Ik heb mezelf al een paar keer geknepen, maar het is gewoon echt gebeurd. Biniam Girmay heeft Gent-Wevelgem gewonnen, allemachtig.
De afgelopen maand heeft Bini zich van zijn beste kant laten zien. In Parijs-Nice reed hij een aantal ereplaatsen bij elkaar en mocht hij ook een dag de witte trui dragen. Het ging daar alleen nog niet echt perfect, vooral qua positionering ging het in de laatste kilometers vaak mis. Moest iedere keer van te ver komen en bleef daarom steken op een 6e en een 4e plaats. Toch bleek Parijs-Nice een goede voorbereiding te zijn, want tijdens zijn eerste monument, Milaan-San Remo, werd hij heel knap 12e. Hij zat op de Cipressa in het wiel van de Jumbo's en overleefde de schifting daardoor makkelijk. Op de Poggio zat ie dan weer iets verder van achter en kwam ie als voorlaatste van de favorietengroep boven, waarna hij in de afdaling de aansluiting mistte door de valpartij van Nizzolo. Een plaats bij de eerste 10 was zonder die valpartij mogelijk geweest, maar alsnog is een 12e plaats in je eerste momument natuurlijk geen slechte prestatie. Ver boven verwachting, zou je ook gewoon kunnen zeggen.
Een paar dagen geleden werd hij doodleuk 5e in de E3, zijn eerste klassieker op Vlaamse bodem. En wat voor een koers reed ie daar, onvoorstelbaar. Met nul parcourskennis zat hij daar waar hij moest zitten. De Oude Kwaremont, liggen daar kasseien? Wist ie niet eens. Hij zat mee met de favorieten en op de Paterberg, waar de beslissing viel, zat hij nota bene in het wiel van Laporte en Van Aert. Daar moest hij helaas wel een gat laten vallen waardoor de vogels gevlogen waren, maar ik was toch
ferm onder de indruk. Aan de voet van de Paterberg zat hij namelijk niet in derde positie, waar iedereen in het gootje reed besloot hij over de kasseien een aantal renners in te halen om zodoende op te schuiven. Die inspanning was er blijkbaar net teveel aan, maar goed, alsnog een waanzinnige prestatie. Dat Kung aan het eind nog demarreerde op weg naar de derde plaats en dat Mohoric in de sprint net een paar centimeter eerder over de finish kwam resulteerde in een buitengewoon knappe 5e plaats. Ongezien.
Na de E3 zou hij nog een of ander flutkoersje in Frankrijk rijden, vooraleer hij op het vliegtuig richting Eritrea zou stappen. Omdat Kristoff ziek werd en omdat het zo goed ging besloten ze toch Gent-Wevelgem toe te voegen aan zijn programma, ofschoon Kristoff uiteindelijk toch niet zo ziek bleek te zijn. Het was vooral de prestatie op vrijdag die de doorslag gaf. En nou, dat hebben we geweten. Niet normaal. Tijdens de koers zag het er niet altijd even goed uit, de eerste twee keer op de Kemmel zat hij vrij ver van achteren en telkens moest hij terugkeren, hoewel hij wel steeds omringd werd door een aantal ploeggenoten. Na de eerste Kemmel sloop hij na de aansluiting mee met een groepje en dat zag er wel mooi uit. Maar die groep werd vlak voor de tweede Kemmel weer gegrepen en toen begon hij zo ongeveer als laatste aan dat bergske, waarna er weer een achtervolging moest volgen. Het lukte om terug te keren en daarna zat hij op de laatste passage op de Kemmelberg gelukkig een stuk beter gepositioneerd. Dat Wout van Aert van wat verder moest komen en daardoor niet genoeg tijd had om een groot gat te slaan werkte in zijn voordeel. Van Aert werd weer gegrepen, het viel een beetje stil en het groepje met Bini en alle andere Wanty's kon aansluiten. Daarna liet Bini zien dat hij best wat van de koers begrijpt. Iedereen kijkt naar Van Aert, dat is de grote favoriet, dus zou je een eind kunnen komen door te anticiperen. Hey, daar gaat een ploeggenoot van Van Aert in de aanval, laat ik op zijn wiel springen. En zo geschiedde. De perfecte zet, geholpen door het feit dat er met Stuyven en Van Gestel nog twee renners meesprongen die allemaal heel lang heel goed bleven draaien.
