quote:
“Ik heb twee jaar in Nederland gezeten, bij mijn sinds kort ex-vriendin, en dan is trainen moeilijk. Je moet jezelf in gang krijgen, snap je? Het is niet hetzelfde zoals werken, want dan is het een verplichting, maar het is niet altijd even gemakkelijk om ’s morgens uit je bed te komen. Soms denk je van: ja, ik ga eraan beginnen. En soms is het van: nee, ik heb echt geen goesting, laat het zo. Nu woon ik terug thuis en heb ik mijn stiefvader. Zij wonen boven de zaak (een broodjeszaak in de regio Mechelen, red.), dus hij kan gewoon naar boven komen en even mee gooien. Soms hoor ik hem in mijn kamer ook bezig en dan ga ik meedoen.
quote:
“Het is dus voorbij met mijn vriendin, voor wie ik naar Nederland verhuisd was. Ik had daar niets, dat was het grote probleem”, klinkt het. “Hier heb ik mijn sociaal leven, mijn maten. Ik had mijn vader al 2,5 jaar niet gezien omdat ik altijd daar zat. Als ik van Mechelen naar Zelzate moet, dat is niet zo ver. Maar als je vier uur moet bollen in de wagen, dat doe je niet zo gemakkelijk. Dat ik ooit de stap naar Nederland heb gemaakt? In het begin was dat een week naar daar en terug. Maar het klikte, het was allemaal nieuw… En dan blijf je daar op een bepaald moment. Op den duur was dat ook een gewoonte en kwam ik nog nauwelijks naar België. Maar op een bepaald moment kwamen er twijfels bij haar, waarna we uit elkaar zijn gegaan. Dat was een week voor het toernooi in Wieze (23-25 september, red.). Toen was het nog eerder een pauze, maar dan is er nog iets gebeurd en was ik er klaar mee. Ik wilde verder met mijn leven en ik merk dat ik er ook een boost van gekregen heb. Het was ook zo dat zij het moeilijk kon verkroppen wanneer ik weg moest. We werden een koppel tijdens de coronaperiode en toen moest ik regelmatig in een bubbel, van zeven dagen bijvoorbeeld. En daar had zij het heel lastig mee. Maar ik had haar ook gezegd: ik speel darts, dat gaat nog wel eens voorvallen. Nu is het vanaf donderdag een heel weekend weg, maandag terug en donderdag opnieuw weg. Maar ook dat kon ze moeilijk verwerken. Het vertrekken was dus altijd een drama en ze stuurde soms ook tijdens toernooien of ik niet op een bepaald moment naar huis kon komen. Ik antwoordde dan altijd van: sorry dit is mijn job, laat mij met rust. Dus, niet iedereen is ervoor gemaakt en daar moet ik nu niet meer mee bezig zijn.”
De Decker had last van een bezitterig Nederlands teringwijf.