[Giro] Etappe 11: Camaiore - Tortona #1

Tappa 11: Camaiore - Tortona, 219 km

Amai, dat was me wel een rit. Ik kreeg er eigenlijk een beetje hoofdpijn van, zoveel ontwikkelingen, niet bij te houden. In de eerste paar kilometer van de etappe, in de stromende regen, reed er een groepje van zes man weg en die leken eigenlijk meteen een mooie voorgift te krijgen. Maar die groep van zes viel helemaal uit elkaar. Eén voor één haakten de renners af onder het beulswerk van Alessandro De Marchi en Derek Gee. Een duo van Quick Step was mee, maar Cattaneo en Vervaeke werden pardoes gelost op een bergje van drie keer niks. Het bleef aanvallen regenen vanuit het peloton en dus moesten ze vooraan zo hard mogelijk blijven fietsen, wat tot gevolg had dat we van de zes koplopers maar twee koplopers overhielden. Naast het duo van Quick Step haakten ook Baudin en Amanuel vrij snel af, het tempo in de start was niet te doen. Dat merkte ook Vlasov, die dan weer afhaakte in het peloton. Ziek, bleek later. Corona, bleek nog wat later. We verloren tijdens deze rit liefst 13 renners. Enkele renners gingen niet van start, ene Remco Evenepoel bijvoorbeeld, andere renners haakten tijdens de etappe af. Met Vlasov verloren we weer een grote naam, er blijft weinig over. Gee en De Marchi reden ondertussen verder, vanuit de achtergrond wisten alleen Davide Bais en Magnus Cort nog de oversteek te maken. Het peloton staakte na vele pogingen het vuur en dus liep de voorsprong van de vier koplopers snel op naar een minuut of vier. Het signaal voor Movistar om op kop te gaan rijden voor Gaviria. Ze hadden eerst geprobeerd in de aanval te gaan, toen dat niet lukte kozen ze voor de snelle Colombiaan. Die had het alleen een beetje koud, net als heel veel renners. Nadat hij nog een extra laagje kleding had gekregen ging hij in een afdaling op z'n bek en dat was dan het einde van de ambities van Movistar. In de lange afdaling na de Passo delle Radici gingen nog meer renners op hun bek, Jay Vine lag er bijvoorbeeld voor de verandering weer eens bij. Hij verloor aan het eind van de dag 11 minuten, lekker voor 'm.

Het was zo gruwelijk nat dat we aan het eind van de lange afdaling nog maar naar een heel klein peloton zaten te kijken. In die afdaling had overigens Bahrein een poging tot een coup ondernomen, Pasqualon smeet zich met gevaar voor eigen leven naar beneden, met ploeggenoten Milan en Caruso in het wiel. Sivakov schoof ook mee, maar Sivakov kan niet dalen. Die ging dus vrij snel op z'n bek. Weg was zijn mooie plannetje. Bahrein staakte niet veel later ook de strijd, mede dankzij een val van Milan. De regie was tegen die tijd het spoor bijster. Ik kon het op een gegeven moment allemaal niet meer volgen. Een peloton van amper 30 man vooraan, later werd die groep dan nog verdubbeld. Alsnog een kleine groep voor een ogenschijnlijk niet al te moeilijke rit. Blijkt maar weer hoeveel urenlang in de regen fietsen met een mens doet. Door het gebeuk in de afdaling was de voorsprong van de koplopers overigens wel gevoelig geslonken. Ze waren nog maar met drie, want na het pakken van de bergpunten was Bais afgehaakt. Omdat dat zijn doel was, of omdat hij gewoon niet kan dalen. Wie zal het zeggen. Met z'n drieën gingen ze verder. Op een gegeven moment leek het alsof ze het totaal niet meer gingen halen, terwijl er in het pelotonnetje nog een keer gevallen werd. Op een rechte en brede weg ging Barguil op z'n bek. Een mannetje van de organisatie stak zonder te kijken de weg over om een andere gevallen renner te helpen en botste op Bettiol, die daardoor weer ten val kwam en daarna ziedend was. Genoten van deze situatie, die toch wel symbool stond voor deze chaotische rit. In het kleine peloton zaten nog enkele sprinters, waaronder Pedersen, Milan, Ackermann en zelfs Mark Cavendish. Veel knechten waren er alleen niet meer. Amanuel moest zo'n beetje al het werk in z'n eentje doen. En Amanuel is natuurlijk een absoluut fenomeen, maar hij gaat niet in zijn eentje een gat dichten op de drie koplopers. De scharminkels van Astana legden ook weinig gewicht in de strijd. En hoewel de voorsprong van de koplopers bleef slinken, redelijk ver van de finish zaten ze al onder de minuut, stagneerde het daarna wel. Er waren niet genoeg (gewillige) knechten in het peloton en dus gingen de koplopers het redden.

