WLR Wielrennen
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
Etapa 4: Vitoria-Gasteiz - Laguardia, 152,5 km
La Vuelta Holanda, je was fantastisch. (L) Nee, dat viel eigenlijk wel mee. Na de mensonterende ploegenpresentatie in Utrecht (is die DJ inmiddels opgepakt?) was de ploegentijdrit in Utrecht wel een leuk evenement. Heb me daar prima vermaakt. Maarja, die twee ritten daarna, was dat nou echt nodig? Lekker draaien en keren in alle Nederlandse dorpjes waar het stikt van de drempels, vluchtheuvels, rotondes, stoepranden, klinkers, etc. De renners waren er alvast niet blij mee. Kenners als Alejandro Valverde en Mikel Landa waren duidelijk, zo'n start in Nederland is nergens voor nodig. En dat klopt, het was ook nergens voor nodig. Leuke citymarketing voor Utrecht, Den Bosch en Breda, maar vooral een totaal nutteloze verplaatsing. Drie dagen zonder goede reden rondrijden in Nederland en daarna op het vliegtuig naar het Baskenland stappen, stukje CO2. En de grap? In alle Nederlandse steden zijn ze nu al aan het bedenken welke grote ronde ze in de toekomst kunnen binnenhalen. Den Haag wil de Tour in 2026 naar Nederland halen, hou op met me. En als je het dan doet, regel dan op z'n minst een etappe in Limburg, een etappe in West-Brabant bleek zinloos te zijn. De ploegentijdrit was prima, de zege voor Jumbo en de rode trui voor Gesink ook. De twee vlakke etappes daarna waren niet prima. Twee dagen met een geweldige lead-out van Danny van Poppel, twee sterke sprints van Sam Bennett en voorts een aantal valpartijen. Meer was het niet. Teunissen een dag in het rood na de rode dag van Gesink en nu mag Affini een dagje in het rood gaan rijden. Jumbo en Bora hebben het naar hun zin, voor de rest was het kut. Het publiek was wel op de afspraak, maar uiteindelijk hebben we het hele weekend naar letterlijk helemaal niets gekeken. #NooitMeerNederland
Gelukkig zijn we nu in het beloofde land. Na de rustdag gaan we verder in het allermooiste land, het Baskenland.
We rijden eerst van Vitoria-Gasteiz naar Laguardia, een heuvelritje. Vervolgens trekken we naar Bilbao, wat eigenlijk ook weer een heuvelrit is. En dan gaan we van start in Bilbao, waarna er de eerste aankomst bergop volgt op Pico Jano in Cantabrië. Dan rijden we naar Cistierna, wat een gekke rit gaat worden. Grotendeels vlak, maar halverwege wel een klim van 20 kilometer aan 5%. Kan een sprint worden, of, nouja, niet. Vervolgens sluiten we de week af met twee bergritten in Asturië, even andere koek dan die vlakke kutzooi in omgekeerdevlaggenland. Dit wordt me het weekje wel hoor, jongens. Vooral vanwege het begin van de week. Baskenland, Baskenland, Baskenland. #AltijdHetBaskenland
Na de rustdag bevinden we ons in Vitoria-Gasteiz, de Baskische hoofdstad. Na Bilbao is Vitoria-Gasteiz met 230.000 inwoners de grootste stad van Baskenland. Het is tevens de hoofdstad van de provincie Álava, die we in het Baskisch Araba noemen. Vitoria is de Spaanse naam van de stad, Gasteiz de Baskische. Het is een stad waar veel bekende renners geboren zijn, sympathiek en minder sympathiek. Met Igor en Alvaro Gonzalez de Galdeano en Victor De la Parte heb ik bijvoorbeeld niet zo gek veel. Ook voormalig brokkenpiloot Koldo Fernandez de Larrea is van Gasteiz. Tegenwoordig is hij de rechterhand van Giuseppe Acquadro in Spanje, daar zijn wij dus geen fan van. Nee, dan liever Jon Aberasturi en Oier Lazkano. En niet Mikel Landa, voor de goede orde. Je gaat 100% tijdens de uitzending horen dat we van start zijn gegaan in het Vitoria-Gasteiz van Mikel Landa, maar die komt hier dus helemaal niet vandaan. Nee, Mikel komt uit Murgia, een aantal kilometer verderop. De vorige keer dat er een rit van start ging in Gasteiz, in de Vuelta van 2020, reden we door dit Murgia, nu komen we daar net niet voorbij. Maar daar komt ie dus vandaan, en niet uit Gasteiz. Hoor je deze fout dan heb je toestemming om degene die de fout maakt te vierendelen. Leuk geweest met die Wikipediascouting, als het over het Baskenland en Basken gaat duik je maar de diepte in, verdulleme. Ibon Ruiz heb je ook nog, die won dit jaar bijna een rit in de Itzulia maar doet niet mee aan de Vuelta, verhip. Ook Aberasturi en Lazkano zijn er niet bij, daar hebben hun ploegen niet goed over nagedacht. De laatste tijd zijn we enorm vaak in Gasteiz geweest en dat gaat in de toekomst niet minder worden. Zoals mensen horen te weten gaat de Tour de France van volgend jaar van start in het Baskenland. Een Grand Départ in le Pays Basque. Na een rit van Bilbao naar Bilbao gaat de volgende rit van start in Vitoria-Gasteiz, met een aankomst in San Sebastian. Moet ik volgend jaar dus weer een heel verhaal schrijven over deze stad, terwijl de Vuelta hier twee jaar geleden nog was en de Itzulia hier dit jaar ook nog eens van start ging. De Itzulia passeert hier sowieso jaarlijks, terwijl de Vuelta Gasteiz sinds de Baskische terugkeer in 2011 ook weer goed weet te vinden. In 2019 reed men bijvoorbeeld door de stad, terwijl er in 2015 nog een rit van start ging die naar Alto Campoo zou leiden, ver buiten het Baskenland. Die rit in 2020 eindigde overigens wel in het Baskenland. Kicken rit was dat, met een dubbele beklimming van de beeldschone Puerto Orduña en een aankomst in Villanueva de Valdegovia, waar de momenteel met een hersenschudding kampende Michael Woods helaas zou winnen voor Omar Fraile. In 2011, het magische jaar dat de Vuelta na een lange afwezigheid terugkeerde naar het Baskenland eindigde er een rit in Gasteiz, gewonnen door Daniele Bennati. Voor die lange pauze van meer dan 30 jaar kwam de stad veel vaker voorbij, zoals alle grote Baskische steden bijna jaarlijks figureerden in die tijd. Als ik alles moet opnoemen wat hier in de jaren '60 en '70 allemaal passeerde ben ik nog een jaar bezig, laten we simpel samenvatten dat menig grote naam hier ooit heeft gewonnen.
Ik heb al vaak geschreven over Vitoria-Gasteiz en daarom gun ik mezelf de vrijheid om het een en ander te kopiëren. Je schrijft dit niet allemaal voor de kat z'n kut natuurlijk, onzin om al dat prachtige proza zomaar bij het grof vuil te zetten. In 2020 had ik net een boekje gelezen dat zich afspeelde in de stad en dat leverde dit op: Wie op een spannende manier iets wil leren over Vitoria-Gasteiz doet er goed aan de boeken van Eva Garcia Saenz de Urturi te lezen. Zij werd geboren in de stad, maar verhuisde later naar Alicante. Uit een soort van heimwee of misschien wel weemoed besloot ze een drietal boeken te schrijven over haar geboortestad, een heuse trilogie. Die trilogie begint met De stilte van de witte stad, een boek dat omschreven zou kunnen worden als een toeristische thriller, wat sowieso een beetje het favoriete thema lijkt te zijn van de meeste Baskische schrijvers. Alle hoogtepunten van de stad komen voorbij, verweven met allerlei tradities en gebruiken, terwijl ondertussen de ene na de andere moord wordt gepleegd. Een aanrader, zonder meer. De andere twee boeken staan ook in de kast, maar moeten nog gelezen worden. Vast ook de moeite waard, twijfel ik geen moment aan. Dankzij het eerste boek ken ik toch maar mooi allerlei leuke barretjes en restaurantjes in de stad en weet ik precies welke plekjes ooit vereerd moeten worden met een bezoekje. Ik ben trouwens niet de enige met dat idee, sinds het boek is verschenen schijnen er veel meer toeristen naar de stad te komen. Eva bedankt. Het boek is een aanrader, de gelijknamige film dan weer totaal niet. El silencio de la ciudad blanca is te vinden op Netflix en het is denk ik met afstand de allerslechtste verfilming die ik ooit heb gezien. Razende apenaids van begin tot eind, werkelijk een belediging voor de auteur van het boek. Dit geheel terzijde natuurlijk. Het boek draait voor een groot deel rond het belangrijkste evenement van het jaar in Gasteiz, de feesten van de Witte Maagd. Op het plein van de Witte Maagd gaat men in augustus altijd los, erg gezellig. Goed verhaal van mezelf, wel. Inmiddels heb ik het tweede boek van de trilogie ook gelezen, maar het derde nog steeds niet. Het tweede boek is eveneens de moeite waard en je leert op dezelfde manier via een hoop spanning en sensatie het nodige over het Baskenland en dan met name de regio rond Vitoria-Gasteiz. Dit uiteraard ook weer volledig terzijde. Nog wat random dingen: Deportivo Alaves is de lokale voetbalclub, afgelopen seizoen gedegradeerd en nu actief op het tweede niveau. Toch jammer, in 2020 hadden we nog vijf Baskische clubs op het hoogste niveau, daar zijn er nu nog maar drie van over. #pray4eibar. Gasteiz is voorts een belangrijk industrieel centrum, tegelijkertijd schijnt het een van de hoogste levensstandaarden van Spanje te hebben. Dat kan te maken hebben met het feit dat het een enorm groene stad is, met talloze parkjes. Al is dat niet de enige interpratie die we aan het woord groen moeten hangen, zo won Gasteiz vorig jaar de Global Green City Award. Vooral omdat ze zich hier inzetten voor duurzaamheid. Nadat ze al eens European Green Capital waren weer een mooie titel erbij, de zaken gaan goed in Gasteiz. Cultureel gezien schijnen ze hier ook hun best te doen, er zijn talloze culturele centra en volgens Wiki kun je hier gratis een fiets huren en gratis naar de musea. Klinkt goed, het Casa del Cordón schijnt wel een aanrader te zijn bijvoorbeeld.
In de stad komen we maar liefst twee kathedralen tegen, aan een hadden ze niet genoeg. In het middeleeuwse centrum zijn de restanten van een oude ommuring te vinden, voor de mensen die wat moderner ingesteld zijn hebben ze hier dan weer allerlei fraaie murals, met zelfs een speciale route zodat je ze allemaal kunt zien. Ze zijn redelijk vooruitstrevend en innovatief in de stad, dat valt ook wel te merken aan de muziek die hier vandaan komt. Net wat minder traditioneel dan in de rest van het Baskenland. Zo dropte ik in 2020 de Baskische reggaeton van Kai Nakai, afkomstig uit Gasteiz. Blijkbaar heb ik daarmee mensen geïnspireerd, want Kai Nakai stond dit jaar op Eurosonic Noorderslag. Voor het eerst viel er iets van cultuur te bespeuren in Groningen, ik ben blij dat ik van de wereld een betere plaats kan maken. Dan waag ik nu een poging om een andere band uit Gasteiz op de kaart te zetten. Het gaat Izaki Gardenak worden, een band die al een jaar of tien meedraait. Hebben al heel wat fijne nummers afgeleverd, waar niemand ooit van zal horen, behalve ik dan. En jullie. Mazzelaars.
De renners gaan van start op de parkeerplaats van Mendizabala, een parkeerplaats in het zuiden van de stad die recent van nieuw asfalt is voorzien. Dat feit vieren ze met de start van een rit, je zou voor minder. Tijdens de neutralisatie rijden we dwars door Vitoria-Gasteiz, waarbij we onder meer het stadion van de lokale voetbalclub passeren, het Mendizorrotzako estadio van Deportivo Alaves. Na een tocht door de stad gaan we pas buiten Gasteiz echt van start, net voorbij Abetxuko, een dorpje gelegen aan de rand van de stad. Shout-out naar m'n boy Andoni Lopez de Abetxuko, die momenteel stagiair is bij Caja Rural en een keer derde werd in een sprint in de Ronde van Portugal, kopen die gozer. Tevens afkomstig uit Vitoria-Gasteiz, net als zovelen. Goed, zodra de rit officieel begint rijden we in de eerste vijf kilometer volledig rechtdoor over een vlakke en brede weg. Praktisch een snelweg, dwars door de hoogvlakte. Dit ongetwijfeld tot grote opluchting van alle renners, die hun leven op het spel gezet zagen worden in alle Nederlandse dorpjes. Toch verlaten we de snelweg na vijf kilometer voor een tocht door een aantal Baskische dorpjes, wat een spijtige zaak is voor Mikel Landa. Als we de doorgaande weg hadden gevolgd waren we een paar kilometer verderop uitgekomen in Murgia, waar hij vandaan komt. Maar goed, dit is om de hoek dus deze wegen zal hij ook wel kennen. Bij het verlaten van de doorgaande weg volgt er een versmalling, maar daarna is het weer een aantal kilometer vrij breed tot we na ongeveer 10 kilometer koers Gopegi bereiken. Een brede, licht bochtige weg die enig hoogteverschil kent, maar het is toch vooral een vrij vlakke aanloop. Er is een schrijfster uit Madrid met de naam Gopegui, in het Spaans voeg je altijd een nodeloze u toe aan de Baskische naam, maar verder denk ik niet dat er iets te vertellen valt over dit dorpje. In Gopegi komen we evenwel uit op de route van een Vueltarit van 2020, de vorige keer dat er een rit van start ging in Vitoria-Gasteiz. Tot aan het dorpje Landa, waar Landa niet vandaan komt, werken we een aantal kilometer hetzelfde parcours af, maar dan in tegengestelde richting. Voorbij Gopegi rijden de renners via Murua naar Etxaguen, over een brede weg die een paar kilometer vals plat omhoog zal lopen. Paar bochtjes, maar weinig obstakels, zeker vergeleken met wat de renners gewend zijn na een aantal Nederlandse dagen. Voorbij Etxaguen gaat het dan weer een aantal kilometer licht naar beneden, over een weg die wel een aantal serieuze bochten kent. Stelt niet heel veel voor, maar toch. Aan het eind van deze weg slaat men rechtsaf en dan rijdt men over een nog bredere weg naar Legutio, gelegen langs het stuwmeer van Urruanaga. Een aantal zo goed als rechte en vlakke kilometers, dit is niet het deel van het Baskenland waar je moet zijn voor al je spanning en sensatie. Maar goed, je kunt er dankzij het meer in ieder geval wel mooie plaatjes schieten.