Zelden hebben 20 kilometer zo lang geduurd. Eerst had ik er geen vertrouwen in dat ze weg zouden blijven, maar na een tijd zag het er bijzonder goed uit. In de laatste paar kilometer was het helemaal duidelijk dat ze het zouden gaan halen. Maar dan? Winnen van iemand als Laporte in de sprint? Niet eenvoudig. Al had Bini er zelf genoeg vertrouwen in. Hij vindt 250 meter een fijne afstand om te sprinten, dus zette hij op 250 meter van het eind aan. Laporte liet zich opmerkelijk genoeg toch verrassen, reageerde net wat te laat en was ook gewoon niet sterk genoeg om Bini nog te remonteren. Een overwinning voor Biniam Girmay. Een overwinning voor Eritrea. Een overwinning voor Afrika. Eerste keer dat een Afrikaan een klassieker wint, eerste keer dat een donkere Afrikaan überhaupt iets in de World Tour wint. Historie. Dit is een historische dag, een historische gebeurtenis. Hoe groot dit is valt amper te omschrijven. Amper een paar maanden geleden ging het op twitter nog over 'guest countries' die niets in het wielrennen te zoeken hadden. Welja, ze hebben een hoop te zoeken in het wielrennen. Afrika is een continent vol talent, je moet het alleen willen zien. We hebben het nu allemaal gezien, er is geen ontkennen meer aan.
Veni, Vidi, Bini.
De man die er in z'n eentje voor kan zorgen dat het ontzettend witte wielrennen net wat minder wit gaat worden. Zoals Aike 'Merijn Zeeman' Visbeek zelf al zegt, dit is niet te geloven.
Het enige nadeel van deze schitterende prestaties van Bini is toch wel dat allerlei vervelende mensen als Thijsje Zonneveld, Marijn de Vries en
Lau op de bandwagon springen. Allemaal mensen die geen fuck om Afrika geven, maar nu even mooi een paar likes op twitter kunnen scoren, gadverdamme. Als Thijsje Zonneveld zo onder de indruk is van Biniam moet ie anders een keer vragen stellen aan de ploegen waarom ze nooit Afrikanen halen. Pak het racistische Jumbo maar eens aan, daar hebben we meer aan dan nu ineens doen alsof je altijd al fan was van Bini. Hem Bini noemen mag trouwens ook niet zomaar, dat is alleen voor vrienden en fans van het eerste uur weggelegd. als je er niet bij was in Aubel-Thimister is het Biniam, ken je plaats. Aike Visbeek mag dan wel weer Bini zeggen, wij zijn hem en Intermarche voorlopig zeer erkentelijk. Al zijn er altijd nog verbeterpuntjes, hoezo was het überhaupt een punt van discussie of hij Gent-Wevelgem zou rijden? Hoezo fietsen er van die debieltjes als Rota en Zimmermann bij de ploeg die alleen aan zichzelf denken? In het gelid, voor Bini.
https://nos.nl/video/2422(...)gelooflijke-mijlpaalVandaag is een historische dag, dit is een mijlpaal van jewelste. Een Afrikaan die een klassieker wint, het kan. En hopelijk gaat het in de toekomst vaker gebeuren. Niet alleen door Bini zelf, er lopen in Afrika heel veel jongens met zijn talent rond. En ook de jongens net een categorie daaronder verdienen een kans. Bini is de wereld aan het veroveren, maar laten we hopen dat de wereld in de gaten heeft dat Bini geen uitzondering hoeft te zijn. Er lopen in Eritrea en in het verlengde daarvan heel Afrika veel meer talenten rond. Investeer in Afrika, ploegen. Er is talent genoeg, je moet ze alleen een kans geven. Natnael Tesfatsion werd vandaag 4e in de GP Industria, geef die jongen een contract in de WT. Henok Muluberhan klopt Reinardt Janse van Rensburg op het Afrikaans kampioenschap, die jongen hoort ook in de WT. En denk ook meteen aan de volgende generatie. Het talent is er, nu de opportuniteiten nog. Flikker je derderangs Fransen overboord, stuur je vijfderangs Belgen terug naar de boerderij, ontbind het contract van wappie Hofstede en haal een Afrikaan. Als ploegen advies nodig hebben mogen ze me altijd bellen. Aklilu Arefe neemt drie medailles mee naar huis op het Afrikaans kampioenschap voor junioren, kopen die gozer! Hagos Welay wint na twee jaar zonder te koersen vandaag een wedstrijd in Zwitserland, meteen halen! Ga zo maar door. Bini is een fenomeen, maar over een aantal jaar willen we meer Afrikaanse fenomenen zien. Einde tijdperk wit wielrennen, begin tijdperk internationaal wielrennen. En wel nu.
Voorts zie ik ondertussen de bomen door het bos niet meer. De afgelopen tijd is er een heus Biniambombardement gewest, uit alle hoeken en gaten komen er artikels tevoorschijn nu hij echt aan het doorbreken is. A star is born, wisten wij natuurlijk al heel lang maar de gemiddelde journalist is vrij traag en conservatief. Het moet eerst vrij opzichtig in hun gezicht gesmeerd worden voor ze het in de gaten hebben. Maar afijn, een greep uit het assortiment:
quote:
Biniam Girmay (21) is terug op Belgische bodem, al is het maar voor even. De getalenteerde Eritreeër werkt nog de Minerva Classic Brugge-De Panne en de E3 Saxo Bank Classic af, vooraleer hij zich in zijn thuisland gaat voorbereiden op de Giro. “Dan zie ik eindelijk mijn vrouw en kindje terug”, vertelt Girmay aan WielerFlits.
