[Giro] Etappe 19: Marano Lagunare - Santuario di Castelmonte #1

Tappa 19: Marano Lagunare - Santuario di Castelmonte, 177 km

De laatste vlakke rit in een grote ronde eindigt niet in een massasprint, dat begint ondertussen bijna een zekerheidje te worden. Ik kon niet kijken, maar pikte nog wel even het begin mee. Toen ik zag dat Cort, Affini en De Bondt samen met een of ander Italiaantje in de kopgroep zaten had ik wel meteen het gevoel dat het peloton er een zware kluif aan zou hebben. Vier is niet veel, maar er waren wel drie brommers mee. En in het peloton zijn alle knechten ondertussen wel opgebrand, dus ja, veel succes om dan iemand als Affini tot de orde te roepen. Het had alsnog moeten lukken, omdat ze maar met vier waren, maar dat het niet is gelukt vind ik eigenlijk ook weer niet heel erg verrassend. Laatste tien kilometer nog even teruggekeken, maar toen was eigenlijk al meteen duidelijk dat ze het zouden gaan halen. Ik zag Juanpe Lopez op achterstand rijden, maar ik heb eigenlijk geen idee wat er met hem gebeurd is. Soort van karma omdat hij zo blij was met de witte trui die hij alleen maar mocht dragen omdat Almeida de Giro wegens corona moest verlaten. Oncollegiaal vind ik dat altijd. Enfin, omdat de voorsprong van de vier koplopers nu ook weer niet zó groot was konden ze geen tactisch spelletje spelen en werd er goed samengewerkt tot de slotkilometer. In principe zit je dan met het idee in je hoofd dat die andere drie Cort naar de zege fietsen, maar Cort is deze hele Giro al een schim van zichzelf. Dat zullen die andere gasten ook hebben gevoeld, al was Affini de meest nerveuze van het stel. Begon net wat te vroeg met zijn sprint, al zou je ook kunnen zeggen dat hij het als erkend hardrijder juist van een lange sprint moet hebben. Hoe dan ook, hij kwam nog dicht in de buurt van de zege, maar De Bondt was net iets sneller. Dit tot blijdschap van Jeroen, jeetje, die liet zich even helemaal gaan. Voor Dries De Bondt, of all places. Maar goed, het is hem van harte gegund hoor. Derde ritzege voor Alpecin alweer, allemachtig. Cort pas derde, er zat echt helemaal niets meer op bij hem, heel bijzonder om hem deze Giro zo slecht te zien rijden. En dan in de Vuelta natuurlijk weer twee ritten winnen, kan niet missen. In het peloton werd de boel nog aardig uit elkaar gereden, ze kwamen te kort maar het ging ook weer niet langzaam daar. Hindley leek even een probleem te hebben, maar dat viel mee. Zonder Almeida maar met nog steeds drie kanshebbers op de eindzege trekken we nu weer de bergen in. Nog twee bergritten te gaan, en een tijdrit. De eerste van die twee bergritten is de makkelijkste, al komen we in Slovenië nog wel een pittige klim tegen.




Deze voorlaatste bergrit gaat van start in Marano Lagunare, een gemeente in de Italiaanse provincie Udine (regio Friuli-Venezia-Giulia), waar ongeveer 2000 mensen wonen. Wikipedia vindt dat voldoende informatie en zelfs de toeristische sites geven niet thuis, daarom gebruiken we maar een keer de ongetwijfeld niet gekleurde informatie van de officiële site van de Giro, wat echt een waardeloze site is overigens. Langs de provinciale weg die van Venetië naar Triëst leidt, op het Friulische grondgebied, naar het zuiden afbuigend, is er een kleine strook land, die zijn natuurlijke uitbreiding heeft in een immens waterbekken, de lagune, naar de zee toe afgesloten door een cordon aan de kust gebied van eilanden en zandbanken: dit is Marano Lagunare, het laatste bastion van land voor de zee. Een klein oud dorp, met de eerste historische gegevens die teruggaan tot 590 toen het door de toenmalige patriarch van Aquileia werd gekozen als zetel van de synode voor het verhaal van het Capitolijnse schisma. Het oude fort van de Serenissima dat het in de zestiende eeuw veroverde, is door de eeuwen heen bijna intact gebleven om te getuigen van de glorie en geschiedenis van deze unieke Venetiaans sprekende gemeenschap in het Friuli-gebied. Het is een hardwerkende en levendige vissersgemeenschap en is sterk verbonden met zijn eeuwenoude religieuze tradities. Elke drie jaar is er op 15 augustus het "Festa della Triennale" ter ere van de Heilige Maagd van Gezondheid, en jaarlijks in juni de suggestieve processie van "San Vio" waaraan de mensen van Marano erg gehecht zijn. Een duizendjarige geschiedenis van een uniek gebied, dat door zijn "hangende" ligging tussen zee en land eeuwenlang een strategisch doorgangsgebied en ontmoetingspunt was voor verschillende culturen. Fantastische vertaling wel weer, maar dus ook een fantastische plek. Water, en geschiedenis, of iets. De top 10 van tripadvisor bestaat uit de kerk, de lagune, het plein, een boottocht en een toren. Je hoort het al: bel al je vrienden en vertrek nu meteen naar Marano Lagunare, waar de Giro nog nooit eerder was.



