Draai hier alle platen in je platenkast #27 (Welkom bij de club van.)

O en ik heb plankje 28 gedraaid; nu op naar plankje 29.

bazbo cd1831: PFM - The Manticore Studio Albums 1973-1977 - Photos Of Ghosts



Premiata Forneria Marconi is niet te onthouden en uit te spreken, dus is deze Italiaanse band beter bekend onder de naam PFM. De groep ontstond in 1970 en hun debuutalbum Storia Di Un Minuto verscheen in 1972. Wereldberoemd in heel Italië waren ze en het was in de euforie van het tweede album Per Un Amico (ook uit 1972) dat er iets gebeurde. Een andere progband, genaamd Emerson Lake & Palmer, was in 1972 op tournee en deed ook Italië aan. Greg Lake hoorde muziek van PFM en was daar dusdanig van onder de indruk dat hij aanbood de band wereldwijd op het ELP-label Manticore uit te brengen. Eén voorwaarde: weg met dat Italiaans en zingen in het Engels. Lake schoof Peter Sinfield naar voren voor alternatieve teksten in het Engels. Photos Of Ghosts is dus gewoon Per Un Amico, maar dan gezongen in het Engels. Niet dat er echt heel veel zang op de plaat staat. Photos Of Ghosts is een sterke progplaat, wel typisch Italiaanse prog en ik vind het moeilijk om te omschrijven wat dat precies is. Als ik de lyrische melodieën en de vele wisselende tempi en atmosferen benoem, dan geldt dat voor de meeste prog. Wat maakt Italiaanse prog Italiaanse prog. Ik heb geen precies idee. Luisteren en ondergaan, zou ik zeggen. Opener River Of Life zet de toon, Celebration is een feest en Il Banchetto is een kaleidoscopische mix van allerlei fragmenten en stijlen en daarmee het meesterwerk van het album. Photos Of Ghosts zit in een mooi doosje, samen met de andere drie platen die PFM uitbracht op het Manticore-label. Dat doosje verscheen in 2018 en ik kocht 'm gelijk op 17 december van dat jaar, waarmee ik de vier sterkste en meest relevante platen van PFM in één klap in huis had.

bazbo cd1832: PFM - The Manticore Studio Albums 1973-1977 - The World Became The World



The World Became The World is dan het tweede internationale album; de Italiaanse versie is getiteld L'Isola Di Niente. De muziek lijkt nog wat complexer dan de voorganger en er zitten ook invloeden uit de jazzrock in. Deze Engelstalige versie uit 1974 wijkt behalve in taal nog verder af dan de Italiaanse: de volgorde van de stukken is geheel anders en er is een extra stuk in de vorm van de Engelstalige versie The World Became The World van de originele Italiaanse single Impressioni di Settembre.






[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 02-06-2022 07:20:37 ]

bazbo cd1833: PFM - The Manticore Studio Albums 1973-1977 - Chocolate Kings



Het derde 'internationale' album heet Chocolate Kings en verschijnt in 1975. Ik hoor de jazz fusion niet meer; het lijkt erop dat de band terug is naar het 'originele' proggeluid. Niet erg. Ook niet erg is de nieuwe zanger, die een wat doorleefder en doordringender stemgeluid heeft. Daarnaast kiest de band op Chocolate Kings om het Italiaans helemaal weg te laten en teksten slechts in het Engels te brengen; het zou beter passen bij de muziek. Er is dus geen oorspronkelijke Italiaanse versie. Wél is er voor de internationale markt een andere hoes. Schiet mij maar lek. Compositorisch zit het helemaal snor; het is een typische Italoprogplaat met vijf middellange composities vol afwisseling. En wat vooral goed is: de band heeft door dat hun oorspronkelijke naam Premiata Formeria Marconi voor die internationale markt onmogelijk is, dus presenteert ze zich vanaf dit album als PFM. Mooi zo.

bazbo cd1834: PFM - The Manticore Studio Albums 1973-1977 - Jet Lag



Het vierde en laatste PFM-album voor Manticore is Jet Lag. Het verscheen in 1977. Er zijn weer wat jazzinvloeden te horen, maar dat typisch Italiaanse proggeluid is gelukkig gebleven. De composities zijn wat compacter. Alles weer in het Engels, met uitzondering van Cerco La Lingua. Meest in het oor springend is het langere titelstuk. Verder vind ik het werk niet echt opvallend. Het is zeker niet slecht, de kwaliteit van het gebodene is hoog, maar om een of andere reden blijft deze wat achter dan de drie voorgangers. Na dit album ging de band verder bij andere platenlabels. Manticore was niet langer actief en dat had te maken met het uiteenvallen van Emerson Lake & Palmer die het label hadden opgezet. PFM zou nog een paar platen maken, toen een heleboel jaren stil liggen en is sinds een jaar of tien weer helemaal terug aan het progfirmament.






