[Etappe 5] Lille - Arenberg #7 Bijna Taco

Etappe 5: Lille Métropole - Arenberg Porte du Hainaut, 157 km

De meest bijzondere rit die Renaat Schotte ooit heeft gezien begon op een niet al te bijzondere manier. Cort ging maar weer eens in de aanval, ditmaal kreeg hij Anthony Perez mee. Samen reden ze lang op kop, waarbij Cort weer eens alle bergpuntjes pakte. In het peloton lieten ze begaan, alleen rond de Kasselberg werd het even leuk. In de afdaling van dit klimmetje probeerde Quick Step de boel uit elkaar te rijden, en dat lukte ook nog. Het viel in drie groepen uiteen, maar daarna stond de wind niet gunstig genoeg om door te blijven rijden. Alles kwam weer bij elkaar en daarna moesten we wachten op de laatste klim van de dag voor er iets gebeurde. Een vreselijk saaie etappe, op de laatste pakweg 10 kilometer na. De sprint naar de voet van de Cap Blanc-Nez was intens, en heel veel renners lieten zich verrassen. Op zich best merkwaardig. Een steil klimmetje van een kilometer aan het eind van de rit, met vlak ervoor twee stevige bochten. Dan zou je kunnen weten dat het wellicht handig is om vooraan te beginnen, maar er waren slechts drie ploegen op de afspraak. Jumbo, Ineos en BikeExchange zaten gegroepeerd vooraan. Jumbo op kop, Nathan Van Hooydonck reed de boel vanaf de eerste meter van de klim aan gort. Anthony Perez werd op dat moment pas ingerekend, terwijl we zagen dat achter de Jumbo's verschillende renners moesten passen. Van Baarle haakte af, net als de mannen van BikeExchange. Daardoor ontstonden er meteen een aantal gaten en omdat Benoot het tempo nóg eens verhoogde was er geen ruimte om die gaten te dichten. De boel werd helemaal aan gort gereden op een klimmetje van drie keer niks. Nadat Benoot klaar was nam Van Aert over en toen zaten er plots nog maar twee renners in het wiel. Pogacar, Roglic, noem ze allemaal maar op, ze hadden de slag gemist. Vooral van Roglic niet best, aangezien de rest van Jumbo wel op de afspraak was. Een meter of 100 voor de top reed Van Aert Adam Yates en Jonas Vingegaard de vernieling in, wat ik nog steeds een dubieus moment vind. Van Aert had even kunnen inhouden om ploeggenoot Vingegaard mee te pakken en zodoende een poging te wagen tijd terug te pakken ten opzichte van Pogacar. Uiteindelijk was dat voor de Tour wel het hele verhaal, we moeten tijd zien te pakken op Pogacar buiten de bergen om. Dit was een kans, maar Wout besloot voor Wout te gaan. Na afloop zei hij dat hij dit deed om Vingegaard in een zetel te zetten, een opmerking die ik na lang nadenken nog niet snap. Ja, Vingegaard had een excuus om niet bij Yates over te nemen met het oog op de ritzege van Van Aert, maar is Jumbo niet met iets groters bezig?

Hoe dan ook, een bijzonder straf nummer van Van Aert. In de gele trui flitste hij ervandoor. In de afdaling en de vlakke kilometers daarna liep hij snel uit, vooral omdat er niet direct een achtervolging op gang kwam. De sprintersploegen hadden tijd nodig om de boel op de rails te krijgen en ze kwamen ronduit te laat. Van Aert rondde zijn solo van 10 kilometer bijzonder knap af, al moet hij niet meer als een gehandicapte kraanvogel over de streep komen, dat ziet er echt heel erg lullig uit. Ik snap dat Red Bull je ADHD geeft, maar dit was 'm niet. Wel een waanzinnig knappe zege, al maken de Belgen het ook wel weer groter dan het is. En de vraag of hij niet iets had kunnen betekenen voor Vingegaard kwam ook niet voorbij. Voor Pogacar was het in ieder geval duidelijk: hij was Van Aert ontzettend dankbaar dat hij voor een solo koos, door die keuze werd Vingegaard snel ingelopen en verloor hij dus geen tijd op een concurrent. Saaie rit, mooi slot, dubieuze keuze van Van Aert. Wel weer briljant hoe Jumbo op zo'n klimmetje de boel sloopt, het was een kopie van de eerste rit van Parijs-Nice, al reden ze toen met z'n drieën weg. Twee keer in hetzelfde jaar hetzelfde trucje toepassen, de concurrentie mag ondertussen aantekeningen gaan maken. Indrukwekkend machtsvertoon, en na drie tweede plaatsen eindelijk de eerste zege voor Van Aert en Jumbo. Knap, maar als ploeg zat er misschien toch wat meer in. Daarom extra benieuwd wat ze bij Jumbo vandaag gaan doen. De rit waar iedereen naar uitkijkt komt eraan, we gaan fietsen over kasseien. Van Aert weer voor zichzelf of moet hij babysitten? Zou Pogacar dit ook al kunnen? Verschijnt Van der Poel eindelijk in beeld? Vragen genoeg, spektakel gegarandeerd. Het wordt zoals altijd weer een totale shitshow, en daar hebben we ontzettend veel zin in. Laat de valpartijen en de lekke banden maar komen, let's go. En oja, bijna vergeten: HAHAHAHAHA, Jasper Philipsen.

De meest geanticipeerde rit van deze Tour gaat van start in Lille, dat vooral door de Vlamingen ook wel Rijsel wordt genoemd. Een stad nabij de grens met België aan de rivier de Deule, zowel de hoofdstad van Frans-Vlaanderen, het Noorderdepartement en de regio Hauts-de-France. In de gemeente Lille wonen ongeveer 234.000 mensen, maar in de hele metropool wonen liefst 1.200.000 mensen. Samen met steden als Roubaix, Villeneuve-d'Ascq en Tourcoing vormt het eenvan de vier grootste agglomeraties van Frankrijk. Van oudsher is het een industriestad, met vooral textielindustrie, ook is het een universiteitsstad. De naam Lille stamt blijkbaar af van het Latijnse ad insulam, wat in het Oudfrans à l'isle werd. Dit werd in het Middelnederlands dan weer vertaald als ter ijs(s)el, waarna de verbasteringen Lille en Rijsel in de loop der tijd tot stand zijn gekomen. Lille heeft niet direct een goede naam, maar volgens lillevoorbeginners.nl doet Lille qua schoonheid niet onder voor Parijs, vooral omdat er in de stad veel Vlaamse invloeden te vinden zijn. De meest Vlaamse stad van Frankrijk, een ideale mix van Parijs, Antwerpen en Gent. De vroegere Graven van Vlaanderen hebben er hun sporen achtergelaten en een duidelijk stempel op de stad gedrukt. Veel van de historische gebouwen hebben door de eeuwen heen een Franse uitstraling gekregen, maar toch blijft Lille een onmiskenbare Vlaamse stad. Dat zijn adelbrieven. Volgens het wellicht niet geheel objectieve lillevoorbeginners is Lille dé ideale bestemming voor een weekendtrip dicht bij huis. De stad heeft meer dan genoeg te bieden om je een weekend bezig te houden, een ideale invulling van zo'n citytrip zou moeten bestaan aan een bezoek aan de oude stad op zaterdag en een bezoek aan de vele musea op zondag. Als je dan op een zaterdag het centrum van Lille bezoekt kun je daar nogal wat opvallende bouwwerken tegenkomen. Volgens Wikipedia moet je letten op de Kamer van Koophandel en haar belfort, terwijl je ook naar het Place du Général-de-Gaulle, beter bekend als Grance Place, moet gaan. Daar kom je onder andere het oude beursgebouw tegen. Er is het geboortehuis van Charles de Gaulle, thans een museum, er is het operagebouw, het stadhuis met belfort (meer dan 100 meter hoog en een trap naar de top van 400 treden), er is een kathedraal, er zijn heel wat kerkjes en ga zo maar door. Persoonlijk zou ik zelf meteen naar de citadel rennen, een prachtexemplaar. Uiteraard gebouwd door m'n gabber Vauban, wat een fenomeen. In de buurt van de citadel ligt ook nog een dierentuin, er is voor ieder wat wils in Rijsel. Als het zondag is mag je blijkbaar pas naar de musea, het is dan aan te raden om naar het Palais des Beaux-Arts te gaan, waar je onder meer een indrukwekkend aantal schilderijen van Pieter Paul Rubens kunt vinden. In het Hospice Comtesse, een hospitaal uit de 13e eeuw, zit tegenwoordig ook een museum. Een gebouw dat de Vlaamse invloeden laat zien, want dit gebouw is gebouwd met rode en bruine baksteen, in Frankrijk normaal gesproken vrij ongebruikelijk.

