[Giro] Etappe 12: Parma - Genua #2 Met Leemreize in het offensief

Tappa 12: Parma - Genova, 204 km

Nou, poe, dat was me het dagje wel zeg. Of nouja, eigenlijk niet. Ze probeerden ons nog lekker te maken met waaiers, maar zoals altijd in Italië zagen we uiteindelijk geen waaiers. Ja, een paar jongens zaten even op een gaatje omdat het nerveuze tempo ineens wat harder begon te fietsen, maar al snel kwam men tot de conclusie dat er geen waaiergevaar was en dus keerde de rust weer terug. Het signaal voor dommekracht Dries De Bondt om dan maar een kilometer of 50 in z'n eentje voor het peloton te gaan rijden. Die krachten had ie beter kunnen bewaren voor de volgende rit, maar Dries is niet in een vat vol intelligentie gevallen. Hij werd net voor het ingaan van de slotkilometer gegrepen en toen werd gesprint. Dit was een ronduit treurige sprint, met eigenlijk alleen maar sprinters die achteruit aan het fietsen waren. Cavendish kwam er niet aan te pas, Ewan heeft nog steeds geen benen, paarse trui Demare werd overvleugeld door de al jaren niet presterende Gaviria, die dan zelf merkwaardig genoeg uit het niets werd overvleugeld door Alberto Dainese of all places. Wie? Wat? Waarom? Kwam dit jaar nog niet verder dan een 5e plaats in welke koers dan ook en het was bij DSM de bedoeling dat ze voor Bol zouden gaan, maar omdat Bol tegenwoordig zelf inziet dat dat een ontzettend slecht idee is gaf hij Dainese maar de kans. En nouja, dat liep dus wonderwel goed af voor DSM. Een zege voor die ploeg, jeetje. De eerste Italiaanse ritzege van deze Giro ook meteen. Maarja, jongens toch, Alberto Dainese. Zet een pak middelmatige sprinters bij elkaar en dan is hij nog steeds middelmatig, maar wint toch zomaar een rit in de Giro. Blijft een gekke sport. Bini had dit sprintje ook makkelijk gewonnen, dat lijkt me wel duidelijk. Na het onfortuinlijke kurkincident kon hij helaas niet meer van start gaan, wat doodzonde is voor de wedstrijd. We missen een renner die we bijna iedere rit van voren zagen en iemand die het paars van Demare kon afpakken. Als je die vandaag achteruit zag sprinten heeft hij er ook bepaald geen recht op, maarja. Snel door naar de volgende dag dan maar. We pakken er alvast een doos tissues bij voor Jeroen en alle andere Belgen.




