Mijn hart is van steen

quote:

Op vrijdag 2 december 2022 13:41 schreef sirdanilot het volgende:

[..]
Natuurlijk heeft een ieder het recht op zelfbeschikking over zijn eigen leven. Dat neemt niet weg dat zelfmoord echt heel erg is, niet alleen voor de persoon in kwestie maar zeker ook voor de nabestaanden en de hulpverleners die bij wijze van spreke de boel moeten opruimen. Dat is echt een allerlaatste middel dat je toch met alle mogelijke middelen wil voorkomen.

Ik zeg niet dat het tof is, of goed is, en ja dat is VOORAL erg voor de nabestaanden, want de persoon zelf merkt niets meer als het lukt, maar ik kan niet voor iemand anders bepalen of hij/zij springt of niet. Dat kan ik simpelweg niet.

De mensen die het willen doen doen het toch. Maar volgens mij heb je altijd de keuze om het niét te doen. De vraag is hoe kom je bij die keuze? Het antwoord is niet 'voorkomen dat je pech krijgt in je leven', want dat gaat gewoon niet lukken.

Ik denk ook dat depressie niet te voorkomen valt. Sommige dingen slaan je van je voetstuk, over sommige dingen kom je gewoon nooit heen.
Kunst is dan het beste ervan te maken wat je nog kan. En hopen dat dat het waard is
Ik geloof wel dat er altijd betere tijden komen, maar voor jou kan ik mij voorstellen dat dat nog moeilijker is, om het positieve te zien als het glas al standaard halfleeg is.

quote:

Op vrijdag 2 december 2022 13:49 schreef sirdanilot het volgende:

[..]
Zelf vind ik dat op het moment dat het alternatief van in leven blijven resulteert in ondraaglijk lijden, dat je dan niet meer de keuze hebt om het niet te doen.

Maar dit speelt voornamelijk bij patienten die een diagnose hebben gekregen voor een zeer ernstige ziekte, denk daarbij aan het niveau Multiple Sclerose of Alzheimer of zo. Zo ver ben ik gelukkig nog niet.

Dit is geen vergelijk, want jij vergelijkt het met ziektes die je uiteindelijk aan het eind volledig afgebroken hebben. En zelfs dán heb je de keuze, maar dergelijke ziektes zijn zó niet waar je in je OP aan refereert.

Ik heb het hierboven al gelezen, maar inderdaad zou je goed een chronische depressie kunnen hebben. Bij mij is deze een jaar of 3 geleden vastgesteld en sindsdien slik ik 20mg escitalopram per dag. Ik heb vele soorten antidepressiva en antipsychotica geprobeerd, maar deze werkt voor mij het beste.

Het is helaas geen geluk in een potje, maar het haalt de scherpe randjes ervan af. Dat gevoel van wat is de zin van het leven, en gewoonweg het niet weten hoe gelukkig te kunnen zijn, heb ik ook met medicatie wel. Maar het wordt er wel wat dragelijker door.

Ik zou zeker eens overleggen met de huisarts als ik jou was, om samen te kijken naar wat jou structureel zou kunnen helpen.

quote:

Op vrijdag 2 december 2022 13:51 schreef CoolGuy het volgende:

[..]
Dit is geen vergelijk, want jij vergelijkt het met ziektes die je uiteindelijk aan het eind volledig afgebroken hebben. En zelfs dán heb je de keuze, maar dergelijke ziektes zijn zó niet waar je in je OP aan refereert.

Mwahhh depressie is zeker wel een ziekte.

quote:

Op vrijdag 2 december 2022 13:53 schreef Speedfight het volgende:

[..]
Mwahhh depressie is zeker wel een ziekte.

Ik zeg niet dat het dat niet is volgens mij? EN is ook zeker niet mijn intentie om dat te stellen, want ik denk helemaal niet dat depressie geen ziekte is.

quote:

Op vrijdag 2 december 2022 13:22 schreef sirdanilot het volgende:

[..]
Hier herken ik mij zeker in en ik vraag me af of er wel iets aan te doen is.

Het overdenken en overanalyseren zit vaak zo verankerd in de persoonlijkheid dat het lastig kan zijn. Door (in de gevallen die ik ken) ASS is het vaak het gebrek aan verbinding en betekenis kunnen geven aan de wereld om je heen dat maakt dat er leegte of zinloosheid wordt ervaren. Uiteindelijk wordt het ook een soort fixatie en ontstaat er een vicieuze cirkel. Als het zo chronisch is kun je behandeling soms het beste richten op acceptatie (en dan niet alleen de vraag "hoe accepteer ik dit" beantwoorden, maar dat gaat wel wat verder). Dit is nu eenmaal hoe het leven voor jou is. En je kunt er zelf voor kiezen om dat goed/fout/de moeite waard te vinden.

quote:

Op vrijdag 2 december 2022 13:54 schreef CoolGuy het volgende:

[..]
Ik zeg niet dat het dat niet is volgens mij? EN is ook zeker niet mijn intentie om dat te stellen, want ik denk helemaal niet dat depressie geen ziekte is.

