[Itzulia 2023] #1

Zonder die ontzettende debiel van een Juanpe (en met iets betere positionering) wint Landa hier. Altijd tegen Landa.

quote:

Op woensdag 5 april 2023 17:55 schreef Immerdebestebob het volgende:

[..]
Is een vakantie in Baskenland de moeite waard? Ik zou haast zeggen van wel, of is er vaak slecht weer?

Nee, valt niks te beleven.

De derde rit van deze Itzulia werd gewonnen door de man met de uitstraling van een... ja, van wat eigenlijk? Bestaan er dingen met net zo weinig uitstraling als Jonas Vingegaard? Ik hoop het niet, voor die dingen. Vingegaard, mogelijk de saaiste persoon op aarde, tevens Tourwinnaar, won na een KNOTSGEKKE aankomst bij de bodega van Hika. Het was wel een vermakelijke rit, vooral aan het eind van de etappe volgden de muurtjes elkaar kort op. We zagen wat aanvalletjes, maar de grootste namen hielden zich in en besloten alles te zetten op de slotklim. Daardoor gingen er bijna een paar B-acteurs met de zege aan de haal, maar James Knox, Esteban Chaves en Juanpe Lopez werden op de slotmuur toch nog ingerekend. Te laat, want daardoor kon Juanpe Lopez iedereen in de weg rijden. In de laatste 500 meter van de rit werd het enorm smal en enorm steil. Dusdanig steil dat de organisatie had bedacht dat ze een paar mannetjes van Shimano met een reservefiets op de klim moesten posteren. Mede daardoor werd de klim nog smaller en dat had tot gevolgd dat een zwabberende Lopez Higuita richting de hekken drukte, uitgerekend op het moment dat er zo'n lul van Shimano stond. Higuita werd opgehouden en was daar niet van gediend, hij duwde Lopez dwars het peloton in. Of nouja, groep der favorieten, zoiets. Vingegaard had daar geen last van, dankzij goed werk van Valter zat hij ideaal gepositioneerd. Bijna iedereen achter hem had wel last van dit tafereel, waardoor Vingegaard min of meer de zege cadeau kreeg. Een aantal renners kwamen vanuit de achtergrond nog sterk opzetten, zoals Landa. Die had wel kunnen winnen, denk ik. Maarja, positioneren is geen onbelangrijk onderdeel van het verhaal. Het gebrek aan knechten brak hem op, waar Vingegaard dan juist weer won door zijn knechten. Hoe dan ook, zelfs met het oponthoud in de laatste kilometer bleven de verschillen behoorlijk beperkt. Deze Itzulia wordt een secondenspel, al vraag je je ook meteen af waar iemand nog tijd terug gaat pakken ten opzichte van Vingegaard. Landa lijkt voorlopig zijn grootste concurrent, en dan te bedenken dat ie hier eigenlijk aan de start stond als knecht van Bilbao. Het kan raar lopen. Jammer dat het geen incidentloze aankomst was, maar oké, we houden er wel weer memorabele beelden aan over. Wellicht ten overvloede: genoten van de fans. Op een willekeurige woensdag toch weer rijen dik op al die muurtjes, met nog een extra rij erbij op de aankomst. Heerlijk.






Welkom, welkom in de wereld van Omar Fraile. Ik kopieer even een vertaald stukje uit het dagblad van Gipuzkoa voor jullie:

quote:

Omar Fraile zou de etappe met start en finish in Santurtzi, de stad waar hij 32 jaar geleden werd geboren, op pantoffels kunnen lopen. De Biscayaanse wielrenner, de laatste Bask die zegevierde in de Tour – hij landde in glorie op het vliegveld van Mende in 2018 – kreeg de opdracht om de vierde dag van de Itzulia vorm te geven."Ik was opgewonden dat ze me belden om het podium te ontwerpen, maar ik stelde één voorwaarde: dat ze de route respecteren die ik heb voorgesteld", legt hij uit terwijl hij een pauze neemt in Peñas Negras, zodra de klim naar de La Asturiana-pas, de Gordiaanse knoop van een tour met een klassiek aroma, een continu op en neer. Het reliëf van Euskal Herria. “Het is een heel Itzulia-etappe. Mensen zullen gestraft aankomen”, benadrukt de Biscayan, die deze krant ontmoet bij het La Asturiana-portaal, in Santelices, Muskiz, om een ​​​​klim los te maken die het peloton zal verzamelen voordat hij de afdaling door het gebied van La Arboleda duwt en in gaat Santurtzi, waar het einde ook een extra zal vereisen. "Het eindigt op een harde helling, ongeveer 300 meter, die een helling van 8% zal hebben", waarschuwt Fraile.

