[Giro] Etappe 1: Fossacesia Marina - Ortona (ITT) #1

Tappa 1: Fossacecia Marina - Ortona (Costa dei Trabocchi Tudor ITT), 19,6 km

Hallo. Ik heb meteen twee bijzondere mededelingen voor jullie: de eerste is dat de 106e editie van de Giro d'Italia vandaag van start gaat. Schokkend vind ik dat, het jaar is toch pas net begonnen? De klassiekers zijn pas net voorbij en hoppa, daar gaan we, meteen de eerste van drie grote rondes op het programma. Het tweede bijzondere feitje is dat de eerste van de drie, deze Giro, daadwerkelijk van start zal gaan in Itali�. Vorig jaar gingen alle drie de grote rondes in het buitenland van start, ook gingen ze allemaal op een vrijdag van start. Ditmaal is er een start in Itali� op een zaterdag en na vorig jaar is dat ook wel weer even wennen. De komende drie weken gaan we op zoek naar een opvolger voor Jai Hindley, de Australiaanse grijze muis die vorig jaar om onduidelijke redenen de Giro won door op de Fedaia Richard Carapaz in de vernieling te fietsen. Het was dat de eerste rit werd gewonnen door Mathieu van der Poel en dat Biniam Girmay een ritzege boekte, anders hadden we die hele Giro uit ons geheugen kunnen wissen. Dit jaar mogen we waarschijnlijk een grotere naam toevoegen aan de erelijst. Het duel Roglic-Evenepoel staat op de rol. Al valt het niet uit te sluiten dat Roglic binnen een paar dagen op de grond ligt en dat we daarna naar de saaiste grote ronde ooit gaan kijken.

Hoe ziet deze Giro er grofweg uit? Nou, we beginnen in ieder geval met een redelijk korte tijdrit, grotendeels vlak langs de kust. Van start in de Abruzzen, waar ze aan de kust allemaal van die grappige vissershutjes hebben staan. De tweede rit, de eerste rit in lijn, zal grotendeels vlak zijn. Sprinten, helaas nog steeds niet strafbaar. Op de derde dag mogen we plaatsnemen op de bank bij Jennifer Melfi. Een redelijk typische Girorit. Lang vlak, maar dan een explosief einde. Een ritje voor de puncheurs van dienst, laat dat doorgaans maar aan de Giro over. Over typische ritten gesproken, op de vierde dag volgt al de eerste aankomst bergop. Een traditie waar men aan vasthoudt. Ditmaal een keer geen Etna, nee, Lago Laceno. Die klim kunt u nog kennen van de Giro van 2012, toen wist Domenico Pozzovivo naar de zege te soleren. Be�at Intxausti werd tweede, een paar tellen achter hem eindigde een groepje met ongeveer 20 renners in dezelfde tijd. Zo'n aankomst, dus. Niet helemaal een aankomst bergop overigens, klein afdalinkje naar de finish, maar goed, jullie snappen wat ik bedoel. De vijfde rit is eventueel nog wel geestig. Een vlak laatste stuk, waardoor je al snel denkt aan een massasprint. Maar tussendoor komen we genoeg klimmetjes tegen, het is zo'n rit waar een sprinter � la Sagan in zijn goede tijd zijn ploeg op kop zou zetten om de minder klimmende sprinters te lossen. Of een volledige massasprint, op een ietwat uitgedunde massasprint, dat zal er in Salerno op het programma staan. De zesde rit snap ik nog steeds niet. Net als vorig jaar fietsen we van Napels naar Napels. Als het feestgedruis daar inmiddels is afgelopen en de rook is opgetrokken zien we een rare etappe verschijnen met wederom in het begin het nodige klimwerk, maar daarna is het behoorlijk lang vlak. Dit zou met wat pech ook gewoon in een sprint kunnen eindigen, al lijkt het me meer voor de hand liggen dat dit een etappe voor de vluchters wordt. Etappe 7 is lang, zeker voor moderne begrippen. Een bergrit van 218 kilometer met aankomst op de Gran Sasso d'Italia. In de Giro van 2018 nam de organisatie een rit op in het parcours die praktisch gelijk is aan deze etappe. Dat leverde een ritzege op voor Simon Yates, terwijl Pinot en Chaves in dezelfde tijd eindigden. Liefst 15 renners eindigden binnen de minuut van elkaar, zo'n rit is het dus. Beter slecht gejat dan goed verzonnen. De eerste week sluiten we vervolgens af met een heuvelrit die zomaar uit het parcours van de Tirreno zou kunnen komen. Twee keer een klimmetje van twee kilometer aan 10% richting het eind van de rit. Best een leuke finale, jammer dat de rest van de rit vrij makkelijk is. De week begon met een tijdrit en zal ook eindigen met een tijdrit. Een vlakker dan vlakke tijdrit van 35 kilometer, men wilde een deelname van Evenepoel en men heeft een deelname van Evenepoel gekregen.

De tweede begint met een gek ritje. Veel klimwerk in het eerste deel van deze rit, de renners komen na 80 kilometer op en af fietsen bijna 1500 meter hoger uit, waarna ze aan een lange afzink beginnen. Tussendoor volgt dan nog een korte, steilere puist en dan is het vlak tot aan de finish. Kan een rit voor de vluchters zijn, of een rit voor de beter klimmende sprinters. De volgende rit lijkt makkelijker en zou eigenlijk gewoon moeten eindigen in een massasprint, ondanks ook wat klimmetjes onderweg. De tweede week begint niet heel spannend, ook de derde rit van deze week is geen materiaal om heel enthousiast van te worden. Richting het eind van die etappe wel een aardige klim met de Colle Braida, maar dit lijkt niet direct de meest geschikte rit voor de klassementsrenners om het verschil te maken. Het zal een rit voor de vluchters zijn, of een aankomst voor de puncheurs. Gelukkig volgt daarna etappe nummertje 13 en die etappe is wel de moeite waard. We hebben er even op moeten wachten, maar de eerste �chte bergrit is daar. We verlaten Itali� via de Col du Grand Saint-Bernard en betreden Zwitserland. De Grand Saint-Bernard zou de Cima Coppi moeten zijn, als de laag sneeuw die er nu nog ligt tenminste verdwenen is tegen die tijd. Met teveel sneeuw rijden we door de tunnel naar Zwitserland en dat zou flink wat hoogtemeters schelen. Eenmaal in Zwitserland rijden we naar Verbier en dan nog een stukje verder omhoog naar Croix de Coeur, een klim die er mag zijn. In totaal een kilometer of 15 aan 9%, moeilijk genoeg. Na deze zware klim, waar we hopelijk al vuurwerk zien, volgt er een afdaling, een stukje in de vallei en dan klimmen we naar Crans Montana waar een aankomst bergop volgt. Een bergrit van meer dan 200 kilometer met aan het eind een klim van 13 kilometer aan 7%, dit wordt wel de moeite waard. Mag ook wel, want we duiken hierna het volgende weekend in en dat houdt weer niet over. Etappe 14 leidt de renners over de Simplonpas, waarna het de rest van de rit vlak is. In het begin 20 kilometer klimmen aan 6,5%, lang dalen en daarna alleen nog maar vlak werk. Dan is het vooral de vraag welke snelle mannen overleven en of we aan het eind van de dag nog gaan sprinten en met welke groep, maar verder is het een vrij zinloze onderneming met het oog op het klassement. De tweede week sluiten we af in het fraaie Bergamo, waar een soortement van Ronde van Lombardije op het programma staat. Enkele beklimmingen die in het verleden werden gebruikt in die klimklassieker die normaal gepland staat voor het eind van het jaar komen voorbij, met aan het eind de recentere en bekende klim van Colle Aperto. Een leuk ritje, heuvelachtig, vaak leveren dit soort etappes het meeste spektakel op in de Giro. Daar hopen we dan nu ook maar op. Deze rit is overigens ten goede aangepast ten opzichte van de onthulling van het parcours oktober vorig jaar. Een extra klimmetje toegevoegd na de Selvino, precies wat deze rit kon gebruiken om het nog net wat aantrekkelijker te maken.

Het zwaartepunt van de Giro ligt vaak in de derde week en dat is nu niet anders. Na de tweede rustdag volgt er direct een zware bergrit. Het is jammer van de vlakke aanloop, maar daarna gaat het eigenlijk continu op en af. Aankomst bergop daar waar Basso de tegenstand ooit kleineerde, Monte Bondone. Het gaat aan het eind 21 kilometer omhoog aan 6,7%, dat mag er zijn. Vooral de dag na de rustdag, dit kan zomaar bijltjesdag worden. Zin in. Weer een bergrit van 200 kilometer ook, are you watching ASO? De dag nadien volgt de traditionele Porit. Povererit. Een kilometer of 200 volledig vlak, rechtdoor in de vallei. Aankomst aan de kust, op zeeniveau. Sprinten, of wat had u gedacht? Meteen de laatste makkelijke rit, als we de slotrit even negeren. Er volgen in de slotweek nog drie ontzettend lastige etappes, de eerste van de drie eindigt in Val di Zoldo. Meerdere klimmetjes onderweg, met aan het eind de klim met de korte naam Coi. Zes kilometer aan 10%, daar kan het een en ander gaan gebeuren. Korte afdaling en dan nog even drie kilometer aan 6% omhoog richting de finish, ik verwacht er wel het een en ander van. Al ziet etappe 19 er op papier nog beter uit. Wederom jammer van de vlakke aanloop, maar daarna volgen er alleen maar beklimmingen met namen die klinken als klokken. Campolongo, Valparolo, Giau, Tre Croci en dan een aankomst bij de Tre Cime di Lavaredo. Een joekel van een bergrit. We moeten deze Giro weer heel veel geduld hebben, maar aan het eind komt er het nodige moois voorbij. Al ben ik het niet helemaal eens met de 20e rit. Een klimtijdrit naar Monte Lussari, een tijdrit waar momenteel het nodige over te doen is. De organisatie heeft in al haar wijsheid besloten de Giro af te sluiten met een klimtijdrit over een weg die niet geschikt is voor de koers. Het is 11 kilometer vrij vlak en dan gaat het zeven kilometer aan 12% omhoog naar de finish over een weg die zo smal en steil is dat hij niet geschikt is voor auto's. Een weg omlaag is er ook niet echt, dus moeten ze in golven gaan werken. Het is het jezelf onnodig moeilijk maken voor een nu al niet al te geslaagde gimmick. De klim is dusdanig steil, vooral dankzij het begin van vijf kilometer aan 15%, dat je al snel de parodie voorbij gaat. En het is ook nog eens de laatste serieuze rit van de ronde. Als je al zoiets doet, dan liever niet aan het eind van de ronde. Maar goed, het gaat wel opvallende taferelen opleveren, dat lijkt in ieder geval duidelijk. Als ze het tenminste logistiek allemaal geregeld krijgen. Het alternatief is een klimtijdrit op de Zoncolan, dus ze willen hoe dan ook afsluiten met een gimmick. Of meerdere gimmicks. Want na deze belachelijk zware klimtijdrit stappen de renners in het vliegtuig en vliegen ze helemaal naar Rome, om daar lokale rondjes te gaan fietsen. Dat beviel de laatste keer niet zo goed, want sinds de tijd van de Romeinen hebben ze de straten hier niet meer opgeknapt. Vlieg je dus helemaal naar Rome voor een lullig rondje waar men de boel waarschijnlijk weer gaat neutraliseren omdat het wegdek te slecht is en voor teveel gevaarlijke taferelen zorgt. Was dan lekker in Tri�st ge�indigd, wat oorspronkelijk het idee was.

