[Etappe 7] Tomblaine - La Super Planche dBF #3 Omhoog brommeren

Etappe 7: Tomblaine - La Super Planche des Belles Filles, 176,3 km

En wat heeft van Aert nu weer bereikt? Toch wel mijn eerste reactie na de rit van gisteren. Van Aert was wederom belachelijk sterk en hij reed op een bijzonder vermakelijke manier, maar wat was het praktisch nut? De eerste pakweg 100 kilometer van de rit zagen we hem continu in de aanval gaan, soms zelfs achter zijn eigen ploeggenoten aan. Slag om slinger werd er gedemarreerd, maar geen enkel groepje reed echt weg. Cort probeerde het nog een keer en even later leek er een groepje van tien weg te rijden, maar mede dankzij de inspanningen van Van Aert werd het gat op de groep met daarin onder meer Laporte toch weer gedicht. Daarna gebeurde er nog vanalles, we zagen ook een paar keer Pogacar meeschuiven. Vingegaard was een keer van de partij en ga zo maar door. Jumbo probeerde een aantal dingen, maar Pogacar was steeds alert en zat continu mee. Die laat niet met zich sollen en heeft de benen om de Tour te winnen op een eenwieler. Na veel gedoe reden er uiteindelijk slechts drie renners weg. Van Aert in zijn gele trui, Simmons en Fuglsang. Een sterk drietal, maar tijdens zo'n rit is drie renners niet genoeg. Op dat moment had Van Aert gewoon moeten stoppen, maar hij reed door. Voor wie, voor wat? Om UAE onder druk te zetten, is een mogelijke uitleg. Klopte deels ook nog wel, aangezien een paar knechten van Pogacar ergens achterin de mongolenwaaier hingen. Maar Pogacar heeft helemaal geen knechten nodig, hij regelt alles zelf. En voor Van Aert zelf hoeft hij niet bang te zijn. Voor Fuglsang niet direct, al moet je hem ook geen uur voorsprong geven. Dus werd er wel gecontroleerd, waardoor de voorsprong nooit heel groot werd. Nadat een paar andere ploegen ook een mannetje besloten bij te steken liep de voorsprong terug en dat was na een tijd het signaal voor Fuglsang om te stoppen. Hij ging pissen en sloot daarna weer aan in het peloton. Dus moest Van Aert verder met Simmons. Met z'n tweeën hadden ze helemaal geen kans meer, maar ze gingen toch door. Van Aert wilde graag de gele trui eren en dat valt te prijzen, maar intern bij Jumbo hadden ze hem toch echt tot de orde moeten roepen. Een ritzege is leuk en de groene trui ook, maar als je ergens nog de illusie hebt dat je de Tour kunt winnen kun je de benen van Wout op een betere manier inzetten. Dit was een leuke onderneming, maar ook een totaal nutteloze verspilling van krachten. Achteraf is mooi wonen zeggen ze dan, maar dit had zelfs Frans Maassen kunnen bedenken, met z'n karnemelkhoofd.

Na een tijd kon Simmons niet meer volgen en ging Van Aert alleen verder, maar hij werd ruim op tijd ingerekend. Daarna begon de finale met twee lastige klimmetjes aan het eind. Op het voorlaatste klimmetje, het muurtje, ging Alexis Vuillermoz of all Pokémon in de aanval. Die zou je kunnen laten rijden, maar niet als je Pogacar heet. Hup, gewoon zelf alles regelen. Ergens in deze omgeving was Vlasov ook nog eens op z'n bek gegaan, dit is op allerlei manieren een herhaling van de Tour van 2014. Voodoomaster Nibali heeft zijn skills aan Pogacar gegeven, het gaat nergens over. Op de laatste klim werd Vuillermoz ingerekend, zowaar door een paar knechten van UAE. Daarna gingen we sprinten, een soort van. Heel veel renners waren al afgehaakt door de zware finale, waaronder Philipsen. Alpecin dacht dat hij deze klimmetjes wel kon overleven, haha. Roglic was er in ieder geval wel bij, en hij besloot op een meter of 350 van het eind zijn sprint al in te zetten. Dat was ietwat ambitieus. Hij werd daardoor vooral een knecht voor Pogacar, die meteen op het wiel sprong en even later zijn sprint inzette. Nou, toen zat er niemand meer op het wiel hoor. Een paar lichtjaar verder werd Michael Matthews tweede, met een klassieke stuurklop als bonus. Een ritzege voor Pogacar, met de gele trui als bonus ook nog eens. Van Aert liet lopen nadat hij werd ingerekend, na zijn toch gewoon volstrekt nutteloze aanval. UAE onder druk zetten, haha. Pogacar maakte de tegenstand opnieuw belachelijk. Deze jongen is veel erger en veel enger dan Armstrong en Froome. Die konden niet alles alleen en waren ook nog wel eens afhankelijk van hun ploeg, Pogacar zou wel daadwerkelijk alles in z'n eentje kunnen rekenen. We, als Tourpubliek, hebben een gigantisch groot probleem. De komende 10 jaar gaat deze knul iedere bergrit, iedere kasseienrit, iedere sprint heuvelop, iedere tijdrit, iedere alles domineren. Tot de sjeik in de zandbak er ineens geen zin meer in heeft, maar als je ieder jaar de Tour wint zal de zin wel blijven. Geen genot, ik herhaal, geen genot. Door de ritwinst pakt hij ook weer 10 bonificatieseconden en loopt hij weer uit op iedereen, Vingegaard staat inmiddels al op een halve minuut. En daar komt vandaag gerust nog een halve minuut bij. We gaan vandaag voor het eerst echt klimmen, maar dan wel pas helemaal aan het eind van de rit. Na een Vueltarit van marginale proporties gaan we een nieuwe klim ontdekken. La Planche des Belles Filles, daar is de Tour nog nooit geweest. Gek dat ze hier nog nooit zijn geweest, heel raar. Nu pas ontdekken ze zo'n klim? Jeetje. Dat gaat wat worden jongons.