Oh dan begrijp ik je verkeerd.

quote:

Op vrijdag 2 december 2022 13:44 schreef CoolGuy het volgende:

[..]
Dat is exact wat oneerlijk ís. Ik geef je een voorbeeld. Van mijn hele sociale kring, ben ik de énige die geboren is met een handicap. Een zichtbare. Die me beperkt in sommige dingen. De enige.

Bij al die andere lui ging de geboorte goed. Bij mij niet. De consequentie was een handicap. De rest had niets. De consequentie van die handicap was dat ik elke dag tot mijn 12e fysiotherapie had. De rest niet. De rest ging zwemmen in de zomer. Ik niet, ik had fysiotherapie.

En al het klagen en al het huilen en al het denken 'wat oneerlijk, waarom ik, blablabla' ging me niet helpen, want toen ik klaar was met janken, had ik nog steeds de handicap, en de rest ging nog steeds zwemmen in de zomer. Sommige dingen krijg je toebedeeld, en dat is kut, en andere dingen krijg je toebedeeld en zijn tof.

Shit happens. Life happens.

Ik snap dat dat oneerlijk voelt, en ik begrijp je verhaal.
Ik had moeite met zwanger worden. En iedere keer dat er iemand anders wel zwanger werd, liefst meteen na stoppen met de pil natuurlijk, dacht ik ook "dat is oneerlijk". En toen ik een miskraam kreeg nadat ik na jaaaren proberen eindelijk zwanger was, dacht ik ook "dat is oneerlijk". Maar tegelijkertijd vroeg ik me af of het leven dan wel eerlijk zou zijn geweest, voor mij, als die andere vrouw moeilijk zwanger had kunnen worden of een miskraam krijgen.

Dat bedoel ik met dat ik me afvraag of het leven oneerlijk is. Want wanneer is het dan wel eerlijk en voor wie?

Het leven is gewoon hard, shit happens en iedereen krijgt shit om mee te dealen.

quote:

Op vrijdag 2 december 2022 13:44 schreef CoolGuy het volgende:

[..]
Dat is exact wat oneerlijk ís. Ik geef je een voorbeeld. Van mijn hele sociale kring, ben ik de énige die geboren is met een handicap. Een zichtbare. Die me beperkt in sommige dingen. De enige.

Bij al die andere lui ging de geboorte goed. Bij mij niet. De consequentie was een handicap. De rest had niets. De consequentie van die handicap was dat ik elke dag tot mijn 12e fysiotherapie had. De rest niet. De rest ging zwemmen in de zomer. Ik niet, ik had fysiotherapie.

En al het klagen en al het huilen en al het denken 'wat oneerlijk, waarom ik, blablabla' ging me niet helpen, want toen ik klaar was met janken, had ik nog steeds de handicap, en de rest ging nog steeds zwemmen in de zomer. Sommige dingen krijg je toebedeeld, en dat is kut, en andere dingen krijg je toebedeeld en zijn tof.

Shit happens. Life happens.

Iedere dag fysio tot je 12e? wat had/heb je dan wel niet beste kostenpost ook verzekering zal dit wel niet vergoeden

Niet herkenbaar. Ik geniet echt van het leven.

Gewoon beetje zuipen en stelen..

quote:

Op vrijdag 2 december 2022 13:44 schreef CoolGuy het volgende:

[..]
Dat is exact wat oneerlijk ís. Ik geef je een voorbeeld. Van mijn hele sociale kring, ben ik de énige die geboren is met een handicap. Een zichtbare. Die me beperkt in sommige dingen. De enige.

Bij al die andere lui ging de geboorte goed. Bij mij niet. De consequentie was een handicap. De rest had niets. De consequentie van die handicap was dat ik elke dag tot mijn 12e fysiotherapie had. De rest niet. De rest ging zwemmen in de zomer. Ik niet, ik had fysiotherapie.

En al het klagen en al het huilen en al het denken 'wat oneerlijk, waarom ik, blablabla' ging me niet helpen, want toen ik klaar was met janken, had ik nog steeds de handicap, en de rest ging nog steeds zwemmen in de zomer. Sommige dingen krijg je toebedeeld, en dat is kut, en andere dingen krijg je toebedeeld en zijn tof.

Shit happens. Life happens.

In het geval van ts zou zijn somberheid/gevoel van leegte een onderdeel van zijn beperking kunnen zijn. Dan is "suck it up shit happens" hetzelfde als wanneer mensen tegen jou zeggen dat je gewoon moet gaan zwemmen (of nou ja ik weet niet of ik het goed begrijp dat je dat niet kunt maar anders kun je er iets voor in de plaats zetten wat je door je beperking niet kunt).

TS zijn uitdaging zou dus kunnen zijn om te dealen met dat hij die gevoelens nou eenmaal heeft, in plaats van de strijd aan te gaan met de inhoud van die gevoelens.

quote:

Op vrijdag 2 december 2022 14:33 schreef RedFever007 het volgende:

[..]
Iedere dag fysio tot je 12e? wat had/heb je dan wel niet beste kostenpost ook verzekering zal dit wel niet vergoeden

Iedere WERKdag he. Niet in het weekend.

