In Memoriam #10

Ja, nog steeds met huisdieren die al jaren geleden overleden zijn. Soms geeft Facebook opeens een herinnering, een leuke foto van toen een huisdier er nog was. Ik waardeer dat, maar soms overvalt het me ook

quote:

Op zaterdag 14 januari 2023 10:48 schreef Sunshine1982 het volgende:

[..]


Heftig is het hè. Ik had niet verwacht dat ik zoveel verdriet zou hebben van een kat.

Ik zit te denken om eens te gaan praten met een dierenartsassistente die Boris vroeger vaak gezien heeft. Ze heeft ons altijd zo goed geholpen. Zou dat raar zijn? Ik zou zo graag met iemand willen praten. Ik heb het gevoel dat ik dat thuis niet kan. Althans niet over dit. Ik zit ook constant te janken ook.. Blegh.

Je kunt het allicht vragen de dierenarts(assistente) weet als geen ander wat het verlies van een huisdier voor iemand kan betekenen

Loki Geboren 10 januari 2007 - overleden 30 Juli 2023 rond 20:00. Loki was een Britse korthaar en een silver tabby (tabbies dat zijn alle katjes met zo'n kenmerkende M op hun voorhoofd)




Loki is bij ons gekomen toen-ie drie jaar oud was. Zijn vierde huis al, na eerst van de fokker (meneer had een Neocat stamboom) verhuisd te zijn naar weer een fokster naar een oud collega van me die niet om kon omgaan met de combi jonge kinderen (Loki werd ook angstig van de kinderen) en zijn verharende vacht. Destijds hadden we nog een poesje, Polle met wie hij samen ging wonen. Loki vond dat lastig, want wilde graag alle aandacht. We hoorden dat hij zijn zusje had besprongen en hetzelfde deed hij ook met Polle, die daar angstig van werd. Ze hebben maar ongeveer anderhalf jaar samengeleefd, waarna Polle last kreeg van ernstig nierfalen. Loki werd rond die tijd gediagnosticeerd met een hartruisje. Je kon dat nog laten bepalen dmv een echo. We hebben dat nooit laten doen, omdat het een energiek beestje was. En dat is hij ruim 13 jaar lang gebleven en met glans. Ik had niet verwacht dat hij de leeftijd van 16,5 ooit zou halen, elk jaar hebben we zijn verjaardag gevierd met cadeautjes en extra veel aandacht. Op zijn zestiende was hij nog steeds speels, energiek, op de uitkijk naar vogels in de tuin en hij is tot op de laatste dag met smaak blijven eten. Zijn favoriet uiteraard zakjes met vloeibaar kattenvoer en liquid snacks die je uit de hand kan eten.

Loki was verweven met ons leven. We probeerden een zo stressvrij leven te geven met een omheinde tuin, bij vakanties kreeg hij altijd een oppas langs die hem kwam aaien en eten geven. Hij had speeltjes zoveel hij wilde, mocht bij ons slapen wanneer hij wilde en had zijn lievelingsmand op de bank met een fleecedekentje erin.

Op 30 juli was er niks aan de hand. Zoals altijd 's ochtends begroette hij ons vanuit zijn mandje met een miauwtje, kwam op zijn lievelingskussen liggen toen ik achter mijn PC zat, ging nog naar buiten om van de zon te genieten en in de middag ben ik een lange duurloop gaan doen. Daarna ben ik gaan douchen. Toen ik beneden kwam, lag hij middenin onze huiskamer plat op zijn pootjes en leek hij te hyperventileren, te hijgen. Na een tijdje kwamen daar speekseldruppeltjes bij. Ik ben het nummer van de spoed dierenarts in Eindhoven gaan opzoeken. We kregen om 18:30 te horen dat we een uur later terecht konden. Dat uur leek uren te duren, dus zijn we rond zevenen vertrokken met Loki in zijn reismand. De spoed dierenarts kon zijn hartje eigenlijk al niet meer horen (waarschijnlijk door de grote hoeveelheid vocht). Er stroomde enorme hoeveelheden kwijl uit zijn mondje, hij had in zijn mandje overgegeven en hij stootte een miauw uit die zo klaaglijk was dat ik hem door merg en been voelde. Zijn ogen stonden doods, het lijfje leek het op te geven omdat het die hoeveelheden vocht in zijn longen niet meer kon bolwerken. Ik heb met Polle de fout gemaakt haar te lang laten lijden, haar in leven te willen houden met onderhuidse infusen en dwangvoedering omdat ze niet meer wilde eten. Ik heb het mijzelf altijd verweten dat ik haar een te lange lijdensweg heb gegeven. Ik wilde dat Loki besparen en heb samen met mijn man besloten Loki uit zijn lijden te verlossen, wat ik alsnog een supermoeilijke beslissing vond.

