[Itzulia 2023] #1

Kaixo lagunak! Welkom vrienden. De heilige week is daar. We beginnen zondag met de Ronde van Vlaanderen, waarna we vervolgens zes dagen gaan fietsen door het onovertroffen Baskenland, alvorens de volgende zondag het toetje dat naar de naam Parijs-Roubaix luistert te verorberen. Kent het jaar een mooiere week? Nee.



Na het opwarmertje in Vlaanderen gaat het belangrijkste evenement van deze heilige week op maandag van start in de Baskische hoofdstad, Vitoria-Gasteiz. De 62e editie van de Itzulia Basque Country zal op zaterdag eindigen in de wielerhoofdstad van het land, Eibar. Itzulia Basque Country, de Engelse naam voor het Baskenland blijft voorlopig behouden, met het oog op de internationale toerist. En die internationale toerist wordt natuurlijk ook direct aangetrokken door de schoonheid van het land en het parcours. Dit jaar al helemaal, nu de Tour de France van start zal gaan in het Baskenland. Meer Baskisch genot dan ooit, het leven lacht ons toe.



Voordat we gaan kijken naar de editie van dit jaar kunnen we eerst kort nog een blik op het verleden werpen. De Ronde van het Baskenland is een beetje een gekke koers, in de zin dat ie af en aan georganiseerd is. Dan een paar jaar wel, dan weer even niet, dan weer heel lang niet en sinds 1969 aan één stuk door, totdat corona in 2020 roet in het eten kwam gooien. Als je wil weten dat Francis Pélissier de eerste winnaar ooit was en dat José Antonio González samen met Alberto Contador met vier eindzeges de recordwinnaar is moet je maar even Wikipedia bekijken, of het gortdroge Wielerflits met een bezoekje vereren. We zullen vooral maar even inzoomen op de editie van vorig jaar, eentje die niet meteen heel erg spectaculair was. We hebben al leukere edities gezien, de afgelopen jaren. Die van 2021 bijvoorbeeld, eentje om in te lijsten. Vorig jaar stonden Roglic en Evenepoel aan het vertrek, maar zij gingen uiteindelijk de prijzen niet verdelen. Hoewel, tijdens de eerste etappe nog wel. Een korte tijdrit in en rond het pittoreske vissersdorpje Hondarribia werd overtuigend gewonnen door Roglic, die Evenepoel achter zich liet. Daarna bleek alleen vrij snel dat Roglic geblesseerd was, waardoor hij de dagen nadien redelijk wat tijd verloor. Tijdens de tweede etappe reden we naar Navarra, in het wijndorpje Viana waren we getuige van een typisch Baskische sprint. Een sprint zonder sprinters. Julian Alaphilippe klopte Fabien Doubey en Quinten Hermans, dat idee. Hoewel, het scheelde niet veel of we hadden helemaal geen sprint gehad. Pas in de laatste kilometer werd de laatste vluchter, de Bask Ibon Ruiz, ingerekend. Ja, dat was sneu. Ik was het eigenlijk alweer vergeten, dit dramatische moment meteen uit m'n geheugen gewist



Enfin, Alaphilippe won die etappe dus. Zijn standaardzege in het Baskenland. Meestal stopte het daarna niet, maar dat was vorig jaar anders. Je mist Taus, hè? Op de derde dag kondigde het einde van zijn tijdperk zich al aan. Een rit met flink wat Baskische muurtjes eindigde in Amurrio, waar een zeer select groepje om de ritzege ging sprinten. Het was Pello Bilbao die Alaphilippe en Vlasov wist te vloeren en zodoende eindelijk zijn ritzege in de Itzulia wist te boeken. Een jaar eerder legde hij het nog af in een sprintje tegen Ion Izagirre, ditmaal stond er geen maat op. Een dag later keken we weer naar een sprint van een gereduceerde groep, het was niet het meest inspiratievolle parcours vorig jaar. Wel een paar muurtjes onderweg, maar te ver van de finish om de boel helemaal te laten ontploffen. Onderweg naar Zamudio leek de Fransoos Victor Lafay even op weg naar de overwinning, maar in de slotkilometer werd hij ingerekend door het peloton, of wat daar van over was gebleven. Een voor Alaphilippe knechtende Evenepoel mocht de sprint op gang trekken, maar weer kwam Alaphilippe niet aan winnen toe. Ditmaal was Dani Martinez hem te snel af, godbetert. Alaphilippe moest het met een tweede plaats doen, terwijl de vierde plaats van Roglic hem helemaal onwaardig was. Maar, Roglic was niet goed. Dat bleek vooral tijdens de vijfde etappe, toen hij onderweg naar Mallabia, de thuisbasis van Orbea, gladjes werd gelost. De organisatie had een bijzondere finale uitgetekend in Mallabia, in de straten van dit dorpje werd het smal en vooral heel steil. Tel er wat typische Baskische regen bij op en het werd aan de finish vrij kolderiek.



Onderweg was er minder kolderiek nieuws, dit was de rit waar Milan Vader op een bepaald moment ten val kwam en onder de vangrail door een heel eind lager in het skoekeloen eindigde. Het scheelde niet veel of hij was er helemaal niet meer geweest, maar gelukkig is hij er nog en fietst hij zelfs weer op een aardig hoog niveau rond. Goed, tijdens deze rit kwam Carlos Rodriguez in een kopgroep terecht met Marc Soler. Soler reed op een bepaald moment virtueel aan de leiding, maar richting het eind van de etappe werd hij weggereden door Rodriguez. Die soleerde verder richting zijn eerste zege als prof, al kwam hij bijna nog tot stilstand vlak voor de finish. Hij slipte weg dankzij de gladde en steile ondergrond, maar hield genoeg marge over ten opzichte van zijn ploeggenoot Dani Martinez, die ditmaal tweede werd. Evenepoel werd derde en hij nam de leiderstrui over van Roglic, die beslissende slag had gemist en meer dan een minuut verloor. Vlasov en Vingegaard haakten aan het eind in elkaar en kwamen allebei ten val, waarna ze lopend over de finish kwamen.





Na de vijfde etappe waren de verschillen nog steeds bijzonder klein, dus moest zoals wel vaker alles gaan gebeuren tijdens de laatste etappe. De gekende slotetappe, met einde boven op Arrate. Het werd weer een spetterende etappe, waar men de steile achterkant van Arrate, Krabelin, gebruikte om de boel overhoop te gooien. Roglic trok ten strijde, maar hield dat niet lang vol. Wat was het, een pees in de knie? Enric Mas was ook wonderbaarlijk sterk, terwijl Evenepoel moest lossen. In de afdaling kwam Enric Mas ten val, hij kwam vorig jaar in praktisch iedere afdaling ten val. Hij deed in dit geval ook iets heel doms, hij probeerde Pello Bilbao te volgen. Moet je niet doen, zeker niet als het omlaag gaat. Bilbao was gelost, maar stoof vanuit de achtergrond iedereen voorbij. Hij bezorgde Evenepoel een valpartij en nadat de camera even was weggeschakeld reed hij ineens op kop. Vooraan zagen we ook Vingegaard en, niet geheel onbelangrijk, Ion Izagirre. Dani Martinez was in eerste instantie ook mee, maar die kan nie dalen nie en viel terug tot in de groep Evenepoel. Op de volgende beklimming kwamen meerdere groepjes samen en daarna werd het in de vallei richting Arrate een tactisch steekspel. Iedereen kon nog winnen. Een paar demarrages later begon men toch gezamenlijk aan de afsluitende klim van de Itzulia van vorig jaar. Bijna meteen moest Evenepoel weer lossen, het zou niet voor hem zijn. Maar voor wie dan wel? Niet Ion Izagirre, leek het. Met een kilometer of drie te gaan werd hij van de fiets gereden door Vingegaard. De tweede keer die week dat dankzij Vingegaard een ander ten val kwam, het was ook niet echt de week van Jonas. Streep door Izagirre, of toch niet? Hij sprong snel weer op de fiets en een kilometer later sloot hij opnieuw aan bij de resterende koplopers. Vlasov, Martinez, Vingegaard en ook Marco Soler van het circus bleven gezellig bij elkaar. Alle speldenprikjes leverden niets op en dus ging er gesprint worden bij het heiligdom van Arrate. Zoals ondertussen basiskennis zou moeten zijn is dit een gekke sprint, in dalende lijn. Timing is belangrijk, je moet als eerste door de laatste bocht en dan win je. Marc Soler plaatste zijn aanval te vroeg, Ion Izagirre remonteerde hem voor de laatste bocht en zo boekte hij met Vlasov in zijn wiel ondanks een valpartij een paar minuten eerder toch een zege.



De adrenaline spoot uit zijn oren, en die van mij. Een thriller, maar dan natuurlijk wel vooral als je Baskische belangen had. Met het oog op de eindzege was het minder spannend, onder meer door het incident van Vlasov en Vingegaard in Mallabia stonden ze relatief ver achter Martinez en moesten ze hem echt zien te lossen, wat niet lukte. Van Evenepoel waren ze af, maar niet van Martinez. Die ging dus met een ritzege en de eindzege naar huis, waar je je nu amper nog iets bij kunt voorstellen. Ion Izagirre schoof dankzij die bijzondere slotrit op naar de tweede plaats, terwijl Vlasov derde werd in het klassement en Evenepoel wegdeemsterde naar de vierde plaats. Bilbao werd vijfde en Vingegaard ondanks het veelvuldig uitschakelen van zijn concurrenten slechts zesde. Roglic achtste en Mas na die onfortuinlijke chute 9e, dat was de editie van vorig jaar zo'n beetje. De txapela misstond Martinez behoorlijk, maar goed, het kan niet ieder jaar feest zijn. In ieder geval twee Baskische ritzeges, dat moeten we dit jaar nog maar eens zien te evenaren.




Goed, met deze plichtplegingen achter de rug kunnen we onze blik richten op de editie van 2023. Roberto Laiseka heeft voor ons weer een parcours uitgestippeld vol Baskische muurtjes, maar zonder tijdrit. Eigenlijk zit er bijna altijd een tijdrit in dit rondje, maar dit jaar niet en dat vind ik eigenlijk wel prima. Nog meer prima: er is dit jaar geen aankomst op Arrate. Ik herhaal, géén aankomst op Arrate. We gaan wel rondjes rijden in en rond Eibar, maar we eindigen niet boven bij het heiligdom. Fantastisch, ik ga staan voor Laiseka, ik rol een sjekkie voor hem en ik applaudisseer. Geen tijdrit, geen Arrate, maar wat dan wel? Nou, dit:



Het is weer een echte Ronde van het Baskenland. We blijven niet in de autonome regio Baskenland, nee, ook dit jaar vereren we Navarra weer met een bezoekje. Alleen Frans Baskenland maakt weer geen onderdeel uit van het verhaal, daar moeten we nog een keer verandering in zien te brengen. Tijdens de eerste rit zullen we zelfs even een kort bezoekje brengen aan La Rioja, living on the edge. Enfin, op het eerste oog mist deze Itzulia een echte bergrit. Het zijn vooral veel heuvelachtige etappes, met een aantal keer een aankomst in dalende lijn. Een route gemaakt voor Izagirre en Bilbao, kortom. Maar, we hebben ook geen echte bergritten nodig om ons te vermaken. Een paar etappes kennen kort achter elkaar meerdere muurtjes, daar kijk ik eigenlijk nog wel meer naar uit dan een stevige aankomst bergop. Dit wordt weer smullen, al was het alleen maar vanwege de schitterende decor in het Baskenland en uiteraard de talrijk aanwezige fans.

Etappe 1:



Etappe 2:



Etappe 3:



Etappe 4:



Etappe 5:



Etappe 6:



Tot zover het parcours. Er springt niet direct bovenuit omdat er een stevige aankomst bergop ontbreekt, maar het lijkt me wel duidelijk dat vooral de derde en vijfde rit heel bepalend gaan zijn. Muurtjes, overal muurtjes. En dan tijdens de derde rit vooral dat muurtje aan het eind, een aankomst heuvelop met percentages dik boven de 20%. Dat wordt wel lachen, ja. Ik heb er zin in, ofschoon er wel wat mooi volk op de startlijst ontbreekt. De afgelopen jaren deden Roglic, Pogacar en Evenpoel mee aan deze mooiste ronde van allemaal, die ontbreken bij deze gelegenheid allemaal. Wie doet er wel mee? Jonas Vingegaard. Een Tourwinnaar aan het vertrek, kan slechter. Wel de minst charismatische van het stel, en niet direct iemand die heel vrolijk zal worden van dit parcours. Hoewel een officiële deelnemerslijst nog steeds ontbreekt hebben we wel een officieuze deelnemerslijst en als we kijken naar die lijst zien we dat de winnaar van vorig jaar ook weer aanwezig zou moeten zijn. Dani Martinez was hier vorig jaar in bloedvorm, maar als ik zijn 25e plek in Parijs tegen Nice bekijk vermoed ik zomaar dat hij nu net iets minder gaat zijn. Bernal doet ook mee, maar die valt iedere keer van schrik van zijn fiets als hij in de spiegel kijkt en dus noteert hij voorlopig overal een DNF. Bij Ineos zou ik verder vooral Omar Fraile in de gaten houden, er komt deze editie een rit aan in zijn Santurtzi, meer motivatie heeft een mens niet nodig. Bij Alpecin denk ik dat we Quinten Hermans wel kunnen noteren voor een paar ereplaatsen, terwijl namens Bora Higuita hoge ogen mag komen gooien in het klassement. Werd in de GP Miguel Indurain wel als een baksteen gelost door Ion Izagirre, maar toch. Buchmann doet ook mee, die won hier gewoon ooit een rit, bah, ik voel me vies. Maar goed, ik heb Ion Izagirre genoemd, de kopman van Cofidis. Won Itzulia in 2019, won een rit in 2021 en een rit in 2022. Na zijn demonstratie in de GP Miguel Indurain verwacht ik dat hij ook dit jaar weer een rit gaat winnen, en wellicht eindigt hij opnieuw op het podium. Het parcours is niet in zijn nadeel, zullen we maar zeggen.

EF komt met het meest verwarrende duo van het jaar, de kampioen van Ecuador en die van Colombia. Die van Ecuador heet Carapaz en zijn tricot is helemaal geel, blauw en rood. Die van Colombia heet Chaves en zijn tricot is vooral wit, met een beetje geel, blauw en rood. Carapaz is nog niet heel goed begonnen aan het jaar, maar in de GP Miguel Indurain liet hij zien dat de vorm aanstaande is. Chaves heeft al iets meer laten zien, dat kan weer een mooie top 10 gaan worden. Voor een anonieme top 10 kijken we eventueel ook nog naar Uran Uran. Groupama neemt David Gaudu mee, schrijf maar op. De nieuwe Alaphilippe, luisterend naar de naam Romain Gregoire, is ook van de partij. Geen betere plek om te tonen dat je de nieuwe Alaphilippe bent dan in het favoriete rondje van Alaphilippe. Bij Intermarche is Rui Costa de kopman. Die zou je eigenlijk niet meer opschrijven voor dit soort koersen, maar bij Intermarche is hij herboren en dus schrijf ik hem wel op. Al plaats ik hem dan toch nog even onder Simon Yates, de kopman namens het sportwassende Jayco-Saoedi-Onthoofdië. Een gevaarlijke klant met het oog op de eindzege, al had hij misschien liever een echte aankomst bergop gezien. Movistar komt met een ploeg vol kleppers, jullie missen Taus niet he? Enric Mas als kopman, met een tot nu toe behoorlijk schroeiende Guerreiro aan zijn zijde. Als Enrico op de fiets blijft zitten kan hij behoorlijk ver gaan komen. Met het oog op ritzeges is ook Alex Aranburu van de partij, die kan zo'n beetje iedere rit hier naar z'n hand gaan zetten. Vooral die afdalingen aan het eind zijn ideaal voor hem, plus het feit dat hij op het juiste moment in vorm lijkt te zijn. Quick Step, waar Greet Van Bondt de ploegleider is, nemen we niet meer serieus. Van Moll is geen Taus. Bagioli is op papier gemaakt voor deze koers, maar staat stil. De rest? Die gaan achteruit. Cavagna in de gaten houden met het oog op een ritzege vanuit de vlucht en Mauro Schmid een beetje kort houden, meer niet.

Bahrein neemt het koningskoppel mee, Mikel Landa en Pello Bilbao. Het lijkt me dat het vooral voor Pello gaat zijn, die kan zijn ding doen op dit parcours. Vooral in de afdalingen. Voor Mikel is het niet bergachtig genoeg, maar we noteren hem alsnog voor een mooie ereplaats. Als ik kijk naar Trek heb ik vooral medelijden met Sjon Aberasturi, want veel gaan we niet sprinten. Die moet meteen scoren op de eerste dag en dan snel naar huis. Kopman zal ongetwijfeld de zeer onsympathieke als junior al doperende en concurrenten in elkaar meppende Mattias Skjelmose zijn. Ondersteund door Mollema, vastliggend tot 2036 maar nu al vast met pensioen gegaan. Juanpe Lopez zal eerder de meesterknecht moeten acteren, terwijl ik stiekem wel benieuwd ben naar de verrichtingen van Natnael Tesfatsion. Er zitten toch wel ritjes tussen waar hij zich moet kunnen tonen. Goed, Jumbo heeft dus Vingegaard, aangevuld met Valter en een hoop narigheid. UAE heeft weer een heerlijk Piet Allegaertje bij elkaar verzameld. We mogen weer een week smullen van de hersenloosheid van Marco Soler, de genetisch gemodificeerde kaaklijn van Marco Hirschi, de algehele wisselvalligheid van Brandon MarcoNulty en dan heb je nog Formolo en Grosssschartner en ga zo maar door. Na de ploeg van UAE komen we uit bij de wildcards, uiteraard de Spaanse ploegen aangevuld met een sponsor van deze koers, TotalEnergies. Er doen genoeg Basken mee om de vroege vlucht van iedere etappe te kleuren, ik kijk er ontzettend naar uit. Ander Okamika, Jokin Murguialday, Jon Barrenetxea, Jon Agirre, Igor Arrieta, Iñigo Elosegui, Ibon Ruiz, Mikel Bizkarra, Asier Etxeberria, Unai Iribar, Txomin Juaristi en Gotzon Martin, ik reken (niet al te veel) op jullie. Niet op jou, Victor De la Parte, jij bent een lul. Pierre Latour ging hier vorig jaar hard op z'n bek, dat willen we nog wel een keer zien. Dat was het.



De Ronde van het Baskenland wordt uiteraard uitgezonden door de EITBgoden, al zit er meestal een geoblock op hun streams. Daarom zijn we zeer vermoedelijk afhankelijk van Eurosport, alwaar ze ongetwijfeld niet het gouden koppel in de bezemkast zetten maar kiezen voor een stel totale zeepsopzemelaars als Bobbie Traksel en Jan Hermsen. Dagelijks zal een naar ik vrees koperen koppel ons vanaf 15:30 toespreken. Daar het einde van iedere rit tussen 17:15 en 17:45 wordt verwacht krijgen we gemiddeld een uur of twee van de koers te zien. Ik ga nu alvast op de bank liggen voor de Ronde van Vlaanderen en ik sta een week later op zondagavond pas voor het eerst weer op. Wat jullie?

Vergeet de Ronde van Vlaanderen, morgen begint de koers echt.

Drie jaar op rij begon de mooiste ronde van het jaar met een korte tijdrit, ditmaal beginnen we met een rit in lijn die van start gaat in Vitoria-Gasteiz, de Baskische hoofdstad. Vitoria-Gasteiz is een stad waar ik al het nodige over heb geschreven, onder meer omdat de stad nogal eens wil passeren in de Vuelta en ook in deze ronde. Dit jaar komen we dan weer tijdens de Grand Départ langs in Vitoria-Gasteiz en aangezien jullie dus na een jarenlange overdaad aan informatie nog meer propaganda door de strot geduwd gaan krijgen zal ik deze stad even laten voor wat het is. We beginnen in de hoofdstad en we eindigen in de Rioja Alavesa, toeristisch gezien staat de Itzulia meteen op punt.




Roberto Laiseka heeft iedere etappe voorzien van enig commentaar, en als we dat door Google Translate gooien krijgen we dit soort wervelende teksten:

quote:

Eerste etappe van contact met Itzulia 2023 met een klim naar de Opakua-pas, die de eerste trui van de berg zal beslissen. Vanaf dit punt nemen we smalle en zeer bochtige wegen tot we door de sprint van Labastida komen. Vanaf dat moment kan de lucht een leidende rol spelen. In theorie is de etappe erg gericht op het beslissen over de sprint.

De lucht kan een leidende rol spelen, dat is volgens mij niet onwaar. Zonder lucht wordt het moeilijk om überhaupt te fietsen, denk ik. De rit gaat dus van start in Vitoria-Gasteiz en daarna zet het peloton koers richting Agurain, een plaats die ik meteen moet noemen. Agurain, door de Spanjaarden ook wel Salvatierra genoemd, is namelijk de thuisbasis van de familie Murguialday. Ooit had je Javier Murguialday, die won zelfs nog een keer een rit in de Tour. Tegenwoordig heb je Jokin Murguialday, hij is namens Caja Rural aanwezig in deze Itzulia. Hoewel er in Agurain slechts 5000 mensen wonen is Jokin niet eens de enige prof, ook Andoni Lopez de Abetxuko resideert in dit dorpje. Hij rijdt voor Euskaltel, maar is niet aanwezig in deze Itzulia. Kwam hard ten val in Saoedi-Arabië of all places, brak een aantal botten en hij zit nog in de lappenmand. Een slecht begin van zijn leven als prof, we hopen later op het jaar nog meer van zijn snelle benen te horen. Andoni en Jokin kunnen ons waarschijnlijk vertellen dat je vanuit Agurain kunt beginnen aan een lastige klim, die van Opakua. Het gaat zeven kilometer omhoog aan 6%, maar aangezien de top van de klim volgt na 33 kilometer en we hierna nog 130 kilometer moeten afwerken zal dit verder niet heel belangrijk blijken te zijn. Wel leuk voor de vluchters, die hier meteen een hoop punten kunnen rapen met het oog op de bergtrui.