Maar goed, dat is in een notendop het parcours van deze Giro. Vooral veel vuurwerk richting het eind, met loodzware bergritten, een krankzinnige bergtijdrit en dan eindigen we op 28 mei in Rome. Dat is nog ver weg, we gaan nu op 6 mei bij het begin beginnen. De openingstijdrit, daar gaan we.




De 106e editie van de Ronde van Itali� gaat van start in Itali�, bel de kranten. We bevinden ons in een klein plaatsje aan de kust gelegen in de regio Abruzzen, provincie Chieti. In die provincie van Giulio Ciccone, die er wegens corona helaas niet bij kan zijn, werken we de eerste meters van de Giro af op het grondgebied van de gemeente Fossacesia. Het gelijknamige dorpje ligt een beetje landinwaarts, officieel gaan we van start in Fossacesia Marina. Fossacesia Marina is een klein, enigszins langwerpig plaatsje dat volledig is gelegen aan het strand. Een badplaats, dat lijkt me wel een treffende omschrijving. Het is geen onbekend terrein voor de renners, want in de Giro van 2019 en die van 2021 reden we al eens door Fossacesia Marina, op weg naar andere oorden. We kennen deze kuststreek en haar streken. De gemeente, waar ongeveer 6000 mensen wonen, is vooral bekend vanwege de trabocchi, waar de Engelstalige Wikipedia het volgende over te melden heeft:

quote:

A trabucco is a massive construction built from wood consisting of a platform anchored to the rock by large logs of Aleppo pine, jutting out into the sea. From this platform, two (or more) long arms called antennae stretch out suspended some feet above the water, supporting a huge, narrow-meshed, net (called trabocchetto).

The morphology of the Gargano coast and of Abruzzo determined the presence of two different types of trabucco: the Garganic trabucco is usually anchored to a rocky platform, longitudinally extended to the coastline, from which the antennae depart.
The variant of Abruzzo and Molise, also called bilancia, are often found on shallower coasts and therefore is characterized by the presence of a platform, transversal to the coast, which is connected by a tight bridge made of wooden boards. A bilancia has just one winch, often electrically operating, even when the sea is perfectly calm. Abruzzo bilancia also have a much smaller net than that of the Gargano trabucco. Another feature that differentiates the two types is the length and number of antennae, with more extensive antennae found in Gargano (double that of Abruzzo and Molise) in Termoli balances were more than two antennae, Gargano always two or more.

Houten vissershutjes op palen, als je het heel simpel wil houden.

quote:

The fishing technique, quite efficacious, is "on sight". It consists of intercepting, with wide nets, the flows of fish moving along the ravines of the coast. Trabucchi are located where the sea is deep enough (at least 6 meters), and are built on rocky peaks generally oriented southeast or north in order to exploit the favorable marine current.

The net is lowered into the water through a complex system of winches and, likewise, promptly pulled up to retrieve its catch. At least two men are entrusted with the tough task of operating the winches that maneuver the giant net. Small trabucchi of Abruzzo and Molise Coast are often electrically powered.

The trabucco is managed at least by four fishermen called trabuccolanti who share the duties of watching the fish and maneuvering.

Ingenieus, u leest het al. Door de Fenici�rs naar Itali� gebracht, zegt men. Deze platformen kom je langs de gehele Costa dei Trabocchi tegen, men vond deze bouwwerken zo opvallend dat men de hele kust naar die dingen heeft genoemd. Startplaats Fossacesia en finishplaats Ortona liggen allebei aan de Costa dei Trabocchi, een kuststreek die nog wel wat verder doorloopt. Al die vissershutjes doen niet allemaal meer dienst als vissershutje, een flink aantal zijn verbouwd en doen nu dienst als restaurant. Als je even snel op de kaart kijkt zie je bij zo'n beetje iedere trabocco een icoontje met mes en vork verschijnen, ondanks dat ingenieuze systeem bleek het vissen uiteindelijk toch niet rendabel genoeg blijkbaar. Maar goed, ze worden in ieder geval niet gesloopt en krijgen een nieuwe functie, vooruit. Toeristische trekpleister, dusdanig aantrekkelijk dat de Giro er zomaar van start gaat. Niet voor het eerst dat de Giro hier is, zoals gezegd reden we in 2019 en 2021 al door de startplaats heen. In de Giro van 2001 ging er hier zelfs een rit van start, die zou eindigen in Lucera waar Danilo 'Aderlass' Hondo won. In de Tirreno-Adriatico van 1991 kwam er zelfs een etappe aan in Fossacesia, gewonnen door Dmitri Konychev. Zijn zoon Alexander staat nu aan het vertrek in Fossacesia Marina en zo is de cirkel op een bepaalde manier rond. Op de trabocco na kunnen we verder weinig vertellen over dit badplaatsje, net boven Fossacesia Marina ligt dan wel weer Abbazia di San Giovanni in Venere, een kicken benedictijner abdij gebouwd op de plaats waar de Romeinen ooit Venus hebben vereerd. Vandaar Venere. Een van de grootste en meest grandioze abdijen van de Abruzzen, lees je dan. Ze hebben tevens sowieso iets met Venus hier, want de kuststreek wordt naar Costa dei Trabocchi blijkbaar ook wel eens de Golf van Venus genoemd. Heel sick. Alle andere highlights van het roadbook gaan vooral over het hoger gelegen Fossacesia zelf, waar ze prat gaan op een paar paleizen, kerken en een fontein. Plus het feit dat er hier ook wijn wordt geproduceerd, vallend onder de Montepulciano d’Abruzzo DOC.



Mocht je ooit in een trabocco belanden dan kun je rekenen op vis die verdronken wordt in een lading olijfolie. Met dat laatste feitje in de broekzak gestoken is de tijd gekomen om het parcours van de tijdrit even te bestuderen. Hoewel er eigenlijk heel weinig te bestuderen valt. De renners gaan van start op de Via Lungomare, aan het strand. Na een paar meter rechtdoor te zijn gereden slaan de renners linksaf en bijna meteen daarna slaan ze rechtsaf. Na die bocht naar rechts bereiken ze een, holy shit, fietspad. Een fietspad, in een ander land dan Nederland? Ja, het bestaat. Ze hebben hier langs de hele Costa dei Trabocchi een fietspad aan laten leggen. Op viaverdedeitrabocchi.info lezen we - middels een brakke vertaling - het volgende: "De Via Verde, het fietspad langs een van de meest tot de verbeelding sprekende delen van de Adriatische kust, nadert zijn voltooiing, een paar meter van de zee, ondergedompeld in de natuur van de Costa dei Trabocchi. Een infrastructuur gewijd aan duurzame mobiliteit, aan fietsers en wandelaars die hen in zijn ongeveer 42 kilometer historische getuigenissen en natuurreservaten biedt, maar ook de accommodatie van hotels, campings, bed & breakfasts en charmante restaurants aan de trabocchi." De tekst dateert van dit jaar, zo vers is dit fietspad dus. Hier vinden we een heel boekwerk over het fietspad. Dat loopt deels over een oude spoorlijn, nog niet alles is klaar maar ze hebben er toch maar voor gezorgd dat het gedeelte dat we tijdens de Giro gaan afwerken wel is voltooid. "Het is een onmisbaar project om de economie en het toerisme van de betrokken plaatsen nieuw leven in te blazen, maar ook een initiatief dat ertoe zal leiden dat het historisch-naturalistische erfgoed van de Trabocchi eindelijk wordt teruggegeven aan de gemeenschap." Daarom komt de Giro dus op bezoek, dit project moet in het zonnetje worden gezet. Jammer dat de schrijvers van slowridecicloturismo.it in tegengestelde richting zijn gefietst, maar ik ga alsnog hun teksten keihard jatten. Gewoon, dan heb je een beeld.

quote:

Vanaf San Vito begint een zeer fascinerend stuk. Na het oude station van San Vito en het Rocco Mancini-strand met de prachtige Trabocco Punta Fornace te zijn overgestoken, valt de imposante figuur van de Trabocco Turchino op , de "antediluviaanse amfibie", ook beschreven door Gabriele D'Annunzio in zijn literaire werken. De Trabocco is niet direct vanaf de kust te bereiken, maar het is noodzakelijk om te voet over de overhangende heuvel te klimmen via het gemarkeerde pad. Precies ter hoogte van de Turchino volgen 3 kleine tunnels elkaar op die het grillige Dannunziaanse voorgebergte doorsnijdenSan Vito verbinden met de kleine haven van Vallev�. Dit deel van de Via Verde is misschien wel het meest tot de verbeelding sprekende van allemaal. Vanaf de zomer van 2021 zijn de drie korte tunnels van San Vito open, verlicht en verhard.