De volgende rit gaat van start in Tomblaine, een voorstad van Nancy. In Tomblaine wonen ongeveer 9500 mensen en deze mensen mogen de Tour de France voor de derde keer in tien jaar tijd verwelkomen. In 2012 debuteerde Tomblaine in de Tour, de aankomst lag toen op... La Planche des Belles Filles! Die klim debuteerde dat jaar, sindsdien hebben we 'm 100 keer gezien. De Tour van 2012 was de Tour van Bradley Wiggins, maar ook de Tour van Chris Froome die wilde laten zien dat hij zeker niet minder was dan zijn kopman. Op La Planche des Belles Filles ging hij in de aanval en won hij de rit, een perfecte winnaar voor die kutberg. De eerste keer naar de onvermijdelijke plank begon dus hier, in Tomblaine. Nu gaan we weer vanuit deze stad naar die veel te vaak gebruikte plank rijden, over bijna exact hetzelfde parcours. Het is dat ik in 2012 nog geen voorbeschouwingen schreef, anders had ik die tekst bijna integraal kunnen overnemen. Tussendoor kwam de Tour nog eens voorbij, in 2014, toen reden we naar Gérardmer. Daar volgde de aankomst op een stevige muur, bij het skistation La Mauselaine. Daar won de inmiddels moddervette Blel Kadri, voelt langer geleden dan 2014. De derde keer een start in Tomblaine, de derde keer dat we bergop aan gaan komen in de Vogezen. Starten doen we in het departement Meurthe-et-Moselle, in de regio Grand Est, in een voorstad van het veel grotere Nancy dus. Dat we ons in de buurt van die stad bevinden merken we vooral aan de aanwezigheid van het Stade Marcel Picot in Tomblaine. Dit voetbalstadion is de thuishaven van de voetbalclub AS Nancy-Lorraine, een club die ooit een vaste waarde was in de Ligue 1, maar het afgelopen seizoen wist te degraderen uit de Ligue 2. Een halve amateurclub dus tegenwoordig, terwijl ze ooit nog in Europa actief waren. Feyenoord kwam hier ooit nog op bezoek, en dat liep uiteraard niet goed af. Stukje traangas. Tomblaine wordt van Nancy gescheiden door de rivier de Meurthe, in het midden van deze rivier liggen een paar eilandjes die de moeite waard zouden moeten zijn. Het Île de Foulon bijvoorbeeld, een beschermd natuurgebied van 17 hectare waar je meer dan 200 plantensoorten kunt aantreffen en allerlei dieren en insecten. Van bevers tot bidsprinkhanen, het is allemaal te aanschouwen in Tomblaine. Je moet ook wel de natuur opzoeken, want in de stad zelf is weinig te beleven. De Duitsers kwamen hier in 1944 op bezoek, en die maakten er een nóg grotere teringzooi van dan de supporters van Feyenoord. Mocht je onverhoopt toch ooit in Tomblaine eindigen, dan kan het een idee zijn om richting het cultureel centrum Espace Jean Jaurès te trekken, waar op de Place des Arts een kunstzinnige giraffe staat.

Deze rit, die echt maximaal mijn ballen kan kussen, gaat dus van start in Tomblaine, waar nog wel vaker de koers passeert. Wel vooral kleine koersen dan, zo kwam de Tour de l'Avenir hier vorig jaar voorbij, net als de Tour de la Mirabelle. Nu weer eens de Tour de France. Leuk voor Tomblaine, minder leuk voor ons. De weg van deze stad naar de bergen is lang en saai. Deze rit is een kilometer of 20 korter dan de rit in 2012, maar het komt eigenlijk gewoon op hetzelfde neer. De renners gaan van start langs het Stade Marcel Picot, rijden door het centrum van Tomblaine tijdens de neutralisatie, waarna de rit officieel begint op een brede weg buiten de stad. Dit kan zomaar een dag voor de vluchters zijn, dus krijgen we mogelijk wel een interessant gevecht te zien in het eerste deel van de rit. In de eerste tien kilometer van de rit rijden de renners over een brede en vlakke weg langs de Meurthe. Af en toe rijden ze door een dorpje, met het bijbehorende verkeersmeubilair, zoals Dombasle-le-Meurthe. Buiten dit plaatsje loopt de weg een paar kilometer vals plat omhoog, wat op het profiel al heel wat lijkt maar in feite niets voorstelt. Tussen de verschillende plaatsen in af en toe wat open terrein, maar ik heb ondertussen opgegeven om naar het weer te kijken. Na 22 kilometer komen de renners uit in Lunéville, waar een dik kasteel is te vinden. Op 9 februari 1801 werd in dit kasteel de Vrede van Lunéville getekend tussen Oostenrijk en de Franse republiek. Voor Frankrijk tekende Jozef Bonaparte en voor Oostenrijk Johann Ludwig von Cobenzl. Oh, ja, die. De wielrenner Gilbert Bauvin is uit deze plaats afkomstig, hij werd in 1956 tweede in de Tour de France.