Een dorpje aan het water met in de achtergrond een hoop polders, ha, daar zijn wij als Nederlanders natuurlijk niet van onder de indruk. De omgeving die we tijdens de eerste kilometers van de rit te zien gaan krijgen kan je zomaar bekend voorkomen, want we fietsen ongeveer door hetzelfde gebied als vorig jaar, toen we ook aan een uitstapje richting Slovenië begonnen. De wegen zijn in de eerste 66 kilometer van deze rit vlak, breed, recht en bijna continu voorzien van akkers aan alle kanten. Weinig natuur, vooral veel landbouw. Als het waait kan dit leuk worden, maar we weten allemaal dat de wind in Italië afwezig is of anders niet goed staat. De renners pakken in de eerste kilometers van de rit wel een paar bochten mee, maar verder gaat het toch vooral vaak rechtdoor. Buiten Muzzana del Turgnano gaat het bijvoorbeeld tien kilometer volledig rechtdoor tot in Castions di Strada, spannend hoor. In dat dorpje is het dan wel weer even wat bochtiger, wat eigenlijk het verhaal is van het begin van deze rit. In de dorpjes soms wat bochten, buiten de dorpen rechtdoor in een polderlandschap naar het volgende dorp. Kan al die dorpen en hun bochten gaan opnoemen, maar het spreekt allemaal voor zich. Meer akkers dan in Nederland tussen de dorpen in, rechtere wegen dan in de woestijn, en dan een bochtige passage in een centrumpje van een nederzetting. Dat is het hele verhaal. Ik neem aan dat er weer veel renners in de vlucht van de dag willen zitten, dus dat kan dankzij deze bijzonder eenvoudige en vlakke aanloop nog wel eens lang gaan duren. Na 50 kilometer rijden de renners door Majano en na de bochtige passage in het centrum van dit dorp gaat het buiten het dorp niet verder naar het noorden, wat we tot nu toe wel steeds deden. Nee, het gaat nu meer naar het oosten, over een net zo brede en rechte weg rijden we naar Buja toe. Deze plaats bereiken we 56 kilometer en hier wordt de eerste tussensprint afgewerkt. Buja kunnen we kennen, vanwege die rooie van Buja. Alessandro De Marchi is afkomstig uit deze plaats en hij mag vandaag dus door zijn woonplaats rijden. Leuk voor De Marchi, al zal hij er met zijn gebrek aan benen weinig plezier aan beleven. Jonathan Milan, renner van Bahrein, komt hier overigens ook vandaan.



In de Giro van 2020 reden we al eens door Buja, we bevinden ons toch in een regio die bijna jaarlijks wordt bezocht. Na de tussensprint in Buja begint de rit bijna interessant te worden, we gaan op weg naar de eerste klim van de dag. De renners rijden nog een dikke tien kilometer over brede en vlakke wegen verder, terwijl ze af en toe een dorpje passeren. Na 67 komen we uit in Tarcento en hier slaan ze na de doortocht in het centrum linksaf, om vervolgens een paar kilometer langs de Torrente Torre te rijden. De weg langs deze rivier begint langzaam omhoog te lopen, tot we na een tijd rechtsaf een weggetje induiken en er meteen serieus geklommen moet worden. Richting Villanova Grotte gaat het 3,7 kilometer omhoog aan 8,4% gemiddeld, dit klimmetje van de derde categorie is meteen een pittige uitdaging. Richting het eind vlakt het af naar 4%, de eerste kilometers van de klim gaat het toch vooral tegen 9% omhoog. Een iets smallere en slechte weg, met wat haarspeldjes onderweg. Na een tocht door het bos komen de renners na 75 kilometer uit in de gehuchten Villanova en Zaiama. De klim had dus ook Zamaia Grotte kunnen heten, maar de grotten die niet ver voorbij de top liggen zijn toebedeeld aan Villanova. Kicken grot wel hoor, stalagmieten stalactieten let's go.