Wie Biniam Girmay zegt, zegt ook zijn stralende glimlach. Bij de start van de Minerva Classic Brugge-De Panne, onder een stralende zon, had hij ook die weer meegebracht. Sinds zijn grote doorbraak op het WK voor beloften in Leuven van vorig jaar, zijn het zijn eerste competitiekilometers op Belgische bodem.
“Gek, inderdaad, want ik rijd toch voor een Belgische ploeg. Echt veel ben ik niet meer in België geweest, want ik logeer doorgaans in San Marino. Daar woon ik met Amanuel Ghebreigzabhier van Trek-Segafredo samen, maar ik ben heel blij om hier terug te zijn. I love Belgium en de enthousiaste fans. Het WK in dit land, dat is iets wat ik nooit meer vergeet.”
Milaan-San Remo boven verwachting
Girmay brak misschien wel door op het WK, maar is ook dit voorseizoen één van de smaakmakers. Naast zijn zege in de Trofeo Alcudia reed hij ook straffe sprints in Parijs-Nice en kwam hij op plek twaalf uit in San Remo. “Amazing om zo’n grote koers te mogen rijden. Alleen was het moeilijk om de wedstrijd aan te voelen en voor de eerste keer al die hellingen te doen.”
“Ik kon nog goed volgen op de Poggio, was mee op de top. Alleen in de afdaling zat ik achter de val van Nizzolo (waardoor ook Roglic opgehouden werd, red), waardoor mijn kansen op de zege weg waren. Maar het was een fantastische ervaring, want ik heb ook op het allerhoogste niveau aan de wereld kunnen tonen wie ik ben. Ik heb nog meer vertrouwen dat ik mijn droom ooit ga kunnen waarmaken: de eerste Afrikaanse renner zijn die een klassieker wint”, lacht de Eritreeër.
Ook bij de ploegleiding van Intermarché-Wanty-Gobert zijn ze gelukkig met hun Afrikaans goudhaantje. “Het is zo’n joviale kerel en hij ligt geweldig in de ploeg. Er zit veel meer in dan er al is uitgekomen”, zegt ploegleider Steven De Neef. “In Parijs-Nice kon hij met een beetje geluk een rit gewonnen hebben. Het is niet dat hij echt angst heeft om te wringen, maar toch begon hij nooit vanuit de ideale positie te sprinten. Hetzelfde op de Poggio, maar dat kan je hem nogal moeilijk kwalijk nemen. Zeker niet na zo’n zware koers.”
Vrouw en kindje
Toch stopt het voorjaar van Girmay al na de E3 Saxo Bank Classic. Een bewuste keuze? “De E3 lijkt mij een ideale koers om al eens te proeven van het Vlaamse werk”, legt De Neef uit. “Het is even nerveus koersen en misschien wel zwaarder dan de Ronde, maar het is ook niet de wedstrijd waar hij de grote druk gaat ervaren. Trouwens, we moeten ook rekening houden met zijn thuissituatie. Nu kan hij een week vroeger naar huis om zich voor te bereiden op de Giro.”
“Dat vind ik zelf ook belangrijk”, vertelt Girmay. “Ik mis mijn vrouw en kindje van anderhalf jaar, dus lijkt het mij niet slecht om daar op hoogte de Giro d’Italia te gaan voorbereiden. Anders was de periode thuis wel heel kort geweest. Ik moet keuzes maken, en ik zal nog wel voldoende kansen krijgen in De Ronde. De Giro is nu het grootste doel.”
Toch blijven ze er bij de Intermarché-ploeg rustig onder. “Laat hem voorlopig maar koersen zonder druk. Het is heel mooi wat hij allemaal presteert, maar we gaan hem nu niet verbranden omdat we UCI-punten nodig zouden hebben. We geven Biniam alle kansen om zich voor te bereiden zoals hij dat zelf wil. Ook in het begin van het jaar hebben we hem pas na Nieuwjaar laten overvliegen. Zo blijft hij gelukkig, en dan volgen de resultaten vanzelf”, aldus De Neef.
quote:
Van Eritrea naar Vlaanderen: de lange weg van Afrika’s grootste wielertalent Biniam Girmay: “De Ronde van Vlaanderen? De Tour of Zoba Makel, die is pas groot”
Blader even terug in deze krant en daar staat het. Een piepklein stukje wielergeschiedenis. Nooit eerder gaf Het Nieuwsblad de ochtend van een Vlaamse klassieker een ster aan een renner uit zwart Afrika. Biniam Girmay, 21 en uit Eritrea, tekent voor de primeur. Zes jaar geleden een kind met een mountainbike op de gravelwegen van Asmara, vandaag een subtopper op de Vlaamse heuvels. “Ik wil alles winnen, ook jullie klassiekers.” Van Eritrea tot Vlaanderen: de lange tocht van Girmay.
