig, we komen zelfs weinig rotondes en andere dingen tegen. Eén keer een splitsinkje, nee, wat dat betreft komen we niet veel tegen. Extra veel tijd om van de omgeving te genieten, derhalve. Dat houdt alleen wel een beetje op als we Perarolo di Cadore bereiken. In dit dorpje rijden we nog maar eens over de Piave en aan de andere kant van de rivier loopt de weg omhoog. We gaan niet beginnen aan een officiële klim, want op de top van de helling die nu volgt heeft de organisatie weer eens een tussensprint geplaatst. Het kan dan wel mooi acht kilometer aan 4% omhoog gaan, maar op de top zijn er toch echt alleen maar een paar puntjes voor de paarse trui te vinden, niet voor de blauwe. De weg omhoog is ontzettend breed, in de eerste kilometer gaat het aan 6% omhoog maar daarna klimmen we tot aan de top vooral aan een procentje of drie, soms vier. De renners komen een aantal brede haarspeldbochten tegen, eerst rijdend door een bos, later uitkijkend over de fraaie vallei. Na een tijd verschijnt ook de imponerende Ponte Cadore in beeld, als deze brug aan land komt sluiten we aan op die weg, nog een stuk breder dan de weg waar we al overheen aan het fietsen waren. De gigantisch brede weg leidt naar Pieve di Cadore, hier gaat na 116 kilometer de eerste tussensprint van de dag volgen. De weg naar die tussensprint is overigens nog wel interessant, we rijden eerst over een enorm brede en gelijkmatige weg vrij matig omhoog, maar dan komen we na een paar afslagen uit in Tai di Cadore, waar we onder de Porta delle Dolomiti door zullen fietsen. Na de poort slaan we rechtsaf een smaller weggetje in en rijden we nog een keer onder de poort, eigenlijk een brug, door. Een brug met meerdere bogen, we fietsen onder twee van die bogen door. Na deze bocht gaat het over de wat smallere weg kort omlaag, met een paar niet al te lastige bochten erbij. Vervolgens slaan de renners linksaf en dan gaat het nog even een halve kilometer aan 11% omhoog. Een steil eindschot van de klim, die eindigt in het centrumpje van Pieve di Cadore. De tussensprint en de top van de klim vinden we bij de Piazza Tiziano, waar een standbeeld staat ter ere van Tiziano, Titiaan in het Nederlands. Een kunstschilder uit de 15e eeuw, afkomstig uit dit dorp. Een van de belangrijkste en invloedrijkste kunstschilders van de hoogrenaissance, zo!




Het bovenstaande profiel van de klim klopt niet helemaal, omdat we in Pieve di Cadore net een andere route nemen dan de route die climbfinder heeft bedacht. Maar alsnog, het geeft een redelijke indicatie van de klim. Al is het volgens de organisatie dus geen klim, slechts een tussensprint. Een tussensprint die volgt na een zware uitsmijter, als we boven zijn in het centrumpje van dit dorp moeten we nog 45 kilometer fietsen tot de finish. De finale van de rit gaat nu beginnen, er komt bijna alleen nog maar zwaar spul aan. Alhoewel, we moeten eerst nog een stuk van tien kilometer overbruggen tot we gaan beginnen aan de volgende klim. Na een paar bochten voorbij de tussensprint beginnen we aan een klein afdalinkje over een brede en gevaarloze weg. Daarna is het eigenlijk een kilometer of acht zo goed als vlak, terwijl we vooral rechtdoor fietsen door Valle di Cadore. Buiten dit dorpje komen we wat meer in de bossen terecht, waar de brede weg iets bochtiger wordt. Hij blijft evenwel vrij vlak, tot in Venas di Cadore. Het volgende dorpje in de vallei van Cadore, we hebben nu al heel wat dorpjes gehad met Cadore in de naam. Buiten Venas di Cadore slaan we linksaf een weggetje in, er volgt nu een duik naar beneden. Het gaat een volle kilometer behoorlijk steil omlaag, aan 8%, maar we komen gelukkig voor de renners weinig gekke bochten tegen. De weg is niet bijzonder breed, dus het gebrek aan bochten komt goed uit. Aan het eind van dit afdalinkje rijden de renners over een bruggetje en dat zijn vaak belangrijke momenten. Ook nu, aan de andere kant van de brug begint de Forcella Cibiana. De komende 9,6 kilometer gaat het gemiddeld aan 7,8% omhoog naar de top van deze klim van eerste categorie. De Forcella Cibiana is in zekere zin een iconische klim. Tijdens een van mijn favoriete etappes ooit, de rit naar Gardeccia in de Giro van 2011, speelde deze klim ook een rolletje. Toen beklommen we 'm wel van de andere kant, maar afijn. Na de Forcella Cibiana beklommen de renners toen nog de Giau en de Fedaia, vooraleer Mikel Nieve na zeven uur en 27 minuten als eerste de finish bereikte boven in Gardeccia. Dat waren nog eens tijden. Enfin, na de brug gaat het in de eerste halve kilometer van de Forcella Cibiana aan 5,5% omhoog. Daarna volgt er een kilometer aan 9,5%, met daarna een kilometer aan 6,5% en eentje aan 6%. De klim begint relatief eenvoudig, als je bedenkt wat er later nog gaat komen. We rijden omhoog over een niet al te brede weg door het bos, waarna we uitkomen in Cibiana di Cadore. Hier is het een kilometer bijna vlak, het gaat amper aan 3% omhoog. Dit is wel het laatste makkelijke stuk van de klim, de eerste vier kilometer vallen enorm mee in vergelijking met de laatste 5,5 kilometer. In het restant van de klim gaat het gemiddeld aan 9,3% omhoog, te beginnen met een kilometer die inderdaad aan 9,3% omhoog gaat. Daarna gaat het een kilometer praktisch aan 10% omhoog, en in de volgende kilometer gaat het zelfs aan 10,5% omhoog. Hier komen we ook het zwaarste strookje tegen, het gaat tijdelijk tot 15% omhoog. De renners rijden vooral door de bomen, maar af en toe wordt ze een blik gegund op enkele Dolomietenreuzen in de verte. Via heel wat bochten blijft het ontzettend steil omhoog gaan, vlak voor de top gaat het nog anderhalve kilometer aan 9,5% omhoog. In de laatste halve kilometer voor de top gaat het aan 6,5% omhoog, waarna we met 135 kilometer op de teller de top van deze zware klim bereiken. Op de top staat een hotelletje waar je zonder meer een kamer wil boeken, kijk dat uitzicht nou Jeroen.