Veel renners zullen die beklimming van Opakua wel kennen, want vorig jaar zat ie ook in de Vuelta. Dat was tijdens de vierde rit, van Vitoria-Gasteiz richting Laguardia. Deze rit heeft wel wat weg van die rit, zelfde startplaats en ook komen we tijdens deze etappe door Laguardia. Verder is er ook genoeg verschil. Na de beklimming van Opakua rijden de renners heel wat kilometers door een natuurgebied dat luistert naar de naam Izki. Het terrein hier is glooiend, het gaat heel wat kilometers op en af terwijl de wegen een tijd wat smaller zijn. Tot in Maeztu is dat zo, daarna worden de wegen wel weer wat breder. De omgeving is mooi, al zullen we daar niet veel van zien aangezien men tegen deze tijd nog niet live is. Je zult me maar op m'n woord moeten geloven. Veel bos, af en toe wat open velden, maar in die open velden zie je dan weer een rotsachtig gebergte op de achtergrond. Voorbij Maeztu volgen twee klimmetjes, het gaat een keer anderhalve kilometer aan 7% omhoog en dan even later drie kilometer aan 5%, zelfs deze vlakkere rit die enige aanwezige sprinters nog enig plezier zou moeten bezorgen zal ze in de praktijk weinig plezier bezorgen. Nadat we door een kleine nederzetting met de naam Quintana (#FreeNairo) zijn gereden komen we na ongeveer 70 kilometer uit in Bernedo, waar de renners als eerste worden begroet door een bijzonder lelijk mondriaanachtig gebouw. In deze omgeving zitten sommige renners weer op bekend terrein, want in de Vuelta van vorig jaar reden we ook door Quintana en Bernedo, waarna we op weg gingen naar de Puerto de Herrera. De weg naar die klim toe volgen we nu ook, we fietsen van het drempelrijke Bernedo verder naar Lagran, het oudste dorpje van de omgeving. Niet vanwege de stichtingsdatum, nee, de gemiddelde leeftijd van de inwoners. Als je jonger bent dan 70 en hier woont val je uit de toon. Ook het Baskische platteland loopt leeg, doe je niets aan blijkbaar. Een boerenlandschap hier, met wat verder aan de linkerkant van de weg wat mooie heuvels.



Kan ik mooi een stukje kopiëren uit m'n voorbeschouwing van de Vuelta van vorig jaar: Voorbij het hoogbejaarde Lagran fietst het peloton verder naar Urizaharra, dat de Spanjolen ook wel Peñacerrada noemen. In een stuk van 12 kilometer tot aan Urizaharra komen we twee klimmetjes en twee afdalinkjes tegen. Na de tussensprint (die lag in de Vuelta in Lagran, red.), opletten voor de drempels, is het een kilometer vlak alvorens we beginnen aan een klimmetje van twee kilometer aan 6%. Ongecategoriseerd, maar toch de moeite waard. Al vindt climbfinder er wat anders van, maar goed, moeten hunnie weten. Een brede weg omhoog in het bos, paar bochten erbij, maar je hebt amper in de gaten hoe lastig het is. Na dit klimmetje is het een kilometertje vlak, voor de renners beginnen aan een korte afdaling met een paar niet al te lastige bochten onderweg. Direct daarna gaat het opnieuw omhoog, maar dan wel op een minder spannende manier. Anderhalve kilometer aan 4% gemiddeld, daar gaat het niet gebeuren. Na dit tweede klimmetje volgt er een afdaling van drie kilometer richting Urizaharra, een afdaling vol bochten. Steil gaat het evenwel niet naar beneden en de weg is goed en breed, dus moeten we het eind van deze afdaling op een veilige manier kunnen bereiken. Eenmaal beneden gaat het anderhalve kilometer zo goed als rechtdoor over een vlakke weg tot in Urizaharra, waar ze beschikken over een kicken stadspoort.




In Peñacerrada, om het voor de afwisseling maar eens zo te noemen, kun je linksaf slaan richting de Puerto de Herrara. Is een aanrader. Mooi klimmetje, maar het is vooral het uitzicht op de top van de klim die 't 'm doet. Ginder, aan de andere kant van deze bergketen, ligt de Rioja Alavesa op ons te wachten. Aan de andere kant van de bergen groeit er wat graan en staan er wat bomen, aan de andere kant is er alleen maar wijn, wijn, wijn. We gaan alsnog naar de Rioja Alavesa, maar niet via Herrera. Nee, we rijden met een boog om de bergen heen en daardoor gaat het voorbij Urizaharra zelfs nog een tijd omlaag. De coureurs volgen een kronkelende weg door het bos en die weg loopt meer omlaag dan omhoog. Van een lastige afdaling lijkt geen sprake te zijn en vrij snel volgt de eerste nieuwe klim alweer. Voorbij het dorpje Berganzo gaat het in de buurt van het dorpje Ocio een tijdje omhoog. Als we Ocio bereiken, een dorpje ingekapseld tussen de bergen, zien we boven op een rots een kasteel. Die zijn nog relatief zeldzaam ook in het Baskenland, een bijzonder moment derhalve. Zodra het kasteel te zien is slaan we in Ocio linksaf en daarna rijden de renners een tijd over een smallere weg. Deze smalle en bochtige weg leidt door een fraaie omgeving. Wel een omgeving waar er even geklommen moet worden, maar al snel zijn de renners boven en tijdens de afdaling van dit klimmetje bereiken ze voor het eerst het grondgebied van de gemeente Labastida. Labastida is de finishplaats van deze eerste rit, maar na 110 kilometer rijdt men hier alvast voor het eerst door het dorp. Bij die eerste passage volgt er een tussensprint, Labastida krijgt wel waar voor z'n geld. Na een tijd over de smalle weg gereden te hebben wordt die weg voorbij Salinillas de Buradón een stuk breder. Niet veel later komen we uit bij de Ebro, op de grens tussen Baskenland en La Rioja.



De brede weg langs de Ebro brengt de renners door een tunneltje. Een paar meter later zien ze een schokkend bord langs de kant van de weg: La Rioja. We verlaten het Baskenland en rijden een aantal kilometer door een andere autonome regio, eentje die we vooral kennen vanwege de gelijknamige wijn. Maar dat er niet alleen Rioja wordt gemaakt in La Rioja zal tijdens deze etappe wel duidelijk worden, al weten jullie dat natuurlijk allemaal al dankzij die aankomst in de Vuelta in Laguardia vorig jaar. Via Briñas rijden we langs de Ebro terug het Baskenland in, alwaar de eerste passage in Labastida en dus ook de tussensprint volgt. Langs de achterkant rijden we over de finish, dit in stijgende lijn. Klimmetje van twee kilometer aan 4%, niet heel spectaculair. We dalen vervolgens af over de finishstraat en verlaten Labastida weer. Geografisch gezien een interessante locatie, want Labastide ligt in een miniscule uithoek van Araba, ingeklemd tussen La Rioja. Niet ver buiten Labastida betreden we daarom wederom La Rioja, we sluiten deze rit af met een grote lokale lus die ons vooral langs eindeloos veel wijngaarden zal brengen. Vrij snel komen we uit in San Vicente de la Sonsierra, waar het stikt van de bodegas. Een Bodega Contador, bijvoorbeeld. Of de Bodega Lopez de Haro, die is volgens mij nog wel bekend. Een wijnkenner ben ik niet, zeker als het gaat om de normale Rioja. Van de Rioja Alavesa heb ik al iets meer verstand. Over een kronkelende en matig glooiende weg fietsen de renners lange tijd door een fascinerende omgeving. Wijnranken, zo ver als onze ogen het toestaan ze waar te nemen. De rit wordt er niet spannender door, maar we hebben in ieder geval een opvallend decor. Tussen de wijnranken door zou je hier overigens ook een Strade Bianche kunnen organiseren, zomaar een tip voor de mensen hier.



Tussen de wijnranken door en langs de Ebro af fietsen we na een tijd weer Euskadi binnen. Hoewel het glooiend blijft zal dit deel van het parcours voor weinig verschil kunnen zorgen en dus werken we vermoedelijk toe naar een sprint. Eenmaal terug in de provincie Araba in het Baskenland komen we uit in Baños de Ebro, ook wel Mañueta genoemd in het Baskisch. Al is die Baskische naam eigenlijk nieuwer dan de Spaanse, want dit is een deel van het Baskenland waar vooral de Romeinen de zaken hebben bepaald. Aan deze kant van de bergen durfden ze wel te komen, verder het binnenland in, nee, daar begonnen ze niet aan. En dat soort verschillen zien we heden ten dage nog terug, daar waar de Romeinen niet zijn geweest spreekt men vaker Baskisch, daar waar de Romeinen wel zijn geweest spreekt men meer Spaans. Dit even geheel terzijde, van Baños de Ebro fietsen we naar Elciego over een brede weg. Een weg die licht bochtig is en licht glooiend, maar nee, dit stelt allemaal weinig voor. Het zijn vooral de wijngaarden van de Rioja Alavesa die de show blijven stelen. Na 132 kilometer, op iets meer dan 30 kilometer van het eind, bereikt het peloton Elciego, of Eltziego. Dit is een van de belangrijkste plaatsen van de Rioja Alavesa, een plek met de nodige bodegas. De bekendste daarvan is zonder enige twijfel die van Marques de Riscal. Dat hier een gebouw van Frank Gehry te bewonderen valt zal ik ongetwijfeld al veel te vaak hebben benoemd, maar ik gooi 'm toch even opnieuw in de strijd. Een flesje Marques de Riscal? Te koop bij je lokale Gall&Gall. Een overnachting in het futuristische gebouw van Gehry dat dienst doet als hotel? Dat schijnt dan toch meteen om een paar honderd euro per nacht te gaan. Krijg je er wel een rondleiding over het wijndomein en een proeverij bij, toch niet niks.



Voorbij Elciego en dat gekke gebouw van de ontwerper van het Guggenheim fietst men verder richting Lapuebla de Labarca, een route die meer oneffenheden kent. Er volgt zowaar een klimmetje, tussen nog veel meer wijngaarden door gaat het anderhalve kilometer aan bijna 7% omhoog, een kans voor bepaalde ploegen om de koers wat harder te maken. Mocht dat niet gebeuren dan is het vooral een kans voor de renners om wat meer te genieten van te omgeving. Die wijngaarden zien er allemaal nog een stuk mooier uit als je ze van een hoogte kunt bekijken. Vrij open terrein hier overigens wel, maar waaien gaat het niet doen. Na het klimmetje volgt er een afdaling, maar dat stelt weinig voor. Brede weg, geen gekke bochten. Beneden in Lapuebla de Labarca kussen we de Ebro, slaan we linksaf en gaan we op weg naar Laguardia. De weg richting Laguardia loopt continu omhoog, vrij lang vals plat, maar eenmaal in Laguardia zelf wordt het wat steiler. Dat kunnen we weten, want vorig jaar kwam er in deze plaats een rit aan in de Vuelta. Die werd gewonnen door Roglic in een sprintje bergop, toen dachten we nog dat hij die Vuelta wel even makkelijk ging winnen. Het laatste stuk van die etappe is gelijk aan het sprintje bergop dat ook nu volgt, richting de tussensprint in Laguardia gaat het een kilometertje omhoog aan 6%. Op dit punt hebben we 145 kilometer afgewerkt en is het nog 20 kilometer fietsen tot de finish. Laguardia is, zoals ik vorig jaar al schreef, de thuisbasis van de familie San Millán. We zwaaien naar de bald fraud Iñigo San Millán, die weer een kunststukje heeft weten af te leveren in de Ronde van Vlaanderen. Charlatan.



In Laguardia zijn uiteraard ook weer een heleboel bodegas te vinden, het bekendste exemplaar is die van Ysios, waar ze een bouwwerk hebben laten opleveren door Calatrava. Verder is het gewoon een mooi ommuurd dorpje op een heuvel met in de omgeving veel wijn, heel veel wijn. Aangezien Laguardia op een heuvel ligt dalen we nu af, maar veel stelt dat niet voor. Het is tijd om terug naar Labastida te fietsen, de route daarheen spreekt eigenlijk volkomen voor zich. Over een brede en rechte weg fietst men via Samaniego naar Labastida. Onderweg komen we wijngaarden tegen, nog meer wijngaarden, een aantal wijnranken, een paar wijndomeinen, wat bodegas, nog meer wijnranken en dan voorts nog wat wijngaarden. Paar dolmen on the side, want dit is wel de regio waar flink wat prehistorische vondsten zijn gedaan. En dan weer wijngaarden. Bergen aan de rechterkant van de weg, maar die raken we niet meer aan. Schitterende plaatjes, continu. Koerstechnisch gezien net wat minder, maar deze rit is natuurlijk vooral ontworpen vanuit toeristisch oogpunt. Er waren ooit zelfs geruchten dat de Tour door de Rioja Alavesa zou trekken, maar nee, de noordelijke en betere Rioja moet het doen met de Itzulia. Geen troostprijs. Voorbij Samaniego, waar ook weer de nodige bodegas te vinden zijn, verlaten we weer voor een aantal meter de Rioja Alavesa en komen we La Rioja binnen. De grenzen lijken hier tamelijk willekeurig getrokken te zijn. Maar goed, een paar kilometer Errioxa dus, zo noemen de Basken La Rioja. Het beeld blijft hetzelfde. Wijngaarden, rechte en brede wegen, af en toe een lichte glooiing. Open terrein, maar naar ik vermoed geen wind. Op ongeveer drie kilometer van de aankomst komen de renners een rotonde tegen en daarna zal de finale helemaal beginnen. We zijn weer terug in het Baskenland, in de Arabako Errioxa. De Rioja Alavesa, met andere woorden. Ginder in de verte zien we iets hoger Labastida liggen. We moeten dus nog wat klimmen aan het eind. De brede en licht kronkelende weg gaat in de laatste drie kilometer nog wat omhoog. Een Baskische finale, aan volledig vlak doen we niet. Al is het wel vooral redelijk vlak, met tussendoor twee keer een halve kilometer aan 5%. Het wordt een beetje een malle aankomst. Een wat steiler stuk bij de entree in Bastida, in de laatste kilometer. Dan is het daarna even vlak en gaat het zelfs even flink naar beneden, met kort achter elkaar een paar brede bochten en dan gaan we in de laatste meters naar de finish rechtdoor klimmen we blijkbaar weer aan 6%. Paar drempels aan het eind, kortom, een chaotische finish. Positionering is belangrijk, enzulks.



De finish ligt in Labastida, dat de Basken ook wel kortweg Bastida noemen. Een plaats in het Baskenland, in de regio Araba, meer specifiek in de Rioja Alavesa, of dus de Arabako Errioxa. Een plaats waar al lang mensen wonen, gezien de vele dolmen (of hunebedden) en ook een aantal neolithische begraafplaatsen in de omgeving. Een van die historische vindplaatsen luistert naar de naam Remelluri, en laat dat nou ook toevallig de naam zijn van de bekendste lokale bodega. Genoeg Nederlandse slijterijen waar je een flesje Remelluri op de kop kunt tikken, geen enkel probleem. In deze uithoek van het Baskische deel van La Rioja zitten nog veel meer bodegas, zoals je misschien al hebt kunnen raden draait het vandaag vooral om wijn. Vanwege de locatie van Bastida, op een heuvel dicht bij de Ebro, is hier in het verleden het nodige gebeurd. Het werd een versterkt plaatsje, dat nogal eens van land wisselde. Pas ergens in de 16e eeuw ging het definitief bij Araba horen. In die tijd werden ze hier rijk en dat kunnen we tegenwoordig nog zien, langs de hoofdstraat verscheen het ene na het andere paleis. We finishen op een andere weg, want die is breder, maar het loont de moeite om hier eens door het centrum te lopen. Manuel Quintano kwam uit Labastida, hij was een wijnmaker die op vakantie ging naar Bordeaux en de lokale stijl van wijnmaken aldaar mee terug naar huis nam. Dat was een primeur, hij introduceerde die stijl in deze regio en dus is hij bekend geworden. Napoleon Bonaparte kwam hier blijkbaar ook eens op bezoek, waarschijnlijk om de lokale kerk en de stadsmuren te bewonderen. Hij verbleef in een van die vele paleizen, in dit dorpje waar ze al meer dan 1000 jaar bezig zijn met het maken van wijn. Het maken van koers, dat bleef nog even achter. De Itzulia voor vrouwen kwam hier vorig jaar wel op bezoek, tot mijn grote verdriet klopte de zeer onsympathieke Demi Vollering toen Pauliena Rooijakkers in de straten van Bastida. Laten we hopen dat we nu een leukere winnaar krijgen.



Ze hebben ook gewoon stadspoorten en muurschilderingen in Labastida, heel vet allemaal. De rit zelf wordt vast minder vet, men begint om 13:00 en de verwachting is dat ergens tussen 17:18 en 17:43 een winnaar valt aan te wijzen. Kijkend naar de startlijst vind ik dat Fraile zich hier maar eens moet mengen. Vendrame lijkt me een naam, bij Alpecin kijk je dan naar jongens als Oldani, Q. Hermans en wellicht een Stannard. Ide Schelling? Waarom niet Gregoire meteen? Aranburu! Serrano. Bagioli. Pello, misschien. Sjon Aberasturi? Of misschien wel Tesfatsion? Hirschi?! Oorluis Aular?? Nouja, jemig, geen denderende lijst op dit gebied. Vanaf 15:30 gaat Eurosport live, op een kilometer of 80 van het eind. We schakelen in zodra we de Rioja Alavesa bereiken, vast geen toeval. Twee uur vol wijnranken, dat gaat wat worden. In Labastida 14 graden, droog, amper wind. Geen Baskische taferelen, maar Araba is sowieso altijd een ander verhaal. Sowieso deze kant van de bergen, andere wereld. Wel een mooie wereld. Om een traditie hoog te houden sluiten we af met mooie muziek, we zijn in Araba en dus sluiten we af met de bekendste band van deze regio. Een band die zelfs bekend zal zijn bij de gemiddelde koersliefhebber. Aukera Berriak, die Baskische woorden kent u inmiddels wel. Een nummer van de band En Tol Sarmiento, ook wel ETS, die bij een jaarlijks terugkerend evenement aan het eind van het jaar op de Baskische tv werd gekufferd door Gorka en Ion Izagirre, Pello Bilbao en Joseba Beloki. De band, ETS, heeft sindsdien nog veel meer muziek uitgebracht, onder meer hun coronaknaller Zurekin Batera. Eind vorig jaar kwam er een nieuw album uit en van dat album is Barkaidazu mijn favoriet. Een samenwerking met Eñaut Elorrieta, ook een bekende muzikant in deze contreien. Ik heb niet het idee dat het iemand iets boeit, maar ik ga er zelf bijzonder lekker op. En het is toch mijn feestje.

Jon Barrenetxea, Txomin Juaristi en de onzichtbare Cristian Rodriguez in de kopgroep, ik denk dat we gaan sprinten.

quote:

Op maandag 3 april 2023 17:25 schreef wimderon het volgende:
Schitterende duosprint van Movistar.

Zal wel weer Serrano zijn geweest die weigert wat te doen voor Aranburu

Serrano is de Spaanse Gianni Vermeersch.

Dit is niet leuk.

De poging van Laiseka om een route uit te stippelen die op het lijf is geschreven van Pello kan bij dezen in de prullenbak.

quote:

Op maandag 3 april 2023 21:14 schreef Immerdebestebob het volgende:

[..]
Ik hoop dat Landa er nog wat van kan maken.

Met dit parcours? Nee. Hij was dan ook voorzien als knecht voor Pello.

Kregen jullie ook dorst van deze rit? Iets met rode wijn. We moesten het van de plaatjes hebben, verder stelde het niet veel voor. Het draaide allemaal om de laatste paar kilometer, en dan nog meer om de allerlaatste kilometer. Parcourskennis was geen overbodige luxe. De aankomst was eigenlijk best wel een beetje gek, als we heel eerlijk zijn. Je zou het ook typisch Baskisch kunnen noemen, wellicht. Stukje omhoog, stukje omlaag met een paar bochten erbij en dan meteen de finish. Die kwam sneller dan ik had verwacht, en waarschijnlijk ook wel sneller dan een aantal andere renners hadden verwacht. Ineos had het geluk over Omar Fraile te beschikken. Die had parcourskennis én benen. Op het juiste moment ging hij aan en na die paar bochten in dalende lijn hoefde Hayter eigenlijk maar drie keer te trappen om de zege binnen te halen. Sjon Aberasturi kwam nog wel opzetten, maar de finish kwam te snel. Aranburu op vier, die had wellicht, eventueel, iets meer kunnen bereiken als Gonzalo Serrano had geweten dat je best mag werken voor een ploeggenoot. Fraile was dusdanig sterk dat hij waarschijnlijk zelf ook wel had kunnen winnen, zeer onsympathiek van het altijd onsympathieke Ineos dat ze in het Baskenland niet voor de Bask kiezen. Enfin, de eerste rit was de makkelijkste van allemaal, een opwarmertje met het oog op de zware week die volgt. Een sprintje, met wat geluk de laatste van dit rondje. We gaan snel verder met de tweede rit, een etappe die volledig door de autonome regio Navarra voert, een van de zeven Baskische provincies.




