[Giro] Etappe 1: Boedapest - Visegrád #2 Roze Mathieu

Tappa 1: Boedapest - Visegrád, 195 km

Hey, hallo. We staan aan de vooravond van de 105e editie van de Giro d'Italia. Het is alweer mei en dus begint het seizoen van de grote rondes, en dat seizoen trappen we uiteraard af in Italië. Oh, nee, wacht, da's niet waar. Nee, we trappen af in Hongarije. Een valse start, mogen we wel zeggen. Hongarije kwam al niet bijzonder goed in het nieuws, maar nu er een oorlog aan de gang is in Oekraïne krijgt Orban het voor elkaar om nog meer minpunten bij elkaar te verzamelen. Gelukkig begint dat ondertussen gevolgen te hebben, lees ik in de Volkskrant. Op het wereldtoneel staat Orban er steeds meer alleen voor, erg mooi.

quote:

Waar veel landen in Centraal- en Oost-Europa juist een voortrekkersrol hebben bij hulp aan Oekraïne en sancties tegen Rusland (Polen en de Baltische landen voorop), stelt Orbán zich allesbehalve medewerkend op.

Wapenleveranties mogen niet over Hongarije vliegen, sancties die de levering van gas en olie aan Hongarije in gevaar brengen, zijn voor Boedapest een rode lijn, Russische oorlogsmisdaden worden slechts mondjesmaat veroordeeld. ‘Voor zijn buren in Centraal-Europa en de EU als geheel, verliest Hongarije zijn geloofwaardigheid als lid van de Europese gemeenschap’, schrijft de Poolse politiek analist Veronika Jóźwiak in een opiniestuk in The Financial Times.

Dat het ergens toch wel geestig is dat een ronde waar de leider de roze trui draagt naar Hongarije trekt konden we een tijd geleden al concluderen, maar met deze nieuw ontstane situatie is het extra verderfelijk dat het altijd geldgraaiende RCS ons drie dagen lang naar een hemeltergend stukje sportswashing wil laten kijken. WE staan klaar om te juichen voor MIJN Bini en ONZE Mathieu, maar eigenlijk zouden we helemaal niet moeten kijken. Laat Orban lekker in de stront zakken, en de mensen die op hem stemmen met hem. Zoals Bauke Mollema al heeft geconcludeerd: we mogen blij zijn als we terug in Italië zijn. Of zouden we na de start een paar jaar geleden in Israël en nu de start in Hongarije eigenlijk niet die hele Giro links moeten laten liggen? Sportswashing is overal, maar wielrennen lijkt er de laatste jaren wel heel erg extreem gevoelig voor te zijn. Mensenrechtenschendingen? Dan komen we bij je op bezoek. Wielrennen, de makkelijkste manier om je naam te zuiveren.

Hoe dan ook, morgen gaat de Giro van start in het autoritaire, homohatende en buurland in de steek latende Hongarije. Dat had in 2020 al moeten gebeuren, maar toen zat er een pandemie in de weg. Twee jaar later rinkelen de kassa's dan alsnog op de burelen van RCS, de organisator van de Giro. Tussen al hun slechte beslissingen door hebben ze wel één goede beslissing genomen: de beelden worden niet meer geleverd door de RAI. Vol trots kondigde Renaat Schotte aan dat een paar Belgen nu de productie gaan verzorgen. Dat wil zeggen dat we dit jaar getuige gaan zijn van het definitieve einde van het tijdperk Mauro Santambrogio. Geen renners meer die uit het niets uit de mist komen opdoemen, nee, als het slecht weer is zullen de Belgische bikkels ervoor gaan zorgen dat er toch beelden van de koers tot ons komen. Hoera, maar ergens toch ook wel jammer dat we afscheid moeten nemen van een stukje Italiaans cultureel erfgoed.

Zelf heb ik het de komende weken helaas vrij druk, waardoor ik niet in staat zal zijn om met een dagelijkse voorbeschouwing te komen. Hooguit dat het tijdens de laatste week van de Giro gaat lukken, daarvoor niet. Scheelt ook wel dat ik überhaupt geen zin had om de eerste drie dagen van veel tekst te voorzien, en daarna gaan we verder op de Etna. Nee, ja, lekker origineel. Maar afijn, om jullie niet volledig in de kou te laten staan kom ik wel met een vooruitblik op het parcours en een altijd accurate analyse van de deelnemers. Daar mogen jullie het mee doen.

Etappe 1

Beginnen doet de Giro op een vrijdag, want we bevinden ons in het buitenland. Drie grote rondes dit jaar, drie keer van start in het buitenland op een vrijdag. Deze eerste rit is verder al veelvuldig geanalyseerd op meerdere plaatsen, waarbij de conclusie mag heten dat niemand weet wat er gaat gebeuren. Kunnen de sprinters overleven? Mathieu van der Poel denkt van wel, maar Mathieu van der Poel moet misschien een keer wat minder denken en wat vaker het roadbook lezen. Die lul weet niet eens welke etappes de Giro bevat en ik schat zijn concentratievermogen in op zo'n niveau dat hij dit stukje tekst ook niet gaat weten te overleven. Enfin, een saaie tocht door Hongarije en dan een aankomst bij een kasteel in Visegrád, dat in het Duits blijkbaar Plintenburg heet. Visegrád zouden we ook kunnen kennen van de Visegrádgroep, een alliantie van vier Centraal-Europese landen: Hongarije, Polen, Slowakije en Tsjechië. Deze alliantie dreigt dankzij de oorlog in Oekraïne uit elkaar te donderen, lekker gewerkt Orban! Toch altijd fijn, zo'n sterke leider. Heb je wat aan. Goed, ja, nouja, paar kilometer aan 5% aan het eind. Er ligt nieuw asfalt, wat een klim altijd net iets makkelijker maakt. Heel lastig is het niet en afhankelijk van het tempo kunnen er wel redelijk wat renners gaan overleven. Maarja, lijkt mij toch echt een aankomst voor de puncheurs. Mathieu vs. Bini, ik zit klaar. Ware het niet dat ik niet kan kijken morgen, dus ik hoor het achteraf wel. Kicken kasteeltje wel en Hongarije schijnt verder een mooi land te zijn, maarja, moeilijk om door alle minpunten heen te kijken. Zo fietsen de renners tijdens deze rit via een flinke omweg door de plaats waar Orban is geboren en even later ook door de plaats waar hij is opgegroeid. Stom toeval of een ode aan de grote leider? Dat mag u zelf bepalen.