Die Roberto Laiseka is eigenlijk ook maar een luiwammes, zeg. Belt ie Omar Fraile op of Omar even een rit voor hem wil ontwerpen. Dat heeft natuurlijk wel alles te maken met de start en finish in Santurtzi, want daar komt Omar Fraile vandaan. Maar alsnog, Roberto, jij komt hier ook uit de buurt, jij had hier zelf ook wel even wat in elkaar kunnen draaien. Dat heeft ie niet gedaan, en dus krijgen we tijdens deze vierde etappe een gemiddelde trainingsrit van Omar Fraile voorgeschoteld. Alles draait vandaag om Omar, hij moet het dan maar afmaken ook.



Op de vierde dag van de Itzulia van 2023 bevinden we ons in de volgende provincie, we zijn aangekomen in Bizkaia. In Santurtzi dus, om precies te zijn. Een plaatsje onder de rook van Bilbao, waar Omar Fraile dus werd geboren. Een paar jaar geleden reden we tijdens de Vuelta al eens door Santurtzi en toen kon Fraile op bovenstaande wijze door zijn eigen stad fietsen. Hij zal tijdens deze etappe hopen de handen in de lucht te kunnen steken. Hij heeft er in ieder geval alles aan gedaan. Neem ik aan, tenminste. Aan het ontwerp van de rit kan het alvast niet liggen. Na de start in Santurtzi rijden we door zo'n beetje alle steden langs de haven van Bilbao heen. Portugalete, Sestao, Barakaldo, het komt allemaal voorbij. In Sestao eindigde in de Itzulia van twee jaar geleden nog een rit, eentje die wel lijkt op deze rit. Ook toen volgde de klim naar La Asturiana aan het eind, met daarna een afdaling en dan bijna meteen de finish. Die lag toen in Sestao, nu een stukje verderop in Santurtzi. Ook toen een hoofdrol voor Omar Fraile, al was het Aranburu die met de zege ging lopen. Dat kreeg hij voor elkaar in de afdaling van La Asturiana, die afdaling zal nu ook wel weer een hoofdrol gaan spelen. Enfin, voorbij Barakaldo scheren we langs Bilbao, maar de stad betreden we niet. Bewaren we voor de Tour. We slaan na een tijd rechtsaf en rijden dan via een vallei het binnenland binnen. Via dorpjes als Alonsotegi en Zaramillo rijden we richting Sodupe, waar we van vallei wisselen en via Okondo gaan beginnen aan de eerste klim van de dag. Stiekem nog best een geestige klim, maar de positie in de rit zal ervoor zorgen dat het uiteindelijk weinig gevolgen zal hebben. Het gaat 2,5 kilometer aan bijna 7% omhoog, maar die kilometer aan meer dan 10% in het begin is wel meteen een leuke uitdaging. Na de klim dalen we af richting Llodio, een plaats in Araba. We zijn pas net in Bizkaia, maar Fraile heeft meteen een lus richting Araba in het parcours gegooid. Llodio noemen we in het Baskisch Laudio, de plek waar vorig jaar nog een rit van start ging in de Itzulia. Ook de plek van de GP Llodio, dat was ooit een 1.1-koers in de tijd dat er op het Iberisch schiereiland nog een heleboel profkoersen te vinden waren. In de Itzulia van 2021 kwamen we ook langs in Laudio, toen eindigden we boven het dorp op een loeiend steile klim waar Pogacar Roglic zou kloppen. In aanloop naar die klim reden we ook over Malkuartu, de eerste klim van vandaag. Vorig jaar reden we dan weer van Laudio naar Amurrio, en dat doen we nu ook. Na 46 kilometer komen we uit in Amurrio, waar Pello Bilbao vorig jaar Alaphilippe vloerde in de sprint. De kale trainer van Bahrein, Aritz Arberas, komt uit Amurrio. Hij had zijn pupil dus optimaal klaargestoomd om hem zodoende in zijn eigen dorp te laten winnen. Dat is toewijding.