Ja, tot mijn 12e. En daarna werd het volgens mij 3x per week en daarna 2x per week, maar ik heb fysiotherapie gehad tot ik bijna 18 werd.

Ik ben nu 41. Toen ik geboren werd wilde ik niet naar buiten. De betreffende arts besloot mij, tegen de wens van mijn moeder in, te halen d.m.v. een zgn vacuümpomp. Mijn moeder wilde een keizersnede, maar ze werd overruled of liet zich overhalen, of whatever, het is in ieder geval iets waar ze nu nog steeds niet over kan praten zonder tranen.

Dat ding schoot los. Dat had een hersenbeschadiging tot gevolg. Ik heb toen bijna een maand op intensive care gelegen. Ik heb foto's van mij van toen, waar mijn schedel, tot ongeveer mijn neus, vrijwel volledig zwart was van bloeduitstortingen etc, n.a.v. daarvan. De vraag was of ik het zou halen, en zo ja, hoé dan.

Ik heb daar niet om gevraagd. Life happened. 1 beslissing van 1 medicus leidde tot 14 operaties vanaf mijn 8 tot mijn 18e. Was er een keizersnede geweest was er niks aan de hand geweest, want ik was helemaal 'goed'. Ik had niks. Ik was gezond. En dan gebeurt dat, en klaar.

Nou, ik leef nog, schijnbaar Maar, mijn moeder merkte al snel dat er iets niet klopte. Long story short, ik loop anders dan anderen. Ik kan niet rennen, bv. Destijds zei men dat ik nooit zou leren lopen, kruipen, fietsen, autorijden, zwemmen, whatever. Ik zou beter in een instituut kunnen zitten, dat zou makkelijker zijn voor mijn ouders, en ik zat er met 'soortgenoten'. Let wel, die soortgenoten was dan alles van mensen die in hun hoofd volledig bij waren, maar opgesloten zaten in een lichaam waar niet mee konden bewegen, tot mensen die eruit zagen alsof er niets aan de hand was, maar geestelijk niet ouder waren en werden dan 2, en alles er tussenin.

Mijn ouders zeiden, nee, fuck dat, dat gaan we niet doen. Maar ja, en dan? Dan komen de operaties, heupen, knieën, achillespezen, enkels, je wil het niet weten. Ik ben op mijn 16e letterlijk in 3 stukken gezaagd, bekken gekanteld en weer in mekaar geschroefd. Ik moest alles opnieuw leren, lopen, fietsen, zwemmen, etc, want door de tijd heen had ik die dingen allemaal wél geleerd, maar dan moet je opnieuw beginnen.

En het is die operatie op mijn 16e die shit heeft verandert, want mijn revalidatie arts, dat was een Amerikaan, die moest met mij revalideren, maar ik wilde dat niet, want dat deed veel pijn. Maar ik wilde wel naar huis, en ik zat in een revalidatiecentrum, maar dat kon niet, want ik moest eerst op krukken leren lopen, maar dat wilde ik niet, want dan moest ik revalideren, etc. vicieuze cirkel.

Maar die gast zei dus tegen mij (in het licht van dit topic) oke prima joh, als jij niet wil revalideren, ik vind het best, voor mij gaat het geen verschil maken. Als jij de easy way out wil, namelijk geen pijn, dan is dat een prima keuze. De consequentie van die keuze is voor altijd in bed liggen, want dan ga je nooit iets kunnen. Ik vond mezelf namelijk vooral heel zielig.

En misschien was ik ook wel zielig (niet op de sarcastische manier) maar wat gaat me dat dan brengen? Dat ging me niet uit bed helpen. Ja, ik lag daar, en de rest niet, de rest was andere shit aan het doen, leuke shit, maar ik niet, ik lag daar. Nou, dan kan ik daar dag in dag uit roepen over hoe zielig ik was en hoe oneerlijk het was, maar dat gaat niemand lang aanhoren, want ook dié mensen hebben betere dingen te doen.

Niemand gaat iets voor je doen. Je moet het zelf doen, of niet. In beide gevallen zul je de consequenties van die keuze moeten accepteren. Huilen gaat je niks brengen. Ik zeg niet dat je niet mág huilen, maar ik zeg wel dat huilen niet het enige mag zijn wat je doet en verder bij de pakken neer blijven zitten. Daar wordt het niet beter van.

Dus dat deed ik. Ik ging revalideren, want niemand anders ging het voor mij doen. Dat is ook waar mijn nick vandaan komt, want ipv een half uur per dag was ik meerdere uren per dag bezig. De dag dat bij mij de knop om ging en ik begon te revalideren kwam hij naar me toe en zei 'man, you are one cool guy'. Dat is letterlijk waar de nick vandaan komt. Want men dacht dat ik 6 tot 9 maanden daar zou zitten, maar ik zat er net iets meer dan 3. Ik wilde naar huis, dat was mijn doel, en ik deed wat ik moest doen om daar zo snel mogelijk te komen, zonder te janken (figuurlijk, niet letterlijk, want ik heb vaak genoeg gejankt toen daar) dat het moeilijk was en zwaar en boehoe.