aHR0cHM6Ly93d3cuc2l0bG9yLmZyL3Bob3Rvcy83NDIvNzQyMDAwNzEyXzUuanBn.jpg

aHR0cHM6Ly93d3cuc2l0bG9yLmZyL3Bob3Rvcy83NDIvNzQyMDAwNzEyXzUuanBn.jpg

Na een paar bochten in Lunéville fietsen we buiten dit plaatsje een kilometer of 35 verder over dezelfde weg. Een brede weg, die zo goed als volledig vlak zal zijn. Paar dorpjes onderweg, paar bochtjes onderweg, heel veel akkers onderweg, dan ben je er wel zo ongeveer. In het dorpje Gerbéviller even een paar listige bochtjes in dalende lijn, waarschijnlijk het meest interessante deel van de rit. Tenzij het waait, maar dat heb ik opgegeven. Als er veel jongens in de kopgroep willen zitten is dit wel weer echt typisch terrein waar het een eeuwigheid kan duren voor er een vlucht vertrokken is. Je kunt hier amper het verschil maken, tenzij je gewoon lomp sterk bent. Na een kilometer of 40 rijden de renners door Moyen, tegen die tijd zal het moyenne nog heel hoog liggen. Ergens rond deze tijd rijden we het departement van de Vosges binnen, nou, leuk. Heel wat akkers, rechte kilomers en een paar dorpjes later bereiken we na 58 kilometer Rambervillers. Hier volgt in het centrum zowaar een echte bocht, waarna we een eind buiten het dorp bij een rotonde naar links gaan, om vervolgens tot in Grandvillers dezelfde weg te volgen. Een passage in het dorpje Sainte-Hélène tussendoor, maar verder weer vooral een rechte tocht dwars door het platteland. Geen reet aan, deze aanloop. In Grandvillers slaat men linksaf, na deze bocht gaat het zo goed als rechtdoor tot in Bruyères, een dorp dat we na 76 kilometer bereiken. De weg loopt inmiddels al een paar kilometer wat vals plat omhoog, maar dat gaan de renners niet direct merken. Bochtje naar rechts en dan rijden we vervolgens door het centrum van Bruyères, een dorpje aan de voet van een mooie puistvormige heuvel.

Bruy%C3%A8res-Vosges-09.jpg

Van Bruyères fietsen we naar Gérardmer, waar de tussensprint zal liggen. Een stuk van 25 kilometer, grotendeels over dezelfde weg. Een weg richting de Vogezen, daarom loopt het eigenlijk continu een beetje omhoog. Desondanks komen we maar 200 meter hoger uit in dit hele stuk, dat stelt dus helemaal niets voor. Na wat rotondes in Bruyères rijden de renners even later Laveline-devant-Bruyères binnen, waar wel wat gekke bochten liggen, plus een spoorwegovergang. Dat zijn zo'n beetje de meest memorabele taferelen in de volgende kilometers, deze aanloop gaat echt nergens over. Dichter bij de Vogezen zien we wel iets meer natuur in beeld, net wat meer bomen en net wat minder landbouw. Nog wat dorpjes met wat bochtjes, maarja, nee, dit is niks. Laten we alsjeblieft nooit meer van start gaan in Tomblaine en dan naar de Vogezen trekken, dit slaat nergens op. Paar bochten in en rond Granges-Aumontzey, daarna gaat het gewoon rechtdoor tot in Gérardmer. Het laatste deel van deze weg loopt wel door een fraaie omgeving, dus er kunnen wat mooie plaatjes geschoten worden, maar dan heb je het ook meteen gehad. Eenmaal in Gérardmer wordt het wel bochtig, in aanloop naar de tocht door het centrum komen de renners twee rotondes tegen. Even later slaan ze bij de volgende rotonde linksaf, gaat het meteen naar rechts, gaat het bij weer een rotonde naar links, direct daarna weer naar rechts en dan volgt de tussensprint. Die sprintjes gaan mijns inziens nergens meer over, maar als er toch wat ploegen zijn die heel graag voor de punten willen sprinten moet je wel over enige parcourskennis beschikken. Technisch, een zeldzaam moment van opwinding. De sprint vindt na 101 kilometer plaats in Gérardmer, een plaats met redelijk wat geschiedenis in de Tour. Blel Kadri won hier dus een bergrit, aankomst bergop bij het skistation van La Mauselaine, iets verderop. De dag erna ging er ook nog een rit van start in Gérardmer, met aankomst in Mulhouse, alwaar Tony Martin zou winnen. In de Tour van 2012 reden we net als nu door Gérardmer, onderweg van Tomblaine naar de plank. Toen volgde de tussensprint in deze stad na 103 kilometer, nu na 101 kilometer. Praktisch dezelfde route derhalve, op een detail na. Lui ontwerp. Gérardmer blijft natuurlijk ook voor altijd de plaats waar ONZE Pieter Weening in de Tour van 2005 met 0,000001 cm Andreas Klöden klopte in de sprint, jawel! Daarna moesten we tot 2014 wachten voor er nog eens een Nederlander een rit won, al die plekjes komen deze Tour wel weer voorbij zeg. In 2005 begon een dag na de zege van Weening de volgende rit ook in Gérardmer, ook weer met aankomst in Mulhouse, ditmaal met een kenmerkende epische solo van Rasmussen als uitkomst. Een rit met onder meer de Grand Ballon en de Ballon d'Alsace, terwijl we nu weer naar dezelfde flopklim als altijd aan zitten te gluren. Sad.