Vooraan leek Magnus Cort de snelste renner, dus moesten Derek Gee en Alessandro De Marchi iets gaan verzinnen. Maar dingen verzinnen, dat is nou net niet het sterkste punt van Alessandro De Marchi. Derek Gee probeerde nog iets, hij ging voor de slotkilometer in de aanval. Alessandro De Marchi reageerde, met de veel snellere Cort in zijn wiel. Als je met een snellere man op pad bent, moet je die de gaten laten dichten. Deed Alessandro De Marchi niet, want Alessandro De Marchi draagt in het dagelijks leven schoenen met klittenband. Nadat hij het gat had geprobeerd te dichten, waar hij niet echt in slaagde, liep hij op een counter van Cort. Die reed in een ruk naar Gee toe en met z'n tweeën betraden ze de slotkilometer. De Marchi werd gelost, maar kon weer terugkeren omdat Gee en Cort naar elkaar keken. Met meer snelheid kwam De Marchi in de slotkilometer weer aansluiten. Hét moment om aan te vallen. Gee en Cort verminderen snelheid en jij komt van achteruit opzetten met snelheid. Nog even in het zog plaatsnemen en dan versnellen richting de andere kant van de weg. Je enige kans om te winnen. Maar nee, wat doe je? Je gaat in het wiel hangen van Cort en Gee. En dan, een meter of 200 later, denk je dat het wel een goed idee is om alsnog te versnellen. Maar dan zonder momentum. Een kansloze zaak. Cort pakte dit cadeautje dankbaar uit, hij maakte het netjes af in de sprint en zag Gee op ruime achterstand tweede worden. Na Pedersen de tweede Deen die deze Giro het voor elkaar krijgt om de trilogie te voltooien, ook de besnorde Cort heeft nu in iedere grote ronde een etappe gewonnen. Ik heb hem vakkundig gejinxt, want ik beweerde gisteren nog dat het hem nooit ging lukken. Ik ben in te huren. De zwakbegaafde De Marchi werd derde, ik weet niet hoe een mens het voor elkaar krijgt om zo'n slechte finale te rijden. Het is in zekere zin kunst. Het was ook kunstzinnig om te zien dat Jonathan Milan de sprint van de achtervolgende groep probeerde te winnen door op 500 meter van het eind aan te gaan. Hij slaagde merkwaardig genoeg niet in zijn opzet en werd 7e. Pedersen zette het pelotonsprintje naar zijn hand, voor Ackermann en Oldani of all places. Enerverend dagje, waarschijnlijk ben ik de helft nog vergeten te vermelden. Cort omschreef het als een van zijn zwaarste dagen op de fiets ooit, die mening zal vast door veel renners gedeeld worden. Doe daarom nu maar even een rustig dagje, met wat minder regen ook misschien. Even bijkomen.