Het leven is hard en oneerlijk. Dat is gewoon zo. En mensen die geen fysieke handicap hebben, die hebben weer iets anders, wat voor hun kut en lastig en moeilijk is. Het is niet omdat er mensen zijn die het erger hebben dan jij dat je niet mág klagen, maar ik heb de instelling dat je jezelf uit die situatie moet zien te krijgen, want er in blijven hangen gaat niet helpen, alleen maar klagen zonder iets te ondernemen gaat niet helpen, met álles in het leven. Wijzen naar anderen die (meer) geluk hebben of hadden dan jij, gaat niet helpen.

Maar tegelijkertijd besef ik me terdege dat mijn situatie mij heeft gevormd hoe ik nu ben, goed, fout of neutraal, en dat dat niet voor iedereen zo werkt.

quote:

Op vrijdag 2 december 2022 14:57 schreef CoolGuy het volgende:

[..]
Iedere WERKdag he. Niet in het weekend.

Ja, tot mijn 12e. En daarna werd het volgens mij 3x per week en daarna 2x per week, maar ik heb fysiotherapie gehad tot ik bijna 18 werd.

Ik ben nu 41. Toen ik geboren werd wilde ik niet naar buiten. De betreffende arts besloot mij, tegen de wens van mijn moeder in, te halen d.m.v. een zgn vacuümpomp. Mijn moeder wilde een keizersnede, maar ze werd overruled of liet zich overhalen, of whatever, het is in ieder geval iets waar ze nu nog steeds niet over kan praten zonder tranen.

Dat ding schoot los. Dat had een hersenbeschadiging tot gevolg. Ik heb toen bijna een maand op intensive care gelegen. Ik heb foto's van mij van toen, waar mijn schedel, tot ongeveer mijn neus, vrijwel volledig zwart was van bloeduitstortingen etc, n.a.v. daarvan. De vraag was of ik het zou halen, en zo ja, hoé dan.

Ik heb daar niet om gevraagd. Life happened. 1 beslissing van 1 medicus leidde tot 14 operaties vanaf mijn 8 tot mijn 18e. Was er een keizersnede geweest was er niks aan de hand geweest, want ik was helemaal 'goed'. Ik had niks. Ik was gezond. En dan gebeurt dat, en klaar.

Nou, ik leef nog, schijnbaar Maar, mijn moeder merkte al snel dat er iets niet klopte. Long story short, ik loop anders dan anderen. Ik kan niet rennen, bv. Destijds zei men dat ik nooit zou leren lopen, kruipen, fietsen, autorijden, zwemmen, whatever. Ik zou beter in een instituut kunnen zitten, dat zou makkelijker zijn voor mijn ouders, en ik zat er met 'soortgenoten'. Let wel, die soortgenoten was dan alles van mensen die in hun hoofd volledig bij waren, maar opgesloten zaten in een lichaam waar niet mee konden bewegen, tot mensen die eruit zagen alsof er niets aan de hand was, maar geestelijk niet ouder waren en werden dan 2, en alles er tussenin.

Mijn ouders zeiden, nee, fuck dat, dat gaan we niet doen. Maar ja, en dan? Dan komen de operaties, heupen, knieën, achillespezen, enkels, je wil het niet weten. Ik ben op mijn 16e letterlijk in 3 stukken gezaagd, bekken gekanteld en weer in mekaar geschroefd. Ik moest alles opnieuw leren, lopen, fietsen, zwemmen, etc, want door de tijd heen had ik die dingen allemaal wél geleerd, maar dan moet je opnieuw beginnen.

En het is die operatie op mijn 16e die shit heeft verandert, want mijn revalidatie arts, dat was een Amerikaan, die moest met mij revalideren, maar ik wilde dat niet, want dat deed veel pijn. Maar ik wilde wel naar huis, en ik zat in een revalidatiecentrum, maar dat kon niet, want ik moest eerst op krukken leren lopen, maar dat wilde ik niet, want dan moest ik revalideren, etc. vicieuze cirkel.

Maar die gast zei dus tegen mij (in het licht van dit topic) oke prima joh, als jij niet wil revalideren, ik vind het best, voor mij gaat het geen verschil maken. Als jij de easy way out wil, namelijk geen pijn, dan is dat een prima keuze. De consequentie van die keuze is voor altijd in bed liggen, want dan ga je nooit iets kunnen. Ik vond mezelf namelijk vooral heel zielig.

En misschien was ik ook wel zielig (niet op de sarcastische manier) maar wat gaat me dat dan brengen? Dat ging me niet uit bed helpen. Ja, ik lag daar, en de rest niet, de rest was andere shit aan het doen, leuke shit, maar ik niet, ik lag daar. Nou, dan kan ik daar dag in dag uit roepen over hoe zielig ik was en hoe oneerlijk het was, maar dat gaat niemand lang aanhoren, want ook dié mensen hebben betere dingen te doen.

