[Giro] Etappe 17: Ponte di Legno - Lavarone #1

Tappa 17: Ponte di Legno - Lavarone, 168 km

De koninginnenrit van de Giro werd uiteindelijk toch wel vooral een floprit. Kon niet aan de volwachtingen voldoen, in ieder geval. Wel tijdens het eerste uur, het regende weer aanvallen en we konden zelfs een tijd genieten van Mark Cavendish in de kopgroep. Op de eerste klim van de dag ontstond er vervolgens een andere, sterke groep. Het peloton dunde ondertussen deftig uit, terwijl Natnael Tesfatsion opgaf. Toen had ik er al geen zin meer in, maar moest het ergste nog komen. Te weten: spijbelende klassementsrenners. De ritzege weggeven, terwijl de rit is opgedragen aan Pantani. Kan niet, hè. Op de Mortirolo leek Astana daar nog wel verandering in te willen brengen en in de lastige afdaling van die klim smeet Nibali zich naar beneden, maar toen hij tot de conclusie kwam dat alleen Domenico Pozzivivo daarvan het slachtoffer werd hield hij weer in. Daardoor zakte het tempo weer en steeg de voorsprong van de koplopers, die toen al buiten schot waren eigenlijk. Een kopgroep vol Nederlanders, leuk voor het vlaggetje, maar voor de koers was het niet best. Ineos voelde weinig drang om voor de ritwinst te gaan, het moest dus van andere ploegen komen. Bahrein schoot nog wel in gang, maar veel te laat. Woutje Poels liet zich nog terugzakken vanuit de kopgroep en gooide er een goede beurt uit, maar dat had toch niet het gewenste effect. Ja, Nibali moest lossen op de lastige klim van Santa Cristina. Nog meer renners hadden het zwaar, ook Joao Almeida was weer met zijn jojo aan het spelen. Nadat Bilbao en Landa elkaar van de fiets reden, tekenend voor deze rit, viel Landa even later toch aan. Als we achteraf naar de wattages kijken was het een serieuze aanval. Er werd hard gereden op de klim door de drie beste renners. Blijkbaar zijn Landa, Carapaz en Hindley ontzettend aan elkaar gewaagd en is het daarom niet mogelijk om het verschil te maken. Geen enkele aanval was succesvol, terwijl Almeida steeds zijn hoofd om de hoek van de vorige bocht wist te steken. Als ze zo gewaagd aan elkaar blijven krijgen we nog met een aantal taaie ritten te maken. Iemand gaat een list moeten verzinnen. Bahrein had zo'n kaart in handen, aangezien Bilbao dicht stond in het klassement, maar door hoe ze het gisteren gespeeld hebben zijn ze hem eigenlijk kwijt. Iets meer anticipatie of opportunisme had gemogen. Niet alleen bij Bahrein, net zo goed bij Bora. Daar zijn ze lekker allemaal aan het rittenkapen, terwijl Hindley ieder sprintje wint en dus vaak bonificaties mee zou kunnen pakken.

De ritzege ging overigens naar Jan Hirt, opnieuw wint Wanty na de rustdag. Vorige week was Bini kort aan het feest, tot het misging, HIERT kon langer genieten van zijn ritzege. Zijn droom is eindelijk uitgekomen, de droom van Arensman bijna. De lakei van Romain Bardet was de eerste die reageerde op de uitval van Lennard Kämna, Jan Hirt ging later pas in de achtervolging. Ongeveer tegelijkertijd kwamen ze uit bij Kämna, die ze daarna achterlieten. Even waren ze gewaagd aan elkaar, maar ondanks schakelproblemen reed Hirt toch weg van Arensman. In de afdaling ging ie nog bijna op z'n bek, waardoor Arensman nog wat dichter kon komen, maar aan de finish hield Hirt net genoeg over. Intermarche-Wanty is een wonderbaarlijke ploeg geworden, we leven in het tijdperk Aike Visbeek. De favorieten kwamen uiteindelijk nog best dicht, maarja, niet dicht genoeg. Gewoon de zege laten lopen hier, schoften. Van de andere kant, dan had Hindley gewonnen. Nee, dan toch liever HIERT van het sympathieke Wanty. Na de zware, licht teleurstellende bergrit van 200 kilometer staat er nu een nieuwe bergrit op het programma, een iets kortere. De bergrit kent een zwaar einde, we hopen op iets meer strijd tussen de klassementsrenners ditmaal. Of op een putsch, er moet toch nog een keer iets gaan gebeuren zou je zeggen.




