[Giro] Etappe 4: Venosa - Lago Laceno #1

Tappa 4: Venosa - Lago Laceno, 175 km

De etappe van gisteren stelde lange tijd niets voor. Een nutteloos duo van het nutteloze Corratec was meteen na de start vertrokken en die jongens mochten een paar uur lang nutteloos gaan doen. Deze hele rit draaide om de twee klimmetjes richting het eind van de rit, waar de beter klimmende sprinters een poging mochten doen om de minder klimmende sprinters te lossen. Het waren vooral Trek en het koppensnellende Jayco-Alula die op kop van het peloton het tempo bepaalden. De Corratecjes werden ingerekend en de Cavendishjes van deze wereld gingen overboord. Namens Trek waren het vooral mijn boys uit Eritrea die het tempo mochten bepalen. Vooral Amanuel liet zien over prima benen te beschikken, al koop je daar niks voor met een fietsende frituurpan als kopman. De voor 85% uit ossenwit bestaande Mads Pedersen moest richting het eind van de tweede klim lossen, waardoor Amanuel de situatie weer recht moest zetten. Ondertussen waren er nog wel meer namen gelost, een Cort bijvoorbeeld. Of een McNulty, ook wel verrassend. Almeida kwam even later ook nog in beeld aan de achterkant van het peloton, maar dat had dan weer te maken met een valpartij. De wegen lagen nat in de finale en dat in combinatie met het nodige bochtenwerk leverde toch een paar valpartijtjes op. Al bij al viel het nog mee, misschien ook wel omdat de renners zichtbaar heel behoedzaam door de bochten gingen. Pinot pakte overigens de bergpuntjes mee en mag nu de bergtrui dragen, erg leuk voor hem. Lijkt me ook een mooi doel voor zijn laatste Giro, net iets minder stressvol dan gaan voor het klassement. Op tien kilometer van het eind volgde er nog een bonussprint en daar kwam Evenepoel als eerste voorbij met Roglic in zijn wiel. Toch weer een seconde uitgelopen, maar Rome is nog steeds ver. Quick Step reed vooral op kop in de lange afdaling in de finale van de rit, zekerheid voor alles. Daarna namen Trek en Jayco het commando nog maar eens over, Pedersen was vrij snel weer aangesloten. Namens Jayco zagen we vooral de fraaie Italiaanse trui van Zana in beeld, eigenlijk jammer dat dit soort jongens worden opgeofferd voor dit beulswerk. Maar het leverde in het geval van Jayco wel wat op. In het geval van Trek niet echt. Amanuel bracht de troepen de laatste, hectische, kilometer binnen. Bocht na bocht na bocht, waarna we toch maar gingen sprinten. Matthews ging vrij vroeg aan maar niemand kwam er meer overheen. Pedersen zat goed, maar had niet de benen. Groves zat slecht en werd daarna ook nog geblokkeerd door nota bene ploeggenoot Oldani, dat zal een gezellig dinertje zijn geworden. Dat Vincenzo Albanese vierde zou worden zag iedereen aankomen. Ik had Matthews en Pedersen zelf omgedraaid, maar verder klopte de voorspelling aardig en dat zegt alles over de voorspelbaarheid van de rit en de sprint. Snel door naar de volgende rit, de eerste aankomst bergop. Ook al eindigen we niet bergop, maar wel ongeveer.