De 11e rit gaat van start in Camaiore, een plaats en gemeente in de provincie Lucca (regio Toscane), waar we gisteren tijdens de finale ook al doorheen zijn gefietst. Er wonen ongeveer 30.000 mensen in deze gemeente, een van die 30.000 is Francesco Chicchi. Een van de vele Italiaanse sprinters die al afhaakte zodra hij een viaduct zag, maar gelukkig zijn er ook behoorlijk wat vlakke koersen en dus won Chicchi regelmatig. Over Camaiore kan to-toscane.nl ons het volgende vertellen: Camaiore ligt in een vallei, omgeven door heuvels en de noordelijke Appennijnen. De plaats stamt uit de Romeinse tijd: Camaiore was één van de grootste Romeinse legerkampen bij het stadje Lucca en een belangrijke post aan de Via Cassia. De naam stamt uit die tijd: "Campus Maior". In de Middeleeuwen groeide het stadje aanzienlijk, dankzij de oude pelgrimsroute ‘Via Francigena’. Camaiore was de 27ste etappe van de route die Sigeric, de aartsbisschop van Canterbury, gevolgd heeft en werd door hem Campmaior genoemd. Het huidige Camaiore heeft vele artistieke schatten, zoals de collegiale kerk en de Benedictijnse St. Peter’s abdij. In het dorpje Pieve de Camaiore kunt u een prachtig Romaans kerkgebouw bekijken, dat dateert uit ±817 na Chr. Het gebied rondom Camaiore is ook mooi en staat bekend om het landschap en de middeleeuwse dorpjes, zoals Monteggiori, Casoli, Gombitelli e Montebello. Dankzij de ligging op de heuvelrug heeft u er fantastisch uitzicht over de zee en de omringende heuvels, terwijl de tijd hier stil lijkt te hebben gestaan. Het roadbook stipt Monteggiori ook aan, de dubbele aanbeveling zou kunnen betekenen dat het misschien wel daadwerkelijk echt de moeite waard is. Aan de kust bij Camaiore ligt Lido di Camaroie, een fijn zandstrand dat meer dan vier kilometer lang is. Sinds het begin van de vorige eeuw is het Lido di Camaiore één van de beroemste badplaatsen van Italië. De dichter Gabriele D'Annunzio koos deze badplaats als de locatie om zijn liefde voor Eleonora Duse te bekronen. De echte populariteit kwam na de Tweede Wereldoorlog, toen het Lido een favoriete bestemming werd voor massa’s nationale en internationale toeristen. Ja, jaja. De pier van Lido di Camaiore zou het hoogtepunt van de kustlijn moeten zijn. Er is ook nog het Parco Bussoladomani, waar blijkbaar veel muziekevenementen plaatsvinden. In de heuvels boven Camaiore kom je een aantal grotten tegen, en je kunt ook nog de watervallen van Candalla vereren met een bezoekje. De koers is regelmatig in Camaiore geweest, tot een aantal jaar geleden hadden ze hier zelfs hun eigen 1.1-koers, de GP Camaiore. De laatste editie in 2014 werd gewonnen door Ulissi, voor hem wonnen onder meer Peter Sagan en Esteban Chaves. Toch is de koers niet verdwenen, want sinds 2015 komt de Tirreno hier jaarlijks voorbij. De koers van de twee zeeën begint al jaren in Lido di Camaiore, afwisselend tussen tijdritten, ploegentijdritten en ritten in lijn. De tweede rit gaat daarna steevast van start in Camaiore. De afgelopen twee jaar won Filippo Ganna de openingstijdrit in Lido di Camaiore, na een rondje over de boulevard. De Giro komt minder vaak voorbij, maar dat verandert nu.



Net als tijdens de vorige rit rijden we van Camaiore naar Lido di Camaiore. Zoals hierboven te zien valt gaat het tussen de laatste heuvels door richting zee. Ditmaal slaan we aan de kust rechtsaf en dan gaat even verderop de rit officieel van start. De eerste pakweg 30 kilometer van deze rit rijden we langs de kust, voornamelijk rechtdoor over brede en vlakke wegen. Al na een paar kilometer fietsen we door Forte dei Marmi, een plaats waar de Giro in het verleden heel vaak is geweest. Eddy Merckx won hier nog ooit, bijvoorbeeld. Martín Emilio Rodríguez boekte hier in 1973 de eerste Colombiaanse ritzege in een grote ronde, toe maar. Intrigerende route wel, eigenlijk komen we pas na een kilometer of 15 in Marina di Massa de eerste rotonde tegen. Marina di Massa is overigens de woonplaats van Alessandro Petacchi, die heeft een lekker optrekje gevonden aan de kust dus, want oorspronkelijk komt hij hier niet vandaan. Een paar bochten later rijden we na 20 kilometer Marina di Carrara binnen, enigszins bekend vanwege de beloftenkoers Gran Premio Industrie del Marmo. Carrara en Massa zijn verder vooral bekend vanwege voetballers, zo komt onder meer ene Gianluigi Buffon uit Carrara. Na heel wat kilometers over gigantisch brede en rechte wegen door al die badplaatsen heen laten we in de buurt van Cafaggio de kustlijn achter ons, terwijl we Ligurië betreden. De palmbomen aan de kust laten we achter ons, maar ook in Ligurië blijven de wegen voorlopig recht, breed en vlak. En de omgeving best mooi, als het weer het tenminste toelaat om er iets van te zien. Na een tijd komen de renners uit in Romito Magra en hier wordt het terrein iets bochtiger. We komen een aantal rotondes tegen, terwijl we langs de rivier de Vara van dorpje naar dorpje fietsen. Iets meer bochten en rotondes, maar het gaat toch ook nog wel een aantal langere stukken vooral rechtdoor. Het blijft vooral ook heel vlak, veel meer valt er niet echt over de route te vertellen. Na een tijd komen we uit in Piana Battolla, waar de weg net wat smaller is. We fietsen hier een keer via een brug over de Vara en rijden daarna aan de andere kant van dit riviertje verder over de Via Brigate Partigiane. Ik geloof dat hier tijdens de Tweede Wereldoorlog iets is gebeurd, dat begin je met zo'n naam bijna te vermoeien. Via de partizanenweg rijden we weer van dorpje naar dorpje, het begint heel langzaam wat vals plat omhoog te lopen terwijl de staat van het wegdek hier over het algemeen abominabel is. In de buurt van Padivarma rijden we nog eens over de Vara, aan de andere kant van de rivier is de weg breder en beter. Die betere weg volgen we tot de tussensprint, die na 62 kilometer in Borghetto di Vara zal volgen.



