quote:
Op woensdag 6 juli 2022 09:55 schreef Heph844 het volgende:[..]
Als ik het zo van de zijlijn een beetje lees, hangt alles af van de vraag of ze die Driftwood fabriek weten te realiseren.
Dit klopt helemaal.
quote:
En ziet het er tot nu toe niet al te best uit qua financiering.
Hierover zijn de meningen verdeeld. Zodra er een PE partner aanschuift is de financiering rond. De bank group (alhoewel nog niet officieel bekend) staat al klaar.
quote:
Dan kom je met die deadlines wel aardig in de knel natuurlijk, en dan kan het hard gaan.
De voor nu enige deadline die belangrijk is voor DriftWood, is gas leveren in 2026. Tellurian heeft nu zo’n 750 miljoen in het project geïnvesteerd, ze hebben een half miljard aan cash reserves en nog een mogelijkheid tot 200M cash uit common stock offering, naast de cashflow uit de huidige gasproductie met de verwachting een ebitda van 400M dit jaar.
quote:
Snap alleen niet waarom die financiering niet lukt, want LNG lijkt me meer dan genoeg potentie hebben de komende decennia.
Het verschil in business model. Daar waar alle, letterlijk alle, concurrenten inzetten op een fee model, zet Tellurian in op de volledige arbitrage tussen HH en TTF/JKM. Het risico is groter, maar de winsten die ze gaan maken zullen ze rond 2030 een van de meest winstgevende energiebedrijven ter wereld maken.
Iets meer detail:
Tellurian is bezig met het rondbreien van de financiering van het Driftwood project. FID (Final Investment Decision) hadden we in eerste instantie al veel eerder verwacht, maar door de oorlog in Oekraïne en de gevolgen daarvan voor de energiemarkt, is het investeringsklimaat omgeslagen ten gunste van bedrijven als Tellurian. Dit betekent dat zij voor de financiering in het huidige investeringsklimaat veel sterker staan en dus voor gunstigere voorwaarden aan de financiering kunnen komen.
De miljarden-financiering van Driftwood gaat hoofdzakelijk uit 3 elementen bestaan:
- Schulden: lening bij een groep investeringsbanken, waarschijnlijk tussen de 10 en 25 banken
- Private Equity: om conform de contracten de hoeveelheid LNG te exporteren, heeft Tellurian voldoende aardgas nodig. Zij hebben nog niet voldoende. De verwachting is dat een aardgasproducent in Amerika zonder mogelijkheid tot wereldwijde export (Comstock, Chesapeake Energy), zich in gaat kopen als Private Equity partner.
- Cash / Shareholder dilution: dit houdt in dat Tellurian extra aandelen op de markt brengt, om zo cash op te halen. Dit betekent ook dat de investering die wij hebben gedaan, minder waard wordt / verwaterd (dilution).
De investeringsbanken staan in de rij om geld uit te lenen, maar kunnen dit voor hun eigen voorwaarden pas doen als de investering “de-risked” is. Dat houdt in dat er voldoende assets tegenover de schulden moeten staan, om niet een te groot financieel risico te lopen. Bij dit miljardenproject is dat (hoogstwaarschijnlijk) pas mogelijk, wanneer een Private Equity partner een zak geld op tafel heeft gelegd, in ruil voor een stuk van de cake.
Omdat een PE partner, hoogstwaarschijnlijk een aardgas producerende partij, nu op de Amerikaanse markt veel geld voor zijn gas krijgt, zijn deze bedrijven ook meer waard. Dit betekent dat zij nu in een sterke positie zitten en dus een grote Equity in Driftwood kunnen eisen, in ruil voor de miljardeninvestering. Ter vergelijking: zij kunnen hun aardgas nu verkopen voor $9,-/mbtu ten opzichte van $3,-/mbtu een jaar geleden. Dat is een factor 3, dus vragen zij ook een grote portie van Driftwood. Nu komt het alleen:
Charif Souki verwacht dat de prijzen in Amerika weer zullen gaan zakken naar normale hoogtes (tussen de $3,- en $4,-). Waarom dit hoogstwaarschijnlijk klopt, vind ik het beste uit te leggen met de in de economie bekende term: de “Varkenscyclus”.
Stel je bent een varkensboer, en je krijgt een lage prijs voor je varkens, dan kom je op een gegeven moment op een punt dat het meer rendeert om bijvoorbeeld kippen of koeien te houden. Dus dan verlaag je de opfok van varkens en stap je over naar iets waarmee je meer geld verdiend. Als varkensboer zit je daar niet alleen in: heel veel concurrenten doen hetzelfde. Uiteindelijk neemt dus het aanbod varkens af en bij een stijgende of gelijkblijvende vraag naar varkensvlees neemt dan de prijs toe. Dit zorgt er weer voor dat het voor een varkensboer rendabel wordt om de opfok van varkens te vergroten, echter: voordat nieuwe biggen geboren, vetgemest en rijp voor de slacht zijn, ben je een paar maanden verder. Wat je dan krijgt is dat pas op een X-moment in de toekomst, het aanbod in varkens toeneemt. Omdat niet alleen jij, maar ook je concurrenten hetzelfde gedaan hebben, is de kans aanwezig dat je door dit vergrootte aanbod op dat X-moment in de toekomst, alsnog je varkens voor een lage prijs moet verkopen, ondanks dat de prijs in die maanden ervoor veel hoger lag bij gebrek aan aanbod. Het is dus heel moeilijk om daadwerkelijk te profiteren van een hoge prijs voor varkensvlees.
