Ik heb hier gepost over onze Boris die vorig jaar is overleden. Aanvankelijk kon ik er aardig mee dealen, naar sinds een paar dagen mis ik hem enorm. Ik zou niets liever hebben dat ik hem opeens van onze trap naar beneden zie lopen
Echt heel veel verdriet
quote:Op zaterdag 14 januari 2023 08:54 schreef Guppy het volgende:
Ja, nog steeds met huisdieren die al jaren geleden overleden zijn. Soms geeft Facebook opeens een herinnering, een leuke foto van toen een huisdier er nog was. Ik waardeer dat, maar soms overvalt het me ook
Heftig is het hè. Ik had niet verwacht dat ik zoveel verdriet zou hebben van een kat.
Ik zit te denken om eens te gaan praten met een dierenartsassistente die Boris vroeger vaak gezien heeft. Ze heeft ons altijd zo goed geholpen. Zou dat raar zijn? Ik zou zo graag met iemand willen praten. Ik heb het gevoel dat ik dat thuis niet kan. Althans niet over dit. Ik zit ook constant te janken ook.. Blegh.
Je kunt het allicht vragenquote:Op zaterdag 14 januari 2023 10:48 schreef Sunshine1982 het volgende:
[..]
Heftig is het hè. Ik had niet verwacht dat ik zoveel verdriet zou hebben van een kat.
Ik zit te denken om eens te gaan praten met een dierenartsassistente die Boris vroeger vaak gezien heeft. Ze heeft ons altijd zo goed geholpen. Zou dat raar zijn? Ik zou zo graag met iemand willen praten. Ik heb het gevoel dat ik dat thuis niet kan. Althans niet over dit. Ik zit ook constant te janken ook.. Blegh.
de dierenarts(assistente) weet als geen ander wat het verlies van een huisdier voor iemand kan betekenen
Geboren 10 januari 2007 - overleden 30 Juli 2023 rond 20:00. Loki was een Britse korthaar en een silver tabby (tabbies dat zijn alle katjes met zo'n kenmerkende M op hun voorhoofd)
Loki is bij ons gekomen toen-ie drie jaar oud was. Zijn vierde huis al, na eerst van de fokker (meneer had een Neocat stamboom) verhuisd te zijn naar weer een fokster naar een oud collega van me die niet om kon omgaan met de combi jonge kinderen (Loki werd ook angstig van de kinderen) en zijn verharende vacht. Destijds hadden we nog een poesje, Polle met wie hij samen ging wonen. Loki vond dat lastig, want wilde graag alle aandacht. We hoorden dat hij zijn zusje had besprongen en hetzelfde deed hij ook met Polle, die daar angstig van werd. Ze hebben maar ongeveer anderhalf jaar samengeleefd, waarna Polle last kreeg van ernstig nierfalen. Loki werd rond die tijd gediagnosticeerd met een hartruisje. Je kon dat nog laten bepalen dmv een echo. We hebben dat nooit laten doen, omdat het een energiek beestje was. En dat is hij ruim 13 jaar lang gebleven en met glans. Ik had niet verwacht dat hij de leeftijd van 16,5 ooit zou halen, elk jaar hebben we zijn verjaardag gevierd met cadeautjes en extra veel aandacht. Op zijn zestiende was hij nog steeds speels, energiek, op de uitkijk naar vogels in de tuin en hij is tot op de laatste dag met smaak blijven eten. Zijn favoriet uiteraard zakjes met vloeibaar kattenvoer en liquid snacks die je uit de hand kan eten.
Loki was verweven met ons leven. We probeerden een zo stressvrij leven te geven met een omheinde tuin, bij vakanties kreeg hij altijd een oppas langs die hem kwam aaien en eten geven. Hij had speeltjes zoveel hij wilde, mocht bij ons slapen wanneer hij wilde en had zijn lievelingsmand op de bank met een fleecedekentje erin.
Op 30 juli was er niks aan de hand. Zoals altijd 's ochtends begroette hij ons vanuit zijn mandje met een miauwtje, kwam op zijn lievelingskussen liggen toen ik achter mijn PC zat, ging nog naar buiten om van de zon te genieten en in de middag ben ik een lange duurloop gaan doen. Daarna ben ik gaan douchen. Toen ik beneden kwam, lag hij middenin onze huiskamer plat op zijn pootjes en leek hij te hyperventileren, te hijgen. Na een tijdje kwamen daar speekseldruppeltjes bij. Ik ben het nummer van de spoed dierenarts in Eindhoven gaan opzoeken. We kregen om 18:30 te horen dat we een uur later terecht konden. Dat uur leek uren te duren, dus zijn we rond zevenen vertrokken met Loki in zijn reismand. De spoed dierenarts kon zijn hartje eigenlijk al niet meer horen (waarschijnlijk door de grote hoeveelheid vocht). Er stroomde enorme hoeveelheden kwijl uit zijn mondje, hij had in zijn mandje overgegeven en hij stootte een miauw uit die zo klaaglijk was dat ik hem door merg en been voelde. Zijn ogen stonden doods, het lijfje leek het op te geven omdat het die hoeveelheden vocht in zijn longen niet meer kon bolwerken. Ik heb met Polle de fout gemaakt haar te lang laten lijden, haar in leven te willen houden met onderhuidse infusen en dwangvoedering omdat ze niet meer wilde eten. Ik heb het mijzelf altijd verweten dat ik haar een te lange lijdensweg heb gegeven. Ik wilde dat Loki besparen en heb samen met mijn man besloten Loki uit zijn lijden te verlossen, wat ik alsnog een supermoeilijke beslissing vond.
We mochten in een rouwruimte Loki, die zijn eerste slaapinjectie gekregen had, meenemen, waar hij op een zacht kleedje kon liggen en we hem nog fijn konden aaien. Zijn lijfje leek benauwd te blijven, hij was enorm aan het vechten, wat ook typisch hem was, omdat hij bij leven ook altijd meneer eigengereid en fel is geweest en hem medicijnen geven of zijn nagels knippen absoluut geen doen was, omdat hij dan hevig protesteerde. De dierenarts kwam na een tijdje laatste injectie geven. In zijn laatste momenten kwam er nog bloed uit zijn mondje, wat ik moeilijk vond om te zien en waarvan ik het nog niet 100% kan plaatsen.
Ik denk dat ik de beste beslissing heb genomen, ook gezien zijn leeftijd, maar er blijft altijd iets knagen bij me. Ik hoop dat ik zijn lijden zo kort mogelijk heb gehouden, dat ik heb gedaan wat voor hem het beste was en hem niet nog een traject met een zuurstofcapsule heb aangedaan. Loki hield niet van de dierenarts, van injecties, van de hele reis met de reismand als hij naar de dierenarts moest. Hij heeft in 2013 eens een medische behandeling aan zijn tandjes ondergaan en dat moest onder gasnarcose, omdat injectie narcose niet mocht met zijn hartruis.
Ik mis hem verschrikkelijk en het meest bij onze dagelijkse momentjes. Dat zit hem in de kleinste, geniepigste dingetjes. Als ik ging slapen, kwam hij vaak op de onderste trede van de trap zitten en bepaalde hij zelf of hij nog naar boven wilde komen om bij ons te slapen. Omdat we van die automatische Hue lampen hebben, kon ik dan altijd merken, terwijl ik in bed lag, of hij bewoog, want dan activeerde hij de sensor van 1 van die lampen en zag ik ineens licht schijnen op de overloop. Hij kwam, als ik thuiswerkte, altijd op zijn kussen liggen bij me. Morgen werk ik weer thuis en dan is er niemand meer en gaat dat, vrees ik, heel moeilijk worden. Elke ochtend wilde hij dat zijn buikje gekroeld werd. Hij hield zijn kopje dan scheef en zocht zelf een plekje uit waar hij dat wilde.
Dank jullie wel dat dit topic er is. Het helpt om dit uit te schrijven. Ik zit nog te denken aan een fotoboek en misschien nog een tattoo van zijn mooie koppie.
[ Bericht 0% gewijzigd door SEMTEX op 01-08-2023 18:00:55 ]
quote:
poes En zo onverwacht.
Mooi beestje en zo te lezen heeft hij een mooi leven bij jullie gehad.
Sterkte!
Kwam gisteren nog foto's van jou met Polle tegen.quote:
Pollepoesquote:Op dinsdag 1 augustus 2023 12:50 schreef SEMTEX het volgende:
[..]
Kwam gisteren nog foto's van jou met Polle tegen.
Heel veel sterkte met dit plotse verlies.Wat een prachtbeest.quote:Op dinsdag 1 augustus 2023 12:43 schreef SEMTEX het volgende:
Loki
[ afbeelding ]
[ afbeelding ]
Loki is bij ons gekomen toen-ie drie jaar oud was. Zijn vierde huis al, na eerst van de fokker (meneer had een Neocat stamboom) verhuisd te zijn naar weer een fokster naar een oud collega van me die niet om kon omgaan met de combi jonge kinderen (Loki werd ook angstig van de kinderen) en zijn verharende vacht. Destijds hadden we nog een poesje, Polle met wie hij samen ging wonen. Loki vond dat lastig, want wilde graag alle aandacht. We hoorden dat hij zijn zusje had besprongen en hetzelfde deed hij ook met Polle, die daar angstig van werd. Ze hebben maar ongeveer anderhalf jaar samengeleefd, waarna Polle last kreeg van ernstig nierfalen. Loki werd rond die tijd gediagnosticeerd met een hartruisje. Je kon dat nog laten bepalen dmv een echo. We hebben dat nooit laten doen, omdat het een energiek beestje was. En dat is hij ruim 13 jaar lang gebleven en met glans. Ik had niet verwacht dat hij de leeftijd van 16,5 ooit zou halen, elk jaar hebben we zijn verjaardag gevierd met cadeautjes en extra veel aandacht. Op zijn zestiende was hij nog steeds speels, energiek, op de uitkijk naar vogels in de tuin en hij is tot op de laatste dag met smaak blijven eten. Zijn favoriet uiteraard zakjes met vloeibaar kattenvoer en liquid snacks die je uit de hand kan eten.
Loki was verweven met ons leven. We probeerden een zo stressvrij leven te geven met een omheinde tuin, bij vakanties kreeg hij altijd een oppas langs die hem kwam aaien en eten geven. Hij had speeltjes zoveel hij wilde, mocht bij ons slapen wanneer hij wilde en had zijn lievelingsmand op de bank met een fleecedekentje erin.
Op 30 juli was er niks aan de hand. Zoals altijd 's ochtends begroette hij ons vanuit zijn mandje met een miauwtje, kwam op zijn lievelingskussen liggen toen ik achter mijn PC zat, ging nog naar buiten om van de zon te genieten en in de middag ben ik een lange duurloop gaan doen. Daarna ben ik gaan douchen. Toen ik beneden kwam, lag hij middenin onze huiskamer plat op zijn pootjes en leek hij te hyperventileren, te hijgen. Na een tijdje kwamen daar speekseldruppeltjes bij. Ik ben het nummer van de spoed dierenarts in Eindhoven gaan opzoeken. We kregen om 18:30 te horen dat we een uur later terecht konden. Dat uur leek uren te duren, dus zijn we rond zevenen vertrokken met Loki in zijn reismand. De spoed dierenarts kon zijn hartje eigenlijk al niet meer horen (waarschijnlijk door de grote hoeveelheid vocht). Er stroomde enorme hoeveelheden kwijl uit zijn mondje, hij had in zijn mandje overgegeven en hij stootte een miauw uit die zo klaaglijk was dat ik hem door merg en been voelde. Zijn ogen stonden doods, het lijfje leek het op te geven omdat het die hoeveelheden vocht in zijn longen niet meer kon bolwerken. Ik heb met Polle de fout gemaakt haar te lang laten lijden, haar in leven te willen houden met onderhuidse infusen en dwangvoedering omdat ze niet meer wilde eten. Ik heb het mijzelf altijd verweten dat ik haar een te lange lijdensweg heb gegeven. Ik wilde dat Loki besparen en heb samen met mijn man besloten Loki uit zijn lijden te verlossen, wat ik alsnog een supermoeilijke beslissing vond.
