[Giro] Etappe 16: Sabbio Chiese - Monte Bondone met de muis, jawel #2

De tweede week van de Giro was best wel ruk, als we heel eerlijk zijn. We gingen met veel minder renners van start, omdat iedereen corona had of gewoon ziek was. Gedurende de eerste rit na de rustdag verloren we ook nog eens Vlasov, die stapte ziek af. Geen Evenepoel meer, geen Vlasov, de spoeling werd snel dunner. De rit eindigde in een prooi voor de vluchters. Magnus Cort, Derek Gee en Alessandro De Marchi wisten het peloton in de straten van Viareggio af te houden. De Marchi reed de allerdomste finale die ik van mijn leven heb gezien en aldus werd hij derde. Cort klopte Gee en nu heeft Cort in iedere grote ronde een rit gewonnen. Fijn voor je, Magnus. Tijdens de elfde rit verloren we weer heel wat renners door ziekte, en door een valpartij. In een natte afdaling ging Covi onderuit en hij nam de gehele top drie met zich mee. Thomas en Roglic zonder erg, Geoghegan Hart eindigde in het ziekenhuis met een gebroken heup. Wéér een favoriet minder. De etappe zelf eindigde in een millimetersprint tussen Ackermann en Milan, de Duitser trok aan het langste eind. In alle ritten daarna waren steeds de vluchters aan het feest. In Rivoli boekte Nico Denz zijn eerste zege, hij was Skujins en Berwick te snel en te slim af. Tijdens de 13e rit waren we dan weer getuige van een aankomst bergop in Zwitserland. Thibaut Pinot liet zich onderweg naar Crans-Montana van zijn domste kant zien, hij liet zich volledig ontregelen door de niet overnemende Cepeda. Druk gesticulerend bleef hij dommig op kop rijden, waarna hij in de slotkilometer het deksel op de neus kreeg. Door zijn kinderachtige gedrag jegens Cepeda verloor hij de kleine Rubio helemaal uit het oog. Die werd telkenmale gelost, maar keerde iedere keer weer terug en hij bleek aan het eind over de sterkste sprint te beschikken. Een zege voor de kleine Colombiaan, voor Pinot en Cepeda. Daarna won Nico Denz weer, zijn tweede rit in drie dagen. De finale van die rit was fascinerend. Een kopgroepje van drie voorop, die in de slotkilometer pas werden bijgehaald door een ander groepje vluchters. In dat groepje trok Denz de sprint aan voor zichzelf, de Duitser beleefde de beste week van zijn leven. Er stond geen maat op. Gelukkig nam hij de dag erna een snipperdag.

Voor de rustdag fietsten we naar Bergamo, een etappe die een beetje leek op de Ronde van Lombardije. Het was eigenlijk weer een rit van niks. Weer een rit voor de vluchters. Ook weer een leuke finale tussen de vluchters, maar de klassementsrenners deden niets en daardoor overheersde toch de teleurstelling. Het gevecht tussen de koplopers was geweldig om te zien, het scenario veranderde iedere kilometer opnieuw. Dan weer leek McNulty de sterkste, dan was het weer Healy die de rest achterliet, dan kwam Marco Frigo ineens weer in beeld. Het schoot alle kanten op en dat bleef het doen tot in de slotkilometer. Op de laatste gecategoriseerde beklimming bleek Healy dan uiteindelijk toch de sterkste vluchter te zijn, maar in de afdaling werd hij bijgehaald door McNulty. De Amerikaan had weinig zin om over te nemen en dus zakte het tempo vooraan op zo'n manier dat Marco Frigo ook weer kon aansluiten. Met z'n drieeën reden ze naar Bergamo, waar Healy de rest onder druk zette op de Colle Aperto. Frigo moest er weer af, maar McNulty niet. De Amerikaan speelde hoog spel en nam niet meer over. Al het werk kwam op de schouders van Healy terecht, die daar ook niet echt zin in had. Daardoor kon Frigo nog een keer terugkeren, op slechts 500 meter van het eind. Hij probeerde een klassieke truc uit: erop en erover. De beste tactiek die hij had kunnen toepassen, maar hij had de pech dat Healy probeerde de slechte tactieken van De Marchi te evenaren. Healy had z'n ritje al op zak en had daarom achterover kunnen leunen, het werk kunnen laten aan McNulty. Maar dat deed hij niet. Frigo demarreerde en Healy sprong meteen op zijn wiel. De pokerende McNulty kreeg zodoende de beste kaarten cadeau, zijn vluchtgenoten trokken de sprint voor hem aan en hij stak ze aan het eind voorbij. Een zege voor McNulty en UAE, nou, leuk voor ze. De klassementsrenners? Een schijnaanvalletje van Almeida op de Colle Aperto, verder niets. Opdoeken.

De tweede week was een flopweek. Ik ben nog helemaal vergeten te melden dat Bruno Armirail de roze trui cadeau kreeg tijdens de 14e rit. Die stond ongeveer een uur achter Thomas, maar toch staat hij nu in het roze. Op zondag verloor hij een paar seconden, maar hij gaat nog steeds aan de leiding. We duiken de laatste week in met Bruno fucking Armirail in de roze trui, dat zegt meer dan genoeg over deze Giro. Het is twee weken lang heel kut geweest en de renners moeten heel erg hun best gaan doen om deze week iets dragelijker te maken. Het parcours leent zich er wel voor. De Giro is ouderwets backloaded, het venijn zit in de staart. In de slotweek komen we liefst drie zware bergritten tegen, en een zware klimtijdrit. We beginnen de week meteen met een van die zware bergritten, daarna is het een dag volledig vlak, waarna we met twee van die zware bergritten achter elkaar te maken krijgen. Op zaterdag volgt de debiele klimtijdrit richting Monte Lussari en dan bevinden we ons op zondag in Rome, waar deze calvarietocht gaat eindigen. Deze week kan moeilijk slechter worden dan de vorige week, maar door alle favorieten die gedurende de afgelopen weken zijn weggevallen en het gebrek aan welke spankracht dan ook is het nu gewoon al een kutgiro. Dit komt niet meer goed. We gaan met z'n allen wachten op de klimtijdrit, dat geef ik je op een briefje. Monte Bondone, leuk en aardig, maar de favorieten gaan nog wat langer hun krachten sparen.