[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 02-06-2022 07:21:24 ]

bazbo cd1835: Anthony Phillips - The Geese And The Ghost



Anthony Phillips, wie kent hem niet? Na zijn vertrek uit Genesis - na het tweede album Tresspass in 1970 - gaat hij thuis zitten broeden op een soloalbum en zijn Genesisvriend Mike Rutherford komt hem helpen. Het proces van samen componeren, opnemen en mixen gaat niet zonder slag of stoot. Dan weer moet Rutherford voorrang geven aan zijn drukke tourschema met zijn band, dan weer blijkt een studio niet geschikt of wat dan ook. Hoe dan ook, het debuutalbum van Phillips verschijnt in 1977. Precies: hij heeft er zeven jaar over gedaan. Maar dan heeft hij ook wat. The Geese And The Ghost klinkt namelijk alsof hij zo van Genesis had kunnen zijn: van die lange voortkabbelende akoestische intro's en bijna middeleeuwse melodieën. Phillips en Rutherford tokkelen erop los, vooral in de mooie lange suites Henry: Portraits From Tudor Times en titelstuk The Geese And The Ghost. Voor twee vocale nummers komt ene Phil Collins opdraven; het zijn Collins' eerste opnamen waarin hij solo zingt. Verder is er hulp van John Hackett (broer van) op fluit en een heleboel orkestleden aan strijkers en blazers en wat al niet meer. Simon Heyworth doet de productie en de mix. In 2015 komt er een Deluxe Edition en die koop ik op 29 juni 2015 bij het verschijnen. De plaat heeft een prima remaster en hermix gekregen. Op het meegeleverde bonuscd'tje staan veel stukken in vroege of demoversie of in een andere mix. De in 1973 verschenen single Silver Song (die niet op het album staat) is met zowel de A- als B-zijde toegevoegd. En dan is daar nog een dvd met een surroundmix die ik toch maar eens een keer moet gaan beluisteren. Zeer mooie heruitgave van een zeer mooi album.

bazbo cd1836: The Pilgrims - Red



Ik koop Red op 21 mei 1993. Het boekje van de cd is gesigneerd door alle bandleden. Dat betekent dat ik de band ergens op die dag heb zien en horen spelen. Geen idee meer waar! Volgens mij was het niet in onze poptempel Gigant hier in ons zo majestueuze Apeldoorn, want dat huisde toen nog in het oude wiethol aan de Schoolstraat. Daar ben ik ook een boel keren geweest, maar niet bij The Pilgrims. Echt geen idee waar het dan wel geweest is. Zou het op het Jazz In The Woods, het pop & jazz festival geweest zijn? Nou ja, geeft ook niet. Wat wel geeft, is dat ik dit album dik vijfentwintig jaar niet heb gehoord. Want het is nog altijd een zeer sterke plaat. Die Reniet Vrieze heeft een mooie donkere doorleefde rockstem. De composities zijn ook prima. Geen kippenvel, maar uitstekend goed in elkander stekende muziek.

_{Belachelijk! Niets van dit album te vinden op YT, dus dan maar wat van de plaat live uit 1993:}