We mochten in een rouwruimte Loki, die zijn eerste slaapinjectie gekregen had, meenemen, waar hij op een zacht kleedje kon liggen en we hem nog fijn konden aaien. Zijn lijfje leek benauwd te blijven, hij was enorm aan het vechten, wat ook typisch hem was, omdat hij bij leven ook altijd meneer eigengereid en fel is geweest en hem medicijnen geven of zijn nagels knippen absoluut geen doen was, omdat hij dan hevig protesteerde. De dierenarts kwam na een tijdje laatste injectie geven. In zijn laatste momenten kwam er nog bloed uit zijn mondje, wat ik moeilijk vond om te zien en waarvan ik het nog niet 100% kan plaatsen.
Ik denk dat ik de beste beslissing heb genomen, ook gezien zijn leeftijd, maar er blijft altijd iets knagen bij me. Ik hoop dat ik zijn lijden zo kort mogelijk heb gehouden, dat ik heb gedaan wat voor hem het beste was en hem niet nog een traject met een zuurstofcapsule heb aangedaan. Loki hield niet van de dierenarts, van injecties, van de hele reis met de reismand als hij naar de dierenarts moest. Hij heeft in 2013 eens een medische behandeling aan zijn tandjes ondergaan en dat moest onder gasnarcose, omdat injectie narcose niet mocht met zijn hartruis.
Ik mis hem verschrikkelijk en het meest bij onze dagelijkse momentjes. Dat zit hem in de kleinste, geniepigste dingetjes. Als ik ging slapen, kwam hij vaak op de onderste trede van de trap zitten en bepaalde hij zelf of hij nog naar boven wilde komen om bij ons te slapen. Omdat we van die automatische Hue lampen hebben, kon ik dan altijd merken, terwijl ik in bed lag, of hij bewoog, want dan activeerde hij de sensor van 1 van die lampen en zag ik ineens licht schijnen op de overloop. Hij kwam, als ik thuiswerkte, altijd op zijn kussen liggen bij me. Morgen werk ik weer thuis en dan is er niemand meer en gaat dat, vrees ik, heel moeilijk worden. Elke ochtend wilde hij dat zijn buikje gekroeld werd. Hij hield zijn kopje dan scheef en zocht zelf een plekje uit waar hij dat wilde.
Dank jullie wel dat dit topic er is. Het helpt om dit uit te schrijven. Ik zit nog te denken aan een fotoboek en misschien nog een tattoo van zijn mooie koppie.
Veel sterkte met het verlies.
Heel veel sterkte met het verlies en het gemis.
En wat een mooierd was Loki zeg.
En herkenbaar van die moeilijke beslissingen en dat er iets blijft knagen.
Daar ontkom je haast niet aan, denk ik. Toen met Polle hoopte je misschien dat ze nog wat beter zou worden. Had je die infusen/dwangvoeding niet gedaan, dan had het achteraf kunnen knagen of ze misschien te vroeg ingeslapen is.
Hoe dan ook, je hebt altijd het beste voor met je dieren. Nogmaals sterkte.
Dat blijft het lastige met katjes, dat ze niet kunnen praten als ze pijn hebben. Loki heeft me wel signalen gegeven met een felle miauw van pijn toen hij aankwam bij de dierenarts. Het blijft zo'n moeilijke beslissing en ook vandaag merk ik nog steeds dat mijn hoofd afwezig is, mijn lijf van streek, mijn verwachting nog steeds dat hij in zijn mandje op onze bank ligt te wachten totdat we naar beneden kmen in de ochtend. Maar er wacht alleen een lege bank waar zijn haartjes nog liggen.quote:
Sterkte SEMTEX
En herkenbaar van die moeilijke beslissingen en dat er iets blijft knagen.
Toen met Polle hoopte je misschien dat ze nog wat beter zou worden. Had je die infusen/dwangvoeding niet gedaan, dan had het achteraf kunnen knagen of ze misschien te vroeg ingeslapen is.
Hoe dan ook, je hebt altijd het beste voor met je dieren. Nogmaals sterkte.
Zijn conditie liet al wat langer te wensen over, maar we dachten dat dit kwam omdat we te korte wandelingen met hem deden. Ook hielp het niet dat een Bullmastiff liever lui dan moe is. Vanaf donderdag werd hij ineens kortademig, en had hij duidelijk pijn, al konden we niet precies vaststellen waar.
Na het weekend zijn we meteen naar de dierenarts gegaan, inmiddels was te zien dat hij veel vocht vasthield. De dierenarts had er geen goed gevoel bij en heeft ons naar een specialist doorverwezen. Die stelde vast dat zijn hart op het punt stond het te begeven (DCM), en we hebben toen maar besloten om dit voor te zijn en hem in te laten slapen.
Hij is slechts 5 jaar oud geworden
Sterkte
Sterkte. Zag er een zalige loebes uit.quote:Op vrijdag 17 november 2023 17:21 schreef Berkery het volgende:
Ik had nooit gedacht dat ik zo snel weer in deze reeks moest posten, maar afgelopen dinsdag hebben we afscheid moeten nemen van Joey.
[ afbeelding ]
Zijn conditie liet al wat langer te wensen over, maar we dachten dat dit kwam omdat we te korte wandelingen met hem deden. Ook hielp het niet dat een Bullmastiff liever lui dan moe is. Vanaf donderdag werd hij ineens kortademig, en had hij duidelijk pijn, al konden we niet precies vaststellen waar.
Na het weekend zijn we meteen naar de dierenarts gegaan, inmiddels was te zien dat hij veel vocht vasthield. De dierenarts had er geen goed gevoel bij en heeft ons naar een specialist doorverwezen. Die stelde vast dat zijn hart op het punt stond het te begeven (DCM), en we hebben toen maar besloten om dit voor te zijn en hem in te laten slapen.
Hij is slechts 5 jaar oud geworden
Thanks, ja hij mocht graag bij me op de bank kruipen, ook al was die bank iets te klein voor ons tweeën.quote:
Sterkte. Zag er een zalige loebes uit.
Sena 10-4-2006 - 1-3-2024
Na een aantal zware weken achter de rug te hebben gehad met ups en downs, is mijn liefste schat en beste maatje nu toch bezweken. Ik heb haar laten inslapen, want het ging gewoon niet meer.
Ik hoop dat ze een mooi, fijn leventje heeft gehad ondanks de laatste weken. Ze was, en is, mijn beste maatje geweest. Onvervangbaar.
Sena
kwam bij mij ergens in 2006. Ik had destijds al een iets oudere kat, Raki , die ik had overgenomen van mijn oudere broer die ging samenwonen. Helaas moest Raki flink wennen aan de nieuwe plek en had ik het idee dat ze wat down was, dus ik besloot na nog geen jaar dat ze misschien behoefte had aan een nieuw maatje. Dat werd uiteindelijk Sena, die ik via het lokale dierenasiel ophaalde bij het pleeggezin in een dorpje hier vlak in de buurt.
Ik weet nog dat toen ik haar liet zien aan de buurvrouw (die al vele dieren gehad had in haar leven), die meteen uitriep: "Oh, dit is wel een doerak!"
Nou wist ik amper wat een doerak was, laat staan dat ik wist waarom ze mijn nieuwste maatje zo noemde.
Maar dat heb ik de rest van haar leven wel ondervonden.
Sena was een kat(je) die je de pis niet lauw maakte. Ze was de baas in huis en ik mocht aanwezig zijn in haar huis en op haar feestje. Ging ze naar het dierenpension als ik met vakantie ging, dan was ze de baas tussen de andere katten. Althans, niemand maakte haar wat en ze liet zich niets vertellen door grotere, oudere katten.
Ze kon fel zijn als iets haar niet zinde, bijvoorbeeld bij de dierenarts als ze gevaccineerd moest worden. Maar altijd fair en rechtvaardig. Er zat geen kwaad in. Maar je beleefde altijd wat met haar. Waar ik Raki lief maar saai (rustig) noemde, was Sena op jongere leeftijd eerder stout en aanwezig. Het contrast kon niet groter zijn.
Op latere leeftijd, Raki was al overleden, werd ze rustiger en kwam ze vaker bij me liggen en slapen. Zelfs de meest wilde doerakjes worden ouder, blijkbaar. Sena veranderde de afgelopen pakweg tien jaar van een zelfstandige wildebras tot een lieflijke knuffelaar, die mij als ultiem ligkussen gebruikte. Ze was niet meer weg te slaan bij mijn voeten, mijn benen, op mijn buik of borst, bij mijn hoofd. Zelfs de laptop was niet veilig.
Zat ik op de bank met de laptop te werken, wurmde ze zich gewoon tussen de werkpaperassen en de koffie om zich bij mij te nestelen.
Na 17 jaar grotendeels klachtenvrij te hebben geleefd, merkte je afgelopen maanden dat ze echt ouder werd.
De afgelopen pakweg vier weken kwam de echte problemen. Eerst kwamen de blaasproblemen en de diarree, waarna ze een ontsteking bleek te hebben. Uit bloedonderzoek bleken de rode en witte bloedwaarden rampzalig te zijn, waarna ze op een streng dieet van prednison en antibiotica is gezet. Dat was de enige mogelijkheid, aangezien een operatie niet aan de orde was en er geen tumoren of iets dergelijks aanwezig waren.
De prednison en antibiotica hielden wel een risico in voor de lever en de nieren, werd me al verteld. Na een paar dagen meds bleek het al beter te gaan en werd ze weer de oude: ze at, kwam naar me toe of bij me liggen, ze dronk. De bloedwaarden gingen omhoog. Na de nodige bezoeken aan de (spoed)arts de afgelopen drie weken zag ik het weer wat beter in.
Helaas ging het sinds deze week toch weer bergafwaarts. Ze begon te niezen, hoesten en de laatste dagen ademde ze slecht en enkel door de mond. Na de nodige zorgelijke dagen en een telefonisch spoedconsult, vrijdagmiddag toch weer naar de DA gegaan om uit te sluiten dat ze - vanwege de medicijnen was ze vatbaar geworden voor van alles - bijvoorbeeld geen verkoudheid of astma zou hebben.
Daar bleek uit de echo dat haar longen helemaal vol vocht zaten en dat het hart geen kant meer op kon en ruimte had om normaal te pompen. Het zou op deze manier niet lang meer duren voor ze uit zichzelf zou overlijden. De DA vond het niet verstandig om haar nog mee te geven naar huis en om haar verder te laten lijden.
Helaas was er geen andere optie mogelijk. Vocht uit de longen kan verwijderd worden, maar de oorzaak moet dan nog achterhaald worden. En je zou per direct moeten stoppen met de medicijnen, maar die waren juist nodig om de lage bloedwaarden tegen te gaan. Het was dus onmogelijk om nog iets te doen op dit moment.
Die middag heb ik, in een aparte ruimte bij de DA, mijn beste maatje nog een tijd op schoot gehad, waarna we haar rustig hebben laten inslapen.
Ondanks de afgelopen weken, beleefde ik het allemaal als in een roes, verdoofd, alsof het niet werkelijk waar was en ze straks weer beter werd.
Verdoofd reed ik naar huis en nog steeds van slag reed ik gisteren naar het dierencrematorium, om voor een laatste keer afscheid te nemen. Ze lag, mooi opgemaakt, op een bedje. Ik meende een rustige, tevreden en voldane blik te herkennen. Of misschien was het zoals ik me haar graag herinner. Tevreden en voldaan, vol liefde, nieuwsgierigheid, kwajongensstreken en avontuur.
En nu? Nu zit ik hier, nog steeds verdoofd en onwennig, dit te typen, in een leeg huis. Geen maatje meer, voor het eerst sinds 18 jaar zonder kat in huis. Ik heb de kattenbak nog niet aangeraakt, het blikvoer staat nog in de koelkast en de medicijnen liggen op de tafel in het keukentje.