Deze buitengewoon emosjenele rit gaat van start in Parma, een stad waar de renners vaak doorheen mogen fietsen, maar die als start- of finishplaats al sinds 2011 niet meer aan bod is gekomen. Toen won Alessandro Petacchi hier de sprint, voor Mark Cavendish. Wouter Weylandt eindigde op de 9e plaats, het zou de laatste keer zijn dat hij de finish bereikte. Rit 2 van Alba naar Parma was liefst 244 kilometer lang, een dag later zouden we van Reggio Emilia, wat nu dan weer de finishplaats is van de vorige etappe, naar Rapallo trekken. Rapallo zou Weylandt alleen nooit bereiken, maar daarover later meer. In een verder verleden won de bijzonder veelzijdige Ivan Quaranta een sprint in Parma, terwijl in een nog veel verder verleden Giuseppe Saronni zelfs twee keer wist te winnen in Parma. Ook Vittorio Adorni ging ooit met de zege aan de haal in Parma, wat voor hem extra speciaal moet zijn geweest. Adorni, winnaar van de Giro van 1965, wereldkampioen in 1968 en winnaar van talloze ritten in de GIro is namelijk uit Parma afkomstig. Winnen in je eigen stad, formidabel. Een andere bekende Parmezaan is Adriano Malori, een aantal jaar een formidabele tijdrijder, tot hij het slachtoffer werd van meerdere zware valpartijen, nooit meer zijn oude niveau kon halen en noodgedwongen moest stoppen. Parma heeft ook een voetbalclub, die geloof ik al een keer of 20 failliet is gegaan. Dan beginnen ze weer op het vierde niveau, knokken ze zich weer terug naar de Serie A, degraderen weer, gaan failliet, en dan weer het hele circus opnieuw. Italiaans voetbal is bijzonder, op z'n minst. Gianluigi Buffon begon er ooit zijn carrière en wat wil het verhaal? Nou, sinds vorig jaar speelt hij weer voor Parma. Buffon is inmiddels 44, ouder dan Valverde nota bene. In 2001 verruilde hij Parma voor Juventus en 20 jaar later keerde hij dus terug. In die 20 jaar ging de club twee keer failliet, om het even wat eerlijker te houden. Al houden ze het zelf niet zo eerlijk, het was niet alleen financieel wanbeleid maar ook nog fraude. Italië, hè. Momenteel actief in de Serie B, van de 38 potjes heeft Buffon er toch maar mooi 26 afgewerkt. Parma is verder een stad in de onvermijdelijke Povlakte met 190.000 inwoners, een industriestad waar ze vooral bezig zijn met het produceren van voedsel. Ham en kaas, u kent het wel. Parma beschikt over een monumentale historische binnenstad, daar treft u onder meer een kathedraal aan, een achthoekig baptisterium uit 1196, de kerk San Giovanni Evangelista, het Palazzo del Governatore en dan nog allemaal dingen. Vet. Bekende Parmezanen waren voorts de operacomponist Giuseppe Verdi, die in de buurt van de stad werd geboren en naar wie het plaatselijke vliegveld is genoemd, de dirigent Arturo Toscanini en de filmregisseur Bernardo Bertolucci. Voegen we er nog de obligate foto met het baptisterium, ofwel doopkapel, aan toe.



Nou, dan door naar de rit. Ik ga niet direct de moeite nemen om het begin van de rit te beschrijven, het profiel spreekt voor zich. In een rechte lijn richting het zuiden, over een weg die in 90 kilometer 700 meter zal stijgen. De renners zullen soms misschien wel merken dat het wat vals plat omhoog gaat, maar het grootste gedeelte zal gewoon vlak zijn. Dat maakt de strijd om in de vlucht van de dag te geraken wel weer extra mooi, met een beetje mazzel. Moeilijk om hier weg te rijden, terwijl iedereen weet dat het een rit voor de vluchters is. Als we echt geluk hebben duurt het tot op de top van de Passo del Bocco, zou genieten zijn. Onderweg komen de renners een tussensprint tegen, maar door het wegvallen van Biniam zijn die tussensprinten nutteloos geworden, Demare hoeft alleen maar te finishen om de puntentrui mee naar huis te nemen. Aan het eind van dit oneindig lange stuk dat waarschijnlijk onmerkbaar vals plat omhoog loopt gaat het zes kilometer aan 4% omhoog naar de top van de Passo del Bocco. Een klim van drie keer niets, maar toch een klim met een verhaal. Een treurig verhaal, waar ik misschien niet teveel woorden aan moet besteden. Dat kan ik beter aan Jeroen overlaten, die gisteren al bijna aan het huilen was. De laatste keer dat de Passo del Bocco op het parcours lag, dat was in de Giro van 2011. Toen meer aan het eind van de rit. De sprinters zouden een kans hebben om die rit te winnen, maar dan zouden ze wel de mee moeten zijn op de klim, of anders het gat dicht moeten rijden in de afdaling. Weylandt zat richting het eind van de klim aan de staart van het peloton en wilde in de afdaling opschuiven. Het bleek een lastige, technische afdaling te zijn. Veel gekke bochten, waardoor er na een tijd scheurtjes ontstonden in het peloton. Weylandt, die bekend stond als een goede daler, probeerde de oversteek naar het voorste deel van het peloton te maken. En dat ging mis. Volgens mij is nog steeds niet helemaal bekend wat er precies gebeurd is. Een theorie is dat hij omkeek, onbewust naar de kant van de weg stuurde, daar met zijn pedaal een muurtje raakte, vervolgens door de lucht vloog en zo hard neerkwam op het asfalt dat het bijna meteen voorbij was. Merkwaardig genoeg werden de gevolgen van de val pontificaal in beeld gebracht. Sommige beelden verdwijnen nooit meer van je netvlies, en het zwaar, zwaar gehavende hoofd van Wouter Weylandt zal me altijd bijblijven. Die beelden, waanzin dat ze aan ons werden getoond, maakten meteen duidelijk dat het einde verhaal was. Wouter Weylandt won een jaar eerder nog een rit in de Giro, in Middelburg won hij de sprint, toen nog in dienst van Quick Step. Een jaar later maakte hij de overstap naar Leopard-Trek, met het idee om nog eens een rit te winnen in de Giro. Het liep anders af. De rit zelf werd niet geneutraliseerd, de renners reden zonder te weten wat er was gebeurd verder naar de finish in Rapallo, alwaar Angel Vicioso de sprint won. Ondertussen zagen wij als kijkers vooral beelden van de behandeling van Weylandt, waar ik nog steeds niets van snap. Sindsdien zijn de regisseurs en cameramensen gelukkig iets terughoudender geworden. Daags nadien zou de rit wel geneutraliseerd worden. De renners van Leopard-Trek kwamen als eerste over de finish, naast elkaar, met in hun midden Tyler Farrar, de beste vriend van Weylandt. Het nummer 108, dat Weylandt toen droeg, wordt sindsdien niet meer uitgereikt. Diego Rosa is dit jaar de man die met 109 met rijden in plaats van 108.