In Borghetto di Vara fietsen de renners langs een nieuwe brug, de oude brug stortte in tijdens een overstroming in 2011. Gezien het weer van de afgelopen dagen zal het water hier inmiddels wel weer hoog staan, maar de nieuwe brug is op zo'n manier gebouwd dat deze niet zou moeten bezwijken onder de druk. Italië voor je. Na de tussensprint beginnen we wel meteen aan de eerste klim van de dag, eentje in twee delen. Na een paar vals platte kilometers gaat het drie kilometer omhoog aan 4%, een gemiddelde dat niet alles zegt omdat het steeds een beetje lastiger wordt. Van 2% naar 6%, kom je uit op een gemiddelde van 4%. Een brede en mooie weg omhoog door een groene omgeving, waarna het in de buurt van het dorpje Carrodano een kilometertje stevig naar beneden gaat. In die kilometer komen we een flinke opeenstapeling van bochten tegen, als het nat is wordt het hier weer vrij gevaarlijk. Droog zal het door de brede weg prima te doen zijn. Beneden komen we uit in Carrodano, waar de weg gelijk weer omhoog zal lopen. We bevinden ons in de omgeving van La Spezia en in deze omgeving is het heuvelachtig. Een van de lokale heuvels luistert naar de naam Passo del Bracco en naar die pasovergang gaan we toe. De komende tien kilometer zal het aan 4,5% omhoog gaan, wat weer niet alles zegt. De laatste vijf kilometer van de klim gaat het veredeld vals plat omhoog, aan 2 à 3%. Dat wil natuurlijk automatisch zeggen dat het in de eerste kilometers van de rit steiler omhoog zal gaan. Twee kilometer aan 7% in het begin, daarna ook nog twee kilometer aan 6% en eentje aan 5%. Het is zeer zeker geen col van de buitencategorie, wel eentje van de derde, maar makkelijk is het dus ook weer niet echt. De weg omhoog is breed, bochtig, steeds vlakker. De omgeving best aardig, op de top rijden we langs een paar opmerkelijke natuurverschijnselen. De mens heeft hier overigens ook nog wat dingen gebouwd, er zijn nu alleen nog ruïnes over. De top bereikt men na exact 80 kilometer, als Steef z'n huiswerk goed heeft gedaan is dit de eerste keer sinds 2009 dat we over de Passo del Bracco rijden. Toen maakte de klim deel uit van een individuele tijdrit van 60 kilometer, koekoek, gewonnen door Menchov.




Na de klim volgt er een lange afdaling richting Sestri Levante. Het gaat 15 kilometer omlaag, al gaat het niet echt continu omlaag. Voorbij de top is het een kilometer of drie relatief vlak, daarna gaat het een kilometer of vijf vrij pittig omlaag terwijl we ook door het dorpje Bracco fietsen. De afdaling is behoorlijk bochtig, maar omdat de weg heel erg breed is vind ik 'm toch vrij eenvoudig. Dat zou afhankelijk van het weer natuurlijk kunnen veranderen, maar als het droog is dan gaan we hier vermoedelijk weinig ellende beleven. Na een kort knikje omhoog tussendoor gaat het nog eens vijf kilometer omlaag, met vooral helemaal aan het eind wat hogere percentages. Vlak voor we Sestri Levante binnenfietsen komen we nog een aantal lastige bochten tegen tussen de huizen door. Alle andere bochten buiten de bebouwde kom zijn eigenlijk goed te doen. Paar haarspeldbochten erbij, maar nee, dit stelt normaal gesproken niets voor. Eenmaal in Sestri Levante komen we een boel rotondes tegen, waarna we buiten de stad een paar kilometer rechtdoor langs de kust gaan fietsen richting Lavagna en Chiavari. Sestri Levante is een bekende naam voor de koers, de Giro kwam hier de afgelopen jaren meerdere keren voorbij. In 2015 voor het laatst, toen won Michael Matthews hier de sprint voor Felline en Gilbert. In 2012 kwamen we nog eens aan in Sestri Levante, de rit werd toen een prooi voor de vluchters. Vanuit de kopgroep wist Lars Bak op het juiste moment te demarreren en ze zagen hem niet meer terug. In 2006 won Joan Horrach dan weer in deze stad aan de kust, ONZE Addy Engels dolf het onderspit en eindigde op de tweede plaats. Sestri Levante ligt in de provincie Genua, aan de Golf van Tigullio waar het riviertje de Gromolo in zee uitstroomt. Een deel van Sestri Levante ligt op het schiereiland Isola dat tot de 11e eeuw een eiland was. Hierdoor zijn twee baaien ontstaan, de Baia delle Favole (fabels) en Baia del Silenzio (stilte). Jaarlijks weten vele toeristen Sestri Levante te vinden vanwege de aantrekkelijke ligging en zandstranden. Sestri Levante beschikt over enkele statige paleizen, en dus de nodige rotondes. Buiten Sestri Levante valt dat mee, in de zeven kilometer tot aan Chiavari komen we behalve een tunneltje niets tegen, één rechte vlakke lijn langs het water. Kleine leugen, in Lavagna komen we nog één schamele rotonde tegen. We fietsen over een brug en slaan daarna in Chiavari meteen rechtsaf. 105 kilometer gehad hier, nog niet eens op de helft van de rit.