In 2004 was Lille samen met Genua de culturele hoofdstad van Europa. Goed om te weten. Daarnaast benadrukt Wikipedia nog maar eens het belang van het Palais dex Beaux-Arts, een van de grootste kunstmusea van Frankrijk hoor! Rijsel maakte 18 keer onderdeel uit van de Tour de France, in de jaren 1960 en 1994 ging de ronde zelfs van start in deze stad. In 1994 was dat met een proloog, gewonnen door Chris Boardman. In de jaren '80 wonnen renners als Jan Raas en Bernard Hinault in de stad, terwijl de stad in de recente geschiedenis een beetje uit het oog is verdwenen. Lille OSC is de professionele voetbalclub van de stad, al spelen ze in Villeneuve-d'Ascq. Het was voor de deur van het stadion dat er voor het laatst een rit aankwam in Lille, we moeten daarvoor terug naar het jaar 2014. Toen won Marcel Kittel in de massasprint voor Alexander Kristoff en Arnaud Demare. Was alweer de derde ritzege van Kittel, en het was pas de vierde rit. Sindsdien is de Tour hier niet meer geweest, het werd dus wel weer eens tijd om de stad van Charles de Gaulle te bezoeken. Jaarlijks passeren hier miljoenen toeristen, we voegen er maar weer eens de Tourkaravaan aan toe. De renners gaan van start bij het Grand Palais, rijden langs de Porte de Paris, een kicken triomfboog, en werken tijdens de rest van de neutralisatie een interessant rondje af door het centrum van Lille. Ze rijden onder meer over de Grand Place en passeren langs het Palais des Beaux-Arts, met die citymarketing zit het wel goed. Ik krijg er spontaan zin van om een flinke portie potjevleesch te eten.

Ter hoogte van Wasquehal gaat de rit officieel van start. Dat dit de kasseienrit is zal snel blijken, want in de eerste kilometers van de rit rijden de renners door... Roubaix! In het begin van de rit zal het parcours vrij bochtig zijn, zo rijden we onder meer op een kronkelende manier door het Parc Barbieux. Een paar bochten en rotondes laten rijdt het peloton Hem binnen, waar normaal gesproken in Parijs-Roubaix de laatste kasseienstrook van enig belang is te vinden. Daar waar dit jaar Yves Lampaert tegen een kalf reed, die plek. De renners worden alleen gematst en hoeven niet meteen over de kasseien te rijden. We werken in tegengestelde richting de finale van Parijs-Roubaix af en laten daarbij alle stroken links liggen. Hoewel, worden de renners eigenlijk wel gematst? De laatste paar kasseienritten in de Tour zagen we ook vooral veel valpartijen vóór de eerste strook. Dat is op zich niet onlogisch, aangezien heel veel renners de hele dag nerveus gaan zijn. Bovendien is dit een behoorlijk dichtbevolkt deel van Frankrijk. We rijden van dorp naar dorp, en komen dus redelijk wat verkeersremmende elementen tegen. Het is draaien en keren, met obstakels. Daarom wordt deze hele rit interessant, ofschoon er verder weinig over te melden valt. Via wat bochten en rotondes in Hem rijden we over een brede weg naar Forest-sur-Marque, waar ook wat bochten en rotondes liggen. Buiten dit dorpje gaat het rechtdoor naar de buitenste wijk van Villeneuve-d'Ascq, waar we na een bocht en opnieuw een paar rotondes naar Sainghin-en-Mélantois. Brede wegen tussen de dorpen in, en dan in zo'n dorpje weer een nerveuze doortocht. Het is verder zo vlak als wat, ook als we van Bouvines naar Cysoing rijden. In Cysoin, waar we na 20 kilometer passeren, is Carrefour de l'Arbre dichtbij, maar de renners slaan vandaag dit soort ingewikkelde stroken over. Paar bochten in Cysoing, en dan rijden we rechdoor naar beneden, over een brede weg door het boerenland. Aan het eind van deze weg gaat het naar rechts en dan volgt er een rechte tocht naar Templeuve, ook een naam die de vaste wielervolger als muziek in de oren zal klinken. Toch slaan we ook hier de lokale kasseienstrook over, wel pakken we in het centrum een bocht of 100 mee. Ik noteer een chute, dat kan niet missen. Aan de rand van het dorp komen we een stuk of drie rotondes tegen, waarna we naar het volgende dorp gaan fietsen. Via nog een rotonde komen we uit in Pont-à-Marcq, waar de renners in het centrum linksaf slaan. Daarna rijden ze rechtdoor naar de tussensprint, die na 37 kilometer zal volgen in de omgeving van Mérignies. Vroeg op de dag, het eerste moment van enige spanning laat dus niet lang op zich wachten. Verder is het absoluut geen sinecure om een leuke foto op te duikelen van deze omgeving. Het is dat er hier kasseien liggen, verder hoef je deze regio absoluut niet te bezoeken. Afgrijselijk.