Op de top van de Forcella Cibiana, ook wel de Passo Cibiana genoemd, moeten we nog 26 kilometer fietsen tot de finish. Na de klim gaat het eerst tien kilometer aan 7% omlaag richting Forno di Zoldo. Ik vind het eerlijk gezegd een linke afdaling, de weg is vrij smal en bochtig en we fietsen gedurende het grootste deel van de afdaling door een donker bos. Er liggen relatief weinig haarspeldbochten op het parcours, maar wel het nodige andere bochtenwerk waar ik zelf niet heel vrolijk van zou worden. Heel wat snelle bochten, heel wat technische bochten. Het gaat een tijdje rond de 10% naar beneden, dit is een afdaling waar je als betere daler wel iets kunt ondernemen. Na een tijd komen de renners uit in het dorpje Vilanova, hier liggen nog een paar pittige haarspeldbochten en wat andere bochten, maar daarna komen we wel op een bredere weg terecht. Een weg die steeds minder steil omlaag zal lopen. Een kilometer of acht gaat het enorm stevig naar beneden, een kilometer of acht moeten de moeders naar de keuken. In de laatste twee kilometer van de afdaling kunnen ze de keuken weer verlaten, het gevaar is nu geweken. Over brede wegen fietsen we naar Forno di Zolo, waar na 147 kilometer de bonussprint van de dag zal volgen. We slaan aan het eind van de afdaling rechtsaf en rijden dan rechtdoor dit plaatsje binnen. Hopelijk gaan de favorieten hier om de bonificaties sprinten, maar dat zal wel weer niet. In Forno di Zoldo is het even een paar meter zo goed als vlak, maar na de tussensprint loopt de weg gelijk omhoog. De laatste 14 kilometer van de rit gaat er nog het een en ander aan klimwerk de revue passeren. In eerste instantie rijden we voorbij Forno di Zoldo richting Dont, iets meer dan vals plat omhoog in een fraaie omgeving.