De tweede rit gaat van start op een soort van drielandenpunt. Een stukje ten westen van Viana ligt de autonome regio Baskenland, een stukje ten zuiden van het dorp ligt de autonome regio La Rioja. Het is bekend terrein voor de Itzulia, want vorig jaar waren we hier ook al. In dit stadje met ongeveer 4000 inwoners eindigde de tweede rit van de editie van 2022, het werd een sprintje heuvelop waarin een toen nog bestaande Alaphilippe zegevierde. Hij werd de opvolger van Alejandro Valverde, die hier in 2010 won. In 1997 won Laurent Jalabert dan weer in Viana, een iconisch rijtje toch wel. Hoewel de editie van 2010 eigenlijk geen winnaar kent, dat resultaat is geschrapt, iets met Piti en Fuentes en Operacion Puerto en smaad en laster. De Vuelta is hier overigens ook nog geweest, 11 jaar geleden. Toen won John Degenkolb, was in die jaren een mogelijkheid. Tegenwoordig moet hij het van treurige trucjes hebben zoals de weg blokkeren en daarna versnellen, maarja. Tijdens de laatste pakweg 60 kilometer van de vorig rit reden we continu door twee wijnregio's, La Rioja en de Rioja Alavesa. Hoewel we ons inmiddels in Navarra bevinden dragen ook de bodegas in Viana het keurmerk Rioja. Het is alweer een wijnrit, het begin althans. Enkele bekende bodegas liggen hier, zoals die van Ondarre. Daar werden alle hoogwaardigheidsbekleders vorig jaar nog uitgenodigd om het eens goed op een zuipen te zetten. Dat heb je ook wel nodig, want extreem veel is er in Viana niet te beleven. Cesare Borgia, een zoon van paus Alexander VI, is hier overleden en begraven en Viana ligt op de weg naar Santiago de Compostela, dat zijn, op de wijn na, de feitjes waar ze het van moeten hebben. Nouja, goed, het centrumpje is redelijk oud en kent wat leuke straatjes, en de lokale kerk en het lokale stadhuis zien er ook nog wel leuk uit.



Het begin van deze etappe lijkt op papier niet interessant, maar zou dat toch kunnen worden. In de eerste kilometers van de rit rijden de renners over wat glooiende maar brede wegen. Het is enigszins bochtig, terwijl we de omgeving langzaam zien veranderen. We laten de bossen en de wijngaarden steeds meer achter ons en komen na een kilometer of 10 voorbij Torres del Río in open terrein terecht. En dat is interessant, want het gaat een beetje waaien. De wind lijkt net niet ideaal te staan en het waait waarschijnlijk net niet hard genoeg, maar ik voorspel toch een nerveus begin van de rit. De wijn staat wel wat schuin en dan krijg je automatisch nerveus gedoe. Van Torres del Río fietsen we naar Los Arcos, continu rechtdoor over een brede en zo goed als vlakke weg, dwars door de graanschuur van Navarra. Zo open als het maar zijn kan. Met een beetje wensdenken voorspel ik waaiers, die dan wel niet gevat zullen worden door de camera's. Los Arcos kennen we overigens van de Vuelta, daar ligt een vroemvroemcircuit waar meerdere etappes van start zijn gegaan in het recente verleden. Voorbij Los Arcos fietst men nog een tijd door open gebied met wind die wellicht eerder schuin tegen dan schuin in de rug zal staan, waarna er even later een bocht naar rechts volgt. Men fietst met de wind wat meer in de rug richting Allo. Allo. Allo allo. Dit dorpje dat duizend zielen telt bereiken we na 35 kilometer, we keren hier noordwaarts en vanaf dat moment hebben we te maken met tegenwind, dus mocht er sprake zijn van waaiers dan komt uiteindelijk alles toch weer bij elkaar, haha. Paniek om niks, sorry. We rijden praktisch rechtdoor via Ayegi naar Estella-Lizarra, een bekende plaats. Hier wordt jaarlijks de GP Miguel Indurain verreden, een paar dagen gelegen zagen we Ion Izagirre nog zegevieren in de straten van Lizarra. Het is ook de thuisbasis van Julen Amezqueta, coureur van Caja Rural. Hij mocht dit jaar wel de GP Miguel Indurain rijden in zijn eigen stad, maar de Itzulia gaat aan zijn neus voorbij. Het kan niet altijd feest zijn.



Krijg je toch zomaar een foeilelijke trofee uitgereikt door Big Mig zelf. Is het een wielrenner of een dinosaurus? Geen idee. In ieder geval, in Lizarra, de Baskische naam voor Estella, hebben we 47 kilometer afgewerkt en dat is toch maar mooi en kwart van de etappe. In de buurt van Lizarra kun je een aantal klimmetjes vinden, bewijst de GP Miguel Indurain ieder jaar. Doen we niets mee, hoewel er buiten de stad even geklommen moet worden volgen we voorlopig een makkelijker parcours. Voorlopig, want over een tijdje volgt wel een echte klim. Na 75 kilometer komen de renners boven op de Alto de Extauri. Een klim van een kilometer of 11 aan een procent of drie gemiddeld, wat niet direct heel uitdagend klinkt. Toch zitten er wat lastigere stukken tussen, een paar afdalinkjes tussendoor gooien het gemiddelde flink omlaag. De weg omhoog is breed en goed en het grootste geheim van deze beklimming bevindt zich op de top. Een adembenemend uitzicht over de omgeving. Navarra kan best mooi zijn, geloof dat maar. Na de klim dalen we af richting het dorpje Etxauri, waar zich de belangrijkste klimschool van Navarra bevindt! Er komt ook een voetballer van Real Sociedad vandaan, dat zijn de belangrijkste wapenfeiten. De andere kant van de klim is wel een stuk lastiger, het gaat dus hard naar beneden. Paar haarspeldbochten erbij, de moeite waard. De klim zat al eens eerder in de Itzulia, in de editie van 2017 bijvoorbeeld, toen eindigden we in de buurt van dat gekke bouwwerk dat gisteren nog in beeld kwam in Elciego.




Eenmaal in Etxauri dalen we nog een klein stukje verder af richting de rivier de Arga. We komen voorbij het dorpje Ibero en zetten dan eigenlijk koers richting Pamplona, dat de Basken Iruñea noemen. Pamplona bereiken we uiteindelijk niet, maar we kussen wel bijna Orkoien. Dit voorstadje van Pamplona is nogal significant voor de koers, want we vinden hier de thuisbasis van zowel Movistar als Kern Pharma. Als het gaat om Movistar is dat geen verrassing, Eusebio Unzue komt immers uit Orkoien. Dat Kern Pharma zijn thuisbasis ook daar kent is eveneens niet heel verrassend, de ploeg komt immers voort uit de amateurploeg AD Galibier, die lang doorging onder de naam Lizarte, een ploeg die lange tijd dienstdeed als partner van Movistar. Maar goed, Orkoien bereiken we dus nét niet, maarja, dit stukje informatie moest ik toch wel even delen. Verwacht jongens van Kern Pharma in de vlucht, in ieder geval. De rest van Pamplona zal ik jullie besparen, we hebben Indurain al in beeld gehad dus ik haal m'n taks wel. In Ororbia, net buiten de agglomeratie van Pamplona, slaan we linksaf en dan volgt er een vrij lang stuk in de vallei waar weinig te beleven gaat zijn. Fietsen langs de rivier Arakil, het is bosachtig en behoorlijk vlak. Na 100 kilometer, over de helft van de rit, komen de renners uit in Irurtzun. Als je in dit dorp linksaf slaat kom je in een vallei terecht waar een hoop 'bekende' plaatsjes liggen. Bekend van de koers, met name. Het Uharte-Arakil van de familie Arrieta, bijvoorbeeld. Igor doet mee, hij zal het terrein van deze etappe als zijn broekzak kennen. Nog wat verderop ligt Etxarri-Aranatz, waar Egoi Martinez woont, de voormalig prof van Euskaltel die tegenwoordig zaakwaarnemer is. Een van zijn cliënten is Mulu Hailemichael, die woont tegenwoordig zelfs bij Martinez in. Mulu kent hier de wegen inmiddels ook behoorlijk goed, maar Caja Rural heeft hem en Amezqueta niet meegenomen. Harteloze ploeg. In Irurtzun kennen ze wel wat van de koers, vorig jaar organiseerden ze hier de Emakumeen Nafarroako Women's Elite Classics, een profkoers die werd gewonnen door de gigantische Sarah Gigante, een eeuwig geblesseerde ploeggenote van Van Vleuten die op dat moment warempel een keer niet geblesseerd was. Enfin, van Irurtzun fietsen we verder naar Lekunberri, waar Van Vleuten dan weer in 2021 de Emakumeen Nafarroako Women's Elite Classics won. Marco Soler won er in de Vuelta van 2020 een rit, hier ga ik jullie over een aantal maanden weer mee lastigvallen, want dit jaar zal de Vuelta opnieuw een aankomst kennen in Lekunberri.



Die aankomst in 2020 volgde na een beklimming en een afdaling van San Miguel de Aralar, in dat kader is het teleurstellend dat we nu door de vallei naar Lekunberri fietsen. Het is niet volledig vlak, maar wel zo goed als. Daar komt buiten Lekunberri verandering in, de finale van de rit gaat beginnen en dat is een geaccidenteerde finale. Van Lekunberri fietsen we naar Uitzi, waar een klim begint met de naam Uitzi. Lang over nagedacht. We noteren 5,5 kilometer aan 4,2%. Vals plat, met dan aan het eind twee kilometer aan 7%. Zelfs een stukje boven de 10%, in Nafarroa bestaan ook steile wegen, al houden we ons nog in. De weg omhoog is breed en voert door een bos, hetzelfde kan gezegd worden over de weg omlaag. Door een aantal scherpe bochten wordt het wel een technische afdaling, maar de brede weg zou moeten helpen om veilig Leitza te bereiken. Da's de finishplaats. Net als tijdens de eerste rit fietsen we eerst al een keer door de finishplaats, om vervolgens een lokale ronde af te werken. Net als gisteren fietsen de renners ook alvast over de finish, alleen dan van de achterkant. Tussensprint op dat moment, na 129 kilometer. Kleine versmalling op voorhand, maar de finishstraat zelf is breder. Enfin, we rijden een tijd in tegengestelde richting over de weg die in de finale naar de finish zal leiden. De eerste conclusie is dat we bijna direct na de tussensprint een rotonde tegenkomen, dat gaat leuk worden over een aantal kilometer. Een volgende conclusie is dat de weg bijna direct omhoog begint te lopen. In de finale wordt het dus letterlijk dalen tot aan de finish, zo'n beetje. Pareltje weer, Roberto. We verlaten Leitza en rijden door een prachtige, groene omgeving omhoog. Tweemaal klimmen we naar de top van Arkiskil, de eerste keer langs de lastigere kant. Het gaat 4,5 kilometer aan 5% omhoog, wat op zich niet voldoende zal zijn om veel renners in de problemen te brengen. Kilometertje aan 6% erbij, maar al bij al hoeft niemand van deze beklimming te schrikken. De weg omhoog is wel behoorlijk bochtig, wat automatisch wil zeggen dat we een technische afdaling richting de finish gaan krijgen. Leuk!




Na 134 kilometer bereiken we de top van Arkiskil voor het eerst. Er volgt voorbij een hotel op de top een kort stukje plateau, daarna gaat het lang naar beneden op een niet al te interessante manier. De weg omhoog voor straks. Een kilometer of 11 aan 3%, weet je dat alvast. Wel bochtig en bossig, behoorlijk bochtig zelfs. Vrij ver van de finish en het gaat niet al te steil omlaag, bovendien is de weg breed. Dus, nouja, zou moeten lukken. We fietsen onderweg door het pittoreske Ezkurra en komen dan uit bij een leuk punt. Aan het eind van de afdaling slaat het peloton pardoes rechtsaf een smalle weg in. Roberto heeft zich nog lang in weten te houden, maar er komen Baskische taferelen aan. De smalle weg loopt bijna meteen omhoog en brengt ons naar het dorpje Saldias. Het gaat 2,3 kilometer aan 9,2% omhoog, ja, we zijn er. Vooral het begin is heerlijk, de eerste kilometer stijgt het aan 12%, met pieken tot 17%. Daarna vlakt het richting de top wat meer af, maar dit is wel zo'n klimmetje om alvast de concurrentie even te testen. Ik vind het een heerlijk klimmetje. Smalle rotweg door het bos, tussendoor een paar keer een heel fraai uitzicht over de omgeving, schitterend. De heerlijk groene heuvels stelen de show, met soms een beetje nevel tussen die heuvels, een fraaier beeld valt amper te bedenken. Na 148 kilometer komen we boven op deze Baskische muur, nog een kilometer of 45 te gaan, ofzo, joh.




Buiten het dorpje Saldias, waar de passage in het centrum nog wat smaller gaat zijn, komen we terecht op een bredere weg. Da's wel chill, want het gaat de komende kilometers vooral omlaag. In eerste instantie geen al te lastige afdaling, al komen we wel weer de nodige bochten tegen. In dit schitterende stukje Navarra komen we ook wat dorpjes tegen, zoals Labaien en Beintza. In Beintza gaat het tussendoor even kort omhoog, vooraleer er opnieuw gedaald moet worden. Schattige dorpjes, zoals alles hier schattig is. Random schapen op de weg, schattig. De afdaling wordt na een tijd weer wat technischer, het gaat iets serieuzer naar beneden en we komen allerhande haakse bochten tegen. Weer een schattig dorpje ook, veel Baskischer als Urrotz wordt het niet. En dan die heuvels in de verte, oh, jongens toch. Maar goed, in Urrotz zijn de renners bijna beneden. Het daalt nog wat verder en dan wordt het ter hoogte van Donamaria vlak. Het blijft een aantal kilometer vlak tot in Doneztebe, waar na 165 kilometer de tweede tussensprint van de dag volgt. Nog minder dan 30 kilometer te gaan! Doneztebe noemen we in het Spaans Santesteban, bij dezen een shout-out naar Ane Santesteban. De Itzulia is hier vaker geweest, Marco Pinotti won hier 20 jaar geleden een rit, bijvoorbeeld. Jalabert was dan weer in 2000 wijlen Rebellin te snel af. We bevinden ons in de meest Baskische regio van Navarra, de mooiste regio dus. Niet ver van de Baztan-vallei, dat is misschien nog net een tikkie mooier, maar hier kun je ook prima vertoeven. Er is in Doneztebe zelfs een hostel speciaal voor fietsers, heel goed.



Na de tussensprint in Doneztebe volgen er wat bochten en dan rijden we door de vallei via het steenoude maar schilderachtige Elgorriaga de bergen tegemoet. We komen even later uit in het eveneens fraaie Ituren, waar in het centrum een betonnen baan ligt. Toch wat Belgische vibes, even tussendoor. De weg begint al langzaam vals plat omhoog te lopen, als we door Aurtitz rijden en even later Zubieta bereiken. Daar begint de laatste klim van de dag, we gaan van de andere kant aan Arkiskil beginnen. Over die klim kan ik een heel lang verhaal vertellen, maar dat hoeft niet. Een blik op het profiel zegt genoeg. Een brede weg omhoog door een prachtige omgeving, maar de percentages blijven qua prachtigheid een beetje achterwege. In het begin is het even een klein beetje lastig, maar naderhand, nouja, niet, gewoon. Hier ga je weinig renners lossen, vermoed ik zomaar. Wat gezien de finale van de rit eigenlijk wel zou moeten.




Een prachtig sfeerbeeld van het hotel op de top van de klim. Na de klim volgt een afdaling die de renners een beetje kunnen kennen. Ze reden hier zojuist omhoog, immers. Nu omlaag. Die gokverslaafde debiel van een Eritropoetina heeft al wat verkennend werk voor me gedaan, dus ik kan net zo goed zijn informatie overnemen.



Een buitengewoon geestige finale. Een snelle, technische afdaling. Eenmaal beneden zijn we eigenlijk gewoon al bij de finish. Rotonde en dan finishen. Niet echt de allerbeste creatie van Laiseka, vrees ik. De klim op voorhand is niet echt lastig genoeg, dus gaat er een vrij grote groep dalen. Als er in die afdaling weinig verschillen ontstaan krijg je een merkwaardige sprint. Maar goed, men houdt van atypische finales. De aankomst in de GP Miguel Indurain is ook raar, en de aankomst van gisteren was ook gek. Traditie, ofzo. Toch maar hopen op wat verschil na de klim en geen al te grote groep die samen gaat aankomen. Het is wel echt een aankomst die gemaakt is voor de Basken. Fraile en Aranburu kunnen zich hier naar beneden smijten, bijvoorbeeld. Er is amper een vlakke meter na de afdaling, dus de eerste die beneden is wint waarschijnlijk ook meteen de rit. Je doet er goed aan om mijn Baskische vrienden in de gaten te houden. Het was ook echt een aankomst geweest voor Pello Bilbao, maar die is er helaas niet meer bij. Ziek, terwijl het parcours van deze ronde echt op zijn lijf geschreven was. Oneerlijk.



Deze bijzondere aankomst ligt in Leitza, het meest Baskische dorp van alle dorpen in Navarra. Iedereen spreekt hier Baskisch, of nouja, 91% van de bevolking. Je ziet het ook terug bij de gemeenteraadsverkiezingen, er is weinig sprake van versplintering in Leitza. Iedereen stemt op EH Bildu, een partij die als doelstelling heeft een socialistisch verenigd onafhankelijk Baskenland te zien ontstaan. Zijn we voor. Goed, er zijn ook een paar mensen die stemmen op een partij die wat meer bezig is met de belangen van Navarra, maar andere partijen komen er niet in. Leitza is verder een heel bescheiden dorpje met amper 3000 inwoners. Een sportief dorpje, dat ook. Er komen nogal wat bekende pelotari uit Leitza. Pelotari, dat zijn mensen die aan pelota doen. Zegt ons weinig, maar dat is nogal groot in het Baskenland. Als we ons tot het wielrennen beperken zien we dat er ook nogal wat bekende wielrenners uit deze plaats komen. Wat te denken van Mikel Nieve? Afgelopen jaar met pensioen gegaan, we zullen hem en zijn vijf zeges als prof nooit vergeten. Rit in de Vuelta, drie ritten in de Giro en een rit in de Dauphiné, een bescheiden maar wel degelijk palmares. Die ene rit in de Giro van 2011, naar Gardeccia, nee, die ga ik echt nooit vergeten. Een van de beste etappes ooit. Ibai Azurmendi is een andere bekende wielrenner uit Leitza. Of nouja, vooral bij mij bekend. Azurmendi is belachelijk klein, en dus een klimmer. Aan klimmen komt hij overigens meestal niet toe omdat hij op voorhand al van de fiets is gevallen. Geen goede stuurman, maar soms, tussen de blessures door, laat hij een glimp van zijn talent zien. Afgelopen weekend zag ik hem nog aanvallen in de GP Miguel Indurain. Hij rijdt voor Euskaltel, maar Euskaltel heeft hem niet meegenomen. Zuur. En dan wel Joan Bou meenemen, klootzakken. Een derde (voormalig) prof uit Leitza is Luis Vicente Otin, die was in de jaren '80 actief voor allerlei Spaanse ploegjes. Kortom, ze hebben wat in hun mars hier in Leitza. De Itzulia was hier vorig jaar ook al. Toen reden we van Leitza naar Viana. Nu rijden we van Viana naar Leitza, haha! Leuk, jongens.



In Viana wordt het 17 graden, met wat kans op wind. Mogelijke waaiers in het begin, maar dat zal vast wel meevallen. In Leitza wordt het 11 graden, met minder wind. Droog, vermoedelijk. Dat scheelt wel een slok op een borrel. Met nattigheid zou dit helemaal een vervelende finale worden, droog zal het te doen zijn. De renners beginnen om 12:29 aan de langste rit van deze Itzulia, om 15:30 is Eurosport weer live en tussen 17:16 en 17:45 komt Alex Aranburu juichend over de streep. Dat geef ik je op een briefje. We sluiten af met een ode aan Mikel Nieve en gooien er uiteraard nog het muziekje van de dag in. Aangezien de etappe zich afspeelt in Nafarroa moet er natuurlijk wel muziek uit deze provincie gedraaid worden. Berri Txarrak ligt voor de hand, aangezien we door Lekunberri fietsen, maar die heb ik al eens eerder in de strijd gegooid. We gaan voor een bandje uit Pamplona, samen met de zanger van een andere band uit Pamplona. Gaat het over Navarra, dan kom je toch bijna altijd weer uit in Pamplona.



Ja, Basken eren renners door wielen boven hun hoofd te houden. Is traditie. Met als extrabonus nog de picture of the day van de eerste dag.

WE zijn live.

Jon Barrenetxea en Txomin Juaristi opnieuw in de kopgroep, aangevuld met Jesus Ezquerra, Carlos Garcia Pierna, Alan Jousseaume en Javier Romo. Kilometer of 80 te gaan, voorsprong van 4:30.

De laatste rechte lijn is in de praktijk zelfs maar 75 meter lang.

Landa

Andries en Bobbie denken dat het met deze aankomst een sprint gaat worden.

quote:

Op dinsdag 4 april 2023 16:50 schreef Marcoss het volgende:

[..]
Bij Jumbo verwachten ze ook een sprint met een grote groep als je het verslag las gisteren

(maar misschien hadden zij de aankomst nog niet gezien )

Stukje amateurisme.

Abel!

quote:

Op dinsdag 4 april 2023 17:15 schreef Bill_Hillie het volgende:
Enorm veel zin in de komende kamikaze-afdaling

Omar en Alex zitten al een paar uur klaar.

Alex

Disasterclass van Alex, had gewoon door moeten zetten.

Ik snap er niets van dat Aranburu aanvalt in de afdaling, een voorsprong bij elkaar fietst, dan inhoudt en zich vervolgens door iedereen laat wegdrukken in de laatste kilometer.

Krijg je er ook nog Jorrit Bergsma bij cadeau, wat een ramp.

quote:

Op dinsdag 4 april 2023 17:46 schreef wimderon het volgende:
106 COL MARTINEZ Daniel INEOS Grenadiers + 11:08

Ze zullen wel van fiets gewisseld zijn?

Of hij is nog gevallen, moet je met zijn gebrek aan daalcapaciteiten ook niet uitsluiten.