Na de tussensprint rijden de renners rechtdoor over een brede weg tussen Mons-en-Pévèle en Bersée door, ook weer namen die klinken als klokken. Geen Mons-en-Pévèle, heel jammer. Wel veel open terrein, toch maar weer het weerbericht in de gaten houden zeker? In de tien kilometer na de tussensprint komen de coureurs bijna niets tegen, steeds rechtdoor over die brede weg, die wel is voorzien van de nodige vluchtheuvels. Via het dorpje Faumont rijdt men naar Râches, waar een bocht naar links volgt, op weg naar Flines-lez-Râches. Eenmaal in Flines, na 48 kilometer, volgt een bijzonder bochtige tocht door het centrum, ook hier weer chutegevaar. Een korte passage over steentjes ook nog eens, een mooi voorproefje op dat wat nog gaat komen. Buiten dit dorpje blijft het een tijd redelijk bochtig, terwijl we naar het dorpje Vred fietsen. Verder natuurlijk een allesbehalve memorabele route. In Vred rijden we over de rivier La Scarpe, waarna we bij een rotonde rechtsaf slaan om vervolgens Pecquencourt binnen te rijden. Liefst 58 kilometer afgewerkt in dit plaatsje, waardoor we ons toch al snel op 20 kilometer van de eerste strook bevinden. Vooral veel rotondes in Pecquencourt, en ook in het volgende dorp, Montigny-en-Ostrevent. Van dit dorp rijden we dan weer meer rechtdoor naar Masny, waar dan weer twee rotondes en een bocht te vinden zijn. Buiten Masny rijden we eigenlijk gewoon rechtdoor naar Erchin, halverwege deze brede en rechte weg zien we aan de linkerkant van de weg een kasseienstrook liggen. Hij ligt daar gewoon, maar we negeren 'm. Schandalig, maar goed. In Erchin zal het ondertussen nog wat nerveuzer gaan worden, want de eerste strook is nu echt dichtbij. In het centrum slaan we rechtsaf, waarna de weg zelfs een tijdje wat omhoog loopt. Heel minimaal klimmetje, met wat bochten erbij. Vervolgens rijden we rechtdoor Roucourt binnen, alwaar een bocht naar links volgt. Dan gaat het rechtdoor naar naar Cantin, waar we kort achter elkaar bij twee rotondes naar links moeten. Hierna zal een sprint van epische proporties worden ingezet richting Bugnicourt, waar je echt al vooraan moet zitten. Een paar kilometer rechtdoor over een gigantisch brede weg, waarna we in Bugnicourt een rotonde tegenkomen waar we rechtdoor moeten, om vervolgens bijna direct daarna linksaf te slaan. Via een paar bochten rijden we vervolgens om de lokale kerk heen, waarna het rechtdoor gaat naar Fressain. En daar, ja daar, wacht de eerste van 11 kasseistroken op ons. Een brede weg door open terrein, op weg naar de eerste echte stenen. Bijna 20 kilometer kasseien in totaal, met nu de eerste meters.

We komen aan bij het serieuze gedeelte van de rit. In het centrumpje van Fressain slaan we scherp linksaf. Hierna rijden we bijna rechtdoor de eerste kasseistrook tegemoet. Na een flauwe bocht naar links wordt de weg smaller en vervolgens zien we de eerste stenen in beeld verschijnen. Oh, wat gaat dit een nerveus moment worden. De eerste kasseien, altijd de grootste ellende. Over de Ru du 8 Mai 1945 rijden de renners van Fressain naar Villers-au-Tertre, over strook nummer 11. Meteen 1400 meter aan kasseien, een driesterrenstrook. Streetview laat alleen de eerste en de laatste meters van de strook zien. Het begin ziet er goed te doen uit, het einde ziet er al wat minder goed uit. Aan het eind van de kasseinstrook blijft de weg smal, de smalle asfaltweg leidt naar Villers-au-Tertre, waar we op een bochtige manier door het centrum rijden, waarna we na een lange bocht naar rechts een tijd rechtdoor rijden langs de velden om vervolgens aan het eind van de weg rechtsaf te slaan bij een rotonde. Dan rijden we terug naar Fressain, waar we na 84 kilometer terug bij af zijn. Twee keer het nietige Fressain vereren met een bezoekje, ze boffen hier. Overigens wel een vrij merkwaardige situatie: na de eerste strook duurt het grofweg 19 kilometer vooraleer de volgende kasseistrook bereikt wordt. De kans dat alles weer bij elkaar komt na de eerste strook is daardoor vrij groot, er is genoeg ruimte om een situatie te herstellen. Dat zal vanaf strook 10 niet meer het geval zijn. Na een nerveuze sprint richting strook 11 verwacht ik dus opnieuw hectiek richting strook 10.

In het centrum van Fressain slaan de renners linksaf, waarna ze een tweetal bochten later het dorp verlaten. Buiten het dorp rijden ze een tijd rechtdoor over een brede weg langs tal van akkers naar Féchain, een van de vele onooglijke dorpjes in de regio. In Féchain wordt het weer lekker bochtig, waarna we het Canal de la Sensée oversteken en aan de andere kant van het water uitkomen in Hem-Lenglet. Van Hem-Lenglet gaat het op een vrij rechte manier verder naar Abancount, een dorpje dat we na 93 kilometer bereiken. In dat Abancourt slaan we linksaf, opletten voor de vluchtheuvel, waarna we via Bantigny en Cuvilers naar Ramillies rijden, waar de volgende strook bijna gaat beginnen. Nietszeggend terrein, veel akkers, met af en toe een bochtige passage in een dorpje. Wat verkeersmeubilair erbij, veel meer dan dat valt er niet te melden. Buiten Cuvilers wordt de weg iets smaller, dat blijft zo tot in Ramillies. In dit dorpje slaan de renners scherp linksaf. De zenuwen zullen nu weer toenemen, want we fietsen na de bocht rechtdoor naar Eswars en daar begint strook 10, de tweede strook van de dag. Een bekende strook, want deze strook zat ook in de laatste kasseienrit die de Tour kende. In 2018 gingen we naar Roubaix, waar John Degenkolb uiteindelijk Greg Van Avermaet en Yves Lampaert zou kloppen in de sprint. De tweede strook van die rit liep van Eswars naar Paillencourt, ook nu zal de tweede strook van de rit hetzelfde begin- en eindpunt kennen. In Eswars slaan we na een paar verkeersobstakels scherp linksaf, waarna de renners een tijd over een iets smallere geasfalteerde weg rijden. Het wordt steeds smaller en nadat men over een viaduct is gereden krijgen we in plaats van asfalt ineens kasseien voorgeschoteld. Sector 10, de tweede strook van de dag begint. Van Eswars naar Paillencourt, een strook van 1,6 kilometer. Een lastige strook, omdat het eerst lichtjes naar beneden gaat, wat altijd vervaarlijk is op kasseien. Toen de ploegen deze strook kwamen verkennen was er ook al een hoop gezeik over, enkele ploegen vinden het vanwege die start in dalende lijn een vele te gevaarlijke strook. Met die feedback heeft de organisatie duidelijk niets gedaan, we duiken van het viaduct naar beneden en dan is het ieder voor zich. Het tweede deel van de strook loopt dan juist weer wat meer omhoog, als we bijna in het dorpje Paillencourt zijn. De steentjes liggen er hier redelijk goed bij, het grootste gevaar valt te verwachten van enkele bochtjes. De kneuzen van het peloton kunnen daar waarschijnlijk niet zo goed mee omgaan, bochten op de kasseien. Levensgevaarlijk, volgens Aart Vierhouten. Hoort in geen enkele race thuis! Behalve dan in de Tour, waar we na 102 kilometer het eind van deze strook bereiken. Toch maar twee sterren, waar hebben we het over?