Voorbij de grot wordt de weg nog een stuk smaller, een drietal kilometer rijden de renners door een donker bos over een smal, slecht en bochtig weggetje. Het voordeel is dat het niet direct steil naar beneden gaat, het is relatief vlak. Even later komen we uit op een kruispunt waar we naar Monteaperta zouden kunnen gaan, ook geen onbekende naam voor de Giro. Doen we niet, het gaat de andere kant op en dan begint de echte afdaling ook. De weg blijft behoorlijk smal en wordt echt extreem bochtig. Continu draaien en keren, zit geen recht stuk tussen. In vijf kilometer komen we 200 meter lager uit, dus heel steil gaat het niet naar beneden. Maar door die smalle weg en het draaien en keren is dit een bijzonder lastige en technische afdaling, wat ik je brom. In een donker bos ook nog eens, ga maar na. Als we bijna beneden zijn in Vedronza gaat het nog eens flink bochtig worden, acht haarspeldbochten in korte tijd achter elkaar. Deze afdaling lag in de Giro van 2020 ook op het parcours, in die rit waarin we ook door Buja reden. Niemand gesneuveld toen bij mijn weten, dus het zal uiteindelijk wel te doen zijn. Pittige bocht naar rechts helemaal aan het eind van de afdaling en dan rijden de renners een paar kilometer rechtdoor in de vallei, waarna heel snel de volgende klim zal beginnen. We rijden weer langs de Torrente Torre en de weg langs deze rivier begint tekenen van hoogteverschil te vertonen. Vlak voor we aan de Passo di Tanamea beginnen rijden de coureurs door een tunnel, passeren ze het beginpunt van de Torre en mag er deftig geklommen worden. Het ging al wat vals plat omhoog, maar nu krijgen we te maken met een aantal kilometer aan 6/7%. In totaal spreken we over 11 kilometer aan 5%, maar dat is dan wel met dat vals platte begin erbij. Het is een aantal kilometer lang de moeite waard, verder vind ik het wel geinig dat de weg grotendeels rechtdoor loopt. Amper serieuze bochten, vooral gewoon rechtdoor omhoog aan 6%. Na 94 kilometer komen de renners boven op deze Passo di Tanamea, ook maar een klimmetje van de derde categorie. Weinig puntjes te rapen voor Koentje Blauwman.