Het zal wennen zijn zonder jou. Mijn beste vriend, mijn maatje, mijn kleine doerak.
Sterkte!quote:
Helaas moet ik hier nu ook posten.
10-4-2006 - 1-3-2024
Na een aantal zware weken achter de rug te hebben gehad met ups en downs, is mijn liefste schat en beste maatje nu toch bezweken. Ik heb haar laten inslapen, want het ging gewoon niet meer.
Ik hoop dat ze een mooi, fijn leventje heeft gehad ondanks de laatste weken. Ze was, en is, mijn beste maatje geweest. Onvervangbaar.
Sena
Dat werd uiteindelijk Sena, die ik via het lokale dierenasiel ophaalde bij het pleeggezin in een dorpje hier vlak in de buurt.
[ afbeelding ]
Ik weet nog dat toen ik haar liet zien aan de buurvrouw (die al vele dieren gehad had in haar leven), die meteen uitriep: "Oh, dit is wel een doerak!"
Nou wist ik amper wat een doerak was, laat staan dat ik wist waarom ze mijn nieuwste maatje zo noemde.
Maar dat heb ik de rest van haar leven wel ondervonden.
Sena was een kat(je) die je de pis niet lauw maakte. Ze was de baas in huis en ik mocht aanwezig zijn in haar huis en op haar feestje. Ging ze naar het dierenpension als ik met vakantie ging, dan was ze de baas tussen de andere katten. Althans, niemand maakte haar wat en ze liet zich niets vertellen door grotere, oudere katten.
Ze kon fel zijn als iets haar niet zinde, bijvoorbeeld bij de dierenarts als ze gevaccineerd moest worden. Maar altijd fair en rechtvaardig. Er zat geen kwaad in. Maar je beleefde altijd wat met haar. Waar ik Raki lief maar saai (rustig) noemde, was Sena op jongere leeftijd eerder stout en aanwezig. Het contrast kon niet groter zijn.
[ afbeelding ]
Op latere leeftijd, Raki was al overleden, werd ze rustiger en kwam ze vaker bij me liggen en slapen. Zelfs de meest wilde doerakjes worden ouder, blijkbaar. Sena veranderde de afgelopen pakweg tien jaar van een zelfstandige wildebras tot een lieflijke knuffelaar, die mij als ultiem ligkussen gebruikte. Ze was niet meer weg te slaan bij mijn voeten, mijn benen, op mijn buik of borst, bij mijn hoofd. Zelfs de laptop was niet veilig.
Zat ik op de bank met de laptop te werken, wurmde ze zich gewoon tussen de werkpaperassen en de koffie om zich bij mij te nestelen.
[ afbeelding ]
[ afbeelding ]
Na 17 jaar grotendeels klachtenvrij te hebben geleefd, merkte je afgelopen maanden dat ze echt ouder werd.
De afgelopen pakweg vier weken kwam de echte problemen. Eerst kwamen de blaasproblemen en de diarree, waarna ze een ontsteking bleek te hebben. Uit bloedonderzoek bleken de rode en witte bloedwaarden rampzalig te zijn, waarna ze op een streng dieet van prednison en antibiotica is gezet. Dat was de enige mogelijkheid, aangezien een operatie niet aan de orde was en er geen tumoren of iets dergelijks aanwezig waren.
De prednison en antibiotica hielden wel een risico in voor de lever en de nieren, werd me al verteld. Na een paar dagen meds bleek het al beter te gaan en werd ze weer de oude: ze at, kwam naar me toe of bij me liggen, ze dronk. De bloedwaarden gingen omhoog. Na de nodige bezoeken aan de (spoed)arts de afgelopen drie weken zag ik het weer wat beter in.
Helaas ging het sinds deze week toch weer bergafwaarts. Ze begon te niezen, hoesten en de laatste dagen ademde ze slecht en enkel door de mond. Na de nodige zorgelijke dagen en een telefonisch spoedconsult, vrijdagmiddag toch weer naar de DA gegaan om uit te sluiten dat ze - vanwege de medicijnen was ze vatbaar geworden voor van alles - bijvoorbeeld geen verkoudheid of astma zou hebben.
Daar bleek uit de echo dat haar longen helemaal vol vocht zaten en dat het hart geen kant meer op kon en ruimte had om normaal te pompen. Het zou op deze manier niet lang meer duren voor ze uit zichzelf zou overlijden. De DA vond het niet verstandig om haar nog mee te geven naar huis en om haar verder te laten lijden.
Helaas was er geen andere optie mogelijk. Vocht uit de longen kan verwijderd worden, maar de oorzaak moet dan nog achterhaald worden. En je zou per direct moeten stoppen met de medicijnen, maar die waren juist nodig om de lage bloedwaarden tegen te gaan. Het was dus onmogelijk om nog iets te doen op dit moment.
Die middag heb ik, in een aparte ruimte bij de DA, mijn beste maatje nog een tijd op schoot gehad, waarna we haar rustig hebben laten inslapen.
Ondanks de afgelopen weken, beleefde ik het allemaal als in een roes, verdoofd, alsof het niet werkelijk waar was en ze straks weer beter werd.
Verdoofd reed ik naar huis en nog steeds van slag reed ik gisteren naar het dierencrematorium, om voor een laatste keer afscheid te nemen. Ze lag, mooi opgemaakt, op een bedje. Ik meende een rustige, tevreden en voldane blik te herkennen. Of misschien was het zoals ik me haar graag herinner. Tevreden en voldaan, vol liefde, nieuwsgierigheid, kwajongensstreken en avontuur.
En nu? Nu zit ik hier, nog steeds verdoofd en onwennig, dit te typen, in een leeg huis. Geen maatje meer, voor het eerst sinds 18 jaar zonder kat in huis. Ik heb de kattenbak nog niet aangeraakt, het blikvoer staat nog in de koelkast en de medicijnen liggen op de tafel in het keukentje.
Het zal wennen zijn zonder jou. Mijn beste vriend, mijn maatje, mijn kleine doerak.
[ afbeelding ]
Oud geworden! Lieve poes.quote:
Helaas moet ik hier nu ook posten.
10-4-2006 - 1-3-2024
Na een aantal zware weken achter de rug te hebben gehad met ups en downs, is mijn liefste schat en beste maatje nu toch bezweken. Ik heb haar laten inslapen, want het ging gewoon niet meer.
Ik hoop dat ze een mooi, fijn leventje heeft gehad ondanks de laatste weken. Ze was, en is, mijn beste maatje geweest. Onvervangbaar.
Sena
Dat werd uiteindelijk Sena, die ik via het lokale dierenasiel ophaalde bij het pleeggezin in een dorpje hier vlak in de buurt.
[ afbeelding ]
Ik weet nog dat toen ik haar liet zien aan de buurvrouw (die al vele dieren gehad had in haar leven), die meteen uitriep: "Oh, dit is wel een doerak!"
Nou wist ik amper wat een doerak was, laat staan dat ik wist waarom ze mijn nieuwste maatje zo noemde.
Maar dat heb ik de rest van haar leven wel ondervonden.
Sena was een kat(je) die je de pis niet lauw maakte. Ze was de baas in huis en ik mocht aanwezig zijn in haar huis en op haar feestje. Ging ze naar het dierenpension als ik met vakantie ging, dan was ze de baas tussen de andere katten. Althans, niemand maakte haar wat en ze liet zich niets vertellen door grotere, oudere katten.
Ze kon fel zijn als iets haar niet zinde, bijvoorbeeld bij de dierenarts als ze gevaccineerd moest worden. Maar altijd fair en rechtvaardig. Er zat geen kwaad in. Maar je beleefde altijd wat met haar. Waar ik Raki lief maar saai (rustig) noemde, was Sena op jongere leeftijd eerder stout en aanwezig. Het contrast kon niet groter zijn.
[ afbeelding ]
Op latere leeftijd, Raki was al overleden, werd ze rustiger en kwam ze vaker bij me liggen en slapen. Zelfs de meest wilde doerakjes worden ouder, blijkbaar. Sena veranderde de afgelopen pakweg tien jaar van een zelfstandige wildebras tot een lieflijke knuffelaar, die mij als ultiem ligkussen gebruikte. Ze was niet meer weg te slaan bij mijn voeten, mijn benen, op mijn buik of borst, bij mijn hoofd. Zelfs de laptop was niet veilig.
Zat ik op de bank met de laptop te werken, wurmde ze zich gewoon tussen de werkpaperassen en de koffie om zich bij mij te nestelen.
[ afbeelding ]
[ afbeelding ]
Na 17 jaar grotendeels klachtenvrij te hebben geleefd, merkte je afgelopen maanden dat ze echt ouder werd.
De afgelopen pakweg vier weken kwam de echte problemen. Eerst kwamen de blaasproblemen en de diarree, waarna ze een ontsteking bleek te hebben. Uit bloedonderzoek bleken de rode en witte bloedwaarden rampzalig te zijn, waarna ze op een streng dieet van prednison en antibiotica is gezet. Dat was de enige mogelijkheid, aangezien een operatie niet aan de orde was en er geen tumoren of iets dergelijks aanwezig waren.
De prednison en antibiotica hielden wel een risico in voor de lever en de nieren, werd me al verteld. Na een paar dagen meds bleek het al beter te gaan en werd ze weer de oude: ze at, kwam naar me toe of bij me liggen, ze dronk. De bloedwaarden gingen omhoog. Na de nodige bezoeken aan de (spoed)arts de afgelopen drie weken zag ik het weer wat beter in.
Helaas ging het sinds deze week toch weer bergafwaarts. Ze begon te niezen, hoesten en de laatste dagen ademde ze slecht en enkel door de mond. Na de nodige zorgelijke dagen en een telefonisch spoedconsult, vrijdagmiddag toch weer naar de DA gegaan om uit te sluiten dat ze - vanwege de medicijnen was ze vatbaar geworden voor van alles - bijvoorbeeld geen verkoudheid of astma zou hebben.
Daar bleek uit de echo dat haar longen helemaal vol vocht zaten en dat het hart geen kant meer op kon en ruimte had om normaal te pompen. Het zou op deze manier niet lang meer duren voor ze uit zichzelf zou overlijden. De DA vond het niet verstandig om haar nog mee te geven naar huis en om haar verder te laten lijden.
Helaas was er geen andere optie mogelijk. Vocht uit de longen kan verwijderd worden, maar de oorzaak moet dan nog achterhaald worden. En je zou per direct moeten stoppen met de medicijnen, maar die waren juist nodig om de lage bloedwaarden tegen te gaan. Het was dus onmogelijk om nog iets te doen op dit moment.
Die middag heb ik, in een aparte ruimte bij de DA, mijn beste maatje nog een tijd op schoot gehad, waarna we haar rustig hebben laten inslapen.
Ondanks de afgelopen weken, beleefde ik het allemaal als in een roes, verdoofd, alsof het niet werkelijk waar was en ze straks weer beter werd.
Verdoofd reed ik naar huis en nog steeds van slag reed ik gisteren naar het dierencrematorium, om voor een laatste keer afscheid te nemen. Ze lag, mooi opgemaakt, op een bedje. Ik meende een rustige, tevreden en voldane blik te herkennen. Of misschien was het zoals ik me haar graag herinner. Tevreden en voldaan, vol liefde, nieuwsgierigheid, kwajongensstreken en avontuur.
En nu? Nu zit ik hier, nog steeds verdoofd en onwennig, dit te typen, in een leeg huis. Geen maatje meer, voor het eerst sinds 18 jaar zonder kat in huis. Ik heb de kattenbak nog niet aangeraakt, het blikvoer staat nog in de koelkast en de medicijnen liggen op de tafel in het keukentje.
Het zal wennen zijn zonder jou. Mijn beste vriend, mijn maatje, mijn kleine doerak.
[ afbeelding ]
Veel sterkte.