De vierde rit gaat van start in Venosa, een stad waar volgens het roadbook 700.000 jaar geleden al het nodige te beleven viel. Als je daarvan bewijs wil vinden moet je net buiten de stad tussen de wijngaarden in de archeologische vindplaats Notarchirico bezoeken. Daar, in een uit de kluiten gewassen schuur, kun je overblijfselen vinden van oude dieren als bisons, olifanten en neushoorns, evenals een fragment van een dijbeen van een homo erectus. Die overblijfselen zouden volgens Wikipedia dan weer ergens tussen de 600.000 en 300.000 jaar oud moeten zijn. In recentere tijden werd er op deze plek een stad gesticht door de Romeinen, die de plaats opdroegen aan de godin van de liefde, Venus. De stad ging daarom Venusia heten, gezien de stad nu Venosa heet is er in de tussenliggende jaren weinig veranderd. Dat de Romeinen hier zijn geweest valt te merken aan meerdere dingen. Ten eerste zijn er de restanten van Romeinse bouwwerken, zoals een amfitheater en de thermen. Ten tweede kunnen ze hier pochen met het feit dat de dichter Horatius in Venusia werd geboren. De vader van Horatius, Flaccus, was een vrijgelaten gemeenteslaaf in de Romeinse kolonie Venusia, nu dus Venosa, gelegen langs de Via Appia op de grens tussen Apulië en Lucanië. Veel hebben ze in Venusia overigens niet aan Horatius gehad, want op zijn 10e vertrok hij met zijn vader naar Rome. Gaan wij deze Giro ook doen, uiteindelijk. De grens tussen Apulië en Lucanië, wat dat betreft is er in de tussenliggende tijd wel het nodige veranderd. We bevinden ons heden ten dage in de regio Basilicata, provincie Potenza. Er wonen 11.100 mensen in Venosa, een plek waar na de tijd van de Romeinen in de middeleeuwen ook het nodige is gebeurd en vooral gebouwd. Wat te denken van het lokale Aragonese kasteel, net als in Melfi hebben ze ook in Venosa een prima exemplaar. Het meest bijzondere bouwwerk is evenwel de abdijkerk van SS. Trinitŕ. Dit is een dubbele kerk. De ene helft van de kerk is af en bevat enkele hippe fresco's. Het andere deel van de kerk is niet af en bestaat eigenlijk alleen maar uit een geraamte. Ze begonnen ooit vol enthousiasme aan de bouw van deze kerk, maar toen was het geld op en hebben ze het karwei in de eeuwen daarna nooit meer afgemaakt. In de volksmond draagt deze kerk de naam L'Incompiuta, de onvoltooide. Zit wat in.





Ik kon niet kiezen, dus het is een fotodump geworden. Na dit nuttige stukje info over Venosa, dat ik voor de tweede keer typ omdat ik blijkbaar over een zeer onbetrouwbare laptop beschik die zomaar kan uitvallen, gaan we onze blik maar eens richten op de rit. Of opnieuw, als je zoals ondergetekende inmiddels schuimbekkend achter het toetsenbord zit. Terwijl ik nochtans van plan was enthousiast te zijn over het begin van de rit, want direct vanuit het vertrek mogen de renners drie kilometer gaan klimmen aan 6%. Het wordt een explosief begin, met hopelijk explosief veel aanvallen. Dit zou zomaar een rit voor de vluchters kunnen zijn, met deze aanloop maken we kans op een schitterende kopgroep. De renners rijden over de Superstrada Oraziana, wat misschien een te luxueuze naam is voor deze weg. Ter hoogte van Ripacandida is het klimmen even gedaan en volgt er een korte afdaling, die niet al te spannend is. Al snel volgt de tweede klim, ditmaal gaat het vier kilometer omhoog aan 5%. Na 10,5 kilometer komen we boven op dit klimmetje, in die eerste 10,5 kilometer mogen de renners meteen 7 kilometer klimmen aan 5,5%. Dat is toch de moeite. Voor de start even op de rollen, zou ik zeggen. Na deze klim bereiken we bijna Rionero in Vulture, waar we gisteren ook al passeerden. We pakken hier een rotonde mee en een afslag richting een nieuwe brede weg. Die weg gaat een aantal kilometer vals plat omlaag lopen, vooral rechtdoor. We fietsen langs het dorpje Dragonetti, geen onaardige naam, en gaan dan voor de derde keer op deze vroege dag klimmen. Nu gaat het zes kilometer aan 4% omhoog, de klimmetjes worden steeds iets langer maar toch makkelijker. Alsnog kan het gevecht om in de vlucht van de dag te belanden hier nog steeds bijzonder vermakelijk zijn, laten we daar maar op hopen. Aan het eind van deze klim, die vooral rechtdoor loopt, nog steeds over de brede weg, komen we uit op het industrieterrein van Lagopesole. Hier slaan we rechtsaf en dan rijden we over smallere en slechtere wegen verder richting het dorpje Lagopesole en het even verderop gelegen Filiano. Dat Filiano bereiken we na 33 kilometer en hier moeten de renners wel even opletten. Het gaat na de klim een flink aantal kilometer omlaag, op een in principe niet al te boeiende manier. Behalve ter hoogte van Filiano, hier rijden we een tijdje over een wat smallere en vooral bochtigere weg. Paar haarspeldbochten achter elkaar, terwijl er gigantisch veel gaten in het asfalt zitten. Dat was in ieder geval in 2021 zo, het asfalt lijkt om sommige plaatsen nog uit het Pleistoceen te stammen. In Lagopesole staat overigens ook een kasteel, het is blijkbaar een kastelenregio.