Pello heeft nu een bijzondere trofee op de schoorsteenmantel staan, zoveel is duidelijk. Vanuit Amurrio rijden we nog een tijdje verder door Araba, rechtstreeks naar het zuiden richting Orduña. Die plek kennen we vooral van de Vuelta, met name toen we een paar jaar geleden twee keer over de Puerto de Orduña reden. Wat een schitterende klim is dat, die wil ik ook wel weer eens zien. Niet voor nu, je zou dan buiten het dorpje Orduña verder naar het zuiden moeten gaan, maar Orduña is het zuidelijkste punt van de rit. We keren om en pakken twee andere klimmetjes mee, die qua lastigheid niet op de Puerto de Orduña lijken. Piñar de la Choza (2,4 kilometer aan 6,8%) en San Julian (1,3 kilometer aan 7,3%), zo noemt Steef deze hupjes. Vrij smalle en bochtige wegen voorbij Orduña, dat we eigenlijk Urduña moeten noemen. Andere omgeving altijd in Araba, het verschil met Bizkaia kan amper groter zijn. In ieder geval, na het tweede hupje en de afdaling daarvan komen we al snel weer op een bredere weg terecht. Een wat vlakkere weg ook, al blijft het hier altijd op z'n minst glooiend. We komen door Arespalditza, of Respaldiza, en rijden dan een behoorlijk lange tijd rechtdoor richting Artziniega. Een typische weg in Araba. Recht, breed, golvend, weidse omgeving. Dat Respaldiza heeft overigens nog wel een bekende inwoner, niemand minder dan Iñaki Isasi! Een van de kamikazesprinters van het originele Euskaltel, je mist dat soort jongens meteen als hun naam dan spontaan uit het niets ineens weer een keer valt. Goed, we komen na een paar korte hupjes uit in Artziniega en daar begint de volgende officiële klim van de dag. Het gaat twee kilometer aan 8,4% omhoog naar Santa Koloma. Het vlakt wat af richting de top, op voorhand gaat het eerster tegen 9% omhoog. Een leuk Baskische klimmetje dus weer. Brede weg, dat is dan weer een beetje saai. Over die brede weg dalen we ook af richting een opmerkelijke plek. De Itzulia gaat weer vreemd. Na een paar meter La Rioja gaan we ditmaal een paar meter door de autonome regio Castilië en Leon fietsen. Het is echt maar een piepklein stukje, een paar kilometer, maar jeminee, toch gewoon vier verschillende autonome regio's gezien deze week. Het stukje Castilië en Leon bestaat vooral uit wildernis, we passeren één minimale nederzetting en daarna zijn we weer terug in het Baskenland. In Bizkaia, opnieuw. Na 91 kilometer, net over de helft van de rit, bereiken we Balmaseda. Dat is de stad van de familie Merino. Igor heeft inmiddels een vierjarige schorsing achter de rug, terwijl Eider sinds dit jaar voor Laboral Kutxa fietst, de vrouwenploeg van Euskaltel. Eider kennen we vooral omdat ze 1,23m is en 13 kilo weegt. Over het dopinggebruik van haar broer wil ze overigens niets zeggen.