CwpJ3hZ7iyjEXGeqcCFb_190423-071140.jpg?v=20230419091140

CwpJ3hZ7iyjEXGeqcCFb_190423-071140.jpg?v=20230419091140

hblPzoWMb6woBtC2PasO_190423-071235.jpg?v=20230419091235

Na de tweede rustdag gaat de derde week van start in Sabbio Chiese, een klein dorpje met 4000 inwoners in de provincie Brescia. We bevinden ons nog steeds in de regio Lombardije en daar vertrekken de renners vanuit een dorp met een naam die zich laat vertalen als Zandkerken. Sabio Chiese ligt aan het riviertje Chiese, niet ver van het Gardameer. Het hoogtepunt van het dorp is letterlijk en figuurlijk La Rocca, op de rots in het midden van het dorp werd in de middeleeuwen een ommuurd kasteeltje neergezet, dat een paar eeuwen later werd omgebouwd tot heiligdom. Er staat nu een fraaie kerk boven op de heuvel, trots uitkijkend over de stad. De binnenkant van de kerk zou ook de moeite moeten zijn, dankzij enkele fresco's. Via een lange trap kun je helemaal omhoog om vervolgens over Sabbio Chiese en omgeving uit te kijken. Heel vet allemaal. Er loopt een weg omhoog naar de kerk waar je ook overheen kunt fietsen, ik zie op de foto's dat ze hier wel eens koersen organiseren voor de jeugd. Helemaal mooi, valt er toch nog iets te beleven in Sabbio Chiese. Zelfs de Italiaanse Wikipedia weet amper iets te vertellen over het dorp. Een korte geschiedenisles met betrekking tot La Rocca, daarna gaat het over het andere kerkje dat er ook nog te vinden is in het dorp, wordt benoemd dat er een museum van boerencultuur is te vinden en daarna lepelen ze alle buitenlanders op die in Sabbio Chiese wonen. Liefst 21 Pakistanen, bijvoorbeeld. En vergeet de 15 Moldaviërs niet. Nee, het draait hier allemaal om de Rocca en meer is er niet. De kerk werd overigens ook weer roze gemaakt, haha, origineel. Daarnaast hebben ze het hele dorp versierd, op zich niet verrassend als je bedenkt hoe doods het hier normaal gesproken is.

CyFtgcfNuve6ZWzjrLzh_140223-034202.jpg?v=20230214164202

Door de Valle Sabia, een vallei die z'n naam waarschijnlijk te danken heeft aan Sabbio Chiese, rijden we in de eerste kilometer van de rit naar het Gardameer toe. Na negen kilometer koers komen de renners uit in Salò, gelegen aan het Gardameer. Het grappige gegeven van de dag is dat er in de Giro van vorig jaar een rit van start ging in Salò en dat we toen door de vallei via Sabbio Chiese uiteindelijk naar Aprica zouden fietsen. Nu rijden we een jaar later een stukje door dezelfde vallei, maar dan in tegengestelde richting. De weg in de vallei is breed en een kilometer of zes vrij vlak, vooraleer we aan een afdalinkje richting Salò en het Gardameer beginnen van een kilometer of drie. In deze eerste kilometers van de etappe fietsen we door wat dorpjes, waar de te verwachten verkeerselementen aanwezig zijn. Een makkelijke route is het alsnog, ook als het naar beneden gaat. Een brede en vrij rechte weg omlaag, die vooral wordt onderbroken door een paar rotondes. We komen dus uit in Salò, een plaats die we nog kennen van vorig jaar. Benito Mussolini woonde hier een tijd en in 1943 stichtte hij in Salò de Italiaanse Sociale Republiek, die ook wel bekend stond als de Republiek van Salò. Dat deed hij nadat hij een tijd gevangen had gezeten in dat hotel op Campo Imperatore, waar hij door de Duitsers dan weer uit werd bevrijd. Nadien stichtte hij zijn republiek, terwijl hij feitelijk niets meer te zeggen had, hij werd een marionet van de Duitsers. Mussolini is een terugkerend fenomeen deze Giro, het blijft uiteraard een merkwaardig land. In Salò komen we na een doortocht in het centrum met wat rotondes langs de westelijke oever van het Gardameer te rijden. We volgen de hele linkerflank van dit populaire meer, tot in Riva del Garda. Dat is ongeveer 40/45 kilometer verderop. Over dit stuk van een dikke 40 kilometer kan ik heel veel vertellen, maar dat is eigenlijk nergens voor nodig. Het is de komende kilometers bijna volledig vlak. We fietsen door een aantal dorpjes, hier ligt soms wat verkeersmeubilair. De weg is bijna continu breed en niet overdreven bochtig. Soms kijken we uit over het meer, maar het meer verdwijnt ook zo nu en dan uit beeld. Bijvoorbeeld als we door een van de meer dan 20 tunneltjes langs het Gardameer fietsen. Een tijdje fietsen de renners de ene tunnel in, krijgen ze 20 meter zonlicht te zien en fietsen ze vervolgens weer de volgende tunnel in. Wel lekker als het regent, verder niet heel erg aangenaam lijkt me. Wel genoeg tijd voor de helikopter om mooie shits van het Gardameer aan het publiek te tonen, kunnen we meteen weer ervaren waarom het meer zo'n populaire toeristische bestemming is. Na 54 kilometer koers komen we na onze eindeloze doch fraaie tocht langs het Gardameer uit in Riva del Garda, waar in de Giro van 2018 nog een keer een rit van start ging. Riva del Garda is de geboorteplaats van twee getalenteerde Italianen. Een van die twee doet mee aan deze Giro, ook al hebben we hem nog amper in beeld gezien. Met uitzondering van de openingstijdrit weet Edoardo Zambanini tot nu toe iedere keer netjes bij de eerste 100 over de streep te komen, een plek bij de eerste tien zit er dan weer nooit in. Davide De Cassan rijdt voor CT Friuli, een continentale ploeg die is verbonden aan Bahrein. Getuige zijn resultaten dit jaar zou hij volgend jaar zomaar ploeggenoot van Zambanini kunnen worden, afgelopen zondag won hij nog een 1.2-koers in Slovenië, dan kun je wat. In Riva del Garda, gelegen in de regio Trentino-Zuid-Tirol, bereiken we het uiterste noorden van het Gardameer. Na een tocht langs het westen van het meer scheren we nu nog even langs de noordkant af, voor er geklommen moet gaan worden.