bazbo cd1837: The Pillbugs - Buzz For Aldrin



Sinds 26 mei 2008 heb ik dit dubbelalbum in de kast. In de jaren daarna heb ik hem met grote regelmaat gedraaid, maar de laatste jaren niet meer zo. Nu ik hem weer hoor, vraag ik me af waarom in godesnaam niet. Want wat een gestoord goede plaat is dit! The Pillbugs waren een Amerikaans kwartet dat vanaf 1991 al actief was. Er verschenen albums in 1998, 2003 en 2004. Buzz For Aldrin is hun vierde album en komt uit eind 2007. Wat maken de heren? Nou, een belachelijk goede soort psychedelische poprock, met heerlijk in het gehoor liggende melodieën en pakkende samenzang. Zelf speelt het vijftal gitaren, bas, toetsen, percussie en drums. Voor dit album schakelt de band gastmuzikanten in; zo horen we klarinet, trompet, trombone, fluit, viool, cello, harp en bij vlagen lijkt of er een heel orkest meedoet. Het had allemaal zo eind jaren zestig in elkaar gezet kunnen zijn. Ik hoor The Kinks, The Who, The Move en natuurlijk dat ene bandje ... hoe heten ze ook weer... o ja, The Beatles. In anderhalf uur tijd krijgen we maar liefst veertien liedjes met een kop en een staart voor de kiezen en ze zijn allemaal retesterk en ik zing ze allemaal zo mee. Grandioos. Minder grandioos is dat in 2008, het jaar dat de plaat beschikbaar kwam, bassist en zanger Mark Kelley overleed aan een zeldzame vorm van longkanker en dat was voor het achterblijvende kwartet reden om de Pillbugsbijl erbij neer te gooien.

bazbo cd1838: The Pineapple Thief - What We Have Sown



The Pineapple Thief is het geesteskind van Bruce Soord, de Britse muzikant en liedjesmaker. Vanaf 1999 maakt hij met zijn bandje muziek (goh), aanvankelijk bij een klein label. De eerste acht jaar komt de band met een paar albums, die slechts door een select groepje volgers gewaardeerd worden. Het is tijd om een grotere stap te nemen, vindt Soord. Met What We Have Sown uit 2007 neemt hij afscheid van het label. Het is een plaat waarop zowel luchtige liedjes als wat uitgewerktere prog te horen is. Bij vlagen lief, bij andere vlagen stevig. Best heel aardig. Over het algemeen zijn de stukken redelijk compact; West Winds is uitgebreider en het titelnummer loopt met bijna een half uur nogal uit de hand. Mooi is het wel. Ik koop een ramaster uit 2018 op 1 juni van dat jaar. We krijgen ook nog eens drie bonusstukjes en daarmee zijn we in totaal vijf kwartier onder de pineapplepannen.

bazbo cd1839: The Pineapple Thief - Tightly Unwound



In 2008 zit The Pineapple Thief dan bij label K-scope. Tightly Unwound verschijnt in dat jaar. Soord maakt hetzelfde soort compacte progrock met her en der een wat langere compositie. De gelijkenis met het geluid van Porcupine Tree ten tijde van Absentia en iets later is opvallend. Toch geeft Soord zijn liedjes veel eigens mee en daarnaast is klinkt stem wat ijler. In 2016 kwam er een remaster van het album. Op een bonusplaatje staan de beide Dawn Raids EP's en nog wat bonusspul. Leuk allemaal, heel leuk. Ik kocht een herdruk (uit 2017) van deze remaster op 23 april 2018 en blijf erbij: die wat langer en breder uitwaaierende composities vind ik het mooist.

bazbo cd1840: The Pineapple Thief - Someone Here Is Missing



De opvolger van Tightly Unwound is dit album uit 2010. Negen redelijk compacte rockstukken in vijfenveertig minuten. Bij vlagen de beuk erin en bij andere vlagen wat rustiger. De band is nog slechts een trio; naast gitarist en zanger en componist en bandleider Bruce Soord horen we Jon Sykes op basgitaar en Steve Kitch op toetsen. Keith Harrison is gastmuzikant op drums. Ik kocht een remaster uit 2017 op 16 april 2018. Opnieuw extra materiaal: vijf stukken maar liefst, die volledig in het verlengde liggen van het album. Aardige plaat, sommige stukken kennen zo'n beetje dezelfde opbouw: liedje met rustig couplet en beukrefrein, rustige brug en opzwepende beukpassage aan het eind om dan terug te komen in het beukrefrein. Doet bij vlagen ook weer erg aan Porcupine Tree denken. Niet erg.