aHR0cHM6Ly93d3cuc2l0bG9yLmZyL3Bob3Rvcy83NzcvNzc3MDAyMTAxXzQuanBn.jpg

aHR0cHM6Ly93d3cuc2l0bG9yLmZyL3Bob3Rvcy83NzcvNzc3MDAyMTAxXzQuanBn.jpg

De Tourrit in 2014 met aankomst in het skigebied boven Gérardmer kende net als deze rit een ontzettend vlakke aanloop, maar het slot van de rit was wel leuk. Drie lastige klimmetjes kort achter elkaar, met als eindpunt de muur van La Mauselaine. Die muur hadden ze nu ook prima in het parcours kunnen opnemen, maar dat doen ze niet. Beflikkering. In plaats daarvan blijven we nog even in de vlakte, dicht langs het Meer van Gérardmer fietsend. Even is trouwens wel echt even, want de eerste klim van de dag gaat zich toch vrij rap aandienen. Een klassieker als we door deze regio rijden, toch wel. De Col de Grosse Pierre. Zonder echt van weg te hoeven veranderen rijden we deze klim van de derde categorie zo tegemoet. Het zal 3,1 kilometer aan 6,4% omhoog gaan, als we de organisatie op hun woord geloven. In werkelijkheid zit het nog wel iets anders in elkaar, want voor we beginnen aan dat stuk van 3,1 kilometer aan 6,4% volgt er eerst nog een klimmetje van een kilometer of drie en een kort afdalinkje van amper een kilometer voor we aan die 3,1 kilometer gaan beginnen. De organisatie laat hier overigens ook wel een steek vallen door niet dwars door Gérardmer te rijden maar een omweg te nemen door het bos, er loopt een veel steilere weg omhoog. Nu gaat het een kilometer of drie aan 3% gemiddeld omhoog, daar ligt niemand wakker van natuurlijk. Wel een bredere weg, maarja. Ook een mooie weg door het bos, maar geen fantastische percentages. Dat komt nog wel een beetje in de drie serieuze kilometer, de helft van de tijd gaat het aan 7% omhoog. Vooral richting de top vlakt het wat af, waardoor het gemiddelde nog wat zakt. Het kleine stukje in dalende lijn tussendoor is ook niet heel spannend, ook al zijn er wel wat bochten te vinden. Na ongeveer 108 kilometer bereiken we de top van de Grosse Pierre, die van meerdere kanten bedwongen kan worden. Dit is de minst interessante kant, maar we zullen het toch maar beschouwen als een aardige opwarmer, ofzo. We dalen de Grosse Pierre vervolgens af in de richting van La Bresse, het gaat een dikke drie kilometer naar beneden over een behoorlijk brede weg die is voorzien van een deftige laag asfalt. De Grosse Pierre zat in 2012 ook in de Tour, dus bijna niemand zal de weg meer kennen, maar dat is ook niet echt nodig. Twee haarspeldbochten onderweg, ook nog wat korte bochtjes, maar dit is allemaal prima te doen. In La Bresse hebben we 112 kilometer afgewerkt, de finish komt toch al aardig dichtbij.

In de Tour van 2014 reden we ook door La Bresse, daar reden we toen via een woonwijk via een enorm steile weg van een andere kant omhoog naar de Grosse Pierre. Sowieso liggen hier in de omgeving meerdere leuke klimmetjes, zoals de Col du Bramont. Die begint eveneens in La Bresse, net als de Col du Brabant. Steile klimmetjes, die stelselmatig worden genegeerd door de organisatie. De laatste jaren zijn we in de Vogezen vooral getuige van ______/, wat gezien de mogelijkheden in deze regio grenst aan een misdaad tegen de menselijkheid. De Col du Brabant ligt bijvoorbeeld echt voor het oprapen, tijdens de tocht door La Bresse een keertje linksaf slaan, bijna drie kilometer klimmen aan 9% gemiddeld en dan afdalen naar Cornimont, waar we na 118,5 kilometer koers sowieso gaan passeren. Gewoon een fatsoenlijke weg omhoog, niet eens te smal, hetzelfde verhaal in de afdaling. Nu slaan we in het centrum van La Bresse bij een rotonde rechtsaf en rijden we langs het stroompje de Moselotte door de vallei naar dat Cornimont. Een aantal kilometer in licht dalende lijn, zonder een kicken klim tussendoor. Des te meer kennis ik vergaar over de topografie van Frankrijk, des te groter de tekortkomingen van Gouvenou blijken te zijn. De weg naar Cornimont die we volgen kent een rotonde, maar verder is er een tijd niets aan de hand. Eenmaal in Cornimont, waar een prima kerk staat, slaan we rechtsaf in het centurm. Een vlakke kilometer later slaan we dan weer linksaf, waarna de renners mogen beginnen aan de beruchte Col du Ménil. Dit is licht ironisch, want het gaat slechts een kilometer of drie aan iets van 3% omhoog. Wel een mooie brede weg omhoog, door een fraai bos, maar de koers schiet er weinig mee op. Er ligt hier mooier spul in de buurt, deze Unipublicflopshow is bijna net zo erg als - ik noem maar wat - een inval in Oekraïne. Voorbij de Col du Ménil rijden we over de brede weg een kilometer of zeven heel geleidelijk omlaag naar Le Ménil en even verderop Le Thillot. Het gaat vooral veel rechtdoor, in minimaal dalende lijn. We maken helemaal niets mee, tot in Le Thillot. Daar slaan de renners in het centrum scherp linksaf, vervolgens gaat het naar rechts en dan gaan we bijna beginnen aan de tweede gecategoriseerde klim van de dag. Nog even over de Moezel fietsen en dan begint de weg langzaam omhoog te lopen. De renners gaan de Col des Croix moeten bedwingen, een klim van de derde categorie. Het gaat 3,2 kilometer omhoog aan 6,3%, het begin is makkelijk en richting de top wordt het iets lastiger. Niet buitengewoon lastig, veel steiler dan 7% gaan we niet tegenkomen. Alsnog geen slechte klim, het is alleen jammer dat we niet meer klimmetjes tegenkomen vandaag. Brede weg omhoog, eerst door de bebouwing van Le Thillot en later door het bos. Na 136 kilometer komen we boven, op de Col des Croix, een klim die we ook in de Tour van 2014 en die van 2019 zagen. Nog 40 kilometer te gaan.