De volgende bergrit die ongetwijfeld gaat uitdraaien op een sof gaat van start in Ponte di Legno, een kleine plaats met 1700 inwoners in de provincie Brescia. Het is een vrij bekende plaats voor de Giro, want je kunt vanuit Ponte di Legno aan meerdere beklimmingen beginnen. De Gavia bijvoorbeeld, een klim die eigenlijk in 2019 op het programma stond. Maarja, toen lag er weer teveel sneeuw en werd de klim geschrapt. Via de Mortirolo reden we toen maar naar Ponte di Legno en die rit werd een prooi voor de vluchters. Giulio Ciccone ging met de zege aan de haal, hij was Jan Hirt te snel af. Jan Hirt! Die heeft nu eindelijk zijn ritzege te pakken, terwijl Ciccone deze Giro ook al een etappe aan zijn collectie wist toe te voegen. De Gavia zien we voorlopig waarschijnlijk niet snel meer terug, de organisatie is tegenwoordig bang voor de hoge beklimmingen. De kans dat we de Tonale vaker terug gaan zien is groter, deze klim zit bijna jaarlijks in het parcours en in het begin van deze rit moeten we ook meteen over de Tonale. Ponte di Legno ligt aan de voet van de klim, als je vanuit deze plaats rechtdoor naar het oosten rijdt kom je vanzelf boven op de Tonale. De renners zijn dus al vaker in Ponte di Legno geweest, al hoeven ze daar normaal weinig aandacht aan te besteden. De laatste twee keer toevallig wel, in 2019 toen er hier een rit aankwam en in 2022 aangezien er een rit gaat vertrekken. In het verleden kwamen er overigens wel meer ritten aan in Ponte di Legno, maar doorgaans is dit toch echt een plaats om zomaar even met de ogen dicht doorheen te fietsen. In 1971 won Lino Farisato hier voor Rini Wagtmans en Felice Gimondi, jeetje, namen. Ponte di Legno is vooral een wintersportoord, volgens wintersport.nl is het minder praktisch en functioneel dan Passo del Tonale, maar je zit hier wel in een gezellig, pittoresk en sfeervol dorpje. Het dorpje bestaat uit statige en karakteristieke gebouwen, jawel. Leuk om doorheen te slenteren, maar als je hier wil skiën moet je enige ervaring hebben want een groot deel van de 100 kilometer aan piste is rood. In het centrumpje kom je twee kerken tegen die de moeite waard zijn. Die van de Santissima Trinita, uit 1685 en de S. Apollonia, uit de elfde eeuw naar het schijnt. Is er ook wel aan af te zien, ouwe meuk. Wel kicken verder hoor, leuke fresco's bij die eerste aan de buitenkant bijvoorbeeld. Ponte di Legno heeft verder ook nog een kasteel, Castelpoggio. Wel een beetje een nepkasteel, werd blijkbaar pas in 1922 gebouwd. In de bergen boven Ponte di Legno, bij het wintersportgebied, komen we ook nog de restanten van een oud fort uit de Eerste Wereldoorlog tegen. Tevens hebben ze hier een golfbaan, want je moet ook in de zomer wat. Genoeg te doen dus in Ponte di Legno, echt fantastisch. Oud bruggetje in het centrum erbij, ook prima.



Ik heb het al een beetje verklapt, maar zodra de neutralisatie, eentje in stijgende lijn, gedaan is moet er meteen geklommen worden. Eindelijk een keer een écht explosieve start, klimmen vanuit het vertrek. De renners mogen zich voor de start wel goed opwarmen, anders zouden ze zomaar meteen gelost kunnen worden. In principe gaat het 11 kilometer omhoog, maar aangezien een deel van de klim geneutraliseerd wordt afgewerkt hoeven de renners officieel slechts 8,7 kilometer te klimmen. In deze kilometers gaat het gemiddeld aan 6,3% omhoog. Waanzinnig steil is het niet, maar we komen toch redelijk wat stroken aan 7% tegen en een uitschieter naar 10%. Als je hier meteen je hele ploeg op kop zet kun je hier chaos laten ontstaan, maar het grote nadeel is natuurlijk dat er na de klim een gigantisch lang stuk door de vallei volgt. Niemand gaat hier dus iets ondernemen, behalve dan de vluchters die ook nu weer vrij spel zullen krijgen natuurlijk man man man man man man man man man. De Tonale is verder natuurlijk een ontzettend bekende klim, vaak een opwarmertje. Nu ook, maar dan echt. Ooit kwam hier wel een rit aan overigens, in 2010 wist de doodsaaie Zwitser Johan Tschopp hier te winnen. Nu moeten we een kaarsje branden dat een ploeg full retard gaat, maar de kans is vrij groot dat Johan Derksen die kaars vervolgens bij ons komt inbrengen. Geen bergpunten op de top overigens, lol.