Tegen de tijd dat de renners door Legutio fietsen hebben ze toch al snel 21 kilometer afgewerkt. Een paar kilometer na Legutio slaat men linksaf, waarna we weer wat kilometers rechtdoor mogen rijden over een brede weg. Na nog een bocht naar links rijdt men rechtdoor naar Landa, een dorpje van liefst 38 inwoners. Warempel een paar bochten in dit dorp, zelfs een heuse bocht van 180 graden. Voorbij restaurant Etxe Zuri, wat zoveel wil betekenen als wit huis, slaan we linksaf en dan rijden we naar het stuwmeer van Uribarri-Ganboa toe. We rijde onder meer langs het strand van Landa, een populaire recreatieplaats voor de locals. De renners merken daar weinig van, die fietsen de komende negen kilometer vooral rechtdoor over een brede weg. Het meer blijven we voorlopig volgen, maar door alle bomen hier valt dat niet op. Een zo goed als vlakke weg, gewoon rechtdoor zonder obstakels. Kunnen we in Nederland nog wat van leren, zullen de heren coureurs denken. Aan het eind van deze weg slaat men linksaf en dan rijdt het peloton even later door Ozeata, een dorpje waar niets over te vertellen valt. Geef me dan toch maar Bizkaia en Gipuzkoa, in Araba liggen de verhalen niet op straat. Kleine chicane in dit dorp en waarachtig een drempel, voor de Nederlandse vibes. Voorbij Ozeata volgen we negen kilometer dezelfde weg, niet de meest enerverende weg op aarde. Het gaat vooral rechtdoor en het is quasi vlak. Tussendoor passeren we een aantal kleine nederzettingen, zoals Larrea. Hier komen de voorouders van brokkenpiloot Koldo Fernandez de Larrea vandaan, vermoed ik zomaar. Deels rijdt men door het bos, maar we komen ook wat rurale stukjes Araba tegen. In het dorpje Narvaja liggen wat bochtjes, wat matiger asfalt en een leuk kerkje. Buiten dat, tja, verdacht weinig te melden. Ter hoogte van het dorpje Gordoa slaat men rechtsaf de volgende brede weg in. Deze licht glooiende weg is een kilometer of zes lang en brengt ons door een zo goed als leeg stukje Baskenland naar Agurain, dat die gekke Spanjaarden ook wel Salvatierra noemen. In Agurain hebben de renners 52 kilometer afgewerkt, hier gaat ook bijna de eerste echte klim van de dag beginnen. Eindelijk een plaats waar ik iets over kan vertellen. Agurain is namelijk de thuisbasis van de wielerfamilie Murguialday. Javier Murguialday was een profwielrenner in de jaren '80 en '90. Hij reed zes keer de Tour en zes keer de Vuelta. In 1992 beleefde hij zijn mooiste moment als wielrenner, hij won de tweede rit van die Tour vanuit de vlucht. In 1992 ging de Tour van start in San Sebastian, en de rit die hij won vertrok ook vanuit Donostia. Waar die rit eindigde, daar hebben we het niet over, maar een Bask won dus wel een rit met een vertrek in het Baskenland. In 1994 zou Murguialday zijn carrière afsluiten bij het net opgerichte Euskadi-Petronor, wat later Euskaltel-Euskadi zou worden. Javier is nog steeds actief in het wielrennen, hij is betrokken bij Caja Rural-Alea, de opleidingsploeg van Caja Rural. En laat nou net Jokin Murguialday een aantal jaar voor die ploeg gereden hebben, zijn zoon. Jokin is een groot talent en sinds vorig jaar prof bij Caja Rural, maar zoals je wel vaker ziet bij Caja Rural hebben de jongeren heel veel tijd nodig om door te breken, als het ze überhaupt lukt. Recentelijk boekte Jokin zijn beste resultaat, hij werd in de gevreesde Volta a Portugal 9e in het klassement en nam de witte trui van beste jongere mee naar huis. Kortom, Jokin Murguialday is een fenomeen en daar gaan we nog heel veel van horen. Geen grap. Hopelijk een nieuwe Baskische wonderklimmer, als het allemaal een beetje meezit. Er komt ook muziek uit Agurain, de populaire Baskische band Dupla is van hier. Maken atypische muziek, eigenlijk gooien ze gewoon alles door elkaar. Wat klassieke Baskische elementen, wat rap, urban, wat elektronisch geweld erbij, en soms rockt het zelfs. Dan zijn ze op hun best.
In Agurain komen de renners een aantal rotondes en bochten tegen, welkom in Arabrabant. Buiten het dorp vinden we de dolmen van Sorginetxe. Dit is een samentrekking van de Baskische woorden sorgina en etxe. Heks en huis, oftewel, volgens de Basken waren hunebedden heksenhuizen. De Basken en hun heksen, daar zou je een boek over kunnen schrijven, of een film over kunnen maken. Akelarre (Coven), aanrader. Enfin, voorbij Agurain komen we nog een rotonde tegen en dan rijden we bijna langs de dolmen af richting Opakua, het is nog een kilometer of drie behoorlijk recht, behoorlijk breed en vrij leeg. Het vlakke gaat er langzaam vanaf, het gaat al een tijdje vals plat omhoog vooraleer we Opakua bereiken. Klein detail tussendoor: als je in Agurain linksaf slaat fiets je richting Ibarguren, shout-out naar Taus. Eenmaal in Opakua begint de Puerto de Opakua officieel, de eerste échte klim van deze Vuelta. Het gaat de komende vijf kilometer aan 7% omhoog, toe maar. De weg omhoog blijft breed, maar de omgeving wordt wel wat leuker. Bosrijk, heel fijn. Flink wat bochten omhoog, en een paar stroken aan 10%. Valt niet direct op door die brede weg, maar meerdere bronnen maken duidelijk dat het toch echt zo is. Paar vlakkere stroken tussendoor ook, maar al bij al toch een interessante klim. Kilometer aan 8% net na Opakua en verder hangt het gemiddeld toch wel rond de 7%, op een kilometer aan 6% na. Na een paar haarspeldbochten aan het eind bereiken we na 62 kilometer de top van deze Puerto de Opakua, een klim van de tweede categorie. Komt niet ontzettend vaak voor in de koers, voor het laatst in de Itzulia van 2019, toen alleen wel van de andere kant. Finish lag toen bij het heiligdom van Estibaliz, waar Schachmann won. De andere kant van de klim is een stuk makkelijker, die rit van 2019 leert mij dat het de komende 5,3 kilometer aan 4,3% naar beneden zal gaan. Al begint die afdaling wel pas na een relatief vlak stuk van anderhalve kilometer. Licht glooiend, rechtdoor. Zodra de bochten in beeld verschijnen gaat het naar beneden, maar dan op een niet al te boeiende manier. Brede en goede weg, weinig steile passages omlaag, moet te doen zijn. Fietsen doen we door de Sierra de Entzia, er staan hier lekker veel bomen. Een vrij fraai en groen uitzicht tijdens deze afdaling, weinig mis mee. Een makkelijke en mooie afdaling, die bijna voorbij is als we een wildrooster passeren en daarna rechtsaf slaan richting Kontrasta. De renners rijden rechtdoor Kontrasta binnen, dat zo'n beetje ligt op de grens tussen Baskenland en Navarra. Flinke bocht in Kontrasta, daarna rijdt het peloton weer een paar kilometer rechtdoor verder over een zo goed als vlakke weg. Nouja, voor Baskische begrippen dan, vergeleken met de Nederlandse route is het hier gewoon heuvelachtig. Een kilometer of 10 over licht glooiende wegen, zonder veel opvallende obstakels in een groene omgeving. Af en toe rijden de renners door een dorpje, zoals Alda, veel meer gaan ze niet meemaken in deze vallei. Wel vrij open, maar wind doen we in het Baskenland niet aan. Na 75 kilometer komt men uit in Done Bikendi Harana, wat de Spanjaarden San Vicente de Arana noemen. Het Baskisch is een schitterende taal.
In Done Bikendi Harana komen de renners rond de fraaie kerk wat bochten tegen, waarna ze even later rechtsaf slaan. Ze bereiken nu een weg die veel meer bochten kent, deze weg volgen de renners een kilometer of vijf tot in Sabando. Het gaat wat op en af, door een agrarisch landschap. Door al die bochten moet er wat beter opgelet worden, maar gevaarlijk is het niet direct. Een klein afdalinkje in een bos met een paar scherpere bochten en een haarspeldbocht, dat wel, maar vrij snel wordt het weer recht en vlak, tot we na Sabando beginnen aan een nieuw klimmetje. In Sabando, waar een fraaie rotspartij te vinden valt, gaat er een klim van drie kilometer aan 5% beginnen. Niet enorm spannend, maar toch een leuk bultje tussendoor. De brede weg omhoog leidt vooral door een bos en piekt in de buurt van Areatza, waarna we beginnen aan een afdaling van ongeveer 4,5 kilometer aan 6% richting Maeztu. De weg is iets smaller geworden richting de top en kent omlaag een aantal bochten, waardoor het toch even opletten wordt. Ook niet het beste asfalt hier, maar lang duurt de bochtige fase niet. Na dik twee kilometer daler wordt het alweer wat rechter, waarna we ter hoogte van Leorza ineens door een fraaie kloof fietsen. De inwoners vinden het minder fraai trouwens, schijnt een gevaarlijke weg te zijn. Van Leorza rijden we naar Maeztu, die weg lijkt minder gevaarlijk. Eenmaal in Maeztu, waar we 88 kilometer hebben gereden, slaan we linksaf en bereiken we een veel bredere weg. Deze weg volgen we stiekem best lang, hij voert langs het stroompje Igoroin Erreka en de weg langs dit beekje is zo goed als vlak. Mooie uitzichten hier, koerstechnisch gezien is het dan weer minder interessant. Een kilometer of zeven gaat het vooral rechtdoor, is het vooral vlak en moeten we het hebben van de mooie plaatjes. We bereiken Antoñana, een oud dorpje dat ommuurd is. Tegenwoordig zitten er vooral huizen in die muur, lachen. In Antoñana slaat men rechtsaf en dan rijden we over een andere weg naar het volgende klimmetje toe, een ongecategoriseerde. Het is nog een kilometer of drie relatief vlak, licht glooiend, terwijl men door een groene omgeving fietst met een aantal mooie bergen op de achtergrond. Na een tijdje zien ze het dorpje Bujanda op de heuvel liggen, daarna gaat het drie kilometer aan 7% omhoog richting Durruma Kanpezu. Ook wel San Román de Campezo, maar Spaans erkennen we niet.
Best een leuk klimmetje. Een brede weg omhoog door het bos, met richting de top zelfs een paar haarspeldbochten. Het gaat lekker steil omhoog, al is het wel nog ver genoeg van de finish om er niets te laten gebeuren. Richting de top verlaten we het bos en komen we ineens in een open veld terecht, ze verbouwen hier in de buurt van Durruma Kanpezu vooral graan heb ik het idee. Na de klim is het een kilometer of twee zo goed als vlak in deze open ruimte, waarna er een kilometer of vijf heel voorzichtig gedaald gaat worden. Vals plat omlaag over een brede weg, deels door de bossen en deels door de open velden. In het begin eigenlijk amper bochten, tot we het dorpje Quintana bereiken. Haha, Quintana! Ter ere van Nairo gooien we allemaal wat tramadol in ons lijf en beweren we daarna bij hoog en bij laag dat we geen idee hebben wat tramadol überhaupt is. Nooit gezien. Als we dat spul gebruiken worden de bochten hier wel lastig, anders niet. Eén haarspeldbochtje, maar het mag allemaal geen naam hebben. Al snel wordt het ook weer wat rechter, en dan fietsen we over de brede weg naar Bernedo, een klein dorpje met 500 inwoners. Niet echt het meest dichtbevolkte deel van het land hier, maar wel bijna continu een mooi uitzicht hier. Groene heuvels, meer hebben we niet nodig. Van Bernedo, waar we even moeten opletten voor een paar drempels, gaat het rechtdoor verder naar de tussensprint van de dag, die na 118 zal volgen in het dorpje Lagran. De weg naar Lagran toe is licht glooiend, vlak voor de tussensprint loopt het wat vals plat omhoog. Lagran is een dorpje met 170 inwoners, naar verluidt het oudste dorpje van de regio. Niet vanwege de stichtingsdatum, nee, de gemiddelde leeftijd van de inwoners. Als je jonger bent dan 70 en hier woont val je uit de toon. Ook het Baskische platteland loopt leeg, doe je niets aan blijkbaar. Een boerenlandschap hier, met wat verder aan de linkerkant van de weg wat mooie heuvels. Die gaan we bijna vereren met een bezoekje, we bereiken immers bijna de finale van de rit. Nog een kleine 35 kilometer te gaan, spannend.
Voorbij het hoogbejaarde Lagran fietst het peloton verder naar Urizaharra, dat de Spanjolen ook wel Peñacerrada noemen. In een stuk van 12 kilometer na de tussensprint tot aan Urizaharra komen we twee klimmetjes en twee afdalinkjes tegen. Na de tussensprint, opletten voor de drempels, is het een kilometer vlak alvorens we beginnen aan een klimmetje van twee kilometer aan 6%. Ongecategoriseerd, maar toch de moeite waard. Al vindt climbfinder er wat anders van, maar goed, moten hunnie weten. Een brede weg omhoog in het bos, paar bochten erbij, maar je hebt amper in de gaten hoe lastig het is. Na dit klimmetje is het een kilometertje vlak, voor de renners beginnen aan een korte afdaling met een paar niet al te lastige bochten onderweg. Direct daarna gaat het opnieuw omhoog, maar dan wel op een minder spannende manier. Anderhalve kilometer aan 4% gemiddeld, daar gaat het niet gebeuren. Na dit tweede klimmetje volgt er een afdaling van drie kilometer richting Urizaharra, een afdaling vol bochten. Steil gaat het evenwel niet naar beneden en de weg is goed en breed, dus moeten we het eind van deze afdaling op een veilige manier kunnen bereiken. Eenmaal beneden gaat het anderhalve kilometer zo goed als rechtdoor over een vlakke weg tot in Urizaharra, waar ze beschikken over een kicken stadspoort.