We mochten in een rouwruimte Loki, die zijn eerste slaapinjectie gekregen had, meenemen, waar hij op een zacht kleedje kon liggen en we hem nog fijn konden aaien. Zijn lijfje leek benauwd te blijven, hij was enorm aan het vechten, wat ook typisch hem was, omdat hij bij leven ook altijd meneer eigengereid en fel is geweest en hem medicijnen geven of zijn nagels knippen absoluut geen doen was, omdat hij dan hevig protesteerde. De dierenarts kwam na een tijdje laatste injectie geven. In zijn laatste momenten kwam er nog bloed uit zijn mondje, wat ik moeilijk vond om te zien en waarvan ik het nog niet 100% kan plaatsen.

Ik denk dat ik de beste beslissing heb genomen, ook gezien zijn leeftijd, maar er blijft altijd iets knagen bij me. Ik hoop dat ik zijn lijden zo kort mogelijk heb gehouden, dat ik heb gedaan wat voor hem het beste was en hem niet nog een traject met een zuurstofcapsule heb aangedaan. Loki hield niet van de dierenarts, van injecties, van de hele reis met de reismand als hij naar de dierenarts moest. Hij heeft in 2013 eens een medische behandeling aan zijn tandjes ondergaan en dat moest onder gasnarcose, omdat injectie narcose niet mocht met zijn hartruis.

Ik mis hem verschrikkelijk en het meest bij onze dagelijkse momentjes. Dat zit hem in de kleinste, geniepigste dingetjes. Als ik ging slapen, kwam hij vaak op de onderste trede van de trap zitten en bepaalde hij zelf of hij nog naar boven wilde komen om bij ons te slapen. Omdat we van die automatische Hue lampen hebben, kon ik dan altijd merken, terwijl ik in bed lag, of hij bewoog, want dan activeerde hij de sensor van 1 van die lampen en zag ik ineens licht schijnen op de overloop. Hij kwam, als ik thuiswerkte, altijd op zijn kussen liggen bij me. Morgen werk ik weer thuis en dan is er niemand meer en gaat dat, vrees ik, heel moeilijk worden. Elke ochtend wilde hij dat zijn buikje gekroeld werd. Hij hield zijn kopje dan scheef en zocht zelf een plekje uit waar hij dat wilde.

Dank jullie wel dat dit topic er is. Het helpt om dit uit te schrijven. Ik zit nog te denken aan een fotoboek en misschien nog een tattoo van zijn mooie koppie.

[ Bericht 0% gewijzigd door SEMTEX op 01-08-2023 18:00:55 ]

quote:

Op dinsdag 1 augustus 2023 12:43 schreef SEMTEX het volgende:
Loki

poes

Ach, SEMTEX, wat verdrietig
En zo onverwacht.
Mooi beestje en zo te lezen heeft hij een mooi leven bij jullie gehad.

Sterkte!

quote:

Op dinsdag 1 augustus 2023 12:50 schreef Modus het volgende:

[..]
poes

Kwam gisteren nog foto's van jou met Polle tegen.

quote:

Op dinsdag 1 augustus 2023 12:50 schreef SEMTEX het volgende:

[..]
Kwam gisteren nog foto's van jou met Polle tegen.