Voorbij Balmaseda komen we weer wat glooiende wegen tegen, en ook wat heuse klimmetjes. Zo klimmen we bijvoorbeeld twee kilometer aan 5,5% naar het kleine dorpje Avellaneda, waar we op de top van de klim een kicken kasteeltje zien. In het kasteel zit een museum, gaaf. Van Avellaneda rijden we over een brede weg richting Carral. Het gaat even kort omlaag, maar door die brede weg stelt dat weinig voor. In Carral maken we een bocht van 180 graden en dan rijden we over een smalle weg omhoog naar de top van de volgende klim. De komende vier kilometer gaat het aan 6% omhoog, de eerste drie kilometer aan meer dan 7% en daarna zwakt het in de laatste kilometer richting de top af. Na 103 kilometer bereiken we de top van Bezi, toch weer een leuk klimmetje. Niet dat het veel verschil zal maken, maar dat een Fraile het opneemt in zijn trainingsrondjes valt te begrijpen. De klim voert vooral door het bos, richting de top komen we wat meer in agrarisch gebied uit. We rijden door het piepkleine dorpje Bezi en daarna volgt er een lange afdaling. Omdat de afdaling zo lang is gaat het automatisch niet al te steil naar beneden. In het eerste stukje van de afdaling rijden de renners nog steeds over een smallere weg, even later bereiken ze Traslaviña en vanaf dat moment rijden ze heel wat kilometers vals plat omlaag over een brede weg. De renners rijden omlaag dwars door een prachtige vallei. De natuur zal weer leveren, het parcours wellicht net iets minder. Omar heeft het vriendelijk gehouden voor zichzelf. Op iedere hoek van de straat ligt een steile klim, maar dan kan Omar zelf niet winnen natuurlijk. Goed, de lange afdaling kent wel wat scherpere bochten, die vooral lastig zouden kunnen zijn als het nat ligt, maar de regen is niet op de afspraak. Loopt allemaal wel los dus. Na een tijd komen de renners uit in Mercadillo, dat is blijkbaar Spaans voor rommelmarkt. Enfin, vanaf dat moment wordt het vlakker, een aantal kilometer later komen de coureurs uit in Muskiz. Dat levert altijd hallucinante beelden op, want in Muskiz ligt de gigantische raffinaderij van Petronor, uiteraard een van de meest vervuilende bedrijven van het land. Ook een van de eerste sponsoren van Euskaltel-Euskadi, toen het nog Euskadi-Petronor was. Enige sympathieke dat ze ooit hebben gedaan. Heb je zo'n prachtige kustlijn hier, plemp je de boel vol met zo'n raffinaderij, walgelijk.





Na de passage in Muskiz beginnen we weer eens aan een soortement van lokaal rondje. Vanuit Muskiz beginnen we over een aantal kilometer aan de laatste klim van de dag, La Asturiana. Voor het zover is fietsen we eerst voor de tweede keer vandaag naar Santurtzi en keren we via een rondje langs de kust terug naar Muskiz. Petronor komt veelvuldig in beeld, helaas. Van Muskiz rijden we via Abanto Zierbena terug naar Santurtzi, waar na 131 kilometer de eerste tussensprint van de dag volgt. Richting Abanto Zierbena loopt de brede weg even omhoog, maar dat mag amper een naam hebben. We komen ook nog door het Gallarta van Dolores Ibarruri, bekend van de Spaanse Burgeroorlog. ¡No pasarán! - ze komen er niet langs. Helaas kwamen ze er wel langs. Enfin, lichte afdaling richting Santurtzi daarna, mag ook niet echt een naam hebben. We bereiken weer de haven van Bilbao en het drukke stedelijke gebied. Wat bochten en rotondes aldaar, terwijl we weer eens langs de achterkant over de finish fietsen. Kunnen we alvast bewonderen wat voor bijzondere creatie Fraile er in dit geval van heeft gemaakt, we kunnen een keer niet boos zijn op Laiseka. Na de tussensprint in Santurtzi fietsen we langs de haven van Bilbao naar Zierbena, een dorp waar ik altijd door opveer. Zierbena is de woonplaats van de buitengewoon sympathieke Iñigo Elosegui. Iñigo fietst tegenwoordig bij Kern Pharma en namens die ploeg is hij aanwezig in deze Itzulia. Hij was ooit een van de grootste Baskische talenten, heel dominant in het amateurcircuit, maar als prof is hij eigenlijk continu ziek, zwak en misselijk geweest. Drie jaar bij Movistar liepen op niets uit en nu zit hij dus bij Kern Pharma. Daar wil het ook nog niet echt vlotten, maar het blijft een sympathieke knul. Op twitter reageert hij bijvoorbeeld standaard op zijn volgers, dan ben je al snel een uitzondering natuurlijk. Helemaal gek van Japan die knul, dat is wel een grappige obsessie om te volgen. Bekender is zijn grootvader, José Antonio Momeñe, eveneens afkomstig uit Zierbena. Vierde in de Tour van 1966, dan ben je een hele grote! Het was leuk geweest als zijn kleinzoon wat betere resultaten had geboekt bij de profs, het blijft lastig om een jongen aan te prijzen die eigenlijk nooit in beeld rijdt. Gelukkig is Zierbena op z'n minst een leuk plaatsje aan de kust. En die gekke Elosegui zou het liefst in Japan willen zitten, nou, doe mij dan maar zijn plekje in Zierbena.