Etappe 2

De Giro gaat verder met een tijdrit, een korte en explosieve. Redelijk veel bochten onderweg, en een flink klimmetje aan het eind. Straatjes met steentjes, bochten, dat soort werk. Een reclamespotje voor Boedapest, verder een vrij nutteloze dag. Er staan weinig echte tijdrijders aan het vertrek en de afstand is dusdanig kort dat we hier niet veel gaan beleven. Dit kunt u makkelijk missen.

Etappe 3

Op dag drie zullen we getuige zijn van de eerste massasprint van de ronde. Hier houdt de Giro wel van, zo'n volledig vlakke floprit van een kilometer of 200. De plaatjes zullen best leuk zijn, zo fietsen ze behoorlijk lang langs het meer van Balaton. In de finale zit er nog een klein klimmetje waar zelfs een bergpuntje te verdienen is, maar dat is niet veel meer dan vals plat. Daarna finishen we in Balatonfüred, alwaar Jakub Mareczko z'n handjes in de lucht gaat steken. Calling it. De start vindt overigens plaats bij Kometa op bezoek, het vleesverwerkingsbedrijf dat sponsor is van Eolo-Kometa. Over de finishlocatie valt overigens ook nog wel het een en ander te zeggen, blijkbaar wordt het geld dat Orban via de door hem zo gehate EU ontvangt geïnvesteerd om van het meer van Balaton een toeristische trekpleister te maken. Nou, houden we dan toch maar mooi een Girorit aan over.

Etappe 4

Na drie dagen in Hongarije volgt er op maandag een rustdag, waarna we op dinsdag verder zullen gaan met de Giro. We bevinden ons tegen die tijd op Sicilië, origineel. De renners fietsen op Sicilië naar de Etna, nog origineler. De afgelopen 10 jaar hebben we ook zo'n beetje tien keer de Etna beklommen, wel steeds van een net andere zijde. Dat zal nu ook het geval zijn, een nét andere zijde. Een zijde die deels al een keer eerder is beklommen, maar ergens tussendoor pakken we dan weer een andere zijweg waardoor het net weer anders is. Nouja, verder amper boeiend. De Etna kan voor verschillen zorgen, maar je bent vaak afhankelijk van de wind. Met tegenwind gaat niemand iets ondernemen. Zonder wind of met wind in de rug kan het hier natuurlijk wel leuk worden, maarja, alsnog, dag 4, mwah, ze zullen zich nog wel inhouden. Kleine tegenvaller is wel dat men het parcours heeft aangepast ten opzichte van de presentatie van het parcours. Dat is ook wel een rasechte Girotraditie. Onthullen ze het parcours, gaan ze pas daarna daadwerkelijk de wegen verkennen. Verkeerde volgorde, zou je kunnen denken. Men had een variant van de Etna gevonden met een lastig eerste stuk, een klein afdalinkje en dan een tweede stuk omhoog. Het is nu een totaal andere zijde geworden, die vooral heel gelijkmatig omhoog blijft lopen. Ergens een klein stukje aan 8%, maar verder vooral veel werk aan 6%. Enige lollige is nog dat we bergop twee tussensprintjes krijgen. Hopen dat ze bij dat stuk aan 8% wat gaan doen, anders wordt het vrij saai. Hoewel een aankomst bergop zo vroeg in de ronde nooit verkeerd is, maar ik zou wellicht wel een keer iets anders willen zien dan de Etna, hoeveel verschillende zijdes de vulkaan dan ook rijk is. Misschien moet ie een keer goed uitbarsten zodat men wel op zoek moet naar een andere finishlocatie.



Etappe 5

Daags na de Etna gaan we aan de voet van de vulkaan van start, in Catania. Een stad waar we de laatste jaren ook wel vaker zijn geweest, dus als u wat wil weten over deze stad duikt u maar mooi zelf in het archief. Van Catania trekken we naar Messina, de stad van - uiteraard - Vincenzo Nibali. De Haai van de Straat van Messina, die momenteel aan het rondfietsen is alsof iemand zijn vin heeft verwijderd. Zijn laatste jaar als wielrenner, het verhaal dreigt uit te gaan als een nachtkaars. Een aankomst in zijn geboorteplaats moet hem dan maar motiveren, al is dit natuurlijk geen rit voor hem. Het grappige is dat deze rit exact hetzelfde is als de vierde rit van de Giro van 2020. Met als enige verschil dat die rit eindige in Villafranca Tirrena, en deze rit in Messina. Messina ligt een kilometer of 30 verderop, dus is deze rit een stuk langer dan de rit in 2020. Dat maakt deze rit een stuk kutter, want in 2020 volgden er minder vlakke kilometers na de lange klim. Nu is het na de top van de klim nog 100 kilometer fietsen, dus wordt dit een massasprint met iedereen erbij. Ditmaal feliciteren wij Mark Cavendish.