Pollepoes

Je hebt zeker de goede beslissing gemaakt, heel veel sterkte

Ah gos, wat een pracht van een kat, Semtex. En wat een mooie herinneringen aan hem Heel veel sterkte met dit plotse verlies.

quote:

Op dinsdag 1 augustus 2023 12:43 schreef SEMTEX het volgende:
Loki Geboren 10 januari 2007 - overleden 30 Juli 2023 rond 20:00. Loki was een Britse korthaar en een silver tabby (tabbies dat zijn alle katjes met zo'n kenmerkende M op hun voorhoofd)

[ afbeelding ]
[ afbeelding ]

Loki is bij ons gekomen toen-ie drie jaar oud was. Zijn vierde huis al, na eerst van de fokker (meneer had een Neocat stamboom) verhuisd te zijn naar weer een fokster naar een oud collega van me die niet om kon omgaan met de combi jonge kinderen (Loki werd ook angstig van de kinderen) en zijn verharende vacht. Destijds hadden we nog een poesje, Polle met wie hij samen ging wonen. Loki vond dat lastig, want wilde graag alle aandacht. We hoorden dat hij zijn zusje had besprongen en hetzelfde deed hij ook met Polle, die daar angstig van werd. Ze hebben maar ongeveer anderhalf jaar samengeleefd, waarna Polle last kreeg van ernstig nierfalen. Loki werd rond die tijd gediagnosticeerd met een hartruisje. Je kon dat nog laten bepalen dmv een echo. We hebben dat nooit laten doen, omdat het een energiek beestje was. En dat is hij ruim 13 jaar lang gebleven en met glans. Ik had niet verwacht dat hij de leeftijd van 16,5 ooit zou halen, elk jaar hebben we zijn verjaardag gevierd met cadeautjes en extra veel aandacht. Op zijn zestiende was hij nog steeds speels, energiek, op de uitkijk naar vogels in de tuin en hij is tot op de laatste dag met smaak blijven eten. Zijn favoriet uiteraard zakjes met vloeibaar kattenvoer en liquid snacks die je uit de hand kan eten.

Loki was verweven met ons leven. We probeerden een zo stressvrij leven te geven met een omheinde tuin, bij vakanties kreeg hij altijd een oppas langs die hem kwam aaien en eten geven. Hij had speeltjes zoveel hij wilde, mocht bij ons slapen wanneer hij wilde en had zijn lievelingsmand op de bank met een fleecedekentje erin.

Op 30 juli was er niks aan de hand. Zoals altijd 's ochtends begroette hij ons vanuit zijn mandje met een miauwtje, kwam op zijn lievelingskussen liggen toen ik achter mijn PC zat, ging nog naar buiten om van de zon te genieten en in de middag ben ik een lange duurloop gaan doen. Daarna ben ik gaan douchen. Toen ik beneden kwam, lag hij middenin onze huiskamer plat op zijn pootjes en leek hij te hyperventileren, te hijgen. Na een tijdje kwamen daar speekseldruppeltjes bij. Ik ben het nummer van de spoed dierenarts in Eindhoven gaan opzoeken. We kregen om 18:30 te horen dat we een uur later terecht konden. Dat uur leek uren te duren, dus zijn we rond zevenen vertrokken met Loki in zijn reismand. De spoed dierenarts kon zijn hartje eigenlijk al niet meer horen (waarschijnlijk door de grote hoeveelheid vocht). Er stroomde enorme hoeveelheden kwijl uit zijn mondje, hij had in zijn mandje overgegeven en hij stootte een miauw uit die zo klaaglijk was dat ik hem door merg en been voelde. Zijn ogen stonden doods, het lijfje leek het op te geven omdat het die hoeveelheden vocht in zijn longen niet meer kon bolwerken. Ik heb met Polle de fout gemaakt haar te lang laten lijden, haar in leven te willen houden met onderhuidse infusen en dwangvoedering omdat ze niet meer wilde eten. Ik heb het mijzelf altijd verweten dat ik haar een te lange lijdensweg heb gegeven. Ik wilde dat Loki besparen en heb samen met mijn man besloten Loki uit zijn lijden te verlossen, wat ik alsnog een supermoeilijke beslissing vond.