Marco heeft z'n duim gebroken, ach, nee.

Als jullie je een voorstelling willen maken van mijn nachtmerries, zo zien ze er ongeveer uit. Jorrit Bergsma met zijn appelmoeshoofd die wint in mijn Baskenland, een dieper dieptepunt valt amper te verzinnen. Ik dacht dat we dankzij corona verlost waren van zijn act, maar helaas is hij terug. Hij won door te doen wat je moest doen bij deze aankomst: op tijd op kop zitten, er was geen gelegenheid meer om te passeren. Een bijzonder merkwaardige aankomst, dubieus zelfs. Dalen tot op een halve kilometer van het eind, en dan nog een rotonde op amper 100 meter van het eind, ja, nouja, dat had wel ietsjes beter uitgetekend kunnen worden, denk ik zomaar. De ophef is in zekere zin wel terecht, al hadden de renners het zichzelf ook wel makkelijker kunnen maken door onderweg meer koers te maken. Mikel Landa ging in de aanval op de zwaarste beklimming van de dag, al die boze renners hadden er ook voor kunnen kiezen om op dat moment mee te gaan en de koers te laten ontploffen. Deden ze niet, dus reden we met een bijna voltallig peloton over de top van de laatste klim. Landa reed nog even voor de troepen uit, maar werd op tijd weer teruggepakt. Dat hij na het wegvallen van kopman Bilbao meteen iets durft te ondernemen spreekt voor hem, dat niemand zin had om met hem mee te gaan spreekt tegen de rest. Omdat er verder niets gebeurde volgde er een gigantische sprint richting de top van de laatste klim. Iedereen wilde als eerste aan de laatste afdaling beginnen. Ik had al mijn hoop gevestigd op Fraile en Aranburu, maar die lieten me in de steek. Fraile zat continu vooraan, maar op het moment supreme was hij weg. Aranburu verdween ook even uit beeld, maar schoof in de afdaling toch naar voren. Op een gegeven moment zette hij zijn specialiteit in, hij begon als een idioot te dalen en sloeg meteen een gat met de rest. Ik had toen eigenlijk wel het idee dat de zege al binnen was, het leek me bijna onmogelijk om nog op hem terug te komen. Maar hij hield zelf in, leek het wel. Toch gokken op de sprint, terwijl er helemaal geen sprint zou volgen. Ik ben nog steeds in de war, wat een onlogische tactiek. Eerst de goede tactiek hanteren, maar die dan halverwege overboord gooien en jezelf uitschakelen. Een waardeloze rit uiteindelijk, al met al. Dit had voor de Basken moeten zijn, krijgen we Ide Schelling, godsamme. Rit 3 dan maar, op papier de lastigste van het stel, als je het mij vraagt. De koers gaat nu écht beginnen.




De misschien wel lastigste etappe van deze Itzulia gaat van start in Errenteria, een plaats in de provincie Gipuzkoa waar een kleine 40.000 mensen wonen. Ja, we bevinden ons vandaag in de volgende provincie, ditmaal is Gipuzkoa aan de beurt. Errenteria ligt niet ver van San Sebastian, of Donostia, zoals we het eigenlijk moeten noemen. De afgelopen jaren zijn we met enige regelmaat door Errenteria gereden, in de Vuelta bijvoorbeeld. Daardoor heb ik zomaar paraat dat Errenteria met Aritz Bagües over een prof beschikte. Aritz reed de laatste jaren voor Caja Rural, is met pensioen gegaan, maar hij heeft binnen Caja Rural meteen een nieuwe baan gevonden. Ploegleider bij de beloftenploeg, ook leuk. In het roadbook staat dat Dorleta Eskamendi ook van Errenteria is, zij was een aantal jaar geleden ook prof. Weinig memorabele resultaten wel, ze mag de veters nog niet strikken van een andere wielrenster uit Errenteria: Ane Santesteban. Een renster van Team Jayco AlUla, die ooit werd gehaald om de leegte die Annemiek van Vleuten naliet op te vullen. Dat is niet helemaal gelukt, maar slecht is ze ook weer niet. Zesde in de Vuelta vorig jaar, ik bedoel maar. Het bekendste kind van Errenteria is evenwel Luis Otaño, een renner die in de jaren '60 meerdere ritten in de Vuelta wist te winnen, alsmede een rit in de Tour. In de Vuelta van 1964 eindigde hij als tweede in het eindklassement, achter ene Raymond Poulidor. Na Irun en Donostia is Errenteria de grootste plaats van Gipuzkoa, veel meer wapenfeiten heeft de stad eigenlijk niet. Er zijn in de omgeving mooiere plaatsen te vinden, wat we tijdens het begin van de rit gaan ontdekken. Natuurlijk heeft de stad zo z'n mooie plekjes, vooral in het centrum, maar als je in de omgeving bent hoef je hier niet speciaal een tussenstop te maken.



Vooral veel industrie, en veel appartementen, maarja, da's eigenlijk ook wel overal hier. Bergen ook, op de achtergrond. Vanuit Errenteria kun je vrij snel aan de beklimmingen van Erlaitz en Jaizkibel beginnen, scherprechters uit de Klasikoa. Doen we nu niet, we blijven voorlopig even in de vallei en we rijden via het schitterende vissersdorpje Pasaia naar Donostia. Daar kan ik heel veel over vertellen, maar over een paar maanden rijden we tijdens de Tour liefst twee keer door deze plaatsen. Eerst in volle finale tijdens de tweede rit met aankomst in Donostia, dan tijdens de derde rit op weg naar Bayonne ook nog eens. Ik zal me nu wel even inhouden. We fietsen over relatief vlakke wegen in het beginen we komen vooral veel plaatsen tegen die we de afgelopen jaren wel vaker hebben gezien. We komen uit in Orio, vanaf dat moment volgen we een tijd de toeristische route langs de kust. Via Zarautz rijden we langs het water naar Getaria en dan fietsen we ook nog door naar Zumaia. De heuvels hier liggen ook vol met wijnranken, we bevinden ons hier in de regio van de txakoli. Witte wijn, zeer lekkere witte wijn als je het mij vraagt. Geen kenner, niet objectief, maar toch. De passage in Zumaia is vooral leuk voor Jon Agirre, want die komt uit Zumaia! Wie is Jon Agirre? Nou, een renner van Kern Pharma. En hij doet nog mee ook aan deze Itzulia. Voorbij Zumaia duiken we even het binnenland in, waar na een tijd de eerste echte klim van de rit volgt. Al valt die nog wel mee, richting Meagas gaat het drie kilometer aan 4% omhoog. Na die klim dalen we af en komen we na 62 kilometer opnieuw uit in Zarautz. Heerlijke regio is dit. Zarautz, Getaria en Zumaia zijn schitterende vissersdorpjes. Ben je in de buurt, stop dan wél in deze plaatsen. De beste vis van het Baskenland bij restaurant Elkano in Getaria, goed glas txakoli ernaast, niemand die je wat doet. In de buurt van Zumaia komen we ook het natuurfenomeen dat luistert naar de naam flysch tegen. Google maar, is mooi. In Zarautz ligt dan weer de bodega van Basa Lore, daar geven ze rondleidingen in het Engels. Zomaar wat aanraders.



Tot zover het toeristische verhaal van de route, het is tijd om onderhand maar eens te gaan koersen. Na de tweede passage in Zarautz slaan de renners een stukje verderop rechtsaf en duiken ze definitief het binnenland van Gipuzkoa in. Vrijwel meteen loopt de weg omhoog, er moet ongeveer zes kilometer aan 4% geklommen worden richting Andazarrate. Geen al te ingewikkelde klim, de brede weg omhoog loopt een keer een kilometer omhoog aan 7%, maar verder is het te overzien. Na de top zijn we eigenlijk nog niet eens boven, het blijft nog een aantal kilometer stijgen tot we het dorpje Aia bereiken. Aia, da's ook een bekende naam voor deze koers. Fiets je van de andere kant naar dit dorp dan kom je zo'n beetje de steilste muur van het hele Baskenland tegen, de beelden van de Itzulia van 2015 verdwijnen nooit meer uit m'n hoofd. Joaquim Rodriguez droogde op die muur de tegenstand af, uiteraard. Veel renners kwamen te voet te staan, het was voor de meesten allemaal net iets te steil. In dat kader hebben de renners geluk met deze aanloop richting Aia, deze weg zal minder problemen opleveren. Ik wil die muur van Aia graag weer eens in koers zien, eerlijk gezegd. We zijn nu heel dichtbij, maar tegelijkertijd heel ver weg. Na de op deze manier niet al te lastige klim volgt er een langere afdaling richting Villabona, onze finishplaats van vandaag. We zijn deze Itzulia wel van de lokale rondjes, zeg. Derde dag op rij dat we eerst gaan tussensprinten in de finishplaats, om even later pas daadwerkelijk te finishen. De afdaling is niet al te lastig, de weg omlaag is breed en hoewel we wel wat bochten tegenkomen ziet het er vrij simpel uit. De renners fietsen door Asteasu, een klein dorpje met amper 1500 inwoners. Toch een dorpje waar wat bekend volk vandaan komt, Bernardo Atxaga bijvoorbeeld. Een Baskische schrijver, die het voor elkaar heeft gekregen dat liefst vier van zijn boeken in het Nederlands zijn vertaald. Een prestatie, kan ik jullie wel vertellen. Uiteraard heb ik ze in m'n bezit, zo ben ik dan ook wel weer. Obabakoak, aanrader. Julen Lopetegui komt ook uit dit dorpje, een bijzonder matige trainer en voormalig keeper die maar omhoog blijft vallen. Bondscoach van Spanje geweest, trainer van Real Madrid, Sevilla, hoe is het mogelijk? Enfin, we dalen voorbij Asteasu nog wat verder richting Villabona, waar na 92 kilometer de eerste tussensprint van de dag volgt.




Het wordt steeds vlakker. In Villabona zelf moet je eerder oppassen voor de bochten en rotondes. Amasa-Villabona heet dat dan voluit, maar de organisatie heeft gekozen voor Villabona en daar doen we dan maar aan mee. We komen hier nog een paar keer terug, want Laiseka heeft een paar rondjes uitgetekend waar ik duizelig van word. En dan hebben ze de route recent nog aangepast ook. Er is een afdalinkje geschrapt, de renners kwamen de boel verkennen en zagen iets dat ze niet beviel. Laiseka heeft toen een extra klimmetje toegevoegd, dat zal ze leren. We fietsen na de tussensprint in Villabona naar die aanpassing toe. Voordat het zover is moet er eerst nog wel geklommen worden, overigens. Een ongecategoriseerd klimmetje, volgens de organisatie dus amper de moeite waard. Nou, daar kunnen de meningen over verschillen. Het gaat buiten Villabona namelijk 2,5 kilometer aan 7,5% omhoog naar Goi Ballara. Dat is op zichzelf al de moeite waard, maar een korte afdaling tussendoor zorgt ervoor dat het de rest van de tijd nog wat steiler omhoog gaat. We tikken op sommige plaatsen bijna de 20% aan, het is een heerlijk typisch Baskisch muurtje. Een stuk van een kilometer dik boven de 10%, maar de organisatie doet net alsof dit klimmetje niet bestaat, haha. De weg omhoog is smal en grotendeels voorzien van het befaamde hormigón, beton! Na deze ongecategoriseerde klim zou er een afdaling volgen die door de renners is afgekeurd. Richting de top slaan we daarom niet linksaf maar rechtsaf. We dalen af over een weg die volgens mij niet eens veel breder, beter of minder gevaarlijk is, maar goed, niet mijn probleem. Na dit afdalinkje volgt er meteen een nieuwe klim, eentje die oorspronkelijk niet was voorzien. Het gaat 3,2 kilometer aan 6,5% omhoog richting Alkiza. De weg omhoog naar dit dorpje is wel iets breder, terwijl het redelijk stabiel stijgt tegen 7%, pas in het dorpje zelf zwakt het wat af richting 6%. Tien kilometer extra en dit klimmetje erbij, dat krijg je als je klaagt bij Laiseka. Lekker voor je.





Na 102 kilometer bereiken we de top van dit klimmetje, nog een kilometer of 60 te gaan. Het gaat de komende 60 kilometer eigenlijk continu op en af. Weinig vlakke meters nog, dit moet toch haast wel een leuke rit worden, zeker met die twee klimmetjes die we nu net al hebben gehad. De weg omlaag is wat breder, daarom hebben we deze omleiding blijkbaar genomen. De afdaling ziet er vrij simpel uit. Een paar technischere bochten, maar over het algemeen stelt het eigenlijk niet veel voor. Veilig bereiken we Anoeta, een dorpje met een bekende inwoner. Wie komt er uit Anoeta? Nou, Abraham Olano! De wereldkampioen van 1995, de winnaar van de Vuelta van 1998 en tegenwoordig de bondscoach van Gabon! Fenomeen, onze Abraham. In Anoeta zijn we beneden en dan volgen er een aantal wat vlakkere kilometers in de vallei richting Tolosa. Dat is dan weer de stad van Xabi Alonso, trainer van Bayer Leverkusen of all pharmaceuten. Na wat bochten en rotondes in Tolosa steken we de Oria over, fietsen we nog een paar kilometer langs een andere rivier en dan slaan we rechtaf richting de volgende klim. Een klim die twee keer de revue gaat passeren, twee keer van een andere kant. We rijden naar het dorpje Altzo en richting dat dorp gaat het twee kilometer aan 6,5% omhoog. Vooral in het begin is het weer heerlijk, Baskisch steil. Een dikke kilometer aan meer dan 8%, tel uit je winst. Halve kilometer aan 11%, dat soort taferelen gaan we nog veelvuldig zien vandaag. Na het dorpje Altzo volgt er een afdalinkje dat goed te doen zou moeten zijn. De weg is breed genoeg en hoewel we zelfs wat haarspeldbochten tegenkomen ziet het er niet direct heel uitdagend uit. Beneden slaan we linksaf ter hoogte van wat foeilelijke industrie en dan rijden we vijf kilometer over een brede en vrij vlakke weg richting Amezketa, nog meer zout in de wonden voor Julen. Eenmaal in het dorpje Amezketa slaat het peloton rechtsaf en dan begint gelijk de volgende klim, het gaat drie kilometer aan 7% omhoog richting Orendain. De klim begint met twee kilometer aan 8%, dat is niet mals. Daarna wordt het steeds vlakker, voorbij de top loopt het nog wat vals plat omhoog. Leuke klimmetjes weer, zo makkelijk is deze etappe niet. In de buurt van het dorpje Abaltzisketa zijn de renners boven, ze hebben tegen die tijd 126 kilometer afgewerkt.





Nog iets minder dan 40 kilometer en vijf klimmetjes te gaan. Na de klim van Orendain rijden de renners een tijdje over een plateau, daarna volgt er een afdaling over een niet gigantisch brede weg. Tussen de bochten door is er vaak een mooi uitzicht, het blijft mooi in het Baskenland. De afdaling lijkt behoorlijk goed te doen te zijn, maar bijna beneden in Alegia komen we wel nog een paar haarspeldbochten tegen. Beneden steken we weer eens de Oria over, na een tocht door het centrumpje van Alegia doen we dat nog eens en dan begint de tweede beklimming naar Altzo. Van deze kant is de klim 1,7 kilometer lang, het gaat aan 7% omhoog. Steilste stukje tot 12% richting de top, ook dit hupje is weer de moeite waard. Na de top dalen we af over de weg waar we eerst nog omhoog reden, het gaat vrij kort vrij steil omlaag over een weg door een donker bos. De weg is bochtig en twee auto's kunnen elkaar hier met moeite passeren. Kortom, het is een technische afzink. Beneden in Txarama slaan de renners linksaf en dan rijden ze weer naar Tolosa toe, daar fietsen we voor de tweede keer vandaag doorheen. Net ten oosten van Tolosa ligt overigens het dorpje Ibarra, daar komt de lokul hiero van deze rit vandaan. Unai Iribar mag namens Euskaltel over zijn trainingswegen rijden. In Tolosa zelf liggen vooral veel rotondes, en een aantal bochten. Buiten de stad zetten we ook weer koers richting het Anoeta van Abraham Olano, waar de volgende klim begint na nog een paar vlakke kilometers. Buiten Anoeta gaan we omhoog over de weg die werd afgekeurd als afdaling. We gaan weer naar Goi Bailara, een smal en donker weggetje door het bos. Een geitenpad, wellicht inderdaad niet heel geschikt voor een afdaling. Wel geschikt voor een klim, we noteren anderhalve kilometer aan 10%. Pieken tot 17%, want waarom ook niet? De beelden van streetview laten een weg zien die bijna loodrecht omhoog loopt. Wat nou, makkelijke Itzulia? Niks van, dit kan een heuse slijtageslag gaan opleveren. Om duistere redenen is ook dit klimmetje weer ongecategoriseerd, wellicht in een poging de renners en ons als kijker om de tuin te leiden.





Op 15 kilometer van de finish komen we boven op deze muur. Nog drie muurtjes te gaan hierna, dit is een formidabele etappe. Na de muur die we net hebben gehad volgt er een smalle afdaling. Die afdaling kennen de renners, een paar kilometer eerder reden ze hier ook al omlaag. Het is vooral in het begin heel smal, daarna komen we uit op een andere weg. Daar gingen we eerst links, omhoog. Nu gaan we rechts, verder omlaag. Omdat de weg ineens een stuk breder wordt is dit deel van de afdaling beter te doen. Beneden komen we weer eens uit bij een industrieterrein, hier slaan we rechtsaf en dan fietsen we naar finishplaats Villabona. Zodra we Villabona bereiken slaan we na een kilometertje over een vlakke weg gereden te hebben bij een rotonde linksaf. Een paar meter later volgt de volgende rotonde, het gaat weer naar links en de brede weg wordt ineens hilarisch smal. Er gaat geklommen worden naar het dorpje Zizurkil over een geitenpad, maar dan ook echt een geitenpad. Het gaat één kilometer omhoog aan meer dan 10%, Roberto Laiseka heeft zich helemaal uitgeleefd tijdens het ontwerpen van deze rit. Met een steilste strook tot 17% is dit ook weer een zeer lastige beklimming. Omdat het van heel breed naar heel smal gaat is positionering hier bovendien belangrijk. Ongecategoriseerd klimmetje weer, overigens. Heel bijzonder, allemaal. Op negen kilometer van het eind zijn we hier boven, bij de begraafplaats van Zizurkil. Over een smal weggetje rijden we vervolgens dit dorpje binnen, dat in het Spaans Cizurquil heet, nee, dan klinkt Zizurkil zelfs een stuk logischer. De Itzulia is hier in het verleden wel eens geweest, ofschoon er nog niet eens 3000 mensen wonen. Een klein dorpje, met een geitenpad. En ook een eigen koers, de Aiztondo Klasikoa wordt hier jaarlijks verreden. Een van de klassiekers uit het Baskische amateurcircuit, met wel steeds een veranderend parcours. In 2021 bevatte het parcours dit steile klimmetje naar Zizurkil en het volgende klimmetje dat op het programma staat. Marc Brustenga won toen uiteindelijk in Zizurkil, hij werd even later prof bij Trek maar het komt er nog niet helemaal uit. In ieder geval, de wegen hier zijn aan wielen gewend.




In het dorpje Zizurkil is het nog even smal en slaan we een paar keer rechtsaf, waarna we nog wat verder afdalen over een brede weg, opnieuw richting Villabone. We bereiken de finishplaats opnieuw, maar slaan beneden linksaf, even later nog een keer linksaf en dan ligt de volgende muur op ons te wachten. Een bord langs de kant van de weg kondigt aan dat het aan 10% omhoog zal gaan. Dat klopt wel ongeveer, het gaat een kleine kilometer omhoog aan 9% gemiddeld, met inderdaad stukken boven 10%. Over een brede weg klimt men naar het dorpje Aduna, waar de tweede tussensprint van de dag volgt na 157,4 kilometer, op minder dan zes kilometer van het eind. Dit wordt weer een best wel hectische finale, met een net iets kleiner peloton aan het eind. Boven in het dorp, dat vooral lijkt op een nieuwbouwwijk, slaan we bij twee rotondes twee keer rechtsaf en dan begint er weer een afdaling. We gaan opnieuw naar Villabona, maar nu om daadwerkelijk te finishen.




De afdaling richting de finish leidt over een brede weg, waardoor de afdaling vrij simpel zal zijn. Kort ook, twee keer knipperen met de ogen en we zijn beneden. Eén scherpere bocht naar rechts aan het eind, en dan bij een rotonde kort daarna nog eens naar rechts. We rijden hierna over een vlakke weg Villabona binnen, waar de coureurs onderweg naar de slotklim nog wel wat bochtenwerk tegenkomen. Paar rotondes erbij, maar oké, tegen deze tijd zal het peloton vrij klein zijn. Op drie kilometer van het eind rijden we na een scherpe bocht naar links weer eens over de Oria, om vervolgens dwars door het centrum van Villabona te fietsen. Paar drempeltjes aldaar, terwijl de renners druk bezig zullen zijn met de voorbereiding op de slotklim. Op anderhalve kilometer van het eind komen we aan het eind van het centrum een paar bochten tegen, het gaat drie keer kort achter elkaar naar links en dan zitten we plotsklaps op een smallere weg die begint te stijgen. In de slotkilometer van deze etappe gaat het gemiddeld aan 12% omhoog. Een smalle, steile weg, heel steil. En het wordt steeds erger. In de absolute slotfase van de rit slaan de renners rechtsaf richting de bodega van Hika. De weg tussen de wijnranken door loopt op tot wel 26% (!). Weer een knotsgek einde van een etappe, het wordt krasselen tot je boven bent. De enige aankomst bergop van deze ronde, eentje die ons mogelijk wel lang bij gaat blijven.