Heel veel sterkte vriend.quote:
Helaas moet ik hier nu ook posten.
10-4-2006 - 1-3-2024
Na een aantal zware weken achter de rug te hebben gehad met ups en downs, is mijn liefste schat en beste maatje nu toch bezweken. Ik heb haar laten inslapen, want het ging gewoon niet meer.
Ik hoop dat ze een mooi, fijn leventje heeft gehad ondanks de laatste weken. Ze was, en is, mijn beste maatje geweest. Onvervangbaar.
Sena
Dat werd uiteindelijk Sena, die ik via het lokale dierenasiel ophaalde bij het pleeggezin in een dorpje hier vlak in de buurt.
[ afbeelding ]
Ik weet nog dat toen ik haar liet zien aan de buurvrouw (die al vele dieren gehad had in haar leven), die meteen uitriep: "Oh, dit is wel een doerak!"
Nou wist ik amper wat een doerak was, laat staan dat ik wist waarom ze mijn nieuwste maatje zo noemde.
Maar dat heb ik de rest van haar leven wel ondervonden.
Sena was een kat(je) die je de pis niet lauw maakte. Ze was de baas in huis en ik mocht aanwezig zijn in haar huis en op haar feestje. Ging ze naar het dierenpension als ik met vakantie ging, dan was ze de baas tussen de andere katten. Althans, niemand maakte haar wat en ze liet zich niets vertellen door grotere, oudere katten.
Ze kon fel zijn als iets haar niet zinde, bijvoorbeeld bij de dierenarts als ze gevaccineerd moest worden. Maar altijd fair en rechtvaardig. Er zat geen kwaad in. Maar je beleefde altijd wat met haar. Waar ik Raki lief maar saai (rustig) noemde, was Sena op jongere leeftijd eerder stout en aanwezig. Het contrast kon niet groter zijn.
[ afbeelding ]
Op latere leeftijd, Raki was al overleden, werd ze rustiger en kwam ze vaker bij me liggen en slapen. Zelfs de meest wilde doerakjes worden ouder, blijkbaar. Sena veranderde de afgelopen pakweg tien jaar van een zelfstandige wildebras tot een lieflijke knuffelaar, die mij als ultiem ligkussen gebruikte. Ze was niet meer weg te slaan bij mijn voeten, mijn benen, op mijn buik of borst, bij mijn hoofd. Zelfs de laptop was niet veilig.
Zat ik op de bank met de laptop te werken, wurmde ze zich gewoon tussen de werkpaperassen en de koffie om zich bij mij te nestelen.
[ afbeelding ]
[ afbeelding ]
Na 17 jaar grotendeels klachtenvrij te hebben geleefd, merkte je afgelopen maanden dat ze echt ouder werd.
De afgelopen pakweg vier weken kwam de echte problemen. Eerst kwamen de blaasproblemen en de diarree, waarna ze een ontsteking bleek te hebben. Uit bloedonderzoek bleken de rode en witte bloedwaarden rampzalig te zijn, waarna ze op een streng dieet van prednison en antibiotica is gezet. Dat was de enige mogelijkheid, aangezien een operatie niet aan de orde was en er geen tumoren of iets dergelijks aanwezig waren.
De prednison en antibiotica hielden wel een risico in voor de lever en de nieren, werd me al verteld. Na een paar dagen meds bleek het al beter te gaan en werd ze weer de oude: ze at, kwam naar me toe of bij me liggen, ze dronk. De bloedwaarden gingen omhoog. Na de nodige bezoeken aan de (spoed)arts de afgelopen drie weken zag ik het weer wat beter in.
Helaas ging het sinds deze week toch weer bergafwaarts. Ze begon te niezen, hoesten en de laatste dagen ademde ze slecht en enkel door de mond. Na de nodige zorgelijke dagen en een telefonisch spoedconsult, vrijdagmiddag toch weer naar de DA gegaan om uit te sluiten dat ze - vanwege de medicijnen was ze vatbaar geworden voor van alles - bijvoorbeeld geen verkoudheid of astma zou hebben.
Daar bleek uit de echo dat haar longen helemaal vol vocht zaten en dat het hart geen kant meer op kon en ruimte had om normaal te pompen. Het zou op deze manier niet lang meer duren voor ze uit zichzelf zou overlijden. De DA vond het niet verstandig om haar nog mee te geven naar huis en om haar verder te laten lijden.
Helaas was er geen andere optie mogelijk. Vocht uit de longen kan verwijderd worden, maar de oorzaak moet dan nog achterhaald worden. En je zou per direct moeten stoppen met de medicijnen, maar die waren juist nodig om de lage bloedwaarden tegen te gaan. Het was dus onmogelijk om nog iets te doen op dit moment.
Die middag heb ik, in een aparte ruimte bij de DA, mijn beste maatje nog een tijd op schoot gehad, waarna we haar rustig hebben laten inslapen.
Ondanks de afgelopen weken, beleefde ik het allemaal als in een roes, verdoofd, alsof het niet werkelijk waar was en ze straks weer beter werd.
Verdoofd reed ik naar huis en nog steeds van slag reed ik gisteren naar het dierencrematorium, om voor een laatste keer afscheid te nemen. Ze lag, mooi opgemaakt, op een bedje. Ik meende een rustige, tevreden en voldane blik te herkennen. Of misschien was het zoals ik me haar graag herinner. Tevreden en voldaan, vol liefde, nieuwsgierigheid, kwajongensstreken en avontuur.
En nu? Nu zit ik hier, nog steeds verdoofd en onwennig, dit te typen, in een leeg huis. Geen maatje meer, voor het eerst sinds 18 jaar zonder kat in huis. Ik heb de kattenbak nog niet aangeraakt, het blikvoer staat nog in de koelkast en de medicijnen liggen op de tafel in het keukentje.
Het zal wennen zijn zonder jou. Mijn beste vriend, mijn maatje, mijn kleine doerak.
[ afbeelding ]
Erg mooi geschreven, duidelijk vol met liefde. Ik heb zelfs traanogen, kan me je pijn voorstellen. Knuffel
quote:
Helaas moet ik hier nu ook posten.
10-4-2006 - 1-3-2024
Na een aantal zware weken achter de rug te hebben gehad met ups en downs, is mijn liefste schat en beste maatje nu toch bezweken. Ik heb haar laten inslapen, want het ging gewoon niet meer.
Ik hoop dat ze een mooi, fijn leventje heeft gehad ondanks de laatste weken. Ze was, en is, mijn beste maatje geweest. Onvervangbaar.
Sena
Dat werd uiteindelijk Sena, die ik via het lokale dierenasiel ophaalde bij het pleeggezin in een dorpje hier vlak in de buurt.
[ afbeelding ]
Ik weet nog dat toen ik haar liet zien aan de buurvrouw (die al vele dieren gehad had in haar leven), die meteen uitriep: "Oh, dit is wel een doerak!"
Nou wist ik amper wat een doerak was, laat staan dat ik wist waarom ze mijn nieuwste maatje zo noemde.
Maar dat heb ik de rest van haar leven wel ondervonden.
Sena was een kat(je) die je de pis niet lauw maakte. Ze was de baas in huis en ik mocht aanwezig zijn in haar huis en op haar feestje. Ging ze naar het dierenpension als ik met vakantie ging, dan was ze de baas tussen de andere katten. Althans, niemand maakte haar wat en ze liet zich niets vertellen door grotere, oudere katten.
Ze kon fel zijn als iets haar niet zinde, bijvoorbeeld bij de dierenarts als ze gevaccineerd moest worden. Maar altijd fair en rechtvaardig. Er zat geen kwaad in. Maar je beleefde altijd wat met haar. Waar ik Raki lief maar saai (rustig) noemde, was Sena op jongere leeftijd eerder stout en aanwezig. Het contrast kon niet groter zijn.
[ afbeelding ]
Op latere leeftijd, Raki was al overleden, werd ze rustiger en kwam ze vaker bij me liggen en slapen. Zelfs de meest wilde doerakjes worden ouder, blijkbaar. Sena veranderde de afgelopen pakweg tien jaar van een zelfstandige wildebras tot een lieflijke knuffelaar, die mij als ultiem ligkussen gebruikte. Ze was niet meer weg te slaan bij mijn voeten, mijn benen, op mijn buik of borst, bij mijn hoofd. Zelfs de laptop was niet veilig.
Zat ik op de bank met de laptop te werken, wurmde ze zich gewoon tussen de werkpaperassen en de koffie om zich bij mij te nestelen.
[ afbeelding ]
[ afbeelding ]
Na 17 jaar grotendeels klachtenvrij te hebben geleefd, merkte je afgelopen maanden dat ze echt ouder werd.
De afgelopen pakweg vier weken kwam de echte problemen. Eerst kwamen de blaasproblemen en de diarree, waarna ze een ontsteking bleek te hebben. Uit bloedonderzoek bleken de rode en witte bloedwaarden rampzalig te zijn, waarna ze op een streng dieet van prednison en antibiotica is gezet. Dat was de enige mogelijkheid, aangezien een operatie niet aan de orde was en er geen tumoren of iets dergelijks aanwezig waren.
De prednison en antibiotica hielden wel een risico in voor de lever en de nieren, werd me al verteld. Na een paar dagen meds bleek het al beter te gaan en werd ze weer de oude: ze at, kwam naar me toe of bij me liggen, ze dronk. De bloedwaarden gingen omhoog. Na de nodige bezoeken aan de (spoed)arts de afgelopen drie weken zag ik het weer wat beter in.
Helaas ging het sinds deze week toch weer bergafwaarts. Ze begon te niezen, hoesten en de laatste dagen ademde ze slecht en enkel door de mond. Na de nodige zorgelijke dagen en een telefonisch spoedconsult, vrijdagmiddag toch weer naar de DA gegaan om uit te sluiten dat ze - vanwege de medicijnen was ze vatbaar geworden voor van alles - bijvoorbeeld geen verkoudheid of astma zou hebben.
Daar bleek uit de echo dat haar longen helemaal vol vocht zaten en dat het hart geen kant meer op kon en ruimte had om normaal te pompen. Het zou op deze manier niet lang meer duren voor ze uit zichzelf zou overlijden. De DA vond het niet verstandig om haar nog mee te geven naar huis en om haar verder te laten lijden.
Helaas was er geen andere optie mogelijk. Vocht uit de longen kan verwijderd worden, maar de oorzaak moet dan nog achterhaald worden. En je zou per direct moeten stoppen met de medicijnen, maar die waren juist nodig om de lage bloedwaarden tegen te gaan. Het was dus onmogelijk om nog iets te doen op dit moment.
Die middag heb ik, in een aparte ruimte bij de DA, mijn beste maatje nog een tijd op schoot gehad, waarna we haar rustig hebben laten inslapen.
Ondanks de afgelopen weken, beleefde ik het allemaal als in een roes, verdoofd, alsof het niet werkelijk waar was en ze straks weer beter werd.
Verdoofd reed ik naar huis en nog steeds van slag reed ik gisteren naar het dierencrematorium, om voor een laatste keer afscheid te nemen. Ze lag, mooi opgemaakt, op een bedje. Ik meende een rustige, tevreden en voldane blik te herkennen. Of misschien was het zoals ik me haar graag herinner. Tevreden en voldaan, vol liefde, nieuwsgierigheid, kwajongensstreken en avontuur.
En nu? Nu zit ik hier, nog steeds verdoofd en onwennig, dit te typen, in een leeg huis. Geen maatje meer, voor het eerst sinds 18 jaar zonder kat in huis. Ik heb de kattenbak nog niet aangeraakt, het blikvoer staat nog in de koelkast en de medicijnen liggen op de tafel in het keukentje.
Het zal wennen zijn zonder jou. Mijn beste vriend, mijn maatje, mijn kleine doerak.
[ afbeelding ]
De liefde voor elkaar spat eruit in dit verhaal. Sterkte Salina.