We mochten in een rouwruimte Loki, die zijn eerste slaapinjectie gekregen had, meenemen, waar hij op een zacht kleedje kon liggen en we hem nog fijn konden aaien. Zijn lijfje leek benauwd te blijven, hij was enorm aan het vechten, wat ook typisch hem was, omdat hij bij leven ook altijd meneer eigengereid en fel is geweest en hem medicijnen geven of zijn nagels knippen absoluut geen doen was, omdat hij dan hevig protesteerde. De dierenarts kwam na een tijdje laatste injectie geven. In zijn laatste momenten kwam er nog bloed uit zijn mondje, wat ik moeilijk vond om te zien en waarvan ik het nog niet 100% kan plaatsen.

Ik denk dat ik de beste beslissing heb genomen, ook gezien zijn leeftijd, maar er blijft altijd iets knagen bij me. Ik hoop dat ik zijn lijden zo kort mogelijk heb gehouden, dat ik heb gedaan wat voor hem het beste was en hem niet nog een traject met een zuurstofcapsule heb aangedaan. Loki hield niet van de dierenarts, van injecties, van de hele reis met de reismand als hij naar de dierenarts moest. Hij heeft in 2013 eens een medische behandeling aan zijn tandjes ondergaan en dat moest onder gasnarcose, omdat injectie narcose niet mocht met zijn hartruis.

Ik mis hem verschrikkelijk en het meest bij onze dagelijkse momentjes. Dat zit hem in de kleinste, geniepigste dingetjes. Als ik ging slapen, kwam hij vaak op de onderste trede van de trap zitten en bepaalde hij zelf of hij nog naar boven wilde komen om bij ons te slapen. Omdat we van die automatische Hue lampen hebben, kon ik dan altijd merken, terwijl ik in bed lag, of hij bewoog, want dan activeerde hij de sensor van 1 van die lampen en zag ik ineens licht schijnen op de overloop. Hij kwam, als ik thuiswerkte, altijd op zijn kussen liggen bij me. Morgen werk ik weer thuis en dan is er niemand meer en gaat dat, vrees ik, heel moeilijk worden. Elke ochtend wilde hij dat zijn buikje gekroeld werd. Hij hield zijn kopje dan scheef en zocht zelf een plekje uit waar hij dat wilde.

Dank jullie wel dat dit topic er is. Het helpt om dit uit te schrijven. Ik zit nog te denken aan een fotoboek en misschien nog een tattoo van zijn mooie koppie.

Wat een prachtbeest.
Veel sterkte met het verlies.

Ach wat verdrietig van Loki.
Heel veel sterkte met het verlies en het gemis.

En wat een mooierd was Loki zeg.

Sterkte semtex

Sterkte Semtex

Sterkte SEMTEX

En herkenbaar van die moeilijke beslissingen en dat er iets blijft knagen. Daar ontkom je haast niet aan, denk ik.

Toen met Polle hoopte je misschien dat ze nog wat beter zou worden. Had je die infusen/dwangvoeding niet gedaan, dan had het achteraf kunnen knagen of ze misschien te vroeg ingeslapen is.

Hoe dan ook, je hebt altijd het beste voor met je dieren. Nogmaals sterkte.

quote:

Op woensdag 2 augustus 2023 01:28 schreef Viv het volgende:
Sterkte SEMTEX

En herkenbaar van die moeilijke beslissingen en dat er iets blijft knagen. Daar ontkom je haast niet aan, denk ik.