Voorbij het sympathieke Zierbena rijden we nog een tijd verder langs de kust. De kustlijn is niet volledig vlak, dus komen we langs de kust nog een paar korte klimmetjes tegen. We komen ook wat afdalinkjes tegen, waarna we weer in het volgende kustdorp zijn. La Arena bijvoorbeeld, gezellig daar. Minder gezellig dat we voorbij La Arena praktisch over het terrein van Petronor gaan fietsen. Lekker die planeetverneukers op de kaart zetten, goed idee Omar. Oh, wacht, ja, je rijdt natuurlijk voor Ineos, nee, dan kunnen we dit soort dingen verwachten. Enige positieve is dat hier zowaar een fietspad ligt, maar dan heb je het ook wel meteen gehad. We gaan niet veel later weer terug naar de kust en daar kunnen weer wat mooiere plaatjes geschoten worden, in Pobeña bijvoorbeeld. Het gaat daarna wat op en af richting Cobaron, waarna we even verderop na 149 kilometer de tweede tussensprint te zien krijgen in La Rigada. Een sprintje heuvelop, in aanloop naar de laatste klim van de dag kunnen de klassementsrenners zich hier weer even uitsloven. Na die tussensprint dalen de renners over een brede weg af richting Muskiz. Een paar haarspeldbochten onderweg, maar het is een gemoedelijke afdaling. Eenmaal in Muskiz slaan we in het centrum rechtsaf en even later begint de laatste klim, die van La Asturiana. Die klim kennen we misschien nog van de Itzulia van 2021, toen reden we hier ook omhoog in de finale van een etappe. Aankomst toen in Sestao, waar Aranburu zou zegevieren. Fraile werd tweede. Ploeggenoten bij Astana, die beleefden toen betere tijden. De klim staat ook wel bekend als Peñas Negras, het gaat 7,5 kilometer omhoog aan 6,5%. Het is een behoorlijk onregelmatige klim, met vooral een steil begin. Na een scherpe bocht in het begin gaat het meteen een drietal kilometer aan 9% omhoog met uitschieters ver boven de 10%. Daarna wordt het steeds makkelijker, richting de top houden we zelfs amper 4% over. Na 161 kilometer, op een kilometer of 15 van de finish bereiken we die top. Het meest opvallende deel van deze beklimming zit 'm niet eens in de klim zelf, maar vooral in de afdaling. Ik vind het eigenlijk heel bijzonder dat we deze klim weer bezoeken, want de afdaling komt eigenlijk niet door de keuring, zou je denken. In het begin van de afdaling fietsen we over een smalle weg, die zo nu en dan wordt onderbroken door een veerooster, richting La Arboleda, of Zugaztieta. Zodra we dat dorp bereiken krijgen we te maken met geribbeld beton. Het wegdek dat we kennen van een klim als Los Machucos. Zo steil, dat ze horizontale richeltjes in het beton hebben aangebracht voor wat meer grip. Over die weg moeten de renners dus omlaag. Met haarspeldbochten en al. Ik kan me van 2021 nog herinneren dat de renners tijdens dit deel van de afdaling heel behoedzaam naar beneden gingen en dat ze even later pas echt op het scherp van de snede gingen koersen. Nouja, die gerribelde weg keert dus terug. Lachen!