Een paar dagen geleden herinnerden we ons Michele Scarponi, nu zijn onze gedachten bij Wouter Weylandt. Voor het eerst keert de koers terug op de plaats des onheils. Elf jaar gingen voorbij, al voelt het eigenlijk nog als gisteren. De mentale breakdown van Karl zal ik me ook altijd blijven herinneren, zo was hij bijvoorbeeld boos op Pieter Weening die een paar dagen later durfde te juichen toen hij een rit won. Her en der heb ik ook wel gelezen dat we nooit meer aan deze klim en afdaling zouden moeten beginnen, maar daar wil ik dan weer graag de relativering bij plaatsen dat de Tour de France bijna jaarlijks over de Portet d'Aspet rijdt, waar Fabio Casartelli het leven liet. Het is geen afdaling die uit het wielrennen verbannen moet worden, al is het zeker wel een lastige afdaling. Vooral heel veel bochten, en op basis van de getuigenissen van toen een aantal bochten die zich lastig laten voorspellen. Al ging onfortuinlijk genoeg Weylandt onderuit richting het eind van de afdaling, toen ze eigenlijk bijna beneden waren en de lastigste bochten al achter de rug waren. Maar om wat voor reden dan ook raakte hij een muurtje langs de kant van de weg, een muurtje dat er nog steeds staat. 108 is er op die plek gekalkt, de Italianen vergeten Weylandt niet. Hij mocht slechts 26 jaar oud worden, terwijl zijn vrouw op dat moment zwanger was. Een treurige zaak. We mogen hopen dat er ditmaal minder treurige zaken ontstaan. Het zal schelen dat de afdaling ditmaal niet op een bepalend moment in de rit zit, terwijl de renners uitgebreid gewaarschuwd zullen worden voor het gevaar. Want dat gevaar is er wel, echt een bochtige afdaling, en die bochten gaan alle kanten op. Er doen vandaag een aantal renners mee die er toen ook waren, waaronder Jos van Emden en Domenico Pozzovivo. Die moeten de boel dan maar veilig naar beneden brengen. Eenmaal beneden volgt er een vrij lang vlak stuk, waarna de renners na 135 kilometer met de tweede tussensprint van de dag te maken krijgen, de bonussprint. Deze ligt in Ferrada, een plaatsje van niets.



De renners volgen vrij lang de loop van een riviertje, waardoor het vlak is maar toch ook bochtig. Voorbij de tussensprint gaat het wel echt mis met deze rit. Dit is een rit die enorm is aangepast, in eerste instantie zag deze rit er veel aantrekkelijker uit. Ze hadden alleen een klimmetje in het parcours opgenomen met een afdaling die nóg gevaarlijker is, dat vond men uiteindelijk toch wat ongepast. Daarom is het parcours wat afgezwakt en komen er minder boeiende klimmetjes in voor. Daar komen we na de bonussprint achter, want niet lang daarna beginnen we aan een flopklimmetje van jewelste. La Colletta, negen kilometer aan 4%. Het is dit klimmetje, minus de laatste twee kilometer. Bij Sottocolle gaan we niet nog verder omhoog, maar juist omlaag.