Etappe 6

De eerste rit op het vasteland van Italië. Wort een leuke rit, praktisch de hele dag langs de kust over zo goed als vlakke wegen. Aan het eind gaat het een paar kilometer volledig rechtdoor naar de finish, waarna er in de allerlaatste meters toch nog een bocht lijkt te zitten. De Giro, gotta love it. We moeten hopen dat er renners zijn die door de bergsprint en de tussensprint in het begin van de rit in de aanval willen gaan, maar de kans is ook groot dat je de hele dag naar een lul van Bardiani, een eikel van Eolo en een draak van Drone Hopper zit te kijken, waarna we aan het eind van de dag getrakteerd worden op de tweede massasprint op rij. Geen zin in.

Etappe 7

Kijk, nu wordt het leuk. Een diamant van een rit. Een heuvelrit van bijna 200 kilometer, dat is waar de Giro in uit hoort te blinken. Doen ze te weinig, maar dit is wel weer eentje om duimen en vingers bij af te likken. Bijna de hele dag op en af, met onderweg een paar flinke beklimmingen. Op 60 kilometer van het eind komen de renners boven op een klim van meer dan zes kilometer aan 9%, hallo. La Sellata, op iets meer dan 20 van het eind, is iets makkelijker, maar met bijna acht kilometer aan 6% gemiddeld gaat hier ook het nodige volk overboord. In de finale krijgen we met het nodige klimwerk te maken in het centrum van Potenza. Eerst gaat het nog even 1,5 kilometer aan 6% omhoog, waarna de renners in de laatste 350 meter met een muurtje te maken krijgen. Lollige rit, vermoedelijk wel een prooi voor de vluchters. Maar alsnog, tussen de favorieten kan er ook wat gebeuren. Een renner die durft vindt hier genoeg ruimte om een aanval te plaatsen. Prima rit, mag gezegd worden.

Etappe 8

Dit vind ik een beetje een vreemde rit. Rondjes rijden in en rond Napoli op een heuvelachtig circuit. Net buiten Napels ligt het eilandje Procida en dit eilandje is blijkbaar de Italiaanse cultuurhoofdstad van 2022. Om dat gegeven te vieren fietsen we een rondje over een heuvelachtig circuit, waarbij we tijdens de klim naar het dorp Monte di Procida uitzicht hebben op het eiland Procida, zoiets. Wel een beetje een rit die vlees noch vis is, niet lastig genoeg voor de klassementsrenners terwijl de gemiddelde sprinter hier ook weinig te zoeken heeft. Lijkt mij derhalve een beetje een nutteloos dagje, geschikt voor de vluchters. Dat het laatste deel van de rit vrij simpel is helpt daarbij niet mee. Maar goed, met de volgende rit in het achterhoofd gaat hier sowieso niet veel gebeuren, onafhankelijk van het ontwerp van deze rit. Gezien het schamele totaal aan tijdritkilometers tijdens deze Giro had ik liever gezien dat ze van deze rit een tijdrit hadden gemaakt. Nu fietsen de renners vier rondjes over de Monte di Procia, saai, gaap, meh. Zo'n rondje is 19 kilometer lang, had je nog een lusje van een kilometer of 10 aan toe kunnen voegen en dan had je een prima tijdrit gehad. Nu zet ik toch vooral in op een rit voor de vluchters, vooral omdat we hierna de eerste week gaan afsluiten met een bijzonder lastige week. Maar deze rit krijgt het credo Napels zien en dan in slaap vallen van verveling.

Etappe 9

Ja, topshowtje natuurlijk. Een bijzonder serieuze aankomst bergop om de eerste week mee af te sluiten. Een bijzonder serieuze rit ook nog eens, want hij is bijna 200 kilometer lang en onderweg moeten we ook nog over de Passo Lanciano, wat eigenlijk ook de Blockhaus is maar dan van een andere kant en waarbij men een stuk voor de top afdaalt om vervolgens van een andere kant naar Blockhaus te rijden. Blockhaus zouden we nog kunnen kennen van de Giro van 2017, de Giro van ONZE Tom Dumoulin. Al had hij het toen wel lastig, Nairo Quintana reed iedereen die dag op een hoop en Dumoulin moest de schade zien te beperken. Dat lukte vrij behoorlijk, hij verloor uiteindelijk 24 seconden. Het was vooral achter Dumoulin dat de verschillen snel opliepen, dit is echt wel een rit die voor het nodige verschil gaat zorgen. Vooral omdat deze rit nog een stuk lastiger is dan die rit uit 2017. Twee keer de Blockhaus min of meer, ja, het eerste serieuze examen van deze Giro. Straffe kost, hier gaan we smijten met minuten. Je zou kunnen stellen dat dit de zwaarste aankomst bergop is van deze ronde, de dag voor een rustdag ook nog eens. De renners hebben geen enkel excuus om zich hier in te houden. Zin in.