In het centrum van Riva del Garda komen de renners meerdere bochten en rotondes tegen, daarna rijden ze langs het noorden van het Gardameer naar Torbole, we noteren nog een stuk of vier vlakke kilometers met nog wat laatste tunneltjes en verder weinig obstakels. Het meer komt ook nog even in beeld, waarna in het dorpje Torbole een aantal bochtjes gaan tegenkomen. We laten hier het Gardameer definitief achter ons en krijgen voor de eerste officiële klim van de dag eerst nog te maken met een officieuze. Richting het dorpje Nago gaat het anderhalve kilometer aan 8% omhoog, de eerste pittige hindernis van de dag. We komen uit in het dorpje Nago, waar we bij een rotonde naar links gaan en dan gaat het kort omlaag over een brede weg richting Bolognano. We fietsen door een bijzonder fraaie omgeving, het uitzicht is hier geweldig. Je kunt heel ver weg kijken, en overal zie je mooie bergtoppen, en dorpjes in de vallei. Er is ook wel tijd om te kijken, want het afdalinkje stelt weinig voor. Het gaat voornamelijk rechtdoor omlaag tot in Bolognano, waar we in het centrum rechtsaf slaan om vervolgens direct te beginnen aan de Passo di Santa Barbara. De renners beginnen aan een dubbele beklimming, een combinatie die ze ook al eens in de Giro van 2002 zagen. Geen al te vaak gebruikte cols, als Steef z'n statistieken tenminste een beetje op orde heeft. De eerste van twee klimmetjes kort achter elkaar is dus de Passo di Santa Barbara, in eerste instantie loopt de weg 12,7 kilometer aan 8,3% omhoog. Deze beklimming van de eerste categorie is de moeite. In de straten van Bolognano valt het nog mee, het gaat eerst aan 3% omhoog en daarna even aan 6%, maar buiten de stad volgt er meteen een halve kilometer aan 11%. De weg begint breed, maar buiten Bolognano wordt de weg iets smaller. Iets bochtiger ook, het is een klim voorzien van waanzinnig veel haarspeldbochten. Na het steile stuk aan 11% gaat het even aan 9% en aan 7,5% omhoog, waarna er een stuk van twee kilometer aan 9% volgt, vol bochten. We fietsen van steile bocht naar steile bocht, na de kilometers aan 9% komen we zelfs een halve kilometer aan 13% tegen met een piek tot 14%. De klim komt vroeg op de dag, daarom is het de vraag of de renners iets met deze klim gaan doen, maar lastig is ie hoe dan ook. Na de steilste halve kilometer gaat het drie kilometer aan ongeveer 9,5% omhoog, terwijl we inmiddels door een bos fietsen. Na een halve kilometer aan 7% gaat het nog een keer een halve kilometer omhoog aan 9,5% en daarna wordt het iets makkelijker tot de top. De eerste negen kilometer gaat het aan 9% omhoog, de kleine vier kilometer daarna laten het gemiddelde iets zakken. RIchting de top komen we nog een kilometer aan 8% tegen en een stukje aan 8,5%, maar het gaat ook een tijdje aan 3% omhoog, waarna het in de laatste meters voor de top van 5% naar slechts 2% afzwakt. Onderweg komen de renners een bord langs de kant van de weg tegen, die deze klim aanduidt als Monte Velo. De fietsberg, dat klinkt sympathiek. Het is vooral een ontzettend lastige berg met een fiets, na eindeloos veel haarspeldbochten gaat het in de laatste meters van de klim rechtdoor naar het dorpje Santa Barbara. Hier bereiken we na 77 kilometer de top van de klim.