Stelt dus niets voor, de paar stroken aan 5% zijn het zwaarst. De afdaling is voorzien van een bijzonder brede weg, die wel wat bochten kent. Zou alsnog allemaal moeten lukken, de weg is dus breed en bijzonder steil gaat het ook niet naar beneden. Beneden bereiken we het dal van de Torrente Bisagno, het blijft steeds een beetje vals plat naar beneden lopen dus eigenlijk is er van beneden geen sprake, maar toch. De renners rijden nu eigenlijk rechtdoor in de vallei, op weg naar Genua. Of Genova. Of Genoa. Net wat je wil. Vlak voor we die stad evenwel bereiken slaan de renners alleen rechtsaf en beginnen ze aan de zwaarste klim van de dag. Het is geen Monte Becco, maar de Valico de Trensasco is ook wel de moeite waard. Het gaat 4,3 kilometer aan 8% omhoog, hier mogen de vluchters het met elkaar gaan uitvechten. De weg door de vallei is wel geinig, de vallei wordt steeds breder en er verschijnt steeds meer bebouwing in beeld, je fietst echt naar de beschaving toe. Maar dan, in een van de voorsteden van Genua, slaan de renners rechtsaf, rijden ze over het riviertje en begint de klim bijna meteen. De weg wordt na een chicane bijna meteen een stuk smaller en het gaat ook direct vrij stevig omhoog. Na een tijd wordt de klim ook lekker bochtig, en dat zijn dan ook de momenten dat we passages aan meer dan 10% gaan tegenkomen. Een steilste strook van 12% naar het schijnt, met vooral aan het eind nog even een lastige kilometer. Op de top is het nog wel 30 kilometer fietsen tot de finish, maar we mogen er best rekening mee houden dat een moedige vluchter de boel uit elkaar gaat proberen te rijden op deze klim. Vooral aan het eind, daar moet het gebeuren.




Vlak voor de top rijden we door Trensasco, gezellig dorpje wel. Mooi gelegen, geen gekke omgeving. Kopen de renners verder niets voor, die mogen na de klim aan een afdaling gaan beginnen. Deze afdaling begint direct met een drietal lastige bochten, daarna gaat het even rechtdoor voor er nog een stukje afdaling volgt met meerdere haarspeldbochten. De weg is inmiddels wel breder geworden, dat moet de renners dan maar gaan helpen. Maar alsnog, flink wat bochten en ook haarspeldbochten, toch maar opletten. Niet alleen veloviewer bekijken, maar ook even snuffelen via streetview. De afdaling duurt niet heel lang, grofweg vijf kilometer. Op 25 kilometer van het eind zijn we dus beneden, een hard gelag voor de renners die hebben aangevallen op de klim. Het is nog ver fietsen naar Genua en veel meer klimwerk gaan we niet tegenkomen. Het is een vlakke tocht, in het begin nog een rechte ook. Redelijk recht, we volgen nu een ander riviertje en treffen dus zo nu en dan wel een lichte kronkeling aan. Als aanvaller ben je op sommige punten uit het zicht, dat scheelt dan weer. Na een tijd komt dat riviertje in beeld, steken we het water over en rijden we door een tunneltje, wat in de finale van de rit nog twee keer gaat gebeuren. Zijn we de renners weer een paar keer kwijt, want beelden vanuit een tunnel zullen ze vast nog steeds niet geregeld hebben. Enfin, ja, beetje nutteloze tocht langs het water vooral. Bolzaneto en Rivarolo, je kan er maar geweest zijn. Rond deze tijd rijden de renners praktisch over de snelweg en ben je als vluchter wel lang in beeld. Op een kilometer of 15 van het eind volgt er wel even een opvallende passage, de renners laten de rivier even achter zich en pakken een miniklimmetje mee, met een stuk of vier haarspeldbochten achter elkaar. Daarna komen de renners uit in Borzoli, waar ze weer door een paar tunneltjes rijden en vervolgens de oprit van een snelweg bereiken. Normaliter rijden we tijdens grote rondes niet over snelwegen, want dat zou nogal wat files opleveren. Maar de Giro en Genua maken nu graag een uitzondering, want ze willen ons hun absolute pronkstuk tonen. In 2018 donderstraalde er in Genua een brug in elkaar, omdat men het al 100 jaar had vertikt om iets van onderhoud te plegen. Onderhoud en Italië, dat doen ze liever niet. Zoals een nieuwe laag asfalt alleen wordt gelegd als de Giro passeert, zo beginnen ze pas aan het opknappen van een brug als ie is ingestort. Al is dat in dit geval niet eens waar, want ze hebben gewoon een hele nieuwe brug gebouwd. De Ponte San Giorgio, trots dat ze zijn jongen.