En rust zacht, lieve, dappere Sena.
quote:
Helaas moet ik hier nu ook posten.
10-4-2006 - 1-3-2024
Na een aantal zware weken achter de rug te hebben gehad met ups en downs, is mijn liefste schat en beste maatje nu toch bezweken. Ik heb haar laten inslapen, want het ging gewoon niet meer.
Ik hoop dat ze een mooi, fijn leventje heeft gehad ondanks de laatste weken. Ze was, en is, mijn beste maatje geweest. Onvervangbaar.
Sena
Dat werd uiteindelijk Sena, die ik via het lokale dierenasiel ophaalde bij het pleeggezin in een dorpje hier vlak in de buurt.
[ afbeelding ]
Ik weet nog dat toen ik haar liet zien aan de buurvrouw (die al vele dieren gehad had in haar leven), die meteen uitriep: "Oh, dit is wel een doerak!"
Nou wist ik amper wat een doerak was, laat staan dat ik wist waarom ze mijn nieuwste maatje zo noemde.
Maar dat heb ik de rest van haar leven wel ondervonden.
Sena was een kat(je) die je de pis niet lauw maakte. Ze was de baas in huis en ik mocht aanwezig zijn in haar huis en op haar feestje. Ging ze naar het dierenpension als ik met vakantie ging, dan was ze de baas tussen de andere katten. Althans, niemand maakte haar wat en ze liet zich niets vertellen door grotere, oudere katten.
Ze kon fel zijn als iets haar niet zinde, bijvoorbeeld bij de dierenarts als ze gevaccineerd moest worden. Maar altijd fair en rechtvaardig. Er zat geen kwaad in. Maar je beleefde altijd wat met haar. Waar ik Raki lief maar saai (rustig) noemde, was Sena op jongere leeftijd eerder stout en aanwezig. Het contrast kon niet groter zijn.
[ afbeelding ]
Op latere leeftijd, Raki was al overleden, werd ze rustiger en kwam ze vaker bij me liggen en slapen. Zelfs de meest wilde doerakjes worden ouder, blijkbaar. Sena veranderde de afgelopen pakweg tien jaar van een zelfstandige wildebras tot een lieflijke knuffelaar, die mij als ultiem ligkussen gebruikte. Ze was niet meer weg te slaan bij mijn voeten, mijn benen, op mijn buik of borst, bij mijn hoofd. Zelfs de laptop was niet veilig.
Zat ik op de bank met de laptop te werken, wurmde ze zich gewoon tussen de werkpaperassen en de koffie om zich bij mij te nestelen.
[ afbeelding ]
[ afbeelding ]
Na 17 jaar grotendeels klachtenvrij te hebben geleefd, merkte je afgelopen maanden dat ze echt ouder werd.
De afgelopen pakweg vier weken kwam de echte problemen. Eerst kwamen de blaasproblemen en de diarree, waarna ze een ontsteking bleek te hebben. Uit bloedonderzoek bleken de rode en witte bloedwaarden rampzalig te zijn, waarna ze op een streng dieet van prednison en antibiotica is gezet. Dat was de enige mogelijkheid, aangezien een operatie niet aan de orde was en er geen tumoren of iets dergelijks aanwezig waren.
De prednison en antibiotica hielden wel een risico in voor de lever en de nieren, werd me al verteld. Na een paar dagen meds bleek het al beter te gaan en werd ze weer de oude: ze at, kwam naar me toe of bij me liggen, ze dronk. De bloedwaarden gingen omhoog. Na de nodige bezoeken aan de (spoed)arts de afgelopen drie weken zag ik het weer wat beter in.
Helaas ging het sinds deze week toch weer bergafwaarts. Ze begon te niezen, hoesten en de laatste dagen ademde ze slecht en enkel door de mond. Na de nodige zorgelijke dagen en een telefonisch spoedconsult, vrijdagmiddag toch weer naar de DA gegaan om uit te sluiten dat ze - vanwege de medicijnen was ze vatbaar geworden voor van alles - bijvoorbeeld geen verkoudheid of astma zou hebben.
Daar bleek uit de echo dat haar longen helemaal vol vocht zaten en dat het hart geen kant meer op kon en ruimte had om normaal te pompen. Het zou op deze manier niet lang meer duren voor ze uit zichzelf zou overlijden. De DA vond het niet verstandig om haar nog mee te geven naar huis en om haar verder te laten lijden.
Helaas was er geen andere optie mogelijk. Vocht uit de longen kan verwijderd worden, maar de oorzaak moet dan nog achterhaald worden. En je zou per direct moeten stoppen met de medicijnen, maar die waren juist nodig om de lage bloedwaarden tegen te gaan. Het was dus onmogelijk om nog iets te doen op dit moment.
Die middag heb ik, in een aparte ruimte bij de DA, mijn beste maatje nog een tijd op schoot gehad, waarna we haar rustig hebben laten inslapen.
Ondanks de afgelopen weken, beleefde ik het allemaal als in een roes, verdoofd, alsof het niet werkelijk waar was en ze straks weer beter werd.
Verdoofd reed ik naar huis en nog steeds van slag reed ik gisteren naar het dierencrematorium, om voor een laatste keer afscheid te nemen. Ze lag, mooi opgemaakt, op een bedje. Ik meende een rustige, tevreden en voldane blik te herkennen. Of misschien was het zoals ik me haar graag herinner. Tevreden en voldaan, vol liefde, nieuwsgierigheid, kwajongensstreken en avontuur.
En nu? Nu zit ik hier, nog steeds verdoofd en onwennig, dit te typen, in een leeg huis. Geen maatje meer, voor het eerst sinds 18 jaar zonder kat in huis. Ik heb de kattenbak nog niet aangeraakt, het blikvoer staat nog in de koelkast en de medicijnen liggen op de tafel in het keukentje.
Het zal wennen zijn zonder jou. Mijn beste vriend, mijn maatje, mijn kleine doerak.
[ afbeelding ]
Sterkte
Ik heb haar vandaag moeten laten inslapen.
Nadat ze redelijk over een TIA heen was gekomen, was het al een paar weken kwakkelen.
Afgelopen weekend was ze onrustig en was ze wat aan het spoken.
Vanmorgen leek het nog redelijk te gaan en heb ik haar naar buiten gelaten.
Ik dacht, ik kijk het nog even aan.
Maar mijn gevoel was toch goed.
Toen ze weer binnen kwam, plofte ze net over de drempel haar kont op de grond en leek ze zelfs zo haar evenwicht niet goed te kunnen houden.
Grote pupillen en bijna gillen om hulp.
Meteen maar de dierenarts gebeld en ik kon meteen komen.
Verhaal gedaan en het beestje onderzocht.
Ze at de laatste tijd slecht, dus het verbaasde mij niet dat ze ruim 600 gram was afgevallen.
Nogal veel, voor een poes van nog geen 3 kilo.
Opties besproken voor behandeling, maar waar doe je het beestje een plezier mee en hoe lang hou je het dan nog?
Ze snapte hoe ik erin stond en we hebben dan maar besloten om haar zachtjes in te laten slapen, zonder haar nog door het drama heen te laten gaan.
Voor haar niks. Voor mij ook niet.
Ze is op mijn arm in slaap gevallen.
Rust zacht, lieve Feline.
16 mei 2004-🪦 27 mei 2024
Haar eigen topic
GC / Poes in moeten laten slapen
https://www.instagram.com(...)MTZscjl5aHp1anNnaw==
10 mei is één van mijn cavia's overleden. Enkele dagen ervoor is er operatief een blaassteen verwijderd, maar ze knapte niet echt op. Na nog een dagopname bij de dierenarts leek het ietsje beter te gaan, maar de dag erna ging ze hard achteruit en is ze uiteindelijk in m'n handen overleden.
Had mijn vriendin een tijd geleden ook met een hont.quote:
Sterkte. Het blijft rot om die beslissing te moeten nemen, maar het is wel het laatste wat je voor haar kon doen.
https://www.instagram.com(...)MTZscjl5aHp1anNnaw==
10 mei is één van mijn cavia's overleden. Enkele dagen ervoor is er operatief een blaassteen verwijderd, maar ze knapte niet echt op. Na nog een dagopname bij de dierenarts leek het ietsje beter te gaan, maar de dag erna ging ze hard achteruit en is ze uiteindelijk in m'n handen overleden.
"Geboren in mijn armen, overleden in mijn armen."
Sterktequote:
Na het heuglijke nieuws dat mijn poes Feline 20 jaar was geworden, heb ik vandaag minder goed nieuws.
Ik heb haar vandaag moeten laten inslapen.
Nadat ze redelijk over een TIA heen was gekomen, was het al een paar weken kwakkelen.
Afgelopen weekend was ze onrustig en was ze wat aan het spoken.
Vanmorgen leek het nog redelijk te gaan en heb ik haar naar buiten gelaten.
Ik dacht, ik kijk het nog even aan.
Maar mijn gevoel was toch goed.
Toen ze weer binnen kwam, plofte ze net over de drempel haar kont op de grond en leek ze zelfs zo haar evenwicht niet goed te kunnen houden.
Grote pupillen en bijna gillen om hulp.
Meteen maar de dierenarts gebeld en ik kon meteen komen.
Verhaal gedaan en het beestje onderzocht.
Ze at de laatste tijd slecht, dus het verbaasde mij niet dat ze ruim 600 gram was afgevallen.
Nogal veel, voor een poes van nog geen 3 kilo.
Opties besproken voor behandeling, maar waar doe je het beestje een plezier mee en hoe lang hou je het dan nog?
Ze snapte hoe ik erin stond en we hebben dan maar besloten om haar zachtjes in te laten slapen, zonder haar nog door het drama heen te laten gaan.
Voor haar niks. Voor mij ook niet.
Ze is op mijn arm in slaap gevallen.
Rust zacht, lieve Feline.
[ afbeelding ]
16 mei 2004-🪦 27 mei 2024
Haar eigen topic
GC / Poes in moeten laten slapen
Heel veel sterktequote:
Na het heuglijke nieuws dat mijn poes Feline 20 jaar was geworden, heb ik vandaag minder goed nieuws.
Ik heb haar vandaag moeten laten inslapen.
Nadat ze redelijk over een TIA heen was gekomen, was het al een paar weken kwakkelen.
Afgelopen weekend was ze onrustig en was ze wat aan het spoken.
Vanmorgen leek het nog redelijk te gaan en heb ik haar naar buiten gelaten.
Ik dacht, ik kijk het nog even aan.
Maar mijn gevoel was toch goed.
Toen ze weer binnen kwam, plofte ze net over de drempel haar kont op de grond en leek ze zelfs zo haar evenwicht niet goed te kunnen houden.
Grote pupillen en bijna gillen om hulp.
Meteen maar de dierenarts gebeld en ik kon meteen komen.
Verhaal gedaan en het beestje onderzocht.
Ze at de laatste tijd slecht, dus het verbaasde mij niet dat ze ruim 600 gram was afgevallen.
Nogal veel, voor een poes van nog geen 3 kilo.
Opties besproken voor behandeling, maar waar doe je het beestje een plezier mee en hoe lang hou je het dan nog?
Ze snapte hoe ik erin stond en we hebben dan maar besloten om haar zachtjes in te laten slapen, zonder haar nog door het drama heen te laten gaan.
Voor haar niks. Voor mij ook niet.
Ze is op mijn arm in slaap gevallen.
Rust zacht, lieve Feline.
[ afbeelding ]
16 mei 2004-🪦 27 mei 2024
Haar eigen topic
GC / Poes in moeten laten slapen
Donderdagavond kwam Robin terug binnen langs het openstaande schuifraam. Uit nieuwsgierigheid wou ik via de tracker eens kijken waar zijn broer, Ruben, zat. Meestal volgen ze elkaar snel op. Volgens de tracker zat hij vlak voor het huis aan de overkant van de straat. Iets wat hij elke maand wel een keer deed.
Ik ging kijken via het raam, en zag dat de tracker op het midden van de weg lag. Ik wist genoeg...