iCp371XbMTZqgtA77dRc_190423-071511.jpg?v=20230419091511

iCp371XbMTZqgtA77dRc_190423-071511.jpg?v=20230419091511

pXNG3eJ3otMOcsHT26CO_190423-071516.jpg?v=20230419091516

De Monte Velo is niet voor niets de Monte Velo, dit was blijkbaar een van de klimmetjes waar Francesco Conconi zijn renners naartoe stuurde om een test af te leggen. Veel renners die uit deze omgeving afkomstig zijn namen de Monte Velo ook standaard op in hun trainingsrondjes, Gilberto Simoni bijvoorbeeld. In de Ronde van Trentino, inmiddels de Ronde van de Alpen, zat deze klim ook wel eens. Vooral in het begin is er zo nu en dan ook even een uitzicht over het Gardameer, en als je heel goed kijkt kun je hier blijkbaar ook nog loopgraven uit de Eerste Wereldoorlog vinden. De renners gaan alleen ergens anders naar moeten kijken, want voorbij de klim gaat het drie kilometer omlaag richting het dorpje Ronzo-Chienis. Het gaat steil omlaag, in het begin zelfs boven de 10%, we komen ook een aantal stevige bochten tegen. Het voordeel is dan weer dat de weg aan de andere kant van de klim een stuk breder is, daardoor is de afdaling eigenlijk ontzettend simpel. Na een paar haarspeldbochten komen we uit in Ronzo-Chienis, waar de renners linksaf slaan. Na deze bocht begint gelijk de volgende klim, het tweede deel van deze tweetrapsraket. Richting de top van de Passo Bordala gaat het nog eens 4,5 kilometer omhoog aan 6,7%. Eén renner in het huidige peloton zal deze klim bijzonder goed kennen, een Pool. Althans, tegenwoordig gaat ie als Pool door het leven. Cesare Benedetti, de eeuwige anonieme knecht van Bora-Hansgrohe, groeide op in Ronzo-Chienis, in de tijd dat hij nog Italiaan was. De renners rijden via een bochtige weg dwars door het Ronzo-Chienis van Benedetti, in het dorp slingeren we tussen de huizen door heterwijl het aan 6% omhoog gaat. Buiten het dorp wordt het lastiger, het gaat een halve kilometer aan 7% omhoog en daarna zelfs een halve kilometer aan 9%. Na dit steile stuk volgt er een piepklein afdalinkje, waardoor het gemiddelde van de volgende halve kilometer flink zakt. Na dit kleine stukje in dalende lijn gaat het meteen weer steil omhoog, daardoor komt het gemiddelde van dit stukje alsnog uit op 4%. Nadien gaat het een kilometer aan meer dan 10% omhoog, de Passo Bordala is ondanks z'n geringe lengte toch de moeite waard. Na dit steile stuk is het tot de top wel wat makkelijker, in de laatste kilometer gaat het gemiddeld aan 5% omhoog terwijl we door een bosje rijden over een draaiende weg. Na 84 kilometer komen we boven op dit klimmetje van de derde categorie, een extra uitdaging in het verlengde van de Monte Velo. Op de top kun je een bezoekje brengen aan de Albergo Passo Bordala, maar wij gaan nu meteen lang dalen.

6346?w=992

De komende 16 kilometer gaat het omlaag naar Villa Lagarina. De afdaling begint met een makkelijke kilometer, we fietsen vooral rechtdoor over een bergweide. Maar dan wordt het ineens een aantal kilometer heel lastig, de smalle weg wordt spontaan heel bochtig terwijl we door een bos fietsen. We komen meerdere haarspeldbochten tegen, door het smalle wegdek zijn dit ontzettend vervelende bochten. Er volgen ook nog wat korte bochtjes, waar de renners toch even met samengeknepen billetjes doorheen zullen sturen. Heftige toestanden, maar lang duurt het niet. Na een aantal kilometer in dalende lijn bereiken we een kruispunt, we slaan rechtsaf een bredere weg in en passeren dan in het dorpje Castellano, waar ze beschikken over een kasteel. Het tweede deel van de afdaling is een stuk makkelijker, de weg zal bochtig blijven en we komen weer een recordaantal haarspeldbochten tegen, maar door de bredere weg valt dat allemaal prima te overzien. Het wegdek laat her en der te wensen over, dat is dan wellicht nog eerder een bezwaar. Nee, even opletten voor die eerste kilometers en daarna kun je redelijk op het gemak de rest van de afdaling afwerken. Beneden komen de renners na door een aantal dorpjes gereden te zijn uit in Villa Lagarina. Hier komen we een aantal rotondes tegen, waarna we over de Adige fietsen. Aan de andere kant van die rivier gaan we toewerken naar de eerste sprint van de dag, de tussensprint in Rovereto. Deze tussensprint gaat na 103 kilometer koers volgen, op 100 kilometer van het eind. We werken een aantal vlakke kilometers af in de vallei, de renners hoeven voorlopig alleen maar rekening te houden met bochten en rotondes. Vooral vlak voor de tussensprint wordt het even draaien en keren, waarna er gesprint mag worden in de stad waar in de Giro van 2021 nog een rit van start ging. Een stad waar nogal wat over te vertellen valt, bijvoorbeeld dat dit de geboortegrond is van de familie Bais. Davide en Mattia, allebei zijn ze aanwezig in deze Giro. Davide won zelfs een rit en hij draagt nog steeds de bergtrui. Ze werden wel slechts geboren in Rovereto, opgroeien deden ze in Nogaredo. Hey, die naam komt me bekend voor. Tijdens de afdaling van de Passo Bordala is een van de dorpjes die we passeren Nogaredo, nou, dat is dan toch wel even fantastisch voor de familie Bais. Het zal snel voorbij zijn aangezien het naar beneden gaat, maar ze rijden dan toch maar mooi door hun eigen dorp. In Rovereto, een handels- en industriestad, staat een van de grootste Europese musea voor moderne kunst, het MART (Smeets). Voluit het Museo d'Arte moderna e contemporanea di Trento e Rovereto. In Rovereto staat een kasteel, terwijl we buiten de stad een ossuarium vinden waar heel veel slachtoffers uit de Eerste Wereldoorlog liggen. Het Ossario di Castel Dante, dat die naam draagt omdat Dante na zijn verbanning uit Florence ooit een tijd doorbracht in deze regionen. Rovereto dus, we rijden voorbij de tussensprint even rechtdoor, steken een riviertje over, slaan linksaf en daarna rechtsaf en dan begint de volgende klim van de dag meteen.

