Ik heb moeite met mijn emoties/rouwen.
Ik heb maandenlang in de zorg modus gestaan,alles automatisch op adrenaline gedaan,nu is alles voorbij en afgehandeld, en ben ik totaal ingestort, logisch echter ik heb zo'n moeite om mijn emoties te uiten,soms lig ik uren apathisch op de bank,kan ik niet huilen, dan heb ik weer herbelevingen boosheid,breek ik al als iemand iets aardigs zegt dan heb ik weer last van huilbuien en wil ik de boel kort en klein slaan.
Ik heb een bipolaire stoornis dat is natuurlijk ook niet bevoordelijk.
Is dit herkenbaar voor iemand? Tips om er beter mee om te gaan?
[ Bericht 0% gewijzigd door Lost22 op 28-01-2023 19:18:00 ]
[/quote]
In de vorm van de huisarts bij mij thuis,wel extra medicijnen om tot rust te komen
Toen mijn vader 3 jaar geleden onverwachts stierf heb ik het niet gedaan. Ik weet achteraf niet helemaal zeker of dat wel de juiste beslissing was.
Baat het niet, dan schaadt het niet. In ieder geval begrijpt een psycholoog je, wat bij de mensen in jouw omgeving vaak niet zo is. Troost moet je natuurlijk niet van een psycholoog verwachten, daar zijn dan wel die mensen in jouw omgeving weer beter voor geschikt.
Je kan aan je huisarts een doorverwijzing vragen.
Edit:
Iedereen heeft goede en slechte momenten in zijn leven. Niet schamen om in een echt slecht moment met een psycholoog te gaan praten, hoor!
[ Bericht 3% gewijzigd door RetepV op 27-01-2023 20:39:07 ]
Je hebt in survivalmodus voor je moeder gezorgd en nu moet je alle zorg voor jezelf die je daarbij gemist hebt inhalen.
Laat je emoties er zijn, praat er over hoeveel je wilt als dat goed voelt, schrijf een brief aan je moeder of aan jezelf.
Goed eten, goed slapen, probeer verdovende middelen te laten staan, haal een frisse neus.
Het word beter maar het kost tijd
leven is kut, groetjes
Dit is geen probleem wat men hier op Fok wel even op gaat lossen. Het beste zoek je professionele hulp hiervoor.quote:Op vrijdag 27 januari 2023 20:09 schreef Lost22 het volgende:
Onlangs is mijn moeder overleden.
Ik heb moeite met mijn emoties/rouwen.
Ik heb maandenlang in de zorg modus gestaan,alles automatisch op adrenaline gedaan,nu is alles voorbij en afgehandeld, en ben ik totaal ingestort, logisch echter ik heb zo'n moeite om mijn emoties te uiten,soms lig ik uren apathisch op de bank,kan ik niet huilen, dan heb ik weer herbelevingen boosheid,breek ik al als iemand iets aardigs zegt dan heb ik weer last van huilbuien en wil ik de boel kort en klein slaan.
Ik heb een bipolair stoornis dat is natuurlijk ook niet bevoordeling.
Is dit herkenbaar voor iemand? Tips om er beter mee om te gaan?
Dat bepaal ik zelf wel.quote:Op zaterdag 28 januari 2023 19:01 schreef Lost22 het volgende:
@:Halcon dat vraag ik ook niet toch? Het beste reageer je niet.
Dank je wel,gedeelde smart..😉quote:Op vrijdag 27 januari 2023 20:36 schreef Speedfight het volgende:
Dit topic openen is al een goede stap
[ Bericht 3% gewijzigd door Lost22 op 28-01-2023 19:31:09 ]
Stuur maar een DM/PM als het wel kan en je er behoefte aan hebtquote:
@:Doug-Hefferman ik kan nog geen pb sturen
Dit lijkt mij logischer dan naar een psycholoog stappen voor iets wat heel normaal is na een moeilijk verlies.quote:
Dit topic openen is al een goede stap
Je hebt in survivalmodus voor je moeder gezorgd en nu moet je alle zorg voor jezelf die je daarbij gemist hebt inhalen.
Laat je emoties er zijn, praat er over hoeveel je wilt als dat goed voelt, schrijf een brief aan je moeder of aan jezelf.
Goed eten, goed slapen, probeer verdovende middelen te laten staan, haal een frisse neus.
Het word beter maar het kost tijd
Heb het bij mijn moeder en mn oma toen ook gezien, die brak ook een week of 2 na het overlijden en maandelange zorg.
Rust pakken, erop uit, praten met vrienden en familie en een vakantie hebben toen geholpen
AL is het maar via een praktijk ondersteuner van de huisarts. Praten en delen is wat helpt. Medicijnen is leuk, maar onderdrukt wat eruit moet.Die medicijnen heb je natuurlijk ook nodig, blijven slikken!, maar ook goede gesprekken. Je trauma's uiten. Mantelzorg, overlijden en alles erna is heel traumatiserend, dat moet je niet opkroppen.
Sterkte en een dikke knufel