In de Giro van 2017 reden de renners een keer vanuit Tirano via Aprica naar de Passo del Tonale, om vervolgens door de vallei af te dalen richting Cles en vanuit Cles verder te rijden naar Govio. Dat gaan we nu ook allemaal doen, minus het eerste deel dan. Je reinste kopieergedrag, desondanks. Dan ga ik ook maar weer kopiëren, ze kunnen me wat. De afdaling van de Tonale is niet heel lastig. Wel 15 kilometer lang, maar de weg over de pas is breed en het gaat ook nooit heel steil naar beneden. Er zijn genoeg bochten te vinden, maar heel lastig zijn ze niet. Een paar haarspeldbochten, maar verder toch vooral korte bochtjes waar je lekker doorheen kan sturen. De afdaling is vergelijkbaar met de klim, dus ook in deze afzink wordt het nooit enorm steil. Na de echte afdaling van 15 kilometer blijft de weg wel nog een aantal kilometer licht naar beneden lopen. Voorbij het dorpje Fucine is het even een tijdje vlak, maar daarna gaat het weer vals plat naar beneden lopen. Veel stelt het niet voor, er zijn sowieso bijna geen lastige bochten en steil wordt het ook nooit meer. Na 40 kilometer in dalende lijn slaan de renners rechtsaf en wordt er weer even geklommen. De renners fietsen over een brug en direct daarna gaat het ongeveer 500 meter aan 8% omhoog. Daarna loopt het verder vals plat omhoog richting Cles, waar we na 54 kilometer passeren. In de straten van Cles loopt het dan weer wat steiler omhoog, maar daarna is het weer een aantal kilometer vlak. Cles is een mooi dorpje, gelegen boven de rand van het Lago di Santa Giustina. Er is in het verleden één keer een rit in de Giro geëindigd in Cles, dat was in 1980. Tweevoudig Girowinnaar Giuseppe Saronni won hier een van zijn in totaal 25 ritoverwinningen in de Giro. Cles maakt ook wel eens deel uit van de Tour of the Apls, de wedstrijd die we voorheen kenden als de Giro del Trentino. Ook in 2017 lag Cles op de route van die koers, de vierde rit van die voorbereidingskoers op de Giro eindigde in deze plaats en de overwinning zou naar Matteo Montaguti gaan. Ook Michele Scarponi reed toen nog mee, uiteindelijk blijkt het zijn voorlaatste dag als coureur te zijn geweest. Cles heeft trouwens wel een mooi kasteel, met een prima uitzicht over het meer. Letizia PaternosterGodin schijnt ook nog eens afkomstig te zijn uit deze stad, het lijkt me niet bepaald toeval dat zij dit jaar haar beste uitslag boekte in de EasyToys Bloeizone Fryslân Tour. Maurizio Fondriest is ook van hier, net een iets groter palmares.



