Ik kijk soms ook met een soort spijt terug. Dat ik destijds niet meer bewust was van de zorgeloze/jeugdige tijd en zo bezig was met later.quote:Op zondag 17 juli 2022 10:47 schreef PietjePuk2000 het volgende:
Ik denk dat je die melancholie niet te veel moet voeden. Herken ergens wel wat je zegt, dat je het idee hebt dat je vroeger alles puurder en intenser beleefde dan nu. Zo'n ongemakkelijk gevoel. Ik kan ook niet makkelijk naar oude foto's kijken zonder dat dit gevoel mij bekruipt.
Dus de oplossing is: Minder mee bezig zijn. Het is denk ik een soort verslaving van je. Minder het opzoeken, stoppen met die foto's, stoppen met oude plekken bezoeken. Dat levert je niets op.
Ik kijk soms ook met een soort spijt terug. Dat ik destijds niet meer bewust was van de zorgeloze/jeugdige tijd en zo bezig was met later.quote:Op zondag 17 juli 2022 10:47 schreef PietjePuk2000 het volgende:
Ik denk dat je die melancholie niet te veel moet voeden. Herken ergens wel wat je zegt, dat je het idee hebt dat je vroeger alles puurder en intenser beleefde dan nu. Zo'n ongemakkelijk gevoel. Ik kan ook niet makkelijk naar oude foto's kijken zonder dat dit gevoel mij bekruipt.
Dus de oplossing is: Minder mee bezig zijn. Het is denk ik een soort verslaving van je. Minder het opzoeken, stoppen met die foto's, stoppen met oude plekken bezoeken. Dat levert je niets op.
Ja en nee. Ik ben heel bang vriendin of ouders kwijt te raken. Realisatie dat je fysiek de komende jaren alleen maar gaat in leveren. Maar aan de andere kant heb ik ook zo'n "Is dit het nu?" gevoel. Jarenlang, wat deccenia lang, gedaan wat school en ouders zeiden... nu heb ik het allemaal en voel ik me best leeg. Wat nu de komende 40-50 jaar?quote:Op zondag 17 juli 2022 10:49 schreef Golf8 het volgende:
is het misschien ook de angst om het “perfecte “ van nu leventje kwijt te raken..? ..
Zit zeker een stuk van waarheid in. Ik zit momenteel ook thuis met een burn out. Kom tot de realisatie dat wat ik doe, al betaald het veel, weinig voldoening brengt. Het voelt een beetje onwerkelijk... Wat gaat me het geluk brengen is een grote vraag.quote:Op zondag 17 juli 2022 10:47 schreef Mike-The-Situation het volgende:
Je leert dat de leegte van materie niet zaligmakend is, gefeliciteerd. Ga nu ontdekken waar je echt gelukkig van wordt en probeer dat zoveel mogelijk na te jagen!
Weet je, ik werk al tientallen jaren met cliënten in leeftijd van zo'n 18 tot 30 jaar. De begeleiding richt zich op het existentiële vraagstuk 'wat wil ik met mijn leven'. Één van de makkelijkste vragen en tegelijkertijd ook de moeilijkste vraag. Het is immers een illusie dat je simpelweg kunt volgen waar je gelukkig van wordt omdat je altijd begrenst wordt door allerlei factoren. Denk aan een dertiger die profvoetballer wil worden of iemand met een beperkter intellect en de ambitie om dokter te worden.quote:Op zondag 17 juli 2022 11:00 schreef Donnie-Brasco het volgende:
[..]
Zit zeker een stuk van waarheid in. Ik zit momenteel ook thuis met een burn out. Kom tot de realisatie dat wat ik doe, al betaald het veel, weinig voldoening brengt. Het voelt een beetje onwerkelijk... Wat gaat me het geluk brengen is een grote vraag.
Ik heb nooit in een ziekenhuis gelegen. En het zal in het echt vast onwijs klote zijn. Maar soms verlang ik er wel naar. Het lijkt zo rustig, beetje suffen in bed. Wat TV kijken. En een beetje uit het raam kijken. (het zieken huis waar mijn oma lag had echt heel mooi uitzicht. ) Geen verantwoordelijkheden, geen werk, geen verplichtingen geen zorgen.quote:Op zondag 17 juli 2022 10:53 schreef hoechst het volgende:
ik denk dat dat heel normaal is hoor.
zelfde leeftijd en ik kijk zelfs met zoete gevoelens terug naar mijn ziekenhuis periodes.
Je krijgt al snel heimwee naar je eigen bed en wil al je verantwoordelijkheden en verplichtingen terug als die ziekte nu maar weg is.quote:Op zondag 17 juli 2022 12:24 schreef borbit het volgende:
[..]
Ik heb nooit in een ziekenhuis gelegen. En het zal in het echt vast onwijs klote zijn. Maar soms verlang ik er wel naar. Het lijkt zo rustig, beetje suffen in bed. Wat TV kijken. En een beetje uit het raam kijken. (het zieken huis waar mijn oma lag had echt heel mooi uitzicht. ) Geen verantwoordelijkheden, geen werk, geen verplichtingen geen zorgen.