Voorbij La Arboleda wordt de weg breder en beter. Het uitzicht is tegen die tijd ook bijzonder fraai, al zullen de renners door de vele haarspeldbochten weinig tijd hebben om daar echt van te genieten. In 2021 gingen Fraile en Aranburu tijdens dit stuk in de aanval. Die aanval van Fraile slaagde niet, Aranburu bleef wel weg. Hier kun je dus iets ondernemen. Als je de beelden wil zien moet je zelf maar zoeken, luiwammes. Eenmaal beneden komen de renners uit in Trapagaran, waarna er een paar makkelijkere kilometers volgen richting de finish. Alhoewel, makkelijk, Baskenland? Nee, we maken nog wel wat mee. Laat Omar het zelf anders maar heel slecht vertaald uitleggen:

quote:

Nu de voorronden achter de rug zijn, bloeit La Asturiana op. Het zal aankomen met scherpe ellebogen en de strijd om posities te veroveren. In dat gedeelte zal de razernij zich ophopen. “Het zal belangrijk zijn om goed gepositioneerd binnen te komen. Op die momenten zijn er altijd zenuwen en spanning”, slidet Fraile. De havengroet is een klap. Een hellingbaan om iedereen op zijn plaats te zetten. La Asturiana is een veeleisende haven, vooral wanneer de hoefijzers en hellingen die zorgen voor continuïteit worden opgelegd. De beklimming spuugt maximale oneffenheden uit van 12% in een klim van 7,4 km met 6,5% oneffenheden. "Degenen in het algemeen klassement gaan hier voor", zegt Fraile, die schat dat de klim over "16 lange minuten" zal plaatsvinden. Dat is de tijd die werd vastgesteld in 2021, toen Alex Aranburu Sestao versloeg. Fraile was degene die Ezkio's lanceerde toen ze allebei in Astana renden.

Op weg naar de top van La Asturiana sluit het bos zich, waar de dennen zich opkrullen en de eucalyptus zich verstrengelt, die schaduw bieden voor Omar Fraile's prospectie van land, die elk hoekje en gaatje tot in detail kent. De Biscayan, wiens landschapsdia's zijn opgeslagen in de hersenprojector, kon het pad met gesloten ogen bewandelen. "Of je het nu leuk vindt of niet, het is het gebied waar ik meestal train en juist daarvoor heb je al van alles in je hoofd", analyseert hij. La Asturiana, ondanks de harde hellingen, laat je ademen omdat er plekken zijn waar je benen kunnen ontspannen. Hoewel het een klim is met moeilijke stukken, is hij goed te doen. “Mijn doel is om bij de voorste te zijn. Ik moet volhouden en dan spelen in de afdaling”. De lockpick die de deur naar triomf opent, behalve het onvoorziene, is te vinden in de afdaling, zodra de beklimming is voltooid en je op Piedras Negras stapt. "In het laatste deel van de klim, comfortabeler, rollen we met 40 kilometer per uur."

Oké, dat gaat over de klim. En de finale dan?

quote:

Dat is wanneer de race roodgloeiend wordt. “Het punt is dat we allemaal weten dat de afdaling meer kan betekenen dan de klim zelf en dat je je overal mee naar beneden moet gooien”, meent Fraile, een uitstekende downloader. "Waarschijnlijk stapt er iemand in mijn wiel", zegt de Biscayan. De afdaling door La Arboleda is goed, zolang de regen, grillig in de lente en nog een element van Itzulia, niet in beeld wil komen. “Als het regent, wordt alles anders. Dat kan het grote verschil zijn”, waarschuwt Fraile. Als u vanaf Peñas Negras uw nek naar links draait, wordt uw blik verfrist met het visioen van de zee. Salpeter en zweet. Het huis van Fraile, die voordat hij een fietser was, roeide in de trawler van de stad, La Sotera. Vanaf de top van La Asturiana zal La Itzulia in een lange afdaling naar beneden stromen om Santurtzi te ontmoeten.

De paarse stad is toegankelijk via Portugalete. Soldaten beide steden tussen Avenida de Carlos VII en Avenida Murrieta. Het peloton zal in stromen uitbarsten. “We gaan vooruit, heel snel. vol. Een voor een in de rij. Waarschijnlijk 70 km/u. Ik denk dat met nog één kilometer te gaan de sprint verscherpt zal worden”. Een bocht naar links leidt naar de ontmoeting met de finishlijn, die op een helling voor het gemeentepolitiebureau ligt te wachten. De maximumsnelheid in de steden is 30 kilometer per uur. De sprint, hoewel op een helling, "de helling lijkt het niet, maar het is moeilijk", zal de radars doen springen. "We komen met hoge snelheid aan en doen de sprint met 40 kilometer per uur of daaromtrent", zegt Fraile over een etappe wandelen om het huis.