Na de bocht naar rechts in Rovereto loopt de weg meteen steil omhoog. De komende 11,5 kilometer loopt de weg aan 6% gemiddeld omhoog naar Matassone. De klim valt in tweeën te delen, de eerste zes kilometer gaat het ontzettend steil omhoog en daarna wordt het een pak makkelijker. In de straten van Rovereto gaat het anderhalve kilometer aan 9% omhoog, terwijl de weg iets smaller wordt en we ook een hoop haarspeldbochten tegenkomen. Buiten Rovereto komen de renners dan weer de nodige rotswanden tegen, een tijdje zelfs overhangende rotsen. Het gaat in de eerste zes kilometer van de klim gemiddeld aan meer dan 8% omhoog, na het steile begin gaat het een tijdje aan 6% omhoog, maar richting het dorpje Albaredo gaat het ook een tijdje aan 10 of zelfs 11% omhoog. Een pittige klim, opnieuw. Als we het dorpje Albaredo bereiken fietsen we hier tussen de huisjes door en daarna gaat het nog eens 5,5 kilometer omhoog, maar van 6% zwakt het af naar 4% en zelfs 2%. Na dit makkelijkere stuk komen de renners uit in het dorpje Foppiano, waar we worden gefopt. De weg loopt buiten het dorp een kilometertje omlaag, waarna we nog iets meer dan twee kilometer moeten klimmen tot de top. Een afdalinkje met een paar bochtjes, maar zonder veel gevaar, wel fietsen we nog over een mooie brug. Het restant van de klim kent ook weinig gevaar, het gaat nog een tijdje aan 6% omhoog maar er zit ook nog wat vals plat werk tussen. Na 116 kilometer koers komen de renners uit in het dorpje Matassone, waar ze de top van deze klim van tweede categorie bereiken. Eenmaal boven gaan we beginnen aan een afdaling van een kleine zes kilometer richting het dorpje Arlanch. De doortocht in Matassone is even smal, maar buiten het dorp wordt de weg weer een stuk breder. Vooral aan het begin en aan het eind van dit afdalinkje komen de renners een paar vervelende bochtjes tegen, maar in principe stelt dit vrij weinig voor. Zodra we het gehucht Arlanch bereiken, na door het dorpje Sant'Anna gereden te zijn, beginnen we aan een onaangekondigd klimmetje. Er wordt weinig ruchtbaarheid aan gegeven, maar richting het dorpje Anghebeni loopt de weg plotseling 1,3 kilometer aan 7,5% omhoog. Via een paar haarspeldbochtjes, waar de percentages de 10 aantikken, klimmen we naar Anghebeni, wat een merkwaardige naam, Jeroen. De top van dit ongecategoriseerde hupje bereiken we na 123 kilometer, op 80 kilometer van het eind. We hebben de afgelopen kilometers weer gereden door terrein waar tijdens de Eerste Wereldoorlog hard werd gevochten. In Anghebeni is een oorlogskerkhof te vinden, terwijl we in Matassone enkele loopgraven vinden. Loopgraven with a view, een bijzonder fenomeen.

In Anghebeni slaan de renners linksaf, hierna volgen ze de komende kilometers een weg die ze rechtstreeks terug naar Rovereto gaat brengen. Een rondje, wat leuk. De komende 13 kilometer volgen we deze weg, het wordt nogal een tocht. Vanuit de loopgraven van Matassone keken we al uit over de prachtige vallei, nu moeten we door die vallei omlaag over een weg die niet eens al te breed is. Het gaat niet ontzettend hard naar beneden, in die 13 kilometer komen we niet eens 400 meter lager uit. Toch wordt het lastig, want de weg is ontzettend bochtig. In het begin is het vrij vlak, maar de bochten beginnen meteen. Naderhand gaat het wat meer naar beneden, terwijl we de nodige bochten tegenkomen waar je niet echt doorheen kunt kijken. Dat heeft er deels mee te maken dat we regelmatig langs imponerende rotswanden scheren. Tussen de rotsen door gaat het door al dat bochtenwerk pittig omlaag. Veel haarspeldbochten komen de renners niet tegen, het zijn veelal korte bochtjes. We fietsen ook nog door wat dorpjes, onderweg naar Rovereto. Rovereto bereiken we alleen niet, want vlak voor we de stad betreden slaan we rechtsaf een weggetje in richting de volgende klim. Voor we dat weggetje bereiken fietsen we eerst nog langs een rotswand die zijn weerga niet kent. In de rotswand hebben creatievelingen een kerk uitgehouwen, beter gezegd een hermitage. De Eremo di San Colombano weet midden tussen de schitterende rotsen alsnog als blinkvanger te fungeren. Ooit vestigde zich hier een kluizenaar, die volgens de legedende een draak versloeg. Flinke verhalen, houden we van. Flinke afdalingen, dat misschien net iets minder. Het is al bij al best een link afdalinkje, maar het uitzicht is de moeite waard. Vlak voor de bocht naar rechts mogen de renners overigens nog kiezen of ze door een tunneltje rijden of de andere weghelft pakken om het tunneltje heen, zo'n gek weggetje is het dus.

Na de bocht naar rechts beginnen de renners aan een klim van 17,7 kilometer. Het gaat omhoog naar het dorpje Serrada, gemiddeld moet er aan 5,5% geklommen worden. Dat klinkt niet heel indrukwekkend, maar het is wel weer een klim met twee gezichten. De klim begint met een stuk van vijf kilometer aan 6,5%, met in dit stuk een halve kilometer aan 9,5% en een kilometer aan 8%. Via een aantal haarspeldbochten loopt de weg meteen stevig omhoog richting het dorpje Noriglio. Voorbij dit dorp wordt de klim steeds makkelijker, na die eerste vijf kilometer gaat het een kleine vier kilometer aan 2% gemiddeld omhoog. Tussendoor een halve kilometer aan 4,5%, maar verder is het alleen maar vals plat geneuzel in de marge. Over een vrij brede weg rijden de renners door een schitterende omgeving op een eenvoudige manier omhoog. Er is genoeg tijd om de rotswanden aan de linkerkant van de weg in je op te nemen, of om rechts een blik in de vallei te werpen. Geen bidon, dan krijg je een boete. De weg is enigszins bochtig en de renners rijden door twee tunneltjes, dat houdt ze voorlopig wakker. Na een kleine negen kilometer klimmen fietsen de renners door het dorpje Valduga, hier wordt de weg even wat smaller, maar belangrijker is dat de weg hier weer wat steviger omhoog begint te lopen. In de resterende negen kilometer van de klim gaat het aan 6,5% omhoog, vooral in de omgeving van het dorpje Piazza wordt de klim nog even een klein beetje interessant. De passage is hier tijdelijk een beetje krap, vervolgens slaan we linksaf en dan gaat het een kilometer aan 7,5% omhoog. Na een kilometer aan 6,5% gaat het vervolgens nog een kilometer aan 7,5% omhoog. Heel veel steiler dan dit wordt het ook weer niet, maar nouja, goed, het is iets. Na een paar kilometer aan 7% wordt het richting de top weer wat simpeler, je zou niet liegen als je de klim naar Serrada de makkelijkste van de dag noemt. De voorlaatste, slecht uitgetekend. Hier gaat niemand iets ondernemen, dus gaat alles gebeuren op de slotklim. Na 153 kilometer, op 50 kilometer van het eind, komen we boven in Serrada. De klim van de tweede categorie is niet supersimpel, maar voor de beste klimmers in het peloton eigenlijk wel te simpel. Ik zou het eigenlijk een flopklim willen noemen, maar dan ga ik volledig voorbij aan het feit dat de eerste rit in de Tour of the Alps van 2018 een paar kilometer na deze klim eindigde. Pello Bilbao won die rit, topklim! Die rit eindigde in Folgaria, en daar gaan we na deze klim ook naartoe. Hoera!