2000-2017 Eritrea
“Hoe een kind uit Eritrea aan wielrennen begint? Simpel, omdat het de grootste sport in mijn land is. Voetbal stelt in Eritrea weinig voor. Atleten, vooral afstandslopers, zijn al grotere vedetten. Maar niks gaat boven wielrennen. Een erfenis van het verleden. Honderd jaar geleden was Eritrea een kolonie van Italië. Die introduceerden de sport en heel snel nam de plaatselijke bevolking dat over. Er kwamen onderlinge wedstrijden, de Italianen werden soms verslagen, en al in 1945 hadden we een eigen officieel wielerteam in Eritrea. Sindsdien is de sport razend populair. Vergelijk het met Vlaanderen, maar nog groter. Elk weekend zijn er overal wedstrijden, met tienduizenden toeschouwers. Weinigen die het weten in Europa, maar wij hebben onze eigen klassiekers. Vraag in Eritrea niet naar de Ronde van Vlaanderen. De Tour of Zoba Makel, die is pas groot. Zonder liegen: daar staan makkelijk een half miljoen mensen aan de kant en de winnaar staat wekenlang in alle kranten en tijdschriften.”
“Zelfs nu ik in Europa fiets, smeken de mensen of ik alstublieft aan de Tour of Zoba Makel wil deelnemen. Zoals wij ook onze eigen wielericonen hebben. Jullie hebben Eddy Merckx of Lance Armstrong, wij hebben Yemane Negassi. Een legende die in de jaren ’70 aan de Spelen en het WK mocht deelnemen. Iedereen kent hem. Zo groot is de sport. En zo ben ook ik ermee begonnen. Een eerste fietsje als ik vijf was. Mountainbiken vanaf mijn twaalfde. Wegwedstrijden vanaf mijn zestiende. Heel normaal in Eritrea.”
2018 Rwanda
“Mijn vader is timmerman maar zot van de koers. En dat geldt voor het hele gezin. Ik kom uit een wielerfamilie. Mijn oudere broer, mijn jongere broer, allemaal wielrenners. Mijn vader zag dat ik talent had en kocht mij al vroeg een goede fiets. Een Trek voor 4.500 euro, ook in Europa veel geld, neem ik aan? Ik won veel wedstrijden in Eritrea, de federatie merkte mij op en in 2018 mocht ik naar het Afrikaans kampioenschap voor junioren. Daar ben ik voor het eerst écht opgevallen. Ik won er elke titel die ik kon winnen: wegwedstrijd, tijdrit en ploegentijdrit. Drie keer Afrikaans kampioen. Een week later viel er een brief bij de federatie in de bus. Of ik zin had om op internaat te gaan in het internationaal opleidingscentrum van de UCI in Zwitserland, een plek voor jonge talentvolle wielrenners uit minder bekende wielerlanden ? Natuurlijk wilde ik dat. Voor het eerst besefte ik dat ik hier misschien ooit mijn beroep van kon maken.”
2018-2019 Zwitserland
“Van Eritrea naar Zwitserland was aanpassen. Flink aanpassen. Niet het weer of het eten. (lacht) Dat vragen ze mij nu altijd in Europa. Maar ik arriveerde in juni. Het weer was prima in Zwitserland. Ik miste mijn familie, mijn vrienden, heel het sociale leven in Asmara. Thuis was ik nog een kind. Plots zat ik in een andere cultuur, hoorde ik een andere taal, en zag ik mijn vrienden alleen nog via de telefoon. Europa was saai. Maar ik leerde er wel koersen. Hoe ik in een peloton moest rijden, hoe ik een bocht moest nemen, alle basics. Maar voorts zat ik veel op mijn kamer. Ik had heimwee. Stel je het omgekeerde voor. Stuur een kind uit Europa naar Afrika, dat zou het ook moeilijk hebben. De eerste keer ben ik na drie maanden teruggekeerd.”
2018 België
“Dié wedstrijd? (lacht) Vreemd hoe elke Belgische journalist daar steeds weer over begint. Maar inderdaad, tijdens die eerste drie maanden Zwitserland heb ik Remco Evenepoel verslagen. Ons UCI-team was destijds een bont gezelschap. Een Tsjech, een Rwandees, twee Colombianen, iemand uit Ecuador, een Mexicaan en een renner uit Panama. We zaten allemaal in het programma van de UCI en woonden samen in een groot appartement in Zwitserland. Met dat team reden we overal wedstrijden. In Frankrijk, Zwitserland, en ook in België (Aubel-Thimister-Stavelot, red.)… Ik had voordien al enkele keren gewonnen en die dag opnieuw. Maar ik was nog maar een paar weken in Europa. Ik had geen idee wie de grote namen bij de junioren waren. Bleek dat ik de grote ster in mijn leeftijdscategorie had geklopt.”
2019 Gabon
“In 2019 ben ik teruggekeerd naar Zwitserland, ditmaal als belofte. Ik had talent, dat was opnieuw gebleken in januari dat jaar. Met een ploeg van Eritrea reden we de Ronde van Gabon (officieel ‘La Tropicale Amissa Bonga’, red.). Het was mijn eerste wedstrijd tegen Europese profs. André Greipel reed mee. Greipel die ik als kind op tv ritten in de Tour had zien winnen. In de derde rit klopte ik hem in de sprint. Ik haalde er de internationale pers mee: de eerste renner geboren na 2000 die een officiële profkoers won.”