Op de top van deze klim zouden we linksaf een weggetje in kunnen slaan, dan zouden we naar de Ballon de Servance fietsen. Een klim, een echte klim. De afdaling van de Ballon de Servance leidt direct naar de voet van La Planche, dat zou dus een ge-ni-a-le combinatie zijn. Toch zijn we er nog nooit aan begonnen, in plaats daarvan rijden we rechtdoor en volgt er een flopstuk door de vallei. Toegegeven, de Ballon de Servance beschikt niet over de meest brede weg, maar dit is een combinatie die je simpelweg niet mag laten schieten. Doen we wel, en dus fietsen we naar het dorpje Servance en laten we de ballon schieten. Praktisch rechtdoor, vijf kilometer lang in niet al te spectaculair dalende lijn. Een paar bochtjes nog wel in het begin, maar nee, dit stelt helemaal niets voor. Op de meest simpele manier fietsen we naar Servance, in dit gehucht komen de renners wat flauwe bochtjes tegen, daarna gaat het toch vooral rechtdoor verder richting Mélisey. Dit is natuurlijk het dorp van Thibaut Pinot, en het dorp waar zijn vader burgemeester is. Mélisey bereiken we alleen nét niet, want vlak voor we het dorp bereiken slaan we ter hoogte van Belonchamp linksaf. In het stuk tussen Servance en die bocht naar rechts is het een kilometer of negen toch wel gewoon vlak, eigenlijk. Licht dalende lijn, maar dat zal niet direct te voelen zijn. Een paar flauwe bochten tussendoor en een gek kerkje in Ternuay, dan heb je het eigenlijk wel gehad qua bijzonderheden. Bijna een passage in Mélisey, de regio zal in ieder geval weer uitlopen voor hun Thibaut. Paar geiten en ezels langs de kant van de weg, dat soort werk. Voorbij Belonchamp komt de bocht naar links wel uit het niets. Ineens moet het scherp naar links, over een wat smaller bruggetje. Daarna bevinden we ons wel op bekend terrein, een vaker gebruikte aanloop richting La Planche wordt nu ingezet. Dezelfde aanloop als tijdens DE TIJDRIT in 2020.

Omdat ik die hele plank niet meer kan luchten of zien en omdat ik het totale gebrek aan creavitiveit van deze rit werkelijk mensonterend vind ga ik gewoon wat oude teksten kopiëren. Ik pak m'n tekst van de tijdrit van 2020 erbij, waarom niet? Zoals altijd mag ik ook kopiëren als Gouvenou dat doet. In de tijdrit van 2020 gingen de renners na het bruggetje op weg naar het eerste tussenpunt, daarvan zal nu geen sprake zijn. Die tussentijd werd toen opgenomen in Le Raddon, een gehuchtje. Tot dat gehucht is het vlak, maar daarna gaat het een aantal kilometer omhoog. Drie kilometer aan iets meer dan 3%, dat lijkt me wel ongeveer juist. Door een donker bos rijden de renners over een brede weg omhoog. Het wordt een stuk bochtiger, maar het blijft een klim van niks. Voorbij het gehucht Le Magny lijkt het even iets steiler te zijn, maar daarna vlakt het al vrij snel af richting Le Volvet. Buiten Le Volvet fietsen we een kilometer zo goed als rechtdoor over een toch niet al te beste weg richting Fresse. Dit stukje is wel vlak, licht dalend zelfs, maar er komt hierna nog meer aan. In en rond Fresse komen we een paar flauwe bochtjes tegen, maar het blijft voorlopig een vrij eenvoudig parcours. We rijden dwars door het dorp over een vlakke weg, buiten het dorp komen we nog wat meer lopende bochten tegen. Het blijft nog even vlak, vooraleer we gaan klimmen naar de Col de la Chevestraye. De renners rijden een bos in, waar de bochten vrij lauwtjes blijven. Het gaat anderhalve kilometer vals plat omhoog, hoewel het wel steeds iets lastiger wordt. We krijgen vervolgens een stuk van een kilometer aan 5% voorgeschoteld. Hierna wordt het even een halve kilometer vlak, waarna we door Lavet rijden. In dit dorp ligt zowaar een echte bocht, het gaat naar rechts. Zodra we de huizen achter ons laten fietsen we opnieuw een bos in, waar het nog eens twee kilometer omhoog zal gaan aan 5%. Al houden andere bronnen het op 1,8 kilometer aan 4%, dat klinkt dan weer een stuk minder interessant. De weg omhoog kent wel vrij veel bochten, we komen zelfs een aantal haarspeldachtige bochten tegen. In het gehucht La Chevestraye zijn we bijna boven, maar tussen de huizen door moet er nog wat meer geklommen worden. Nog een aantal bochten ook, na de laatste huizen slaan we linksaf en rijden we rechtdoor richting de top. De top bereiken we na 163,5 kilometer bij een kruispunt waar een oorlogsmonument te vinden is. Tijdens de Tweede Wereldoorlog hebben ze hier nog gevochten, de vijf soldaten die bij de gevechten op deze locatie om het leven kwamen worden vereerd. In 2012, toen we voor het eerst naar La Planche des Belles Filles gingen, reden we al over deze weg. Wie had ooit gedacht dat we daarna jaarlijks richting die klim zouden gaan? Ook in 2017 en 2020 via deze weg, vier keer de nietszeggende Chevestraye op weg naar een overdosis van de Planche.