Na de doortocht in Cles volgt er een korte afdaling van vier kilometer, terug naar het meer. De afdaling heeft een paar stevige bochten, maar de weg is breed en daardoor wordt het niet lastig. Na dit stukje in dalende lijn loopt het weer eventjes omhoog, maar dit duurt niet lang. Al snel begint de weg weer wat verder naar beneden te lopen. De coureurs rijden rechtdoor naar beneden door het Val di Non, waar de wegen breed zijn. In deze vallei kunnen de renners genieten van een prachtig uitzicht over de bergen, maar verder gaan ze hier niet veel beleven. Pas in de omgeving van Mezzolombardo, waar men na 75 kilometer passeert, wordt het helemaal vlak. Na Mezzolombardo is het vier kilometer vlak tot San Michiele all'Adige, maar daarna beginnen de renners aan de volgende gecategoriseerde klim van de dag. Er wordt richting het dorpje Giovo geklommen worden, een klim van de derde categorie. Deze beklimming is zes kilometer lang en en bijna 7% gemiddeld. Het begin van de klim is lastig, met twee kilometer aan 8,5% en zelfs een uitschieter richting 12%. Na dit lastige begin is er een korte afdaling en daarna gaat het wat minder steil omhoog. Pas richting de top van de klim wordt het echt weer lastig, met een slotkilometer aan meer dan 8%. Best een mooi klimmetje, de weg brengt de renners door een groene omgeving, met langs de kant van de weg talloze wijnranken en zo nu en dan een fraai uitzicht over de omgeving. Na 86 kilometer, vlak voor ze het dorp Palù di Giovo bereiken, komen de renners boven. Het is nu nog ongeveer 80 kilometer tot de streep, we bevinden ons halverwege de rit. Voor ik vergeet: Palù di Giovi is een belangrijke plaats voor het Italiaanse wielrennen, hier komt namelijk bijna de voltallige familie Moser vandaan. Aldo, Francesco, Diego, Enzo, noem ze allemaal maar op. Vooral Francesco was natuurlijk een succesvolle Moser, volgens Wikipedia behaalde hij 273 wegzeges. Hij won de Giro in 1984, niet onbelangrijk. Zijn neefje Moreno deed ook nog een tijd leuk mee, maar gaf er in 2019 de brui aan. In 2020 overleed Aldo, de oudste van de Mosers. Alsof je aan de familie Moser niet genoeg hebt is ook Gilberto Simoni afkomstig uit Giovo, dat levert al bij al imponerende dorpspromotie op. Hoe zou het tegenwoordig eigenlijk met Gibo gaan?




Na deze klim duurt het nog tien kilometer voor we afwijken van de route van 2017. Na de top van de klim is er een korte afdaling van twee kilometer, richting Giovo. Deze afdaling loopt door het dorpje Palù di Giovo en is daardoor nog een beetje lastig, want de passage in het dorp is wat smal. Buiten het dorp zijn er nog wat bochtjes, maar al snel komen de renners op een bredere weg terecht en dan begint het ook weer licht omhoog te lopen. We volgden in 2017 40 kilometer lang dezelfde weg, nu gaan we na acht kilometer een afslag nemen. In die acht kilometer loopt de weg steeds een klein beetje omhoog, nooit meer dan vals plat. Voorbij het plaatsje Cembra slaan de renners bij een rotonde rechtsaf en beginnen ze vervolgens aan een korte maar bochtige afdaling over een brede weg. Fraaie omgeving hier, toch wel. Leuk uitzicht als we omlaag gaan, dat de afdaling die drie kilometer lang is behoorlijk meevalt scheelt. Eenmaal beneden in de omgeving van de gehuchtjes Piazzo en Parlo beginnen we aan een ongecategoriseerd klimmetje van vier kilometer aan 6%. Via een paar brede haarspeldbochten gaat het klaarblijkelijk toch redelijk serieus omhoog. Eenmaal boven in Sevignano bereiken we een stuk van de rit waarin het 12 kilometer steeds vrij lichtjes naar beneden gaat, bijna volledig rechtdoor over een brede weg. Tussendoor komen we een knikje omhoog tegen en aan het eind van deze strook gaat het merkbaar naar beneden, maar dit is geen memorabel deel van de rit. We rijden wel nog een keer langs een meertje, dat is het hoogtepunt denk ik. Prima omgeving, maar aan deze weg hebben we niet veel. Aan het eind van deze strook rijden we langs Seregnano, alwaar we voorbij een rotonde via een paar bochten twee kilometer aan ongeveer 5% gaan klimmen richting Madrano. Na dit stuk in stijgende lijn volgt er langs een ander meertje een afdalinkje over een iets smallere weg richting Pergine Valsugana. Deze afdaling stelt geen klap voor aangezien het bijna continu rechtdoor gaat, pas in Pergine zelf wordt het echt bochtig. We komen flink wat haarspeldbochten tegen, terwijl het na een tijd volledig vlak is. Pergine Valsugana is rullevant, want hier volgt na 122 kilometer de eerste tussensprint van de dag. Het is ook rullevant omdat hier de voet van de volgende klim van de dag ligt, een echte klim. Boven Pergine ligt overigens een kicken kasteeltje, waar je voor een schappelijke prijs van 253 euro per nacht kunt verblijven.