Etappe 10

De dag na de tweede rustdag worden we getrakteerd op een merkwaardige rit. Eerst fietst het peloton en kilometer of 100 langs de kust over rechte en volledig vlakke wegen, daarna duiken we het heuvelachtige binnenland van de Marche in. Hier komen de renners een hoop heuvels tegen, al ontbreken helaas de echte muren. In Recanati wordt het even steil, maar dat is op 70 kilometer van het eind. Op 40 kilometer van het eind rijden we door Filottrano, waar we nog een keer een eresaluut mogen brengen aan de betreurde Michele Scarponi. Daarna gaat het in het restant van de rit nog een paar keer op en af, maar heel spannend wordt het niet. Op iets minder dan 10 kilometer van het eind klimmen de renners naar Monsano, het gaat vier kilometer aan 4% omhoog. Tussendoor wel een kilometer aan 6% en een hale kilometer aan 7,5%, maar dat valt al bij al ook nog wel mee. Nee, lijkt me eerlijk gezegd vooral een rit voor de vluchters. Voor het peloton is het heuvelachtige gedeelte vermoedelijk lastig te controleren, dus ik geef de vluchters redelijk veel kans. Zou ook een rit voor ONZE Mathieu kunnen zijn, maar met zijn gehandicaptenploeg gaat hij de boel niet snel onder controle houden. Enfin, hoe dan ook een rit om niet lang bij stil te staan. Jesi is wel een fraai plaatsje, waar Scarponi dan weer geboren werd. Deze ode aan hem had wel opgeleukt mogen worden met iets meer en vooral steiler klimwerk. Muren genoeg in deze regio, sad.

Etappe 11

De officiële naam van deze rit wil ik jullie niet onthouden: Santarcangelo di Romagna - Reggio Emilia Parmigiano Reggiano Food Stage. Jawel. Een ontzettend walgelijke kutrit verder. 200 volledig vlakke kilometers dwars door de onvermijdelijke Povlakte, niet te doen. Van de start tot Bologna, een stuk van 100 kilometer, gaat het volledig rechtdoor. Maar dan ook echt volledig. Nul bochten. Daarna wijken we een beetje af van de hoofdweg waardoor er toch wat bochten op het parcours liggen, maar deze rit is en blijft een misdaad tegen de menselijkheid. Arme Jeroen en Karsten, geen idee hoe ze dit gaan overleven.

Etappe 12

Tijdens deze rit moet Karsten Jeroen heel goed in de gaten houden, want we keren 11 jaar na dato terug naar de Passo del Bocco, daar waar Wouter Weylandt in 2011 het leven liet. In de afdaling van deze Passo del Bocco ging het helemaal mis, we zullen maar hopen dat het nu beter gaat. En als we weer iets geks meemaken valt het te hopen dat ze het niet meer zo pontificaal in beeld brengen, die shit staat nog steeds op m'n netvlies gebrand. Dit is verder een bijzondere rit omdat het parcours ten opzichte van de presentatie volledig overhoop is gegooid. RCS past wel vaker een rit aan, maar in dit geval hebben ze bijna alles veranderd. Het origineel zag er nog best leuk uit, oorspronkelijk zouden we op 20 kilometer van het eind de top van de Monte Becco bereiken, een klim van een kilometer of 10 aan 5%. Die hele klim is uit het parcours gesloopt en nu is de Valico di Trensasco op 30 kilometer van het eind ineens de laatste klim van de dag. Met vier kilometer aan 8% is dat geen onaardige heuvel, maar wel dusdanig ver van het eind dat ik niet het idee heb dat een klassementsrenner hier in de aanval gaat. Nee, dit lijkt eerder weer een typische rit voor de vluchters te zijn. Het origineel bood meerdere opties, de uiteindelijke versie ziet er een stuk minder appetijtelijk uit. Het schijnt trouwens dat we tijdens deze rit de brug passeren die een aantal jaar geleden in het nieuws kwam, omdat ie was ingestort. Er is nu een nieuwe brug en die gaan de Italianen trots tonen aan de wereld, ik weet eerlijk gezegd niet of ik daar zelf mee zou pronken maar afijn. Nouja, ritje voor de vluchters dus. Next.

Etappe 13

Hey, Sanremo. Dat ken ik ergens van, geloof ik. Normaal finisht hier in maart een of ander koersje, nu gaat er in mei een keer een Girorit van start. Vanuit Sanremo trekken we richting de bergen, al laten we de meest indrukwekkende beklimmingen voorlopig nog even links liggen. Toch is de Colle di Nava de moeite waard, het gaat 10,5 kilometer aan meer dan 6% omhoog. Een serieuze klim, die gebruikt kan worden door de beter klimmende sprinters om de minder klimmende sprinters overboord te kieperen. Iemand als Biniam zou bijvoorbeeld deze rit prima kunnen aanstippen, het zou ook een rit voor Mathieu kunnen zijn als ze het op deze klim voor elkaar krijgen om de Ewans en Demare's van deze wereld overboord te gooien. Een typische Girorit wel in die zin, want dit soort trucjes halen ze vaker uit. Lange klim ver van de finish, en dan maar kijken wat er nog terug kan komen. Na deze klim is het nog ongeveer 95 kilometer fietsen tot het eind, wat uiteraard heel ver is. Een echte afdaling lijkt er alleen niet direct te zijn na de klim, in de 45 kilometer daarna komen we amper 500 meter later uit. Vooral veel stampen op de grote plaat dus, of een poging om de sprinters te lossen het haalt hangt dus ook vooral af van hoeveel manschappen je nog vooraan hebt zitten. Enfin, dat zal een beetje het scenario van de rit zijn. Verder stelt het geen reet voor, ik verwacht eigenlijk gewoon een sprint. Aan het eind loopt het nog wat vals plat omhoog, meer niet.