2020 Frankrijk
“Delko, een Frans pro-continentaal team, gaf me als eerste een profcontract. Ik moest nog twintig worden. Maar het was de juiste ploeg voor mij. Ik kreeg er alle kansen en werd meteen tweede in enkele wedstrijden in Italië en Frankrijk. Een verrassing? Dat wordt dan gezegd als een Afrikaan een ereplaats pakt. Maar zelf denk ik zo niet. Ik koers om te winnen, niet om zomaar mee te rijden. Waarom zou ik dan verrast zijn als ik win? Bovendien, zo groot is het verschil niet tussen koersen in Afrika en Europa. In Afrika rijden we vooral op grote rechte banen en heb je maximaal honderd deelnemers. Hier zijn de wegen smaller en de pelotons groter. In het begin kijk je je ogen uit. Maar als je als kind in Afrika voortdurend met de mountainbike op gravelwegen hebt gereden, kan je ook op de smalle Vlaamse straten uit de voeten. Dus ja, ik wil de eerste Afrikaan worden die een klassieker wint.”
2021 België
“In de zomer vorig jaar raakte Delko in financiële problemen. Raar om zeggen, maar dat was mijn geluk. Intermarché, een Belgische ploeg, contacteerde me en plots kan ik bij een World Tourploeg alle grote wedstrijden rijden. (Girmay werd vorige week 12de in Milaan-Sanremo, red.). België brengt mij geluk. Want amper een paar weken later werd ik tweede op het WK voor beloften in Leuven. De eerste medaille ooit voor Eritrea op een WK wielrennen. Ze werden gek in mijn land. Bijna zo gek als toen Teklehaimanot in 2015 als eerste Eritreeër met de bollentrui op het podium van de Tour mocht. Sindsdien kent heel het land hem. Zelfs wie niks van wielrennen kent, weet wie Teklehaimanot is. Hij is beroemder dan Van Aert in België. Zo bekend ben ik nog niet. Al zal ik de thuiskomst nooit vergeten. In een open auto werd ik door de hoofdstad gereden, ik ben ontvangen door de president, en op straat stonden duizenden en duizenden mensen. Het was crazy. Ik zal je een paar foto’s bezorgen. Zet ze gerust in je krant. Dat de mensen kunnen zien hoe groot wielrennen is in Eritrea.”
quote:
Opgeleid in Zwitserland, fan van Rooney en Sagan: 10 weetjes over Eritrees toptalent Biniam Girmay
In 2018 versloeg hij verrassend Remco Evenepoel. Sinds een week is hij uithangbord van horlogemerk Breitling. Maak kennis met toptalent Biniam Girmay (21). De Eritreeër van Intermarché-Wanty-Gobert debuteert morgen in Milaan-Sanremo en is ambitieus: “Ik wil de eerste zwarte Afrikaanse renner zijn die een klassieker wint.”
1. Geboren op hoogte
“Ik ben geboren in Asmara, de hoofdstad van Eritrea op 2.400 meter boven de zeespiegel. Die hoogte geeft mij een natuurlijk voordeel. Toen ik vorig jaar testte bij Intermarché-Wanty-Gobert, bleek ik het hoogste maximale zuurstofopnamevermogen van de ploeg te hebben. Mijn Vo2Max was 86, maar ik zit nog niet aan mijn plafond. In april zal ik een maand op hoogte trainen in Asmara in functie van de Giro, mijn eerste grote ronde. Ik wil er op het sterkste van mijn kunnen zijn.”
2. Zoon van een timmerman
“Mijn vader is een timmerman. Als kind ging ik vaak mee naar zijn atelier, maar ik ben allesbehalve een handige harry. Explosieve spiervezels heb ik van nature wel. Als kind was ik onverslaanbaar tijdens sprintjes – zowel al lopend als fietsend. Die explosiviteit is de voorbije jaren niet afgenomen, ondanks ik voor mijn lengte van 1m84 zeer smal gebouwd ben.”
3. Fan van Rooney en Sagan
“De bekendste sporters van Eritrea zijn langeafstandslopers, maar atletiek is niet de sport nummer één in ons land. Mijn eerste sport was voetbal. Het was in 2009, tijdens de hoogdagen van Manchester United met Cristiano Ronaldo. Ik was vooral fan van Wayne Rooney. Mijn eerste idool moest al gauw plaats ruimen voor Peter Sagan. Toen ik dertien was, keek ik ook voor het eerst naar de Tour de France en was ik meteen verkocht. Wielrennen is ook de populairste sport in Eritrea. Elk weekend worden er in Asmara wedstrijden georganiseerd met duizenden toeschouwers langs de kant. Ik kreeg de koersmicrobe ook zelf te pakken. Bleek dat ik er ook nog goed in ben.”