Het is ondertussen half elf, dus al goed donker. Zaklamp erbij, en naar de overkant van de weg gerend om te gaan zoeken in het lange gras. Niks te vinden, niks te horen, en buiten zijn tracker ook niks te zien.
Na een kwartier ga ik even terug naar binnen om zelf op rust te komen. Enkele minuten later schiet de sensorlamp buiten aan. Ruben komt al mankend aan zijn poot linksachter aan en valt midden het terras neer.
Mond open, al kwijlend, ligt hij daar. Duidelijk in pijn, want zijn hartslag gaat zichtbaar door het dak.
Ondertussen ging ik al aan de lijn met het noodnummer van de dierenarts. Ruben is uiteindelijk nog tot binnen geraakt vooraleer ik hem in zijn reismandje gelegd heb. Dit stond nog in de buurt van het normale bezoek aan de dierenarts drie weken geleden.
Ondertussen is het half twaalf en uit de foto's blijkt dat zijn staart afgedraaid is. Staart onder een wiel gezeten blijkbaar. Hij krijgt nog pijnstilling en dan is het afwachten.
Er is afgesproken dat ik hen ga bellen om negen uur de volgende dag.
...
Half negen, de telefoon rinkelt. Ik weet al genoeg.
Ruben had nog interne bloedingen wat niet direct te zien was op de genomen foto's.
30 Augustus, half drie.
-----
Robin slaapt ondertussen al drie dagen 's nachts ook op bed bij mij. Iets wat hij anders nooit doet. Maar hij ligt wel op de plek waar Ruben altijd lag. Hij is ook iets stiller sindsdien. Hopelijk gaat het ook goed met hem de komende tijd.
Ruben in Robin zijn samen op twee september vorig jaar bij mij gekomen. Ze waren samen binnengebracht in het asiel. Dat asiel moest jammer genoeg de deuren sluiten. En ze wouden graag dat ze ook samen bleven.
Hun namen komen van de agenten die beide binnengebracht hebben in het asiel. Wat mij verteld is, is dat de vorige eigenaar/eigenares in de psychiatrie belandt is, en de katten opgesloten had in een afgesloten buurthuis.
Ruben was toen vier, Robin drie. Geschat, want er was voor de rest niks geweten over hen.
----
Ruben de eerste dag dat hij thuis was:
Ruben vorige week:
SPOILER
Ruben en Robin:
En Robin:
Afgelopen zondag heeft zijn oude eigenaresse nog afscheid van hem genomen.
Dat is heel herkenbaar, je weet dat het de beste keuze is, maar je wil niet voor God spelen en die keuze moeten maken. Maar het hoort er helaas bij.quote:
Ik weet echt dat het, het beste is voor hem maar mijn gevoel wil niet.
Heel veel sterkte
Sterktequote:
Ik ben op het moment aan het wachten op de dierenarts die thuis onze kat komt laten inslapen. Ik weet echt dat het, het beste is voor hem maar mijn gevoel wil niet. Hij is net 8 geworden en 3 jaar geleden geopereerd aan zijn rechterknie. Vorige week maandag viel hij ineens om bij het lopen. Ik ben die dag nog met hem naar de dierenarts geweest die hebben foto's gemaakt en ter beoordeling opgestuurd. Woensdag belde ze dat de orthopeed het somber in zag. Zijn linkerknie is ook slecht evenals zijn rug. Gisteren is mijn man met hem naar de orthopeed geweest die ook euthanasie adviseerde ook als het haar eigen kat zou zijn. Operatie zou eventueel nog kunnen maar hij komt waarschijnlijk de revalidatie niet door, zijn longen klonken ook niet goed en hij heeft nu veel pijn en na operatie ook nog. Ze zouden dan eerst zijn linkerpoot opereren, kruisband gescheurd die moet dan helemaal herstellen en dan zou zijn rechterpoot geamputeerd moeten worden. Met een slechte rug en poot is dat dus eigenlijk geen optie. En toch knaagt het ergens nog.
Afgelopen zondag heeft zijn oude eigenaresse nog afscheid van hem genomen.
[ afbeelding ]
Aahhhhhhhhw poesquote:
Ik ben op het moment aan het wachten op de dierenarts die thuis onze kat komt laten inslapen. Ik weet echt dat het, het beste is voor hem maar mijn gevoel wil niet. Hij is net 8 geworden en 3 jaar geleden geopereerd aan zijn rechterknie. Vorige week maandag viel hij ineens om bij het lopen. Ik ben die dag nog met hem naar de dierenarts geweest die hebben foto's gemaakt en ter beoordeling opgestuurd. Woensdag belde ze dat de orthopeed het somber in zag. Zijn linkerknie is ook slecht evenals zijn rug. Gisteren is mijn man met hem naar de orthopeed geweest die ook euthanasie adviseerde ook als het haar eigen kat zou zijn. Operatie zou eventueel nog kunnen maar hij komt waarschijnlijk de revalidatie niet door, zijn longen klonken ook niet goed en hij heeft nu veel pijn en na operatie ook nog. Ze zouden dan eerst zijn linkerpoot opereren, kruisband gescheurd die moet dan helemaal herstellen en dan zou zijn rechterpoot geamputeerd moeten worden. Met een slechte rug en poot is dat dus eigenlijk geen optie. En toch knaagt het ergens nog.
Afgelopen zondag heeft zijn oude eigenaresse nog afscheid van hem genomen.
[ afbeelding ]
Rust zacht vriendje.
26-08-2026 - 26-09-2024
[ Bericht 11% gewijzigd door F_r op 26-09-2024 19:49:12 ]
Met veel zorg gegraven en neergelegd. Hopelijk biedt het je wat steun dat hij daar ligt.quote:
Sterkte.
Treurig maar wel mooi zoquote:
Pfff sterktequote:
Wat een lief bolletje wol
Sterkte.quote:
Sterkte.quote:
Sterktequote:
Daar betaal je ook voor, hij ligt begraven op een dierenbegraafplaats. Daar ergens liggen onze andere overleden katten ook. Ik had al gezegd graaf een wat groter graf. Het moest toch nog iets groter.quote:
[..]
Met veel zorg gegraven en neergelegd. Hopelijk biedt het je wat steun dat hij daar ligt.
Sterkte.
quote:
[ afbeelding ]
Rust zacht vriendje.
26-08-2026 - 26-09-2024
sterkte
Sterktequote:
[ afbeelding ]
Rust zacht vriendje.
26-08-2026 - 26-09-2024
Sterktequote:
[ afbeelding ]
Rust zacht vriendje.
26-08-2026 - 26-09-2024
AwHquote:Op zondag 1 september 2024 23:15 schreef Jump het volgende:
Het is al lang geleden dat ik hier nog eens iets gepost had. En ik wou dat zo graag houden, maar blijkbaar is het niet gelukt...
Donderdagavond kwam Robin terug binnen langs het openstaande schuifraam. Uit nieuwsgierigheid wou ik via de tracker eens kijken waar zijn broer, Ruben, zat. Meestal volgen ze elkaar snel op. Volgens de tracker zat hij vlak voor het huis aan de overkant van de straat. Iets wat hij elke maand wel een keer deed.
Ik ging kijken via het raam, en zag dat de tracker op het midden van de weg lag. Ik wist genoeg...
Het is ondertussen half elf, dus al goed donker. Zaklamp erbij, en naar de overkant van de weg gerend om te gaan zoeken in het lange gras. Niks te vinden, niks te horen, en buiten zijn tracker ook niks te zien.
Na een kwartier ga ik even terug naar binnen om zelf op rust te komen. Enkele minuten later schiet de sensorlamp buiten aan. Ruben komt al mankend aan zijn poot linksachter aan en valt midden het terras neer.
Mond open, al kwijlend, ligt hij daar. Duidelijk in pijn, want zijn hartslag gaat zichtbaar door het dak.
Ondertussen ging ik al aan de lijn met het noodnummer van de dierenarts. Ruben is uiteindelijk nog tot binnen geraakt vooraleer ik hem in zijn reismandje gelegd heb. Dit stond nog in de buurt van het normale bezoek aan de dierenarts drie weken geleden.
Ondertussen is het half twaalf en uit de foto's blijkt dat zijn staart afgedraaid is. Staart onder een wiel gezeten blijkbaar. Hij krijgt nog pijnstilling en dan is het afwachten.
Er is afgesproken dat ik hen ga bellen om negen uur de volgende dag.
...
Half negen, de telefoon rinkelt. Ik weet al genoeg.
Ruben had nog interne bloedingen wat niet direct te zien was op de genomen foto's.
30 Augustus, half drie.
-----
Robin slaapt ondertussen al drie dagen 's nachts ook op bed bij mij. Iets wat hij anders nooit doet. Maar hij ligt wel op de plek waar Ruben altijd lag. Hij is ook iets stiller sindsdien. Hopelijk gaat het ook goed met hem de komende tijd.
Ruben in Robin zijn samen op twee september vorig jaar bij mij gekomen. Ze waren samen binnengebracht in het asiel. Dat asiel moest jammer genoeg de deuren sluiten. En ze wouden graag dat ze ook samen bleven.
Hun namen komen van de agenten die beide binnengebracht hebben in het asiel. Wat mij verteld is, is dat de vorige eigenaar/eigenares in de psychiatrie belandt is, en de katten opgesloten had in een afgesloten buurthuis.
Ruben was toen vier, Robin drie. Geschat, want er was voor de rest niks geweten over hen.
----
Ruben de eerste dag dat hij thuis was:
[ afbeelding ]
Ruben vorige week:
[ afbeelding ]SPOILER
Sterkte.Mja. Het hoofd weet het, maar het hart wil er nog niet aan.quote:
Ik ben op het moment aan het wachten op de dierenarts die thuis onze kat komt laten inslapen. Ik weet echt dat het, het beste is voor hem maar mijn gevoel wil niet. Hij is net 8 geworden en 3 jaar geleden geopereerd aan zijn rechterknie. Vorige week maandag viel hij ineens om bij het lopen. Ik ben die dag nog met hem naar de dierenarts geweest die hebben foto's gemaakt en ter beoordeling opgestuurd. Woensdag belde ze dat de orthopeed het somber in zag. Zijn linkerknie is ook slecht evenals zijn rug. Gisteren is mijn man met hem naar de orthopeed geweest die ook euthanasie adviseerde ook als het haar eigen kat zou zijn. Operatie zou eventueel nog kunnen maar hij komt waarschijnlijk de revalidatie niet door, zijn longen klonken ook niet goed en hij heeft nu veel pijn en na operatie ook nog. Ze zouden dan eerst zijn linkerpoot opereren, kruisband gescheurd die moet dan helemaal herstellen en dan zou zijn rechterpoot geamputeerd moeten worden. Met een slechte rug en poot is dat dus eigenlijk geen optie. En toch knaagt het ergens nog.
Afgelopen zondag heeft zijn oude eigenaresse nog afscheid van hem genomen.
[ afbeelding ]
Maar zo te lezen het beste voor het beestje. Daar moet je altijd voor kiezen.
Mooi hoorquote:
[ afbeelding ]
Rust zacht vriendje.
26-08-2026 - 26-09-2024
[ Bericht 0% gewijzigd door marc0871 op 02-10-2024 09:22:21 ]
Frasier
April 2010 - 18/10/2024
Wat ga ik die lobbes missen.
Vele mooie herinneringen op foto.
[ Bericht 21% gewijzigd door Pinnenmutske op 18-10-2024 18:10:41 ]
Oh nee, gecondoleerd. Wat een cutie. Heel veel sterktequote:
[ afbeelding ]
Frasier
April 2010 - 18/10/2024
Sterktequote:
[ afbeelding ]
Frasier
April 2010 - 18/10/2024
Gecondoleerd en veel sterkte Pinnenmutskequote:
[ afbeelding ]
Frasier
April 2010 - 18/10/2024
Moeilijk en verdrietig moment om afscheid te moeten nemen van een geliefd beestje.