bazbo cd1841: The Pineapple Thief - Magnolia



Het album Magnolia uit 2014 is het eerste album van The Pineapple Thief dat ik koop. Op 25 juli 2016, welteverstaan. Ik ben eigenlijk helemaal niet zo onder de indruk van deze plaat. Twaalf zeer korte en puntige rocksongs, die bij vlagen wel heel erg stevig zijn. Het is niet echt wat ik zoek. Van oud-collega's had ik altijd begrepen dat het luchtiger en symfonischer werk zou zijn. En dus kocht ik twee jaren later de drie albums die ik hiervoor heb gedraaid. Ik heb nieuwer werk ook niet meer gekocht, ook niet toen meesterdrummer Gavin Harrison zich bij het drietal Soord, Sykes en Kitch voegde. Nu ik Magnolia weer hoor, vind ik het zeker niet slecht, maar de Porcupine Treeinvloeden (zeker de latere steviger albums) druipen ervan af en die nadruk op de beukpassages ligt me gewoon niet zo. Toch staat er mooi spul op en ik vermaak me drie kwartier prima.

bazbo cd1842: PinioL - Bran Coucou



Allemensen, beste mensen! Het is vrijdag 20 juli 2018 en ik bevind mij op het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland. Op de setlijst staat een band die PinioL heet. Ik heb er nog nooit van gehoord, maar wat ik in het programmaboekje lees, wekt mijn interesse. PinioL is de samenvoeging van twee Franse bands, Poil en Ni, die zich beide bezighouden met deels geïmproviseerde, deels op de rekenliniaal uitgedachte herrierock. Als de twee bands samen spelen, dan staan er twee drumstellen, twee bassen, twee gitaren en een toetsenist op het podium. Zonder dat ik een noot van de groep heb gehoord, koop ik hun dan net verschenen cd Bran Coucou. Die avond laat, even na middernacht, sta ik voor het kleine podium. Het is donker en de eerste tonen doen wat ambient aan. Langzaam komen de instrumenten improviserend tot leven en alles mondt na tien minuten uit in een grandioze bak opzwepend lawaai. Orbite, kondigt de band het stuk af. Daarna vallen we direct in een gewelddadige portie mathrock die het komende anderhalf uur zal voortduren. Op het podium staat links het ene trio van drums, bas en gitaar, rechts het andere trio, met de toetsen in het midden. Ik ben enorm onder de indruk van het bizarre en complexe werk waarin de twee bands tegen elkaar in spelen. De muzikanten zelf gaan helemaal op in dat wat ze maken en stuiteren over het podium. Ik maak er niet alles van mee. Het is geweldig en geweldig goed, maar het is me na een dag festival gewoon te veel. Als ik thuis kom en het album draai, weet ik dat ik het niet vaak zal beluisteren. Het is echt een fenomenaal muzikaal avontuur, maar het vraagt alle aandacht. Soms heeft het veel weg van de latere King Crimson (gitaarmuur à la Thrak en de gitaarmozaïeken). Er zijn ook dingen die ik niet zo vind, zoals de incidentele zang die wat rapperig aan doet, maar over het algemeen is dit een interessante plaat. Het album eindigt met voornoemde Orbite, orenschijnlijk een moment van rust maar zoals gezegd uitmondend in een lawine van lawaai. Heel fijn.




_{En hier een plaatje van de band op 20 juli 2018:}

bazbo cd1843: Bass Communion & Freiband - vl tones



Frans de Waard mailt in 2019 naar Steven Wilson met de vraag of hij een reeks opnamen kan sturen die mogelijk kunnen leiden tot een nieuw project. Wilson wil wel even kijken en horen wat de Belgische muzikant heeft gemaakt. De Waard, die onder veel artiestennamen opereert en al eerder met Wilson heeft samengewerkt, heeft geluiden uit een oude Casio-VL op zijn laptop bewerkt tot drones. Wilson is enthousiast, hoort mogelijkheden voor Bass Communion / Freiband, bewerkt de opnamen en stuurt die terug. Na een tijdje heen en weer sturen van allerlei stukken hoeft er nog slechts een volgorde en een hoesontwerp bepaald. Fotograaf Carl Glover doet z'n vertrouwde werk en het resultaat is weer een mooi boxje met abstract drone/soundscapewerk. Twee plaatjes vormen het reguliere album en daarop krijgen we geluidscollages die soms warm, soms koud, soms rustgevend en soms beklemmend zijn. Een derde plaatje is bijgevoegd met daarop wat outtakes en eerste mixen, waardoor de speelduur in totaal op drie uur komt. Heel fijn. Ik vind het doosje op 6 juni 2022 in een kraam tijdens een grote platenbeurs hier in de straten van het centrum van ons zo majestueuze Apeldoorn.