De klim die een paar meter voorbij de tussensprint gaat beginnen luistert naar de naam Passo del Vetriolo. Deze klim is 12 kilometer lang en in deze kilometers gaat het gemiddeld aan 7,7% omhoog. De weg omhoog is relatief smal en leidt zodra we de bebouwing achter ons hebben gelaten door het bos. Na een makkelijk begin aan 4% volgt in de tweede kilometer al de steilste strook van de klim, het gaat kort aan 12% omhoog. Daarna blijft het eigenlijk continu lastig, de eerste anderhalve kilometer trekt het gemiddelde drastisch naar beneden. In het vervolg gaat de Vetriolo aan 8,3% gemiddeld omhoog, met zo nu en dan een halve kilometer aan 9%. Een pittige klim, waarbij we moeten hopen dat de inspanningen van de afgelopen twee weken en vooral de inspanningen van gisteren in de benen zijn gekropen. Als iedereen pijn heeft kun je hier eventueel al in de aanval gaan, al ligt dat op basis van wat we al gezien hebben niet direct voor de hand. Linksom of rechtsom een mooie klim. Geen geweldige weg, maar wel een fraaie en groene omgeving. Vooral veel bos, maar af en toe verdwijnen de bomen uit beeld en is er wat meer zicht op de omgeving. Na een laatste strook aan 8,5% komen de renners na 134 kilometer, op iets meer dan 30 kilometer van het eind, boven op de Passo del Vetriolo. De passage op de top is breed, we bevinden ons in de omgeving van een aantal hotels. Deze plek heeft zelfs een naam, Compet. Een van de hotels heet Hotel Compet, lang over nagedacht.




Op de top van de klim komen de renners een kruispunt tegen. Ze zouden hier naar links kunnen gaan om nog een stuk verder te klimmen naar Rifugio Panarotta, waar in de Giro van 2014 een rit aankwam. Die rit werd gewonnen door Julian Arredondo, de Colombiaan die het kortst aan de top stond. Het was een geweldige Giro, en toen was het niets meer. In die rit reden we omhoog naar de Vetriolo van een andere kant, vanuit Levico Terme. We gaan nu afdalen over deze weg, de komende 12,5 kilometer gaat het naar beneden. Boven gaat het naar rechts en dan duiken we omlaag, in eerste instantie gaat het behoorlijk rechtdoor en zal het niet direct heel steil zijn. Daar komt na een paar kilometer dalen verandering in, dan gaat het vijf kilometer lang aan meer dan 10% naar beneden terwijl de renners de ene na de andere haarspeldbocht tegenkomen. Die haarspeldbochten verschillen nogal van elkaar, er zitten een paar supersimpele tussen maar ook een paar die enige techniek vereisen. De weg is redelijk breed, maar de kans is vrij groot dat het gaat regenen en dan wordt het sowieso een lastig verhaal. In een van de haarspeldbochten staat langs de kant van de weg een kapelletje, een schietgebedje voor de renners kan geen kwaad. In de laatste paar kilometer van de afdaling komen de renners nog een keer een onoverzichtelijke bocht naar links tegen, daarna gaat het op een makkelijkere manier verder naar Levico Terme, wat zoals de naam misschien al doet vermoeden een thermenstadje is. Nog een paar haarspeldbochten wel hier en een paar andere bochten, maar na de eerdere ontberingen moet dit lukken. Het lijkt me een afdaling waar je prima aan kunt vallen, zeker als de aangekondigde regen op de afspraak is. Bochtig genoeg, niet alleen haarspeldbochten maar ook een paar snelle bochten. Na de doortocht in Levico Terme fietsen de renners ongeveer vijf kilometer over vlakke wegen naar de tussensprint in Caldonazzo, waarna vrij snel de volgende klim zal beginnen. In de finale hoeven we niet bang te zijn voor een lange vallei.