Beelden van de laatste meters zijn er niet echt, vooral omdat de bodega nog niet zo lang bestaat. Hika is blijkbaar pas een jaar of 10 actief, maar ze zijn wel snel uitgegroeid tot een belangrijke speler. Op de top, waar de renners finishen, staat een nieuw gebouw. Het is nog niet te vergelijken met het kunstwerk in Elciego van Gehry, maar ook dit ziet er best modern en hip uit. Gebouwd in 2016, naar eigen zeggen een modern designgebouw. De boel is af te huren, bijvoorbeeld als trouwlocatie, of je kunt er gewoon wijn gaan drinken. Txakoli, dat maken ze hier. Dat wordt normaal gesproken aan de kust geproduceerd, in de regio rond Getaria, waar we eerder tijdens deze rit al gepasseerd zijn. Ook op de flanken van de Jaizkibel produceren ze txakoli, maar verder landinwaarts is het blijkbaar ook mogelijk. Hika, ik kende het nog niet. Valt wel onder de DOP van Getaria, al ligt die plaats dus een heel stuk verderop. Hondarrabi zuri, da's de druif, maar blijkbaar worden er op de zeven hectare aan wijngaarden hier ook nog vele andere soorten druiven verbouwd. Ze hebben ook een nieuwe weg laten aanleggen, want een paar jaar geleden lag er alleen maar een grindweg. De finale had dus nóg leuker kunnen zijn, maarja, nu ligt er gewoon asfalt. Klimmen tot 26%, haha. Leuk gevonden weer. Zou Roberto Laiseka van wijn houden? Op godbetert een wijnsite heb ik overigens een filmpje gevonden van een gozer die vanuit de auto de laatste meters van deze rit aan het filmen is. Mocht je tot stilstand komen op zo'n stuk van 20+%, dan kun je meteen een paar druiven in je mik steken.

https://www.prowein.com/v(...)U8PgQaSSCa2UFF9dzJTA (klikken als je de laatste strook alvast wil zien)


Ja, Hika Bodega dus, of HIKA, eigenlijk. Gelegen in Villabona, een plaatsje met een kleine 6000 inwoners. De Itzulia was hier 21 jaar geleden voor het laatst, toen won Franco Pellizotti voor Nicki Sorensen en David Etxebarria. In 1967 ging er een keer een rit in de Vuelta van start in Villabona, verder moeten ze het hier ook vooral van de amateurkoersen hebben. In de gemeente Villabona pleegde de ETA in juni 1968 de eerste moord in haar geschiedenis, dat vind ik nog wel een delenswaardig feitje. Verder valt er eigenlijk weinig te melden over deze plaats. Ze spelen er een aparte vorm van pelota die bijna nergens anders wordt gespeeld. De plek wordt volledig ook wel Amasa-Villabona genoemd of Villabona-Amasa. Het is niet zo dat het één de Baskische naam is en de andere de Spaanse, het zijn eigenlijk twee dorpjes die aan elkaar zijn gegroeid. Je hebt Amasa en Villabona en Amasa is stiekem ouder dan Villabona maar we noemen het tegenwoordig toch Villabona, dat zijn altijd de heerlijk verwarrende feitjes waar Wikipedia dan mee komt. Afgaande op de foto's is het ook niet het meest bruisende dorp van de streek. Nog niet eens zo'n gek om dan maar bij een wijndomein te finishen. Van boven heb je wel een fraai uitzicht, maar ik heb al beter gezien in het Baskenland.



Behoorlijk aangenaam weer in het Baskenland nog steeds. Een graadje of 15 tijdens deze rit, geen kans op regen en amper wind. Met al dat draaien en keren en allerlei steile beklimmingen en afdalingen is het misschien maar goed ook dat het droog blijft. De rit begint om 13:04, om 15:30 is er weer een waanzinnig slecht duo van Eurosport aan zet en tussen 17:18 en 17:42 worden de renners boven aan de txakoli verwacht. Qua muziek zou ik voor het illustere duo Tapia eta Leturia kunnen gaan, een beroemd duo in deze omgeving. De een met z'n accordeon en de ander met een tamboerijn. Die met de tamboerijn komt uit Villabona, vandaar dat het wel toepasselijk zou zijn. Maar dat is wel een beetje oubollig, hoor. Alhoewel, ik bedenk me dat de heren een tijdje terug een samenwerking zijn aangegaan met de heren van DUPLA, een duo uit het Agurain waar we tijdens de eerste rit doorheen zijn gefietst. Die maken iets modernere muziek, waardoor een opvallende combinatie is ontstaan. Vooruit, doen we dat. Ze drinken in de clip alleen wel cider in plaats van txakoli, maar goed, je kunt niet alles hebben.


De belangrijkste rit van deze Itzulia, naar mijn bescheiden mening. We gaan er eens bijzonder goed voor zitten. Alle jongens die deze koers willen winnen zullen op de afspraak moeten zijn, zo.

[ Bericht 0% gewijzigd door Rellende_Rotscholier op 05-04-2023 10:07:38 ]

Zonder die ontzettende debiel van een Juanpe (en met iets betere positionering) wint Landa hier. Altijd tegen Landa.

quote:

Op woensdag 5 april 2023 17:55 schreef Immerdebestebob het volgende:

[..]
Is een vakantie in Baskenland de moeite waard? Ik zou haast zeggen van wel, of is er vaak slecht weer?

Nee, valt niks te beleven.

De derde rit van deze Itzulia werd gewonnen door de man met de uitstraling van een... ja, van wat eigenlijk? Bestaan er dingen met net zo weinig uitstraling als Jonas Vingegaard? Ik hoop het niet, voor die dingen. Vingegaard, mogelijk de saaiste persoon op aarde, tevens Tourwinnaar, won na een KNOTSGEKKE aankomst bij de bodega van Hika. Het was wel een vermakelijke rit, vooral aan het eind van de etappe volgden de muurtjes elkaar kort op. We zagen wat aanvalletjes, maar de grootste namen hielden zich in en besloten alles te zetten op de slotklim. Daardoor gingen er bijna een paar B-acteurs met de zege aan de haal, maar James Knox, Esteban Chaves en Juanpe Lopez werden op de slotmuur toch nog ingerekend. Te laat, want daardoor kon Juanpe Lopez iedereen in de weg rijden. In de laatste 500 meter van de rit werd het enorm smal en enorm steil. Dusdanig steil dat de organisatie had bedacht dat ze een paar mannetjes van Shimano met een reservefiets op de klim moesten posteren. Mede daardoor werd de klim nog smaller en dat had tot gevolgd dat een zwabberende Lopez Higuita richting de hekken drukte, uitgerekend op het moment dat er zo'n lul van Shimano stond. Higuita werd opgehouden en was daar niet van gediend, hij duwde Lopez dwars het peloton in. Of nouja, groep der favorieten, zoiets. Vingegaard had daar geen last van, dankzij goed werk van Valter zat hij ideaal gepositioneerd. Bijna iedereen achter hem had wel last van dit tafereel, waardoor Vingegaard min of meer de zege cadeau kreeg. Een aantal renners kwamen vanuit de achtergrond nog sterk opzetten, zoals Landa. Die had wel kunnen winnen, denk ik. Maarja, positioneren is geen onbelangrijk onderdeel van het verhaal. Het gebrek aan knechten brak hem op, waar Vingegaard dan juist weer won door zijn knechten. Hoe dan ook, zelfs met het oponthoud in de laatste kilometer bleven de verschillen behoorlijk beperkt. Deze Itzulia wordt een secondenspel, al vraag je je ook meteen af waar iemand nog tijd terug gaat pakken ten opzichte van Vingegaard. Landa lijkt voorlopig zijn grootste concurrent, en dan te bedenken dat ie hier eigenlijk aan de start stond als knecht van Bilbao. Het kan raar lopen. Jammer dat het geen incidentloze aankomst was, maar oké, we houden er wel weer memorabele beelden aan over. Wellicht ten overvloede: genoten van de fans. Op een willekeurige woensdag toch weer rijen dik op al die muurtjes, met nog een extra rij erbij op de aankomst. Heerlijk.






Welkom, welkom in de wereld van Omar Fraile. Ik kopieer even een vertaald stukje uit het dagblad van Gipuzkoa voor jullie:

quote:

Omar Fraile zou de etappe met start en finish in Santurtzi, de stad waar hij 32 jaar geleden werd geboren, op pantoffels kunnen lopen. De Biscayaanse wielrenner, de laatste Bask die zegevierde in de Tour – hij landde in glorie op het vliegveld van Mende in 2018 – kreeg de opdracht om de vierde dag van de Itzulia vorm te geven."Ik was opgewonden dat ze me belden om het podium te ontwerpen, maar ik stelde één voorwaarde: dat ze de route respecteren die ik heb voorgesteld", legt hij uit terwijl hij een pauze neemt in Peñas Negras, zodra de klim naar de La Asturiana-pas, de Gordiaanse knoop van een tour met een klassiek aroma, een continu op en neer. Het reliëf van Euskal Herria. “Het is een heel Itzulia-etappe. Mensen zullen gestraft aankomen”, benadrukt de Biscayan, die deze krant ontmoet bij het La Asturiana-portaal, in Santelices, Muskiz, om een ​​​​klim los te maken die het peloton zal verzamelen voordat hij de afdaling door het gebied van La Arboleda duwt en in gaat Santurtzi, waar het einde ook een extra zal vereisen. "Het eindigt op een harde helling, ongeveer 300 meter, die een helling van 8% zal hebben", waarschuwt Fraile.

Die Roberto Laiseka is eigenlijk ook maar een luiwammes, zeg. Belt ie Omar Fraile op of Omar even een rit voor hem wil ontwerpen. Dat heeft natuurlijk wel alles te maken met de start en finish in Santurtzi, want daar komt Omar Fraile vandaan. Maar alsnog, Roberto, jij komt hier ook uit de buurt, jij had hier zelf ook wel even wat in elkaar kunnen draaien. Dat heeft ie niet gedaan, en dus krijgen we tijdens deze vierde etappe een gemiddelde trainingsrit van Omar Fraile voorgeschoteld. Alles draait vandaag om Omar, hij moet het dan maar afmaken ook.



Op de vierde dag van de Itzulia van 2023 bevinden we ons in de volgende provincie, we zijn aangekomen in Bizkaia. In Santurtzi dus, om precies te zijn. Een plaatsje onder de rook van Bilbao, waar Omar Fraile dus werd geboren. Een paar jaar geleden reden we tijdens de Vuelta al eens door Santurtzi en toen kon Fraile op bovenstaande wijze door zijn eigen stad fietsen. Hij zal tijdens deze etappe hopen de handen in de lucht te kunnen steken. Hij heeft er in ieder geval alles aan gedaan. Neem ik aan, tenminste. Aan het ontwerp van de rit kan het alvast niet liggen. Na de start in Santurtzi rijden we door zo'n beetje alle steden langs de haven van Bilbao heen. Portugalete, Sestao, Barakaldo, het komt allemaal voorbij. In Sestao eindigde in de Itzulia van twee jaar geleden nog een rit, eentje die wel lijkt op deze rit. Ook toen volgde de klim naar La Asturiana aan het eind, met daarna een afdaling en dan bijna meteen de finish. Die lag toen in Sestao, nu een stukje verderop in Santurtzi. Ook toen een hoofdrol voor Omar Fraile, al was het Aranburu die met de zege ging lopen. Dat kreeg hij voor elkaar in de afdaling van La Asturiana, die afdaling zal nu ook wel weer een hoofdrol gaan spelen. Enfin, voorbij Barakaldo scheren we langs Bilbao, maar de stad betreden we niet. Bewaren we voor de Tour. We slaan na een tijd rechtsaf en rijden dan via een vallei het binnenland binnen. Via dorpjes als Alonsotegi en Zaramillo rijden we richting Sodupe, waar we van vallei wisselen en via Okondo gaan beginnen aan de eerste klim van de dag. Stiekem nog best een geestige klim, maar de positie in de rit zal ervoor zorgen dat het uiteindelijk weinig gevolgen zal hebben. Het gaat 2,5 kilometer aan bijna 7% omhoog, maar die kilometer aan meer dan 10% in het begin is wel meteen een leuke uitdaging. Na de klim dalen we af richting Llodio, een plaats in Araba. We zijn pas net in Bizkaia, maar Fraile heeft meteen een lus richting Araba in het parcours gegooid. Llodio noemen we in het Baskisch Laudio, de plek waar vorig jaar nog een rit van start ging in de Itzulia. Ook de plek van de GP Llodio, dat was ooit een 1.1-koers in de tijd dat er op het Iberisch schiereiland nog een heleboel profkoersen te vinden waren. In de Itzulia van 2021 kwamen we ook langs in Laudio, toen eindigden we boven het dorp op een loeiend steile klim waar Pogacar Roglic zou kloppen. In aanloop naar die klim reden we ook over Malkuartu, de eerste klim van vandaag. Vorig jaar reden we dan weer van Laudio naar Amurrio, en dat doen we nu ook. Na 46 kilometer komen we uit in Amurrio, waar Pello Bilbao vorig jaar Alaphilippe vloerde in de sprint. De kale trainer van Bahrein, Aritz Arberas, komt uit Amurrio. Hij had zijn pupil dus optimaal klaargestoomd om hem zodoende in zijn eigen dorp te laten winnen. Dat is toewijding.




Pello heeft nu een bijzondere trofee op de schoorsteenmantel staan, zoveel is duidelijk. Vanuit Amurrio rijden we nog een tijdje verder door Araba, rechtstreeks naar het zuiden richting Orduña. Die plek kennen we vooral van de Vuelta, met name toen we een paar jaar geleden twee keer over de Puerto de Orduña reden. Wat een schitterende klim is dat, die wil ik ook wel weer eens zien. Niet voor nu, je zou dan buiten het dorpje Orduña verder naar het zuiden moeten gaan, maar Orduña is het zuidelijkste punt van de rit. We keren om en pakken twee andere klimmetjes mee, die qua lastigheid niet op de Puerto de Orduña lijken. Piñar de la Choza (2,4 kilometer aan 6,8%) en San Julian (1,3 kilometer aan 7,3%), zo noemt Steef deze hupjes. Vrij smalle en bochtige wegen voorbij Orduña, dat we eigenlijk Urduña moeten noemen. Andere omgeving altijd in Araba, het verschil met Bizkaia kan amper groter zijn. In ieder geval, na het tweede hupje en de afdaling daarvan komen we al snel weer op een bredere weg terecht. Een wat vlakkere weg ook, al blijft het hier altijd op z'n minst glooiend. We komen door Arespalditza, of Respaldiza, en rijden dan een behoorlijk lange tijd rechtdoor richting Artziniega. Een typische weg in Araba. Recht, breed, golvend, weidse omgeving. Dat Respaldiza heeft overigens nog wel een bekende inwoner, niemand minder dan Iñaki Isasi! Een van de kamikazesprinters van het originele Euskaltel, je mist dat soort jongens meteen als hun naam dan spontaan uit het niets ineens weer een keer valt. Goed, we komen na een paar korte hupjes uit in Artziniega en daar begint de volgende officiële klim van de dag. Het gaat twee kilometer aan 8,4% omhoog naar Santa Koloma. Het vlakt wat af richting de top, op voorhand gaat het eerster tegen 9% omhoog. Een leuk Baskische klimmetje dus weer. Brede weg, dat is dan weer een beetje saai. Over die brede weg dalen we ook af richting een opmerkelijke plek. De Itzulia gaat weer vreemd. Na een paar meter La Rioja gaan we ditmaal een paar meter door de autonome regio Castilië en Leon fietsen. Het is echt maar een piepklein stukje, een paar kilometer, maar jeminee, toch gewoon vier verschillende autonome regio's gezien deze week. Het stukje Castilië en Leon bestaat vooral uit wildernis, we passeren één minimale nederzetting en daarna zijn we weer terug in het Baskenland. In Bizkaia, opnieuw. Na 91 kilometer, net over de helft van de rit, bereiken we Balmaseda. Dat is de stad van de familie Merino. Igor heeft inmiddels een vierjarige schorsing achter de rug, terwijl Eider sinds dit jaar voor Laboral Kutxa fietst, de vrouwenploeg van Euskaltel. Eider kennen we vooral omdat ze 1,23m is en 13 kilo weegt. Over het dopinggebruik van haar broer wil ze overigens niets zeggen.




Voorbij Balmaseda komen we weer wat glooiende wegen tegen, en ook wat heuse klimmetjes. Zo klimmen we bijvoorbeeld twee kilometer aan 5,5% naar het kleine dorpje Avellaneda, waar we op de top van de klim een kicken kasteeltje zien. In het kasteel zit een museum, gaaf. Van Avellaneda rijden we over een brede weg richting Carral. Het gaat even kort omlaag, maar door die brede weg stelt dat weinig voor. In Carral maken we een bocht van 180 graden en dan rijden we over een smalle weg omhoog naar de top van de volgende klim. De komende vier kilometer gaat het aan 6% omhoog, de eerste drie kilometer aan meer dan 7% en daarna zwakt het in de laatste kilometer richting de top af. Na 103 kilometer bereiken we de top van Bezi, toch weer een leuk klimmetje. Niet dat het veel verschil zal maken, maar dat een Fraile het opneemt in zijn trainingsrondjes valt te begrijpen. De klim voert vooral door het bos, richting de top komen we wat meer in agrarisch gebied uit. We rijden door het piepkleine dorpje Bezi en daarna volgt er een lange afdaling. Omdat de afdaling zo lang is gaat het automatisch niet al te steil naar beneden. In het eerste stukje van de afdaling rijden de renners nog steeds over een smallere weg, even later bereiken ze Traslaviña en vanaf dat moment rijden ze heel wat kilometers vals plat omlaag over een brede weg. De renners rijden omlaag dwars door een prachtige vallei. De natuur zal weer leveren, het parcours wellicht net iets minder. Omar heeft het vriendelijk gehouden voor zichzelf. Op iedere hoek van de straat ligt een steile klim, maar dan kan Omar zelf niet winnen natuurlijk. Goed, de lange afdaling kent wel wat scherpere bochten, die vooral lastig zouden kunnen zijn als het nat ligt, maar de regen is niet op de afspraak. Loopt allemaal wel los dus. Na een tijd komen de renners uit in Mercadillo, dat is blijkbaar Spaans voor rommelmarkt. Enfin, vanaf dat moment wordt het vlakker, een aantal kilometer later komen de coureurs uit in Muskiz. Dat levert altijd hallucinante beelden op, want in Muskiz ligt de gigantische raffinaderij van Petronor, uiteraard een van de meest vervuilende bedrijven van het land. Ook een van de eerste sponsoren van Euskaltel-Euskadi, toen het nog Euskadi-Petronor was. Enige sympathieke dat ze ooit hebben gedaan. Heb je zo'n prachtige kustlijn hier, plemp je de boel vol met zo'n raffinaderij, walgelijk.





Na de passage in Muskiz beginnen we weer eens aan een soortement van lokaal rondje. Vanuit Muskiz beginnen we over een aantal kilometer aan de laatste klim van de dag, La Asturiana. Voor het zover is fietsen we eerst voor de tweede keer vandaag naar Santurtzi en keren we via een rondje langs de kust terug naar Muskiz. Petronor komt veelvuldig in beeld, helaas. Van Muskiz rijden we via Abanto Zierbena terug naar Santurtzi, waar na 131 kilometer de eerste tussensprint van de dag volgt. Richting Abanto Zierbena loopt de brede weg even omhoog, maar dat mag amper een naam hebben. We komen ook nog door het Gallarta van Dolores Ibarruri, bekend van de Spaanse Burgeroorlog. ¡No pasarán! - ze komen er niet langs. Helaas kwamen ze er wel langs. Enfin, lichte afdaling richting Santurtzi daarna, mag ook niet echt een naam hebben. We bereiken weer de haven van Bilbao en het drukke stedelijke gebied. Wat bochten en rotondes aldaar, terwijl we weer eens langs de achterkant over de finish fietsen. Kunnen we alvast bewonderen wat voor bijzondere creatie Fraile er in dit geval van heeft gemaakt, we kunnen een keer niet boos zijn op Laiseka. Na de tussensprint in Santurtzi fietsen we langs de haven van Bilbao naar Zierbena, een dorp waar ik altijd door opveer. Zierbena is de woonplaats van de buitengewoon sympathieke Iñigo Elosegui. Iñigo fietst tegenwoordig bij Kern Pharma en namens die ploeg is hij aanwezig in deze Itzulia. Hij was ooit een van de grootste Baskische talenten, heel dominant in het amateurcircuit, maar als prof is hij eigenlijk continu ziek, zwak en misselijk geweest. Drie jaar bij Movistar liepen op niets uit en nu zit hij dus bij Kern Pharma. Daar wil het ook nog niet echt vlotten, maar het blijft een sympathieke knul. Op twitter reageert hij bijvoorbeeld standaard op zijn volgers, dan ben je al snel een uitzondering natuurlijk. Helemaal gek van Japan die knul, dat is wel een grappige obsessie om te volgen. Bekender is zijn grootvader, José Antonio Momeñe, eveneens afkomstig uit Zierbena. Vierde in de Tour van 1966, dan ben je een hele grote! Het was leuk geweest als zijn kleinzoon wat betere resultaten had geboekt bij de profs, het blijft lastig om een jongen aan te prijzen die eigenlijk nooit in beeld rijdt. Gelukkig is Zierbena op z'n minst een leuk plaatsje aan de kust. En die gekke Elosegui zou het liefst in Japan willen zitten, nou, doe mij dan maar zijn plekje in Zierbena.