Voor degenen die willen, is het nog steeds mogelijk om ongeveer 3 km uit te wijken naar de rijksweg erboven dankzij een kleine geplaveide helling direct naast de eerste tunnel. De 3 km rijksweg is niet allemaal om weg te gooien en stelt ons in staat om een ​​omweg te maken boven het voorgebergte van Dannunziano , dezelfde die te bewonderen is vanaf de onderkant van de Via Verde wanneer de tunnels open zijn. Het uitzicht op de kaap herinnert ons aan de schoonheid van deze kust die zich onderscheidt van de "stollings-Aziatische stad" Ortona al Vastese. Het herinnert ons ook, of suggereert op zijn minst, de sensaties die de Abruzzo-dichter D'Annunzio inspireerden tijdens zijn frequente verblijven in dit gebied. Bij de SS16 is het huis van de Vate nog zichtbaar.

Na het stuk provinciale weg en het bezoek aan de hermitage van Dannunziano, kunt u het Trabocchi-fietspad bij Vallev� en zijn kleine haven hervatten . De entree is duidelijk zichtbaar vanaf de weg. Er wacht ons een zeer toegankelijk stuk, bijna volledig verhard, en zeker van landschappelijke waarde. De Trabocchi Punta Tufano , Sasso della Cajana , Punta Torre (die meer dan ��n foto verdient) en Punta Cavalluccio , evenals de Spiaggetta La Foce , worden in volgorde gekruist . Allemaal op het grondgebied van Rocca San Giovanni . Ga zonder al te veel problemen verder richting de kust van Fossacesia, in al zijn pracht "ge�ntroduceerd" door het strand van Fuggitellaen de Trabocco Punta Rocciosa .

In principe loopt de weg vooral rechtdoor en is het tijdens de eerste 14 kilometer van de tijdrit zo goed als vlak. Af en toe komen we wel wat bochten tegen, soms een bruggetje, maar het gaat vooral rechtdoor. Met af en toe een tocht door een tunnel, we komen er liefst zes tegen onderweg. Valt in vergelijking met het aantal trabocchi nog mee, daarvan komen we er een stuk of 600 tegen. En de pista ciclabile ligt dusdanig dicht langs de kust dat we zo'n trabocco bijna kunnen aanraken. Veel toeristischer gaat een route niet snel worden. Om het geheel af te maken hebben de locals de muurtjes langs de kant van de weg ook nog eens opgefleurd met wat graffiti, een van de trabocchi werd voor de gelegenheid ook roze gemaakt.




Het is een mooie, toeristische route. Een route zonder veel obstakels verder. Af en toe fietsen we door een plaatsje, maar we kunnen eigenlijk steeds behoorlijk steady op dat fietspad blijven fietsen. Dat ding wordt eigenlijk niet onderbroken, ideaal geregeld. Na een kleine tien kilometer rijden we langs Marina di San Vito af, hier volgt de eerste tussentijd van de dag. Halverwege weten we wie zich niet heeft laten afleiden door de lokale pracht en praal en wie het snelst over het vlakke en behoorlijk groene fietspad aan het knallen is. Voorbij het tussenpunt komen we nog een paar tunnels tegen, eentje is wat langer maar die andere twee tunnels zijn ze heel snel weer uit. Na de laatste tunnel van de dag komen ze de versierde muren tegen. Dat noem ik domweg graffiti, maar het blijken murales te zijn met een heel idee erachter. Ik heb m'n huiswerk weer eens slecht gedaan. Blijkt er verdorie gewoon een wielrenner uit startplaats Fossacesia afkomstig te zijn. Eentje met een tragisch verhaal, het zal ook weer eens niet. Een van de muurschilderingen is opgedragen aan Alessandro Fantini, een renner die in de jaren '50 furore maakte. Hij won zeven etappes in de Giro en werd in 1956 ook nog eens zesde in het eindklassement. In de Tour won hij twee ritten. In 1961 reed hij de Ronde van Duitsland, wat zijn laatste ronde zou worden. Hij won een etappe tijdens deze ronde, maar een paar dagen later kwam hij in de straten van Trier tijdens een massasprint ten val en die val was dusdanig zwaar dat hij kwam te overlijden. Zijn bijnaam was blijkbaar Il tamburino di Fossacesia, hoewel hij ook liefkozend Nonno werd genoemd. Hij eindigde als tweede, een kleine acht minuten na Charly Gaul, in de beroemde Monte Bondone-etappe van de Giro d'Italia van 1956, dat vindt de Italiaanse Wikipedia belangrijk om te vermelden. En dit, natuurlijk: Op 12 september 2021 werd de as van Alessandro Fantini teruggebracht naar zijn geboorteplaats en voor de gelegenheid werd bij de ingang van de Fossacesia Cemetery (CH) een monument geplaatst ter nagedachtenis aan de atleet en aan alle tragisch overleden sporters. Staat dan weer niet in het roadbook, ik voel me bekocht. Hieronder zien we de muurschildering ter ere van hem. En nog een ander muurschilderingetje, plus tunneltje. Dan hebben jullie ondertussen wel een beeld van de eerste grofweg 15 kilometer van deze tijdrit dat compleet genoeg is.




Niet voorbij de muurschilderingen houdt het fietspad op. De lange tocht quasi rechtdoor over de groene weg is heel plotseling voorbij. We bereiken de buitenrand van Ortona en in deze plaats gaan we over 'normale' wegen de rest van de tijdrit afwerken. Terwijl we over het fietspad rijden zien we in de verte al de haven van Ortona liggen, zodra er wat meer bebouwing om ons heen is houdt het fietspad op en komen we na een kort bochtje naar rechts ineens op een parkeerplaats uit. Die parkeerplaats verlaten we via een bocht schuin naar links en dan rijden we over weg die ontzettend breed is, dat zal vooral zo voelen na al die kilometers over het fietspad. We rijden rechtdoor langs de haven en hier zal na 16,8 kilometer het tweede tussenpunt van de tijdrit volgen. Best veel tussenpunten voor zo'n korte tijdrit, eigenlijk. De locatie van dit tussenpunt is wel interessant, want een paar meter na dit tussenpunt volgt er een flink terugdraaiende bocht naar links, waarna de renners gaan beginnen aan een klim. Het is nog een kleine drie kilometer fietsen tot de finish en in die drie kilometer moet er nog serieus geklommen worden. Direct na de bocht naar links gaat het een kilometer omhoog aan 5,4%, met een strookje tot 8%. De weg is nog breed terwijl we naar het hoger gelegen deel van Ortona fietsen. Een rotonde, een paar drempels en warempel een paar haarspeldbochten in dit stuk, waarna we op minder dan twee kilometer van het eind rechtsaf slaan. De renners duiken een smal straatje in, hier wordt de tijdrit voor het eerst vrij technisch. De smalle straat loopt namelijk wat naar beneden, terwijl de straat een aantal flauwe bochtjes kent. Richting de laatste kilometer komen we na een paar van die flauwere bochten een scherpere naar links tegen. Bij het uitkomen van die bocht zien we het lokale kasteel liggen, hier kunnen we niet lang van genieten want we slaan bijna direct daarna nog een keer linksaf. We rijden terug het centrum in en dit doen we over een weg die is voorzien van typisch Italiaans plaveisel. De weg loopt eerst wat omhoog, maar het gaat ook nog even kort omlaag. De weg is tijdens dat stukje in dalende lijn wel van asfalt voorzien. Een paar meter later volgt er een schuine bocht naar rechts en dan rijden de renners weer verder over de plaveien vals plat omhoog richting de aankomst. De Italianen hebben zich weer uitgeleefd.





De tijdrit eindigt op een plein in het centrum van Ortona, een stad met 22.500 inwoners die uiteraard ook in de Abruzzen en de provincie Chieti ligt. Wiki heeft ditmaal een heerlijke samenvatting: De stad is gelegen aan de Adriatische Zee. Vanuit de haven vertrekken schepen naar onder andere de nabijgelegen Tremitische Eilanden. Ten zuiden van de stad ligt de Costa dei Trabocchi, vernoemd naar de karakteristieke houten visinstallaties. De stad is waarschijnlijk gesticht door het Italische volk de Frentani. In de Romeinse tijd groeide ze uit tot een belangrijke stad. Van de val van het Romeinse Rijk werd Ortona achtereenvolgens bestuurd door de Longobarden, Franken en Noormannen. In 1075 werd het uiteindelijk geannexeerd door het Koninkrijk Sicili�. In 1582 kocht Margaretha van Parma, de rustende landvoogd der Nederlanden, hier landerijen en bouwde er een kasteel met wijngaarden. De wijn hiervan kreeg de naam "Farnese" en wordt nog altijd gebotteld. De Italiaanse koninklijke familie vluchtte in september 1943, gedurende de Tweede Wereldoorlog via de haven van Ortona naar het zuidelijkere, al bevrijde Brindisi. Twee maanden later, in december 1943, was Ortona het toneel van zware gevechten tussen de Duitse en Canadese troepen. Hierbij raakte de stad zwaar beschadigd. Daarna noemt Wiki de volgende bezienswaardigheden: Sint-Thomaskathedraal (met het veronderstelde reliekschrijn van de apostel Thomas), Castello Aragonese, Palazzo Farnese, gebouwd door Giacomo Della Porta in opdracht van Margaretha van Parma en thans in gebruik als museum. Teatro Vittoria en de kust (Costa dei Trabocchi). Dat van die kust wisten we nog niet, natuurlijk. De kathedraal en het kasteel worden ook genoemd door het roadbook. Het kasteel, een Aragonees exemplaar, wordt zelfs majestueus genoemd. Gebouwd rond 1452, gesloopt tijdens de Tweede Wereldoorlog en heropend voor het publiek in 2009. Typisch Italiaans, die hadden dus doodleuk 70 jaar nodig om de boel opnieuw op te bouwen. In dit oude vissersdorpje is de Giro de afgelopen jaren met enige regelmaat gepasseerd. De kust van de trabocchi passeert de laatste jaren regelmatig de revue. In 2021 nog, in 2020, in 2019, in 2017, ga zo maar door. We fietsen telkenmale door Fossacesia en Ortona, maar de plaatsen zijn eigenlijk nog nooit veel verder gekomen dan een tussensprint. De Giro d'Abruzzo kwam hier dan wel weer ooit aan, Ivan Fanelli won in 2007 een rit in Ortona, dat kunnen we in onze zak steken. Een ritje in de Tirreno ging hier ook nog eens van start en Lorenzo Di Camillo van de continentale Roemeense ploeg Sofer Savini Due OMZ is hier geboren, wielergeschiedenis genoeg. Toen we in de Giro van 2021 van Notaresco naar Termoli fietsten, waar uiteindelijk helaas Ewan zou winnen, reden we dus ook door Ortona en Fossacesia Marina, in dat laatste dorpje volgde toen een tussensprint. Het jaar ervoor reden we ook hier langs de kust, en het jaar daarvoor, en pfoe, eigenlijk kunnen we het wel dromen dus. Ik zie in het archief dat ik ook al eens heb gedeeld dat Ortona een bijzonder smaakvolle bekende zoon heeft. Dan heb ik het niet over Francesco Paolo Tosti, componist, pianist, zanger en muziekpedagoog. Nee, dan heb ik het over Rocco Siffredi. Een pornoacteur, jawel! Tot het jaar 2005 speelde hij in meer dan 1300 pornografische films, koekoek. Ortona dus, bijzonder.