De weg tussen Levico Terme en Caldonazzo is recht en vlak, even doorbijten voor eventuele aanvallers. Niet te lang, want na 150 kilometer mag er gesprint worden voor de bonificaties in Caldonazzo, een plaatsje dat vooral bekend is vanwege het gelijknamige meer. Een toeristische trekpleister van jewelste, naar het schijnt. De koers wordt alleen ergens anders door getrokken, na een paar bochten in Caldonazzo verlaten we deze plaats om twee kilometer later aan de volgende klim te beginnen, een debuterende klim in de Giro. Voor het eerst ooit, na jarenlang voorgekomen te zijn in het geruchtencircuit, is daar dan het debuut van de klim met drie namen. Monterovero, of Menador, of Kaiserjägerstraße, zelfs de organisatie twijfelt en laat daarom alle namen terugkomen. Deze weg werd ooit aangelegd door Oostenrijkse militairen, vandaar die minder romantische Duitse naam, laten we het dan toch maar op Monterovero of Menador houden. Menador klinkt het meest gezellig, wat dan verder weer totaal niet bij de klim past. Het gaat namelijk acht kilometer omhoog aan 10%, hoppa. Lang is ie niet, zwaar wel. En dat bijna direct na de vorige klim, als de renners durven kunnen we vuurwerk krijgen. Na een halve kilometer aan 5% en eentje aan 8% gaat het in de tweede kilometer van de klim aan 11% omhoog, het is de moeite. De renners rijden weer door een bos, over een weg die vrij recht begint. Na een tijd wordt het bochtiger en lastiger. Een aantal van die bochten laten zien hoe laat het is, het gaat gewoon mokersteil omhoog. Na die kilometer aan 11% wordt het wel even iets makkelijker dankzij een halve kilometer aan 8,5%, wat alsnog lastig genoeg is. In de kilometer daarna gaat het dan weer aan 10% omhoog, waarna het via een halve kilometer aan 9,5% afzwakt naar 7,5%. Dat is het laatste stukje respijt van deze klim, in het duistere bos nemen de haarspeldbochten in hoeveelheid toe en in de laatste 3,5 kilometer gaat dat hand in hand met het stijgingspercentage. Het gaat aan 11% gemiddeld omhoog tot de top, met in de voorlaatste kilometer zelfs percentages tot 15%. Een volle kilometer aan 12,5%, als we hier nog steeds geen strijd krijgen te zien ga ik met spullen gooien. Richting het panoramische punt dat men Menador noemt wordt het wat meer open, we krijgen een prachtig uitzicht aangeboden over de vallei en het meer van Caldonazzo. Ook rijden de renners door twee bijzonder smalle tunneltjes, daar kun je met de auto amper doorheen joh. Even later rijden de renners onder de overhangende rotsen door, terwijl het steil blijft. Ze duiken daarna opnieuw het bos in en worden dan nog geconfronteerd met meer haarspeldbochten. Meer hoge percentages ook, het blijft lastig tot het eind. Na nog een halve kilometer aan 10% en een afsluitende halve kilometer aan 9% komen de renners na 160 kilometer boven op de Monterovero, of Menador, of Kaiserjägerstraße, een klim van eerste categorie.






Een schitterende klim, qua percentages, qua omgeving, qua alles eigenlijk. Deze mocht inderdaad wel eens een keer ontdekt worden door de organisatie. Minder schitterend voor de renners is dat deze rit nog niet voorbij is, na de top van de klim is het nog acht kilometer fietsen tot de finish. Nog minder fraai is dat we boven eigenlijk helemaal niet boven zijn. We slaan scherp rechtsaf en duiken dan even kort naar beneden, maar de naam afdaling mag het niet dragen. Er hoeft twee kilometer lang niet echt geklommen te worden, dat is een betere omschrijving. Het gaat vooral rechtdoor, dan komen de renners één lastigere bocht tegen en daarna moet er eigenlijk bijna meteen opnieuw geklommen worden. Iets meer dan twee kilometer gaat het omhoog aan 3% gemiddeld, met zelfs een stuk aan 4%. Dat is normaal gesproken niet spannend, maar na alles wat we al hebben meegemaakt is het geen cadeau. Bij het plannen van een eventuele aanval moet je er wel rekening mee houden, dat dit stukje ook nog volgt. Een Girospecialleke ook wel weer, na een klim nog zo'n uitloper. Op ongeveer vier kilometer van de finish zijn de renners opnieuw boven en dan volgt er een afdaling tot in de slotkilometer. Over een brede weg gaat het omlaag, maar de renners komen wel een paar haarspeldbochten tegen. Het gaat ook vrij stevig omlaag, tegen 7%. De coureurs rijden door Gionghi-Cappella, waar nog meer bochten liggen. Heel spannend zijn die niet, het zijn vooral de twee haarspeldbochten in het begin waarvoor je moet opletten. Voorbij de rotonde in Gionghi wordt het vlak, maar moeten de renners wel door een aantal bochten heen. Vervolgens rijden ze de bochtige laatste kilometer binnen, op weg naar de finish gaat het eerst aan 3% omhoog en dan volgt er aan het eind nog een strook aan 5%. Als m'n ogen me niet bedriegen gaat het zelfs een tijdje vrij steil omhoog, voor het wat meer afvlakt in de laatste paar meter. Na een laatste flauwe bocht naar links komt de rit voor het Grand Hotel Astoria ten einde.