Na de klim gaat het twee kilometer naar beneden. Door een bos rijden we naar beneden, over een brede weg. We beginnen met twee flauwe bochten naar links, daarna volgt een lange bocht naar rechts. Blijft maar scherp doordraaien naar rechts, daarna gaat het wel 300 meter min of meer rechtdoor. Vervolgens komen we een lopende bocht naar links tegen, met direct daar weer na een scherpere bocht naar rechts. Direct daarna een stevige naar links, zo blijven we voorlopig wel aan de gang. Die bocht naar links blijft na een scherp begin een tijdje zeurend doorlopen, daarna zijn we wel bijna beneden. Een flauwe bocht naar rechts, daarna vlak voor we Plancher-Bas bereiken nog drie flauwe bochtjes achter elkaar. Links, rechts, links. We rijden vervolgens rechtdoor Plancher-Bas in, aan het eind van deze weg slaan we linksaf. We bereiken een nog bredere weg die ons rechtdoor naar Plancher-les-Mines gaat brengen. Het is nu vlak, dat blijft zo tot in Plancher-les-Mines. Twee kilometer min of meer rechtdoor, met alleen een paar flauwe bochtjes onderweg. We rijden dwars door het centrum van Plancher-les-Mines, een dorpje waar we ondertussen bijna net zo vaak komen als in Parijs. Het enige ding is dat je in tegenstelling tot Parijs hier helemaal niet wil zijn. Eén grote grijze, grauwe, afgebladderde bende. Een verschrikking, al staan er vanwege het rijkere mijnverleden wel een paar aardige gebouwen in het centrum. Duurt niet lang meer, over een paar jaar is de boel helemaal afgebrokkeld. Voorbij de kerk in het centrum rijden we nog een tijdje tussen de huizen door, hier pakken we wat flauwe bochten mee. Vooral rechtdoor stampen toch wel, uiteindelijk. Aan de rand van het dorp gaat het een paar keer flauw naar rechts, terwijl de weg een halve kilometer omhoog gaat aan een procent of vier. In de 500 meter daarna gaat het een beetje op en af, vrij minimaal. Na een bocht naar links rijden we over een bruggetje, waarna het definitief omhoog gaat lopen. Richting de voet van de slotklim en richting de plek waar in 2020 het tweede tussenpunt lag gaat het alvast 500 meter omhoog aan 5%.

De eerste keer dat we hier waren, in 2012, zagen we nog wel een valpartijtje ontstaan, terwijl we in 2020 Primoz Roglic van zijn troon zagen vallen. De renners komen uit bij een kruispunt, waar de weg rechtdoor ineens smerig omhoog begint te lopen. Daar begint de slotklim, een klim die we belachelijk vaak hebben gezien de afgelopen jaren. We noteren: 2012, 2014, 2017, 2019, 2020 en nu 2022. In de laatste elf edities zijn we hier dus zes keer geweest, dat is toch al snel meer dan 50%. En het einde is niet in zicht, men is van plan hier in de toekomst nog veel vaker langs te komen. Kill me now. In 2012, 2014 en 2017 eindigde rit 'gewoon' in La Planche des Belles Filles, in 2019 voegden we een stukje toe aan het parcours. Het werd de Super Planche, dankzij een extra steile strook met wat onverhard spul erbij. Nadat we in 2020 getuige waren van een historische tijdrit op de 'normale' Planche gaan we nu voor de tweede keer verder omhoog naar de Super Planche. Ik vind het zelf vooral kut, dus blijf ik graven in mijn archief en kunnen ze verder mooi de cholera blieven. De normale La Planche des Belles Filles is 5,9 kilometer lang en 8,5% gemiddeld, vrij steil en lastig dus, zeker voor Franse begrippen. De klim begint meteen steil, met een kilometer aan 9,4%. Daarna zwakt het wat af richting 7%, maar vervolgens krijgen de renners te maken met twee kilometer aan 9,5%. Richting de voormalige top wordt het iets eenvoudiger, met een kilometer aan 8%, maar het venijn zat hier echt in de staart. Heel even vlakt het af, maar dan gaat het in de voormalige laatste meters aan 20% omhoog. Dat was allemaal al erg genoeg, maar we keren nu terug naar de strontpot van 2019. Na de voormalige top gaan we namelijk nog een kilometer door, aan 9,5% gemiddeld. Het is heel kort een paar meter vlak, maar dan volgt er al snel een bocht naar links, richting een geitenpad. Letterlijk een geitenpad, want het laatste deel van de klim is deels onverhard. La Planche des Belles Filles was al een Vueltaklim verdwaald in Frankrijk, maar nu is het dat helemaal. In trapjes sterven de renners zich een weg omhoog. Ze krijgen te maken met een strook aan 20%, waarna het weer even wat vlakker is. Dan gaan ze daarna richting de finish nog eens aan 24% omhoog, want het was nog niet zwaar genoeg. De laatste meters gaan een eeuwigheid duren en de gaten die hier ontstaan kunnen significant zijn. In totaal praten we over zeven kilometer aan 8,7% gemiddeld, La Super Planche des Belles Filles is dus geheel terecht een klim van de eerste categorie.