4. Opgeleid in Zwitserland
“Mijn grote doorbraak was in februari 2018. Ik werd toen ik Afrikaans juniorenkampioen tijdrijden en op de weg. Na die prestaties nam de UCI mij op in een programma om jonge renners buiten Europa te helpen en te laten kennismaken met de Europese wielercultuur. Samen met een meisje uit Eritrea, een Rwandees en een Venezolaan verbleef ik in 2018 voor zes maanden in een appartementsblok in het Zwitserse Aigle. In 2019 verbleef ik er nog eens acht maanden.”
5. De scalp van Evenepoel
“In Europa raakte ik pas bekend toen ik in augustus 2018 bij de juniores Remco Evenepoel versloeg in de lastige wedstrijd Aubel-Thimister-Stavelot. Ik verbleef toen nog maar drie weken in Europa en kende geen enkele concurrent. Na een afvallingsrace bleven enkel Remco en ik over. Ik was de snelste in de sprint. Na de aankomst riep iedereen extatisch: You beat Remco, maar ik snapte de gekte niet. Een paar weken later wel: Remco was bij de junioren hors catégorie. Ik hoop snel nog eens met hem te koersen.”
6. Inwoner van San Marino
“Tijdens de periode van wedstrijden in Europa verblijf ik samen met nog twee andere profrenners uit Eritrea in San Marino. Vaak zit ik er niet, de voorbije maanden slechts tien dagen. Je kan er goed trainen, maar ik woon er vooral omdat je er amper belastingen moet betalen. In mijn eerste profjaar lag mijn Europese buitenverblijf in Frankrijk en moest ik veertig procent belastingen betalen, hoewel ik er slechts een paar dagen per maand verbleef. Nu in San Marino is dat slechts zes procent.”
7. Jonge vader op afstand
“Na Harelbeke keer ik terug naar Eritrea. In april vorig jaar ben ik vader geworden van een dochtertje Leila, maar ik heb haar al twee maanden niet meer gezien, behalve via videocalls, maar de internetkwaliteit in Eritrea is echt niet goed. We hebben er bewust voor gekozen op jonge leeftijd ouder te worden, al is het in Eritrea normaal om op je twintigste een eerste kind te krijgen. Voorlopig is het niet de bedoeling dat ze naar Europa verhuizen. Als ik een week aan één stuk buitenshuis zou zijn om te koersen, zou ze wegkwijnen.”
8. Nachtwandelaar in Polen
“Ik geraak steeds meer gewend aan de Europese manier van leven, alleen mijn oriëntatie laat nog te wensen over. Ik herinner mij de afterparty na de Ronde van Polen. Alle renners gingen na de wedstrijd naar dezelfde discotheek, die pas openging om één uur. Mijn vlucht naar huis was de dag nadien om zes uur. Ik wou dus eerst op mijn kamer blijven, maar de ploegmaats overtuigden mij. Ik dronk wat en danste, maar besloot om om drie uur te voet terug te keren naar het hotel op slechts enkele honderden meters wandelen. Ik geraakte de weg kwijt en ben uiteindelijk pas aangekomen op de luchthaven tijdens de last call voor mijn vlucht. Stressy day.”
9. Uithangbord van Breitling
“Ik hou ervan om in Europa te koersen. Iedereen is aardig voor mij. Ik ben nog nooit geconfronteerd geweest met racisme, niet door de collega-renners en ook niet van de supporters. Integendeel. Ik ben hier ook meer populair dan in Eritrea. Op mijn Instagram heb ik meer Europese dan Afrikaanse volgers. Ook de Europese sponsors tonen interesse in mij. Sinds een week word ik gesponsord door het horlogemerk Breitling. Ik draag voortaan in elke wedstrijd een rood exemplaar. Het is geregeld door mijn makelaar Alex Carera, die ook de manager is van Tadej Pogacar.”
10. Toekomstig veldrijder
“Bij onze ploeg heb ik een goeie band met de Belgen Loïc Vliegen en Quinten Hermans. Dankzij Quinten heb ik het veldrijden leren kennen. Ik denk dat het ook iets voor mij is. Ook op de weg durf ik mij smijten in technische afdalingen, zelfs als het regent. Ik wil het in de nabije toekomst zeker eens proberen, maar eerst de klassiekers. Vorig jaar proefde ik al van de Waalse Pijl, dit jaar wil ik ook de Italiaanse en Vlaamse klassiekers ontdekken. In eerste instantie rijd ik om ervaring op te doen. In de toekomst wil ik graag de eerste zwarte Afrikaanse renner zijn die een klassieker wint, maar eerst zal ik moeten proberen de Poggio overleven.”
quote:
‘IF IT’S HARD FOR A EUROPEAN RIDER, IT’S HARDER FOR US’ - ERITREA'S BINIAM GIRMAY, KNOCKING DOWN WALLS IN CYCLING
The first black African to stand on the podium at a World Championships, Eritrean Biniam Girmay is a fast finisher with a huge future. Though he represents the hopes of an entire continent, he wears the pressure lightly, with pride, and he will go to the Giro d'Italia in May with the highest of motivations. “This is the beginning, and I have to continue. It’s now that the door is open.”
