quote:
Ok, lang verhaal.
Misschien wat warrig, maar here we go!
Het was een one shot improv show, waarbij we met een D6 mochten gooien in t publiek.
Die rol bepaalde waar de oneshot op gebaseerd was:
1 Jurassic park (Your dad's sick park)
2 Cards against humanity (Dads against humanity)
3 The great debate (The great Dad Bait)
4 An actual DND campaign
5 Super Smash Bros (Super Smash Dads)
6 Night of the living dead (night of the living Dads)
De rol kwam op #2, dads against humanity.
Game mechanic was dat ze de vragen oplazen, met 5 verschillende blancs (antwoord kaarten). Het antwoord met de grootste reactie uit t publiek zou dan de tegenstander of horde zijn van de volgende stap in de oneshot quest, waar ze dan mee om moesten gaan als spelers.
Andere game mechanic is dat we 1x een inspiration kregen als publiek, die we mochten inzetten om een uitkomst die ons niet zinde aan te passen (reroll of iets dergelijks). Omdat we de eerste zo creatief ingezet hadden al vrij snel, kregen we van de DM een tweede als beloning, wat eigenlijk niet de bedoeling was.
Creatief!
Werd allemaal vrij puberaal want Cards against humanity is nou eenmaal niet subtiel. Ach ja. (nu wel benieuwd naar de andere mechanismes).
En toen kwam de Cards against Humanity kaart over "Making your dad cry". Gejuich, dus die werd het.
Een van de spelers belde live zijn vader op, super lief gesprek. In principe was dat "huilen", al was t meer een erg lieve I love you. Een nder liet super lieve foto's zijn van vader die op vakantie ws en hem elke dag een verslag uitbracht. Toen werd de DM uitgedaagd hetzelfde te doen.
DM zegt dat ie zijn vader niet meer spreekt, dus niet gaat bellen.
Publiek begint INSPIRATION te roepen, ofwel: Inzetten, veranderen en toch bellen!
DM zeg: Ha! Die hebben jullie al opgebruikt! ... o fuck, ik had jullie een 2e gegeven... shit. Now I have to....
En dus belt de DM zijn vader live op, waarbij hij eerst aangaf "Last time I talked to him I said that I'd never want to see his name again, unless it is on an obituary". Ai. Dat gaf al aan, geen gezonde relatie. En toch lieten "we" hem bellen.
DM belt vader op, vader neemt op.
Awkward gesprek. DM biedt soort van excuses aan over de obituary opmerking, dat dat te hard was.
Vader vraagt of zijn zoon nog eens langskomt.
DM antwoord "If your new wife doesn't threaten to kill me anymore because I came out as bisexual".
Je kon een speld horen vallen zo stil was het tijdens dit gesprek en vooral die opmerking. Behoorlijk openhartig, maar vooral ook pijnlijk en ongemakkelijk moment (de vader stond op speakerphone, maar dat was hem wel gezegd).
Vervolgens wordt het gesprek afgerond (show must go on) en vader vraagt nog iets van "Zie ik je nog?" Ja wie weet, zegt de DM. Hij hangt op en zegt tegen het publiek "Now you know what I sound like when I'm lying to my dad.".
Ouch....

Ik ging echt met een gemengd gevoel weg.
Alsof "we" als publiek collectief iemand hebben gedwongen (inspiration reroll) om te bellen en iets heel pijnlijks en echts te laten doen op een podium. Soort peer pressure, want in de show en op een podium voor een publiek dat dingen verwacht. Hij heeft daarna wel op discord nog gezegd dat het zijn keuze is geweest en dat we ons niet schuldig moeten voelen. Ok, scheelt. Is tenslotte zijn eigen keuze. Maar poeh, dat was ff heftig.
Ga je voor een normaliter lollige podcast (die ook wel ooit heftigere en serieuze momenten heeft) en ineens BAM voor je kanis. Publiek was ook merkbaar van slag, maar hebben de DM wel een staande ovatie gegeven daarna.
Luister nu toch ineens wel anders naar een podcast genaamd Dungeons and Daddies, die ook grote delen gaat over de band tussen vaders en hun zonen die kwijt zijn in the Forgotten Realm.