Na nog wat bochten en rotondes rijden we buiten de stad verder van Rivarola naar Carasco. Onderweg komen we nog wat bochten en rotondes tegen en in Rivarola loopt het zelfs even een paar meter omhoog, maar het blijft voorlopig een enorm simpele tocht. Even verderop komen we uit in San Pietro di Sturla, waar boven op een heuvel een kicken kerkje valt te bewonderen. Na nog een rotonde komen de renners op een weg terecht die ze lang gaan volgen. Een brede weg langs de Torrente Entella, een lullig stroompje. De weg zelfs en de omgeving, die zijn zeker niet lullig. De komende kilometers fietsen de coureurs door een aantal geinige dorpjes, terwijl de kleur groen buiten de dorpjes het terrein overheerst. De brede weg kent een meanderend karakter, toch zijn het doodsimpele kilometers voor de renners. De weg loopt op een onmerkbare manier vals plat omhoog, daar komt pas in het dorpje Ferriere verandering in. Voor we dat dorp bereiken fietsen we wel eerst nog door Calvari, maar van een calvarietocht is geen sprake. Iets minder dan 30 kilometer fietsen we over deze weg, een prima weg om zelf overheen te rijden. Voor de koers is het net wat minder interessant. Als we uitkomen in Ferriere wordt het net een ander verhaal, maar de betekenis van de klim die zich nu aandient mag ook niet overschat worden. We beginnen aan de Colla di Boasi, een klim van de derde categorie. De komende negen kilometer gaat het aan 4% omhoog. Ditmaal geen verrassingen met een zwaarder eerste of tweede deel, nee, het gaat continu aan 4% omhoog. De brede weg omhoog door het bos is best bochtig, maar kent toch geen verrassingen. Af en toe een strook aan 5%, zwaarder dan dat wordt het niet. Kortom, deze klim zal niet direct een probleem vormen voor de sprinters. Op dit soort lopers kunnen ze over het algemeen lang mee. Het wegdek is vrij slecht, op dat detail na is het een van de meest eenvoudige beklimmingen die we gaan tegenkomen. Op de top, die we bereiken na 143 kilometer, slaan we rechtsaf een tunnel in. De renners kunnen alvast oefenen met het oog op de rit van vrijdag. Een best lange tunnel, maar ook hier zal er uiteindelijk aan het eind licht verschijnen. We hadden ook om de tunnel heen kunnen fietsen om nog een paar kilometer aan twee procent te klimmen richting Scoffera, maar dat had weinig verschil gemaakt. De Colla di Boasi is blijkbaar een historische weg, als ik Wikipedia mag geloven lag hier in de tijd van de Romeinen al een pad. Die hadden dan al snel in de gaten hoe je gelijkmatig over een berg komt, zeg.