Om 13:50 zal niemand minder dan Laurens Huys als eerste van start gaan. De Giro laten beginnen met Laurens Huys, jemig. Laurens krijgt te maken met een beetje wind uit zee, de wind zal gedeeltelijk schuin in de rug staan. Meer wind mee dan tegen, dus deze snelle tijdrit wordt nog een stuk sneller. Aangename temperaturen, een graadje of 22 rond Ortona. Een bijzonder minimale kans op regen, dusdanig minimaal dat we er rustig vanuit kunnen gaan dat het droog blijft. Zoals de vaste volger weet is de Giro sedert enkele jaren alleen nog maar te volgen bij Eurosport. Om 13:50 gaat de HOME OF CYCLING meteen live, het gouden duo Jeroen en Karsten zal ons de komende drie weken gaan begeleiden. Al stuurt Karsten af en toe zijn kat als de ritten te lang en te saai zijn. Enkele ritten schijnen ook bij VTM te volgen zijn, maar daar zit niemand op te wachten en we dringen er ook niet op aan. Enfin, een tijdrit heeft natuurlijk een startvolgorde en die is hier te vinden:
https://mcusercontent.com(...)_Ordine_Partenza.pdf

Om 16:45 gaat Stefano Oldani als laatste van start, ook wel opmerkelijk. Kijktechnisch is het vrij irritant dat Evenepoel, Roglic, K�ng en Ganna steeds een minuut na elkaar starten, welke idioot heeft dat verzonnen? Maar goed, hoe dan ook, als we de organisatie een beetje serieus moeten nemen weten we 21 minuten nadat ze vertrokken zijn wie er aan het langste eind trekt. Spannend.

Er gaat een grote ronde van start, dus gaat er ook een grote deelnemerslijst onder de loep worden genomen. We beginnen uiteraard bij rugnummer 1, meteen ook een van de twee topfavorieten. De winnaar van vorig jaar doet niet mee, dus moest de organisatie rugnummer 1 aan een andere renner uitdelen. De eer is weggelegd voor de wereldkampioen, Remco Evenepoel. Over hem kunnen we eigenlijk niet veel vertellen. Hij is smerig goed. Showtje weggegeven in Luik-Bastenaken-Luik, vorig jaar nog de Vuelta gewonnen, na zijn mislukte eerste Giro lijkt hij er nu helemaal klaar voor om de Trofeo Senza Fine mee naar huis te nemen. Roglic is de enige serieuze concurrent, de rest komt niet in de buurt. Als hij op de fiets blijft zitten en niet af te rekenen krijgt met ziekte gaan we drie zeer vervelende weken tegemoet. Het is nu al vervelend eigenlijk, de shitload aan artikels die je overal ziet verschijnen, het is echt niet te doen. Project Pink, mijn hemel, ik ben er niet klaar voor. Evenepoel krijgt een behoorlijk sterke ploeg mee. Davide Ballerini is mee als knecht voor het vlakkere werk en wellicht mag hij zelf zo nu en dan ook nog gaan sprinten. Mattia Cattaneo kan dan weer een aardig eind klimmen, terwijl hij op het vlakke ook geen misselijke hardrijder is. Josef Cerny is een heerlijke dommekracht, die vorige week in de Ronde van Romandi� godbetert de proloog won. Ook op de afspraak, derhalve. Jan Hirt heeft dit jaar nog niet echt ge�mponeerd, maar hij is wel naar de ploeg gehaald met het idee dat hij Evenepoel op de zware en lange beklimmingen lang van dienst moet kunnen zijn. Vorig jaar was hij vooral in de derde week van de Giro enorm sterk, daar zullen ze nu weer op hopen. Pieter Serry mag vroeg op de dag veel op kop rijden, terwijl Louis Vervaeke en Ilan Van Wilder pas wat later zullen worden ingezet. Afgaande op de recente Luik-Bastenaken-Luik zijn al deze jongens in orde. De namen zijn op papier niet ontzettend indrukwekkend, maar zoals gezegd, met die Luik in het achterhoofd is het duidelijk dat Soudal-Quick Step klaar is voor de strijd. Ik heb grote bang. Dit wordt niet leuk. U kunt stoppen met lezen en kijken.

Wat doe je hier nog? Wil je echt lezen dat Aurelien Paret-Peintre de kopman is van AG2R? Aurelien is de natuurlijke opvolger van Hubert Dupont, de klassieke kansloze onzichtbare nutteloze kopman die volledig anoniem 15e gaat worden in het klassement. Dit doet AG2R gewoon al 100 jaar en blijkbaar verveelt het ze nog steeds niet. Mij wel. Een gigantisch groot budget, en dit doen ze ermee. Aurelien heeft een jonger broertje, Valentin. Die doet ook mee en hij gaat anoniem 150e worden. Alex Baudin is ook van de partij, een talent. Kan een leuke renner worden, vooral vanwege zijn aanvallende karakter. Ik verwacht hem meerdere malen in de vlucht van de dag, weliswaar zonder resultaat. Mickael Cherel doet ook mee, iedereen in het peloton heeft een hekel aan Mickael Cherel. Daarom goed dat hij na dit jaar met pensioen gaat, we gaan hem niet missen. Tenminste, ik geloof dat ik dat ergens had gelezen. Laten we hopen dat ik dit niet verzin. Paul Lapeira doet ook mee, net als Nicolas Prodhomme. Eerste en laatste keer dat je beide namen de revue ziet passeren. Andrea Vendrame, die kan wellicht wel wat gaan toevoegen aan de koers. De enige renner waar je iets aan hebt. Al zal dat vaak ook neerkomen op een anonieme ereplaats, maar dat is al meer dan de rest. Won een paar jaar terug een rit vanuit de vlucht en eindigt nogal eens op de 8e plaats in de sprint, de topper van het gezelschap dus. Want van Larry Warbasse gaat het ook niet komen, waarom is Warbassie �berhaupt nog prof? Felix Gall had hier overigens moeten zijn, maar die wilde zo graag winnen in de Ronde van de Alpen dat hij dermate hard op z'n bek ging dat hij niet in de Giro van start kan gaan, ook dat is AG2R. Franse ploegen opdoeken, weg ermee.

Nee, dan hebben we meer aan Alpecin-Deceuninck. Daar is het team vooral rond Kaden Groves gebouwd. Groves is naar de ploeg gehaald als vervanger van Tim Merlier, hoewel het twee totaal verschillende types zijn. Merlier heeft meer pure snelheid, maar Groves komt veel makkelijker over een heuvel. Groves is met andere woorden een ideale sprinter voor de Giro. Er komen nogal wat etappes voorbij met een heuvelachtig gedeelte halverwege de rit en een vlak einde. Dat zijn allemaal ritten voor Groves, daar kan hij vrij makkelijk overleven. Ik verwacht wel dat hij op z'n minst een ritje gaat winnen, zeker als je hem hebt zien beesten in de Volta Limburg Classic. Met die benen kan hij hier mooie dingen gaan doen. De steun komt van Alexander Krieger en Ramon Sinkeldam. Niet de grootste namen, maar wel jongens met veel ervaring als het gaat om het ondersteunen van een sprinter. Sinkeldam werkte jarenlang goed samen met Demare, terwijl Krieger de afgelopen jaren ook met enige regelmaat heeft laten zien een goede lead-out uit zijn benen te kunnen schudden. Kristian Sbaragli zal vast ook plaatsnemen in de trein, net als Oldani. Oldani kan natuurlijk wel meer dan dat, zo liet hij vorig jaar nog zien door een heuvelrit te winnen vanuit de vlucht. Senne Leysen is de lul, die mag iedere vlakke rit de hele dag op kop gaan rijden. Oscar Riesebeek is ook van de partij. Die reed nog wel eens goed in het verleden, maar dit jaar is het echt dramatisch. Dat zal toch ook vooral knechten worden in de vroege uurtjes. En dan hebben ze Nicola Conci nog, een van de weinige klimmers van Alpecin. Geen klimmer voor een klassement, die moet het ook maar gewoon gaan proberen vanuit de vlucht. Sprinten met Groves en een beetje vrijbuiten met de rest, er doen slechtere ploegen mee.

Zoals Astana Qazaqstan Team, om maar even een dwarsstraat te noemen. Mark Cavendish is daar de grote blikvanger, maar zoals iedereen wel zag aankomen is hij na zijn vertrek bij Quick Step wederom niet vooruit te branden. Alhoewel, hij werd wel nog derde in de Scheldeprijs. Dat was een prima resultaat, verder houdt het niet op. Het helpt natuurlijk ook niet mee dat hij amper steun ontvang van zijn ploeg. Kijk alleen al naar welke renners hij mee heeft gekregen naar deze Giro. Moet Gianni Moscon de sprint gaan aantrekken? Die haalt tegenwoordig gelukkig nergens meer de finish. DNF na DNF na DNF, schitterend. Cristian Scaroni dan? Die kennen we eigenlijk niet zo goed, maar is stiekem wel een van de betere renners van het huidige Astana. Toch een paar mooie ereplaatsen bij elkaar gefietst de afgelopen tijd, hij is relatief snel dus Cavendish zal het vooral van hem moeten hebben. En Simone Velasco, die kan ook nog wel wat. Wel wat meer een jongen voor het geaccidenteerde terrein, 17e in de Amstel Gold Race en 19e in Luik-Bastenaken-Luik, ik bedoel maar. De neppe wereldkampioen Samuele Battistella begon goed aan het jaar, maar komt er de laatste tijd ook niet aan te pas. Normaliter een jongen voor het werk in de heuvels, maar de laatste tijd vooral ziek, zwak en misselijk. Houden we Joe Dombrowski, Vadim Pronskiy en Luis Leon Sanchez over. Dombrowski is een van mijn gezworen vijanden omdat hij een paar jaar geleden Mikel Landa uit de Giro kegelde, het is goed om te zien dat Dombro dit jaar tot nu toe volledig anoniem is. Pronskiy is een klimtalent, maar hij weet dat met name dit jaar bijzonder goed te verbergen. Luis Leon Sanchez is inmiddels 39, maar Murcianen zijn niet kapot te krijgen. Nog steeds een van de beste renners van Astana, al zegt dat tegelijkertijd heel veel over Astana. Vergane glorie.