Ter hoogte van Filiano is de afdaling dus even volkomen ruk, maar na een tijd slaan we linksaf en dan bereiken we een bredere en vooral rechtere weg die ons richting Atella brengt. De weg loopt nog een aantal kilometer omlaag, maar dat stelt op dit moment niet veel meer voor. Vlak voor we Atella bereiken slaan we linksaf en dan beginnen we aan de volgende klim van de dag, eentje met een naam. De Passo delle Crocelle, een klim met een lengte van liefst 20 kilometer. Gemiddeld gaat het aan 4% omhoog, dat klinkt dan weer minder spannend. Het is een klim in drie delen, te beginnen met een eerste deel van vijf kilometer in stijgende lijn. Het gaat eerst twee kilometer aan 5% omhoog, daarna is het drie kilometer vals plat klimmen. Na dit eerste deel van de klim gaat het twee kilometer naar beneden, wat nog best lastig kan zijn. Ook hier is de weg weer abominabel, terwijl we kort achter elkaar best wat scherpe bochtjes tegenkomen. Als dit afdalinkje voorbij is begint het tweede deel van de klim, nu gaat het vijf kilometer stabiel omhoog aan 4%. Na een nieuwe afdaling, deze is een stuk korter, begint het laatste en ook zwaarste deel van de klim. Richting deze beklimming van de tweede categorie gaat het nog eens zeven kilometer omhoog, met richting de top zowaar een kilometer aan 6% en eentje aan 7%. Supermoeilijk wordt het nooit, maar voor de vierde dag van een grote ronde is het toch al best een interessante klim. De top bereiken we na 64 kilometer. Een mooie klim, vooral vanwege de omgeving. In het begin van de etappe zien we vooral het uitgestrekte Basilicata, de renners rijden regelmatig over hoge bruggen die een mooi uitzicht bieden over de omgeving. Alleen oppassen dat die bruggen niet instorten, blijft Italië natuurlijk. Deze Passo delle Crocelle biedt dan weer iets anders, we fietsen onderweg door wat dorpjes en komen richting de top in een fraai bos te fietsen. De weg blijft overigens best breed, best slecht ook. Als toeristische trekpleister ligt overigens San Fele langs de route, met in de buurt ook wat watervalletjes.