De oude brug:

Ponte Morandi (Morandibrug, ook bekend als Polceveraviaduct) was een tuibrug in de Italiaanse havenstad Genua, die de stadsdelen Sampierdarena en Cornigliano verbond. Op 14 augustus 2018 stortte de brug voor een groot deel in: dat kostte 43 mensen hun leven. Er was sprake van noodweer, maar dat mocht geen excuus heten: Aangezien de brug er al vijftig jaar stond is de instorting volgens Nederlandse deskundigen niet zozeer te wijten aan het extreme noodweer of een ontwerpfout maar lag een combinatie van factoren aan de basis van de ramp. Zij wijzen naar een gebrekkig onderhoud, onvoldoende inspectie en vooral de expansieve toename van de verkeerslast van personen- en vrachtwagens als hoofdoorzaak voor het drama. Door metaalmoeheid en de corrosie door zout zeewater ontstonden er scheurtjes en gaten in het staal en beton, waardoor de bewapening ging roesten.

De nieuwe brug:


De Ponte San Giorgio (Viadotto Genova San Giorgio, ook bekend als Polceveraviaduct) is een viaduct in de Italiaanse havenstad Genua dat de stadsdelen Sampierdarena en Cornigliano verbindt. Het viaduct vormt het oostelijk eindpunt van de A10 en is een onderdeel van het traject van de E80. Met een totale lengte van 1067 meter overspant ze het dal van de rivier de Polcevera, met daarin de spoorlijn naar Asti en de spoorlijn naar Alessandria. Deze door Renzo Piano ontworpen verkeersbrug werd op 3 augustus 2020 in gebruik genomen als vervanging van de op 14 augustus 2018 ingestorte Ponte Morandi. Tegelijk met de sloop van de oude brug werd begonnen met de bouw van de nieuwe brug. Op 28 april 2020 werd het laatste deel geplaatst. In de maanden daarna zijn de rijbanen geasfalteerd en zijn de verkeers- en verlichtingssystemen geïnstalleerd. De Ponte San Giorgio is vernoemd naar Sint-Joris, een van de beschermheiligen van Genua.

Pronken met je totale incompetentie, je totale corruptie en het volledige faillissement van je land, dat kan alleen maar in Italië. In aanloop naar de brug rijden de renners bijna continu door tunnels, waardoor we geen beelden van ze te zien krijgen. We gaan uiteraard wel beelden te zien krijgen van de Ponte San Giorgio, waar men om raadselachtige redenen trots op is. Deze brug is er alleen maar gekomen omdat de vorige brug niet werd onderhouden, wat het leven heeft gekost aan 43 mensen. Dit zou een zwarte bladzijde in de geschiedenis van de stad moeten zijn en ze zouden hier vooral zo min mogelijk aandacht aan moeten besteden, in plaats daarvan gaan ze deze brug pontificaal in beeld brengen. Kijk ons, als er totaal onnodig een ramp heeft plaatsgevonden hebben we ineens wel geld en kunnen we dingen wél oplossen! Het doet denken aan de flessen prosecco die nu ineens wél vooraf ontkurkt worden. De renners hoeven hun leven niet meer te wagen, maar niet voordat iemand bijna z'n oog verloor. De put dempen als het kalf vertrokken is, het ultieme motto van dit lachwekkende land. Italië is een shithole country, op de plaats waar bij normale mensen een brein valt aan te treffen zit bij Italianen een hoop beschimmelde Parmezaanse kaas.