Na anderhalve kilometer vals plat volgt er een kilometer aan 3,5%, met daarna twee kilometer aan 3% tot in het dorpje Dont. In Dont ligt de voet van de voorlaatste klim van de dag. We rijden voorlopig over een brede weg, een brede weg die buiten Dont ineens een stuk steviger omhoog begint te lopen. We zijn begonnen aan de klim naar Coi, een beklimming van de tweede categorie. De komende 5,8 kilometer gaat het gemiddeld aan 9,7% omhoog, hallo. De klim begint, na dat vals platte werk, met anderhalve kilometer aan 8%. Valt nog mee, daarna wordt het pas echt leuk. De renners volgen nog een tijd een brede, doorgaande weg. Op het moment dat ze rechtsaf slaan in het gehucht Rutorbol wordt het interessant, de weg wordt gelijk een stuk smaller en de percentages een stuk hoger. Het ging al even een kilometer aan 10% omhoog, met een paar brede haarspeldbochten erbij, maar na de versmalling volgt er een halve kilometer aan 13,5%, gevolgd door een kilometer aan 11% en dan wéér een halve kilometer aan 13,5%. We hebben er lang op moeten wachten, maar hier mogen we dan toch eindelijk wel een keer wat spektakel verwachten. Na de bocht naar rechts in Rutorbol gaat het niet lang daarna linksaf, een weggetje in dat bijna loodrecht omhoog lijkt te lopen. Spaanse taferelen in Italië, zou ik zeggen. Het is een onvervalst geitenpad, een heel smal bosweggetje. Heel veel kleine, steile haarspeldbochtjes, gruwelijk steil omhoog. Een piek tot 19%, dit is een klim waar je je absoluut niet kunt verstoppen. Tijdens dit steile stuk fietsen we door een kleine nederzetting, je kunt je amper voorstellen dat mensen zin hebben om op de flanken van zo'n onding te wonen. Na de steilste halve kilometer van de klim gaat het nog even een halve kilometer aan 9% omhoog, vooraleer we na een halve kilometer aan 6% de top gaan bereiken. De weg blijft bochtig en smal tot de top, terwijl we na de passage in het gehucht Brusadaz weer gezellig door een donker bos fietsen. Een beestachtig klimmetje, waarvan je je afvraagt hoe ze die überhaupt hebben opgeduikeld. Ik eis actie hier, veel actie. Het dorpje Coi bereiken we na 156 kilometer, op amper vijf kilometer van het eind.





Even schaamteloos een screenshot van een ander gejat, want jeminee, veel is er niet te vinden over deze klim. Maar goed, de cijfers spreken voor zich. Loodzwaar, een ontzettend leuke vondst dus. Het dorpje Coi is ook de moeite waard, in dit dorpje vinden we vooral een aantal houten huisjes, met achter die huisjes een blik op de Dolomieten. De houten huisjes zijn kunstzinnig, zo hebben ze in dit gebouwtje een koe uitgesneden. Voorbij de houten kieten slaan we linksaf, de weg wordt tijdelijk nog wat smaller, terwijl we de resterende huizen van het bergdorpje Coi bekijken. Als we de laatste huizen achter ons laten begint er een korte afdaling van twee kilometer. Kort, maar heel krachtig. Het gaat stevig omlaag, terwijl de weg smal blijft. De afdaling is ontzettend bochtig, bijna meteen in het begin komen de renners al een stevige chicane tegen. Even verderop nog een haarspeldbochtje, met tussendoor nog meer bochtenwerk. De vorige afdaling vond ik al best link, deze is ondanks de geringe lengte nog erger. Het asfalt was hier in het verleden ook enorm slecht, wat best logisch is aangezien hier natuurlijk nooit iemand komt. Ik neem wel aan dat er een nieuw laagje ligt, maar zelfs met een nieuwe laag is dit geen fijne afdaling. Ontzettend lastige bochten, maar het voordeel is dan weer dat het maar twee kilometer duurt. Aan het eind van de afdaling slaan de renners rechtsaf en dan bereiken ze een bredere weg. We gaan na een paar vlakke metertjes meteen weer omhoog, in de resterende 2,7 kilometer van de rit wordt er aan 6,7% geklommen richting de finish. Het is een deel van de Forcella Staulanza, onze slotklim. Maar ver voor de top van die klim stoppen we. Over een brede weg gaat het een halve kilometer aan 6% omhoog, waarna er even later nog een hele kilometer aan 8,5% volgt. Met weer een prachtig uitzicht op de bergen gaat het via een paar fikse haarspeldbochten flink omhoog, ook dit laatste klimmetje is nog lastig genoeg. We bereiken de slotkilometer en in de eerste helft van die slotkilometer gaat het ook nog aan 8% omhoog. In de laatste meters voor de finish zwakt het af naar 4%, waarna we gaan finishen op de parkeerplaats van camping Palafavera. Of deze rit veel gaat opleveren, dat valt nog te bezien. Maar op voorhand is het slot van deze etappe schitterend uitgetekend. De combinatie van Cibiana, Coi en dit slothupje lijkt perfect uitgetekend. Het enige nadeel is dat we hierna nog een bergrit en een klimtijdrit krijgen, maar in isolement is deze finale fantastisch. Kortere klimmetjes, hogere percentages, zo'n finale heb je ook een keer nodig.




We finishen dus voor de deur van een camping. Een camping halverwege een Dolomietencol, interessante locatie. De organisatie houdt het qua finishplaats op Val di Zoldo. Dat is een gemeente die sinds 2016 bestaat, een samenvoeging van Forno di Zoldo en Zoldo Alto. Over Val di Zoldo weet het roadbook het volgende te melden:

quote:

Nestled among the Dolomites, the Val di Zoldo is the northern ‘gateway’ to the Parco Nazionale delle Dolomiti Bellunesi. There is plenty to choose from for hiking enthusiasts, and the Ski Civetta resort offers a whopping 72 kilometres of pistes. The church of San Floriano, a treasure chest of art, contains an early work by the Baroque sculptor Andrea Brustolon.