Bahrain-Victorious, die naam klopt net wat minder sinds de politie een aantal keer op de stoep heeft gestaan. Maar toch, nog steeds een ploeg om rekening mee te houden. Op papier is Jack Haig de kopman, Haig is een bijzonder sterke klimmer die de laatste jaren nogal wat pech heeft gehad. Twee jaar op rij na een paar dagen uitgevallen in de Tour, twee keer ook vrij zwaar geblesseerd. Vooral de valpartij van vorig jaar hakte er flink in, het heeft enorm lang geduurd voor hij weer een beetje terug op niveau was. Dat gebeurde eigenlijk zelfs pas een paar weken geleden, in de Tour of the Alps. Daar werd hij derde in het eindklassement, de kans is dus aanwezig dat we de komende weken nogal wat gaan horen van Jack. Als hij tenminste een keer op z'n fiets blijft zitten. En geen corona krijgt. Dat ging mis bij Gino M�der, die daardoor de Giro mist. Zijn vervanger is Yukiya Arashiro, niet iedere ploeg heeft blijkbaar zo'n goedgevulde reservebank als Jumbo. Bahrein was eigenlijk van plan om met vier kopmannen te komen, maar ze houden er nog drie over. Naast Haig moeten we vooral kijken naar Santiago Buitrago en Damiano Caruso. Buitrago is goed op dreef dit jaar, terwijl hij vorig jaar al een rit won in de Giro en 12e werd in het klassement. Je zou op basis van zijn resultaten dit jaar het idee krijgen dat hij dit jaar nog wel eens wat hoger kan gaan eindigen. Damiano Caruso blijft een bijzonder verhaal, die werd in 2021 uit het niets tweede in de Giro. Ik zou niet direct durven te zeggen dat hij dat dit jaar gaat herhalen, maar ik wil het ook weer niet uitsluiten. Recent nog derde geworden in de Ronde van Romandi�, hij is dus dik in orde. Al had wel zo'n beetje iedereen daar corona, dat zou een adder onder het gras kunnen vormen. In zijn eigen Ronde van Sicili� ging hij zich recent overigens ook nog mensen in de massasprints, ik blijf me verbazen over Caruso en ik neem hem sowieso op in alle pooltjes. Ik weet niet of ik dat direct ga doen met Jonathan Milan. Een groot talent, zowel op de baan als op de weg. Heeft ook al mooie dingen laten zien op de weg, maar de resultaten zijn nogal wisselend. Als snelle man kan hij uitgespeeld worden in menig sprint, maar zijn laatste resultaten laten vooral veel DNF's zien. Als hij mag gaan sprinten kan hij rekenen op de ervaring van Andrea Pasqualon, terwijl Jasha S�tterlin waarschijnlijk heel veel bidonnen mag gaan halen. Edoardo Zambanini maakt de ploeg rond, daar heb ik nog niet direct een mening over. Heeft een paar keer laten zien wel te kunnen klimmen, heeft een paar keer laten zien wel snel te zijn, heeft vooral vaak laten zien niet goed te zijn.

De volgende ploeg is Bora-Hansgrohe, een ploeg die voorlopig nog niet zal verdwijnen uit het peloton. Bora heeft immers voor een paar jaar bijgetekend. Aleksandr Vlasov is daar de kopman, maar Vlasov valt me tot nu toe nog een beetje tegen dit jaar. Zoals eigenlijk heel Bora tegenvalt, zeker als je het vergelijkt met voorgaande jaren. Vlasov rijdt ook weer niet slecht rond, maar je verwacht meer van hem. Mede daarom zijn mijn verwachtingen nu niet hooggespannen, al kreeg Bora het vorig jaar natuurlijk wel voor elkaar om de Giro te winnen met Hindley en dat zag ook niemand aankomen. De tweede kopman bij Bora is Lennard K�mna, die hier blijkbaar voor het klassement wil gaan. Hij werd vierde in de Tirreno en recent nog zesde in de Ronde van de Alpen, waar hij ook een rit won. Dik in orde, en met de tijdritkilometers erbij in deze Giro kan hij vast een eind komen. Al zou het me ernstig verbazen als hij echt heel erg vooraan gaat eindigen tijdens de zware bergritten, maar er zijn al vreemdere dingen gebeurd. Aleotti is een talent dat een beetje blijft hangen, die zet eigenlijk geen enkele stap vooruit. Vorig jaar 72e in de Giro met als beste resultaat een 18e plaats in de 18e rit, als ik kijk naar zijn prestaties dit jaar verwacht ik nu ongeveer hetzelfde. De eeuwige Cesare Benedetti, inmiddels een Pool, doet ook weer mee. Pelotonvulling. Nico Denz, dat blijft altijd een vreemde patriot. Kan er helemaal niets van, tot hij ineens vierde wordt in de proloog van Romandi�. Om daarna weer uit beeld te verdwijnen, uiteraard. Verwacht tijdens deze Giro ��n keer een goede dag van Denz, en daarna niets meer. Bob Jungels, tja, nee, dat is 'm ook nog niet dit jaar. Niet goed in Romandi�, dan is het heel lastig om nu wel ineens goed te zijn. Patrick Konrad kan dan wel weer bouwen op een paar mooie resultaten, recent nog 8e in Luik en tweede in Frankfurt. Als hij een paar keer in de vlucht terechtkomt kan hij zomaar een ritje gaan winnen. Al valt het bij Konrad ook nooit uit te sluiten dat hij er alles aan gaat doen om zo geruisloos mogelijk 16e te worden in het klassement. Houden we Anton Palzer over. Jongen met een Red Bull-helm, de enige manier voor hem om op te vallen. Hebben ze bij Bora opgepikt vanuit een andere sport, want daar ligt gezien Evenepoel en Roglic natuurlijk de sleutel tot succes. Nouja, laten we zeggen dat het succes wisselend is. Het kan ook tegenvallen, enorm tegenvallen.

Over tegenvallen gesproken, Cofidis! Die komen aanzetten met de meest nutteloze ploeg ooit, al denken Simone Consonni en zijn snor daar anders over. Simone denkt dat hij wel een paar sprintjes kan winnen. Nou, Simone, ik denk van niet. Davide Cimolai moet hem daarbij gaan helpen, voor zover die niet stiekem voor zijn eigen kansloze kansen gaat. Francois Bidard is al acht jaar prof, omdat hij toevallig uit Frankrijk komt. Uit welk ander land hij ook was gekomen, prof was hij nooit geworden. We hebben een stuk of 80 renners uit Frankrijk in de World Tour en 40 daarvan horen er niet in thuis. Ik kijk ook zeer zeker naar jou, Thomas Champion. Inleveren die achternaam, en snel een beetje. Thomas Abandon, dat past al beter. Ik had wel het idee dat het nog iets kon worden met Alexandre Delettre, een voormalig Delkogod. Maarja, Cofidis is geen Delko. Einde verhaal. Jonathan Lastra is inmiddels ook tot de conclusie gekomen dat ze de zaken zelfs bij het nietige Caja Rural nog beter regelen dan bij Cofidis, Jonny komt geen poot vooruit. Sneu. Hebben we voorts miniatuurklimmer Remy Rochas, nog een voormalig Delkogod. Die heeft wel eens goed geklommen, maar dan vooral in de kleinere koersen. In de Giro werd hij vorig jaar 71e en dat resultaat is volkomen logisch. Hugo Toumire heeft als onderscheidende kwaliteit dat hij een vieze snor heeft, wat dus helemaal geen onderscheidende kwaliteit is. Ik vind dat we alle Franse ploegen moeten opdoeken.

EF Education-EasyPost komt weer met een aangepast tricot aan de start en deze verdient niet de schoonheidsprijs. Maar het is wel gemaakt van gerecyled materiaal ofzo, hoera. Uran draagt rugnummer 71, maar we mogen aannemen dat in de praktijk toch echt Hugh Carthy de kopman is. Die is in ieder geval beter op dreef dit jaar, werd recent nog tweede in de Ronde van de Alpen. Uran werd 18e in de Itzulia, hij kan ineens uit het niets weer vrij goed zijn, maar dan is hij waarschijnlijk alsnog een stuk anoniemer dan Carthy. Steun krijgen ze onder meer van een duo uit Ecuador, Jonathan Caicedo en Alexander Cepeda. Caicedo won ooit nog op de Etna, godbetert, maar zal nu gewoon mogen knechten. In Alexander Cepeda trapt hopelijk niemand meer. Is ieder jaar opnieuw gruwelijk op de brommer in de Ronde van de Alpen, om daarna in de Giro helemaal niets te laten zien. Dat gaat ook nu weer gewoon het geval zijn. Stefan de Bod doet ook mee, dat is heel leuk voor Stefan. Prima coureur, maar de uitschieters ontbreken. Wel een Afrikaan, altijd goed. KUDUS had hier ook moeten zijn, maar die is op het laatst afgevallen. Ik ben ziedend. Ben Healy doet wel mee, dat is iemand waar mensen heel veel van verwachten. Op zich logisch gebaseerd op zijn jaar, hij is dit jaar echt ineens belachelijk goed geworden. Maar ook echt goed rijden in de Giro, voor een klassement? Ik kan het me met de beste wil van de wereld niet voorstellen. Laat hem maar lekker aanvallen en voor een rit proberen te gaan, veel beter idee. Bettiol doet ook mee, maar die heeft na een vliegende start Down Under mede door pech daarna niets meer laten zien. Dat hij als Italiaan de Giro wil rijden is logisch, maar ik weet niet in hoeverre het zin heeft. Magnus Cort maakt de ploeg rond, hij komt weer terug naar de Giro met hetzelfde doel als vorig jaar. Hij wil een rit winnen, zodat hij in alle grote rondes een keer een rit heeft gewonnen. Vorig jaar was hij er een paar keer dichtbij, maarja, dan moet je natuurlijk niet in de sprint verliezen van Dries De Bondt of all places. In ieder geval, een interessante ploeg met een hoop renners die iets kunnen gaan doen.