Ja, die aankomst, dat is wel weer een merkwaardig iets. We pakken er even weer een tweet van iemand bij een gokverslaving heeft:




Krijgen we nog een keer een normale aankomst deze Itzulia? Het antwoord is nee. Het maakt niet eens uit wie je het parcours laat ontwerpen, ze houden blijkbaar allemaal van chaos. Timing en positionering is dus weer eens alles. Als er niemand is weggereden in de afdaling - wat heel goed wel zou kunnen gebeuren - krijg je weer een merkwaardige sprint waarbij je toch vooral als eerste door de laatste bocht moet. Heerlijk lekker. De derde keer vandaag dat we in Santurtzi zijn is de beslissende keer. Santurtzi is een havenstad en een gemeente in de Spaanse provincie Biskaje in de regio Baskenland. Ze behoort tot de agglomeratie van Bilbao en huisvest de zeehaven van Bilbao. Santurtzi is gelegen bij de monding van de rivier de Nervión (Ría de Bilbao), aan de linkeroever, op 14 kilometer stroomafwaarts van de provinciehoofdstad Bilbao. De gemeente heeft een oppervlakte van 7 km² en telde in 2001 47.173 inwoners. Naast de plaats Santurtzi bevinden zich in de gemeente de kleinere kernen Balparda en El Villar. Hoewel de gemeente zelf weinig reliëf kent ten opzichte van de meeste andere gemeenten in de provincie, ligt vlak naast Santurtzi de Monte Serantes, een kegelvormige berg met een hoogte van 446 meter. Bedankt Wiki. De eerste officiële vermelding van Santurtzi stamt uit het jaar 1075. De gemeente is gegroeid van een plaats waar landbouw en visserij de voornaamste middelen van bestaan waren naar een belangrijke industriestad door de winning van erts. Sinds 1902 is de haven van Bilbao gehuisvest in de gemeente. En nog een keer bedankt. Er komt een bekende wielrenner uit Santurtzi. Ik heb het dan uiteraard over Iker Camaño, die in het verleden nog voor Euskaltel en het machtige Saunier Duval reed. Oh, en Omar Fraile komt geloof ik ook uit Santurtzi. Heb ik het al over Omar Fraile gehad? Vast niet. Omar Fraile, het zou eigenlijk een schande zijn als hij vandaag niet wint, vinden jullie ook niet? Fraile.



Jezus jongens, het blijft gewoon opnieuw droog. Dat kan toch niet? Waar is de regen? Droog, 18 graden, amper wind. Een heerlijke dag, veel te heerlijk voor het Baskenland. Vertrekken doen we om 12:53, de uitzending begint weer om 15:30 en Omar Fraile komt uiteraard met een kwartier voorsprong op de rest aan ergens tussen 17:17 en 17:43. In Santurtzi, daar komt Omar Fraile vandaan. Om het verhaal van deze rit af te sluiten heb ik uiteraard ook nog wat muziek voor jullie. Geen muziek uit Santurtzi, maar wel muziek van een bandje uit Bizkaia. Eigenlijk een heel raar bandje, want de leden zijn eigenlijk allemaal afkomstig uit Go!azen, wat een soap voor kinderen van EITB is. Een soap met veel muziek, allerlei bekende Baskische muzikanten zien hun muziek regelmatig verkracht worden. Goazen is overigens Baskisch voor vamos, pakkende naam dus. De acteurs in die serie wisselen nogal snel, je bent na een tijd wel klaar met het acteren in een kinderserie en dan ga je daarna dus muziek maken, blijkbaar. Dat kan onmogelijk goede muziek opleveren, zou je denken, maar een paar maanden geleden leverden ze toch maar mooi zo'n beetje het ultieme popnummer af. Of mijn oren functioneren niet meer, dat kan ook. In ieder geval, S T R staat hier al een tijd op repeat. Geen schaamte.



[ Bericht 0% gewijzigd door Rellende_Rotscholier op 05-04-2023 23:39:13 ]

Natnael in de kopgroep, jawel! Geef die groep maar snel een kwartier, ofzo.