_{Geen losse stukken uit dit doosje te vinden op YT, maar wel de gehele plaatjes:}





[ Bericht 3% gewijzigd door bazbo op 11-06-2022 19:39:54 ]

bazbo cd 1844: David Cross & Andrew Keeling - October Is Marigold - Electric Chamber Music vol. 3



David Cross is de afgelopen jaren hard aan het werk en brengt het ene album na het andere uit. De violist - ooit beroemd geworden door zijn twee jaar in King Crimson (1972-1974) - zoekt vooral de samenwerking met andere muzikanten. Andrew Keeling, bijvoorbeeld. Deze multi-instrumentalist (piano, gitaar, fluit), componist, arrangeur en muziekprofessor kennen we van zijn werk voor Robert Fripp (The Wine Of Silence), zijn eigen bandjes en ensembles en zijn studieboeken over de platen van King Crimson. October Is Marigold is al de derde samenwerking tussen beide heren. Wat ze op dit derde deel maken, grenst eerder aan neoklassiek dan aan pop of rock. Cross speelt elektrische viool en Keeling gitaar, piano en fluit. Soms is het elektronisch bewerkt, maar het blijft warm en klassiek aandoend. Verwacht geen Mozart of Beethoven of Bach, maar eerder werk uit de twintigste eeuw. Ik vind het prachtig. Het album verscheen begin 2022 en zo gauw ik ervan hoorde, bestelde ik het. Pas op 10 mei 2022 kon ik het ophalen en sindsdien is het plaatje bijna dagelijks in mijn speler te vinden.

bazbo cd1845: Bill Bruford's Earthworks - Complete



Ik heb natuurlijk het hele oeuvre van Earthworks al in de kast staan. Hele oeuvre? Nee, een enkele plaat ontbreekt nog: Earthworks Underground Orchestra. En die is in de winkel niet meer te krijgen. Nu heeft meneer Bruford in 2019 een doosje uitgebracht met daarin alle cd's van zijn jazzproject Earthworks. Afgelopen 17 mei vond ik dit doosje onder de kerstboom. Of nee, het was bij de verjaardagslunch. Naast alle reguliere albums zitten er ook een aantal dvd's met concertopnamen in. En het leuke is: van die dvd's staan de opnamen ook nog eens op cd. Twintig cd's en vier dvd's telt deze lijvige doos. Het meeste had ik dus al, maar het spul wat ik niet had is het aankoopbedrag dubbel en dwars waard. De doos geeft een prachtig overzicht van wat Bruford met zijn Earthworks heeft gemaakt. Wat halverwege de jaren tachtig begon als een jazzrockfusionband, waarin Bruford met zijn toen hypermoderne elektronische Simmons drums de ritmische akkoorden legde en de andere muzikanten daaroverheen konden improviseren, daar werd in de jaren negentig Eartworks een traditioneler jazzkwartet: Bruford legde zich meer toe op compositie en akoestische drums. Iain Bellamy, Django Bates, Patrick Clahar, Steve Hamilton en Tim Garland zijn (jonge) topmuzikanten met wie hij zich heeft weten te omringen. Zelf vind ik die elektronische periode erg geinig en dus is het jammer dat daarvan nog geen drie kwartier beeldmateriaal in de box is te vinden. Daar staat dan weer tegenover dat er een compleet concert uit 2002 in zit, dat nooit eerder uitgegeven is. De cd die laat horen hoe Bruford van een demo naar een uiteindelijke studioopname toe werkte is aardig, maar die zal ik niet zo veel (meer) draaien. En een verzamelalbum erin opgenomen (terwijl alles daarop al op de andere plaatjes te vinden is), is natuurlijk belachelijk. Nou ja. Voorlopig heb ik nog wel even lol van deze dikke doos en die eerdere cd's kan ik weer verstoppen op een plek ergens achter in een kast.