B9716322683Z.1_20180713174322_000%2BGPLBM7HQ8.1-0.jpg?itok=0z34piI3

B9716322683Z.1_20180713174322_000%2BGPLBM7HQ8.1-0.jpg?itok=0z34piI3

In 2018 kwam er na deze strook eventjes 15 kilometer geen steen voorbij, dat zal nu anders zijn. We rijden de strook af, Paillencourt binnen. Hier volgt een bocht naar links, waarna we een tijdje over een brede maar lichtelijk bochtige weg mogen fietsen. Even verderop, vol tussen de akkers, slaan de renners rechtsaf en gaat het op een tamelijk rechte manier verder naar Wasnes-au-Bac, waar de derde strook op de coureurs wacht. In het centrum rijden we bijna volledig rechtdoor, waarna we aan de rand van het dorp scherp rechtsaf slaan en aan strook 9 beginnen, een strook van 1400 meter. Een vrij lang stuk rechtdoor over een brede weg en dan bam, rechtsaf een smalle weg in vol kasseien, ook dit wordt weer een levensgevaarlijk punt, om met Aart Vierhouten te spreken. Van Wasnes-au-Bac naar Marcq-en-Ostrevent, als we het kleine stukje dat beschikbaar is op Streetview bekijken valt in ieder geval op dat het een beetje een vervallen strook is. Een flinke portie gras in het midden, dat wil zeggen dat men nog minder gebruik maakt van deze strook dan van de gemiddelde strook. Ook maar twee sterren, maar dit kan een verraderlijke zijn. Van die stroken die nooit gebruikt worden, daar is het risico uiteindelijk toch het grootst op schots en scheef liggende stenen. Verder lastig beoordelen als de bende niet volledig op Streetview staat, al zien we bij het einde van de strook wel dat er hier nogal wat plassen ontstaan als het regent. Dit ligt er dus bepaald niet egaal bij. Na 108 kilometer bereiken we het eind van deze strook en rijden we over een matige asfaltweg Marcq-en-Ostrevent binnen, waar we in het centrumpje linksaf slaan. Verder mag je het doen met deze luchtfoto, en de kennis dat deze strook halverwege twee bochtjes kent. Ho, nee, toch nog wat meer informatie gevonden: het eerste deel loopt deze strook omhoog, soms zelfs aan 4%, daarna duiken we in dalende lijn Marcq-en-Ostrevent binnen. Nog meer informatie: in de Tour van 1983 maakte deze strook blijkbaar ook al eens deel uit van het parcours. Een extra foto krijgen we er ook nog bij cadeau.

FW4yACzWQAIFZLl?format=jpg&name=4096x4096

FW4yACzWQAIFZLl?format=jpg&name=4096x4096

B9731308765Z.1_20220624111232_000%2BGS1KOKD5A.2-0.jpg?itok=mG0D8xSq1656061959

In Wasnes-au-Bac lag tijdens de vorige kasseienrit de tussensprint, nu zullen de renners op een andere manier sprinten, richting die strook. Eenmaal in Marcq-en-Ostrevent, na de bocht naar links in het centrum, zal de koers niet snel stilvallen. Strook nummertje 8 laat niet lang op zich wachten. Na nog een paar bochten in Marcq slaan we bij een rotonde rechtsaf, waarna het even rechtdoor gaat over een brede weg. Dit feest duurt bijzonder kort, want voor we het volgende dorp bereiken slaan we ineens scherp linksaf en boem, daar is strook 8. Ik hoop dat de organisatie hier flink wat jongens met een bezem aan het werk heeft gezet, want normaal ligt deze bocht vol grind. Levensgevaarlijk, zou je kunnen zeggen. Van de brede weg rechtdoor duiken we linksaf een smalle weg in, de kasseistrook van Émerchicourt à Monchecourt. Weer een strook van 1600 meter, het zijn allemaal relatief korte stroken vandaag. Deze strook is vernoemd naar een renner, en niet de minste. Welkom, welkom op de Secteur Pavé Quentin Jauregui! Wie? Quentin Jauregui, een renner van B&B die helemaal niet aanwezig is in de Tour. Jauregui komt uit Cambrai, hier om de hoek, en had er graag bij willen zijn, maar Jerome Pineau besliste anders. Jauregui, een renner die als enige positieve kenmerk heeft dat hij beschikt over Baskische roots, moet voor de tv zien hoe de renners over zijn kasseien fietsen. Hoewel de Tour in het verleden al eens door Émerchicourt is gereden is dit wel de eerste keer dat de ronde deze kasseien zal aandoen. Het karretje van Google heeft deze strook dan weer niet vereerd met een bezoekje, dus is het eigenlijk maar een beetje nattevingerwerk om te bepalen hoe lastig de strook is. De entree is lastig, dat op z'n minst. Verder, tja, giswerk. Weer wat gras in het midden en aan het eind van de strook zien we dat er bij regen flinke plassen ontstaan, dus opnieuw een strook die niet volledig egaal is. Een paar flauwe bochten onderweg, maar minder hoogteverschil. Drie sterren, na 112 kilometer komt er een eind aan. En dan volgt bijna direct de volgende strook.

B9730447943Z.1_20220331150007_000%2BGDCK74AP6.1-0.jpg?itok=Jl-uMHwU1648731615

B9730447943Z.1_20220331150007_000%2BGDCK74AP6.1-0.jpg?itok=Jl-uMHwU1648731615

Aan het eind van de strook rijden we over een matige weg langs de watertoren Monchecourt binnen, hier volgt een bocht naar rechts en dan direct nog eentje. Na die scherpe bocht rijden de renners anderhalve kilometer zo goed als rechtdoor over een brede weg langs de weilanden, tot er een nieuwe scherpe bocht naar rechts volgt. Na die bocht beginnen we aan sector 7, van Monchecourt naar Émerchicourt. Dezelfde dorpjes, maar dan andersom. Deze strook is de kortste tot nu toe, slechts 1300 meter lang. Ook deze strook is door de lokale gemeenschap omgedoopt, ik verwelkom u op de Secteur Pavé Laurent Pillon. Dit is een voormalig prof, die in het verleden onder meer bij GB-MG reed samen met Johan Museeuw en de eeuwige Davide Rebellin. Woont hier ergens in de buurt, en krijgt dus zijn eigen strook. Het is maar dat u het weet. Deze strook van 1300 meter zou iets makkelijker moeten zijn, maar opnieuw ontbreekt streetview, wat het toch wat lastiger maakt om de boel goed in te schatten. Hoe dan ook rijden we over een gigantisch brede weg en duiken we rechtsaf een smalle weg in, dat gaat sowieso een hoop gezeik opleveren. Al is dit inmiddels de vijfde strook en mogen we verwachten dat het peloton niet meer compleet is. Een smalle strook, met wat bochten onderweg, dat wordt weer lachen. Na 115 kilometer verlaten de renners de strook, waarna ze over een smalle asfaltstrook Émerchicourt betreden. Hier slaan we bij het eerste kruispunt meteen scherp linksaf, waarna strook 6 zich alweer bijna gaat aandienen. De stroken volgen elkaar snel op in deze fase van de rit, hier moet het allemaal gaan gebeuren.