Niemand gaat iets voor je doen. Je moet het zelf doen, of niet. In beide gevallen zul je de consequenties van die keuze moeten accepteren. Huilen gaat je niks brengen. Ik zeg niet dat je niet mág huilen, maar ik zeg wel dat huilen niet het enige mag zijn wat je doet en verder bij de pakken neer blijven zitten. Daar wordt het niet beter van.

Dus dat deed ik. Ik ging revalideren, want niemand anders ging het voor mij doen. Dat is ook waar mijn nick vandaan komt, want ipv een half uur per dag was ik meerdere uren per dag bezig. De dag dat bij mij de knop om ging en ik begon te revalideren kwam hij naar me toe en zei 'man, you are one cool guy'. Dat is letterlijk waar de nick vandaan komt. Want men dacht dat ik 6 tot 9 maanden daar zou zitten, maar ik zat er net iets meer dan 3. Ik wilde naar huis, dat was mijn doel, en ik deed wat ik moest doen om daar zo snel mogelijk te komen, zonder te janken (figuurlijk, niet letterlijk, want ik heb vaak genoeg gejankt toen daar) dat het moeilijk was en zwaar en boehoe.

Het leven is hard en oneerlijk. Dat is gewoon zo. En mensen die geen fysieke handicap hebben, die hebben weer iets anders, wat voor hun kut en lastig en moeilijk is. Het is niet omdat er mensen zijn die het erger hebben dan jij dat je niet mág klagen, maar ik heb de instelling dat je jezelf uit die situatie moet zien te krijgen, want er in blijven hangen gaat niet helpen, alleen maar klagen zonder iets te ondernemen gaat niet helpen, met álles in het leven. Wijzen naar anderen die (meer) geluk hebben of hadden dan jij, gaat niet helpen.

Maar tegelijkertijd besef ik me terdege dat mijn situatie mij heeft gevormd hoe ik nu ben, goed, fout of neutraal, en dat dat niet voor iedereen zo werkt.

Heftig verhaal zeg, sterkte!!

quote:

Op vrijdag 2 december 2022 14:57 schreef CoolGuy het volgende:

[..]
Iedere WERKdag he. Niet in het weekend.

Ja, tot mijn 12e. En daarna werd het volgens mij 3x per week en daarna 2x per week, maar ik heb fysiotherapie gehad tot ik bijna 18 werd.

Ik ben nu 41. Toen ik geboren werd wilde ik niet naar buiten. De betreffende arts besloot mij, tegen de wens van mijn moeder in, te halen d.m.v. een zgn vacuümpomp. Mijn moeder wilde een keizersnede, maar ze werd overruled of liet zich overhalen, of whatever, het is in ieder geval iets waar ze nu nog steeds niet over kan praten zonder tranen.

Dat ding schoot los. Dat had een hersenbeschadiging tot gevolg. Ik heb toen bijna een maand op intensive care gelegen. Ik heb foto's van mij van toen, waar mijn schedel, tot ongeveer mijn neus, vrijwel volledig zwart was van bloeduitstortingen etc, n.a.v. daarvan. De vraag was of ik het zou halen, en zo ja, hoé dan.

Ik heb daar niet om gevraagd. Life happened. 1 beslissing van 1 medicus leidde tot 14 operaties vanaf mijn 8 tot mijn 18e. Was er een keizersnede geweest was er niks aan de hand geweest, want ik was helemaal 'goed'. Ik had niks. Ik was gezond. En dan gebeurt dat, en klaar.

Nou, ik leef nog, schijnbaar Maar, mijn moeder merkte al snel dat er iets niet klopte. Long story short, ik loop anders dan anderen. Ik kan niet rennen, bv. Destijds zei men dat ik nooit zou leren lopen, kruipen, fietsen, autorijden, zwemmen, whatever. Ik zou beter in een instituut kunnen zitten, dat zou makkelijker zijn voor mijn ouders, en ik zat er met 'soortgenoten'. Let wel, die soortgenoten was dan alles van mensen die in hun hoofd volledig bij waren, maar opgesloten zaten in een lichaam waar niet mee konden bewegen, tot mensen die eruit zagen alsof er niets aan de hand was, maar geestelijk niet ouder waren en werden dan 2, en alles er tussenin.

Mijn ouders zeiden, nee, fuck dat, dat gaan we niet doen. Maar ja, en dan? Dan komen de operaties, heupen, knieën, achillespezen, enkels, je wil het niet weten. Ik ben op mijn 16e letterlijk in 3 stukken gezaagd, bekken gekanteld en weer in mekaar geschroefd. Ik moest alles opnieuw leren, lopen, fietsen, zwemmen, etc, want door de tijd heen had ik die dingen allemaal wél geleerd, maar dan moet je opnieuw beginnen.