There has perhaps never been an African cyclist more likely to succeed than Biniam Girmay, introduced on The Cycling Show as “the boy from Asmara, the hope for an entire continent”.
After clocking up some eye-catching results for ProContinental outfit, Delko, the 21-year-old signed for Intermarche-Wanty-Gobert Materiaux in September last year. Just weeks later, in the under-23 World Championship road race, Girmay was making history. A brilliant sprint for second place saw him become the first black African to stand on the podium at a World Championships.
“It was a big moment for me,” he says, “for my continent, for Eritrea and especially for black cycling, to show our potential to the world.”
"Show" is correct, because it's not like it's not always been there. And as proud as Girmay is to be the one to have broken through this particular barrier, it is not lost on him that it should have been knocked down a long time ago.
“In a lot of races I’m the only black rider in the peloton. If it’s hard for a European rider, it’s harder for us.”
Which is why we worded the opening sentence of this article in the very particular way that we did.
For the idea that sport is completely meritocratic, that talent and a strong work ethic are all you need to have a glittering career, is one surely now held onto only by a few. While Girmay is certainly a top tier talent, one prepared to push himself as hard as anyone around, so have other riders from the oldest continent. The difference is, unlike Girmay, they may not have been given the same opportunities. It is only his presence at the table that is rare.
“Of course we work hard,” he says, “but you need someone to see you, to see your potential.”
The scouting and coaching staff at Wanty certainly saw his potential, signing Girmay up on a four-year contract after Delko pulled down the shutters last summer.
Girmay has wasted no time in his first full season as a WorldTour rider. Winning ways began for the 21 year-old at the 15th Trofeo Alcudia, part of Challenge Mallorca, only his second start of the year.
He has since picked up an impressive string of results, including three top 10 finishes at Paris-Nice, and a 10th place finish in Milano-Torino last week. Perhaps most impressive of all was 12th at Saturday’s Milan-San Remo, ahead of former winner Michal Kwiatkowski (Ineos Grenadiers) and Primoz Roglic (Jumbo Visma).
His next target is just over two month away, and it’s a big one:
“The Giro [d’Italia],” he says. “ It will be my first Grand Tour.”
More than any other races, he says, back home in Asmara, “everybody watches the Grand Tours in the afternoon. Some people even stop their job and they just watch the Giro d'Italia.”
The upside to all the pressure that will come with, he says, is that “it gives you more motivation.”
Which is not to say that Girmay, or his colleagues, are at all short of the stuff to begin with: “There’s a lot of motivation on this team.”
He is already looking even further down the road, towards the World Championships in Rwanda in 2025. It will be the first time an African country has hosted cycling’s big show.
“It's really important for us, for African cycling, to grow, to become more. There are no WorldTour races, or a lot of teams there.”
But there’s no reason why there can’t, or indeed won’t be in the future,
“I think our future is bright,” says Girmay. “This is the beginning, and I have to continue. It’s now that the door is open.”
En nog een artikeltje over het belang van deze zege:
quote:
Hope that Biniam Girmay’s stunning Gent-Wevelgem win will open door for more Black African riders
‘This win is significant because there are so many riders watching who will see a rider like them at the top of the sport, and from today they’ll believe that they can do it. It’s so significant’ says Xylon van Eyck.
Biniam Girmay’s win in Gent-Wevelgem was a groundbreaking moment in the sport of cycling, and according to Xylon van Eyck, the victory will help open the doors for more Black African riders to make the transition to European racing.
Van Eyck has worked in cycling for almost two decades, and while one of his current roles is with the Novo Nordisk team, he has worked alongside teams from Africa and African riders in a number of capacities.
Watching Sunday’s race from his home in South Africa, an ecstatic Van Eyck was understandably impressed with Girmay’s performance after the 21-year-old won Gent-Wevelgem from a powerful four-rider move.
Girmay became the first rider from Eritrea to win Gent-Wevelgem or any cobbled classic.
“This is unbelievable and unreal but it’s been coming. I’m shaking from watching that, it’s been so incredible. I’m watching at home with my family and I’m trying to play it cool. Eritrea, I think you and your readers are aware how massive cycling is for the nation. This will just be incredible for them,” Van Eyck told VeloNews.
Van Eyck felt that while it was important to praise Girmay’s performance, it was also noteworthy to mention the steps that Eritrean and African cycling have made in the last 10 years.
“To understand this win you have to go back in time years ago and remember the work done by others with the UCI African school. For me, in South Africa, it was very interesting to see Black African riders from all over the continent rock up for our racing 12 to 13 years ago,” he said.
“At the time we had the highest level of racing and then you had people talking about the talent and the vision that was out there. That’s when you had Daniel Teklehaimanot coming through, and Merhawi Kudus coming through, and then you started to believe because they laid the groundwork for the younger riders.”