We bevinden ons nu ontzettend dicht in de buurt van Slovenië, wat valt te merken aan het feit dat bijna alles hier ook een Sloveense naam heeft. Na de Passo di Tanamea is het even een kilometertje vlak, alvorens we beginnen aan een afdaling van zes kilometer richting de grens. De Passo di Tanamea beschikt over een brede en ontzettend keurige weg, die ook omlaag behoorlijk rechtdoor loopt. Wel wat bochtenwerk, maar daar rol je zo doorheen. Na 101 kilometer bereiken we de grens en tijdens onze eerste meters in Slovenië loopt de weg direct omhoog. Het is een klimmetje van twee kilometer aan 5%, met een makkelijke eerste kilometer en dan een veel steilere tweede kilometer. Een benenbrekertje, waarna we direct verder mogen dalen. De weg in Slovenië is ook breed, maar we komen inmiddels wel wat haarspeldbochtjes tegen. Na een stukje in licht dalende lijn gaat het vervolgens vijf kilometer steil naar beneden, door een decor dat werkelijk adembenemend mooi is. Brede en goede weg, maar dankzij het bochtige karakter is dit toch een uitdagende afdaling. Eenmaal beneden volgt er een tocht van 15 kilometer door een Sloveense vallei. Over brede wegen rijden de renners door een landschap dat schilderachtig blijft. Ze rijden door een paar dorpjes met onuitspreekbare namen over overwegend vlakke wegen. Helemaal vlak is het niet, er zitten twee korte knikjes omhoog tussen en richting de voet van de zwaarste klim van de dag loopt het nog een paar kilometer licht naar beneden. Na 122 kilometer komen de renners uit in Kobarid, een plaats waar sloveniereizen.nl het volgende over te melden heeft: De alpenstad Kobarid ligt in het hart van de Soča-vallei in het westen van Slovenië. Het is een van de prachtige bestemmingen in Europa die nog niet door de massa is ontdekt. Het stadje heeft prachtige uitzichten op de hoogste Sloveense Alpentoppen, de magische smaragdgroene kleur van de Soča-rivier, een van de mooiste alpiene rivieren ter wereld, talloze mogelijkheden voor een actieve vakantie en een rijk historisch erfgoed. De stad staat bekend om zijn historische achtergrond met tal van overblijfselen uit de Eerste Wereldoorlog. De 12e Slag om de Isonzo vond plaats in de buurt van Kobarid in 1917, toen het Oostenrijks-Hongaarse leger eindelijk in staat was om in te breken in de Italiaanse frontlinie en het Italiaanse leger op de vlucht te slaan. De evenementen met betrekking tot het Isonzo-front worden gepresenteerd in het Kobarid-museum met een van de beste Sloveense historische tentoonstellingen. Kobarid heeft een uitzonderlijk natuurlijk erfgoed en een breed scala aan mogelijkheden voor een actieve vakantie. Probeer eens om te raften, kajakken, hydrospeed, mountainbiken, paragliden, wandelen, vliegvissen of een van de vele andere buitenactiviteiten. Trakteer jezelf tijdens je bezoek op een heerlijke lokale maaltijd in een restaurant - Kobarid is de stad in Slovenië met het grootste aantal uitstekende restaurants op één plek. Ervaar prachtig natuurschoon zoals de Tolmin kloof, Nationaal Park Triglav, rivieren, kloven en watervallen, meren, grotten, en genezende bronnen. Nou, dat gaan we tijdens deze rit zeker ervaren.



Voorbij Kobarid gaat het een paar kilometer rechtdoor verder over een brede weg in licht dalende lijn naar Idrsko, waar de renners rechtsaf gaan slaan. Na deze bocht naar rechts beginnen we aan een van de zwaarste beklimmingen van deze Giro tout court. Het Sloveense beest dat luistert naar de naam Kolovrat staat op punt van beginnen. De komende 10,3 kilometer gaat het gemiddeld aan 9,2% omhoog. Na een aanloopje aan 5% gaat het vier kilometer lang helemaal los, we halen een gemiddelde van 10,4% en dat is dan ook nog te danken aan een vlakker stukje tussendoor. Als we dat buiten beschouwing laten gaat het continu aan 11 à 12% omhoog, met een maximum van 15%. Heeft wel wat weg van de klim naar Monterovere van een paar dagen terug, met het verschil dat deze klim een stuk verder van de finish is. Of we daarom actie gaan zien op deze klim valt te betwijfelen, op de top is het nog meer dan 40 kilometer fietsen tot de finish, oei, eng, ver. Goed, hoe dan ook, mokersteile klim. De cijfers spreken voor zich, daar hoeven we verder geen plaatje bij te schilderen. Laat dat schilderen trouwens maar aan Slovenië zelf over, de omgeving tijdens deze klim is ook weer niet te versmaden. Heerlijk groen, bosrijk, met een fraaie brede geasfalteerde ondergrond. Redelijk wat haarspeldbochten, dan kun je meteen met het blote oog waarnemen dat het hier achterlijk steil is. Na de loodzware fase van deze klim is het een kilometer lang een stuk vlakker, we halen in die kilometer maar een gemiddelde van 4%. Een moment van verpozing, waarna het in de resterende vijf kilometer van de klim aan 9% gemiddeld omhoog zal gaan. Nog een keer een kilometer aan 11,5% tussendoor en heel wat werk rond de 10%, waarna het in de voorlaatste kilometer slechts aan 7,5% omhoog gaat. Een iets makkelijker einde van deze beestachtige klim, in de slotkilometer gaat het eerst aan 7,5% omhoog voor het richting de top afzwakt naar 5%. Het tweede deel van de klim rijden we overigens wel over een iets smallere weg, die wel wat onderhoud kan gebruiken. Omgeving blijft wel prima, verder richting de top wordt het uitzicht over de omgeving weer geniaal. Leuke vondst, dit klimmetje. Kolovrat is gewoon een van de zwaarste beklimmingen van dit rondje, dus we mogen hopen op actie. Al is het niet ideaal dat we na 134,6 kilometer de top van deze klim van eerste categorie bereiken en daarna nog iets meer dan 43 kilometer moeten afhaspelen. En dan komt op zaterdag ook nog de Fedaia, ik vrees voor een nieuwe waiting game. Kolovrat is overigens ook een symbool, dat een vrij negatief imago heeft omdat het op een swastika lijkt, jeetje. In de Eerste Wereldoorlog is op de flanken van deze berg flink gevochten en voor de liefhebber is er een openluchtmuseum te vinden. Flaneren door de loopgraven, lekker man.