Toen met Polle hoopte je misschien dat ze nog wat beter zou worden. Had je die infusen/dwangvoeding niet gedaan, dan had het achteraf kunnen knagen of ze misschien te vroeg ingeslapen is.

Hoe dan ook, je hebt altijd het beste voor met je dieren. Nogmaals sterkte.

Dat blijft het lastige met katjes, dat ze niet kunnen praten als ze pijn hebben. Loki heeft me wel signalen gegeven met een felle miauw van pijn toen hij aankwam bij de dierenarts. Het blijft zo'n moeilijke beslissing en ook vandaag merk ik nog steeds dat mijn hoofd afwezig is, mijn lijf van streek, mijn verwachting nog steeds dat hij in zijn mandje op onze bank ligt te wachten totdat we naar beneden kmen in de ochtend. Maar er wacht alleen een lege bank waar zijn haartjes nog liggen.

Ik had nooit gedacht dat ik zo snel weer in deze reeks moest posten, maar afgelopen dinsdag hebben we afscheid moeten nemen van Joey.



Zijn conditie liet al wat langer te wensen over, maar we dachten dat dit kwam omdat we te korte wandelingen met hem deden. Ook hielp het niet dat een Bullmastiff liever lui dan moe is. Vanaf donderdag werd hij ineens kortademig, en had hij duidelijk pijn, al konden we niet precies vaststellen waar.

Na het weekend zijn we meteen naar de dierenarts gegaan, inmiddels was te zien dat hij veel vocht vasthield. De dierenarts had er geen goed gevoel bij en heeft ons naar een specialist doorverwezen. Die stelde vast dat zijn hart op het punt stond het te begeven (DCM), en we hebben toen maar besloten om dit voor te zijn en hem in te laten slapen.

Hij is slechts 5 jaar oud geworden

Sterkte!

Sterkte

quote:

Op vrijdag 17 november 2023 17:21 schreef Berkery het volgende:
Ik had nooit gedacht dat ik zo snel weer in deze reeks moest posten, maar afgelopen dinsdag hebben we afscheid moeten nemen van Joey.

[ afbeelding ]

Zijn conditie liet al wat langer te wensen over, maar we dachten dat dit kwam omdat we te korte wandelingen met hem deden. Ook hielp het niet dat een Bullmastiff liever lui dan moe is. Vanaf donderdag werd hij ineens kortademig, en had hij duidelijk pijn, al konden we niet precies vaststellen waar.

Na het weekend zijn we meteen naar de dierenarts gegaan, inmiddels was te zien dat hij veel vocht vasthield. De dierenarts had er geen goed gevoel bij en heeft ons naar een specialist doorverwezen. Die stelde vast dat zijn hart op het punt stond het te begeven (DCM), en we hebben toen maar besloten om dit voor te zijn en hem in te laten slapen.

Hij is slechts 5 jaar oud geworden

Sterkte. Zag er een zalige loebes uit.

quote:

Op vrijdag 17 november 2023 21:10 schreef Pinnenmutske het volgende:
Sterkte. Zag er een zalige loebes uit.

Thanks, ja hij mocht graag bij me op de bank kruipen, ook al was die bank iets te klein voor ons tweeën.

Helaas moet ik hier nu ook posten.

Sena
10-4-2006 - 1-3-2024

Na een aantal zware weken achter de rug te hebben gehad met ups en downs, is mijn liefste schat en beste maatje nu toch bezweken. Ik heb haar laten inslapen, want het ging gewoon niet meer.
Ik hoop dat ze een mooi, fijn leventje heeft gehad ondanks de laatste weken. Ze was, en is, mijn beste maatje geweest. Onvervangbaar.

Sena kwam bij mij ergens in 2006. Ik had destijds al een iets oudere kat, Raki , die ik had overgenomen van mijn oudere broer die ging samenwonen. Helaas moest Raki flink wennen aan de nieuwe plek en had ik het idee dat ze wat down was, dus ik besloot na nog geen jaar dat ze misschien behoefte had aan een nieuw maatje.