“This win is significant because there are so many bike riders watching this who will see a rider like them at the top of the sport, and from today they’ll believe that they can do it. He will be relatable to them. It’s so significant,” added Van Eyck.
It has been a struggle for Black African riders to gain a foothold in European racing.
There has been an unwillingness from the European sphere to provide regular opportunities. Even when Dimension Data had a WorldTour team, and they provided chances for African riders, there were still a limited number of pathways for riders from the continent to make it to Europe.
While Sunday’s win for Girmay is obviously important, Van Eyck hopes that it will help prove to European teams that the talent is there if they look for it.
“I don’t think it will fling the doors wide open but it will squeeze it open just a little bit more. You have to be exceptional like Biniam Girmay, where teams will lock him into a long-term contract because the talent is so evident. I hope that’s not the case where only the cream off the top comes through. I hope that it opens the door a bit more so that the net is wider and so that teams realize that there’s an untapped market that we’ve not looked at,” Van Eyck said.
“There are other riders looking for teams on a bigger stage, you’ve got riders like Natnael Tesfatsion who is always proving himself. It’s like there’s been a case study done and that if teams were willing to cast the net wider and believe in the guys and put a little bit of effort into connecting with a culture that you might not understand easily, then there are major benefits.
“Intermarché, how much extra mileage are they going to get from the win today than if one of their other riders won? It’s going to be massive for them and their brand. They made history today and well done for them for getting him on the team.”
Koersverslag van Wanty van de E3 was ook wel de moeite waard. Bini hoorde zijn eigen naam veelvuldig en dat is prachtig om mee te maken, hij wordt geaccepteerd in België en zelfs aangemoedigd. Ook vandaag hoorde hij blijkbaar z'n naam weer heel vaak, wat toch gewoon schitterend is. De bewondering van Aike Visbeek begon vrijdag al steeds meer om te slaan in een soort adoratie, het is wat dat betreft jammer dat het koersverslag van vandaag nog niet online staat.
quote:
The E3 Classic Harelbeke (1.UWT) showed another exceptional performance of Biniam Girmay, the young Eritrean rider of the Belgian World Team. The rider from Asmara discovered the Flemish Ardennes this Friday and returned home with a fifth place after 204 kilometer with seventeen hills and eleven cobble sections around Harelbeke.
When a first selection was made on the Taaienberg with 75 kilometer to go, the 21 year old rider was together with Andrea Pasqualon present in the front of the peloton. Before, he benefited of the protection of his teammates in a stressful approach towards this key moment.
After the Taaienberg, Girmay and Pasqualon were part of a first chasing group 40 seconds behind the race lead. Thanks to an incredible effort on the next climb, the Eikenberg, Girmay managed to jump to the first group and continue the race in a leading group of sixteen riders.
The rider from Eritrea then brilliantly reacted to the multiple accelerations, among whom those from Jumbo-Visma who outnumbered their competitors, until a duo forced a decision on the Paterberg. Girmay was third on top of this difficulty and then chased together with seven other riders.
The race situation didn’t change anymore in the final race hour and the rider of Intermarché-Wanty-Gobert Matériaux sprinted for third place in Harelbeke. By taking fifth place, he obtained the best result in a Flemish World Tour classic in the team’s history, one week before his 22nd birthday.
« People were screaming my name everywhere, I felt like at home! It was a fantastic race, but incredibly difficult. Races with short and steep hills suit me really well, but I didn't ride on cobbles since the world championships in Leuven last September. I never rode on the Paterberg or the Kwaremont before. Positioning was crucial and without any knowledge of the course it wasn't easy for me. I came here to gain experience and thanks to my teammates I was able to follow the moves on the key moments and achieve a top five. I will be at the start of Ghent-Wevelgem this Sunday, before returning to Eritrea to prepare the Tour of Italy, my first Grand Tour. The programme we established enabled me to take a victory and achieve nice results in races of the highest level, so I'm convinced that we are on the right way. I loved the cobbles and it is my dream to add more classics like these in my programme in the future! »
Biniam Girmay
« We worked hard to prepare this race with Biniam Girmay, but I have to admit that I'm impressed by his performance. After the finish, he showed a certain disappointment about missing the podium, which confirms my idea that he won't stop here. Within our team he can pursue his progression step by step thanks to our long term vision. A first participation in a Grand Tour is our next step and we're convinced that the next Tour of Italy is the right race for that. He will return within his family in Eritrea after Ghent-Wevelgem to prepare the next part of the season. »
Aike Visbeek (Performance Manager)
Tot zover, voorlopig. Geen Ronde van Vlaanderen, want het gemis van Eritrea, vrouw en kind is groot. Maakt niet uit, er komen nog kansen. Thuis op hoogte de batterijen weer opladen en dan op naar de roze trui in Hongarije, dat zou toch wel echt een prachtige middelvinger richting de onsympathieke Orban zijn. Hup Bini, hup Eritrea, hup Afrika.