Dat is informatie waar je precies niets aan hebt, maar omdat ik een beetje haast heb ga ik er weinig aan toevoegen. Wel kan ik melden dat er al een keer eerder een rit eindigde bij de camping, in de Giro van 2005 wist Paolo Savoldelli hier Ivan Basso de loef af te steken in de sprint. Geen grote prestatie, ik zou ook een sprint hebben gewonnen van Basso, misschien zelfs op een eenwieler. Er is op deze locatie ook een skilift te vinden en je kunt hier aan biatlon doen, dat is wat ik er zo'n beetje over te melden heb.



In startplaats Oderzo wordt het overdag 28 graden, het blijft droog en het gaat niet waaien. Een warme dag, dus. In Forno di Zoldo, waar de bonussprint ligt op een kilometer of 14 van het eind, wordt het zelfs 31 graden, jeminee. Iets meer kans op regen daar, dat mag van mij achterwege blijven. Die afdalingen zijn al lastig genoeg, we kunnen geen nattigheid gebruiken. Beetje wind uit het zuidoosten, dan staat ie op de laatste twee klimmetjes in ieder geval niet in het nadeel. Topshow, dus. De rit begint om 12:20, tien minuten later zou de neutralisatie voorbij moeten zijn. Eurosport is er weer de hele dag bij, u toch ook? De aankomst wordt verwacht tussen 16:56 en 17:36.



Na deze rit volgt er een bergrit die op papier zwaarder is en er volgt nog die knettergekke klimtijdrit. Dat zou ervoor kunnen zorgen dat deze rit een beetje met een sisser gaat aflopen. Het eerste deel van de rit is ook niet bijster interessant, er is in principe genoeg tijd voor de vluchters om een mooie voorsprong bij elkaar te fietsen. Het einde is waanzinnig interessant, vanaf de eerste tussensprint moet je echt aan de buis gekluisterd zitten. Drie heftige klimmetjes achter elkaar, nog goed geplaatst ook. De klim naar Coi als voorlaatste is een fantastische zet, daar nodig je de renners echt uit om wat vroeger aan te vallen. Of het in de praktijk ook daadwerkelijk iets gaat opleveren blijft altijd de volgende vraag, door de ritten die hierna gaan volgen ben ik bang van niet. In principe is dit wel het terrein van een goede Roglic, deze klimmetjes moeten hem perfect liggen. Alleen lijkt hij niet echt goed te zijn. Als hij zich heeft herpakt moet Jumbo deze rit gaan controleren. Als hij zich nog steeds slecht voelt moeten ze dat vooral niet doen. Ineos zal het ook niet doen, die zullen blij zijn als de bonificaties uit beeld zijn en al zouden ze het wel willen, van de ploeg is niet veel meer over. UAE kan het dan misschien doen, Almeida moet nog wel wat tijd goed maken op Thomas. Of UAE deze hele rit wil controleren, dat weet ik dan weer niet. Ik geef de vluchters opnieuw een goede kans. Als de rit weer naar de vluchters gaat hoeven we deze keer niet heel teleurgesteld te zijn, vooral de klim naar Coi is dusdanig lastig dat we daar linksom of rechtsom vuurwerk gaan zien. Het kan bijna niet dat dit een volledig snoozefest gaat worden. Ik heb er wel een beetje zin in, al gaan de vluchters wel gewoon met de dagzege aan de haal. Tussen de favorieten lijkt het me bijzonder sterk dat Roglic nu ineens weer benen heeft, dus we gaan vooral kijken naar het duel Thomas-Almeida.
1. Fortunato. Lorenzo heeft nog weinig geluk gehad, maar ik blijf volharden, dit wordt zijn dag!
2. Buitrago. Caruso is toch een klein beetje door het ijs gezakt, dus daar hoeven ze bij Bahrein niet echt meer op te letten. Dan mag Haig het dus nog een keer gaan proberen, of Buitrago. Spannend.
3. Zana. Die ging wel lekker op Monte Bondone, als hij weer in de kopgroep weet te belanden is hij dus een gevaarlijke klant.
4. Barguil. Hij zal toch een keer moeten bewijzen dat Arkea-Samsic iets toevoegt aan de koers. Tot nu toe blijkt daar weinig van, wat een volledig anonieme ronde van die ploeg. Zelfs Corratec hebben we meer in beeld gezien.
5. Huys. Laurens Huys gaat zijn anonieme Cisse de Greef-klassement overhoop gooien door weer in de aanval te gaan. Zin in.