Voorbij het sympathieke Zierbena rijden we nog een tijd verder langs de kust. De kustlijn is niet volledig vlak, dus komen we langs de kust nog een paar korte klimmetjes tegen. We komen ook wat afdalinkjes tegen, waarna we weer in het volgende kustdorp zijn. La Arena bijvoorbeeld, gezellig daar. Minder gezellig dat we voorbij La Arena praktisch over het terrein van Petronor gaan fietsen. Lekker die planeetverneukers op de kaart zetten, goed idee Omar. Oh, wacht, ja, je rijdt natuurlijk voor Ineos, nee, dan kunnen we dit soort dingen verwachten. Enige positieve is dat hier zowaar een fietspad ligt, maar dan heb je het ook wel meteen gehad. We gaan niet veel later weer terug naar de kust en daar kunnen weer wat mooiere plaatjes geschoten worden, in Pobeña bijvoorbeeld. Het gaat daarna wat op en af richting Cobaron, waarna we even verderop na 149 kilometer de tweede tussensprint te zien krijgen in La Rigada. Een sprintje heuvelop, in aanloop naar de laatste klim van de dag kunnen de klassementsrenners zich hier weer even uitsloven. Na die tussensprint dalen de renners over een brede weg af richting Muskiz. Een paar haarspeldbochten onderweg, maar het is een gemoedelijke afdaling. Eenmaal in Muskiz slaan we in het centrum rechtsaf en even later begint de laatste klim, die van La Asturiana. Die klim kennen we misschien nog van de Itzulia van 2021, toen reden we hier ook omhoog in de finale van een etappe. Aankomst toen in Sestao, waar Aranburu zou zegevieren. Fraile werd tweede. Ploeggenoten bij Astana, die beleefden toen betere tijden. De klim staat ook wel bekend als Peñas Negras, het gaat 7,5 kilometer omhoog aan 6,5%. Het is een behoorlijk onregelmatige klim, met vooral een steil begin. Na een scherpe bocht in het begin gaat het meteen een drietal kilometer aan 9% omhoog met uitschieters ver boven de 10%. Daarna wordt het steeds makkelijker, richting de top houden we zelfs amper 4% over. Na 161 kilometer, op een kilometer of 15 van de finish bereiken we die top. Het meest opvallende deel van deze beklimming zit 'm niet eens in de klim zelf, maar vooral in de afdaling. Ik vind het eigenlijk heel bijzonder dat we deze klim weer bezoeken, want de afdaling komt eigenlijk niet door de keuring, zou je denken. In het begin van de afdaling fietsen we over een smalle weg, die zo nu en dan wordt onderbroken door een veerooster, richting La Arboleda, of Zugaztieta. Zodra we dat dorp bereiken krijgen we te maken met geribbeld beton. Het wegdek dat we kennen van een klim als Los Machucos. Zo steil, dat ze horizontale richeltjes in het beton hebben aangebracht voor wat meer grip. Over die weg moeten de renners dus omlaag. Met haarspeldbochten en al. Ik kan me van 2021 nog herinneren dat de renners tijdens dit deel van de afdaling heel behoedzaam naar beneden gingen en dat ze even later pas echt op het scherp van de snede gingen koersen. Nouja, die gerribelde weg keert dus terug. Lachen!





Voorbij La Arboleda wordt de weg breder en beter. Het uitzicht is tegen die tijd ook bijzonder fraai, al zullen de renners door de vele haarspeldbochten weinig tijd hebben om daar echt van te genieten. In 2021 gingen Fraile en Aranburu tijdens dit stuk in de aanval. Die aanval van Fraile slaagde niet, Aranburu bleef wel weg. Hier kun je dus iets ondernemen. Als je de beelden wil zien moet je zelf maar zoeken, luiwammes. Eenmaal beneden komen de renners uit in Trapagaran, waarna er een paar makkelijkere kilometers volgen richting de finish. Alhoewel, makkelijk, Baskenland? Nee, we maken nog wel wat mee. Laat Omar het zelf anders maar heel slecht vertaald uitleggen:

quote:

Nu de voorronden achter de rug zijn, bloeit La Asturiana op. Het zal aankomen met scherpe ellebogen en de strijd om posities te veroveren. In dat gedeelte zal de razernij zich ophopen. “Het zal belangrijk zijn om goed gepositioneerd binnen te komen. Op die momenten zijn er altijd zenuwen en spanning”, slidet Fraile. De havengroet is een klap. Een hellingbaan om iedereen op zijn plaats te zetten. La Asturiana is een veeleisende haven, vooral wanneer de hoefijzers en hellingen die zorgen voor continuïteit worden opgelegd. De beklimming spuugt maximale oneffenheden uit van 12% in een klim van 7,4 km met 6,5% oneffenheden. "Degenen in het algemeen klassement gaan hier voor", zegt Fraile, die schat dat de klim over "16 lange minuten" zal plaatsvinden. Dat is de tijd die werd vastgesteld in 2021, toen Alex Aranburu Sestao versloeg. Fraile was degene die Ezkio's lanceerde toen ze allebei in Astana renden.

Op weg naar de top van La Asturiana sluit het bos zich, waar de dennen zich opkrullen en de eucalyptus zich verstrengelt, die schaduw bieden voor Omar Fraile's prospectie van land, die elk hoekje en gaatje tot in detail kent. De Biscayan, wiens landschapsdia's zijn opgeslagen in de hersenprojector, kon het pad met gesloten ogen bewandelen. "Of je het nu leuk vindt of niet, het is het gebied waar ik meestal train en juist daarvoor heb je al van alles in je hoofd", analyseert hij. La Asturiana, ondanks de harde hellingen, laat je ademen omdat er plekken zijn waar je benen kunnen ontspannen. Hoewel het een klim is met moeilijke stukken, is hij goed te doen. “Mijn doel is om bij de voorste te zijn. Ik moet volhouden en dan spelen in de afdaling”. De lockpick die de deur naar triomf opent, behalve het onvoorziene, is te vinden in de afdaling, zodra de beklimming is voltooid en je op Piedras Negras stapt. "In het laatste deel van de klim, comfortabeler, rollen we met 40 kilometer per uur."

Oké, dat gaat over de klim. En de finale dan?

quote:

Dat is wanneer de race roodgloeiend wordt. “Het punt is dat we allemaal weten dat de afdaling meer kan betekenen dan de klim zelf en dat je je overal mee naar beneden moet gooien”, meent Fraile, een uitstekende downloader. "Waarschijnlijk stapt er iemand in mijn wiel", zegt de Biscayan. De afdaling door La Arboleda is goed, zolang de regen, grillig in de lente en nog een element van Itzulia, niet in beeld wil komen. “Als het regent, wordt alles anders. Dat kan het grote verschil zijn”, waarschuwt Fraile. Als u vanaf Peñas Negras uw nek naar links draait, wordt uw blik verfrist met het visioen van de zee. Salpeter en zweet. Het huis van Fraile, die voordat hij een fietser was, roeide in de trawler van de stad, La Sotera. Vanaf de top van La Asturiana zal La Itzulia in een lange afdaling naar beneden stromen om Santurtzi te ontmoeten.

De paarse stad is toegankelijk via Portugalete. Soldaten beide steden tussen Avenida de Carlos VII en Avenida Murrieta. Het peloton zal in stromen uitbarsten. “We gaan vooruit, heel snel. vol. Een voor een in de rij. Waarschijnlijk 70 km/u. Ik denk dat met nog één kilometer te gaan de sprint verscherpt zal worden”. Een bocht naar links leidt naar de ontmoeting met de finishlijn, die op een helling voor het gemeentepolitiebureau ligt te wachten. De maximumsnelheid in de steden is 30 kilometer per uur. De sprint, hoewel op een helling, "de helling lijkt het niet, maar het is moeilijk", zal de radars doen springen. "We komen met hoge snelheid aan en doen de sprint met 40 kilometer per uur of daaromtrent", zegt Fraile over een etappe wandelen om het huis.

Ja, die aankomst, dat is wel weer een merkwaardig iets. We pakken er even weer een tweet van iemand bij een gokverslaving heeft:




Krijgen we nog een keer een normale aankomst deze Itzulia? Het antwoord is nee. Het maakt niet eens uit wie je het parcours laat ontwerpen, ze houden blijkbaar allemaal van chaos. Timing en positionering is dus weer eens alles. Als er niemand is weggereden in de afdaling - wat heel goed wel zou kunnen gebeuren - krijg je weer een merkwaardige sprint waarbij je toch vooral als eerste door de laatste bocht moet. Heerlijk lekker. De derde keer vandaag dat we in Santurtzi zijn is de beslissende keer. Santurtzi is een havenstad en een gemeente in de Spaanse provincie Biskaje in de regio Baskenland. Ze behoort tot de agglomeratie van Bilbao en huisvest de zeehaven van Bilbao. Santurtzi is gelegen bij de monding van de rivier de Nervión (Ría de Bilbao), aan de linkeroever, op 14 kilometer stroomafwaarts van de provinciehoofdstad Bilbao. De gemeente heeft een oppervlakte van 7 km² en telde in 2001 47.173 inwoners. Naast de plaats Santurtzi bevinden zich in de gemeente de kleinere kernen Balparda en El Villar. Hoewel de gemeente zelf weinig reliëf kent ten opzichte van de meeste andere gemeenten in de provincie, ligt vlak naast Santurtzi de Monte Serantes, een kegelvormige berg met een hoogte van 446 meter. Bedankt Wiki. De eerste officiële vermelding van Santurtzi stamt uit het jaar 1075. De gemeente is gegroeid van een plaats waar landbouw en visserij de voornaamste middelen van bestaan waren naar een belangrijke industriestad door de winning van erts. Sinds 1902 is de haven van Bilbao gehuisvest in de gemeente. En nog een keer bedankt. Er komt een bekende wielrenner uit Santurtzi. Ik heb het dan uiteraard over Iker Camaño, die in het verleden nog voor Euskaltel en het machtige Saunier Duval reed. Oh, en Omar Fraile komt geloof ik ook uit Santurtzi. Heb ik het al over Omar Fraile gehad? Vast niet. Omar Fraile, het zou eigenlijk een schande zijn als hij vandaag niet wint, vinden jullie ook niet? Fraile.



Jezus jongens, het blijft gewoon opnieuw droog. Dat kan toch niet? Waar is de regen? Droog, 18 graden, amper wind. Een heerlijke dag, veel te heerlijk voor het Baskenland. Vertrekken doen we om 12:53, de uitzending begint weer om 15:30 en Omar Fraile komt uiteraard met een kwartier voorsprong op de rest aan ergens tussen 17:17 en 17:43. In Santurtzi, daar komt Omar Fraile vandaan. Om het verhaal van deze rit af te sluiten heb ik uiteraard ook nog wat muziek voor jullie. Geen muziek uit Santurtzi, maar wel muziek van een bandje uit Bizkaia. Eigenlijk een heel raar bandje, want de leden zijn eigenlijk allemaal afkomstig uit Go!azen, wat een soap voor kinderen van EITB is. Een soap met veel muziek, allerlei bekende Baskische muzikanten zien hun muziek regelmatig verkracht worden. Goazen is overigens Baskisch voor vamos, pakkende naam dus. De acteurs in die serie wisselen nogal snel, je bent na een tijd wel klaar met het acteren in een kinderserie en dan ga je daarna dus muziek maken, blijkbaar. Dat kan onmogelijk goede muziek opleveren, zou je denken, maar een paar maanden geleden leverden ze toch maar mooi zo'n beetje het ultieme popnummer af. Of mijn oren functioneren niet meer, dat kan ook. In ieder geval, S T R staat hier al een tijd op repeat. Geen schaamte.



[ Bericht 0% gewijzigd door Rellende_Rotscholier op 05-04-2023 23:39:13 ]

Natnael in de kopgroep, jawel! Geef die groep maar snel een kwartier, ofzo.

Jonas Vingecar.

Ach, ach, ach, Omar.

Landa heeft wonderbenen.

Ik ben heel benieuwd hoe Landa deze rit niet gaat winnen.

Jammer dat Landa een mindere daler is. Altijd tegen Landa.

STEEF

quote:

Op donderdag 6 april 2023 17:14 schreef Dale__Cooper het volgende:

[..]
Sprint verliezen lijkt mij een zekerheidje?

We krijgen vandaag weer geen sprint.

Het geribbelde beton.

Contractjaar voor Noks?

Ze kunnen allebei niet dalen. M'n ogen doen pijn.

Dit is peak Landa.

Gewoon aan de verkeerde kant zitten in die bocht.

Hij wil niet eens winnen, krijg je soms het idee.

Mikel Landa is een bijzondere coureur, en dat is het. Op de klim naar La Asturiana ging Vingegaard al vrij snel op het steile deel in de aanval en alleen Landa kon mee. Met z'n tweeën reden ze een grote voorsprong bijeen op de rest, waarna ze met z'n tweeën een baggerclass afdalen gaven. Nou was het ook wel een lastige afdaling, zeker dat gedeelte met geribbeld beton tussendoor, maar je had bij allebei het idee dat ze het niet voor elkaar kregen om ook maar één bocht goed in te schatten. Landa probeerde Vingegaard wel een beetje onder druk te zetten, maar zette toch ook vooral zichzelf onder druk. In het stuk naar de finish liet Landa Vingegaard het meeste werk doen, een logische zet. Vingegaard gaat aan de leiding, als hij die leiding wil uitbreiden moet hij zelf maar lekker op kop rijden. Doordat Landa het werk aan Vingegaard liet kwamen de achtervolgers nog dicht, een groepje van een man of 20 reed onder leiding van Quick Step in de laatste paar kilometer een gat van een kleine halve minuut bijna helemaal dicht. Landa pokerde, de enige kans om de rit te winnen. Maarja, als er een bocht is op amper 100 meter van het eind, misschien, heel misschien, moet je dan eventjes opschuiven en zorgen dat je als eerste door die bocht gaat? En als dat niet lukt, moet je op z'n minst proberen aan de binnenkant te zitten en niet aan de buitenkant bij het hek? Niet Landa, die leeft in zijn eigen wereld. Je hebt killers en je hebt Mikel Landa. Alsof hij de finale niet kende, niet eens wilde kennen. Zomaar wat doen, geen enkel plan. En dus won Vingegaard voor de tweede keer op rij. Landa werd uiteraard kansloos tweede, wat natuurlijk ook de reden is dat het Landismo überhaupt bestaat. Een tragikomische figuur. Wonderbaarlijk sterk, maar niet in staat om welke koers dan ook naar zijn hand te zetten. Met de wonderbaarlijke benen die hij zo nu en dan heeft had zijn palmares echt een stuk groter moeten zijn. Maar waarom dat niet zo is zag je tijdens deze rit wel weer. Door de ritzege, en door het sprokkelen bij de tussensprint, loopt Vingegaard flink uit op de concurrentie. Landa blijft nog enigszins in de buurt, maar moet ook terrein toegeven. De rest staat inmiddels op een halve minuut of meer. Je krijgt het idee dat de eindzege Vingegaard niet meer kan ontgaan, al is zijn ploeg niet helemaal intact. Het kan nog spannend worden, hoop ik?



Spannender had het waarschijnlijk ook kunnen worden als Bilbao nog in koers was geweest. Als je bedenkt dat Landa hier voorzien was als knecht van Bilbao had Pello in een kansrijke positie kunnen beginnen aan de afdaling en dan had er toch echt niemand in zijn buurt kunnen blijven. Hij had evenwel ook gelost kunnen worden, zoals Aranburu en Fraile. Een herhaling van 2021 zat er voor beide heren niet in. Het ontwerp van Fraile pakte voor de koers beter uit dan verwacht, voor Fraile zelf net iets minder. Maar goed, door naar de volgende etappe. Een rondje Amorebieta.




De voorlaatste etappe van de Itzulia van 2023 gaat van start en zal eindigen in een plaats die over een paar maanden zal terugkeren in de Tour. Start en finish in Amorebieta-Etxano, een gemeente in Bizkaia, gelegen op een kilometer of 20 ten oosten van Bilbao. De gemeente is in 1951 samengesteld uit de plaatsen Amorebieta en Echano (Etxano). De derde etappe van de Tour de France van dit jaar gaat van start in deze plaats, dus ik zal niet meteen alle geheimen van Amorebieta prijsgeven. Globaal gezien kunnen we stellen dat Amorebieta een link heeft met de koers, want jaarlijks werd hier de Klasika Primavera de Amorebieta verreden. In 2019 werd Carlos Betancur de voorlopig laatste winnaar van deze koers, tenminste, van de profversie van de koers. De 1.1-koers is van de kalender verdwenen, maar de lokale wielerclub, SC Amorebieta, organiseert nog wel een juniorenkoers en een beloftenkoers. Die laatste werd dit jaar gewonnen door Hugo De la Calle, Hugo van de Straat. Kan wel wat, die jongen. Hij versloeg niemand minder dan het duo van Laboral Kutxa, Unai Zubeldia en Iker Mintegi. Dat zijn de volgende twee die op het punt staan om prof te worden bij Euskaltel. De lokale wielerclub doet blijkbaar wel nog z'n best om de 1.1-koers terug te laten keren. Ze hebben last gehad van de pandemie, maar ook van het feit dat er blijkbaar te weinig vrijwilligers zijn. Genoeg vrijwilligers voor een juniorenkoers, maar niet voor de profkoers, ergens is dat bijzonder. Naast de wielerclub SC Amorebieta heb je ook SD Amorebieta, dat is een voetbalclub. Die speelden vorig jaar een jaartje in de Segunda Division, maar dat werd geen heel groot succes. Net als Athletic probeerden ze het met een ploeg vol Basken, alleen dan van het derde of vierde garnituur. Snel terug naar de derde divisie, kortom. Qua wielrenners is het hier niet dik bezaaid, de bekendste renners uit Amorebieta, nouja, dat zijn waarschijnlijk de broertjes Silloniz. Die reden allebei een aantal jaar voor Euskaltel, zonder ooit op te vallen en vrij geruisloos weer uit het peloton te verdwijnen. Euskaltel had veel van die renners. Goed, Felipe Alberdi had je ook nog, die won in 1960 een rit in de Vuelta! En sommige bronnen schrijven Beñat Intxausti toe aan Amorebieta, maar dat klopt niet. Zijn werkelijke plek van origine zal later deze rit de revue passeren. Enfin, meer Amorebieta over een paar maanden.



Er staat in ieder geval een prachtig kunstwerk in Amorebieta. Moet een aardappel voorstellen. Ik ga hier over een paar maanden echt alles over uitzoeken, nu al zin in.

quote:

Ingewikkelde en gunstige fase voor de regisseurs om hun pionnen te kunnen verplaatsen, waarin ze, ongeacht het feit dat er geen belangrijke havens zijn tot Paresi, door gunstig terrein zullen gaan om strategieën tegen het einde te testen, waarin we een circuit betreden waarin Voorop lopen is erg belangrijk om hun opties voor het algemeen klassement te behouden.

Die teksten op de officiële site zijn wel heel wervend zeg. In de eerste kilometers van de rit rijdt men over een brede en vlakke weg door de vallei richting Durango. Voor we Durango bereiken slaan we linksaf en dan begint al snel de eerste klim van de dag, het gaat drie kilometer aan 7% omhoog naar de top van Monte Kalbo. Na 11 kilometer koers komen we boven op dit klimmetje. Een pittig begin, Jon Barrenetxea mag meteen aan de bak. Da's een Bask van Caja Rural die zo'n beetje iedere dag in de aanval rijdt en met een flinke voorsprong aan de leiding gaat in het bergklassement. Er zijn weer wat punten te rapen vandaag, dus hij mag weer ten strijde trekken. Hij zal niet de enige zijn, dit klimmetje is een mooi moment voor een boel renners om zichzelf een plekje te bezorgen in de vlucht van de dag. De kopgroep die hier zal ontstaan kan zomaar best sterk zijn en daarom dus ook meteen best ver dragen. Na de klim fietsen we een tijdje via een vrij brede weg en na nog wat meer klimwerk komen we na een tijd uit bij Balcon de Bizkaia, een bekende plek. Over deze weg reden we vorig jaar in de Vuelta nog, onderweg naar Bilbao. Een paar jaar eerder kwamen we eveneens hier voorbij, toen de aankomst een stukje hoger volgde op Monte Oiz. Leuk uitzicht hier, niet voor niets een balkon. Goede plek voor een rustmoment.




De renners dalen een aantal kilometer af over een bochtige maar brede weg richting Munitibar-Arbatzegi Gerrikaitz. Mond vol, laten we het op Munitibar houden. De afdaling zat vorig jaar nog als klim in de Vuelta, wellicht kennen enkele renners deze omgeving nog wel. Er zullen ook nog wel wat namen op de weg staan, altijd leuk. Na een scherpe bocht in Munitibar komen we op een andere weg terecht, die loopt nog een tijdje wat verder omlaag met wat bochten erbij, na een tijd wordt het vlak en dat blijft zo tot we de kust bereiken bij Lekeitio. Door de fraaie vallei van de Lea rijden we naar dat Lekeitio en onderweg komen we door het dorpje Okamika. Dat is heel grappig, want Ander Okamika, een renner van Burgos-BH, komt uit Lekeitio! Een voormalig triatleet die dankzij corona is gaan fietsen en inmiddels aan zijn derde jaar bezig is bij Burgos. Sturen kan ie nog steeds niet, ligt dusdanig vaak op de grond dat resultaten ver te zoeken zijn. Doet wel mee aan deze Itzulia, hij mag fietsen door zijn eigen dorp en dat lijkt me toch wel een unieke belevenis. Hopelijk heeft hij meer geluk dan de zeer sympathieke maar altijd onfortuinlijke Iñigo Elosegui. Die reed tijdens de vorige rit door zijn Zierbena. Zijn vrienden stonden hem op te wachten, maar een paar kilometer voor die passage kwam hij ten val en dus werd het een andere doortocht dan verwacht. Van Lekeitio rijden we naar Ispaster over een weg die wat meer oneffenheden kent. Ispaster is nog wel een bijzonder dorpje, want daar komt Francisco Gabica vandaan. Die leeft niet meer, maar won in 1966 wel mooi de Vuelta. Zoveel Basken zijn er niet die een grote ronde hebben gewonnen, Gabica is dus automatisch een grootheid. Voorbij het schattig ogende Ispaster volgt er een klein afdalinkje richting Ea, waar de volgende officiële klim van de dag begint. De wegen hier zijn allemaal breed, de omgeving is groener dan groen en het is dus voorlopig vrij gezellig fietsen. In Ea begint de klim naar Natxitua, de komende 2,5 kilometer gaat het aan 8% omhoog. Halve kilometer aan 11% tussendoor, Baskische taferelen dus. Na 64 kilometer zijn we boven en dan dalen we een aantal kilometer af naar de kust. De weg blijft breed en dus kunnen de renners vooral genieten van een van de mooiste stukjes Baskenland. Ze komen uit in het estuarium van Urdaibai, een heus biosfeerreservaat. In dit reservaat tref je bijzonder veel fraaie flora en fauna. Het stikt hier van de vogels, bijvoorbeeld. Maar de kustlijn hier is ook adembenemend mooi. En dan heb je in een van de vele bossen die Urdaibai rijk is ook nog een kunstwerk. Bosque de Oma, leuk om naartoe te gaan, zonder je oma. Zo'n beetje alle bomen in dit bos zijn voorzien van schilderwerk, steeds wisselende taferelen. Het bos is nu weer te bezoeken, een tijdje was de boel niet toegankelijk omdat de bomen ziek waren en dreigden te sterven. Maar ze leven nog. En na wat oplapwerk leven de schilderingen ook weer.