Ze beschikken er ook over een bijzonder haakse bocht. Zodra de bebouwing in beeld komt slaan we scherp linksaf, een mooie terugdraaiende bocht waar het achterste deel van het peloton bijna volledig tot stilstand zal komen. Best vervelend, want een paar meter later begint de volgende klim al. Een officiële klim, zelfs. De coureurs beginnen aan de Puerto de Herrera, een klim van de derde categorie. Volgens de organisatie gaat het 7,3 kilometer aan 4,8% omhoog, de Altimetriasgoden zijn het daar wel ongeveer mee eens. De weg loopt een kilometer rechtdoor, terwijl het omhoog gaat aan 3,5%. Een makkelijke eerste kilometer, een opwarmer voor de steile kilometer die volgt zodra we de eerste bochten bereiken. Het gaat in de volgende kilometer aan 9,6% omhoog, met zelfs stroken tot 13%. Kijk, de rit begint ergens op te lijken. We rijden het bos in en daar is het lastig. In de derde kilometer van de klim blijft het lastig, het blijft ontzettend steil, er komt zelfs een strook aan 14% voorbij, maar omdat het in de kilometer ook even naar beneden gaat blijft het gemiddelde steken op ongeveer 6%. De vierde kilometer kent precies hetzelfde verhaal. Gemiddeld kom je weer op ongeveer 6% uit, maar er komen stroken voorbij boven de 10%, en dan vlakt het weer af. De Puerto de Herrera is bijzonder onregelmatig, welkom in het Baskenland. Kilometer vijf en zes zijn ook weer onregelmatig, maar dan zonder de steile stroken. Het gaat ook in deze kilometers wel een beetje omhoog, maar het gaat ook omlaag en dus komen we uit op een gemiddelde van 3% en daarna een gemiddelde van, jawel, 0%. Het venijn van deze onregelmatige Herrera zit vooral in het begin, maar in de zevende en laatste kilometer van de klim gaat het wel weer vrij stevig omhoog. Een gemiddelde van 6%, met richting de top een stuk aan 10%. Na een uitloper aan 5% bereiken we na 138 kilometer, op een kleine 15 kilometer van de finish, de top van de Puerto de Herrera. Op de top ligt een bonussprint te wachten op de renners. Dit experiment, totaal mislukt in de Tour en daar volledig terecht verdwenen, maakt nu blijkbaar onderdeel uit van de Vuelta. Gaat ook hier mislukken, maar de ASO blijft het krampachtig proberen. Op de top van de Herrera zien we twee borden staan. Een bordje Herrera, maar ook een bord dat ons welkom heet in de Rioja Alavesa. Mensen zullen wel bekend zijn met La Rioja en de gelijknamige wijn, maar je hebt ook een stukje Rioja dat in het Baskenland ligt, de Rioja Alavesa. De Rioja van Alava, dat ik altijd Araba noem omdat dat de Baskische naam is. Arabako Errioxa, zo noemen we dit gebied in het Baskisch. Een wijngebied, uiteraard. Een paar meter voorbij de top van de klim krijgen we het volgende uitzicht aangeboden, de moeite waard:
Ineens, aan de andere kant van de berg, ligt er zo'n uitzicht op de renners te wachten. Aan de ene kant van de berg was het alleen maar graan, aan de andere kant van de berg liggen daar de uitgestrekte wijngaarden van de Rioja Alavesa. Overal waar je kijkt, alleen maar wijnranken. We fietsen niet zonder reden over de Puerto de Herrera, de Rioja Alavesa moet op de kaart gezet worden. En de beste manier om dat te doen is het bedwingen van deze berg, want dan zie je op de top ineens dit uitzicht. De andere kant van de Herrera is eigenlijk veel lastiger, maar dan is er op de top geen mooi uitzicht. We kiezen de mindere kant, voor de mooie plaatjes. En nouja, daar kan ik eigenlijk wel mee leven. Vooral omdat het niet alleen mooi is op de top, nee, het blijft zo'n beetje de hele afdaling schitterend. Er gaat zeven kilometer gedaald worden richting het dorpje Leza en de eerste vijf kilometer gaat het bijzonder steil omlaag, vaak boven de 10%, met enkele haarspeldbochten erbij cadeau, maar steeds is er het betoverende landschap van de Rioja Alavesa. Broekje uit, flesje wijn op tafel. De afdaling is redelijk lastig, omdat je bijvoorbeeld afgeleid zou kunnen worden door het landschap, maar bovenal omdat het dus steil naar beneden gaat en er nogal wat bochten te vinden zijn. Een aantal haarspeldbochten dus ook, maar de weg is wel breed en behoorlijk goed. Er is overigens niet alleen zicht op de wijngaarden, zo nu en dan zie je ook het gebergte waar we zojuist overheen zijn gefietst, de rotsen hangen er lekker bij, zo tussen het groen door. Een verademing na die doodse dagen in Nederland, eindelijk wat natuurlijk schoon in beeld. Ondanks de bochten en het steile gedoe zou deze afdaling verder toch te doen moeten zijn, heel lang duurt dat steile gedoe ook niet. Tussen de eerste wijngaarden door fietsen we vervolgens vals plat omlaag verder richting Leza, het gaat een tijdje aan 4% omlaag. Stelt al helemaal niets meer voor, vooral omdat het voornamelijk rechtdoor gaat. Eenmaal in Leza komen de renners een paar bochtjes tegen, dat is nog wel even opletten, vervolgens is het een kleine drie kilometer zo goed als vlak en ook behoorlijk recht tot in het volgende dorpje, Navaridas. We zien hier wijnranken, en verder niet veel. We passeren de necropolis van Santa Eulalia, de begraafplaats van de oude nederzetting Santa Eulalia die ooit op deze plek heeft bestaan. De Rioja Alavesa is al lang bewoond, en ze verbouwen hier ook al heel lang wijn. Even verderop komen we uit in Navaridas en in dit dorpje slaan we linksaf, wat ik een bijzonder merkwaardige keuze vind. Althans, ik snap het deels. Door deze keuze nemen we de kortste weg naar finishplaats Laguardia, waardoor er niet zoveel kilometers zitten tussen de Puerto de Herrera en de finish, en waardoor we de steile strook aan het einde kunnen meepakken. Maar door deze bocht laten we wel Elciego links liggen, terwijl je daar moet passeren als je het toeristische verhaal compleet wil maken. In Elciego, Eltziego voor de Basken, liggen namelijk de wijngaarden van Marqués de Riscal, een van de bekendste wijnmakers van de Rioja Alavesa. Buiten het feit dat hun wijnen vrij bekend zijn staan ze vooral bekend om hun hotel, dat ontworpen is door Frank Gehry. Kenners weten dat dit ook de man is die het Guggenheim in Bilbao heeft ontworpen. Het hotel heeft wel wat weg van het Guggenheim. Wel een vrij prijzige aangelegenheid om hier een nachtje te vertoeven, blijkbaar betaal je er momenteel 484 euro per nacht voor. Maar dan heb je ook wat. Heerlijke wijn en een heerlijk uitzicht over de wijngaarden, terwijl Eltziego ook een best aangenaam dorpje is. Als de organisatie in gebreke blijft kunnen ze altijd nog op mij rekenen, geen probleem. Ik verwacht nu alleen wel een paar flessen wijn, kom maar door.
Volgens de top 50 lijst van World’s Best Vineyards is de beste wijngaard ter wereld ‘Zuccardi Valle de Uco’ in Mendoza in Argentinië. Als dat iets te ver reizen is voor jou als wijnkenner kun je ook dichter bij huis naar een van de beste wijngaarden gaan, in dit geval Spanje Baskenland. De ‘Bodegas de los Herederos del Marqués de Riscal’ in La Rioja Rioja Alavesa staat namelijk op de tweede plaats. Daarmee is ‘Marqués de Riscal’ ook meteen de beste Europese wijngaard van 2021 geworden. Een slordig stukje van spanjevandaag.nl, maar wat wil je ook met zo'n naam. Hoe dan ook, Eltziego bereiken we niet want we slaan in Navaridas linksaf. Een beetje een gekke bocht, beetje terugdraaiend, zodra we de Ermita De Santiago in beeld zien. Deze bocht ligt op 4,5 kilometer van het eind, we hebben de finish bijna bereikt. Na de bocht loopt de weg meteen omhoog, vooral als we door het centrumpje van Navaridas fietsen wordt het zelfs even vrij steil. We slaan in het dorp rechtsaf en rijden dan een paar meter door een smallere straat waar wat steentjes liggen, maar aan de rand van het dorp komen we weer op een geasfalteerde weg terecht. Deze weg gaat continu op en af tot aan de finish, terwijl we ook continu omgeven zijn door wijnranken. Druiven, overal druiven. Na een vlakker stukje loopt de weg op ongeveer drie kilometer van het eind een tijdje naar beneden, met zelfs een paar bochtjes onderweg. Dan gaat het vervolgens op 2,5 kilometer van de finish weer omhoog, een meter of 600 aan iets meer dan 3%. Daarna is het 400 meter zo goed als vlak, gaat het 500 meter vals plat omhoog en dan bereiken we, jawel, de slotkilometer. Ondanks de aanwezigheid van alle wijnranken is het hier behoorlijk open, dus eventuele tegenwind zou zo z'n rol kunnen spelen. Bij het ingaan van de slotkilometer zien we in de verte Laguardia liggen, boven op de heuvel. Daar moeten we naartoe. Het gaat één kilometer omhoog aan 8% gemiddeld, met een paar uitschieters richting 10%. Na de vals platte aanloop gaat het eerst een paar meter omhoog aan 7%, daarna gaan we via 8% naar die 10% toe. We rijden nog steeds over een relatief brede weg buiten het dorp, tussen de wijngaarden in. Na een bocht naar rechts wordt het nog wat steiler, de muur van Laguardia kruipt richting de 10%. Na een bocht naar links vlakt de weg even een paar meter af, we duiken dan met ongeveer 300 meter te gaan nog eens links het centrum van Laguardia in, waarna het meteen naar rechts gaat. De steiltegraad neemt hier ook weer toe, waarna we na een lopende bocht naar links bijna rechtdoor naar de finish rijden, gelegen langs, letterlijk, de muur van Laguardia. Visueel lijkt het in de laatste meters af te vlakken, terwijl we in de allerlaatste meters ook nog een keer flauwtjes naar rechts draaien. Best een hectische finale, waarbij positionering enorm van belang is. In de laatste 300 meter nog zoveel bochten, hier moet je niet te ver zitten bij het opdraaien. Verder een typische Vueltafinale, ze hebben dan toch hun muurtje weten te vinden.
Finishplaats van dienst is Laguardia, in het Baskisch Guardia genoemd. Tegenwoordig, althans. Een tijd lang heeft men Laguardia Biasteri genoemd, totdat men na onderzoek tot de conclusie kwam dat dit eigenlijk de Baskische naam is van een ander dorp, een stukje verderop. Laguardia moest op zoek naar een nieuwe Baskische naam, en dat werd Guardia. Daar hebben alle taalkundige instanties lang over nagedacht, vermoed ik zomaar. Laguardia staat bekend als de hoofdstad van de Rioja Alavesa, en als we kijken naar het aantal bodegas is dat niet eens onterecht. Bodegas Campillo, Bodegas Solar de Samaniego, Bodegas Luis Alegre, bodega dit en bodega dat. Ieder tweede huis in Laguardia is een bodega, overal kun je hier wijn drinken en naar goed Baskisch gebruik krijg je er dan ook nog een homp vlees bij cadeau. Die Basken weten wel wat lekker is, geloof mij maar. De meeste bodegas zijn niet ontzettend bekend in Nederland, maar er zijn er een paar uitzonderingen. Even verderop in Oion ligt Bodegas Faustino, die wijnen kom je in Nederland bij de gemiddelde slijter wel tegen. Eltziego, even verderop, heeft dus Marqués de Riscal en het hotel ontworpen door Frank Gehry. Ook die wijnen kun je vinden in Nederland, ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik nooit een flesje Marques de Riscal op de kop heb getikt bij de lokale Gall&Gall. Tussen alle onbekende bodegas door heeft Laguardia ook zijn eigen bekende bodega, een eindje buiten het dorp. Vooral bekend vanwege het gebouw, net als de slimmeriken van Marques de Riscal hebben ze bij Ysios een bekende architect aangetrokken om de boel op de kaart te zetten. Santiago Calatrava heeft een kicken gebouw laten ontwerpen, dat in de praktijk minder kicken blijkt te zijn. Het dak bleek continu te lekken, daardoor kreeg hij nog een schadeclaim van twee miljoen euro aan z'n broek, de beunhaas. Gelukkig ziet het er in ieder geval mooi uit. Of de wijnen van Ysios te zuipen zijn weet ik niet, maar een bezoekje aan de bodega lijkt afgaande op de beelden een bijzonder goed idee.