quote:

Danilo Toninelli, minister van Transport, kreeg direct na de ramp veel kritiek over zich heen, omdat uitgerekend zijn partij, de Vijfsterrenbeweging, in 2016 tegen renovatie van de brug heeft gestemd. Raadsleden van die partij schreven toen: "Ze maken ons sprookjes wijs over het ineenstorten van de Morandi-brug die volgens een rapport nog honderd jaar mee kan met gewone onderhoudswerken."

Failed state, bananenrepubliek, ga zo maar door. Hoe dan ook, de renners rijden over deze brug, of viaduct, en steken de Polcevera over. De oevers van deze rivier heeft men vooral voorzien van industrie en het spoor, het is echt een afgrijselijk lelijke plek. Aan de overkant blijven de renners nog een tijd op de snelweg, de Italianen hebben er echt een legendarische lange file voor over om ons hun totale gebrek aan alles te tonen. Nog meer tunneltjes daarna, de helikopter mag zich echt gaan uitleven met shots van de omgeving. Een passage bij tolpoortjes daarna, dat ze nog geld durven te vragen ook voor hun totaal falende infrastructuur zeg. Schaam-te-loos. Dat geld verdwijnt waarschijnlijk direct in de zakken van de corrupte politici, of de maffia. Parodie op een land. Nouja, goed, uiteindelijk laten we de snelweg achter ons, paar bochten erbij, en dan gaat het in de laatste paar kilometer vooral rechtdoor in de haven van Genua. Nog meer mooie plaatjes, maar nu dan echt. Paar flauwe bochten, maar eigenlijk is het vrij recht en vlak tot op twee kilometer van het eind. In de laatste paar kilometer rijden we over dezelfde wegen als in 2015, de voorlopig laatste keer dat men in Genua aankwam. Moet je wel een heel goed geheugen hebben om dat te onthouden, maar goed, vooral rechtdoor in de haven en dan op twee kilometer van het eind bij een fikse rotonde een bocht naar links maken. Dan rechtdoor tot in de slotkilometer, waarna er opnieuw een bocht naar links zal volgen. Dan praktisch rechtdoor tot aan de finish, net een beetje vals plat omhoog.