Na de bocht naar links in Émerchicourt slaan we niet veel later rechtsaf, daarna volgen we bijna drie kilometer dezelfde brede asfaltweg, die wel wat kronkels kent. En paaltjes, in het dagelijks leven. Die mogen ze voor de gelegenheid wel even weghalen, me dunkt. Drie kilometer later slaan we scherp rechtsaf, om vervolgens 700 meter ineens uit het niets een scherpe, terugdraaiende bocht naar links mee te pakken. Een bijzonder lastige bocht, waar de snelheid volledig zal verdwijnen. Na de bocht is de weg smal, een meter of tien later verdwijnt het asfalt en komen er nieuwe kinderkopjes tevoorschijn. Strook 6 is daar, met de welluidende naam Abscon. Deze strook is 1500 meter lang, en goddank, er is Streetview. Een smalle strook, zoals praktisch alle kasseistroken, met ook hier weer behoorlijk wat gras en mos in het midden. Het ziet er verder niet al te lastig uit, de strook krijgt dan ook maar twee sterren. Ook deze strook is weer opgedragen aan een lokale oud-renner, ditmaal Alain Deloeuil. Niet alleen een oud-renner, hij is ook al 25 jaar (!) ploegleider bij Cofidis. De Secteur Pavé Alain Deloeuil is behoorlijk recht en behoorlijk vlak, een van de simpelste tot nu toe, maar de inspanningen zullen inmiddels op beginnen te tellen. De bocht in aanloop naar deze strook gaat het wel wat lastiger maken, hopen we dan maar. Richting het eind van de strook liggen er zowel links als rechts van de kasseien strookjes asfalt, we mogen hopen dat ze daar wat hekken plaatsen. Voorbij de laatste stenen botsen de renners direct op een rotonde, waar ze een soort van rechtdoor gaan, een beetje schuin naar links. We hebben net iets meer dan 120 kilometer afgewerkt nu, nog ongeveer 37 te gaan tot de finish. En nog vijf stroken over.

B9731319594Z.1_20220625182636_000%2BG84KOSU38.1-0.jpg?itok=ZUBjQhXR1656174403

B9731319594Z.1_20220625182636_000%2BG84KOSU38.1-0.jpg?itok=ZUBjQhXR1656174403

De strook waar we zojuist overheen zijn gereden is geen onbekende voor de koers, tijdens de GP Denain rijden de renners al langer over de strook naar Abscon. Een beetje een ondergewaardeerde koers, die de laatste jaren aan populariteit wint. Jumbo stuurde dit jaar zelfs Roglic en Vingegaard naar Denain toe, om alvast een beetje te oefenen. Toevallig zat deze strook er dit jaar niet in, maar wel in 2019 toen Mathieu van der Poel die koers won. Yoann Offredo schijnt hier eens gruwelijk op z'n bek te zijn gegaan, maar van de andere kant, die ging praktisch overal gruwelijk hard op z'n bek. Na de strook, voorbij de rotonde, rijden we dwars door Abscon. Na een slingerende weg door het dorp gaat het buiten Abscon eventjes rechtdoor, terwijl we gaan toewerken naar de langste strook van de dag. Paar rotondes aan de rand van Abscon, en dan rechtdoor naar Erre. Vooruit, nog een viaduct tussendoor, maar verder is het hetzelfde verhaal als altijd: een brede weg door een land vol akkers. Eenmaal in Erre blijven we rechtdoor rijden, tot we de rand van het dorp bereiken. Dan volgt er een scherpe bocht naar rechts, een vervelend haaks ding. Dan volgt er een lopende bocht naar links, rijden we over het spoor (als dat maar goed gaat) en zien we twee witte watertorens staan. Richting de watertorens wordt de weg smaller, zodra we de eerste toren bereiken verruilen we het asfalt voor kasseien en zijn we begonnen aan strook 5. Erre à Wandignies-Hamage, vier sterren, 2800 meter lang. Bijna drie kilometer aan kasseien, hier mag de broek definitief uit. Ergens op deze strook staat onze favoriete autist, Steef van PCS. Hij heeft wat fotootjes gemaakt, erg sympathiek Steef! De strook loopt een meter of 600 rechtdoor, in licht dalende lijn, waarna er een bocht naar rechts volgt. Nog eens 600 meter later volgt er dan een bocht naar links, terwijl te zien valt dat er tussen de stenen door af en toe een klein laagje asfalt ligt. Er is hier wel wat oplapwerk geweest, maar dan niet door de vrienden van Roubaix. De stenen liggen er verder beduidend beter bij dan op bijvoorbeeld Carrefour de l'Arbre het geval is, maar het is toch een pittig strookje. Na twee kilometer kasseien zit er ook nog een soort van chicane in, daar ga je wel wat stuurmanskunst bij kunnen gebruiken. Vervolgens komen we langs het stuk waar de camper van Steef staat, het gaat hier even rechtdoor. Daarna volgt nog een tweede chicane, waarna we na nog een bochtje naar rechts en eentje naar links rechtdoor Wandignies-Hamage bereiken. Hij is echt lang, deze strook. Strook 5 is achter de rug na 129,5 kilometer, op iets minder dan 30 kilometer van het eind. De finale zal onderhand in volle gang zijn, hier kun je toch prima het verschil maken.

FW7JBeMWYAM9SlF?format=jpg&name=large

De vorige strook werkten we ook af in de Tour van 2014, maar dan in tegenstelde richting. Het is dus allemaal net geen onbekend terrein, maar ook weer wel. Zo'n beetje tien meter nadat we de strook hebben verlaten slaan we gelijk rechtsaf, vervolgens rijden we op een bochtige manier door Wandignies-Hamage. Op wat verkeersmeubilair na valt dat allemaal wel mee. Buiten het dorp slaan we linksaf, waarna we richting Warlaing gaan fietsen. Het is nu weer even een paar kilometer wat rechter en breder, langs de uitgestrekte vlakte. Eenmaal in Warlaing rijden we over een smallere brug, daarna volgt er een tocht door het centrum. We komen uit bij een rotonde, waar we naar rechts moeten en dan direct schuin naar links, waarna strook 4 op ons wacht. Een bekende strook, eentje uit Parijs-Roubaix. Van Warlaing naar Brillon, een driesterrenstrook met een lengte van 2400 meter. De afgelopen jaren maakt deze strook steevast onderdeel uit van Parijs-Roubaix, op zo'n 70/80 kilometer van het eind. In de Tour van 2014, de laatste keer dat er een rit eindigde in Arenberg, maakte deze strook ook onderdeel uit van het parcours, maar dan in tegengestelde richting. Ook in de Tour van 2018, de laatste keer dat we over kasseien reden, maakte de strook van Warlaing naar Brillon onderdeel uit van het parcours, blijkbaar mag deze strook om een of andere reden nooit ontbreken. Met 2400 meter in ieder geval een fatsoenlijke lengte, toch is het niet de moeilijkste strook van de dag. De kasseien liggen er hier behoorlijk keurig bij, voor zover kasseien er behoorlijk keurig bij kunnen liggen. Oja, voor de zekerheid nog even over die sterren: Eén ster stelt geen reet voor, bij vijf sterren stuiter je van je fiets. Maar dat had je zelf vast al bedacht. Hoewel er slechtere stroken zijn te vinden in dit deel van Frankrijk weet Warlaing à Brillon zich toch te onderscheiden, vooral door een flink aantal bochten in het begin. Daarna gaat het even wat langer rechtdoor, totdat we halverwege een kruising tegenkomen, waar de renners na een paar meter asfalt een ruk naar rechts maken. Het tweede deel van de strook kent nog een paar bochten. Altijd leuk om de ongeoefende renners zich door dat soort bochten te zien wurmen, dat lijkt vaak nergens op. Bij het verlaten van de strook komen we nog wat bochten tegen, terwijl de weg nog even smal blijft. We fietsen Brillon binnen en hebben nu 136 kilometer afgewerkt, Arenberg komt dichtbij. Nog drie stroken en 24 kilometer te gaan.