Laguardia is overigens een plaats met net iets minder dan 1500 inwoners. Vroeger woonden er 2500, maar ondanks alle bedrijvigheid van de wijnmakers loopt het hier toch leeg. Toerisme genoeg, werkgelegenheid genoeg, maar toch gaat het ook hier achteruit. Wellicht kan de Vuelta Laguardia nog wat meer op de kaart zetten. Lijkt mij een haalbaar doel, het is hier schitterend. De Ronde van Spanje was één keer eerder in Laguardia, dat was in 1967. Toen werd er een tijdrit van 44 kilometer verreden tussen Guardia en Gasteiz, gewonnen door niemand minder dan Raymond Poulidor. Poupou versloeg een lading Spanjolen en Basken, terwijl ONZE Jan Janssen op meer dan drie minuten zevende werd. Die zou uiteindelijk wel deze Vuelta winnen, waardoor hij tijdens de ploegenpresentatie weer als verwarde man op het podium verscheen. Meer dan 50 jaar later werken we dus weer een rit af tussen deze twee plaatsen, maar dan toch net anders. Tijdens de Itzulia Women van dit jaar reden we in een rit door Laguardia, terwijl de Itzulia Men van 2017 door Guardia trok op weg naar de finish in Eltziego. Veel meer koersgeschiedenis kent onze aankomstplaats niet, maar daar komt nu dus verandering in. We bevinden ons in een gebied dat al lang is bewoond, vlak buiten het dorp vinden we La Hoya, een belangrijke archeologische vindplaats. Hoyako Asentua, in het Baskisch. Leukste taal ooit. La Hoya was bewoond in de brons- en ijzertijd en aan de opgravingen valt blijkbaar af te leiden dat er in iedere periode steeds meer beschaving te vinden was. In de late ijzertijd woonden de keltiberiërs hier en vooral van hun bouwwerken kunnen we nog wat restanten vinden. Een paar stenen enzo, je kent het wel. Niet te veel, want de boel is blijkbaar in de derde eeuw voor onze telling gewelddadig verwoest. De lijken liggen er blijkbaar voor het oprapen. Enkele eeuwen later besloot men dan maar in Laguardia een nieuw dorp te bouwen, boven op de heuvel. De vindplaats van La Hoya speelt trouwens nog een rolletje in een van de boeken van Eva Garcia Saenz de Urturi, kicken joh. Het boek is te kopen in de boekhandel en La Hoya is te bezoeken. Museumpje erbij, niks mis mee. Ysios ligt om de hoek, dus na je culturele verplichtingen kun je het met een gerust hart op een zuipen zetten. Dolmen liggen hier eveneens om de hoek, voor nog meer historisch vermaak.
En dan hebben we Laguardia zelf nog, gelegen op de heuvel. Ommuurd, dankzij Sancho VII van Navarra, bijgenaamd de Sterke, de Voorzichtige en de Gepensioneerde. In ieder geval niet gepensioneerd toen hij deze muur liet bouwen. Nog steeds behoorlijk intact, ook nog steeds voorzien van vijf toegangspoorten. We finishen in de buurt van een van deze poorten, die de toegang verschaffen tot het schattige en pittoreske centrum van het dorp. Het middeleeuwse karakter van Laguardia is goed bewaard gebleven, het is nog lekker authentiek allemaal. Al kom je er dus wel veel restaurantjes en bodegas tegen, wat je in het Baskisch overigens een upategia noemt. Behoorlijk gericht op toeristen, maar vooruit, dat staan we dan maar toe. Een aantal van die bodegas beschikken ook over een sicke wijnkelder, beter gezegd wijngrot. Lekker die halve heuvel uitgehold en daar je vaten verstoppen, heel goed. Valt in sommige gevallen te bezoeken, Wikipedia besluit reclame te maken voor Eguren Ugarte, wat eigenlijk best een eind buiten Laguardia ligt. Maar ook wel weer een opvallend domein, met een iets goedkoper hotel. Volgens Wikipedia zijn verder de muur de moeite waard, de kerk van Santa Maria de los Reyes, een paar andere kerken en de Plaza Mayor. Hier vinden we het oude en nieuwe stadhuis, uiteraard is vooral de oude de moeite waard. In het geboortehuis van Félix María de Samaniego, een schrijver van fabeltjes, huist de lokale VVV. En dan hebben we nog Bodega El Fabulista, de volgende bodega waar Wikipedia reclame voor maakt. Wijngrot, hotel, tour. Krijg er dorst van. Basken zijn een vreemd slag volk. Als Bask is het verboden om niets te doen, je moet altijd een roeping kiezen. Sporter, bijvoorbeeld. Oscar de Marcos is geboren in Laguardia, een jongen die inmiddels al 100 jaar bij Athletic Bilbao voetbalt. Hij is ondertussen 33, maar niet weg te denken bij Athletic. Het begon voor hem allemaal in Laguardia, waarna hij via Alaves bij Bilbao belandde. Muziek maken is een andere favoriete bezigheid van de Basken, als je niet goed tegen een bal kunt trappen of hard kunt fietsen is het altijd nog een optie om een instrument te bespelen. Naar verluidt is de doedelzak het favoriete muziekinstrument van de mensen uit Guardia, oei. De dag van de doedelzakspeler schijnt zelfs een groot evenement te zijn hier. Jeetje. Van de middeleeuwe steden is dit volgens de ongetwijfeld geheel objectieve Baskische Wikipedia de stad die het beste de oude indeling en oude stadsplanning heeft behouden. Dit naast de teleurgestelde mededeling dat slechts 20% van de inwoners Baskisch spreekt. Araba is een regio waar de taal net wat minder leeft, vooral aan deze kant van de bergen. Alles in de buurt van de Ebro is gecorrumpeerd door die vervelende Romeinen, eikels. Maar, nouja, we houden er in ieder geval wijn aan over. Koop geen flessen Rioja meer, koop flessen Rioja Alavesa.
Officieel is het idee van deze rit dat de Rioja Alavesa in het zonnetje wordt gezet. We moeten nu allemaal massaal een kamer boeken in het hotel van Marques de Riscal voor 500 euro per nacht. Of gewoon op de bonnefooi naar Laguardia trekken en daar ergens in een van de tientallen bodega's onze kop eraf zuipen. Officieus is deze rit natuurlijk een ode aan de enige echte Iñigo San Millán. Doctor Iñigo, de man achter Tadej Pogacar, en ook zeker de man achter Juan Ayuso, is geboren in Vitoria-Gasteiz, daar waar deze rit van start gaat, en hij brengt ieder jaar enige tijd door in Laguardia. Hij woont al jaren in de Verenigde Staten, waar hij verbonden is aan de universiteit van Colorado. Daar doet hij vooral veel kankeronderzoek, en onderzoek naar kanker. Hij houdt zich ook bezig met diabetes, dus als Novo Nordisk ooit nog een nieuwe trainer nodig heeft weten ze wie ze moeten bellen. Deze charlatan, betrokken bij Saunier Duval en eigenlijk zo'n beetje iedere dubieuze ploeg die je kunt bedenken, is tegenwoordig actief bij UAE. Hij traint enkele renners, waaronder dus Pogacar en Ayuso. Hij zou nooit iets verkeerds doen, want daarmee zou hij zijn kankeronderzoek op het spel zetten en dat is veel meer waard dan het wielrennen, wielrennen is maar een hobby, leuk voor erbij. Als hij ook maar íets verdachts zou zien, zou hij meteen vertrekken. Aldus de man die na het demasque van Saunier Duval weer vrolijk samenwerkt met Matxin en Gianetti. Bij een ploeg waar onder meer Kristijan Durasek voor reed, die betrokken was bij Aderlass. Tja, Iñigo, jij had al lang opgerot moeten zijn uit onze mooie sport. Wel mooi dat hij in de Tour het deksel op de neus kreeg, na zijn blaaskaakgedrag een jaar eerder. In 2021 was hij nog van mening dat alle andere trainers er geen reet van begrepen, alles verkeerd aanpakten en dat Pogacar de overwinning cadeau kreeg. Pakte dit jaar net iets anders uit, jammer Iñigo. Maar goed, deze bald fraud is dus jaarlijks te vinden in Laguardia, omdat het huis van zijn grootouders hier staat. Hij viert zijn vakanties in Laguardia en dan mag hij ook graag meedoen aan een hobby die ik nooit zal begrijpen, stierenrennen. Mijn stiekeme wens is dat hij ooit ook op deze manier opgejaagd zal worden door de autoriteiten.
My absolute favorite sport! Such adrenaline rush! In Laguardia! Doctor Iñigo is een kermisklant, een charlatan, een patjepeeër, een troglodiet, een turbotokkie, een boomschorslikker en een sukkel. In zijn geboorteplaats Vitoria-Gasteiz zal het vandaag overdag 31 graden zijn, ook in het Baskenland kun je tegenwoordig zomaar tegen een hittegolf aanlopen. Eigenlijk geen kans op regen en een beetje wind uit het noorden. Wordt pas tegen de avond wat sterker, daar schieten we dus niets mee op. In Laguardia ongeveer hetzelfde verhaal, al zou het daar zelfs 32 graden moeten worden. Minder wind ook, dus vooral een broeierige dag met een hete finale. Het is een korte rit, dus beginnen we pas om 13:40. Na een neutralisatie van om precies te zijn 13 minuten gaat men om 13:53 echt van start. We hebben Nederland verlaten, dus de NOS heeft zoiets van haha doei. De Belg heeft zoiets van, nouja, als we om 15:50 beginnen zijn we vast vroeg zat. Eurosport is de HOME OF CYCLING en dus is Eurosport 1 er om 14:30 bij, net als de PLAYER. Missen we gewoon 30 kilometer aan Baskisch genot, ik vind het een schande. De aankomst wordt verwacht tussen 17:20 en 17:41. Tegen die tijd doen we er goed aan de muziek van En Tol Sarmiento op te zetten, want die band komt hier uit de buurt. Wereldberoemd geworden in het wielrennen dankzij de vertolking van Joseba Beloki, Pello Bilbao en Ion en Gorka Izagirre van hun nummer Aukera Berriak. Al zullen veel mensen niet weten dat dit een nummer is van En Tol Sarmiento, ook wel bekend als E.T.S. Deze band komt uit Iekora, Araba, en die plaats ligt op 20 minuten rijden van Laguardia. Dat ze locals zijn blijkt wel uit de videoclip van het nummer Zure Mundua, onze wereld, want de beelden in de clip zijn geschoten in Laguardia. Genot, derhalve. Stukje ska.
Dit is de eerste rit die lastig te voorspellen is. Het zal van Jumbo afhangen, of zij voor de vierde rit op rij iemand anders in het rood willen hebben. Kan ook best zijn dat ze de trui cadeau willen doen aan een andere ploeg, in dat geval maakt de vlucht een behoorlijk grote kans. Ik denk dat er alvast acht mannetjes in het oranje flink staan te trappelen, de Basken en niet-Basken van Euskaltel willen zich graag laten zien in het Baskenland. Redenen om te controleren: het is een korte rit, die niet buitensporig lastig is, en deze finale ligt een fitte Roglic. Kans op een ritzege en kans op tijdwinst, zou dom zijn om dat te laten liggen. Maarja, misschien is ie nog niet helemaal 100% en willen ze hem nog even in zijn kooi houden, waarbij het helpt als een andere ploeg het rood heeft. Alleen zijn er natuurlijk wel meer ploegen aanwezig, een Quick Step zou hier ook iets kunnen uitrichten met Alaphilippe, een Ineos kan kijken naar Hayter, dat soort dingen. Aangezien het een rit van 150 kilometer is ga ik er toch maar gewoon vanuit dat er controle zal zijn en dat we gaan kijken naar een sprint heuvelop. Een Murito, soort van, dat verdient een sprint der stervende grootheden. De vluchters proberen het later nog maar eens.
1. Roglic. Gewoon. Wel of geen blessure, Roglic in de Vuelta is altijd een verhaal apart.
2. Hayter. Ik neem aan dat ze hem hebben meegenomen voor dit soort etappes. Tijd om eens iets te laten zien op het allerhoogste niveau.
3. Alaphilippe. Moet van Lefevere ook wat laten zien buiten het WK om, nou, dan is dit wel een ideale gelegenheid. Het is de vraag in hoeverre hij in topvorm is, waarschijnlijk verre van 100%, maar een Alaphilippe op halve kracht moet toch ook een halfje krijgen van deze aankomst.
4. Higuita. Recent nog gewonnen op zo'n soort aankomst in Polen, nou, dan schrijf ik hem ook maar op voor deze rit.
5. Valverde. Moet tijdens zijn laatste grote ronde ook nog een keer positief in beeld komen, niet alleen als brommende opa. Dan lijkt deze rit mij wel een uitgelezen mogelijkheid, ook al heeft het er alle schijn van dat zijn explosiviteit tegenwoordig is verdwenen. Maar goed, we kijken het nog even aan en waarschijnlijk schrijven we hem na deze rit definitief af.
[ Bericht 1% gewijzigd door Rellende_Rotscholier op 23-08-2022 13:14:26 ]
La Vuelta Holanda, je was fantastisch. (L) Nee, dat viel eigenlijk wel mee. Na de mensonterende ploegenpresentatie in Utrecht (is die DJ inmiddels opgepakt?) was de ploegentijdrit in Utrecht wel een leuk evenement. Heb me daar prima vermaakt. Maarja, die twee ritten daarna, was dat nou echt nodig? Lekker draaien en keren in alle Nederlandse dorpjes waar het stikt van de drempels, vluchtheuvels, rotondes, stoepranden, klinkers, etc. De renners waren er alvast niet blij mee. Kenners als Alejandro Valverde en Mikel Landa waren duidelijk, zo'n start in Nederland is nergens voor nodig. En dat klopt, het was ook nergens voor nodig. Leuke citymarketing voor Utrecht, Den Bosch en Breda, maar vooral een totaal nutteloze verplaatsing. Drie dagen zonder goede reden rondrijden in Nederland en daarna op het vliegtuig naar het Baskenland stappen, stukje CO2. En de grap? In alle Nederlandse steden zijn ze nu al aan het bedenken welke grote ronde ze in de toekomst kunnen binnenhalen. Den Haag wil de Tour in 2026 naar Nederland halen, hou op met me. En als je het dan doet, regel dan op z'n minst een etappe in Limburg, een etappe in West-Brabant bleek zinloos te zijn. De ploegentijdrit was prima, de zege voor Jumbo en de rode trui voor Gesink ook. De twee vlakke etappes daarna waren niet prima. Twee dagen met een geweldige lead-out van Danny van Poppel, twee sterke sprints van Sam Bennett en voorts een aantal valpartijen. Meer was het niet. Teunissen een dag in het rood na de rode dag van Gesink en nu mag Affini een dagje in het rood gaan rijden. Jumbo en Bora hebben het naar hun zin, voor de rest was het kut. Het publiek was wel op de afspraak, maar uiteindelijk hebben we het hele weekend naar letterlijk helemaal niets gekeken. #NooitMeerNederland
Gelukkig zijn we nu in het beloofde land. Na de rustdag gaan we verder in het allermooiste land, het Baskenland.