Etappe 14

Hey, zowaar nog een best leuke rit. Wel weer flink aangepast ten opzichte van het originele idee, vooral het begin van de rit is een stuk makkelijker geworden. In de eerste versie bereikten we na 17 kilometer koers al voor de eerste keer de top van de Colle della Maddalena, nu duurt het 43 kilometer vooraleer we de top van een serieuze klim bereiken. Beetje jammer, maar verder is de rit leuk. Bijna continu op en af, met onderweg de nodige lastige beklimmingen. Twee keer Superga, bijvoorbeeld. Kennen we, neem ik aan. Milaan-Turijn, daar kijken wij als kenners natuurlijk gewoon naar. Al moet je ieder jaar maar weer afwachten of de Superga überhaupt op het parcours ligt, dat was dit jaar niet het geval bijvoorbeeld. Enfin, met vijf kilometer aan meer dan 8% een serieuze puist, ook de Colle della Maddalena mag er met ongeveer drie kilometer aan 8% wel zijn. Denk je, als je oppervlakkig kijkt. Kijk je in detail, dan wordt het een stuk beter. De klim begint met twee kilometer aan 11%, koekoek. En alsof dat nog niet genoeg is gaat het tussendoor bijna een volle kilometer aan 15% omhoog, als we het kaartje van de organisatie mogen geloven. Dit moet haast wel een bijzonder spectaculaire rit worden. Een rasechte heuvelrit, een specialiteit van de Giro. Zo'n rit waar als het een beetje meezit meer spektakel te beleven valt dan tijdens een bergrit. Na twee keer het rondje met de Superga en de Colle della Maddalena dalen we af richting Turijn, waar er nog een keer geklommen moet worden. Naar Parco del Nobile gaat het anderhalve kilometer omhoog aan 7,5%, een laatste knikje om de boel nog een keer overhoop te gooien. Daarna is het nog maar 4,5 kilometer fietsen tot de finish, bijna volledig in dalende lijn. Een dappere daler kan hier nog even wat extra verschil maken. Zin in deze rit, erg fraai. Hier moet eigenlijk wel een hoop gaan gebeuren, het zou vrij teleurstellend zijn als de klassementsrenners hier elkaar het vuur niet aan de schenen leggen.

Etappe 15

De laatste rit van de tweede week is ook meteen de enige echte bergrit van de week. We fietsen richting de Aostavallei, waar drie flinke beklimmingen op de renners wachten. Een serieuze bergrit, al vind ik het begin persoonlijk wel jammer. Een heel lange aanloop, die zo goed als vlak is. Vanwege de startplaats is dat in zekere zin onoverkomelijk, het eerste gedeelte van deze rit zou altijd zo goed als vlak zijn. Maar, zodra we de Aostavallei bereiken hadden we makkelijk een keer rechtsaf kunnen slaan, om bijvoorbeeld de klim naar Saint-Barthelemy of de klim naar Saint-Panthaleon mee te pakken. Eén extra klim en dit was de koninginnenrit geweest, nu blijf je toch achter met het gevoel dat er iets mist. We rijden eindeloos over de hoofdweg door de vallei, terwijl het in deze regio heel eenvoudig is om even van de vallei af te wijken, te klimmen en dan weer af te dalen naar de vallei. Enfin, na 90 overwegend vlakke kilometers beginnen we dan toch eindelijk aan een klim, en dat is de klim naar Pila. Met 12 kilometer aan 7% is dat al een deftige klim, vooral omdat het tussendoor een paar kilometer aan 8% omhoog zal gaan. Na een afdaling volgt direct de volgende klim, Verrogne. Een klim van 14 kilometer aan 7%, nog net een tikkie zwaarder. Ook hier weer een heel stuk aan 8%, de moeite waard. Tijdens dit stuk van 8% zou ik de renners graag in de aanval zien gaan, en dat is ook waar de organisatie op hoopt. De slotklim van deze rit zal minder zwaar zijn, en dat doet men bewust. De aloude Girotactiek. Zware klim, minder zware klim. Daardoor lok je de renners uit om eerder aan te vallen en krijg je eerder koers, geniaal. Waar de ASO altijd het steilste werk voor het laatst bewaard wil RCS de koers graag eerder openbreken door niet altijd voor een steile slotklim te kiezen. Na de afdaling van Verrogne gaat het bijna direct omhoog naar Cogne. Dit is een eindeloos lang stuk, ein-de-loos. In totaal is de klim meer dan 20 kilometer lang en gaat het gemiddeld slechts aan een procent of vier omhoog. De eerste tien kilometer komen we nog wel redelijke percentages tegen, maar daarna wordt het een eindeloos vals plat. Een renner die de roze trui wil winnen moet tijdens deze rit vroeg voor de aanval kiezen, want in de laatste 12 kilometer gaat het niet meer gebeuren. Het is de laatste dag voor de rustdag, dus men heeft weer geen excuus. We mogen hopen dat de koers gaat ontbranden op Verrogne, en dan worden we getrakteerd op een goede 50 kilometer koers. Zou de moeite zijn. De laatste keer dat Carapaz door de Aostavallei reed zette hij de Giro naar zijn hand, hij mag van mij weer een nieuwe poging gaan wagen. Al bij al een prima rit, al hadden ze voor Pila nog een extra klim moeten toevoegen.



