Je kent het wel, mannen die beweren geen vriendin te kunnen krijgen omdat ze 'te aardig' zijn. Ik vond dat altijd slap incel-geoudehoer. Ik dacht dan "je mist gewoon de charme, de flair en de social-skills om interessant te zijn voor een vrouw". Er zullen best wel wat vrouwen zijn die op klootzakken vallen, net zoals je mannen hebt die een bitch willen, maar de meerderheid wil gewoon een leuke, vriendelijke man die goed voor ze is. Precies net zoals de meeste mannen dat van een vrouw willen.
Toch ben ik hierover gaan twijfelen.
Vroeger, in het begin van mijn twintiger jaren, was ik helemaal niet op zoek naar een vaste relatie. Ik had een grote vriendengroep die ook nog niet gesettled was, vond het meestal leuker om met hen dingen te ondernemen (leuker dan met een meisje op de bank zitten). Natuurlijk had ik regelmatig wel 'iets' met vrouwen, maar liet ze -indirect- vaak merken dat ik ook veel andere prioriteiten had, dat ze voor mij nu ook weer niet de meest interessante vrouw ter wereld waren, ik liet ze vaak in onzekerheid, dat ik mezelf sowieso veel beter in alles achtte dan welke vrouw dan ook, et cetera. Ik hoefde maar met een meisje te zoenen en ze waren al verliefd en dramatische toestanden als je dan dat dan niet beantwoordde of gevoelig voor was.
Sindsdien is veel tijd verstreken. Ik heb inmiddels een lange relatie achter de rug, puberdochters gekregen, genoeg stoere dingen daadwerkelijk gedaan om nooit meer stoer te hoeven doen, ben vanuit mezelf fundamenteel anders gaan denken over vrouwen en hun talenten en hoe ik met ze om moet gaan.
Enfin, relatie voorbij dus ben weer gaan daten. Positieve verrassing was hoeveel mooie en leuke vrouwen met me wilden daten. Drie keer nu ben ik hiermee verder gegaan dan de eerste of tweede date en is er iets ontstaan wat je dan een zeer prille relatie mag noemen.
Nu heb ik mij naar die vrouwen echt heel vriendelijk en hoffelijk opgesteld. Ik heb met aandacht naar hun levensverhalen en problemen geluisterd, zonder met oplossingen e.d. te komen. Ik heb heel open uitgesproken wat ik voor ze voelde en hoe leuk ik ze vond. Ik liet ze al snel merken dat ze belangrijk voor me waren en maakte eigenlijk altijd tijd voor ze wanneer ze maar wilden, als het moest nam ik verlof voor ze op. Ik ben altijd heel royaal voor ze geweest (dat lijkt me trouwens wel prima), hoffelijk en attent, niet dominant en altijd rekening gehouden met hun wensen/interesses en gevoelens. Ik heb nooit aangedrongen op overhaaste seks of me lomp gedragen,et cetera. Ik heb dit trouwens niet gedaan om te simpen of om meer kans te maken, maar gewoon vanuit me zelf, zoals ik hoop dat mannen mijn dochters over een paar jaar ook zullen behandelen.
Wat gebeurt er nu 3x achtereen. Na een maand of 2, na 6 tot 8 keer daten, die vrouwen in tranen bij mij. Boodschap " Ik weet niet wat het is, vind je erg aantrekkelijk, je bent echt superaardig en leuk, leuker dan al mijn andere dates, maar ik krijg gewoon geen gevoel voor je, het spijt me heel erg en ik snap mezelf ook niet". iedere keer in andere bewoordingen iets van die strekking.
1 werd wel verliefd op me, maar dat was diegene waar ik eigenlijk niks mee wilde (door omstandigheden had ik niet afgekapt) en waar ik dus wel correct maar wat meer afstandelijk mee omgegaan was in het begin.
De laatste deed me echt veel pijn, want op haar was/ben ik zelf verliefd geworden en ik dacht dat ik in haar de vrouw van mijn leven gevonden had, zoveel connectie en raakvlakken en aantrekking. Maar bij haar dan ook dat gevoel niet.
Dus... nu ben ik wel geneigd om die incel-mythe te gaan geloven. Maar heb eigenlijk helemaal geen zin meer om vrouwen minder aardig te gaan behandelen hiervoor.
Wat nu dan?
The End Times are wild