Slapen gaat op zich redelijk. Maar dat komt, omdat ik een historie heb van paniekaanvallen. Kreeg het nu ook weer, dus dokter heeft een slaapmiddel voorgeschreven. Maar kan wel liggen piekeren in bed.quote:
Je zorgen van toen staan in het niet met dat van nu (denk je). Ik merk het ook gewoon met mijn vriendengroep van al bijna 20 jaar.quote:Op zondag 17 juli 2022 11:29 schreef RedFever007 het volgende:
@:telefono daar zit denk ik een grote kern van waarheid in. Tevens natuurlijk als je 30(+) bent dan wordt van je verwacht dat je fulltime werkt om belasting af te kunnen dragen, dat je vrienden dat ook doen en allicht kinderen die aandacht nodig hebben. Tot je 20, 25e kun je redelijk zorgeloos leven. Je moeder kookt, je vader werkt, jijzelf hebt misschien een leuke bijbaan en ieder weekend iets leuks te doen met vrienden.
Naarmate je ouder wordt, wordt dat zorgeloze leventje steeds meer een vage herinnering en krijg je melancholische gevoelens. Heb dat zelf ook hoor. Net als TS ook spijt dat ik bepaalde dingen toen niet deed of durfde of wilde.
Je hebt zo'n afbeelding van jeugd, volwassenen en oud gerelateerd aan geld en tijd beschikbaar. Treffend!
De goeie ouwe tijd komt nooit meer terug, feitelijk is uiteindelijk wachten op de verlossing wanneer Magere Hein voor je deur staat.
Die profvoetballer opmerking is wel herkenbaar. Niet dat ik nou een goede voetballer was, maar keek altijd naar de Eredivisie met een soort van droom dat ik er ooit nog zou tussen mogen lopen. Vervolgens was er een tijd dat de profvoetvallers een beetje jouw leeftijd waren.quote:Op zondag 17 juli 2022 11:31 schreef Mike-The-Situation het volgende:
[..]
Weet je, ik werk al tientallen jaren met cliënten in leeftijd van zo'n 18 tot 30 jaar. De begeleiding richt zich op het existentiële vraagstuk 'wat wil ik met mijn leven'. Één van de makkelijkste vragen en tegelijkertijd ook de moeilijkste vraag. Het is immers een illusie dat je simpelweg kunt volgen waar je gelukkig van wordt omdat je altijd begrenst wordt door allerlei factoren. Denk aan een dertiger die profvoetballer wil worden of iemand met een beperkter intellect en de ambitie om dokter te worden.
Mijn idee hierover is dat geluk weliswaar soms niet volledig te benaderen valt maar dat het verstandig is om het wel zoveel mogelijk te benaderen. Had je als kind al de droom om profvoetballer te worden maar had je te weinig talent/geluk of whatever? Ga dan werken met profvoetballers, wordt coach, fysiotherapeut, ondersteuner van profvoetballer of wat dan ook. Volg de passie zo dicht mogelijk op en benader het realistisch.
Ging jouw kinderhart vroeger sneller kloppen van tekenen? Zo ja, waarom zou je dat niet weer gaan oppakken? Wellicht kun je geen fulltime artiest worden maar kun je kijken hoe je dit alsnog in jouw leven kunt implementeren. Denk aan creatief therapeut, begeleider op een dagbesteding, docent. Nogmaals, de kunst is om altijd te kijken naar de mogelijkheden die aansluiten bij de passie.
Verder gaat geluksgevoel gepaard met een bepaalde mate van rust. Hierbij hoort ook acceptatie, bijvoorbeeld de acceptatie van vergankelijkheid van al het grondstoffelijke. Accepteer je dit dan zul je accepteren en begrijpen dat geluksgevoel niet onze 'high' is die wij soms ervaren maar veel meer de absentie van stress en de rust die dit brengt. Ik wens je sterkte in deze zoektocht.
The office Ik herinner me deze quote van Andy nog wel. Inderdaad heel passend.quote:Op zondag 17 juli 2022 12:00 schreef Thaddeus het volgende:
Ik herken de OP wel, zelf ook vaak een nostalgisch gevoel als ik aan mijn jeugd denk. Doet mij altijd een beetje denken aan een quote van The Office:
https://c.tenor.com/3CNplP_fIp4AAAAd/andy-bernard-the-office.gif
Ik hoor regelmatig dat mensen in de 30 eindelijk echt konden gaan genieten van het leven. Ik merk dat ik er (voor nu) hetzelfde in sta als jij. De confrontatie dat je niet meer die jonge god van 24 bent doet pijn. Qua sporten heb je niet meer de capaciteit die je pakweg 5-10 jaar geleden had. Je krijgt vanuit het niets pijntjes. Je uiterlijk is niet meer wat het geweest is. En dan de realisatie dat het allemaal alleen maar verder achteruit zal gaan... Ik wordt er niet vrolijk van. Ik probeer het los te laten, maar het is lastig.quote:Op zondag 17 juli 2022 13:38 schreef matigeuser het volgende:
Heel herkenbaar. Ik heb ook regelmatig zulke fases. De kindertijd + puberteit hadden een bepaalde soort 'magie' die er nu niet meer is (nu = halverwege de 30).