Dit concept kun je doortrekken naar bijvoorbeeld rundvlees, pluimvee, melk, maar ook: aardgas. Waarom?
De Verenigde Staten hebben een van de grootste aardgasvoorraden ter wereld. Gas genoeg dus voor de eigen markt. Echter: daar waar er tijd overheen gaat voor een varken om een big te baren en voor een boer om deze vet te mesten, gaat er voor aardgasproducenten veel tijd zitten in het opbouwen van installaties om aardgas te winnen, uiteindelijk de productie op gang te laten komen en te optimaliseren. Hier gaan per locatie meerdere miljoenen aan vooraf, en duurt bovendien 6 tot 9 maanden. Omdat de prijs die aardgasproducenten in de VS 3 keer zo hoog lag als vorig jaar, hebben veel producenten de productie opgevoerd. Dit effect in aanbod echter, zien we pas aan het eind van dit jaar / begin volgend jaar terug. Met de theorie van de varkenscyclus in gedachte, kán het dus bijna niet anders dat de gasprijs in Amerika volgend jaar rond deze tijd heel sterk gedaald is. Had je dan als producerende partij maar toegang tot een LNG terminal om je aardgas aan Europa en Azië te kunnen verkopen voor $15 - $25,-/mbtu…
Dit is dus waarom Tellurian nog niet in zee is gegaan met een Private Equity partner. Op dit moment zijn producerende partijen veel waard, dus vragen ze een groot deel van driftwood in ruil voor een miljardeninvestering. Volgend jaar echter, zal dit niet meer het geval zijn.
Het Risico voor Tellurian, is dat zij bij gebrek aan investeringen de constructie van Driftwood niet kunnen bekostigen. Hierdoor kan de bouw stil komen te staan, waardoor de doelstelling van online in 2026 niet behaald kan worden. Dus Tellurian kan ook niet te lang rekken. Het is wat dat betreft net 4D poker.
Om de potentiële Private Equity partners te laten zien dat Tellurian niet aan het blufpokeren is, heeft Charif Souki laatst het volgende gedaan: Hij heeft “Convertable notes” op de markt gebracht en daarmee 500 miljoen dollar opgehaald. Convertable notes zijn contracten die in investeerders kunnen kopen, in ruil voor rente en de optie om op een X-moment in de toekomst een X-aantal Tellurian aandelen te kopen voor in dit geval $5,76 per aandeel. Een heel groot detail hierbij: Deze Convertable notes zijn *allemaal in 1 keer opgekocht door 1 hedgefond*. Dit zegt dat de vraag naar deze contracten heel erg groot is, en Tellurian dus vrij gemakkelijk aan geld kan komen, om zelf voorlopig de bouw van Driftwood te bekostigen. Dit heeft het volgende effect:
Private Equity partners hebben de meeste leverage als meerdere partijen samenspannen om bij Tellurian een deal af te dwingen. Echter, nu Charif Souki heeft laten zien dat Tellurian hoogstwaarschijnlijk de bouwkosten van driftwood tot aan volgend jaar kan bekostigen, begint te tijd voor de potentiële aardgasproducerende Private Equity partners weer te dringen: want volgend jaar zullen de gasprijzen weer gedaald zijn, waardoor zij als bedrijf ook minder waard zijn geworden. Het allerbelangrijkste detail hierin:
Als potentiële Private Equity partners sta je samen het sterkst voor een goeie deal, maar naar mate volgend jaar dichter bij komt, kan het zomaar zijn dat je “partner” eieren voor zijn geld kiest en achter jouw rug om een deal maakt met Tellurian, waardoor je zelf met lege handen staan… tenzij jij je concurrent voor bent. Dit heet in de economie het “prisonersdilemma”. Samen verdien je goed, in je eentje verdien je ten koste van je “partner” het meeste. Om samen sterk te blijven staan moet je elkaar dus vertrouwen, en als we een ding weten is dat als het om geld gaan, “partners” die in werkelijkheid concurrenten van elkaar zijn, waarschijnlijk niet te vertrouwen zijn. Dus dan ben je snel genoodzaakt water bij de wijn te doen. Op deze manier speel je als Tellurian zijnde de potentiële PE-partners dus tegen elkaar uit.
Het nadeel voor ons is dat we langer zullen moeten wachten op witte rook, het voordeel is dat we op de lange termijn een heel stuk minder Driftwood op hoeven te geven, wat op termijn voor een sterke koersstijging van onze aandelen zorgt.