De samenvatting van 2015 leert ons dat de wegen rond Genua levensgevaarlijk zijn, chutes, overal chutes. En over die wegen moeten we nu dus weer gaan fietsen, ojee. We zien ook dat Elia Viviani de sprint wint, voor Moreno Hofland. Over vergeten namen gesproken. Dat waren nog eens tijden voor Jumbo-Visma, toen nog Lotto-Jumbo. Bertjan Lindeman in de vroege vlucht voor de bergpuntjes en sprinten met Moreno Hofland, allemachtig. Er kan veel gebeuren in zeven jaar, al haalt Jumbo tijdens deze Giro niet direct een veel hoger niveau dan toen. Genua is een stad die in het verleden nog veel vaker voorkwam in de Giro, er is hier al meer dan 40 keer een aankomst geweest. De laatste keer was dus in 2015, een vrij vlakke rit die eindigde in een sprint. De laatste paar kilometer zijn nu hetzelfde, de rest van het parcours zal er toch voor zorgen dat we nu vermoedelijk geen sprint krijgen. In het verdere verleden won Bradley McGee hier in 2004, uiteraard ging het om een proloog. Alvaro Gonzalez de Galdeano kwam in 2000 solo aan in Genua, jeetje. Meer namen uit het verleden: Alfredo Bindo, Gino Bartali, Francesco Moser. Zo'n beetje de hele bingokaart vol dus. De stad geldt ook als aankomstplaats van een Italiaans 1.1-koersje, de Giro dell'Appennino, een heuvelachtig koersje dat vorig jaar werd gewonnen door Ben Hermans. Bekende wielrenners heeft de stad verder niet direct voortgebracht, dan kom je uit bij een nobuddie als Pier Paolo De Negri, zijn naam is langer dan zijn palmares. Het is wel de stad van twee voetbalclubs, Genoa CFC en Sampdoria. Bij Sampdoria zijn ze nu al een paar dagen dronken van geluk, want Genoa is gedegradeerd. Er werd zelfs vuurwerk afgestoken, om te vieren dat een andere club is gedegradeerd. Tja, Italianen, hè. Laten wij maar hopen dat de renners vandaag voor vuurwerk gaan zorgen. Mooie stad verder, dan Genua, of Genova, of Zena in het Ligurisch of all spraakgebrekken. Genua is een stad in Noordwest-Italië, ten zuidwesten van Milaan, aan de Ligurische Zee. Het is de hoofdstad van de regio Ligurië. Genua telt circa 600.000 inwoners en is met de haven van Genua de grootste havenstad van Italië en na Marseille de tweede haven aan de Middellandse Zee. Die zin loopt heerlijk, Wikipedia. Genua was reeds ten tijde van het Romeinse Rijk een belangrijke vlootbasis, sick. Toen kwam de Republiek Genua, episch. Daarna uiteraard de neergang, en daar zijn we gezien de instortende bruggen nog steeds mee bezig. Mooi historisch centrum wel met een hoop bezienswaardigheden, kathedraaltje hier, palazzootje daar, huisje van Christoffel Columbus niet te vergeten. Want Columbus, die ouwe imperialist, werd geboren in Genua. De bekendste zoon van de stad, maar eigenlijk moet je daar niet trots op zijn. Genua kent ook tal van musea en een aquarium, nog iets om niet trots op te zijn. Zo'n beetje de grootste van Europa, nou, gefeliciteerd hoor, extra veel dolfijnen die je de hele dag aan het aftrekken bent. Waar je zin in hebt. Karakteristieke nauwe straatjes, torentjes, poortjes, Genua heeft het allemaal. Komt dat zien. Met wat mazzel kom je dan ook nog eens Sabrina Salerno tegen, want de zangeres van het zeer hoogstaande nummer Boys (Summertime Love) is uit deze stad afkomstig. Een banger, op meerdere manieren.



Behoorlijk warm weer in Italië, maar minder wind. De langste rit van deze Giro begint om 11:50, dat valt eigenlijk nog mee. Ik kan de lezer wel adviseren om meteen vanaf het begin te kijken, want de strijd om in de vlucht van de dag te belanden kan interessant worden. Ik kan me niet voorstellen dat er een ploeg is die deze rit wil controleren, zeker niet nu Biniam er niet meer bij is. Anders hadden misschien Alpecin en Wanty de handen weer ineen kunnen slaan, daar zal nu geen sprake van zijn. Wanty gaat vrijbuiten en Alpecin kan het niet alleen, dus doen ze er daar ook verstandig aan om mee te springen. Kan een mooie rit zijn voor Van der Poel, maar dan heeft hij wel echt een ploeggenoot nodig vooraan. Gewoon een rit voor de vluchters, die gezien de behoorlijk vlakke aanloop verder wel lastig te voorspellen is. Met zo'n aanloop wordt het vaak een loterij en kan praktisch iedereen in de kopgroep belanden. Desalniettemin ga ik voor vijf gevestigde namen, want het kan ook gewoon heel simpel zijn.
1. Van der Poel. Verlost van het juk van Bini gaat hij nu wél kunnen winnen. Vanuit de kopgroep ditmaal, met een ploeggenoot erbij. Die laatste klim is zwaar voor hem, maar met de afdaling en het vrij vlakke stuk daarna is er eventueel nog tijd om dingen te repareren. En nu is er niemand meer in koers die hem na zo'n rit kan kloppen in de sprint.
2. Natnael. De nieuwe Eritrese angstgegner, hoop ik. Geen bochten missen en dan kan hij een eind komen vandaag.
3. Covi. Zijn week, ik heb het al gezegd.
4. Schmid. Want die was onderweg naar Napels zo sterk.
5. Rota. Lorenzo Rota van de BV Lorenzo Rota is verlost van Bini en mag nu daadwerkelijk voor de BV Lorenzo Rota gaan rijden.