Google leert mij dat ze blijkbaar in de Giro van 1957 al over deze klim fietsten, jemig. In de Giro van 2004 ook al, allemachtig. De renners zullen toen hetzelfde hebben gemerkt als nu: dit stelt niets voor. Als we de tunnel hebben verlaten beginnen we aan een afdaling die eigenlijk geen afdaling is. Tot aan de tweede tussensprint van de dag, die over 27 kilometer zal volgen, loopt de weg continu omlaag. Toch komen we nog niet eens 300 meter lager uit, veel stelt het dus niet voor. De afdaling begint over een rechte en brede weg, maar na een tijd wordt het wel wat bochtiger. Een kilometer of 13 na het begin van de afdaling bereiken we het dorpje Montoggio en dit is het serieuze stuk van de afdaling. Het gaat dan wel niet hard omlaag, maar door al die bochten kort achter elkaar is er toch enige stuurmanskunst vereist. De weg is wel breed en het zou iets beter weer moeten worden, dus al bij al zou het alsnog te overzien moeten zijn. In Montoggio bereiken we een vallei en we blijven in die vallei tot aan de tussensprint. De wegen in de vallei zijn net wat rechter en breder, maar net buiten Montoggio komen we dan wel weer een kort knikje omhoog tegen. Al snel gaat het weer vals plat omlaag verder, zonder dat we veel bijzonderheden tegenkomen. Iets later fietsen we wel door Casella, waar een wat bochtigere en smallere passage door het centrum volgt. Heel even laten we de grote weg door de vallei achter ons, maar buiten Casella keren we weer terug naar die weg en dan vervolgen we onze tocht naar de bonussprint van de dag, die na 170 kilometer zal volgen in Busalla. Het is een aantal kilometer ontzettend makkelijk fietsen, er valt eigenlijk niets te melden tot we Busalla bereiken. In dit plaatsje komen de renners wel een aantal bochten en rotondes tegen, waarna er gesprint mag worden om de bonificaties. De rit kende even een makkelijk moment, maar na de tussensprint gaat het weer iets moeilijker worden. We rijden nog een kilometer rechtdoor over een brede en vlakke weg voorbij Busalla, maar slaan vervolgens in Borgo Fornari linksaf om te beginnen aan de laatste klim van de dag. Een klimmetje van de vierde categorie, de komende vijf kilometer gaat het aan 4,5% omhoog richting de top van de Passo della Castagnola. Een klim die wel nog een verrassing in petto heeft. De eerste drie kilometer gaat het slechts een beetje vals plat omhoog aan amper 2%, in de laatste twee kilometer van de klim gaat het dan juist weer aan 6% omhoog met pieken tot 8%. Nog steeds niet buitengewoon lastig, maar bepaalde ploegen zouden hier eventueel nog wel kunnen proberen om een paar rappe mannen overboord te gooien. De weg omhoog is breed en recht, op het laatste stuk na. In de buurt van het dorpje Castagnola komen we nog wat haarspeldbochtegen tegen, waarna we even verderop na 176 kilometer de top van de Passo della Castagnola bereiken. Nog 43 kilometer te gaan tot de finish.



Tijdens de klim verlieten we Toscane, we bevinden ons nu ineens in Piëmont. Na de klim volgt er een afdaling van vijf kilometer richting het dorpje Voltaggio. Merkwaardig genoeg is nu juist het eerste deel van de afdaling vrij simpel. Het gaat niet direct heel steil omlaag en we komen weinig serieuze bochten tegen. Pas in de laatste twee kilometer van de afdaling wordt het iets interessanter. Het gaat aan een procent of zeven naar beneden en daardoor worden de bochten ook meteen wat scherper. De weg is wel heel breed en heel goed, dus dit zou een afdaling moeten zijn waar niemand last van heeft. Na een haarspeldbocht aan het eind komen we uit bij een rotonde, waar we rechtsaf slaan om vervolgens langs Voltaggio af langs de stroom van de Lemme een aantal kilometer dezelfde weg te volgen. Een brede weg die een wat grillig karakter kent, het gaat de komende kilometers een klein beetje op en af. In principe loopt het vooral vals plat naar beneden, maar we komen ook nog wel een paar korte knikjes omhoog tegen. De weg is behoorlijk recht, maar heeft zo z'n bochtenrijke fases. Heel veel problemen mag dat niet opleveren, maar goed, je weet maar nooit. Via het dorpje Carrosio rijden we naar het dorpje Gavi, alwaar in het centrum een bocht naar rechts volgt. In Gavi beschikken ze over een fort, de renners zien dat ding boven op de heuvel liggen als ze door het dorp fietsen. In het centrum van het dorp ligt dus een bocht naar rechts op ons te wachten, even later volgt er ook nog een rotonde. Daarna zetten we koers richting Serravalle Scrivia. In een stuk van zeven kilometer komen we drie korte knikjes omhoog tegen, het terrein is zowaar geaccidenteerd! Nee, geintje, stelt geen reet voor. Drie korte hupjes van een paar hectometer, geen probleem. In de buurt van Libarna, heel dicht bij Serravalle Scrivia, komen we nog een tunnel tegen, niet de eerste van de dag. Buiten de tunnel gaat het een aantal meter rechtdoor naar beneden richting dat Libarna, een belangrijke plaats in de tijd van de Romeinen. In de geboorteplaats van de wielrenner Osvaldo Bailo, overleden in Serravalle Scrivia, komen we een archeologische vindplaats tegen. Populair is het niet, er komen jaarlijks blijkbaar amper een paar duizend mensen op af. Terwijl we hier nochtans de resten van een Romeins amfitheater vinden, en van een aantal andere gebouwen. Wel echt de resten, eigenlijk is alleen de fundering nog zichtbaar.