quote:

The third defence line of the Italian army during the First World War was on the Kolovrat Ridge (1,115 m), which offers incredible views and connects the Italian Veneto Region with the Soča Valley. The lookout spots, the firing trenches, the artillery positions for machine guns and the caverns are particularly interesting due to various details, such as the spiral staircase in one of the caverns and partly due to the original use of materials in the wartime.

Fans of the alpine scenery will be able to get fantastic views from here. They open up over the former battlefield of the Isonzo Front, all the way from the Kanin and Krn Mountain Range to the Friuli Lowland and the Adriatic Sea.

Kolovrat Outdoor Museum is part of the Walk of Peace.

De top van de klim ligt praktisch op de grens tussen Italië en Slovenië, weten we dat ook meteen. Na de klim rijden we nog vier kilometer over Sloveens grondgebied, daarna keren we terug naar Italië. De laatste Sloveense kilometers zijn bochtig, en het allerlaatste stuk voor we Italië bereiken is ook nog eens behoorlijk smal. Het is wel een beetje een weifelend begin van de afdaling, het gaat in die vier kilometer twee kilometer steil naar beneden, terwijl er ook twee vlakkere kilometers te vinden zijn. Al bij al is het wel lastig, door die bochten en het wat smallere karakter van de weg. Eenmaal terug in Italië gaat het vijf kilometer serieus naar beneden, over een weg die nog steeds niet ontzettend breed is. Wel ontzettend bochtig, het kan de moeite lonen om hier als een gek naar beneden te gaan. Veel haarspeldbochten, maar ook tal van andere bochten, meestens vrij onoverzichtelijk daar we door een donker bos crossen. Goed asfalt, dat wel. Na die steile en lastige vijf kilometer komen we op een achttal kilomter van het parcours terecht waar het overwegend vlak zal zijn. Klein stukje in stijgende lijn in de eerste twee kilometer, dan een kilometer steil naar beneden en dan vijf kilometer in subtiel dalende lijn. Of het nu omhoog of omlaag gaat, bochtig blijft het. We passeren in deze fase van de koers een aantal dorpjes met Sloveense en Italiaanse namen en rijden tussen die dorpjes in vooral door de bossen. In de buurt van het gehucht Varch gaan we bij een splitsing naar rechts en dan gaat het nog eens zes kilometer serieus naar beneden. De nare bochten vliegen ons weer om de oren, in de buurt van Postregna komen we ook nog eens een hoop haarspeldbochten tegen. Dit is wel een afdaling waar de durfals iets mee kunnen, ik neem aan dat een bepaalde ploeg met de nodige Sloveense invloeden z'n huiswerk heeft gedaan. Nibali kan hier z'n voodoo ook weer uitspelen. Voorbij de fase vol haarspeldbochten in Postregna wordt de afdaling wel een stuk makkelijker, het gaat wat meer rechtdoor verder naar beneden over een bredere weg. Alsnog, een lastige afdaling. In twee delen, eerst een paar lastige kilometer, een vreemdsoortig tussenstuk en dan nog een lastig stuk. Parcourskennis lijkt me hier een must. Na 160 kilometer komen de renner suit in Merso di Sopra, hier zijn we beneden. Nog 18 kilometer te gaan, de eerste acht daarvan zijn zo goed als vlak. Op een bocht in Merso di Sopra en eentje in Azzida na gaat het verder zo goed als rechtdoor verder naar Cividale del Friuli, waar na 168 kilometer de tweede tussensprint van de dag volgt. Rechte, brede en vlakke kilometers. Cividale del Friuli kennen we nog van de Giro van 2016, toen Mikel Nieve hier de rit won. We hopen vandaag op een andere Mikel.