Voorbij de top van de klim dalen we een kilometer of 20 af. Het eerste deel van de afdaling loopt door het donkere bos en daar is het best bochtig. Het gaat in het begin van de afdaling ook meteen best pittig naar beneden, deze kant van de pas lijkt lastiger dan de andere kant. Flink opletten, vooral als ze het wegdek niet hebben opgelapt en nog meer als het eventueel regent. Na een tijd verlaten we het bos, maar bochtig blijft het nog wel even. We komen uit in een gehucht, waar een bocht naar links volgt. Een bord waarschuwt voor de gaten in de weg, het is maar goed dat Pogacar hier niet is. Over een weg die doodleuk bochtig blijft dalen we nog wat langer af en komen we uit in Bella, een mooi dorpje. We hebben nu ongeveer 10 kilometer gedaald, maar het zwaarste gedeelte zit er wel op. Het is in Bella zelf best technisch en ook buiten het dorp liggen nog wat bochten, maar dan zal het laatste deel van de afdaling een stuk makkelijker blijken te zijn. Na een kort knikje omhoog gaat het verder vooral vals plat omlaag verder, steeds meer rechtdoor. Het asfalt blijft overigens afgrijselijk, dat ze het in Basilicata niet breed hebben blijkt iedere kilometer opnieuw. Gelukkig is de omgeving wel mooi, we kunnen in ieder geval nog van het uitzicht genieten. Via Carlotta rijden Bella Muro tegemoet, een klein bedrijventerreintje vooral. Hier liggen wat bochten en rotondes, die brengen ons naar de weg richting Muro Lucano. Het is even een kilometer of vijf wat vlakker terwijl we vooral rechtdoor rijden, daarna begint de volgende klim van de dag. Naar goed Italiaans gebruik is de klim geen klim, maar ligt er op de top een tussensprint. Het gaat vijf kilometer omhoog aan 5,5%, maar goed, tja, RCS. Het leuke van de klim is toch vooral dat we in de verte Muro Lucano al zien liggen boven op de berg. Genoeg tijd om te concluderen dat Muro Lucano best mooi is. Het tegen steile hellingen gelegen stadje is vooral bekend als geboorteplaats van de heilige Gerardus Majella, de redemptoristenbroeder die ook in Nederland (met name in Wittem) wordt vereerd, aldus niet mezelf. Na flink wat haarspeldbochten bereiken we na 96 kilometer de tussensprint, gelegen op het hoogste punt van het zeer fraaie dorpje. We vinden er een kathedraal, kasteel, een hoop rotsen, een toffe brug en nog meer moois.




We komen ook vrij snel tot de conclusie dat we wel boven zijn, maar eigenlijk toch ook weer niet. Voorbij de tussensprint in Muro Lucano is het een kilometer of vijf vrij vlak. Beetje op en af, maar daarna moet er nog eens negen kilometer geklommen worden aan vijf procent. Heel spannend wordt het niet, de kilometer aan 6% richting de top is het zwaarste, maar goed, alles bij het elkaar zijn het redelijk wat klimkilometers. De weg omhoog is hier iets beter, al zie ik zo nu en dan toch weer wat flinke scheuren in het wegdek. De omgeving is groen, terwijl we dwars door het dorpje Castelgrande rijden onderweg naar de top van de Valico di Monte Carruozzo, want zo heet de klim waar we nu mee bezig zijn. Een klim met het nodige bochtenwerk, grotendeels in het bos. Richting de top wordt het terrein ineens open en valt op dat het hier ook best rotsachtig is. De top van deze klim van de tweede categorie bereiken we na 110 kilometer. Het is nog 65 kilometer fietsen tot de finish, met in die 65 kilometer eigenlijk nog maar één echte klim te gaan. De kans dat we koers gaan zien op deze klim lijkt me daardoor bijzonder klein. We zullen het met de mooie plaatjes moeten doen. Ongetwijfeld zal het Osservatorio Astronomico TT1 in beeld worden genomen, een stukje hoger op de berg mogen ze graag naar sterren kijken.