Nog drie stroken te gaan, en het leuke is dat strook 3 er bijna direct aan gaat komen. Nog een strook die we kennen van Parijs-Roubaix, Tilloy à Sars-et-Rosières. Aan het eind van de smalle weg in Brillon slaan de renners linksaf, 500 meter later slaan ze rechtsaf en dan rijden ze rechtdoor de nieuwe strook tegemoet. De weg is breed, wordt plots minder breed en dan liggen er kasseien op de grond. Net als de vorige strook is deze 2400 meter lang, met het verschil dat de strook van Tilloy à Sars-et-Rosières vier sterren krijgt. Niet alleen een vaste klant in Parijs-Roubaix, ook in de kasseienrit in de Tour van 2018 kwam ie voorbij. In de Tour van 2014 werd ie dan weer in tegengestelde richting afgewerkt, we komen uiteindelijk toch vaak op dezelfde postzegel terecht. De strook van Tilloy naar Sars-et-Rosières krijgt vier sterren vanwege de lengte, maar ook vanwege een aantal lastige bochten. Meteen aan het begin een scherpe naar rechts, vrij snel daarna een scherpe naar links en dan gaat het ongeveer een kilometer rechtdoor. Aan het eind van dit stuk volgt er dan weer een scherpe bocht naar rechts en daar word je op kasseien niet vrolijk van. Ze liggen er trouwens ook niet echt lekker bij, uiteraard, zeg maar gerust schots en scheef. Vorig jaar plaatste Mathieu van der Poel een demarrage op deze strook tijdens Parijs-Roubaix, waarna er uiteindelijk niemand meer in zijn wiel zat, het zou ook nu weer zijn jachtterrein kunnen worden. Ergens tussendoor is er een stuk dat ze gerestaureerd hebben, maar verder zou je hier je hond nog niet eens uitlaten, zo'n strook is het. Lekker dus, erg weinig mis mee. Het eind van deze strook bereiken we na 139 kilometer, in het dorpje Sars-et-Rosières dus. Nog minder dan 20 kilometer en twee stroken te gaan, het begint nu echt spannend te worden.

FAsiG4UWUAIQCMB?format=jpg&name=large

Bij het verlaten van deze strook slaat het peloton rechtsaf, om vervolgens op een tamelijk bochtige manier dwars door Sars-et-Rosières te fietsen. Een brede weg, maar bepaald niet recht. Buiten het dorp gaan we een keer naar links, bijna direct daarna naar rechts en dan wordt er koers gezet naar Bousignies. Via een iets smallere weg rijden we naar dit dorpje toe. Eenmaal in de bebouwde kom slaat men linksaf en dan pakken we nog een aantal lopende bochten mee in deze gemeenschap. Als we de bebouwing achter ons laten wordt de weg nog maar eens wat smaller, onderwijl komt de voorlaatste strook vervaarlijk dichtbij. Een paar flauwe bochten later rijden de renners over een smal bruggetje, slaan ze daarna linksaf, fietsen ze voorbij een boerderij en als dat allemaal is gebeurd ligt er aan de linkerkant van de weg nog meer kasseigeweld op de renners te wachten. Een pittige bocht naar links en dan is strook 2 begonnen, de Boussignies à Millonfosse. Deze strook krijgt drie sterren en is 1400 meter lang. Een strook die aan beide kanten is omgeven door een hoop bomen, het is nog geen Bos van Wallers, maar door al dat groen langs de kant van de weg is dit toch een strook waar er tussen de kasseien in flink wat groen spul te vinden is. Al is dat pas echt van belang als het gaat regenen, en dat gaat niet het geval zijn. De stenen lijken er niet super bij te liggen, maar de strook loopt wel volledig rechtdoor. Als we de watertoren bereiken is de strook voorbij, al is het asfalt dat hier ligt ook niet direct fantastisch. Aan het eind van deze strook hebben we 145 kilometer afgewerkt, nog 12 kilometer tot de finish. En nog maar één strook. Deze huidige strook werd overigens in 2011 voor het eerst opgenomen in het parcours van Parijs-Roubaix, maar ik heb niet direct het idee dat het een blijvertje is geweest. Toch een relatief onbekende strook, leuk voor de variatie.

Aan het eind van de strook volgen we een tijd een wat smallere asfaltweg, parallel aan een snelweg. Paar flauwe bochten erbij, totdat we tussen de huizen in Hasnon ineens scherp linksaf slaan en direct daarna scherp rechtsaf. We rijden daarna een paar meter over een brede weg, maar slaan voorbij de brug over de rivier La Scarpe meteen weer rechtsaf om dwars door Hasnon te kunnen fietsen. Hasnon, prima naam. We kunnen hier het Bos van Wallers bijna aanraken, maar dat vindt de organisatie toch net iets te heftig voor het Tourpeloton. In het centrumpje van Hasnon komen we vooral wat flauwe bochten tegen, waarna we aan het eind van het centrum iets scherper rechtsaf slaan. Daarna komen we terecht op een weg die we 4,5 kilometer gaan volgen, tot aan het begin van de laatste strook. Een brede weg, grotendeels recht, op wat onbeduidende bochtjes na. Eerder opletten voor alle vluchtheuvels, het echte gevaar. Wat meer beschut terrein, dus de wind gaat aan het einde geen rol spelen. De renners rijden bijna Hélesmes binnen, maar vlak voor ze dit dorpje bereiken slaan ze ineens scherp linksaf, een bijzonder listige bocht. Direct na de bocht liggen er steentjes, de laatste kasseistrook is begonnen. Strook 1, de laatste van 11 stroken. Van Hasnon naar Wallers, een strook van 1600 meter die drie sterren krijgt. We kennen de strook beter als Pont Gibus, vernoemd naar Gilbert Duclos-Lasalle. De renners rijden tussen de kenmerkende restanten van een oude spoorbrug door, al doen ze dat in Parijs-Roubaix altijd in tegengestelde richting, vlak na het Bos van Wallers. Wel zijn we nu getuige van een herhaling van de Tourrit van 2014, ook toen was dit de laatste strook en reden we van deze kant naar Wallers, en vervolgens naar Arenberg. Na 150,3 kilometer bereiken we het begin van de strook, na 151,9 kilometer zijn we aan het eind van de strook, op net iets meer dan vijf kilometer van het eind. De slotkilometers, een herhaling van 2014. In 2014 viel de beslissende slag, in ieder geval in de strijd om de ritzege, op deze laatste strook. Het kan dus spannend blijven tot het einde.