bazbo cd1846: Robert Fripp - Washington Square Church



Ja, die dikke Frippdoos Exposures ga ik niet kopen, hè. Ik ben niet helemaal debiel. Tweeëndertig discs vol met spul dat de geniale gitarist maakte in 1978 en 1979 in het proces waarin zijn soloplaat Exposure tot stand kwam. Ik heb de plaat en verschillende versies met verschillende remixen al meerdere keren in de kast staan. Maar er zit ook wat spul bij dat ook voor de minder debiele verzamelaar zeer interessant is. Zoals het concert dat Fripp gaf in juli en augustus 1981 in Washington Square Church in New York. Fripp heeft zijn 'frippertronics' uitgestald: twee spoelenrecorders waarmee hij oneindige loops kan maken (een kunstje dat hij van Eno had geleerd en zelf had geperfectioneerd), die hij live reproduceert en waarover hij dan met zijn gitaar melodieën speelt. Die frippertronicsconcerten zijn spaarzaam uitgebracht, dus dat dit apart op de markt komt, is heel fijn. We krijgen dan ook dik vijf kwartier prachtmuziek. Niet voor iedereen, want het gieren van een gitaar over slome soundscapes moet je liggen, maar voor de liefhebbert is er weer zeer veel te genieten. Ik koop de set op 16 mei 2022 bij het verschijnen; naast een cd is er ook een surroundmix op een dvd en die moet ik toch nog 's gaan beluisteren.

_{(Nog) niets van te vinden op YT van dit album, wel een 'loop' die Fripp gebruikte in augustus 1981, zonder gitaar eroverheen:}

bazbo cd1847: Jazz Sabbath - Vol. 2



'Jazz Sabbath's 50-year-streak of misfortune ended in 2020 when their long-lost debut album was finally released; proving the songs made famous by a metal band from Birmingham were actually written by this jazz trio. Now, reunited after 52 years, Jazz Sabbath entered the studio and finished their sophomore album, which was also being recorded in 1969, but due to legal disputes with a session player had to be abandoned and never saw the light of day... until now.' Ik kocht deze legendarische plaat op 10 mei 2022. Dit keer zet pianist en bandleider Milton Keynes naast een bassist en drummer af en toe ook een gitarist in, hetgeen een breder geluidspalet geeft zonder dat het ten koste gaat van het heerlijke jazzgevoel. Het resultaat is een hilarische pianopingelplaat vol melodieën die we zo goed in een zo heel andere setting kennen, met als absolute uitschieter een heerlijke versie van Paranoid.

bazbo 0901: Emerson Lake & Palmer - Peter Gunn



Het verhaal over 11 juli 1980 heb ik al vaak verteld. Die ochtend hoorde ik die ene klap op die snaredrum, die de aanzet is voor de lick van Peter Gunn, die opende een geheel nieuwe wereld voor mij. Het vijftienjarige jochie ging op zoek naar méér. Ik kocht de single op diezelfde dag en ik wist op dat moment niet dat de single voor de tweede keer was uitgebracht. Een jaar eerder verscheen hij al, maar toen deed hij niet zo veel. Een jaar later heb ik het hoesje van de single in tweeën geknipt en hing het aan de muur en ik weet niet meer of ik het originele plaatje nog heb. Op 3 oktober 2020 was er een platenbeursje hier in ons zo majestueuze Apeldoorn en daar vond ik de single in redelijk ongeschonden staat en die staat hier nu in de kast. Op maandag 6 juni 2022 was er opnieuw een platenbeurs hier in ons zo majestueuze Apeldoorn en een van de eerste interessante dingen die ik tegenkwam, was deze 12"-versie van de single. Ik wist niet eens dat er een maxisingle van was verschenen. Dat moest ik nakijken. Gelukkig was de platenbeurs buiten hier in het centrum van ons zo majestueuze Apeldoorn en woon ik op de hoek van de straat, dus ik kon rustig even thuis op Discogs zoeken. En ja, het is een legale uitgave, slechts één maxisingleversie. En voor zeven pleuro doe ik geen miskoop. Heerlijk hebbeding.