De finish draagt de naam Lavarone, maar technisch gezien finishen we in het dorpje Chiesa. Het dorpje Kerk, goede naam wel. De kerk komt inderdaad in beeld, bijna tegenover het hotel. Volgens visittrentino.info gaan in Lavarone sport en vermaak hand in hand met rust. Lavarone bestaat uit verschillende wooncentra die allemaal hun eigen tradities en bijzonderheden hebben. Chiesa, Bertoldi, Cappella, Gionghi en het pittoreske Villaggio dei Piccoli zijn het levendigst, mede omdat ze dicht bij het schone, kristalheldere meer van Lavarone liggen, dat in de winter sprookjesachtig bevroren is. Skiën is de belangrijkste activiteit in de winter en Lavarone ligt zeer gunstig ten opzichte van de 80 km van de Skitour dei Forti. Het heeft ook zelf 20 km pistes in het Ski Center Lavarone. Alle skiliften zijn bereikbaar met de Skibusdienst. Het Noors skiën is hier populair: op slechts 12 km ligt Millegrobbe, één van de belangrijkste langlaufcentra van de regio, met 35 km pistes, dat is aangesloten bij SuperNordicSkipass. Een speciale verbinding met de Veneto loopt naar het langlaufcentrum Campolongo en een andere loopt tot de uitgestrekte vlaktes van Vezzena. Ik heb het idee dat visittrentino.info hun teksten door Google Translate jakkert. Ik was het dit keer niet eens zelf, zo staat het er gewoon echt. Lavarone is dus een gemeente, gelegen in de provincie Trente (regio Trentino-Zuid-Tirol). Veel dorpjes, maar alles bij elkaar wonen er toch maar 1100 mensen. Vlak voor de finish rijden de renners langs het Museo del miele, het honingmuseum, heel raar dat visittrentino.info dit niet noemt. Dat sport en vermaak hier hand in hand gaan met rust zou kunnen kloppen, er komt nu in ieder geval sport voorbij. Vermaak, dat valt nog te bezien. Recentelijk ging er in de Tour of the Alps een rit van start in Lavarone, in de editie van 2018. In een veel verder verleden kwam de Giro hier ooit al eens aan, in het jaar 1964 om precies te zijn. Toen waren we getuige van Spaanse dominantie, Angelino Soler won de rit voor Antonio Gomez. Ik zal even mijn principes opzij zetten en hopen op nieuwe Spaanse dominantie vandaag.