We rijden eerst van Vitoria-Gasteiz naar Laguardia, een heuvelritje. Vervolgens trekken we naar Bilbao, wat eigenlijk ook weer een heuvelrit is. En dan gaan we van start in Bilbao, waarna er de eerste aankomst bergop volgt op Pico Jano in Cantabrië. Dan rijden we naar Cistierna, wat een gekke rit gaat worden. Grotendeels vlak, maar halverwege wel een klim van 20 kilometer aan 5%. Kan een sprint worden, of, nouja, niet. Vervolgens sluiten we de week af met twee bergritten in Asturië, even andere koek dan die vlakke kutzooi in omgekeerdevlaggenland. Dit wordt me het weekje wel hoor, jongens. Vooral vanwege het begin van de week. Baskenland, Baskenland, Baskenland. #AltijdHetBaskenland
Na de rustdag bevinden we ons in Vitoria-Gasteiz, de Baskische hoofdstad. Na Bilbao is Vitoria-Gasteiz met 230.000 inwoners de grootste stad van Baskenland. Het is tevens de hoofdstad van de provincie Álava, die we in het Baskisch Araba noemen. Vitoria is de Spaanse naam van de stad, Gasteiz de Baskische. Het is een stad waar veel bekende renners geboren zijn, sympathiek en minder sympathiek. Met Igor en Alvaro Gonzalez de Galdeano en Victor De la Parte heb ik bijvoorbeeld niet zo gek veel. Ook voormalig brokkenpiloot Koldo Fernandez de Larrea is van Gasteiz. Tegenwoordig is hij de rechterhand van Giuseppe Acquadro in Spanje, daar zijn wij dus geen fan van. Nee, dan liever Jon Aberasturi en Oier Lazkano. En niet Mikel Landa, voor de goede orde. Je gaat 100% tijdens de uitzending horen dat we van start zijn gegaan in het Vitoria-Gasteiz van Mikel Landa, maar die komt hier dus helemaal niet vandaan. Nee, Mikel komt uit Murgia, een aantal kilometer verderop. De vorige keer dat er een rit van start ging in Gasteiz, in de Vuelta van 2020, reden we door dit Murgia, nu komen we daar net niet voorbij. Maar daar komt ie dus vandaan, en niet uit Gasteiz. Hoor je deze fout dan heb je toestemming om degene die de fout maakt te vierendelen. Leuk geweest met die Wikipediascouting, als het over het Baskenland en Basken gaat duik je maar de diepte in, verdulleme. Ibon Ruiz heb je ook nog, die won dit jaar bijna een rit in de Itzulia maar doet niet mee aan de Vuelta, verhip. Ook Aberasturi en Lazkano zijn er niet bij, daar hebben hun ploegen niet goed over nagedacht. De laatste tijd zijn we enorm vaak in Gasteiz geweest en dat gaat in de toekomst niet minder worden. Zoals mensen horen te weten gaat de Tour de France van volgend jaar van start in het Baskenland. Een Grand Départ in le Pays Basque. Na een rit van Bilbao naar Bilbao gaat de volgende rit van start in Vitoria-Gasteiz, met een aankomst in San Sebastian. Moet ik volgend jaar dus weer een heel verhaal schrijven over deze stad, terwijl de Vuelta hier twee jaar geleden nog was en de Itzulia hier dit jaar ook nog eens van start ging. De Itzulia passeert hier sowieso jaarlijks, terwijl de Vuelta Gasteiz sinds de Baskische terugkeer in 2011 ook weer goed weet te vinden. In 2019 reed men bijvoorbeeld door de stad, terwijl er in 2015 nog een rit van start ging die naar Alto Campoo zou leiden, ver buiten het Baskenland. Die rit in 2020 eindigde overigens wel in het Baskenland. Kicken rit was dat, met een dubbele beklimming van de beeldschone Puerto Orduña en een aankomst in Villanueva de Valdegovia, waar de momenteel met een hersenschudding kampende Michael Woods helaas zou winnen voor Omar Fraile. In 2011, het magische jaar dat de Vuelta na een lange afwezigheid terugkeerde naar het Baskenland eindigde er een rit in Gasteiz, gewonnen door Daniele Bennati. Voor die lange pauze van meer dan 30 jaar kwam de stad veel vaker voorbij, zoals alle grote Baskische steden bijna jaarlijks figureerden in die tijd. Als ik alles moet opnoemen wat hier in de jaren '60 en '70 allemaal passeerde ben ik nog een jaar bezig, laten we simpel samenvatten dat menig grote naam hier ooit heeft gewonnen.
Ik heb al vaak geschreven over Vitoria-Gasteiz en daarom gun ik mezelf de vrijheid om het een en ander te kopiëren. Je schrijft dit niet allemaal voor de kat z'n kut natuurlijk, onzin om al dat prachtige proza zomaar bij het grof vuil te zetten. In 2020 had ik net een boekje gelezen dat zich afspeelde in de stad en dat leverde dit op: Wie op een spannende manier iets wil leren over Vitoria-Gasteiz doet er goed aan de boeken van Eva Garcia Saenz de Urturi te lezen. Zij werd geboren in de stad, maar verhuisde later naar Alicante. Uit een soort van heimwee of misschien wel weemoed besloot ze een drietal boeken te schrijven over haar geboortestad, een heuse trilogie. Die trilogie begint met De stilte van de witte stad, een boek dat omschreven zou kunnen worden als een toeristische thriller, wat sowieso een beetje het favoriete thema lijkt te zijn van de meeste Baskische schrijvers. Alle hoogtepunten van de stad komen voorbij, verweven met allerlei tradities en gebruiken, terwijl ondertussen de ene na de andere moord wordt gepleegd. Een aanrader, zonder meer. De andere twee boeken staan ook in de kast, maar moeten nog gelezen worden. Vast ook de moeite waard, twijfel ik geen moment aan. Dankzij het eerste boek ken ik toch maar mooi allerlei leuke barretjes en restaurantjes in de stad en weet ik precies welke plekjes ooit vereerd moeten worden met een bezoekje. Ik ben trouwens niet de enige met dat idee, sinds het boek is verschenen schijnen er veel meer toeristen naar de stad te komen. Eva bedankt. Het boek is een aanrader, de gelijknamige film dan weer totaal niet. El silencio de la ciudad blanca is te vinden op Netflix en het is denk ik met afstand de allerslechtste verfilming die ik ooit heb gezien. Razende apenaids van begin tot eind, werkelijk een belediging voor de auteur van het boek. Dit geheel terzijde natuurlijk. Het boek draait voor een groot deel rond het belangrijkste evenement van het jaar in Gasteiz, de feesten van de Witte Maagd. Op het plein van de Witte Maagd gaat men in augustus altijd los, erg gezellig. Goed verhaal van mezelf, wel. Inmiddels heb ik het tweede boek van de trilogie ook gelezen, maar het derde nog steeds niet. Het tweede boek is eveneens de moeite waard en je leert op dezelfde manier via een hoop spanning en sensatie het nodige over het Baskenland en dan met name de regio rond Vitoria-Gasteiz. Dit uiteraard ook weer volledig terzijde. Nog wat random dingen: Deportivo Alaves is de lokale voetbalclub, afgelopen seizoen gedegradeerd en nu actief op het tweede niveau. Toch jammer, in 2020 hadden we nog vijf Baskische clubs op het hoogste niveau, daar zijn er nu nog maar drie van over. #pray4eibar. Gasteiz is voorts een belangrijk industrieel centrum, tegelijkertijd schijnt het een van de hoogste levensstandaarden van Spanje te hebben. Dat kan te maken hebben met het feit dat het een enorm groene stad is, met talloze parkjes. Al is dat niet de enige interpratie die we aan het woord groen moeten hangen, zo won Gasteiz vorig jaar de Global Green City Award. Vooral omdat ze zich hier inzetten voor duurzaamheid. Nadat ze al eens European Green Capital waren weer een mooie titel erbij, de zaken gaan goed in Gasteiz. Cultureel gezien schijnen ze hier ook hun best te doen, er zijn talloze culturele centra en volgens Wiki kun je hier gratis een fiets huren en gratis naar de musea. Klinkt goed, het Casa del Cordón schijnt wel een aanrader te zijn bijvoorbeeld.
In de stad komen we maar liefst twee kathedralen tegen, aan een hadden ze niet genoeg. In het middeleeuwse centrum zijn de restanten van een oude ommuring te vinden, voor de mensen die wat moderner ingesteld zijn hebben ze hier dan weer allerlei fraaie murals, met zelfs een speciale route zodat je ze allemaal kunt zien. Ze zijn redelijk vooruitstrevend en innovatief in de stad, dat valt ook wel te merken aan de muziek die hier vandaan komt. Net wat minder traditioneel dan in de rest van het Baskenland. Zo dropte ik in 2020 de Baskische reggaeton van Kai Nakai, afkomstig uit Gasteiz. Blijkbaar heb ik daarmee mensen geïnspireerd, want Kai Nakai stond dit jaar op Eurosonic Noorderslag. Voor het eerst viel er iets van cultuur te bespeuren in Groningen, ik ben blij dat ik van de wereld een betere plaats kan maken. Dan waag ik nu een poging om een andere band uit Gasteiz op de kaart te zetten. Het gaat Izaki Gardenak worden, een band die al een jaar of tien meedraait. Hebben al heel wat fijne nummers afgeleverd, waar niemand ooit van zal horen, behalve ik dan. En jullie. Mazzelaars.
De renners gaan van start op de parkeerplaats van Mendizabala, een parkeerplaats in het zuiden van de stad die recent van nieuw asfalt is voorzien. Dat feit vieren ze met de start van een rit, je zou voor minder. Tijdens de neutralisatie rijden we dwars door Vitoria-Gasteiz, waarbij we onder meer het stadion van de lokale voetbalclub passeren, het Mendizorrotzako estadio van Deportivo Alaves. Na een tocht door de stad gaan we pas buiten Gasteiz echt van start, net voorbij Abetxuko, een dorpje gelegen aan de rand van de stad. Shout-out naar m'n boy Andoni Lopez de Abetxuko, die momenteel stagiair is bij Caja Rural en een keer derde werd in een sprint in de Ronde van Portugal, kopen die gozer. Tevens afkomstig uit Vitoria-Gasteiz, net als zovelen. Goed, zodra de rit officieel begint rijden we in de eerste vijf kilometer volledig rechtdoor over een vlakke en brede weg. Praktisch een snelweg, dwars door de hoogvlakte. Dit ongetwijfeld tot grote opluchting van alle renners, die hun leven op het spel gezet zagen worden in alle Nederlandse dorpjes. Toch verlaten we de snelweg na vijf kilometer voor een tocht door een aantal Baskische dorpjes, wat een spijtige zaak is voor Mikel Landa. Als we de doorgaande weg hadden gevolgd waren we een paar kilometer verderop uitgekomen in Murgia, waar hij vandaan komt. Maar goed, dit is om de hoek dus deze wegen zal hij ook wel kennen. Bij het verlaten van de doorgaande weg volgt er een versmalling, maar daarna is het weer een aantal kilometer vrij breed tot we na ongeveer 10 kilometer koers Gopegi bereiken. Een brede, licht bochtige weg die enig hoogteverschil kent, maar het is toch vooral een vrij vlakke aanloop. Er is een schrijfster uit Madrid met de naam Gopegui, in het Spaans voeg je altijd een nodeloze u toe aan de Baskische naam, maar verder denk ik niet dat er iets te vertellen valt over dit dorpje. In Gopegi komen we evenwel uit op de route van een Vueltarit van 2020, de vorige keer dat er een rit van start ging in Vitoria-Gasteiz. Tot aan het dorpje Landa, waar Landa niet vandaan komt, werken we een aantal kilometer hetzelfde parcours af, maar dan in tegengestelde richting. Voorbij Gopegi rijden de renners via Murua naar Etxaguen, over een brede weg die een paar kilometer vals plat omhoog zal lopen. Paar bochtjes, maar weinig obstakels, zeker vergeleken met wat de renners gewend zijn na een aantal Nederlandse dagen. Voorbij Etxaguen gaat het dan weer een aantal kilometer licht naar beneden, over een weg die wel een aantal serieuze bochten kent. Stelt niet heel veel voor, maar toch. Aan het eind van deze weg slaat men rechtsaf en dan rijdt men over een nog bredere weg naar Legutio, gelegen langs het stuwmeer van Urruanaga. Een aantal zo goed als rechte en vlakke kilometers, dit is niet het deel van het Baskenland waar je moet zijn voor al je spanning en sensatie. Maar goed, je kunt er dankzij het meer in ieder geval wel mooie plaatjes schieten.