In Cividale del Friuli rijden de renners over de Ponte del Diavolo, een brug die is voorzien van steentjes. Ook een deel van de bochtige tocht in het centrum van Cividale del Friuli werken we af op steentjes. Mooie plaats verder wel, lekker oud allemaal. Buiten Cividale gaat het even kort rechtdoor, dan slaan we schuin linksaf en na een bocht naar links bij de rotonde die volgt rijden we rechtdoor naar de voet van de slotklim. Op een kruispunt waar meerdere kerken bij elkaar staan gaat het schuin rechtdoor en mag er geklommen worden naar Santuario di Castelmonte. De slotklim is 7,1 kilometer lang en in deze kilometers gaat het gemiddeld aan 7,8% omhoog als we de organisatie mogen geloven. Lijkt mij een verfraaiing van de werkelijkheid, in werkelijkheid zal het gemiddelde iets lager liggen. Wat dan weer deels te maken heeft met een kilometer in dalende lijn tussendoor, het gaat dan aan 7% omlaag. Voor we dat dalende deel bereiken gaat het eerst twee kilometer omhoog aan 7%, met een pittig begin aan 8% en een pittige afsluiter aan 9%. Een vrij brede weg omhoog, die in eerste instantie behoorlijk rechtdoor gaat. Na een tijd komen we wel een fase vol haarspeldbochten tegen, daar gaat het dan ook zo steil omhoog. De kilometer omlaag is vrij simpel, omdat het wat meer rechtdoor gaat. Niet direct de lastigste bochten, een scherpe naar rechts in het begin van deze strook en daarna toch vooral relatief rechtdoor. Na deze strook gaat het gelijk weer een kilometer aan 8% omhoog, waarna het in de volgende halve kilometer weer wat vlakker wordt. Door een klein stukje vlak blijft het gemiddelde op 4% steken, maar daarna gaat het omhoog aan 9%. Na een daaropvolgende halve kilometer aan 7,6% volgt het interessante sluitstuk van deze klim, met ongeveer anderhalve kilometer te gaan gaat het een halve kilometer omhoog aan 10,6%, waarna het in de halve kilometer daarna zelfs aan 12,4% omhoog zal gaan. Gaat iedereen dus weer wachten tot het eind, zucht. Een ideale strook om nog even een paar tellen te pakken ten opzichte van je concurrenten, in het stuk naar de finish gaat het vervolgens nog maar aan 5% omhoog.




We hebben veel moois gezien vandaag, maar de slotklim valt qua omgeving wat tegen. Krijgen we weinig inspiratie van, net als de klim zelf. Het is moeilijk om hier veel te zien gebeuren, we zullen moeten wachten op de haarspeldbochten vlak voor de finish. De finish ligt bij het heiligdom van Castelmonte en dat is een plek die me spontaan bekend voorkomt. En verrek, in de Giro van 2020, in de rit naar San Daniele de Friuli, kwamen we hier voorbij. Toen ging het van een andere kant omhoog en daalden we af over de weg die nu beklommen wordt, ergens halverwege de rit. Het is een opvallend bouwwerk, of eigenlijk zelfs een heel complex. Cividale.com heeft er een heel boekwerk over geschreven en dat plemp ik hier neer en verder zoeken jullie het maar uit.

quote:

The Sanctuary of Castelmonte is very ancient: the oldest of the Friuli and one of the first of all the Christianity. The origins go back approximately to 1500 years ago. An old tradition place it back to the V century, immediately after the Efeso's Concilium in 431, when the Divine Maternity of Maria become official. Until yesterday this theory was without foundation and based only on tradition but in 1962, while digging in order to built the inferior church under the Sanctuary, two pavements of "cocciopesto" have been discovered, dated at least at the VI century: clear proof that until then on top of Castelmonte there was "something".