bazbo 0902: Khan - Space Shanty



Ook van 'de langste platenbeurs van Nederland' (ze zetten de kramen gewoon ver uit elkaar zodat je van de ene straat naar het ene plein en van het andere plein naar de andere straat moet lopen). Dit is een legendarisch album van de band die maar een album mocht maken, voordat gitarist Steve Hillage zich bij Gong aansloot. Nick Greenwood speelt de baspartijen en Eric Peachy de drums. Echter, zeer in het oor springend zijn de toetsenpartijen van Dave Stewart, die we kennen van Egg en later National Health en Bruford. De vier heren hebben een heerlijke Canterburyplaat opgenomen. Hillage is verantwoordelijk voor het leeuwendeel van de composities en hij was al snel bezig om meer materiaal voor de groep te schrijven, totdat deze uiteenviel. Dat nieuwe materiaal gebruikte Hillage later op zijn eerste soloplaat Fish Rising. Ik had dit album nog nooit gehoord en was blij dat ik een exemplaar ervan tegen kwam op de beurs. Thuis blijkt het een heruitgave uit 2006 te zijn (zoiets had ik wel verwacht). Discogs noemt hem 'unofficial', maar wonderlijk genoeg zijn er via de site wel verschillende exemplaren van te koop en verkocht. Hoe dan ook: het klinkt als een tierelier en ook al draai ik nauwelijks vinyl (toch maar eens een goede platenspeler kopen), deze wil ik nog een heleboel keer horen.

bazbo cd1848: Pink Floyd - The Piper At The Gates Of Dawn



We beginnen een fijn rijtje Pink Floyd met het debuutalbum uit 1967. De tamelijk gestoorde Syd Barrett levert allerlei bizarre psychedelische liedjes aan en de hele groep is verantwoordelijk voor een paar lekker uit de bocht vliegende instrumentalen. De Floyd heeft bij het verschijnen van de elpee al veel podiumervaring in allerlei clubs in Londen en de rest van Engeland. Dat neemt niet weg dat we hier een jonge band met een fris en speels geluid te horen krijgen. Ik heb de plaat sinds halverwege de jaren tachtig op vinyl en in 2007 verscheen deze mooie remaster op twee cd's met zowel een mono- als een stereomix, die ik kocht op 10 november 2008. Ik zal eerlijk bekennen dat ik vooral de stereomix beluister, want hoe heerlijk is het om die gierende feedback van links naar rechts door de kamer te horen jengelen. En dan het outro van het niettedoorgronden Bike.

bazbo cd1849: Pink Floyd - Shine On - A Saucerful Of Secrets



Als de band bezig is met het tweede album, is er iets veranderd in de onderlinge verhoudingen tussen de bandleden. Syd Barrett blijkt door allerlei middelengebruik steeds minder betrouwbaar. Hij komt niet opdagen tijdens concerten en als hij er wél bij is, staat hij soms versteend op het podium. De anderen maken er het beste van maar komen al snel tot de slotsom dat het onwerkbaar is. Welkom, gitarist David Gilmour! Een tijdje treedt de band met vijf leden op, maar als Waters-Wright-Mason-Gilmour weer een keer eindeloos moeten wachten op Barrett, besluiten ze die avond en alle andere met z'n vieren te doen. Vaarwel, Syd Barrett! Ondertussen zijn de opnames van A Saucerful Of Secrets in volle gang. Barrett heeft nog wel wat gitaarpartijen ingespeeld en de absurde afsluiter Jugband Blues aangeleverd. Verder is het Waters die de scepter zwaait. Dat begint al bij de openingslick van openingsstuk Let There Be More Light. Zó lekker kun je een plaat ook beginnen. Richard Wright komt met twee mooie liederen en dan is daar ook het adembenemende Set The Controls For The Heart Of The Sun, dat heel lang op de setlijst van de concerten zal blijven staan. Het titelnummer van de plaat is een driedelig werkstuk, beginnend met een abstracte improvisatie, gevolgd door een nerveuze drumdreun waaroverheen gierende feedback en psychedelische uithalen. Dit pandemonium mondt uiteindelijk uit in een etherische apocalypse waarin een kerkorgel en zoete samenzang de boventoon voert. En Corporal Clegg is wel heel erg melig met die kazoos. Halverwege de jaren tachtig schafte ik de plaat al aan op vinyl en op 5 december 1992 kocht ik de dikke doos Shine On, waarin zeven albums van Pink Floyd zitten op acht cd's. (Er zit ook nog wat extra's in, maar daarover later meer.) Een van die albums is A Saucerful Of Secrets. Die doos is onder verzamelaars nog steeds gewild, zie ik op Discogs.

bazbo cd1850: Pink Floyd - Music From The Film More!