Tegen de tijd dat de renners door Legutio fietsen hebben ze toch al snel 21 kilometer afgewerkt. Een paar kilometer na Legutio slaat men linksaf, waarna we weer wat kilometers rechtdoor mogen rijden over een brede weg. Na nog een bocht naar links rijdt men rechtdoor naar Landa, een dorpje van liefst 38 inwoners. Warempel een paar bochten in dit dorp, zelfs een heuse bocht van 180 graden. Voorbij restaurant Etxe Zuri, wat zoveel wil betekenen als wit huis, slaan we linksaf en dan rijden we naar het stuwmeer van Uribarri-Ganboa toe. We rijde onder meer langs het strand van Landa, een populaire recreatieplaats voor de locals. De renners merken daar weinig van, die fietsen de komende negen kilometer vooral rechtdoor over een brede weg. Het meer blijven we voorlopig volgen, maar door alle bomen hier valt dat niet op. Een zo goed als vlakke weg, gewoon rechtdoor zonder obstakels. Kunnen we in Nederland nog wat van leren, zullen de heren coureurs denken. Aan het eind van deze weg slaat men linksaf en dan rijdt het peloton even later door Ozeata, een dorpje waar niets over te vertellen valt. Geef me dan toch maar Bizkaia en Gipuzkoa, in Araba liggen de verhalen niet op straat. Kleine chicane in dit dorp en waarachtig een drempel, voor de Nederlandse vibes. Voorbij Ozeata volgen we negen kilometer dezelfde weg, niet de meest enerverende weg op aarde. Het gaat vooral rechtdoor en het is quasi vlak. Tussendoor passeren we een aantal kleine nederzettingen, zoals Larrea. Hier komen de voorouders van brokkenpiloot Koldo Fernandez de Larrea vandaan, vermoed ik zomaar. Deels rijdt men door het bos, maar we komen ook wat rurale stukjes Araba tegen. In het dorpje Narvaja liggen wat bochtjes, wat matiger asfalt en een leuk kerkje. Buiten dat, tja, verdacht weinig te melden. Ter hoogte van het dorpje Gordoa slaat men rechtsaf de volgende brede weg in. Deze licht glooiende weg is een kilometer of zes lang en brengt ons door een zo goed als leeg stukje Baskenland naar Agurain, dat die gekke Spanjaarden ook wel Salvatierra noemen. In Agurain hebben de renners 52 kilometer afgewerkt, hier gaat ook bijna de eerste echte klim van de dag beginnen. Eindelijk een plaats waar ik iets over kan vertellen. Agurain is namelijk de thuisbasis van de wielerfamilie Murguialday. Javier Murguialday was een profwielrenner in de jaren '80 en '90. Hij reed zes keer de Tour en zes keer de Vuelta. In 1992 beleefde hij zijn mooiste moment als wielrenner, hij won de tweede rit van die Tour vanuit de vlucht. In 1992 ging de Tour van start in San Sebastian, en de rit die hij won vertrok ook vanuit Donostia. Waar die rit eindigde, daar hebben we het niet over, maar een Bask won dus wel een rit met een vertrek in het Baskenland. In 1994 zou Murguialday zijn carrière afsluiten bij het net opgerichte Euskadi-Petronor, wat later Euskaltel-Euskadi zou worden. Javier is nog steeds actief in het wielrennen, hij is betrokken bij Caja Rural-Alea, de opleidingsploeg van Caja Rural. En laat nou net Jokin Murguialday een aantal jaar voor die ploeg gereden hebben, zijn zoon. Jokin is een groot talent en sinds vorig jaar prof bij Caja Rural, maar zoals je wel vaker ziet bij Caja Rural hebben de jongeren heel veel tijd nodig om door te breken, als het ze überhaupt lukt. Recentelijk boekte Jokin zijn beste resultaat, hij werd in de gevreesde Volta a Portugal 9e in het klassement en nam de witte trui van beste jongere mee naar huis. Kortom, Jokin Murguialday is een fenomeen en daar gaan we nog heel veel van horen. Geen grap. Hopelijk een nieuwe Baskische wonderklimmer, als het allemaal een beetje meezit. Er komt ook muziek uit Agurain, de populaire Baskische band Dupla is van hier. Maken atypische muziek, eigenlijk gooien ze gewoon alles door elkaar. Wat klassieke Baskische elementen, wat rap, urban, wat elektronisch geweld erbij, en soms rockt het zelfs. Dan zijn ze op hun best.
In Agurain komen de renners een aantal rotondes en bochten tegen, welkom in Arabrabant. Buiten het dorp vinden we de dolmen van Sorginetxe. Dit is een samentrekking van de Baskische woorden sorgina en etxe. Heks en huis, oftewel, volgens de Basken waren hunebedden heksenhuizen. De Basken en hun heksen, daar zou je een boek over kunnen schrijven, of een film over kunnen maken. Akelarre (Coven), aanrader. Enfin, voorbij Agurain komen we nog een rotonde tegen en dan rijden we bijna langs de dolmen af richting Opakua, het is nog een kilometer of drie behoorlijk recht, behoorlijk breed en vrij leeg. Het vlakke gaat er langzaam vanaf, het gaat al een tijdje vals plat omhoog vooraleer we Opakua bereiken. Klein detail tussendoor: als je in Agurain linksaf slaat fiets je richting Ibarguren, shout-out naar Taus. Eenmaal in Opakua begint de Puerto de Opakua officieel, de eerste échte klim van deze Vuelta. Het gaat de komende vijf kilometer aan 7% omhoog, toe maar. De weg omhoog blijft breed, maar de omgeving wordt wel wat leuker. Bosrijk, heel fijn. Flink wat bochten omhoog, en een paar stroken aan 10%. Valt niet direct op door die brede weg, maar meerdere bronnen maken duidelijk dat het toch echt zo is. Paar vlakkere stroken tussendoor ook, maar al bij al toch een interessante klim. Kilometer aan 8% net na Opakua en verder hangt het gemiddeld toch wel rond de 7%, op een kilometer aan 6% na. Na een paar haarspeldbochten aan het eind bereiken we na 62 kilometer de top van deze Puerto de Opakua, een klim van de tweede categorie. Komt niet ontzettend vaak voor in de koers, voor het laatst in de Itzulia van 2019, toen alleen wel van de andere kant. Finish lag toen bij het heiligdom van Estibaliz, waar Schachmann won. De andere kant van de klim is een stuk makkelijker, die rit van 2019 leert mij dat het de komende 5,3 kilometer aan 4,3% naar beneden zal gaan. Al begint die afdaling wel pas na een relatief vlak stuk van anderhalve kilometer. Licht glooiend, rechtdoor. Zodra de bochten in beeld verschijnen gaat het naar beneden, maar dan op een niet al te boeiende manier. Brede en goede weg, weinig steile passages omlaag, moet te doen zijn. Fietsen doen we door de Sierra de Entzia, er staan hier lekker veel bomen. Een vrij fraai en groen uitzicht tijdens deze afdaling, weinig mis mee. Een makkelijke en mooie afdaling, die bijna voorbij is als we een wildrooster passeren en daarna rechtsaf slaan richting Kontrasta. De renners rijden rechtdoor Kontrasta binnen, dat zo'n beetje ligt op de grens tussen Baskenland en Navarra. Flinke bocht in Kontrasta, daarna rijdt het peloton weer een paar kilometer rechtdoor verder over een zo goed als vlakke weg. Nouja, voor Baskische begrippen dan, vergeleken met de Nederlandse route is het hier gewoon heuvelachtig. Een kilometer of 10 over licht glooiende wegen, zonder veel opvallende obstakels in een groene omgeving. Af en toe rijden de renners door een dorpje, zoals Alda, veel meer gaan ze niet meemaken in deze vallei. Wel vrij open, maar wind doen we in het Baskenland niet aan. Na 75 kilometer komt men uit in Done Bikendi Harana, wat de Spanjaarden San Vicente de Arana noemen. Het Baskisch is een schitterende taal.
In Done Bikendi Harana komen de renners rond de fraaie kerk wat bochten tegen, waarna ze even later rechtsaf slaan. Ze bereiken nu een weg die veel meer bochten kent, deze weg volgen de renners een kilometer of vijf tot in Sabando. Het gaat wat op en af, door een agrarisch landschap. Door al die bochten moet er wat beter opgelet worden, maar gevaarlijk is het niet direct. Een klein afdalinkje in een bos met een paar scherpere bochten en een haarspeldbocht, dat wel, maar vrij snel wordt het weer recht en vlak, tot we na Sabando beginnen aan een nieuw klimmetje. In Sabando, waar een fraaie rotspartij te vinden valt, gaat er een klim van drie kilometer aan 5% beginnen. Niet enorm spannend, maar toch een leuk bultje tussendoor. De brede weg omhoog leidt vooral door een bos en piekt in de buurt van Areatza, waarna we beginnen aan een afdaling van ongeveer 4,5 kilometer aan 6% richting Maeztu. De weg is iets smaller geworden richting de top en kent omlaag een aantal bochten, waardoor het toch even opletten wordt. Ook niet het beste asfalt hier, maar lang duurt de bochtige fase niet. Na dik twee kilometer daler wordt het alweer wat rechter, waarna we ter hoogte van Leorza ineens door een fraaie kloof fietsen. De inwoners vinden het minder fraai trouwens, schijnt een gevaarlijke weg te zijn. Van Leorza rijden we naar Maeztu, die weg lijkt minder gevaarlijk. Eenmaal in Maeztu, waar we 88 kilometer hebben gereden, slaan we linksaf en bereiken we een veel bredere weg. Deze weg volgen we stiekem best lang, hij voert langs het stroompje Igoroin Erreka en de weg langs dit beekje is zo goed als vlak. Mooie uitzichten hier, koerstechnisch gezien is het dan weer minder interessant. Een kilometer of zeven gaat het vooral rechtdoor, is het vooral vlak en moeten we het hebben van de mooie plaatjes. We bereiken Antoñana, een oud dorpje dat ommuurd is. Tegenwoordig zitten er vooral huizen in die muur, lachen. In Antoñana slaat men rechtsaf en dan rijden we over een andere weg naar het volgende klimmetje toe, een ongecategoriseerde. Het is nog een kilometer of drie relatief vlak, licht glooiend, terwijl men door een groene omgeving fietst met een aantal mooie bergen op de achtergrond. Na een tijdje zien ze het dorpje Bujanda op de heuvel liggen, daarna gaat het drie kilometer aan 7% omhoog richting Durruma Kanpezu. Ook wel San Román de Campezo, maar Spaans erkennen we niet.
Best een leuk klimmetje. Een brede weg omhoog door het bos, met richting de top zelfs een paar haarspeldbochten. Het gaat lekker steil omhoog, al is het wel nog ver genoeg van de finish om er niets te laten gebeuren. Richting de top verlaten we het bos en komen we ineens in een open veld terecht, ze verbouwen hier in de buurt van Durruma Kanpezu vooral graan heb ik het idee. Na de klim is het een kilometer of twee zo goed als vlak in deze open ruimte, waarna er een kilometer of vijf heel voorzichtig gedaald gaat worden. Vals plat omlaag over een brede weg, deels door de bossen en deels door de open velden. In het begin eigenlijk amper bochten, tot we het dorpje Quintana bereiken. Haha, Quintana! Ter ere van Nairo gooien we allemaal wat tramadol in ons lijf en beweren we daarna bij hoog en bij laag dat we geen idee hebben wat tramadol überhaupt is. Nooit gezien. Als we dat spul gebruiken worden de bochten hier wel lastig, anders niet. Eén haarspeldbochtje, maar het mag allemaal geen naam hebben. Al snel wordt het ook weer wat rechter, en dan fietsen we over de brede weg naar Bernedo, een klein dorpje met 500 inwoners. Niet echt het meest dichtbevolkte deel van het land hier, maar wel bijna continu een mooi uitzicht hier. Groene heuvels, meer hebben we niet nodig. Van Bernedo, waar we even moeten opletten voor een paar drempels, gaat het rechtdoor verder naar de tussensprint van de dag, die na 118 zal volgen in het dorpje Lagran. De weg naar Lagran toe is licht glooiend, vlak voor de tussensprint loopt het wat vals plat omhoog. Lagran is een dorpje met 170 inwoners, naar verluidt het oudste dorpje van de regio. Niet vanwege de stichtingsdatum, nee, de gemiddelde leeftijd van de inwoners. Als je jonger bent dan 70 en hier woont val je uit de toon. Ook het Baskische platteland loopt leeg, doe je niets aan blijkbaar. Een boerenlandschap hier, met wat verder aan de linkerkant van de weg wat mooie heuvels. Die gaan we bijna vereren met een bezoekje, we bereiken immers bijna de finale van de rit. Nog een kleine 35 kilometer te gaan, spannend.
Voorbij het hoogbejaarde Lagran fietst het peloton verder naar Urizaharra, dat de Spanjolen ook wel Peñacerrada noemen. In een stuk van 12 kilometer na de tussensprint tot aan Urizaharra komen we twee klimmetjes en twee afdalinkjes tegen. Na de tussensprint, opletten voor de drempels, is het een kilometer vlak alvorens we beginnen aan een klimmetje van twee kilometer aan 6%. Ongecategoriseerd, maar toch de moeite waard. Al vindt climbfinder er wat anders van, maar goed, moten hunnie weten. Een brede weg omhoog in het bos, paar bochten erbij, maar je hebt amper in de gaten hoe lastig het is. Na dit klimmetje is het een kilometertje vlak, voor de renners beginnen aan een korte afdaling met een paar niet al te lastige bochten onderweg. Direct daarna gaat het opnieuw omhoog, maar dan wel op een minder spannende manier. Anderhalve kilometer aan 4% gemiddeld, daar gaat het niet gebeuren. Na dit tweede klimmetje volgt er een afdaling van drie kilometer richting Urizaharra, een afdaling vol bochten. Steil gaat het evenwel niet naar beneden en de weg is goed en breed, dus moeten we het eind van deze afdaling op een veilige manier kunnen bereiken. Eenmaal beneden gaat het anderhalve kilometer zo goed als rechtdoor over een vlakke weg tot in Urizaharra, waar ze beschikken over een kicken stadspoort.