We komen uit bij EOLO-Kometa, waar twee duidelijke kopmannen zijn te vinden. Natuurlijk Lorenzo Fortunato, de klimmer van dienst. Won twee jaar geleden een etappe en eindigde als 16e in het klassement, vorig jaar won hij geen rit en werd hij 15e. Dit jaar wordt hij 14e dus, logisch. Lijkt wel weer een stap vooruit te hebben gezet, sterk in de Ronde van de Alpen en de tegenstand belachelijk gemaakt in Asturi�. Hij zal waarschijnlijk anoniem voor z'n klassementje gaan waardoor we hem niet veel gaan zien, maar voor EOLO is dit natuurlijk een enorme topper. Net als Vincenzo Albanese, die was lang geblesseerd en maakte pas vrij laat zijn debuut dit jaar, maar vanaf de eerste koers is hij meteen aan het schroeien. Iedere dag een ereplaats op Sicili� en recent in Asturi� twee keer tweede. Leuke naam voor in de heuvels en her en der een sprint. Ze nemen bij EOLO verder de hele familie Bais mee. Davide en Mattia hanteren allebei hetzelfde trucje, zoveel mogelijk plaatsnemen in iedere vlucht. We gaan de naam Bais vaak horen passeren de komende weken. De ene dag zal Davide in de vlucht zitten, de volgende dag Mattia. En dan de dag daarna zitten ze allebei in de vlucht. Dat wordt lachen, joh. Erik Fetter doet mee want Kometa is een Hongaarse sponsor. Francesco Gavazzi, inmiddels 38, doet mee, want hij is inmiddels 38 en heeft dus een hoop ervaring. Geen benen meer, maar wel ervaring. Mirco Maestri boekt zo nu en dan merkwaardig genoeg een goed resultaat, verder toch ook vooral een jongen voor menig vlucht. Diego Sevilla is heel slecht, maar EOLO is toch ook deels een Spaanse ploeg en daarom moet er een Spanjaard meedoen. Ik had meteen Fernando Tercero laten debuteren, maar ze hebben gekozen voor de nutteloze Sevilla. Erg jammer.

Er komt nu een lange naam aan: Green Project-Bardiani CSF-Faizan�. Of simpelweg Bardiani, voor vrienden. Ik verheug me enorm op het debuut van Henok Mulubrhan in een grote ronde. Een van drie Eritree�rs aan het vertrek, dat is een mooi aantal. Met KUDUS erbij was het nog mooier geweest, maar hier kunnen we ook mee vooruit. Afrikaans kampioen Henok mag zijn mooie shirtje drie weken gaan tonen aan de wereld, hopelijk door zichzelf een aantal keer in de vlucht te knokken als het terrein wat geaccidenteerder is. Verder kijken we bij Bardiani vooral naar Filippo Fiorelli, die gaat zich in iedere sprint mengen terwijl hij ook nog best aardig over een heuvel komt. Luca Covili is een redelijke klimmer. Niet fantastisch, niet buitengewoon, nee, eerder gewoon. Davide Gabburo is goed voor de sfeer, terwijl Filippo Magli voor mij een vrij onbekende naam is. Zelfs voor mij, kun je nagaan. Reed vorig jaar nog zijn rondjes in het Italiaanse amateurcircuit. Won de Coppa Penna en werd derde in de G.P. Citt� di Vinci, dat soort werk. Genoeg reden voor Bardiani om hem een contract te geven en een paar maanden later doet hij gewoon mee aan de Giro. Dit wordt niks, maar toch leuk voor Filippo. Martin Marcellusi, dat wordt misschien al een ander verhaal. Sterk gereden in Frankfurt, als hij die benen meeneemt naar Itali� gaan we hem en zijn ondergekalkte arm misschien wel een keer in beeld zien. Op zijn borst heeft hij zijn initialen laten zetten, om maar even aan te geven met wat voor type we te maken hebben. Alessandro Tonelli is de lokale lul voor de vlucht van de dag en Samuele Zoccarato zullen we ook vooral op die manier in beeld gaan zien.

Nu we het groene project van Bardiani hebben behandeld komen we uit bij Groupama-FDJ, het bewijs dat we misschien toch niet iedere Franse ploeg moeten opdoeken. Ik overweeg een uitzondering te maken voor de mannen van Madiot, al was het maar om Pinot nog eens te zien. Hij is bezig aan zijn laatste jaar als prof en dus gaat hij beginnen aan zijn laatste Giro. Hij sukkelt met de rug, met zichzelf, met alles en iedereen, maar in Romandi� liet hij zien toch in orde te zijn. Tweede op Thyon 2000, een bemoedigend resultaat. Het zou wel mooi zijn om hem in een paar bergritten nog een keer te zien vlammen. Als ik hem was zou ik lekker voor een rit gaan, maar wie ben ik. Het klassement kan ook, maar dan moet je wel drie weken uit de problemen zien te blijven en dat gaat vaak mis. Hij wordt ondersteund door Bruno Armirail, die dit jaar wel heel erg onzichtbaar is. Ignatas Konovalovas doet ook mee, Joost mag weten waarom. Die is over 10 jaar waarschijnlijk nog steeds prof, terwijl niemand weet wat zijn functie is. Dat is dan al duidelijker bij Stefan K�ng, die krijgt deze week twee prachtige kansen geboden om weer eens mooi tweede te worden in een tijdrit. Fabian Lienhard doet ook mee, dat moet dan ter ondersteuning van Jake Stewart zijn zeker? Maar Jake heeft nog geen fatsoenlijke sprint gereden dit jaar. Neig ik er toch weer naar dat we de Franse ploegen moeten opdoeken. Daar dacht een Italiaanse wegbestuurder precies hetzelfde over, want die besloot grappenmaker Rudy Molard omver te fietsen. Maar Rudy is niet kapot te krijgen, die gaat gewoon van start. Lars van den Berg ook, die kan er he-le-maal niets van. Toch gewoon een nieuw contract gekregen, de SEG-maffia moet ook opgedoekt worden.

De gehanteerde alfabetische volgorde brengt ons richting de INEOS Grenadiers, waar ze een verzameling subtop bij elkaar hebben verzameld. Alhoewel, Tao Geoghegan Hart won natuurlijk ooit de Giro. Ik snap nog steeds niet hoe, maar goed. Dit jaar is Tao ook enorm goed op dreef, onder meer met een derde plaats in de Tirreno en eindwinst in de Ronde van de Alpen. Twee ritzeges ook, dat rondje ging hem goed af. Zou nu ook de kopman moeten zijn, me dunkt, al hebben ze intern ook nogal veel vertrouwen in Geraint Thomas. Dat lijkt mij niet, die rijdt echt heel erg slecht rond. Maar blijkbaar zijn ze op een dusdanige manier aan het pieken dat hij in de derde week moet vliegen. Jammer alleen voor Geraint dat hij tegen die tijd al vijf keer is uitgevallen. Nee, kom op, Thomas, daar gaan we niet meer aan beginnen. Laten we de sport nog wel een klein beetje serieus houden, aub. Het vlaggetje is niet talrijk aanwezig deze Giro, WE zullen vooral moeten hopen op de werken van Thymen Arensman. Maar Thymen zit er nog niet echt lekker in bij Ineos. Thymen zit er nooit lekker in, krijg je het idee. Daarom verwacht ik er niet veel van, deze Giro. De vorm is niet echt aanwezig en bij enkele ploeggenoten is dat veel meer het geval. Zelfs Pavel Sivakov, alleen in zijn eigen hoofd kopman, is beter in orde. Veel zin in zijn anonieme ereplaats in het eindklassement. Gaan we niets van horen en dan blijkt uiteindelijk dat ie 9e is geworden, weet je wel. Laurens De Plus mag voor al deze middelmaat op kop gaan rijden. Dat gaat hem de laatste tijd wel weer wat beter af. Het niveau van zijn ene jaar bij Jumbo haalt ie nog niet, maar hij haalt in ieder geval enig niveau. De echte blikvanger van Ineos is voorts natuurlijk Filippo Ganna. Na zijn zesde plaats in Roubaix hebben we hem even niet meer gezien, maar hij gaat natuurlijk minstens een van de twee tijdritten naar zijn hand zetten. En hij heeft ook al een paar keer geprobeerd ver te komen in een klassement dit jaar. Tweede in San Juan, tweede in de Algarve, misschien gaat die mafkees ook wel bergop aan proberen te klampen. Niet doen, Filippo. Of, nouja, voor de beelden, het heeft ook wel weer iets. Een voor allen en iedereen voor zichzelf. Behalve Salvatore Puccio en Ben Swift dan, die doen mee omdat je toch aan acht man moet zien te komen. Puccio is ook altijd nog wel van nut als je een paar concurrenten wil uitschakelen, terwijl Swift soms ineens snel kan zijn, al is dat inmiddels alweer even geleden.

Intermarche-Circus-Wanty stal vorig jaar de show met ritzeges voor Bini en Jan Hirt. Dit jaar heb ik daar wat minder vertrouwen in. Lorenzo Rota is altijd een gevaarlijke klant, hij kan in menig heuvelrit vooraan eindigen, al dan niet vanuit de vlucht, maar winnen is voor hem bijna onmogelijk. Vorig jaar het sprintje verliezen van Oldani was typerend, en tegelijkertijd heel mooi. Rota denkt altijd alleen maar aan zichzelf, het is altijd mooi als zulke types het deksel op de neus krijgen. Intermarche bouwt verder vooral op Niccolo Bonifazio, die mag gaan sprinten. Dat zal niet veel opleveren, maarja, een alternatief hebben ze ook weer niet echt. Op Arne Marit kunnen ze nog niet rekenen, dat is voor over een paar jaar. Sven Erik Bystrom doet voor het eerst mee aan de Giro. Dat zal hij nooit vergeten, maar wij wel. Laurens Huys is een klimmer, als je alle klimmers die daadwerkelijk kunnen klimmen even niet meetelt. Simone Petilli, zie hiervoor. Ik vind Laurenz Rex dan wel weer een grappige renner, die hebben we al een paar keer sterk zien koersen in het voorjaar. Ik weet niet wat hij in de Giro gaat doen, waarschijnlijk niets, maar het is wel een prima coureur. Reintje Taaramae is er ook nog, een sympathieke jongen die graag op hoogtestage gaat in Rwanda en dan ook meteen al zijn kleding doneert. Rein is inmiddels 36, maar boekt toch nog aardige resultaten. Al zijn het vaak ook wel nutteloze resultaten, 15e in de Itzulia, 25e in Romandi�, hij zal het dan toch van een geslaagde vlucht moeten hebben.