Etappe 16

We zijn toe aan de laatste week. Zoals altijd is de Giro ook dit jaar weer backloaded, zoals dat zo mooi heet. We bewaren het zwaarste voor het laatst. Bijna alleen maar bergritten in de slotweek, te beginnen met deze zware van iets meer dan 200 kilometer. Ergens in Frankrijk zouden ze een hartaanval krijgen van zo'n rit, maar in Italië is er toch nog het een en ander mogelijk. Na de start aan het Gardameer is er wel weer een relatief vlakke aanloop, voordat we beginnen aan de eerste serieuze klim van de dag. Beginnen doen we met 20 kilometer aan 6%, voor de gezelligheid. De dag na de rustdag is vaak een vreemde dag, sommige renners hebben veel moeite met het verteren van zo'n rustdag. Dit is dus een prima klim om alvast wat tempo te maken, om te kijken of er jongens zijn die met pap in de benen rondrijden. De klim is vrij onregelmatig en kent een paar steile stroken, ik ben benieuwd of iemand hier al in de problemen komt. Na een lange en ik vermoed lastige afdaling volgt er een stuk door de vallei, waarna we gaan beginnen aan de Mortirolo. Al is het niet dé Mortirolo. Deze klim heeft ondertussen een bijna iconische status, maar kent meerdere kanten. En we beklimmen dit jaar de minst boeiende kant, erg jammer. Bijna 13 kilometer aan 7,5%, goed, makkelijk is het nog steeds niet natuurlijk. Maarja, alle andere kanten van de klim zijn een pak lastiger, dus dit is een kleine tegenvaller. Enige voordeel is dat daardoor de afdaling een stuk lastiger zal zijn. Pello Bilbao, we kijken naar jou. Na de afdaling blijft het nog een tijd vals plat naar beneden lopen, voor we beginnen aan de volgende klim. Die volgens de organisatie geen klim is. Nee, een tussensprint op de top, dat vonden ze een logischer idee. Richting Teglio gaat het 5,5 kilometer aan 8% omhoog, dat is gewoon een serieuze klim. Tussensprint, lol. Maar goed, de renners zullen tegen deze tijd al flink uitgeput zijn, en dan moet de laatste klim nog komen. Na een afdaling van ongeveer 10 kilometer begint men bijna direct aan de Santa Cristina, een klim van 13,5 kilometer aan 8%. Deftig de moeite waard, vooral omdat het in de laatste zes kilometer van de klim aan 10% zal stijgen. Hier kun je wel enig verschil veroorzaken, me dunkt. Santa Cristina is een klim die voor de Italianen heel belangrijk is, ofschoon de klim nog niet vaak op het parcours lag. Maar in 1994 wel, en toen gaf Marco Pantani hier Miguel Indurain fietsles. In iedere Giro zit wel een ode aan Pantani verwerkt, en dit jaar is dat deze rit. Het jaar 1994 was het jaar van de doorbraak van Pantani, hij won twee ritten en zou tweede worden in de Giro. Een van zijn twee ritzeges boekte hij in Aprica. In een rit die enigszins, maar niet helemaal, vergelijkbaar is met deze rit ging hij al vroeg in de aanval, op de Mortirolo. Niemand kon hem volgen, maar in de afdaling en het stuk in de vallei wist Indurain toch bij Pantani aan te sluiten. Op de volgende klim, die van Santa Cristina, fladderde Pantani weg en ontplofte Indurain volledig. In die jaren een bijna ongeloofwaardig beeld. Na de klim naar Santa Cristina daalde Pantani af richting Aprica, alwaar hij won. En dat gaan de renners nu ook doen, na de klim volgt er een korte afdaling en dan gaat het in de laatste anderhalve kilometer vals plat omhoog richting Aprica. In Aprica zijn we de laatste jaren vaker geweest, meestal direct na de Mortirolo, maar via Santa Catarina naar Aprica rijden voelt als een welkome variatie. We groeten een nieuwe Pantani. Het wordt een bijzonder lastige rit met flink wat hoogtemeters en kilometers. Ik verwacht hier wel het een en ander, en mocht dat niet zo zijn dan worden de renners op z'n minst moe gemaakt met het oog op de volgende rit.



Etappe 17

Dankzij deze etappe laten ze bij RCS bíjna zien de basisbeginselen van het ontwerpen van een parcours te begrijpen. Je begint met een lange en zware rit en komt daarna met een kortere en explosieve rit, goedzo. Helemaal perfect is het nog niet, maar we komen in de buurt. Ook mooi dat deze rit zowaar bergop begint, vanuit Ponte di Legno gaat het direct omhoog naar de Passo del Tonale. Dat zal vermoedelijk vooral interessant zijn voor de jongens die in de vlucht van de dag willen zitten, hier de hele Giro overhoop halen wordt lastiger aangezien de eerstvolgende klim lang op zich laat wachten. Na een lang stuk vooral in dalende lijn komen de renners uit bij een heuvelachtig middenstuk, waarbij de Giovo met zes kilometer aan 7% nog wel aardig is. Daarna gaat het vooral op en af totdat we de twee laatste beklimmingen bereiken. Onbekendere klimmen, de Monterovere is zelfs nog nooit gebruikt. Staat ook bekend als de Menador, of in het Duits de Kaiserjägerstraße, sick. De Passo del Vetriolo is bijna 12 kilometer lang, gemiddeld gaat het eigenlijk continu aan 8% omhoog, met uitzondering van een iets makkelijkere eerste kilometer. Een constante, lastige klim. Na een afdaling en een klein stukje vlak beginnen we aan de Monterovere, met acht kilometer aan 10% een joekel van een klim. Een klim die steeds lastiger wordt bovendien, in de laatste kilometers van de klim gaat het gemiddeld aan 11% omhoog, waarbij de aanwezigheid van een kilometer aan 12,5% opgemerkt dient te worden. Hier verwacht ik onderhand wel een veldslag. De vorige dag was zwaar en deze rit wordt ook steeds zwaarder, hier gaat de boel helemaal uit elkaar spatten. Na de klim is het wel nog acht kilometer fietsen tot de finish, het loopt nog een tijdje vals plat omhoog, dan volgt er een afdaling tot de vod waarna we in de laatste meters weer vals plat omhoog mogen fietsen. Ik heb wel vertrouwen in deze rit, het komt echt bijna in de buurt van wat je wil zien. Korter en explosiever na lang en zwaar, met een paar nieuwe beklimmingen. Prima, joh.