jGnpAlvsQNO3yXNhke5I_190423-071513.jpg?v=20230419091513

jGnpAlvsQNO3yXNhke5I_190423-071513.jpg?v=20230419091513

Ook in deze omgeving komen we weer wat herrineringen aan de Eerste Wereldoorlog tegen, het Forte Dosso delle Somme bijvoorbeeld. Dit geheel terzijde, nadat we boven zijn gekomen in Serrada gaan we de komende vijf kilometer koers zetten richting het Folgaria van Bilbao. Het gaat naar beneden, maar van een echte afdaling is nog geen sprake. Van de vijf kilometer is het toch al snel een kilometer of drie zo goed als vlak, terwijl we wel steeds over een vrij bochtige weg moeten fietsen. Het gaat ook een paar kilometer wél naar beneden, met wat bochten erbij, maar het is een behoorlijk eenvoudige opgave om Folgaria te bereiken. In dit plaatsje botsen de renners op een rotonde, waarna de afdaling echt begint. De volgende 13 kilometer gaat het omlaag richting Calliano, het wordt weer een afdaling vol bochten. Vooral in het begin van deze afdaling komen we talloze haarspeldbochten tegen, maar toch ben ik niet erg onder de indruk. We dalen wel een tijd af door een bos, waar het zicht op de bochten soms wat ontnomen wordt, maar de weg is relatief breed en de bochten niet buitengewoon gemeen. De eerste écht lastige bocht komen we eigenlijk pas halverwege de afdaling tegen, in het dorpje Mezzomonte di Sopra. Hier is het even link tussen de huisjes, waarna het buiten het dorp weer op een vrij makkelijke manier verder naar beneden gaat. Natuurlijk, we komen nog wat meer haarspeldbochten en andere bochten tegen, het gaat ook nog redelijk pittig omlaag aan een procent of acht à negen, maar ik heb ergere afdalingen gezien. De afdaling kent nog wel één lastige fase als we bijna beneden zijn, vlak voor we door twee tunneltjes fietsen zitten er kort achter elkaar een paar hinderlijke bochtjes bij elkaar, terwijl de omgeving weer wonderschoon is. Weer een mooie vallei, als de koers opnieuw tegenvalt krijgen we in ieder geval nog wel onze dagelijkse dosis natuurporno binnen. Na twee tunneltjes achter elkaar komen we even verderop nog een derde tunneltje tegen, al fietsend langs de rotswanden. Ook hier nog een paar prominente bochten, terwijl er boven ons een kasteel op de rotsen ligt, voor de renners buiten beeld maar voor de helikopter vast niet. Als we dit punt bereiken is de afdaling wel gedaan, nog een laatste haarspeldbocht en dan fietsen we langs een aantal wijnranken Calliano binnen. In dit dorpje volgt een curieuze passage, als ik het roadbook mag geloven. We slaan rechtsaf, meteen linksaf en dan fietsen we onder een tunneltje door, waarna we in het centrum van Calliano over smalle wegen komen te fietsen die voorzien zijn van steentjes. Lang duurt het niet, maar toch opmerkelijk. Buiten het dorp komen we op een brede weg terecht die ons naar de Adige brengt. We steken de rivier over, komen aan de andere kant van het water uit in Nomi en in dit dorpje volgt er een bocht naar rechts, waarna we ongeveer zeven kilometer vooral rechtdoor over een brede en vlakke weg naar Aldeno gaan fietsen. Hier liggen twee dingen, de bonussprint van de dag en de voet van de slotklim.

4bb16674-383c-41b9-9e29-3bc15db6efd8.jpg&q=80&h=800

Na zeven makkelijke kilometers in de vallei langs de wijnranken af slaan we in Aldeno bij een rotonde linksaf, na deze bocht volgt de bonussprint van de dag. We hebben 181,1 kilometer afgewerkt, het is nog iets minder dan 22 kilometer fietsen tot de finish. In Aldeno, waar we tijdens de Giro van 2021 al een keer doorheen zijn gefietst en waar Annemiek van Vleuten vorig jaar een rit won in de Giro Donne, ligt de voet van de slotklim. Die slotklim is 21,4 kilometer lang, een paar meter na de bonussprint begint de weg dus direct omhoog te lopen. We slaan voorbij de tussensprint in Aldeno rechtsaf en dan begint de Monte Bondone. De laatste 21,4 kilometer van de rit gaat het gemiddeld aan 6,7% omhoog naar de top van deze klim van eerste categorie. De klim begint intens, na een halve kilometer aan 6% gaat het buiten Aldeno een halve kilometer aan 9,5% omhoog en daarna volgt, terwijl we de eerste haarspeldbochten van de klim bereiken, zelfs een halve kilometer aan 11%. Na anderhalve kilometer aan 9,5% houdt het eerste steile deel van de klim vervolgens op, drie kilometer aan 9%, dat is toch een behoorlijk begin. Nadat we door een tunneltje zijn gereden komen de renners uit bij een splitsing, het gaat schuin naar rechts en dan duiken we kort omlaag richting het dorpje Covelo. Eén stevige bocht naar rechts, hierna loopt de weg al snel weer omhoog. Gemiddeld komt deze kilometer uit op 3,5%, dankzij dat stukje in dalende lijn. Eenmaal in Covelo wordt het direct weer wat steiler, na een halve kilometer aan 8,5% gaat het zelfs een kilometer aan 9% omhoog. Een paar haarspeldbochten later fietsen we boven Covelo en krijgen we een mooi uitzicht over de omgeving aangeboden, terwijl de klim weer iets makkelijker wordt. Het gaat even aan 7% omhoog, dan slechts aan 4,5% en dan weer aan 7%. Na een halve kilometer aan 8% gaat het wat meer rechtdoor verder omhoog richting Garniga Terme. De weg kent aan de linkerkant wat rotswanden en aan de rechterkant een fraai zicht op de vallei, onderwijl wordt het bijna volledig vlak. Een stukje aan 3% en dan een volle kilometer aan 1,5%, na een sterk begin zakt de klim in.