Veel sterkte, Pinnenmutske.quote:
[ afbeelding ]
Frasier
April 2010 - 18/10/2024
Ach meis toch wat een gemisquote:
[ afbeelding ]
Frasier
April 2010 - 18/10/2024
Wat ga ik die lobbes missen.
Vele mooie herinneringen op foto.
Knuf!!
Ach nee....quote:
[ afbeelding ]
Frasier
April 2010 - 18/10/2024
Wat ga ik die lobbes missen.
Vele mooie herinneringen op foto.
Gecondoleeerd meis...
Dikke knuffel voor je.
quote:
[ afbeelding ]
Frasier
April 2010 - 18/10/2024
Wat ga ik die lobbes missen.
Vele mooie herinneringen op foto.
gecondoleerd
Dinsdag heb ik Kevin laten gaan.
Hij was hier nog niet zo lang, kwam in maart bij ons wonen, net na zijn 12e verjaardag.
Zijn baasje was in januari overleden en tot hij bij ons kwam woonde hij overal en nergens, niemand hield hem langer dan een paar weken , uiteindelijk zat hij al vier dagen in een huis alleen omdat zijn zoveelste nieuwe baasje in het ziekenhuis lag, en kreeg ik van iemand de vraag of ik het wilde proberen hier.
Natuurlijk zei ik ja.
En noemde hem Kevin ( Home Alone).
Kev was een makkelijke hond, vrolijk, goed met de pack, maar ik zag meteen dat er iets niet ok was.
In augustus kon hij ineens niet meer plassen, zijn prostaat was niet in orde.
Dat losten we op met een kuur ab, maar ik zag dat er meer niet goed was, waaronder zijn hartje.
De dierenarts begon over onderzoeken, testen, chemo en noem maar op.
Ik heb besloten hem een mooie laatste tijd te geven, en het met pijnstilling nog even leuk te houden voor hem.
Dat lukte goed, hij genoot , sliep steeds meer, maar zondag begon zijn achterpoot heel raar te doen, en maandag heb ik de dierenarts gebeld voor een afspraak, hij was in twee weken tijd volledig ingeteerd ondanks dat hij vrat als een wolfje. De dierenarts zei dinsdag dat het een goede beslissing was voor hem, want overal kon je oedeem en bulten voelen.
Rekken en behandelen was niet fair geweest voor het menneke.
Dag Kevin, meneertje Kev, we missen je enorm.
Je hebt mijn hart gebroken maar je hebt het ook weer groter gemaakt en ik had de maanden met jou nooit willen missen...
[ Bericht 1% gewijzigd door senesta op 22-12-2024 13:34:06 ]
Gecondoleerd....quote:
Oh, de fotos doen het niet, jammer dan.
(ik denk dat je de linkjes moet hebben waar.jpg achter staat, de korte linkjes doen het helaas niet met de img-tags op het forum. Zie de dropdown bij de upload site waar "BB-code" staat?)
Gecondoleerd. Ik weet wat het is om een geliefd dier af te geven.quote:
Oh, de fotos doen het niet, jammer dan.
quote:
[ afbeelding ]
[ afbeelding ]
Dinsdag heb ik Kevin laten gaan.
Hij was hier nog niet zo lang, kwam in maart bij ons wonen, net na zijn 12e verjaardag.
Zijn baasje was in januari overleden en tot hij bij ons kwam woonde hij overal en nergens, niemand hield hem langer dan een paar weken , uiteindelijk zat hij al vier dagen in een huis alleen omdat zijn zoveelste nieuwe baasje in het ziekenhuis lag, en kreeg ik van iemand de vraag of ik het wilde proberen hier.
Natuurlijk zei ik ja.
En noemde hem Kevin ( Home Alone).
Kev was een makkelijke hond, vrolijk, goed met de pack, maar ik zag meteen dat er iets niet ok was.
In augustus kon hij ineens niet meer plassen, zijn prostaat was niet in orde.
Dat losten we op met een kuur ab, maar ik zag dat er meer niet goed was, waaronder zijn hartje.
De dierenarts begon over onderzoeken, testen, chemo en noem maar op.
Ik heb besloten hem een mooie laatste tijd te geven, en het met pijnstilling nog even leuk te houden voor hem.
Dat lukte goed, hij genoot , sliep steeds meer, maar zondag begon zijn achterpoot heel raar te doen, en maandag heb ik de dierenarts gebeld voor een afspraak, hij was in twee weken tijd volledig ingeteerd ondanks dat hij vrat als een wolfje. De dierenarts zei dinsdag dat het een goede beslissing was voor hem, want overal kon je oedeem en bulten voelen.
Rekken en behandelen was niet fair geweest voor het menneke.
Dag Kevin, meneertje Kev, we missen je enorm.
Je hebt mijn hart gebroken maar je hebt het ook weer groter gemaakt en ik had de maanden met jou nooit willen missen...
Gecondoleerd.
Ik had echt niet gedacht dat Kev het zo snel zou begeven, zo oud was hij echt nog niet, ik heb er hier een paar die meer mankeren en een stuk ouder zijn ook. Ik dacht ook niet dat het me zoveel zou doen, yet here we are...
Op de foto Lola en Bo samen op de logeerbank op de werkkamer waar ze X_M op thuiswerkdagen gezelschap kwamen houden.
quote:
Ik wilde het eigenlijk in hun eigen topic (F&F / Bo & Lola are in the house! O+) doen, maar dat is vandaag precies 16 jaar oud en dicht... Beide katten hebben dit jaar het huis weer verlaten. Bo afgelopen zomer, toen we hem in de keuken aantroffen toen we thuis kwamen van vakantie: omgevallen, slecht hart. En gisteren, op de dag dat ze 16 jaar bij ons woonde, hebben we afscheid moeten nemen van Lola wegens nierfalen; ze was op. Gezien dat ze allebei een flinke hartruis hadden, hebben ze een mooie leeftijd bereikt. Na de dood van Bo is Lola nooit meer echt de oude geworden, het is mooi dat ze nu naast hem ligt in de tuin. Ze hebben twee kinderen geboren zien worden en een verhuizing naar een huis met een tuin meegemaakt, een mooi leven gehad (denk ik), het is goed zo. Maar wat is het stil in huis als de kinderen naar bed zijn...
[ afbeelding ]
Op de foto Lola en Bo samen op de logeerbank op de werkkamer waar ze X_M op thuiswerkdagen gezelschap kwamen houden.
die stilte is herkenbaar..sterkte ermee
Och gos…quote:
Ik wilde het eigenlijk in hun eigen topic (F&F / Bo & Lola are in the house! O+) doen, maar dat is vandaag precies 16 jaar oud en dicht... Beide katten hebben dit jaar het huis weer verlaten. Bo afgelopen zomer, toen we hem in de keuken aantroffen toen we thuis kwamen van vakantie: omgevallen, slecht hart. En gisteren, op de dag dat ze 16 jaar bij ons woonde, hebben we afscheid moeten nemen van Lola wegens nierfalen; ze was op. Gezien dat ze allebei een flinke hartruis hadden, hebben ze een mooie leeftijd bereikt. Na de dood van Bo is Lola nooit meer echt de oude geworden, het is mooi dat ze nu naast hem ligt in de tuin. Ze hebben twee kinderen geboren zien worden en een verhuizing naar een huis met een tuin meegemaakt, een mooi leven gehad (denk ik), het is goed zo. Maar wat is het stil in huis als de kinderen naar bed zijn...
[ afbeelding ]
Op de foto Lola en Bo samen op de logeerbank op de werkkamer waar ze X_M op thuiswerkdagen gezelschap kwamen houden.
.Sterkte,
.
Onze Yuno. Als herplaatser gekregen met een dik half jaar jong. Afgelopen donderdag met 13,5 jaar laten inslapen.
Ik mis hem als de tering.
Sterktequote:
[ afbeelding ]
Onze Yuno. Als herplaatser gekregen met een dik half jaar jong. Afgelopen donderdag met 13,5 jaar laten inslapen.
Ik mis hem als de tering.
Hij was echt mijn maatje, echt een knuffelkat. Hij kwam me altijd begroeten bij thuiskomst, we zaten hele avonden samen op de bank tv te kijken, je ging er mee naar bed en je stond er mee op.
Nu is het leeg en stil in huis.
Tommie, je zal worden gemist. Ik zal je nooit vergeten.
Sterkte. Jullie hebben zo te lezen een mooie fijne lange tijd samen gehad.quote:
Tommie, mijn lieve kater van 15 jaar en 8 maanden heb ik gisteren helaas moeten laten inslapen...
[ afbeelding ]
[ afbeelding ]
[ afbeelding ]
Hij was echt mijn maatje, echt een knuffelkat. Hij kwam me altijd begroeten bij thuiskomst, we zaten hele avonden samen op de bank tv te kijken, je ging er mee naar bed en je stond er mee op.
Nu is het leeg en stil in huis.
Tommie, je zal worden gemist. Ik zal je nooit vergeten.
Zeker weten, het is voorbij gevlogen.quote:
[..]
Sterkte. Jullie hebben zo te lezen een mooie fijne lange tijd samen gehad.
Hij was enorm belangrijk voor mij. Daarom heeft hij wel een eerbetoon verdiend wat mij betreft. 🥰
.Sterkte,
.Ze is 16 geworden en was helemaal op. Het ging niet meer.
Mijn mooie tuttebol, ze is bij me gekomen samen met haar zusje toen ze een half jaar oud waren. Haar zusje is overleden toen ze 4 jaar was, sindsdien was ze alleen.
Mijn grote knuffel, waar ik was, was zij.
Ze had duidelijk een stem en vond het heerlijk om die te gebruiken dus nu is het heel stil in huis.
Tot op het laatst was ze sterk, ze ging pas toen ik zei dat het goed was.
Het is ook goed zo maar wat doet dit toch zeer.
Dag mijn mooie meid
quote:
Afgelopen dinsdag mijn grote vriendin Chi-Chi moeten laten inslapen.
Ze is 16 geworden en was helemaal op. Het ging niet meer.
Mijn mooie tuttebol, ze is bij me gekomen samen met haar zusje toen ze een half jaar oud waren. Haar zusje is overleden toen ze 4 jaar was, sindsdien was ze alleen.
Mijn grote knuffel, waar ik was, was zij.
Ze had duidelijk een stem en vond het heerlijk om die te gebruiken dus nu is het heel stil in huis.
Tot op het laatst was ze sterk, ze ging pas toen ik zei dat het goed was.
Het is ook goed zo maar wat doet dit toch zeer.
Dag mijn mooie meid
[ link | afbeelding ]
wat een mooierd 
sterkte
Sterkte. Fijn dat jullie zulke goede vrienden zijn geweest voor zoveel jaar.quote:
Afgelopen dinsdag mijn grote vriendin Chi-Chi moeten laten inslapen.
Ze is 16 geworden en was helemaal op. Het ging niet meer.
Mijn mooie tuttebol, ze is bij me gekomen samen met haar zusje toen ze een half jaar oud waren. Haar zusje is overleden toen ze 4 jaar was, sindsdien was ze alleen.
Mijn grote knuffel, waar ik was, was zij.
Ze had duidelijk een stem en vond het heerlijk om die te gebruiken dus nu is het heel stil in huis.
Tot op het laatst was ze sterk, ze ging pas toen ik zei dat het goed was.
Het is ook goed zo maar wat doet dit toch zeer.
Dag mijn mooie meid
[ link | afbeelding ]
Heel oud gewordenquote:
Afgelopen dinsdag mijn grote vriendin Chi-Chi moeten laten inslapen.
Ze is 16 geworden en was helemaal op. Het ging niet meer.
Mijn mooie tuttebol, ze is bij me gekomen samen met haar zusje toen ze een half jaar oud waren. Haar zusje is overleden toen ze 4 jaar was, sindsdien was ze alleen.
Mijn grote knuffel, waar ik was, was zij.