Deze bergrit gaat van start om 12:30. Tegen beter weten in gaan we er toch maar weer voor zitten. Hopen op een ploeg die full retard gaat op de Tonale, dat zou schitterend zijn. Maar nee, we moeten waarschijnlijk wachten op de Vetriolo en met wat pech zelfs op de Menador. Tegen die tijd heeft er natuurlijk al een vluchter een kwartier voorsprong, grmbl. Ik ben niet te spreken over de klassementsrenners, ze geven weer zo'n beetje alles weg. Een Bora zou nu toch eens moeten stoppen met rittenkapen en moeten proberen om de boel te controleren voor Hindley, die dan bonificaties weg kan snoepen voor de neus van Carapaz en co. Al mag Hindley van mij vooral lossen, die heeft hier echt helemaal niets te zoeken. Bahrein bevalt me ook nog niet, die spelen hun kaarten bijzonder slecht. Op het idee zullen ze vast niet komen, maar dit is wel een dag om Bilbao vooruit te sturen. Alsof Ineos sterk genoeg is om de boel te controleren, kom nou. Daar moet echt veel meer druk op worden gezet, ze krijgen het nu bijna cadeau. Deze rit biedt mogelijkheden om iets te proberen, maar ik begin mijn vertrouwen te verliezen. Misschien redt het weer ons, want het schijnt ontzettend slecht te worden. Zowel in Ponte di Legno als Lavarone 80% kans op regen, terwijl het kwik niet boven de 17 graden uitkomt. Nogal een omslag in vergelijking met de vorige weken. Een paar natte afdalingen dan ook. Kom op man, hier moet je iets proberen als je - ik noem maar wat - Landa bent. Wat heb je nou aan een eventuele podiumplaats? Roze of niks, verdorie. En het roze zelf moet eigenlijk ook nog steeds wat doen, want Hindley komt dichtbij en Almeida staat nog niet ver genoeg achter. Enfin, genoeg redenen voor de renners om iets te doen, dus gaat er niets gebeuren. Gewoon weer flopvluchters, gadverdamme. Laat die tv maar uit, hier gaat letterlijk niets gebeuren.
1. Pedrero. Zoiets lulligs gaat het worden, let op mijn woorden.
2. Mollema. Weer tweede, die zege komt er niet.
3. Yates. Gisteren echt heel slecht, maar nu gaat het regenen dus dan kan hij vast wel iets minder slecht zijn.
4. Kelderman. Heeft schijt aan Hindley en gaat gewoon in de aanval, om vervolgens zeer zeker niet te winnen.
5. Moniquet. Die rijdt volgens Karsten Kroon een indrukwekkende Giro, terwijl niemand weet wie ie is.

Het pulleton dat niet full retard gaat, MIN MIN.

quote:

Op woensdag 25 mei 2022 12:47 schreef Chiappucci het volgende:

[..]
Ik heb 's avonds nog teruggekeken, maar heb me eigenlijk ook prima vermaakt. Leuke strijd in de kopgroep (met een bijna ritwinst voor het vlaggetje) en uiteindelijk ook redelijk wat afscheiding bij de favorieten.

En dat er maar 3 seconden tussen Carapaz en Hindley zit, maakt het toch juist super spannend. Pogacar brengt misschien spektakel, maar waarschijnlijk nul spanning om de eindzege.

Maar in hoeverre zorgen kleine verschillen voor meer spanning? Want ik zit toch niet bepaald op het puntje van m'n stoel, mokzegge.

Pedrero is mee, de winnaar is bekend.

quote:

Op woensdag 25 mei 2022 13:12 schreef Chiappucci het volgende:

[..]
Het is in elk geval spannend dat je op dit moment nog nauwelijks kan zeggen wie van Carapaz, Hindley of Almeida de Giro gaat winnen. En dan doen Landa en Nibali op de achtergrond ook nog leuk mee.

Wat meer onderlinge aanvallen zou het inderdaad nog leuker maken, maar blijkbaar zijn ze erg aan elkaar gewaagd. En je kunt ook niet zeggen dat de favorieten alleen maar achter hun treintje aan rijden.

En verder maakt het natuurlijk ook veel uit of je wat met de renners hebt die om te eindzege strijden. Ik heb zelf weinig tegen Hindley, maar veel anderen blijkbaar wel.

Ik heb niet zozeer iets tegen Hindley, ik heb vooral heel weinig met hem. Voor mij echt een lege huls, geen idee wie hij is. Buiten het feit dat hij helemaal niet goed genoeg hoort te zijn om Carapaz en Landa te kunnen volgen, maar het blijft een gekke sport.

Het probleem is vooral dat weinig aanvallen beklijven. Als je 21 vlakke ritten organiseert blijft het qua tijdsverschillen ook spannend tot het eind, maar dat is niet echt bijzondere spanning. Die spanning mis ik nu ook volledig, je weet dat er drie gelijk zijn aan elkaar en dat Almeida iedere keer weer op 10 tellen blijft hangen. Geen wisselende verhoudingen, geen aanvallen op onverwachte momenten, alleen een keer in Turijn. Vandaag kun je het ook weer uittekenen, lekker wachten op de laatste klim, elkaar niet kunnen lossen en daarna concluderen dat de verschillen nog steeds klein zijn. Daar kunnen we echt helemaal niets mee.

Dat de regen zo snel is gestopt is ook niet leuk. Altijd tegen ons.

Spá
Spà