In Garniga Terme hebben we negen kilometer geklommen, we zijn bijna halverwege de slotklim. Buiten Garniga Terme rijden we een bos in, waar de weg een tikkie smaller wordt. Het loopt weer even wat merkbaarder omhoog aan een procent of zes, maar we komen in het bos ook een klein afdalinkje tegen. Mede daardoor vallen de percentages voorlopig tegen. Een paar snelle bochtjes later gaat het weer omhoog, van 4% gaat het naar 7% en dan bereiken we Garniga Vecchia. In dit dorpje is het eventjes wat makkelijker, het gaat tijdelijk aan 6% omhoog, maar dan begint het stuk van de Monte Bondone waar het dan toch echt moet gaan gebeuren. We duiken buiten Garniga Vecchia weer een bos in, waar meerdere steile haarspeldbochten op de renners wachten. Het gaat hier een kilometer aan 9% omhoog, daarna volgt er zelfs een halve kilometer aan bijna 12%. Na een kilometer aan 9,5% gaat het vervolgens nog even anderhalve kilometer aan 8% omhoog, voor we met ongeveer vijf kilometer te gaan op het allersteilste stuk van de klim stuiten. In een nieuwe fase vol kleine haarspeldbochtjes kort achter elkaar gaat het een halve kilometer aan 14% omhoog, met een piek tot 15%. Hier zou dan toch iets moeten gebeuren, eventueel? Na deze enorm zware strook gaat het anderhalve kilometer aan 7,5% omhoog, het zwaarste is nu ruimschoots achter de rug. We verlaten langzaam het bos, de weg begint wat meer rechtdoor te lopen en het begint vooral steeds minder zwaar omhoog te gaan. Na een halve kilometer aan 6% gaat het een halve kilometer aan 3,5% omhoog en na die halve kilometer is het nog maar 2,5 kilometer fietsen tot de finish. De Monte Bondone is onderweg godsgruwelijk lastig, maar loopt met een sisser af. Na een halve kilometer aan 6,6% vlakt de klim volledig af, in een open vlakte rijden we rechtdoor, klimmend aan anderhalf procent. De afgelopen kilometers reden de renners over een smalle weg, maar met ongeveer anderhalve kilometer te gaan slaan ze rechtsaf en bereiken ze een brede weg. Die weg voert naar de finish, op een relatief eenvoudige manier. Het gaat vooral rechtdoor, eerst een tijdje aan 3,5%, daarna gaat het in de slotkilometer nog even een halve kilometer omhoog aan 6%. In de laatste meters zwakt het weer af naar 3,5%, waarna deze lange bergrit van meer dan 200 kilometer eindigt bij een klein parkeerplaatsje, vlak voor een tunneltje. Heel flauw bochtje naar rechts aan het eind, als de heren renners zich weer sparen voor de sprint is dat eventueel nog een interessant gegeven. Goede klim, iets minder goed einde. Alhoewel, wellicht motiveert het de renners om eerder ten strijde te trekken.