But what was that "something" at that height and eight kilometers far from Cividale? A roman garrison, a place of sight and defense, in the period of the invasions, that begun in the V century: the gothic invasion of Alarico in the 402, that one of the Huns with Attila in the 452, then the Longobards came in the 568 with Alboino for ending with the Slavic incursions and infiltrations from the VII to the IX century.

At half way between Cividale and the Sanctuary, rises the top of the Guardia Monte, whose name recalls a place of sight and defense over the valleys of Natisone. It was in those years of terror that Castelmonte become a defensive outpost of the city of Cividale and of the Friuli; and the guard soldiers naturally joined to the eve in crews the with prayers of the Vergine. Since then Cividale and the Friuli began to see in Castelmonte a safe place proteced by the Vergin.

At half way between Cividale and the Sanctuary, rises the top of the Guardia Monte, whose name recalls a place of sight and defense over the valleys of Natisone. It was in those years of terror that Castelmonte become a defensive outpost of the city of Cividale and of the Friuli; and the guard soldiers naturally joined to the eve in crews the with prayers of the Vergine. Since then Cividale and the Friuli began to see in Castelmonte a safe place proteced by the Vergin.

The Madonna di Castelmonte thus revealed itself, face to the tops of the Julian Alps, as a shield and comfort to the eastern thresholds of the Patria of Friuli and of Italy. Since the days of the Longobards and the Franks, that is, from the 568 to the 9th century, the devotees flocked up here, so much so that in the immediate vicinity of the Sanctuary there was a "Malbergium" now corrupt in Moldiaria a place of solemn meetings popular for the administration of justice.

This explains very well why the Madonna di Castelmonte has ever been called "the Ancient Madonna" and why the Slavs, who arrived here at that time, called Castelmonte "Staragora" that is "Monte Antico" precisely because they found it already inhabited since ancient times.

Inhabited by whom?
It was certainly not a suitable place for private homes, in such solitude and on an arid rock.
Who lived there, who reigned there, who called the crowds up here, could only be the Madonna.

De voorlaatste bergrit gaat om 12:10 van start in de lagune. Het wordt weer smerig warm tijdens deze rit, 29 graden in Cividale del Friuli aan de voet van de slotklim bijvoorbeeld. Kans op regen, maar wel pas later op de dag. Zo rond 16:00 zou het wel eens kunnen gaan regenen, voor die tijd zou het droog moeten blijven. Amper wind, dat hoeft niet direct een factor te zijn, ook al omdat we vooral door de bossen rijden tijdens deze rit. Kunnen we door naar de voorspelling, dit wordt natuurlijk wéér een rit voor de vluchters. We dromen allemaal van een klassementsrenner die een aanval plaatst op Kolovrat en zich als een baksteen naar beneden gooit in de afdaling, maar de meeste dromen zijn bedrog. Nee joh, die gekken gaan allemaal wachten op die steile kilometer aan het eind van deze klim om meteen een paar tellen winst te boeken. De laatste bergrit eindigt op de Fedaia, daar lijken ze alles op te zetten, met name Hindley en Carapaz dan. Landa doet wat ie kan, maar krijgt ze voorlopig niet gelost. Die zal het echt moeten hebben van een putsch, een putsch die ik in mijn dromen ga beleven maar niet in de realiteit. Ineos vindt alles best, die gaan niet strak controleren en Bahrein en Bora zijn niet in staat gebleken om de boel wel te controleren. Of nouja, Bora heeft het nog niet geprobeerd, maar dat zie ik niet snel veranderen. WE feliciteren de vluchters, derhalve.
1. Van der Poel. Ik heb vernomen dat Mathieu zijn krachten wil sparen met het oog op de tijdrit, die rijdt dus vanaf de allereerste kilometer in de aanval en ze zien hem nooit meer terug. Dat kan niet meer mis.
2. Mollema. Omdat het zo'n vlaggetjesgiro is. Weer een mooie tweede plaats voor Bauke, leuk.
3. Leemreize. NOG MEER VLAGGETJES JAAAAAAA
4. Costa. Of een andere lul van UAE. Die hoeven geen rekening meer te houden met Almeida en kunnen nog meer dan eerst hun eigen plan trekken.
5. Carthy. Die is aanwezig in iedere vlucht en komt geen enkele keer in de buurt van de overwinning, leuke rubriek. De aanhouder wint, zou je denken, maar dit is vaak toch niet de juiste tactiek.