Etappe 18

Tijdens de vorige rit hoeven de renners zich niet echt in te houden, want deze rit stelt niets voor. Een extra rustdag, min of meer. Even bijkomen van de vorige twee dagen en een beetje proberen te herstellen richting de lastige laatste etappes. Een beetje een nutteloze rit wel verder, een laatste kans voor de waarschijnlijk inmiddels niet talrijk aanwezige sprinters. Paar klimmetjes onderweg, waaronder de veel te vaak gebruikte Ca' del Poggio. Meh. Sprinten, of een scenario Damiano Cima.

Etappe 19

Mauro Vegni is een wanhopige man. Opboksen tegen de Tour is niet te doen, dus moet hij allerlei kunstgrepen uithalen om renners naar zijn ronde te lokken. Het is een publiek geheim dat ploegen en renners vaak betaald krijgen om aan de start te verschijnen. Deed ie ooit met Froome, heeft ie nu vast met Van der Poel gedaan. Een andere manier om renners te lokken is door naar hun land te gaan. Een ritje op Sloveens grondgebied, Pogacar en Roglic gooien meteen hun schema om. Of, nee, wacht, toch niet. Je kan tien ritten in Slovenië houden, Pogacar gaat alsnog naar de Tour. Dit tot boosheid van Vegni, die daarna in de media wild om zich heen begint te slaan. Grote kampioenen moeten twee grote rondes op een jaar kunnen rijden! Niet onwaar, maar je gaat met dit soort teksten je doel niet bereiken, Mauro. Pogacar komt niet, Roglic komt niet, zelfs Mohoric komt niet. Jan Tratnik komt wel, daar mag je het mee doen. Domen Novak, voila. Daar zitten we dan, op Sloveens grondgebied, zonder Sloveense kleppers. Getroost worden we door het feit dat het verder wel een prima etappe is. Weer zo'n vlakke aanloop is jammer, maar zodra we de heuvels bereiken wordt het leuk. Een vergelijkbare rit met die van vorig jaar, toen we ook even door Slovenië reden. Al is deze rit uiteindelijk een stuk lastiger, want onderweg komen de renners Kolovrat tegen. Een klim die alleen al de moeite waard is omdat de Slovenen talrijk zullen komen opdagen, maar ook de percentages liegen er niet om. Het gaat 10 kilometer omhoog aan 9,2% gemiddeld. Een van de lastigste klimmen van de hele Giro, daardoor. De top van de klim ligt evenwel op iets meer dan 40 kilometer van het eind, waardoor ik me ernstig afvraag of de klassementsrenners hier echt iets gaan ondernemen. Zeker omdat rit 20 een stuk lastiger is. Slechte planning, eigenlijk. Draai die twee ritten om en je hebt meer kans op spektakel. Nu gaat de rem er gewoon op, want de Fedaia lonkt. De afdaling van de Kolovrat ziet er redelijk bochtig uit en zou dus best lastig kunnen zijn, we kijken weer naar Pello Bilbao. Na de afdaling is het nog een tijdje vlak, voor de renners beginnen aan de slotklim. Er moet geklommen worden naar het Santuario di Castelmonte, een onregelmatige slotklim. Een afdalinkje tussendoor haalt het gemiddelde wat omlaag, maar nog steeds komen we aan 7 kilometer tegen 8%. Lastig, lastig. Kilometer aan meer dan 10% vlak voor de top, verschillen gaan er sowieso ontstaan. Ik vrees alleen wel dat iedereen gaat wachten op die slotklim en dat Kolovrat alleen maar dient om de benen pijn te doen. Verder is het alle ballen op rit 20.