20276

Als de Tour steeds terugkeert naar dezelfde plek blijf ik ook gewoon dezelfde teksten gebruiken. Van een aanpassing gaat geen sprake zijn, ze krijgen maar gewoon mooi last van een bloedneus. Het verhaal van La Planche des Belles Filles is ondertussen ook bekend, veronderstel ik. In het kort komt het op het volgende neer: La Planche des Belles Filles heeft natuurlijk een mooi verhaal. Een legende zelfs. Tijdens de Dertigjarige Oorlog zouden Zweedse huurlingen dit gebied hebben geterroriseerd. Meisjes, die niet misbruikt wilden worden door deze wrede barbaren, vluchtten naar deze berg. Ze gingen nog liever dood dan dat ze misbruikt zouden worden. Daarom sprongen ze van het plateau naar beneden, hun dood tegemoet. Vaak kwamen ze dan in het ondergelegen meer terecht, dat de naam Étang des Belles Filles (vijver van de mooie meisjes) draagt. Of het klopt of niet, in ieder geval een bijzonder verhaal. Er is ook een beeld op de top, dat dit hele verhaal moet uitbeelden. Dit heb ik schaamteloos gekopieerd uit mijn voorbeschouwing van de rit van 2014, want als de ASO niet creatief is hoef ik het ook niet te zijn natuurlijk. Sinds de introductie van de klim in 2012 is het nu al de zesde keer dat we hier zijn, wat ik toch ernstig veel op een overkill vindt lijken. De laatste steile kilometer die men nu heeft toegevoegd zie ik in dat kader ook niet echt als een verrijking, aangezien het de renners alleen maar angst zal inboezemen, waardoor ze langer gaan wachten. De vorige keer dat we op deze bizar steile strook aankwamen was de rit een stuk lastiger, met onderweg onder meer de de Ballon d'Alsace en de Chevrères. Dat maakte verder niets uit, want iedereen besloot toch te wachten op de laatste, steile strook. Die strook is zo lastig, daar ontstaat vanzelf verschil. Dat zal nu niet anders zijn, alle klassementsrenners gaan alles zetten op de laatste kilometer. Dat vindt de organisatie leuk, want dan is het de laatste drie minuten wel heel spannend, terwijl je de rest van de dag naar groeiend gras zit te kijken. Maar de jeugd heeft tegenwoordig geen concentratie meer, en dus moet je ze met drie spannende minuten richting de koers zien te lokken, ofzo, geen idee. Korte samenvatting van het verleden op La Planche: bij de eerste passage in 2012 won Froome, voor zijn kopman Wiggins. In 2014 waren we Froome en Contador al kwijt en kon Nibali probleemloos naar de overwinning fietsen. In 2017 ging de zege dan weer naar Fabio Aru, wat meteen zo ongeveer zijn laatste goede uitslag was. In 2019 debuteerde de afgrijselijk steile strook aan het eind dan weer en toen zagen we iedereens favoriete renner Dielon Teuns schitteren als nooit tevoren. Die rit in 2019 was lastiger dan deze rit, maar de zege ging toch naar een van de vroege vluchters. Vanuit de kopgroep bleven Ciccone en Teuns het langst vooruit. Ciccone maakte het Teuns ontzettend moeilijk, maar aan Dielon was die dag niets te doen. Dylan Teuns schudde zijn laatste vluchtgenoot in de oneindig lang durende laatste stroken af en reed met het verstand op nul (zoals te doen gebruikelijk) naar de finish. Een prachtige zege, we praten er nog dagelijks over. Keert hij nu terug voor een tweede zege? Daar hopen we uiteraard allemaal op.

In 2020 gebeurde er ook het een en ander op La Planche des Belles Filles. Een of andere tijdrit aan het eind van de Tour, ofzo. Primoz Roglic met een minuutje voorsprong op Pogacar in het geel, niets aan de hand. Roglic, een veel betere tijdrijder dan Pogacar, de buit was wel binnen. Jumbo zou eindelijk eens de Tour winnen, lekker. Een geschorste Merijn Zeeman, enigszins boos omdat een mannetje van de UCI de fietsen van Jumbo wilde controleren, moest de koers volgen langs het parcours op een campingstoeltje. Vol bravoure begon hij aan de dag, maar dat werd snel minder toen Pogacar en Roglic vertrokken waren. Al op het vlakke eerste deel was Pogacar veel sneller dan Roglic, op de klim werd het alleen maar erger. Pogacar blies de tegenstand weg, terwijl Roglic plafonneerde. Pogacar won de tijdrit en won ook meteen de Tour, een historische omwenteling die niemand zag aankomen. Alleen bij UAE hadden ze het wel verwacht, want Tadej had samen met Allan Peiper de klim zo goed verkend. En ze hadden andere versnellingen, ofzo. Bij Jumbo dachten ze er het hunne van. Tom Dumoulin kon niet geloven dat een gozer die als een mijnwerker op z'n fiets zat meer dan een minuut sneller was dan hem. Van Aert keek alsof er iemand stukjes ananas op een pizza aan het leggen was, terwijl Roglic met een scheve helm op z'n kop na de finish ook niet wist wat hem overkwam. Een dag om nooit te vergeten, vooral omdat het extreem lachwekkend was. Ooit gaan we het ware verhaal horen achter deze tijdrit. Daar zitten twee kanten aan: de belachelijke prestatie van Pogacar, en het gefaal van Jumbo. Dat zag je alleen al aan de helm van Roglic, hoe krijg je het voor elkaar om tijdens zo'n belangrijke tijdrit even een nieuwe helm uit te testen die niet eens past? Het was een heerlijke clusterfuck van Jumbo en een buitenaardse prestatie van Pogacar. Zijn trein was daarna vertrokken, sindsdien kijken we continu naar buitenaardse prestaties zijnerzijds. Jammer dat het allemaal op La Planche des Belles Filles gebeurde, want dit is nu een historische berg. Een extra argument om vaak terug te keren, naast het geld dat hier blijkbaar aan de bomen groeit. Boven op de top van de klim ligt er een skistation, en daar boeren ze goed. Dat moet haast wel, anders is het niet te verklaren dat we hier ongeveer net zo vaak passeren als in Parijs. Het valt ook niet uit te sluiten dat Pogacar hier opnieuw een dreun uitdeelt aan de tegenstand, inmiddels op weg naar zijn derde Tourzege. Roglic zal alvast blij zijn dat ze op een net iets andere plek finishen, kan hij toch zeggen dat het een nieuwe klim voor hem is.