Ze beschikken er ook over een bijzonder haakse bocht. Zodra de bebouwing in beeld komt slaan we scherp linksaf, een mooie terugdraaiende bocht waar het achterste deel van het peloton bijna volledig tot stilstand zal komen. Best vervelend, want een paar meter later begint de volgende klim al. Een officiële klim, zelfs. De coureurs beginnen aan de Puerto de Herrera, een klim van de derde categorie. Volgens de organisatie gaat het 7,3 kilometer aan 4,8% omhoog, de Altimetriasgoden zijn het daar wel ongeveer mee eens. De weg loopt een kilometer rechtdoor, terwijl het omhoog gaat aan 3,5%. Een makkelijke eerste kilometer, een opwarmer voor de steile kilometer die volgt zodra we de eerste bochten bereiken. Het gaat in de volgende kilometer aan 9,6% omhoog, met zelfs stroken tot 13%. Kijk, de rit begint ergens op te lijken. We rijden het bos in en daar is het lastig. In de derde kilometer van de klim blijft het lastig, het blijft ontzettend steil, er komt zelfs een strook aan 14% voorbij, maar omdat het in de kilometer ook even naar beneden gaat blijft het gemiddelde steken op ongeveer 6%. De vierde kilometer kent precies hetzelfde verhaal. Gemiddeld kom je weer op ongeveer 6% uit, maar er komen stroken voorbij boven de 10%, en dan vlakt het weer af. De Puerto de Herrera is bijzonder onregelmatig, welkom in het Baskenland. Kilometer vijf en zes zijn ook weer onregelmatig, maar dan zonder de steile stroken. Het gaat ook in deze kilometers wel een beetje omhoog, maar het gaat ook omlaag en dus komen we uit op een gemiddelde van 3% en daarna een gemiddelde van, jawel, 0%. Het venijn van deze onregelmatige Herrera zit vooral in het begin, maar in de zevende en laatste kilometer van de klim gaat het wel weer vrij stevig omhoog. Een gemiddelde van 6%, met richting de top een stuk aan 10%. Na een uitloper aan 5% bereiken we na 138 kilometer, op een kleine 15 kilometer van de finish, de top van de Puerto de Herrera. Op de top ligt een bonussprint te wachten op de renners. Dit experiment, totaal mislukt in de Tour en daar volledig terecht verdwenen, maakt nu blijkbaar onderdeel uit van de Vuelta. Gaat ook hier mislukken, maar de ASO blijft het krampachtig proberen. Op de top van de Herrera zien we twee borden staan. Een bordje Herrera, maar ook een bord dat ons welkom heet in de Rioja Alavesa. Mensen zullen wel bekend zijn met La Rioja en de gelijknamige wijn, maar je hebt ook een stukje Rioja dat in het Baskenland ligt, de Rioja Alavesa. De Rioja van Alava, dat ik altijd Araba noem omdat dat de Baskische naam is. Arabako Errioxa, zo noemen we dit gebied in het Baskisch. Een wijngebied, uiteraard. Een paar meter voorbij de top van de klim krijgen we het volgende uitzicht aangeboden, de moeite waard:
Ineens, aan de andere kant van de berg, ligt er zo'n uitzicht op de renners te wachten. Aan de ene kant van de berg was het alleen maar graan, aan de andere kant van de berg liggen daar de uitgestrekte wijngaarden van de Rioja Alavesa. Overal waar je kijkt, alleen maar wijnranken. We fietsen niet zonder reden over de Puerto de Herrera, de Rioja Alavesa moet op de kaart gezet worden. En de beste manier om dat te doen is het bedwingen van deze berg, want dan zie je op de top ineens dit uitzicht. De andere kant van de Herrera is eigenlijk veel lastiger, maar dan is er op de top geen mooi uitzicht. We kiezen de mindere kant, voor de mooie plaatjes. En nouja, daar kan ik eigenlijk wel mee leven. Vooral omdat het niet alleen mooi is op de top, nee, het blijft zo'n beetje de hele afdaling schitterend. Er gaat zeven kilometer gedaald worden richting het dorpje Leza en de eerste vijf kilometer gaat het bijzonder steil omlaag, vaak boven de 10%, met enkele haarspeldbochten erbij cadeau, maar steeds is er het betoverende landschap van de Rioja Alavesa. Broekje uit, flesje wijn op tafel. De afdaling is redelijk lastig, omdat je bijvoorbeeld afgeleid zou kunnen worden door het landschap, maar bovenal omdat het dus steil naar beneden gaat en er nogal wat bochten te vinden zijn. Een aantal haarspeldbochten dus ook, maar de weg is wel breed en behoorlijk goed. Er is overigens niet alleen zicht op de wijngaarden, zo nu en dan zie je ook het gebergte waar we zojuist overheen zijn gefietst, de rotsen hangen er lekker bij, zo tussen het groen door. Een verademing na die doodse dagen in Nederland, eindelijk wat natuurlijk schoon in beeld. Ondanks de bochten en het steile gedoe zou deze afdaling verder toch te doen moeten zijn, heel lang duurt dat steile gedoe ook niet. Tussen de eerste wijngaarden door fietsen we vervolgens vals plat omlaag verder richting Leza, het gaat een tijdje aan 4% omlaag. Stelt al helemaal niets meer voor, vooral omdat het voornamelijk rechtdoor gaat. Eenmaal in Leza komen de renners een paar bochtjes tegen, dat is nog wel even opletten, vervolgens is het een kleine drie kilometer zo goed als vlak en ook behoorlijk recht tot in het volgende dorpje, Navaridas. We zien hier wijnranken, en verder niet veel. We passeren de necropolis van Santa Eulalia, de begraafplaats van de oude nederzetting Santa Eulalia die ooit op deze plek heeft bestaan. De Rioja Alavesa is al lang bewoond, en ze verbouwen hier ook al heel lang wijn. Even verderop komen we uit in Navaridas en in dit dorpje slaan we linksaf, wat ik een bijzonder merkwaardige keuze vind. Althans, ik snap het deels. Door deze keuze nemen we de kortste weg naar finishplaats Laguardia, waardoor er niet zoveel kilometers zitten tussen de Puerto de Herrera en de finish, en waardoor we de steile strook aan het einde kunnen meepakken. Maar door deze bocht laten we wel Elciego links liggen, terwijl je daar moet passeren als je het toeristische verhaal compleet wil maken. In Elciego, Eltziego voor de Basken, liggen namelijk de wijngaarden van Marqués de Riscal, een van de bekendste wijnmakers van de Rioja Alavesa. Buiten het feit dat hun wijnen vrij bekend zijn staan ze vooral bekend om hun hotel, dat ontworpen is door Frank Gehry. Kenners weten dat dit ook de man is die het Guggenheim in Bilbao heeft ontworpen. Het hotel heeft wel wat weg van het Guggenheim. Wel een vrij prijzige aangelegenheid om hier een nachtje te vertoeven, blijkbaar betaal je er momenteel 484 euro per nacht voor. Maar dan heb je ook wat. Heerlijke wijn en een heerlijk uitzicht over de wijngaarden, terwijl Eltziego ook een best aangenaam dorpje is. Als de organisatie in gebreke blijft kunnen ze altijd nog op mij rekenen, geen probleem. Ik verwacht nu alleen wel een paar flessen wijn, kom maar door.
Volgens de top 50 lijst van World’s Best Vineyards is de beste wijngaard ter wereld ‘Zuccardi Valle de Uco’ in Mendoza in Argentinië. Als dat iets te ver reizen is voor jou als wijnkenner kun je ook dichter bij huis naar een van de beste wijngaarden gaan, in dit geval Spanje Baskenland. De ‘Bodegas de los Herederos del Marqués de Riscal’ in La Rioja Rioja Alavesa staat namelijk op de tweede plaats. Daarmee is ‘Marqués de Riscal’ ook meteen de beste Europese wijngaard van 2021 geworden. Een slordig stukje van spanjevandaag.nl, maar wat wil je ook met zo'n naam. Hoe dan ook, Eltziego bereiken we niet want we slaan in Navaridas linksaf. Een beetje een gekke bocht, beetje terugdraaiend, zodra we de Ermita De Santiago in beeld zien. Deze bocht ligt op 4,5 kilometer van het eind, we hebben de finish bijna bereikt. Na de bocht loopt de weg meteen omhoog, vooral als we door het centrumpje van Navaridas fietsen wordt het zelfs even vrij steil. We slaan in het dorp rechtsaf en rijden dan een paar meter door een smallere straat waar wat steentjes liggen, maar aan de rand van het dorp komen we weer op een geasfalteerde weg terecht. Deze weg gaat continu op en af tot aan de finish, terwijl we ook continu omgeven zijn door wijnranken. Druiven, overal druiven. Na een vlakker stukje loopt de weg op ongeveer drie kilometer van het eind een tijdje naar beneden, met zelfs een paar bochtjes onderweg. Dan gaat het vervolgens op 2,5 kilometer van de finish weer omhoog, een meter of 600 aan iets meer dan 3%. Daarna is het 400 meter zo goed als vlak, gaat het 500 meter vals plat omhoog en dan bereiken we, jawel, de slotkilometer. Ondanks de aanwezigheid van alle wijnranken is het hier behoorlijk open, dus eventuele tegenwind zou zo z'n rol kunnen spelen. Bij het ingaan van de slotkilometer zien we in de verte Laguardia liggen, boven op de heuvel. Daar moeten we naartoe. Het gaat één kilometer omhoog aan 8% gemiddeld, met een paar uitschieters richting 10%. Na de vals platte aanloop gaat het eerst een paar meter omhoog aan 7%, daarna gaan we via 8% naar die 10% toe. We rijden nog steeds over een relatief brede weg buiten het dorp, tussen de wijngaarden in. Na een bocht naar rechts wordt het nog wat steiler, de muur van Laguardia kruipt richting de 10%. Na een bocht naar links vlakt de weg even een paar meter af, we duiken dan met ongeveer 300 meter te gaan nog eens links het centrum van Laguardia in, waarna het meteen naar rechts gaat. De steiltegraad neemt hier ook weer toe, waarna we na een lopende bocht naar links bijna rechtdoor naar de finish rijden, gelegen langs, letterlijk, de muur van Laguardia. Visueel lijkt het in de laatste meters af te vlakken, terwijl we in de allerlaatste meters ook nog een keer flauwtjes naar rechts draaien. Best een hectische finale, waarbij positionering enorm van belang is. In de laatste 300 meter nog zoveel bochten, hier moet je niet te ver zitten bij het opdraaien. Verder een typische Vueltafinale, ze hebben dan toch hun muurtje weten te vinden.
Finishplaats van dienst is Laguardia, in het Baskisch Guardia genoemd. Tegenwoordig, althans. Een tijd lang heeft men Laguardia Biasteri genoemd, totdat men na onderzoek tot de conclusie kwam dat dit eigenlijk de Baskische naam is van een ander dorp, een stukje verderop. Laguardia moest op zoek naar een nieuwe Baskische naam, en dat werd Guardia. Daar hebben alle taalkundige instanties lang over nagedacht, vermoed ik zomaar. Laguardia staat bekend als de hoofdstad van de Rioja Alavesa, en als we kijken naar het aantal bodegas is dat niet eens onterecht. Bodegas Campillo, Bodegas Solar de Samaniego, Bodegas Luis Alegre, bodega dit en bodega dat. Ieder tweede huis in Laguardia is een bodega, overal kun je hier wijn drinken en naar goed Baskisch gebruik krijg je er dan ook nog een homp vlees bij cadeau. Die Basken weten wel wat lekker is, geloof mij maar. De meeste bodegas zijn niet ontzettend bekend in Nederland, maar er zijn er een paar uitzonderingen. Even verderop in Oion ligt Bodegas Faustino, die wijnen kom je in Nederland bij de gemiddelde slijter wel tegen. Eltziego, even verderop, heeft dus Marqués de Riscal en het hotel ontworpen door Frank Gehry. Ook die wijnen kun je vinden in Nederland, ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik nooit een flesje Marques de Riscal op de kop heb getikt bij de lokale Gall&Gall. Tussen alle onbekende bodegas door heeft Laguardia ook zijn eigen bekende bodega, een eindje buiten het dorp. Vooral bekend vanwege het gebouw, net als de slimmeriken van Marques de Riscal hebben ze bij Ysios een bekende architect aangetrokken om de boel op de kaart te zetten. Santiago Calatrava heeft een kicken gebouw laten ontwerpen, dat in de praktijk minder kicken blijkt te zijn. Het dak bleek continu te lekken, daardoor kreeg hij nog een schadeclaim van twee miljoen euro aan z'n broek, de beunhaas. Gelukkig ziet het er in ieder geval mooi uit. Of de wijnen van Ysios te zuipen zijn weet ik niet, maar een bezoekje aan de bodega lijkt afgaande op de beelden een bijzonder goed idee.
Laguardia is overigens een plaats met net iets minder dan 1500 inwoners. Vroeger woonden er 2500, maar ondanks alle bedrijvigheid van de wijnmakers loopt het hier toch leeg. Toerisme genoeg, werkgelegenheid genoeg, maar toch gaat het ook hier achteruit. Wellicht kan de Vuelta Laguardia nog wat meer op de kaart zetten. Lijkt mij een haalbaar doel, het is hier schitterend. De Ronde van Spanje was één keer eerder in Laguardia, dat was in 1967. Toen werd er een tijdrit van 44 kilometer verreden tussen Guardia en Gasteiz, gewonnen door niemand minder dan Raymond Poulidor. Poupou versloeg een lading Spanjolen en Basken, terwijl ONZE Jan Janssen op meer dan drie minuten zevende werd. Die zou uiteindelijk wel deze Vuelta winnen, waardoor hij tijdens de ploegenpresentatie weer als verwarde man op het podium verscheen. Meer dan 50 jaar later werken we dus weer een rit af tussen deze twee plaatsen, maar dan toch net anders. Tijdens de Itzulia Women van dit jaar reden we in een rit door Laguardia, terwijl de Itzulia Men van 2017 door Guardia trok op weg naar de finish in Eltziego. Veel meer koersgeschiedenis kent onze aankomstplaats niet, maar daar komt nu dus verandering in. We bevinden ons in een gebied dat al lang is bewoond, vlak buiten het dorp vinden we La Hoya, een belangrijke archeologische vindplaats. Hoyako Asentua, in het Baskisch. Leukste taal ooit. La Hoya was bewoond in de brons- en ijzertijd en aan de opgravingen valt blijkbaar af te leiden dat er in iedere periode steeds meer beschaving te vinden was. In de late ijzertijd woonden de keltiberiërs hier en vooral van hun bouwwerken kunnen we nog wat restanten vinden. Een paar stenen enzo, je kent het wel. Niet te veel, want de boel is blijkbaar in de derde eeuw voor onze telling gewelddadig verwoest. De lijken liggen er blijkbaar voor het oprapen. Enkele eeuwen later besloot men dan maar in Laguardia een nieuw dorp te bouwen, boven op de heuvel. De vindplaats van La Hoya speelt trouwens nog een rolletje in een van de boeken van Eva Garcia Saenz de Urturi, kicken joh. Het boek is te kopen in de boekhandel en La Hoya is te bezoeken. Museumpje erbij, niks mis mee. Ysios ligt om de hoek, dus na je culturele verplichtingen kun je het met een gerust hart op een zuipen zetten. Dolmen liggen hier eveneens om de hoek, voor nog meer historisch vermaak.