Dat werd uiteindelijk Sena, die ik via het lokale dierenasiel ophaalde bij het pleeggezin in een dorpje hier vlak in de buurt.

Ik weet nog dat toen ik haar liet zien aan de buurvrouw (die al vele dieren gehad had in haar leven), die meteen uitriep: "Oh, dit is wel een doerak!"
Nou wist ik amper wat een doerak was, laat staan dat ik wist waarom ze mijn nieuwste maatje zo noemde.
Maar dat heb ik de rest van haar leven wel ondervonden.

Sena was een kat(je) die je de pis niet lauw maakte. Ze was de baas in huis en ik mocht aanwezig zijn in haar huis en op haar feestje. Ging ze naar het dierenpension als ik met vakantie ging, dan was ze de baas tussen de andere katten. Althans, niemand maakte haar wat en ze liet zich niets vertellen door grotere, oudere katten.
Ze kon fel zijn als iets haar niet zinde, bijvoorbeeld bij de dierenarts als ze gevaccineerd moest worden. Maar altijd fair en rechtvaardig. Er zat geen kwaad in. Maar je beleefde altijd wat met haar. Waar ik Raki lief maar saai (rustig) noemde, was Sena op jongere leeftijd eerder stout en aanwezig. Het contrast kon niet groter zijn.


Op latere leeftijd, Raki was al overleden, werd ze rustiger en kwam ze vaker bij me liggen en slapen. Zelfs de meest wilde doerakjes worden ouder, blijkbaar. Sena veranderde de afgelopen pakweg tien jaar van een zelfstandige wildebras tot een lieflijke knuffelaar, die mij als ultiem ligkussen gebruikte. Ze was niet meer weg te slaan bij mijn voeten, mijn benen, op mijn buik of borst, bij mijn hoofd. Zelfs de laptop was niet veilig.
Zat ik op de bank met de laptop te werken, wurmde ze zich gewoon tussen de werkpaperassen en de koffie om zich bij mij te nestelen.




Na 17 jaar grotendeels klachtenvrij te hebben geleefd, merkte je afgelopen maanden dat ze echt ouder werd.

De afgelopen pakweg vier weken kwam de echte problemen. Eerst kwamen de blaasproblemen en de diarree, waarna ze een ontsteking bleek te hebben. Uit bloedonderzoek bleken de rode en witte bloedwaarden rampzalig te zijn, waarna ze op een streng dieet van prednison en antibiotica is gezet. Dat was de enige mogelijkheid, aangezien een operatie niet aan de orde was en er geen tumoren of iets dergelijks aanwezig waren.
De prednison en antibiotica hielden wel een risico in voor de lever en de nieren, werd me al verteld. Na een paar dagen meds bleek het al beter te gaan en werd ze weer de oude: ze at, kwam naar me toe of bij me liggen, ze dronk. De bloedwaarden gingen omhoog. Na de nodige bezoeken aan de (spoed)arts de afgelopen drie weken zag ik het weer wat beter in.

Helaas ging het sinds deze week toch weer bergafwaarts. Ze begon te niezen, hoesten en de laatste dagen ademde ze slecht en enkel door de mond. Na de nodige zorgelijke dagen en een telefonisch spoedconsult, vrijdagmiddag toch weer naar de DA gegaan om uit te sluiten dat ze - vanwege de medicijnen was ze vatbaar geworden voor van alles - bijvoorbeeld geen verkoudheid of astma zou hebben.
Daar bleek uit de echo dat haar longen helemaal vol vocht zaten en dat het hart geen kant meer op kon en ruimte had om normaal te pompen. Het zou op deze manier niet lang meer duren voor ze uit zichzelf zou overlijden. De DA vond het niet verstandig om haar nog mee te geven naar huis en om haar verder te laten lijden.