De renners rijden best een tijd door het estuarium, zonder dat er koerstechnisch gezien veel te melden valt. Vooral veel mooie natuur, die we vermoedelijk nog gaan missen ook omdat we tegen deze tijd vast nog niet live zijn. Matige timing. Na wat onbeduidende hupjes duiken we ter hoogte van het Kortezubi van Federico Echave wat meer landinwaarts en dan volgt er een ongecategoriseerde klim van vier kilometer à 6% richting Ereño. Over een net iets smallere weg rijden we met een boog om het Bosque de Oma heen, als je op vakantie gaat naar het Baskenland is Urdaibai echt een gebied dat je niet mag overslaan. Na een aantal kilometer over een plateau te hebben gereden volgt er uiteraard een afdaling. De weg is hier weer een stuk breder en ondanks het nodige bochtenwerk is dit vermoedelijk gesneden koek voor de renners. Aan het eind van deze afdaling komen we uit in Gernika, het ontzettend belangrijke Gernika. Omdat Pello Bilbao uit Gernika komt, bijvoorbeeld, of parcoursbouwer Roberto Laiseka, of Joane Somarriba, of de Spaanse Burgeroorlog, 1937, bombardement, Pablo Picasso, etc. Het 'leukste' van dat bombardement blijft nog wel dat ze heel Gernika in puin hebben gelegd, behalve de belangrijkste gebouwen. De heilige eik bleef bewaard, het gebouw waar alle Baskische hoogwaardigheidsbekleders van heinde en verre naartoe trokken om de fueres te bespreken bleef ook bewaard en staat er nu nog steeds. Museumpje erbij, ook Gernika is een must-see als je in de omgeving bent. Muurschildering van de Guernica ook even bekijken, uiteraard. Eenmaal in Gernika slaan de renners rechtsaf en dan rijden ze nog even door het estuarium van Urdaibai, langs de andere kant van het water. Lang duurt dat niet, al snel slaan de renners linksaf en dan beginnen ze aan een pittig klimmetje. Paresi, 4,3 kilometer aan 7,7%. Een kilometer aan 12% tussendoor, hartstikke leuk. Na 102 kilometer bereiken we de top van deze klim, hier zal de finale ongeveer beginnen. Met een beetje mazzel. Als je wil kun je hier al stevig aan de boom schudden. Na deze stevige klim volgt er een afdaling over een brede weg door een bochtig bos, ondanks de brede weg toch een beetje bochtig. In deze omgeving rijden we door een paar gehuchten waar de jongens van Kern Pharma vrolijk van zullen worden. Eerst Agirre, groetjes aan Jon, daarna Arrieta, groetjes aan Igor. Vooral Igor is goed bezig, gisteren 26e, langzaam aan het groeien. Maar goed, na door Arrieta gereden te zijn komen we op een smallere weg terecht. Die loopt eerst nog wat omlaag en is daarom dus vrij link, maar dan volgt er een hupje omhoog van één kilometer aan 10%. Even een kuitenbijter tussendoor, lekker heerlijk. In een donker bos loodrecht omhoog, zonder aankondiging. Rond Arrieta ging het kort en steil omhoog in een donker bos, het gaat ook kort en steil omlaag in dat donkere bos. De renners komen uit in Jainko-Oleaga en na nog een paar venijnige bochtjes aldaar beginnen ze aan de volgende klim, het gaat vier kilometer aan 4% omhoog richting Errigoiti. Net iets minder interessant, maar het is in ieder geval niet vlak. Na dit klimmetje dalen we over een bredere weg terug af naar Gernika, waar we dan voor de tweede keer passeren. Laiseka zet z'n eigen stad even in het zonnetje, en dat mag, want Gernika doet ertoe. In historische zin de hoofdstad van het Baskenland. Franco is een lul.




Van Gernika rijden we naar Muxika, hier volgt na 125 kilometer de eerste tussensprint van de dag. Op 40 kilometer van de finish gaat er gesprint worden in het dorp van Beñat Intxausti. Dat was een tijdje een van de beste Baskische klimmers, totdat hij na zijn overstap naar Sky ziek werd en sindsdien amper nog een koers kon uitrijden. Tegenwoordig actief als scout bij A&J ALL SPORT AGENCY, het managementbureau van de Carera's, die onder meer Pogacar en Bini vertegenwoordigen. Daarnaast is hij ook ploegleider bij een van de vele Baskische amateurploegen. Beñat vermaakt zich dus wel. De renners ook wel denk ik, want na de tussensprint in Muxika mag er weer geklommen worden. In eerste instantie gaat het 2,5 kilometer aan 5% omhoog, na een kort afdalinkje gaat het vervolgens nog eens vier kilometer aan 5% omhoog richting Alto de Morga. Aretxabalgane, zo heet het dan weer in het Baskisch. Sommige renners kennen deze klim, want hij zat vorig jaar in de Vuelta toen we van Irun naar Bilbao reden. Over een brede weg dalen we voorbij de klim richting Larrabetzu, het dorp van Jesus Loroño, de winnaar van de Vuelta van 1957. Larrabetzu bereiken we alleen net niet, want in Goikolexea slaan we rechtsaf een smal weggetje in. En als we een smal weggetje inslaan, dan weet je ongeveer wat er gaat gebeuren. Jawel, de volgende klim van de dag. Het gaat twee kilometer aan 6,7% omhoog naar Belarrinaga, dat valt eigenlijk nog mee. Een paar stroken aan 8% en wat makkelijker werk tussendoor, waarna er een korte afdaling volgt. Na die korte afdaling gaat het even later bijna meteen weer omhoog. We slaan scherp rechtsaf en klimmen naar het dorpje Boroa. In principe gaat het maar 600 meter omhoog, maar het zijn wel weer Baskische meters. De hele tijd dik boven de 10%, met uitschieters tot 17%. Dit doet weer wat denken aan de derde rit. Na dit muurtje dalen we over een brede weg af richting het industrieterrein van Amorebieta. Na een paar rotondes fietsen we vervolgens het centrum van de finishplaats binnen, waar na 147 kilometer de tweede tussensprint volgt. Op minder dan 20 kilometer van het eind nog even tussensprinten in de finishplaats, de lusjes die dit jaar zijn uitgetekend zijn soms onnavolgbaar.





In de laatste 20 kilometer van de rit hadden we nog drie muurtjes moeten tegenkomen, maar een van de muurtjes is geschrapt. Het parcours moest op het laatste moment aangepast worden omdat er blijkbaar weer iets niet door de beugel kon. Erg jammer. Zonder een meter vlak tussendoor hadden we in eerste instantie 900 meter aan 10% gehad, 600 meter aan 10% en 1000 meter aan 7%. Drie muurtjes achter elkaar, continu op en af, geen moment van verpozing tussendoor. Nouja, dat feest gaat dus niet door. De middelste van de drie is geschrapt en dus houden we nog maar twee klimmetjes over, met meer vlakke meters tussendoor. Een flinke downgrade, mogen we wel stellen. Hoe het ook zij, na de tussensprint rijden we nog een tijd door het centrum van Amorebieta en ook buiten het centrum gaat het nog best een tijd rechtdoor. De wegen zijn breed en vlak, dat blijft ook zo als we Amorebieta verlaten. Tot we ergens op een eindeloos industrieterrein toch maar een keer linksaf slaan en de doorgaande weg verlaten. Daarna rijden we al snel toe naar een van de twee overgebleven muurtjes. Een kilometer aan 10%, ongeveer, op een kilometer of 10 van het eind. De weg is inmiddels smal en de omgeving bosachtig, wat ook het geval zal zijn tijdens het eerste gedeelte van de afdaling van deze klim. Even later bereiken we wel een bredere weg die de renners terug naar Amorebieta brengt. Voor ze die stad bereikten hadden ze rechtsaf moeten slaan, maar dat doen we nu dus niet meer. Even snel kijkend via streetview zal het probleem wel zijn geweest dat het te smal was. Sad. Enfin, we rijden nu wel Amorebieta in en via een langer vlak tussenstuk rijden we naar de tweede en laatste muur toe. De aanloop naar die muur was via de originele route wederom hilarisch geweest. Smalle wegen, scherpe bochten, hoge percentages. Via de alternatieve route is de aanloop een stuk geleidelijker. Geen smalle wegen meer, rechtdoor omhoog over een brede weg. Iets meer dan een kilometer gaat het omhoog aan een procentje of zeven. Het begin is steil, daarna zwakt het steeds meer af.




Op de top komen we twee rotondes tegen, daarna dalen we over dezelfde weg af, terug naar Amorebieta. Kunstzinnige creatie weer van Laiseka. Het is nog amper drie kilometer tot de finish, tot de slotkilometer loopt de weg omlaag. Dat stelt weinig voor, de weg is breed en loopt behoorlijk rechtdoor naar beneden. Eenmaal terug in Amorebieta wachten er wel een hoop rotondes op de renners, vier in de laatste kilometer om precies te zijn. Weer een hectische slotfase, al volgt de laatste rotonde op een meter of 500 van het eind en fietsen we daarna warempel rechtdoor tot aan de finish. Zo'n lange laatste rechte lijn hebben we deze editie nog niet gezien. De meest logische aankomst tot nu toe. Blijft wel jammer dat een van de drie muurtjes aan het eind is geschrapt. Met z'n drieën bij elkaar waren ze perfect, de twee overgebleven muurtjes verder uit elkaar, hmm, ja, nee, dat is 'm gewoon net niet. Alsnog kan het een chaotische en ongecontroleerde rit worden, daar hopen we dan maar op. De kaart in het roadbook is verder schier onbruikbaar, want daar staat de oude versie nog in. Lekker dan.



Aankomst in Amorebieta dus, maar daar vertel ik voorlopig verder niets meer over. Of het moet zijn dat Mikel Urdangarin hier geboren werd. Da's een Baskische muzikant, een redelijk bekende zelfs. En dus hoef ik voor het liedje van de dag niet ver te zoeken. Hij heeft behoorlijk veel eigen werk, maar het liefst luister ik naar een samenwerking van Mikel met de lieftallige Izaro. Een liedje over vluchtelingen, en dat we een beetje lief voor ze moeten zijn. Errefuxiatuena, met een beetje fantasie haal je er refugee uit. Maar goed, buiten de tekst om, waar we toch niks van verstaan, spelen natuurlijk vooral de muziek en het samenspel van de twee stemmen de hoofdrol, en dat levert mijns inziens weer een pareltje op. Het weer levert trouwens ook pareltjes op, het wordt vandaag gewoon 22 graden in Amorebieta?? Geen regen? Geen wind? Zon?! Wat een rare week. Zoals altijd zijn we weer live om 15:30, ga er maar eens goed voor zitten en probeer te genieten van het enigszins onthoofde muurtjesfestival in en rond Amorebieta.

quote:

Op vrijdag 7 april 2023 15:01 schreef Marcoss het volgende:
Cavagna en Cattanao maken er een aardige koppeltijdrit van

Ja, die zien ze niet meer terug.

Jayco, leg maar uit.

quote:

Op vrijdag 7 april 2023 15:41 schreef Marcoss het volgende:
Carapaz fietst behoorlijk achteruit dit seizoen tot nu toe

Acquadro heeft Vohters met een hoop narigheid opgezadeld.

De heren kennen pelota niet, min min.

Ide Acting.

Laiseka én Steef direct na elkaar gespot, jeetje.

quote:

Op vrijdag 7 april 2023 15:04 schreef Rellende_Rotscholier het volgende:

[..]
Ja, die zien ze niet meer terug.

Ik was heel even vergeten dat ze Taus missen, mijn excuses.

Ik heb genoeg gezien, Landa wint de Tour.

Kan iemand Andries en Bobbie vertellen dat het parcours is aangepast?

Valter bijna uit de bocht.

Dat derde klimmetje erbij had deze finale wel echt geniaal gemaakt.

Arrieta heeft de uitzending gehaald.

quote:

Op vrijdag 7 april 2023 17:08 schreef Faraday01 het volgende:

[..]
Waarom hebben ze die eruit gehaald?

Afdaling te smal en te gevaarlijk en dat soort teksten.

Oh, dat was het laatste klimmetje al.

Wij feliciteren halve Bask Higuita met deze prachtige zege.

Bij gebrek aan beter feliciteer ik mezelf met de zege van halve Bask Sergio Higuita. Sergio is natuurlijk een Colombiaan, maar hij werd in 2018 gescout door Juanma Garate, de Baskische ploegleider van EF. Garate had alleen zijn bedenkingen of Higuita al meteen klaar was voor de World Tour, dus kwam hij met het briljante idee om hem een paar maanden onder te brengen bij een andere ploeg vooraleer hem de overstap te laten maken naar de WT. Als Bask had hij blijkbaar de meeste contacten bij Euskaltel, de ploeg die toen nog continentaal was en door het leven ging als Fundacion Euskadi. Jorge Azanza hapte toe en zodoende reed Higuita in 2019 vier volle maanden voor de Baskische ploeg. In zijn korte periode bij Euskaltel boekte hij meerdere opvallende resultaten, zo werd hij derde in de GP Miguel Indurain en eindigde hij als vierde in de Klasika Primavera de Amorebieta. De laatste editie van die koers, met een parcours en vooral een aankomst die te vergelijken valt met die van gisteren. We kunnen zeggen dat Higuita goed gebruik heeft gemaakt van de toen opgedane kennis. Dat hij in de korte tijd dat hij voor de Fundacion reed een warme band ontwikkelde met het Baskenland blijkt ook wel uit zo'n beetje interview. Na zijn zege sloot hij het interview af met een onvervalste eskerrik asko. Higuita heeft zijn hart verloren aan het Baskenland, de Basken hebben hem in hun armen gesloten en om mezelf een goed gevoel te geven doe ik dat dan ook maar. Na die vier maanden bij Euskaltel won hij in hetzelfde jaar namens EF nog een rit in de Vuelta, dat was nog eens een ouderwets jaar van de doorbraak. Maar goed, het was niet de meest boeiende rit verder. Een duo van Quick Step in de aanval, een paar jaar geleden had de concurrentie ze dan nooit meer teruggezien. In 2021 nog, toen Honore en Cerny samen naar de zege reden. Maarja, toen was Taus er nog. Nu niet meer, dus werden Cavagna en Cattaneo op tijd ingerekend. Zoals inmiddels traditie is deze Itzulia werden de ploegen die het meeste werk verrichten vervolgens niet beloond met een ritzege. Jayco reed toch maar mooi de hele dag op kop voor een vierde plaats, Ineos reed ook even mee, voor, ja, voor wat eigenlijk? De aanpassing van het parcours bleek in de praktijk vrij funest te zijn. Op het eerste van de beoogde drie muurtjes in de finale ontplofte het peloton, maar het tweede muurtje was dan weer niet lastig genoeg en dus reden we met een groep van een mannetje of 20 naar de finish. Weinig sprinters vooraan, Schmid leek daarom de grootste kanshebber op de eindzege. Maar, nee, de sprint sprak voor zich. Er was niets te doen aan Higuita. Een monsterlijke sprint, in een etappe die voor het klassement uiteindelijk niet rullevant bleek te zijn. Maar toch, met dat derde muurtje erbij, dan hadden we wellicht wél onderscheid gezien. Echt jammer dat wegen veilig moeten zijn. Vingegaard sprokkelde bij een tussensprint een secondje en trekt dus met een nog iets grotere voorsprong naar de slotrit. In en rond Eibar (spreek uit Eejbar) gaat de Itzulia van 2023 beslist worden. Zin in.




De laatste etappe gaat van start en zal ook eindigen in de stad van de wapensmeden, Eibar. Het is traditie dat we de laatste rit altijd op dit grondgebied afwerken, maar de organisatie is niet vies van een variatie. De afgelopen twee jaar eindigde de Itzulia boven op Arrate, de klim waarvan de voet in Eibar ligt. Ditmaal slaan we Arrate over en daar ben ik eigenlijk wel blij mee. Deze Itzulia mist dan wel een aankomst bergop, maar Arrate heb ik voorlopig wel weer even gezien. Aankomst in de straten van Eibar dus, zoals in de editie van 2019. Eeuwigheid geleden alweer, met andere woorden. Eibar is eerst en vooral natuurlijk de stad van iedereens favoriete voetbalclub, SD Eibar. Aangezien er in Eibar amper 30.000 mensen wonen hoort de lokale voetbalclub ergens op het vierde of vijfde niveau te spelen, maar Eibar speelde zowaar een aantal jaar op het hoogste niveau, in La Liga. Helaas degradeerden ze in 2021, maar in 2022 leken ze meteen terug te kunnen keren. Dat werd uiteindelijk een choke van buitengewone proporties, ze hoefden op de laatste speeldag alleen maar even gelijk te spelen tegen de al gedegradeerde nummer laatst, maar ze verloren in de laatste minuut. Dat was knap, heel knap. De slogan van Eibar is dat een ander voetbal mogelijk is, en dus mocht de trainer blijven zitten. Met dezelfde man aan het roer staat Eibar er nu weer behoorlijk goed voor, we gaan de komende weken meemaken of ze een nieuwe epische choke kunnen voorkomen. Als dat lukt keert een van de weinige sympathieke voetbalclubs op aarde terug op het hoogste niveau, dat zou voor de sport heel goed zijn. Over sport gesproken, Eibar is bovenal de wielerhoofdstad van het land. In het industriestadje produceerde men vroeger vooral veel wapens, maar toen daar na een tijd geen vraag meer naar was moest men het geweer van schouder veranderen. In plaats van de loop van een geweer gingen ze frames maken. Nu nog bestaande fietsenmerken als Orbea en BH zagen het levenslicht in Eibar, hoewel beide bedrijven inmiddels ergens anders zijn terug te vinden. De oude bedrijfspanden zijn nog te vinden, mocht je ooit verdwalen in Eibar. Niet direct een aanrader. De stad werd ook slachtoffer van bombardementen tijdens de Spaanse Burgeroorlog en bij het herbouwen van Eibar hebben ze gewoon zoveel mogelijk spuuglelijke appartementen zo kort mogelijk op elkaar gebouwd in de bijzonder smalle vallei alhier. In deze stad kwam men, vooral dankzij het produceren van al die fietsen, ook voor het eerst op het idee om een wielerwedstrijd te organiseren. De voorzet tot de Ronde van Spanje werd hier gegeven. De koers is nooit verdwenen uit Eibar, jaarlijks organiseren ze hier nog de Memorial Valenciaga, eigenlijk de belangrijkste der Baskische amateurwedstrijden. En jaarlijks komt de Itzulia dus op bezoek. Dit jaar opnieuw, laten we daar maar eens onze blik op werpen.



Een heel innovatief parcours is het niet, we kopiëren praktisch de afsluitende rit van de Itzulia van 2021. Alleen aan het begin en aan het eind is er verschil. Die spectaculaire afsluitende rit van dat jaar begon namelijk aan de kust in Ondarroa en in de eerste kilometers van de rit zat er meteen een gigantisch steil klimmetje, waarna we verder bijna precies hetzelfde parcours afwerkten. Behalve dan dat er nu geen aankomst op Arrate is, gelukkig. De eerste kilometers van de afsluitende rit van dit jaar zijn dan weer gelijk aan die van vorig jaar, we fietsen dwars door de vallei van de rivier Deba op weg naar het dorpje Deba. Dat dorpje aan de kust bereiken we alleen net niet. Nadat we door Elgoibar zijn gefietst en ook Mendaro hebben gezien slaan we voor het bereiken van de kust rechtsaf en beginnen we na 11 kilometer in licht dalende lijn aan de eerste klim van de dag. Een bekende klim dus, voor de meeste renners. Elkorrieta, het gaat 2,6 kilometer omhoog aan 6,7%. Lastig, maar eigenlijk net niet lastig genoeg. Met weemoed denk ik terug aan die etappe in 2021, toen de eerste klim meteen een echte muur was waar enkele ploegen al de knuppel in het hoenderhok gooiden waardoor er de hele dag koers was. Dat lijkt hier iets minder voor de hand te liggen, maar goed, er zijn gekkere dingen gebeurd. De weg is smal en kent wat haarspeldbochten, dus met wat fantasie valt hier wel een bommetje te gooien. Na de klim fietsen we richting het dorpje Lastur, de weg loopt vooral rechtdoor licht omlaag. Lastur is belachelijk klein, maar beschikt wel over een bekende inwoner. Josune Arakistain, de zangeres van Huntza. Dat is na ETS waarschijnlijk de bekendste Baskische band. Geweldige muziek, ik ben fan, extreem teleurgesteld was ik dan ook toen het nieuws kwam dat Huntza ging stoppen. Getroost werd ik dan wel weer door het feit dat Josune solo verder gaat, onder de naam SÜNE. Een wat meer elektronische afslag neemt ze, al blijft haar geliefkoosde accordeon wel behouden. Tot nu toe volgden we de route van vorig jaar, maar daar wijken we nu van af en in plaats daarvan volgen we de route van 2021. Een Vingegaard zou het nodige moeten herkennen tijdens deze rit. We volgen de doorgaande smalle weg en dan begint niet ver buiten Lastur meteen de volgende klim, die van Azurki. Een mooie klim, waar in het verleden wel al eens wat is gebeurd. In de editie van 2019 gooide Astana hier de boel overhoop door Fuglsang en Izagirre al in de aanval te laten gaan, terwijl Buchmann, die op dat moment aan de leiding ging, niet kon volgen en de rest van de dag achter de feiten aan mocht fietsen. Het is zeker niet altijd feest hier, maar met vijf kilometer aan 7,4% is het in ieder geval een serieuze klim. Een onregelmatige klim, een paar stukjes in dalende lijn maar dan ook weer halve kilometer aan 11% of zelfs meer tussendoor. Na 25 kilometer bereiken we de top van deze klim en dan houden we met wat mazzel nog maar een heel klein peloton over.