En dan hebben we Laguardia zelf nog, gelegen op de heuvel. Ommuurd, dankzij Sancho VII van Navarra, bijgenaamd de Sterke, de Voorzichtige en de Gepensioneerde. In ieder geval niet gepensioneerd toen hij deze muur liet bouwen. Nog steeds behoorlijk intact, ook nog steeds voorzien van vijf toegangspoorten. We finishen in de buurt van een van deze poorten, die de toegang verschaffen tot het schattige en pittoreske centrum van het dorp. Het middeleeuwse karakter van Laguardia is goed bewaard gebleven, het is nog lekker authentiek allemaal. Al kom je er dus wel veel restaurantjes en bodegas tegen, wat je in het Baskisch overigens een upategia noemt. Behoorlijk gericht op toeristen, maar vooruit, dat staan we dan maar toe. Een aantal van die bodegas beschikken ook over een sicke wijnkelder, beter gezegd wijngrot. Lekker die halve heuvel uitgehold en daar je vaten verstoppen, heel goed. Valt in sommige gevallen te bezoeken, Wikipedia besluit reclame te maken voor Eguren Ugarte, wat eigenlijk best een eind buiten Laguardia ligt. Maar ook wel weer een opvallend domein, met een iets goedkoper hotel. Volgens Wikipedia zijn verder de muur de moeite waard, de kerk van Santa Maria de los Reyes, een paar andere kerken en de Plaza Mayor. Hier vinden we het oude en nieuwe stadhuis, uiteraard is vooral de oude de moeite waard. In het geboortehuis van Félix María de Samaniego, een schrijver van fabeltjes, huist de lokale VVV. En dan hebben we nog Bodega El Fabulista, de volgende bodega waar Wikipedia reclame voor maakt. Wijngrot, hotel, tour. Krijg er dorst van. Basken zijn een vreemd slag volk. Als Bask is het verboden om niets te doen, je moet altijd een roeping kiezen. Sporter, bijvoorbeeld. Oscar de Marcos is geboren in Laguardia, een jongen die inmiddels al 100 jaar bij Athletic Bilbao voetbalt. Hij is ondertussen 33, maar niet weg te denken bij Athletic. Het begon voor hem allemaal in Laguardia, waarna hij via Alaves bij Bilbao belandde. Muziek maken is een andere favoriete bezigheid van de Basken, als je niet goed tegen een bal kunt trappen of hard kunt fietsen is het altijd nog een optie om een instrument te bespelen. Naar verluidt is de doedelzak het favoriete muziekinstrument van de mensen uit Guardia, oei. De dag van de doedelzakspeler schijnt zelfs een groot evenement te zijn hier. Jeetje. Van de middeleeuwe steden is dit volgens de ongetwijfeld geheel objectieve Baskische Wikipedia de stad die het beste de oude indeling en oude stadsplanning heeft behouden. Dit naast de teleurgestelde mededeling dat slechts 20% van de inwoners Baskisch spreekt. Araba is een regio waar de taal net wat minder leeft, vooral aan deze kant van de bergen. Alles in de buurt van de Ebro is gecorrumpeerd door die vervelende Romeinen, eikels. Maar, nouja, we houden er in ieder geval wijn aan over. Koop geen flessen Rioja meer, koop flessen Rioja Alavesa.
Officieel is het idee van deze rit dat de Rioja Alavesa in het zonnetje wordt gezet. We moeten nu allemaal massaal een kamer boeken in het hotel van Marques de Riscal voor 500 euro per nacht. Of gewoon op de bonnefooi naar Laguardia trekken en daar ergens in een van de tientallen bodega's onze kop eraf zuipen. Officieus is deze rit natuurlijk een ode aan de enige echte Iñigo San Millán. Doctor Iñigo, de man achter Tadej Pogacar, en ook zeker de man achter Juan Ayuso, is geboren in Vitoria-Gasteiz, daar waar deze rit van start gaat, en hij brengt ieder jaar enige tijd door in Laguardia. Hij woont al jaren in de Verenigde Staten, waar hij verbonden is aan de universiteit van Colorado. Daar doet hij vooral veel kankeronderzoek, en onderzoek naar kanker. Hij houdt zich ook bezig met diabetes, dus als Novo Nordisk ooit nog een nieuwe trainer nodig heeft weten ze wie ze moeten bellen. Deze charlatan, betrokken bij Saunier Duval en eigenlijk zo'n beetje iedere dubieuze ploeg die je kunt bedenken, is tegenwoordig actief bij UAE. Hij traint enkele renners, waaronder dus Pogacar en Ayuso. Hij zou nooit iets verkeerds doen, want daarmee zou hij zijn kankeronderzoek op het spel zetten en dat is veel meer waard dan het wielrennen, wielrennen is maar een hobby, leuk voor erbij. Als hij ook maar íets verdachts zou zien, zou hij meteen vertrekken. Aldus de man die na het demasque van Saunier Duval weer vrolijk samenwerkt met Matxin en Gianetti. Bij een ploeg waar onder meer Kristijan Durasek voor reed, die betrokken was bij Aderlass. Tja, Iñigo, jij had al lang opgerot moeten zijn uit onze mooie sport. Wel mooi dat hij in de Tour het deksel op de neus kreeg, na zijn blaaskaakgedrag een jaar eerder. In 2021 was hij nog van mening dat alle andere trainers er geen reet van begrepen, alles verkeerd aanpakten en dat Pogacar de overwinning cadeau kreeg. Pakte dit jaar net iets anders uit, jammer Iñigo. Maar goed, deze bald fraud is dus jaarlijks te vinden in Laguardia, omdat het huis van zijn grootouders hier staat. Hij viert zijn vakanties in Laguardia en dan mag hij ook graag meedoen aan een hobby die ik nooit zal begrijpen, stierenrennen. Mijn stiekeme wens is dat hij ooit ook op deze manier opgejaagd zal worden door de autoriteiten.
My absolute favorite sport! Such adrenaline rush! In Laguardia! Doctor Iñigo is een kermisklant, een charlatan, een patjepeeër, een troglodiet, een turbotokkie, een boomschorslikker en een sukkel. In zijn geboorteplaats Vitoria-Gasteiz zal het vandaag overdag 31 graden zijn, ook in het Baskenland kun je tegenwoordig zomaar tegen een hittegolf aanlopen. Eigenlijk geen kans op regen en een beetje wind uit het noorden. Wordt pas tegen de avond wat sterker, daar schieten we dus niets mee op. In Laguardia ongeveer hetzelfde verhaal, al zou het daar zelfs 32 graden moeten worden. Minder wind ook, dus vooral een broeierige dag met een hete finale. Het is een korte rit, dus beginnen we pas om 13:40. Na een neutralisatie van om precies te zijn 13 minuten gaat men om 13:53 echt van start. We hebben Nederland verlaten, dus de NOS heeft zoiets van haha doei. De Belg heeft zoiets van, nouja, als we om 15:50 beginnen zijn we vast vroeg zat. Eurosport is de HOME OF CYCLING en dus is Eurosport 1 er om 14:30 bij, net als de PLAYER. Missen we gewoon 30 kilometer aan Baskisch genot, ik vind het een schande. De aankomst wordt verwacht tussen 17:20 en 17:41. Tegen die tijd doen we er goed aan de muziek van En Tol Sarmiento op te zetten, want die band komt hier uit de buurt. Wereldberoemd geworden in het wielrennen dankzij de vertolking van Joseba Beloki, Pello Bilbao en Ion en Gorka Izagirre van hun nummer Aukera Berriak. Al zullen veel mensen niet weten dat dit een nummer is van En Tol Sarmiento, ook wel bekend als E.T.S. Deze band komt uit Iekora, Araba, en die plaats ligt op 20 minuten rijden van Laguardia. Dat ze locals zijn blijkt wel uit de videoclip van het nummer Zure Mundua, onze wereld, want de beelden in de clip zijn geschoten in Laguardia. Genot, derhalve. Stukje ska.
Dit is de eerste rit die lastig te voorspellen is. Het zal van Jumbo afhangen, of zij voor de vierde rit op rij iemand anders in het rood willen hebben. Kan ook best zijn dat ze de trui cadeau willen doen aan een andere ploeg, in dat geval maakt de vlucht een behoorlijk grote kans. Ik denk dat er alvast acht mannetjes in het oranje flink staan te trappelen, de Basken en niet-Basken van Euskaltel willen zich graag laten zien in het Baskenland. Redenen om te controleren: het is een korte rit, die niet buitensporig lastig is, en deze finale ligt een fitte Roglic. Kans op een ritzege en kans op tijdwinst, zou dom zijn om dat te laten liggen. Maarja, misschien is ie nog niet helemaal 100% en willen ze hem nog even in zijn kooi houden, waarbij het helpt als een andere ploeg het rood heeft. Alleen zijn er natuurlijk wel meer ploegen aanwezig, een Quick Step zou hier ook iets kunnen uitrichten met Alaphilippe, een Ineos kan kijken naar Hayter, dat soort dingen. Aangezien het een rit van 150 kilometer is ga ik er toch maar gewoon vanuit dat er controle zal zijn en dat we gaan kijken naar een sprint heuvelop. Een Murito, soort van, dat verdient een sprint der stervende grootheden. De vluchters proberen het later nog maar eens.
1. Roglic. Gewoon. Wel of geen blessure, Roglic in de Vuelta is altijd een verhaal apart.
2. Hayter. Ik neem aan dat ze hem hebben meegenomen voor dit soort etappes. Tijd om eens iets te laten zien op het allerhoogste niveau.
3. Alaphilippe. Moet van Lefevere ook wat laten zien buiten het WK om, nou, dan is dit wel een ideale gelegenheid. Het is de vraag in hoeverre hij in topvorm is, waarschijnlijk verre van 100%, maar een Alaphilippe op halve kracht moet toch ook een halfje krijgen van deze aankomst.
4. Higuita. Recent nog gewonnen op zo'n soort aankomst in Polen, nou, dan schrijf ik hem ook maar op voor deze rit.
5. Valverde. Moet tijdens zijn laatste grote ronde ook nog een keer positief in beeld komen, niet alleen als brommende opa. Dan lijkt deze rit mij wel een uitgelezen mogelijkheid, ook al heeft het er alle schijn van dat zijn explosiviteit tegenwoordig is verdwenen. Maar goed, we kijken het nog even aan en waarschijnlijk schrijven we hem na deze rit definitief af.
[ Bericht 1% gewijzigd door Rellende_Rotscholier op 23-08-2022 13:14:26 ]
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Met die stijgingspercentages op het einde kan Roglic dit gewoon winnen
Gaat voor de BHFH-award 2005!
Humanitas est in bestias bonitas.
I am the hole I can't get out of.
Humanitas est in bestias bonitas.
I am the hole I can't get out of.
Zo eindelijk een tv in mijn werkkamer geïnstalleerd, dus kan genieten van Baskische plaatjes.
Wind extinguishes a candle and energizes fire
Zowel Roglic als Alaphilippe toch met een vraagteken. Zeker Lollerflip toch ook zwak in de ploegentijdrit.
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
Nee, dit is echt, rechtstreeks van zijn Twitter. Er is ook nog een tweede foto.quote:Op dinsdag 23 augustus 2022 08:01 schreef Dale__Cooper het volgende:
Dat is geen photoshop van Inigo?
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Verwacht Roglic vandaag wel goed. Als je zag wat hij half dood nog kon in de Tour, moet zo'n rit als vandaag ook nog wel kunnen. Bij hem twijfel ik meer over de echt zware bergritten en of hij daar de conditie al voor heeft. Alaphilippe dan een groter vraagteken inderdaad, maar die is sowieso zo wisselvallig als wat en kan er best vandaag weer staan. En als er 1 rit geschikt is voor hem..quote:
Zowel Roglic als Alaphilippe toch met een vraagteken. Zeker Lollerflip toch ook zwak in de ploegentijdrit.
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
En Tol Sarmiento, de band die het origineel heeft geschreven, komt uit Iekora, op een minuut of 20 rijden van Laguardia. Deze muziek uit Araba is dus zeker een goede toevoeging aan het topic.quote:
Even posten hoor als je Baskische muziek post
De videoclip van dit nummer is zelfs opgenomen in Laguardia, kan bijna niet beter.
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Kans lijkt mij een stuk groter dat de vluchtersgroep het gaat halen dan de favorieten voor de dagzege. De leiderstrui afstaan lijkt mij voor Roglic wat voordeliger dan eventueel die tien seconden boni zeker met de ritten die nog komen de komende dagen.
Misschien vinden ze het bij Jumbo wel leuk als Sam Oomen morgen in het rood rijdtquote:
Kans lijkt mij een stuk groter dat de vluchtersgroep het gaat halen dan de favorieten voor de dagzege. De leiderstrui afstaan lijkt mij voor Roglic wat voordeliger dan eventueel die tien seconden boni zeker met de ritten die nog komen de komende dagen.
Dan moet het wel echt perfect samenvallen voor Sam.quote:
[..]
Misschien vinden ze het bij Jumbo wel leuk als Sam Oomen morgen in het rood rijdt
En denk dat Jumbo het inderdaad niet zo'n probleem vindt als een vluchtgroep vooruit blijft en iemand anders de leiderstrui overneemt (zo hebben ze dat wel vaker gedaan in de Vuelta en Giro), maar mogelijk dat andere ploegen een kans zien op de ritzege en gaan achtervolgen.
Ik denk dat er wel 2 of 3 ploegen zijn die voor de rit willen gaan.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Vooral met die coronabesmetting is Alaphillipe echt een vraagteken. Hij won meteen op muur van Hoei en moest dan opgeven, sindsdien is hij echt niet OK.quote:
[..]
Verwacht Roglic vandaag wel goed. Als je zag wat hij half dood nog kon in de Tour, moet zo'n rit als vandaag ook nog wel kunnen. Bij hem twijfel ik meer over de echt zware bergritten en of hij daar de conditie al voor heeft. Alaphilippe dan een groter vraagteken inderdaad, maar die is sowieso zo wisselvallig als wat en kan er best vandaag weer staan. En als er 1 rit geschikt is voor hem..
Ik zie eigenlijk geen enkele ploeg die voor de rit wil gaan. Voor de Vuelta had ik gedacht eventueel Bora, maar met twee ritzeges op zak zullen ze het ook wel even prima vinden.quote:
Ik denk dat er wel 2 of 3 ploegen zijn die voor de rit willen gaan.
QS als Alaphilippe goed is. Ineos en Bora wel twijfelgevallen ja. UAE verwacht ik niet.quote:
[..]
Ik zie eigenlijk geen enkele ploeg die voor de rit wil gaan. Voor de Vuelta had ik gedacht eventueel Bora, maar met twee ritzeges op zak zullen ze het ook wel even prima vinden.
AG2R zal het wellicht ook wel willen proberen. Al is het misschien net iets te moeilijk voor Vendrame.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Bedankt Svenquote:
Met die stijgingspercentages op het einde kan Roglic dit gewoon winnen
Kopgroep met o.a. Lutsenko, benieuwd of Jumbo het aandurft om hem de trui te geven. En als dat zo is, of mogelijk andere ploegen dat wel te gevaarlijk vinden
Ze zijn nog niet weg, ik vermoed dat het nog wel even gaat duren voordat de strijd gestreden isquote:
Kopgroep met o.a. Lutsenko, benieuwd of Jumbo het aandurft om hem de trui te geven. En als dat zo is, of mogelijk andere ploegen dat wel te gevaarlijk vinden
|
|