s2l3kQwhvv9KLF871a8E_190423-071514.jpg?v=20230419091514

s2l3kQwhvv9KLF871a8E_190423-071514.jpg?v=20230419091514

hr57CnQuuEhnTB7FV5O0_190423-071518.jpg?v=20230419091518

GvcJoPUdCOa8bw7SIV5L_190423-071909.jpg?v=20230419091909

Monte Bondone is een berg in Trentino, gelegen in de buurt van Trento. Dat is te merken, want in het roadbook gaat het eigenlijk alleen maar over Trento. Die stad ligt beneden in de vallei en heeft toch betrekkelijk weinig te maken met deze berg. Op Monte Bondone vinden we een skiresort terug, in de winter kun je over het tunneltje dat vlak na de finish ligt skiën. Op de flanken van de berg vinden we een botantische tuin en ook een observatorium, het Osservatorio Astronomico Terrazza delle Stelle alle Viote di Monte Bondone. Op een kilometer of twee van de finish kijken de renners uit op de zendmast boven op Cima Palon, da's een vrij imponerende bergtop. Op de skipistes, die al voor de Tweede Wereldoorlog actief waren , werd in 1934 de eerste skilift van Europa gebouwd als rodellift. Zo! De Monte Bondone wordt gebruikt voor allerlei wintersporten en zomersporten, maar wij hebben natuurlijk vooral interesse in het wielrennen. In 1956 kwam de Giro voor het eerst aan op de Monte Bondone en dat werd meteen een aankomst om nooit te vergeten. Ze hebben er bij Eurosport een heel boekwerk over geschreven, maar in het kort komt het er op neer dat het die dag sneeuwde. Het was een afgrijselijk lange rit, 242 kilometer lang, verreden in onmenselijke omstandigheden, van de 83 deelnemers haalden er slechts 42 de finish. Op de flanken van de Monte Bondone was het dusdanig koud dat de renners van de fiets stapten en in schuurtjes probeerden op te warmen. Grote kleppers als Bahamontes haalden het einde van de rit niet. Eén renner haalde het einde van de rit zeer zeker wel, de Luxemburger Charly Gaul. Ondanks het feit dat hij onderweg een keer moest stoppen in een café om even op te warmen, ploegde hij toch voort tot aan de finish. Gaul stond, mede door pech, pas op de 24e plaats in het klassement, 17 minuten achter de leider. Aan het eind van de etappe droeg hij de roze trui. De Bruno Armirail van zijn tijd, maar dan anders. Terwijl al zijn ploeggenoten inmiddels waren afgestapt maalde Gaul verder door de sneeuw, de windstoten trotserend. Zijn vingers waren bevroren, zijn voeten vielen er bijna af, maar hij ging toch door, op weg naar het roze. Hij slaagde in zijn missie, al zijn concurrenten verloren gigantisch veel tijd of stapten af. De nummer twee van de rit kwam pas acht minuten later over de streep, dat was Alessandro Fantini, de man van Fossacesia Marina, waar deze Giro van start ging. Gaul nam de roze trui over en wist die trui tijdens de twee resterende etappes te verdedigen. Zo won hij de Giro van 1956, dankzij een exploot in een sneeuwstorm. Gaan we dankzij het EWP nooit meer meemaken. Sindsdien keerden we vier keer terug naar Monte Bondone voor een aankomst, dit wordt de vijfde keer. Miguel Poblet, Wladimir Panizza en Giorgio Furlan, dat zijn andere namen op de erelijst. De voorlopig laatste aankomst op Monte Bondone dateert van 2006, toen RoboBasso in de roze trui de tegenstand op een hoop reed. Een duo van Saunier Duval, Leonardo Piepoli en Gilberto Simoni, dacht Basso te kunnen bedreigen. Hij liet ze even in de waan, maar liet ze toen toch mooi achter. Anderhalve minuut gaven de heren uiteindelijk toe. Niet de acht minuten van Gaul, maar toch weer een machtsontplooiing. Ook tientonner Jose Enrique Gutierrez kon niet volgen, waarbij ik wel even de kanttenening moet plaatsen dat we toen via een andere weg omhoog gingen. We beklommen de Monte Bondone vanuit Trento, nu vanuit Aldeno. De klim vanuit Aldeno kunnen we eventueel nog kennen van de Giro van 2020, toen figureerde dezelfde klim, minus de laatste anderhalve kilometer, halverwege een rit die zou eindigen bij Madonna di Campiglio, waar Benno Conner zou winnen vanuit de vlucht. Mikel Landa won hier ooit in de Ronde van Trentino, uitstekend nieuws om mee af te sluiten.

In startplaats Sabbio Chiese schijnt het vandaag gewoon 28 graden te gaan worden, gekkenwerk. Geen kans op regen en amper wind. Een klein briesje in de rug tijdens het lange stuk langs het Gardameer, dat scheelt dan weer. In de buurt van de finish schijnt er wel wat kans op regen te zijn, maar ook beneden in de vallei aldaar wordt het warm, tot 27 graden. Iets meer wind, grotendeels in de rug op de slotklim. Eindelijk een keer geen excuus voor de renners om niets te doen, zou je denken. Boven op Monte Bondone moeten we het doen met een graad of 15, toch wel wat kans op regen en dus wind in de rug. Nu fietsen we grotendeels wel door een bos, maar vooral in de buurt van de top fietsen we een tijd door open gebied en daar staat de wind in de rug of schuin in de rug. Waaiers bergop, als het wat harder waait dan nu de voorspelling is wordt dat bijna een optie. Maar nee, het zal vooral goed zijn voor de aanvalslust. Geen tegenwind die de mannen kan afremmen, al zullen ze dan wel weer een nieuw excuus vinden. De rit begint om 10:50, het wordt een lange dag voor de coureurs. Na een neutralisatie van een kwartier beginnen ze na 11 uur aan hun tocht langs het Gardameer, en daarna aan hun tocht over meerdere zware cols. Eurosport is er uiteraard weer live bij en of deze rit wel iets heeft opgeleverd, nouja, die conclusie kunnen we ergens tussen 16:50 en 17:43 gaan trekken.

estate_monte_bondone_apt_trento_monte_bondone_valle_dei_laghi_r_magrone-tablet.jpg

estate_monte_bondone_apt_trento_monte_bondone_valle_dei_laghi_r_magrone-tablet.jpg

De slotweek is aangebroken, de week van de waarheid. We hebben twee weken naar groeiend gras zitten te kijken, in ieder geval wat betreft de strijd tussen de klassementsrenners. We hebben ondertussen dus wel wat actie tussen die mannen verdiend, maar dat zal nu vast nog niet komen. Nee, donderdag volgt er nog een zware bergrit. Vrijdag ook. En op zaterdag is er de zware klimtijdrit. Nee, ze moeten nu nog hun krachten sparen. Niet alle kaarten op tafel leggen. Je wil niet nu al het roze, dat zou veel te vroeg zijn. Deze rit is leuk en zwaar, maar er komt nog veel meer aan. Niet te vroeg pieken. Rustig aan. Een klein sprintje op het eind misschien, maar dan loop je wel het risico meteen het roze te pakken. Toch maar niet dan. Dit wordt weer een glorieuze dag voor de vluchters. Opnieuw.
1. Fortunato. De opvolger van Basso komt uit zijn eigen ploeg, uiteraard.
2. McNulty. Je kunt zo de namen van voor de rustdag oplepelen, het zal allemaal wel weer op hetzelfde neer gaan komen.
3. Healy. Zal wel weer, he. Hopelijk blijkt ie iets minder goed te zijn op langere beklimmingen, ik vind het nu al ietwat vermoeiend worden en dat heeft deels te maken met zijn onaangename positie op de fiets.
4. Frigo. Nog een naam van voor de rustdag. Wel veel afdalingen onderweg, maar we eindigen bergop en dat is in het voordeel van onze koelkast.
5. Barguil. Ik zeg ook maar wat. In ieder geval geen klassementsrenners, want die zijn bang voor wat hierna nog komen gaat. En dat blijven ze, tot ze in Rome vertwijfeld om zich heen kijken en tot de conclusie komen dat de koers alweer voorbij is.