Israel-Premier Tech is de volgende ploeg, weer een ploeg met een ander tenue deze Giro. Dat maakt verder niet uit, we gaan deze jongens amper in beeld zien rijden. Domenico Pozzovivo is de kopman, 40 jaar oud en vorig jaar nog heel sterk in de Giro totdat hij zichzelf weer eens uitschakelde middels een valpartij. Vorig jaar reed hij rond met de Visbeekbonus, nu met de Israelminus. Dat wordt dus helemaal niets, sorry. Kunnen we ook zeggen over de rest van de ploeg. Seb Berwick leek in Australi� een groot klimtalent, in Europa blijkt dat niet het geval te zijn. Simon Clarke won vorig jaar een rit in de Tour, die over de kasseien, en ook dit jaar boekte hij toch wel een paar redelijke resultaten. Ik durf daarom niet meteen te zeggen dat we niets van hem gaan horen, maar we gaan niets van hem horen. Iemand waar ik wel wat van hoop te horen is Marco Frigo. Vooral omdat ik Marco Frigo in beeld wil zien afdalen. Hij daalt als een, nouja, frigo. Als een koelkast gaat hij vierkant omlaag. We hebben al slechte dalers aan het werk gezien, maar Marco spant de kroon. Die verliest iedere afdaling 25 minuten, ik hoop echt dat de camera's dit de komende weken een keer gaan registreren. Als de weg alleen maar omhoog loopt een best aardige klimmer, overigens. De man achter deze ploeg komt uit Canada en daarom rijden er een aantal Canadezen voor deze ploeg, waaronder Derek Gee. Kan er nteis van, maar is wel Canadees. Matthew Riccitello, dat is dan wel echt weer een talent. Ja, een talent bij Israel, het kan. De Amerikaan is op weg om een ontzettend goede klimmer te worden. Dat zal nu waarschijnlijk nog niet direct gaan blijken, maar dit is er echt wel eentje voor de toekomst. Mads Wurtz Schmidt is een dommekracht en Stevie Williams is een merkwaardige renner waarbij het nooit draait. Reed wel weer vrij aardig in Frankfurt, maar dat houdt automatisch in dat ie nu weer een aantal weken niet vooruit te branden is.

De meest bijzondere ploeg van deze Giro is nu al Jumbo-Visma. Ik ga je nu iets vertellen over acht renners, waarbij het zomaar zo zou kunnen zijn dat er dadelijk toch ineens weer een paar andere renners aan het vertrek staan. De hele ploeg van Jumbo-Visma is de afgelopen dagen door elkaar geschud, het zit ze bepaald niet mee. Tobias Foss? Corona. Robert Gesink? Corona. Wilco Kelderman? Wilco Kelderman. Goed, geen Foss, geen Gesink, geen Kelderman, bellen we toch een paar andere jongens? Wat dacht je van Jos van Emden? Corona. Sam Oomen dan maar? Voorlopig wel. Jantje Tratnik? Aangereden door een omaatje. Nou, dan halen we Tom Gloag maar. Het scheelt dat Jumbo over een sterke bank beschikt en dat ze nog steeds met een behoorlijke ploeg aan komen zetten, maar ideaal is anders. Ten opzichte van de beoogde ploeg mis je alsnog wel een stukje kwaliteit. Vooral Tratnik ga je wel missen, de rest zou nog enigszins op te vangen moeten zijn. De kopman blijft evenwel Primoz Roglic, nochtans zelf een behoorlijke pechvogel. Die krijgt sowieso binnen een paar dagen te maken met corona of een valpartij en dan kan de tv uit. We hebben Roglic en Jumbo nodig om deze Giro een beetje spannend te maken. Roglic is de enige die Evenepoel kan bedreigen, zoals hij ook liet zien in de Ronde van Cataloni�. Dat waren wel vermakelijke duels. Hopelijk maakt Roglic niets mee, de koers heeft hem echt nodig. Fred Wright is in ieder geval niet van de partij, dat scheelt! Hij wordt ondersteund door Edoardo Affini, die veel werk mag opknappen op het vlakke. En wellicht in een tijdrit nog voor een verre ereplaats kan gaan. Koen Bouwman won vorig jaar twee ritten en de bergtrui in de Giro, dat blijft raar. Dat kwam toen volledig uit het niets, Roglic moet hopen dat Koentje nu ook weer uit het niets wonderbenen heeft. En hij moet hopen dat Rohan Dennis het kan opbrengen om zich nog even drie weken te motiveren. Dennis gaat er aan het eind van het seizoen mee stoppen en eigenlijk lijkt hij er nu al wel klaar mee te zijn. Een stoorzender, die oorspronkelijk niet was voorzien. Hij kan ineens een Giro uit z'n dijen kletsen zoals in 2020, maar de kans is groter dat hij over een week op Instagram een foto van zichzelf plaats met een spuit hero�ne in z'n arm. Michel Hessmann debuteert in een grote ronde. Werd vorig jaar derde in de Ronde van de Toekomst en op basis daarvan verwacht je het een en ander van hem, maar bij Jumbo zetten ze hem vooral in als eerste knecht, zo'n beetje. Dat wordt op kop rijden en bidonnen halen. Door het voorspelbare wegvallen van Kelderman werd Sepp Kuss opgetrommeld en dat is natuurlijk wel een nuttige kracht. Een onvoorspelbare kracht ook, maar gezien het parcours hoeft hij pas in de derde week goed te zijn. Tom Gloag is op het allerlaatste moment ingevlogen, en pas net bezig aan zijn eerste jaar als prof. Verre van ideaal allemaal, maar het is wel een groot talent. Niet zo stuurvaardig, een nieuwe Kelderman is geboren. De steeds verder van de top wegdrijvende Sam Oomen maakt de selectie compleet. Leuke jongen, steeds minder leuke resultaten. Alsnog een aardige knecht, zeker gezien de omstandigheden. Een flink onthoofd Jumbo, maar alsnog een selectie waar menig ploeg jaloers op zou zijn.

Bij Movistar is Fernando Gaviria de kopman. Hij mag lekker gaan sprinten. Dat levert de laatste jaren steeds minder aansprekende resultaten op, maar dit jaar is hij relatief gezien behoorlijk goed bezig. Recent nog een rit gewonnen in Romandi�, ik bedoel maar. We mogen van hem verwachten dat hij ook hier wel een etappe gaat winnen. Steun zal hij krijgen van Max Kanter, zelf ook een sprinter. Kanter nog steeds niet van natuurlijk, maar toch. Baanrenner Albert Torres zal ook vast plaatsnemen in de trein, meer nut kan ik voor hem niet verzinnen. Zet Rojas erbij en je hebt iets dat enigszins acceptabel is. De rest van de ploeg bestaat uit klimmers. Op dat gebied is Einer Rubio de kopman, die dreumes won dit jaar een rit in de UAE Tour en werd recent tweede in Asturi�. De grote Fortunato was een maatje te groot, maar dat is logisch natuurlijk. Will Barta is op zoek naar een nieuw contract, dat kan grappige situaties gaan opleveren. Carlos Verona, de enige binnen Movistar met een IQ boven de 85, gaat waarschijnlijk van ploeg veranderen. Zal vast de reden zijn dat ze hem nu naar de Giro sturen. Een goede luitenant, alleen dan nu zonder echte kopman. Het wellicht dan maar gaan proberen vanuit de vlucht. Dat advies zou ik ook geven aan Oscar Rodriguez. We wachten nog altijd op een herhaling van La Camperona.

Team Arkea-Samsic, het volgende bewijs dat Franse ploegen geen bestaansrecht hebben. Warren Barguil is de kopman, maar Warren is dit jaar nog niet echt op dreef. Heel weinig verwachtingen van. Maxim Bouet, mijn verwachtingen zouden niet lager kunnen zijn. David Dekker, SEG-maffia. Thibault Guernalec, met een extra l in z'n naam, die staat waarschijnlijk voor loser haha. Michel Ries, duidelijk geen Riis. Alan Riou, DNF, OTL, DNF, DNF, DNF, DNF, DNF, DNF, DNF, DNF, DNF, DNF. Gewoon prof, he? Clement Russo, een soort van sprinter, maar dan in een wereld waar de concurrentie op een omafiets moet sprinten. Alessandro Verre is dan nog wel een beetje een talent, maar nee, het is voorlopig te mager. Deze ploeg zou echt uitgesloten moeten worden van deelname, hier kun je in de Ronde van Duitsland nog niet mee aan komen zetten.