Helaas was er geen andere optie mogelijk. Vocht uit de longen kan verwijderd worden, maar de oorzaak moet dan nog achterhaald worden. En je zou per direct moeten stoppen met de medicijnen, maar die waren juist nodig om de lage bloedwaarden tegen te gaan. Het was dus onmogelijk om nog iets te doen op dit moment.

Die middag heb ik, in een aparte ruimte bij de DA, mijn beste maatje nog een tijd op schoot gehad, waarna we haar rustig hebben laten inslapen.
Ondanks de afgelopen weken, beleefde ik het allemaal als in een roes, verdoofd, alsof het niet werkelijk waar was en ze straks weer beter werd.
Verdoofd reed ik naar huis en nog steeds van slag reed ik gisteren naar het dierencrematorium, om voor een laatste keer afscheid te nemen. Ze lag, mooi opgemaakt, op een bedje. Ik meende een rustige, tevreden en voldane blik te herkennen. Of misschien was het zoals ik me haar graag herinner. Tevreden en voldaan, vol liefde, nieuwsgierigheid, kwajongensstreken en avontuur.

En nu? Nu zit ik hier, nog steeds verdoofd en onwennig, dit te typen, in een leeg huis. Geen maatje meer, voor het eerst sinds 18 jaar zonder kat in huis. Ik heb de kattenbak nog niet aangeraakt, het blikvoer staat nog in de koelkast en de medicijnen liggen op de tafel in het keukentje.

Het zal wennen zijn zonder jou. Mijn beste vriend, mijn maatje, mijn kleine doerak.

quote:

Op zondag 3 maart 2024 14:22 schreef Salina het volgende:
Helaas moet ik hier nu ook posten.

Sena
10-4-2006 - 1-3-2024

Na een aantal zware weken achter de rug te hebben gehad met ups en downs, is mijn liefste schat en beste maatje nu toch bezweken. Ik heb haar laten inslapen, want het ging gewoon niet meer.
Ik hoop dat ze een mooi, fijn leventje heeft gehad ondanks de laatste weken. Ze was, en is, mijn beste maatje geweest. Onvervangbaar.

Sena kwam bij mij ergens in 2006. Ik had destijds al een iets oudere kat, Raki , die ik had overgenomen van mijn oudere broer die ging samenwonen. Helaas moest Raki flink wennen aan de nieuwe plek en had ik het idee dat ze wat down was, dus ik besloot na nog geen jaar dat ze misschien behoefte had aan een nieuw maatje.

Dat werd uiteindelijk Sena, die ik via het lokale dierenasiel ophaalde bij het pleeggezin in een dorpje hier vlak in de buurt.
[ afbeelding ]
Ik weet nog dat toen ik haar liet zien aan de buurvrouw (die al vele dieren gehad had in haar leven), die meteen uitriep: "Oh, dit is wel een doerak!"
Nou wist ik amper wat een doerak was, laat staan dat ik wist waarom ze mijn nieuwste maatje zo noemde.
Maar dat heb ik de rest van haar leven wel ondervonden.

Sena was een kat(je) die je de pis niet lauw maakte. Ze was de baas in huis en ik mocht aanwezig zijn in haar huis en op haar feestje. Ging ze naar het dierenpension als ik met vakantie ging, dan was ze de baas tussen de andere katten. Althans, niemand maakte haar wat en ze liet zich niets vertellen door grotere, oudere katten.
Ze kon fel zijn als iets haar niet zinde, bijvoorbeeld bij de dierenarts als ze gevaccineerd moest worden. Maar altijd fair en rechtvaardig. Er zat geen kwaad in. Maar je beleefde altijd wat met haar. Waar ik Raki lief maar saai (rustig) noemde, was Sena op jongere leeftijd eerder stout en aanwezig. Het contrast kon niet groter zijn.
[ afbeelding ]

Op latere leeftijd, Raki was al overleden, werd ze rustiger en kwam ze vaker bij me liggen en slapen. Zelfs de meest wilde doerakjes worden ouder, blijkbaar. Sena veranderde de afgelopen pakweg tien jaar van een zelfstandige wildebras tot een lieflijke knuffelaar, die mij als ultiem ligkussen gebruikte. Ze was niet meer weg te slaan bij mijn voeten, mijn benen, op mijn buik of borst, bij mijn hoofd. Zelfs de laptop was niet veilig.
Zat ik op de bank met de laptop te werken, wurmde ze zich gewoon tussen de werkpaperassen en de koffie om zich bij mij te nestelen.