In Libarna slaan de renners linksaf, daarna rijden ze Serravalle Scrivia binnen. Ze hebben nu 199 kilometer afgewerkt, nog 20 kilometer te gaan. In Serravilla Scrivia wordt het even bijzonder smal, het is een weg waar een amper amper doorheen past. Lang duurt dat niet, vrij snel wordt de weg weer breder, maar het blijft een gekke passage. Na deze gekke passage komen we een aantal rotondes tegen, waarna we buiten het dorp eigenlijk helemaal niets meer gaan tegenkomen. De finale wordt simpel, heel simpel. We fietsen richting Cassano Spinola en in het stuk naar dit dorpje toe komen we twee rotondes tegen en een paar flauwe bochten. We rijden op 15 kilometer van het eind door dit dorpje waar op de begraafplaats een bekende renner ligt, Constante Girardengo. De eerste zogenaamde Campionissimo werd geboren in Novi Ligure, een stuk verderop, maar overleed in dit nietige dorpje en ligt hier dus begraven. Buiten Cassano Spinola gaat het eigenlijk in één rechte lijn rechtdoor naar finishplaats Tortona. Tot op twee kilometer van de finish gaat het continu rechtdoor over een brede en vlakke weg. In een stuk van 13 kilometer komen we nog twee rotonde tegen en verder helemaal niets. Steeds rechtdoor over een gigantisch brede weg, het is weer bijzonder allemaal. We rijden door een paar dorpjes, maar buiten de dorpjes scheuren we vooral dwars langs de akkers af. Een merkwaardige finale, zo simpel zie je ze zelden. Tot twee kilometer van het eind, uiteraard. We fietsen tegen die tijd inmiddels in Tortona en nadat we eerst al op een vluchtheuvel botsen komen we een rotonde tegen, waar we naar links gaan. Een paar meter later komen we de tweede rotonde tegen, hier gaat het nog eens schuin naar links. Best een paar pittige bochten achter elkaar, ook dankzij een aantal vluchtheuvels die in de weg liggen. Na een lopende bocht naar rechts rijden de renners rechtdoor de laatste kilometer binnen. In de laatste kilometers van de rit loopt de weg steeds onmerkbaar een beetje naar beneden. Je ziet het niet, maar het zal er wel voor zorgen dat de snelheid lekker hoog gaat liggen. Ook in de slotkilometer komen we nog vijf meter lager uit, het wordt dus een snelle sprint. Een sprint die nog even ontregeld wordt door een lastige bocht op 500 meter van het eind. We rijden over een brug, slaan stevig rechtsaf en duiken dan naar beneden richting de finish. Dankzij deze springplank wordt het een zeer snelle sprint. Gelukkig blijft het niet dalen tot de lijn, in de laatste meters zal het recht en vlak zijn.




De langste rit van deze Giro eindigt in Tortona. Dit is een stad met ongeveer 27.000 inwoners in de regio Piëmont, provincie Alessandria. Een paar jaar geleden, in de Giro van 2019, reden we nog door deze stad en weer een paar jaar daarvoor kwam er zelfs nog een rit aan in Tortona. In de Giro van 2017 waren we getuige van een sprintzege van Fernando Gaviria. Het was zijn eerste Giro, zijn eerste grote ronde überhaupt, en meteen won hij vier ritten en de puntentrui. Een van die vier ritzeges boekte hij dus in Tortona. Zes jaar later keert hij terug naar deze stad, de kans dat hij nu nog vier ritten wint in de Giro lijkt bijzonder klein. Een herhaling in Tortona zou al een succes op zich zijn. Voor 2017 kwam de Giro alleen in 1989 nog eens aan in Tortona, de Deen Jesper Skibby, die van de fiets op de Koppenberg, zou toen winnen. Tortona is de stad waar een van de grootste Italiaanse renners ooit aan zijn einde kwam. In 1960 overleed Fausto Coppi in het ziekenhuis van Tortona aan de gevolgen van malaria. Dat had hij in 1959 opgelopen toen hij deelnam aan een koers in Burkina Faso. Eenmaal terug in Italië hadden de doktoren geen idee wat er met hem aan de hand was en door het gebrek aan een fatsoenlijke behandeling overleed hij op 40-jarige leeftijd in het ziekenhuis alhier. Coppi kwam uit het dorpje Castellania, een klein eindje verderop. Dit dorpje heet sinds 2019 overigens Castellania Coppi, in de Giro van 2017 gingen we hier daags na de rit in Tortona van start. Ooit, in de tijd van de Romeinen, was Tortona nog best een belangrijke stad. Een agrarisch en commercieel centrum, dat eerste is het tegenwoordig nog steeds wel. Er is zelfs een museum te vinden, het Museo delle Macchine Agricole Orsi, waar je allerlei agrarische apparaten uit de oude doos kunt bewonderen. Toen de Romeinen verdwenen waren werd Tortona blijkbaar een belangrijk religieus centrum en dat valt tot op de dag van vandaag terug te zien aan de grote hoeveelheid kerken alhier. De Basilica Santuario Madonna della Guardia is bijvoorbeeld de moeite waard, alleen al vanwege de klokkentoren. Er is ook een kathedraal met een opmerkelijk witte façade, gelegen aan de Piazza Duomo waar nog meer mooie gebouwen te vinden zijn. Boven de stad vinden we dan weer een restant van het Castello di Tortona. Wikipedia weet voorts nog het volgende te melden; dit mag ik jullie absoluut niet onthouden: In de omgeving van Tortona bevindt zich een kenmerkende geologische ontsluiting, waardoor deze stad de naam gaf aan het Tortonien, een tijdsnede uit de geologische tijdschaal. Ik wist in 2017 niet wat hier stond en ik weet het nu nog steeds niet. Giovanni Cuniolo won in 1909 de Ronde van Lombardije, hij werd geboren en overleed in Tortona. Tot zover.