Nog vijf kilometer maar joh, we zijn er gewoon al bijna. Aan het eind van de strook rijden we rechtdoor Wallers binnen, waar op 4,5 kilometer van de finish een bocht naar rechts volgt. Even opletten voor de vluchtheuvels hier, en dan op ongeveer vier van het eind een bocht naar links nemen. Vervolgens komen de renners uit bij een rotonde, waar het schuin naar links gaat. Het beginpunt van een rechter stuk, tot drie kilometer van de finish gaan we nu rechtdoor. Dan slaan we rechtsaf en volgen we een tijd dezelfde weg, die wel wat krommingen kent. Heel groot zal de groep hier niet meer zijn, dus veel zal het allicht allemaal niet uitmaken. Van kilometer 2 tot kilometer 1 gaat het relatief rechtdoor, op een aantal flauwe bochten na. Eenmaal in de slotkilometer worden de renners geconfronteerd met een scherpe bocht naar links, waarna ze een van de mooiste wegen van Frankrijk bereiken. Niet omdat ie daadwerkelijk mooi is, wel omdat de weg leidt naar het mooiste bos van het land. We bevinden ons op de weg die eindigt in het Bos van Wallers. Finishen doen we een paar meter voor het bos, wat toch wel gewoon voor blauwe ballen zorgt. Dezelfde finish als in 2014, ze pesten ons opnieuw op exact dezelfde manier. Gewoon, eindigen, een paar meter voor het bos der bossen, hoe sadistisch moet je dan zijn? Op een flauwe bocht naar links na gaat het in de laatste 850 meter van de koers rechtdoor, waarna we langs de bekende mijnschachten van Arenberg rijden en finishen vlak voor het begin van de Trouée de Arenberg. Altijd het meest iconische moment van het seizoen, de bestorming van het Bos van Wallers tijdens Parijs-Roubaix. Het is nog relatief ver van de finish, maar hier wordt de eerste schifting gemaakt. Nu zal de schifting eerder moeten gebeuren, want terwijl de entree van het bos lonkt finishen we op het asfalt, in het idyllische Arenberg.

Finishen doen we dus in Arenberg, wereldberoemd dankzij Parijs-Roubaix, en ook een beetje dankzij de Tour. Veel valt er verder niet over Arenberg zelf te zeggen. In Wallers-Arenberg wonen bij elkaar 5600 mensen, terwijl er in de hele agglomeratie van Porte du Hainaut ongeveer 160.000 mensen wonen. In Arenberg, Wallers en de hele omgeving hier moesten ze het van de mijnbouw hebben, wat in de finale van de rit uitgebreid in beeld zal worden gebracht. Het roadbook komt ook niet verder dan het noemen van een museum in Wallers, waarna ze al snel overschakelen op het noemen van iets moois in Denain, een heel stuk verderop. Nee, als het over Arenberg gaat kunnen we het maar beter over de koers hebben. Het Bos van Wallers begint hier dus, ook wel de Trouée d'Arenberg, misschien wel de zwaarste en slechtste strook van Parijs-Roubaix. Het gaat 2400 meter rechtdoor in een bos, waar de kasseien schotser dan scheef liggen. Altijd een bepalend moment in de koers, ook al is de finish nog ver. We finishen vlak, vlak, vlak, vlak voor het bos, wat ik gewoon echt niet vind kunnen. Maar goed, met de stroken die wel zijn opgenomen in het parcours van deze rit kunnen we onze lol ook op. Wellicht zit er een herhaling in van 2014, toen we getuige waren van een stukje moderne geschiedenis. In de Tour van 2014 reden we tijdens de vijfde rit van Ieper naar Arenberg, deels over dezelfde kasseien en deels over andere kasseien. De omstandigheden waren verschrikkelijk lastig, vooral omdat het de hele dag regende. Het weer was zo slecht dat er gedurende rit een paar stroken werden geschrapt, het was amper te doen. Nog voor de eerste kassei in beeld kwam lag Chris Froome, de winnaar van het jaar ervoor, al twee keer op de grond. Een dag eerder was hij ook al gevallen en na die hattrick aan valpartijen hield hij het voor gezien, hij stapte in de auto, abandon. Nog voor de eerste steen, zo'n rit kan echt chaotisch zijn. Met name dankzij de regen in dit geval, op zo'n beetje iedere rotonde gingen de renners als deelnemers aan Spel Zonder Grenzen pardoes onderuit. Eenmaal op de kasseien zat Alberto Contador al snel in de problemen, terwijl Vincenzo Nibali, de drager van de gele trui, de slag zeker niet had gemist. Kruijswijk ging een stukje veldrijden, Lars Bak ging in een bocht rechtdoor, er gebeurde ontzettend veel. Sep Vanmarcke was aan het imponeren, hij trapte door de boter. Hij leek de beste, met afstand, maar Sep zou Sep niet zijn als hij op een ongelukkig moment lek zou rijden. Weg kansen voor Sep. De schifting werd steeds verder doorgevoerd, Lars Boom schudde al eens aan de... boom, maar hij raakte nog niet direct van Sagan af. Lieuwe Westra zat in de kopgroep en liet zich terugzakken om zijn kopman, Nibali, te helpen. Op de voorlaatste strook gingen Westra, Fuglsang en Nibali er met z'n drieën vandoor. Westra reed zo hard dat bijna niemand kon volgen. Nadat hij perfect werk had geleverd als knecht nam Fuglsang het commando over, terwijl vanuit de achtergrond alleen ONZE Lars Boom de oversteek wist te maken. Met z'n drieën reden ze naar de laatste strook, die van Pont Gibus, waar Lars Boom de twee mannen van Astana ter plaatse liet. In de laatste paar kilometer naar de finish kwam Boom niet meer in de problemen, waardoor hij eindelijk een keer iets won op de kasseien. Het is dat het tijdens Parijs-Roubaix nooit regende, anders had hij die koers ook heel vaak gewonnen! Een zege voor Belkin, de ploeg die we nu Jumbo-Visma noemen, terwijl de kopmannen (Mollema en Ten Dam) ontzettend veel tijd verloren. Vanmarcke en Boom kregen de vrijheid om hun eigen ding te doen, en dat pakte goed uit. Behalve dan voor de klassementsmannen, we gaan in 2022 wellicht hetzelfde dilemma meemaken. Het was een bizarre rit, in ieder geval. Ontzettend veel ontwikkelingen en onverwachte dingen. Fuglsang, Westra en Nibali die beter over de kasseien reden dan Cancellara en Sagan, bijvoorbeeld. Bi-zar. Lars Boom die het eindelijk eens liet zien op het hoogste niveau, ongelooflijk. Het was tevens de eerste zege voor een Nederlandse renner sinds Pieter Weening in 2005. Een jaar of tien wachten, maar dan heb je wel meteen een zege voor de eeuwigheid. Een etappe die we niet snel meer zullen vergeten, met recht een moderne klassieker. Door het tijdverlies van Contador en het uitvallen van Froome lag het klassement daarna wel in de plooi, kan ook nu weer gaan gebeuren natuurlijk.