Na de klim volgt een afdaling van 12 kilometer richting Sant'Andrea di Conza. Na de top is het een paar kilometer vrij vlak, we rijden vooral rechtdoor over een plateau. Daarna begint de afdaling echt, al valt het qua percentages wel mee. Veel steiler dan 6% gaat het nooit omlaag, maar het is wel ontzettend bochtig. Vooral ter hoogte van het dorpje Pescopagano verdrinken de renners in de haarspeldbochten. Tussendoor komen ze ook een joekel van een rotonde tegen, grappig. De weg omlaag is breed, het asfalt belabberd maar niet desastreus. We komen een aantal bochten later uit in Sant'Andrea di Conza, waar het ook stikt van de bochten. Maar als we dit dorp hebben gepasseerd is de ellende wel voorbij. Het loopt nog wat verder omlaag, maar meer rechtdoor. De renners hebben Basilicata verlaten, ze mogen nu een aantal kilometer door Campanië gaan fietsen. Daar zien de wegen er meteen beter uit, al is dat altijd gevaarlijk om te zeggen. Een paar kilometer later rijden we dwars door het centrum van Conza della Campania, waar de mooie kerk opvalt, maar ook de steentjes die rond de fontein in het centrum liggen. Deze gekke passage duurt niet lang, vrij snel bereiken we weer de hoofdweg en die zal de komende kilometers zo goed als vlak zijn. Het peloton mag een tijd zo goed als rechtdoor fietsen langs het Lago di Conza over een enorm brede weg met onberispelijk asfalt. Langzaam begint die weg een beetje vals plat omhoog te lopen, maar we kunnen probleemloos stellen dat het voor de renners aan gaat voelen alsof het gewoon vlak is. De goede Campanische weg voert langs dorpjes en industrieterreintjes, ter hoogte van een van die dorpjes verlaten we de doorgaande weg even. Na 142 kilometer komt het peloton langs Lioni en we gaan dit dorpje vereren met een bezoekje. Een paar bochten in licht stijgende lijn, maar het mag geen naam hebben. Buiten het centrum van Lioni gaan we snel weer terug naar de doorgaande weg en die volgen we eigenlijk tot de tweede sprint van de dag, 17 kilometer verderop. Richting de bonussprint in Montella en voorbij Lioni moet er een paar kilometer heel licht geklommen worden, ook gaat het nog even een paar kilometer omlaag. Maar de weg is dusdanig breed en recht terwijl het asfalt zo goed is, nouja, dat stelt dus echt niets voor. Zonder noemenswaardigheden bereiken we na 159 kilometer Montella, waar gesprint mag worden om de bonificaties. Alhoewel, richting die sprint loopt het blijkbaar toch nog even een kilometer omhoog aan 5%, dat is dan de noemenswaardigheid. In de kilometers voordien valt er niets te noemen, een rotonde als grootste wapenfeit.



In Montella, blijkbaar gelegen in een gebied waar ze vooral veel kastanjes verbouwen, kun je ook wel wat mooie gebouwtjes vinden. In de omgeving vooral, op iedere heuvel in de omgeving staat wel iets. Een kasteeltje, een heiligdommetje. Het dorp zelf ligt ook mooi op de flanken van de heuvels, maar goed, dat boeit allemaal niet. Wat wel boeit is dat de etappe na een slaapverwekkende fase nu weer tot leven gewekt gaat worden. Na een paar bochten en de tussensprint in Montella verlaten we met onze armen wijd een vliegtuigje makend het dorp en dan beginnen we niet veel later aan dé bepalende klim van de dag. Na de tussensprint is het nog 16 kilometer fietsen, het duurt niet heel lang vooraleer de Colle Molella begint. We rijden buiten Montella een tijd rechtdoor over een smallere maar vlakke weg. De weg eindigt bij ter hoogte van het klooster van San Francesco a Folloni, blijkbaar een zeer oud en zelfs belangrijk kloostertje, gesticht door Franciscus van Assisi. Thans doet het dienst als museum, ook leuk. Zodra dit klooster in beeld komt slaan we rechtsaf een andere weg in en een paar bochtjes later rijden we over een bruggetje. Voorbij dit bruggetje begint de Colle Molella, een klim van een kleine tien kilometer. De komende 9,6 kilometer gaat het gemiddeld aan 6,2% omhoog, een gemiddelde dag niet alles zegt. De klim begint immers op eenvoudige manier, de eerste vijf kilometer gaat het aan net iets meer dan 4% gemiddeld omhoog, dat stelt weinig voor. Over een brede en behoorlijk goede weg rijden de coureurs Bagnoli Irpino tegemoet, een dorpje waar de klim bochtiger wordt. Buiten het dorp begint de klim ook daadwerkelijk voor het eerst interessant te worden, te beginnen met een halve kilometer aan 6%. Daarna volgt een halve kilometer aan 7,5% en dan volgt de zone van de waarheid, het gaat een kilometer aan 11% omhoog met tussendoor een halve kilometer aan 10%. In de kilometer daar weer na gaat het gemiddeld aan 9,5% omhoog, na nog een halve kilometer aan 7% is het steile stuk vervolgens voorbij. Een kilometer voor de top is het heftige gedeelte voorbij. Na een kleine drie kilometer dik boven de 9% krijgen we nu te maken met een halve kilometer aan net iets meer dan 3%, waarna het in de laatste paar meter richting de top aan 6% zal stijgen. De top van de Colle Molella bereiken we na 172 kilometer, maar dan zijn we nog niet thuis. Na deze klim, met dus een bijzonder steil gedeelte, moeten we nog drie kilometer afwerken richting Lago Laceno.