Vooral in de ochtend kan het in Camaiore nog wel een beetje gaan regenen, maar naarmate de dag vordert wordt het steeds droger. Er staat een beetje wind uit het noordoosten, wat tijdens het eerste stuk langs de kust mogelijk voor waaiers zou kunnen zorgen. Daar waait het alleen niet hard genoeg voor, maar toch, je weet maar nooit. Een graadje of 18 in Camaiore, een graad of 16 in finishplaats Tortona. Weer niet echt aangename omstandigheden, zou je kunnen stellen. Gedurende de hele dag is er kans op regen in Tortona, maar de kans is niet enorm groot. Met wat mazzel wordt het een droge rit. We komen onderweg weer genoeg afdalingen en bochtenwerk tegen, dus het mag ook wel een keer droog blijven. Tegenwind in dat laatste rechte stuk richting Tortona, matig nieuws voor de aanvallers. De langste rit begint uiteraard vroeg, om 11:25 staan de renners aan het vertrek. Na een neutralisatie van 20 minuten beginnen ze aan hun rondje langs het strand, we kunnen dit dankzij Eurosport weer helemaal live gaan bewonderen. De aankomst verwacht men tussen 16:57 en 17:32.



Ik ga het mezelf makkelijk maken, dit wordt een sprint. Zoveel kansen zijn er niet meer voor de sprinters, deze kans gaan ze niet laten lopen. Er moet wat geklommen worden onderweg, maar die klimmetjes stellen niet heel veel voor. Makkelijk zal het alsnog niet zijn om het op een sprint uit te laten draaien, vooral nu de sprintersploegen steeds meer manschappen verliezen, maar in principe moet het nu wel echt gaan lukken. De vlakke aanloop maakt de kans groter dat er een kansloos groepje wegrijdt en de tegenwind aan het eind is in het nadeel van de vluchters. Wel een lange en lastige rit om te controleren, zeker na de dag van gisteren, maar nee, dit gaat alsnog gewoon uitdraaien op een sprint. Kom nou.
1. Gaviria. Zes jaar later wint ie nog een keer in Tortona, dat zou wel grappig zijn. Hij is een beetje een lanterfanter, die de afgelopen jaren vaker met Sagan in de kroeg heeft gestaan dan op het podium, maar dit jaar lijkt ie er toch echt weer voor te willen gaan. Gisteren had ie best wel vet veel pech, dus ik gun hem nu een succesje.
2. Pedersen. Afgaande op die sprint van gisteren, weliswaar niet voor de zege, lijkt hij sterk genoeg om nog een keer een sprint te gaan winnen. Eigenlijk is hij de grote favoriet, maar mijn voorspellingen hebben natuurlijk niet als doel te kloppen.
3. Milan. Ik zou de sprint deze keer iets later inzetten, Jonathan. Kleine tip.
4. Groves. Met een snotneus en een halve ploeg die al is afgestapt wordt het lastig om nog veel voor elkaar te boksen, maar goed, de ritzege is al binnen natuurlijk.
5. Ackermann. Die gaat weer de snelste sprint rijden maar niet winnen dankzij zijn ploeg. Althans, dat zal hij zelf concluderen na de sprint. In het hoofd van Pascal Ackermann is het altijd Sesamstraße.

[ Bericht 0% gewijzigd door Rellende_Rotscholier op 16-05-2023 23:36:12 ]