Het zijn niet alleen de beklimmingen die lastig zijn in het Baskenland, soms zijn de afdalingen bepalender. Dit is mogelijk ook weer zo'n afdaling, het eerste deel van de afzink van Azurki voert over een vrij smalle en bochtige weg en mag daarom lastig genoemd worden. Na een tijd slaan de renners linkaf en bereiken ze een bredere weg die naar Azkoitia leidt. Deze weg is bochtig, maar verder is de afdaling nu niet meer moeilijk. Beneden komen we na een kilometer of 34 uit in Azkoitia, waar BULEGO vandaan komt, een andere populaire Baskische band van het moment. Ook fan van, maarja, dat spreekt voor zich. Als we Azkoitia bereiken rijden we heel kort even door de vallei, maar eigenlijk slaan we al heel snel rechtsaf en begint er dan een nieuwe beklimming, de derde van de dag. De langste, maar niet de zwaarste. Elosua-Gorla, door de organisatie simpelweg Gorla genoemd, bekend van de Baskische amateurwedstrijd Subida a Gorla. Weer een belangrijke koers uit dat circuit, op de erelijst zien we onder meer de namen van Contador, Purito Rodriguez, Sastre, Landa en Fraile. De klim is bijna 10 kilometer lang, gemiddeld gaat het omhoog aan 5,5%. Het is net een andere klim, want de weg is een stuk breder. Afwisselend rijden de renners door de bossen en langs open velden, van bocht naar bocht. In het begin gaat het aan 8% omhoog, een tijdje zelfs aan 9%, waarna er ook een keer een wat makkelijkere kilometer aan 4% volgt. In de laatste kilometers voor de top wordt het nooit meer heel zwaar, afwisselend vals plat en wat werk aan 5 à 6%. Maar goed, die eerste kilometers zijn dus wel de moeite waard. Na 45 kilometer komen we boven en dan hebben we dus al drie klimmetjes gehad. Als er ploegen zijn die zin hebben om te koersen krijg je hier ook daadwerkelijk koers, zoveel is zeker.




In 2021 werd Subida a Gorla gewonnen door Asier Etxeberria, die mocht winnen van ploeggenoot Unai Iribar. Nu zijn ze weer ploeggenoten, ze rijden voor Euskaltel en zijn allebei aanwezig in deze koers. De kans dat ze nu weer op deze manier over de streep komen is beduidend kleiner, wel. Het leven in het Baskische amateurcircuit was makkelijker. Dit geheel terzijde, na de klim volgt er uiteraard een afdaling en die is best pittig. De andere kant van Gorla is eigenlijk een stuk lastiger met zeven kilometer aan 7,7%. Korter, maar krachtiger. Dat de afdaling lastig is hebben we in het verleden al kunnen zien, vooral in 2021, toen smeten de Basken van Astana zich hier weer naar beneden, waardoor Pogacar en de toen aan de leiding gaande McNulty in de verdrukking kwamen. Het is nog vroeg op de dag, maar je moet toch goed opletten tijdens deze afdaling. Wel een brede weg, maar flink wat haarspeldbochten en het gaat dus vrij steil naar beneden. Eenmaal beneden komen we uit in Bergara, de stad van twee renners die afgelopen jaar met pensioen zijn gegaan. Julen Irizar en Mikel Aristi, ploeggenoten bij Euskaltel. Aristi is een van de meest onregelmatige sprinters die ik heb mogen aanschouwen, die kon tussen de 24 DNF's door ineens koersen winnen, om dan weer nergens de streep te halen. Irizar was überhaupt niet zo goed. Allebei nog relatief jong, maar toch de eer aan zichzelf gehouden. Na een tocht met enkele versmallingen in Bergara slaan de renners rechtsaf waarna ze een tijdje door de vallei van de Deba gaan rijden op weg naar Eibar. Het is zowaar een kilometer of tien vrij vlak, zo'n beetje het enige moment van rust tijdens deze rit. Alhoewel, rust, in 2021 zagen we hier een doldwaze achtervolging van de mannen van UAE die weer bij het groepje met Roglic probeerden te komen. Vorig jaar bleef het iets rustiger hier, geloof ik. In de buurt van Soraluze loopt het wel nog even kort omhoog, maar het peloton wordt hier eigenlijk gematst. Vanuit Soraluze kun je beginnen aan Karakate, nog zo'n leuk klimmetje, maar die slaan we wederom over. Ik vind dat we daar altijd omhoog moeten gaan als we dan toch in de buurt zijn, maar goed, dat doen we niet en dus fietsen we verder terug naar Eibar. Vlak voor we die stad bereiken slaan we ter hoogte van Azitain bij een rotonde op een industrieterrein rechtsaf en dan beginnen we aan de inmiddels wereldberoemde klim naar Krabelin. De afgelopen twee jaar zagen we daar straffe taferelen. In 2021 was het alles of niets voor Pogacar, die McNulty zag lossen en daarna in z'n eentje de oversteek probeerde te maken naar de kop van de koers, waar Roglic dan weer in de aanval was gegaan. Vorig jaar ging Evenepoel hier dan weer overboord. De klim is dragers van de gele trui niet echt goed gezind, een waarschuwing voor Vingegaard. Krabelin is de loodzware achterkant van Arrate, het is de zwaarste klim van de rit. Het gaat vijf kilometer omhoog aan 9,5%, met een stuk van drie kilometer aan 12% in het midden. Genot! De weg begint breed, maar na een tijd wordt het enorm smal, en enorm steil. Het mag ondertussen als bekend terrein worden verondersteld. Hier ontstaat hoe dan ook een eerste schifting, die definitief kan zijn. Was vorig jaar overigens niet zo, toen kwam alles verderop weer bij elkaar, maar goed, hier ga je in ieder geval zien wie de beste renners zijn. Na 70 kilometer passeren we bij het heiligdom van Arrate, we slaan die locatie dus niet helemaal over. Er is geen finish bij het heiligdom, maar de achterkant van de klim komt voorbij en we pakken in de finale ook een deel van de voorkant mee.




Hopen op wat vuurwerk op deze klim, maar dat is eigenlijk gegarandeerd. Vuurwerk in de afdaling, dat zou ook zomaar kunnen. Ik denk nu terug aan vorig jaar, toen een ontketende Pello Bilbao bergop moest lossen en zelfs nog achter Evenepoel bovenkwam. Maar in de afdaling stoof Bilbao hem voorbij en niet veel later lag hij zelfs helemaal op kop van de koers. Het is een afdaling in twee delen, het gaat eerst vrij kort omlaag, totdat we rechtsaf slaan en nog een paar meter moeten klimmen. De laatste paar meter van de klim naar Izua, deze weg gaan we later vandaag nog eens zien. Na dit korte knikje omhoog volgt het langere deel van de afdaling, een voor sommige renners gevaarlijk deel. Enric Mas ging hier vorig jaar op z'n kokosnoot en zag een goede eindklassering daardoor uit beeld verdwijnen. Eén voordeel voor Enric: Bilbao doet niet meer mee, dus hij kan niet zo snel meer op dezelfde manier onder druk gezet worden. Deze klaarblijkelijk gevaarlijke afdaling eindigt in Etxebarria, het dorp van Amets Txurruka. Vorig jaar sloegen we hier rechtsaf, dat doen we nu pas in de finale. Nee, voorlopig volgen we het parcours van 2021 en dus slaan we linksaf, op weg naar Markina-Xemein. Dat is dan weer de stad van Txomin Juaristi, een renner van Euskaltel die vandaag het geluk heeft door zijn eigen woonplaats te mogen fietsen. Altijd leuk, natuurlijk. In zijn woonplaats wacht na 84 kilometer de eerste tussensprint op de renners. Hierna is het nog iets meer dan 50 kilometer fietsen, hopelijk is het al volle bak koers. In en rond Markina-Xemein is het een aantal kilometer zo goed als vlak, een stukje vallei waar geloste renners een poging kunnen wagen om terug te keren. De wegen hier zijn recht en breed en dat blijft zo als we buiten Markina-Xemein aan de volgende klim van de dag beginnen. Die weg begint uit het niets ineens omhoog te lopen, steeds een beetje steiler. Zonder er veel erg in te hebben beginnen we aan de vijfde klim van de dag, Trabakua. Een merkwaardige klim, omdat we over een snelweg rechtdoor omhoog rijden. In totaal acht kilometer aan 4%, maar vooral de laatste drie kilometer aan 7% zijn de moeite waard. Met zelfs een kilometer aan 9% onderweg, jemig. Door die brede weg krijg je alleen nooit dat idee. In gedachten zie ik nu een stevig met z'n elleboog wapperende Pogacar voor me, die het gat met Roglic in 2021 maar niet wist te dichten. Op deze klim was hij al zo'n beetje de wanhoop nabij. Ze reden hier allebei wel dusdanig hard naar boven dat er even later scheuren in de weg zaten, hopelijk zijn die tegen deze tijd verdwenen!




Na 93 kilometer, op 45 kilometer van het eind, bereiken we de top van deze Trabakua. We rijden door een tunneltje en pakken daarna een lange doordraaiende bocht naar rechts mee, waarna we in dalende lijn richting Mallabia gaan fietsen. Aan de buitenrand van Mallabia komen we het bekendste bedrijf van dit dorpje tegen, Orbea! De fietsenmaker, jawel! Orbea komt oorspronkelijk uit Eibar, daar heb ik al veel te vaak over verteld, later zijn ze de stad ontvlucht om een paar kilometer buiten Eibar een grote fabriek neer te planten. In Mallabia dus, dat verder bekend is vanwege Mikel Pradera en Gorka Arrizabalaga, twee ex-wielrenners van onder meer Euskaltel. De afdaling richting de fietsenfabriek van Orbea is een kilometer of vijf lang en voert over een enorm brede en goede weg, makkelijk fietsen. Voorbij de fabriek waar men de beste fietsen maakt slaan we rechtsaf, waarna we het dorpje Mallabia gaan bereiken. In dit dorpje kwam de Itzulia vorig jaar twee keer voorbij. Eerst bij de mannen, daarna bij de vrouwen. Op een enorm steile aankomst in het dorp was de winst bij de mannen weggelegd voor Carlos Rodriguez, die als vluchter net het aanstormende peloton wist af te houden. Dat was ookd de aankomst waar Vingegaard en Vlasov in elkaar haakten, geestig onkundig. Bij de vrouwen ging de winst een maandje later naar, ja, jammer, Demi Vollering. Een onsympathieke vrouw, terwijl er ook gewoon sympathieke vrouwen zijn. Izaro Andres bijvoorbeeld, de zangeres die uit Mallabia afkomstig is. Ik denk dat ik haar al een paar keer heb lopen te pluggen, geheel terecht. Izaro en Orbea, topdorp dat Mallabia. Enfin, er moet ook nog even geklommen worden in het dorp. Een kleine kilometer gaat het omhoog aan 10%, gewoon, is geestig. Voor we het centrumpje van Mallabia bereiken houdt de klim op en gaat het in dalende lijn verder, paar bochtjes erbij. Buiten het centrumpje slaan we dan weer scherp rechtsaf, waarna het nog eens een keer een kilometer aan 6,5% omhoog gaat. Zelfde wegen als in 2021, de renners zijn gewaarschuwd. Boven in Areitio slaan we linksaf waarna er een korte afdaling over een brede weg volgt richting Ermua. Hier lag in 2021 een tussensprint, nu zal dat niet zo zijn. Wel is Ermua nog steeds een wielerdorp waar een hoop grootheden vandaan komen. Wat dacht u van Igor Astarloa? Wereldkampioen! Pedro Horrillo, die van de ezels en de valpartij in het ravijn, nog zo'n fenomeen. Horrillo was nog een tijdje parcoursbouwer van deze koers, maar die taak heeft hij afgestaan aan Laiseka. We fietsen snel door Ermua en een paar rotondes later komen we uit in Eibar, alwaar na 104,5 kilometer de tweede tussensprint van de dag volgt. Ik neem aan dat het altijd gezellige Ipurua tegen deze tijd weer in beeld zal verschijnen.



Na een technische passage in Eibar, met wat bochten en rotondes, beginnen we aan de laatste zware klim van de dag. We gaan weer richting Arrate klimmen, alleen gaan we het heiligdom ditmaal niet bereiken. We fietsen over de normale, brede, steile weg omhoog, maar slaan een eind voor het heiligdom linksaf richting de top van Izua. Aangezien deze klim praktisch ieder jaar in het parcours wordt opgenomen mogen we veronderstellen dat het bekend terrein is. Het is kort, maar krachtig. Voor we daadwerkelijk aan de klim beginnen gaat het eerst al even een halve kilometer aan 10% omhoog in Eibar zelf, waarna we na een kort stukje in dalende lijn écht beginnen aan de klim naar Izua. Vier kilometer aan 9%, hier moet nog iets gaan gebeuren, waarschijnlijk. Stroken boven de 10%, het bekende verhaal. Als de koers nog niet is beslist, dan is dit de laatste kans om iets te forceren. Hierna volgt een afdaling, een makkelijkere klim en een stuk vals plat terug naar Eibar. Alles of niets, nu, op dit moment, vind ik. Na precies 111 kilometer bereiken we de top en dan duiken we voor de tweede keer vandaag over dezelfde weg omlaag. De weg waar Bilbao weer een masterclass afdalen gaf, terwijl Mas op z'n bek ging. Beetje gemeen om Mas op deze manier te pesten, wel. Beneden komen we opnieuw uit in het Etxebarria van Txurruka, waar ditmaal een bocht naar rechts volgt.




Na die bocht naar rechts gaan we weer klimmen, maar de klim die nu volgt is best teleurstellend. Vorig jaar zagen we dat het vooraan op deze klim een beetje stilviel, waardoor de achtervolgende groep met daarin Evenepoel en Martinez weer heel dicht bij de kop van de koers kwam. Het gaat vijf kilometer aan 5% omhoog naar Urkaregi, dat is ook gewoon niet lastig genoeg. In theorie zou de combinatie van een lastige klim met daarna een minder lastige klim goed moeten werken, het probleem is vooral dat we hierna nog een heel stuk door de vallei moeten fietsen. Ambitieuze renners moeten er door dit ontwerp wel heel vroeg aan beginnen en ze moeten geen angst hebben om alleen of met een klein groepje die vallei te overbruggen. Qua omgeving is het wel weer een leuke klim, qua percentages had het beter gekund. De weg omhoog is breed en als we na 125 kilometer, op 12,5 kilometer van de finish, de top bereiken volgt er een afdaling over die brede weg. Hoewel we al lastigere afdalingen hebben gezien in het Baskenland is deze toch ook weer niet heel erg makkelijk. De weg is dan wel breed, maar we komen flink wat bochten tegen en op bepaalde punten gaat het vrij steil naar beneden. Richting het eind, als we bijna in Elgoibar zijn, nog wat haarspeldbochten, terwijl er in het eerste deel van de afdaling vooral veel snelle bochten kort achter elkaar te vinden zijn. Hier kun je eventueel ook nog wel proberen een gat te slaan of juist te dichten. Vorig jaar werd het gat tussen de twee voorste groepen kleiner in deze afdaling, al dan niet met behulp van een vriendelijke motard.




Beneden in Elgoibar is het nog een dikke zes kilometer fietsen tot aan de finish. We slaan bij een rotonde in Elgoibar rechtsaf en daarna volgen we de loop van de Deba tot in Eibar. Dit stuk in de vallei kennen we nog van vorig jaar, toen kwam alles weer bij elkaar en ging iedereen daarna slag om slinger demarreren, waarna we vervolgens toch weer met de hele groep aan de slotklim naar Arrate begonnen. Die slotklim is er nu niet, dus is er in zekere zin minder tijd voor tactische spelletjes, zou je denken. Het is knallen naar de finish, me dunkt. In de slotkilometers loopt de weg steeds een beetje lichtjes omhoog, nooit veel meer dan vals plat. Mogelijk nagelbijtende kilometers, waar verder eigenlijk niet zoveel over valt te vertellen. Van Elgoibar naar Eibar, over een gigantisch brede weg door een groene vallei die af en toe wordt onderbroken door een industriestadje. Op grofweg twee kilometer van de finish komen we uit bij een rotonde, voorbij die rotonde slaan we linksaf en dan duiken we de stad Eibar in. Eenmaal in de stad wordt de weg al snel iets smaller, loopt de weg ook vooral op en komen we gigantisch veel drempels tegen. Afgelopen zondag zag ik hier nog een van de nieuwe Baskische fenomenen Iker Mintegi in de achtervolging op een niet-Bask. Die achtervolging slaagde net niet en Iker strandde aan de finish op een paar meter. We zien nu dezelfde finish, een finish die we ook in de Itzulia van 2019 zagen. Toen reden de achtervolgers in de laatste kilometers nog verkeerd, haha. Boos dat ze waren joh, haha. Maar goed, de laatste bocht van deze koers, op een kleine 300 meter van het eind, is dan ook wel enigszins onlogisch. Hopelijk geven ze het deze keer beter aan. In de laatste paar meter van de rit rijden we in een winkelstraat over keurige Baskische steentjes, waarna de Itzulia gedaan is. Dit kan eventueel weer een hectische ontknoping worden, rondjes rijden in Eibar is altijd een beetje chaotisch.




In het roadbook lees ik dat Eibar Ciudad Europea del Deporte 2023 is. Een Europese sportstad van het jaar 2023, jeminee zeg. Valt ergens wat voor te zeggen, voor een kleine stad met vooral veel industrie zijn ze hier behoorlijk sportief. Voetbal op hoog niveau, veel koers, er zijn plaatsen te verzinnen waar minder is te doen. Tevens lees ik in het roadbook dat ze in Eibar zelf om deze aankomst hebben gevraagd. Geen idee van de organisatie, nee, een idee van de burgemeester. Die wil dat de inwoners van Eibar een keer kunnen genieten van een aankomst in de stad. Niet dat ze zich met z'n allen naar die berg boven de stad moeten verplaatsen, nee, gewoon, op je balkonnetje naar de koers kijken. Als het aan de organisatie had gelegen hadden we dus gewoon weer een aankomst boven bij Arrate gehad. Nou, weten we dat ook weer. Ik trek al mijn lofuitingen in. Die gaan nu naar de burgemeester van de stad. Hij hoopt dat Eibar vandaag weer gaat laten zien dat het de wieg van het wielrennen is. Ik zou nog verder willen gaan, Eibar is de bakermat van de beschaving. In die bakermat van de beschaving wordt het 22 graden, terwijl het opnieuw droog blijft. Het is gewoon ongehoord, we hebben deze hele week geen drupje regen gezien. De meest groene regio van de aarde blijft op deze manier niet zo groen, dit kan toch helemaal niet? Deze korte etappe begint om 13:50 en zoals altijd zijn we om 15:30 pas live. Toch even kijken of ik vandaag niet aan een streampje van EITB kan komen, deze rit wil je eigenlijk in z'n geheel zien. De aankomst verwachten we tussen 17:20 en 17:40. Dan zit de Itzulia er alweer op en rest ons alleen nog het nagerecht in de vorm van Parijs tegen Roubaix. We zijn aangekomen bij het eind van een week met minder Baskisch genot dan ik had gehoopt. Maar, wie weet, we hebben deze rit nog natuurlijk. Op z'n minst een Baskische ritzege zou nog wel mooi zijn. Ik sluit deze week af met een nummer van NEOMAK, een band die volledig bestaat uit vrouwen, heel veel vrouwen. Een groep meiden die jarenlang onderdeel uitmaakte van de band rond Kepa Junkera, waarschijnlijk de bekendste accordeonist van het Baskenland. Ze kregen de naam Sorginak mee, heksen. Na een tijd waren ze wel klaar met die hele Junkera en het feit dat hij ze heksen noemde, dus besloten ze voor zichzelf te beginnen. Als NEOMAK combineren ze traditionele Baskische invloeden met moderne muziek en dat levert weer een combinatie op om duimen en vingers bij af te likken. Met een nummer als Hamen win je het songfestival, geen enkel probleem, maar ik zweer bij XXI. Mendekua. Wat een knaller.


Tot zover. We wapperen met het vlaggetje en zeggen agur.

Het zeer sympathieke Eibar.

Baggerijn met z'n allen op kop.

We gaan beginnen aan Krabelin!

Landa heeft echt een waardeloze ploeg om zich heen, die zijn allemaal al weg.

Kopman Steven gaat nog goed mee.

Geen aanval op Krabelin, flopshow.

Het volk is op de afspraak.

Igor!

Indrukwekkende lijst.

Chaves heeft er zin in.

Schmid is helemaal naar voren gereden.

Kopman Steven en Valter haken af.

We gaan beginnen aan de laatste serieuze klim. Hopelijk gaat er nu wel iets gebeuren.