[ afbeelding ]
[ afbeelding ]

Na 17 jaar grotendeels klachtenvrij te hebben geleefd, merkte je afgelopen maanden dat ze echt ouder werd.

De afgelopen pakweg vier weken kwam de echte problemen. Eerst kwamen de blaasproblemen en de diarree, waarna ze een ontsteking bleek te hebben. Uit bloedonderzoek bleken de rode en witte bloedwaarden rampzalig te zijn, waarna ze op een streng dieet van prednison en antibiotica is gezet. Dat was de enige mogelijkheid, aangezien een operatie niet aan de orde was en er geen tumoren of iets dergelijks aanwezig waren.
De prednison en antibiotica hielden wel een risico in voor de lever en de nieren, werd me al verteld. Na een paar dagen meds bleek het al beter te gaan en werd ze weer de oude: ze at, kwam naar me toe of bij me liggen, ze dronk. De bloedwaarden gingen omhoog. Na de nodige bezoeken aan de (spoed)arts de afgelopen drie weken zag ik het weer wat beter in.

Helaas ging het sinds deze week toch weer bergafwaarts. Ze begon te niezen, hoesten en de laatste dagen ademde ze slecht en enkel door de mond. Na de nodige zorgelijke dagen en een telefonisch spoedconsult, vrijdagmiddag toch weer naar de DA gegaan om uit te sluiten dat ze - vanwege de medicijnen was ze vatbaar geworden voor van alles - bijvoorbeeld geen verkoudheid of astma zou hebben.
Daar bleek uit de echo dat haar longen helemaal vol vocht zaten en dat het hart geen kant meer op kon en ruimte had om normaal te pompen. Het zou op deze manier niet lang meer duren voor ze uit zichzelf zou overlijden. De DA vond het niet verstandig om haar nog mee te geven naar huis en om haar verder te laten lijden.

Helaas was er geen andere optie mogelijk. Vocht uit de longen kan verwijderd worden, maar de oorzaak moet dan nog achterhaald worden. En je zou per direct moeten stoppen met de medicijnen, maar die waren juist nodig om de lage bloedwaarden tegen te gaan. Het was dus onmogelijk om nog iets te doen op dit moment.

Die middag heb ik, in een aparte ruimte bij de DA, mijn beste maatje nog een tijd op schoot gehad, waarna we haar rustig hebben laten inslapen.
Ondanks de afgelopen weken, beleefde ik het allemaal als in een roes, verdoofd, alsof het niet werkelijk waar was en ze straks weer beter werd.
Verdoofd reed ik naar huis en nog steeds van slag reed ik gisteren naar het dierencrematorium, om voor een laatste keer afscheid te nemen. Ze lag, mooi opgemaakt, op een bedje. Ik meende een rustige, tevreden en voldane blik te herkennen. Of misschien was het zoals ik me haar graag herinner. Tevreden en voldaan, vol liefde, nieuwsgierigheid, kwajongensstreken en avontuur.

En nu? Nu zit ik hier, nog steeds verdoofd en onwennig, dit te typen, in een leeg huis. Geen maatje meer, voor het eerst sinds 18 jaar zonder kat in huis. Ik heb de kattenbak nog niet aangeraakt, het blikvoer staat nog in de koelkast en de medicijnen liggen op de tafel in het keukentje.

Het zal wennen zijn zonder jou. Mijn beste vriend, mijn maatje, mijn kleine doerak.

[ afbeelding ]

Sterkte!