En het is die operatie op mijn 16e die shit heeft verandert, want mijn revalidatie arts, dat was een Amerikaan, die moest met mij revalideren, maar ik wilde dat niet, want dat deed veel pijn. Maar ik wilde wel naar huis, en ik zat in een revalidatiecentrum, maar dat kon niet, want ik moest eerst op krukken leren lopen, maar dat wilde ik niet, want dan moest ik revalideren, etc. vicieuze cirkel.

Maar die gast zei dus tegen mij (in het licht van dit topic) oke prima joh, als jij niet wil revalideren, ik vind het best, voor mij gaat het geen verschil maken. Als jij de easy way out wil, namelijk geen pijn, dan is dat een prima keuze. De consequentie van die keuze is voor altijd in bed liggen, want dan ga je nooit iets kunnen. Ik vond mezelf namelijk vooral heel zielig.

En misschien was ik ook wel zielig (niet op de sarcastische manier) maar wat gaat me dat dan brengen? Dat ging me niet uit bed helpen. Ja, ik lag daar, en de rest niet, de rest was andere shit aan het doen, leuke shit, maar ik niet, ik lag daar. Nou, dan kan ik daar dag in dag uit roepen over hoe zielig ik was en hoe oneerlijk het was, maar dat gaat niemand lang aanhoren, want ook dié mensen hebben betere dingen te doen.

Niemand gaat iets voor je doen. Je moet het zelf doen, of niet. In beide gevallen zul je de consequenties van die keuze moeten accepteren. Huilen gaat je niks brengen. Ik zeg niet dat je niet mág huilen, maar ik zeg wel dat huilen niet het enige mag zijn wat je doet en verder bij de pakken neer blijven zitten. Daar wordt het niet beter van.

Dus dat deed ik. Ik ging revalideren, want niemand anders ging het voor mij doen. Dat is ook waar mijn nick vandaan komt, want ipv een half uur per dag was ik meerdere uren per dag bezig. De dag dat bij mij de knop om ging en ik begon te revalideren kwam hij naar me toe en zei 'man, you are one cool guy'. Dat is letterlijk waar de nick vandaan komt. Want men dacht dat ik 6 tot 9 maanden daar zou zitten, maar ik zat er net iets meer dan 3. Ik wilde naar huis, dat was mijn doel, en ik deed wat ik moest doen om daar zo snel mogelijk te komen, zonder te janken (figuurlijk, niet letterlijk, want ik heb vaak genoeg gejankt toen daar) dat het moeilijk was en zwaar en boehoe.

Het leven is hard en oneerlijk. Dat is gewoon zo. En mensen die geen fysieke handicap hebben, die hebben weer iets anders, wat voor hun kut en lastig en moeilijk is. Het is niet omdat er mensen zijn die het erger hebben dan jij dat je niet mág klagen, maar ik heb de instelling dat je jezelf uit die situatie moet zien te krijgen, want er in blijven hangen gaat niet helpen, alleen maar klagen zonder iets te ondernemen gaat niet helpen, met álles in het leven. Wijzen naar anderen die (meer) geluk hebben of hadden dan jij, gaat niet helpen.

Maar tegelijkertijd besef ik me terdege dat mijn situatie mij heeft gevormd hoe ik nu ben, goed, fout of neutraal, en dat dat niet voor iedereen zo werkt.

JEzustering wat een verhaal ben er gelijk depressief van geworden

quote:

Op vrijdag 2 december 2022 15:05 schreef 2NutZ het volgende:

[..]
JEzustering wat een verhaal ben er gelijk depressief van geworden

Miet.

quote:

Op vrijdag 2 december 2022 14:57 schreef CoolGuy het volgende:

[..]
Iedere WERKdag he. Niet in het weekend.

Ja, tot mijn 12e. En daarna werd het volgens mij 3x per week en daarna 2x per week, maar ik heb fysiotherapie gehad tot ik bijna 18 werd.

Ik ben nu 41. Toen ik geboren werd wilde ik niet naar buiten. De betreffende arts besloot mij, tegen de wens van mijn moeder in, te halen d.m.v. een zgn vacuümpomp. Mijn moeder wilde een keizersnede, maar ze werd overruled of liet zich overhalen, of whatever, het is in ieder geval iets waar ze nu nog steeds niet over kan praten zonder tranen.

Dat ding schoot los. Dat had een hersenbeschadiging tot gevolg. Ik heb toen bijna een maand op intensive care gelegen. Ik heb foto's van mij van toen, waar mijn schedel, tot ongeveer mijn neus, vrijwel volledig zwart was van bloeduitstortingen etc, n.a.v. daarvan. De vraag was of ik het zou halen, en zo ja, hoé dan.

Ik heb daar niet om gevraagd. Life happened. 1 beslissing van 1 medicus leidde tot 14 operaties vanaf mijn 8 tot mijn 18e. Was er een keizersnede geweest was er niks aan de hand geweest, want ik was helemaal 'goed'. Ik had niks. Ik was gezond. En dan gebeurt dat, en klaar.