Het zal de derde keer zijn dat er een rit eindigt in Arenberg. Boom won dus op een prachtige manier in 2014, vier jaar eerder was Thor Hushovd dan weer aan het feest. Ene Geraint Thomas werd tweede die dag, voor Cadel Evans. Andy Schleck werd meegenomen in de broekzak van Cancellara, zo'n kasseienrit in de Tour zorgt altijd voor wonderbaarlijke taferelen. Wat voor merkwaardige dingen er vandaag gaan gebeuren en welke favorieten weg gaan vallen, dat zien we vanaf 13:35. Al hoef je niet direct de tv aan te zetten, want de neutralisatie duurt liefst 25 minuten. Pas om 14:00 laten we Lille achter ons en kan de nerveuze rit vol knotsgekke situaties pas echt beginnen. De eerste kasseistrook zouden we omstreeks 15:45 moeten bereiken, maar het is aan te raden om de hele dag te kijken. De laatste keer dat we over kasseien reden, in 2018, lag Porte er ook al uit voor de eerste steen. Het gaat een gekkenhuis worden, tot nu toe kent deze Tour nog geen uitvallers, maar dat gaat veranderen. De NOS is er pas om 15:00 bij, die snappen er dus echt helemaal geen ene kut van. Sporza is er meteen om 13:30 bij, die snappen het tenminste wel. Ook vandaag kan Eurosport dus weer de pleuris krijgen. De aankomst wordt verwacht tussen 17:20 en 17:39, maar dat maakt niet uit, het interesseert me niet hoe je het voor elkaar krijgt, maar vandaag lig je van 13:30 tot de finish languit op de bank, zonder broek. In startplaats Lille wordt het overdag 24 graden, precies 0% kans op regen en toch een redelijk briesje uit het noordwesten. Dat wil zeggen dat we toch wel eens een herhaling zouden kunnen zien van Parijs-Roubaix dit jaar. Toen werd de boel al heel vroeg op de kant gegooid, ontstonden er waaiers en werden er nogal wat renners verrast. Ik sluit niet uit dat bepaalde ploegen dat nu ook gaan proberen, de wind staat er in ieder geval goed voor en er is open terrein genoeg. Het mag nog iets harder waaien, dat wel. Enfin, een extra reden om meteen vanaf het eerste moment voor de buis te zitten. In de buurt van de finish 25 graden, ook geen kans op regen en net iets minder wind. Als er qua wind iets zal gebeuren, dan toch vooral in de eerste kilometers.

Wallers_-_Fosse_Arenberg_des_mines_d'Anzin_(415).JPG

Wallers_-_Fosse_Arenberg_des_mines_d'Anzin_(415).JPG

De rit waar iedereen naar uitkijkt, behalve de renners zelf. Kasseien in de Tour, het blijft een lastige discussie. Het kan een geweldige rit opleveren, maar je weet ook bijna zeker dat er renners veel tijd gaan verliezen dankzij valpartijen en lekke banden. Het voelt vaak als een loterij, wat het toch een beetje oneerlijk maakt. In de Tour is het vaak nog erger, iedereen is zo nerveus dat ze in aanloop naar de kasseien vaak al op hun bek gaan. Dat is het nadeel van dit soort etappes. Het zou waarschijnlijk beter zijn om zo'n etappe pas aan het eind van de Tour te doen, met een beetje creativiteit kun je best iets verzinnen. Een laatste bergrit in de Vogezen, de oversteek maken naar deze regio en dan ben je toch al bijna in Parijs. Of je moet er een keer een echt lange rit van maken, meer dan 200 kilometer. Dat de renners al een beetje moe zijn voor de eerste kasseien, niet dat iedereen nog superfris is. Hoe dan ook, op de onvermijdelijke valpartijen en lekke banden na wordt dit natuurlijk wel gewoon een schitterende rit. Het zijn niet superveel stroken en ze zijn ook niet bijzonder zwaar, er ontbreekt wel echt een vijfsterrenstrook, maar alsnog gaan hier de nodige verschillen ontstaan. Dat ligt ook aan de deelnemende renners, er doen er een paar mee die koers gaan maken. Heel benieuwd welke klassementsrenners dit stiekem blijken te kunnen. Pogacar lijkt me een zekerheid, want die kan alles. Zijn ploeg is alleen wel volkomen ruk, we hebben al kunnen zien dat hij niet op Berg en Hirschi hoeft te rekenen. Roglic deed het niet onverdienstelijk in Denain, maar deze rit gaat wel een stuk nerveuzer worden en dan is hij niet op z'n best. Moet iemand als Küng op Gaudu passen? Zomaar wat dingen om rekening mee te houden. Ik ga er in ieder geval eens goed voor zitten en ga me laten verrassen. Een top vijf slaat nooit ergens op, maar nu helemaal niet. Toch doen we het maar.
1. Van der Poel. Waarom doet ie anders mee? We hebben hem al een paar dagen gezien. Gisteren was hij helemaal nergens te bekennen. Was dat omdat ie niet beter kon, of omdat ie liet lopen met het oog op vandaag? Dat gaan we nu beleven. Ik neem aan dat hij wel benen heeft, gezien zijn tijdrit. Hij hoeft vandaag verder met niemand rekening te houden, wat een voordeel lijkt ten opzichte van andere renners. Als hij net zo door de bochten vliegt als vorig jaar in Parijs-Roubaix gaat niemand hem kunnen volgen. Qua techniek komt er niemand in de buurt. Maar de benen moeten er ook zijn, anders krijg je het verhaal van Parijs-Roubaix van dit jaar. Spannend!
2. Van Aert. Normaal gesproken zou je zeggen dat Van Aert op Roglic en vooral op Vingegaard moet letten, maar ik heb zomaar een donkerbruin vermoeden dat Van Aert dit niet gaat doen. Die gaat lekker voor zichzelf rijden. Helemaal gek gemaakt door de Belgen die vinden dat hij alleen maar voor eigen kans moet gaan. Roglic in de gracht? Dat lost Laporte maar op. Vingegaard een lekke band? Van Hooydonck regelt het maar. Wie hebben we nog meer? Oja, we hebben ook nog Benoot achter de hand. Knechten genoeg. Nee, dan ga ik zelf maar in de aanval, om de rest in een zetel te zetten, ofzo. Dat levert dan vandaag weer een vertrouwde tweede plaats op, dat winnen moet ie niet te vaak doen, want Karl Vannieuwkerke die een uur lang zit te glunderen bij Vive le Velo en doet alsof hij zojuist zijn kind geboren heeft zien worden gaat me te ver. Het vlaggetjesgehalte van Renaat mag ook omlaag, ik heb in m'n leven wel vaker iemand een solo zien afronden, mokzegge.
3. Lampaert. Leeft altijd enorm toe naar Parijs-Roubaix, ook al loopt dat vaak slecht af. De laatste keer reed hij tegen een man aan en vloog hij over de stenen. Maar, de laatste keer over de kasseien in de Tour werd hij derde. In de Tour gaat het hem dus beter af dan in Parijs-Roubaix zelf, de geringere lengte speelt daarbij wellicht een rol. Zijn vorm is goed, zou je bijna durven te denken na zijn tijdrit. Een gevaarlijke klant, derhalve.
4. Pogacar. Komt fluitend over de streep en pakt tijd op al zijn concurrenten, de Tour is voorbij, boeken toe. En dit zelfs zonder team, hij doet gewoon alles alleen. Heel veel zin in. Echt. Nee, serieus.
5. Pedersen. Ofschoon hij nog nooit iets heeft gepresteerd in Parijs-Roubaix. Gekke naam om te noemen dus eigenlijk, maar ik ga uit van een gekke koers.