Al heel vroeg in de carrière krijgt Pink Floyd vragen of de band filmmuziek wil maken. De bij vlagen breed uitwaaierende muziek waarin de stilte na de toon net zo belangrijk is als de noot zelf, is bij uitstek geschikt bij een bepaald soort film. Ik heb More! één keer gezien; het is een typische eindjarenzestigfilm (1969) en de muziek van Pink Floyd is niet eens op de voorgrond. Voor de soundtrack heeft de band dertien compacte songs van gemaakt. Opener Cirrus Minor stond in 1969 al op de setlijst van concerten. The Nile Song is misschien wel de hardste Pink Floydsong ooit. Cymbaline is ook lange tijd terug te vinden op de concertspeellijsten. De meeste stukken van de originele eerste elpeekant zijn van de hand van Roger Waters; plaatkant twee bevatten meer groepscomposities. Alles bij elkaar is dit een wat vergeten Floydplaat en dat is jammer, want er staat prachtig spul op. Vooral dat ietwat jengelende orgeltje van Rick Wright vind ik fijn. Ik kocht een remaster uit 1995 op 3 november 2008.

bazbo cd1851: Pink Floyd - Ummagumma



Ja beste mensen, ik schrok me óók de tering toen ik voor het eerst die ijzingwekkende gil in Careful With That Axe, Eugene hoorde. Dat moet ergens halverwege de jaren tachtig zijn geweest toen ik Ummagumma op vinyl kocht. Een remaster (uit 1994) kocht ik dan weer op 10 november 2008. Het dubbelalbum stamt uit 1969 en is misschien wel een van de vreemdste uit de Floydgeschiedenis. De eerste plaat bevat vier liveopnamen van eerder dat jaar; op de tweede plaat staan solostukken van de vier bandleden. Toetsenist Rick Wright komt met Sysyphus (Parts I-IV), Roger Waters met het landelijke lied Grantchester Meadows en de bizarre geluidscollage met de nog debielere titel Several Species Of Small Furry Animals Gathered Together In A Cave And Grooving With A Pict, David Gilmour met de psychedelische gitaarsuite The Narrow Way (Parts 1-3) en drummer Nick Mason met de fluit- en trommelsonate The Grand Vizier's Garden Party (Part 1: Entrance; Part 2: Entertainment; Part 3: Exit). Allemaal leuk en aardig en er zitten gave momenten tussen, maar het zijn de livestukken die de echte Floyd goed laten horen. Astronomy Domine is de sterke opener, Set The Controls For The Heart Of The Sun krijgt een mooie uitgesponnen versie met wat heerlijk gierende psychedelische feedback en het afsluitende A Saucerful Of Secrets is gewoon een goede versie van het studiostuk. Maar het mooist blijft de meesterlijke opbouw, het stuwende ritme, die fluisterstem, de ijselijke gil en dan de muur van geweld in Careful With That Axe, Eugene.

bazbo cd1852: Pink Floyd & various artists - Zabriskie Point - Original Motion Picture Soundtrack



Deze had net zo goed bij de verzamelplaten van 'various artists' op de plank kunnen staan, maar omdat Pink Floyd (hier The Pink Floyd genoemd) nogal wat stukken aanleverde voor de soundtrack heb ik 'm bij de band staan. Zabriskie Point is een film. Nooit gezien. Wat ik begrijp is het een wazige rolprent van regisseur Michelangelo Antonioni, zeer typisch voor de tijd. Het is 1970. De originele soundtrack duurde net vijfendertig minuten en Pink Floyd is verantwoordelijk voor drie van de elf stukken. Daarnaast horen we Kaleidoscope, Grateful Dead, Patti Page, The Youngbloods, Roscoe Holcomb en John Fahey. Van de drie Floydstukken valt vooral Come In Number 51, Your Time Is Up op; het is een bewerking van hun Careful With That Axe, Eugene. De soundtrack kreeg in 1997 een remaster en daar heb ik een heruitgave uit 2010 van, die ik kocht op 5 augustus 2011. Op een tweede cd staan vier gitaarimprovisaties van Jerry Garcia en nog vier outtakes van Pink Floyd. Vooral de 'love scene' krijgt volop aandacht, ach ja. Toegegeven, dat heerlijke orgeltje van Wright en de psychedelische feedback doet het prima bij de caleidoscopische beelden van in elkaar verstrengelende lichamen die van een berg af rollen. Of zoiets.






[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 16-06-2022 10:43:45 ]