Nou, ik leef nog, schijnbaar Maar, mijn moeder merkte al snel dat er iets niet klopte. Long story short, ik loop anders dan anderen. Ik kan niet rennen, bv. Destijds zei men dat ik nooit zou leren lopen, kruipen, fietsen, autorijden, zwemmen, whatever. Ik zou beter in een instituut kunnen zitten, dat zou makkelijker zijn voor mijn ouders, en ik zat er met 'soortgenoten'. Let wel, die soortgenoten was dan alles van mensen die in hun hoofd volledig bij waren, maar opgesloten zaten in een lichaam waar niet mee konden bewegen, tot mensen die eruit zagen alsof er niets aan de hand was, maar geestelijk niet ouder waren en werden dan 2, en alles er tussenin.

Mijn ouders zeiden, nee, fuck dat, dat gaan we niet doen. Maar ja, en dan? Dan komen de operaties, heupen, knieën, achillespezen, enkels, je wil het niet weten. Ik ben op mijn 16e letterlijk in 3 stukken gezaagd, bekken gekanteld en weer in mekaar geschroefd. Ik moest alles opnieuw leren, lopen, fietsen, zwemmen, etc, want door de tijd heen had ik die dingen allemaal wél geleerd, maar dan moet je opnieuw beginnen.

En het is die operatie op mijn 16e die shit heeft verandert, want mijn revalidatie arts, dat was een Amerikaan, die moest met mij revalideren, maar ik wilde dat niet, want dat deed veel pijn. Maar ik wilde wel naar huis, en ik zat in een revalidatiecentrum, maar dat kon niet, want ik moest eerst op krukken leren lopen, maar dat wilde ik niet, want dan moest ik revalideren, etc. vicieuze cirkel.

Maar die gast zei dus tegen mij (in het licht van dit topic) oke prima joh, als jij niet wil revalideren, ik vind het best, voor mij gaat het geen verschil maken. Als jij de easy way out wil, namelijk geen pijn, dan is dat een prima keuze. De consequentie van die keuze is voor altijd in bed liggen, want dan ga je nooit iets kunnen. Ik vond mezelf namelijk vooral heel zielig.

En misschien was ik ook wel zielig (niet op de sarcastische manier) maar wat gaat me dat dan brengen? Dat ging me niet uit bed helpen. Ja, ik lag daar, en de rest niet, de rest was andere shit aan het doen, leuke shit, maar ik niet, ik lag daar. Nou, dan kan ik daar dag in dag uit roepen over hoe zielig ik was en hoe oneerlijk het was, maar dat gaat niemand lang aanhoren, want ook dié mensen hebben betere dingen te doen.

Niemand gaat iets voor je doen. Je moet het zelf doen, of niet. In beide gevallen zul je de consequenties van die keuze moeten accepteren. Huilen gaat je niks brengen. Ik zeg niet dat je niet mág huilen, maar ik zeg wel dat huilen niet het enige mag zijn wat je doet en verder bij de pakken neer blijven zitten. Daar wordt het niet beter van.

Dus dat deed ik. Ik ging revalideren, want niemand anders ging het voor mij doen. Dat is ook waar mijn nick vandaan komt, want ipv een half uur per dag was ik meerdere uren per dag bezig. De dag dat bij mij de knop om ging en ik begon te revalideren kwam hij naar me toe en zei 'man, you are one cool guy'. Dat is letterlijk waar de nick vandaan komt. Want men dacht dat ik 6 tot 9 maanden daar zou zitten, maar ik zat er net iets meer dan 3. Ik wilde naar huis, dat was mijn doel, en ik deed wat ik moest doen om daar zo snel mogelijk te komen, zonder te janken (figuurlijk, niet letterlijk, want ik heb vaak genoeg gejankt toen daar) dat het moeilijk was en zwaar en boehoe.

Het leven is hard en oneerlijk. Dat is gewoon zo. En mensen die geen fysieke handicap hebben, die hebben weer iets anders, wat voor hun kut en lastig en moeilijk is. Het is niet omdat er mensen zijn die het erger hebben dan jij dat je niet mág klagen, maar ik heb de instelling dat je jezelf uit die situatie moet zien te krijgen, want er in blijven hangen gaat niet helpen, alleen maar klagen zonder iets te ondernemen gaat niet helpen, met álles in het leven. Wijzen naar anderen die (meer) geluk hebben of hadden dan jij, gaat niet helpen.

Maar tegelijkertijd besef ik me terdege dat mijn situatie mij heeft gevormd hoe ik nu ben, goed, fout of neutraal, en dat dat niet voor iedereen zo werkt.

Poeh, wat rot van je jeugd, dat had je zo graag anders gezien. Maar wat sterk ben je eruit gekomen. En die man had gelijk, en jij ook: je zielig gaan lopen voelen levert écht totaal niets op. Dat wil niet zeggen dat je (in het algemeen) niet zo nu en dan mag breken en huilen en schelden en je zielig voelen en alles wat je maar aan gevoelens hebt toe moet kunnen laten, maar daarna moet je weer je schouders eronder zetten en verder gaan. Want inderdaad, een ander doet het niet voor je.