Toch kan het altijd nog erger. Ik wil jullie niet zo graag voorstellen aan Team Corratec-Sella Italia. Die ploeg heeft ��n goede renner, het Argentijnse fenomeen Nico Tivani. Ik keek er wel naar uit om weer ouderwets een tot de nok toe met doping gevulde Argentijn te zien schroeien, maar dat feest gaat niet door. Tivani is ziek, al las ik later dat hij zijn visum heeft laten verlopen. Daardoor missen we het enige leuke element van Team Corratec, de ploeg die eigenlijk een voortzetting is van Vini Zabu. Dat was al jaren een dramatische ploeg die niets toe wisten te voegen aan de Giro. Een ploeg gevuld met renners die overduidelijk hun plekje in de ploeg hadden gekocht. Dat mag niet, maar vooral bij de kleinere ploegen is het schering en inslag. Corratec is weer zo'n ploeg, en dus zitten we tegen deze ellende aan te staren. Valerio Conti zal de kopman mogen uithangen. Reed in het verleden nog voor UAE en heeft zich wel eens een goede klimmer getoond. Won ooit zelfs nog een rit in de Vuelta. Dat is wel lang geleden inmiddels, tegenwoordig bakt hij er eigenlijk niets meer van. Hij werd 20e in de Ronde van Sicili�, dat laat zich vermoedelijk vertalen naar een 100e plaats in deze Giro. De sprinter van dienst is mijn nieuwe aartsvijand, Nicolas Dalla Valle. Die klootzak heeft een van mijn Baskische vrienden in het ziekenhuis laten eindigen. In de Saudi Tour wilde Andoni Lopez de Abetxuko namens Euskaltel gaan sprinten, maar Dalla Valle besloot anders. Hij keek Andoni recht in de ogen aan, stuurde zijn kant op en beukte hem van de fiets. Het leverde Dalla Valle een diskwalificatie op, en Lopez de Abetxuko een hoop botbreuken. Dalla Valle bood uiteraard nooit zijn excuses aan, en terwijl Lopez de Abetxuko nog steeds aan het herstellen is mag Dalla Valle de Giro rijden. Het leven is niet eerlijk. Ik hoop dat Dalla Valle zelf een keer op de grond eindigt, het liefst meteen tijdens de tijdrit. Wat een proleet. Stefano Gandin en Alessandro Iacchi kunnen er helemaal niets van, terwijl Alexander Konychev alleen maar de zoon is van Dmitri Konychev. Charlie Quarterman is de slechtste renner van de hele ploeg, ik ben er 100% zeker van dat hij zijn plaatsje heeft gekocht. De Servi�r Veljko Stojnic is een van de minst slechte renners aldaar, maar hij is nog steeds heel slecht. Karel Vacek was in zijn tijd als junior een van de grote concurrenten van Evenepoel, daarna is hij een van de grootste concurrenten van de bezemwagen geworden. Hopeloze ploeg, ik snap er ook echt helemaal niets van dat ze een wildcard hebben gekregen.

Nog vier ploegen te gaan, waaronder het altijd lachwekkende DSM. Andreas Leknessund is daar de kopman. Een groot talent, ooit, maar het komt er niet helemaal uit bij DSM. Moet snel weg daar, wat ongetwijfeld ook gewoon gaat gebeuren. Een klimmer, als het draait. Je zou denken dat ze bij DSM gaan sprinten met Alberto Dainese, maar dat zou ook zomaar heel anders kunnen uitdraaien. Dainese zou oorspronkelijk niet eens rijden, het was dat Henri Vandenaabele uitviel en ze nog een lul nodig hadden. Dainese won vorig jaar godbetert een sprint in de Giro, maar kreeg daarna ruzie met het politbureau. Hij heeft daarna aangegeven te willen vertrekken en staat sindsdien op de shitlist. Hij mag geen leuke koersen meer rijden en ook niet meer sprinten in de koersen die hij wel rijdt. Sympathiek. De kans is dus groot dat DSM deze Giro zal kiezen voor Niklas M�rkl en Marius Mayrhofer als sprinters. Ik kijk ontzettend uit naar deze shitshow, dat geef ik eerlijk toe. Mayrhofer die naar de 12e plaats mag gaan sprinten terwijl je ook over Dainese beschikt, haha. Echt zo'n heerlijke ploeg, ik kan me daar eindeloos over blijven verbazen. Jonas Hvideberg hebben ze ook nog. Opgepikt bij Uno-X als groot talent, ge�indigd in de goot. Als 'klimmers' nemen ze verder ook nog Florian Stork, Martijn Tusveld en Harm Vanhoucke mee. Ja, dan weet je het wel he? Franse licentie geven en opdoeken.

Over Team Jayco-Alula durf ik geen kritische noot te kraken, want die worden gesponsord door Saoedi-Arabi�. Voor je het weet stap ik een ambassade binnen en ga ik in 35 stukjes weer naar buiten. Moeten we niet hebben. Michael Matthews gaat derhalve iedere sprint winnen, Alessandro De Marchi gaat zijn ploeggenoten verrijken met al zijn ervaring en neemt wellicht plaats in een goede vlucht. Eddie Dunbar komt voor het klassement en dat gaat natuurlijk een grandioos succes worden. Michael Hepburn komt om te knechten en omdat hij nou eenmaal ieder jaar de Giro rijdt. Lukas P�stlberger won zelfs nog ooit een rit in de Giro, topper. Ik heb nooit gezegd dat Callum Scotson, die er niets van kan, er niets van kan, geweldige renner. Ik weet niet eens wie Campbell Stewart is, dus dan kan ik er ook niets lulligs over zeggen en Filippo Zana is de Italiaanse kampioen, hij mag zijn klimmersbenen voor eigen volk gaan tonen en als dat niet lukt hebben ze altijd Pieter Weening nog achter de hand om hem met een mes in z'n hand naar betere prestaties te stimuleren.

De voorlaatste ploeg op de lijst is Trek-Segafredo, waar liefst twee Eritree�rs aan het vertrek staan. Natnael Tesfatsion was altijd al voorzien, terwijl Amanuel Gebreigzabhier de vervanger is van Giulio Ciccone. De kopman van Trek is na het wegvallen van Ciccone Mads Pedersen geworden. Op de klimmers hoeven ze niet meer te letten, het kan nu vooral over de sprints van Pedersen gaan. Na ritten in Tour en Vuelta kan ook hij zijn trilogie gaan voltooien, dat wordt de komende weken de Deense obsessie. Ontzettend sterk in het voorjaar, als hij die benen mee weet te nemen naar de Giro gaat hij daadwerkelijk wel een ritje winnen. Hij zal worden ondersteund door Daan Hoole, twee meter aan ongemak op een fiets. De moedervlek van Alex Kirsch zal ook het nodige beulswerk mogen verrichten, en dan doet Otto Vergaerde ook nog mee. Bauke Mollema zou nu ineens de kopman moeten zijn als de weg omhoog loopt, maar Bauke is al voorzichtig met pensioen aan het gaan. Dat contract tot en met 2026 heeft hem een beetje lui gemaakt, ben ik bang voor Trek. Zag niemand aankomen, natuurlijk. Ik hoop mijn vrienden Amanuel en Natnael veelvuldig in de aanval te zien gaan. Vooral Natnael kan een gevaarlijke klant worden in de heuvelritjes, maar dan wel het liefst vanuit de vlucht. Amanuel is na zijn zware val in de Ronde van Cataloni� vorig jaar pas net weer een beetje op niveau, deze Giro komt eigenlijk te vroeg voor hem om echt een rol van betekenis te spelen, maar we hopen toch maar op het beste. Toms Skujins maakt de selectie rond, best een aardige renner maar ik kan er niets mee.

De laatste ploeg is zeker niet de minste. UAE Team Emirates sluit het rijtje af. Joao Almeida, met een bijzonder minderwaardig vlassnorretje, is de kopman aldaar. Derde in de Ronde van Cataloni�, heel ver achter Roglic en Evenepoel. Dat ligt nu ook voor de hand. Pascal Ackermann mag gaan sprinten, wat hem meestal niet zo goed afgaat. Dat dikke contract bij UAE heeft ook hem vrij lui gemaakt. De laatste bergrit van de Giro van vorig jaar werd gewonnen door Alessandro Covi, vanuit de vlucht. Sterke renner, maar wel met veel meer slechte dan goede dagen. Davide Formolo is wat ziekjes geweest, maar gaat nu toch mee ter ondersteuning van Almeida. Ryan Gibbons is dan weer eerder iemand die Ackermann mag ondersteunen. De vijfde Afrikaan in deze Giro, op zich geen onaardige score. Als het bergop gaat kijken we naast Almeida ook naar Brandon McNulty. Een jongen waar je niet echt op kunt rekenen. Soms weergaloos, soms loos. Zijn Itzulia was behoorlijk, in principe zal hij nu toch vooral in dienst moeten rijden. Van Almeida, of misschien wel van Jay Vine. Mensen verwachten heel veel van Jay Vine, wat ergens te begrijpen valt. Een van de beste klimmers van het peloton, dat liet hij vorig jaar nog in de Vuelta zien. Dit jaar ook al, door de Tour Down Under te winnen. Kan tegenwoordig ook tijdrijten, zo werd hij Australiaans kampioen. Maarja, uitgevallen in de UAE Tour eind februari en daarna geen koers meer gereden. Kan hij nu meteen op de afspraak zijn? En blijft hij drie weken op de fiets zitten? Dat ging vorig jaar ook weer mis in die Vuelta. Als alles draait een geweldige rennner, maar zijn onvermogen om op de fiets te blijven zitten zorgt ervoor dat het meestal niet draait. Onsympathieke teringlijer ook, ieder interview van hem is letterlijk 30 minuten geklaag over hoe amateuristisch zijn vorige ploeg was. Zelfs al heeft ie een punt, we weten het ondertussen wel. En hij vergeet dat hij zonder die vorige ploeg niet eens prof was geworden. Maar afijn. Jay Vine, kan een verrassing worden. Maar ik gun hem eigenlijk nog wel wat extra schaafwonden. De laatste naam die ik noem is die van Diego Ulissi. Acht ritten gewonnen in de Giro in het verleden. Een zekerheidje, al viel dat vorig jaar tegen. Dit jaar weer heel sterk in de koersen voorafgaand aan de Giro, maar het is de vraag hoeveel kansen hij krijgt om aan zichzelf te denken. Als we de rest van de ploeg bekijken zou dat wel eens tegen kunnen vallen. Straffe ploeg weer, maar wat wil je ook met dat budget.

Tot zover de deelnemerslijst. Er zijn twee kanshebbers op de eindzege, Evenepoel en Roglic. De andere kanshebbers gaan op een kwartier eindigen. Almeida, Vlasov, Hart, Vine, Thomas, Haig, Caruso, Carthy, Pinot, noem ze allemaal maar op, goede renners, maar op gepaste afstand.

De tijdrit wordt natuurlijk meteen een prooi voor Evenepoel, met Ganna en K�ng die op zijn hielen zullen zitten. Roglic in de buurt, en dan iemand als K�mna, ofzo. Mag je het na dit boekwerk mee doen als voorspelling.

quote:

Op zaterdag 6 mei 2023 12:21 schreef wimderon het volgende:
Renaat is toch altijd al een uilskuiken geweest?