Op vele bergen in vele landen vinden we monumenten ter ere van Marco Pantani. Het monument dat op de top van de Colle Molella staat moet evenwel de lelijkste zijn aller monumenten. Comic Sans, en dan die tekening, amai. Geen manier om je kampioenen te eren, me dunkt. Maar goed, oké. De Colle Molella is uiteindelijk een mooie, maar zware klim. Richting de top wordt de omgeving een stuk mooier. De klim kent ineens talloze haarspeldbochten, terwijl het groen wordt afgewisseld door flinke rotspartijen. Veel tijd om te genieten is er niet, want het zal hier koers zijn. Op drie kilometer van de finish komen we boven op de klim, daarna volgt er een korte afdaling tot op ongeveer twee kilometer van het eind. De weg, vorig jaar nog verkerend in een erbarmelijke staat, kent in dit korte afdalinkje de nodige bochten. Toch even billenknijpen, ofschoon de weg wel breed is. Na een stuk of zeven bochten kort achter elkaar wordt de weg weer recht, op een paar flauwe bochten na loopt de inmiddels gigantisch brede weg rechtdoor de slotkilometer in. Het is vlak, vlakker dan vlak. De omgeving is open, zoals de omgeving bijna de hele rit behoorlijk open is. Veel kans op forse wind is er evenwel niet, dus die invloed zal niet heel groot zijn. Eenmaal in de slotkilometer blijft de brede weg vrij recht en vrij vlak. We komen nog wel een keer een merkbare bocht naar rechts tegen, maar omdat de weg zo breed is valt dat amper op. In de laatste meters loopt de weg ook nog lichtjes omhoog, terwijl we de open vlakte verruilen voor een bos. In de laatste meters is er genoeg ruimte voor een sprintje vals plat bergop, al gaan we toch eerder uit van een solist.