Respect voor jou in ieder geval!

quote:

Op vrijdag 2 december 2022 15:13 schreef miss_sly het volgende:

[..]
Poeh, wat rot van je jeugd, dat had je zo graag anders gezien. Maar wat sterk ben je eruit gekomen. En die man had gelijk, en jij ook: je zielig gaan lopen voelen levert écht totaal niets op. Dat wil niet zeggen dat je (in het algemeen) niet zo nu en dan mag breken en huilen en schelden en je zielig voelen en alles wat je maar aan gevoelens hebt toe moet kunnen laten, maar daarna moet je weer je schouders eronder zetten en verder gaan. Want inderdaad, een ander doet het niet voor je.

Respect voor jou in ieder geval!

Ja en nee. Natuurlijk, als ik had kunnen kiezen, dan had ik geen handicap gehad. Maar als ik geen handicap had gehad weet ik ook niet of ik qua persoonlijkheid/karakter zo was geworden zoals ik nu ben. Ik snap uiteraard prima dat de meningen of dat een goed iets is of niet all over the place zullen zijn

Het is niet het neervallen omdat je een tegenslag hebt. Het is het opstaan nadat je bent neergevallen. Je hoeft maar 1x meer op te staan dan neer te vallen om uiteindelijk er sterker uit te komen. Maar 1x. Dat is niet veel. Natuurlijk mag je huilen en dit en dat, maar daarna moet je zeggen, fuck dit, ik ga door. Want als je dat niet doet kun je net zo goed vast in je kist gaan liggen en klaar.

Kijk, ik ben geen arts, en ik weet het dus ook zeker niet beter dan iemand die ervoor opgeleid is, maar ik krijg de rillingen van hoe makkelijk mensen soms zeggen dat ze depressief zijn. Want depressief zijn wordt vaak gebruikt als een schild, is mijn (weinig populaire) mening. Het is de zondebok voor waarom niet positief X en Y en Z. Het is een soort van verstopplek om je te verschuilen en de verantwoordelijkheid buiten jezelf te leggen.

Oh ik had vroeger dit en ik had vroeger dat. En ik geloof best dat het vroeger kut was voor je, en nog is soms, maar dat is geen excuus om niet proberen het beste uit jezelf te halen. Als je alleen maar wil horen dat je zielig bent en een aai over je bol wil, zodat je 'gerechtvaardigd' kunt berusten in je situatie, in plaats van een schop onder je hol te krijgen en te zeggen snap out of it, je bent het aan jezelf verplicht om te stoppen met excuses over waarom je niet bent waar je wil zijn, omdat dat proberen betekent dat als je faalt, je niemand anders als verantwoordelijke aan kunt wijzen behalve jezelf, dan ben je niet depressief, dan ben je een loser.

quote:

Op vrijdag 2 december 2022 15:22 schreef CoolGuy het volgende:

[..]
Ja en nee. Natuurlijk, als ik had kunnen kiezen, dan had ik geen handicap gehad. Maar als ik geen handicap had gehad weet ik ook niet of ik qua persoonlijkheid/karakter zo was geworden zoals ik nu ben. Ik snap uiteraard prima dat de meningen of dat een goed iets is of niet all over the place zullen zijn

Het is niet het neervallen omdat je een tegenslag hebt. Het is het opstaan nadat je bent neergevallen. Je hoeft maar 1x meer op te staan dan neer te vallen om uiteindelijk er sterker uit te komen. Maar 1x. Dat is niet veel. Natuurlijk mag je huilen en dit en dat, maar daarna moet je zeggen, fuck dit, ik ga door. Want als je dat niet doet kun je net zo goed vast in je kist gaan liggen en klaar.

Kijk, ik ben geen arts, en ik weet het dus ook zeker niet beter dan iemand die ervoor opgeleid is, maar ik krijg de rillingen van hoe makkelijk mensen soms zeggen dat ze depressief zijn. Want depressief zijn wordt vaak gebruikt als een schild, is mijn (weinig populaire) mening. Het is de zondebok voor waarom niet positief X en Y en Z. Het is een soort van verstopplek om je te verschuilen en de verantwoordelijkheid buiten jezelf te leggen.

Oh ik had vroeger dit en ik had vroeger dat. En ik geloof best dat het vroeger kut was voor je, en nog is soms, maar dat is geen excuus om niet proberen het beste uit jezelf te halen. Als je alleen maar wil horen dat je zielig bent en een aai over je bol wil, zodat je 'gerechtvaardigd' kunt berusten in je situatie, in plaats van een schop onder je hol te krijgen en te zeggen snap out of it, je bent het aan jezelf verplicht om te stoppen met excuses over waarom je niet bent waar je wil zijn, omdat dat proberen betekent dat als je faalt, je niemand anders als verantwoordelijke aan kunt wijzen behalve jezelf, dan ben je niet depressief, dan ben je een loser.

Ik ben het echt volledig met je eens

Vind je een beetje ondankbaar, ts. Door het offer van Christus kreeg jij de kans op eeuwig leven en nog ben je niet tevreden. Bah.