Etappe 20

De allesbepalende laatste bergrit van deze Giro. Wat vorig jaar dankzij slecht weer en aanstellende renners niet lukte moet dit jaar dan maar gebeuren, een terugkeer naar de Fedaia. De FEDAIA JAAAAAAAAAA. Prachtige klim, al kunnen we twisten over de plaatsing van deze klim. De Fedaia is op z'n best onderweg, niet als slotklim. De lastigste kilometers van de Fedaia zitten aan het eind, waardoor de renners misschien een beetje afgeschrikt worden en net zo lang blijven wachten totdat die laatste steile kilometers verschijnen. Renners zijn vaak angsthazen, of karakterloze individuen. Ik noem geen namen. Maar goed, we beginnen in Belluno en rijden een tijd door de vallei, waarna we aan de eerste klim beginnen. Een kort klimmetje, te kort om veel meer te zijn dan een springplank voor de vroege vluchters. De echte explosieve beginfases missen we dit jaar, jammer. Na het korte klimmetje is het nog vrij lang vrij vlak, het gaat een kilometer of 30 heel lichtjes vals plat omhoog richting de voet van de Passo San Pellegrino. Deze pas is met 18,5 kilometer aan 6% wel de moeite waard, vooral de laatse zes kilometer zijn leuk. Aantal kilometer aan 9% richting het eind, wat vermoedelijk tot niet veel zal leiden omdat we hierna nog over de Pordoi en de Fedaia moeten. Een afdaling en een stuk vals plat van 15 kilometer door de vallei van Val di Fassa brengt het peloton naar de voet van de Pordoi, een klim die vorig jaar ook sneuvelde. Hopelijk dit jaar niet. De Pordoi is dit jaar de Cima Coppi, als de renners tenminste niet weer gaan muiten. Met 12 kilometer aan 7% ook weer een serieuze klim, maar niet direct het terrein om een aanval te plaatsen. Daarvoor mist de klim enkele steile pantes. Dat is het grote nadeel van deze rit, voor de écht steile stroken is het wachten tot de laatste kilometers van de Fedaia. Ik zie hier niet zo snel iemand heel vroeg in de aanval gaan, dit kan echt een eindeloze kat-uit-de-boom-kijk-rit worden. Slecht ontworpen, we kunnen helaas geen andere conclusie trekken. In de praktijk kan er natuurlijk een hoop gebeuren, maar je moet het er op papier op z'n minst aantrekkelijk uit laten zien en dat is niet direct gelukt. Na de Pordoi dalen we af, is er een kort vlak stukje en een klein knikje omhoog, waarna een tweede afdaling volgt. Het duurt een eeuwigheid voor we de voet van de Fedaia bereiken, waarna het broekje uit kan en we de schoonheid van deze klim maar op ons af moeten laten komen. Helaas geen tocht door de schitterende kloof van Sottoguda, die weg is na een overstroming blijkbaar nog steeds gesloten. De iconische beelden gaan aan onze neus voorbij, de indrukwekkende percentages blijven. Het gaat 14 kilometer omhoog aan 7,6%, in de laatste zes kilometer gaat het niet meer aan minder dan 10% omhoog. Een aantal kilometer aan bijna 12% zelfs, de Fedaia is onverbiddelijk. Een schitterende, loodzware klim. Maar wel jammer dat ie aan het eind van de rit volgt, waardoor iedereen gaat wachten, wachten, wachten. Ook de aanloop via de Pordoi is niet direct ideaal. Ik had liever een aanloop gezien via de Giau en de Falzarego, dan de Fedaia en een aankomst ergens anders. Misschien in het dal, want een aankomst bergaf is er dit jaar ook niet echt bij. Ik ben blij om de Fedaia weer te zien (alhoewel, dat dacht ik vorig jaar ook...), maar verder is dit van alles net niets. De rit is net te kort, mist een extra beklimming en eindigt op de verkeerde berg. Wat we nu gaan krijgen is een prachtige koers in die laatste paar kilometer, maar in alle kilometers daarvoor zou het best wel eens tegen kunnen vallen. Met dit ontwerp blokkeert de Giro haar eigen koers, dat kunnen we niet direct slim noemen. Maar hey, de renners maken de koers hè. Of slopen een paar beklimmingen uit het parcours, ook altijd een optie.

Etappe 21

Hopelijk krijgen we meer actie te zien tijdens de vorige rit dan ik verwacht, terwijl de tijdsverschillen tussen de favorieten tegelijkertijd nog overbrugbaar zijn. Dan krijgen we wellicht ook nog een interessante afsluitende tijdrit te zien, al vrees ik er een beetje voor. De tijdrit is slechts 17 kilometer lang, wat veel te kort is. Met de negen kilometer in Boedapest erbij kom je op een totaal van 26, wat echt schrijnend laag is. En dat nota bene in de Giro, de enige ronde die normaal gesproken de tijdrijders een groot aantal kilometers gunt. En nu ineens uit het niets, bijna geen tijdritkilometers. Pijnlijk, vervelend, matig, slecht. Niet dat ik de grootste fan ben van tijdritten, maar ze horen er wel bij. Dit is allemaal niets. In 2019 waren we getuige van dezelfde tijdrit, het is dus ook nog eens een lui ontwerp. Ook toen een tijdrit van ongeveer 17 kilometer in Verona, met onderweg de Torricella. Bijna exact gelijk, net iets anders, maarja, zelfde effect waarschijnlijk. Een finish in Verona is wel leuk in de zin dat de winnaar weer onthaald zal worden in het lokale amfitheater, verder heeft het weinig toegevoegde waarde. Zo'n korte tijdrit gaat het verschil ook niet meer maken, al kukelde Mikel Landa in 2019 uiteraard nog wel van het podium en schoof Roglic nog een plekje op. De tijdrit werd overigens gewonnen door Chad Haga, of all places. Nee, dit is eigenlijk gewoon waardeloos, dan zou ik bijna nog eerder gaan voor lokaal rondje zoals in Parijs of Madrid. Of je gooit er een fatsoenlijke tijdrit in, of je laat het lekker gaan. Een sof, deze afsluitende tijdrit. Maar verder geen onaardige ronde, al zijn er duidelijke minpunten te vinden.

Tot zover het parcours. Een extreemrechtse start, die schreeuwt om een Afrikaanse zege. Vrij vroeg een bergrit, maar dan wel op de saaie Etna. Een aantal volledig vlakke ritten, twee geniale heuvelritten en dan vervolgens aan het eind van het rondje een hoop bergritten bij elkaar gegooid. Een vrij typische Giro, op het totale gebrek aan tijdritkilometers na. Met deze parcoursanalyse van het niveau Karsten Kroon-kijkt-naar-het-profiel-van-de-klim-op-het-moment-dat-ze-aan-de-klim-beginnen mogen jullie het doen, al zal er op sommige dagen vrij eenvoudig iets uit het archief zijn te plukken. Een analyse van de deelnemers volgt later nog, maar dan hebben jullie vast iets om te lezen.

Vond het overigens ook wel opvallend dat Holmes bij het passeren van de finish Ewan geen blik waardig gunde.

Naesen heeft wel zelfspot: "Wie weet rijden ze allemaal lekker achter mij."