Volgens mij heeft dat letterlijk met je hersengolven te maken. Als kind zit je letterlijk in een andere frequentie. Je fantasie wordt veel meer gebruikt. Je rationele denkvermogen veel minder.
Als je ouder wordt dan verandert dat.
Enfin, het ergste is nog wel dat het nostalgie opsnuiven ook steeds moeilijker wordt. De herinneringen worden steeds vager. Behalve dan de herinneringen die je het vaakst hebt opgehaald. En die worden dan waarschijnlijk steeds onrealistischer. En de muziek / games / films die je 'herkijkt' hebben ook niet meer dezelfde waarde. Vooral als je ze vaker kijkt / beluistert. Dan gaat ook het randje nostalgie daar vanaf.
Dus de magische tijd uit je leven, ofwel 'The Goold Old Days' worden steeds ongrijpbaarder. Echt zonde.
Ouder worden is gewoon kut. Je lichaam takelt af. In het begin nog langzaam, maar steeds sneller met steeds meer fysieke klachten en grotere kans op grote medische problemen. Je herinneringen aan vroeger worden steeds vager. Er steeds minder om naar uit te kijken, maar terug kijken steeds moeilijker. En het heden wordt saaier en leger.
En dat voelen mensen rond hun 30-35e maar al te goed. Alsof het 'nu of nooit' is. De komende jaren kan het nog wel leuk zijn, maar daarna gaat het al snel bergafwaarts. Het zwaard van Damacles hangt boven je. Ik denk dat het een normaal verschijnsel is dat mensen van onze leeftijd automatisch veel naar het verleden of de toekomst gaan kijken.
Mensen van 50+ leven meestal meer 'in het moment' heb ik het idee. Genieten van dag tot dag. Ze hebben al genoeg drama gezien en meegemaakt. Het is vaak te laat voor nieuwe grote dromen. En the good old days zijn te ver weg. Dus die maken er wat van, zo lang het nog kan. Dat is denk ik de volgende stap.
Ja ik heb precies hetzelfde. Ik ben wat dat betreft wellicht 'te realistisch' en heb teveel 'rode pillen' genomen of zo. Ik kan het ouder worden niet romantiseren.quote:Op zondag 17 juli 2022 13:49 schreef Donnie-Brasco het volgende:
[..]
Ik hoor regelmatig dat mensen in de 30 eindelijk echt konden gaan genieten van het leven. Ik merk dat ik er (voor nu) hetzelfde in sta als jij. De confrontatie dat je niet meer die jonge god van 24 bent doet pijn. Qua sporten heb je niet meer de capaciteit die je pakweg 5-10 jaar geleden had. Je krijgt vanuit het niets pijntjes. Je uiterlijk is niet meer wat het geweest is. En dan de realisatie dat het allemaal alleen maar verder achteruit zal gaan... Ik wordt er niet vrolijk van. Ik probeer het los te laten, maar het is lastig.
Heb je veel vertrouwen en plannen in de toekomst? Of sta je stil? Dat zou misschien een reden kunnen zijn waarom je naar t verleden verlangd. Soort quarter/midlife crisis?quote:Op zondag 17 juli 2022 10:28 schreef Donnie-Brasco het volgende:
Goedemorgen mede-zolderkamerhelden.
Zoals TT al aangeeft heb ik de laatste tijd echt "heimwee' naar de monenten van vroeger toen ik een kind was of student.
Sidenote dat ik vorig jaar 30 ben geworden, dus wellicht dat dat al de grootste verklaring is. Anyway, ik kijk echt met pijn in mijn buik en verlangen terug naar de afgelopen 25 jaar. Wat op zich vreemd is want het is niet altijd even makkelijk geweest (wellicht herkennen sommige mij nog, naar was vaste klant in het Depressie en Angst topic in '14-'16).
Momenteel is mijn leven zo goed als "perfect" volgens de normen van de maatschappij. Leuke vriendin waar ik mee samen woon, hondje erbij. Beiden goede baan, financieel geen zorgen. Leuke familie en vrienden waar ik veel steun kan zoeken.
Toch kan ik er niet van genieten. Ik denk terug aan tijden op de basisschool, de middelbare school, universiteit. De tijd dat ik bij mijn ouders woonde, de schoolvakanties. Maar bijvoorbeeld ook naar de tijd dat ik samen met m'n vriendin net afgestudeerd was en we opzoek waren naar een woonruimte. Ik loop rond met een soort nostalgisch gevoel.
Het uit zich in terug kijken van oude foto's, terug kijken van Disney films, het langs fietsen van oude plekken die vroeger iets betekende, maar nu niet meer (studentenhuis, bijbaantje, universiteit)
Mensen die dit herkennen en wellicht tips hoe dit te doorbreken. Ik leef heel erg in het verleden, alsof een goede vriend is overleden, maar waar ik geen afscheid van wil/kan nemen.
|
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |