R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Het blijkt helaas heel regelmatig voor te komen: hoe heftiger de psychische problematiek en hoe meer het nodig is dat iemand psychische zorg nodig heeft, des te groter is de kans dat hij/zij a priori geweigerd wordt voor een behandeling en niet eens een intake-procedure mag ondergaan.
En met complexe problematiek bedoel ik bijvoorbeeld dit: iemand lijdt al jaren aan angststoornissen en kan daardoor niet meer werken. Omdat het al jaren speelt en zijn hele leven stil heeft gelegd, heeft hij inmiddels ook een depressie en woede-uitbarstingen. In plaats van dat ze bij de GGZ daaruit opmaken dat het des te meer urgent is om die angstproblematiek aan te pakken, zijn er 2 diagnoses bij gekomen, vinden ze het te lastig om op te maken welke diagnose als eerste behandeld moet worden, want het allemaal tegelijk aanpakken is geen optie - te duur of te lange wachtlijsten whatever. Het gevolg is dat hij gewoon aan zijn lot overgelaten wordt.
WTF is er aan de hand met de GGZ? Ik heb zelf dit soort toestanden meegemaakt - godzijdank niet dermate schrijnend, maar helaas blijkt het wel schrijnend voor zoveel andere mensen.
Vanuit de GGZ wordt er vooral geklaagd op de overheid en de zorgverzekeringen die het hen onmogelijk zouden maken om mensen op een goede manier te behandelen. Voor een deel vind ik dat wel aannemelijk, maar ik denk dat het ook te maken heeft met de mentaliteit die ze zelf hebben - die niet valt te fiksen met meer overheidsgeld voor betere opleidingen. Een psycholoog of therapeut moet niet alleen maar kennis opdoen met studie, maar die kennis toepassen om te kunnen begrijpen met welke problemen de client worstelt en met de client meedenken om te zoeken naar een oplossing of om er iig beter mee om te gaan. Daarbij zijn psychische problemen altijd complex - het ene probleem beinvloed het andere en daarbij is ieder mens uniek: wat voor de een wel werkt, werkt voor de ander niet.
Wat ik nog het meest destructieve eraan vind, is dat nog steeds de suggestie wordt gewekt dat mensen voor de geringste tegenslag vooral niet te trots moeten zijn om het op hun eigen manier op te lossen, maar daarvoor absoluut zich moeten aanmelden bij PsyQ of een soortgelijke instantie. Want waarom zouden ze het zichzelf aan moeten doen er zelf mee te tobben, terwijl een psycholoog hen er gegarandeerd mee kan helpen? Het komt bijna over als verwijt dat je een idioot bent als je je ongelukkig voelt, want dat is helemaal niet nodig in een maatschappij die voor elk probleem instanties bieden die het voor jou op gaan lossen.
Als ik afga op hoe de samenleving zich afgelopen decennia heeft ontwikkeld met al die GGZ-voorzieningen, vind ik mensen over het algemeen juist labieler, zwakker en egoistischer geworden. Het leven gaat nou eenmaal gepaard met tegenslag. Het is belangrijk om te leren daarmee om te gaan, alsof belangrijk om elkaar daarmee te helpen.
Tegenwoordig zijn mensen vooral met zichzelf bezig en vinden ze zichzelf al zo barmhartig als ze iemand in moeilijkheden sterkte hebben gewenst via Instagram of Facebook. En daar krijgen ze ook allemaal likes mee van anderen zo van "Ooooh, wat ben jij toch een empathische lieverd zeg!!!
" Als iemand ook maar overweegt om daarwerkelijk moeite te doen om een ander te helpen, wordt hij al meteen ontmoedigd door opmerkingen als "Denk eerst aan jezelluf!" of "Die persoon moet het zelluf doen en jij bent niet verantwoordelijk daarvoor!" terwijl ze niet eens weten waar het over gaat.
Serieus, waar gaat dit naartoe? Wordt het in de toekomst nog erger met de GGZ? Of is het inmiddels duidelijk geworden dat dit echt niet goed is en gaan er in de vroege toekomst dingen verbeteren?
En met complexe problematiek bedoel ik bijvoorbeeld dit: iemand lijdt al jaren aan angststoornissen en kan daardoor niet meer werken. Omdat het al jaren speelt en zijn hele leven stil heeft gelegd, heeft hij inmiddels ook een depressie en woede-uitbarstingen. In plaats van dat ze bij de GGZ daaruit opmaken dat het des te meer urgent is om die angstproblematiek aan te pakken, zijn er 2 diagnoses bij gekomen, vinden ze het te lastig om op te maken welke diagnose als eerste behandeld moet worden, want het allemaal tegelijk aanpakken is geen optie - te duur of te lange wachtlijsten whatever. Het gevolg is dat hij gewoon aan zijn lot overgelaten wordt.
WTF is er aan de hand met de GGZ? Ik heb zelf dit soort toestanden meegemaakt - godzijdank niet dermate schrijnend, maar helaas blijkt het wel schrijnend voor zoveel andere mensen.
Vanuit de GGZ wordt er vooral geklaagd op de overheid en de zorgverzekeringen die het hen onmogelijk zouden maken om mensen op een goede manier te behandelen. Voor een deel vind ik dat wel aannemelijk, maar ik denk dat het ook te maken heeft met de mentaliteit die ze zelf hebben - die niet valt te fiksen met meer overheidsgeld voor betere opleidingen. Een psycholoog of therapeut moet niet alleen maar kennis opdoen met studie, maar die kennis toepassen om te kunnen begrijpen met welke problemen de client worstelt en met de client meedenken om te zoeken naar een oplossing of om er iig beter mee om te gaan. Daarbij zijn psychische problemen altijd complex - het ene probleem beinvloed het andere en daarbij is ieder mens uniek: wat voor de een wel werkt, werkt voor de ander niet.
Wat ik nog het meest destructieve eraan vind, is dat nog steeds de suggestie wordt gewekt dat mensen voor de geringste tegenslag vooral niet te trots moeten zijn om het op hun eigen manier op te lossen, maar daarvoor absoluut zich moeten aanmelden bij PsyQ of een soortgelijke instantie. Want waarom zouden ze het zichzelf aan moeten doen er zelf mee te tobben, terwijl een psycholoog hen er gegarandeerd mee kan helpen? Het komt bijna over als verwijt dat je een idioot bent als je je ongelukkig voelt, want dat is helemaal niet nodig in een maatschappij die voor elk probleem instanties bieden die het voor jou op gaan lossen.
Als ik afga op hoe de samenleving zich afgelopen decennia heeft ontwikkeld met al die GGZ-voorzieningen, vind ik mensen over het algemeen juist labieler, zwakker en egoistischer geworden. Het leven gaat nou eenmaal gepaard met tegenslag. Het is belangrijk om te leren daarmee om te gaan, alsof belangrijk om elkaar daarmee te helpen.
Tegenwoordig zijn mensen vooral met zichzelf bezig en vinden ze zichzelf al zo barmhartig als ze iemand in moeilijkheden sterkte hebben gewenst via Instagram of Facebook. En daar krijgen ze ook allemaal likes mee van anderen zo van "Ooooh, wat ben jij toch een empathische lieverd zeg!!!
" Als iemand ook maar overweegt om daarwerkelijk moeite te doen om een ander te helpen, wordt hij al meteen ontmoedigd door opmerkingen als "Denk eerst aan jezelluf!" of "Die persoon moet het zelluf doen en jij bent niet verantwoordelijk daarvoor!" terwijl ze niet eens weten waar het over gaat.Serieus, waar gaat dit naartoe? Wordt het in de toekomst nog erger met de GGZ? Of is het inmiddels duidelijk geworden dat dit echt niet goed is en gaan er in de vroege toekomst dingen verbeteren?
Er zijn tegenwoordig gewoon meer gekken dan zorg.
En met gekken bedoel ik die Haagse kliek die alles kapot bezuinigd.
En met gekken bedoel ik die Haagse kliek die alles kapot bezuinigd.
Het ligt ook aan je inzet als cliënt zelf vind ik.
Ik heb alleen maar goede ervaringen met de GGZ en heb zelf ook complexe PTSS, dissociatieve stoornis, autisme en hechtingsproblematiek. Ik ben ook bewust van dat de behandelaren ook maar mensen zijn en niet al mijn problemen voor mij kunnen oplossen. Het ligt ook aan je instelling en in hoeverre je zelf bereid bent om dingen aan te pakken.
Ik ben het met je eens dat er soms wel behandelaren tussenzaten waarmee ik niet klikte. Maar besef wel dat behandelaren ook maar mensen zijn en hun best doen. Ze kunnen echt niet al jouw gedachten lezen en ook je hulpvraag niet. Maar als jij duidelijk genoeg bent over je hulpvraag en wat dankbaarheid toont, dan zullen ze echt nog steeds álles voor je doen. Maar wees dan wel duidelijk en kom met concrete hulpvragen!!
Wees dus niet zo egoïstisch en doe iets terug voor hun. Laat wat dankbaarheid zien. Dan zijn ze ook gemotiveerder om met jou te gaan werken. Omdat ze werken betekent het niet dat ze alles maar perfect moeten en kunnen doen terwijl jij achterover kan liggen.
Bij het oplossen van je problemen ben JIJ het meeste verantwoordelijk. En cliënten vergeten dat helaas. Daarom komen ze nooit uit hun problemen en gaat het nooit beter met ze.
Door mijn complexe problematiek zit ik na 5 jaar trouwens nog steeds bij de GGZ en het gaat eenmaal lang duren. Als ik geen klik had met een behandelaar vroeg ik gewoon een andere. Het ligt dus echt aan jezelf. Grow up.
En ik heb meer meegemaakt dan wat de meeste mensen in hun leven hebben meegemaakt. Maar stop met vingertje wijzen en kijk naar jezelf.
[ Bericht 3% gewijzigd door Medusa666 op 23-06-2022 17:47:16 ]
Ik heb alleen maar goede ervaringen met de GGZ en heb zelf ook complexe PTSS, dissociatieve stoornis, autisme en hechtingsproblematiek. Ik ben ook bewust van dat de behandelaren ook maar mensen zijn en niet al mijn problemen voor mij kunnen oplossen. Het ligt ook aan je instelling en in hoeverre je zelf bereid bent om dingen aan te pakken.
Ik ben het met je eens dat er soms wel behandelaren tussenzaten waarmee ik niet klikte. Maar besef wel dat behandelaren ook maar mensen zijn en hun best doen. Ze kunnen echt niet al jouw gedachten lezen en ook je hulpvraag niet. Maar als jij duidelijk genoeg bent over je hulpvraag en wat dankbaarheid toont, dan zullen ze echt nog steeds álles voor je doen. Maar wees dan wel duidelijk en kom met concrete hulpvragen!!
Wees dus niet zo egoïstisch en doe iets terug voor hun. Laat wat dankbaarheid zien. Dan zijn ze ook gemotiveerder om met jou te gaan werken. Omdat ze werken betekent het niet dat ze alles maar perfect moeten en kunnen doen terwijl jij achterover kan liggen.
Bij het oplossen van je problemen ben JIJ het meeste verantwoordelijk. En cliënten vergeten dat helaas. Daarom komen ze nooit uit hun problemen en gaat het nooit beter met ze.
Door mijn complexe problematiek zit ik na 5 jaar trouwens nog steeds bij de GGZ en het gaat eenmaal lang duren. Als ik geen klik had met een behandelaar vroeg ik gewoon een andere. Het ligt dus echt aan jezelf. Grow up.
En ik heb meer meegemaakt dan wat de meeste mensen in hun leven hebben meegemaakt. Maar stop met vingertje wijzen en kijk naar jezelf.
[ Bericht 3% gewijzigd door Medusa666 op 23-06-2022 17:47:16 ]
En jij hebt alleen maar CPTSS? Rot genoeg voor je hoor maar niet te vergelijken met mensen die meerdere ernstige diagnoses hebben.quote:Op donderdag 23 juni 2022 17:38 schreef Medusa666 het volgende:
Het ligt ook aan je inzet als cliënt zelf vind ik.
Ik heb alleen maar goede ervaringen met de GGZ en heb zelf ook complexe PTSS, dissociatieve stoornis, autisme en hechtingsproblematiek. Ik ben ook bewust van dat de behandelaren ook maar mensen zijn en niet al mijn problemen voor mij kunnen oplossen. Het ligt ook aan je instelling en in hoeverre je zelf bereid bent om dingen aan te pakken.
Ik ben het met je eens dat er soms wel behandelaren tussenzaten waarmee ik niet klikte. Maar besef wel dat behandelaren ook maar mensen zijn en hun best doen. Ze kunnen echt niet al jouw gedachten lezen en ook je hulpvraag niet. Maar als jij duidelijk bent over je hulpvraag en wat dankbaarheid toont, dan zullen ze echt nog steeds álles voor je doen.
Wees dus niet zo egoïstisch en doe iets terug voor hun. Laat wat dankbaarheid zien. Dan zijn ze ook gemotiveerder om met jou te gaan werken.
Mijn vriendin is jarenlang overal weggestuurd want haar depressie, borderline, CPTSS of eetstoornis moest eerst opgelost worden voor er geholpen kon worden met een ander probleem.
De GGZ bestaat uit een aantal regionale monopolisten die graag vinkjes willen zetten en niet verantwoordelijk worden gehouden voor wat ze aanrichten. Als je niet in een hokje past, heb je gewoon pech.
De meeste psychiatrisch patiënten zijn niet mondig, wel laagopgeleid en hebben vaak geen groot vangnet. Mijn vriendin is gelukkig het tegenovergestelde en als ik zie hoe absurd veel moeite het haar en haar familie heeft gekost om hulp te krijgen. Ze zijn helemaal kapotgemakt de afgelopen 11 jaar. Natuurlijk niet met opzet. Maar het gebeurt wel.
Ze zullen nooit meer kunnen werken. Zullen nooit meer vertrouwen in hulpverlening hebben. Ze komen de dag door op pammen. En maar weer bellen met alles en iedereen smeken om hulp. Elke fucking dag weer. 99 van de 100 keer volgen er loze beloften. Als het zo gesteld zou zijn met somatische gezondheidszorg, zouden we dit nooit accepteren.
Er is hier zeer adequate psychiatrische zorg voor mensen met 1 diagnose. Het is godsgeklaagd hoe de zorg is voor mensen met meerdere diagnoses.
Edit: je hebt je post aangepast en er nu meerdere diagnoses bij gezet. Shit voor je zeg. Je hebt echt geluk dat je hoede hulp krijgt. De klinieken zitten vol met mensen die niet geholpen worden helaas. Zelfs met mensen die altijd meewerken en echt geholpen willen worden.
Spoilers!
Ik word gewoon moe van mensen die altijd maar álle schuld bij behandelaren zetten. Het ligt nogmaals óók aan jezelf. Als je niet mondig bent en denkt dat je behandelaar al je gedachten maar kan lezen kan je inderdaad niet goed worden geholpen bij de GGZ. Dat is eenmaal zo tja.quote:
[..]
En jij hebt alleen maar CPTSS? Rot genoeg voor je hoor maar niet te vergelijken met mensen die meerdere ernstige diagnoses hebben.
Mijn vriendin is jarenlang overal weggestuurd want haar depressie, borderline, CPTSS of eetstoornis moest eerst opgelost worden voor er geholpen kon worden met een ander probleem.
De GGZ bestaat uit een aantal regionale monopolisten die graag vinkjes willen zetten en niet verantwoordelijk worden gehouden voor wat ze aanrichten. Als je niet in een hokje past, heb je gewoon pech.
De meeste psychiatrisch patiënten zijn niet mondig, wel laagopgeleid en hebben vaak geen groot vangnet. Mijn vriendin is gelukkig het tegenovergestelde en als ik zie hoe absurd veel moeite het haar en haar familie heeft gekost om hulp te krijgen. Ze zijn helemaal kapotgemakt de afgelopen 11 jaar. Natuurlijk niet met opzet. Maar het gebeurt wel.
Ze zullen nooit meer kunnen werken. Zullen nooit meer vertrouwen in hulpverlening hebben. Ze komen de dag door op pammen. En maar weer bellen met alles en iedereen smeken om hulp. Elke fucking dag weer. 99 van de 100 keer volgen er loze beloften. Als het zo gesteld zou zijn met somatische gezondheidszorg, zouden we dit nooit accepteren.
Er is hier zeer adequate psychiatrische zorg voor mensen met 1 diagnose. Het is godsgeklaagd hoe de zorg is voor mensen met meerdere diagnoses.
Edit: je hebt je post aangepast en er nu meerdere diagnoses bij gezet. Shit voor je zeg. Je hebt echt geluk dat je hoede hulp krijgt. De klinieken zitten vol met mensen die niet geholpen worden helaas. Zelfs met mensen die altijd meewerken en echt geholpen willen worden.
En het heeft zeker niet met geluk te maken. Ik heb ervoor gevochten, omdat ik écht beter wilde worden en niet alleen maar mezelf zielig wilde vinden. En ja ik heb ook ruk behandelaren gehad die lui waren en me aan de pillen wilde zetten. Toen heb ik gewoon aangegeven dat ik vond dat er geen klik was en het liefste een andere behandelaar zou willen hebben. Dat begrepen ze volkomen en ze hebben mij eraan gekoppeld.
Ze waren echt te soft en ongemotiveerd leek wel met mij, maar dat komt nogmaals door een gebrek aan klik en ligt niet alleen aan hen, maar ook aan mij.
Jij bent de cliënt en kunt in principe alles vragen. Maar doe het dan respectvol, want dan zijn mensen ook bereidwilliger.
Als je iets echt wilt kan je het bereiken. En ja ook als je ECHT beter WILt worden. Maar stop met denken dat je maar op alles recht heb omdat je vroeger slachtoffer bent geweest en dat behandelaren alles maar moeten kunnen. Het ligt ook aan jezelf.
Trouwens met die ene meid die wel mondig was. Ik vind het heel sneu dat ze dit heeft meegemaakt en zij wilde dus wel echt aanpakken. Dar is heel naar. Maar misschien moet ze ook wat meer dankbaarheid tonen aan de behandelaren voor wat ze wél goed doen?
Ik ben helaas ook veel mensen tegengekomen die wel altijd maar in de slachtofferrol bleven en ondertussen wel van alles verwachten van de behandelaren zonder iets aan te geven of juist te dwingen en respectloos zijn richting behandelaren. Over hen had ik het ook.
[ Bericht 1% gewijzigd door Medusa666 op 24-06-2022 03:11:03 ]
Ik ben oprecht benieuwd, wat zou je als oplossing kunnen bedenken? Er zijn inderdaad enorme wachtlijsten overal in de ggz , gespecialiseerde klinieken moeten sluiten. Er is domweg geen personeel en dat wordt nog veel erger in de toekomst. Alle mbo’ers worden afgeserveerd via de nieuwe bigwet. Geen personeel is geen behandelingquote:
[..]
En jij hebt alleen maar CPTSS? Rot genoeg voor je hoor maar niet te vergelijken met mensen die meerdere ernstige diagnoses hebben.
Mijn vriendin is jarenlang overal weggestuurd want haar depressie, borderline, CPTSS of eetstoornis moest eerst opgelost worden voor er geholpen kon worden met een ander probleem.
De GGZ bestaat uit een aantal regionale monopolisten die graag vinkjes willen zetten en niet verantwoordelijk worden gehouden voor wat ze aanrichten. Als je niet in een hokje past, heb je gewoon pech.
De meeste psychiatrisch patiënten zijn niet mondig, wel laagopgeleid en hebben vaak geen groot vangnet. Mijn vriendin is gelukkig het tegenovergestelde en als ik zie hoe absurd veel moeite het haar en haar familie heeft gekost om hulp te krijgen. Ze zijn helemaal kapotgemakt de afgelopen 11 jaar. Natuurlijk niet met opzet. Maar het gebeurt wel.
Ze zullen nooit meer kunnen werken. Zullen nooit meer vertrouwen in hulpverlening hebben. Ze komen de dag door op pammen. En maar weer bellen met alles en iedereen smeken om hulp. Elke fucking dag weer. 99 van de 100 keer volgen er loze beloften. Als het zo gesteld zou zijn met somatische gezondheidszorg, zouden we dit nooit accepteren.
Er is hier zeer adequate psychiatrische zorg voor mensen met 1 diagnose. Het is godsgeklaagd hoe de zorg is voor mensen met meerdere diagnoses.
Edit: je hebt je post aangepast en er nu meerdere diagnoses bij gezet. Shit voor je zeg. Je hebt echt geluk dat je hoede hulp krijgt. De klinieken zitten vol met mensen die niet geholpen worden helaas. Zelfs met mensen die altijd meewerken en echt geholpen willen worden.
Ik woon dus beschermd en mijn twee huisgenoten gingen ook op alles zeiken en dingen eisen omdat ze er recht op zouden hebben als clienten. De goede dingen die de behandelaren voor hun deden namen ze voor vanzelfsprekend. Nou die behandelaren hier namen ze niet meer serieus en lieten ze inderdaad stikken ondanks hun zware problemen.
Ik daarentegen bedankte ze altijd, gaf ze complimenten wanneer ze wel iets deden en was al blij met “ kleine dingen of gebaren” en toonde dit ook. Daarom deden die behandelaren ook veel meer voor mij en waren ze gemotiveerder om met mij te werken. Ik kreeg veel meer dan die andere 2 die ook zware klachten hadden.
Gewoon een tip.
[ Bericht 2% gewijzigd door Medusa666 op 23-06-2022 18:41:57 ]
Ik daarentegen bedankte ze altijd, gaf ze complimenten wanneer ze wel iets deden en was al blij met “ kleine dingen of gebaren” en toonde dit ook. Daarom deden die behandelaren ook veel meer voor mij en waren ze gemotiveerder om met mij te werken. Ik kreeg veel meer dan die andere 2 die ook zware klachten hadden.
Gewoon een tip.
[ Bericht 2% gewijzigd door Medusa666 op 23-06-2022 18:41:57 ]
Dit heeft niets met dankbaarheid te maken. De hele OP niet trouwens.quote:
[..]
Trouwens met die ene meid die wel mondig was. Ik vind het heel sneu dat ze dit heeft meegemaakt en zij wilde dus wel echt aanpakken. Dar is heel naar. Maar misschien moet ze ook wat meer dankbaarheid tonen aan de behandelaren voor wat ze wél goed doen?
Als je ziekte 1 en 2 hebt, wil/mag/kan een behandelaar je niet helpen met ziekte 1 als je niet eerst beter bent van ziekte 2. En de behandelaar van ziekte 2 zegt hetzelfde maar dan over ziekte 1.
Ik snap dat jij dat niet meemaakt. Jouw diagnoses liggen min of meer in dezelfde lijn. Iemand die zowel verslaafd als depressief is, of die schizofreen met anorexia heeft, heeft gewoon echt pech.
En zo sta je letterlijk jarenlang op wachtlijsten en is er niemand die je kan helpen.
Eerst de wachtlijst op de reguliere, lichte, zorg. Bijvoorbeeld PsyQ. 5-8 maanden voor er een intake is. Dan duurt het 2-3 maanden voor je dossier besproken is. Sorry, u bent te ziek voor onze behandelaren. Wachtlijst voor andere instelling. Weer 6 maanden de intake en 10 weken voor je antwoord hebt. Ondertussen wordt je steeds zieker. Sorry mevrouw, u kunt bij ons pas terecht als u eerst uw andere ziekte heeft opgelost. Nog een wachtlijst. En zo duurde het meer dan 3 jaar voor er eindelijk eens iemand plaats had voor een klein beetje therapie. Niet voor het volledige pakket. En ook maar een traject van 5 maanden. Daarna begon alles weer opnieuw.
Ondertussen ga je wel kliniek in en uit. Blijft iedereen aan je medicatie rommelen. En is er binnen een kliniek ook geen hulp want dat is een tijdelijke oplossing.
Nogmaals. Dit heeft niets met dankbaarheid te maken. De GGZ is helemaal uitgekleed en in eilandjes opgedeeld. Die eilandjes werken niet samen want dat is het beleid.
Ik zou het niet weten. Er is veel mis. Meer samenwerking. Iets van een caseworker voor iedereen met complexe problematiek. Dat samenwerking normaal wordt tussen de instellingen. Dat er dezelfde eisen aan een GGZ-instelling worden gesteld als aan een andere zorginstelling. Dus dat klantvriendelijkheid hoog in het vaandel staat. Dat het normaal wordt om mensen terug te bellen als je dat belooft. Dat er dezelfde eisen aan hygiëne worden gesteld voor een psychiatrische kliniek als een ziekenhuis.quote:Op donderdag 23 juni 2022 18:11 schreef N.icka het volgende:
[..]
Ik ben oprecht benieuwd, wat zou je als oplossing kunnen bedenken? Er zijn inderdaad enorme wachtlijsten overal in de ggz , gespecialiseerde klinieken moeten sluiten. Er is domweg geen personeel en dat wordt nog veel erger in de toekomst. Alle mbo’ers worden afgeserveerd via de nieuwe bigwet. Geen personeel is geen behandeling
Maar ja. Dat is allemaal makkelijk praten helaas
Spoilers!
Ik snap wat je bedoelt. Maar eigenlijk is het natuurlijk wel absurd. In een gewoon ziekenhuis wordt een aardig persoon met kanker ook niet beter geholpen dan een onaardig persoon met kanker.quote:
Ik woon dus beschermd en mijn twee huisgenoten gingen ook op alles zeiken en dingen eisen omdat ze er recht op zouden hebben als clienten. De goede dingen die de behandelaren voor hun deden namen ze voor vanzelfsprekend. Nou die behandelaren hier namen ze niet meer serieus en lieten ze inderdaad stikken ondanks hun zware problemen.
Ik daarentegen bedankte ze altijd, gaf ze complimenten wanneer ze wel iets deden en was al blij met “ kleine dingen of gebaren” en toonde dit ook. Daarom deden die behandelaren ook veel meer voor mij en waren ze gemotiveerder om met mij te werken. Ik kreeg veel meer dan die andere 2 die ook zware klachten hadden.
Gewoon een tip.
Spoilers!
Ja klopt, maar wat kan je hiertegen doen dan? Je kan blijven klagen erover, maar daar help je alleen jezelf mee.quote:
[..]
Dit heeft niets met dankbaarheid te maken. De hele OP niet trouwens.
Als je ziekte 1 en 2 hebt, wil/mag/kan een behandelaar je niet helpen met ziekte 1 als je niet eerst beter bent van ziekte 2. En de behandelaar van ziekte 2 zegt hetzelfde maar dan over ziekte 1.
Ik snap dat jij dat niet meemaakt. Jouw diagnoses liggen min of meer in dezelfde lijn. Iemand die zowel verslaafd als depressief is, of die schizofreen met anorexia heeft, heeft gewoon echt pech.
En zo sta je letterlijk jarenlang op wachtlijsten en is er niemand die je kan helpen.
Eerst de wachtlijst op de reguliere, lichte, zorg. Bijvoorbeeld PsyQ. 5-8 maanden voor er een intake is. Dan duurt het 2-3 maanden voor je dossier besproken is. Sorry, u bent te ziek voor onze behandelaren. Wachtlijst voor andere instelling. Weer 6 maanden de intake en 10 weken voor je antwoord hebt. Ondertussen wordt je steeds zieker. Sorry mevrouw, u kunt bij ons pas terecht als u eerst uw andere ziekte heeft opgelost. Nog een wachtlijst. En zo duurde het meer dan 3 jaar voor er eindelijk eens iemand plaats had voor een klein beetje therapie. Niet voor het volledige pakket. En ook maar een traject van 5 maanden. Daarna begon alles weer opnieuw.
Ondertussen ga je wel kliniek in en uit. Blijft iedereen aan je medicatie rommelen. En is er binnen een kliniek ook geen hulp want dat is een tijdelijke oplossing.
Nogmaals. Dit heeft niets met dankbaarheid te maken. De GGZ is helemaal uitgekleed en in eilandjes opgedeeld. Die eilandjes werken niet samen want dat is het beleid.
[..]
Ik zou het niet weten. Er is veel mis. Meer samenwerking. Iets van een caseworker voor iedereen met complexe problematiek. Dat samenwerking normaal wordt tussen de instellingen. Dat er dezelfde eisen aan een GGZ-instelling worden gesteld als aan een andere zorginstelling. Dus dat klantvriendelijkheid hoog in het vaandel staat. Dat het normaal wordt om mensen terug te bellen als je dat belooft. Dat er dezelfde eisen aan hygiëne worden gesteld voor een psychiatrische kliniek als een ziekenhuis.
Maar ja. Dat is allemaal makkelijk praten helaas
Besef ook dat het hier in Nederland in ieder geval een stuk beter geregeld is dan in andere landen en dat je überhaupt hier betaalbaar naar een psycholoog kunt gaan. Dat bedoel ik met dankbaarheid. Laat dankbaarheid zien voor de kleine dingen en men wordt gemotiveerder om je te helpen. Maar ook jijzelf zult gelukkiger erdoor worden.
Met zo’n instelling zul je in elk geval wat gelukkiger staan in het leven, ondanks psychische klachten en fysieke klachten die je vooralsnog hebt. Uiteindelijk ben jijzelf de enige die een feestje van je leven moet maken ondanks wat je hebt meegemaakt. Klagen op anderen gaat daar jezelf niet bij helpen.
Nou ik heb helaas ook hele ernstige verhalen gehoord van de mate waarin mensen in het ziekenhuis worden behandeld hoor.quote:
[..]
Ik snap wat je bedoelt. Maar eigenlijk is het natuurlijk wel absurd. In een gewoon ziekenhuis wordt een aardig persoon met kanker ook niet beter geholpen dan een onaardig persoon met kanker.
Daarom blijf ik zelf altijd lief en dankbaar voor degene waar ik afhankelijk ben. Juist omdat ik zo bang ben dat ik ook zo afgewimpelt wordt. En dit heeft mij enorm ver gebracht in het leven en bij de omgang met andere mensen.
We blijven streven naar perfectie, maar soms vergeten mensen wat ze al dan niet hebben. Ik kom uit een heel arm land waar niks goed geregeld is. Daarmee vergeleken vind ik het in Nederland allemaal zo goed geregeld en een behoorlijke luxe. Het feit dat je hier überhaupt je ei kwijt kan bij mensen die worden geregeld door de overheid.
Uiteindelijk hebben mensen áltijd op iets aan te merken en dingen zullen nooit perfect zijn. Probeer wat meer dankbaar te zijn voor de kleinere dingen, jezelf te vergelijken met mensen die het juist slechter hebben en accepteren dat het leven op de wereld nou eenmaal onstabiel is en dat je niet altijd exact kan krijgen wat je wilt/ denkt waar je recht op hebt. En dan je zien dat je gelukkiger in het leven zult staan en dat er dan juist veeeeel meer geluk naar je wordt toegeschoven in het leven.
Misschien denk je dat klagen ervoor gaat zorgen dat men meer hun best gaat doen. Maar nope, juist integendeel. Tenzij je een heel nette brief schrijft naar degene hogerop of actie gaat voeren met een zoveel mogelijk mensen. Maar dan ligt het ook aan de manier waarop.
Men neemt je over het algemeen serieuzer wanneer jij ook respectvol en vriendelijk reageert en in ieder geval het goede voorbeeld geeft. Als jij vriendelijk duidelijk bent zullen zij ook eerder geneigd zijn om vriendelijk terug te zijn. Dat is hoe het menselijk verkeer werkt en dat moet je begrijpen.
[ Bericht 2% gewijzigd door Medusa666 op 23-06-2022 20:23:55 ]
Heel veel lui hebben zulke aannames over mensen die problemen hebben met de GGZ. Hartstikke fijn voor jou dat jij het wel getroffen hebt met de psychische zorg en dat is jou gegund. Ik gun het evengoed de mensen die dus a priori weggestuurd worden - niet omdat ze niet gemotiveerd genoeg zijn of bijvoorbeeld niet in staat zijn om zich persoonlijk te ontwikkelen, maar puur en alleen omdat ze een diagnose hebben die intensievere en dus duurdere behandelingen vraagt. En ook hoe complexer de problematiek, hoe groter de kans is dat de behandeling niet aanslaat.quote:
[..]
Ik word gewoon moe van mensen die altijd maar álle schuld bij behandelaren zetten. Het ligt nogmaals óók aan jezelf. Als je niet mondig bent en denkt dat je behandelaar al je gedachten maar kan lezen kan je inderdaad niet goed worden geholpen bij de GGZ. Dat is eenmaal zo tja.
Was het maar waar dat deze verhalen verzinsels zijn van cliënten die gefrustreerd zijn en de beschuldigende vinger naar de GGZ wijzen in plaats van zich afvragen of ze het zelf verprutst hebben. Tuurlijk heb je die ook, maar helaas zijn er ook veel mensen die ondanks hun motivatie in de steek gelaten worden.
https://reportersonline.n(...)in-de-hulpverlening/
Hier een voorbeeld daarvan.
Ik zou begrip kunnen opbrengen voor de GGZ als ze eerlijk en transparant hierover zijn en bijvoorbeeld zeggen: "We zouden het liever zelf ook anders zien, maar omdat er zoveel vraag is naar psychische hulp, zien we voor zoals het nu is geen andere mogelijkheden dan om het op deze manier aan te pakken. Als we teveel gaan investeren in mensen met complexe problematiek, dan worden andere cliënten de dupe ervan, met als gevolg dat hun problematiek ook steeds complexer wordt en duurdere zorg vraagt. We doen een dringend beroep op de overheid om ervoor te kunnen zorgen dat we iedereen kunnen helpen."
Het nieuws wordt er niet beter op, maar het is dan tenminste eerlijk. Maar dit wordt helemaal niet gezegd. Ze verkondigen vooral dat iedereen met psychische klachten bij hen kan aankloppen en dat vooral moeten doen om weer met volle kracht en geluk van het leven te kunnen genieten.
Ik ben zelf in het verleden intensief behandeld voor persoonlijkheidsproblematiek wat bij mij vooral een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis inhoudt. Ik heb mij voldoende ingezet voor de behandeling en ook kunnen ervaren dat het op mij een heel positief effect had. Ik had na het traject wel vervolgbehandeling nodig - wat overigens voor de meeste mensen met persoonlijkheidsstoornissen geldt. Ik was eerst heel positief, want het was tenminste duidelijk waar ik last van heb.
Nee hoor, het gelazer begon opnieuw. En door moeilijke situaties in mijn leven viel ik weer terug in mijn oude patroon. Ik stond ingeschreven bij PsyQ echter de wachttijd was 18 maanden lang! Een eerstelijns-psycholoog bood aan mij in die tussentijd te helpen, merkte bij mij traumagerelateerde problemen op en stelde voor dat ik een EMDR-sessie zou proberen - als dat aansloeg dan kon ik daar later mee verder bij PsyQ. Het had bij mij inderdaad een positief effect, namelijk dat ik iets meer toegang kreeg tot bepaalde herinneringen zonder dat ik daardoor "op slot schiet" door angst. Bij PsyQ werd er niet eens naar mij geluisterd: ik moest vragenlijsten invullen en dan bepaalden zij wat er met mij aan de hand was, welke therapie ik nodig heb en ook wanneer het beter is met mij. Ik voldeed volgens hen niet aan de criteria PTSS, dus EMDR was niet geschikt voor mij ... klaar!
Jaren later zat ik weer bij PsyQ voor ADHD. Ik moet toegeven dat ik daar heel bekwame behandelaars heb leren kennen, maar het lijkt erop dat ze zich aan een heel strak protocol moeten houden en zodoende heel erg beperkt worden in het kunnen helpen van mensen. Toen de psychiater die ik daar had vernam dat PsyQ in 2020 besloot iedereen die daar langer dan een jaar in behandeling was per direct weg te sturen om de wachtlijsten te verkorten, had ze er genoeg van, nam ze uiteindelijk ontslag en ging ze zelf een praktijk oprichten.
Anyway, toen ik daar zat, kwamen die herinneringen weer boven en ik kreeg daarbij derealisatie-verschijnselen. Ik ben in mijn jeugd vooral emotioneel mishandeld door mijn vader, maar ik kreeg daarbij zo ingeprent dat ik dat allemaal verdiende en ook dat bepaalde gebeurtenissen nooit hadden plaatsgevonden, maar dat ik dat volgens hem verzin om aandacht te krijgen van andere mensen en niet in staat ben de realiteit op een correcte manier te interpreteren. De herinneringen kwamen weer naar boven en alleen door hoe ik erop reageerde, kan ik afleiden dat het heftig is, maar ik was en ben verder zover van mijn emoties afgesloten dat ik niet eens weet wat ik erbij voel. Wel ben ik inmiddels zo gegroeid dat ik mij niet meer door wie dan ook laat aanpraten dat mijn beleving niet klopt. Tuurlijk heb ik niet altijd gelijk en daarom stel ik mij open voor feedback van anderen ... maar ik laat mij dan overtuigen door zinnige argumenten en niet door wijsgemaakt te worden dat ik niet op mezelf kan vertrouwen.
De instanties claimen nota bene zelf hoe destructief het uit kan pakken als je opgroeit met narcistische ouders. In plaats van dat ik geholpen werd, kreeg ik ijskoud te horen dat ze niks voor mij konden betekenen aangezien bij mijn vader nooit de diagnose narcistische persoonlijkheidsstoornis is gesteld. Elke keer als ik het erover had, kreeg ik vragen terug waarmee ze bij mij wilden achterhalen in hoeverre ik het allemaal te zwart-wit en overtrokken zie. Wat ik tijdens mijn jeugd meemaakte in de omgeving waarin ik opgroeide, maak ik weer mee bij de GGZ-instellingen. En opnieuw sta ik volkomen machteloos, want ik kan als psychiatrische patiënt niks maken tegen de vermeende experts die ervoor geleerd hebben.
Ik zal niet zeggen dat ze allemaal slecht zijn - er zijn zeker hele goede psychiaters, psychologen en therapeuten. Maar helaas is er ook een hoop corruptie in dat wereldje.
Ik merk dat jij vooral altijd een slachtofferrol aanneemt in de berichten die je typt en met jouw houding zal je nooit gelukkig worden of het leven leiden die je wilt leiden. Dat kan ik je wel vertellen.quote:
[..]
Heel veel lui hebben zulke aannames over mensen die problemen hebben met de GGZ. Hartstikke fijn voor jou dat jij het wel getroffen hebt met de psychische zorg en dat is jou gegund. Ik gun het evengoed de mensen die dus a priori weggestuurd worden - niet omdat ze niet gemotiveerd genoeg zijn of bijvoorbeeld niet in staat zijn om zich persoonlijk te ontwikkelen, maar puur en alleen omdat ze een diagnose hebben die intensievere en dus duurdere behandelingen vraagt. En ook hoe complexer de problematiek, hoe groter de kans is dat de behandeling niet aanslaat.
Was het maar waar dat deze verhalen verzinsels zijn van cliënten die gefrustreerd zijn en de beschuldigende vinger naar de GGZ wijzen in plaats van zich afvragen of ze het zelf verprutst hebben. Tuurlijk heb je die ook, maar helaas zijn er ook veel mensen die ondanks hun motivatie in de steek gelaten worden.
https://reportersonline.n(...)in-de-hulpverlening/
Hier een voorbeeld daarvan.
Ik zou begrip kunnen opbrengen voor de GGZ als ze eerlijk en transparant hierover zijn en bijvoorbeeld zeggen: "We zouden het liever zelf ook anders zien, maar omdat er zoveel vraag is naar psychische hulp, zien we voor zoals het nu is geen andere mogelijkheden dan om het op deze manier aan te pakken. Als we teveel gaan investeren in mensen met complexe problematiek, dan worden andere cliënten de dupe ervan, met als gevolg dat hun problematiek ook steeds complexer wordt en duurdere zorg vraagt. We doen een dringend beroep op de overheid om ervoor te kunnen zorgen dat we iedereen kunnen helpen."
Het nieuws wordt er niet beter op, maar het is dan tenminste eerlijk. Maar dit wordt helemaal niet gezegd. Ze verkondigen vooral dat iedereen met psychische klachten bij hen kan aankloppen en dat vooral moeten doen om weer met volle kracht en geluk van het leven te kunnen genieten.
Ik ben zelf in het verleden intensief behandeld voor persoonlijkheidsproblematiek wat bij mij vooral een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis inhoudt. Ik heb mij voldoende ingezet voor de behandeling en ook kunnen ervaren dat het op mij een heel positief effect had. Ik had na het traject wel vervolgbehandeling nodig - wat overigens voor de meeste mensen met persoonlijkheidsstoornissen geldt. Ik was eerst heel positief, want het was tenminste duidelijk waar ik last van heb.
Nee hoor, het gelazer begon opnieuw. En door moeilijke situaties in mijn leven viel ik weer terug in mijn oude patroon. Ik stond ingeschreven bij PsyQ echter de wachttijd was 18 maanden lang! Een eerstelijns-psycholoog bood aan mij in die tussentijd te helpen, merkte bij mij traumagerelateerde problemen op en stelde voor dat ik een EMDR-sessie zou proberen - als dat aansloeg dan kon ik daar later mee verder bij PsyQ. Het had bij mij inderdaad een positief effect, namelijk dat ik iets meer toegang kreeg tot bepaalde herinneringen zonder dat ik daardoor "op slot schiet" door angst. Bij PsyQ werd er niet eens naar mij geluisterd: ik moest vragenlijsten invullen en dan bepaalden zij wat er met mij aan de hand was, welke therapie ik nodig heb en ook wanneer het beter is met mij. Ik voldeed volgens hen niet aan de criteria PTSS, dus EMDR was niet geschikt voor mij ... klaar!
Jaren later zat ik weer bij PsyQ voor ADHD. Ik moet toegeven dat ik daar heel bekwame behandelaars heb leren kennen, maar het lijkt erop dat ze zich aan een heel strak protocol moeten houden en zodoende heel erg beperkt worden in het kunnen helpen van mensen. Toen de psychiater die ik daar had vernam dat PsyQ in 2020 besloot iedereen die daar langer dan een jaar in behandeling was per direct weg te sturen om de wachtlijsten te verkorten, had ze er genoeg van, nam ze uiteindelijk ontslag en ging ze zelf een praktijk oprichten.
Anyway, toen ik daar zat, kwamen die herinneringen weer boven en ik kreeg daarbij derealisatie-verschijnselen. Ik ben in mijn jeugd vooral emotioneel mishandeld door mijn vader, maar ik kreeg daarbij zo ingeprent dat ik dat allemaal verdiende en ook dat bepaalde gebeurtenissen nooit hadden plaatsgevonden, maar dat ik dat volgens hem verzin om aandacht te krijgen van andere mensen en niet in staat ben de realiteit op een correcte manier te interpreteren. De herinneringen kwamen weer naar boven en alleen door hoe ik erop reageerde, kan ik afleiden dat het heftig is, maar ik was en ben verder zover van mijn emoties afgesloten dat ik niet eens weet wat ik erbij voel. Wel ben ik inmiddels zo gegroeid dat ik mij niet meer door wie dan ook laat aanpraten dat mijn beleving niet klopt. Tuurlijk heb ik niet altijd gelijk en daarom stel ik mij open voor feedback van anderen ... maar ik laat mij dan overtuigen door zinnige argumenten en niet door wijsgemaakt te worden dat ik niet op mezelf kan vertrouwen.
De instanties claimen nota bene zelf hoe destructief het uit kan pakken als je opgroeit met narcistische ouders. In plaats van dat ik geholpen werd, kreeg ik ijskoud te horen dat ze niks voor mij konden betekenen aangezien bij mijn vader nooit de diagnose narcistische persoonlijkheidsstoornis is gesteld. Elke keer als ik het erover had, kreeg ik vragen terug waarmee ze bij mij wilden achterhalen in hoeverre ik het allemaal te zwart-wit en overtrokken zie. Wat ik tijdens mijn jeugd meemaakte in de omgeving waarin ik opgroeide, maak ik weer mee bij de GGZ-instellingen. En opnieuw sta ik volkomen machteloos, want ik kan als psychiatrische patiënt niks maken tegen de vermeende experts die ervoor geleerd hebben.
Ik zal niet zeggen dat ze allemaal slecht zijn - er zijn zeker hele goede psychiaters, psychologen en therapeuten. Maar helaas is er ook een hoop corruptie in dat wereldje.
Succes verder met de rest en stampvoetend boos doen op hoe oneerlijk alles toch maar is.
Ik heb inderdaad het geluk gehad dat ik op mijn slachtofferrol heel lang ben afgestraft en dat ik ben afgestraft zodra ik begon te klagen. Ben echt dankbaar daarvoor. Anders was ik nog steeds in de problemen geweest en extreem depressief geweest. En had niemand mij meer dingen gegund.
Dat je slachtoffer in het verleden bent geweest betekent niet dat je zelf totaal geen invloed hebt op je leven of hoe anderen jouw behandelen.
[ Bericht 1% gewijzigd door Medusa666 op 23-06-2022 20:37:02 ]
Dat 'protocol', daar is GGZ gewoon niet helder in. Als client weet je nooit wat dat 'protocol' dan is en wat je mag verwachten.quote:
[..]
Heel veel lui hebben zulke aannames over mensen die problemen hebben met de GGZ. Hartstikke fijn voor jou dat jij het wel getroffen hebt met de psychische zorg en dat is jou gegund. Ik gun het evengoed de mensen die dus a priori weggestuurd worden - niet omdat ze niet gemotiveerd genoeg zijn of bijvoorbeeld niet in staat zijn om zich persoonlijk te ontwikkelen, maar puur en alleen omdat ze een diagnose hebben die intensievere en dus duurdere behandelingen vraagt. En ook hoe complexer de problematiek, hoe groter de kans is dat de behandeling niet aanslaat.
Was het maar waar dat deze verhalen verzinsels zijn van cliënten die gefrustreerd zijn en de beschuldigende vinger naar de GGZ wijzen in plaats van zich afvragen of ze het zelf verprutst hebben. Tuurlijk heb je die ook, maar helaas zijn er ook veel mensen die ondanks hun motivatie in de steek gelaten worden.
https://reportersonline.n(...)in-de-hulpverlening/
Hier een voorbeeld daarvan.
Ik zou begrip kunnen opbrengen voor de GGZ als ze eerlijk en transparant hierover zijn en bijvoorbeeld zeggen: "We zouden het liever zelf ook anders zien, maar omdat er zoveel vraag is naar psychische hulp, zien we voor zoals het nu is geen andere mogelijkheden dan om het op deze manier aan te pakken. Als we teveel gaan investeren in mensen met complexe problematiek, dan worden andere cliënten de dupe ervan, met als gevolg dat hun problematiek ook steeds complexer wordt en duurdere zorg vraagt. We doen een dringend beroep op de overheid om ervoor te kunnen zorgen dat we iedereen kunnen helpen."
Het nieuws wordt er niet beter op, maar het is dan tenminste eerlijk. Maar dit wordt helemaal niet gezegd. Ze verkondigen vooral dat iedereen met psychische klachten bij hen kan aankloppen en dat vooral moeten doen om weer met volle kracht en geluk van het leven te kunnen genieten.
Ik ben zelf in het verleden intensief behandeld voor persoonlijkheidsproblematiek wat bij mij vooral een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis inhoudt. Ik heb mij voldoende ingezet voor de behandeling en ook kunnen ervaren dat het op mij een heel positief effect had. Ik had na het traject wel vervolgbehandeling nodig - wat overigens voor de meeste mensen met persoonlijkheidsstoornissen geldt. Ik was eerst heel positief, want het was tenminste duidelijk waar ik last van heb.
Nee hoor, het gelazer begon opnieuw. En door moeilijke situaties in mijn leven viel ik weer terug in mijn oude patroon. Ik stond ingeschreven bij PsyQ echter de wachttijd was 18 maanden lang! Een eerstelijns-psycholoog bood aan mij in die tussentijd te helpen, merkte bij mij traumagerelateerde problemen op en stelde voor dat ik een EMDR-sessie zou proberen - als dat aansloeg dan kon ik daar later mee verder bij PsyQ. Het had bij mij inderdaad een positief effect, namelijk dat ik iets meer toegang kreeg tot bepaalde herinneringen zonder dat ik daardoor "op slot schiet" door angst. Bij PsyQ werd er niet eens naar mij geluisterd: ik moest vragenlijsten invullen en dan bepaalden zij wat er met mij aan de hand was, welke therapie ik nodig heb en ook wanneer het beter is met mij. Ik voldeed volgens hen niet aan de criteria PTSS, dus EMDR was niet geschikt voor mij ... klaar!
Jaren later zat ik weer bij PsyQ voor ADHD. Ik moet toegeven dat ik daar heel bekwame behandelaars heb leren kennen, maar het lijkt erop dat ze zich aan een heel strak protocol moeten houden en zodoende heel erg beperkt worden in het kunnen helpen van mensen. Toen de psychiater die ik daar had vernam dat PsyQ in 2020 besloot iedereen die daar langer dan een jaar in behandeling was per direct weg te sturen om de wachtlijsten te verkorten, had ze er genoeg van, nam ze uiteindelijk ontslag en ging ze zelf een praktijk oprichten.
Anyway, toen ik daar zat, kwamen die herinneringen weer boven en ik kreeg daarbij derealisatie-verschijnselen. Ik ben in mijn jeugd vooral emotioneel mishandeld door mijn vader, maar ik kreeg daarbij zo ingeprent dat ik dat allemaal verdiende en ook dat bepaalde gebeurtenissen nooit hadden plaatsgevonden, maar dat ik dat volgens hem verzin om aandacht te krijgen van andere mensen en niet in staat ben de realiteit op een correcte manier te interpreteren. De herinneringen kwamen weer naar boven en alleen door hoe ik erop reageerde, kan ik afleiden dat het heftig is, maar ik was en ben verder zover van mijn emoties afgesloten dat ik niet eens weet wat ik erbij voel. Wel ben ik inmiddels zo gegroeid dat ik mij niet meer door wie dan ook laat aanpraten dat mijn beleving niet klopt. Tuurlijk heb ik niet altijd gelijk en daarom stel ik mij open voor feedback van anderen ... maar ik laat mij dan overtuigen door zinnige argumenten en niet door wijsgemaakt te worden dat ik niet op mezelf kan vertrouwen.
De instanties claimen nota bene zelf hoe destructief het uit kan pakken als je opgroeit met narcistische ouders. In plaats van dat ik geholpen werd, kreeg ik ijskoud te horen dat ze niks voor mij konden betekenen aangezien bij mijn vader nooit de diagnose narcistische persoonlijkheidsstoornis is gesteld. Elke keer als ik het erover had, kreeg ik vragen terug waarmee ze bij mij wilden achterhalen in hoeverre ik het allemaal te zwart-wit en overtrokken zie. Wat ik tijdens mijn jeugd meemaakte in de omgeving waarin ik opgroeide, maak ik weer mee bij de GGZ-instellingen. En opnieuw sta ik volkomen machteloos, want ik kan als psychiatrische patiënt niks maken tegen de vermeende experts die ervoor geleerd hebben.
Ik zal niet zeggen dat ze allemaal slecht zijn - er zijn zeker hele goede psychiaters, psychologen en therapeuten. Maar helaas is er ook een hoop corruptie in dat wereldje.
Maar ze zijn zeker beperkt in wat ze kunnen, het is een vaag vak gebied. Ik denk dat als je in behandeling gaat met een GGZ, dat je het moet zien als een treinreis van Amsterdam naar Maastricht. Ze kunnen met je op de trein stappen, meerijden naar Leiden, maar van af daar moet je het zelf doen.
Sommige behandelingen duren jaren, als ze al aanslaan. En dat gaat de verzekeraar gewoon niet betalen.
Ik ben het zeker met je eens dat het niet te voorspellen is hoe een behandeling verloopt en dan snap ik dat het bij complexere problematiek des te meer een risico wordt om iemand het voordeel van de twijfel te gunnen.quote:
[..]
Dat 'protocol', daar is GGZ gewoon niet helder in. Als client weet je nooit wat dat 'protocol' dan is en wat je mag verwachten.
Maar ze zijn zeker beperkt in wat ze kunnen, het is een vaag vak gebied. Ik denk dat als je in behandeling gaat met een GGZ, dat je het moet zien als een treinreis van Amsterdam naar Maastricht. Ze kunnen met je op de trein stappen, meerijden naar Leiden, maar van af daar moet je het zelf doen.
Sommige behandelingen duren jaren, als ze al aanslaan. En dat gaat de verzekeraar gewoon niet betalen.
Wat betreft jouw voorbeeld met die treinreis - het zou al een stuk schelen als daarover duidelijker wordt gecommuniceerd. Dat ik mij kan voorbereiden op situaties dat ik vanaf Leiden zelf de hele verkeerde richting opga en compleet verdwaal, wat ik dan kan doen. Blijven hopen een trein die mij bij voorbaat niet meeneemt? Of een compas aanschaffen? Of een landkaart bemachtigen waarop ik kan zoeken hoe ik op de fiets alsnog in Maastricht terechtkom - dan duurt het weliswaar veel langer, maar dan heb ik wel de zekerheid dat ik er ooit ga komen. Als er niks tegen mij gezegd wordt en ik verdwaal vervolgens, dan raak ik in paniek en door die angst kan ik niet helder denken.
Maar ik denk dat we die onzekerheid allemaal hebben, met name sinds de laatste jaren.
Toen ik tijdens mijn jeugd op school tijdens geschiedenislessen hoorde hoe het er in de Middeleeuwen eraan toeging, vond ik dat zo anders dan hoe de wereld er in deze tijd uitziet. Inmiddels vind ik dat verschil helemaal niet zo groot. Als ik merk hoeveel massa-hysterie de corona-pandemie veroorzaakte, hoeft er vrees ik niet veel meer te gebeuren of mensen schieten helemaal in primitief gedrag en halen ze de brandende fakkels erbij.
Protocol en beleid, dat is altijd een wonderlijke wereld. Niemand weet ooit wat het inhoudt.
Mijn vriendin lag 3 weken in het ziekenhuis. Er was gewoon dagelijks overleg met haar man en de verpleging en artsen en die konden duidelijk alles in hun systeem vinden en daarover communiceren.
Daarna direct door naar een psychiatrische afdeling waar men stopte met de medicatie. Na 10 dagen kreeg de man van mijn vriendin eindelijk een arts te spreken. Daar is zeker 15 keer naar gevraagd. De verpleging wist niets, kon niets vertellen. Alleen 'het beleid wordt gevolgd'. Niemand wist wat het beleid was. Het is nooit bekend geworden waarom er met de medicatie is gestopt. Wel dat dat flinke schade heeft aangericht.
Mijn vriendin lag 3 weken in het ziekenhuis. Er was gewoon dagelijks overleg met haar man en de verpleging en artsen en die konden duidelijk alles in hun systeem vinden en daarover communiceren.
Daarna direct door naar een psychiatrische afdeling waar men stopte met de medicatie. Na 10 dagen kreeg de man van mijn vriendin eindelijk een arts te spreken. Daar is zeker 15 keer naar gevraagd. De verpleging wist niets, kon niets vertellen. Alleen 'het beleid wordt gevolgd'. Niemand wist wat het beleid was. Het is nooit bekend geworden waarom er met de medicatie is gestopt. Wel dat dat flinke schade heeft aangericht.
Spoilers!
quote:
[..]
Ik snap wat je bedoelt. Maar eigenlijk is het natuurlijk wel absurd. In een gewoon ziekenhuis wordt een aardig persoon met kanker ook niet beter geholpen dan een onaardig persoon met kanker.
Daar heb ik helaas andere voorbeelden van gezien
Horum omnium fortissimi sunt Belgae
Jeez! Wat heftig zeg! Hoe is het inmiddels nu met jouw vriendin?quote:
Protocol en beleid, dat is altijd een wonderlijke wereld. Niemand weet ooit wat het inhoudt.
Mijn vriendin lag 3 weken in het ziekenhuis. Er was gewoon dagelijks overleg met haar man en de verpleging en artsen en die konden duidelijk alles in hun systeem vinden en daarover communiceren.
Daarna direct door naar een psychiatrische afdeling waar men stopte met de medicatie. Na 10 dagen kreeg de man van mijn vriendin eindelijk een arts te spreken. Daar is zeker 15 keer naar gevraagd. De verpleging wist niets, kon niets vertellen. Alleen 'het beleid wordt gevolgd'. Niemand wist wat het beleid was. Het is nooit bekend geworden waarom er met de medicatie is gestopt. Wel dat dat flinke schade heeft aangericht.
Klopt. En dan gaat het er niet zozeer om dat je een aardig persoon bent, maar dat anderen jou zien als een aardig persoon. Dat is absoluut niet allebei hetzelfde.quote:
[..]
Daar heb ik helaas andere voorbeelden van gezien
De GGZ is kut. Heb er alleen maar slechte ervaringen mee gehad. En ook gezien van andere mensen.
Mijn echte naam begint met een D en eindigd op een O.
Dankbaar zijn om basiszorg te mogen ontvangen waar we volgens mij gewoon recht op hebben aangezien we goud geld betalen aan de zorg plus die belachelijke eigen risico.quote:
Wees dus niet zo egoïstisch en doe iets terug voor hun. Laat wat dankbaarheid zien. Dan zijn ze ook gemotiveerder om met jou te gaan werken. Omdat ze werken betekent het niet dat ze alles maar perfect moeten en kunnen doen terwijl jij achterover kan liggen.
Bij het oplossen van je problemen ben JIJ het meeste verantwoordelijk. En cliënten vergeten dat helaas. Daarom komen ze nooit uit hun problemen en gaat het nooit beter met ze.
Door mijn complexe problematiek zit ik na 5 jaar trouwens nog steeds bij de GGZ en het gaat eenmaal lang duren. Als ik geen klik had met een behandelaar vroeg ik gewoon een andere. Het ligt dus echt aan jezelf. Grow up.
En ik heb meer meegemaakt dan wat de meeste mensen in hun leven hebben meegemaakt. Maar stop met vingertje wijzen en kijk naar jezelf.
Waar gaat het heen met de wereld.
Mijn echte naam begint met een D en eindigd op een O.
Wat een onzin zeg. En niet iedereem is zo mondig nou. Sommige mensen zijn nou eenmaal zo. Verdienen die dan minder hulp? Waat slaat dat op.quote:
Ik woon dus beschermd en mijn twee huisgenoten gingen ook op alles zeiken en dingen eisen omdat ze er recht op zouden hebben als clienten. De goede dingen die de behandelaren voor hun deden namen ze voor vanzelfsprekend. Nou die behandelaren hier namen ze niet meer serieus en lieten ze inderdaad stikken ondanks hun zware problemen.
Ik daarentegen bedankte ze altijd, gaf ze complimenten wanneer ze wel iets deden en was al blij met “ kleine dingen of gebaren” en toonde dit ook. Daarom deden die behandelaren ook veel meer voor mij en waren ze gemotiveerder om met mij te werken. Ik kreeg veel meer dan die andere 2 die ook zware klachten hadden.
Gewoon een tip.
Als je zo goed moet zijn in het oplossen van je eigen problemen waarom zou je dan nog zorg nodig hebben?
Mijn echte naam begint met een D en eindigd op een O.
Ja je bent echt helemaal fantastisch meid. Die hulpverlening van je helpt je inderdaad alleen omdat je dankje zegt. Die andere die geen hulp krijgen is hun eigen schuld inderdaad, waren ze maar allemaal zo'n geweldig mens als jij!quote:
[..]
Nou ik heb helaas ook hele ernstige verhalen gehoord van de mate waarin mensen in het ziekenhuis worden behandeld hoor.
Daarom blijf ik zelf altijd lief en dankbaar voor degene waar ik afhankelijk ben. Juist omdat ik zo bang ben dat ik ook zo afgewimpelt wordt. En dit heeft mij enorm ver gebracht in het leven en bij de omgang met andere mensen.
We blijven streven naar perfectie, maar soms vergeten mensen wat ze al dan niet hebben. Ik kom uit een heel arm land waar niks goed geregeld is. Daarmee vergeleken vind ik het in Nederland allemaal zo goed geregeld en een behoorlijke luxe. Het feit dat je hier überhaupt je ei kwijt kan bij mensen die worden geregeld door de overheid.
Uiteindelijk hebben mensen áltijd op iets aan te merken en dingen zullen nooit perfect zijn. Probeer wat meer dankbaar te zijn voor de kleinere dingen, jezelf te vergelijken met mensen die het juist slechter hebben en accepteren dat het leven op de wereld nou eenmaal onstabiel is en dat je niet altijd exact kan krijgen wat je wilt/ denkt waar je recht op hebt. En dan je zien dat je gelukkiger in het leven zult staan en dat er dan juist veeeeel meer geluk naar je wordt toegeschoven in het leven.
Misschien denk je dat klagen ervoor gaat zorgen dat men meer hun best gaat doen. Maar nope, juist integendeel. Tenzij je een heel nette brief schrijft naar degene hogerop of actie gaat voeren met een zoveel mogelijk mensen. Maar dan ligt het ook aan de manier waarop.
Men neemt je over het algemeen serieuzer wanneer jij ook respectvol en vriendelijk reageert en in ieder geval het goede voorbeeld geeft. Als jij vriendelijk duidelijk bent zullen zij ook eerder geneigd zijn om vriendelijk terug te zijn. Dat is hoe het menselijk verkeer werkt en dat moet je begrijpen.
Misschien moet je een brief schrijven, of je op de publieke omroep even je wonder met de wereld kan delen.
Ik geloof vast dat al die ggz patiënten die als stront worden behandeld gewoon niet dankbaar genoeg zijn.
Twiddel
Heb ik zeker gedaan en heb een goed woordje gesproken. Ik ben mijn hulpverlening tot op de dag van vandaag dankbaarquote:
[..]
Ja je bent echt helemaal fantastisch meid. Die hulpverlening van je helpt je inderdaad alleen omdat je dankje zegt. Die andere die geen hulp krijgen is hun eigen schuld inderdaad, waren ze maar allemaal zo'n geweldig mens als jij!
Misschien moet je een brief schrijven, of je op de publieke omroep even je wonder met de wereld kan delen.
Ik geloof vast dat al die ggz patiënten die als stront worden behandeld gewoon niet dankbaar genoeg zijn.
En niet alleen ik, maar ook een hoop anderen hebben wél goede ervaringen, wat soms vergeten wordt helaas door veel mensen. Het is nooit goed en zal nooit perfect worden.
Jammer dat jij denkt dat ik het heb over álle cliënten, wat niet zo is. Ik merk gewoon op dat een hoop cliënten ook ongelooflijk kunnen zeiken. Ik begrijp dat het heel confrontrerend is dat ik dit zeg. Vroeger had ik dit ook heel confrontrerend gevonden hoor. Maar uiteindelijk werkt de waarheid en geen zalvende woorden. -Je hebt nogmaals ook zelf invloed-. Zolang je dat niet in gaat zien als cliënt word je nooit maar dan ook nooit beter.
Wees blij inderdaad dat je überhaupt je ei kwijt kan en mag bij een persoon en dat dit nog betaalbaar is.
[ Bericht 3% gewijzigd door Medusa666 op 24-06-2022 16:57:05 ]
|
|