Ze had duidelijk een stem en vond het heerlijk om die te gebruiken dus nu is het heel stil in huis.
Tot op het laatst was ze sterk, ze ging pas toen ik zei dat het goed was.
Het is ook goed zo maar wat doet dit toch zeer.
Dag mijn mooie meid
[ link | afbeelding ]
wat vertel je mooi over haar. Sterkte. Het was ook echt mijn meisje.
Heb haar net weer kunnen ophalen bij de dierenarts weg. Ze is nu dus gelukkig weer thuis.
Dikke knuffelquote:
Afgelopen dinsdag mijn grote vriendin Chi-Chi moeten laten inslapen.
Ze is 16 geworden en was helemaal op. Het ging niet meer.
Mijn mooie tuttebol, ze is bij me gekomen samen met haar zusje toen ze een half jaar oud waren. Haar zusje is overleden toen ze 4 jaar was, sindsdien was ze alleen.
Mijn grote knuffel, waar ik was, was zij.
Ze had duidelijk een stem en vond het heerlijk om die te gebruiken dus nu is het heel stil in huis.
Tot op het laatst was ze sterk, ze ging pas toen ik zei dat het goed was.
Het is ook goed zo maar wat doet dit toch zeer.
Dag mijn mooie meid
[ link | afbeelding ]
Een agressieve bacteriële infectie…SPOILER
De onderste op deze foto kreeg vandaag een spuitje
Voor de andere is er nog hoop. Die krijgt antibiotica.
Duimen voor je kleine vriendje die het wel kan redden.quote:Een agressieve bacteriële infectie…SPOILER[ afbeelding ]
De onderste op deze foto kreeg vandaag een spuitje
Voor de andere is er nog hoop. Die krijgt antibiotica.
Wat verdrietig! Heel veel sterkte! Ik ga duimen voor de andere schildpad 🤞🏻quote:Een agressieve bacteriële infectie…SPOILER[ afbeelding ]
De onderste op deze foto kreeg vandaag een spuitje
Voor de andere is er nog hoop. Die krijgt antibiotica.
Met de andere schildpad gaat het de goede kant op.
Twee totaal verschillende persoonlijkheden. Peep is denk ik het meest beleefde huisdier dat ik ooit heb meegemaakt. Deed geen vlieg kwaad, maakte praktisch niks kapot, op 1 tafelpoot na. Die moest kapot gekrabt worden. Meneer was ook van van alles bang. Bij een flinke regenstorm kwam hij je al opzoeken, want wij zijn veilig.
Bo daarentegen ging het liefst wanneer er een tornado warning af ging in het raam zitten. Deed me wel bij vlagen aan mezelf denken terug in NL waar uit een dakraam hing tijdens onweer.
Peep hield niet van verandering. Toen we waren verhuisd heeft hij zich een dag of 2 verstopt voordat hij eindelijk eens uit een slaapkamer kwam. Bo daarentegen was constant aan het verkennen. "So much room for activities!"
In 2020 begon Peep's gezondheid te kwakkelen. Mysterieuze diarree, maar telkens was het na 1 of 2 keer weer over. At hij iets wat hij niet had moeten eten? Geen idee. Naar de dierenarts geweest, tests laten doen, konden niks vinden. Laten we probiotica proberen. Warempel, dat hielp! Totdat het een paar weken later niet hielp. Opnieuw naar de dierenarts, ditmaal een turbo probiotica pasta. Hielp wederom. En toen ging het de laatste paar weken heel snel. Hij viel snel af, had minder eetlust, totdat we op 20 september wakker werden en hij compleet slap op de grond lag. Wat slijm overgegeven, maar er zat helemaal niks in. Hij probeerde nog wel te lopen, maar het was een hoop gestrompel met omvallen. De dierenarts gebeld en die zei dat we naar de spoeddierenarts moesten gaan want er was nog niemand bij de normale dierenarts. Daar naartoe gegaan, en het was het COVID tijdperk, dus we mochten niet naar binnen. Na een paar telefoontjes liet de dierenarts weten dat de kans op wat voor herstel dan ook in de single digits lag. Konden we afscheid nemen? Ja, dat kon. Maar helaas was het koud en steriel en medisch en druk. Hij lag op een bedje met van alles en nog wat in en aan hem. Daar ter plekke, tussen alle andere honden en katten, afscheid genomen en zijn de injecties gegeven. Of we nog even wat tijd alleen met hem wilden. Ja, dat wilden we wel. Wederom een redelijk nare ruimte, maar we waren even alleen. Uiteindelijk heb ik daar destijds wel iets over willen schrijven, maar is het er nooit van gekomen, vanwege eigenlijk alle omstandigheden.
Nu hadden we alleen Bo. Bij een jaarlijkse controle hoordde haar gebruikelijke dierenarts een hartruis. Was geclassificeerd als 1, dus het laagste van het laagste. Maar toch. Volgende controle, haar gebit moest schoon worden gemaakt. Maar dan kan alleen onder narcose. En die hartruis dan? We vertrouwden haar dierenarts, en uiteindelijk moesten zelfs haar hoektanden uit haar onderkaak worden getrokken. Maar zoals haar dierenarts zei "she's a trooper!" en alles verliep zonder problemen. Op 1 ding na. De 3 (!!) dagen na deze behandeling heeft ze letterlijk geen seconde geslapen. Zorbium was de pijstiller die ze had gekregen en in plaats van bezorgd de dierenarts te bellen vanwege complicaties belden we nu vanwege... enorme pupillen en een kat die al 72 uur compleet wakker is?!
Een paar jaar later kwam er uit wat tests naar voor dat ze hypertheroïde (hyperthyroidism) had. Gelukkig konden ze daar een zalfje voor maken wat in haar oor kon worden gesmeerd. Een test kostte wel bijna $400, maar ze is het waard.
Een flinke tijd ging alles goed, tot 2024 waar ze plots seizures (beroertes?) kreeg. Het was allemaal super mild en ze duurden niet langer dan 1-2 seconden, maar het waren clusters, dus zo snel mogelijk weer naar de dierenarts. De normale dierenarts kon wel wat voorschrijven, maar adviseerde ons naar een specialist te gaan. Dus maar zo snel mogelijk met de specialist, een neuroloog, contact op genomen. We moesten langskomen zodat ze haar konden observeren. Oh, ze wilden haar graag de volgende 24 uur in het dierenziekenhuis houden ter observatie om te zorgen dat ze geen seizures meer zou hebben. Okay, okay, laten we dat maar doen. Wacht, wat? $2,500?! Nou ja, gelukkig hebben we pet insurance. Een dag later konden we haar ophalen. Ze was stabiel, en hier een recept om medicijnen te halen. En gelukkig kregen we een bak geld terug.
Uiteindelijk werkte dat, maar na een paar weken zaten we een paar weken later weer bij de specialist, want weer cluster seizures. Wat kan dit toch veroorzaken? Nou ja, de neuroloog stelt een onderzoek voor. Voor nog meer geld haar door een MRI halen. Oh, de MRI kwaliteit was niet goed, dus hebben ze maar een andere scan gedaan. CT geloof ik. Ook onwaarschijnlijk duur, maar uiteindelijk is er een hoop niet in rekening gebracht.
Wat was het? Idiopathic epilepsy. Ook wel "epilepsie, maar we hebben geen flauw idee waarom".
Wat nu? Okay, laten we een extra medicatie toevoegen. Nu heeft ze methimazole voor haar hyperthyroidism, en keppra en phenobarbital voor haar seizures. Phenobarbital hielp even, maar weer zijn we terug bij af. In plaats van phenobarbital nu maar zonisamide proberen.
Dit leek de perfecte combinatie. We hebben midazolam als spoed medicatie gehad, en bij een paar clusters heeft dit geholpen en was Bo uiteindelijk weer gewoon Bo.
Tot dit weekend. Ik had wat dagen vrij genomen om naar een 3 daags muziek festival te gaan. De eerste dag zou ook mijn vrouw mee gaan. Donderdagmiddag waren we klaar om te vertrekken, ik zat al in de auto en Bo besloot om voor de deur naar de garage te gaan liggen. Alsof ze m'n vrouw probeerde te vertellen "Nee, blijf hier", want ze heeft altijd een hekel gehad aan alleen zijn, zelfs toen haar broer er nog was.
We kwamen later die avond terug, en ze was blij om ons te zien en deed al het gebruikelijke. Knuffelen, spinnen, met haar nagels aan van alles en nog wat trekken, het was gewoon Bo.
De volgende ochtend hoorde ik haar overgeven. Dit was niet heel bijzonder, want we wisten van haar nier waardes en ze dronk af en toe te snel. En soms vergat ze ook te eten waardoor ze ook alleen maar water overgaf. Maar ditmaal klonk het anders. Nu klonk het anders en alsof het van dieper kwam. Stap 1: waar heeft ze overgegeven, want kwam van de andere kant van te huis. Gevonden! Een hoop water en wat droogvoer? Maar ze klonk alsof ze zich helemaal niet lekker voelde. Wat blikvoer gegeven, maar dat kwam er ook direct weer uit. En een stel seizures op rij, maar in plaats van focal (alleen in haar gezicht), is het nu haar hele lichaampje en ook nog eens met flink gehuil. Bezoek #2849 aan de spoeddierenarts en neuroloog. Wederom geadviseerd om haar 24 te laten blijven. Okay, goed, ze is ons beste vriendje, helaas is haar pet insurance is verlopen omdat die vanwege haar leeftijd en pre-existing conditions nu tig keer zoveel kost.
Fingers crossed, elke keer kwam ze er weer bovenop. Dit zou eigenlijk haar knuffel dag worden van Bo met m'n vrouw en ik ga weer bands zien. Maar helaas is Bo nu in het dierenziekenhuis.
De volgende ochtend, 26 juli, bellen we de dierenarts. De eerste spoeddierenarts had m'n vrouw laten weten dat ze 2 seizures had gehad maar het stabiel leek. De volgende dierenarts verteldde ons dat ze er nog een paar had gehad, maar nu dof uit haar ogen keek en weinig interactie had. Ze konden meer onderzoek doen, de neurologen erbij halen, etc. of... wellicht moeten we vanwege haar leeftijd euthanasie overwegen. En dit hebben we al eens vanwege alles besproken.
Wanneer is het tijd? Vandaag (26 juli) was het tijd. Maar we wilden het thuis laten doen, en gelukkig was Lap of Love beschikbaar om langs te komen. We hebben haar opgehaald en hebben de laatste paar uur bij elkaar gezeten. Bo being Bo vond het belangrijker om naast haar water fonteintje te liggen ook al was ze zonked up on medicatie. Uiteindelijk wilde ze in 1 van haar tentjes liggen. Toen was het tijd. De dierenarts kwam langs en legde alles uit. Ze kwam zelf uit haar tentje en was aan het spinnen. Het was compleet het tegenovergestelde als met haar broer, ze was thuis met al haar dingetjes, speeltjes, en mensen die van haar houden. De eerste injectie om haar te laten slapen. De tweede injectie om haar te laten gaan. Ze had zo weinig nodig, het was tijd, haar lichaampje was op.
En zelfs voor dit was het al duidelijk aan het worden. Twee keer per dag zalfjes in allebei haar oren en met spuitje oraal 3x per dag de andere medicatie geven. Zij was er bij vlagen klaar mee, en het was enorm stressvol voor ons allemaal. Maar ze kwam altijd een paar minuten later naar me toe zodat ik haar kon aaien.
Maar nu is het klaar. Over. Alle gezondheidsproblemen zijn over. Geen arthritis, hartruis, epilepsie, hyperthyroidism, etc meer.
Bedankt voor 16 jaar, Bo. We missen je.
Ik ben verre van gelovig, maar mocht er zoiets als the rainbow bridge bestaan, dan hoop ik daar m'n dierenvriendjes ooit weer te zien.
mooi beestjequote:
heel veel sterkteMooie ogenquote:
sterkte