De aankomst heet Lago Laceno, wat grappig is, want van een meer is inmiddels geen sprake meer. Er is nog een plasje over, een piepklein restantje van dat wat ooit was. Het meer van Laceno ligt op het plateau van Laceno, waar ook een klein dorpje Laceno ligt. Dit dorpje is ontstaan in 1956, oorspronkelijk als een zomersportoord. Weer eens wat anders dan een wintersportoord. Allerlei buitensporten kon je hier beoefenen, en er werd jaarlijks een filmfestival georganiseerd. Laceno d'Oro, bestaat nog steeds, wordt alleen tegenwoordig uitgereikt in provinciehoofdstad Avellino. Wat begon als een zomersportoord werd uiteindelijk toch ook een wintersportoord, Laceno doet tegenwoordig ook dienst als skiresort, er is 18 kilometer aan piste. Rond het meer kom je een hoop hotels tegen, een hoop eettentjes en ook gewoon doodleuk een pretparkje. Lacenolandia, heel sick. Je kunt hier mountainbiken, paardje rijden, wandelen, terwijl er voor de speleologen onder ons ook grotten te bezoeken zijn. Ik lees verder dat het meer ooit een moeras was en dat we de huidige geringe omvang vooral te danken hebben aan een aardbeving die de stroom van het riviertje dat het meer voedde heeft aangepast. Nouja, alsnog treurig om het restant van het meertje zo te zien. In de buurt van Lago Laceno zou een kerk moeten staan ter ere van San Domenico. Als dat klopt is dat wel bijzonder toeval, want de vorige keer dat de Giro aankwam bij het meer van Laceno won Domenico Pozzovivo. Ik herinner het me nog als de dag van gisteren, vooral omdat ik toen een van m'n ergste katers ooit had. Ik voel me spontaan weer brak worden als ik terugdenk aan die dag. Zelden voelde ik me zo ellendig, gelukkig was daar Domenico om me op te vrolijken. Toen was hij ook al oud, maar relatief gezien nog best jong, rijdend voor het bescheiden Colnago CSF Bardiani. Net afgestudeerd was hij bezig aan zijn beste jaar tot dan toe. In aanloop naar de Giro wist hij de Giro del Trentino te winnen, onder meer dankzij een ritzege op de krankzinnig steile Punta Veleno. Dat was een muur, met daarna een korte afdaling en dan pas de finish. Een paar weken later deed hij dat trucje dunnetjes over. Weer een klim met een gedeelte dat best omschreven mag worden als muur, weer een afdalinkje en een vlak stukje erna, weer won Pozzovivo. Met een kleine zeven kilometer te gaan ging kleinduimpje in de aanval, en ze zagen hem simpelweg niet meer terug. Liquigas reed op kop, waarom weet niemand, maar binnen een mum van tijd had Domenico een halve minuut voorsprong te pakken. Een kilometer later ging Beńat Intxausti in de achtervolging en ook hem zagen ze nooit meer terug. Beńat kwam alleen ook nooit meer in de buurt van Pozzovivo. Intxausti kwam tot op 20 seconden, maar meer zat er niet in. De rest van de favorieten bleven bij elkaar, zonder enige aanval te plaatsen. Het was nochtans de afsluitende rit van de eerste week, maar er werd geen enkele poging ondernomen om de concurrentie te testen. Ondanks die paar lastige kilometer onderweg is de klim dan toch niet lastig genoeg, werd althans toen zo ingeschat. Er stond alleen geen maat op Domenico Pozzovivo, die ten opzichte van de groep der favorieten, bestaand uit 23 coureurs, alleen in die laatste kilometer nog wat tijd verloor. Maar wat zou het? Hij won de rit en kreeg weer eens de gelegenheid om het gebaartje dat de voetballer Giovinco op dat moment ook gebruikte tevoorschijn te toveren. Een ode aan de kleine mens.



Uiteindelijk de enige ritzege van Pozzovivo in de Giro, best schokkend. Voor het klassement betekende zijn ritzege ook niets, want hij stond toen al meer dan een minuut achter. Hij zou twee weken later als achtste eindigen in het klassement en dus leverde de rit naar Lago Laceno eigenlijk helemaal niets op. Elf jaar later is Pozzovivo nog steeds in koers, ook wel bijzonder. Een herhaling zie ik niet direct gebeuren, maar ik zou het wel toejuichen. Eerder kwamen we al tot de conclusie dat er een zeer lelijk monument ter belediging van Marco Pantani op de berg staat, dat heeft dan weer te maken met de Giro van 1998. In die Giro van 1998, uiteindelijk gewonnen door Marco Pantani, kwamen we ook aan op Lago Laceno. Op de flanken van de klim ging Pantani in de aanval, met de guidon van onder en een hoop panache. Ongenaakbaar was hij die Giro echter niet, hij reed niet weg van de rest. Vaak was het boeken toe na een aanval van Pantani, die dag zeer zeker niet. Op een gegeven moment kwam vanuit het relatieve niets Alex Zülle naar voren. Hij reed het gat op Pantani dicht en liet hem een paar meter later ter plaatse. Reglementair uit het wiel gekletst, niets tegen te beginnen. Zülle won, solo, Pantani werd daarachter vierde in de sprint. Of Lago Laceno derhalve de geschikte locatie is voor een monument, mwah, magertjes. Op en rond het meertje zou het vandaag een graad of 18 moeten worden, met een vrij grote kans op regen. Weinig wind, dat scheelt dan weer. In startplaats Venosa is er ook kans op regen, terwijl het ook daar niet waait. We blijven onder de 20 graden, met kans op regen gedurende de dag. Veel op en af, veel bochtenwerk, op sommige plaatsen een slecht wegdek, nou, maak je borst maar nat jongens. Om 12:30 gaan de renners geneutraliseerd van start en om 12:45 beginnen ze er echt aan, wij moeten er dan ook meteen echt aan beginnen. Dit gaat wel een leuke start worden, dat kan bijna niet anders. Uiteraard te volgen bij Eurosport, niet voor niets de HOME OF CYCLING.