Deze floprit gaat om 13:05 van start, na een neutralisatie van 10 minuten zullen de ambitieuze vluchters vanaf 13:15 hun kaarten op tafel mogen leggen. De NOS is er meteen live bij, Sporza daarentegen pas om 14:15. Wat is dit? Dit kan niet, dit mag niet. Dat tennissen gaat eeuwig door, dus daar is Eurosport nog steeds mee bezig, maar gelukkig hebben we de PLAYER nog achter de hand. Het eerste uur wordt hoe dan ook verschrikkelijk, maar persoonlijk denk ik dat ik dan toch voor Jan en Bobbie ga. De aankomst wordt verwacht tussen 17:17 en 17:43, terwijl men qua weer een schitterende dag verwacht. Overdag 27 graden in Tomblaine, geen kans op regen en niet enorm veel wind. Over de wind ga ik het verder niet meer hebben, we krijgen nooit meer waaiers in de Tour. Vandaag staat ie in het eerste deel van de rit wel schuin in de rug, maar de wind is dusdanig zwak dat we daar niets van gaan merken. Boven op La Planche des Belles Filles zal het een paar graden frisser zijn, maar met 20 graden mogen we het nog steeds aangenaam noemen. Ook daar geen kans op regen, wel kans op een klein beetje tegenwind op de klim. Wordt het een nog grotere flopshow en nog meer wachten wachten wachten wachten poef van. Mijn zin zit inmiddels onder het vriespunt.

Mijn voorspellingen zijn waardeloos, dat bleek gisteren maar weer eens. Een dag voor de vluchters, haha. Nouja, had gekund, als Van Aert iets meer bondgenoten had gevonden was dat scenario alsnog uitgekomen, maar met drie ging het feest niet door. Zeker niet als twee van de drie luisterden naar de namen Fuglsang en Van Aert. Ondanks het verhaal van gisteren ga ik vandaag opnieuw voor de vluchters. In principe zie ik niet in wie zin heeft om deze rit te controleren. UAE zou dat kunnen doen, want als Pogacar zin heeft maakt ie hier de tegenstand weer belachelijk en wint ie opnieuw een rit. Maar is dat echt nodig? Nee, dat is niet echt nodig. Wie gaat dan controleren? Jumbo? In principe zou je zeggen dat dit misschien meer een aankomst is voor Roglic dan voor Pogacar, maar om te volharden in dat soort gedachtes moet je inmiddels wel een flinke plaat voor je hoofd hebben. Wie dan? Thomas was hier in 2019 de beste van de klassementsrenners, maar die benen heeft hij nu niet meer. Wel een interessant einde in 2019, het veranderde continu. Timing is belangrijk, parcourskennis significant. Met de kennis opgedaan in 2019 gaat het hier een spelletje van wachten worden, pas in de laatste meters gaat er iets gebeuren. Niemand gaat denken hier een slag te slaan, het is eerder het beperken van schade. Met uitzondering van Pogacar, uiteraard. Nee, ik schat de ambities van de klassementsrenners laag in. En dus gaan we naar vluchters kijken. Net als zaterdag en zondag. Voor zover ik nog over enige geloofwaardigheid beschik, gaan we toch maar weer vijf namen noemen, terwijl de kans heel groot is dat je tot het eind van de Tour iedere dag Pogacar op 1 kunt zetten.
1. Pinot. De jongen van de streek. We fietsen bijna door zijn dorp en langs zijn boerderij. Hij zal optimaal gemotiveerd zijn en in de Ronde van Zwitserland hebben we kunnen zien dat hij weinig rekening houdt met ploeggenoten. Die gaat voor zijn eigen kans en met een achterstand van vijf minuten in het klassement zal hij allicht nog ruimte krijgen ook. Na een boel teleurstellingen mag hij nu een keer revanche nemen op de klim. In 2019 was hij erg sterk op deze stroken, tussen de favorieten. Qua parcourskennis gaat niemand hem verslaan, in ieder geval. Als hij in de kopgroep weet te belanden kan het een mooie dag worden.
2. Teuns. De winnaar in 2019, maar de politie is recent bij hem binnengevallen en daar was Dielon nogal van onder de indruk. Daarom gaat ie net iets minder goed zijn, misschien ook omdat ze al zijn pillen in beslag hebben genomen. Alsnog moet een prachtige tweede plaats tot de mogelijkheden behoren. Staat maar op drie minuten, maakt in zo'n geval nog kans op geel ook. Dat zal Pogacar niet eens erg vinden, die gele trui wil hij absoluut nog wel een paar dagen afstaan. Scheelt een paar uur aan plichtplegingen per dag.
3. Guerreiro. Als Ruben een beetje hersteld is van zijn eerdere valpartijen kan hij hier een heel eind komen. Op de kasseien leek het alvast weer wat beter te gaan, als dat inderdaad zo is wordt hij de rest van de Tour een gevaarlijke klant in bijna iedere kopgroep. Als hij zijn klimmersbenen weet te vinden heeft de rest mogelijk een probleem, maar ik schat in dat hij nu ook nog wel wat last heeft van zijn blessures. En de belangrijkste blessure, de mentale, is nooit te repareren.
4. Mollema. Mag net als vorig jaar weer proberen een rit te winnen. Dit is alvast een mooie kans, al valt het niet uit te sluiten dat bij Trek Ciccone de uitverkorene gaat zijn voor deze rit. Die heeft nog wat recht te zetten na 2019. Maarja, Mollema is ook altijd een veilige gok natuurlijk.
5. Izagirre. Ion. Of Gorka. Nee, Ion. Gaat deze Tour zeker een paar keer in de aanval, maar een rit gaat hij niet winnen. Dat lukt in 2024 pas weer.