Alex Zülle en Domenico Pozzivovo als winnaars. Twee keer iemand vanuit de groep der favorieten. Daar zou vandaag zomaar eens verandering in kunnen komen. Lago Laceno volgt heel snel, na vier dagen al. Het verleden leert dat de eerste bergrit vaak een prooi is voor de vluchters, vooral in de Giro. Ik durf daar nu ook wel m'n geld op te zetten, vooral omdat het helemaal geen slecht idee zou zijn voor Evenepoel om zijn roze trui even af te staan. Laat iemand anders al die plichtplegingen maar even voor z'n rekening nemen. De explosieve start kan ook zorgen voor een sterke kopgroep die überhaupt lastig terug te halen is, al zou je het willen. Het wordt nog wel even kijken wie er wel en niet de vrijheid krijgt om in de vlucht van de dag plaats te nemen, maar ik ga het mezelf makkelijk maken en zonder veel verdere overwegingen vijf random namen noemen voor in die vlucht van de dag. Wel benieuwd of de klassementsrenners elkaar gaan bestoken op de slotklim, 1998 liet zien dat het kan, 2012 dan weer niet zo. Ik verwacht er niet veel van, maar het verleden heeft laten zien dat het dus wel echt kan. De percentages zijn er ook gewoon, nu nog de wil.
1. Fortunato. Die staat al op bijna vier minuten joh, dat had ik even gemist. Nouja, dat is dan wel weer het startsein om meteen maar voor een ritzege te gaan. De klimmersbenen kunnen onmogelijk weg zijn, zou je denken.
2. Healy. Zo random is deze naam niet, want ik heb zelfs ergens gelezen dat mensen denken dat Healy de Giro kan winnen. Laat 'm maar beginnen met een etappe, dat lijkt me al een hele klus. Dit is wel een mooie kans daarvoor.
3. Rubio. Met deze explosieve beginfase kan ik vrij probleemloos alle kleine klimmertjes noemen, dat maakt m'n leven ook weer makkelijker.
4. Amanuel. Toch even een naam noemen die verder niemand gaat noemen. Op basis van wat ik gisteren zag is hij dik in orde. Laat die gefrituurde pizza van een Pedersen lekker voor wat het is en ga je eigen kans. Vlieg, Amanuel, vlieg.
5. McNulty. Op het internet heb gestaan dat hij helemaal niet moest lossen wegens slechte benen, maar dat hij juist bewust tijd verloor omdat hij voor ritten wil gaan. Dat zou behoorlijk UAE zijn, als je hier komt met Almeida als kopman. Maar eigenlijk wel gewoon geloofwaardig dus. Half UAE in de aanval vandaag en Almeida geďsoleerd op de slotklim, ja, plausibel.

quote:

Op dinsdag 9 mei 2023 12:39 schreef Frozen-assassin het volgende:
Rubio op eerste rij gespot

Remco ook. Solo van 170 kilometer?